Helen Vreeswijk. Fragmenten uit. Loverboys _ De stalker _ Overdosis _ Chatroom _ Eerwraak _ Ontvoerd _ Leugens

Helen Vreeswijk Fragmenten uit

Loverboys _ De stalker _ Overdosis _ Chatroom _ Eerwraak _ Ontvoerd _ Leugens

© 2011 Uitgeverij Manteau / WPG Uitgevers België nv, Mechelsesteenweg 203, B-2018 Antwerpen en Helen Vreeswijk www.manteau.be – [email protected] www.helenvreeswijk.be – www.helenvreeswijk.nl Fragmenten uit: Loverboys, eerste druk februari 2005 De stalker, eerste druk februari 2006 Overdosis, eerste druk februari 2007 Chatroom, eerste druk oktober 2007 Eerwraak, eerste druk oktober 2008 Ontvoerd, eerste druk september 2009 Leugens, eerste druk oktober 2010 Judas, eerste druk oktober 2011 Vertegenwoordiging in Nederland WPG Uitgevers België Herengracht 370/372 NL-1016 CH Amsterdam Omslagontwerpen: Wil Immink Foto omslag: Koen Broos Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. NUR 285

ISBN 978 90 223 1893 5

‘Een spannend verhaal waarbij ik tijdens de laatste paar hoofdstukken echt niet meer kon stoppen met lezen.’ – een lezer op Bol.com

11e druk Opm. Loverboys! 2:Standaard 14x21,5

14-01-2010

10:25

Pagina 41

4 Mo liep met grote passen door de gangen van discotheek Lolita. Hij trok de deur van de nooduitgang open die uitkwam op een braakliggend veldje achter het gebouw. Boven de noodingang brandde een zwak licht die de gele bakstenen buitengevel ietwat deed oplichten. Enkele meters verderop zaten vier jongens onderuitgezakt tegen de muur. Een fles rum ging van hand tot hand, er werd gemompeld en gelachen. Ze keken op toen de deur van de nooduitgang achter Mo dicht knalde. Mo stond stil en liet zijn blik taxerend over het groepje dwalen. Hij stak de handen in zijn zak en keek de jongen met het pokdalig gezicht strak aan. Het gezicht van Arie kreeg een ernstige uitdrukking. Hij streek zijn lange haren achter zijn oor en krabbelde omhoog. ‘Je hebt een harde rechtse, mooie jongen’, snoof hij minachtend. Mo maakte een verontschuldigend gebaar. ‘Dat was anders niet mijn bedoeling maar het moest allemaal zo echt mogelijk lijken.’ De blonde knaap lachte zuur en sloeg Mo vriendschappelijk op de schouder. ‘Dat is je dan aardig gelukt.’ De grijns verdween van het gezicht toen hij zijn hand uitstak. ‘Mogen we dan nu even vangen?’ Mo haalde een bundeltje bankbiljetten uit zijn broekzak en 41

4|

(Zwa


14-01-2010

10:25

Pagina 42

(Zwart/Bla

duwde Arie twee briefjes van twintig euro in zijn hand. Uit de andere broekzak viste hij een plastic zakje gevuld met wit poeder. ‘Hier, zoals afgesproken, het beste wat er op straat te koop is.’ Arie knikte tevreden. ‘Wil je wat drinken?’ Hij seinde naar de fles met rum. Mo schudde met zijn hoofd. ‘Nee. Ik heb die twee gansjes in de auto zitten. Misschien een andere keer.’ ‘Als je weer indruk wilt maken op je meisjes, weet je ons te vinden.’ ‘Dat is afgesproken, bedankt!’ Mo draaide zich om en ging terug naar het parkeerterrein waar Ramon en de meisjes op hem zaten te wachten. ‘Wat heb je binnen nou gedaan’, informeerde Kelly nieuwsgierig toen Mo zich in de autostoel liet zakken. Ze raakte even zijn schouder aan zodat hij zich omdraaide. ‘Niks bijzonders. Maar geloof mij, dat zootje bluffers valt voorlopig geen meisjes meer lastig.’ Hij keek zijdelings naar Ramon en de auto kwam in beweging. Kelly was verrukt. Verrukt over Mo en zijn heldhaftige optreden. Hij was zo anders dan de jongens waarmee zij altijd uitging. Hij was zo volwassen, zo stoer, zo… knap. Waarom had hij voor Lisa gekozen? Lisa paste niet bij hem. Lisa was zijn type niet. Zij was soms een bange wezel, een duf konijn. Hij kon veel beter krijgen, hij kon háár krijgen. Kelly schrok van het idee dat plotseling opborrelde en keek haar vriendin vluchtig aan. Ze kon Mo toch niet van Lisa afpakken? Dat zou niet eerlijk zijn. Lisa en zij waren al jarenlang vriendinnen, hartsvriendinnen. En hartsvriendinnen deden zoiets elkaar niet aan. Ze kon alleen maar wachten. Wachten totdat Mo het zelf inzag dat Lisa niet de juiste was en dan sloeg zij haar slag. Ze zou 42

|5


14-01-2010

10:25

Pagina 43

wachten, maanden als het moest. Onder in haar buik voelde ze iets rommelen, als een soort protest tegen haar besluit. De flat van Ramon was sober ingericht met een bruin ribcord bankstel waar enkele versleten beige kussens op lagen. Een grenen salontafel ingelegd met plavuizen prijkte in het midden van de woonkamer. Twee plastic klapstoelen stonden aan weerskanten van een eiken dressoir die bezaaid lag met kranten, brieven en ander papierwerk. De muren waren kaal en eentonig witgesausd; geen schilderij, geen foto’s. In de hoek naast de muziekinstallatie lagen verschillende kussens slordig op een grote hoop. Mo liet zich languit in de kussens vallen, greep Lisa aan haar jurk vast en trok haar vervolgens naast zich op de grond. Hij streek een haarlok van haar voorhoofd en kuste haar in de nek. ‘Eten we eerst ons broodje op?’ vroeg Ramon. Hij had de papieren zak op de salontafel opengescheurd en de broodjes shoarma rijkelijk voorzien van knoflooksaus. Hij plofte naast Kelly op de bank en drukte een broodje in haar handen. De muziek werd aangezet en het bier kwam op tafel. Het werd een gezellige avond. De jongens vertelden vrolijk over hun langdurige vriendschap en zo nu en dan probeerden ze elkaar plagend de loef af te steken. De een gaf de ander een zet, ze gaven elkaar speels een stomp en hielden elkaar dan weer broederlijk vast. De meisjes luisterden geboeid naar de verhalen en dronken het bier dat rijkelijk vloeide. Herhaaldelijk sloeg Ramon zijn arm rond Kelly’s schouder en keer op keer duwde zij hem weg. Hij schoof tegen haar aan en zijn hand aaide over haar knieën, haar arm en haar haren. Maar ze toonde totaal geen interesse in zijn toenadering. Haar blik gleed telkens naar de twee die nu giebelend en languit in 43

6|

(Zwa


14-01-2010

10:25

Pagina 44

(Zwart/Bla

de kussens lagen. Ze zag hoe zijn lippen teder haar schouders aftastten en ze voelde afgunst. ‘Je bent wat gespannen’, smiespelde Ramon in haar oor. Zijn stem deed haar opschrikken. ‘Daar heb ik wel wat voor.’ Hij stond op en haalde een blikken koektrommel uit het dressoir. ‘Mo!’ Hij gaf hem een schop tegen zijn laarzen. ‘Geef me je shag eens.’ Mo kwam iets omhoog en wierp in een boog het pakje door de lucht. ‘Bewaar voor ons ook wat’, gromde hij. Ramon mengde de gedroogde bladeren uit het blik tussen het tabak en rolde daarvan een sigaret. Met grote belangstellende ogen loerde Kelly naar de sigaret. ‘Zijn dat drugs?’ vroeg ze onnozel. ‘Hennep’, verklaarde Ramon kalm. ‘Eigen kweek…’ Zijn handen stopten en om zijn mondhoeken krulde een minachtend lachje. ‘Heb jij nog nooit geblowd?’ ‘Ja, natuurlijk wel’, loog ze. En meteen liet ze erop volgen: ‘Toen zat het spul al in de sigaret verwerkt, vandaar.’ Dus zo zag het eruit, dacht ze. Het leek op een zielig hoopje gedroogde brandnetels. Ze voelde een golf van opwinding door zich heen gaan. Ze had dikwijls de wildste verhalen gehoord over het spul en dat had haar nieuwsgierigheid geprikkeld. Eindelijk kreeg zij nu de kans om het goedje te proberen. En morgen… Morgen ging ze al haar vriendinnen vertellen dat ze hét gerookt had. ‘Hier, jij eerst.’ Ramon bood haar de sigaret aan. ‘Goed inhaleren.’ Kelly trok gretig aan de sigaret. Ze hield de rook enkele seconden in haar mond gevangen en blies het toen langzaam uit. Ze deed haar ogen dicht en wachtte gespannen af op wat komen ging. Er gebeurde weinig. Haar wangen zogen naar 44

|7


14-01-2010

10:25

Pagina 45

binnen toen ze een tweede trek nam. ‘Rustig aan’, waarschuwde Ramon terwijl hij de sigaret tussen haar vingers uit trok. ‘We hebben alle tijd.’ Hij keek haar boven het gloeipunt van de sigaret aan en knipoogde. ‘Mo? Jij ook een trekje?’ Mo kwam overeind en nam de sigaret aan. Dit keer stribbelde Kelly niet tegen toen Ramon haar in zijn armen trok. Ze voelde zich licht in het hoofd, gespannen en ongewoon gevoelig bij elke aanraking. Zijn handen omsloten haar gezicht en hij kuste haar. Ze opende haar mond en beantwoordde zijn kus. Ramon viel toch wel mee, dacht ze. Mo lag loom op zijn zij en drukte de sigaret tegen Lisa’s lippen. ‘Hier, neem een trekje.’ Hakkelend gaf ze antwoord: ‘Liever niet. Ik wil niet aan de drugs.’ Het klonk benauwd. ‘Lieverd, dit is gewoon wat softspul, hieraan kun je echt niet verslaafd raken’, legde hij uit. ‘Dat weet toch iedereen?’ Lisa haalde schaapachtig haar schouders op; ze voelde zich ontzettend onnozel. Ze sloot haar lippen rond de sigaret en nam voorzichtig een trekje, en nog een en nog een. Het duurde niet lang voor haar hoofd tolde; de kamer schommelde woest heen en weer. Plotseling zag ze zichzelf door de winkelstraat rennen in een rode jurk, haar haren wapperden als een zwarte vlag. En achter haar strompelde moeder met uitgestrekte armen terwijl ze hysterisch haar naam schreeuwde. Lisa giechelde en stak haar tong uit naar haar droom. Ze merkte niet dat er een hand onder haar jurk gleed en haar borsten zochten. Daar zag ze vader die moeder vastgreep en wild op haar mond zoende. Moeder duwde hem met een gezicht vol afschuw weg. Het beeld werd troebel. Lisa 45

8|

(Zwa


14-01-2010

10:25

Pagina 46

(Zwart/Bla

slikte en het leek of ze zweefde. Langzaam probeerde ze onder Mo los te komen. Ze duwde tegen zijn borst, eerst zachtjes, maar ten slotte met steeds meer geweld. ‘Ga van me af’, jammerde ze. Ze zag er grauw uit. ‘Ik voel me niet goed.’ Het volgende ogenblik begon ze hevig te braken. ‘Gadverdamme.’ Mo was opgesprongen en probeerde te voorkomen dat het drab in zijn nek gleed. ‘Takkewijf’, bulderde hij woest terwijl hij de keuken in vloog. Lisa’s maag trok samen, een hevige pijnscheut volgde en weer een lading braaksel kwam naar buiten. Beduusd en sloom staarde Kelly de kamer rond. Ramon sprong op en graaide vloekend de krant van het dressoir. Onhandig probeerde hij het braaksel op te vangen. Met een ontbloot bovenlijf kwam Mo de woonkamer weer binnen. Zijn ogen schoten vuur toen hij tegen Ramon snauwde: ‘Breng dat achterlijke gedrocht naar huis. Oprotten met die wijven, ik ben ze meer dan zat.’ Ruw smeet hij hun jassen door de kamer en stampte naar de voordeur. De deur werd opengegooid en hij maakte met zijn hoofd een beweging naar de uitgang. ‘Donder op!’ Met een paar passen was Ramon bij Lisa. Hij trok haar aan haar arm overeind en duwde haar richting deur. Overrompeld door de plotselinge ommekeer lieten de meisjes zich door Ramon naar buiten dirigeren. De deur dreunde in het slot en Lisa barstte in huilen uit. Verward en met dikke ogen stond Lisa op de stoep en keek naar de donkere ramen van het huis. Een claxon klonk en verdoofd stak ze haar hand op naar de Mercedes die met een slippende koppeling de straat uit reed. Ze viste de voordeursleutel uit haar jaszak en opende de deur. Nog even 46

|9


14-01-2010

10:25

Pagina 47

wierp ze een snelle blik over haar schouder in de hoop dat het voertuig was gekeerd om haar alsnog te halen. Maar de straat bleef verlaten. Een nieuwe golf van misselijkheid kwam omhoog. Ze sloot de deur en schoot de wc in. Haar slapen bonkten en met een vuurrood hoofd hing ze kotsend boven de pot. Met trillende benen klom ze de trap omhoog. Er was niemand thuis, gelukkig maar, dacht ze. Nu hoefde ze niets uit te leggen. Ze trok ruw aan haar doorweekte jurk die zich had vastgezogen aan haar borsten. Uit alle macht probeerde ze zich te herinneren hoe het kon dat ze nu al thuis was en niet bij Mo. De warme waterstraal uit de douchekop zorgde ervoor dat ze weer helder kon denken. Langzaam trok het branderige gevoel uit haar lichaam en kwamen haar verkrampte spieren tot rust. Haar gedachten flitsten terug naar de avond met Mo. Wat was er fout gegaan? Het was zo’n gezellige avond, alles leek perfect en toen… toen gebeurde alles razendsnel. Ze hadden wat gegeten en wat gerookt en toen… Ze zag het allemaal weer gebeuren. Verschrikkelijk! Ze sloeg een hand voor haar mond en begon geluidloos te huilen. Ze schaamde zich diep. Hoe kon ze Mo nu nog onder ogen komen? Ze had het verprutst, hij wilde vast niets meer met haar te maken hebben. Met haar rug tegen de muur gedrukt liet ze zich op de grond glijden. Minutenlang zat ze daar, ontdaan, met haar hoofd op haar knieën. De druppels uit de sproeikop spatten op haar rug uiteen als verwijtende vingers die haar bestraffend aanporden: onhandige koe… onhandige koe…

47

10 |

(Zwa

ISBN 978 90 223 1932 1

‘Een superspannende thriller én informatief verhaal.’ – JM Pubers

8e druk Opm. De Stalker:Standaard 14x21,5

14-01-2010

12:09

Pagina 17

2 Om kwart over twaalf fietsten Leonie en Nancy gezamenlijk naar huis. Leonie had de hele avond in de Soos stilletjes op haar stoel gezeten. Ze had zitten broeden op gevatte antwoorden en vragen waarmee ze de onbekende om de oren zou slaan zodra hij weer zou bellen. Maar het gevreesde telefoontje bleef uit. ‘Wat ben je stil’, merkte Nancy op. ‘Komt het door dat rare telefoontje? Ben je bang?’ Leonie schudde haar hoofd. ‘Ik ben niet bang’, murmelde ze met dichtgeknepen keel. ‘Volgens mij wel. Ik zie het toch aan je. Waarom schakel je de politie niet in?’ ‘Omdat er niets aan de hand is. Het bloedt vanzelf dood.’ ‘Ik vind het maar eng. En jij ook. Waarom geef je het niet gewoon toe?’ ‘Ik heb wat hoofdpijn’, antwoordde Leonie en het was niet eens gelogen. ‘Houd er nu maar over op.’ Nancy beet haar tanden op elkaar. Het stak dat Leonie haar niet in vertrouwen nam. Het stak haar vreselijk. Ze waren tenslotte beste vriendinnen. Zwijgend fietsten ze de straten door en op de kruising van de Jan Luykenlaan namen ze afscheid. 17

12 |

(Zwart/

8e druk Opm. De Stalker:Standaard 14x21,5 /Black

14-01-2010

12:09

Pagina 18

(Zwart/Black

‘Sorry van daarnet’, verontschuldigde Leonie zich snel. ‘Ik voel me echt niet lekker, vandaar.’ Een vergevingsgezinde glimlach gleed over Nancy’s gezicht. ‘Geeft niks. Doe je voorzichtig?’ riep ze over haar schouder. Leonie keek haar geschrokken na. Ze realiseerde zich plotseling dat ze nog een stukje alleen moest fietsen. Niet echt ver, maar toch… Het was aardedonker en daardoor was ze een gemakkelijke prooi. Jeroen had nog gevraagd of hij mee moest fietsen. Waarom had ze dat dan ook geweigerd? Haar ogen vlogen alle kanten op en hielden voortdurend de omgeving in de gaten. Ze trapte door, zo hard ze kon. Harder en harder. Haar benen gloeiden van inspanning. Ze stuurde haar straat in en sprong voor de ingang van de flat zonder af te remmen van haar fiets. Ze weifelde even. Normaal stalde ze haar fiets in de kelder onder het gebouw, maar nu leek dat geen goed idee. Het was er zo donker en stil. Ze reeg met zenuwachtige haast haar kabelslot door de spaken van haar fiets en rende de trappen op. Hijgend vloog ze het huis in en gluurde door het gordijntje naast de deur de trappenhal in. Ze werd niet gevolgd. Een iele lach ontsnapte aan haar keel. Waarom liep ze zichzelf zo op te fokken? Er was niets aan de hand. Het was twee uur toen de gsm in de slaapkamer rondzong. Steunend op haar ellebogen kwam Leonie van haar kussen omhoog en keek slaperig in het rond. Ze keek met knipperende ogen naar de wekker terwijl haar hand naar haar gsm op de grond graaide. Ze liet zich achterover in het kussen vallen en drukte het toestel tegen haar oor. ‘Leonie’, mompelde ze met een dikke stem. Als een emmer koud water stortte zijn stem zich over haar uit. 18

| 13


14-01-2010

12:09

Pagina 19

‘Heb je lekker gezoend? Jullie hebben het zeker gedaan? Hoer!’ Leonie schoot haar bed uit en knipte het licht aan. Verbluft staarde ze op het display van haar gsm, alsof daar elk moment het gezicht van de onbekende kon verschijnen. Zijn donkere stem ratelde door. ‘Vieze…’ Woede borrelde bij haar op en ze brulde door zijn boze woorden heen: ‘Jij bent ziek, weet je dat? Hartstikke geflipt. Jij…’ ‘Houd je kop!’ schreeuwde hij terug. ‘In de Soos had je niet zo’n grote bek. Ik heb je wel zien zitten met dat sufkonijn en zijn vrienden.’ Leonie hapte naar lucht. ‘Heb jij mij daar gezien? Je liegt!’ ‘De hele avond heb je aan het tafelkleed zitten pulken en dat sufkonijn maar drinken. En toen zijn jullie naar buiten gegaan en hebben jullie gezoend en… Hij houdt niet eens van je en toch doe je het met hem.’ ‘Ik doe helemaal niets met…’ ‘Wel!’ brulde de man hysterisch door de telefoon. ‘Jij hebt het natuurlijk met al zijn vrienden al gedaan. Zelfs met dat achterlijke broertje van hem. Ja, beken maar. Zelfs het broertje vind je leuk. Leuk genoeg om mee te rotzooien. Jij rotzooit met iedereen. Jij… jij…’ De onbekende begon te stotteren en verbrak toen plotseling de verbinding. Verdoofd liet Leonie zich op de rand van haar bed zakken. De vragen en gevatte antwoorden die ze enkele uren geleden had bedacht, was ze vergeten. Hij had haar gezien in de Soos en was haar gevolgd naar buiten. Ze had inderdaad met Jeroen achter de Soos staan zoenen. Waar had hij zich dan verstopt? In de Soos, bij het raam? Buiten achter een boom of in een 19

14 |

(Zwart/

/Black 8e druk Opm. De Stalker:Standaard 14x21,5

14-01-2010

12:09

Pagina 20

(Zwart/Black

auto? Misschien was hij haar en Nancy gevolgd naar huis en wist hij nu waar ze woonde. Of was het geen vreemde maar een bekende? Haar hart bonkte wild tegen haar ribben en haar mond was kurkdroog geworden. Wat moest ze doen? Wie was die griezel? Met haar vingers wreef ze langs haar slapen. Een barstende hoofdpijn maakte het denken onmogelijk. Ze kroop diep onder haar dekbed weg en kneep haar ogen stijf dicht. Eén ding wist ze zeker: de kerel was gek. Wat wilde hij van haar? Ze kon er beter niet aan denken, hem gewoon negeren. Ja, dat leek haar de beste oplossing. Negeren! Hij bestond niet. Ze lag uren te woelen en te draaien en probeerde de slaap te vatten. Tevergeefs. De regen sijpelde uit de donkere hemel op zijn smalle schouders. Hij had zijn kraag opgezet en probeerde weg te kruipen in zijn jas. Hij stond daar al dertig minuten, weggedoken achter een bestelbus. Nauwlettend hield hij de ingang van de Soos in de gaten. Wanneer kwam ze nu eindelijk naar buiten? Hij wist dat ze om halfeen thuis moest zijn, anders kreeg ze last met haar ouders. Nogmaals keek hij op zijn horloge. Tien over twaalf. Hij gromde en harkte met zijn vingers door zijn haren. ‘Rotwijf ’, siste hij. Zijn boosheid groeide met de minuut. Hij kon haar bellen en haar de huid vol schelden. Ze moest naar huis, nu. De hele avond had hij haar bespied en ze had hem niet eens opgemerkt. Niet één keer had ze naar hem gekeken. De trut, dacht hij en hij beet nijdig op zijn bovenlip. De deur van de Soos zwaaide open en het silhouet van twee mensen was zichtbaar. Was ze dat? Hij herkende haar manier van lopen, haar voetstappen. Snel liet hij zich op zijn hurken achter de bestelbus zakken en keek hoe ze haar fietsslot losmaakte. Toen ze voorbijreden, trok hij 20

| 15


14-01-2010

12:09

Pagina 21

zich terug in het portaal van een woning. Hij hapte naar adem, zijn handen waren tot vuisten gebald. Kleretrut. Hij tuurde het donker in, in de richting waar de fietsen waren verdwenen. Ze had de hele avond tegen Jeroen aangehangen, zijn arm gestreeld. Ze drong zich gewoon aan hem op en hij… hij gebruikte haar. Hij kuste haar, gewoon waar iedereen bij was en zij… zij liet het allemaal maar toe. Hij voelde zich verdoofd en kon zich minutenlang niet meer bewegen. In zijn hoofd was er een woeste storm losgebarsten.Toch had zijn telefoontje wel effect gehad. Hij had gemerkt dat ze stiller was; ze had natuurlijk de rest van de avond alleen aan hem gedacht. Aan hem en niemand anders. Hij snoof, het idee gaf hem nieuwe kracht en plotseling begon hij te rennen. Zijn lange benen vlogen vooruit, alsmaar sneller en sneller. Hijgend stopte hij bij een telefooncel en ging naar binnen. Met trillende vingers graaide hij wat muntgeld uit zijn portemonnee en wierp het in de gleuf. Hij wist haar nummer uit zijn hoofd en drukte verdoofd op de toetsen. Toen hij haar stem hoorde, nam zijn kwaaie ik de overhand. Hij voelde een diepe pijn, een verkrampte pijn bij zijn hartstreek. Een paar minuten later hing hij op. Hij wist niet meer goed wat hij allemaal tegen haar gezegd had, maar het had hem opgelucht. Hij keek op zijn horloge: even na tweeën. ‘Kusje, kusje, kusje.’ Het matras veerde omlaag en er werd driftig aan het dekbed getrokken. Leonie kreunde. ‘Karma, ga weg. Ik wil nog even slapen’, liet ze haar zusje weten. ‘Het is al elf uur’, pruilde Karma. ‘Ik heb een boterham voor jou gemaakt. Met hagelslag.’ 21

16 |

(Zwart/

ISBN 978 90 223 1953 6

‘Een spannend, goed geschreven boek dat gemakkelijk wegleest en waarin jongeren zich goed in kunnen herkennen’ – Pluizer.be

6e druk Overdosis:Overdosis

30-04-2010

12:13

Pagina 113

(Zwart/Black Plaat)

Sanne had een lange tijd onder de hete douche gestaan en haar lichaam grondig met zeep gewassen. Maar na de schoonmaakbeurt voelde ze zich nog steeds vies en gebruikt. Ze trok haar nachthemd aan en wachtte toen een paar minuten voordat ze de badkamerdeur opende. Ze stak haar hoofd om het hoekje en verwachtte dat Emma in de gang op haar stond te wachten. Maar ze had het mis: geen Emma. Zachtjes glipte Sanne de gang door, haar slaapkamer in. Ze kroop in bed en staarde een tijdlang het donker in. Langzaam fladderden er nieuwe beelden door haar hoofd. Ze herinnerde zich de muziek in De Graanschuur en dat ze met moeite Stijn kon verstaan. Maar waar hadden ze het over gehad? Ze wist het echt niet meer. En toen was ze plotseling draaierig en misselijk geworden. Ze waren naar buiten gegaan en… Met een wanhopige zucht sloot ze haar ogen. Het was zo’n verschrikkelijke puinhoop in haar hoofd. Had Stijn haar nu gekust of had ze dat gedroomd? Ze had iets van alcohol te drinken gekregen uit een heel klein flesje. Ze herinnerde zich dat ze zo moe was, zo intens moe. Ze kon met geen mogelijkheid haar ogen nog openhouden. Had Stijn haar gedrogeerd? Het is toch raar dat je zo plotseling onwel wordt? Ze keek naar de alarmklok op het nachtkastje. 02.17 uur. Ze zou Stijn morgen bellen en van hem een verklaring eisen. Rusteloos bewoog ze zich van de ene zij op de andere terwijl de klok de uren langzaam wegtikte. De volgende ochtend om elf uur was Sanne haar bed uit gekomen. Ze had de hele nacht liggen woelen en weinig geslapen. Ze was moe en de onderkant van haar lichaam deed nog meer pijn dan gisteravond. Ze trok een trainingsbroek aan en diepte haar gsm uit haar schoudertas op. Het telefoonnummer van Stijn stond in het geheugen opgeslagen 113

18 |


30-04-2010

12:13

Pagina 114

(Zwart/Black Plaat)

en ze activeerde het nummer. De kiestoon ging eindeloos over, om op zijn voicemail te eindigen. ‘Stijn, met Sanne. Ik moet je spreken over gisteravond. Bel me terug.’ Ze had verschillende scenario’s de revue laten passeren, die allemaal maar één conclusie opleverden: Stijn had haar gedrogeerd en daarna verkracht. Het enige wat ze van hem wilde, was een bevestiging van haar vermoedens. De klootzak! Straks was ze zwanger of had ze een ziekte opgelopen. Een soa of erger nog… aids. Hij moest haar ongerustheid wegnemen en daar een antwoord op geven. En ze wilde wraak, hij moest hiervoor boeten. Zo gemakkelijk kwam hij hier niet mee weg. Ze stopte haar gsm in haar broekzak en liep met kleine stapjes haar kamer uit, de trap af. Elke stap deed pijn, alsof er iemand met een breinaald in haar onderkant prikte. Vanuit de keuken klonken de stemmen van Jop en Paul en even hield ze haar pas in. Ze zag ertegenop om ze onder ogen te komen. Straks merkten ze iets aan haar en gingen ze lastige vragen stellen. Ze had maar weinig nodig om weer in tranen uit te barsten. Maar als ze haar familie ging ontlopen, riep dat alleen maar meer vragen op. Met ingehouden adem liep ze de keuken binnen. ‘Goedemorgen’, riep ze quasi nonchalant en met een neutraal gezicht pakte ze een pak melk uit de koelkast. ‘Hoe is het met je hoofdpijn?’ informeerde haar moeder. ‘Is het over?’ ‘Ja. Ik heb wel heel slecht geslapen’, antwoordde Sanne eerlijk. ‘Ik voel me ook een beetje grieperig.’ ‘Kind, je ziet spierwit’, merkte haar moeder bezorgd op. ‘Je kunt vandaag beter binnen blijven en het wat rustig aan doen.’ ‘Dat was ik ook van plan.’ Sanne schonk haar moeder een aarzelende glimlach en nam een slok melk. 114

| 19


30-04-2010

12:13

Pagina 115

(Zwart/Black Plaat)

‘Wat hoor ik?’ zei Jop en hij draaide zich in zijn stoel naar haar om. ‘Was het niks gisteravond?’ ‘Het was de hele avond alleen maar hiphop’, zuchtte Sanne klaaglijk. ‘Ik werd er gek van.’ Jop trok een misprijzend gezicht. ‘Nee, dat is ook niks.’ ‘Neem je wel iets te eten?’ Mevrouw Terwee was opgestaan en stapelde de koffiekopjes in de gootsteen. ‘Wij gaan even weg, maar Emma is in ieder geval thuis. Als er iets is, dan bel je maar. Ik heb mijn gsm aanstaan.’ Sanne knikte. ‘Dat is goed.’ ‘Pers een sinaasappeltje uit, dan krijg je wat vitamines binnen’, adviseerde haar moeder. Ze drukte een kus op Sannes voorhoofd en streelde toen liefkozend langs haar wang. Met moeite kon Sanne zich bedwingen om niet in haar moeders armen weg te kruipen en haar alles te vertellen. ‘Ja, dat doe ik. Ga nou maar, het komt wel goed.’ Sanne verbeet haar tranen. Ze moest sterk zijn. ‘Veel plezier’, riep ze met een schorre stem het drietal nog na. Voorzichtig liet ze zich met een schaaltje yoghurt gemengd met muesli op een stoel zakken en trok een pijnlijk gezicht. Ze roerde wat afwezig door de yoghurt toen de beltoon van haar gsm klonk. Met een zenuwachtige haast trok ze haar gsm uit haar broekzak. Het nummer van Stijn verscheen in beeld. ‘Vuile klootzak!’ viel ze direct tegen hem uit. ‘Wat heb jij geflikt?’ ‘Dag liefje’, lachte hij zoetsappig. ‘Wat reageer je agressief ! Zo agressief deed je anders gisteravond niet. Toen heb ik je alleen maar horen kreunen.’ ‘Kreunen? Dus jij hebt mij verkracht? Je geeft het doodleuk toe?’ ‘Nou, verkracht…’ zei hij op een afkeurende toon. ‘Je wilde het zelf maar al te graag.’ 115

20 |


30-04-2010

12:13

Pagina 116

(Zwart/Black Plaat)

‘Hufter’, siste ze met een snik. ‘Denk je dat je daarmee wegkomt? Je hebt me drugs gegeven en me daarna tegen mijn wil geneukt. Ik was nog maagd…’ ‘Ja, en het was lekker, joh.’ Hij moest er zelf hard om lachen. ‘Wacht maar’, huilde ze. ‘Ik zit binnen nu en tien minuten bij de politie. Kijken of je dat zo lekker vindt.’ Zijn lach stierf weg. ‘Ik denk niet dat je dat gaat doen’, antwoordde hij nuchter. ‘Ik heb wat leuke fotootjes van jou genomen. Naakt! Het zou toch vervelend zijn als die op het internet terechtkomen? Zeker als je vader directeur van een grote bank is… Dat gaat zijn carrière niet goeddoen.’ Sanne hapte naar lucht. De tranen gleden langs haar wangen en bleven enkele seconden onder aan haar kaak hangen voor ze op haar broek druppelden. ‘Wat?’ ‘Je hoort me wel. Aan jou de keus: of op het internet of je kop houden. Zeg het maar.’ Verstijfd zat ze in haar stoel en hoorde zijn dreigementen zwijgend aan. ‘En misschien…’ ging hij genoegzaam verder, ‘misschien vernietig ik de foto’s, maar dan moet je daar wel iets voor doen.’ De adem stokte in haar keel en met een iel stemmetje vroeg ze: ‘En dat is?’ ‘Nou, wat denk je zelf ? Seks, natuurlijk. Ik laat je wel weten wanneer ik daar zin in heb. Doei!’ Hij wilde de verbinding verbreken. ‘Wacht’, riep ze gejaagd door de hoorn. ‘Heb je… heb je een condoom gebruikt?’ ‘Denk je dat ik achterlijk ben?’ zei hij honend. ‘Ik heb geen sporen achtergelaten. Je kunt niks bewijzen. Dag liefje.’ En hij verbrak de verbinding. 116

| 21


30-04-2010

12:13

Pagina 117

(Zwart/Black Plaat)

Verslagen zat Sanne aan de keukentafel en poetste met de palm van haar hand de tranen van haar gezicht. Gelukkig had die hufter wel een voorbehoedsmiddel gebruikt. Ze moest er niet aan denken dat ze ook nog zwanger van hem zou raken. Maar er was een nieuw probleem ontstaan, dat haar nog dieper de ellende in zou zuigen. Een geluid deed haar van schrik omkijken en ze ontdekte Emma in de deuropening. Hoe lang die daar al stond, wist ze niet. Emma zei geen woord, maar keek haar recht in de ogen. Ze ging op de stoel tegenover haar zitten en schonk een glas melk in. Leunend op de ellebogen bleven haar ogen strak op Sanne gericht. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Emma en ze fronste haar wenkbrauwen. Geen antwoord. ‘Ben je nog steeds niet van plan om mij iets te vertellen? Misschien kan ik je helpen.’ Sanne opende haar mond, maar bedacht zich. Het scheelde weinig of ze had al haar ellende opgebiecht. Ze voelde de afkeurende blikken van de leerlingen uit haar klas al op haar huid branden. En de stomme vragen die ze haar gingen stellen. Deed het pijn? Zei hij nog wat toen hij klaar was met je? De woorden bleven in haar keel steken. Ze kon Emma niet in vertrouwen nemen. Ze frunnikte aan haar nagels, zodat ze haar zus niet hoefde aan te kijken. Emma begon haar geduld te verliezen en viel geprikkeld uit: ‘Jasses, San. Blijf je nou stommetje spelen? Wat heb je?’ Sanne sprong overeind en beende de keuken uit, de trap op en ze sloot zichzelf voor de rest van de dag in haar slaapkamer op. ‘Gopal, met mij. Wat is er gisteravond in hemelsnaam met mijn zus gebeurd? Ze doet zo raar en ze wil me niets vertellen.’ 117

22 |

ISBN 978 90 223 2232 1

‘Echt een supergoed boek en een boek dat je niet snel weglegt.’ – een lezer op Cosmox.be

7 Hij bestudeerde aandachtig haar foto. Ze was perfect, het was alleen zonde van al die make-up. Dat maakte haar veel te oud. Hij was op het internet aan het surfen en vond eindelijk wat hij zocht. Zeventien jaar, las hij in haar profielsite. Een grijns gleed over zijn gezicht. Hij wist wel beter. Hij had er een oog voor gekregen. Dit meisje was beslist geen zeventien en haar borsten waren ook niet echt. Hij had ingezoomd op haar foto en op haar shirt waren onregelmatige bobbels te zien. Opvulling. Hem namen ze niet in de maling. Hij had al zo vaak meegemaakt dat de meisjes logen over hun leeftijd en hun borsten opvulden met sokken of iets dergelijks. Ze wilden er allemaal ouder uitzien en waarom? Dit meisje was in ieder geval mooi slank en had grote, diepblauwe ogen. Prachtig! Hij was getipt door een vriend die ook altijd het internet afzocht naar meisjes. Een week terug stuurde zijn vriend hem naaktfoto’s van een paar grietjes die hij via msn uit de kleren had gepraat. Het uitwisselen van foto’s deden ze vaker. Maar dit meisje zat daar niet bij. Waarschijnlijk was het hem bij haar om een of andere reden niet gelukt. ‘Deze is misschien wat voor jou? Of heb je haar al een keer gemaild?’ 67

24 |

Voor de zekerheid controleerde hij zijn aantekeningen, maar ze kwam er niet in voor. Hij hield een administratie bij van meisjes waarmee hij contact had gehad of nog wilde benaderen. Slachtoffers genoeg op chatrooms. Keurig gerangschikt op leeftijd en plaats. Vooral sommige foto’s op de profielsites hielpen hem bij het maken van zijn selectie. Hoe jonger, hoe beter. Hij had een systeem bedacht dat perfect werkte. Voordat hij het meisje benaderde, bestudeerde hij haar profiel en noteerde achter haar naam de bruikbare dingen zoals haar hobby’s en favoriete tv-programma’s. Daarna verdiepte hij zich in die onderwerpen zodat hij kon meepraten en zij het idee kreeg dat ze op één lijn lagen. Als hij hun vertrouwen had gewonnen probeerde hij een afspraak te maken. Hij las aandachtig de gegevens van Xandra door en maakte aantekeningen. Ze hield van sport en muziek en haar favoriete artiesten waren Avril en Linkin Park. Hij zocht in zijn administratie of hij al wat informatie had over de artiesten. Niets. Dan moest hij het internet op om daar de bruikbare gegevens af te halen. Bij elk meisje gebruikte hij een andere naam en veranderde hij zijn leeftijd. Tijdens het chatten wist hij meestal snel de zwakke plekken van de meisjes te achterhalen, die hij dan met een snelle krabbel achter hun naam noteerde. Het schrift was niet bedoeld om zijn score bij te houden, zo zielig was hij dan ook weer niet. Het schrift was simpelweg zijn geheugen. Het schrift stond zogoed als vol. Er waren zoveel meisjes die geschikt waren voor zijn plannen en die hij misschien kon overhalen om mee te doen. Het was het proberen waard. Hij realiseerde zich maar al te goed dat, als het schrift gevonden zou worden, er niets meer viel te ontkennen. Maar dat risico had hij aanvaard, het kon niet anders. Het ging eigenlijk zo gemakkelijk. Ze waren jong 68

| 25

genoeg om de leugens te geloven en ze lieten zich heel eenvoudig verblinden. Er was er niet één die zijn verhalen controleerde. Hoe meer hij loog, hoe roekelozer hij werd. Het was strafbaar, dat wist hij. Zelf zag hij het kwaad van zijn daad niet in. Hij vond het zelfs sterk overdreven om te beweren dat door zijn daden een meisje psychische schade op kon lopen. Ronduit belachelijk. Wat deed hij nou nog? Maar of het kind nou wel of niet beschadigd werd, hij liep weinig risico. Meestal deden ze toch geen aangifte bij de politie. Ze waren als de dood dat hun ouders erachter kwamen. Het klonk een beetje stom als ze moesten bekennen dat ze een afspraak hadden gemaakt met een onbekende kerel. En als ze dan toch aangifte deden, was hij moeilijk te traceren. Daar zorgde hij wel voor. Hij plande alles nauwgezet, hij was intelligent. Intelligenter in ieder geval dan wat er bij de politie rondliep. Ze hadden hem in al die jaren nog nooit gepakt, niet eens verdacht van een strafbaar feit. Zijn dekmantel was goed. Hij moest alleen oppassen dat hij niet te veel met de webcam werkte. Dat gaf beperkingen en liet tevens te veel sporen na. Daarnaast werd het saai. Er moest meer spanning komen en de enige oplossing was een date met zijn slachtoffers. Maar dan moest hij zijn opvliegende karakter beter in bedwang houden. Door zijn driftbuien was zijn vorige afspraak ook in het honderd gelopen. Geduld, dat was het geheim. Hij moest geduldig zijn en met vriendelijke woorden hun vertrouwen winnen. Maar als zo’n trutje niet deed wat hij wilde, kon hij vreselijk door het lint gaan. Het viel ook niet mee. Hij vergat soms dat ze nog zo jong waren en dat ze zijn passie daardoor gewoonweg niet begrepen. Van de tweeënveertig meisjes die in zijn schrift stonden genoteerd, had hij er negentien uit de kleren gepraat. Met vijf had hij een afspraak gemaakt, maar er 69

26 |

waren er maar drie daadwerkelijk komen opdagen. Sanne was zijn eerste slachtoffer. Helaas was ze al zeventien jaar, maar het was altijd nog beter dan een meisje achter de webcam. Nadat hij haar geld had geboden ging ze redelijk ver. Hij was met haar naar een afgelegen stuk bos gereden en daar had ze gedaan wat hij van haar wilde. Er waren wel dingen die ze weigerde, zelfs toen hij haar meer geld aanbood. Natuurlijk had hij haar onder druk kunnen zetten. Hij had haar met geweld kunnen dwingen. Maar hij realiseerde zich op tijd dat hij te roekeloos was geweest. Hij had zijn e-mailadres en telefoonnummer aan haar gegeven en daarmee was hij gemakkelijk voor de politie te traceren. Dus hield hij zich in en liet haar ongeschonden gaan. Zijn tweede slachtoffer was Jasmijn uit Rotterdam. Vijftien jaar oud en het zag er hoopvol uit. Hij had met haar in een restaurant afgesproken, maar ze kwam niet alleen. Waarschijnlijk had ze haar vader of oom meegenomen en de hele situatie zag er dreigend uit. Hij had zich nerveus en zwetend achter een krant en een kop koffie verstopt en probeerde het tweetal te negeren. Hij voelde de ogen van de man op zijn rug branden, maar reageerde niet. Na een zenuwslopende zeventig minuten vertrok het tweetal en kon hij weer opgelucht ademhalen. Om het niet te verdacht te maken was hij pas tien minuten later vertrokken. Hij had zich toen een paar weken rustig gehouden, maar uiteindelijk had hij de draad weer opgepakt. Hij moest wel. Kim was zijn laatste slachtoffer. Drie maanden terug was het hem eindelijk gelukt om met haar een afspraak te maken. Ze was dertien, knap en een pittig ding. Op msn schreef ze stoere praat, maar toen ze elkaar ontmoetten, was ze niet meer zo bijdehand. Ze begon zelfs te janken toen hij wat te intiem werd. Het was alleen maar om te testen of ze inderdaad zo ver zou gaan als 70

| 27

ze al die tijd had beweerd. Hij had niet doorgezet, zo was hij niet. Wel was hij kwaad geworden, laaiend. Hij had veel aan haar kunnen verdienen. Het was zo frustrerend. Waarom was ze dan gekomen? Hij had haar eerlijk verteld wat de bedoeling was. Oké, hij had wat details weggelaten. Maar in grove lijnen wist ze het. Het hele gedoe had hem vreselijk veel tijd en inspanning gekost. Hij had zelfs een dag vrij genomen van zijn werk. Misschien dat ze geschrokken was toen ze hem zag. Dat kon. Hij had tenslotte gelogen over zijn leeftijd. Ze had zich toen kunnen omdraaien en kunnen weglopen. Maar dat deed ze niet. Ze nam zelf de beslissing om in zijn auto te stappen. Hij had haar niet gedwongen. Nog nooit had hij een meisje gedwongen om iets te doen wat ze niet wilde. Het ging altijd in goed overleg. Hij zou het dit keer anders moeten aanpakken. Misschien was het beter als hij een handlanger had. Aan de andere kant was dat wel riskant. Hoe meer mensen er in het complot zaten, hoe meer fouten er gemaakt konden worden. Niet iedereen werkte zo nauwgezet als hij. Een fout kon hem zijn nek kosten. Ook al had hij geen hoge pet op van de politie, helemaal achterlijk waren ze natuurlijk niet. In principe was er maar één die hij kon vertrouwen. Maar of die zo gek was? De enige troef die hij had, was geld. Geld maakte mensen week. Misschien dat het daarmee lukte. Een ding stond voor hem vast, er moest iets veranderen want zo ging het te lang duren. Desnoods zou hij voor de verandering meer dwang gebruiken. Het plan in zijn hoofd kreeg langzaam vorm. Hij keek op van het beeldscherm toen hij zijn naam hoorde roepen. Snelle voetstappen klonken op de trap. ‘Pap?’ Hij klapte zijn laptop dicht en wachtte totdat de deur zou worden opengegooid. 71

28 |

ISBN 978 90 223 2330 4

‘Een vlot en meeslepend verhaal dat geen enkele lezer onberoerd laat’ – Pluizuit.be

Opm. Eerwraak:Eerwraak

30-04-2010

12:15

Pagina 29

(Zwart/Black Plaat)

3 Er hing een pijnlijke stilte tussen hen in. Letiva nam een slok van haar drankje en wachtte tot hij het woord zou nemen. Sam staarde in zijn glas. Het was duidelijk dat hij in gedachten aan het stoeien was met woorden. ‘Wat nu, Sam Visser’, verbrak zij uiteindelijk de stilte. Hij keek op en slaagde erin om flauw te glimlachen. ‘Nu? Nu moeten we trouwen. Kijk ons dan? Jij en ik… hier samen aan de drank. Hebben we een andere keus?’ Ze schoot in de lach en hij lachte mee. ‘Geen goed plan?’ Hij trok een pruillip. ‘Jammer. Dan kunnen we alleen nog over school en over onze vrienden praten.’ ‘Dat lijkt mij beter. Trouwen vind ik toch wat ouderwets.’ ‘Het was heel lief van je om met mij samen aan die opdracht te willen werken.’ Ze wendde haar hoofd af. ‘Had je ruzie met Ed?’ ‘Ja. Hij roept soms van die stomme dingen. Met niemand houdt hij rekening, alleen met zichzelf.’ ‘Soms?’ Haar ogen flikkerden strijdlustig toen ze hem weer aankeek. Sam gaf geen commentaar. ‘Je hebt toch geen ruzie om mij gemaakt?’ wilde ze toen weten. 29

30 |


30-04-2010

12:15

Pagina 30

(Zwart/Black Plaat)

‘Een beetje wel. Ik vind het irritant zoals hij tegen jou doet.’ ‘Ik maak dat vaker mee. Mensen zijn bevooroordeeld als ze een hoofddoek zien.’ ‘Dan zijn ze stom. Stom omdat ze niet zien hoe speciaal je bent. Hoe lief en…’ ‘Sam!’ Ze legde haar hand op zijn mond en probeerde de woordenvloed te stoppen. ‘Je kent me niet.’ ‘Dan wil ik je leren kennen.’ Hij had haar hand vastgepakt en friemelde onhandig aan haar vingers. ‘Naar wat voor muziek luister je? Maak ik een kans? Naar welke tv-programma’s kijk je graag? Houd je van chocolade of heb je liever drop?’ Met tegenzin trok ze haar hand terug. ‘Je maakt geen kans, Sam. Maak het alsjeblieft niet moeilijker dan het al is. Mijn vader gaat door het lint als hij weet dat ik in een café zit met een jongen. In onze cultuur ligt dat gewoon… anders.’ Hij zuchtte diep. ‘Je hebt mooie ogen’, flapte hij er toen uit. Er flitste iets over haar gezicht en ze stond op. ‘Ik moet gaan.’ Ze graaide haar jas van de stoel en ontweek zijn blik. ‘Ik moet op tijd thuis zijn.’ ‘Wacht, ben je boos? Heb ik iets verkeerds gezegd?’ ‘Sam, dit gaat niet lukken. Ik ben stom geweest om hier met jou af te spreken. Ik had je geen hoop mogen geven. Ik vind je een hartstikke leuke knul en… verder niets. Het spijt me.’ Ze draaide zich om en liep toen vlug richting de deur. ‘Letiva…’ Letiva voelde dat haar ogen zich met tranen vulden en ze versnelde haar pas, bang dat hij haar achterna zou komen en haar tranen zag. In het park liet Letiva zich op een bankje zakken en sloeg haar hand voor haar gezicht. Ze haalde een paar keer diep adem en 30

| 31


30-04-2010

12:15

Pagina 31

(Zwart/Black Plaat)

probeerde zich te vermannen. Ze had hem willen afpoeieren, hem duidelijk willen maken dat ze te verschillend waren. Maar om de een of andere reden kon en wilde ze hem niet kwetsen. Telkens zei hij weer van die lieve dingen en dan smolt ze vanbinnen. Verdorie, wat bezielde haar? Ze had zich nog zo voorgenomen om niet verliefd te worden en dan nu toch... Waarom voelde ze zich vanbinnen anders zo wanhopig en rillerig? Wat moest ze nu? Negeren! Dat was de beste oplossing. Dan haakte hij vanzelf wel af. ‘Letiva?’ Een hand gleed langs haar schouder naar haar rug. Ze hield haar ogen gesloten en luisterde naar zijn stem. Sam was haar gevolgd, maar ze durfde hem niet aan te kijken. Bang dat ze in een moment van zwakte in zijn armen zou kruipen. Haar hele lijf prikkelde van angst en spanning: een rare combinatie. Hij zei iets onverstaanbaars en net toen ze haar ogen wilde openen voelde ze zijn lippen op die van haar. Het was een vluchtige kus en het voelde plezierig. Verdorie! Ze keek hem afkeurend en boos aan, maar langzaam veranderde haar blik. Hij had van die prachtige blauwe ogen. Ze trokken aan haar als magneten. In een opwelling boog ze zich naar voren en kuste hem vol op de mond. Haar kus werd zacht en teder beantwoord en even was Letiva vergeten dat ze in een park zaten. Een tintelend en zalig gevoel van geluk had zich in haar lijf verspreid. Joelende kinderstemmen verbraken de betovering. ‘Lekker zoenen’, krijste een jochie dat samen met zijn vriendje voorbijfietste. De ander giechelde en keek nog even nieuwsgierig achterom. Geschrokken maakte Letiva zich los uit zijn armen. ‘Niet doen’, prevelde ze, zich afwendend. ‘Dit is gevaarlijk. We kunnen beter niet in het openbaar zoenen.’ Ondanks deze teleurstellende woorden maakte Sams hart een vreugdesprongetje. Zoenen mocht, 31

32 |


30-04-2010

12:15

Pagina 32

(Zwart/Black Plaat)

maar niet in het park. Daar kon hij mee leven. Hij was dolgelukkig dat ze hem niet had afgewezen. Met een verliefde glimlach op het gezicht schoof hij van haar vandaan. ‘Ik vind je echt heel mooi. Mag ik je vanavond bellen?’ vroeg hij. Ze knikte en streek met trillende handen haar hoofddoek glad. ‘Bel dan wel na negenen. Dan ben ik meestal alleen op mijn slaapkamer. Doe je dan voor als een meisje, voor het geval mijn broertje mijn gsm opneemt.’ ‘Voor jou doe ik alles.’ Letiva lachte vertederd en streek het verwarde haar van zijn voorhoofd. ‘Je bent lief’, antwoordde ze en stond toen op. ‘Ik moet nu echt gaan. Bel me.’ Hij sprong op, legde zijn hand op haar heup maar trok hem direct weer terug. ‘Ik heb je mobiele nummer nog niet.’ Hij haalde zijn gsm uit zijn broekzak en keek haar hoopvol aan. Zijn duim vloog behendig over de kleine toetsen toen ze haar nummer opgaf. Letiva zat stilletjes aan tafel en roerde met haar vork door haar eten. Ze was verliefd. Niet dat het iemand opviel. Meneer Harchaougoz kreeg alle aandacht en vertelde met veel stemvolume zijn verhaal. Hij had gisteravond met zijn broer Tarkan over Nourdin gesproken. Dat de jongen zijn toekomst vergooide en dat hij de hele familie tot schande maakte. Tarkan moest ingrijpen. Maar in plaats van hem dankbaar te zijn voor zijn advies was Tarkan geïrriteerd tegen Hamid uitgevallen. Tarkan had gezegd dat Hamid zich nergens mee hoefde te bemoeien en dat hij zelf goed in staat was om zijn zoon op te voeden. Hij was ervan overtuigd dat Nourdin niets 32

| 33


30-04-2010

12:15

Pagina 33

(Zwart/Black Plaat)

met drugs van doen had en dat het allemaal leugens waren. Jaloerse roddelpraat. Zodra de politie erachter was dat de jongen onschuldig vastzat, zou hij snel weer thuis zijn. ‘Jij kunt je beter op je eigen kinderen concentreren’, had hij Hamid toegesnauwd. Het lef ! Hamid had enkele keren woest met zijn vuisten op tafel geslagen, waardoor de kopjes en borden rammelend protesteerden. ‘En wat denk je?’ had hij honend gebulderd. Ahmad en Omar hingen aan hun vaders lippen. ‘Wat denk je?’ herhaalde hij en mevrouw Harchaougoz schudde ongeduldig haar hoofd. Er volgde weer een dreun op de eetkamertafel. Ook Letiva schrok op uit haar gedachten. ‘De politie heeft bij Tarkan huiszoeking gedaan. Met negen man hebben ze het huis van boven tot onder doorzocht. Zelfs tussen het ondergoed van tante Farida hebben ze gezocht. Drie politieauto’s stonden voor de deur. De hele buurt heeft mee kunnen genieten.’ Mevrouw Harchaougoz hief jammerend haar handen ten hemel. ‘Wat denken ze nu bij Tarkans vrouw te vinden?’ ‘Op de slaapkamer van Nourdin hebben ze uiteindelijk drugs gevonden. Een zak vol’, bulderde Hamid. ‘Toen piepte Tarkan plotseling anders. Huilend belde hij mij op en vroeg om hulp. Eerst niet luisteren en nu ben ik wel goed genoeg om zijn puin te ruimen. De jongen heeft geen greintje respect voor zijn vader. Een flink pak slaag heeft hij nodig. Als dat mijn zoon was, dan...’ Dreigend zwaaide hij met zijn vuist door de lucht. Mevrouw Harchaougoz was opgestaan en liep hoofdschuddend naar de telefoon. ‘Letiva, ruim de tafel af en doe de afwas. Ik bel tante Farida om te horen hoe het thuis is. Het arme mens moet op zijn van de zenuwen.’

33

34 |

ISBN 978 90 223 2423 3

‘Een spannend en meeslepend boek van Helen Vreeswijk, die op een voor jongeren toegankelijke manier moeilijke onderwerpen in de misdaadsfeer aanpakt.’ – Libelle

Ontvoerd REEDS OPGESTUURD:Standaard 14x21,5

23-02-2011

10:30

Pagina 107

12 Hij was weg. Haar hart bonkte onregelmatig en ze haalde een paar keer diep adem om te kalmeren. De bedompte urinelucht werd verdreven door de weinige frisse lucht die naar binnen kwam. Ze drukte zich omhoog en keek naar het eten op het dienblad. Haar maag draaide zich spontaan om. Ze sloeg haar rechterhand voor haar mond en slikte het zure speeksel weg. Snel pakte ze het glas van het dienblad en nam een paar flinke slokken. Dacht die kerel nu echt dat ze een hap door haar keel zou krijgen? Wat moest hij van haar? Ze had zijn magere gezicht met baardstoppels bestudeerd, maar ze wist zeker dat ze hem nog nooit eerder had gezien. Ze gluurde over de houten rand voor het bed. Er lag groenkleurige vloerbedekking op de grond en ze zag een stukje gordijn van dezelfde kleur als het tapijt. Tussen de muur en een kledingkast was een klein bureau geschoven. Op een lamp na was het bureaublad leeg. Geen pen, geen papier, geen boek. Alsof de kamer niet gebruikt werd. Boven het bureau hing een wegenkaart; ‘Duitsland’ stond met grote letters boven aan de kaart gedrukt. Met rode stift waren een paar steden omcirkeld. Ze viel terug in het kussen. Met haar vrije hand controleerde 107

36 |

(Zwa


23-02-2011

10:30

Pagina 108

(Zwart/Bla

ze de ketting die haar linkerkant gevangenhield. Hij zat stevig vast aan het hout. Misschien dat de ketting aan haar enkels… Ze boog naar voren, maar verder dan haar heup kwam ze niet. Het geluid van de kettingen maakte haar nerveus en het ijzer drukte hinderlijk in haar vlees. Een bibberende zucht ontsnapte aan haar keel. Ze bewoog haar linkerhand en staarde naar de ketting, die rammelend protesteerde. De band rond haar pols had ruimte over en als ze haar vingers opeenduwde, glipte haar hand misschien uit de band. Het vel van haar hand kroop omhoog tegen het ijzer toen ze een poging waagde. Ze trok nog harder en rode striemen werden zichtbaar toen het ijzer in haar vlees sneed. Ze negeerde de pijn en trok en draaide, maar de band bleef hangen op de overgang naar haar hand. Wanhopig begon ze zachtjes te snikken. Ze wilde naar huis, naar haar vader en moeder. Naar Wilfried en Cleopatra de poes. Ze had woensdag een proefwerk en in het weekend een belangrijke hockeywedstrijd. Of was het al woensdag geweest? Ze was alle besef van tijd en plaats kwijt. De krant! De man had een krant naast het dienblad neergelegd. Haar hand graaide naar de krant en ze vond de datum aan de linkerkant in de bovenhoek: ‘Montag 18. Mai 2009’. Ze was hier dus nog geen hele dag. Haar moeder had haar vader rond zevenen naar zijn werk gebracht. Hoe laat zou het nu zijn? Tien uur? Twaalf uur? Zou ze ondertussen al ontdekt hebben dat Anouk was meegenomen? Waarschijnlijk niet. Nadat ze haar moeder had verteld dat ze lesbisch was, had ze haar niet meer gezien. Meestal probeerde haar moeder de problemen te ontlopen, zodat ze er niet over hoefde te praten. Een soort vluchtgedrag, dat ze dagen kon volhouden. Vandaag zou niet anders zijn. Maar tegen het avondeten 108

| 37


23-02-2011

10:30

Pagina 109

moesten ze haar dan toch gaan missen? Waarschijnlijk werd pa naar boven gestuurd met een bord eten. Als ze maar niet dachten dat ze was weggelopen omdat ze gisteren een aanvaring hadden gehad! Ze was wel eens eerder weggelopen, maar dat was alweer een jaar geleden. De reden was een sigaret. Ze mocht niet roken, maar wilde het toch een keer stiekem proberen. Kaylim had drie sigaretten van haar broer gestolen en bij Anouk achter de garage hadden ze er een opgestoken. Ze werden betrapt door Anouks moeder en de ruzie liep behoorlijk uit de hand. Haar moeder had haar bij de arm gepakt en Anouk had zich losgerukt terwijl ze haar moeder allerlei verwensingen naar het hoofd slingerde. Daarna was ze ervandoor gegaan. Uren had ze over straat gezworven en toen het donker werd, was ze terug naar huis gegaan en had ze zich op het terrein verstopt. De hele nacht had haar vader rondgereden en de volgende ochtend vond hij haar op een luchtbed in de garage. Ze kreeg twee weken huisarrest. Het was te hopen dat haar ouders dit keer geen kostbare tijd verspilden met zoeken. Of dat ze een dag wilden wachten voordat ze naar de politie gingen om haar als vermist op te geven. Wie weet wat die vent ondertussen met haar ging uitspoken? Hij stond zo plotseling naast haar dat ze in paniek begon te gillen. ‘Rustig’, zei hij in perfect Nederlands. ‘Ik doe je niets.’ Hij drukte zijn hand op haar mond en keek haar streng aan. ‘Stil. Halte deine Mund.’ Zijn hoofd kwam dreigend in haar richting en het geluid uit haar keel verstomde. ‘Ssst.’ Hij legde zijn vinger op zijn lippen. ‘Ssst, anders moet 109

38 |

(Zwa

art/Bla Ontvoerd REEDS OPGESTUURD:Standaard 14x21,5

23-02-2011

10:30

Pagina 110

(Zwart/Bla

ik je pijn doen.’ Langzaam liet hij zijn hand zakken. ‘Jij eten…’ zei hij in gebrekkig Nederlands. ‘Is goed voor jou.’ Anouk schudde haar hoofd dat ze niet wilde, en weer verscheen die dreigende frons op zijn voorhoofd. Zijn mond werd een strakke streep en hij gromde iets onverstaanbaars. Toen wees hij naar het glas, en om hem niet al te veel tegen de haren in te strijken pakte ze het op. Ze nipte aan het water en zijn gezicht klaarde op. ‘Das ist besser.’ Hij tilde het dienblad van het matras en zette het vervolgens op de grond. Hij gebaarde met zijn hoofd dat ze het glas moest leegdrinken en met zijn handen in de zij hield hij toezicht. Na de laatste slok schoot zijn hand naar voren en greep hij haar pols vast. Van schrik liet ze het glas op bed vallen en kroop met haar rug tegen de wand aan. ‘Geen paniek’, mompelde hij. Uit zijn broekzak kwam een sleutelbos tevoorschijn en terwijl Anouk haar hand probeerde te bevrijden, stak hij een sleutel in het slot. De polsband klikte dicht en de sleutelbos verdween weer in zijn zak. Hij rechtte zijn rug en keek haar een paar seconden aan, alsof hij twijfelde. Toen tilde hij het paneel in de opening van de wand en schoof de knippen dicht. Ze lag in de schemer en de stilte was een marteling. Alleen haar ademhaling was hoorbaar. Om de stilte te verbreken begon ze zachtjes te neuriën. Het monotone geluid van haar stem gaf haar iets van rust. Ondertussen dacht ze aan school. Maandag… Vandaag moesten ze gymmen, schoot het door haar heen. Zouden ze haar missen? En Simona? Ongetwijfeld had ze weer een hoop te vertellen na een weekend met Marco. Anouk dacht aan die innige zoen op de dansvloer. Toen wist ze dat ze verliefd was op Simona. Hoe zou dat voelen… een 110

| 39


23-02-2011

10:30

Pagina 111

kus van haar? Zou Simona proberen te bellen om te informeren hoe het met haar ging? Zou het haar wat kunnen schelen? Als ze maar niet… Ze voelde dat een vreemd en loom gevoel haar lichaam binnendrong. Haar ogen werden zwaar en ze vocht tegen de slaap. Ze wilde niet slapen. Straks kwam de man terug en wie weet wat hij dan met haar zou doen. Ze moest wakker blijven. Het moest… Het was een oneerlijk gevecht. Uiteindelijk vielen haar ogen dicht. Ze werd wakker van een hand die langs haar hoofd gleed. ‘Mam?’ Ze was nog wat suf. De kamer was wazig en ze knipperde met haar ogen om alles helder te krijgen. Er brandde een fel licht op de achtergrond, en de gestalte die over haar heen gebogen stond was een zwarte vlek. Ze rook een sterke zweetlucht en de realiteit drong langzaam tot haar door. Dit was niet haar moeder. Het was die kerel, en hij had haar aangeraakt. ‘Ik maak je los’, hoorde ze hem half in het Duits zeggen. Ze verstijfde en drukte zich op haar ellebogen omhoog in het kussen. ‘Blijf met je poten van me af !’ riep ze bang. ‘Raak me niet aan, viezerik!’ Hij trok zijn handen van haar af en keek haar van onder zijn basketbalpet donker aan. ‘Praat niet zo dom, kind. Ik doe je geen pijn.’ Zijn Duitse accent was plotseling verdwenen. ‘Je moet jezelf wassen. Je stinkt. Ik heb een emmer met water neergezet, met een stuk zeep. Je hebt vijf minuten om je wat op te frissen. Op de stoel ligt verschoning.’ Zijn stem klonk nors. Hij boog weer over haar heen en maakte haar handen los. Ze merkte dat de kettingen rond haar enkels al waren verwijderd. Waarschijnlijk had hij dat gedaan toen ze nog 111

40 |

(Zwa

Ontvoerd REEDS OPGESTUURD:Standaard 14x21,5 art/Bla

23-02-2011

10:30

Pagina 112

(Zwart/Bla

sliep. Het idee dat ze daar niets van had gemerkt, deed een rilling over haar rug lopen. ‘Schnell’, zei hij. Ruw trok hij haar omhoog en hielp haar uit bed. Ze trilde op haar benen en keek hem afwachtend aan. Zijn hand hield hij als een bankschroef om haar bovenarm geklemd terwijl hij de ketting van het matras grabbelde. De ijzeren schakels werden om haar middel geregen en aan de houten wand bevestigd. Met een paar korte rukjes controleerde hij of het stevig genoeg was. Hij tilde de emmer op en zette die naast haar neer. Een stuk zeep en een washandje werden in haar handen geduwd. ‘Geen trucjes. Je kunt niet ontsnappen. Mijn mannen houden buiten de wacht en ze zijn gewapend.’ Hij wees met zijn duim over zijn schouder naar het raam. ‘Het zijn gevaarlijke jongens die niet terugdeinzen om een jong meisje pijn te doen. Je bent gewaarschuwd.’ En na die mededeling liep hij met grote stappen de kamer uit en sloot de deur. ‘Karl,’ klonk zijn bevel van achter de deur, ‘bewaak de deur.’ Er kwam een brommend en onverstaanbaar antwoord. Ze staarde naar de deur en toen naar het washandje in haar hand. Haar benen waren koud en de urine brandde op haar huid. Ze wilde niets liever dan zich wassen, maar aan de andere kant was ze bang dat hij binnenkwam op het moment dat ze haar broek uit had. Hij had haar vijf minuten gegeven. ‘Opschieten’, spoorde ze zichzelf aan. Ze plonsde het washandje in het warme water en smeerde het in met zeep. Snel stapte ze uit haar broek en boende haar benen schoon. Er lag geen handdoek, maar wel een herenonderbroek en een schone trainingsbroek maat L. Ze trok de onderbroek langs haar natte, magere benen omhoog, maar toen ze hem losliet, zakte die direct naar beneden. Op 112

| 41


23-02-2011

10:30

Pagina 113

haar knieën bleef het stuk stof hangen. Ze sjorde hem weer omhoog en hield hem met één hand vast terwijl ze haar benen in de pijpen van de trainingsbroek stak. Ze trok de trainingsbroek tot onder haar borsten en snoerde het touwtje in de taille goed vast. De broek gleed omlaag en bleef met moeite op haar heupen hangen. Ze liet zich op haar knieën zakken en stopte haar pijnlijke polsen in het warme water. Zachtjes bewoog ze haar handen door het water en een tintelend gevoel trok naar haar vingers. Het voelde prettig aan. Ze maakte haar gezicht nat en voelde hoe de druppels langs haar nek sijpelden. Met haar shirt depte ze haar gezicht droog en toen ze omhoogkwam, stond de man alweer in de kamer. Hij had een dienblad in zijn handen en knikte tevreden toen hij haar in de trainingsbroek zag. ‘Besser, nicht?’ Ze knikte en probeerde haar angst van zich af te zetten. Ze kon beter meewerken en proberen zijn vertrouwen te winnen. Dat was misschien een manier om te overleven. Er waren meer mannen en ze hadden wapens. Een verkrachting had ze uitgesloten. Je hebt geen groep mannen met wapens nodig om een zeventienjarig meisje te verkrachten. Het ging hier om geld. Dit was een ontvoering door een of andere bende. Gevaarlijke gekken die tot alles in staat waren. Straks kwam er een op het idee om een vinger of een stuk van haar oor als teken van leven naar haar ouders op te sturen. Dat had ze ooit eens gelezen… In deze situatie kon je maar beter een vriend hebben, al was hij tevens je vijand. Iemand die je, als het uit de hand liep, kon redden. Iemand die jou zou beschermen tegen die mannen met wapens. De man met de basketbalpet was haar enige contact, zijn vertrouwen moest ze winnen. 113

42 |

(Zwa

art/Bla

ISBN 978 90 223 2557 5

‘Het is een boek dat je niet meer neer wil leggen. Het sleept je helemaal mee in het verhaal.’ – een lezer op Bol.com

7 Albert trok de stad in. Hij had het bericht van Chantal gelezen en het daarna uit zijn inbox gewist. Uit haar bericht kon hij opmaken dat zijn vader aan zijn verzoeningsoffensief was begonnen. Wat inhield dat hij de boel met beloftes en cadeaus probeerde te lijmen. Dan was hij weer even de gezellige, liefdevolle vader. Zijn moeder trapte daar telkens weer in. Albert schudde afkeurend zijn hoofd. En dan noemde ze hem een loser. Het waren allemaal valse beloftes. Zag ze dan niet dat de ruzies elkaar steeds sneller opvolgden? Het leek wel of het lontje bij zijn vader alsmaar korter werd. Tijdens het verzoeningsoffensief werd de sfeer in huis in ieder geval stukken beter. Na de laatste ruzie ging het een paar weken goed. Weken zonder hatelijke opmerkingen of scheldpartijen. Hij had zijn vader zelfs een paar keer zien lachen. De kras op de auto had alles verpest. Of kwam het door zijn spijbelgedrag? Albert had een hekel aan school en alles wat daarmee te maken had. Hij ergerde zich mateloos aan het domme gegiebel van de meiden en de stoere praat van de jongens. Ze hadden altijd commentaar op anderen. Vooral de populaire meiden konden er wat van. Albert kreeg meestal elke dag wel een bijdehante opmerking naar zijn 65

44 |

hoofd. Over zijn uiterlijk, zijn kleding en zijn uitspraken. Hij had wel eens op het punt gestaan om er een op zijn gezicht te timmeren. Het werd steeds moeilijker om zijn woede binnen te houden en dat maakte hem bang. Bang voor de uitbarsting die onderhuids als een gezwel groeide. Bang dat hij net als zijn vader zou worden. De kliek daagde hem uit en de enige ontsnapping was spijbelen. Irritante losers waren het. Behalve Bertus dan. Met hem kon hij goed opschieten. Bertus was anders en liet hem zijn zoals hij was. Zijn vriendschap maakte de lange en saaie schooldagen wat draaglijker. Tot twee weken terug tenminste. Toen was Bertus met zijn scooter met volle snelheid op een geparkeerde vrachtwagen geknald en had hij zijn been op twee plaatsen gebroken. Het spijbelgedrag van Albert steeg daardoor. Tijdens de gymlessen ging hij op ziekenbezoek. Sport was nu eenmaal niet zijn favoriete bezigheid en de gymlessen konden hem gestolen worden. Juist tijdens die lessen was hij een schietschijf voor de kliek. Zijn lichaam was niet perfect en hij schaamde zich. Op het internet had hij pornosites bekeken en hij was tot de conclusie gekomen dat hij wel erg klein geschapen was. De gemeenschappelijke douche op school meed hij daarom. Hij wilde niet dat de grootte van zijn piemel het gesprek van de dag werd. Evelien had zijn erectie gevoeld en niet vreemd gereageerd. Misschien viel het allemaal toch wel mee. Was zijn piemel niet zo klein als hij dacht. Zijn hart begon sneller te kloppen toen hij aan de vrijpartij van daarnet dacht. Het was gewoon verslavend. Seks was het enige waar hij de hele dag aan dacht. In bed, tijdens het tandenpoetsen, onder het ontbijt en zelfs op school. Evelien had zich voor altijd in zijn hoofd genesteld. Albert stopte zijn gsm terug in zijn broekzak. Nu zijn vader even niet op oorlogspad was, 66

| 45

had Chantal hem niet nodig. Hij ging niet voor kinderoppas spelen. Ze kon best alleen de avond doorbrengen. Albert keek op zijn horloge. Als hij dan toch buiten de deur moest eten, dan koos hij voor De Frituurmand. Hij moest haar zien. Hij zou vijf minuten wachten en dan naar binnen gaan. Maar de vijf minuten leken een eeuwigheid te duren en hij besloot dat twee minuten lang genoeg was. Hij stapte met een strak gezicht de zaak binnen en keek nonchalant in het rond. Evelien was nergens te bekennen. Een onaangenaam gevoel joeg door zijn lijf. Waar was ze? Stond ze misschien achter in de zaak met haar vrienden te praten? Hij liep naar achteren maar op een ouder echtpaar met drie kinderen na waren de tafeltjes leeg. Waarschijnlijk is ze eerst wat gaan eten, probeerde hij zichzelf moed in te praten. Met een zucht liep hij de wc binnen en toen hij terugkwam, stond ze achter de toonbank. Verbaasd keek ze hem aan toen hij zo plotseling voor haar stond. ‘Ik geloof dat ik aan de beurt ben.’ De man naast Albert haalde onverschillig zijn schouders op. ‘Mag ik van u een patat met een gehaktbal?’ wendde Albert zich toen tot Evelien. ‘Het eten is hier beter dan thuis. Het uitzicht trouwens ook…’ De verbazing was van Eveliens gezicht verdwenen en had plaatsgemaakt voor een brede glimlach. ‘We doen ons best. Had u anders nog iets gewild, meneer?’ vroeg ze formeel. ‘Een cola, mevrouw.’ ‘Neemt u maar plaats aan een tafeltje. Zodra het eten klaar is, kom ik het u brengen en dan eet ik een hapje met u mee. Service van de zaak.’ Albert glunderde. Door zijn actie had hij extra tijd met Evelien gewonnen. Dit was honderd keer leuker dan met zijn zus van veertien een hamburger 67

46 |

happen bij de McDonald’s. Hij had een tafel achter in de zaak uitgezocht zodat ze wat meer privacy hadden. Haar vader had hem daarstraks al van top tot teen opgenomen en daar werd hij toch wat zenuwachtig van. Alberts gsm kwam tot leven en met een frons viste hij het apparaat uit zijn broekzak. Hij las het telefoonnummer op het display en drukte het gesprek met een zucht open. ‘Chantal, ik heb even geen tijd…’ ‘Je moet snel komen.’ Ze kwam bijna niet uit haar woorden. ‘Deze keer is het verschrikkelijk. Overal rotzooi en alles… Mama moest vluchten en toen… en toen…’ Haar stem sloeg over en ze begon harder te huilen. ‘Hij is gek geworden. Hij heeft een honkbalknuppel en… Ik ben bang. Wat moet ik doen? Kom snel naar huis. Ik ben zo bang.’ Albert trok spierwit weg. Het leek alsof zijn keel langzaam werd dichtgeknepen. ‘Doe je deur op slot en verstop je op je kamer. Ik kom eraan. Niet bang zijn.’ Hij verbrak de verbinding en zag toen dat Evelien met een dienblad naast hem stond. Met een frons keek ze hem aan. ‘Is er iets gebeurd?’ ‘Mijn zus…’ Hij zocht naar een redelijke verklaring. Hij had zijn vader afgeschilderd als een sympathieke en vriendelijke man. Hij kon niet met de waarheid aankomen. Wat had Evelien van het gesprek opgevangen? Hij sprong op en graaide zijn jas van de rugleuning. ‘Ze is gevallen met de fiets. Het is nogal ernstig. Ik moet snel naar huis.’ ‘Moet ik het eten inpakken voor onderweg?’ ‘Nee, daar is geen tijd voor. Ik betaal wel een andere keer. Is dat goed?’ ‘Dat is geen probleem. Ga maar vlug.’ Hij drukte een kus op haar lippen en liep toen met grote 68

| 47

stappen de zaak uit. Eenmaal buiten begon hij te rennen terwijl allerlei horrorscenario’s door zijn hoofd spookten. Hij had Chantal nog nooit zo overstuur gehoord. Een honkbalknuppel! Zijn vader liep met een honkbalknuppel te zwaaien. Hij zou toch niet het lef hebben om zijn moeder… Buiten adem kwam hij bij de bushalte aan. Hij checkte het dienstrooster en keek op zijn horloge. Over tien minuten kwam pas de bus. Vloekend ijsbeerde hij door het wachthuisje. Als die overspannen idioot zijn moeder iets had aangedaan… Als hij Chantal met een vinger had aangeraakt dan… dan… Albert balde zijn vuisten. Hij sloeg hem hartstikke dood. Als hij hen pijn had gedaan, dan stond hij niet voor zijn daden in. Waar bleef die verrekte bus? Nogmaals keek hij op zijn horloge. De wijzers leken nauwelijks te zijn bewogen. Nog zes minuten. Hij haalde zijn gsm tevoorschijn en drukte het nummer van Chantal in. De ringtoon ging over maar er kwam geen contact. Een tweede poging had ook geen succes en met een vloek borg hij zijn telefoon weer op. Nog drie minuten. Waarom moest hij zo nodig achter Evelien aan? Als hij naar huis was gegaan, had hij dit alles misschien kunnen voorkomen. De bus draaide de straat in en haastig trok Albert zijn portemonnee uit de binnenzak van zijn jas. Sissend kwam de bus voor de halte tot stilstand. De deuren klapten open en Albert sprong naar binnen. Hij toonde zijn buskaart, beende naar de deuren achter in de bus en hield daar de wacht. De rit naar het chique Heldenkwartier leek eindeloos lang te duren. Albert belde nogmaals zijn zus maar er kwam geen respons. Het zweet stond in zijn handen. Wat zou hij straks thuis aantreffen? De kans was groot dat hij ook klappen kreeg. Zijn vader was twee koppen groter en had zich gewapend met een knuppel. Was het niet beter om 69

48 |

de politie te bellen? Nee, die zouden met opvallende auto’s komen en misschien zelfs met zwaailichten en sirenes aan. De hele straat zou uitlopen en dan kwamen de roddels pas goed op gang. Daar zat niemand op te wachten. Zeker zijn moeder niet. Hij moest iets hebben waarmee hij zich kon verdedigen. Waarmee hij zijn vader op afstand kon houden. En als het moest dan… dan… De woede laaide weer op en bonkte in zijn hoofd. Dit keer liet Albert zich niet in een hoek drijven. Hij was geen klein kind meer. Met zijn zeventien jaar was hij zo goed als volwassen. De bus stopte bij de halte in het Heldenkwartier en Albert sprong eruit. Hij pakte zijn fiets die tegen de muur gestald stond en duwde de sleutel in het slot. Hij racete door de straten en stopte een paar meter voor het huis. Hij rende aan een stuk door en stopte een paar meter voor de woning. Van een afstand observeerde hij het huis terwijl zijn overspannen hersenen een plan probeerden te bedenken. Het huis zag er verlaten uit. Via het raam in de gang zag hij dat het licht in de achterkamer brandde. Er stonden geen auto’s op het terrein. De kans was groot dat zijn vader niet meer in huis was. Toch durfde Albert niet ongewapend naar binnen. Hij opende zachtjes de garagedeur en sloop naar binnen. Rechts hing het tuingereedschap aan de muur. Hij trok een hark los en zwiepte die door de lucht. Hij zag er stevig genoeg uit. Hier moest hij het mee doen. In gebogen houding naderde hij de woning. Zijn hart bonkte in zijn borstkas en zijn shirt zat vastgezogen aan zijn rug. Voorzichtig gluurde hij via het keukenraam naar binnen. Er was geen beweging te zien. Hij drukte de deurklink naar beneden en voelde of de deur op slot zat. Ze ging open en Albert wachtte een paar seconden op de drempel. Ingespannen luisterde hij of hij 70

| 49

stemmen hoorde. Maar het was stil. Verdacht stil. Hij liet het licht uit en schoof voetje voor voetje de keuken door, naar de gang. De kamerdeur stond op een kier en het licht vanuit de achterkamer wrong zich naar buiten. Albert drukte de hark strak tegen zijn lichaam en gluurde de kamer binnen. Hij schrok en vergat zijn voorzichtigheid. Hij duwde de deur verder open en liet zijn blik over de ravage glijden. Het glas knerpte onder zijn schoenen terwijl hij met de hark in slaghouding de ruimte inspecteerde. Twee eetkamerstoelen lagen om en het tafellaken lag in een prop in de hoek van de kamer. Etensresten kleefden aan de muur en rode spetters zaten op het behang. De telefoon bungelde aan het snoer naast het buffet en de bezettoon doorbrak de stilte. ‘Mam? Chantal?’ De paniek sloeg toe. Albert rende de kamer uit en klom met twee treden tegelijk de trap omhoog. ‘Chantal…’ Hij ramde met zijn vuisten op haar slaapkamerdeur. ‘Albert?’ Er klonk een stem achter de deur en hij stopte met bonken. ‘Albert, is hij weg?’ ‘Mam. Maak de deur open. Ik ben alleen.’ Een sleutel rommelde in het slot en de deur kierde voorzichtig open. ‘Waar is Chantal?’ Albert trok de deur uit haar handen. ‘Hier, in de kamer.’ Zijn moeder deed een stap opzij en hij zag zijn zus beteuterd op het bed zitten. ‘Wat is er gebeurd? Het lijkt wel of er beneden een bom is ontploft.’ ‘Hij is doorgedraaid. Het was gezellig totdat hij ontplofte over iets wat ik zei. Iets onbenulligs. En plotseling…’ ‘Leugens en nog eens leugens.’ Geschrokken draaide Albert zich om en ontdekte zijn vader in de deuropening. 71

50 |

| 51

52 |

Helen Vreeswijk

JUDAS

| 53

Maak nu kennis met het nieuwe boek van Helen Vreeswijk

54 |

De schoolbel klonk irritant schel door het gebouw en met tegenzin kwamen de leerlingen van het Edison College in beweging. Nieuwsgierig hadden ze het nieuwe meisje in de deuropening van de directiekamer bekeken. Ze had bruin, halflang haar, afhangende schouders en een wat tenger postuur. Nadia stond wat verloren met haar rugtas over haar schouder te wachten totdat het schoolhoofd het telefoongesprek had afgerond. Ze voelde de ogen in haar rug prikken en luisterde naar de voeten die achter haar voorbij schuifelden. Er vloog een prop papier langs haar hoofd, er werd iets geroepen. Omkijken durfde ze niet. Ze staarde naar het rode kleed op de grond en probeerde het rumoer te negeren. Toen de laatste stemmen achter de deuren verstomden, haalde ze opgelucht adem. Met een snelle blik over haar schouders schatte ze de afstand naar de uitgang in. Ze kon zich omdraaien en naar buiten lopen. Voordat het schoolhoofd achter het bureau vandaan was, had zij het gebouw al verlaten. Weg van hier. De hele situatie benauwde haar. Het Edison College was een imposant gebouw. Strak en kil. Door de glazen puien en zijn ijzeren constructie was het volgens velen een hoogstandje van moderne architectuur. 3

| 55

Totaal anders dan haar oude school in Hamme met zijn traditionele hoge ramen en zwartblauwe leiplaatjes op het dak. Heimwee borrelde omhoog. ‘Sta je nog te wachten?’ Desiree kwam met een verhit gezicht het gebouw binnen en harkte met haar vingers haar haren in model. ‘Er was nergens een parkeerplaats te vinden. Ik heb de auto twee straten verderop moeten parkeren. Waarom ben je nog niet in de klas?’ ‘Meneer Heutink is aan het bellen’, antwoordde Nadia gelaten. ‘Ik weet toch niet in welk lokaal groep 3 E zit?’ 'Nee, dat is niet handig. Als hij nou even opschiet’, foeterde Desiree terwijl ze een boze blik op het schoolhoofd wierp. ‘Ik heb nog meer te doen.’ Nadia verschoot van kleur. Het was voor haar nog steeds een raadsel waarom haar vader op deze vrouw verliefd was geworden. Desiree was klein van stuk, dominant en bovenal luidruchtig. Ze leek in geen enkel opzicht op Nadia’s moeder. Misschien was dat wel de reden waarom hij voor haar was gevallen. Maanden terug had haar vader Desiree als zijn nieuwe vriendin voorgesteld. Hij had haar ontmoet op de planten- en bloemenveiling in Brussel waar hij werkte als informatieanalist. Desiree was een klant die geregeld haar bloemenwinkel kwam bevoorraden. Volgens haar vader klikte het tussen de twee. Nadia dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen. De vrouw woonde tenslotte in Nederland en kwam zo nu en dan in België op bezoek. Als haar moeder weer thuis kwam, dan zou de liefde snel voorbij zijn. Maar daar had ze zich behoorlijk op verkeken. Haar moeder kwam niet thuis en Desiree nestelde zich in haar vaders hart. Nadia verbeet haar tranen. Haar leven was totaal verwoest. Kapotgemaakt omdat haar moeder zo nodig haar geluk moest najagen. Omdat haar vader verliefd moest 4

56 |

worden op een Nederlandse. Er was niemand die aan haar geluk dacht. De ene nachtmerrie volgde op de andere. Op een dag kwam haar vader de slaapkamer binnen. Aan zijn houding zag ze direct dat er iets mis was. Onhandig begon hij aan zijn uitleg. Dat hij hopeloos veel van Desiree hield en met haar een nieuwe toekomst wilde opbouwen. Terwijl zijn blik nerveus door haar slaapkamer gleed vertelde hij dat ze bij Desiree gingen wonen. Zij! In Nederland! Verdoofd had Nadia hem aangehoord. Volgens haar vader was de verhuizing een logisch gevolg. En toevallig had hij een mooie functie bij een bomenkwekerij in Zaltbommel aangeboden gekregen. Toevallig! Daarna had hij haar hoopvol aangekeken. De paniek sloeg bij Nadia toe. ‘En mama dan?’ Met een wrange glimlach had hij zijn schouders opgehaald. Hij had met haar gebeld en de situatie uitgelegd. ‘Ze was blij dat ik een nieuwe vrouw heb ontmoet en wenste ons veel geluk. Het was beter zo, zei ze. Had je iets anders verwacht? Dacht je dat ze nog terug zou komen?’ Nadia was lamgeslagen. Natuurlijk had ze verwacht dat haar moeder weer thuis zou komen. Elke dag had ze hoop. Ze had het beloofd. Nadia wilde protesteren maar de woorden bleven in haar keel steken. Ze luisterde naar zijn uitleg, in een voor haar volstrekt onduidelijke taal. Ze begreep er niets van. Drie jaar geleden had haar moeder haar koffers gepakt om met een vriendin een rondreis te maken door India en Nepal. Ze was op zoek naar haar innerlijke rust, wat dat ook mocht betekenen. Haar vader was ertegen en noemde de actie een ‘egoïstische ontdekkingstocht’. Maar Nele Goossens liet zich door niemand tegenhouden. Niet door hem en niet door haar toen dertienjarige dochter. Zoals beloofd schreef ze trouw elke week enthousiast over de plaatsen die ze had 5

| 57

aangedaan: Helhi, Jaipur, Pokhara en Kathmandu. En in elke brief stond wel een reden waarom haar thuiskomst werd uitgesteld. Nele ging haar eigen weg en voor Kurt zat er niets anders op dan haar voorbeeld te volgen. Hij wilde thuiskomen in een normaal gezin waar gezelligheid en liefde te vinden was. Desiree had een zoon. Met haar en haar zeventienjarige zoon Ron kwamen Kurts wensen uit. Een week geleden waren ze achter de verhuiswagen aan naar een buitenwijk in Zaltbommel gereden. En nu stond Nadia met een vreemde vrouw in een vreemde school met vreemde kinderen in een vreemd land. Robert Heutink legde de hoorn op het toestel en kwam uit zijn stoel omhoog. Hij checkte snel zijn aantekeningen die voor hem op het bureau lagen. ‘Nadia Goossens. Welkom! Mijn excuses voor het oponthoud. Het is hier een gekkenhuis. Volgende maand organiseren we een feestavond voor de 3e, 4e en 5e klassen en daar komt zoveel bij kijken. Je kunt het niet beter treffen’, zei hij breed grijnzend. ‘Een mooi moment om vrienden te maken.’ ‘Dat is echt geweldig, maar als u het niet erg vindt…’ Desiree stak haar hand uit. ‘Ik moet naar de zaak. De klanten wachten. Ik laat Nadia bij u achter. Bedankt tot zover voor uw hulp.’ Heutink schudde met een sussend gebaar haar hand. ‘Gaat u gerust. Het komt allemaal goed. Ik breng haar naar de klas.’ ‘Als er iets is, kun je me altijd bellen’, liet Desiree Nadia weten. Nadia knikte en toverde met veel moeite een glimlach op haar gezicht. ‘Het lukt wel.’ ‘Heb je geld voor de bus? Je weet welke bus je naar huis moet nemen?’ ‘Ja. Lijnbus 15.’ 6

58 |

‘Goed. Succes, meisje.’ Ze knipoogde naar Nadia en verdween toen door de grote, glazen deuren naar buiten. Heutink duwde Nadia zijn kamer uit. ‘Laten we maar naar boven gaan. Er wordt met smacht op jou gewacht.’ Nadia verschoot van kleur. Een hevige maagkramp kwam omhoog en met stramme benen volgde ze de man in het tweedelig kostuum. Terwijl Heutink als een soort van krab zijdelings door de gang liep, vertelde hij vol trots over de kunstwerken die aan de muren hingen. Nadia knikte alsof het haar boeide. Alles was beter dan een lokaal binnenstappen waar je door een dertigtal ogen werd uitgekleed. ‘Hier moeten we zijn.’ Bij de vierde deur hield hij halt en legde zijn hand op de deurklink. ‘Ben je er klaar voor?’ Hij wachtte haar antwoord niet af en duwde de deur open. Een vrouwenstem viel stil. ‘Mevrouw Garritsen, mag ik even storen? Dit is Nadia Goossens, de nieuwe leerling waar we het over hebben gehad.’ ‘Nadia, welkom in de groep’, reageerde Yvonne Garritsen vriendelijk. ‘Ik heb een tafeltje naast Violet voor je gereserveerd. Neem maar plaats.’ Ze wees naar een lege bank op de tweede rij. ‘Ik heb met Violet afgesproken dat zij jou wegwijs gaat maken in het gebouw en je het rooster uitlegt.’ Violet, de blondine, glimlachte bereidwillig en schoof de lege stoel voor Nadia naar achteren. ‘Een fijne dag, Nadia’, zei Heutink. ‘Als er nog vragen zijn, dan weet je mijn kantoor te vinden.’ Met een kort knikje liep hij toen het lokaal uit. Nadia liet zich op de stoel zakken en bekeek het rooster dat door Violet onder haar neus werd geschoven. ‘Vertel eens, Nadia. Waar kom je vandaan?’ Mevrouw Garritsen ging op het puntje van haar bureau zitten. ‘Hamme’, antwoordde Nadia kortaf. 7

| 59

‘Hamme ligt niet in Nederland’, wist Garritsen. ‘Wil je er iets meer over vertellen?’ ‘Nee, het ligt in België.’ ‘Een Belg…’, brulde een knul op de zesde rij door de klas. ‘Dat wordt lachen.’ ‘Heb je ergens een probleem mee, Mark?’ wilde Garritsen van de stoorzender weten. ‘We hebben nog geen Belg op school’, beweerde Mark. ‘Kent u die mop over die Belg die met vakantie ging?’ ‘We zitten niet op die flauwe moppen van jou te wachten. Nadia was aan het woord. Kun je even luisteren?’ ‘Ik denk dat mijn mop veel leuker is dan haar verhaal.’ Lachend kreeg hij bijval van twee meisjes achter in de klas. ‘Mark!’ De stem van Garritsen klonk dreigend. ‘Als jij je niet weet te gedragen, kun je gaan.’ ‘Heb ik het nou gedaan?’ Verongelijkt schoot hij rechtop in zijn stoel. ‘Mark! Dit is de laatste waarschuwing.’ De jongen wierp een nijdige blik naar de nieuweling in de tweede rij. ‘Vertel maar verder, Nadia’, moedigde Garritsen het meisje aan. Met een rood hoofd gaf Nadia antwoord. ‘Hamme is een gemeente in Oost-Vlaanderen. Wij woonden in het aangrenzende dorp Zogge.’ ‘En waarom zijn jullie naar Nederland verhuisd?’ ‘Mijn papa heeft een baan in Zaltbommel gekregen.’ Ze had waarschijnlijk iets raars gezegd, want er werd gegiecheld. Nadia klemde haar lippen op elkaar en was niet van plan om meer uitleg te geven. Garritsen kwam omhoog. ‘Joyce en Merel, blijven jullie zo kinderachtig doen?’ ‘Ik liet mijn pen vallen’, beweerde Merel met een ernstig gezicht. Garritsen zuchtte. ‘Het lijkt mij beter als we verder 8

60 |

gaan met de les. Nadia, je kunt wel even in het boek bij je buurvrouw meekijken.’ Het lesuur duurde vijftig minuten. Het leek een eeuwigheid. Nadia was op van de zenuwen en kon zich nauwelijks op de les concentreren. Het was geen geslaagde kennismaking, vond ze zelf. De reactie van Mark bleef door haar hoofd spoken. ‘Dat wordt lachen’, had hij geroepen. Hoezo? Wat was er dan zo grappig aan haar? Was het omdat ze uit België kwam? Ze begreep de humor niet. Het was een raar joch en ze had zich voorgenomen om hem zo veel mogelijk te mijden. Dat gold ook voor Merel met haar barbie-uiterlijk en haar stomme vriendin. En dan was er nog die knul op de tweede rij die haar de hele tijd zat aan te gapen. Hij bezorgde haar de kriebels. Wat viel er nou te zien? Ze veerde geschrokken rechtop toen de bel het einde van het lesuur aangaf. Tassen knalden op de tafels en de leerlingen schoten uit hun banken omhoog. ‘We hebben hierna twee uren Engels.’ Violet wees op het rooster. ‘In lokaal B 22. Dat is in een ander gebouw. Volg mij maar.’ Ze propte haar boeken in haar tas en seinde naar de deur. ‘Blijf een beetje bij mij in de buurt. Tijdens de wisseling van de lessen is het altijd wat chaotisch in de gang.’ ‘Ik merk het.’ Nadia volgde haar gids op de voet naar buiten. Geroutineerd slalomde Violet langs groepjes met leerlingen het gebouw uit. ‘Wat sleur jij nou achter je aan?’ De doorgang werd door een jongen met purperkleurig, warrig haar versperd. Zijn versleten spijkerbroek hing op zijn heupen en het elastiek van zijn blauwe onderbroek stak boven de broeksband uit. Nadia schatte hem een jaar of zestien. ‘Dirk, we hebben 9

| 61

weinig tijd’, weerde Violet de jongen af. ‘Dit is Nadia. Ze is nieuw hier.’ Dirk stak zijn hand uit. ‘Wat zielig. Hadden je ouders niets beters kunnen uitzoeken?’ ‘We praten je in de pauze wel even bij’, beloofde Violet terwijl ze de hand van Nadia uit die van hem trok. ‘We moeten nu naar het zweetblok.’ ‘Oké, geen paniek.’ Dirk deed een stap opzij. ‘Hallo Nadia. Dag Nadia. Ik zie jullie straks. Ik wacht bij de stalling.’ ‘Dag Dirk.’ Violet trok Nadia achter zich aan het schoolplein over. ‘Stap wat door. Anders komen we te laat. Dirk is een aardige jongen. Je kunt met hem lachen en hij is eerlijk. Hij heeft tenminste geen kapsones zoals de meesten die hier rondlopen. Kijk…’ Violet wees naar een glazen blokkendoos aan het eind van het plein. ‘Dat is blok B. Het is net een groot aquarium. Als de zon schijnt, is het binnen broeierig warm. De airco schijnt niet goed te werken. Een foutje van de architect. Volgend jaar is er pas geld voor een zonwering en tot zolang kunnen wij het dus schudden.’ Nadia knikte. Ze observeerde het meisje dat zonder overleg aan haar gekoppeld was. Ze was een kop groter dan Nadia en had een tenger figuur. Ze droeg een opvallende bril met een zwart montuur. Het stak wat schreeuwerig af tegen het witte gezicht. Een beetje make-up zou wonderen hebben gedaan. Haar lange haren had ze strak achterover gekamd en met een elastiek bijeen gebonden. Haar bewegingen waren snel en paniekerig. Ze liepen het lokaal binnen. ‘We zitten rechtsachter in het lokaal’, fluisterde Violet. Ze liep voorop langs de rij tafels. ‘Hé, Belg, je mag ook bij mij komen zitten.’ Mark klopte met zijn vlakke hand op het tafelblad. ‘Er is hier nog plaats zat voor dat kontje.’ Er werd gelachen. Nadia kon de blos die 10

62 |

naar haar wangen steeg niet tegenhouden. ‘Je kunt nog een hoop van mij leren’, brulde Mark, aangemoedigd door zijn vrienden. ‘Vraag maar aan Violet. Toch, Violet?’ Hij greep naar zijn kruis en de jongen naast hem begon te joelen. Onbewogen nam Violet achter haar tafel plaats en ze leek de jongen niet te horen. Met een strak gezicht pakte ze de boeken uit haar tas en Nadia besloot haar voorbeeld te volgen. ‘Je moet haar niet zo plagen’, reageerde Merel met een gemaakt kinderstemmetje. Samen met Joyce zat ze omgedraaid in haar stoel en keek breed grijnzend toe hoe Violet door haar agenda bladerde. ‘Straks schiet ze weer in de stress en dan hebben wij het gedaan.’ ‘Je kunt beter een andere plaats zoeken’, richtte Joyce zich tot Nadia. Ze seinde met haar hoofd naar een lege tafel in de derde rij. ‘Je krijgt er misschien wel spijt van als je daar blijft. Waarom denk je dat er niemand naast die huilebalk zit? Bij geen enkele les?’ Nadia schoof wat ongemakkelijk op haar stoel. Hoe moest ze hierop reageren? De opmerking kon niet afgedaan worden als een grapje, maar het was er ook niet een die uit de weg gegaan kon worden. ‘Dames, gaan jullie even recht zitten.’ Fred Pieters, docent Engels, kwam met grote stappen het lokaal binnen. Hij knalde zijn tas naast het bureau op de grond en gooide met een nonchalant gebaar zijn jas op een stapel dozen. ‘Meneer Fred, we hebben een nieuwe in de groep’, riep Mark door de klas. ‘Een Belg.’ Fred Pieters, achtentwintig jaar en sinds zijn aanstelling een jaar geleden een van de meest populaire leerkrachten van de school, zocht nieuwsgierig de rijen af. ‘Een Vlaamse schone… Dat is interessant.’ Hij liep met een soepele tred op haar af en zijn bruine krullen tikten bij elke stap even zijn 11

| 63

schouders aan. Hij stak zijn hand uit. ‘Ik ben Fred Pieters. Op school word ik graag aangesproken met meneer Fred. Buiten schooltijd mag je meneer weglaten.’ Hij schudde haar hand en schakelde over naar het Engels. ‘I assume you have a name?’ ‘Nadia Goossens.’ ‘Okay, Nadia. Just tell us what you think of our country. Looks a bit like yours?’ Nadia rechtte haar rug. ‘Only the temperature is the same. The people and the food are different.’ Verrast keek Pieters zijn nieuwe leerling aan. ‘Your pronunciation is perfect. Where did you learn English?’ ‘At school and during holidays in England.’ ‘Who has ever been on holiday in England?’ Pieters wendde zich tot de klas en telde vier vingers. In een rap tempo vuurde hij zijn vragen op de leerlingen af en schreef met hanenpoten de antwoorden op het bord. Nu de aandacht niet langer op Nadia was gericht, kon ze zich even ontspannen. Ze had gelukkig geen slechte beurt gemaakt. Ze keek opzij. Violet kraste met venijnige halen allerlei kronkels in haar schrift. ‘Gaat het?’ vroeg ze voorzichtig. Het gekras stopte en zonder op te kijken knikte Violet met haar hoofd. Ze legde haar pen op tafel en staarde in het niets. Nieuwsgierig bekeek Nadia het kraswerk op het witte papier. Er stonden schots en scheef geschreven woorden die door grillige takken werden verbonden tot een geheel. Nadia probeerde te tekst te ontcijferen maar plotseling sloeg Violet het schrift dicht.

12

64 |

Helen Vreeswijk. Fragmenten uit. Loverboys _ De stalker _ Overdosis _ Chatroom _ Eerwraak _ Ontvoerd _ Leugens

Recommend Documents