Parochieblad Heilige Catharina van Alexandrië Sterksel 1
Die laatste dag Ne mens ga nie dood op dien laatsten dag met sombere klokken en met rouwbeklag misschien overleed ie al zonder geween nauwelijks merkbaar zoveel jaren geleen Zoveel grote mensen in werk en verkeer zoveel dode zielen zo druk in de weer zoveel arme sukkels in grote nood als 't kind in ons sterft dan gaan we dood Ne mens ga nie dood als ie moe is gesjokt zijn herte begeeft en zijnen asem stokt dat sterven dat is al jaren aan de gang dood gaan dat doe'j heel uw leven lang Geen vader en moeder naar den overkant trekt uw kind uw liefste naar 't ander land je zinkt en verdrinkt in een tranenzee bij ieder sterven sterf j' ook wat mee Ne mens ga nie dood als zijn lijf ontbindt tot stof en as zijn lichaam verzwindt misschien is de dood een vereenvoudiging door vuur en eerde een soort loutering Kijk naar het licht en hoort hoe dat 't waait kijk hoe dat moeder eerde altijd verder draait zegen de regen, onze wijn en ons brood der is gene grens tussen leven en dood.
(W. Vermandere van de CD 'Onderweg')
2
Voorwoord van de pastoor Een nieuwe periode is in de parochie Sterksel aangebroken. Sinds het vertrek van de paters Joop Witjes en Harry Franssen op 12 september jl. hebben we geen inwonende paters meer in de parochie. De pastorie krijgt voorlopig een andere functie, een parochiecentrum, omdat de pastoor elders woont, maar wel mobiel en via de e-mail te bereiken is. De tijden zijn veranderd en het wordt steeds meer voelbaar en merkbaar dat er minder priesters zijn. Het wordt een tijd van samenwerking en fusie, wat van u, als parochiaan, aanpassing en een inspanning vraagt. Maar samen zijn we kerk en willen we die Blijde Boodschap van Jezus Christus handen en voeten geven in onze Sterkselse gemeenschap. De komende feestdagen Allerheiligen en Allerzielen nodigen ons uit stil te staan bij de betekenis van deze feesten: leven en dood. Ieder mens, u en ik, wordt geconfronteerd met de dood. Afscheid nemen hoort bij ons mens-zijn. Wanneer we afscheid moeten nemen van mensen die ons dierbaar zijn, komen er misschien allerlei vragen in ons naar boven. Is er wel leven na de dood? Treedt de overledene een nieuw bestaan binnen? Hoe kunnen we ons dat voorstellen? Geeft het christelijk geloof ons een houvast? Over de dood en wat er eventueel na komt, weten we niets. We hebben daar geen informatie over. Onze ogen zien alleen vergankelijkheid en bederf. We ervaren de onomkeerbaarheid van het verlies. Je geliefde is er niet meer. En toch leeft diep in ieder mens een verlangen, een geloof. Er leeft een verbondenheid die van kracht blijft over de grens van de dood. We dragen onze geliefde doden met ons mee. In ons hart en in onze herinnering. Bij alle pijn om het afscheid troost ons dat besef. We hebben hen nog een beetje bij ons. Ons christelijk geloof spreekt van verbondenheid over de dood heen. Onze God is een God van levenden. Hij wil ons laten thuiskomen bij Hem. We denken hierbij aan de woorden van Jezus, wanneer Hij tegen Marta zegt: "Ik ben de opstanding en het leven. Wie in Mij gelooft mag dan wel sterven, toch zal hij leven; en iedereen die leeft en in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven. Geloof je dat?’ (Joh. 11,25-26). Het gaat om die belangrijke vraag: geloof je dat? Durf je je aan het woord van Jezus toe te vertrouwen? Durf je je aan Hem over te geven? Hij heeft toch woorden van eeuwig leven. Mogen wij ons opgenomen weten in de liefde die de dood overstijgt. W. van Meijl, pastoor 3
Parochiekronieken Overleden 3 september : Lena te Boekhorst-van Deursen. 7 september : Bertha Kerkers-Driessen. 4 oktober : Corrie Reiling-Kuijlaars. Dat zij moge rusten in de vrede van de Heer.
Bijzondere vieringen in onze parochie
Aankondiging: Sterksels’ Kerkhof verlicht Op zaterdagavond 2 november om 19.00 uur zal de mis plaatsvinden voor Allerheiligen en Allerzielen. Deze mis zal worden voorgegaan door Pater Joop. Na afloop van de mis wordt u uitgenodigd om op het kerkhof een kaarsje te ontsteken voor uw dierbare overledenen.
1e advent Gezinsviering Op zaterdag 30 november om 19.00 uur is er een gezinsviering met medewerking van de jeugdfanfare.
4
De paters hebben zich gesetteld in Heythuysen Hartelijk Dank ! Ook via dit parochieblad willen wij nog graag U allen heel hartelijk danken voor het mooie afscheidsfeest dat we samen gevierd hebben. De Eucharistieviering was zeer intens en hartverwarmend. En de receptie die daarna volgde was om niet meer te vergeten. Zowel naar Burkina-Faso als naar Rwanda kunnen we nu dank zij uw overvloedige gaven 1930 euro sturen. Uw goede gaven gingen vergezeld met woorden van dankbare gevoelens en waardering voor ons werk en leven te midden van U. En het originele schilderij ons aan geboden op zo’n hartelijke wijze hangt in onze kamers op een ereplaats. U hield van ons en wij van U. Moge het U allen goed blijven gaan. We wensen dat de ophanden zijnde fusie de parochies samenbrengt met hun eigenheden die verrijkend kunnen zijn voor eenieder. Met een goede wil is veel mogelijk zoals in Sterksel al vaak is gebleken. Heel hartelijk dank en van harte gegroet, De paters Harrie Franssen en Joop Witjes. Missionaris van Afrika. Adressen: Zorgcentrum St. Charles Pater Harrie Franssen: Tel. 0475 480094 Op de Bos 21 Pater Joop Witjes Tel. 0475 480097 Op de Bos 45. 6093 NC Heythuysen.
5
Doopsel Zoals u in ons vorig parochieblaadje heeft kunnen lezen, is er sinds het vertrek van de paters, midden september, wel wat veranderd. In deze bijdrage willen wij u informeren over het doopsel in onze parochie. 1. Als de doopouders hun kindje willen laten dopen in onze parochie, dan dienen zij enkele maanden vooraf hun dopeling bij de pastoor of het parochiesecretariaat aan te melden. Dit kan telefonisch gebeuren: 040-2061215 of per e-mail:
[email protected] 2. Na dit eerste contact wordt aan de doopouders gevraagd op het parochiesecretariaat in Leende een doopformulier af te halen én in te vullen, alsook een informatieblad over het doopsel. Het ingevulde doopformulier dient dan zo spoedig mogelijk op het parochiesecretariaat afgegeven te worden. 3. Van de doopouders wordt verwacht dat ze beiden deelnemen aan het doopgesprek, samen met de doopouders in Leende. Dit gesprek vindt plaats in de pastorie te Leende en duurt van 20.00 tot 21 uur. De data vindt u in het schema hieronder. 4. Twee keer per maand wordt in de kerk te Sterksel een individuele doop aangeboden, vóór of na de avondmis op zaterdagavond, d.w.z. om 18.00 uur of om 20.00 uur. De doopouders mogen dit tijdstip zelf bepalen én hun keuze aan het parochiesecretariaat meedelen. 5. Overzicht van
Sterksel, 14 september 2013
6
doopdata
én doopgesprekken in 2014
Januari
11 en 25
9 januari
februari
8 en 22
6 februari
Maart
8 en 22
6 maart
April
12 en 26
10 april
mei
10 en 24
8 mei
juni
14 en 28
12 juni
juli
12
10 juli
september 13 en 27
11 september
oktober
9 oktober
11 en 25
november 8 en 22
6 november
december 13 en 20
11 december
WvM
Het pennetje! Ik ben Patrick Haazen. Ik ben 41 en woon met mijn vrouw Esther en onze 3 zonen Arthur, Stan en Yves sinds 2005 in het mooie Sterksel. We zijn hier per toeval terecht gekomen, maar hebben het hier erg naar onze zin. Onze Sterkselse kennissen- en vriendenkring breidde zich sinds 2005 gestaag uit en wij geraken steeds meer gehecht aan het dorp. Toen Sara Jacobs vroeg of ik iets voor het parochieblad wilde schrijven was ik dan ook meteen enthousiast. Wij nemen sinds 2005 deel aan het parochieleven. Ons kerkbezoek is wat wisselend zoals dat past bij een gezin met nog jonge kinderen, maar in Sterksel zijn onze drie jongens gedoopt door pater Harrie en op 8 juni jongstleden heeft hij ook ons kerkelijk huwelijk voltrokken. Het laatste huwelijk dat in Sterksel voltrokken is vooraleer onze paters zijn gaan genieten van hun welverdiende rust. Het krijgen van onze kinderen is een grote stimulans voor onze spiritualiteit en religiositeit. Kinderen stellen vragen en doen je nadenken. Verder vinden wij het belangrijk dat zij geraakt worden door Jezus’ Blijde Boodschap van naastenliefde en dat zij hieruit leren dat er meer is tussen hemel en aarde dan hun eigen IK. Het is de verdienste van Esther dat Jezus en het geloof meer en meer een rol zijn gaan spelen in ons gezin. Zij kocht een kinderboek met daarin het kerstverhaal en las dit al voor aan onze jongens toen zij nog heel klein waren. Dit raakte mij in het hart, wakkerde mijn liefde voor haar nog verder aan en deed ook het altijd aanwezige waakvlammetje van mijn geloof in Jezus weer opflakkeren. Ik kom uit een katholiek Antwerps gezin en ging naar het Onze-LieveVrouwecollege in Antwerpen, een echt jezuïetencollege waar wij ook nog les kregen van paters jezuïten. Godsdienst was een belangrijk vak en er waren vaak klassikale eucharistievieringen en ook bijvoorbeeld biechtvieringen voor Kerstmis en Pasen. Ook thuis gingen we zondags naar de kerk. De pastoor van de Sint-Bavo-parochie in Wilrijk, waar wij toe behoorden, was erg progressief met tolerante opvattingen ten opzichte van bijvoorbeeld mensen die gescheiden waren of homosexueel en die nog actief hun geloof wilden beleven in de kerk. Hij vulde de kerk ook met muziek en op deze wijze was de “zondagsplicht” helemaal geen plicht, maar iets om naar uit te kijken. Er werd veel samen gezongen en dat gaf altijd een gevoel van verbondenheid. Tijdens mijn studietijd en in de eerste tien jaar dat ik werkte stond het geloof en het kerkbezoek eerder op een laag pitje, maar met ons jonge gezin hechten we hier weer meer en meer belang aan. Ook de ethische vraagstukken in mijn werk als huisarts zorgen er voor dat ik bewust en onbewust met 77
zingeving bezig ben en ik kom dan toch altijd weer uit bij de naastenliefde van Jezus. Ons kerkelijk huwelijk in Sterksel op 8 juni was een unieke dag die we heel ons leven zullen koesteren mede door de vele warme reacties van mensen uit de Sterkselse gemeenschap. Nu kijken we al weer uit naar de eerste communie van onze jongens. Wij hopen dat dit een mooie viering wordt. Wij vinden het in elk geval belangrijk de boodschap van naastenliefde van Jezus met onze kinderen te delen. Wat zij er verder mee zullen doen is hun eigen verantwoordelijkheid. Patrick Haazen, Kanhoeve 6, 6029SC Sterksel
GEZOCHT: Enthousiaste organisatietalenten! Om de werkgroep van onze gezinsvieringen te versterken, is Miriam van der Kruijs opzoek naar mensen die graag tijd willen vrijmaken voor het organiseren van feestelijke kerkelijke vieringen voor onze kinderen. Er zijn per jaar ongeveer 5 gezinsvieringen die verzorgd moeten worden. Nu onze Paters niet langer in Sterksel verblijven, is het aantal kerkdiensten afgenomen. Daarom is de werkgroep des te meer gedreven om van die paar gezinsvieringen in het jaar een absoluut succes te maken! Wil jij ook graag dat onze kinderen betrokken blijven bij het geloof en zie je kans om middels de werkgroep daar werk van te maken, neem dan contact op met Miriam van der Kruijs.
[email protected] 040-226 02 98
8
Bericht van de Penningmeester Financieel jaaroverzicht met toelichting 2011-2012
Evenals voorgaande jaren heeft u als parochiaan er recht op geïnformeerd te worden wat er zoal met uw bijdragen aan de parochie gebeurd. Het parochiebestuur heeft in de vergadering van 16 mei 2013 de rekening en verantwoording over het boekjaar 2012 vastgesteld. Hierbij treft u een verkorte weergave van de staat van baten en lasten over 2011 met ter vergelijking 2012. Uit de opstelling blijkt dat de gezinsbijdragen zijn teruggelopen, dit baart ons zorgen. Evenals het voorgaande jaar hebben diverse gezinnen gereageerd op de schriftelijke oproep en een bijdrage gedaan, terwijl andere hun bedrage hebben verhoogd, hiervoor onze dank. Het kerkbestuur stelt alles in het werk om er voor te zorgen, dat wij ook in de toekomstige jaren samen met u een bloeiende geloofsgemeenschap kunnen zijn met een eigen kerkgebouw waar we kunnen samenkomen om te bidden, te rouwen, te vieren enz. Velen van u hebben al hun jaarlijkse bijdrage overgemaakt, heeft u uw bijdrage nog niet voldaan, dan verzoeken wij u vriendelijk dat alsnog te doen. Zo geeft u uitdrukking aan het feit, dat u er belang aan hecht dat er toekomst is voor onze kerk. Mogen wij op uw steun blijven rekenen? 9
10
11
Kerk houdt zich staande in het snel moderniserend toeristisch Dali In het kader van wereld missiedag “de Wereldkerk” een verhaaltje door Guido van Oss ingezonden. In een achterafsteegje in toeristenstad Dali in Yunnan, Zuidwest-China, staat een kleine katholieke kerk. Terwijl de stad in tien jaar tijd een enorme groei en modernisering doormaakte, ontsnapte het in 1927-1932 gebouwde kerkje aan de tand des tijds. Zelfs een volgens de overleveringen 105-jarige non is nog voor de kerk actief. “Geledraak” sprak met een van de beheerders van de kerk, Teresa van het platteland van Yunnan. Haar familie is al vijf generaties katholiek. Tijdens de vroegmis om zeven uur ’s ochtends op doordeweekse dagen zijn het slechts vier nonnen en enkele stafleden die het kerkje bevolken. Maar in het weekend tijdens de hoogmis zijn er rond de honderd parochianen present. Dali is in het laatste decennium uitgegroeid tot een grote toeristische trekpleister, een stad met zo'n honderdduizend inwoners en dagelijks duizenden, vooral Chinese, maar ook Westerse, toeristen die hier te kust en te keur kunnen winkelen, tafelen, uitgaan en flaneren en uiteraard ook kunnen zingen in de in neonlicht gehulde karaoke-bars, in een vlak aan het stadshart gelegen straat. Teresa (28) heeft overwogen non te worden, maar besloot uiteindelijk niet officieel in te treden als zuster. Wel werd ze manusje van alles voor de kerk, en ook voor het bisdom, dat ongeveer de helft van de grote provincie Yunnan beslaat: ze beheert de financiën van de parochie en kerk, en gaat mee op officiële bezoeken in de parochie, onder meer om vertegenwoordigers van de overheid te spreken. Ze spreekt Chinees, Tibetaans en Engels. Op het platteland wordt veel Tibetaans gesproken. Daarnaast verricht ze alledaagse werkzaamheden binnen de kerk in Dali, als het poetsen van de kerk en ontvangen van bezoek. Zelf groeide Teresa op in het hoogland nabij Deqin in het uiterste noordwesten van Yunnan aan de grens met Tibet. "In de dorpen in het Tibetaanse/ Yunnanese hoogland is veel armoede. Kinderen kunnen vaak niet naar school en velen spreken daardoor alleen Tibetaans, waardoor ze niet naar de grote steden kunnen gaan om
12
daar werk te vinden. Op het platteland kun je met hard werken slechts een heel schamel inkomen vergaren. Er wordt vooral graan, rijst en bonen verbouwd. Vanuit de katholieke kerk kunnen we een klein beetje steun geven voor ziekenhuisoperaties aan ouderen en onderwijs voor kinderen en soms voor het onderhoud van een op instorten staande woning”. “Onze kerk heeft echter vrij weinig inkomsten. Dat komt: vooral oudere mensen belijden het geloof actief, maar vooral zij hebben het meestal niet breed. In het verleden stond hier vader Lu Yi aan het hoofd, die tamelijk welvarend was, maar hij is enkele jaren terug overleden. Nu is er de 54-jarige vader Tao. Beiden hebben met eigen geld en door het loskrijgen van donaties veel betekend voor de ontwikkeling van de kerk in het Tibetaanse deel van Yunnan. Daardoor zijn er in ons bisdom nu in het totaal ongeveer veertig kapellen en kerkjes, verspreid over de steden en het platteland." Uitgezonden naar de Filipijnen De meest bijzondere tijd van haar leven maakte Teresa mee toen ze voor de missie in 2005 onverwacht werd uitgezonden naar de Filipijnse hoofdstad Manilla. "Dat heb ik ervaren als een geschenk van God. In Manilla leefde ik in een klein klooster en gaf ik les in zingen en dansen, en mijn Engels ging met sprongen vooruit.” “De Filipijnen zijn een overwegend katholiek land, alle rituelen worden er veel uitbundiger en veel meer in het openbaar gevierd dan in China. Dat daar in China minder ruimte voor is, vind ik wel logisch. Wanneer alle religies in China uitbundig hun hoogtijdagen gaan vieren, wordt het wel erg druk. De verschillen tussen arm en rijk zijn in de Filippijnen overigens wel meer schrijnend dan in China. Toch vond ik het heel aangenaam drie jaar lang in een andere cultuur te mogen zijn, met een andere taal, leefstijl en ander, warmer, weer. Het leven was er voor mij heel ontspannen. De Filipijnse cultuur heb ik echter toch maar beperkt meegekregen. Uiteindelijk leefde ik daar en leef ik ook hier vanuit mijn geloof in mijn eigen kleine wereld." Dit vormt voor Teresa tevens de verklaring waarom ze geen uitgesproken oordeel heeft over diverse moderne ontwikkelingen in China. Gevraagd naar de sexy mode waarin Chinese vrouwen zich momenteel kleden, plastische chirurgie en abortus bij ongewenste zwangerschappen doet Teresa er grotendeels het zwijgen toe. "Daar heb ik allemaal niet zo'n mening over. Abortus is tegen de leer van de Kerk, maar het hangt toch ook van de persoonlijke situatie af." Al vijf generaties katholiek Het geloof is Teresa met de paplepel ingegeven. "Binnen onze familie zijn we al vijf generaties lang katholiek. Ik heb een groot vertrouwen en geloof in God. Het is voor mij moeilijk om uit te leggen waar die vandaan komen. Het katholieke geloof is voor mij als een richtsnoer die mij door het leven leidt." Toen ze na drie jaar vanuit de Filippijnen op vakantie was bij haar familie in 13
Deqin, wilde haar ouders niet dat ze terugging naar Manilla. "Ik had een retourticket, maar mijn ouders vonden het wel mooi geweest. Ze wilden me weer een tijdje om zich heen hebben. Ik heb wel twee oudere broers en een oudere zus, maar toch hadden mijn ouders mij erg gemist. Ik ben toen twee jaar in mijn geboortestreek gebleven. Ik begeleidde in die tijd onder meer westerse wetenschappers die onderzoek deden naar (zeldzame) kruiden, bloemen en paddestoelen, die je bij ons in het hooggebergte nog op veel plekken kunt vinden. Honderdvijfjarige non In 2010 ging Teresa terug naar Dali, waar ze inmiddels twee jaar werkt voor het klooster en het bisdom. "Naast vader Tao, beschikken we nu over vier jonge priesters. Zij dragen alle missen op in de diverse kerken en kapellen verspreid over het bisdom." Dan neemt Teresa ons mee naar de binnenplaats van de kerk. Daar scharrelt een volgens de overleveringen 105jarige non rond , druk bezig met het verzorgen van plantjes. Ze praat honderduit in een ook voor Teresa niet altijd te volgen dialect. "In de loop van de tijd kan ik echter steeds beter volgen waar ze het over heeft. Deze non is nog steeds voor onze kerk actief. Ze teelt nog haar eigen groenten, en zorgt grotendeels voor zichzelf, wel brengen we haar iedere dag wat extra eten. In de tijd van de Culturele Revolutie moest ook zij naar het platteland, maar daarna heeft ze ervoor gezorgd dat de kerk in Dali in stand bleef. Er waren namelijk ook mensen in Dali die de kerk wilden plunderen om onderdelen als bouwmateriaal te hergebruiken. Volgens verhalen zou ze al op driejarige leeftijd door een tante tot het geloof zijn gebracht." (Van: Guido van Oss, oud-Sterkselnaar, momenteel als journalist actief in China)
14
St Antonius van Padua † 1231. Antonius heette aanvankelijk Fernando. Hij was afkomstig uit de Portugese hoofdstad Lissabon. Op 15-jarige leeftijd trad hij toe tot de kanunniken met de regel van Sint-Augustinus. Twee jaar later verhuisde hij naar de Augustijner vestiging in Coïmbra. Toen acht jaar later een aantal enthousiaste monniken uit de nieuwe orde van Franciscus langstrokken om in Marokko door middel van prediking en naastenliefde de Moren te gaan bekeren, sloot hij zich bij hen aan. Om zijn nieuwe leven te markeren, noemde hij zich naar de vader van de woestijnmonniken: Antonius. In Noord-Afrika werd hij ernstig ziek. Onverrichter zake toog hij naar Noord-Italië. Juist op het moment dat Franciscus daar al zijn medebroeders aan het verzamelen was. Hoewel Antonius in Portugal een begaafd predikant was geweest, hield hij zich nu zo bescheiden op de achtergrond dat hij in een kloostertje de meest eenvoudige karweitjes kreeg op te knappen. Zijn huisgenoten meenden zelfs dat hij niet helemaal bij zijn verstand was. Zijn gaven kwamen aan het licht, toen bij een grote kerkelijke plechtigheid de feestpredikant plotseling verstek liet gaan. In verlegenheid, omdat niemand op zo'n hoge feestdag met veel bezoekers, waaronder vele hooggeplaatste, onvoorbereid het woord wilde nemen, wees iemand gekscherend op Antonius: "We kunnen altijd nog Antonius er op af sturen..." In zijn nederigheid nam Antonius deze opmerking aan als een bevel. Hoe zenuwachtig de anderen ook probeerden uit te leggen dat het maar een grapje was geweest, hij was er niet meer van af te brengen, en hield zo'n gloedvolle predikatie dat hij onmiddellijk door Franciscus uit preken werd gestuurd tot in de wijde omtrek, zelfs tot in Zuid-Frankrijk en Noord-Spanje aan toe. Naar het schijnt was hij eens bijzonder teleurgesteld over de lauwe houding van de gelovigen te Rimini. Om hen beschaamd te doen staan, trok hij naar het strand om dan in godsnaam maar voor de vissen te preken: die zouden tenminste wel luisteren. En zo was het. Zodra hij het woord richtte tot de golven van de zee, kwamen van alle kanten vissen aanzwemmen en stelden zich in rijen voor hem op, de kleintjes helemaal vooraan in het ondiepe water, de grotere op de achterste rijen. Door met hun staart bewegingen in het water te maken, gaven ze hun instemming met Antonius' woorden te kennen. In dezelfde geest is de legende van de ezel. 15
Legende met de ezel Antonius leefde in de tijd dat de ketterij der Albigenzen zich wijd had verspreid. De Albigenzen loochenden de godheid van Christus, en geloofden ook niet in de werkelijke tegenwoordigheid van Christus in de eucharistie. Antonius trad in zijn preken herhaaldelijk tegen hen op: "Op het altaar gebeurt de wezensverandering van brood en wijn in het lichaam en bloed van Christus. Het lichaam dat door de maagd ter wereld werd gebracht, dat aan het kruis hing, dat in het graf lag, dat op de derde dag verrees, dat naar de rechterhand van de Vader opsteeg: dat lichaam wordt dagelijks door de priester geconsacreerd en aan de gelovigen uitgereikt." Een leider der Albigenzen bleef echter ontkennen. Daarop koos Antonius een wel heel opmerkelijke manier om de man te overtuigen. Hij wilde wedden, dat de ezel van de Albigens wel eerbied aan de hostie zou betuigen waar zijn meester dat niet deed! Om te beginnen kreeg het dier drie dagen geen eten meer. Daarop werd de voerbak tot de rand gevuld. Nu hield Antonius het dier de heilige hostie voor. Het liet zijn voerbak voor wat die was en ging onmiddellijk door de knieën om zijn eerbied te betuigen. Waarop de ketter zich inderdaad bekeerde. Naast zijn prediking verzorgde hij aan de universiteit van Bologna lessen theologie. Zijn leven was zo intens dat hij al op 36-jarige leeftijd stierf. Binnen een jaar na zijn dood was hij al officieel heilige verklaard: een record in de geschiedenis van Katholieke Kerk. Antonius van Padua als patroon van verloren zaken Antonius van Padua is bij uitstek de patroon van de verloren voorwerpen. Een bekend rijmpje zingt: "Heilige Antonius, beste vrind; maak dat ik mijn [hier verloren voorwerp invoegen] vind." Waaraan heeft Antonius dit patronaat te danken? Het staat vast dat Antonius reeds 25 jaar na zijn dood voor deze nood werd aangeroepen. En uit het feit dat het gebruik hardnekkig stand heeft gehouden, mogen we afleiden dat ze niet tevergeefs op hun patroon hebben vertrouwd! Is er nog een omstandigheid in het leven van Antonius aan te wijzen waarop zijn patronaat van verloren voorwerpen wordt teruggevoerd? Het schijnt dat hij eens een bijzonder kostbaar boek kwijt was: een door hem zelf afgeschreven psalmenboek voorzien van aantekeningen die hij had gemaakt met het oog op de lessen welke hij aan zijn medebroeders in opleiding gaf. In die tijd zijn alle boeken vrucht van - letterlijk - monnikenarbeid: met de hand afgeschreven, vaak met versierde letters, soms met verluchtingen; zoiets vormde een kapitaal, nog afgezien van de emotionele waarde, daar het immers hier Antonius' werkexemplaar was, waaruit hij bad, mediteerde en studeerde. Antonius was door dit verlies zo in verlegenheid gebracht dat hij vurig bad om het verloren voorwerp weer terug te krijgen. Niet lang daarna werd het keurig bij hem terug bezorgd: een novice die een paar dagen tevoren was uitgetreden, had het meegenomen, maar was zo door spijt achtervolgd, dat hij het uit eigener beweging weer terug kwam brengen. 16
'Het blad en de zee' verhaal rond Allerzielen Een boom stond aan de rand van een groot bos en overschaduwde de stroom die aan zijn voet voorbijgleed. Aan de boom ritselde een blad in de zomerwind. Het was zijn manier om zijn Schepper lof toe te juichen. De vogeltjes op de takken van de boom zongen een veel mooier lied. Hun gefluit klonk als een steeds wederkerende melodie van geluk. De zon streelde de pluimen van het gevogelte en de nerven van het blad. Als het regende werd het blad gewassen, ontdaan van alle smet. Maar het trilde als het herfst werd en de lucht heel fris begon te worden. Toch was het blad heel fier nu het een bijzonder mooie kleur had gekregen. Blinkend donkerrood was het en het danste van plezier aan de uiterste boomtak. Het spiegelde zich soms in het water van de stroom en kon zo zijn schoonheid bewonderen. Maar op een morgen toen het licht gevroren had, voelde het blad zich heel ziek. Misschien had het wel griep gekregen. Het had alle kracht verloren en kwam los van de boom die het gedragen en gevoed had. Het viel in het water van de stroom en dreef, met de stroom mee, naar de zee. En de zee nam het blad op en wiegde het op de deining van haar golven. Zo had het blad zijn eeuwige bestemming bereikt. Zo gaat het ook met de mens in het leven. We groeien en bloeien en stoeien, en als we moe en ziek zijn geworden, soms jong maar meestal oud, verlaten we de boom van het leven en brengt de stroom van de genade ons bij de oneindige God waar we voor altijd gelukkig kunnen zijn. In de oceaan van Gods Liefde vindt de mens het eeuwig Leven!
(Georgette Mathieu)
17
Zomaar een boek lenen in het dorpshuis Met het eerste voorproefje van de herfst om ons heen, wie krijgt dan niet het gevoel dat het lekker is om even in een luie stoel weg te kruipen met een fijn boek? Dat je dan niet eens zelf hoeft aan te schaffen, maar zo maar kunt halen bij de uitleen in het dorpshuis, gratis en voor niets? Je hoeft je alleen maar aan te melden als lid ! Op maandagmorgen, van 11.30 u. – tot 12.30 u. is de uitleen geopend, op dit moment eens in de veertien dagen. Mw. Riet van Winkel en Mw. Henny Willemsen zijn jullie dan graag van dienst bij het uitkiezen van gezellige of informatieve boeken. Ook tuinboeken en knutselboeken zijn voorhanden. Er geldt geen vaste uitleentermijn. In de loop van meer dan 25 jaar boekenuitleen, zijn er wel een aantal van onze leden weggevallen, naar een bejaardenhuis of overleden, zodat we blij zullen zijn, als we weer wat nieuwe gezichten kunnen begroeten. We beschikken op het moment nog over een ruime voorraad boeken, met de mogelijkheid in de toekomst nog vernieuwing van het bestand (of aanvulling) te kunnen realiseren. Onze overtollige boeken gaan naar de uitleen in Leenderhof, zodat we op die manier nog steeds mensen van dienst kunnen zijn. Onze volgende openingstijd is op maandagmorgen, 11 november. De uitleen is in Dorpshuis Valentijn, in de foyer. U bent van harte welkom om eens te komen kijken, of we iets van uw gading hebben. Henny Willemsen
De dames Willemsen en van Winkel worden hier gefeliciteerd voor hun 25 jaar lange inzet als vrijwilligers in ons dorpshuis. Zij kregen een zilveren legpenning.
18
Hulpdienst Sint Maarten Als vrijwilliger voor de Hulpdienst Sint Maarten maak je zo van alles mee. Laatst kreeg ik een vraag van een hardhorend baasje. Hij hoorde de huisbel niet meer zo goed. Of ik een oplossing had. Ja dat had ik wel. Ik had nog een toeter liggen, een stoomtreinfluit gelijkend. Het karwei was zo gepiept. Ook nog even een zwaardere trafo gemonteerd, iedereen tevreden. Tot mijn verbazing zocht de oude baas een paar weken later weer contact. Mijn mond viel helemaal open van verbazing toen hij vroeg of ik er nog zo een had, dan kon die in de achter-kamer hangen. Heeft u ook een klein klusje en kunt u het met uw vriendenkring niet geklaard krijgen, bel gerust tel. 226 1353. Tegen een kleine (onkosten) vergoeding komt het voor elkaar. Piet Krijnen
Colofon 44e jaargang nummer 5, november 2013 Dit blad wordt u aangeboden door de RK Parochie Sterksel Redactie: Sara Jacobs, Annie van de Ven, Maria Giebels en Wim Stolp Redactie-adres: Albertlaan 5 6029 PN Sterksel 040 - 226 17 13 06 - 27 28 80 34 E-mail:
[email protected] Bankrelaties parochie: Rabobank NL30 RABO 0149 3006 54 Postbank NL95 INGB 0001 7750 59 t.n.v. Kerkbestuur H. Catharina van Alexandrië Sterksel
Kopij volgend blad advent, Kerst, inleveren voor 9 december. Bij voorkeur per e-mail. Parochiebladen, kerkberichten en pastorale mededelingen vinden u ook op sterksel.nu Klik hiervoor onder ons dorpen Kerk aan.
19
Pastorale dienstverlening Het is misschien nog niet helemaal duidelijk wie u voor welke dienstverlening moet benaderen. Denk hierbij aan: Uitvaartdienst; Feestvieringen; Sacrament van de ziekenzalving; Toediening van het doopsel; Een ziekenbezoek met eventueel de H. communie; Het sluiten van het huwelijk; enz. Voor deze zaken belt u rechtstreeks naar de pastorie in Leende: 040-2061215. In dringende gevallen mag u ook pastoor Wim van Meijl mobiel bellen: 06-12151593. Ook kunt u via e-mail de parochie bereiken:
[email protected] Voor het opgeven van misintenties; Vragen over parochiële aangelegenheden; Kerkhofzaken; Enz. kunt u terecht op het bekende telefoonnummer van de pastorie: 040-2261315. U wordt doorverbonden met dhr. M. de Leeuw van het kerkbestuur, die u verder zal helpen. We vertrouwen op een goede communicatie en willen u zo goed mogelijk ten dienste staan. Wat de misintenties betreft, kunt u ook uw intentie op een blaadje papier schrijven, - met de datum waarop de intentie afgelezen dient te worden !! - in een enveloppe doen, met het stipendium van € 10,-- en de gesloten enveloppe in de “brievenbus” van de pastorie deponeren. Wij zorgen voor de rest.
20
