Hans Jongejan Ik ga vast vooruit...
Hans Jongejan 20 februari 1978 - 11 februari 2007
Ik heb het goed gedaan, maar ook zo fout gedaan als ik terugkijk in de tijd een lach met tranen, zo voel ik mij vandaag geproefd van het leven, zoveel vrienden, ongekend
Met bloed, zweet en tranen zei ik rot hier nu maar op met bloed, zweet en tranen zei ik vrienden, dag vrienden de koek is op
Ik heb geluk gekend, maar ook verdriet gekend hoe vaak stootte ik mijn kop maar toch, ik ben tevreden met alles wat ik ben als je roem voorbij is moet je kijken, wie je nog kent
Ik heb het echt gezien, nee ik heb geen trek nee ik blijf niet gek, dat ik iemand straks nog mis ik blijf echt alleen, ja echt alleen geen gezeur meer aan mijn kop, ach rot nu maar op
Met bloed, zweet
en tranen
Vrienden, “…Binnen een paar weken sturen wij een boekje aan iedereen die bij het afscheid aanwezig was. Daarin hebben wij jullie verhalen over Hans en de herinnering aan hem verzameld…” Die belofte is inmiddels alweer een jaar oud en de paar weken zijn nu echt wel voorbij. Het boekje werd een boek. En toch hebben we door plaatsgebrek een selectie moeten maken uit de vele reacties en herinneringen. Iedereen bedanken we daarvoor, ook al hebben we er voor gekozen soms delen van brieven te gebruiken en andere teksten voor ons zelf te bewaren. Zijn levenskunst, optimisme, humor en vechtlust voor het leven maakten van Hans een uniek mens. Wij zijn dan ook trots op onze geweldige zoon, broer en vriend. Glas, een spiegel, weerkaatsing, transparant, licht, prisma’s, rond, bol, oneindig, onbegrensd, een plaats in het heelal, altijd leven en nergens stilstaan. Allemaal elementen die samengebracht werden in het symbool voor het verdere leven van Hans. Op de begraafplaats Adelbert in Bloemendaal. Het is er dé plek te beseffen door te gaan met het leven en er wat van te maken. Vooral het beste.
www.hansjongejan.nl
Lieve Hans,
J
E BENT ER!!! Vanaf je geboorte op 20 februari 1978 om vijf over vijf. Je bent er altijd en dat blijft zo.
Lieve Hans, als ik aan je denk is alles positief. Door heel veel dingen laat je mij merken dat je van me houdt. Ook al is dat vaak door negatieve dingen, zoals: ik bemoeder je te veel, ik stel domme vragen en ik ben te zorgzaam. Heel nu en dan vind je me wel acceptabel. Dat alles is moeilijk om mee om te gaan, maar ik voel altijd dat je alleen bij mij zo kan doen. Want ik ben je mam en bij mij kan en mag dat. Jij en ik, we houden veel van elkaar. Maar door het elkaar te zeggen, komt de emotie voor jou te dicht bij. Hans, het is goed zo. Lieve, lieve, dappere Hans, je bent er niet meer, maar… je bent er wel. Ik voel je altijd om me heen en weet dat we elkaar zien. Jij hebt door jouw manier van leven, mijn leven zóveel zin gegeven. Ik mis je. Heel erg. En probeer dan te denken: het is goed zo. Heel veel liefs en tot straks. Mams
“Hallo Jongejan, dag directeur”
V
oilá, dat was altijd het begin van minstens één telefoongesprek per dag. Maar meestal waren het er (veel) meer. Jij belde mij of ik jou. Jij was de dagsluiting, maar vaak ook het begin, om de tussendoor gesprekken niet te vergeten.
Jij en ik, we leken in één ding wel heel erg op elkaar: eindeloos kunnen ouwehoeren. Over zinnige en onzinnige dingen. Over praktische zaken en luchtfietserij. Over vastgoed. Over hoe iets te regelen. Over zorgen. Over … alles. Gelukkig, de schepper heeft ons allebei ruim voorzien van een goed gesneden tongriem. Daardoor raakten we nooit uitgepraat. Samen hebben we onvergetelijk tijden en gebeurtenissen meegemaakt. Het waren meestal de vrolijke, soms de verdrietige, maar ook de moeilijke momenten die kwaliteit aan onze liefde gaven. Altijd vroeg je alle aandacht, maar je gaf die dan ook in het kwadraat weer terug. Meer zelfs. Je was er, nee… je bent er. Altijd. Jij leerde veel van mij, maar ik nog veel meer van jou. Je geeft de kwaliteit aan mijn leven. Dat zal altijd zo blijven. Ik ben je daar diep dankbaar voor. New York. Skiën in Oostenrijk. Naar honkbal. Cannes. (Eindeloos) wachten bij weer een opname. Jouw autokeus. Gesprekken met de artsen. Problemen op de zaak. De zorgen thuis. Jouw botheid, humor, optimisme, vechtlust en integriteit. Hoge ambities. Weer eens samen onderweg naar Groningen. ’s Avonds op de bank en kijken naar een (slechte) film. Onze laatste rit van jouw thuis naar het AMC. Kortom, veel samen zijn en samen delen, dát is onze rode draad. Behalve jouw humor, jouw spontane en overweldigende lach, was er weinig plek voor emotie. Dat bekeek je zakelijk en mocht vooral niet te dichtbij komen. Zorgen wilde je niet kennen, voor jou waren dat uitdagingen en kansen. De dood bestond niet voor jou, maar voor het onwaarschijnlijke geval dat er met je transplantatie toch iets mis zou gaan, informeerde je me niets te vroeg over wat jij wilde. Dat ging kort, zakelijk en heel duidelijk. Je wilde dat ik er bij was, bij onderzoek dat het laatste bleek te zijn. Onuitgesproken wisten we samen de uitslag al en was er alleen nog het wachten op de bevestiging: zo kan het niet verder. Door onze intense band had die nacht weinig woorden nodig. Onvergetelijk was de kwaliteit van de dagen erna. Innemend was de kracht die je uitstraalde. Want het stopte niet… je leeft door. Juist daarom wilde je een toast op het leven. Met bubbeltjes wijn, want champagne vond je zelfs toen nog te duur. Hans, je bent er. Altijd!
'i: ' '3: .
"'m
E
n ik wil weer met je op de bank zitten, kijken naar een slechte film, boos op je worden, omdat je volhoudt dat het een goede film is en je
zoenen, omdat ik niet boos op je kan worden en met mijn vingers door je haren gaan, wachten tot je gaat zeggen dat ik ermee moet ophouden en op een zomerdag met je naar het Vondelpark lopen en jouw geduld tarten door voor elk kraampje te stoppen en iets te kopen dat ik niet nodig heb en ik wil dat je me verrast met een ijsje, met hetzelfde ijsje, altijd met hetzelfde ijsje en dat je daarna roept dat ik zóóó voorspelbaar ben en ik wil dat je me ‘s nachts belt om mijn stem te horen en dat ik in slaap val door alleen maar naar je ademhaling te luisteren en ik wil weer jouw adem op mijn haren voelen en horen dat je me gemist hebt alsof je een deel van jezelf hebt gemist en ik wil dat je boos op me wordt omdat ik te laat ben, omdat ik wéér te laat ben en dat je me vervolgens meteen een knuffel geeft, omdat ik er niet tegen kan als je boos op me wordt en dat je me daarna in een dwaze bui meeneemt naar de kinderboerderij en
Oneindig plus één,
je je verbaast, omdat ik het verschil tussen een geit en een ram niet weet en dat we weer hangbuikzwijnen op de openbare weg tegenkomen en dat jij volhoudt dat het een kat is en je elke keer weer verrassen met mijn onnozelheid en tot vroeg in de ochtend met je praten over mijn angsten, tevergeefs wachtend dat jij de jouwe ook aan mij durft te vertellen en ik wil voor je koken en stiekem zout in het pannenkoekenbeslag doen en als jij het merkt verontwaardigd roepen dat ik het niet heb gedaan en je na het eten gedichten voorlezen die jij niet begrijpt, niet wilt begrijpen en nooit meer zult begrijpen en alsmaar tegen je klagen dat je me niet begrijpt en je elke dag een sms sturen dat ik van je hou, dat ik oneindig plus één maal van je hou en ik wil jou horen zeggen dat je van me houdt, dat je in mijn oren fluistert dat je me liefhebt, dat je keihard ‘Ik heb je lief’ van Paul de Leeuw opzet en meezingt ‘ik heb je lief en dat is veel meer dan houden van’ en ik wil niet meer elke keer als ik dat klote lied hoor aan je begrafenis denken… Oneindig plus één,
11
12
Lieve Hans,
W
eet je nog de dagen dat wij naar Friesland op vakantie gingen, de dagen dat wij van paps z’n experimenten mochten genieten uit de “witte pan”,
weet je nog je levendige handel in scooters en Zundapp’s, en onze eierkoeken in de pauzes op de basisschool. Weet je nog de dag jij je diploma’s mocht ontvangen, je culinaire magnetron maaltijden op de Vinkenbaan, je roze Australian trainingspak welke je dagelijks aan moest, en de dagen dat je mij uit Parijs kwam ophalen. Weet je nog dat wij het hele huis in de kerst sfeer hadden gemaakt voor de thuiskomst van Paps en Mams, De dagen dat jij in je hangmat voor de studie leerde, Het treetje bier voor het publiek op de Santpoortse feestweek Je ronkende witte Corso door de straten van Bloemendaal. Weet je nog de cadeau´s met Sinterklaas in de wasmand Het vliegeren in de duinen op de koudste dag van januari Het dagelijks eten aan de grote witte tafel aan de Pieter Keylaan En de laatste momenten dat wij elkaar in de ogen aankeken, Zoveel herinneringen aan jou welke nooit uit mijn leven zullen gaan, Zoveel gedachtes welke laten zien wat voor bijzonder mens jij bent geweest Nee lieve broer, ik zal je nooit vergeten, wij zullen je nooit vergeten. Iedere dag ben je bij ons, zoals je dat altijd bent geweest. Veel liefs
13
14
De jongen die met een glimlach zijn tanden liet zien “Dat is Hans.” Zo herkenbaar. De jongen met de gereserveerde glimlach die altijd zijn tanden liet zien. “Ik ga vast vooruit.” Die tekst. De smartelijke gebeurtenis heeft mij weer eens achterhaald. Terug in de tijd, toen ik kinderarts was, bijna dertig jaar geleden. Op de kinderpoli kwam een jonge bezorgde moeder met haar baby die alweer een longontsteking had. De diagnose was snel gesteld: cystic fibrosis. De weg zou een lange worden, en lang zijn wij samen opgetrokken, Hans, zijn ouders en ik. Een opvallend kind, eigenzinnig, vroeg wijs, intelligent, vaak zwijgend, maar altijd die glimlach waarbij hij zijn tanden liet zien. Niet zozeer zijn handicap ontkennend als wel onderzoekend wat hij allemaal wel kon. Vechtlust. Zin om te leven. Hij wilde niet alleen overleven, hij wilde vooruit gaan, hij wilde alles beleven, op zijn eigen wijze, in zijn eigen tempo. Weinig woorden, maar als communicatiemiddel bij uitstek zijn woordeloze, onuitgesproken humor, als teken van de overwonnen ernst. En gesteund door ouders, die niet uithuilden maar met hem meegingen, meestreden. Hans had die glimlach niet van een vreemde! Toen ik 25 jaar kinderarts was bij het EG kreeg ik van Hans een hele eigen felicitatie: een pagina vol humor, één grote strip. De dag dat ik zijn overlijdensadvertentie las, ontroerd dat hij elders zijn opmars beslist zou voortzetten, heb ik die felicitatie opgezocht en gevonden. Inmiddels, vele jaren later, heb ik op zijn website de verdere ingrijpende gebeurtenissen in zijn leven kunnen volgen: ontroerend dat gevecht, en al die foto’s, gevuld met zijn glimlach en die mond vol tanden. Het recht om te leven, het recht om te sterven. “Ik ga vast vooruit….” Ik denk dat dat zijn versimpelde boodschap is aan wie treurend achter zijn gebleven, omdat hij vast vooruit is gegaan. Geen mens ontkomt aan de overgang. Woorden van troost en wijsheid.
15
D
e eerste 15 jaar van ons leven zijn we gezamenlijk opgegroeid. Op de Bos en Duin en daarna nog een paar jaar op het Mendel.
Ik heb goede herinneringen aan Hans in de tijd, een gezamenlijk lied zingen voor de musical, zijn partijtje naar Duinrel, spannend naar de middelbare school gaan en nog veel meer. Het is lang geleden maar het komt nu weer allemaal terug. Hans, ik zal je nooit vergeten.
16
Lief schoolvriendje, Het was in het schooljaar van 1988, vlak voor Pasen, toen ik bij jou in de klas kwam op de Bos & Duinschool. Nou ja klas, we hadden 5 jongens en 2 meisjes, dus we kenden elkaar snel. Na schooltijd deden we met z’n vijven verboden dingen; spelen rond het spoor en bruggen en hutten bouwen. Tussen de bedrijven door gaf jij ons (Leonie, Roeland en Pieter) nog honkballes op het veld van het stadion. Met veel bewondering denk ik terug aan de manier waarop je toen, en later ook, in het leven stond. Vol humor, enthousiasme en doorzettingsvermogen! Blij dat ik je gekend heb.
Lieve Hans,
H
et leven is een moment in de eeuwigheid Geniet van het moment dat je leeft
Dat heb jij gedaan Wij kenden jou nog maar een klein moment van jouw leven
Berlijn, het Bloemendaalse strand
Santpoortse feestweek, en lopend naar huis…
Van Dik Hout, uit volle borst meezingen
Frans eten, met z’n vieren
Plannen om te schaatsen…
Wie weet tot een ander moment in de eeuwigheid Waarin we onze vriendschap voortzetten.
17
Lieve Hans,
W
eet je nog, jij kon altijd van zware onderwerpen makkelijk overschakelen naar een lollige opmerking om het gesprek wat luchtiger te maken.
Zoals die ene keer in het ziekenhuis vlak voordat Pascal naar Afganistan ging. We hadden het over “Wat gaat Pascal daar dan doen in die woestijn voor vier maanden? En wat neem je allemaal mee?“ En daar kwamen de grappen… “Zandkastelen bouwen! Neem je emmer en schepje mee… Vergeet je inschuifbare hengel niet, kan je zandhaaien vangen… Neem voor Hester een buhrka mee terug, leuk voor carnaval!” Ook al had je geen adem, toch dubbel liggen van de slappe lach… In de lift keken we elkaar aan en zei ik: “Weer gelukt, Hans heeft gelachen…”
A
ls ik denk aan onze vriendschap van de laatste jaren verschijnt er een glimlach rond mijn mond. Genieten, lol en goede gesprekken
waren waar onze vriendschap voor stond. Weet je nog Hans. ... bbq’en bij jou thuis in Bloemendaal vlak nadat we elkaar hadden leren kennen in de zomer van 2003. ... rondsjouwen op de Santpoortse feestweek. ... uren kletsen in Café van Zuylen. ... ontelbare keren de slappe lach bij Hans Teeuwen, de Lama’s enz. ... afspreken om elke week te gaan sporten, wat we uiteindelijk wel 5x hebben volgehouden. ... rosé drinken en naar de ondergaande zon kijken op de lange banken bij Bloomingdale. ... onze culinaire hoogstandjes: kip-tandoori van Knorr met stukjes appel. Zeer gevarieerd en gezond. ... Koninginnedag 2004: kroegentocht in de Jordaan. Belachelijk veel gedronken ... 1e kerstdag 2005: diner bij mijn moeder in Haarlem. Echt super dat je daarbij was! ... Afgelopen zomer samen op je nieuwe scooter naar ’t A’damse Bos: picknicken. Jij at 3 bananen... apie. Daarna zwemmen en bbq’en bij je oom en tante in Amstelveen. Een onvergetelijke dag...
W
at een lol hadden wij. Samen de ‘grote schoonmaak’ van het kantoor boven de winkel waarbij het raam sneuvelde, of die keer dat jij de
zomer/winter schakelaar in de vriezer ging zoeken en er niet meer uitkwam. Een rondje op de motor en een biertje halen bij de Santpoortse feestweek, het staat voor altijd op mijn harde schijf! Ze zeggen wel dat het er niet om gaat wat je zegt, maar om wat je doet, toch denk ik altijd aan wat jij zei: ‘Maak je niet druk om wat je toch niet kunt veranderen, steek je energie in die dingen die nog niet vaststaan!’ Waarschijnlijk juist omdat ik zo veel respect heb voor wat jij doet! Tot straks kereltje!
19
I
k herinner mij Hans als een zeer spontane en intelligente man. Het was altijd fijn om met hem een gesprek te voeren. Hij was heel open tegen de
buitenwereld, wat hem een erg sociale man maakte. Je kon merken aan zijn manier van communiceren dat hij er intelligent was. Hij had het altijd druk met z’n studie, alle fondsen en verslagen, maar nooit heb ik hem chaggerijnig gezien. Hij was een goede man en het was een groot verlies voor ons allen.
H
et is inmiddels geruime tijd geleden dat ik Hans als Havo-leerling onder mijn hoede had, maar hij staat nog scherp op mijn netvlies als een vriendelijke,
intelligente, plichtsgetrouwe jongeman, die de ambitie had, in de tijd die hem gegeven was, alles uit het leven te halen. Grote bewondering had ik voor de volwassen wijze waarop hij omging met de consequenties van zijn ziekte. In tegenstelling tot veel gezonde jonge mensen met een onbegrensde horizon, had Hans correcties en aansporingen niet nodig. Zelden heb ik een leerling meegemaakt die zo uitgebalanceerd en “gefocused” was als Hans. Zijn levenshouding, zijn succesvolle studies die hem in staat stelden een prachtige, verantwoordelijke baan te verwerven, dwingen respect en waardering af. Hij leefde kort, maar hij kan met recht zeggen: (Frank Sinatra)
20
I’ve lived a life that’s full I travelled each and every highway Siebe Faber
H
ey Hans ik herinner je me als een goede jongen die altijd precies wist hoe je het wilde hebben,
dat blijkt nu ook wel weer. Ik heb altijd leuk bij je geklust ook in Amsterdam en daarna gingen we nog wel is leuk de stad in. Bedankt
Lieve Hans,
T
oen ik 14 jaar oud was heb jij voor mij mijn eerste afspraakje geregeld met een jongen waar ik smoorverliefd op was. Eigenlijk kende ik jou alleen via mijn broer Erik. Later
kregen we wat vaker contact. Wat ik niet gauw zal vergeten is de dag dat we naar de Apenheul in Apeldoorn zijn gegaan. Jij moest eerst nog je behandelende longarts raadplegen of dit mogelijk was in verband met bacteriën van loslopende apen. De arts moest uit een bespreking gehaald worden zodat jij aan hem kon vragen of je naar de Apenheul mocht gaan. We hebben een super dag gehad en kijk nog graag de foto’s van toen terug. Dit jaar wil ik weer naar de Apenheul toe. Ik zal zeker aan je denken als zo’n lief klein aapje bij mij op schoot komt zitten of heerlijk van tak naar tak aan het slingeren is.
21
Lieve Hans,
W
ij horen nog altijd je vrolijke stem als je bij ons thuis kwam: “Dag meneer Gerlo” en “Dag mevrouw Gerlo” “Hoe gaat het met u?” Je kwam, als het even kon, Erik opzoe-
ken wanneer hij weer even vanuit Madrid in Nederland was. “Hoe gaat het met jou Hans?“, vroegen wij dan. “Uitstekend”, zei je dan en je vertelde anthousiast over je vorderingen en je plannen waarin je, na je eerste longtransplantatie, heilig in geloofde. “Ik tennis weer en het gaat steeds beter.” Het geluk straalde van je af Hans. Een mooie herinnering was die avond dat wij met z’n allen zijn gaan eten bij de Italiaan “La Storia Della Vita”op het Heineken Plein in Amsterdam ter viering van Erik’s afstuderen. De pianist ging steeds harder en uitbundiger spelen naarmate wij vaker applaudisseerden. Hetgeen wij dan ook niet hebben nagelaten te doen. Na afloop kwamen je ouders je met de auto afhalen en konden enkelen van ons meerijden naar huis. Het was een mooie onvergetelijke avond. Wim en Marlies Gerlo
Lieve Hans,
W
e kennen elkaar al langer, maar zo’n tien jaar geleden vroeg je mij wat ik zou doen als ik niet zo lang meer te leven had. Dit was een vraag waar ik nog
nooit over had nagedacht. Ik antwoordde dat er binnen jouw mogelijkheden ook uitdagingen waren om op een topniveau te presteren. Daarna zag ik pas de drive waarmee jij die uitdagingen altijd al aanging. Alles wat ik op die dag tegen je hebt gezegd heb je al jaren geleden waargemaakt. Je hebt mij laten zien wat met wilskracht allemaal te bereiken is. Enkele maanden geleden vertelde je dat je voor het eerst echt bang was geweest het leven te verliezen. Hier had ik even niet van terug, want ook daar had ik nog 22
nooit over nagedacht. Ik weet wel dat iemand die altijd zo positief en vrolijk is best eens bang mag zijn. Ook deze uitdaging heb je weer overwonnen. Ik bent trots op je. […] Als ik met Hans uitging dan kon hij soms zo’n enorme blijdschap uitstralen dat ik een keer op een dansvloer tegen een wildvreemde heb gezegd: “Kijk, dat is mijn vriend. ” Om vervolgens moeite te moeten doen de verkeerde interpretatie ervan te ontkrachten. Ik heb het voorval nooit aan Hans verteld, maar we hadden er smakelijk om moeten lachen.
Ik ben een reiziger, jij bent een reiziger. Ik rustte uit aan de VU, wij ontmoetten elkaar. Wij trokken samen op … even … deelden een stukje van de reis. Het was een goede tijd. Het was een mooie tijd. Ik leerde van jou … Veel … Over het leven. Jouw leven ... jouw reis. En dus ook over de mijne. Dank zij jou. Mijn reis is langer. De jouwe was zwaarder. Veel zwaarder. Eigenlijk te zwaar … voor een mens. Wij reizen verder. Ik mijn weg, jij de jouwe. Onze wegen scheiden … een relatie houdt op … met jou. De herinnering aan onze gezamenlijke etappe blijft. Zolang ik leef. Misschien kruisen onze paden opnieuw. Ooit. Ik zal me erop verheugen. Ik: Nienke Kimsma Ik: Winston Binken
23
T
oen we beiden op een verjaardag waren antwoordde Hans op de vraag hoe het met hem ging: ‘Ik ben op de fiets!’
En toverde de grootst mogelijke glimlach tevoorschijn. Aan dat moment denk ik vaak als ik letterlijk of figuurlijk tegenwind heb. Relativeren is moeilijk, maar ik denk dat Hans niet alleen mij daarbij geholpen heeft met zijn instelling. Bedankt daarvoor.
24
Lieve Hans,
E
igenlijk bewaar ik alleen maar hele goede en positieve herinneringen aan jou. De vele momenten op de VU,
het oud-en-nieuw feestje bij jou in Bloemendaal, het weekendje bij Luitzen in St. Maartensvlotbrug zijn van die momenten waar ik met veel plezier aan terugdenk. Je positieve instelling is iets dat ik heel erg bewonder. Zelfs tot aan het einde blijf jij positief: “geen einde maar een tot ziens”. Hans, heel graag tot ziens!
Beste Hans, Zij die spreken, weten niet. Zij die weten, spreken niet.
W
ij hebben elkaar kort gekend. Eerst als buurtgenoten in het centrum van Amsterdam. Op straat maakten we vaak een
praatje. Over jouw werk, over mijn galerie, over onze karakteristieke buurt waar altijd wel iets gebeurt. Ik vond je een goede vent: opmerkzaam, slim, aardig. Over je ziekte wist ik niets. Er werd niet over gesproken. Je was gewoon een leuke Yup met een labtop onder zijn arm, meer niet. Dat veranderde toen je via mijn galerie een portretschilderij liet maken van Roeland en jezelf. We spraken over de essentie van een goed portret. Dat daarin meer te zien moet zijn dan alleen de buitenkant. Dus: wie ben je werkelijk en hoe wil je dat tonen? Tijdens dat gesprek kwam ook jouw ziekte ter sprake en de intensieve behandeling die je onderging. Dat portret is er gekomen en ik herken daarin verschillende aspecten van je gemoed. Alleen al daarom is het geslaagd. Sindsdien bekeek ik je met andere ogen als ik je op straat tegenkwam. Zeker, nog steeds een goede vent, maar ook een man die voor zijn leven vecht. Een man die desondanks zijn bestaan zinvol invult, compleet met serieuze baan, betekenisvolle relatie en plannen voor de toekomst. Ik sprak weleens met anderen over jou. Vol bewondering, maar eigenlijk wist ik niet waar ik het over had, want écht gekend heb ik je niet. Of misschien heel even… Goeie reis!
25
O
nze gedachten, gebeden en kaarten in de voor allen zo spannende periode betekenen nauwelijks iets in vergelijking met de ongeloof-
lijke moed, waarmee jij hebt gestreden. Bij ons zal altijd het beeld blijven bestaan van een jonge man, die ervan doordrongen was, dat de aan de mens gegunde tijd op deze wereld, van onschatbare waarde is.
26
Lieve Hans,
O
nze eerste ontmoeting was met oud en nieuw 2005/2006. Een hele club allemaal naar België. We hebben vreselijk gelachen,
maar ook kou geleden! Jij helemaal, met al je kleren aan lag je in bed, een paar dagen later allemaal ziek. Wat mij altijd is bijgebleven en zal bijblijven is een opmerking over de toekomst die je maakte. Ondanks je beperkingen en onzekerheden bleef je positief. Dat is iets dat ik meeneem en waar ik aan zal blijven denken!
Hans, eeuwige vriend,
I
k ken je als een erg sociale kerel, met heel veel gevoel voor humor en veel door zettingsvermogen. Wij hebben elkaar niet heel lang gekend, maar gelukkig wel heel
goed. Voor mij ben je één van mijn beste vrienden en dat zul je altijd voor mij blijven. Afgelopen november zaten we samen naar jouw muziek te luisteren en toen kwam het carnavalsnummer over de tuinkaboutertjes. Het refrein van dit nummer gaat als volgt:
“Allemaal gaan we een keertje dood,
dus geef nog een feestje al sta je rood.
Ga op vakantie, stel nog een daad,
Want voor je het weet, is het te laat.”
Iedere keer als ik dit soort muziek hoor, moet ik aan jou denken. Jij leefde als geen ander, intens en met volle teugen! Ik ga je missen, maar zoals ik al tegen je heb gezegd: “We’ll meet again, don’t know how, don’t know when.”
27
I
k heb je leren kennen via Ronald. Eerst alleen maar door alle verhalen over je. Gek werd ik ervan!
Hadden jullie de hele dag samen gestudeerd, werd er ’s middags nog even gebeld voor ‘overleg’. ’s Avonds idem en dan niet kort en bondig. Nee, uren werden er volgeluld, gelachen en gegrapt. Ik snapte het pas toen ik je ontmoette. Je straalt een levenslust uit, een joie de vivre, die iedereen die jou leert kennen meteen grijpt. En ook niet meer loslaat. Echt goed heb ik je helaas niet gekend maar je hebt wel een onuitwisbare indruk op me achtergelaten.
Hi Hans,
I
k heb zoveel mooie momenten meegemaakt met je, dat ik moeilijk een moment eruit kan vissen dat me heel erg bijstaat in
het bijzonder. Hoe moet ik één moment eruit pikken? Hans, ik denk dat we een hele leuke vriendschap hebben gehad met haast alleen maar mooie momenten. Een paar momenten, die heel vers in mijn geheugen liggen zijn o.a. Skoda Felicia rijden in Praag, Santpoortse feestweek, Toomler, Kerstvakantie in Londen en Parijs, varen met je vader, Love Parade in Berlijn en al die kroeg/terras ochtenden - middagen - avonden - nachten. Ik vond dat we ook altijd zeer boeiende gesprekken hadden op het 28
economische / financiële vlak. Ik zal die gesprekken echt missen, ik kan met niemand anders zo lekker filosoferen / speculeren hierover, dan met jou. Het is echt heel spijtig dat onze vriendschap niet langer heeft mogen duren. Ik had je graag langer in mijn leven willen hebben als vriend, maar ook al zal dit fysiek niet zo zijn, ik zal je niet verliezen in mijn gedachten. Ik heb nu iets “beschrijfelijks” neergezet voor een onbeschrijfelijke vriendschap. Bedankt Hans.
W
ij hebben Hans leren kennen doordat Pascal, onze zoon, bevriend was met hem. Hans kwam ook wel bij ons thuis.
Na Hans zijn eerste transplantatie (in april 2001) kon hij nog niet naar zijn nieuwe woning in Bloemendaal. Aan Pascal heeft hij toen gevraagd of hij zolang bij ons mocht “logeren”. Aan die tijd dat Hans bij ons was hebben wij hele speciale, warme positieve gevoelens aan overgehouden. En hierdoor respect gekregen doordat we van héél dichtbij hebben mogen meemaken hoe een sterke persoonlijkheid Hans was!
Februari 2003…
H
et sneeuwt! Niet een beetje, maar veel. Het zijn van die mooie dikke vlokken die blijven liggen. We zijn tot in de kleine uurtjes naar een feestje geweest en
ik ploeg langzaam en voorzichtig met de auto naar huis. Daar aangekomen worden we aangenaam verrast door een gigantische sneeuwpop. Hij staat niet zomaar in de voortuin. Hij staat tegen de voordeur aan, alsof hij op ‘t punt staat de sleutel in het slot te steken. We weten niet goed hoe we naar binnen moeten. Het werkt op onze lachspieren. De volgende dag krijgen we het verhaal achter de sneeuwpop te horen van Hester en Pascal. Hans had ze ’s nachts thuisgebracht en hij heeft daarna, samen met Rogier, stiekem nog een hoop lol beleefd in die koude winternacht. Met Hans zelf zouden we pas later kennismaken, maar de eerste indruk die hij bij ons achterliet was sterk.
29
I
k herinner me Hans als een jonge vent die naar de v.w.o. ging daar kwam hij iemand tegen
waardoor hij Haarlemmerliede ontdekte. Je zag hem op de brommer komen vrij regelmatig later werd dat een auto omdat dat beter was voor zijn gezondheid. Want die ging er niet op vooruit maar je bleef er voor vechten wat we altijd zeer bewonderd hebben. Toen je nieuwe longen kreeg ging het weer wat beter gelukkig. Je moest toen afstuderen aan de V.U. Je slaagde vanzelf want je ging er voor. 30
Ans en ik werden uitgenodigd om bij de diploma uitreiking aanwezig te zijn wat we fantastisch vonden. Toen je een baan had ging je in de Spuistraat wonen wat je heel leuk vond. We zijn een keer bij je op bezoek geweest. Ans, Mariëlle en ik 12 aug 2005. We hebben die avond heel erg gelachen over de verhalen over jouw buurt. De andere dag 13 aug werd ik 80 jaar dat heb je meegevierd dat vond ik erg fijn. Ik bedank je Hans voor al je gezelligheid. We zullen je absoluut niet vergeten en zeker weten tot ziens.
H
ans kwam als vriendje van Mariska in ons leven. Al snel voelde Hans zich thuis zijn steken en opmerkingen waren dan ook niet van de lucht. Lucht was voor Hans ook toen al een probleem. Als hij in het
A.M.C. lag kwam er al snel een belletje. Ans wat eet je vanavond want het is hier niet zo lekker. Dus kookte we wat extra en namen het mee op bezoek. Saté van de haas had toen zijn voorkeur. Rijst hoefde er niet bij dat had hij daar wel. Zo zie je ook toen had Hans al een heel netwerk om zich heen. Met z’n allen op vakantie naar Gran Canaria ook dat is iets waar lang is over nagepraat. Zuurstof voor in het vliegtuig waar de flessluiting niet goed werkte en we met ruim 1 uur vertraging en mopperende mensen om ons heen we toch nog de lucht in gingen. We hebben daar erg genoten mooi weer lekker eten en vliegeren op het strand. Want die vliegers waren natuurlijk ook mee. Ook kwam hij met regelmaat bij de tuinderij langs om een bloemetje voor zijn moeder te halen. Hans we zijn blij dat we een deel van jou leven van heel dichtbij mee mochten maken en hebben kunnen zien hoe jij elke uitdaging wat het ook was voor 200 procent aanging. Hans je bent en blijft een Topper en ’n voorbeeld voor ons. We houden van je en zullen altijd heel veel van je blijven houden. Hans tot ziens dat weten we heel zeker. 31
H
ans is 5,5 jaar mijn zwager geweest ik noemde hem altijd Handy. In 1e instantie vond ik het maar het irritante vriendje van me zusje, die sterker was dan ik, en daar ook misbruik van maakte. Hij zette mij
altijd met mijn hoofd klem tussen de deur. Hans was toendertijd heel vaak bij ons thuis, en al heel ziek vandaar dat de band met hem steeds sterker werd. Hans was altijd vrolijk, altijd vol humoer en altijd brommers aan het verhandelen. Ook toen het uitging tussen me zusje en hem (waar ik van baalde) hielden Hans en ik contact en daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Hans trok je altijd door een moeilijke tijd heen ook al had hij het zelf veel moeilijker eigenlijk kan ik alleen maar zeggen dat ik er zeer trots op ben dat ik Hans heb mogen leren kennen want als er iemand is waar je trots op mag zijn is hij het wel! Lieve Handy ik kom je weer tegen!
J
e hebt iemand nodig: stil en oprecht,
die als het erop aan komt, voor je bidt of voor je vecht. Pas als je iemand hebt, die met je lacht en met je grient, dan pas kun je zeggen: ‘k heb een vriend. Ellen Kroon
Lieve Hans,
B
ij de gedachte aan jou zijn gezelligheid,
32
positiviteit en bewondering de eerste
woorden die bij ons opkomen. Gezelligheid vanwege alle leuke dingen die we samen hebben gedaan: uitgaan, strand, eten, terrasje bij Villa Zeezicht en lachen. Positiviteit vanwege je ontzettend positieve instelling en je aanstekelijke enthousiasme. Bewondering voor je dappere strijd en je enorme doorzettingsvermogen. Lieve Hans, je was een bijzondere jongen en we kijken met ontzettend veel goede herinneringen op onze vriendschap terug. We zullen je nooit vergeten!
I
k weet nog goed dat ik erg van je levensverhaal onder de indruk was. Dat je ondanks je vele en langdurige ziekenhuis bezoeken zover hebt kunnen schop-
pen. Twee master titels is echt ongekend. Het viel mij op, dat je behalve intelligent ook erg sociaal was, makkelijk contacten kon leggen en veel maatjes had. Dit zijn volgens mij zeer goede eigenschappen, die je waarschijnlijk goed van pas komen in je volgende reis. Ondanks dat je zoveel ellende hebt meegemaakt bleef je altijd zo positief. Je doorzettingsvermogen is onuitputtelijk geweest. Je was in die periode een van mijn grote inspiratiebronnen / motivator, want zulke goede resultaten wilde ik ook. Altijd zo gedreven en perfectionistisch.
33
Lieve Hans,
O
ndanks je moedige strijd de afgelopen maanden, is het je toch niet gegund om langer van je leven te genieten. Als ik terugdenk aan jou, denk ik namelijk
aan een levensgenieter. Altijd ging jij overal voor 200% voor: in je studie, op je werk, maar natuurlijk ook op onze gezellige etentjes. Ik zal ook nooit de studie-reis naar Praag vergeten; wat een lol hebben we daar gehad! Ik heb één ding in ieder geval van jou geleerd: Pluk de dag, want het kan de laatste zijn! Lieve Hans, neem alvast samen met André Hazes een biertje en bewaar er eentje voor mij, voor wanneer het mijn tijd is.
Hey fijne Gozert,
S
inds wij elkaar in onze pubertijd hebben ontmoet, hebben we behalve onze cynische humor ook Andre Hazes als gemeenschappelijke factor.
Ik heb het je nooit verteld, maar het relatief onbekende nummer ‘Bedankt mijn vriend’ heeft me altijd aan je doen denken en dat zal het ook altijd blijven doen… We hadden samen zoveel plannen vriend De oogst was mooi, voor jou en mij, m’n vriend. Al ben je nu niet meer bij mij, voor altijd ben je aan m’n zij. We konden lachen maar ook huilen vriend Jij deed voor mij wat ik niet kon, m’n vriend. Ik heb het fijn met jou gehad. Je hebt een plaats hier in m’n hart 34
Je bent nu enkel nog herinnering Zo is het leven, maar het had toch zin. Het is te gek om waar te zijn. Jouw vriendschap overheerst mijn pijn Ik ben m’n grootste fan nu kwijtgeraakt Wat ik nu ben, ja dat heb jij gemaakt. Nu is het echt koud zonder jou. Maar weet dat ik veel van je hou Jij wordt nooit vergeten vriend Ja bedankt, het was te kort, dat vergeet ik niet. Iedereen hield van jou, dat stilt mijn verdriet. Ja bedankt!
Lieve Hans, ‘Alles was anders’, afgelopen zaterdag toen we jou begraven hebben: De kist, de auto’s, het condoleren, de kerk, de muziek, de bloemen…. Ik hoor het je denken: ‘Alsjeblieft niet zo burgerlijk’ Nou Hans, ik kan je verzekeren, dat was het zeker niet. Je hebt iets doorbroken: zo kan een begrafenis dus ook zijn. Er was gelegenheid om te lachen, te huilen, te eten en te drinken én te klinken! En het was goed. Dan komt er een verzoek: Het schrijven van een half A-viertje met betrekking tot jou. En dat vind ik toch geweldig burgerlijk! Als je eens wist hoe vreselijk ik het vind bij een bruiloft of gelegenheid: het verplicht opschrijven van een recept of gedichtje! Zojuist heb ik nog een trouwkaart opengemaakt met een dergelijk verzoek, Ik denk dat je nu plezier hebt en omdat bij jou alles anders is dan je verwacht en je dus ook lekker burgerlijk kunt zijn, schrijf ik voor jou een half A-viertje vol. Dan denk ik aan die keer dat we bij jullie thuis gingen eten: kaasfondue… Jij en Roeland schitterden door afwezigheid. Begrijpelijk, jullie waren pubers en wat moet je nu met een oom en tante die je amper kent…. Maar op een gegeven moment lieten jullie je toch even zien en liet jij merken dat het toch wel een beetje gezellig was. Je werd wat meer open en vertelde toen hoe Roeland en jij mij, stiekem achter mijn rug om noemde: tante Haaske!
(Hoezo, vooruitstaande tanden?)
Het was een moment heel stil. Ik voelde bij mezelf een lach kriebelen: ik schaterde het uit. Bij ieder ander zou ik misschien boos of beledigd geweest zijn. Bij jou niet. Jij bent dan ook de enige (met Roeland) die mij zo mag noemen. Met een glimlach denk ik er aan terug. Dag lieve Hans, een dikke kus van jouw tante Haaske. Caroline en Rian van Delft
35
Lieve Hans,
J
ouw leven loopt als een rode draad door ons leven: van 20 februari 1978 t/m 11 februari 2007.
Heel veel herinneringen hebben we de afgelopen week opgehaald en fotoalbums bekeken. Je komt er gelukkig nogal eens in voor, ook al misten we je geregeld op familiefeestjes. Op jouw eigen manier heb je geleefd. Want geleefd heb je! Ook al waren er dozen medicijnen en was er bijna altijd tekort aan zuurstof. Je was uitbundig en ingetogen, energiek en uitgeteld, origineel en soms burgerlijk, uiteindelijk lichamelijk verslagen, maar altijd was je strijdbaar. Jouw CF, de ziekenhuisbezoeken, je eerste én tweede longtransplantatie, het liggen op IC, het onverwachte afscheid nemen: het heeft onuitwisbare indrukken bij ons achtergelaten. Jouw woorden: ‘Tot straks, mam’ en “Ik ga vast vooruit….’ Je bent ooit ‘opgedragen’ en nu ‘met de zegen uitgedragen’. Door alle herinneringen die we delen met jouw dierbaren blijft die rode draad in ons leven! Ria en Paul van Delft
M
ijn eerste herinnering aan Hans herinner ik me niet, maar ik kijk er vaak naar. Hij staat op een foto die bij
ons in huis hangt, boven de bank. Op die foto zitten wij samen, net 3 turven hoog, gebroederlijk, achter de piano, waar wij ons eerste quatre mains-concert ten gehore brengen. Het ziet er vast mooier uit dan het klonk… Ook al waren we heel verschillend, de muziek heeft ons beiden van jongs af aan geprikkeld en samen gebracht: als peuters achter de piano, bij crazy piano’s uit ons dak op de dansvloer, tijdens de pianolessen die ik Hans gaf aan de VU en in het ziekenhuis en zelfs op zijn begrafenis was het muziek die ons samenbond. Muziek die velen tot troost was en zal blijven, ook nu hij er niet meer is. Maar de herinnering blijft, ook boven de bank. We hopen hem zeker weer te zien! Jan Willem en Gerdien van Delft
37
Lieve kleinzoon Hans,
H
oe mooi is het aan jou te denken, je naam
te horen in mijn hart te luisteren naar je bezwaren aan tafel wanneer er groenten stonden die je niet graag at, of een klein beetje schuiven met je vork en mes, naar ’t randje van je bord van alles wat je echt niet wilde, uit alles bleek - hoewel ik dat toen niet besefte dat je een wil en strijdlust had die uitsteeg boven 38
mijn begrijpen
je was niet koppig maar vastberaden in alles wat je ondernam, en nu die stemmen in mij klinken wordt er muziek gevormd in harmonie om zo steeds weer aan jou te denken, je naam te noemen alsof je naast mij staat, zo leef je voort vandaag en morgen tot in het Eindeloos verschiet. Opa J. 17 februari 2007
“Er staat een file”…. “Het is zo warm”…. “Volgens mij is er wat te doen in de Arena”…. “Ik moet vanavond weer terug naar de VU”…. “Ik blijf maar hier, ik zit best”…. “Het eten is hier lekkerder dan in de kantine van de VU”…. “Is het goed als ik een paar vrienden mee neem?”…. “Het is maar goed dat niet alle foto’s
van Berlijn op internet staan”….
“Ik wil even mijn nieuwe auto laten zien”…. “Moet je horen hoe geweldig die nieuwe CD
is van Robbie Williams”….
“Is het de bedoeling dat ik een vorkje mee prik?”…. “Ik heb gewoon geen zin meer om te werken”…. “Gauw dat pak uit en mijn zwembroek aan”…. “De groeten, ik heb écht geen zin om met hém te praten”…. “Ik heb ze al lekker over de zeik op mijn werk over
die foto van André Hazes”….
“Ik heb wat leuks te vertellen. Kijk, misschien
wordt dit mijn nieuwe huis”….
“Komen jullie kijken? Het is echt heel gaaf hier”…. “Wie heeft er nou televisie nodig als je hier woont”…. “En daarna gaan we lekker de stad in”…. “Even kijken wat ik in huis heb”…. “Neem nooit rooibos, dat is niet te zuipen!”…. “Nee, nee, het is geen brommer, maar een Vespa”…. “Shit, mijn band is lek. Heb jij van dat vulspul?”…. “Kees, je moet straks niet naar links in die kelder kijken”…. “Je moet het zeggen hoor, als het niet uitkomt”…. “Het is goed Hans, tot zo!”…. Kees en Irma
39
Lieve Hans,
Herinneren…
A
Je lach en je grappen
J
Zullen velen kracht geven
Jou herinneren
an jou denken, over jou praten En de fijne herinnering aan
Om verder te gaan. Jij hebt de wereld maar vooral onze wereld Eventjes stil gezet.
ou herinneren
is jouw eeuwige optimisme
is je wilskracht en je vechtlust Jou herinneren is je ongekende humor Jou herinneren is je creativiteit en je originaliteit Jou herinneren
40
is André Hazes en Paul de Leeuw Jou herinneren is je passie voor de Landrover Jou herinneren is je fantastische pand aan de Spuistraat Jou herinneren is het maximale eruit te halen Jou herinneren is stilstaan Om verder te kunnen gaan…. Arie en Irene Keijzer
Enkele momenten:
H
oe je lachend vertelde over een sketch van Jiskefet:
Dat was aanstekelijk
Je een hekel had aan mijn parfum:
Had ik dat maar geweten, ik was meteen gestopt.
Je ongeloofelijke inspanning met ’t heffen van gewichten bij de fysiotherapie in Groningen:
Het ontroerde mij.
Je vermoeidheid daarna en toch: bij terugkomst op je kamer in het ziekenhuis nog zoveel mogelijk je eigen zaken regelen:
41
Wat een moed en hoe bewonderenswaardig!
Daarom dit korte gedicht: Twinkle, twinkle little star, How I wonder what you are Up above the world so high, Like a diamond in the sky Twinkle, twinkle little star, How I wonder what you are! Jo Moerings Bij ons afscheid aan jou begint de herinnering… Liefs Elsbeth & Peter, Nienke
De zee
I
k kijk naar de zee ruw en ongestoord
hij neemt mijn gedachten mee ergens heel ver weg terwijl ik zit te kijken kom ik helemaal tot rust mijn gedachten dwalen af naar jou geheel onbewust hoelang heb ik daar gezeten? 42
één uur, twee uur, één dag ik zou het niet meer weten maar ben doodmoe de storm in mijn hoofd is langzaam aan gaan liggen ik kan weer helder denken mijn verdriet slijt ik zit nog op het strand ik kijk weer naar de zee jouw gezicht vervaagd in het ruwe water maar in mijn hart draag ik je voor altijd mee Loes, Sjoerd en Linda
Het leven is een krijgsbanier Guido Bezelle
H
et leven is: een krijgsbanier, door goede en kwade dagen,
gescheurd, gevlekt, ontvallen schier, kloekmoedig voorwaards dragen. Men tuimelt wel, en wonden krijgt men dikwijls, dichte en diepe: ‘t en vlucht geen weerbaar man, die strijdt, of hem de dood beliepe! Het leven is geen vreed’alhier, geen wapenstilstand vragen: het leven is: de Kruisbanier tot in Gods handen dragen! Opa en oma Van Zwieten
43
H
ans jij hebt laten zien dat het leven zinvol kan zijn. Dat optimisme, kracht en vechtlust een steun voor
je omgeving is.
Hans,
W
ij hebben elkaar “op afstand” vanaf jonge leeftijd gekend. Ons leeftijdsverschil was echter te groot
om veel kontakt te onderhouden. Dit kontakt was er echter wel via je ouders. Soms veelvuldig, soms incidenteel, maar via dit kontakt heb ik je zien opgroeien tot een heel 44
bijzonder mens. Zo weinigen op deze wereld maken het verschil. Jij wel en behoort daarmee tot een zeer selekt unieke groep mensen. De leegte die dat veroorzaakt is enorm nu je “op reis” bent gegaan. Maar doordat je “het verschil” maakte zal in de loop der tijd ook plaats komen voor trots. Trots “vader”, “moeder,” “broer” en “vriendin” te zijn van Hans Jongejan! Tot ziens vind ik een goed plan. Het zal fijn zijn een biertje te drinken samen en eens te lachen, want dat kon jij goed. Leeftijdsverschil maakt dan niet uit. Ik ben dan bij je, in de eeuwigheid.
Mijn buurjongen
J
e was pas twee jaar oud toen je naast ons kwam wonen. Als kleuter moet je een rustig ventje geweest zijn, want we hoorden je zelden.
Toen je later problemen kreeg met je gezondheid was dat anders. Soms hoorden we door de muren heen hoe moeilijk je ’t had. Even later zag ik je buiten en vroeg: Hoe gaat het, Hans? Goed hoor! Was steevast je antwoord. Ik weet nog hoe trots je was met je eerste brommer. Mocht hij in je garage staan, vroeg je, ik vertrouw het niet in ons schuurtje. Dat mocht natuurlijk. Toen ik, kort na het overlijden van mijn vrouw, de boodschappen deed bij de Deka, zag ik hoe sommige bekenden ijlings tussen de schappen verdwenen. Zij konden (of wilden) de confrontatie met mij niet aan. Maar spontaan kwam er iemand op mij af en vroeg: Hoe gaat het met je? Dat was jij, Hans. Ik ben er trots op dat jij mijn buurjongen was. P.J. Duyvestijn
H
ans was in vele opzichten bijzonder. Hij was ondanks zijn ziekte vrijwel altijd vrolijk en na controles in Groningen was hij wel eens verdrietig, maar ging niet bij de pakken
neerzitten. Hij was ook altijd geïnteresseerd in een ander. En hoewel Hans er misschien beter aan had gedaan een rustiger leven te leiden, heeft hij blijkbaar kwaliteit boven kwantiteit verkozen. Begrijpelijk voor iemand van zijn leeftijd! Wij hebben bij KPMG Meijburg mogen meegenieten van zijn mooie karakter, maar hebben ook meegehuild met zijn verdriet en tegenslag. Hans was een prettige collega en een fijn mens. Ingrid Koppen
45
H
ans heb ik voor het eerst ontmoet toen hij als stagiair bij Meijburg binnenkwam. Ik weet nog goed dat ik een keer
ver na 18.00 uur door de gang liep om de post bij één van mijn collega’s neer te leggen, toen ik Hans nog op zijn kamer zag zitten. Ik ben toen even gaan “buurten” om te vragen hoe het hem beviel en zo kwamen we aan de praat. Hij vertelde toen ook over zijn broze gezondheid en ik weet nog goed dat ik dit aan mijn man, Bert, vertelde. Want het verhaal van “een bacterie in de longen en een slechte longcapaciteit” klonk op zijn zachtst gezegd niet goed. Dat Hans daarna in dienst kwam, was niet echt een verrassing. Hans was goed in zijn werk en wij waren blij een aardige collega erbij te hebben. Qua werk heb ik niets met Hans te maken gehad. Hij werkte voor andere mensen dan waar ik voor werkte 46
maar bij het koffieapparaat en op de gang liepen we elkaar natuurlijk wel eens tegen het lijf. Een harde werker, altijd vrolijk en opgewekt. Ik vond het dan ook jammer dat hij met Annemiek van Dijk vertrok naar de nieuw opgerichte unit Vastgoed, één etage lager. Ik kwam vanaf die tijd Hans minder vaak tegen maar als ik op de eerste liep, keek ik altijd even of Hans op zijn kamer zat. En zo hebben we nog een paar keer contact gehad. Soms goed nieuws, toen hij vertelde dat hij met vakantie ging, soms ook slecht nieuws, maar door zijn humor wist hij dat heel goed te relativeren. Dat is één van de dingen die ik zo knap van hem vond. Verder heeft Hans vanaf het begin een snaar bij mij geraakt, door hetgeen hij uitstraalde, en daardoor een onuitwisbare indruk maakte.
V
oor mij ligt Hans’ laatste email aan mij. De email is verstuurd op 29 november 2006 en typeert Hans, althans voor zover ik hem als collega heb leren kennen.
Twee, drie korte zinnen over hoe het met hem gaat waarna hij met veel interesse vraagt naar mij en de gezondheid van mijn vriend die erg ziek is geweest. Ondanks zijn ziekte en eigen problemen vol in de wereld en oprecht geïnteresseerd. Ik heb niets anders dan respect voor Hans! Aline Kuikman
É
én van mijn herinneringen aan jou, Hans, is een wel heel typerende. We kenden elkaar sinds onze studententijd (VU) en geregeld dronken we samen een bakkie
in het KPMG kantoor in Amstelveen; dan stak ik even over van “audit naar tax”, in de volksmond. 47
Die typerende herinnering dateert echter van één van onze tennisafspraken. Hoe het steeds kan weet ik niet, maar als wij op de baan stonden (helaas is dat slechts een paar keer gebeurd, maar gezien jouw omstandigheden al zeer bewonderenswaardig) was het altijd verschrikkelijk weer, heel wat regenbuien en windvlagen moesten we doorstaan. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik wel eens dacht dat we de wedstrijd beter konden staken. Maar nee, dat kwam in jouw gedachten (gelukkig) niet op. Want dat was nou zo typerend: eruit halen wat erin zit en doorgaan zolang het nog kan. “Alles wat nu naar beneden valt, kan straks niet meer vallen”, heet dat. Een geweldig motto, en dat bracht jij over op anderen. Bedankt, Hans, en rust zacht.
Lieve Hans,
H
eel goed ken je me niet, maar ik had het voorrecht je te mogen verplegen vrijdag, zaterdag en zondag, zondag 11 februari, ik was er bij toen je vast vooruit ging.
Ik heb geprobeerd het jou en je familie zo prettig mogelijk te maken in deze dagen en omdat je geweldige familie hebt was dat niet zo moeilijk. Zwaar, dat wel, maar moeilijk was het zeker niet. Dat kwam ook omdat je er zelf op een gegeven moment vrede mee leek te hebben, vooral na het laatste gesprek met dr. v/d Bij met behulp van de ‘light-writer’. Je was heel duidelijk en helder en had eigenlijk nog twee brandende vragen: 1. Is de dwarslaesie irreversibel? en 2. Merk ik er wat van als ik ga, krijg ik pijn of word ik benauwd? Dr. v/d Bij nam alle tijd om de vragen te beantwoorden, de dwarslaesie was een feit en onomkeerbaar en je zou in slaap gebracht worden op een door jou gekozen moment zodat je niets zou merken. Je ontspande en vroeg aan dr. v/d Bij of hij er bij kon blijven als het zover was. Toen hij zei 48
dat dat geen probleem was en dat hij het graag deed was het voor jou helemaal klaar voor mijn gevoel. De verdere zaterdag genoot je nog van je dierbaren en de volgende dag, zondag, gaf je aan er klaar voor te zijn. Je gaf iedereen nog een persoonlijke boodschap mee, een emotioneel moment! Daarna ben je rustig ingeslapen. (Ben persoonlijk niet zo gek op dat woord, maar vond even niets beters!) Rest me alleen nog te zeggen dat ik het jammer vind dat ik je niet beter kende Hans. Je leek me een persoonlijkheid. (website!) Suzan van Bergen
W
ij hebben Hans meegemaakt, verpleegd, meegeleefd in moeilijke momenten. Moeilijke momenten en dan toch weer verwachtingen, want zo wil je als mens zijn. Dan breekt alles af
en je bent als ouders, broer en vriendin van Hans doelloos. Maar toch is er weer een weg, vooral als je de woorden van Hans leest. Er is altijd weer een weg. Anders dan je had gedacht, maar niet zinloos.
Beste Hans,
Wat mij altijd bij blijft
D
e spanning was te snijden op www.hansjongejan.nl Na anderhalve maand werd het echter stil, doodstil.
M
et goede wil en open vizier zijn we de uitdaging van de retransplantatie aangegaan. Tot mijn
J
ouw moed, ondanks de teleurstellingen, om door te zetten. Elke dag was niet gelijk. Ik vergeet nooit
Wat blinkend overeind bleef was de oproep aan een
grote verdriet werden we ingehaald door de werke-
de dag na de oproep van november voor de LTX OK
ieder om donor te worden.
lijkheid dat niet alles lukt. Wel ben ik door jou en je
(helaas ging dat niet door). Ik had die dag jouw kamer.
Een oproep die het verdient om miljoenen mensen,
familie gesterkt in mijn mening, dat je de grenzen, na
Veel zorg hoefde ik niet te geven. Ik durfde met jou
zonder codicil te bereiken.
goede overweging, moet blijven verkennen. Respect
niet te praten over de operatie die niet doorging.
heb ik voor de wijze waarop jij, voor jezelf, de grens
’s Middags ging jij naar de fyster ruimte. Halverwege zei
Jaarlijks wachten ruim 1400 patiënten op een donor
hebt bepaald.
jij tegen mij. Mochten er longen zijn voor mij, dan weet
orgaan. Bij al deze mensen is de spanning te snijden…
je mij te vinden. De lach kwam weer op je gezicht. Michiel. E. Erasmus (Chirurg)
Ik klaarde daar echt van op.
49
Z
elden maak je het mee dat een patiënt met een ziekte zoals Hans had, zo positief in het leven blijft staan! Vele jaren kwam hij in onze apotheek,
zelfs nog toen hij al in Amsterdam woonde. Altijd vriendelijk en optimistisch bestelde hij zelf (inmiddels deskundige in zijn eigen medicijnen) weer een enorme lading, vaak bijzondere en zelden voorkomende geneesmiddelen, die hem op de been moesten houden. Hij was er geheel afhankelijk van, zodat het ook geen probleem voor ons was ook privé/mobiele telefoonnummers van ons aan hem te geven voor noodgevallen, wetende dat hij daar alleen in uiterste nood gebruik van zou maken. En inderdaad, op een zaterdagavond in 2005, kwam hij in de problemen door een verkoudheid. We spraken in de apotheek af en hebben nog even staan praten, waarbij het opmerkelijk was dat hij zelfs in deze situatie nog belangstelling had voor mijn gezondheid! 50
Wij zullen Hans optimistische stemgeluid missen! Frank Hermans (apotheker)
N
og zie ik voor me hoe Hans voor onze balie op D3VA langs loopt, weer op weg naar de oefenzaal door de fysiotherapie.
Oefeningen om z’n lijf zo goed mogelijk te houden voor de transplantatie. Ik had, en heb nog steeds, heel veel bewondering voor zijn vechtlust.
V
anaf mijn eerste bezoek was ik onder de indruk van de enorme persoonlijkheid en wilskracht van Hans. Ondanks de ernst van zijn ziekte dacht je bij hem nooit
aan de dood alleen aan een toekomst vol mogelijkheden.
D
rie-en-dertig jaar heb ik mogen werken in mijn beroep van fysiotherapeut. Sommige patiënten ben ik lang vergeten. Anderen blijven me bij. Slechts een enkeling heeft zoveel
indruk achtergelaten dat ik ze “nooit” meer zal vergeten. Één daarvan is Hans. Waarom? Hij was zonder meer een voorbeeldige patiënt. Nam de volle verantwoordelijkheid voor zijn chronische ziekte, was therapietrouw, volgde serieus mijn advies op en werkte er hard aan. Voor zijn leeftijd destijds, ongekend! Naast “patiënt” was Hans ook nog een bijzonder mens. Zonder de realiteit uit het oog te verliezen “onderzocht” hij de grenzen van zijn mogelijkheden en… probeerde ze uit. Daar was moed en optimisme voor nodig. Zo herinner ik me dat ik hem thuis op de P. Keylaan in Bloemendaal behandelde nadat hij kort daarvoor ontslagen was uit het AMC. Met zijn toenmalige vriendin wilde hij een paar dagen naar Scheveningen. Met zuurstof én medicijnen kon dat best (vond hij). Hij had het allemaal op een rij: niet vanuit euforie, maar vanuit realisme had hij deze dagen in ogenschouw genomen. Wat een levenslust; wat een kanjer! Hij ontroerde daarmee zo, dat ik met tranen in mijn ogen (nog net zonder dat hij dit zag), in m’n auto wist te ontsnappen, richting huis/praktijk. Met zijn gevoel voor humor hadden we elkaar gevonden. Beiden “fan” van Youp van ’t Hek. Om beurten citeerden we delen uit zijn show. Tijdens één van de vele opnamen in het AMC las ik hem uit Youp voor: een kolom op zaterdag in de NRC. Lachen!! Later ondervond ik dat hij, Hans, Youp van ’t Hek niet slechts zag als cabaretier om wie je kon schateren, maar ook als iemand waaraan Hans zich spiegelde. Het “Niet zeuren” “Wees niet klein van geest maar ga ervoor” “Leef het leven; morgen kan het zomaar anders, c.q. over zijn” Dit alles, Youp’s levensmotto, maar Hans gaf daar “handen en voeten” aan.
51
I
k zie vele patiënten komen,
Beste Hans,
en ook velen weer gaan.
Maar er zijn altijd patiënten die langer in je gedachten blijven staan. Hans, daarvan ben jij er één
J
e zult in onze herinnering blijven als iemand die nooit opgeeft. Zelfs onder de moeilijkste
omstandigheden bleef je zoeken naar dat ene
want iemand die zo heeft gevochten
lichtpuntje dat voor jou voldoende was om er
zo ken ik er geen.
weer tegenaan te gaan.
Ik ben je blijven volgen met bewondering en heel veel respect.
Ziek of niet ziek, tentamens moesten gehaald
En hoop ook van harte dat je nu je
worden, extra cursussen moesten gevolgd
Welverdiende rust gevonden hebt.
worden, niet één maar twee studies moesten afgerond worden en ga zo maar door. Dat je af en toe je teleurstelling over het functioneren van je lichaam kwijt moest is
52
begrijpelijk, je uitte dit soms door cynisme en voor wie je niet kende kon dit hard aan komen. Dit hield ons scherp maar door je sarcastische humor maakte je dit meer dan goed.
Z
ijn aparte gevoel voor humor viel ons direct op. Zijn altijd optimistische drive om door te gaan,
alles wat hij heeft bereikt in zijn korte leven, zo zal Hans in mijn herinnering blijven.
J
e was vrolijk, gevat en cynisch. Je vocht voor het leven en had vertrouwen in de toekomst. De een
na laatste keer dat wij elkaar ontmoetten, ging het niet goed; je hoopte dat er snel een donor gevonden zou worden. De laatste ontmoeting met jou was na de operatie. Trots liet je ons jouw huis zien; je moest dan wel vaak medicijnen slikken, maar je had weer lucht en en kracht en tenniste toen zelfs. Helaas mocht alles niet baten…. Fantastische Hans, jouw voorbeeld van in het leven staan was voor ons allang een reden om orgaandonor te worden.
53
Hans,
P
J
en luister dan naar wat ik zeg.
welkom een kritische actieve student is altijd een
raat mijn nood niet weg, maar breek mij open.
Kom dan in mijn leven binnenlopen
e bent een gedreven student. Economie en recht en je vraagt of je bij mij colleges kunt volgen in
Rotterdam. Vastgoed heeft jouw interesse. Je bent
I
k ken jou als een zeer intelligente jongen, die van het leven houdt en die niets uit de weg gaat om van
zijn leven in al zijn facetten te kunnen genieten.
aanwinst. Ik ontmoet je weer in Cannes, lunch, glaasje
Ik ken jou als iemand met intens liefhebbende ouders,
Praat mijn rouw niet weg,
op de receptie in het Carlton. In gesprek met jou en
die jou je plaatsje in de zon gunnen boven al het
maar help mij dragen.
jouw vader (trots natuurlijk!). Samenwerken met mijn
andere op deze aarde.
Heb de moed om naar mijn pijn te vragen
dochter Aimée. Het gaat goed en toch ook niet, maar
als ik mij voor je open leg.
altijd positief en humorvol.
Ik ken jou als die jongen die tegen onze jongens Roderick en Carl zegt: “Nee, ik kan niet met jullie
Praat mijn pijn niet weg,
voetballen, want ik heb iets aan mijn longen.”
maar laat mij huilen. Laat mij in jouw armen schuilen
Lieve Hans, jij maakt je keuzes altijd zelf, zeer welover-
en troost mij tot ik niets meer zeg.
wogen, en zal mede daardoor onuitwisbaar in onze herinnering blijven voortleven.
54
Praat mijn zorg niet weg, maar laat mij delen.
Lieve Hans, het ga je goed in je nieuwe leven.
Wil mijn zere hart weer helen,
Tot ziens bij het voetballen!
als ik het in jouw handen leg. Spreek mij dan moed in en help mij leven. Wil een beetje van jouw kracht mij geven, een beetje vreugd en levenszin. Joke en Gerard van den Nouwland
Beste Hans
Hans,
D
L
Hoewel wij elk jaar slechts één keer zijn tegengekomen
Heel veel liefs van
W
e waren op bezoek bij Hans en Ineke, voor
de eerste keer in het nieuwe huis. Een zware
oordat onze dochter jouw broer tegenkwam in Parijs, en zij samen door het leven wilden gaan,
zijn wij in contact gekomen met jou.
ief dat je voor ons de boel daar gaat verkennen… Wat zullen we je missen...
tijd was achter de rug, de eerste transplantatie was geweest, en terwijl we nog met ‘de rondleiding’ bezig waren kwam Hans jr. thuis. We hebben geloof ik met open mond naar hem staan kijken, de tegenstelling
op een verjaardag hebben wij, via alle verhalen, toch
met hoe het daarvóór ging was zó enorm: verwaaide
een goed beeld van jou en hoe je omging met je ziekte
haren, de pret op zijn gezicht, hij was op de fiets naar
gekregen. We hebben veel bewondering voor je vecht-
het strand geweest! Ongelooflijk om te horen wat er
lust gehad, maar helaas, je had geen keuze meer en
allemaal kon en wat hij allemaal deed. Vol trots liet hij
moest de strijd opgeven, hoe jammer je dit ook vond.
ons zijn nieuwe woonruimte zien. Het was duidelijk dat hij genoot van deze periode in zijn leven…
Je bent een kanjer!
Maar zijn kracht was, dat hij uit álle fases in zijn leven het maximale wist te halen. En daar ligt ook de kern van
Voor ons een voorbeeld dat je, ondanks alle tegen
wat wij van hem kunnen leren!
slagen, toch positief in het leven bent blijven staan. Neem het leven zoals het komt, maar pak het beet, lééf!
55
Beste Hans,
I
k leerde je kennen op het moment dat ik net wist dat ik een tijdje in Haarlem ging vertoeven en jij een tijdje in
Amsterdam. Samen zijn we op huizenjacht geweest. Dit om een eigen stek te vinden die vooral voldeed aan jouw wensen over een volgende fase in je leven, je lichaam was sterk genoeg om op eigen benen te staan. Je wilde de stad in al zijn facetten, midden in de drukte, op een Amsterdamse wijze. Dit is je gelukt. Een fantastisch pakhuisappartement, de sfeer die je zocht, op een plek waar je wilde vertoeven. Je hebt er van genoten, helaas niet lang, maar je hebt er van genoten. Gek genoeg was je altijd in a hurry, ondanks je longen, 56
snel denken, snel lopen, snel praten… Alsof je er zoveel mogelijk uit wilde halen, omdat het wel eens snel over kon zijn… Met diep respect denk ik terug aan een man met veel karakter en moed, het ga je goed daarboven. Tot ziens Frank Weber
Lieve Hans,
W
e volgden jou op je levensweg via jouw lieve en zorgzame ouders. Jouw moed, kracht en doorzet-
tingsvermogen waren een rode draad, brachten jou ver! Je gaf daardoor inspiratie en hoop aan je omgeving, óók aan ons na het overlijden van onze dierbare Maartje. Je gaf haar eens een Winnie the Pooh beer, op je eigen no nonsense wijze. Zij was erg verknocht aan die beer, die haar vergezelde op haar laatste reis! Zèlfs na jouw heengaan, weet je ons hoop te geven! Dank daarvoor. “We’ll meet again. Don’t know how, don’t know when.” Heel beslist! Heb het goed met Maartje, zing maar veel met elkaar. Wil je een beetje op haar passen?
57
Lieve Hans,
Hans,
W
V
at heb je al die jaren moeten vechten. Ongelooflijk! Toch was daar iedere keer weer die enorme wilskracht van je om door te gaan. Alles wat op je
pad kwam, wilde je iets van maken. Ik heb begrepen dat dat alles je is gelukt.
oor mij heel lang Hansje, want ik ken je voornamelijk als jongetje. Een klein mannetje met van die ogen die door je ziel keken, met een klein lijfje,
te dun voor je leeftijd. Je moeder altijd bezorgd en met je begaan. “Geen tijd voor haarzelf” Na een verhuizing ben ik je uit het oog verloren. En ineens in 2003 kwam
Hans, ik zal nooit vergeten dat ik je tegenkwam bij Café Brinkmann. Ik zat samen
ik je weer tegen in Bloemendaal. Ik kreeg meteen 3 zoenen en we hebben gezellig
met Marianne op ‘t terras ‘n biertje te drinken. Plots zagen we jou met een
staan praten. Wat was je veranderd. Groot en sterk, ik wist niet wat ik zag.
grote rugzak op je rug, natuurlijk vol met medicamenten, en kwam je bij ons gezellig ’n biertje drinken. Op en top Hans. Niets zielig doen, er op uit!!
58
Hans, ik wens je heel veel licht en liefde, daarboven!
Hij lachte zo leuk Hans Jongejan 1978 - 2007
ud is hij niet geworden, Hans Jongejan. Hij stierf op 11 februari en werd op
O
In 2005 kreeg Jongejan na een geslaagde stage een baan als fiscalist bij KPMG Meij-
17 februari begraven, drie dagen voor zijn 29ste verjaardag. Jongejan werd
burg. Jan Verbaan (42) leerde hem daar kennen als een vrolijke, innemende, slimme
geboren met de erfelijke ziekte cystic fybrosis, taaislijmziekte, die overigens pas werd
collega. ‘Hans was zeker heel ver gekomen. Hij had naast intelligentie ook ambitie.
geconstateerd toen hij al drie was. Een chronische ziekte met een slechte prognose,
Een veelbelovend fiscalist. We hadden hetzelfde, beetje Amsterdamse gevoel voor
waarvan hij zich zo min mogelijk aantrok. Jongejan leefde voorzover dat kon een heel
humor.’ Volgens Verbaan wilde hij het leven voor honderd procent meemaken.
gewoon leven. Hij werd geboren in Bloemendaal, als oudste van twee zoons.
‘Al moest hij na een feest soms wel drie dagen bijkomen.
Zijn broer Roeland (25) werd makelaar, Hans was fiscalist bij KPMG Meijburg.
Hij was een voorbeeld voor ons.’
Jongejan ging naar het Haarlemse Mendelcollege. Daar leerde hij Michael van Wijk
De laatste maanden van zijn leven besteedde Jongejan veel tijd aan zijn website,
kennen (28), die nu in Zeeland woont en in de horeca is gaan werken. Ze zaten maar
hansjongejan.nl. Die maakte hij samen met Michael van Wijk. Er staan foto’s op, een
een paar jaar bij elkaar in de klas - Michael ging daarna naar een andere school - maar
oproep tot orgaandonatie en berichten van zijn langzame neergang.
bleven altijd vrienden. ‘Hans was mijn beste vriend,’ zegt Michael, ‘ik kon altijd bij hem
Op 28 december 2006 kreeg Jongejan voor de tweede keer nieuwe longen, maar
terecht.’ Jongejan wilde niet worden aangekeken op zijn ziekte. Hij studeerde, speelde
deze keer ontstonden er zoveel complicaties dat de transplantatie niet hielp.
honkbal, maakte reizen, al vonden zijn dokters dat niet zo’n goed idee. ‘Hij wilde geen
Michael: ‘Hans bleef altijd optimistisch. Hij schreef mee aan de tekst voor de rouwkaart.
uitzondering zijn en een gewoon sociaal leven leiden,’ zegt zijn vader, Hans Jongejan
Hij ging gewoon wat eerder weg dan wij.’
(52), makelaar. Na de havo en het atheneum ging Hans economie en rechten studeren aan de Vrije Universiteit en in Amsterdam wonen. ‘Hans was een feestbeest,’ zegt zijn vader, ‘hij wilde tot het uiterste van het leven genieten. Hij had een grote persoonlijkheid en enorme wilskracht.’ In 2001 kreeg Jongejan, na anderhalf jaar wachten, een longtransplantatie in het Groningse Universitair Medisch Centrum. Datt leverde hem vijf extra jaren op, mooie jaren, en zijn vader kan dan ook niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om donor te zijn. ‘Want dat komt maar niet van de grond.’ In die tijd ontmoette Hans ook zijn grote liefde, die vanwege haar buitenlandse afkomst niet met haar naam in de publiciteit wil. Ze leerden elkaar kennen op de Vrije Universiteit, als medestudenten economie. ‘Hij lachte zo leuk en hij maakte me altijd vrolijk. Hans praatte nooit over zijn ziekte, hij was heel hard voor zichzelf en soms ook wel voor anderen. En hij was bescheiden, liet zich niet voorstaan op de twee titels die hij had, mr. en drs.’
Liesbeth Wytzes (Elsevier 24 februari 2007)
59
62
63
64
65
Overdenking ot ziens, we zien elkaar weer, heel beslist. Met die woorden laat Hans jullie,
T
Dat trof mij zeer en toen dacht ik:
zijn geliefde, zijn familie en vrienden en ons allen hier achter. Vanmorgen al
zijn er niet mensen - en soms zoeken ze hun toevlucht in deze kerk - die dan
brachten die woorden jullie bij elkaar op het landgoed Waterland om de vriendschap
durven zeggen en zingen vooral: ja, waar liefde is en vriendschap, daar is God.
met Hans te vieren en zoveel goede herinneringen daaraan op te halen. Want die
Dat is hun geloof of hun intuïtie. Misschien dat sommigen van u dat herkennen,
moet wel heel bijzonder zijn ontdekte ik, toen ik enkele dagen geleden in jullie kring
voor anderen klinkt het misschien onwennig en minder invoelbaar.
binnentrad. Gevraagd om dit samenzijn mee vorm te geven heb ik me verdiept in
Maar bij mij drong zich bij dat beeld van dat geweldige vangnet een tekst op uit een
wat ik over Hans en jullie las en hoorde.
bijbelboek (Deut. 32,11) waarin mensen hun leven ervaren als op adelaarsvleugels gedragen. Een adelaar die zijn jong het nest uitduwt om te leren vliegen, maar het
66
Wat mij daarbij trof was het geweldige netwerk dat jullie rondom de zieke Hans
met een geweldige duikvlucht weer opvangt als het dreigt te vallen. Op adelaarswie-
hebben gevormd, dat weefsel van zorg en aandacht, van vriendschap en nabijheid.
ken gedragen zingt het lied, waar liefde is en vriendschap, daar is God.
Een web van contact en constante aandacht voor elkaar, waarmee Hans zelf ooit
Achter mij zijt gij en voor mij uit, waar ik ook heenga - zingt de mooiste psalmtekst
was begonnen. Het was niet alleen een informatiebron over de transplantaties die
die ik ken - uw rechterhand die mij vasthoudt. Voor u bestaat de duisternis niet, voor
hij onderging en over het verloop van zijn ziekte, maar nog veel meer een ontmoe-
u is de nacht even licht als de dag, de duisternis even stralend als het licht.
tingsplek waar jullie zorg en vriendschap met hem en met elkaar konden delen.
Al mijn levensdagen, ze rusten in uw hand.
Je voelde er telkens - ook tussen de regels door - hoe het zijn passie was om te
Jullie zijn mijn handen, zonder jullie stem, zonder jullie hart, kan geen God iets
leven, om te blijven vechten en zich niet door zijn ziekte te laten onderschoffelen,
beginnen. Het is aan ons om voor elkaar zo goed als God te zijn.
zoals ik ergens las. Hans is een doorzetter, een vechtersbaas, met een enorm posi-
Alleen dan vinden we verbinding met het levensgeheim, de diepste bron van ons
tieve instelling, de meest optimistische kerel die ik ooit heb ontmoet, vrolijk en vol
bestaan. Plaatsen we ons leven en dat van Hans in een nieuw licht
levenslust, vol goede moed en niet bang voor wat hem te wachten staat. Zo iemand
en zal de glans van de Eeuwige op hem rusten.
als zoon, of broer of neef of vriend te hebben, daar mag je trots op zijn. Dat las ik in alle toonaarden. En die trots weefde een web, een net van vriendschap om Hans
Om dat hier te verzinnebeelden nodig ik u uit, ieder die dat wil, om naar voren te ko-
heen, al maar vaster en hechter, als een soort circusnet waarin je je veilig kunt laten
men, een licht te ontsteken, en het hier te plaatsen bij Hans. Als een persoonlijke zege-
vallen, waar je je aan kunt overgeven en toevertrouwen als je leven wankelt.
wens of groet, om samen een zee van warmte en licht te vormen die hem mag dragen.
67
68
