h e t v e r h a a l va n w o u t
Xxx Wout
HOOF D STUK 1
F De bal vloog rakelings langs het hoofd van Wout. Hij kon net op tijd wegduiken, maar verloor zijn evenwicht en viel in het gras. Zijn broer Nathan stond met de handen in de zij te grijnzen. ‘Een beetje sneller zijn hè broertje, anders gaan er nog ongelukken gebeuren!’ Nathan was drie jaar ouder en vond het heerlijk om zijn jongere broertje te jennen. Wout zei niets, krabbelde recht en trapte de bal keihard weg, over de haag bij de buren. Nathan schrok. ‘Hey aap! Wat doe je nu? Mijn lievelingsvoetbal!’ Driftig stapte hij op Wout af. ‘Vooruit, ga die bal halen. Nu!’, riep Nathan dreigend. Wout keek zijn broer aan met zijn meest onschuldige blik.Vervolgens wreef hij met een beteuterd gezicht over zijn knie. ‘Oei, ik heb plots zo’n pijn in mijn knie! Ik heb bij het vallen zeker een verkeerde beweging gemaakt’, zei Wout met een klagend stemmetje. ‘Ik denk dat je de bal zelf zult moeten gaan halen.’ Nathan keek zijn broer woest aan. ‘Hier zal je nog voor boeten, kereltje!’ Er zat niets anders op dan de bal zelf te gaan halen.
7
‘Hopelijk loopt Poeka niet los!’, riep Wout hem nog na. Poeka was de hond van de buren, pikzwart, twee meter hoog – nou ja, bijna anderhalve meter toch – en het beest vond het heerlijk om argeloze fietsers luid blaffend achterna te hollen. De postbode was al drie keer op het nippertje aan de dood ontsnapt, zo had hij toch aan de papa van Wout verteld. De vriendelijke man stond erom bekend zijn verhalen graag wat op te smukken, maar die gescheurde broekspijp leek er toch op te wijzen dat hij voor één keer niet overdreef. Wout moest glimlachen. Hij had al een heerlijke vakantie achter de rug. Het was in juli en augustus bijna de hele tijd prachtig weer geweest, en hij was regelmatig gaan fietsen met zijn beste vriend Vincent. En die ene keer dat het geregend had begin augustus, waren ze naar de film geweest met een paar klasgenootjes. Ook Kyra en Leyla waren er toen bij. Vincent, Wout, Kyra en Leyla zaten al van in de kleuterklas samen in een klein, gezellig schooltje in Vilvoorde. Maar vanaf volgende week zouden ze voor het eerst naar de Grote School gaan. Ook in het eerste middelbaar zouden ze samen blijven, want ze hadden zich allemaal in dezelfde school ingeschreven. Wouts ouders hadden in juni nog even getwijfeld om hun zoon naar een school in Brussel te sturen, maar Wout had hen dat snel uit het hoofd gepraat. Bovendien was er toch geen plaats meer. In de meeste scholen in het Brusselse moest je je minstens een jaar op voorhand inschrijven. Wouts ouders hadden dat een beetje uit het oog verloren. Ze hadden het altijd te druk met andere zaken. Wouts papa werkte al sinds zijn achttiende in een autofabriek. Hij was een harde werker en had onlangs promotie gekregen. Hij was nu ploegleider, daar was Wout wel een beetje trots op. Ook zijn mama werkte in die fabriek. Ze had zijn papa leren kennen in de refter toen
hij per ongeluk struikelde en zijn dienblad – samen met een te hard gebakken braadworst, waterige puree, papperige appelmoes en een glas bier – over haar uitkieperde. Mama was eerst boos geweest, maar aan de charmante glimlach en de indringende ogen van zijn papa had ze niet lang kunnen weerstaan. Evenmin aan zijn sexy, lange haren die hij meestal in een paardenstaartje samenbond. Dat had ze tijdens een kerstfeestje eens verteld toen ze een glas wijn te veel gedronken had. Polle en Liesbeth waren een mooi koppel, vonden alle collega’s in de autofabriek. Ze waren kort na die eerste ontmoeting getrouwd en vrij snel was hun zoontje Nathan geboren. Drie jaar later kwam Wout erbij. Nathan bleef lang weg, bedacht Wout ineens. Poeka zou hem toch niet in stukken hebben gereten? Hij voelde zich ineens toch een beetje schuldig. Stel dat er écht iets gebeurd zou zijn met zijn broer? Wout zou het zichzelf nooit kunnen vergeven. Nathan kon soms wel een vreselijke pestkop zijn, maar als het erop aankwam ging hij voor zijn jongere broer door het vuur. En dat gold ook voor Wout. Misschien was Nathan al langs de voordeur terug naar binnen gegaan? Wout besloot een kijkje te gaan nemen. Hij liep naar binnen via de achterdeur. Hij veegde zijn voeten af, want mama had er een hekel aan als hij met moddervoeten door de keuken liep. Wout keek verrast op. Hij hoorde bekende stemmen uit de woonkamer komen. Oma en opa waren op bezoek! Vreemd dat mama Nathan en hem niet naar binnen had geroepen. De deur stond open en hij ving een paar flarden van het gesprek op. Knobbeltje... had hij gehoord. En oma die met gesmoorde stem zei dat ze zo snel mogelijk een mammiografie (of zoiets, hij vond het
8
9
nogal een moeilijk woord – ja, mammografie, dát was het) moest laten maken. Ze keken verrast op toen Wout de woonkamer binnenkwam. Mama probeerde meteen een glimlach op haar bedrukte gelaat te toveren, oma snoot vlug haar neus en opa kreeg plots een hoestbui. ‘Woutje, schat, hoe gaat het?’, vroeg oma terwijl ze haar zakdoek wegstak. Ze had geweend, merkte Wout. ‘Goed, oma! Ik was buiten aan het voetballen met Nathan.’ ‘Waar is Nathan?’, vroeg oma. ‘Euh... die is de bal gaan halen bij de buren. Hij is per ongeluk over de haag gevlogen’, loog Wout. De schrik sloeg hem om het hart. Poeka zou Nathan toch niet echt.... Hij kreeg visioenen van zijn bloedende broer die zich met een half afgerukt been naar de straat toe sleepte, terwijl Poeka in zijn andere been hapte en hem terug de tuin in probeerde te slepen. Het angstzweet brak Wout uit. Gelukkig hoorde hij op dat moment de achterdeur opengaan. Het was Nathan die binnenkwam, heelhuids, mét de bal. ‘Gelukkig was Poeka er niet. De buurvrouw was net een wandelingetje gaan doen met hem’, zei Nathan, ‘en ze had hem aan de leiband.’ ‘Hey oma en opa!’ Hij gaf hen allebei een kus op de wang. Oma lachte. Ze zag er niet meer zo triest uit. Misschien was er toch niets ergs aan de hand, dacht Wout. Oma en opa stonden recht. ‘Zo, we stappen maar weer eens op. We moeten nog boodschappen gaan doen. Jullie komen dit weekend toch bij ons eten allemaal?’ Joepie, op bezoek bij opa en oma, dat vond Wout altijd een feest. Oma kookte dan lekker – haar vol-au-vent was de beste van de wereld – en ze zorgde er altijd voor dat de snoepkast goed gevuld was.
Alleen moest Wout een beetje opletten dat hij niet te gulzig was. Vorige keer was hij in de auto op weg naar huis ziek geworden. Papa had net op tijd aan de kant van de weg kunnen stoppen zodat Wout kon overgeven náást de auto in plaats van erin. Met rode kaken had Wout moeten bekennen dat hij drie chocoladerepen, een halve zak winegums en twee suikerwafels had gegeten. Mama had hem een uitbrander gegeven. ‘Wout Fransen, jij bent erger dan een varken!’, had ze gezegd. Nathan had hem met een brede grijns aangestaard.
10
11
Nadat oma en opa vertrokken waren, had mama haar jas aangetrokken en gezegd dat ze nog even weg moest. ‘Maken jullie intussen je huiswerk maar!’, zei ze. Nathan en Wout keken elkaar met een verbijsterde blik aan. ‘Huiswerk?! Maar mama, het is nog vakantie!’, hadden ze in koor uitgeroepen. Mama was duidelijk een beetje de kluts kwijt. ‘Ach ja, natuurlijk!’, glimlachte ze en stapte naar buiten. ‘Die doet een beetje raar!’, zei Nathan terwijl hij uit de boekenkast een stripverhaal nam. ‘Ja, oma en opa ook’, antwoordde Wout. ‘Ach, volwassenen hè!’, zei Nathan terwijl hij in de zetel plofte. ‘En gelieve me nu het eerste halfuur niet te storen. Ik haat het als iemand tegen mij spreekt als ik aan het lezen ben.’ Het klonk dreigend genoeg om Wout te doen afzien van nog meer plaagplannen. Wout besloot naar zijn kamer te trekken om een game te spelen. ‘Ik ben naar boven. Tot straks’, zei hij, maar Nathan was al helemaal verzonken in zijn stripverhaal.
