Grossetreffe Bengtsfors 2010 & nieuw 50 cc endurance wegrecord? Dit jaar vond voor de elfde maal het Scandinavische Zündapp Grossetreffe plaats in het Zweedse Bengtsfors en ieder jaar gaan daar wel één of meerdere van onze leden naartoe. Het is een hele reis maar het schijnt de moeite waard te zijn. Al vele malen werd er gesproken over de mogelijkheid om er ook eens rijdend op de Zündapp 50 cc naartoe te gaan en dit jaar was er dan eindelijk een eerste poging. In december vorig jaar besloot een Belgisch ZVC clublid dat de tijd rijp was en startte met de voorbereidingen. Het idee op zich werd al met de nodige scepsis onthaald maar het werd pas echt ongeloofwaardig toen bleek dat hij de rit in één dag wilde volbrengen. Meer dan 1000 km via de snelweg met volle bepakking, dat is toch onmogelijk? Binnen de harde kern van onze vereniging verspreidde het bericht zich als een lopend vuurtje en al spoedig meldden zich nog twee kandidaten. Alle drie de leden zijn ervaren motorrijders die hun motoren of Zündapps dagelijks gebruiken. Een gewoon ritje om de kerktoren is niet voldoende om hun Zündapp-rij-honger te stillen en ze deinzen er dan ook niet voor terug om 600 of 700 km op één dag te rijden met de 50 cc motorfietsjes. Dat lange afstanden volgas met een Zündapp geen probleem zijn bewees de fabriek al in 1963 en ’64. Toen reden fabrieksrijders met standaard KS 50 Super en KS 50 Super SL motorfietsjes gedurende 6 dagen en nachten (144 uur constant volgas) op het circuit van Monza in Noord Italië. In 1964 lag de gemiddelde snelheid daarbij op meer dan 85 km/u en werden per dag meer dan 2000 km gereden. Het ultieme 50 cc endurance record werd het volgende jaar, in 1965 gevestigd door het ons zo bekende ‘ei’. Deze speciaal geconstrueerde machine met 10 versnellingen sloeg de motorwereld met verstomming door niet minder dan zes 50 cc wereldrecords te verbeteren en ook nog eens acht records in de 75 cc en 125 cc klassen te vestigen. Sommige van deze records staan vandaag nog steeds. We mogen aannemen dat het 50 cc endurance record op circuit ook nog steeds op naam van Zündapp staat. Het originele blok van de 1965-er recordmachine (het ei) is op dit ogenblik te bekijken in de toonzaal van Zündapp Shop Massink in Toldijk. De rit die onze leden wilden rijden was oorspronkelijk opgezet als een gezellige motorvakantie met als doel eens lekker veel met de Zündapp te rijden en het Grossetreffe in Zweden te bezoeken. Als de weersvoorspellingen slecht waren dan zouden ze het hele plan laten varen en gewoon met de auto rijden. Echter, geruime tijd voor het vertrek kwam iemand aandraven met een verslag van een reis die enkele Nederlandse jongens op hun Kreidlers hadden ondernomen en daarbij niet minder dan 820 km op één dag hadden gereden. Buiten Zündapp is dat volgens ons het enige andere merk dat sterk genoeg is om dergelijke reizen zonder problemen te kunnen maken. De gezonde concurrentie tussen beide merken was een extra stimulans voor onze leden om te trachtten op zijn minst dat dagrecord te evenaren. Enkele weken voor het vertrek plaatste iemand op het Nederlandse Zündapp forum bovendien het bericht dat de Kreidler fabriek in 1969 ook al eens een ééndags endurance wegrecord vestigde door, met twee standaard RS-en die zo van de band werden gehaald, 1194 km (volgens de tellers) in één dag te rijden met een gemiddelde snelheid van 83,7 km/u. De tocht ging ook over de openbare weg van Hamburg in het Noorden van Duitsland naar Wenen in Oostenrijk. Om de drie uur was er een bestuurderswissel waarbij ook ineens de tank werd gevuld wat alles samen minder dan één minuut duurde. Toen dat bekend werd zag het er voor onze leden naar uit dat het zo goed als onmogelijk zou zijn om deze prestatie te evenaren omdat: Onze leden geen fabrieksrijders zijn maar gewoon hobbyisten waarvan er eentje de 50 jaar al gepasseerd is. Ze niet op nieuwe maar wel op intussen 40 jaar oude Zündapp 50cc’s zouden rijden. Ze een volledige vakantie- en kampeeruitrusting moesten meesleuren. Ze gewoon overdag zouden rijden (met de onvermijdelijke files tot gevolg) terwijl het fileprobleem in ’69 nog niet zo actueel was en de Kreidler rit grotendeels ’s nachts plaats vond.
Ze niet om de drie uur van rijder kunnen konden wisselen en bovendien zelf moesten tanken (+ olie mengen), een sanitaire pauze houden en ook nog eens eten en drinken. Er in hun route ook minstens één, maar misschien wel twee veerdiensten zaten die voor flink oponthoud konden zorgen. Ze ook nog eens de hele rit terug moesten rijden terwijl de Kreidler fabriekrijders samen met hun machines werden teruggebracht. Of onze medeclubleden het haalden en hoe een en ander is verlopen leest u in onderstaand reisverslag:
Reisverslag deel 1: Het zal voor vele Zündapp rijders wel een jongensdroom zijn om ooit eens een verre reis of misschien wel wereldreis op een Zündapp te maken. Wij, Arjen, Detlef en Patrick gebruiken de Zündapps dagelijks voor woon- en werkverkeer maar ook voor langere uitstappen of vakanties. Je mag dan nog een hele dag en honderden kilometers gereden hebben en er veel plezier aan beleefd hebben, toch heb je ‟s avonds dikwijls het gevoel dat je nog niet voldoende hebt kunnen rijden. Het idee om eens een dergelijke echt verre reis te maken was helaas door allerlei redenen nog nooit geconcretiseerd. Het jaarlijkse Zündapp Grossetreffe in Bengtsfors (Zweden) bezoeken, al rijdend op een 50 cc leek ons al langer een leuk plan en dit jaar kwam de datum van het treffen perfect overeen met onze vakantiedagen. Afgaande op onze ervaring was het in eerste instantie de bedoeling om te trachtten de eerste dag 1000 km te rijden. We zouden dan de uiterste zuidpunt van Zweden, zeg maar de buurt van Malmö kunnen bereiken. Als dat zou lukken was het een geweldige prestatie en waren we meer dan tevreden. Een 50 cc is geen zware motorfiets dus moet de reisbagage ook tot een minimum beperkt worden en bovendien extra licht zijn. Een belangrijk punt in de voorbereiding was dan ook het uitzoeken en aanschaffen van degelijke waterdichte (fiets)tassen, een lichtgewicht tent, slaapmat en slaapzak alsook alle spullen die je als motorkampeerder nodig hebt op een reis om volledig in je eigen behoefte te kunnen voorzien. Wegens de beperkte bagagemogelijkheden werden alle zaken geschrapt die niet echt absoluut noodzakelijk waren. Zelfs de uitgebreide lijst gereedschap en reserve onderdelen werd wegens „geen plaats‟ een paar dagen voor het vertrek bijna volledig geschrapt en vervangen door de standaard gereedschapset die nieuw bij alle Zündapps geleverd werd. Gezien de weersvoorspelling werd wel geïnvesteerd in degelijke regenkleding waaronder overhandschoenen en overlaarzen. De Zündapps die voorheen gewoon als dagelijks vervoermiddel ingezet werden, ondergingen een grondige technische inspectie, werden voorzien van verse olie, gepaste bagagerekjes en degelijke verlichting. Bij één van de Zündapps werd de elektrische bedrading lichtjes aangepast om een navigatiesysteem speciaal voor de motorfiets, een Tomtom Rider, te kunnen aansluiten. Ondervinding leert dat als je lange stukken snelweg volgas rijdt, je makkelijk last krijgt van kramp in de rechter hand. In een poging om meer pk‟s aan het blok te ontfutselen dan er werkelijk aanwezig zijn wordt er doorgaans harder geknepen en gewrongen aan het arme Magura rubber. Een oplossing hiervoor is de zogenaamde „cramp buster‟, een plastic gadget dat je om je gashandvat klemt waardoor je met de muis van je hand gas kan geven. We zouden geen echte Zündapp sleutelaars zijn als we die dingen niet even zelf hadden gemaakt. De dagen en weken voor het vertrek zagen er allerminst gunstig uit. Na de hittegolf begin juli ging het steil bergaf met het weer en het begon ook steeds meer en harder te regenen en te waaien. Bovendien waren de weersvoorspellingen voor de volgende dagen nog veel pessimistischer. Regen, regen en nog eens regen. De voorbereidingen voor de reis waren echter zo intens geweest en mede door de steun en aanmoedigingen van allerlei Zündapp liefhebbers en leden van het Zündapp forum waren we dusdanig opgehitst dat er van uitstel absoluut geen sprake meer kon zijn. De verwachtingen waren te hooggespannen. Mocht het ook nog eens gevroren hebben, we waren nog vertrokken! De zondagavond voor het vertrek zaten we alle drie samen in Antwerpen en controleerde onze bagage. Alles zag er perfect uit, alleen was Detlef zijn tandenborstel vergeten. Arjen had er thuis nog een nieuwe liggen en dus reden we nog even gauw 90 km over en weer via de snelweg naar Zeeland om die op te halen. Op de terugweg begon het te druppelen en tegen dat we terug in
Antwerpen waren viel de regen met bakken uit de hemel. De week voorafgaand aan de reis hadden we gelukkig voldoende rust genomen en gezond gegeten zodat we tegen een stootje konden. We gingen die avond ook nog eens extra vroeg slapen. DAG 1, maandag 16 augustus 2010: Eindelijk was het zo ver. Na een onrustige nacht, waarop het leek of de zondvloed was losgebarsten, vertrokken we om exact 5:02 u ‟s ochtends vanuit Antwerpen richting Zweden. Het was koud, donker, de wind stond pal op kop en het regende zo hard dat de zichtbaarheid flink beperkt werd. Ondanks deze minder prettige omstandigheden hadden we er alle drie 100% zin in. Via secundaire wegen reden we voorzichtig naar de snelweg om via de grensovergang in Meer, Nederland binnen te rijden. Ondanks de minutieuze voorbereiding werd de avond voordien wegens verkeerstechnische redenen de route nog aangepast zodat we niet via Utrecht maar via Arnhem naar Oldenzaal zouden rijden om daar de Duits - Nederlandse grens over te steken. Tijd om de route in de navigatie aan te passen was er niet dus reed Arjen voorop om de weg te wijzen. Waarschijnlijk door de erbarmelijke weersomstandigheden en een communicatiestoornis namen we ter hoogte van Arnhem een verkeerde snelweg waardoor we 40 kilometer om reden en al onmiddellijk een half uur achter lagen op schema. Als het zo verder ging zouden we ons doel nooit bereiken. Bij de eerste tankstop om exact 8:48 t.h.v. Oldenzaal troffen we Jos Kemperink met zijn bestelwagen die ook op weg was naar het Grossetreffe. Als hij achter ons aan zou rijden dan was dat een hele geruststelling bij eventuele problemen. De afspraak was wel dat hij achter ons zou rijden omdat we geen hulp van buitenaf wensten en de Zündapps de zware tocht geheel op eigen kracht moesten klaren. Na een snelle tank-plas-eet & drink pauze stoven we terug de snelweg op met Jos achter ons aan. Het was intussen iets minder gaan regenen en ook de wind kwam meer van opzij. We passeerden de grens en de eerste „Baustelle‟ (wegwerkzaamheden) dienden zich aan. “DAAAG Jos!” We reden behoedzaam tussen de soms stilstaande file door en na de Baustelle gingen we weer voluit. Bij het zien van het bord „Osnabrück‟ keken we op onze planning en zagen dat we enkele minuten waren ingelopen. De planning ging uit van een gemiddelde rijsnelheid van 80 km/u maar de navigatie gaf constant een hogere waarde aan. Net voor Osnabrück namen we de Noordelijke snelweg richting Bremen waardoor we de wind schuin van achteren kregen. Ook de regen hield er af en toe mee op waardoor de gashendels constant tot tegen de stuit konden getrokken worden. We passeerden de vrachtwagens en andere trage voertuigen met een steeds groter wordend snelheidsverschil en in de achteruitkijkspiegels was geen Jos meer te bekennen. De regen verdween, de lucht klaarde op en soms kwam de zon er door. De wind was niet meer zo hevig en kwam nu pal van achteren. Ons humeur steeg zienderogen en we genoten volop. Wat wil je nog meer? Op vakantie met de Zündapp en het gillende motortje onder je geeft je het gevoel alsof je 300 km/u rijdt! We voelden elkaar perfect aan en al slipstreamend op enkele centimeters van elkaar reden we om beurten op kop waarbij de snelheidsmeters steeds hogere waardes aangaven. Super geconcentreerd hielden we met haviksogen elkaar maar vooral het andere verkeer in het oog. Door de fluo vestjes waren we goed zichtbaar maar op zo‟n licht 50 cc motorfietsje ben je toch extra kwetsbaar door de hoge snelheden die sommige wagens daar halen. Tussen Bremen en Hamburg stond de tweede tank-plas-eet & drink pauze gepland. Terwijl Arjen en Detlef tot aan de pomp reden om alvast te tanken wachtte Patrick aan de inrit naar het tankstation om Jos te bellen en te horen waar hij zat. “Volgens mij ben ik jullie al voorbij want ik heb heel hard gereden”. Mooi niet dus. Tegen de tijd dat we klaar waren om terug te vertrekken kwam Jos er eindelijk aan gereden. Vlug een sigaretje en daar gingen we weer, het was 12:57. Deze stop had langer geduurd dan verwacht dus moesten we er weer volop tegenaan. We reden van de ene Baustelle in de andere en Jos was al na de eerste kilometers weer verdwenen in de achteruitkijkspiegels. Hamburg schoof aan de linkerzijde voorbij en het verkeer werd iets minder druk. De wind zat nog steeds prima en tussen de schaarse wolkjes lachte een vrolijk zonnetje. Alles ging zo gunstig dat onze optimistische tellers niet meer onder de 110 km/u kwamen (100km/u volgens de navigatie). We liepen flink in op het schema maar er was nog steeds een achterstand. Lübeck, in het Noorden van Duitsland, wat een verademing! We wisten alle drie dat we hier ongeveer in de helft van onze tocht waren. Alles ging voortreffelijk en een 80-tal km verder, omstreeks 15:00 uur, was het tijd voor de derde tankstop alvorens de ferry naar Denemarken te nemen. We waren nog maar net aan het tanken of daar kwam Jos aangereden. “Hebben jullie gevlogen of zo, ik heb flink moeten kachelen om jullie in te halen hoor!”
De aankomst aan de ferry Puttgarden (D) – Rødby (DK) was een teleurstelling want deze voer net weg. Dan maar van de nood een deugd maken en wat rondwandelen om de bloedsomloop op gang te houden en de spieren te ontspannen. Met een flinke achterstand op het schema reden we uiteindelijk de ferry op. Het was tijd voor een verkwikkende warme maaltijd want de overzet duurde 45 minuten. De regenpakken konden opgeborgen worden en onder een wolkenloze hemel met zomerse temperaturen stoven we om 17:13 van de ferry. Sweden here we come! Alles zat nu 100% mee en de Zündappjes werden tot ongekende prestaties aangespoord. De regenpakken, die voorheen nog voor aerodynamische beperkingen zorgden, stonden het halen van recordsnelheden niet langer in de weg en we vlogen de vrachtwagens voorbij alsof ze stil stonden. De meer dan 200 kilometer door Denemarken werden in een recordtijd volbracht. De uitdrukking Burkina Fass(t)o houding staat misschien nog niet in het groene boekje maar binnen de harde kern wordt ze dagelijks gebruikt. Deze verbasterde uitdrukking is afkomstig van de bromfietsraces die in de West-Afrikaanse republiek Burkina Fasso worden gehouden en waarbij er allerlei creatieve en lachwekkende lichaamshoudingen worden aangenomen om zo aerodynamisch mogelijk te zijn. Zo gek of gevaarlijk maakten wij het niet maar we lagen meer op de tanktas dan dat we rechtop zaten. Wanneer we exact 820 km van huis waren deed Patrick teken en symbolisch werd het oude Kreidler record van de Nederlandse jongens langs de kant van de weg begraven. Dat we de 1000 kilometer zouden halen stond bijna vast en daarom gingen we niet rechtsaf om naar het zuiden van Zweden (Malmö) te rijden maar reden voorbij Kopenhagen, naar een iets hoger gelegen veerdienst. Een blik op de klok 19:41, het was net alsof de ferry Helsingør (DK) – Helingborg (S) op ons lag te wachten want na het kopen van een ticket konden we zo doorrijden en sloten de deuren achter ons. Geweldig! Tijdens de korte overtocht troepten opnieuw dreigende donkere wolken samen. Dat zag er niet fraai uit. Eerst nog even tanken want bij alle drie stond de benzinekraan al lang op reserve. Bij het tankstation stonden ook enkele Zweedse bouwvakkers te tanken en die herkenden de Zündapps nog uit hun jeugd. “Waar komen jullie vandaan?” “Antwerpen, ….. zei Patrick.” “We zijn daar deze ochtend vertrokken en rijden nu naar Göteborg” voegde Arjen er aan toe. De blik in hun ogen was goud waard en ze werden heel stil. Om 21:03 verlieten we het Statoil tankstation. Een tiental kilometer verder joegen we alweer over de snelweg en daar passeerden de bouwvakkers ons in hun grijze Opel Vivaro, armen door de geopende ramen en de duimen omhoog. Het laatste stuk vanaf de Deens / Zweedse grens tot onze eindbestemming begon zwaar te worden wegens verkrampte nekspieren maar de Zündapp-rij-honger was nog niet gestild. Vreemd genoeg hadden we geen last van zadelpijn. Misschien komt dat doordat je meer stil zit en niet zoveel over en weer schuift over de buddy als bij een normale rit? Het werd koud, donker en het begon steeds harder te regenen en ook de wind was kompleet gedraaid waardoor die bijna vol op kop stond. Afwisselend reden we op kop maar de snelheid viel steeds verder terug. “En toch moeten we onze eindbestemming halen vóór middernacht” gilde Patrick vanonder zijn helm. Plots wees Detlef met heftige gebaren achteruit. Een snelle vrachtwagen haalde ons in en het lukte om in de slipstream te komen. Er was nogal creatief omgesprongen met de begrenzing van die vrachtwagen want de navigatie gaf ruim 100 km/u aan. En deze racetruck was ook niet geladen want bergop ging het nauwelijks trager. We hadden dan ook de grootste moeite om na „bergop‟ weer opnieuw in de slipstream te komen. Op een bepaald ogenblik waren we de slipstream kwijt en reedt de vrachtwagen enkele honderden meters voor ons uit. Het ging echter zo steil bergaf dat we met drie naast elkaar letterlijk naar de vrachtwagen toe raceten waarbij onze tellertjes 120 km/u aan gaven. De arme krukasjes en zuigertjes smeekten om genade. De navigatie bracht ons weer met beide voeten op de grond en hield het op 108 km/u. Met dank aan de Deense Transport Group Kim Johansen! Na een dikke 230 kilometer bereikten we ons einddoel. Het plaatsje Ale, een tiental kilometer boven Göteborg. Daar stonden Örjan en Anna-Lena Rutgersson ons op te wachten voor hun huis dat ze versierd hadden met Zündapp borden en sfeervolle kaarsen. Na een hartelijke begroeting werd de camera bovengehaald om op de navigatie de ritstatistiek van die dag te vereeuwigen. Het was 23:40 en we hadden net 1203 km gereden!
Misschien lijkt het een geweldige prestatie maar voor ons was het eerder een lange dag Zündapp genieten. Of zoals Arjen het enigszins grappig verwoordde: “Hebben we dat Kreidler fabrieksrecord al gebroken want anders rij ik er nog 200 km bij hoor!” Dat statement was niet eens overdreven want indien nodig hadden we nog we nog verder kunnen rijden. Dankzij de 40 km die we ‟s ochtends verkeerd waren gereden werd deze rit dus een echte recordrit. Over de ganse dag gezien werd een gemiddelde snelheid gehaald van 64,562 km/u. Door de tank- en ferrybonnetjes alsook de notities en de ingesproken tijden en kilometerstanden op de dictafoonfunctie van de mobiele telefoon konden we achteraf de exacte gemiddelde rijsnelheid berekenen en die was 87,5 km/u! Voor alle duidelijkheid, het waren niet opgevoerde standaard motoren, technisch perfect in orde en enkel voorzien van een iets zwaardere tandwielverhouding. Bij wijze van test had Arjen zelfs een imitatie Chinese breitwand cilinder (Z284-02.708W) gemonteerd waar de oneffenheden een beetje uitgehaald werden. Qua prestaties waren de fietsen bijna aan elkaar gelijk.
Reisverslag deel 2: DAG 2, dinsdag 17 augustus: Dat Zweden enorm gastvrije mensen zijn is al langer bekend maar het uitgebreid ontbijt dat ons ‟s morgens voorgeschoteld werd tart elke verbeelding. Een vijf sterren hotel was er niks bij. Bovendien stond Örjan onze gastheer al met de auto klaar om ons de mooie plekjes in de omgeving te tonen. Jos en Patrick waren hier al eerder maar voor Arjen en Detlef was het allemaal nieuw. Via een heuvel in de omgeving kon heel Göteborg overschouwd worden maar ook de mooie landelijke omgeving werd niet vergeten.
Tijdens de heenrit was er aan Arjens achterwiel soms een gekraak te horen. Een gebroken spaak of velg? Na demontage bleek dat hij verkeerde remschoenveren had gemonteerd en daarvan was er eentje afgebroken. Het afgebroken stukje zat tussen de naaf en de remankerplaat en zorgde voor het enge geluid. Na even zoeken vond Örjan de juiste veer in zijn onmetelijk groot magazijn.
Ten huize de familie Rutgersson heerst er altijd een gezellige, georganiseerde chaos en zijn er altijd karweitjes op te knappen. Er stonden bijvoorbeeld een zware Amerikaanse bestelwagen Ford F350 en een Citroën Berlingo geïmmobiliseerd in de tuin. Een leuke uitdaging voor 4 gepassioneerd sleutelaars. Enkele uren later waren beiden weer perfect hersteld en rijvaardig. In de woonkamer stond ook nog een flipperkast met een elektrisch probleem en nadat Patrick er samen met een soldeerbout een paar minuten in verdween was kon de pret beginnen. Tot laat in de avond werd er een felbevochten wedstrijd gespeeld.
DAG 3, woensdag 18 augustus: De volgende ochtend belde Niclas Olsson. Niclas is ook een Zündapp liefhebber en woont in Karlstad waar hij samen met zijn familie een eigen zaak runt. Hij vroeg of we werkelijk van plan waren met onze Zündapps naar Zweden te rijden. “We zijn al in Göteborg” was het antwoordt. Het was even stil aan de andere kant van de lijn. “In één dag?” “Inderdaad.” Weer was het stil. “Ik kan het pas geloven als jullie naar hier komen.” “Nou, dan doen we dat toch Niclas, vanmiddag zijn we bij je!” De bagage werd terug op de Zündapps geladen en onder een stralend zonnetje maar met flinke tegenwind reden we via prachtige secundaire wegen naar het 250 km Noordelijker gelegen Karlstad. Lachend stonden Niclas en zijn Zündapp vriend Irby Eriksson ons op te wachten. “Ongelofelijk! Het is dus toch waar!” zeiden ze. Na een uitgebreide rondleiding in de fabriek waar allerlei fijnmechanische onderdelen gemaakt worden (Zündapp kwaliteit), nam hij ons mee naar zijn huis. Daar kwamen ook twee dames aangereden, die later een reporter en fotografe van een grote Zweedse krant, de NWT (Ny Wärmlands Tidninger) bleken te zijn. Op de hoogte gebracht door Niclas, kwamen ze ter plaatse even persoonlijk controleren of het werkelijk mogelijk was met een bromfiets van Antwerpen naar Göteborg te rijden in één dag. In Zweden gold vroeger een snelheidsbeperking tot 30km/u voor bromfietsen en de dames wisten niet dat er ook 50 cc motorfietsen bestaan. Vol verwachting werd de vraag gesteld: “en wat hebben jullie allemaal meegemaakt onderweg, wat is er allemaal fout
gelopen en kapot gegaan?” We keken elkaar vragend aan, kapot gegaan? Waarom zou er wat kapot gaan, het zijn Zündapps hoor! Na een gezellige middag op Niclas‟ terras en het nemen van de nodige foto‟s voor de krant was het tijd voor een rondrit door de omgeving. Niclas en Irby reden ons voor op hun brommers en toonden het centrum van Karlstad en de omgeving. Het was intussen al laat geworden en we scheurden van de honger. Enkele reuze pizza‟s vulden de magen en Irby nodigde ons uit om bij hem thuis te overnachten. Daar kregen we elk een eigen kamer toegewezen en mochten we gebruik maken van de badkamer. Badkamer? Ze had meer het volume van een woonkamer en ze was ook voorzien van een sauna. Waarom sleurden wij eigenlijk met al dat kampeerspul rond? DAG 4, donderdag 19 augustus: Ten huize Irby Eriksson werd de Zweedse gastvrijheid nog maar eens benadrukt want de volgende ochtend werd er een uitgebreid ontbijt voorgeschoteld en Irby verkondigde doodleuk: “Ik ben een paar uurtjes weg, doe alsof je thuis bent, boven staat ook nog ergens een computer mocht je die willen gebruiken!” En weg was hij. Arjen schoot gelijk in actie en begon alle tot dan toe genomen foto‟s te uploaden en druk te communiceren met het thuisfront. Rond de middag was Irby terug en gingen we samen met hem en Niclas lunchen. Het was intussen weer flink beginnen regenen. Dus trokken we opnieuw de regenpakken aan want we moesten een dikke honderd kilometer zuidwaarts naar Bengtsfors rijden. Op een camping in de buurt hadden we een zogenaamde “stuga” (een soort houten bungalow) gereserveerd.
Na ons geïnstalleerd te hebben reden we naar de garage van Jan Gustavsson, de organisator van het Grossetreffe. Ondanks dat de meeting pas de volgende avond begon waren er al heel wat Zündapp liefhebbers ter plaatse en ook Jean Davids, de bekende handelaar in Zündapp onderdelen uit onze club, was al ter plaatse en stond volop te verkopen.
DAG 5, vrijdag 20 augustus: De volgende ochtend stonden we al vroeg in Bengtsfors centrum te wachten want Niclas had ons ge-sms‟t dat het artikel over onze rit in de krant stond op pagina twee en drie. Met onze armen vol kranten reden we terug naar de camping. Kan je een mooier aandenken aan zulke reis hebben dan een echt krantenartikel?
Bij de voorbereiding van de reis hadden we ook een rit naar Noorwegen gepland. De zaterdagse rit van het Grossetreffe zou al naar Noorwegen gaan dus konden we een andere route rijden. Het was stralend zomerweer en Jos en Patrick toonden dat ze de omgeving goed kenden door via postkaartachtige wegen lekker wat te toeren om tenslotte in het plaatsje Ed een motormuseum te bezoeken.
Er stonden zelfs verschillende Zündapps waaronder een KS175, een Bella en een K500. Op de terugweg werd nog gestopt om enkele souvenirs te kopen en zo kwam het dat Jos de enige was die op tijd kwam voor de start van de 50 km lange Grossetreffe avondrit. Van Camilla, de vriendin van Jan Gustavsson kregen we te horen waar de tocht naartoe ging. In een hels tempo vlogen we over de bochtenrijke secundaire weg om na een 5-tal kilometer te stoppen bij een groep Zündapp rijders waarvan er één een lekke band had.
We hielpen een handje en na de hernieuwde start gingen Arjen en Patrick een hels duel aan met een Zweed op een 517-type met 125 blok eronder. Dankzij de exotische tandwielverhouding van dat ding was hij bij het uitacceleren na de bochten steeds de snelste maar op lange rechte stukken
moest hij het onderspit delven. GEWELDIG! Er werd gestopt aan een soort cafeetje om na een korte babbelpauze weer via dezelfde weg terug te keren. Roland Petterson nam de leiding op zijn matzwarte KS125 waterkoeling en opnieuw gingen Arjen en Patrick er achter aan. Na de 25 km lange racepartij kwamen ze met een achterstand van slechts 200 meter opnieuw in Bengtsfors aan. De avond werd afgesloten met liters bier in het gezelschap van Amerikaanse wagens en Zündapps. DAG 6, zaterdag 21 augustus: Er werd ruim uitgeslapen want het geluid van de gietende regen was niet echt uitnodigend om op te staan. Nochtans stond vandaag de grote GT rit naar Noorwegen op het programma. Aan het vertrekpunt, de Chevy garage van Jan, aangekomen spraken verschillende mensen ons aan. Ze hadden het artikel in de krant gelezen en vonden het geweldig dat hun grote passie Zündapp hierdoor in de belangstelling kwam. De regen kon niet verhinderen dat toch een 94-tal deelnemers zich in hun regenpak wurmden om naar Noorwegen te rijden.
Jan had een prachtige route (160 km) uitgestippeld die we zelf nog nooit gereden hadden. Ze liep in een grote boog van Bengtsfors naar het 17e eeuwse fort „Fredriksten festning‟, in het Noorse plaatsje Halden. Gelukkig was het gestopt met regenen en af en toe kwam zelfs de zon er door. Onderweg was er ruime mogelijkheid om van het landschap te genieten of onderling lekker een beetje aan illegaal straatracen te doen.
t.h.v. De Noorse grens werd even halt gehouden om de (na)dorst te lessen, wat te eten of zoals wij, wat unieke vakantiekiekjes te nemen.
Het fort en zijn omgeving was zo mooi dat we er meer tijd spendeerden dan eigenlijk voorzien was. Bovendien had Arjen beloofd om tegen 19:00 stipt voor de webcam in Bengtsfors te staan zwaaien. Die webcam staat in het centrum en geeft een heel duidelijk beeld dat een paar maal per seconde ge-refreshed wordt. Terug op de parking gekomen stonden onze vier Zündapps daar alleen. De rest van de deelnemers waren al terug naar Bengtsfors gereden of zaten onderweg ergens gemoedelijk op een terrasje wat te eten of te drinken. De ongeveer 70 kilometer lange terugweg was van ongekend Zündapp gehalte met vele hellingen, bochten en prachtig uitzicht en ongeveer halverwege was er een veerdienst. Maar voor we zover waren wist Patrick onderweg nog mooie bezienswaardigheid, een sluizencomplex met waterkrachtcentrale, de Brekke Sluser die de moeite van het bezoek waard waren. Een half uur en vele foto‟s later raceten we alweer richting Zweden om ter hoogte van de ferry tot de vaststelling te komen dat deze juist vertrokken was. Daar ging de afspraak met de webcam! Arjen begon druk te Sms‟en om Nederland op de hoogte te houden van het oponthoud en ons restte alleen maar te wachtten. Steeds meer Zündapps kwamen aan rijden en er werd nog flink gelachen met Nisse Matson. Heel zijn regenpak was bedekt met salade, tomaten, erwten en saus. Was hij in een compostvast met groenten gevallen? Hij was met zijn gigantisch gewicht door zo‟n Chinese plastic tuinstoel gezakt op een terrasje waar hij net een uitgebreid menu had besteld. In zijn val sleurde hij de hele tafel mee met het gekende gevolg. “Ach, ….. het regent er zo weer af”.
Toen we eindelijk de ferry op reden hadden we nog 32 kilometer voor de boeg. Patrick & Arjen hadden zich op de ferry strategisch ter hoogte van de opening in de slagbomen geplaatst waardoor ze als eersten van de boot af stoven, recht omhoog de heuvels in. Na een kilometer werden ze ingehaald door Jakob Ljungkvist op een groene KS175 die teken deed om achter hem te slipstreamen. Jakob is een ervaren motorracer en hij kende deze weg als z‟n boekzak. Hij gaf exact aan waar en hoe hard je door de bochten kon. Arjen en Patrick persten het uiterste uit de kleine 50 cc‟s en namen afwisselend de leiding. De randen van het wegdek werden tot de laatste
millimeter benut. Het ging zo hard dat zelfs de andere 125‟s en 175‟s na een poosje uit de achteruitkijkspiegels verdwenen waren. Wat een lol en een sensatie! In Bengtsfors aangekomen stopte Jakob langs de kant van de weg en riep: “it‟s an absolute 50 cc record, from the ferry to Bengtsfors in less than 25 minutes!” (Dit is absoluut een 50 cc record, van de ferry tot Bengtsfors in minder dan 25 minuten). We reden verder naar de webcam en wachtten daar op Detlef en Jos. “Hallo Nederland en België, we zijn hier echt hoor!” Teruggekomen aan de vertrekplaats stond de GS125 van Nisse Matson daar onbeheerd met een gebroken koppelingskabel. Nisse was op zoek gegaan om het vervoer van zijn machine naar de camping te regelen. In no-time hadden we een reserve binnenkabeltje uit het zijkastje gehaald en de koppelingskabel herstelt. Later hoorden we vertellen dat de getuigen van het voorval zich van den domme hadden gehouden en dat Nisse aan zichzelf begon te twijfelen. “Heb ik die gebroken kabel nu gedroomd of zijn de Zündapp engelen neer gedaald om „m te herstellen?” De avond werd afgesloten met een bezoek aan de plaatselijke pizzatent om tenslotte te eindigen in een zuip- en braspartij met liters bier, burn-outs, Amerikaanse wagens, vuurwerk en het verbroederen met de Zweedse Zündapp liefhebbers. DAG 7, zondag 22 augustus: Met de lange terugweg in het vooruitzicht sliepen we uit en gaven de Zündapps een oppervlakkig nazichtje. De doorgedreven aqua behandeling van de ketting door het slechte weer van de voorgaande dagen was niet goed voor de levensduur dus moest er hoognodig gesmeerd worden. Rond de middag namen we afscheid van Jos Kemperink en de Zweedse Zündapp vrienden (Jos nam nog een paar dagen extra vakantie in Zweden). Af en toe regende en waaide het flink en daarom reden we de 160 km via rustige secundaire wegen zuidwaarts, opnieuw naar het huis van Örjan Rutgersson (Camp Örjan) bij Göteborg. We laadden daar onze spullen af en reden verder naar Göteborg om in een groot winkelcentrum, dat ‟s zondags geopend was, nog wat souvenirs te zoeken en in het centrum op een terrasje wat te drinken. Toen we ‟s avonds terug kwamen had Anna-Lena een lekker feestmaal klaar staan, FANTASTISCH! DAG 8, maandag 23 augustus: De dag begon veelbelovend want het was stralend zomerweer. Buiten gekomen stond er wel een strakke wind en die blies pal vanuit het Zuiden wat wel eens voor problemen met de 50-jes kon zorgen. Na het ontbijt namen we afscheid van Mr. & Mrs. Rutgersson en 500 meter verder raceten we al op de snelweg richting B / NL. Het was vechten tegen de wind waardoor slipstreamen absoluut noodzakelijk was. De terugweg liep via een afwijkende route want Patrick wilde absoluut één van de oudste radiostations ter wereld bezoeken, Radio Stationen Grimeton in Varberg. Dit station werd gebouwd tussen 1922 en 1924 en is nog steeds operationeel. Het station werd opgericht om een trans-Atlantische verbinding met Amerika tot stand te brengen. Het is de enige technische, nog werkende installatie die is opgenomen in de UNESCO werelderfgoedlijst. De zes parallelle zendantennes hangen aan zes pylonen van 127 meter hoogte, 46 meter breedte en strekt zich uit over een lengte van bijna 2 km. Minstens twee maal per jaar vindt er nog een uitzending plaats en het merkwaardige van dit station is dat de radiogolven worden opgewekt in een 200 kW zware Alexanderson alternator, een speciale elektromotor. Als je die in het echt ziet moet je spontaan aan een Zündapp denken, oerdegelijke sterke techniek en niet kapot te krijgen. Voor de liefhebbers nog even vermelden dat de uitzendingen plaatsvinden op 17,2 kHz, in de VLF band. Dit is een frequentieband die nog steeds gebruikt wordt door duikboten en waarin men onderzoek doet naar natuurfenomenen zoals onweer e.d.
Buiten ons drieën waren er geen bezoekers en de aanwezige dames/gidsen hadden dan ook alle tijd om ons rond te leiden en alles te vertellen over de achterliggende techniek. In het visitors centre was er een videovoorstelling op een groot scherm en daarna werden we rondgeleid in en om het radiogebouw. Mede door het mooie weer en de mooie omgeving vloog de tijd voorbij. Voor we er erg in hadden was het middag en we vatten dus nog gauw wat gebak uit de cafetaria.
Nog maar net vertrokken verdween de zon achter zwarte dreigende wolken. Ook de wind wakkerde nog meer aan. Op één van de steile hellingen t.h.v. Skottorp brak Patrick‟s gaskabel. Door de steile helling had men de pechstrook vervangen door een derde rijstrook welke voor langzame vrachtwagens voorbehouden was. Patrick legde zijn KS vlug tegen de vangrail en sprong er zelf over om zich in veiligheid te brengen. Terwijl hij zijn Leatherman tangetje uit zijn zak haalde om aan de afgebroken gaskabel te kunnen trekken hadden Arjen en Detlef intussen iets verderop een opening in de vangrail gevonden en binnen de vijf minuten was het kabeltje hersteld.
De regenpakken werden weer aangetrokken want het begon te druppelen en zo reden we terug de snelweg op. Hoe Zuidelijkere we reden hoe harder het waaide en regende. Arjen zag letterlijk en figuurlijk de bui al hangen. Zijn plan om wat mooie plaatjes te schieten aan de Øresundsbron viel bijna letterlijk in het water. De Øresundsbron is een tunnel- brugcombinatie die de grens vormt tussen Denemarken en Zweden en is de langste grensovergangbrug in de wereld. Vooral de brug is een machtige constructie en bij mooi weer geweldig om te zien en er foto‟s van te maken. Eenmaal in Denmarken gingen de hemelsluizen pas helemaal open. Het regende zo hard dat de regeninslag pijn deed door de motorkleding heen. Verschillende autobestuurders zagen het letterlijk niet meer zitten en stopten op de pechstrook langs de snelweg. De gehele rit door Denemarken bleef de regen met bakken uit de hemel vallen en we waren dan ook blij dat we eventjes droog stonden om een ticket te kopen voor de ferry Denemarken / Duitsland.
Net als op de heenweg bood dit de mogelijkheid om wat warms te eten. Het weer in Duitsland was nauwelijks beter. Ook begonnen Detlef en Arjen last te krijgen van waterinsijpeling. Motorrijden is leuk maar als je eenmaal nat bent tot op je vel dan is de lol er vlug af. We waren het er alle drie over eens dat we zo ver mogelijk moesten geraken en Patrick had voor ons vertrek gelukkig al een paar goeie hotels in het navigatiesysteem geprogrammeerd. Lübeck werd dus het doel dat we pas laat op de avond bereikten. Vlug inchecken, kleding te drogen hangen en slapen maar. DAG 9, dinsdag 24 augustus: 6:00 uur, opstaan! Douchen, bagage pakken en vlug eten want er stonden vandaag nog een dikke 600 km op het programma. De regenpakken werden maar weer aangetrokken want af en toe viel er wat vochtigheid en ook de (tegen)wind was er niet minder op geworden. Bij elke windstoot werd het gebrek aan pk‟s pijnlijk duidelijk. Zonder bagage, zonder tanktas en zonder regenpak kan je jezelf nog enigszins klein maken. We probeerden zo veel mogelijk te slipstreamen maar dat was niet altijd mogelijk. Ten Zuiden van Bremen vond Detlef het welletjes en stelde voor om een eindje via de Bundesstrasse tot in Nederland te rijden. Qua tegenwind was het een verademing maar we schoten niet meer op. Wegenwerken, omleidingen, traag rijdende tractoren of vrachtwagens, verkeerslichten, het was één doffe ellende. Door de wind en het uitblijven van de zon was het ook een pak kouder geworden en ondanks de goede kleding waren we alle drie verkleumd. Ingewijden zullen de uitdrukking ongetwijfeld herkennen maar het was tijd voor een zogenaamd Ron-Krosmoment. Lekker rustig in een eettentje een flinke bak koffie en een gezinshoeveelheid gebak naar binnen werken. HEERLIJK! Binnen het uur waren we helemaal opgeknapt. Via een korte route reden we terug naar de snelweg en daar kon het gebeuk tegen de wind weer beginnen. Windkracht 7 vol op kop is teveel om met volle bepakking en regenkleding op de snelweg te rijden. Het was vechten om de slipstream van een caravan of vrachtwagen te pakken te krijgen. Vooral Detlef had door zijn iets zwaardere bepakking last om te volgen. Arjen en Patrick probeerden „m dan ook steeds zoveel mogelijk uit de wind te zetten. Net de Duits – Nederlandse grens gepasseerd ging het mis. Na een kilometers lange jacht op zo‟n autotransporter vrachtwagen lukte het om Detlef in diens slipstream te krijgen. Net op dat ogenblik voegde zich plots nog een vierde tweewieler bij ons gezelschap maar daar had Detlef geen erg in. In volle euforie om de veroverde slipstream reedt hij tot op enkele millimeter van de vrachtwagenbumper en krijste het uit van vreugde. Ook zijn Zündappje vond het leuk want die slingerde wild heen en weer onder invloed van de tegen elkaar beukende winden achter de vrachtwagen. Maar wie het niet zo leuk vond was de onuitgenodigde vierde mederijder. Deze motoragent kreeg haast een hartverzakking bij het gadeslaan van dit schouwspel. Aan de kant en wel meteen! Detlef kreeg de woorden onverantwoord rijgedrag en bumperkleven om de oren
geslagen. Als agressor bumperkleven met een Zündapp 50 cc op de snelweg, wat een geweldige gedachte! Natuurlijk had die agent gelijk maar zo‟n autotransporter is ook geen blinde muur waar je achter hangt, je kijkt er bijna dwars doorheen. Of zou die vrachtwagenchauffeur zich bedreigd gevoeld hebben door zo‟n agressieve bumperklevende Zündapp? Terwijl de agent z‟n nummertje opvoerde kwam een andere agent met een busje aanrijden. Hij stapte uit, bekeek de situatie even en stelde toen vast: “die jongens ken ik”. “Die reden vorige week maandag in alle vroegte richting Duitsland.” Wij knikten instemmend. “Zijn jullie op vakantie geweest naar Duitsland?” Toen Arjen vertelde dat we naar Zweden en Noorwegen waren geweest schoof de agent zijn pet naar de achterkant van zijn hoofd en krabde zich uitgebreid achter de oren. “JEEMINEE !” Die agent vond het geweldig en stelde wel honderd vragen. De andere zag de bui al hangen en zei: “ik zal het deze ene keer maar bij een waarschuwing laten”. We konden weer verder.
Nog een laatste tankstop en een dikke honderd kilometer verder namen we ter hoogte van Utrecht afscheid van Detlef. Arjen en Patrick reden verder door naar Antwerpen en Zeeland en waren omstreeks 16:00 uur weer thuis. Op acht en een halve dag zijn we in 6 landen geweest en hebben we bijna 3400 km afgelegd. En wat is er allemaal kapot gegaan? Buiten een kapot remlichtlampje en één elementje van een duplo koplamp was er het remsegmentveertje van Arjen (eigen schuld) en de gaskabel van Patrick maar die deed al enkele jaren dienst en is eigenlijk geen Zündapp product. Zonder overdrijven kunnen we dus stellen dat een 40 jaar oude 50 cc Zündapp niet moet onderdoen voor een moderne motor. Mits de juiste ingesteldheid kan je zonder problemen een flinke reis kan maken waarbij grote stukken snelweg geen probleem vormen en je kan ondertussen zelfs het fabrieksrecord van het concurrerende merk breken! Als je bovendien weet dat de machine van Detlef in elkaar is geschroefd uit onderdelen die hij hier en daar heeft gevonden en ze voor de netheid maar in de poedercoating (Feldgrau) heeft gezet dan krijg je nog meer respect voor dit ter ziele gegane Duitse merk. Ook de 50 cc Breitwand imitatiecilinder van Arjen (Z28402.708W) ziet er nog net zo fris uit als voor het vertrek. Tot slot houden wij er aan om onderstaande mensen extra te bedanken omdat ze in meer of mindere mate een bijdrage hebben geleverd aan het welslagen van deze tocht: Jos Kemperink, Randy Snell, Dirk de Heer, Örjan & Anna-Lena Rutgersson, Niclas & Cecilia Olsson, Irby Eriksson, Jan Gustavsson, Jakob Ljungkvist, Jos Kil, Wim van Mook, Jaap van Pooy, De leden van het Nederlandse Zündapp forum. Detlef, Arjen & Patrick
Nuttige links: Webcam Bengtsfors: http://194.17.153.12/view/index.shtml Krantenartikel NWT: http://nwt.se/karlstad/article754650.ece Zündapp forum: http://www.zundappforum.com/ Foto‟s van de reis: http://www.ks125.com/zweden
