Voorwoordje Redactie Onderschoer pleegt censuur. In 2014. Denekamp, 26 september 2014 Nu het herfstnummer van ‘t Onderschoer is verschenen, blijkt dat er uit het interview met mij iets cruciaals is veranderd in een citaat. Het gaat om pagina 88 waar melding wordt gemaakt van de leugens waarvan Wethouder Steggink zich bediende. In de door Heemkunde aan mij ter goedkeuring voorgelegde tekst stond: “... Participatiesamenleving in optima forma toch? Maar Steggink negeerde alles en loog zelfs vier keer. Tegen ondernemers, dorps- en gemeenteraad, ja zelfs in een raadsbericht. Hij kocht iets duurders in Oud Beijerland.” Mijn feitenrelaas is door Heemkunde echter eigenhandig veranderd in: “... Participatiesamenleving in optima forma toch? Het plan haalde het niet. Er werd iets duurders in Oud Beijerland ingekocht.” Op deze manier wordt door Heemkunde een liegende ‘hoogwaardigheidsbekleder’ uit de wind gehouden. Iets dat je van mensen met een toch bovengemiddeld historisch besef niet zou mogen verwachten. Of zou de redactie liever pas in ‘t Onderschoer van 2064 iets willen schrijven over hoe de Denekampers 50 jaar eerder werden bedrogen? Dit voorbeeld staaft per direct mijn bewering uit dit interview dat mensen en instellingen hier doodsbang zijn een mening te uiten; zélfs de mening van een geïnterviewde dorpsgenoot durven ze niet op te schrijven. De lokale overheid lacht zich helemaal suf om die Denekampers! Achter de ramen van een fraai gemeentehuis, dat dan gelukkig weer wel. De conclusie is aan de lezer. Ik ben trots op mijn dorp, maar soms toch iets minder... Verder veel leesplezier gewenst met deze volledige versie van het interview op de navolgende pagina’s. Inderdaad: de ongecensureerde versie! Met vriendelijke groeten, Wim Journée oet ‘n Doarp
GE
CEN
SU
REE
RD
!
Journée Marketing Services Denekamp Door Arjen Meinders
De Doarper binnenhaven Drie van de vijf gezinsleden zitten in de niet alledaagse tuin op het bankje, genietend van de voorjaarszon: Wim Journée, de ontwerper/fotograaf/ tekstschrijver wiens communicatiebureau onderwerp is van deze sponsorbijdrage, en twee van z’n drie zoons, Erik en Jacques. Zoon Mark en Wim’s vrouw Maria ontbreken. “Ik heb veel aan m’n gezin. Met z’n vijven bij elkaar is het vaak een gekke bende en juist daaruit rollen meestal de beste ideeën.” De sfeer is ontspannen, er wordt gedold tussen vader en zoons. In de tuin doet veel denken aan water. “Kijk”, roept Wim, “een dikke aanlegpaal op de steiger, een oud bord van de Dinkel en een kronkelend waterstroompje, dit is gewoon onze eigen doarper binnenhaven.” Water, een van de eerste dingen die bij je opkomt als je aan Wim Journée denkt. Maar er is meer over hem te vertellen. Vrijheid van meningsuiting We schrijven 28 maart 2014, ruim een week na de gemeenteraadsverkiezingen. Verkiezingen voor de raad, maar ook het college van B&W. En juist daarmee heeft de man achter het bedrijf in kwestie op z’n zachtst gezegd wel eens een verschil van mening (gehad). B&W hebben dezelfde man zowel privé alsook zakelijk erg veel pijn gedaan. In 2007 was hij - als inwoner - betrokken bij hulp aan een grote groep o.a. veteranen die het Oorlogsmonument in het dorpshart wilde behouden. Er kwam zelfs een stille tocht met internationale media-aandacht. De groep toonde een poster -een ontwerp van Wimwaarvan de inhoud het college niet beviel. Hij wordt als enige burger op het matje geroepen bij de wethouder. Dan wordt hem, zonder mogelijkheid tot overleg, zijn werk afgenomen dat hij tot dan toe op regelmatige basis voor de gemeente uitvoert. In de pers zegt B&W bij monde van wethouder Engbers zelfs, dat Journée’s bedrijf niet professioneel zou zijn. “Stel je voor dat je dat overkomt als Denekampse dokter, bakker of groenteman. Op internet leest iedereen dat, voor altijd. En dat alleen omdat ik, gewoon samen met een grote groep burgers, privé mijn mening heb geuit. Mijn brood als ondernemer geroofd. Eigenrichting heet zoiets, verboden in Nederland. Zelfs de regionale pers, normaal toch waakhond van het vrije woord, keek instemmend toe. Erg griezelig, als je onze geschiedenis maar ietsje kent…. Weet je, wij leven in de eerste generatie -ook bestuurders en journalisten- die nooit heeft hoeven vechten voor zijn vrijheid. Maar die vrijheid
is allesbehalve vanzelfsprekend en toch gaat men er zo mee om. En dan nog wel in mijn geboortedorp.” De onaangename en door hem liever niet gewenste rechtszaak wint Wim dan weliswaar, maar zijn werk voor de gemeente zal hij nooit terugkrijgen. Hij had in 2010 een zeer prettig, verhelderend en hoopgevend onderhoud met de toen pasbenoemde burgemeester Cazemier. Daarin werd toegezegd om naar alle media en de ambtelijke organisatie een bericht te sturen waarin de normalisering tussen Wim en de gemeente wordt gemeld. Dat bericht moet anno 2014 nog steeds worden verzonden. Ook krijgen B&W in 2012 zelfs een brief van twaalf koninklijk onderscheiden Denekampers. Hierin vragen ze om Wim openlijk te rehabiliteren na wat hem en zijn familie door de gemeente zakelijk en privé is aangedaan. “Is niet aan de orde”, luidt het kille antwoord van B&W en secretaris Damer. “Totale onverschilligheid bij zoiets principieels als vrijheid van meningsuiting. En nog wel op dat niveau.” Het doet hem zichtbaar nog steeds erg veel verdriet, ondanks zijn doorgaans toch zeer vrolijke humeur. Een reclamebureau uit Enter kreeg zijn afgepakte werk door de gemeente toegeschoven. Vrijheid van meningsuiting is een begrip dat vaak wordt genoemd door Journée. “Daar zijn we in Nederland lang 2014 niet zuinig genoeg meer op. Overal ter wereld wordt mensen de mond gesnoerd maar wij zitten te zeuren over Zwarte Piet. We leven desondanks in een prachtig land hoor, het gaat mijn gezin goed, we zijn alle vijf gezond. Ik breng de dag veelal door met dingen die ik leuk vind en verdien er ook nog mijn brood mee. Mooier kan toch niet?” “Denekamp Waterdorp? Gejat en straks te zien in Ootmarsum” Zeer betrokken en een grote liefde voor zijn geboortedorp (hij brengt niet voor niets - helemaal uit eigen hand - het boek Kleurrijk Denekamp uit), dat is Journée ten voeten uit. Als hij vijftien is, gaat hij al met de jongens van o.a. Busscher en Hagel handtekeningen verzamelen om zich - weliswaar tevergeefs - sterk te maken voor behoud van oude gebouwen in Denekamp. Hij gaat nooit klakkeloos met de meute mee, want, zoals hij zelf zegt: “Afwachten en achteraf klagen is zinloos”. “Ik pas ervoor als ‘echte’ doarper te zeggen: joa, wat nen pröttel hebt ze d’r van maakt. Mèr ach ja, wat doo’j d’r an? Ie doot d’r toch niks an. Door afwachten komt er niets van de grond. Af en toe op de trommel slaan is belangrijk, al is het misschien niet Denekamp eigen. Denekampers zijn heel braaf, gezagsgetrouw en wachten af. Om achteraf aan de keukentafel te mopperen. Slechts twee dagen per
jaar, met Pasen, moet je uit hun buurt blijven. De rest van het jaar kun je hier als bestuurder lekker je gang gaan en dat gebeurt dan ook volop. Actieve inwoners worden eerder weggetreiterd dan begroet. Wat drijft hen toch? Erg jammer.” Hij is dan ook trots op de succesvolle manifestatie van 8 oktober 2003 tegen de plannen voor een nieuw kolossaal, zeventien meter hoog gemeentehuis. Gepland vlak voor de kerk, exact op de plek waar nu uiteindelijk ons mooie Nicolaasplein ligt. De dreiging van het voor velen afschrikkende bouwplan werd door Wim’s soloacties vanaf april 2003 maandenlang onvermoeibaar onder de aandacht gebracht. Stukjes schrijven, een referendum houden en overal hingen de ‘Denekamp Waterdorp’-posters met een ontwerp/fotomontage als alternatief voor het reusachtige gemeentehuisgebouw. “Slapeloze nachten heb ik ervan gehad, ongezond gewoon. Ik was behoorlijk leeg. Half september kreeg ik gelukkig hulp van Nico Schepers met hulptroepen en kon ik in de luwte.” Na bovengenoemde emotionele, massaal bezochte manifestatie op het marktplein, blaast de gemeenteraad in november 2003 het onzalige plan af. Naderhand valt de gemeenteraad zelfs uit elkaar. Eind 2004 komt er een ‘nieuw’ ontwerp, in werkelijkheid zo ongeveer de oude structuurvisie van woonmaatschappij Dinkelborgh die al jaren op de plank lag. Eind 2007 leidt dit tot de situatie zoals we die nu aan het Nicolaasplein kennen. “Wat ben ik 2003 uitgelachen en beschimpt, vooral door zogenaamde ‘echte’ doarpers. Dat deed me veel verdriet. Dat uitgerekend deze mensen nu maar wát trots zijn op ons plein met horeca en het geïntegreerde gemeentehuis is natuurlijk wel weer lachen!” Wim roept niet alleen soms ‘boe’, maar komt liefst ook met een alternatief. Zijn initiatief ‘Denekamp Waterdorp’ om, op de plek van oude Dinkelarmen, een waterstroompje een prominente rol in ons Dinkel-dorpscentrum te geven, ontmoette na 2003 echter vooral tegenwerking bij de gemeente en Lokaal-wethouder Johannink. “Een gerenommeerd landschapsarchitect zei me toen al dat ik vijftien, twintig jaar te vroeg was voor het niveau van bestuurlijk Denekamp. Inmiddels zie je in Nederlands overal water -terugkeren- in de leefomgeving. Toch kreeg ik november 2004 een gemeentelijk aanbod voor opdrachten om het centrum te helpen vormgeven. Samenwerken voor ons dorpje! Fantastisch vond ik dat! Echter… als randvoorwaarde stond in het contract: ‘Journée moet voortaan zwijgen over zijn waterstroomconcept’. Wat een domper! Of ik wilde tekenen. Zwijgen in ruil voor opdrachten. Mooi niet. Italië in Denekamp. Maar niet getreurd: mijn waterstroom-idee is ordinair gejat en zie je binnenkort in Ootmarsum terug. Inclusief de Overijsselse subsidies. Er heeft hier in 2003 iemand goed opgelet en hij vult er nu met opgezette borst zijn dagen mee. Voor ‘Denekamp Waterdorp’
moet je dus straks even naar ‘Ootmarsum Waterstad’. Zo blijft het idee toch nog binnen onze gemeente! Mooi man, ach laat ze maar. Hahaha.” De meest recente politieke ‘oprisping’ is een ingezonden brief ‘verfrissing in de gemeenteraad’ die hij rond verkiezingsdag in de Twentsche Courant Tubantia wil plaatsen. Die wordt door de redactie geweigerd. De tekst zou ‘politiek geladen’ zijn. “Een ingezonden brief over verkiezingen mag dus geen politieke lading hebben? Dus gemeentelijke persberichten krijgen het hele jaar door alle ruimte maar een incidenteel Dinkellands kiezertje als ik wordt gemuilkorfd. Dat is op zijn minst opmerkelijk.” Dus plaatst hij, typisch Wim, zijn brief maar als advertentie. “Maar ach, verkiezingen doen er niet echt toe. In werkelijkheid wordt Ingezonden brief
Een Fris Dinkelland? De afgelopen vier jaar hebben we in Dinkelland kunnen genieten van een gemeenteraad waarin één partij de meerderheid had. Net als ooit het CDA, kon ook Lokaal Dinkelland deze luxe niet aan. Dood in de pot voor de democratie. In het Lokalo-clubhuis werd vooraf beslist. Raadsvergaderingen waren, behalve tenenkrommend, volkomen overbodig. De gratis koffie met cake vormde er steevast het hoogtepunt. De oppositie rekte vier jaar machteloos haar nekwervels op. Er werd ‘veel bereikt’. Ja hoor: een mega-gat in de begroting, een tunnel van ‘n miljoen voor zes fietsers per dag en op elke wegwijzer staat nu een poppetje. En: voor politieke leugens hoef-
de je echt niet naar Den Haag. Voordeel van een meerderheid is namelijk dat je eigen wethouder nooit liegt. Als hij dat vindt, is één plus één zeven. Ik heb het helaas van dichtbij meegemaakt. Zo lach je ons, 26.073 Dinkellanders, ’democratisch’ uit én je komt er nog mee weg ook... Nee, laten we hopen dat verkiezingen eindelijk weer werkbare en gezellige verhoudingen brengen in Dinkelland. Dus via frisse gezichten en zónder die stoffige, blokkerende raadshobbyisten vol stokoud zeer. Daarvoor is een dinotentoonstelling in Natura Docet Wonderryk Twente een veel betere bestemming dan die steeds verder inzakkende, luie raadszetel. Alleen een vlijmscherp rood potlood kan ze doen opveren. Wim Journée - Denekamp
Denekamp geregeerd door vier, vijf onzichtbare hoge ambtenaren. Qua de hoed en de rand kunnen ze college en raad drie keer in hun zak steken. Ze zitten er al jaren en blijven zitten tot aan hun pensioen. Deze heren hebben behalve hun loonstrookje niets met onze gemeente en ze wonen er niet eens. Ze hebben zichzelf onlangs totaal ongrijpbaar gemaakt in het geldverslindende en bureaucratische Noaberkracht. Communicatief een dramatische naam trouwens. Boven sportcomplex Dorper Esch hangen bijvoorbeeld liefst vier managers en er zijn tegenwoordig gemeentelijke formulieren die door twaalf personen ondertekend moeten worden, twaalf! De manier waarop ze met een dampende sigaar de lokale horeca betreden doet zelfs Berlusconi verbleken. Niemand doet ze wat, omdat ze gecontroleerd moeten worden door mensen die soms, met alle respect, van hooguit Pabo-niveau zijn. Ze noemen zich tegenwoordig directeur en complimenteren elkaar de godganse dag op Twitter. Gewoon gênant. Let wel: ons ‘gewone’ Dinkellandse ambtenarenkorps bestaat uit prima mensen die het meeste echt uitstekend doen hoor, ondanks de sluw gecreëerde interne angstcultuur van Noaberkracht.
Ik zeg het pittig maar ik denk dat juist dat handjevol prijzige, onzichtbare Übermanagers een beetje controle eens goed zou doen! Beerput en zo. Maar de dorpspolitiek wil natuurlijk niet achterblijven bij Noaberkracht: vanwege onze liefst vijf wethouders voor zo’n kleine gemeente zijn we natuurlijk het lachertje van Twente. Vier ervan behoren al decennia tot het politieke meubilair. Jarenlang dezelfde -soms zelfgenoegzame- gezichten. Tonnen gemeenschapsgeld worden er nog jarenlang door deze overbodige personen en hun bureaucratische randverschijnselen opgeslurpt. Daarvan hadden we in elk kerkdorp wel een nieuwe sporthal kunnen bouwen, en in Lattrop wel twéé. Iedereen kan fronsend gadeslaan wat zich voltrekt, maar niemand die er iets van zegt. Nou, bijna niemand dan hahaha.” En zo balanceert Wim vaak op een spanningslijn tussen hem, de pers en de politiek. Maar wél altijd met een brede glimlach! “Ach, maar we wonen in een geweldig dorpje toch? De enige aanslagen die we hier kennen zijn die op onze gemeentelijke spaargelden…” Maatschappelijke betrokkenheid Het zal even duren voor we gaan praten over Journée Marketing Services Denekamp. Wim zit vol maatschappelijke betrokkenheid. Hij weet dat door zijn voorbeeld andere Dinkellandse ondernemers nu huiverig zijn om zich privé maatschappelijk in te zetten of te uiten. “Bang geworden om ook door de gemeente afgerekend te worden. Heel erg jammer.” “Het belangrijkste vind ik fair en eerlijk blijven. Ik kan, en dat moet ook als ondernemer, prima tegen m’n verlies maar niet tegen bedriegers. Vergissen mag, maar als iemand mij bedriegt, heeft die persoon voor mij afgedaan.” En om die reden is hij af en toe teleurgesteld in en door de politiek. Het is aan de andere kant zeker ook geen geheim, dat de gemeente Dinkelland initiatieven van eigen inwoners soms ‘vervelend’ en ‘lastig’ vindt. Neem Wim’s ontwerp in de waterbak-kwestie van 2013. “Ik was notabene uitgenodigd door wethouder Steggink himself om de volledig mislukte waterpartij op het Nicolaasplein te restylen. Na jaren van excommunicatie een uitgestoken hand die ik luid toejuichte. Het deed me goed om weer iets voor onze gemeente te mogen doen, erg leuk om weer samen aan tafel te zitten. Ik had een civieltechnisch, bouwklaar waterbak-ontwerp van Bentheimerzandsteen, schriftelijk gesteund door al onze pleinondernemers. Mét watertappunt voor fietstoeristen. Een grote sponsor zou zelfs een fors deel van de kosten dragen. En het onderhoud zouden we gezamenlijk doen. Ook Heemkunde was enthousiast. De participatiesamenleving in optima forma toch? Maar Steggink negeerde alles en loog zelfs vier keer. Tegen ondernemers, dorps- en gemeenteraad, zelfs in een raadsbericht 2013-30. Bewijs op papier en audio Twente FM 23 oktober 2012.
Om zijn eigen zin door te drijven. Lokaal Dinkelland is nu 30% stemmers kwijt maar had toen nog de weelde van de absolute meerderheid. Zoals vaker in zo’n te grote partij knikten raadsleden maar weer eens gehoorzaam ‘ja’ naar hun grote leider. Ze assisteerden hun wethouder dus met liegen. Maar wie dat doet is zelf een leugenaar. Ik denk velen van hen onbewust en volledig te goeder trouw want ze dachten Steggink te kunnen vertrouwen. Hij raadde mij notabene af om mijn ontwerp in de openbaarheid te brengen, wat ik negeerde, en kocht iets veel duurders in Oud Beijerland. Een vloer met wat waterstraaltjes zoals je overal al ziet. Een prachtig inwoners-initiatief de grond in geboord. Allemaal erg jammer. Ik snap er niets van. Is het jalousie, afgunst? Die watervloer ligt continu vol zwerfvuil, zelfs tijdens de gezellige evenementen. Dat komt omdat geen Denekamper zich erbij betrokken voelt, het ding is immers van niemand. Alfons Steggink was ruim drie decennia een betrouwbare kennis, een persoonlijke vraagbaak en nu dit. Wat zo’n wethoudersstoel een mens toch kan veranderen. De doorgaans zeer vriendelijke mensen van onze dorpsraad beklaagden zich over zijn leugens zelfs in een persbericht. De krant deed daar niets mee dus de liegende wethouder kon onbelemmerd zijn gang gaan. Kranten hebben het jammergenoeg moeilijk en onderzoeksjournalistiek kost budget dat er bijna niet meer is. De krant vond uitgebreide berichtgeving -vanuit Portugal- over een stelend Lokaal-raadslid bijvoorbeeld waardevoller dan het aan de kaak stellen van een liegende Lokaal-wethouder; dat is een keuze die ik respecteer. Zogenaamde hoogwaardigheidsbekleders die ons inwoners voor de gek houden, het lijkt 2014 zelfs in Denekamp heel gewoon. Bedriegende managers bij fusie-kolossen in onderwijs, zorg, woningbouwcorporaties en overheid. Maar ik vind niet dat we hierbij onze schouders moeten ophalen en daarom zeg ik er wat van. Misschien als enige maar dat kan me niets schelen. Hopelijk helpt het. Ook al lieg je over een onnozel fonteintje -ik kan om het ding zélf inmiddels wel lachen-, Steggink loog en is dus per definitie niet meer te vertrouwen. Toch is hij nu notabene onze wethouder financiën. Iedere keer als hij iets over zijn ‘financieel solide beleid’ roept ben ik achterdochtig. De praktijk is dat Dinkelland gigantische tekorten kent en onze spaartegoeden stiekem slinken. Vreemd hoe te langdurige en vooral matig controleerde macht vriendelijke mensen kan veranderen. Dat gebeurt dus niet alleen in Verwegistan. En dit is nog maar één gevalletje dat aan het licht komt omdat ik toevallig getuige van was en er hier nu melding van maak. Zijn deze zogenaamde politici een voorbeeld voor onze Denekampse jeugd? Triest dat dit soort dingen tegenwoordig slechts via een interview in ’t Onderschoer of all newspapers in de openbaarheid moet komen.”
Een privé-intiatief van Wim was een spandoek voor de Olympiërs Job Kienhuis en Rachel Klamer op de rotonde bij ‘t Wubbenhof. Maar dat moest onmiddellijk verwijderd worden vanwege ‘de verkeerveiligheid’. “Maar wel staat staat er ineens een reusachtig houten
wethouder-klimrek-speeltje op die rotonde. Mooi of niet mooi, maar geen inwoner vroeg erom, het kost goudgeld en is geleverd door een aannemer uit, daar gaat ie weer, Alblasserdam. Mét spandoek notabene! Burgers wegwezen, de wethouder komt eraan! Dan moet men toch niet verbaasd zijn dat Dinkellandse ondernemers die het al moeilijk hebben, ook bang geworden zijn en dat inwoners liever hun eigen tuintje aanharken dan goede ideeën verspillen aan dit kaliber bestuurders? Allemaal heel erg jammer voor ons mooie dorpje. Dat hoeft toch helemaal niet? Met dezelfde moeite doet zo’n wethouder wél haar best voor onze gemeenschap en krijgt ze applaus.” Pittige woorden uit de mond van een teleurgesteld persoon, al haalt hij er nu lachend zijn schouders over op. Loopbaan Dan z’n loopbaan. Op z’n veertiende krijgt hij een baantje bij Harberink Tweewielers. Hij repareert (brom)fietsen en tankt af en toe een auto of brommer. In die tijd (zeventiger jaren) heeft Gerard Harberink er namelijk nog een Chevron tankstation bij. Al snel begint Wim advertenties te maken, waarvoor hij van de oude Harberink helemaal de vrije hand krijgt. “Ben ik hem nog steeds
dankbaar voor. Daar begon ik met wat ik uiteindelijk ging doen: creatieve communicatie.” Fotograferen deed Journée al langer en een van de eerste advertenties is dan ook een opgemaakte tekst inclusief eigen foto voor het, toen nog, Denekamps Weekblad van Barend Bluf. Vlot daarop beweegt hij Harberink ertoe eens een advertentie te plaatsen in de Grafschafter Nachrichten. Het is een voltreffer. Met de slogan “Ein richtiges Gazelle Rad kauft man nur in Holland”, wordt de Duitse klant geïntrigeerd en groeit het aantal klanten van ‘oawer ’n poal’ explosief. Nog steeds hierop voortbouwend heeft Harberink hier veel profijt van: een groot deel van de klanten komt uit ons buurland. Na het VWO-B volgt hij de studie Werktuigbouw aan de Universiteit Twente. Hij rondt deze niet af, maar wél Commerciële Economie aan de HEAO. Hij treedt in 1985 in dienst als Hoofd Verkoop bij Holgard/Hillhout. Dit bedrijf, met 130 man in dienst, maakt voor Europese bouwmarkten en tuincentra tuinhoutproducten (zoals tuinhuisjes, kassen, bruggen, schuttingen en blokhutten). Ook verzorgt hij er de contacten met het reclamebureau en doet de fotografie en teksten voor de publiciteit. Na vijf jaar is het nieuwe eraf en houdt hij het voor gezien. Als hem door de directie wordt gevraagd om Holgard brochures te blijven maken, besluit hij dit als eigen baas te gaan doen. Zo is 1991, Journée Marketing Services Denekamp geboren (zie www.wimjournee.nl). Holgard is direct zijn eerste klant. Al snel volgen meer klussen. Hij bedenkt voor ABN Amro Nederland concepten, o.a. voor beursstands, maar ook de opvallende sleurhut-promotiecaravan van ABN Amro, waarmee de bank door het land trekt, komt uit zijn koker. Onderdeel van zijn bedrijf was de vertegenwoordiging van Mongoose mountainbikes in de Benelux. Voor dat merk verzorgde hij ook de PR voor alle Europese importeurs. Door hoort-zegt-het-voort kloppen de meest uiteenlopende bedrijven aan voor Journée’s creativiteit. Maar ook lokaal weet men hem te vinden, vooral als vrijwilliger. Hij doet van zich spreken, meestal op de achtergrond, voor o.a. de Köttelpeern, Heemkunde Denekamp, Euregio Fiets-4-Daagse, de Molenstichting, zwemvereniging de Dinkel Denekamp, Stichting Herdenken, RTC Twente (logo), VVV Denekamp, Noaberrun, MKB Denekamp, NK Veldloop voor gemeenteambtenaren, Canon van Denekamp, Lumen Christi (logo), Kemveldloop (logo), Judas van ’n Doarp (boekomslag), Joods leven in Denekamp (boekomslag), 200 jaar Protestantse kerk in Denekamp (boekomslag) en Dorper Esch Kids tegen Geweld (helaas doodgebloed na Wims ‘Kaltstellung’ door de gemeente). Om maar wat te noemen.
Bedrijf altijd bij zich “Ik heb m’n studio/kantoor aan huis, dat volstaat prima, want m’n eigenlijke bedrijf heb ik altijd bij me: in mijn hoofd. Creatieve kunstjes voor bedrijven, die doe ik. Wat ik bij al mijn opdrachten essentieel vind in mijn relatie tot mijn klanten, is om mezelf te kunnen zijn. Ik wil bij wijze van spreken gewoon in korte boks bij een klant kunnen binnenkomen.” Hij onderscheidt zich door alle disciplines onder één dak te hebben: idee, (product)ontwerp, tekst en beeld. Hij ontwerpt en levert brochures, professionele fotografie, losse teksten of een huisstijl. “Dus compact blijven. Bij mij geen tafel vol interessant vergaderende mensen. Mijn motto? Wij maken van korte lijnen een punt.” Alleen grootschalig drukwerk wordt uitbesteed. Én video. Maar niet echt, want daarvoor komt zijn zoon Erik in beeld. Ook hij richt, al tijdens zijn studie Media Informatie & Communicatie aan het Saxion, een eigen bedrijf op: Erik Journée Video Productions (www.erikjournee.nl) Erik heeft zijn studie inmiddels vaarwel gezegd. Saxion studenten komen nu bij hém stage lopen… In zijn studio in Deurningen maakt hij commerciële video’s, voor o.a. Heineken (introductie van de nieuwe groene fles), Brand, Jillz, Desperados, Phone House, Harman Kardon, Douwe Egberts, Vredestein en Philips. Stuk voor stuk gerenommeerde bedrijven. “Ik doe alles tot en met het stilstaande beeld, Erik het bewegende”, lacht Journée, “en daar probeer ik telkens weer uniek in te zijn. Zoals Hennie van de Most al zegt: ‘ie mot good kiek’n wat een aaner döt, en dat moj juust níg doon, want dat döt een aaner a’.” Vader en zoon zijn vaak sparringpartners en werken af en toe samen. Voor bijvoorbeeld Koninklijke Ten Cate maakt vader Wim foto’s en een informatieboekwerk over kunstgras, terwijl zoon Erik de video over de aanleg van het Heracles kunstgrasveld voor rekening neemt. Soms komt ook zoon Mark eraan te pas, voor het maken van een achtergrondmuziekje. Alle drie de zoons hebben al eens gefigureerd in reclameuitingen. De bekendste uiting in onze omgeving is die met Mark achter de tralies en Jacques op de bedrijfswagen van Reerink Tuin & Dier. Klantenkring Voor aparte oplossingen dingen komt men vaak bij Journee terecht. Zo ook de blikmultinational Ardagh die o.a. aan Nestlé, Numico, Heineken, Akzo en Schwarzkopf levert. Voor deze producent bedenkt hij een “blikvanger” voor het verfblik “easy handle, no ears”, met het hengsel in de ring in plaats van aan de zijkanten van het blik. Zo beschadigen de blikken
elkaar niet meer als ze in een doos zitten. Voor de niet alledaagse blikvorm en vormgeving van Karvam Cevitam siroop komt de aanzet voor het ontwerp ook oet ‘n doarp. En voor Nestlé ontwierp hij een vernuftig dekseltje voor een koffiemelkblikje. Er zijn er wereldwijd 400 miljoen van gemaakt… Voor Koop Watermanagement verzorgde hij een complete brochurelijn, inclusief tekst (Nl/Du/Eng) en de fotografie, dus inleven in de materie is voornaam. “Ik wil voor elke foto, video of tekst weten wat er precies gebeurt, hoe het werkt.” Ook voerde en voert hij opdrachten uit voor o.a. Vitens, Agrisun, Dienst Justitiële Inrichtingen (een folder voor werving van gevangenispersoneel), de hotels Kruisselt en Landmarke, Rouweler Beton, Coroos conserven, Bulthuis Houtzagerij, Avia, Systabo, Gelderman Stichting, NIDO, Leicon, Benerink auto’s, Kingschool, Veilig Verkeer Nederland, John Wigger, NTP-groep, Tronex, H. van Haarst, Wolbers RVS, Koninklijke TenCate, WBO Wonen en ook het Amerikaanse SRAM. Die laatste is na Shimano de grootste producent van fietscomponenten. “Voor SRAM had ik ooit zeven jaar lang de Europese PR, fotografie, fietsbeurzen en technische handleidingen gedaan, maar toen de werkwijze onder de nieuwe contactpersoon niet meer strookte met mijn ideeën, heb ik hiervoor met pijn in mijn hart bedankt. Wél op een beleefde manier hoor!”. Eigenwijs, ook dat is Journée. “Maar wat gebeurt er? Tien jaar later tijdens het NK wielrennen 2011 in Ootmarsum tref ik, terwijl in een inmiddels overjarig SRAM-shirt loop, de topman van SRAM. Hij stuurde me twee dagen later een set nieuwe fietskleding en daarna weer opdrachten, hoe mooi kan het lopen?”
WAARSCHUWING! STALEN TUINHEKKEN
Dubbelstaaf (DSM), duurzaam gecoat en gegalvaniseerd. 4 kleuren/9 hoogtes
VANAF
Enschedesestraat 6, 7575 AB Oldenzaal (bij de Renaultgarage) www.goedkopehekwerken.com
9,50
per stuk! Schoonheidsfoutje mogelijk
Beste Peer Tot slot wil de man, die al jaren verantwoordelijk is voor de omslag van ‘t Onderschoer, nog één ding kwijt: “Het grootste compliment in mijn leven is het ontvangst mogen nemen van de Beste Peer 2012.” De jury: “Wim heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van, en de ingrijpende veranderingen in ons dorp Denekamp. Van het resultaat mogen wij allemaal nog jaren genieten”. De onderscheiding was met name voor het in 2003 aanzwengelen van de succesvolle bestrijding én bijsturing van de bouwplannen voor een gemeentehuiskolos midden in ons dorpscentrum. “Het is echt niet leuk om iets te bestrijden, ik ben liever een máker. Dit was echter nooit op een brave manier gelukt, want protesten 2000 mensen voorkwamen -in de stromende regen- bovenstaande kolos.
helpen nergens. Actiegroepjes worden overal terzijde geschoven. Kijk maar wat er in ons land aan lelijke overheidsgebouwen wordt doorgedrukt. Maar in Denekamp is het tóch mooi gelukt om de zaak bij te sturen. Ik moest janken toen mij werd verteld dat ik de Beste Peer zou worden, zo mooi vond ik het. Die onderscheiding komt puur vanuit onze eigen Denekampse gemeenschap. Die voelt blijkbaar beter mijn Denekampse bevlogenheid dan de eeuwig zittende bestuurders die niet ‘gestoord’ wensen te worden door degenen aan wie ze notabene hun baantje te danken hebben. Ze zijn vergeten wat Civil Servant/ambtenaar betekent. Van de jalousie van sommige bestuurders uit 2003 ‘geniet’ ik ook in 2014 nog. Erg onsportief is dat natuurlijk. In het illustere rijtje Besteperen ben ik veruit de grootste kwajongen. Maakt niet uit. Iemand moet het doen haha! Voor ons ietwat kale Nicolaasplein heb ik nog wel meer ideeën. Maar zolang wethouders zoals onze meneer Steggink met steun van zijn vriendjes al liegend burgerinitiatieven negeren en doodleuk aan hun stoel blijven kleven, is de lol om in Denekamp mijn nek uit te steken er voorlopig wel vanaf. Tóch maar eens in Ootmarsum buurten, daar pikken ze goeie ideeën vanuit de gemeenschap blijkbaar wél op hahaha!” De Beste Peer stelt het dorp Denekamp voor en op de peer is de Dinkel weergegeven, waarin alle peertjes, de dorpsbewoners, zich keurig in dezelfde richting bewegen. Echter, één peertje zwemt precies de andere kant op, tegen de stroom in. En dat is de Beste Peer. Een mooiere metafoor voor de man achter Journée Marketing Services is er niet.
