De echte euforie moet nog komen, want hij ligt nog niet veilig bij de drukker op het moment van schrijven, maar het feit dat je deze Menciade nu in handen hebt en leest, bewijst dat het weer net goed is gekomen! Met nog een weekend vol pakjes en rijmen voor de boeg moet er toch nog even tijd gevonden worden om de laatste pagina’s af te maken, en dan is er weer een waanzinnige prestatie geleverd. Dat de toetsweek dit jaar precies in de week voor de deadline plaatsvond mag sfeerverlagend genoemd worden. Dat de redactie ondanks dit drempeltje ten koste van wat voldoendes toch duizend uur heeft vrijgemaakt om alles in orde te krijgen is voor mij genoeg reden om een hele kerst lang met een grote grijns op mijn gezicht in wereldvrede te geloven. Bedankt! Dat de drukke toetsweek invloed heeft gehad op de bereidwilligheid van een aantal mensen om voor de interviewers op te draven is erg begrijpelijk, maar wel een beetje jammer. Hierdoor moeten we een aantal sappige details uit het leven van een aantal collega’s bewaren voor de volgende editie. Visueel is het wel weer een heerlijk spektakel geworden, en aangezien alle docenten op de studiedag te horen hebben gekregen dat leerlingen toch geen tekst meer lezen en alle informatie visueel verwerken dragen we met deze schoolkrant gelukkig wel bij aan de evolutie en het overleven van de Homo Zeppiens! Wat een mooi bruggetje naar de ZEP! Ons eigen initiatief om deze nieuwe menssoort te laten evolueren, muteren en de wereld te laten veroveren bestaat ondertussen bijna tien jaar!!! De voorbereidingen zijn in volle gang voor dit jubileumjaar! ‘Bollywood comes to ZEP!’ ... komen dus! De bijdrage uit Zundert is weer minimaal, maar er is in ieder geval eindelijk weer een begin gemaakt met een enthousiaste Sandrode-redactie, en ik hoop in de volgende editie meer juicy details uit het zonnige zuiden te lezen! Deze Menciade is weer met heel veel plezier gemaakt, en ik wens iedereen ook erg veel plezier met het doorbladeren, kijken en ook lezen ervan tijdens eindeloze kerstdiners, en duistere dagen zonder school. Fijne vakantie! Ciao! Joep
Na het CDA als heuse Menciadelezers te hebben geworven, via staatsecretaris Van Bijster-veldt, vonden wij dat het tijd werd om onze politieke achterban uit te breiden. Deze keer pakten we het grootser aan en waren de SP, de PvdA en Groen Links aan de beurt. Maandag 5 oktober was het lerarendag en voor ons de perfecte gelegenheid om de volgende stap te zetten naar complete wereldheerschappij. Vandaar dat ik samen met Ties, Marin en Pien met Peter, als leider/toezichthouder/chauffeur, op die maandag naar Den Haag afreisde. Na bij de Amerikaanse ambassade langs te zijn geweest (ik zei complete wereldheerschappij), kwamen wij op tijd(!) aan bij het restaurant waar we gezamenlijk zouden brunchen met de andere scholen die voor de lerarendag waren uitgenodigd. De lerarendag is een initiatief van het LIA (Leraren in actie) en is mede bedoeld om de politici in ons land eindelijk eens wakker te schudden, omdat ze niet zoveel van onderwijs snappen. Na uitgebreid aan alle andere leerlingen verteld te hebben over onze overwinningen op de afgelopen schoolkrantdag, ontdekten wij dat we met een iets ambitieuzer doel naar Den Haag waren gekomen dan de rest. Vervolgens werd het tijd om onze missie te voort te zetten naar het Tweede Kamergebouw (zo heet dat echt). Daar aangekomen haalden wij, gemotiveerd als we altijd zijn bij de Menciade, vrolijk drie camera’s tevoorschijn, om ze vervolgens ook weer net zo vrolijk
in te mogen leveren (Note to Joep: volgende keer perskaart aanvragen). Eenmaal binnen was het tijd voor onze rondleiding door het gebouw dat niet gefotografeerd mocht worden. Deze rondleiding was enorm leerzaam, vooral voor onze gids. Zo kreeg hij onder andere de kans om de tweede kamer eens van binnen te zien en ontdekte hij dat er oudere boeken in het archief stonden dan hij ons in eerste instantie verteld had. Ook de rest van de rondleiding leek ter plekke verzonnen te zijn. Zo zou de oude tweede kamer vroeger onder andere een balzaal en een stal zijn geweest. Een stal op de eerste verdieping!? Na kort overleg besloten we dat deze zogenaamde gids geen onderdeel van onze wereldheerschappij-regering uit zou gaan maken. Ongeveer 5 minuten voor het einde van de rondleiding was de tijd aangebroken voor ons onderonsje met minister Plasterk. Wij zijn bij de Menciade wel gewend dat sommige mensen wel eens te laat zijn, de volgende ochtend was echter in bijna alle kranten te lezen dat we te laat waren bij Plasterk. Ons onderonsje bleek dan ook minder onder ons te zijn dan we verwacht hadden, de hele ruimte leek wel gevuld met pers. Tsja, als de redactie van de Menciade met de regering in overleg gaat, brengt dat de nodige media-aandacht met zich mee. Een korte discussie en een paar gewonnen Menciade-fans later vertrouwde Plasterk ons zo dat hij zijn hoed en telefoon bij ons liet liggen, terwijl hij met de overige pers ging praten (deze zijn nu door middel van opbod te koop op menciadetv.mencia.nl). De PvdA was binnen. Nu was het tijd voor de SP om bij ons een wit voetje te halen. Over de volgorde van de politici was slecht nagedacht, van minister Plasterk naar tweede Kamerlid Jasper van Dijk (SP), gevolgd door wethouder Theo (zijn naam was nergens meer te vinden en Pien heeft de gelegenheid genomen om hem om te dopen tot Theo van Groen Links). Het was nogal een anticlimax. De voorlopige Kamermeerderheid was binnen, tijd om dat te vieren met een after-borrel waar wij onze laatste plannen (o.a. over wat we nou met België aanmoeten) met Jasper van Dijk bespraken. De lerarendag was ten einde en onze missie was geslaagd. Next stop de EU. Ludo van den Buys
20.15 uur, Café Vulling: Na – vraag me niet hoe – thuis gegeten te hebben, verzamelden we in de stad. De Polen blijven erg terughoudend, maar toch gezellig.
Woensdag 11 november Dinsdag 10 november 13.00 uur: Vanmiddag komen de Polen! Iedereen heeft er zin in. ‘t Wordt daarna erg druk met school, maar dat is het vast wel waard. (toch…?) 14.00 uur: De zenuwen slaan toe! Polen kunnen elk moment komen, en elke avond moeten we zelf iets voor ze bedenken… Aan ‘t eten zal het in ieder geval niet liggen; de stroopwafels en de taart staan al klaar. 14.30 uur: God allemensen, een bus met Polen is gearriveerd! De juf vertelt dat iedereen om de beurt naar voren moet komen en dan samen met zijn Pool ergens moet gaan zitten. Leuk, al gelijk een soort help-ik-moetbij-de-rector-op-het-matje-komen-gevoel. Aan de meeste Polen is het niet af te zien dat ze Pools zijn. Een paar Allstars, een gestresste uitdrukking op het gezicht en ze zouden zo lid kunnen zijn van de Mencia-leerlingenclub. Andere Polen springen d’r echter tussenuit. Wie zou ik krijgen? Ja hoor, een extreem geval; een uit de kluiten gewassen jongen met een gezichtsuitdrukking die verried dat hij zich alles behalve thuisvoelde en dat hij niet wist hoe een Engelse zin tot stand moest komen. Gelukkig viel het mee; met handen en voeten en een flinke dosis vertaalwerk bleek hij bereid om te communiceren. 15.30 uur: We gaan de school laten zien. Het valt de Polen op dat alles erg modern is; in de mediatheek staan ze versteld van de hoevelheid computers. Wel merken ze op dat er weinig boeken aanwezig zijn. Hmm, daar hebben ze natuurlijk een punt. De Polen hebben een punt!
’s Ochtends: een TTO-lesje met onze onvolprezen uitwisselingsstudenten. Ze schenen ’t leuk te vinden, maar zaten wel heel de tijd met onze Poolse levensbeschouwingjuf te praten (geen idee wat ze zeiden…) ’s Middags: op weg naar Breda. Tussendoor moesten we wel nog even lunchen. Constatering: Polen kunnen al niet erg snel fietsen, laat staan op het zelfde moment een boterham met Goudse naar binnen werken… We mochten zelf een rondleiding bedenken. De Polen waren wel in voor wat gebouwen en achtergrondkennis. Nu moet ik toegeven dat geschiedenis niet mijn sterkste vak is, maar waar het aan kennis ontbrak was er nog ruimte voor improvisatie! Hoogtepunt van de dag: Samen met de Polen Boemeldonck gezongen (+ bijbehorend dansje). Ze denken nu dat dat normaal is hier… ’s Avonds met zijn allen naar de bioscoop: 2012 gezien!! Vergt een enorm geregel! Status van Maddy’s populariteit: deze steeg aanzienlijk toen ze met een muts die 300 Euro waard was over het plein rondparadeerde!
’t was wel een topavond! Na de film – waarin uitgebreid werd laten zien hoe de wereld over 3 jaar in elkaar stort – was iedereen een soort van teneergeslagen, dus gelijk maar naar huis en naar bed. Donderdag 12 november, Den Bosch ’s Ochtends moesten we de bus vanaf het Mencia halen. Constatering nr.2: Polen haasten zich voor niets of niemand. In Den Bosch: eerst een soort welkomstfilmpje gezien. (mevrouw Sales = beledigd door het aura van bejaarden wat er om de film heen hangt) Toen: Jeroen Bosch museum; voor ons wel interessant, maar de vraag is of de Polen er iets van hebben meegekregen. ’s Middags: Vrije tijd!! Eerst lunchen, en om de een of andere duistere reden zaten Stijn en ik plotseling met 11 Polen opgescheept! Gezellig met z’n allen naar de Délifrance dan maar. Toen opgesplitst: Stijn naar de muziekwinkel en ik met mijn 5 vrienden naar de souvenirshop. Zo gezegd, zo gedaan. De weg terug daarentegen… In ieder geval hebben we Den Bosch van binnen en buiten gezien en ik heb er een leuk cadeautje aan over gehouden; een bordje met “don’t follow me, I’m lost too.”
15.00 uur: Door ons kon de boottour pas een half uur later vertrekken, maar dat mag de pret niet drukken. Na de bootvaart weer vrije tijd. No way dat ik weer voor Pool crèche ga spelen, dat werkt toch niet (learned that the hard way…) Ergens nog wat gedronken, nog even een kerk binnengegaan en bij de uitwisselingers (nieuw woord!) een Bosche bol en oliebol naar binnen geduwd. Constatering nr. 3: Voor eten draaien ze hun hand niet om! Wel jammer dat ze het systeem van “hapje proeven en dan teruggeven aan Merijn” niet snapten. Gelukkig verliep de terugweg naar het verzamelpunt beter. We (ik) waren keurig op tijd. Nu was het zo dat onze lieve lerares ’s ochtends een dikke 20 minuten te laat was, dus waarschijnlijk was dat de reden dat de buschauffeur het niet meer zo nauw nam met de tijden; half uur gewacht…
Vrijdag de dertiende… Omdat vandaag de nationale ongeluksdag was, gingen we geloof ik maar naar Antwerpen. Als er dan stomme blunders werden begaan konden we het altijd nog op de Belgen stoken! Bovendien was het een leuke afwisseling op Amsterdam met zijn Rijksmuseum! De dag begon (omdat iedereen ’s ochtends toch nog zo fris en fruitig was, denk ik) met een rondleiding door, eh… door héél Antwerpen eigenlijk. Was erg geinig, aangezien de gids een typische dialect sprekende tuinkabouter was. Heel leuk. Antwerpen is en blijft een mooie stad natuurlijk (alhoewel met windkracht 10 de romantiek wel ver te zoeken was) De vrije middag in Antwerpen was heerlijk. In het begin moesten we even uitkijken wie met wie meeging, zodat er niemand alleen liep, maar als alles uiteindelijk helder is dan heb je ook wat! De cafés en restaurants af dus. Zaterdag 14 november Vandaag had ik het plan opgevat om naar Amsterdam te gaan, maar wegens verkoudheid en koorts toch maar niet. Mijn Poolse vriend was gelukkig intussen al een beetje los gekomen
(hij had thuis zelfs al een gitaar intermezzootje ten gehore gebracht!) en gaf nu uit zichzelf aan graag even naar Breda te willen. De Polen in Breda losgelaten en toen thuis een frietje gegeten. 20.30 uur: Verzamelen in Prinsenbeek (a.k.a. Boemeldonck) voor een echte Karnavalsavond! Was wel even schrikken voor Krystian toen ik doodleuk met een kikkertrui kwam aandraven! Hij voelde zich echter al weer wat zelfverzekerder toen ook zijn vrienden met rare kleren paardestaartjes etc. waren op- (of liever gezegd af-) getuigd. Karnaval was top! Sommige Polen bleven een beetje onwennig staan, maar andere stonden mee te hossen alsof ze niks anders dan Jettie Palettie gewend waren!
Zondag 15 november ’s Ochtends flink uitgeslapen en daarna gingen een groepje uitwisselingsstudenten (inclusief Krystian) bij Stijn aan een singeltje werken. Ze zijn allemaal heel erg muzikaal en vonden het blijkbaar erg gaaf. ’s Avonds ben ik bij Simone (onze Polen waren een setje!) gaan wiien. Constatering nr.4: Polen kunnen keigoed koeienracen!! (op de wii dan hè, want zélfs in Prinsenbeek zijn we zo gek nog niet…) Maandag 16 november – Laatste dag! Vanochtend met heel veel stress op zoek gegaan naar een adres in de Haagse Beemden (dank gaat naar Simone, de ster die ons de weg wees) Sculptuur workshop was leuk! Iedereen kreeg creatieve uitspattingen. Het hoogtepunt waren nog wel 2 jongens die een mega geslachtsdeel (ik hou het nog netjes, het blijft tenslotte toch voor de schoolkrant) van speksteen aan het uithakken
waren! ’s Middags schaatsen. Constatering nr.5: Zowel de Polen als de Nederlanders zijn beter in het drinken van chocomel dan schaatsen. Toch wel lachen en het leverde natuurlijk een aantal leuke foto’s op! ’s Avonds: Na 2 Polen te zijn kwijtgeraakt en gelukkig ook weer te hebben gevonden, zijn we met z’n allen (leraren inclusief) gaan eten bij Donatelli’s. Leuk afscheidsdiner. Nog even naar de Vulling gegaan daarna. De Polen wilden nu het liefst nog even flink de bloemetjes buiten zetten, maar aangezien voor ons de drukte met pwweek etc. de dag erna nog zou beginnen, ging iedereen toch redelijk op tijd naar huis. Al met al een topweek om op terug te kijken! Hoogtepunt van de week: Onder het subtiele gezang “een busje vol met Polen”de uitwisselingsstudenten uitgezwaaid! Merijn
Soms hebben de ouders het fout Denken ze het zo goed te weten Dan laat onze menig ze koud En zitten wij chagrijnig pepernoten te eten
Sinterklaas bestaat echt Die man heeft ook zo zijn recht Er is nog iemand die meer recht wil voor kinderen Daarom gaan we zijn bestaan niet verhinderen
Sinterklaas bestaat echt Moet je zien hoe zien hoe hij voor zijn leven vecht Hij geeft ons elke dag heel veel spellen En nog steeds laten ze hem niet meetellen
Ik kind van 10 jaar oud Spreek namens duizenden kinderen Ik zal mijn Sinterklaas-passie niet minderen
Al zie je hem nooit over de daken lopen En zie je ook nooit zwarte piet Toch blijf je elk jaar op cadeautjes hopen En mee naar Spanje in de zak wil je niet Dan op 6 december gaat hij weer weg Nog spelend met je cadeautjes Je vol eten met pepernootjes En toch niet in hem geloven?? Wat een onzin, zeg!
De ouders zitten gewoon fout Lex de lange Evelien Rombouts TA2a
TA2a
Er was eens een school in land hier ver vandaan, in Breda-Zuid. Op deze school regeerde de Kerstman al sinds 50 jaar. Er zaten verschrikkelijk veel slimme elfjes op, en wat minder slimme leraar-elfjes, maar alles verliep naar tevredenheid. Vijftig jaar na de opening van deze superschool, zag alles er echter niet meer zo spik en span uit als dat het voorheen was. De verf bladerde in sommige lokalen van de muren, en de kleursamenstellingen van de grote hal en de A-vleugel wawaren ook al minstens een eeuw niet meer in de mode.
Zo gezegd zo gedaan, en de volgende dag zaten alle leraren op hun gouden bureaustoelen. De leerling-elfjes moesten echter de hele dag door zonnebrillen dragen, door het felle licht dat weerkaatste op de gouden stoelen. De leraren konden hierdoor niet meer de spiekende-elfjes van de niet-spiekende-elfjes onderscheiden, en gooiden uit pure frustratie hun gouden bureaustoelen uit het raam. De Kerstman wist zich geen raad meer. ‘Wat moet ik nu doen? Ik heb gehoord dat LCD-schermen helemaal hip zijn deze tijden, dus laat ik iedere leraar een LCD-scherm geven.’
De Kerstman zag dit allemaal wel, maar aangezien hij al wat oud en seniel was wist hij niet goed wat hij er aan moest doen. Hij bedacht vele oplossingen om de leraar-elfjes wat meer tevreden te stellen. ‘Wat nou als ik in ieder lokaal 3 kerstbomen plaats? Zou dat helpen?’ Ik heb immers wat meer geld over maar aan wat zal ik het besteden?’ De volgende dag kwamen de leraar-elfjes in hun lokaal en zagen drie reusachtige kerstbomen staan. Maar ze waren niet blij! Ze waren verontwaardigd dat hun geld aan zoiets nutteloos was besteed, en bovendien klommen de leerling-elfjes erin en het merendeel van de leraar-elfjes wist niet hoe de lichtjes aanmoesten! Wat een problemen allemaal! Dus trok de Kerstman zich terug in zijn kamer om een nieuw plan te verzinnen.
De volgende dag op school verwachtte hij juichende leraar- en leerling-elfjes, maar toen dit echter niet gebeurde (geen enkele leraar-elf wist hoe hij moest omgaan met zo’n enorm televisiescherm)
Hij zat te chillen in zijn gouden zetel en bedacht zich: ‘Wat nou als ik de leraren óók zo’n prachtige gouden bureaustoel geef? Misschien worden ze daar wel blij van!’
rende hij huilend naar zijn huisje. De leraar-elfjes en de leerling-elfjes voelden zich eigenlijk wel een beetje schuldig. De Kerstman had ook alleen maar gewild hun blij te maken. Daarom besloten ze samen iets moois terug te doen voor de Kerstman…. Op Eerste Kerstdag besloot de kerstman zijn huisje te verlaten en nog even iets op te halen op school. Hij dacht eerst dat hij verkeerd had gelopen, de school was zó veranderd. De leraar-elfjes en de leerling-elfjes hadden de hele school opgeknapt, speciaal voor hem. Er sprongen tranen in zijn ogen. DIT is pas de echte kerstgedachte. Dankbaar zijn voor wat je hebt en voor wat je krijgt, en tegelijkertijd iets terug doen voor de ander. De kerstgedachte bleef nog voor h o n d e rd e n jaren voortvloeien in het werk van de leerling-elfjes en de leraarelfjes.
Iedereen leefde nog lang en gelukkig. Eline en Roos
Bangkok is een grote wereldstad met prachtige wijken, grote tempels en veel grote kantoor gebouwen, maar je weet nooit wat voor iets verschrikkelijks je in de volgende straat aantreft. Complete gezinnen wonen in hutjes die ze zelf gemaakt hebben van alles wat ze konden vinden. Mensen staan zich te wassen in een rivier waar iedereen al zijn rotzooi in dumpt, zelfs olie. Mensen die hun laatste beetje eten offeren aan de koning bij een bladgoud altaar (welke ze zelf gekocht hebben) in hun golfplaten hutje. De stoplichten in Bangkok doen het wel, alleen niemand kijkt er naar om. Ziekenwagens zonder sirene, omdat er toch niemand aan de kant gaat. Scooters waar soms zelfs 7(!) man opzit. Tussen al die krotjes staan vervolgens hier en daar grote dure tempels. Mensen die geloven dat al deze ellende hun eigen schuld is, omdat ze met slecht karma zijn gestorven (in Thailand geloven ze dat als je met slecht karma sterft je zwart, arm, lelijk of gehandicapt terugkomt). Maar er was 1 ding wat nog het meeste indruk op mij en mijn familie heeft gemaakt. Bangkok, 24 augustus 2009 Het was al iets na middernacht en we kwamen net van een nachtmarkt af. Waarom weet ik niet, maar we namen een tuktuk terug naar ons hotel (er zijn precies 2 redenen om in Bangkok een tuktuk te nemen. Of je bent tourist en je hebt nog nooit zo’n ding in Bangkok zien rijden, of je hebt lichte suicidale trekjes. Van alle auto’s en scooters rijden de tuktuk’s namelijk het hardst).
Op een gegeven moment stoppen we bij een stoplicht, af en toe doen ze dat ook wel eens daar. We zien een klein meisje zich een weg proberen te banen door de overvloed aan stilstaande auto’s en tuktuk’s. Eenmaal bij ons aangekomen gaat ze op de rand van de tuktuk staan. Ze was heel netjes aangekleed in een schooluniform. Nog voor je je kon afvragen wat zo’n meisje midden in de nacht alleen nog op straat doet, zien we dat ze iets vast heeft. Een sponsje. Het meisje begint driftig de voorruit schoon te maken. Het stoplicht springt weer op groen en de chauffeur geeft haar een beetje geld. Het verkeer komt weer in beweging en we zien het meisje zich weer een weg proberen te banen door de overvloed aan de nu hard rijdende auto’s. Eenmaal bij de stoep aangekomen gaat ze daar staan wachten tot de volgende keer dat er auto’s stoppen voor een rood stoplicht, in de hoop genoeg geld voor eten te verdienen. Een paar weken later kwam ik weer bij ons op school aan, waar ik meteen veel mensen hoorden klagen. Over het feit dat ze weer naar school moesten, dat de vakantie zo kort was geweest. Mensen die zeurden over te veel tussenuren. Mensen die zo graag nog in bed hadden willen blijven liggen. Zoals altijd werd natuurlijk
ook over leraren en andere leerlingen geklaagd. Leerlingen die vonden dat ze veel te veel huiswerk kregen. Uiteraard viel er genoeg te klagen over de proefwerkweek. De rijen bij de kantine zijn ook nog steeds volgens velen te lang. Ook heb ik weer genoeg mensen gezien die te lui zijn om hun eigen rotzooi uit de pauzes weg te gooien. En mencianen die met veel moeite de mensen negeren die bij de kantine naar binnen proberen te komen, terwijl het toch echt niet zoveel moeite kost om even op te staan en die deur open te doen (spreekt uit ervaring). Het meisje van het sponsje kan niet naar school, zij heeft nooit vakantie, zij heeft geen eigen bed om in te blijven liggen, zij heeft bijna geen geld om aan eten te komen en een betere toekomst voor haar is bijna onmogelijk. Begrijp me niet verkeerd, ik klaag net zo hard mee. Maar als we nou allemaal, de volgende keer dat je over zoiets boos of ontevreden bent, eerst even aan het meisje en haar sponsje denken, dan realiseren we hopelijk iets beter waar we eigenlijk mee bezig zijn (al kunnen somige nederlanders ook al blij worden van een steen met een gat erin). Af en toe hebben we echt niet door hoe goed we het wel niet hebben. Ludo van den Buijs
Maandagmorgen was het eindelijk zo ver: alle andere reizen waren in het weekend al vertrokken, en nu was het onze beurt. Terwijl de leerlingen uit de andere klassen gewoon naar school moesten, stonden wij voor school op de bus te wachten die ons naar het vliegveld in Brussel zou brengen. Na ongeveer anderhalf uur rijden waren we er, en na het inchecken en natuurlijk het uitvogelen naast wie je zat, zaten we te wachten tot het vliegtuig zou vertrekken. Voor ik het door had, stegen we op en in een mum van tijd zaten we in Athene! Vanaf het vliegveld werden we naar ons eerste
hotel gebracht, midden in het centrum van Athene, en konden we onze kamer opzoeken. De volgende dag was het geweldig weer – en dat zou de rest van de reis ook zo zijn, op enkele stortbuien de laatste anderhalve dag na. Voor de tweede dag stond onder meer de Acropolis op het programma, de eerste van veel ruïnes die we te zien zouden krijgen. Boven op de Acropolis deed meneer Tukker de eerste van zijn rondleidingen van deze week. De volgende ochtend was de eerste keer dat we onze tassen opnieuw moesten inpakken. Daar ben ik die week heel goed in geworden, trouwens. Vandaag zou dan de eigenlijke rondreis door Griekenland beginnen. Na het ontbijt gingen we met
onze bus naar het Kanaal van Corinthe, onze eerste stop. De rest van de week hebben we heel veel gezien en gedaan: plekken gezien die veel mensen wel kennen (bijv. Olympia), maar ook oorden die minder bekend zijn, maar wel erg belangrijk in de Griekse cultuur, zoals het reusachtige openluchttheater in Epidaurus en het monnikenklooster Hosios Loukas. Elke avond hebben we in leuke typische restaurants traditionele gerechten gegeten. We hebben gezwommen en de 1000 trappen van de Palamedesrots in Náfplio beklommen, genoten van schitterende uitzichten, ons verbaasd over de wisseling van de wacht bij het graf van de Onbekende Soldaat in Athene, leuke dorpjes en steden gezien, en veel ge-
shopt. Zelf vond ik het bezoek aan de Acropolis het hoogtepunt van deze reis, alleen al omdat dat het eerste was wat we te zien kregen – en het was echt enorm. Als je daar dan loopt, zie je pas hoe groot die gebouwen in werkelijkheid zijn, en besef je wat voor een werk het moet zijn geweest om dat alles te bouwen zonder elektrische hulpmiddelen zoals hijskranen. Al met al, het was een volle en indrukwekkende reis, één van die reizen die je nooit meer vergeet. We hadden een geweldige groep en het was hartstikke gezellig!!! Sanne Evers
Op woensdag 21 oktober zijn de klassen M2b en A2a met de bus naar een Marokkaanse wijk in Breda Noord geweest. M2b heeft eerst de Wegwijzer bezocht, een buurthuis, en A2a een kraakpand, waar ze een radiostudio in hebben gemaakt. Dit is bedoeld om de jeugd van straat te houden. A2a werd opgedeeld in 2 groepen. De ene groep ging een rap over corso maken en mochten deze opnemen in de radiostudio. De andere groep kreeg een rondleiding door Breda Noord en waarbij ook verteld werd over de buurt. Zo hebben zij onder andere een Johan Cruijff voetbalveldje, de schaatsbaan, een zwembad en meer van dit soort dingen gezien. M2b is eerst bij het buurthuis op bezoek gegaan, waar een Marokkaanse vrouw, Fatima, iets vertelde over haar cultuur. Ze maakte Marokkaanse muntthee en ze schreef alle namen van de leerlingen in het Arabisch. Ook had ze een heleboel typisch Marokkaanse kleren. Als afsluiting
werden er zelfs nog henna tattoo’s gezet. Even later wisselden de klassen met elkaar van locatie. Toen beide klassen bij het NAC-stadion aankwamen, zijn we gaan eten in het Beatrix café. Na het eten hebben de klassen en de leraren een kijkje in het NAC-stadion mogen nemen. Een optreden van de Arrogantjes ( improvisatie theater) maakte de dag compleet. Ze wilden van 2 leerlingen een jas lenen en deden daar iets grappigs mee, ze trokken de jassen aan en speelden het karakter van eigenaar(es). Tenminste hoe ze dachten dat deze persoon was. Natuurlijk klopte er niet veel van. Een van de jassen kregen ze niet bepaald snel uit. Wij vonden dit een hele leuke dag en ook heel leerzaam, omdat het over een andere cultuur ging. Chanel en Anne uit A2a
“Heb jij hem al gezien?” “Ja, ik zag hem net lopen.” “O, hoe ziet hij eruit?” “Je herkent hem wel als hij binnenkomt. Hij is niet echt het type dat je normaal op het Mencia rond ziet lopen.” Iedereen vroeg zich af wat hij ervan moest verwachten. De meeste hadden al wel wat gelezen of gehoord van Herman Brusselmans (BBvB). De meningen over hem en zijn boeken zijn sterk verdeeld. Sommige vinden hem grappig, maar anderen zien er de humor niet van in en snappen niet waarom zijn boeken verkocht worden. Voor iedereen die zijn presentatie op woensdag 4 november gemist heeft staan zijn uitspraken van die dag hieronder, zodat ook deze mensen een indruk kunnen krijgen van Herman Brusselmans. Voor de authentieke ervaring is het aanbevolen om het volgende met een monotoon Vlaams accent en strak gezicht op te lezen. (En voor de beelden klik je naar menciadetv.mencia.nl)
“Ik was in die tijd, in tegenstelling tot nu, een zeer knappe jonge man.”
“Mijn haar groeit helemaal vanzelf.” “Ik gebruik de werkelijkheid als basis en daar laat ik mijn fantasie op los.”
houd van een leven “Ik vind mensen “Ik dat zeer beperkt is.” niet echt interessante wezens, dus “Ik ben nog nooit ik beledig ze graag.” op reis geweest.” “Je hoeft niet al te veel te beleven om boeken te schrijven.”
“ik ben 18 jaar samen met Tanja de Metsenare, hier aanwezig trouwens, en 18 jaar heeft ze me aan m’n kop gezeikt om op reis te gaan. Maar er zit iets in mij dat thuis wil blijven.
“Mijn persoonlijk leven bestaat Tanja de Metsenare uit bijna niks.” is trouwens ook al“Ik sta op om kwart over twee s’middags, ik ga slapen om half zes s’ochtends. En daar tussen gebeurt niet zoveel.”
“Een reis naar Breda is al een hele onderneming voor mij.”
“Dat zijn ook mijn favoriete boeken, dat is ook mijn favoriete leven; iets waarin weinig gebeurt.” “Dat is allemaal uitgerekend. Kwart over twee opstaan. Een bad en tandenpoetsen enzovoort tot kwart voor vier. Dan tot kwart over vier wandelen met de hond. Dan de koffie drinken tot vijf uur. En dan eenzaam zitten wachten tot de thuiskomst van mijn vrouw, Tanja de Metsenare (hier aanwezig). En s’nachts schrijf ik al die *PIEP*boeken.”
leen op huwelijksreis geweest.”
“Piloten zijn trouwens vaak dronken, dus ik vertrouw piloten niet.”
“Ik moet zeggen bergen vallen mij enorm tegen, ik had er toch heel wat meer van verwacht. Dus ik ben toch echt wel heel blij dat er zeer weinig bergen in Belgie zijn.” “Vlaamse mannen zijn beter in de liefde dan de Nederlandse mannen. Daar is een studie over gemaakt.”
Voor 12 leerling en 2 leraren van het Mencia is het een ervaring om nooit te vergeten! Na een lange voorbereiding met veel acties(werken bij een catering, flessenacties, etc.) die 12.000 euro opleverden, lieten ze voor 3 weken hun familie en vrienden achter en reisden naar de andere kant van de wereld, om daar de armoede onder ogen te zien, en om scholen en goede ondernemingen financieel te steunen. Ergens heb ik na de reis gelezen; “we keken naar anderen en zagen onszelf”, en dat is precies zoals deze reis omschreven kan worden. Vaak waren we erg onder de indruk van alles wat we zagen, en er zijn dan ook wel eens de nodige tranen gekomen. Maar gelukkig was daar de hechte groep, die elkaar erdoorheen sleepten! Des te meer hebben wij beseft dat de toestand in een ontwikkelingsland heel zorgwekkend is, omdat er voor de armen totaal geen sociale voorzieningen zijn. We beseften heel goed dat wij veel geluk hebben dat we hier geboren zijn, en vaak werden we met beide benen op de grond gezet. Een tv kun je namelijk uitzetten, of je kunt even wegkijken van het beeld als het te heftig wordt, maar wij stonden midden tussen alle mensen die moesten roeien met de riemen die ze hebben, die keihard moesten werken voor hun geld en de vreselijkste banen hadden, en wij konden niet even wegstappen naar onze eigen vertrouwde wereld. Dat
was soms erg moeilijk! Na de reis proberen wij onze verhalen zo duidelijk mogelijk op mensen over te brengen. Dit lukt goed, omdat wij natuurlijk enorm veel verhalen hebben, maar toch kan niemand beseffen wat wij hebben gezien. De gevoelens die erbij kwamen, zijn namelijk niet onder woorden te brengen. Het was voor ons een geweldige tijd, ondanks de enorme hitte en heftige momenten. We hebben erg veel gelachen, gespeeld, gedanst en noem maar op. Wij zullen het ons hele leven niet vergeten, en wij willen ook met u ons verhaal delen. Daarom staat hieronder een klein, kort reisverslag.
la. We bezochten in die week schooltjes, weeshuizen, stichtingen die zich inzetten voor kansarme kinderen en een universiteit. We bezochten de Papaya school, International school of Manilla, Cashew school, Mango weeshuis, Youngfocus, Aurora Baras weeshuis, Ateneo universiteit. Maar dat is niet het enige: we zijn ook op 2 vuilnisbelten geweest, op Payatas en Smokey mountain. Hier stonden we letterlijk in de troep. Soms bestond de grond alleen uit vuilniszakken, en dan moet u zich voorstellen dat wij laarzen aanhadden, maar dat die mensen gewoon op blote voeten lopen! We hebben op Smokey mountain ook de daycare bezocht, waar sommigen van de groep ondervoedde baby’s mochten bijvoeden.
Zondag 12 juli stonden we met z’n allen op Schiphol. Allemaal met onze volle koffers en stiekem even zenuwachtig, maar we konden niet wachten om te gaan. Na een uitgebreid afscheid van alle families die ons uit kwamen zwaaien, stapten we het vliegtuig in voor een vlucht van 13 uur. Toen we aankwamen, werden we meteen overvallen door de hitte. Maar daar moesten we natuurlijk aan wennen! Na een rit in de jeepney (openbaar vervoer) kwamen we in het hotel aan. We konden rusten, de volgende dag gingen we pas aan ‘het echte werk’ beginnen.
De tweede week vlogen we door naar Bacolod, waar de eerste dag even gingen ontspannen door een waterval te bezoeken. Daarna gingen we samenwerken met stichting Anak. Dat is een stichting die talentvolle, maar arme kinderen geld geeft voor een studie. We gingen deze week ook voor het eerst in gastgezinnen slapen. We werden deze week aan verschillende leerlingen van Anak gekoppeld. Met hen maakten we o.a. een citytour, we liepen een dag met hen mee op de highschool, we bezochten weeshuis Home of Hope, kustproject Binhi waar we samen met een leerling van Binhi een schilderij maakten en we hadden een familiedag met onze gastgezinnen.
In de eerste week sliepen we in het hotel, en bleven we in de stad Manil-
Na een afscheidsavond met iedereen van Anak en onze gastgezinnen, reden
we de volgende dag met een bus door naar Cadiz, een vissersdorp. Hier sliepen we ook weer in gastgezinnen. Deze gastgezinnen waren, in tegenstelling tot de eerste, erg arm! We sliepen dus in krotjes, en sommigen van ons hadden de pech dat ze op een bamboematras moesten slapen… Na de eerste nacht in Cadiz stonden we om 4 uur op, om de vissers te helpen met het sorteren van de vis. Dit betekende hard werken, want de bakken waren erg zwaar! Die middag hebben we nog de plaatselijke highschool bezocht, waar we ons dansje, zoals bij elk bezoek, weer lieten zien. Ook hier hadden we weer met alle gastgezinnen een gezellige afscheidsavond. De volgende dag vertrokken we naar het laatste dorp. Dat was 6 uur rijden met de jeepney. We zaten heel krap met alle koffers er ook nog bij, en dat was in die hitte niet heel erg fijn, maar gelukkig stopten we onderweg veel. Na de lange reis kwamen we in Tanjay aan. Hier sliepen we in gastgezinnen die op de suikerrietplantage werkten. De volgende dag was het de bedoeling dat wij ook mee gingen, maar helaas regende het de hele dag heel hard. We zijn toch meegegaan. We hebben daar 2 schooltjes bezocht en een bouw-
project waar we ook de handen uit de mouwen hebben gestoken. Op de haciëndaschool hebben we, net als op vele andere scholen, workshops gegeven. Na weer een afscheidsavond met de gastgezinnen vertrokken we naar het strand voor onze welverdiende rust. Helaas heeft het aan een stuk door geregend, dus konden we zwemmen, duiken en zonnen wel vergeten. Na 3 ongelooflijk indrukwekkende, mooie, gezellige, heftige en leuke weken vlogen we terug, terug naar Nederland waar we eindelijk weer naar onze familie konden, die op ons stonden te wachten met bloemen, ballonnen en een spandoek. Wij hopen dat u een goede indruk heeft gekregen van alles wat wij hebben gedaan! We hebben ons van tevoren hard ingezet om zoveel mogeli-
jk geld in te zamelen, en dat is gelukt! De reis is, mede daardoor, erg geslaagd, want het was natuurlijk onze bedoeling om op de verschillende scholen etc. een zo groot mogelijke cheque te geven. Als wij bedenken wat zij met al dat geld allemaal kunnen doen, geeft ons dat tot op de dag van vandaag, en waarschijnlijk nog wel langer ook, een ontzettend goed, trots en blij gevoel. We hebben ons doel bereikt!! En wij hebben het niet alleen fantastisch gehad, maar we hebben met alle mensen veel plezier gehad, en er zo voor gezorgd dat zij al hun zorgen waarschijnlijk voor 1 dag even konden vergeten. Met sommigen heb ik nog contact via de mail. Op school hebben ze namelijk wel internet. Ik denk dat de anderen van de groep dit ook hebben, en we hopen dat dit zo zal blijven, want al die mensen die we ontmoet hebben (en daarmee de reis) hebben een apart plekje in ons hart gekregen, en dat zullen ze blijven houden!!!!! Eline van Geijtenbeek
Eureka! † De wetenschapper zat achter zijn dure microscoop. Zijn bril stond scheef in zijn vettige haar. Naast hem lag een doosje dextrotabletten. Maanden, zoniet jaren had hij naar dit moment toegewerkt. Zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd. Onder zijn microscoop lagen de levensdraadjes. Het belangrijkste stukje van de menselijke cel. Bij elke celdeling werd het draadje korter. En kwam de mens dichter bij zijn noodlot. Maar dankzij hem zou de mens van zijn grootste angst verlost zijn. Groeiende levensdraadjes. Hij had de eerste eindeloos-levencellen gemaakt. Dit zou hem rijk maken. Niet een beetje rijk, hij zou de rijkste mens op aarde kunnen worden.
En daar zit ik nu zonder werk. De mens snapt er ook weer helemaal niets van. Mensen schijnen wel een hele grote hekel aan mij te hebben. Ik doe gewoon mijn werk. Ik geef en neem. Het zou niet in ze opkomen hoe de wereld er uit zou zien zonder mijn aanwezigheid. Het gaat ze nog veel verdriet bezorgen, die uitvinding, maar dat ziet de kortzichtige, inhalige mens niet.
Dat zien ze over een paar jaar nog wel. Ik denk dat ik dan wel weer werk krijg. Maar laat ik niet te veel zeuren. De moderne tijd brengt ook goede dingen met zich mee. Zo kan ik door middel van recente ontdekkingen terug in de tijd om opnames te maken van mijn werk vroeger. Ik bewaar de mooiste graag op film. Maar vroeger was het allemaal veel eenvoudiger. Het idee dat iemand anders invloed zou hebben op mijn werk was gewoon lachwekkend. Nu is er altijd wel iemand die het nodig vindt koppen te gaan inslaan. Er zijn twee dingen oneindig: de ruimte en de menselijke stommiteit, en van de ruimte ben ik trouwens niet eens zo zeker. – Albert Einstein Sommige mensen, waaronder Albert Einstein, weten waar ik het over heb, maar die zijn zo gering in aantal dat ze nauwelijks noemenswaardig zijn. Ze weten de grote massa toch niet te overtuigen. En daarom kijken mensen mij nog steeds boos aan. En zoveel inzicht is daar echt niet voor nodig. Het is om spontaan een minderwaardigheidscomplex van te krijgen. Zoals ik al eerder zei, vroeger was alles veel eenvoudiger. Ik herinner me nog goed wanneer het voor het eerst goed fout ging. Bekijk dit filmpje maar eens: Explosie. Kleuren. Rood oranje geel groen blauw indigo en violet. Woorden vloeien naar mijn hoofd. Hoe komen die woorden daar? Waren zij altijd al deel van een ideeënwereld achter het gordijn van mijn gedachten? Ik heb knallende hoofdpijn. Het voelt alsof er iets in me is geknakt. Krachteloosheid vloeit als een giftig gas over me heen. Kleuren flitsen weer langs mijn ogen. Mijn ogen stellen heel
langzaam scherp. Het besef van mijn lichaam komt langzaam terug. Mijn armen, mijn benen gebroken onder een enorm gewicht. Een ruis doorbreekt het monotone gebonk in mijn trommelvliezen. Ik zie mijn kleding vaag. Ik voel met een hand aan de metalen randjes die vastzitten aan mijn leren vest. Geschreeuw. Een van mijn ondergeschikten knielt naast mij. Een pijl doorboort het zachte vlees van zijn nek. Bloedend en ineengekrompen van de pijn sterft hij. Ik wil mijn ogen dichtdoen maar ik moet kijken. Ik wil schreeuwen maar mijn keel gehoorzaamt niet. Een man met een rond schild en een gladius komt op mij afgerend. Een klap, geschreeuw en weer die ruis. Mijn longen vullen zich met bloed. De paniek die ik verwacht komt niet. De man die ik niet herken haalt weer uit. Pijn zoals je weet dat je die nooit meer gaat voelen. Een warme zachte omarmende pijn. Mijn adem verlaat mijn lichaam. Alles verliest kleur. Gehoor en zicht verdwijnen. Kijk daar ging het dus al mis. Op dat slagveld had ik duizend van dit soort opnamen kunnen maken. Het was gewoon sadistisch geweest van mij om ze te laten leven. En als er iets is, ik ben rechtvaardig. Kijk dat maakt weer een hoop goed. Anders zou dit echt de ergste baan ooit zijn. Maar als jullie het niet erg vinden dan ga ik nu vakantie houden. Want dat heb ik al miljoenen jaren niet gehad. † Drie maanden na zijn ontdekking zat de wetenschapper achter zijn bureau. Hij frunnikte aan zijn mooi bijgeknipte baardje terwijl hij met zijn dure merklaarzen op zijn gelakte bureau rustte. Door de snelle verspreiding van zijn wonder was hij rijk geworden. Rijk
was misschien niet het juiste woord. Aanbeden als een godheid kwam dichter in de buurt. Hij hielp de mensheid en hij nam wat hem toekwam. Dus zo hielp de mensheid hem. Wat was het leven toch goed. Hij nam een trekje van zijn sigaar en blies de kleine rookkringen door zijn raam naar buiten. De verzetsstrijder trok zijn zwarte muts over zijn hoofd heen. Zijn pistool hield hij in zijn rechterhand. Zijn knokkels trokken wit weg. Heel zijn houding straalde de haat uit. De verzetsstrijder was van mening dat te veel mensen op deze aardbol onverantwoord was. Voedselprijzen waren hoog,water was schaars. Daar stond hij nu, met een groep medestanders te graven. De tunnel was vochtig van al het grondwater. Het flauwe schijnsel van een zaklamp verlichtte de muffe tunnel. “Volgens mij is dit ver genoeg.” Riep een van zijn teamgenoten. Dertig meter boven hen stond een villa. Er kringelde rook uit het raampje van de werkkamer. De verzetsstrijder plaatste de bom tegen de tunnelwand. De afstandsbediening pakte hij uit zijn broekzak. Hij deed iets goeds voor de mensheid. Hij kon zijn ogen nauwelijks openhouden door het groeiende slaaptekort, te weinig eten en slaap was duidelijk funest. Terwijl zijn maag door zijn lijf
beukte kroop hij door de tunnel. Hij volgde de tunnel een stukje en hij drukte de knop in. Explosie Het was nu drie weken na de aanslag. De verzetsstrijder sloop nu door de lege gangen van het parlementsgebouw. Dit was de volgende stap van zijn plan. Iedereen zat nu in de vergaderzaal. Met de bom eronder. Het debat ging over de aanslag. Hij had twijfel gezaaid. Hadden zij eindelijk ook gemerkt dat één maaltijd per dag weinig was in een land als Nederland. En dat een halve liter water per dag op de lange termijn voor uitdroging zorgde. Hij pakte zijn geweer weer. Dit was het moment. Hij hield zijn mobiele telefoon in zijn andere hand en draaide een nummer. Sneltoets 6. Hij haalde twee keer diep adem en schopte de deur open. Daar zaten alle politici. Met een overslaande stem schreeuwde de verzetsstrijder: “Verbied het medicijn of alles gaat de lucht in. Red de mensheid of ga er samen mee ten onder! VERBIED HET!” † Mijn baan is nu weer in ere hersteld. Het was toch wel heel even schrikken. Vakantie is niets voor mij. Mijn huis is er ook niet op gebouwd. Ik heb nu niets meer te vertellen. Ik zie jullie nog wel eens tijdens mijn werk…
Het rijmt en er staat ‘drank’ in de site naam, toch is de reden voor deze site minder leuk dat zijn naam doet denken. Het is een site voor jongeren die ouders hebben met een drankprobleem. Ook is dit een site voor volwassenen die ouders hebben of hadden met een drankprobleem. Op deze manier worden
ook onderling verhalen uitgewisseld. Ook is er een mailformulier waar je je vraag kan stellen aan een deskundige. Het forum is overzichtelijk en de mensen nemen je serieus als je een vraag stelt of als je ergens mee zit. Er is ook een gedeelte met allemaal feiten over alcoholproblemen, ‘kinderen van...’ en de gevolgen van overmatig alcoholgebruik. De volwassenen kant van de site is in wezen hetzelfde als de jongeren kant, maar dan net iets anders ingericht.
In eerste instantie is het een heel zakelijke site, een beetje intimiderend. Er zijn voor verschillende problemen, verschillende chatboxen. Heftige gevoelens, seksualiteit, onzekerheid, relaties en “voor een vriend?”. In die chatbox kan je op werkdagen tussen 09.00u en 18.00u met een professional chatten. Ook is er een telefoonnummer wat je kan bellen. De site is heel minimalistisch en afstandelijk, maar misschien juist daarom wel prettig om je problemen te delen.
Yoshin
D e kangoeroe komt uit Australië en dat geldt ook voor de Kangoeroewedstrijd. In 1980 werd daar voor het eerst een dergelijk soort wiskundewedstrijd georganiseerd. Het gigantische succes inspireerde enkele Franse wiskundigen ook zoiets te doen. Als eerbetoon aan de Australiërs doopten ze hun wedstrijd ‘’Kangourou’’. De kangoeroe wedstrijd vindt dit schooljaar plaats op donderdag 18 maart 2010. Na de kerstvakantie wordt iedere leerling uit de onderbouw uitgenodigd om deel te nemen aan de kangoeroe wiskundewedstrijd. Als voorbereiding voor de wedstrijd kun je gaan oefenen met opgaven van voorafgaande jaren. Deze opgaven kun je terugvinden op de website www.math.ru.nl/kangoeroe. Ook zal er tijdens de wiskundelessen aandacht aangeschonken worden en zal je van je wiskunde leraar enkele voorbeelden van kangoeroewedstrijden van voorafgaande jaren krijgen.
wacht! Bovendien kun je nog prijzen winnen ook ... Wiskunde zou eigenlijk door iedereen het aller-leukste vak gevonden moeten worden. Waar vind je zo veel uitdagende puzzels en hersenkrakers? Net zoals je met gymnastiek en sport je spieren traint, zo kun jij je grijze cellen in conditie houden met de hersengymnastiek van Kangoeroe. Het gaat om vierentwintig of dertig verrassende vraagstukken die stuk voor stuk een vonkje creativiteit of een flits van inzicht vragen. Vijf antwoorden per opgave zijn gegeven, één is er goed. Welk? De eerste vragen zijn makkelijk, maar gaandeweg worden ze lastiger. Wie haalt de eindstreep zonder te struikelen? Meedoen met Kangoeroe is plezier voor iedereen, ook voor leerlingen zonder wiskundeknobbel. Na afloop
z i e je ze hun oplossingen vergelijken; nog dagenlang wordt er over doorgepraat. De vragen gaan mee naar huis: vaders en moeders, ooms en tantes krijgen ze voorgelegd, en die willen zich natuurlijk ook niet laten kennen! Heb je een hoge score gehaald, dan word je uitgenodigd voor de Junior Wiskunde Olympiade of voor de tweede ronde van de Wiskunde Olympiade. Een versnapering tijdens het maken van de vraagstukken zal door twee kangoeroes verzorgd worden. Zij zullen expres vanuit Australië worden overgevlogen om de deelnemers tijdens de wedstrijd een hart onder de riem te steken. Om te voorkomen dat de kangoeroes door het vliegtuig gaan springen, zal er voor deze dieren een afgesloten ruimte in het vliegtuig ingericht worden waar zij zich naar hartenlust kunnen vermaken. Wij rekenen op jullie!!! Mevr. Agnes Taks
De Kangoeroewedstrijd laat je ervaren dat wiskunde heel leuk en uitdagend kan zijn, voor iedereen op zijn eigen niveau. Je hebt een gezond stel hersens, en het kan geen kwaad die eens te laten kraken. Ontdek dat je meer kunt dan je zelf dacht. En wat is er leuker dan te laten zien dat je meer kunt dan jouw docent van je had ver-
Namens de wiskunde sectie
Welk kerstfiguur ben JIJ? Welke uitspraak zou jij het meest waarschijnlijk zeggen…. A) Ho, ho, ho! Dat gaat zomaar niet! B) Dit trek ik niet meer hoor! C) Super cool! D) Inpakken en wegwezen! Wat is jouw kledingsstijl? C) Het liefst helemaal niets, misschien een grappig hoedje B) Een mooi leren tuigje A) Als het maar rood en warm is, en niet te vergeten mijn geitenwollensokken! D) Alles waar punten en belletjes aan zitten. Hoe ziet een normale dag voor jou eruit? D) Vroeg opstaan, hard werken voor een oude dikzak, en ik krijg er helemaal niks voor terug A) Snoep eten, kleine kindertjes op schoot nemen en mijn slaafjes pesten C) Een beetje chillen, en vooral m’n hoofd koel houden B) Degene met de roodste neus pesten Wat betekent kerst voor jou? B) Hard rennen en het onmogelijke werk om een dikzak vooruit te trekken C) Kinderen die mij creëren en wortels in mijn hoofd drukken, om me vervolgens kapot te maken D) Gecommandeerd worden door mijn &*%^$ baas en cadeautjes in te pakken die ik nooit zal krijgen A) Niet zo veel eigenlijk, vooral met cadeautjes strooien en ritjes in mijn voertuig maken Wat zijn je voornemens voor het nieuwe jaar? A) Meer snoep eten en minder cadeautjes geven omdat we hier op de Noordpool zwaar lijden onder de creditcrisis. D) Een complot tegen mijn afschuwelijke sadistische baas bedenken B) Mijn baas aan een dieet proberen te helpen (zodat ik die slee eindelijk is vooruit krijg!!!) C) Langer dan een week proberen niet proberen te smelten Wie is jouw grootste vijand?
B) Een zekere Rudolph, hij heeft echt een lelijke neus. A) Sinterklaas, die schijnheilige nep-kindervriend C) De zon…bah bah zweterige citroen D) Mijn baas. Wat is je favoriete snack? D) Ik heb nog nooit iets anders gegeten dan waterige kolensoep dus ik zou het niet weten. B) Alles behalve het vieze hondenvoer wat mijn baas mij altijd geeft A) Heel veel snoep en op zijn tijd een gebraden elfje C) Waterijsjes! Jum!
Wat is het mooiste aan kerst? A) Al die blije kindertjes die mij allemaal aanbidden B) Dan kan ik weer gemene liedjes zingen over een zekere Rudolph C) Dat iedereen mij accepteert zoals ik ben. D) Dat mijn baas weg is op een wereldtoer. Meeste A Jij bent als twee druppels water de Kerstman. Jij houdt ervan elfjes en kleine kinderen te terroriseren en vooral veel te eten. Het enige waar je nog naar verlangt is een gebraden elfje en nog meer aanbidders. Toch houden we van je, maar eigenlijk alleen omdat je cadeautjes met je meebrengt. Misschien is het handig om komende kerst iets aardiger tegen je werknemers te doen. Meeste B Een Rendier is jouw kerstfiguur! Je klaagt niet veel en werkt erg hard. Iedereen heeft respect voor je omdat zware last moet trekken (letterlijk!). Je bent betrouwbaarder dan menig vliegmachine, dus vlieg lekker door om ons de cadeautjes te bezorgen. Wij raden je wel aan om Rudolph iets zachter te behandelen, anders vrezen wij dat hij zichzelf spoedig van kant zal maken. Meeste C Jij bent echt een coole gozer, en vergelijkbaar met een sneeuwman. Je moment van geluk is niet zo lang, maar jij houdt je hoofd wel koel (tenzij je hoofd eraf valt)! Let op voor kinderen, ook al zijn het je scheppers, ze kunnen je ook weer uit deze wereld helpen. Geniet van je korte tijd hier op aarde, en remember: always stay cool! Meeste D Jij wordt zwaar ondergewaardeerd, nauwelijks gevoed en je bent ontzettend slecht gekleed (die belletjes zijn al minstens 200 jaar uit de mode), kortom je bent het onderkruipsel van de Kerstman, ook wel het Elfje genoemd. Wij raden je echter ten strengste af de Kerstman te vermoorden, anders krijgen wij geen cadeautjes meer! Schik je in je lot en schiet een beetje op met de cadeautjes inpakken!!
Comenius Exchange 2009 Mencia de Mendoza with College Boris Vian from Dunkerque.
9 o’clock. First we did sports activities like smash ball and uni-hockey. After the sports activities we had a tour through Breda and every one had to walk it. In the evening, we went bowling with people from Zundert and Rijsbergen. That was also great fun”. Jasper Martens “On Monday we did a welcome for them, they could taste typical Dutch food. After that we did a game to learn their names. All over the school small cards were hung up with a picture of a pupil of Ta2b”. Caspar van de Pas
The week before the autumn break Ta2b had 21 French students over from France. The French guests stayed at the homes of the Mencia students. The Dutch students had to arrange parts of the week including some of the activities. E. Joosen and R. Dols “On Monday we organised a big welcome for the French students from Dunkerque. We organised everything from 10 o’clock am onwards. We decorated the classroom with different drawings and balloons. My French partner was called Cecilia Sylva. She is 13 years old, like me. She is very quit. She slept at my home on Monday and Thursday. Tuesday and Wednesday she slept at Wouter’s home”. Jasper Woudwijk “Tuesday was the day I prepared with my group. We had to be at school at
“I expected that the pupils from Dunkerque could speak English, but my guest could only understand ‘yes’, ‘no’ and ‘not good’. Communication in English was very difficult for him but we could understand each other by gestures and French. After a day we talked more and understood each other better. I learned many new words in French, and I have a new friend”. Remy Noordzij “Together with Tess, Jenthe, Marije and Fenna, I had to take care of the Monday. We gave them something to eat and drink. We also showed them a power point presentation. It included typical Dutch food, rituals and we showed them the programme of the week. Tuesday afternoon we played a game in Breda so the French people got to know the city a little bit. We got a stencil with photos on it, we had to make the same picture as shown on the stencil but then with the people of our groups in it”. Myrthe Goos “On Wednesday we went to the Efteling. When we arrived there the French people immediately started taking pictures. Emelyne bought a lot of souvenirs. We went in the ‘vogelrok’ together and she thought it was a lot of fun. In the evening we went to Jenthe and Ayate for dinner and we watched a film there”. Tess de Leeuw “Thursday we went to Amsterdam and when we were back in Breda we
went to the carnival that was really cool. I enjoyed the exchange and we will see them back in May”. Tom Verbaken “Tuesday the lunch was cake which Sara had made. It was delicious and I think the French people also really liked it”. Jenthe Braspenning “I think it was a really nice week and I have learned a lot about the differences between French and Dutch students and my English but also my French has improved a lot”. Jenthe Braspenning “In Amsterdam we went to the Rijksmuseum, which was pretty boring. We had to answer questions about the paintings. Only the Nachtwacht was impressive. We ate ‘bami’ that night, and after that we played on the wii”. Chiel Wouters
“I liked Amsterdam the most. It was fun and learning at the same time. I had never been in the shopping area or the Rijksmuseum before so it was new to me also! I totally adored the PC Hooftstraat! I would do this exchange over and over! The fun was just priceless!”. Jelske Driessen “My French student and I went to school by bike. She had to get used to the bike so she cycled as slow as a snail”. Mieke Dewez
“On Monday the French pupils from Dunkerque would come to Holland! To our School! It was a very nice week and I learned a lot of French! In one word it was awesome!!!”. Marije Strikwerda “Thursday was a nice day, because we went to Amsterdam.We went to the Rijksmuseum and did an exercise there. It was beautiful to see all these paintings. We had a boat trip through Amsterdam. After that we went to the Kalverstraat and had some free shopping time. Also this evening we were tired again”. Bart Bosma “The last day we went to Van Sonsbeeck. Also the French people enjoyed it. After that we went to school and said goodbye. It was hard for some people to say goodbye, and also for me it was a pity”. Toon van den Bemd
“Friday we had breakfast at school and everyone needed to take something with them like bread, butter, milk, apple juice, peanut butter or sausages. After that we went swimming in the Van Sonsbeeck. We had a great time, it was a fantastic week”. Coen Boerema “In may we go to Dunkerque in France to visit them for a week”. Felipe Moscoso Cruz
op met dwalen? De Wanneer houd ik gedachten en de klaslokalen, in mijn Ben ik dat al? en rest van mijn lev dere mensen dat leen? Of hebben an ook? weer eens op beWanneer ik me er r niet meer volg, trap dat ik de leraa dat ik terug denk kom ik er achter “wat was het toen aan het verleden; dat ook alweer?”. g leuk!”, of “hoe gin avonds in bed lig Maar ook als ik ’s wat ik wil doen lat denk ik vaak over de n aa isje me n ee er, of ik ooit wel nu toch allemaal haak sla en wat ik moet gaan doen. jd t dat ik toch alti Wat betekent he ringen ne rin he jn mi t bezig ben me Kan ik niet beter en mijn toekomst? en? Veel mensen in “het nu” gaan lev t , maar hoe ik he zullen dat zeggen die kan mij niet bij ook zou willen, ik . en eg mensen vo dendaagse maatWorden wij in de he te vol gestopt el ve schappij niet matie en mogemet keuzes, infor woon Laat mij toch ge lijkheden? nnen ku rgd zo be on kind zijn! Ik wil n te rge zo me er opgroeien zond lieu, mi t over he hoeven maken en lev jn mi t t ik me terrorisme en wa moet gaan doen. niet, ik begrijp dat. Dat kan natuurlijk naar onbezorgdIk verlang gewoon heid. weer met mijn En dus dwaal ik ens de les of in gedachten, niet tijd jn computer. bed maar achter mi rder, Ik ben geen stap ve lgende stap? vo w Maar wat is jou Róman
Weer regen ! Je gaat wee r eens naa r school door die st romende re gen. Als je er ei ndelijk ben t, moet je je haasten omdat je an ders te laat kom t in de les, omdat je niet snel ko n fietsen d oor die wind..
“Mama, h oud nou eens op met zeuren , ik leer stra ks wel. Ik moet ee rst nog even mijn mail checke n!” Na die pro efwerkwee k liggen er nog maa r een paar w Eenmaal eekjes sc hool voor je in de les , waarvan éé aange- w komen, zijn n ee k een 40 m je kleren, b inuten roo oeken hee en tas no ster ft. g steeds h elemaal doorweekt . Wat een ro EINDELIJK VA tdag denk je KANTIE! dan! Alsof het n og niet erg genoeg Tw is krijg je w ee hele w eer een slec eken lang ht punt et terug met al genien van rust s bonus ee , ge en regen w n p reek je ve van die le aar rplicht doo raar. Onder r moet fiet tussen se denk je: ‘’ H n , geen lessen oud nou to , geen slec ch even ci je mond, ik ht e jfe rs en heb hier n geen gezeu u echt G r als: “ even geen a leren!” zin in’’. Eindelijk le kker lang u itslapen Natuurlijk zonderdie bedoelt die geweldige leraar die het wel go wekker je normaa ed. Hij pro l om 7 beert wak namelijk al uur ker maakt. die kennis bij je Hee naar binnen rlijk zo’n va te stampen kantie! , die je O later weer ok van nie goed kunt uwjaar kan gebruiken als je iets genoten word wilt bereike en, lekker n! Maar daar ge ze llig o m 12 uur aft denk je nu ellen, cham niet aan, het enige w p ag n efl essen open at in je hoo maken en vu fd speelt is een war u w rer k ki m bedje jken. en een kopje stom Maar al sn ende choco el is de va melk. kantie weer voorb ij en begin t Daar bove sc hool w ee r, en denk nop komt je “nee, ik dan ook nog eens d zou willen dat ik ie proefwer 3 maanden kweek. Hier moet vakantie had. Ik w je nog ve il dat schoo el voor sc leren, omd l afgehaft wordt! at je te laat ” b en t b gonnen en e- Maar dan realisee niks hebt ge pland. r je je dat je “Ik haat sc al over de hool!” krijg helft bent en je je ouders te en dat later, wann horen als eer je in je hun kind thuiskomt, dure au to naar je gr “weer do ote villa rijd or die d vieze regen t, zal en ke !” n; ze waren toch wel Je tas word handig, t op de gro die saaie nd ges- w meten en slaapekkende le je springt ac ss en . ht er de computer. “Ga leren, Jacqueline je hebt mo Rossen rgen je M proefwerk! AVO 4 ”
Als nieuwe afdelingleider en maatschappijleerleraar vonden we dat het eens tijd werd meneer Van der Brugge beter te leren kennen. Toen we het kale kantoor binnen kwamen lopen kregen we al snel een verklaring voor de grote leegte en de nog te schilderen muren. Het zag er inderdaad niet geweldig uit. Om toen maar ergens mee te beginnen vroegen we wat voor persoon hij was, hier even de facts op een rijtje. Peter van der Brugge, vader van 2 dochters (23 en 19), is begonnen in het basisonderwijs. Hij heeft daarna een groot aantal jaren in het speciaal onderwijs gezeten en is toen in de avonduren eerst een studie pedagogiek en daarna een studie psychologie gaan volgen. Hij is vervolgens in het beroeponderwijs gaan werken (18 jaar lang) en heeft toen de overstap naar onze school gemaakt. Hij houdt verder van klassieke muziek en dingen organiseren en regelen. Kerstboom of schoen zetten? Na even goed nadenken zegt hij: ‘Ik heb altijd uitermate genoten van Sinterklaas, daar heb ik hele
leuke tijden en herinneringen aan. Het ouderwetse uitpakken en later ook surprise, met leuke uitgebreide gedichten waarin je elkaar op de korrel neemt was echt fantastisch. Maar je merkt toch dat naarmate de kinderen wat ouder worden het sinterklaasfeest toch een beetje op de achtergrond zakt.’ Maar voor u blijft het dus toch schoen zetten? ‘Ja, zeker voor jongere kinderen vind ik dat het een groot feest moet blijven.’ Met welke kleur balpen schrijft u het liefst? ‘Ik schrijf heel graag met zwarte balpen, maar eigenlijk nog liever met zwarte fineliner of vulpen.’ En waarom dan wel vragen wij ons af? ‘Nou dat heeft gewoon een bepaalde uitstraling, je zult mij dus niet snel met bijvoorbeeld rood of groen zien schrijven.’ Wat zijn uw voornemens voor 2010? ‘Nog beter en meer inburgeren als Menciaan..’ Een geweldig voornemen volgens ons! ‘ ..zodat ik in ieder geval straks alle docenten nog beter ken en dat je ook van
binnenuit aanvoelt waar de school voor staat. Ik kom er natuurlijk als buitenstaander in en dus voelt het nog een beetje aan als een nieuwe warme jas, en door het dragen van zo’n nieuwe warme jas gaat hij pas lekker zitten. En dat is eigenlijk mijn voornemen, dat ik dat gevoel krijg.’ Heeft u misschien ergens een geheime slaapplaats in dit kantoortje? ‘Nee, dat heb ik helaas niet. Soms, moet ik zeggen, zou dat wel heel fijn zijn, er gebeurt zo ontzettend veel op een dag: collega’s die binnen komen, leerlingen die uit de les verwijderd zijn komen ook binnen, telefoontjes van ouders, ondertussen nog een paar lessen geven. Het is hier dus niet zo van “nu ga ik eens op mijn gemak zitten en een stuk uitwerken”, want daar is drukte te groot voor.’ Welke superheld zou u wel eens willen zijn? Superman, Batman, Spiderman of Catwoman? Ondanks de voorbeelden wist meneer Van der Brugge hier geen antwoord op, simpelweg omdat hij de superhelden niet kende. Shame on you vinden wij!
Wat vind u eigenlijk van het lesmateriaal van 4 vwo? ‘Ja.. uh.. dat is een moeilijke vraag’ AHA! Dus u weet eigenlijk helemaal niet wat het lesmateriaal is?! ‘Uh… ik heb nog geen zicht op wat AL het lesmateriaal van ALLE vakken is, ik kan dit wel voor mijn vakgebied zeggen, maar ik weet niet wat jullie bij wiskunde doen bijvoorbeeld. Over een jaartje kan ik jullie daar veel meer over vertellen.’ Met dat antwoord namen we dan toch genoegen. Wie of wat kwam het laatste door uw achterdeur? ‘Dat is een moeilijke.. Ik woon in een hoekhuis dus er komen bij ons wel opvallend veel mensen door de achterdeur.’ Wat wij ook niet gek vinden, want net als wij is meneer Van der Brugge in hart en nieren een Brabo! Kent u alle glazenwassers van het mencia al? ‘Nee ik ken geen enkele glazenwasser. Ik ben al blij als ik alle mensen van het Mencia ken, laat staan de mensen die van buitenaf komen!’ Gebeurt het wel eens dat u iemand er uit stuurt in uw les, die u (als afdelingleider) dan vervolgens
terug te zien krijgt? ‘Ja dat heb ik wel ja. Ik geef 6 uur les en het komt wel eens voor dat ik iemand eruit moet sturen en als dat bij andere docenten dan ook gebeurt, is het zo dat ik hem of haar weer tegen kom in mijn kantoor. Maar ik probeer wel als leraar te reageren, niet met in het achterhoofd “dan kan ik daar straks als afdelingsleider nog een schepje boven opdoen”. Ik denk overigens ook nog steeds dat je meer vliegen vangt met honing dan met azijn en ik geef leerlingen dan ook altijd de eerste keer dat ze hier komen krediet.’ Dus herrieschoppers wees niet bang, meneer Van der Brugge geeft je het voordeel van de twijfel! Is uw handtekening makkelijk te vervalsen? ‘Ik denk dat mijn handtekening heel makkelijk na te doen is, namelijk een grote P met een B erdoor.’ (Pssst, hier in combinatie met de balpen vraag HET recept voor al je te laat- en ziektebriefjes!) Wanneer bent u nou echt een keer uit de band gesprongen? Na een lange stilte: ‘Ik ben eigenlijk niet zo van uit de band springen,
maar wat ik wel heel kicken vond was toen ik voorzitter was van de kindervakantieweek en we 50 jaar bestonden we een tripje naar Bobbejaanland hadden georganiseerd. Aangezien het 2500 kinderen waren was het wel super dat het gelukt was om het van de grond te krijgen; we hadden namelijk een hele parkeerplaats afgehuurd en overal bussen vandaan geplukt tot we er 52 hadden. Daar hebben we al die kinderen in gekregen.’ Op dat moment hing onze kin toch echt even op onze knieën. WAJOOO RESPECT. Heeft u al een BFF op het Mencia? ‘Nou ik werk natuurlijk heel intensief samen met mevrouw De Ruyter en mevrouw Bardoel. En in mindere mate ook meneer Alt. Maar als ik dan echt iemand moet kiezen dan toch mevrouw De Ruyter.’ Dat trouwens wel na ons aandringen, want ja iedereen heeft toch een BFF nodig? Helaas was het toen alweer tijd. We hebben genoten van de erg uitgebreide antwoorden van de nieuwe afdelingsleider. En bij het afscheid ons alsnog voorgesteld, want we waren wel zo stom om te vergeten ons voor te stellen. Romy Verweij en Anouk Erdkamp.
