Femmie van Santen
Lege handen Literaire thriller
Lege handen.indd 3
02-04-13 18:15
© Uitgeverij Kok – Utrecht, 2013 Postbus 13288, 3507 LG Utrecht www.kok.nl © Femmie van Santen, 2013 Omslagontwerp Mark Hesseling Opmaak Stampwerk, Nijkerkerveen – Jacqueline Roest ISBN 978 90 435 2121 5 ISBN e-book 978 90 435 2122 2 NUR 305 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
Lege handen.indd 4
02-04-13 18:15
Proloog
Met een zwiepend geluid valt de klapdeur achter mij dicht. Ik staar de lange gang af. Even knipper ik met mijn ogen. Niet zo lang geleden lag ik hier. Nog voel ik de folterende pijn van de barensweeën die me geen adempauze gunden. Opnieuw hoor ik de aarzelende dunne kreetjes van het kind. Een meisje. Mijn meisje. Ik trek mijn hoofddoek tot vlak boven mijn ogen en slik een paar keer hevig. Wanneer het snelle kloppen van mijn hart wat bedaard is, loop ik door. Het is druk. Verplegend personeel loopt af en aan met bedpannen en waskommen. In de nis halverwege de gang zitten vier aanstaande grootouders luid hun zenuwen weg te praten. Een van hen heeft een belachelijk grote beer met een strik om in zijn armen. Doelbewust versnel ik mijn pas en ik knik naar een jongeman in een witte jas die mij gehaast voorbijloopt. Ik passeer de spoelruimte en probeer de misselijkmakende walm van urine en ontsmettingsmiddelen die me tegemoetkomt te negeren. Nu komt de balie. Het zweet prikt in mijn oksels onder de warme lange jas en ik merk hoe mijn ademhaling versnelt. Het afdelingshoofd houdt mij met een handgebaar staande. Ze draagt nog steeds die ouderwetse bril. ‘Komt u voor mevrouw Kaboli?’ vraagt ze zonder op antwoord te wachten. ‘Dan zult u nog even geduld moeten hebben. Neemt u maar even plaats in de wachtruimte aan het eind van de gang.’ Ik knik en loop verder. De weg is zo bekend. Daar, achter die glazen wanden, is de babykamer. Huilgeluidjes in allerlei toonaarden dwarrelen naar buiten. Een moment blijf ik staan kijken naar de doorzichtige bakjes met roze en blauwe dekentjes. Binnen loopt een verpleegkundige heen en weer. Als de telefoon gaat, snelt ze naar het bureau in de hoek om hem op te nemen. Ze staat met de rug naar mij toe. Dan open ik de deur en loop naar het eerste roze dekentje dat ik zie.
5
Lege handen.indd 5
02-04-13 18:15
Het is verbluffend eenvoudig. Ik til de baby uit het bedje en schuif haar in de drager onder mijn halfgeopende mantel. Even lijkt het of ze wil gaan huilen. Ik hou mijn adem in. Maar het bewegen van mijn lichaam wiegt haar direct weer in slaap. De deur valt achter mij dicht en met kalme pas wandel ik weg.
6
Lege handen.indd 6
02-04-13 18:15
1
Het snerpende gepiep lijkt van ver te komen, maar neemt langzaam in volume toe. In een trage beweging maait haar arm in de richting van het geluid. Pas bij de derde poging lukt het Valerie de wrede aankondiger van een nieuwe dag tot zwijgen te brengen. Met een zucht komt ze overeind en ze kijkt naar het lege kussen naast zich. Cas moest vandaag al vroeg beginnen, dat is waar ook. ‘Mama?’ Bij de deur staat Daan in zijn pyjamaatje. De donkere plek op zijn broek verklaart zijn bedrukte gezichtje. Het is weer eens zover. ‘Ik kom eraan, lieverd.’ Rustig reageren en vooral nooit boos worden, heeft de huisarts pas nog gezegd. Dat geeft alleen maar stress en dat is precies wat vermeden moet worden. Hij is pas vijf, het gaat vanzelf over. Ze zet haar zoon onder de douche en propt de natte lakens in de wasmachine. Snel een doekje over de kunststof matrashoes en zelf maar even een kattenwasje bij de kraan. Vervelend dat Cas weg is. Normaal zorgt hij voor de kinderen zodat zij zich op haar gemak kan douchen en aankleden. Haastig volgt ze met het kohlpotlood de contouren van haar ogen en werpt een snelle blik op het resultaat. Niet perfect, maar who cares. Als ze met Daan beneden komt, zit Roos al boven haar kommetje met cornflakes. ‘Hè, kijk nu eens, je hebt geknoeid met de melk.’ Valerie hoort de ergernis in haar stem. Ze geeft haar dochter een vluchtige kus op het hoofd en dept de druppels van de tafelrand. Nu twee sneetjes brood uit de vriezer en even in de magnetron. Voor Daan een boterhammetje met pindakaas, dat is elke morgen vaste prik.
7
Lege handen.indd 7
02-04-13 18:15
Zelf maar eentje met alleen een beetje boter. En een snelle koffie. Ze drukt het koffiepadapparaat dicht en staart naar het bruine vocht dat met veel gesis naar beneden stroomt. ‘Kijk uit!’ De verschrikte kreet van Roos doet haar even knipperen. Het kopje dat ze uit de vaatwasser grist vangt nog net de helft van de koffie op. Dan ziet ze het knipperende lichtje van de magnetron. De aanblik van het verschrompelde brood op de glazen plaat stuwt de brok die al sinds het ontwaken ergens in haar keel zit, verder omhoog. Met de rug van haar hand veegt ze over haar ogen. ‘Huil je, mama?’ Ze glimlacht naar Daans gezichtje dat bezorgd naar haar opkijkt en wappert met de theedoek. ‘Nee hoor knul, moet je zien wat een damp.’ ‘Ze zijn druk vandaag; zeker storm op komst.’ Valerie knikt en blaast in haar koffie. Met haar collega staat ze tijdens het speelkwartier op het schoolplein te huiveren in haar dunne blazer. Na een prachtige nazomer is het weer opeens omgeslagen. Tijd om warmere jassen tevoorschijn te halen. ‘Gaat het een beetje?’ Er klinkt bezorgdheid in Jeanny’s stem. ‘Ja hoor, alleen wat koud.’ ‘En voor de rest?’ Valerie weet dat ze Jeanny niet voor de gek hoeft te houden en haalt haar schouders op. ‘Och, wat zal ik zeggen. Soms denk ik dat mijn leven een groot toneelstuk is. Voor de buitenwereld lijkt alles heel normaal, maar dat is allemaal maar schijn.’ De oudere vrouw legt een hand op haar arm en zwijgt. Als ze wegloopt om twee vechtersbaasjes uit elkaar te halen, kijkt Valerie haar met genegenheid na. Jeanny is, als hoofd van de school, de enige die weet wat er drie jaar geleden in hun gezin gebeurd is. Toen na een fusie de gang van zaken op hun kleine schooltje drastisch veranderde, verdwenen er in één klap vier docenten die werden vervangen door andere. Valerie vindt het eigenlijk wel best zo. Ze heeft geen
8
Lege handen.indd 8
02-04-13 18:15
behoefte aan medelijdende blikken en confronterende vragen. De sfeer op school is wel veranderd, dat is waar. Hun identiteit is verwaterd, zegt Jeanny altijd. Vroeger kwamen er alleen kinderen uit christelijke gezinnen, maar tegenwoordig moet de school openstaan voor alle gezindten, inclusief kinderen van allochtone ouders. Niet dat dat er zo veel zijn, maar toch. Valerie heeft er geen problemen mee. Ook al is de naam van School Met Den Bijbel veranderd in De Flierefluit, er wordt nog altijd gebeden en elke vrijdagmiddag een Bijbelverhaal voorgelezen. Mooi toch, dat ook niet-christelijke kinderen daar nu iets van meekrijgen? Als de bel gaat, verzamelen alle kinderen zich bij de deur. Ze willen allemaal tegelijk naar binnen. Valerie ziet Jeanny al in haar handen klappen en gebaren om rijen te vormen, maar zoals meestal is het onbegonnen werk. De helft van de kinderen is al naar binnen geglipt en de andere helft luistert voor geen meter. ‘Das war einmal,’ zegt ze met een knipoog als ze haar collega passeert. ‘Ik blijf het proberen,’ zegt Jeanny strijdlustig. Cas is al thuis, ziet Valerie als ze haar autootje op de oprit zet en de kinderen laat uitstappen. Eigenlijk is het tegen hun principe, maar noodgedwongen hebben ze elk hun eigen auto. Door het verschil in werktijden en de afstand moesten ze wel. ‘Hoe was het vandaag?’ Het is de gebruikelijke vraag die ze elkaar stellen. Cas vertelt over de nieuwe opdracht die zijn bedrijf heeft binnengehaald en zij iets over een voorval in de klas. Roos is met Daan aan een nieuw legobouwwerk begonnen. Hun verhalen komen doorgaans aan tafel pas los. Als de kinderen naar bed zijn en Cas achter zijn laptop zit, zegt Valerie: ‘Ik ga nog even bij Claire langs, oké?’ Ze zet de kop koffie die ze voor hem heeft ingeschonken op de tafel. Cas knikt zonder op te kijken. Het is dan ook meer een mededeling dan een vraag.
9
Lege handen.indd 9
02-04-13 18:15
Het is maar een kort ritje, maar haar handen zijn ijskoud als ze haar fiets neerzet. De kleine vakwerkboerderij van haar vriendin ligt even buiten de stad. Claire is na het noodlottige verkeersongeluk van haar ouders op de boerderij blijven wonen. Als enig kind was alles aan haar nagelaten. De twaalf koeien en een behoorlijk stuk landbouwgrond heeft ze voor een leuke prijs kunnen verkopen. Inmiddels heeft ze het nodige laten verbouwen en is het interieur grondig veranderd, zodat het echt haar huis is geworden. Valerie zucht als ze terugdenkt aan de ellendige tijd die daaraan voorafging. Zeker een jaar lang was Claire niet in staat geweest ook maar iets te doen en had ze lijdzaam moeten toezien hoe haar vriendin ten prooi viel aan een diepe depressie. Ze weet nog hoe schuldig ze zich voelde omdat haar eigen leven van een leien dakje leek te gaan. Toen nog wel. In ieder geval keerde na verloop van tijd Claires veerkracht terug en stortte ze zich met overgave op de renovatie van de boerderij. De stal heeft ze laten ombouwen tot fotostudio en daarmee een langgekoesterde wens in vervulling laten gaan. Als journalistiek fotograaf werkte ze toen al jaren voor het Limburgs Dagblad, maar na de realisatie van haar studio heeft ze steeds meer eigen opdrachten gekregen. Dankzij haar artistieke oog trekt ze steeds vaker bijzondere orders naar zich toe en hebben ook verschillende bn’ers haar studio al weten te vinden. Inmiddels werkt ze alleen nog als freelancer voor de krant. De buitenkant van de boerderij is nog precies zoals die vroeger was. Valerie kwam hier al als kind. Spelen bij Claire was altijd een feest. Ravotten op het erf, rijden op de skelters, spelen in het hooi. Met een warm gevoel volgt ze met haar vinger de sierletters op het oude naambordje bij de poort die naar de grote binnenplaats leidt: Familie Coumans. De letter F staat een beetje scheef. Ze weet nog hoe Claire het bordje maakte op school, voor Vaderdag, tijdens de handenarbeidles. De klei om de letters moest worden uitgesneden en dat was moeilijker dan het leek. Claire had ge-
10
Lege handen.indd 10
02-04-13 18:15
stampvoet om het resultaat, maar haar vader vond het prachtig en had het meteen een plaatsje gegeven naast de voordeur. En daar hangt het nog steeds. ‘Leuk das se d’r bis!’ Haar vriendin geeft haar een knuffel als ze binnenkomt. Als kind van Hollandse ouders spreekt Valerie geen dialect, maar ze verstaat het prima. Toch schakelt iedereen automatisch over op het Nederlands als ze met haar praten. ‘Ik heb de open haard maar weer eens aangemaakt.’ Claire loopt voor haar uit de kamer in. ‘Heerlijk.’ De pittige geur van houtskool vult het hele huis. ‘Alles in orde?’ informeert Claire terwijl ze twee wijntjes inschenkt en op de lage tafel neerzet. ‘Ik moest er even tussenuit.’ Valerie nipt aan haar glas. ‘De avond leek zo vreselijk lang. Cas zit zoals gewoonlijk de hele tijd achter zijn laptop en de tv boeit me niet.’ Claire kijkt haar van opzij aan. ‘Wanneer ga je weer eens schilderen, Valerie?’ ‘Alsof dat gaat!’ Het klinkt scherper dan ze bedoelt. ‘Ik heb het wel geprobeerd, hoor. De ezel opgezet, nieuw doek gespannen, kwasten en verf klaar. Maar er gebeurde niets. Ik kan het niet meer, Claire. Ik ben volkomen leeg, het is op.’ Claire knikt en kijkt zwijgend in het haardvuur. ‘Het is die onzekerheid,’ gaat ze verder, ‘die maakt me gek. Het is nu drie jaar geleden en we weten nog steeds niets.’ ‘Laat de politie nog weleens iets van zich horen?’ Valerie schudt haar hoofd. ‘Math Ramakers komt af en toe eens langs. Hij is de enige die zich nog met de zaak bezighoudt, de rest is er vanaf gehaald. Toevallig komt hij overmorgen weer.’ ‘Heeft hij iets speciaals te melden, denk je?’ ‘Welnee. Hij komt waarschijnlijk gewoon voor de gezelligheid.’ Ze haalt haar schouders op. ‘Misschien een rare vraag,’ zegt Claire. ‘Maar mag ik ook komen? Ik wil die Ramakers ook weleens ontmoeten, hij komt zo vaak bij jullie over de vloer. Dan weet ik eindelijk over wie jullie
11
Lege handen.indd 11
02-04-13 18:15
het steeds hebben. En misschien kunnen we nog eens een beetje over de zaak brainstormen.’ Ze zucht gelaten. ‘Van mij mag het. Maar stel je er niets van voor. Volgens mij zijn alle ideeën al tig keer geopperd en hebben we alle scenario’s al honderdmaal binnenstebuiten gekeerd. Ik ben zo moe, Claire. Cas en ik leven volkomen langs elkaar heen. We praten er nauwelijks meer over. Hoelang hou ik dit nog vol? Hoe kan ik een goede moeder zijn voor Roos en Daan als ik alleen maar kan denken aan ons kleine meisje dat God weet waar is?’ Claire slaat een arm om haar schouders. ‘Dat laatste is ons enige houvast.’
12
Lege handen.indd 12
02-04-13 18:15
2
‘Nu echt gaan slapen, Roos.’ Valerie legt het voorleesboek terug op de plank boven het bed en neemt het fotolijstje dat daar staat in haar handen. Roosje als peuter met haar pasgeboren broertje in een weinig comfortabele houding op haar arm. Haar eigen hand, die moet voorkomen dat het arme kind eraf rolt, is ook nog net zichtbaar. De trotse blik in de ogen van haar dochtertje doet haar even glimlachen. Hoe ze daar zit, zo fier rechtop naast haar moeder in het kraambed, met haar ongekamde rossige krullenkopje en afgezakte schouderbandjes. Valerie knippert met de ogen. De foto wordt plotseling wazig en het beeld van Roosje maakt plaats voor dat van een ander meisje. Net zo oud. Dezelfde krullen. Sproetige wangetjes. Het zoemen van de deurbel en het geluid van stemmen beneden in de hal brengen haar terug in de werkelijkheid. Zachtjes doet ze de deur achter zich dicht en snuit haar neus. In de badkamer dept ze haar gezicht met water. Vanuit de spiegel staren twee trieste ogen haar aan. Ogen waaruit alle glans is verdwenen, die nooit meer meedoen als ze lacht. In stilte leiden zij een eigen leven dat niet synchroon loopt met de rest. ‘Fijn dat je er bent.’ Ze geeft de rechercheur een hand. Math Ramakers staat op uit zijn stoel en legt de pijp die hij net uit zijn zak gehaald heeft op de leuning. ‘Dag, Valerie. De kinderen al op één oor?’ Ze hoort teleurstelling in zijn stem. Ze weet dat hij erg op Daan en Roos is gesteld. In de afgelopen jaren is hij een soort oom voor hen geworden, die regelmatig langskomt en altijd wat lekkers bij zich heeft. Maar vanavond heeft ze weinig zin in al dat opgewon-
13
Lege handen.indd 13
02-04-13 18:15
den gedoe. Voordat ze dan eindelijk eens aan de praat raken is er zo een uur verstreken. Bovendien komt Claire ook nog. Cas staat in de keuken het Senseoapparaat te vullen. ‘We kunnen beter gewone koffie zetten.’ Met een ongeduldig gebaar pakt ze de filterzakjes uit het keukenkastje en zet de pads terug. ‘Ook goed.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik hoor de bel, dat zal Claire zijn.’ ‘Zo lieve mensen, hoe gaat het hier?’ Math kijkt hen beiden aan en neemt een trek van zijn pijp. Valerie kijkt geërgerd toe hoe Cas hem gedienstig een asbak aanreikt. Ondanks hun stellige overtuiging dat roken uit den boze is en er een bordje in de hal hangt met Dit is een rookvrij huis heeft hij van het begin af aan een uitzondering voor Math gemaakt. Waarom is haar een raadsel, roken is voor haar roken, of het nu een sigaret is of een zogenaamd ‘gezellige’ pijp, zoals Cas het noemt. ‘Ik ben benieuwd of je het nog zo gezellig vindt als onze kinderen straks luchtwegproblemen hebben en Math met longkanker in het ziekenhuis ligt,’ heeft ze hem al eens toegebeten. Maar hij vindt al haar argumenten vreselijk overdreven en ze heeft geen energie om ertegen op te blijven boksen. En Math zelf is, dat moet ze toegeven, gewoon een lieverd, die zich van geen kwaad bewust is. Zoals hij daar nu zit, achterovergeleund in hun oude relaxfauteuil. Op de beige spencer die zijn omvangrijke buik omspant is as gemorst. Het paarse overhemd mist een knoopje bij de boord en zijn stropdas kleurt totaal niet bij de rest. Een echte vrijgezel. Je zou hem zo naar Trinny en Susannah willen sturen voor een make-over. Alsof hij haar gedachten raadt, veegt Math de as van zijn buik en schenkt haar een verontschuldigende glimlach. Vanaf de rieten schommelstoel geeft Claire haar een knipoog. Ze kent haar stokpaardje maar al te goed. Cas, die blijkbaar antwoord heeft gegeven op Maths vraag, zegt iets over ‘een moeilijke tijd’. Het understatement van het
14
Lege handen.indd 14
02-04-13 18:15
jaar. Hun leven is gewoon een puinhoop; één grote ellende. O ja, ze doen hun uiterste best er iets van te maken en ogenschijnlijk loopt het allemaal prima. Ze hebben hun baan, de kinderen gaan naar school en elke zondag gaan ze keurig naar de kerk. Voor de buitenwereld lijkt er niet veel aan de hand. Maar weinigen weten hoe dun het laagje vernis is dat over hun leven ligt. Even krabben en je stuit op de ruwe werkelijkheid. ‘Is dat het dossier, meneer Ramakers?’ De vraag van Claire doet haar opkijken. ‘Zeg maar gewoon Math, hoor.’ Hij trekt het bruine karton uit zijn aktetas omhoog. ‘Nee, ik vrees dat het dossier van Babs wel iets dikker is dan dit.’ Er gaat een schokje door haar heen als ze Math de naam van haar kind hardop hoort uitspreken. De meesten proberen dat te vermijden, realiseert ze zich opeens. Misschien niet eens bewust. ‘Het is een samenvatting die ik gemaakt heb naar aanleiding van de gebeurtenissen rondom haar verdwijning.’ ‘Wil je er iets uit voorlezen?’ Claires stem klinkt nieuwsgierig. ‘Als Valerie en Cas het goedvinden?’ Cas kijkt haar vragend aan. ‘Ga je gang.’ Dat klinkt onverschilliger dan ze zich vanbinnen voelt. Ze zit helemaal niet te wachten op een opsomming van de afschuwelijke gebeurtenissen van destijds. Niet dat het veel uitmaakt natuurlijk. Verder dan de bodem kun je in een put niet komen. ‘Het is vrijdagavond 21 uur 15, twintig augustus, 2009. Op het bureau krijgen wij een telefoontje via 112, van het ziekenhuis. Op de kraamafdeling wordt een baby vermist. Het betreft de pasgeboren Babs Meertens, twee dagen oud. Zij lag in een van de bedjes op de zogeheten babykamer, waar kinderen liggen die extra zorg of observatie nodig hebben. Babs lag daar vanwege een hartruisje, waar nog geen verder onderzoek naar was gedaan. Zij was verder in goede conditie, en
15
Lege handen.indd 15
02-04-13 18:15
had vlak na de geboorte een goede ap…’ Math hapert even en zet zijn leesbril recht. ‘Apgarscore?’ vult Claire aan. ‘Inderdaad ja, Apgarscore.’ Math knikt haar over de rand van zijn bril heen dankbaar toe en hervat: ‘Hetgeen betekent dat alle reflexen en functies die getest worden, in orde waren. Op het moment van de roof lag de baby in bedje nummer twee, aan de rechterzijde van de deur.’ Roof. Valerie huivert bij de dreigende kilte van dat woord. Eigenlijk wil ze helemaal niet meer luisteren. Haar hand reikt naar het televisieblad dat op het bijzettafeltje ligt. Een artikel over de nieuwste boeken, een interview met een presentatrice. En natuurlijk een overdenking van een of andere predikant die het allemaal zo goed weet. Kijk maar: Corrie ten Boom zei ooit: Bidden verplaatst onze aandacht van het probleem naar de Almachtige. Ja, als het allemaal zo simpel was. Toch blijven de woorden in haar hoofd zoemen. Bidden, wanneer heeft ze dat voor het laatst gedaan? Ze kijkt op van het blad. Math leest nog steeds voor uit zijn samenvatting. ‘Diezelfde vrouw is inderdaad gesignaleerd bij het terugkijken van de beelden van de bewakingscamera in de centrale hal. Tussen haar komst en vertrek zaten slechts tien minuten. Omdat zij een wijde mantel droeg, zou het heel wel mogelijk zijn geweest daaronder een baby te vervoeren zonder dat dit opviel.’ ‘Wel eigenaardig,’ peinst Claire hardop, ‘dat niemand haar op die afdeling heeft gezien.’ Ze heeft haar stoel wat dichter bij die van Math geschoven en tuurt op zijn blad met aantekeningen. Hij schijnt het niet erg te vinden. ‘Er was een coassistent die zich kon herinneren dat ze binnenkwam.’ Math zwijgt even, neemt vergeefs een trek van zijn pijp, klopt hem leeg in de asbak en gaat verder: ‘Er wordt besloten vijf rechercheurs op het onderzoek te zetten. De Iraanse familie blijkt die avond geen ander bezoek te hebben gehad. Elk familielid wordt uitvoerig ondervraagd en gescreend, maar zonder resultaat. Er wordt een profiel opgesteld van de eventuele
16
Lege handen.indd 16
02-04-13 18:15
dader en er is speciale aandacht voor het gebeuren tijdens een uitzending van Opsporing Verzocht. De tips die we daarna krijgen, leveren evenmin iets bruikbaars op.’ ‘Toch blijft het vreemd, dat er niet één nuttig dingetje bij zat.’ Claire laat de schommelstoel vervaarlijk achterover hangen en wiebelt met haar Nikes om het evenwicht te bewaren. Math legt zijn bril op de tafel en kijkt haar aan. ‘En er is een verklaring van een taxichauffeur die gezien heeft hoe een allochtone vrouw wegreed met een baby in een autozitje naast zich.’ Valerie knijpt haar ogen dicht. Het liefst zou ze ook haar oren dichtstoppen. ‘Helaas wist hij zich weinig details over de auto te herinneren, dus daar konden we verder weinig mee. En dan waren er natuurlijk allerlei vage tips van mensen die hun Turkse of Marokkaanse buurvrouw opeens met een baby hadden gezien zonder dat ze zwanger was geweest. We hebben ze allemaal gecheckt, maar de betreffende vrouwen waren toch echt aantoonbaar moeder van hun kind. In één geval had iemand alleen maar een keer de kinderwagen van een kennis gebruikt voor haar boodschappen.’ Hij zet zijn bril weer op en leest: ‘We zijn de gegevens nagegaan van alle allochtone vrouwen in de stad en omliggende gemeenten die het jaar daarvoor een kind hebben verloren aan een dodelijke ziekte of rondom de geboorte. Eveneens zonder resultaat.’ Even valt er een stilte. Cas staart naar zijn schoenpunten. ‘Misschien moeten we ons er zo langzamerhand maar bij neerleggen.’ ‘Ben jij gek!’ Valerie springt overeind. Cas heft in een hulpeloos gebaar zijn handen op. ‘Ik bedoel alleen maar dat we ooit zullen moeten accepteren dat al het denkbare is gedaan. Al drie jaar staat ons leven stil. We hebben nog twee kinderen die ons nodig hebben.’ ‘En dan ons derde kind maar gewoon vergeten zeker?’ bijt ze hem toe. De zin blijft loodzwaar in de kamer hangen.
17
Lege handen.indd 17
02-04-13 18:15
‘Zal ik nog wat koffie inschenken?’ Claire staat op om naar de keuken te gaan. Behulpzaam zet Math de kopjes op het dienblad en reikt het haar aan. Valerie is de kamer uit gevlucht. Op het toilet leunt ze met haar rug tegen de deur en staart door het bovenraampje naar de bruin verkleurde bladeren van de grote eik in de voortuin. Het zachtjes wuiven van de takken in de wind brengt haar ademhaling langzaam tot bedaren. Het zakelijke verslag heeft in haar hoofd een déjà vu teweeggebracht. Een film, in levendige beelden, felle kleuren en een te schel geluid. Opnieuw hoort ze de stem van het afdelingshoofd, die haar iets vertelt wat ze niet wil horen. Iets wat je alleen leest in de krant, of ziet in een soap. Iets wat een ander overkomt. Uw baby is verdwenen. Ongeloof. Ontkenning. Verbijstering. Woede. Depressie. Ze heeft alle stadia doorlopen van wat haar psycholoog laatst een rouwproces noemde. Dat woord maakte haar razend. Hoezo: rouwproces? Denk maar niet dat ik hierin ooit zal kunnen berusten; nooit! Mijn kind is niet dood, ze is alleen maar weg. Opgelost in het niets, als in een verdwijntruc. Maar straks komt ze weer tevoorschijn. Het moet! Bidden verplaatst je aandacht naar de Almachtige. God, help me daar dan bij! Is zo’n schreeuw vol boosheid ook een gebed? Een ongekend gevoel borrelt in haar omhoog. Alsof er een sluimerende bron wordt aangeboord die opeens tot leven komt. Hoop. Nieuwe strijdlust maakt zich van haar meester.
18
Lege handen.indd 18
02-04-13 18:15
