Eva Cassidy – De Biografie
eva cassidy De Biografie
johan bakker
Uitgeverij DoDo B.V. - Almere
Inhoudsopgave Proloog 7
Drukwerk: Drukkerij Wilco B.V. | www.wilco.nl Vormgeving: CO2 Premedia B.V. | www.co2premedia.nl Foto omslag: Matthew Dols | www.matthewdols.com Foto achterzijde: Ron Beenen | www.ronbeenen.nl Foto’s in het fotokatern: Johan Bakker | www.johanbakker.org en John Shore | www.johnshorephoto.com isbn 978 90 818490 3 6 Uitgeverij DoDo B.V. www.uitgeverijdodo.nl Uit deze uitgave mag uitsluitend iets verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en / of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, opnamen, of op welke andere wijze ook, hetzij chemisch, elektronisch of mechanisch,
Hoofdstuk 1 – Made in Germany 33 Hoofdstuk 2 – Durf te dromen 47 Hoofdstuk 3 – Laat nooit merken hoe onnozel je bent 59 Hoofdstuk 4 – ‘She’ll Be Coming Round The Mountain’ 69 Hoofdstuk 5 – ‘Pimps and Players’ 83 Hoofdstuk 6 – Dit ben ik niet 94 Hoofdstuk 7 – Stap maar in! 103 Hoofdstuk 8 – ‘I Don’t Want To Be Any Man’s Bride’ 116 Hoofdstuk 9 – Live At Blues Alley 134 Hoofdstuk 10 – Dit was echt een stem uit de hemel 146 Hoofdstuk 11 – ‘Give Yourself To Love’ 157 Hoofdstuk 12 – Vogels blijven zingen 172 Hoofdstuk 13 – No Boundaries 186 Hoofdstuk 14 – Imagine & American Tune 195 Hoofdstuk 15 – Somewhere 204 Hoofdstuk 16 – Michelle, Henrik en Laura 209 Hoofdstuk 17 – Songbird, Her Story By Those Who Knew Her 214 Hoofdstuk 18 – Over The Rainbow en Katie Melua 218 Hoofdstuk 19 – Hollywood en Eva’s beeldende kunst 222 Hoofdstuk 20 – Simply Eva en ‘Springtime’ 227
na voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur. Dit boek is een uitgebreide versie van het eerder in het Engels verschenen boek ‘Behind the Rainbow, the tragic life of Eva Cassidy’, van dezelfde auteur. Omnibus Press 2012. ISBN 9781780382319 ©
Epiloog 231 Stamboom Eva Cassidy 235 Discografie Eva Cassidy 236 Bronvermelding 242
5
There will never be another Eva. Chuck Brown (1936 – 2012)
Baltimore
Proloog
Rockville Harpers Ferry Bowie
Bethesda
Annapolis New Carrolton
Georgetown
WASHINGTON D.C.
Largo
Potomac River
Alexandria
Oxon Hill
CHESAPEAKE BAY
I
n de zomer van 2001 vind ik bij thuiskomst van vakantie een envelop op de deurmat. De inhoud bestaat uit een cd van een mij onbekende zangeres en een brief met het verzoek die te recenseren. De van huisvlijt getuigende bruine cover van Songbird met daarop een niet al te scherpe foto van een onopvallende jonge vrouw nodigt niet meteen uit tot beluistering. Wanneer ik echter Eva Cassidy het voordeel van de twijfel geef en de openingsmaten van haar versie van ‘Fields Of Gold’ hoor, blijf ik als aan de grond vastgenageld staan. Eva’s hypnotiserende stem houdt me vijfenveertig minuten lang, tot aan de slotmaten van ‘Over The Rainbow’, in de ban. Koude rillingen en authentiek kippenvel wisselen elkaar af ook als ik de cd opnieuw afspeel. Het is niet alleen die stem in combinatie met haar eenvoudige gitaarbegeleiding, het is tevens de keuze van de liedjes. Mooie tijdloze melodieën en teksten over leven en dood. Aan de manier waarop Eva zingt: ‘The dreams that you dare to dream, really do come true,’ kun je horen dat ze daarin echt gelooft. Uit de begeleidende informatie van de platenmaatschappij blijkt dat Eva Cassidy (1963 – 1996) al vijf jaar niet meer in leven is. In het najaar van 2008 krijg ik de kans de Iers - Engels - Georgische zangeres Katie Melua te interviewen in Grand Hotel Amrath te Amsterdam. Omdat ik ruim op tijd ben, drink ik van te voren een kopje koffie in de hotelbar, waar op dat moment twee jongens van een jaar of twintig aan
7
Eva Cassidy – De biografie
Proloog
een tafeltje zitten. Af en toe werpen ze vragende blikken in mijn richting. Wanneer een cameraploeg van SBS aan hun tafeltje verschijnt, meen ik van doen te hebben met een stel leerling-verslaggevers. De jongens krijgen een seintje dat ze op audiëntie mogen komen en verlaten de barruimte met in hun kielzog de cameraploeg. Eerder dan verwacht komen ze weer terug. Triomfantelijk houden ze een gouden plaat in de lucht, die de zangeres hen kennelijk heeft overhandigd. De jongens heten Nick en Simon, zo vermeldt hun award en ik besluit mijn dochter Deborah thuis te vragen of ze hen kent. Katie Melua is inmiddels op de begane grond gearriveerd, loopt een eindje achter de jongens aan en neemt me vervolgens mee naar een antiek liftje. Als nu de stroom uitvalt, hang ik een paar uur met Katie Melua tussen hemel en aarde, denk ik op het moment dat we langzaam omhoog bewegen. Zover komt het echter niet. Katie Melua gaat me voor naar haar hotelkamer waar we plaatsnemen op een betrekkelijk kleine tweezitsbank. Over muzikale voorbeelden hoeft de zangeres niet lang na te denken: ‘Ik groeide op in een tijd van hiphop en r&b. Het showelement, de gelikte presentatie en de eenvormigheid van die muziek begonnen me steeds meer tegen te staan. Op dat moment ontdekte ik een amateuristisch gefilmd optreden van Eva Cassidy. Het beeld was statisch en soms zelfs kleurloos, maar Eva en haar band deden precies wat ze moesten doen: het uitvoeren van prachtige, vaak breekbare liedjes. Eva gaf niets om de glitter en de glamour van het artiestenbestaan, maar ze zong volledig overtuigend. Toen ik haar hoorde zingen, wist ik dat ik dat ook wilde. Diezelfde dag schreef ik ‘Faraway Voice’ als een eerbetoon. In dat lied vertel ik hoe jammer het is dat ik haar nooit in het echt heb horen zingen. Het is typerend dat Eva Cassidy, zelfs toen ze wist dat ze ongeneeslijk ziek was, ‘Wonderful World’ uitvoerde tijdens haar laatste optreden.’ Katie Melua heeft het lied postuum succesvol tot een duet bewerkt met behulp van oude filmbeelden. Na afloop van het interview, spreek ik mijn verwondering uit tegen Daniëlle Metselaar en Alice Willems die de promotie van de albums van Katie Melua en Eva Cassidy in Nederland verzorgen. Veel mensen zijn gefascineerd door de stem van Eva Cassidy, maar we weten maar weinig
over haar. Zou het geen idee zijn een boek over haar te schrijven? De twee PR-medewerkers zien er wel wat in, te meer omdat de bodem van het liedjesreservoir in zicht is. Een biografie zal de vlam vast langer laten branden. We spreken af dat ik op onderzoek uitga en hen op de hoogte houd van mijn bevindingen. Er blijkt een biografisch werkje op de Engelse markt verschenen te zijn, getiteld Songbird. Dat is al een eerste stap. Met behulp van The American Book Centre kan ik het bestellen. Het betreft een damesbladachtig plaatjesboek met citaten van mensen die Eva hebben gekend. Het bevat vrij veel informatie, al is de presentatie ervan nogal hap snap. Bovendien is het boek tamelijk hagiografisch van opzet, alsof Eva Cassidy een heilige was. Ook in de meeste Engelse en Amerikaanse krantenartikelen overheerst deze wat onwerkelijke toon. Het boek Songbird geeft de indruk dat familie, vrienden en bandleden Eva Cassidy in nauwe verbondenheid gedenken. Veel prangende vragen worden echter niet beantwoord: waarom bleef een zangeres van dit kaliber zo lang onbekend? Waarom is ze is Engeland en andere Europese landen zo populair, terwijl Amerikanen schouderophalend aan haar voorbijgaan? Schreef ze zelf nummers? Waarom woonde ze op haar 33ste nog bij haar ouders? Had haar vroege dood aan de gevolgen van huidkanker voorkomen kunnen worden? Waarom zong ze gospels? Hoe zit het met de beeldende kunst die ze maakte? Is haar werk in een museum te bekijken? Er zit weinig anders op dan zelf een onderzoek te beginnen. Kennelijk zijn de twee belangrijkste mensen in Eva’s leven producer, bandlid en vriend Chris Biondo en haar moeder Barbara geweest. Chris Biondo is eenvoudig te traceren via de website van het bedrijf dat hij runt samen met Lenny Williams, de voormalige pianist van The Eva Cassidy Band. De twee zijn tegenwoordig succesvolle documentaire-componisten voor National Geographic en andere televisiekanalen; ze wonnen verschillende Grammy’s voor hun soundtracks. Chris beantwoordt mijn schriftelijke verzoek met de simpele vermelding van zijn telefoonnummer. ‘De grote hausse aan publiciteit rond Eva dateert al weer van een paar jaar geleden,’ zo vertelt Chris na wat inleidend aftasten. Naar aanleiding van het verschijnen van Songbird, Time after Time en American Tune reis-
8
9
Eva Cassidy – De biografie
Proloog
de hij naar Europa, waar hij werd geïnterviewd op radio en televisie. Ja, hij voelt zich een ambassadeur van Eva Cassidy. ‘Ik heb het gevoel dat ik haar moet beschermen tegen de boze buitenwereld,’ vertelt hij. ‘Eva was tijdens haar leven een kwetsbaar persoon. Nu ze er niet meer is en ze postuum succesvol is geworden, haalt dat niet het mooiste in andere mensen naar boven.’ Chris spreekt op een besliste toon, die geen tegenspraak duldt. Tegelijk lijkt hij aan te hikken tegen het in vertrouwen nemen van een hem onbekende Europese journalist. Chris legt uit dat ‘de achterblijvers’ inmiddels minder harmonieus met elkaar omgaan dan het Songbird boek doet vermoeden. Na Eva’s dood schonk Chris haar ouders de opnames die hij met Eva in zijn studio had gemaakt. Niemand verwachtte op dat moment dat er van die onbekende, verlegen zangeres binnen enkele jaren meer dan tien miljoen cd’s zouden worden verkocht. Ouders en bandleden hadden aanvankelijk een verdeelsleutel bedacht voor eventuele royalty’s, maar toen het geld begon binnen te stromen, paste Eva’s familie de spelregels aan. Toen vrienden van Eva, in het bezit van andere opnames, hun eigen albums probeerden uit te geven, moesten ze zich verantwoorden voor de rechtbank. Film- en documentairemakers die iets wilden doen met Eva’s bijzondere levensverhaal werd het werken onmogelijk gemaakt. De ouders van Eva, veelvuldig geportretteerd in allerlei Britse kranten, zijn minder makkelijk te vinden dan Chris Biondo. Wel is er een website over Eva’s beeldende kunst, die gerund wordt door haar zus Margret en haar halfzus Anette. Via evacassidy.com is het mogelijk reproducties te bestellen van schilderijen, tekeningen en kralenkettingen die Eva tijdens haar leven maakte. In een mail leg ik uit dat ik onderzoek doe naar leven en werk van Eva Cassidy en dat ik graag in contact wil komen met mensen die Eva hebben gekend. De mail treft doel, want ik krijg een reactie van Hugh Cassidy, Eva’s vader in eigen persoon. Hij verwijst in algemene bewoordingen naar het Songbird boek waar volgens hem ‘alles in staat’. Verheugd met dit sneller dan verwachte antwoord, leg ik mijn bedoelingen uit. Songbird is nooit vertaald in het Nederlands en ik zou graag een boek willen schrijven waarin ik verbanden leg tussen Eva’s muziek, haar kunst en haar leven. Graag zou ik Hugh en Barbara beiden willen interviewen. Hugh reageert
de volgende dag met de mededeling dat hij bellen niet zo handig vindt ‘vanwege het tijdsverschil’ maar dat mailen prima is. Hugh beantwoordt tientallen vragen op een tamelijk openhartige manier. Barbara, die geboren is in Duitsland en daar de oorlog meemaakte, schrijft me lange brieven over die duistere periode. Dan komt de familieadvocaat Elana Byrd tussenbeide die duidelijk maakt dat – wil ik een biografie schrijven - er eerst aan een paar volstrekt onhaalbare eisen moet worden voldaan.
Om toch meer te weten te komen over Eva’s leven besluit ik de musical Over The Rainbow te bezoeken die op dat moment te zien is in het Schotse plaatsje Motherwell. Op het eerste gezicht lijkt het een onmogelijke bestemming. Motherwell ligt zo’n vijftien kilometer ten zuiden van Glasgow en is slechts te bereiken via Edinburgh Airport. De taxichauffeur houdt zijn achterdeur voor me open. Hij tikt het door mij opgegeven adres in, dat door de satelliet echter niet wordt herkend, zodat hij zich beperkt tot de postcode. Op driekwart van de reis vraagt de chauffeur wat me naar Schotland brengt. Ik antwoord dat ik de musical Over The Rainbow wil bekijken. Hij kent Eva Cassidy wel: ‘Zij is toch overleden? Terry Wogan draaide haar nummer en toen werd ze beroemd’. Precies. Eerder dan verwacht rijden we Motherwell binnen. Als zelfs de chauffeur zich verbaast over de onlogische route die we hebben gevolgd, ben ik blij dat ik een taxi heb genomen, dit zou ik nooit hebben gevonden. Zelfs nu rijden we rondjes door het stadje en belanden we telkens op dezelfde plek. Mill Street blijkt Mill Road te heten. We dalen de diepte in; het hotel bevindt zich bij een oude watermolen. Een toegesnelde receptionist – ik ben zijn enige gast – geeft me de sleutel van kamer 1. Buiten klinkt het geruis van een waterval. Het geluid is rustgevend, al maakt het me de volgende ochtend vroeg wakker. Na een Schots ontbijt zonder worstjes blijk ik me in een prachtige omgeving te bevinden. Een bospad, bezaaid met herfstbladeren, voert langs de rivier. Motherwell is een nogal treurige plaats, onlogisch opgebouwd met desoriënterende
10
11
Eva Cassidy – De biografie
Proloog
wegen, merkwaardig lopende spoorrails en unheimische onderdoorgangetjes. In het stadscentrum wijst weinig op cultuur en helemaal niets herinnert aan Eva Cassidy. Ik vraag enkele schoolmeisjes naar het theater. Ze kijken me aan alsof ik hen een oneerbaar voorstel doe. De meisjes hier hebben allemaal hun haar geblondeerd en er een identiek klein slagje ingedaan. Ze dragen schooluniformen met te korte rokjes voor de tijd van het jaar, maar ze proberen nog iets van hun kleding te maken met behulp van frivole stropdasjes, kousjes en andere frutsels. ‘Theater? Er is hier geen theater,’ beweert iemand stellig. Ik zie een politieagent en vraag me af of zo iemand buiten Londen ook een Bobby heet. De man draagt een opvallend geel hesje. Hij vraagt of ik het Civic Theatre bedoel. Als dat het theater is dan moet het dat zijn, ja. Hij stuurt me het stadscentrum uit. De lucht betrekt maar het blijft droog. Ik passeer een middeleeuws kerkje met een opgerichte oude steen en dan is daar zowaar een theater. Het Civic Theatre, met op de deur een poster van Over The Rainbow. Aan het einde van de middag wandel ik het theater binnen en ga meteen maar door naar de zaal waar twee technici met elkaar staan te praten. Achter op het podium staan enkele instrumenten opgesteld, wat meer naar voren ligt een boomstronk. Dat is alles. ‘Is dit waar het Eva Cassidy verhaal zich afspeelt?’ De jongens hebben een moeilijk te verstaan Schots accent. Ze maken me duidelijk dat alle drie de avonden zijn uitverkocht; een wonder voor een show waarvan nergens aanplakbiljetten zijn opgehangen, terwijl de bewoners van de stad zelf geen enkel cultureel besef lijken te hebben. Volgens de technici bespelen de acteurs zelf hun instrumenten. Het stuk suggereert zich op plaatsen af te spelen die worden geprojecteerd met film- en dia-beelden. ‘Vooral de muziek is erg goed,’ aldus de twee Schotten. In de foyer liggen folders met informatie over de voorstelling. Ik pak er een paar van de stapel en neem plaats op een bankje tegenover een snoepen drankautomaat. Net als ik zit, openen de klapdeurtjes en verschijnt de in het zwart geklede Zoe Tyler, die volledig gefocust is op de automaat. In Engeland is ze een bekende verschijning als jurylid van een tv-talentenjacht en ook als zangeres heeft ze naam gemaakt. Ik groet haar en zeg dat ik
haar gezien heb bij BBC Breakfast. ‘Dat was een verschrikkelijke ervaring,’ zegt ze, ‘om zo vroeg in de ochtend te zingen.’ Ik zeg dat daar niets van te merken was. Wat heeft ze zelf met Eva Cassidy? ‘O, ik houd van haar liedjes en ik luister graag naar haar stem. Na zoveel jaar jureren, vond ik het fijn het publiek te laten zien wat ik zelf kan. Leuk je ontmoet te hebben,’ sluit ze het gesprek af, waarna ze gewapend met chocoladereep en koffie naar de kleedkamer verdwijnt. De foyer stroomt voorzichtig vol. Het publiek is gemengd; vooral veel moeders met dochters. Een eindje verderop is een tafeltje met Eva Cassidy- cd’s, het programmaboekje en een album van Zoe Tyler. Achter de tafel staat een jong en fris meisje dat zichzelf voorstelt als Katie Stokes. Als ze hoort dat ik als journalist uit Nederland kom, vraagt ze zich af waarom ik in ‘s hemelsnaam heb gekozen voor Motherwell. ‘Je zit in ieder geval niet ver van Glasgow,’ concludeert ze, waarbij ze me aankijkt, alsof ze me heeft behoed voor de verstikkingsdood. In de zaal, die inmiddels vol zit, neem ik plaats op een gereserveerde plaats op de voorste rij. Het doek gaat open en de band zet ‘How Can I Keep From Singin’?’ in. Een indrukwekkend en vooral passend begin: juist die gospelwortels waren belangrijk voor Eva. Zoe Tyler zingt goed en ze is zo geschminkt dat ze niet precies op Eva lijkt maar dat je het na een paar nummers wel gaat geloven. Filmbeelden suggereren een boswandeling. Daar zit de familie Cassidy verzameld rondom de boomstronk. De acteurs zetten regelmatig meerstemmige verkorte versies van liedjes in. Het stuk begint een beetje braaf, maar in scène drie die zich afspeelt in een Wild West Show wordt het grappig. Suzanne Caley speelt als spreekstalmeester lekker over the top en reageert leuk op het publiek. Katie Stokes blijkt in het stuk de rol van een vioolspelende zus Margret te spelen (in het werkelijke leven van de Cassidy’s bespeelt overigens broer Dan de viool, maar niemand die dat in de gaten heeft). Als Katie me herkent, krijg ik een knipoog. Na het zien van de show spreek ik telefonisch met de auteur van de musical Brian Langtry. Hier volgt zijn verhaal: ‘Producent Stephen Leatherland en ik brachten twee weken door in Washington D.C. in juni 2005, waar we verschillende mensen ontmoetten die Eva Cassidy hebben gekend. In Amerika had vrijwel niemand enig
12
13
Eva Cassidy – De biografie
Proloog
benul van de status die ze inmiddels had als artiest in Europa. We hebben de belangrijkste plaatsen uit Eva’s leven bezocht om daar film- en fotomateriaal te schieten en die te kunnen tonen op het achterdoek van het toneel. De ouders van Eva hebben we overigens niet gesproken in verband met de onmogelijke eisen die ze stelden. Chris Biondo kwam onze show bekijken in The Hayes Theatre in Londen. De musical reist sinds die begintijd twee keer per jaar door het hele land.’ Brian Langtry noemt het op een verdrietige manier ironisch dat de spiritueel ingestelde Eva, die geen enkele interesse had voor roem en geld, postuum in het web van de hebzucht terecht is gekomen. ‘Haar familie is in een nimmer eindigende reeks rechtszaken verwikkeld geraakt die allemaal het gevolg zijn van de roem van hun overleden dochter. Het is misschien wel een blessing in disguise dat Eva dit allemaal niet hoeft mee te maken.’
In deze moeizaam geworden zoektocht is het een grote doorbraak te noemen dat Dan Cassidy me mailt dat hij bij me langs wil komen. We vinden een geschikte datum: 23 november 2009. Om 17.00 uur neem ik de Hi Speed vanaf Rotterdam naar Schiphol, een reis van nog geen 25 minuten. Het weer is verschrikkelijk, de regen gutst door de harde wind tegen de ramen. Ik heb Dan mijn mobiele telefoonnummer doorgegeven, maar dat van hem heb ik niet. Dankzij het nieuwe spoor gaat alles goed en rolt de trein op het juiste moment het ondergrondse station binnen. Dan’s toestel zou om 18.10 moeten arriveren, maar tot mijn verbazing en eerlijk gezegd ook schrik geven de monitoren aan dat de vlucht uit Manchester een half uur eerder landt. De harde wind blijkt in het voordeel van het vliegverkeer te werken. Volgens de borden moeten de passagiers bij terminal 4 tevoorschijn komen. Daar aangekomen, vermeldt weer een ander bord dat het voor hen ook mogelijk is terminal 3 te gebruiken. Uit beide uitgangen komen druppelsgewijs mensen naar buiten, vooral zakenlui. Als ik de tijd controleer op mijn telefoon zie ik een bericht van een onbekende afzender. Dat zal hem zijn. ‘Hi Johan. Am at arrivals 3. Am in black coat carrying white bag. Thanks.’
Met een grote boog loop ik om de groep passagiers heen, me concentrerend op zwarte jassen en witte tassen. Daar staat inderdaad een man van mijn leeftijd volledig gekleed in het zwart, te turen op zijn telefoonscherm. Om zijn pols draagt hij een wel heel onbeduidend wit plastic tasje. Het eerste wat opvalt is hoe bedachtzaam hij spreekt en hoe Amerikaans zijn accent is. Zijn vlucht was nogal ‘bumpy’, vertelt Eva’s broer. We passeren een Starbucks en ik vraag Dan of hij trek heeft in koffie. ‘Doe mij maar een regular,’ zegt Dan. Hij mag dan Amerikaan zijn, hij is wars van toeters en bellen. Prima, mij is het keuzemenu van Starbucks ook te uitgebreid. Terwijl we plaatsnemen aan een tafeltje legt Dan uit dat hij in IJsland vooral veel optreedt als begeleider en dat hij daardoor bijna nooit kan spelen wat hij echt leuk vindt. In Engeland heeft hij twee eigen groepen; een swingkwartet en samen met zanger en gitarist James Hicks vormt hij een folkduo. Hij bezit een appartement in Shrewsbury aan de grens met Wales. Als Amerikaan moest hij erg wennen aan de Britse omgangsvormen: ‘Ze zijn snel geschokt of zelfs beledigd, zonder dat je dat overigens meteen in de gaten hebt.’ Af en toe speelt hij ook in Amerika, maar daar is het publiek voor zijn eigen muziek toch beperkter. Hij heeft zelfs twee keer in Nederland opgetreden: in Tilburg en in Beekse Bergen. In de trein naar Rotterdam valt me op dat Dan zowel verlegen als vasthoudend is. Hij praat rustig, maar beslist en laat zich niet gemakkelijk onderbreken. Het doet denken aan hoe ik zijn zus Eva inmiddels heb leren kennen. Zij was bescheiden, maar wist toch altijd precies wat ze wilde. Ook Dans lichtblauwe ogen lijken op die van Eva. Hij kijkt je aan, zonder weg te kijken, maar houdt toch iets achter. Hij schrikt terug van al te veel enthousiasme en dat zal de reden zijn dat hij zich zo thuis voelt in het noordelijk gelegen IJsland. Hij zou graag wat vaker op het continent willen spelen. Ooit is hij uitgebreid geïnterviewd door enkele filmmakers uit Hollywood. Op dat moment was er sprake van een script waar Hugh en Barbara niet zo blij mee waren. Bovendien gaf het moeilijkheden met Blix Street Records, en zoals met zoveel projecten rondom Eva, is hier niets van terechtgekomen. Onvermijdelijk komt het gesprek op Elana Byrd, de advocaat van de ouders. Haar rigoureuze, op winst beluste aanpak, heeft
14
15
Eva Cassidy – De biografie
Proloog
veel mensen van Hugh en Barbara vervreemd. Ze speelt een hoofdrol in de nalatenschap van Eva Cassidy en figureert als co-auteur van het Songbird boek, hoewel haar rol in het schrijfproces marginaal was. Toch erkent Dan dat zijn ouders in het verleden veel last hebben gehad van mensen die op hun geld uit waren. Inmiddels is de Fyra aangekomen in Rotterdam en we wandelen het laatste stuk tussen station en mijn woning. Hij vraagt me op de man af: ‘Zou jij zaken publiceren, die ik liever niet in het boek zou zien?’ Gezien de tamelijk openhartige manier waarop hij de verschillende dilemma’s aan me heeft geschetst, kan ik me niet voorstellen dat er tussen ons op dit punt problemen zouden ontstaan. Thuis vertelt Dan urenlang over zijn zus en langzamerhand beginnen de contouren van de persoon van Eva Cassidy zichtbaar te worden. ‘Wanneer heb je voor het laatst contact met mijn ouders gehad?’, vraagt hij. ‘Tot het moment waarop Elana Byrd het podium betrad,’ antwoord ik naar waarheid. ‘Ik denk dat het belangrijk is dat je ze een keer ontmoet,’ concludeert Dan. ‘Je moet echt met mijn moeder praten. Schrijf haar een brief!’
ik gekozen voor een vliegtuig dat twee uur later zou zijn vertrokken, dan had ik wel kunnen gaan. Omboeken heeft geen zin; dat doet half Nederland. Het enige dat erop zit, is het een week later opnieuw te proberen. Op Dan’s Facebookpagina maken zijn vrienden zich zorgen, maar zoals het een echte vakantieganger betaamt, geeft hij taal noch teken. Enkele dagen later verschijnen er gezellige kiekjes op het sociale podium waarop Dan te zien is op bezoek bij vrienden en familie en hoe zijn dochtertje Eva Katrin op een schommel zit. Geen woord over een vulkaan. De Amerikanen reageren goed. De meesten hadden het nieuws over de vulkaaneruptie al meegekregen. Ik maak nieuwe afspraken en deze keer is Raice McLeod wel van de partij. Dan Cassidy bevindt zich inmiddels weer in IJsland. Het kan verkeren: de advocaat van de Cassidy’s vraagt zich af waarom ik hen pas de laatste dag ontmoet, terwijl zij me juist zo veel hebben te vertellen. Dat vat ik maar op als teken van goede wil. Op Schiphol blijk ik vanwege het veranderen van het tijdsschema het ESTAformulier opnieuw te moeten invullen. Op zich niet erg, maar er staan lange rijen voor trage computers, die bediend dienen te worden met een lastig te besturen bolletje. Een en ander leidt tot hysterische taferelen van mensen die hun vlucht missen. In mijn geval herkent de computer mijn paspoortnummer niet, waardoor het proces telkens blokkeert. Uiteindelijk blijkt de letter O een cijfer 0 te moeten zijn. De Amerikaanse baliemedewerkers stralen allesbehalve gastvrijheid uit en tot overmaat van ramp werkt Vodafone, ondanks de bezwering van het personeel van de telecomaanbieder dat er niets aan de hand zou zijn, niet. Min of meer gedwongen schaf ik een Amerikaans prepaid toestel aan. Het hotel in Alexandria, hemelsbreed op een steenworp afstand van metrostation Huntington, blijkt te voet nauwelijks te bereiken. Amerikanen lopen niet.
Dankzij de bemiddeling van Dan heb ik voor elkaar gekregen dat ik Hugh en Barbara Cassidy kan ontmoeten. Hij logeert in april 2010 bij zijn ouders en nodigt me uit daar te komen. Vervolgens zal hij me de omgeving waar Eva opgroeide, laten zien. Om zoveel mogelijk rendement uit deze reis te halen, probeer ik alle belangrijke personages in dit verhaal binnen het tijdsbestek van een week te spreken. Alleen drummer Raice McLeod verontschuldigt zich omdat hij met zijn echtgenote haar geboorteplaats New Orleans bezoekt. Enkele dagen voor vertrek spuwt de IJslandse vulkaan Eyjafjallajoekull rook en lava. Wat in de geschiedenis van de luchtvaart nog niet eerder is vertoond, gebeurt uitgerekend nu: het Europese luchtruim wordt vrijwel volledig afgesloten. Tot de laatste dag blijft het spannend, de eerste voorzichtige vluchten vinden doorgang. Om 16.30 uur, de dag voor vertrek is het echter zeker: mijn reis naar Washington D.C. is gecanceld. Had
Mijn eerste afspraak is met Larry Melton, bassist van Eva’s eerste band. Hij woont in het huis in Bowie waar Eva ook vanaf haar negende levensjaar met enkele onderbrekingen tot aan haar dood heeft gewoond. Hoewel het
16
17
Eva Cassidy – De biografie
Proloog
pas begin mei is, belooft het een hete week te worden. De metro brengt me van het ten zuiden van Washington gelegen Alexandria via het centrum naar de verste uithoek in het Noord-Oosten: station New Carrolton. Dichterbij Bowie kun je niet komen met het OV. Ik stuur Larry Melton een sms dat ik ben gearriveerd en hij reageert per ommegaande dat hij in aantocht is. Bij de begroeting tilt Larry in een sympathiek gebaar zijn zonnebril even omhoog. Het is hooguit een kwartier rijden naar Bowie. Larry heeft het huis gekocht van de familie Cassidy en er zijn dan ook nog diverse sporen achtergebleven. Het meest in het oog springen de enorme sculpturen die Hugh Cassidy maakte van metaalafval. De gezichten doen denken aan de beelden van Paaseiland. Rondom het huis is behoorlijk veel groen; op het enorme grasveld bouwde Hugh bovendien een hobbyruimte waar Larry nog altijd dankbaar gebruik van maakt. Links achter het huis is de houten trap te zien die leidt naar het eigen appartement met keukentje dat Hugh aanlegde voor Eva. We betreden de woning via de voordeur en worden begroet door Larry’s herdershond. We drinken koffie en praten tamelijk ongedwongen tot het moment waarop ik mijn opnameapparaat in werking stel. Het rode lampje blijkt een remmend effect te hebben op de bassist met wie Eva haar hele verdere leven bevriend bleef. Om het gesprek weer vlot te trekken, stel ik voor de huisstudio te gaan bekijken, waarvan Larry me zojuist vertelde dat die zich in het vroegere vertrek van Eva bevindt. Ik herken de binnentrap en de ruimte van foto’s. De vorm van de woning is gelijk gebleven, alleen hebben Larry en zijn vrouw Michèlle alles lichtblauw geverfd. Ik vraag of hij oude opnames van Eva heeft waarop Larry antwoordt dat we voor het beluisteren daarvan toestemming nodig hebben van Ned Judy, een vriend die echter al meer dan acht jaar niet meer met de pers heeft willen praten. ‘Hij is nu aan het werk,’ legt Larry uit, ‘maar ik wil hem tussen de middag wel bellen.’ We stappen weer in de auto omdat Larry me Annapolis laat zien. Onderweg passeren we een paardenrenbaan waar Eva een tijdje heeft gewerkt. Annapolis is een prachtig oud stadje, in 1649 gesticht door puriteinen uit Virginia, toen nog onder de naam Providence. Tegenwoordig is Annapolis de hoofdstad van Maryland. Larry werkt zijn lunch sneller weg dan ik
zodat hij tijd heeft zich terug te trekken met zijn telefoon. Nog voor ik mijn bord leeg heb, komt hij opgetogen terug: ‘Ik heb goed nieuws voor je: Ned Judy wil met je praten, vanmiddag komt hij langs!’ We wandelen door Annapolis en bekijken het huis waar Eva woonde. We bezoeken cafés en clubs waar Eva heeft opgetreden, zoals de Maryland Inn en Reynold’s Tavern. Dit laatste live-café is inmiddels omgebouwd tot een Starbucksfiliaal. Het muzikale verleden is nog zichtbaar in de vorm van foto’s van optredende musici aan de wand, waaronder gitarist Charlie Byrd. Op de terugweg rijden we langs de school waar Eva een keramiekcursus volgde. In de loop van de middag maakt Ned Judy zijn opwachting. Deze getaande, spraakzame vriend en pianist, had als negentienjarige jongen een verhouding met Eva. Hij is duidelijk gefrustreerd door allerlei gebeurtenissen die plaatsvonden in het kielzog van Eva’s postume roem. Voor de familieadvocaat van de Cassidy’s heeft hij weinig goede woorden over en evenmin is hij te spreken over Bill Straw, directeur van Blix Street Records, die de rechten bezit op Eva’s muziek. Judy raakt geëmotioneerd wanneer hij vertelt over verschillende vergevorderde filmplannen die allemaal werden getorpedeerd door de op geld beluste platenbaas. Larry zwijgt, knikt en voegt er aan toe: ‘Ik stelde enkele nummers beschikbaar voor een herdenkings-cd die bestemd was voor vrienden en bekenden die later ongepolijst op Time After Time bleken te staan. Ook gebruikten ze foto’s zonder enige bronvermelding.’ Uiteindelijk heeft Dan Cassidy ervoor gezorgd dat Larry een kleine tegemoetkoming kreeg. Niemand had op dit succes gerekend en Bill Straw die een B-merk leidde, was plotseling binnen dankzij Eva. Uiteindelijk werd hij de winnaar in deze strijd. Ned wil liever praten over de kwaliteit van de kunst en de muziek van Eva dan over al deze perikelen. ‘Als Eva tekende, zette ze meteen een goede lijn neer. Zo deed ze dat ook met muziek. Ze was een natuurtalent.’ Ik vraag toestemming om te luisteren naar de opnames die Ned heeft gemaakt. Alsof ze op die vraag hebben gewacht, staan ze op en gaan me voor naar ‘Eva’s appartement.’ Het is een indrukwekkend moment als haar stem door de ruimte schalt in nummers die bekend zijn in heel andere uitvoeringen. Als in een muzikale geschiedenisles komen de verschillende fases van ‘Over The Rainbow’ voorbij, eerst nog met dezelfde muzikale octaafsprong
18
19
