E-mails tussen Vera Boon en de vormelingen van 2015 t.w. Myra Vroling, Roel de Wit, Tim Boon, Tom Groot en Thijs Molenaar. De vormelingen hebben tijdens hun voorbereiding op het Vormsel geld in gezameld voor Vera Boon, die werkzaam is in Tanzania.
Hallo allemaal, We hebben elkaar al een hele tijd niet meer gezien. Ik ben nu tien weken in Afrika en woon in een klein huisje. Geen televisie, geen wasmachine en soms geen water en vaak geen elektriciteit. Bij stroomstoringen heb ik gelukkig een zaklamp en een WakaWakalamp, dat is een lamp met een kleine zonnecollector die je kunt opladen door het zonlicht. De zon schijnt hier genoeg, het is hier nooit koud, dat is maar goed ook want ik heb ook geen verwarming. In de afgelopen weken zijn er veel regenbuien geweest omdat het nu het regenseizoen is, dat is maar goed ook want veel huizen en alle scholen hebben geen waterleiding. Het regenwater wordt opgevangen in grote betonnen bassins en daar kunnen de mensen dan hun water halen. Dieren zijn er hier genoeg, vogels met rode, gele en blauwe vleugels, mooie vlinders en heel veel mieren. Ik heb al een kleine slang gezien en regelmatig lopen er aapjes rond mijn huis of hoor ik ze op het dak. Het zijn vervetapen, alleen in deze omgeving komen ze voor. In mijn huis lopen soms gekko’s op de muren en het plafond, dat zijn een soort hagedisjes.
mijn huisje
een aapje achter mijn huis
Er staan veel bananenbomen rond mijn huis en in de omgeving, geen bananen om zo op te eten maar de mensen koken ze en maken er puree van. Iedere avond is het om zeven uur donker en iedereen gaat hier heel vroeg naar bed. Dat komt ook omdat er vaak geen elektriciteit is of de mensen hebben helemaal geen stroom in huis. Als ik ergens naar toe wil ga ik achter op de motor of op de fiets. Fietsen is best zwaar want hier zijn allemaal heuvels en de weg is gewoon een pad van rode modder. Als het droog is word je erg vies, zelfs in je oren zit rode stof. Winkels zijn er bijna niet, alleen een markt. De mensen eten rijst, bruine bonen en maïspap. Ik ga met een dala dala, dat is een klein busje, naar Bukoba als ik macaroni, pindakaas, jam of pasta wil kopen. Ik moet er anderhalf uur voor reizen en er worden heel veel mensen in zo’n busje gepropt. Bijna de helft van de mensen moet staan en het is dan heel warm en benauwd binnen. Op de scholen is het heel anders dan in Nederland; geen speelgoed, boeken en gezellige hoeken en wanden. Er hangt ook niks gezelligs in de klassen. Boeken voor taal en rekenen moeten ze met z’n
zessen of soms met tien delen. De kinderen hebben alleen maar te luisteren en mogen zelf bijna niets doen. Jullie boffen maar dat jullie in Nederland wonen. Ik ben nu iedere week op alle vijf de scholen, in de grootste klas vanaf groep 3 zitten 91 kinderen. De klassen zien er vies uit, dat komt ook door de stof. Het is hier zo droog en de stof waait zo naar binnen omdat er geen ramen zijn. De vloer is meestal hobbelig beton of gewoon droge modder. De kinderen zitten in houten schoolbanken, vaak met z’n drieën, soms met z’n vieren en als er geen plek is zitten ze op de grond. De kinderen zijn allemaal hetzelfde gekleed want ze dragen schooluniformen.
houten schoolbanken en uniformen
rekenles met doppen
In de klassen wordt er nooit gespeeld, de kinderen luisteren naar de juf of meester en hebben alleen reken- en taalles. Geen gym, geen spelletjes, nooit tekenen of knutselen. Gelukkig worden er wel liedjes gezongen. Soms mogen de kinderen iets van het bord overschrijven. Als ze tenminste een pen of potlood hebben! Anders moeten ze op iemand wachten tot die klaar is. Ik wil jullie nog wat meer over de kinderen op de scholen vertellen. Ze zien er ongeveer allemaal hetzelfde uit. Ze zijn heel bruin, hebben allemaal bruine ogen, dikke lippen en mooie witte tanden. Het haar is van ieder kind heel kort. Zo hebben ze geen last van hoofdluis. Lang laten groeien kan ook niet want het haar is veel te dik. De kinderen zien er ook hetzelfde uit omdat ze dezelfde kleren aan hebben. De kleren van de meeste kinderen zijn kapot, zo oud zijn ze. En de vaders en moeders hebben geen geld om nieuwe te kopen. De kinderen hebben wel schoenen, vaak ook kapot en altijd veel te groot.
kapotte truien …
en overhemdjes…
en veel te grote schoenen
Afgelopen week was ik in een kleuterklas, er zaten wel 120 kinderen in deze klas. En ze luisterden allemaal! Ik heb ze het boek van “ Nijntje in the Netherlands” voorgelezen, juffen lezen hier nooit voor. In de kleuterklassen wordt ook alleen maar geoefend voor lezen en rekenen, alles moeten de kinderen veel herhalen tot ze het uit hun hoofd kennen.
In deze klas zitten 120 kinderen!
Wat ik heel vervelend vind is dat de kinderen hier nog worden geslagen door de meesters en juffen. Met een stokje tegen de achterkant van hun benen of op hun billen. Daar mag ik niets van zeggen en dat vind ik heel vervelend. In de pauzes hebben de kinderen ook niets om mee tespelen, hooguit een bal gemaakt van bananenbladeren om mee te voetballen. Gelukkig zie ik wel allemaal lachende en blije kinderen! Nu heb ik al heel veel verteld over wat ik doe en zie in Afrika, misschien krijg ik wel een berichtje terug over hoe het bij jullie gaat. Heel veel groetjes van Vera
Het eerste contact gezocht door de vormelingen met Vera: Hallo Vera, Dit jaar worden op 21 november 5 kinderen gevormd. Myra Vroling, Roel de Wit, Tim Boon, Tom Groot en Thijs Molenaar. Zoals je wellicht weet wordt er ook altijd een goed doel ondersteund en dit jaar hebben we jou met je kinderen in Tanzania gekozen!!! Je bent een bekende van de parochie en je bouwt aan een veilige en goede toekomst voor de kinderen van Tanzania. Bouwen aan een veilig (t)huis is het jaarthema bij alle jeugd in de kerk. Vormelingen, gezinsviering en eerste communie. We hopen uiteraard dat je dit leuk vind en dat je ons wil helpen. We hebben gisteravond een paar passages uit je dagboek voorgelezen. Om de jeugd een idee te geven waar je nu bent en wat je doet. De kinderen hebben daarna een aantal vragen voor je bedacht en we hopen dat je deze kunt en wilt beantwoorden voor 3 november as. want dan zullen ze op de volgende bijeenkomst op 4 november weer verder praten over hoe ze het doel kunnen bereiken.
Hoe lang ben je nu al in Afrika? Ben je daar om de kinderen te helpen of juist de leraren? Waarom willen de kinderen toch naar school ondanks dat er gestraft wordt met stokslagen? Wat is je doel? Waarom doe je dit nu? Wat wil je het liefst dat we gaan inzamelen? Geld of spullen die je kunt gebruiken op school? En hoe kunnen we dit bij jou in Tanzania krijgen?
We hopen snel van je te horen. Groeten, Monique Molenaar
Antwoord van Vera: Hallo Myra, Roel, Tim, Tom en Thijs, Wat ontzettend leuk dat jullie aan mij gedacht hebben bij het bedenken van een goed doel tijdens jullie vormselvoorbereiding. En jullie hebben flink nagedacht over de vragen en verwachten natuurlijk een uitgebreid antwoord. Ik ben nu 2 ½ maand in Tanzania, ik werk op 5 scholen rond Kamachumu en woon in Ndolage. Dat is in het noordwesten van Tanzania, vlak bij het Victoriameer, een zeer heuvelachtig gebied met veel rotsen. Wanneer ik naast mijn huis bij het dal sta kan ik het Victoriameer zien en hoor ik de waterval vanaf de rotsen kletteren. Op Google Earth is het te vinden. Waarom ik hier ben, nou dat is een lang verhaal! Het begon allemaal 42 jaar geleden met de 1e 40MM. Ik denk dat jullie allemaal wel eens meegelopen hebben en weten waarvoor je die dag loopt. Ieder jaar heb ik meegelopen en vanaf de 25e 40MM gaat er om de vijf jaar een groep meedoen aan het WorldWideWalking, dus een 40MM in één van de ontwikkelingslanden. De mensen daar lopen dan ook en krijgen dan extra geld van de 40MM-organisatie in Nederland. De 30e 40MM heb ik met een groep in Ghana gelopen, bij de 35e keer was ik al een keer in Tanzania en de 40e keer heb ik in Chili gelopen. In die landen bezoek je dan ook projecten die al door de 40MM worden gesponsord zoals ziekenhuizen, kindertehuizen met aids-wezen, een dovenschool, vrouwengroepen, aidsvoorlichting en opvang en basisscholen. Wat ik toen op de scholen heb gezien maakte me verdrietig, maar zette me ook aan het denken. Zo’n groot verschil met de scholen in Nederland, waar alles maar zo vanzelfsprekend is. Een klas in Afrika is niet meer dan een vies hok, de garage of schuur bij jullie thuis ziet er een stuk beter uit. In zo’n lokaal zitten geen ramen, er is geen elektrisch dus is het er vaak donker. De vloer is kapot beton of het is gewoon modder, er staan houten schoolbanken en er is een schoolbord. Dat is alles. Er zijn veel kinderen, soms 50 maar er zijn ook groepen van 90 of 100 kinderen, dus zitten ze met drie of zelfs vier kinderen in de schoolbank. En als er echt geen plaats meer is zitten ze ook nog op de grond. In de kleuterklassen zitten ze alleen maar opgedroogd gras op de grond. Boeken voor taal en rekenen worden ook gedeeld met z’n achten of tienen want meer hebben ze er niet. De leerkrachten worden niet zo goed opgeleid als in Nederland, waardoor de kinderen hier maar heel weinig leren. Als gevolg daarvan krijgen ze nooit een goed betaalde baan, dus blijven ze arm.
De juffen en meesters hier praten alleen maar over de te leren dingen, de kinderen mogen alleen maar luisteren en daarna alles heel veel keer herhalen. Geen werkstukken maken, iets opzoeken in boeken of op internet of een tekening erbij maken. Ze hebben niet eens boeken om iets op te zoeken en een computer hebben ze nog nooit gezien. Het idee om echt te gaan helpen, niet alleen maar de 40MM te lopen en geld te geven, is langzaam gegroeid. Waarom zou ik niet een jaar gaan helpen om de juffen en meester beter onderwijs te leren geven zodat de kinderen met veel plezier naar school gaan omdat leren heel leuk is. Kinderen zijn leergierig, als de lessen leuk zijn leren ze heel veel en dat is nu niet zo. Ik weet heel veel van onderwijs en hoe je op een eenvoudige manier leren leuk kan maken. Vooral ook hoe je zorgt dat kinderen zelf en meer gaan leren. Mijn doel is dus de leerkrachten te helpen om betere lessen te geven waarin kinderen niet alleen hoeven te luisteren en te herhalen maar zelf mogen nadenken, meepraten en actief gaan leren. Als ik dus de leerkrachten help worden de leerlingen ook automatisch geholpen! Dat de kinderen geslagen worden als ze iets verkeerds hebben gedaan is hier gewoon, ook thuis gebeurt dat. Ik vind dat heel erg en hoop dat de leerkrachten snel inzien dat het ook op een andere manier kan, ik doe mijn best ze te leren kinderen te respecteren. Jullie laatste vraag was wat ik het liefst zou willen hebben! Als ik je vertel dat ik gewoon wat potloden, pennen, kleurpotloden, boeken en schriften wil dan moeten jullie vast lachen. De kinderen hier hebben hooguit een pen of potlood om te schrijven maar meer ook niet. Om dat op te sturen kost veel geld, kijk het maar op internet. Ook hier moet ik dan nog veel geld betalen om het pakje mee te krijgen. Ik kan zulke dingen wel in Bukoba kopen dus denken jullie er maar over na wat het gaat worden. Dit is wel een heel lang verhaal geworden naar aanleiding van jullie vragen. Mochten jullie nog meer willen weten dan mailen jullie maar. Veel groetjes vanuit Tanzania, succes met de voorbereidingen, Vera
21 november 2015
Lieve Myra, Thijs, Tim, Tom en Roel, Vandaag is jullie vormsel, daar zijn weken van voorbereiding aan vooraf gegaan. Ik weet dat het soms moeilijk is, al die vragen over wie je zelf bent, wat je graag zou willen en wat en wie je nodig hebt om fijn te leven. Het is niet altijd makkelijk om daar mee bezig te zijn, computeren, voetballen en televisie kijken doen jullie liever. Toch goed dat jullie hebben volgehouden!
Ik was blij verrast dat jullie bij de voorbereidingen aan mij dachten toen jullie een goed doel moesten bedenken. Uit de vragen die jullie me stelden kon ik opmaken dat jullie echt meer wilden weten. Ik hoop dat ik met mijn verhaal jullie een beetje inzicht heb kunnen geven hoe ik tot mijn besluit ben gekomen om een jaar hier naar toe te gaan en van het leven en werken in een omgeving die zo heel anders is als jullie fijne leventje. Vanuit Tanzania heb ik jullie verder kunnen volgen met de acties die op touw zijn gezet. Via berichtjes van familie en bekenden, via de kerkomroep op internet en de Uitkijk is er veel bekendheid aan gegeven. Het eindbedrag is niet wat het meest telt, het belangrijkste is dat jullie hebben nagedacht over en actief zijn geweest voor je medemens. Ik wens jullie dat in jullie verdere leven ook toe, een goede toekomst met aandacht voor jou en jouw aandacht voor een ander. Vandaag een hele fijne dag gewenst samen met alle lieve mensen om je heen, en ik hou jullie op de hoogte. Lieve groet, Vera
Kamachumu, Tanzania, 25 november 2015
Hoi Myra, Tim, Tom, Thijs en Roel, Wat ben ik blij verrast door het enorme bedrag dat jullie door jullie acties bij elkaar hebben gebracht.
En dat maar met z’n vijven! Ik heb via verschillende mailtjes gehoord dat het zaterdag een mooie viering is geweest, jammer dat ik niet kon meeluisteren via internet. Maar zondag heb ik nog wel de liedjes die jullie hadden uitgekozen kunnen beluisteren. Het is jammer dat hier nu de schoolvakantie begint en ik nog geen boeken, potloden, pennen en papier op de scholen kan brengen. Zodra de vakantie voorbij is zal ik dit doen en jullie laten weten hoe het is gegaan. Natuurlijk zal ik jullie laten zien wat ik heb gekocht, en dat zal best veel zijn, en hoe blij de kinderen op de scholen er mee zijn. Ik zou willen dat jullie het in het echt konden mee maken maar dat kan natuurlijk niet!
Wanneer ik jullie mailadressen heb kan ik er foto’s van sturen, ik zal dit aan Monique vragen. Voor jullie alle vijf:
Als ik weer terug ben in Nederland komen jullie maar een keer langs met z’n vijven om te horen wat ik hier allemaal heb beleefd en gedaan. Heel veel groetjes, Vera
Hallo Myra, Roel, Tim, Tom en Thijs. Eindelijk is het voor elkaar!! Hier in Afrika gaat alles tien keer zo langzaam dus moest ik wel heel lang wachten op alle materialen. En voordat het van Bukoba naar hier was gebracht duurde nog weer weken. Je moet hier veel geduld hebben! Toen ik alles had uitgestald leek het op kantoor wel een winkeltje, ik heb foto’s bijgevoegd. Daarna de materialen tellen en verdelen over 16 bakken, dat was wel puzzelen want niet alle groepen zijn even groot. En de grootste groepen krijgen natuurlijk de meeste materialen. Sommige bakken waren zelfs te klein, die zijn dan ook voor de klassen waar meer dan 100 kinderen in zitten.
het kantoor lijkt wel een winkel, zoveel materialen en alles wordt verdeeld over de plastic bakken
Natuurlijk moest ik aan de leerkrachten uitleggen wat ze met de materialen kunnen doen. Dat hebben ze in een workshop geleerd maar ik zal ze daarbij ook in de klas helpen. Dingen tekenen en de cijfers erbij schrijven, een blad met tekeningetjes maken en woordjes erbij schrijven of de kinderen gewoon eens een keer laten tekenen en kleuren. Zulke dingen weten de juffen en meesters hier niet. Met het pak papier en de nieuwe nietmachine kunnen ze kleine boekjes maken waarin de kinderen een verhaaltje kunnen schrijven, met de liniaaltjes rechte lijnen tekenen en met de stickers hun boekje versieren. Allemaal activiteiten die de kinderen hier nooit doen.
Dat ligt niet alleen aan de leerkrachten, die hebben deze activiteiten ook nooit geleerd. Wat is het in het Nederlandse onderwijsland toch goed geregeld en wat hebben ze daar veel materialen op de scholen tot hun beschikking. Ik denk niet dat ze dat beseffen! De leerkrachten kwamen op hun vrije zaterdag naar de grote zaal bij het kantoor, zo graag willen ze dus nieuwe dingen leren.
de leerkrachten kijken naar de voorbeelden
Maar het belangrijkste zijn natuurlijk de kinderen. Ik was, net als jullie waarschijnlijk, nieuwsgierig hoe ze zouden reageren. Eerst helemaal geen reactie .................... ze keken alleen maar verbaasd. Daarna moesten ze alleen maar lachen, zulke materialen hadden ze nog nooit gezien en zeker niet zoveel nieuwe materialen bij elkaar. Terwijl ik dat het maar heel weinig is voor zoveel kinderen in één klas. Maar ze kunnen heel goed delen. Snel hebben de juf en ik de leesboekjes uitgedeeld zodat we met een kleine groepjes konden beginnen met tekenen en schrijven.
,
zoveel nieuwe dingen hebben ze nog nooit gezien!
Wat heb ik een enthousiaste en blije kinderen gezien, ze wilden maar doorgaan. Ook toen het tijd was om naar huis te gaan! Jullie snappen dat de kinderen en ikzelf ontzettend dankbaar zijn dat jullie zoveel geld bij elkaar hebben opgehaald. BEDANKT! BEDANKT!! BEDANKT!!! BEDANKT!!!!! BEDANKT!!!!!!
