End to End Langs de Atlantische kusten

End to End 2009

Langs de Atlantische kusten

Auteur en © Egbert Oosting

[email protected]

End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten

Inleiding “Op rotonde eerste afslag links” Of tweede of derde. Deze mededeling heb ik de afgelopen weken vaak gehoord. En dat zegt dan mijn GPS-Truus. Waar ze verder in het hele jaar alleen maar voorstelt om op een rotonde een afrit naar rechts te nemen is het nu telkens een afrit links. En dat gaat dan alleen maar op die eilanden westelijk van ons. Daar rijden ze immers nog links. Vorig jaar was het er niet van gekomen om weer eens een lange motorreis te maken. Door de Motorclub Assen was ik gevraagd om te helpen bij de ijsspeedway in Assen. Toen ik de eerste avond twee stappen op het ijs had gedaan gleed ik uit en met de val brak ik mijn pols. En met een gebroken pols kun je weinig doen. Maar ook anders liep niet alles zoals gehoopt. Ik had bij Simon Schram een nieuwe Honda CB1300 besteld en in eerste instantie kreeg ik de indruk dat uitlevering eind april - begin mei zou kunnen zijn. Het werd echter eind mei. Volgende punt was de ombouw naar een toermotor. Er moest dus een kofferrek op, valbeugels, en een middenbok. En natuurlijk ook nog diverse kleine aanpassingen. Honda leverde alleen in Brazilië de CB’s met een middenbok. Hier voor Europa stond de middenbok niet eens als accessoire op de lijst. De 2008 CB1300 had een ander uitlaatsysteem dan de voorgaande jaren. Er zat een katalysator in en de uitlaatbochten liepen ook anders. Dat had gevolgen voor de middenbok. Het oude model paste niet onder de 2008 CB. Op het internet had ik gezien dat SW-Motech ook een middenbok had voor de CB1300, Maar dat was nog voor het vorige model. In Duitsland duurde het lang voordat een zg ABE afgegeven werd. Nu had ik als Nederlander lak aan zo’n ABE en via de Nederlandse importeur was toch nog redelijk snel aan zo’n middenbok te komen. Valbeugels ging wat moeilijker. In eerste instantie had ik die van Hepco-Becker, maar die pasten niet vanwege de andere uitlaatbochten. Na mijn klachten gaven ze bij Hepco-becker toe dat hun valbeugels er niet op pasten, ondanks dat ze dat wel vermeldden op het internet. Ik koos dus toch maar voor die van SW-Motech. Het kofferrek van Hepco-Becker paste zonder problemen. De achterkant was immers ook niet gewijzigd. Op de XJR had ik indertijd een Scottoiler voor het smeren van de ketting. De Scottoiler werkte op het vacuüm van de motor en dus ook als de motor stil stond. Verder was het zwaartekracht afhankelijk zodat bij koud weer er minder olie werd afgegeven dan met warmte. Bijstellen moest met de knop op het reservoir. Op het internet had ik de McCoi gevonden. Elektronisch met zelfs een sensoren voor snelheid en regen, en de olie werd gedoseerd door een pomp. Er werd meer olie gegeven als de snelheid opliep en bij nattigheid. Nadeel was dat het als een bouwpakket werd geleverd. Ik had echter iemand gevonden, die wel vaker printplaten vult en hij zou het soldeerwerk doen. Na wat aanloopproblemen werkte het apparaat goed, maar plots begon hij spontaan te veel olie te geven. Ik kon het niet vinden en via hun forum en de maker kwam ik er niet uit. Mijn Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]

Pagina 2 van 43 pagina’s


Inleiding “Op rotonde eerste afslag links” Of tweede of derde. Deze mededeling heb ik de afgelopen weken vaak gehoord. En dat zegt dan mijn GPS-Truus. Waar ze verder in het hele jaar alleen maar voorstelt om op een rotonde een afrit naar rechts te nemen is het nu telkens een afrit links. En dat gaat dan alleen maar op die eilanden westelijk van ons. Daar rijden ze immers nog links. Vorig jaar was het er niet van gekomen om weer eens een lange motorreis te maken. Door de Motorclub Assen was ik gevraagd om te helpen bij de ijsspeedway in Assen. Toen ik de eerste avond twee stappen op het ijs had gedaan gleed ik uit en met de val brak ik mijn pols. En met een gebroken pols kun je weinig doen. Maar ook anders liep niet alles zoals gehoopt. Ik had bij Simon Schram een nieuwe Honda CB1300 besteld en in eerste instantie kreeg ik de indruk dat uitlevering eind april - begin mei zou kunnen zijn. Het werd echter eind mei. Volgende punt was de ombouw naar een toermotor. Er moest dus een kofferrek op, valbeugels, en een middenbok. En natuurlijk ook nog diverse kleine aanpassingen. Honda leverde alleen in Brazilië de CB’s met een middenbok. Hier voor Europa stond de middenbok niet eens als accessoire op de lijst. De 2008 CB1300 had een ander uitlaatsysteem dan de voorgaande jaren. Er zat een katalysator in en de uitlaatbochten liepen ook anders. Dat had gevolgen voor de middenbok. Het oude model paste niet onder de 2008 CB. Op het internet had ik gezien dat SW-Motech ook een middenbok had voor de CB1300, Maar dat was nog voor het vorige model. In Duitsland duurde het lang voordat een zg ABE afgegeven werd. Nu had ik als Nederlander lak aan zo’n ABE en via de Nederlandse importeur was toch nog redelijk snel aan zo’n middenbok te komen. Valbeugels ging wat moeilijker. In eerste instantie had ik die van Hepco-Becker, maar die pasten niet vanwege de andere uitlaatbochten. Na mijn klachten gaven ze bij Hepco-becker toe dat hun valbeugels er niet op pasten, ondanks dat ze dat wel vermeldden op het internet. Ik koos dus toch maar voor die van SW-Motech. Het kofferrek van Hepco-Becker paste zonder problemen. De achterkant was immers ook niet gewijzigd. Op de XJR had ik indertijd een Scottoiler voor het smeren van de ketting. De Scottoiler werkte op het vacuüm van de motor en dus ook als de motor stil stond. Verder was het zwaartekracht afhankelijk zodat bij koud weer er minder olie werd afgegeven dan met warmte. Bijstellen moest met de knop op het reservoir. Op het internet had ik de McCoi gevonden. Elektronisch met zelfs een sensoren voor snelheid en regen, en de olie werd gedoseerd door een pomp. Er werd meer olie gegeven als de snelheid opliep en bij nattigheid. Nadeel was dat het als een bouwpakket werd geleverd. Ik had echter iemand gevonden, die wel vaker printplaten vult en hij zou het soldeerwerk doen. Na wat Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]


End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten aanloopproblemen werkte het apparaat goed, maar plots begon hij spontaan te veel olie te geven. Ik kon het niet vinden en via hun forum en de maker kwam ik er niet uit. Mijn elektronische kennis was te gering. En nu begon mijn vertrouwen ook weg te ebben. Na de motorbeurs in Utrecht besloot ik een Pro-Oiler (http://www.pro-oiler.com) aan te schaffen. Iets minder aan invoersensoren, maar gewoon vanaf het stuur bij te stellen en als komplete installatie geleverd. Alleen zelf even op de motor zetten. Na wat testritten leek het goed te gaan. Wel werd na elke rit even gekeken hoeveel pompimpulsen waren gegeven. Vertrouwen is goed, kontrole is beter. In de laatste weken voor vertrek realiseerde ik mij dat als de GPS op het stuur had of de routeroller als de GPS de geest zou geven ik de controlelampjes van de richtingwijzer meestal niet zag. Dus maakte ik even een extra LEDje boven de klokken. Voorgaande keren had ik een voorlopig verslag steeds gemaakt op mijn Psion. Daar zat ook een tekstverwerker op. Maar de Psion had de geest gegeven. In eerste instantie had ik naar een PDA gekeken als vervanger. Ook die zijn verkrijgbaar met een soort tekstverwerker, maar dat kleine toetsenbord leek me niet handig. Toen viel mijn oog op een netbook. Die waren behoorlijk in prijs gezakt en ik hoefde geen computer om dagelijks in een jaszak bij me te hebben. Een netbook zou wel in de bovenkoffer passen. Een verder voordeel van een netbook was dat die onder Windows XP draaide. Mapsource, het programma voor mijn GPS draaide ook onder XP en kon dus op de netbook geïnstalleerd. Onderweg zou ik de routes kunnen nog aanpassen. En op het internet had ik al diverse B&B’s gezien die ook met een WIFI-verbinding adverteerden. Kon ik tijdens de vakantie ook daar nog even kijken. In het voorjaar/zomer begon ik voorzichtig met wat plannen. Eerst werd de gehele route aangemaakt in Mapsource. Ik had weer het idee om van Land’s End naar John’O Groats te rijden, maar ditmaal langs de Atlantische kusten van Groot Brittannië en Ierland. Beginen eindpunt lagen immers beide aan de Atlantische Oceaan. In eerste instantie had ik één route van zo’n 5500 kilometer. Maar op het GPS-forum had ik gelezen dat de GPS moeite had met erg lange routes. Rekensnelheid en nauwkeurigheid zouden achteruit gaan. Voor elke route konden maar een beperkt aantal gegevens worden vastgehouden. Dus begon ik de route in stukken op te knippen. Elke etappe behoefde niet een dagetappe te zijn. Dan zou ik mij vooraf al vastleggen aan overnachtingsplekken. En die vrijheid wilde ik nog behouden en dan hoefde ik ook van te voren geen B&B’s te gaan regelen. Was er nu iets wat meer tijd vroeg, dan zou de etappe voor die dag gewoon wat korter worden. Nu ik de route had bepaald - met een aantal randvoorwaarden - kon ik bepalen hoeveel kilometer dat ongeveer zou worden en hoeveel tijd ik daar voor nodig zou hebben. De etappes in Groot Brittannië waren geen probleem, daar kende ik de situatie en kon redelijk inschatten waar ik van dag tot dag zou kunnen komen, maar Ierland kende ik alleen van vakanties met de auto, en dan alleen nog maar in het zuiden en midden. Hoe berijdbaar zouden de kustwegen zijn? Hoeveel verkeersdrukte zou daar zijn? Wat zou dan per dag haalbaar zijn, inclusief de stops om wat rond te kijken. Daarom besloot ik voor Ierland Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]


End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten geen schema op te stellen. Gewoon een aantal dagen inplannen en kijken of dat ging. Voor de zekerheid hield ik wel een dag op reserve en zette die in mijn schema op de laatste dag. Een dagje in het land van James Heriot. Deze dag dan altijd nog worden ingeruild voor een dag onderweg. Ook wilde ik de beide transporterbruggen in GB bezoeken. Met die in Newport in Wales was ik al een keer overgestoken, die in Middlesborough kende ik alleen van plaatjes. Transporterbruggen zijn meestal eind negentiende / begin twintigste eeuw gebouwd. Toen waren zeilschepen met hun hoge masten nog belangrijk en auto’s nagenoeg onbekend. Om havens bereikbaar te houden wenste men geen lage bruggen over een rivier en een oprit naar een brug van vijftig meter boven de rivier was te lang. Deze transporterbruggen bestaan uit twee pylonen, aan weerszijden van de rivier een met hoog daartussen een draagkonstruktie. In deze draagkonstruktie bouwde men dan een soort lorrie, waaraan met lange kabels op straatniveau een plateau hing. De lorrie werd van links naar rechts gereden en het plateau ging mee. Het dek van een veerpont kon dan maaiveldnivo. Het plateau van de Newportbrug was zo groot dat er zes auto’ s op konden. Met de komst van de auto was de toekomst van de transporterbruggen bezegeld. Hun capaciteit was te gering om een groter verkeersaanbod te kunnen verwerken. Wel keek af en toe naar wat B&B’s waar overnachten mogelijk zou kunnen zijn. Deze pagina’s draaide ik alvast uit en zette de adressen in de GPS, voor zover deze duidelijk genoeg waren voor in de GPS. In de laatste weken voor het vertrek begonnen de twijfels steeds groter te worden. Het was toch wel een hele onderneming en het is net alsof je ouder wordt steeds meer ziet wat mis kan gaan. Vind ik elke avond wel een B&B? En als ik technische problemen krijg? Bij een ongeluk door een ander kun je zomaar betrokken worden. Een inschattingsfout is zo gemaakt. In de laatste week boekte ik twee overtochten bij PO, de eerste op maandag 17 augustus van Calais naar Dover, de tweede op woensdag 2 september uit Hull met een aankomst op donderdag 3 september in Europoort. Ik zat aan de reis vast. Alle tussenliggende veerboten zou ik ter plaatse wel boeken en betalen. Was ook een stukje vrijheid in het schema. De laatste dag voor de reis werd alvast even proef gezeten met de bagage achter op de buddy en de tanktas vol. Kon ik de GPS dan nog wel zien? Toen nog wel. Maar ik had een ander probleem. Alles wat ik wilde meenemen paste niet in de koffers. En ik wist ondertussen ook wel dat het er nooit zo lekker weer in gaat als thuis. Koffers lekker op de grond en uittesten maar. Dus op het laatste moment moest er door een aantal dingen een streep gezet worden. Hopelijk niet nodig. Ik had nog gauw even het BB in Folkestone gemaild voor een plekje, maar zij zaten voor maandagavond reeds vol. Moest ik dus wat anders voor zoeken.

Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]



Maandag 17 augustus 2009

New Romney

Vanmorgen werden de koffers aan de Honda gehangen. Ik had alle tijd voor de reis naar Calais. Ik had geboekt voor de boot van tien over vier. PO gaf de mogelijkheid om tot twee uur eerder of later te kunnen vertrekken zonder dat de ticket ongeldig zou worden. Alleen hogere prijzen zouden moeten worden bijbetaald. De reis naar Calais verliep meer dan voorspoedig. Onderweg had ik dus tijd voor een bakje en een tweede stop om de benen even te strekken. Op de terminal werden mij de kaartjes verstrekt aan de hand van mijn computeruitdraai. Na een tijdje wachten kon ik aan boord en kreeg een spanriem om de motor vast te zetten. Het buitendek was aan de zeezijde zodat het beladen niet gezien kon worden. Dus ging ik weer naar binnen voor een kop koffie. Men rekende echter in ponden en bij betaling in Euro’s werd gerekend met een koers van jaren terug. Ik besloot om dan maar naar de motor te gaan en mijn ponden op te halen. Met mijn beker koffie ging ik weer naar buiten. Ik Gereed voor vertrek zette de beker even op de grond om mijn rugzak wat anders te doen toen een windvlaag de beker omwoei. Weg koffie. Zonder problemen bereikten we Dover, maar om van het haventerrein te komen was een hele klus. Het duurde wel een half uur en het was wel erg warm. Ik ging dus maar over de strook van het vrachtverkeer en door hun scanpoort naar buiten. Niemand die daar iets van zei. Daarna kon het linkse deel van de reis beginnen. Toen ik een eind buiten Folkestone was wilde ik een B&B, maar ik zag natuurlijk geen bordje. Eindelijk was er één, maar die vroeg gewoon een twee-persoons prijs voor een twee persoonskamer. En dat wilde ik weer niet. Gelukkig had ik mijn tent meegenomen en op een camping zette ik mijn tent weer eens op. Het weer was ook goed genoeg voor een nachtje op een camping. Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]



Dinsdag 18 augustus 2009

Princetown

Ik was vanmorgen al vroeg wakker, maar vanwege de nevel gedurende de nacht was de buitentent wat nat geworden. Wachten op de zon, want de lucht was er helder genoeg voor. De zonzijde was vrij snel droog, maar er was geen wind en dus droogde de andere kant bijna niet. Ik had ondertussen alles al ingepakt en de binnentent opgevouwen. Door de buitentent plat te leggen droogde de andere kant wat sneller. Op helemaal droog wilde ik niet wachten, dat zou me te lang duren. Ik zette koers naar het westen op de vooraf geplande route. Maar het werd warmer, broeierig. En toen ik in Heathfield vanwege wegwerkzaamheden in een file kwam begon ik op de rug nat te worden. Maar ik zag dat ook de Britse motorrijders gewoon langs de file gaan en ik volgde de Ducatiman. Mijn route ging via de A272, een weg die we - mijn vrouw en ik - al vaker hebben gereden. Even voor Winchester werd gestopt om wat te eten. Na Winchester ging het over wegen die ik nog niet kende naar Stonehenge. Daar was het druk. Er was voor de motoren een speciale plek gereserveerd, net voor het betaalpoortje. Ik maakte een praatje met een paar

Stonehenge Tsjechiese motorrijders. Ik vervolgde mijn reis verder richting Dartmoor. Daar ergens wilde ik overnachten. Bij Ashburton begon ik mijn zoektocht, maar daar zag ik aan de doorgaande route geen B&B met een eigen parkeerplaats. De motor laten overnachten op de openbare weg wilde ik ook niet. Maar in Princetown vond wat ik zocht. Het Duchy House had wat ik zocht. ‘s Avonds maakte ik nog even een rondje door Princetown en keek even naar de beruchte Dartmoor Prison. Zag er niet erg gastvrij uit.




Woensdag 19 augustus 2009

Barbrook

De dag begon nattig. Laaghangende bewolking en dat was geen aangenaam motorweer. Vizier kon niet dicht omdat de bril en het vizier besloegen en vanwege de mist en de wolken kon er geen snelheid worden gemaakt om het beslaan weer teniet te doen. Maar gelukkig was dat maar van korte duur. Bij Lands End was het heel erg druk. En men had nu ook het betaald parkeren ingevoerd voor motoren. Als compensatie kreeg je kortingsbonnen. Als je drie ijsjes kocht kreeg je de vierde gratis, maar hoeveel

Land’s End motorrijders komen er met vier personen op één motor Mede omdat het nog steeds benauwd was, was ik weer vrij snel buiten. Ik ging richting Bristol langs de noordkust van Cornwal en Devon. Toen ik het nog te vroeg vond om een BB zoeken zag ik overal bordjes langs de weg van BB´s met redelijke prijzen en nog vrije kamers. Maar toen ik tijd vond om wat te zoeken waren ze vol of nogal prijzig. Bij Barbrook (http://www.culdoon.co.uk/) had men nog wel een kamer vrij en ik accepteerde ondanks dat ik de prijs wat aan de hoge kant vond. Maar ik mocht mijn motor in hun garage stallen in plaats van op de parkeerplaats langs de wegkant en er werd direkt thee voor mij gezet.




Donderdag 20 augustus 2009

Fishgaurd

Vanmorgen werd ik wakker van het geluid van vallend water. En het hoorde alsof het stevig regende. Maar toen ik even langs de gordijnen keek was het wel nattig, maar niet zo nattig als wat ik hoorde, Toen zag ik het  het water van de veranda viel net voor mijn raam in een overvolle bloempot. Doordat de motor in de garage stond kon ik alles mooi droog inpakken. Buiten was het wel wat nattig, maar met het regenpak was het te doen. Het eerste doel voor vandaag was de Cheddar Gorge. De commercie had zich nog weer verder uitgebreid. Binnenkort zal de kloof moeten worden uitgebreid, Via de Mendip Hills ging ik Bristol om daar via de tolbrug in de M4 over Cheddar Gorge de Severn Wales in. Echter motoren zijn vrijgesteld van tol. Omdat ik niet op vakantie was gegaan om autosnelwegen te rijden verliet ik de M4 om binnendoor naar Newport te gaan. Daar wilde ik met de transporterbrug de Usk oversteken. Toen ik daar kwam was de brug buiten gebruik en moest ik gewoon via een brug de Usk over. Wegwerkers wisten te vertellen dat er groot onderhoud moest gebeuren, waarbij alle instanties naar een ander wezen als het op betalen aan kwam. Daarna ging via de het oude kolengebied van Wales noordelijk, de Brecon Beacons en vervolgens naar de kust van Wales. Ik eindigde in Fishgaurd bij een B&B. (http://www.morawel.co.uk/) Hier werd ik bijna door de eigenaar over de drempel gesleurd. Hij had wel geen éénpersoonskamer meer. Maar ik kon over een tweepersoons kamer beschikken voor een zacht prijsje. De man was zelf motorrijder geweest - had de motor nog wel in de garage staan - en had daarom een zwak voor motorrijders. En ’s avonds werd er over motorrijden gesproken.




Transporterbrug in Newport – het blauwe deel links is het ‘brugdek’

In de Brecon Beacons Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]



Vrijdag 21 augustus 2009

Carrigaline

Het was vanmorgen maar een kort ritje. Ik wilde met de boot over naar Ierland. De man achter het loket zei dat de motorplaatsen al vol waren, maar hij zou er wel een plaatsje bij maken. Ik mocht mij opstellen in de rij. De boot was van het catamarantype. Aluminiumschip met her en der weinig stahoogte. Wel lekker snel, maar gevoeliger voor de golven. En daar werden we voor gewaarschuwd. Ik zette dus de motor uit voorzorg maar

Het vertrek uit Wales op de ‘parkeerrem’. Gewoon een rubber van een bungalowtent om de remhandel gewikkeld. Voor een aantal passagiers was het teveel. Er werd druk gebruik gemaakt van de kotszakjes. Op de boot sprak ik met een groepje Britse motorrijders. Eén van hun had de opmerking, dat als je probeerde op 100% van de mogelijkheid van de weg te rijden zag je alleen de weg. Maar reed op je op 70 – 80 % van de weg, dan had je ook nog tijd om het landschap te zien. Dat was een opmerking om te onthouden. Vanuit Rosslare zette ik koers in westelijke richting, maar niet over de hoofdwegen. Lekker binnendoor. Bij Passage East was het weer tijd voor een pontje. Daarna kreeg ik af en toe de kusten weer in zicht. Via binnenwegen en binnenweggetjes. Mijn route had ik buiten Cork omgelegd, daarbij niet goed opgelet hoe ik de rivier Lee zou oversteken. Was dus weer pontje met de naam Passage West. In Carrigaline vond ik weer een B&B. Het Shannonpark House B&B was nieuwbouw. Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]



Met het witte bootje links werd de oversteek gedaan

Het kasteel van Timoleague




Zaterdag 22 augustus 2009

Killorglin

Deze dag zou de dag worden van de passen en de toeristische kustwegen. In eerste instantie nog was westelijk en vervolgens noordelijk. In Timoleague zag ik nog een oud kasteel staan. Na Bantry zette ik koers naar de Healypass. Hoe dichter ik bij de top kwam hoe frisser het werd. Maar ook de wind blies met wat vlagen. Dat vond ik minder prettig.

Uitzicht op Healypass Want de rand van de weg was het begin van de afgrond en een afscherming zat er niet. Boven aan de top van Healypass begon het ook nog te regenen. Op de parkeerplaats net na de top stopte ik om de regenjas maar aan te doen. Na deze pas ging ik naar Kenmare. Een leuk stadje met de veelkleurige huizen. Van Kenmare ging ik naar Mols Gap. Van daaruit wilde ik de Ring of Kerry gaan rijden. Maar eerst werd er tijd gemaakt voor een bak koffie. Had ik nodig bij dit weer. Vrijdag op de boot had ik van Britse motorrijders al gehoord dat de toerbussen de Ring alleen tegen de klok in mochten rijden, dus besloot ik om de Ring dan maar met de wijzers mee te rijden. Zou ik in elk geval niet kilometers lang achter zo’n stinkende bus te hoeven rijden. In de eerste twintig kilometer kwam ik al zo’n 15 bussen tegen, maar dat werd naderhand een stuk minder. De Ring of Kerry gaf af en toe mooie uitzichten over de zee. Die dag eindigde in Killorglin. Naderhand bezien een B&B



End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten met geen goede prijs/kwaliteit verhouding. Prijzig en de kamer was sober. Zelfs nog geen stoel om op te zitten. Die avond kreeg ik van mijn vrouw een SMS. Bij Amerika was een orkaan met de naam ‘Bill’ en deze zou de Atlantische Oceaan oversteken en tegen donderdag bij de Schotse kust zijn. En donderdag was eigenlijk de dag dat ik van Ierland naar Schotland zou gaan. Dus paste ik mijn reisschema wat aan, maakte etappes wat korter zodat ik woensdag over zou kunnen steken. Dat ging gemakkelijk met de meegebrachte netbook met daarop de software en kaarten voor de GPS.

Aan de kust op de Ring of Kerry




Zondag 23 augustus 2009

Nabij Emlaghdauroe

Het weer was niet zo goed deze morgen bij de start. De heuvels aan de overkant kon ik nu niet zien, terwijl ik ze gisteravond nog wel had gezien. Gelukkig kon ik mijn spullen nog droog inpakken, maar bij het vertrek moest het hele regenpak aan. En toen ik na zo’n vijftig kilometer moest tanken was het eerste stel handschoenen al zo nat dat ik ze niet meer aan kon doen. De reserveset werd opgezocht en daar gleden de handen nog zo in. Het was mij onderweg al opgevallen, dat de Ieren weinig deden aan het afvoeren van het regenwater van de weg. Grote plassen op de zijkanten, dan weer een stroom over de weg als de dwarshelling weer anders werd. En natuurlijk automobilisten die in grote vaart door die plassen rijden. Ik was net te laat voor de veerboot om de Shannon over te steken. Ik kwam aanrijden en zag dat men de hekken dicht deed en het pontje wegvoer. Wachtend in de stromende regen dus op de volgende veerboot. Er was geen wachtruimte. Na deze oversteek ging ik richting Cliffs of Moher. Niet dat ik ze wilde zien - een aantal jaren was ik daar geweest met mijn vrouw en toen bij zonsondergang maar het lag in de kustroute. Het was er druk en volgens mij ook erg nevelig. Dus zou er volgens mij niet zoveel te zien zijn. Wel zag ik dat hier het regenwater Op de veerboot over de Shannon nu in brede stromen door de weilanden naast de weg liepen. Bij de Burren was het gelukkig wat droog en kon ik mijn fototoestel even te voorschijn halen. Het is vreemde omgeving met die stenen die er vrij vlak in liggen met daartussen de groeven. Aan de noordkant van de Burren waren hoge bergen en daar zag ik het water in brede stromen vanaf gutsen. Na Galway had ik een stuk route uitgezet door een natuurgebied. Grote nieuwbouwhuizen aan slechte wegen, geïsoleerd van de bewoonde wereld. Daar kwam ik door een waterstroom dwars over de weg van zo’n 15 tot 20 cm diep. Toen besloot ik om de route af te breken en via de snelste weg naar Clifden te gaan. Ik eindigde die dag bij een B&B op een boerderij. ([email protected]) Mooi vrij liggend en kon dus alles op de motor laten zitten. Omdat ik de prijs wat hoog vond wees ik het in eerste instantie af, mede omdat het meisje erg onzeker was over de prijs. De prijs werd verlaagd en daar kon ik mee leven. En men zette de verwarming aan zodat ik mijn spullen Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]


End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten wat kon drogen. Die avond had ik voor het eerst de televisie aangezet om naar het weer te kunnen kijken. Volgens de weerman had het in tijden niet zo hard en veel geregend, vooral in west counties en met name Galway. Wel zo’n zestig millimeter. De naam Galway kwam mij bekend voor. Die naam had ik vandaag ook op borden gezien.

De Burren in de regen





Donegal

Voor deze maandag stond de rit naar Donegal op het programma. Ik had na de stormwaarschuwing van mijn vrouw de route omgezet in dagetappes. Je weet hoeveel je rijdt op een dag en weet vooral waar je ongeveer zult eindigen. Je hebt een schema. De route van vandaag - maandag - zou ook langs klifkusten gaan, alleen niet zo spectaculair als die van Moher, maar ook minder druk. Het weer was eerst wat wisselvallig, maar later werd het wat beter, Een B&B vond ik even buiten Donegal. Voordat ik mijn motorpak uit had stond er al thee op mij te wachten.

De steile kliffen aan de noordkust




Dinsdag 25 augustus 2009

Larne

Dinsdags zou de laatste toerdag in Ierland worden. Volgens de planning zou de rit eindigen in Larne. Dat het Larne zou worden was ook omdat de boot morgen om half elf zou vertrekken en ik er dus op tijd moest zijn. De route zou mij nu vanuit de Ierse Republiek in de provincie Ulster van het Britse koninkrijk brengen. En langs de Noord Ierse kusten.

Dunluce Castle nabij Portrush Een paar jaar geleden had ik op BBC-tv in de serie “Coast” opnames gezien van de Antrim Coastal Road. Dat waren toen mooie opnamen geweest. Vorig jaar had ik voor een XJR-rijder uit Londonderry allerlei informatie verzameld over de campings etc tijdens de TT. Hem mailde ik of hij ook wist waar deze weg precies was. Een lijst met allemaal namen met dorpjes kreeg ik van hem, die ik dan weer in mijn route had verwerkt. En als ik bij Londonderry kwam moest ik hem even bellen. Ik was onderweg en zag dat het naar een plaats Derry nog veertien kilometer was, om even later te zien dat het acht was. Maar er zat misschien een kilometer tussen. En de prijzen waren plotseling weer in ponden. Was ik Ulster binnengereden zonder dat er een bord stond. En ik zag ook geen verwijzing naar Londonderrry. Toen ik een eind voorbij Derry was stopte ik om de benen te strekken en te kijken waar ik was. Met het in- en uitzomen zag ik dat ik al door Londonderry was. Ik belde mijn Ierse connectie met de mededeling dat ik wel Derry had gezien, maar nergens Londonderry. Hij lachte er wat om. Het kwam veel vaker voor. De route waar ik om Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]


End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten gevraagd had stond trouwens ook gewoon met borden aangegeven. De route leidde ook langs de Giant’s Causeway. Een gigantische rots van basalt die tegen de kust aan ligt. Maar er stond een rij auto’s voor de parkeerplaats, dat ik van dat bezoek af zag en met een gerust gevoel langs de file reed. Onderweg kwam ik langs mooie plaatsjes. In Portrush zag ik de markeringen nog op de weg staan van de start van hun wegraces. Gewoon ergens op

Cushendun aan de Antrim Coastal Raod de boulevard. De route was geweldig om te zien. Af en toe steile rotsen daarnaast de slingerende weg en dan na het muurtje de zee. Precies de weg zoals ik indertijd op de televisie had gezien. En in het echt is het vaak toch weer mooier. Bij Larne zag ik niet zo snel een bordje van een B&B, behalve die ene met parkeren op de openbare weg. Ik maakte een rondje buiten Larne en zag nog niets. Totdat ik weer terugkwam in Larne en daar een guesthouse zag met een oprit. Ze zaten eigenlijk al vol, maar een vriendin had misschien wel wat vrij. Deze bleek over een vrij groot B&B te beschikken op loopafstand van de haven. Het SeaView guesthouse was mijn laatste overnachtingsplek in Ierland. (http://www.seaviewlarne.co.uk) En de motor mocht achter een stalen deur in een garage.




Aan de Antrim Coastal Road




Woensdag 26 augustus 2009

Largs

Vanmorgen regende het weer stevig, maar ik kon de motor droog in de garage beladen. Echter bij het terugrijden over de hobbelige ondergrond en verloor ik de macht over de motor. Hij zakte langzaam om op de rechterkant. Bij het optillen ontdekte ik dat de als ik de motor maar iets optilde hij over het voorwiel begon weg te rijden. Snel deed ik de spanriem weer om de rem en ik had de motor zo weer rechtop. Maar toen ik probeerde de motor op de zijstander te zetten en deze wat te ver naar links overhelde was de linkerkant aan de beurt. Lekkere klus met een regenpak over het normale pak. Ondertussen was de riem van de tanktas ook nog uit de tanktas gebroken. Met de tanktas los op de tank reed ik naar de terminal om een ticket te kopen. Op het parkeerterrein in de regen zocht ik even in het ondervak van de tanktas. Daar had ik de zak met kleine spullen in gedaan voor allerlei noodgevallen. Ik viste er een boutje uit met twee bijpassende volgringen. Terwijl ik daar mee bezig was kwam er een groepje GoldWing rijders aan. Eén van hun wees op mijn achterband die wel wat leeg leek te zijn. En toen zag hij ook dat er lucht uit kwam. Ergens midden in het loopvlak. Naderhand bedacht ik dat dit misschien ook wel van de redenen was waarom de motor vanmorgen bijna niet op de zijstander wilde staan. Gelukkig had ik een reparatieset van TipTop bij me. Jaren geleden gekocht voor dergelijke noodgevallen. Op de boot wilde ik deze klus even doen. Ik las de instruktie van TipTop en begon met de klus. Wel kwamen er bemanningsleden zeggen dat ik naar boven moest gaan. Ik mocht niet in de garage blijven tijdens de overvaart. Volgens de TipTop-instruktie moest ik het gat wat groter maken en er dan een plug doorsteken en vervolgens weer gedeeltelijk terugtrekken. Maar alle drie de pluggen braken bij mij al af voordat ik ze door de band kon drukken. Ik was niets verder alleen een nog groter gat in de band. Bij de receptie aan boord vroeg ik of zij ook wisten of er in Cairnryan – daar zouden we aan land zouden gaan - ook een motorzaak zou zitten of een zaak die in motorbanden deed. Zij wisten het niet, maar ze zochten in hun bemanning of er ook iemand uit Cairnryan was. Bleek een kok te zijn. Dergelijke zaken waren er niet in Cairnryan. In het nabijgelegen Stranrear zat wel een bandenzaak. Met deze zaak werd kontakt opgenomen. De zaak deed niet in motorbanden maar konden wel repareren. Zij hadden het te druk om naar Cairnryan te komen. Als ik de band even van de motor haalde, dan wilden ze hem wel even repareren. Motorbanden hadden ze niet in voorraad. Maar een tubeless haal je niet zomaar van de velg. Verder had men een receptiemedewerker in de terminal als een kontaktpersoon voor mij geregeld. Ik moest me bij Tommy vervoegen. Hij zou de logistiek verzorgen. Taxi regelen, bellen en dat soort dingen. Maar met een lege band kun je slecht rijden en dus moest ik lopend met de motor van boord. Ik stond versteld hoeveel mensen reeds wisten van mijn probleem en mij begeleiden. Samen met Tommy zette ik de motor op de middenbok. Was ik even blij dat ik die indertijd bij had besteld. Ik sleutelde het achterwiel er uit en nu zou Tommy nu een taxi voor mij moeten Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]


End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten regelen. Bij het terminalgebouw werd ik aangesproken door een man. Wat mijn probleem was. Nu ik moest naar Stranrear voor de reparatie. Hij bood aan mij naar Stranrear te brengen en weer terug. Dus geen dure taxi. Ik wilde mijn helm en jas in de terminal achter laten. Gewoon even achter de verwarming leggen. Dat gaf wat paniek. Uit veiligheidsoverwegingen mocht dat niet. Jas en helm werden door de scan gehaald en toen in bewaring gegeven bij Security. Bij de bandenzaak deden ze er geen plug van buiten in, nee de band moest van de velg. We markeerden de plaats van het ventiel. Dan hoefden we naderhand het wiel niet te balanceren. De band ging er maar met moeite af. Met een schuurmachine werd de binnenkant glad gemaakt en vervolgens werd een plug met paraplu ingeplakt. Plu was wel zo´n drie tot vier centimeter. Volgens de monteur zou de reparatie de rest van de levensduur wel houden. En dat ze zo repareerden was misschien omdat de gespecialiseerd waren in vrachtautobanden. Terug in Cairnryan zette ik het wiel terug. Eigenlijk had ik een extra hand nodig. Het wiel moest opgetild worden, zodat afstandbussen, remankerplaat en wiel op één lijn zaten. Dat wilde niet goed. Plots kreeg ik het idee. Ik deed een spanriem door het wiel en over de buddyseat en zo kon ik het wiel op de gewenste hoogte krijgen. Eindelijk kon ik mijn reis met twee en half uur vertraging vervolgen Het was een spannende en inspannende klus geweest en ik had er nogal wat energie in gestoken. Daarom besloot ik het die avond niet te laat te maken en vroegtijdig op zoek naar een B&B te gaan. In Largs zag ik een groot bord aan een B&B hangen met daarop in grote letters “parking” Ik stopte bij het Glendarroch B&B en ze hadden nog wel plek voor één persoon voor één nacht. En mocht de motor achter het huis parkeren. De was werd snel van de lijn gehaald zodat de motor uit het zicht stond. Zelfs de topkoffer mocht niet vanaf de straat zichtbaar zijn. Die avond maakte ik even een wandeling door Largs. De feestverlichting brandde, de kermis was opgebouwd voor het feest van het komende weekend.

Largs by night Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]



Donderdag 18 augustus 2009

Laggan

Donderdag kreeg ik later dan anders mijn ontbijt. Tot nu toe was dat altijd om half negen geweest, maar het meisje dat het B&B runde samen met een wat oudere man had gevraagd of ik bezwaar had om pas om negen uur te ontbijten. Het maakte mij niet zoveel uit. Mijn boot ging immers pas over een week ’s avonds weer uit Hull. Alle gasten tegelijk zou te veel zijn voor de man. Nu had ik alle tijd om de motor in te pakken voor het ontbijt. Het gaf mij ook de tijd om met een andere motorrijder wat gegevens uit te wisselen. In Gourock nam ik de veerboot naar Dunoon. Zo hoefde ik niet langs en door de grote steden zoals

Inveraray Glasgow. Nu kwam in het gebied van de inland lochs en de diepe valleien. Onderweg maakte ik een koffiestop bij een infocentre van een waterkrachtcentrale. Daarna was het af en toe weer wat nattig. Bij Inveraray was het droog genoeg voor wat foto’s. Graag had ik dat ook nog gedaan bij Connelbridge. Ik reed in een donkere, natte omgeving en achter de brug lagen de heuveltoppen in helder licht. En de regen begon weer heviger te worden. Na Fort Williams besloot ik uit te kijken naar een B&B. In 2006 had ik toen overnacht bij een oude dame in South Laggan. Ze had nu het bordje ‘vacancy’ weer buiten hangen. Het werd dus weer een overnachting bij het Lilac-Cottage. Ze was verrast dat ik nog weer eens Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]


End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten terug was gekomen. Ze zette snel thee voor mij en deze werd geserveerd met een grote schaal koekjes en andere lekkernijen. Zelf moest ze die avond weg, maar toen ze zag dat ik een computer bij me had zou ze haar router gewoon aan laten. Kon ik ’s avonds gewoon het internet op. En ik kon haar vertellen dat ondanks haar prijsverhoging t.o.v. 2006 het voor mij in mijn Euro’s bijna geen verschil maakte.




Vrijdag 28 augustus 2009

Ullapool

Vrijdag begon wel droog, maar de lucht was dreigend. En de straten waren nog nat vanwege de regen van de afgelopen nacht. Uit voorzorg deed ik dus de regenbroek maar weer aan. De eerste stop was bij Loch Garry. Bij de parkeerplaats stond het bord van een uitzichtspunt. Er stonden dan ook al meerdere auto’s en de toeristische toerbus gaf de passagiers ook even een kans een foto te maken. Ook leidde mijn route van vandaag langs

Loch Garry Eilean Donan. Dat kasteel wordt wel eens het meest gefotografeerde kasteel van Schotland genoemd. En nu kwam Kyle of Lochalsh dichterbij en dus ook Applecross. Gisteravond had ik mij voorgenomen zeker over Applecross te gaan, ongeacht de weersomstandigheden. Bij mijn vorige reis had ik deze pas geschrapt omdat ik toen ook al teveel regen had gehad. Maar om van Kyle of Loachalsh bij de voet van de Bealach Na Ba (de officiele naam van de pas) te komen moest ik eerst om Loch Carron rijden. Ik kon de toppen van de bergen zien, mooi beschenen door de zon. Bij het begin van de route naar Applecross stond een groot waarschuwingsbord met de mededeling dat de pas afgeraden werd voor bestuurders met een beginnersrijbewijs. Na het bord begon ook Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]


End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten de single track route. Single track routes zijn wegen die zo smal zijn er geen twee auto’s naast elkaar kunnen rijden. Daarvoor hebben ze dan weer van die kleine parkeerplaatsjes (passing places) gemaakt. Bedoeld om bij tegenliggers even te stoppen en elkaar zo de mogelijkheid te geven voorbij te gaan. Aan het begin van de weg naar Applecross begon de lucht wat te betrekken, toen ik het deel kwam waar keren toch link werd zag ik de wolken met stuifregen al door de opening van de pas jagen. Maar toen ik echt op het lastige deel kwam met de hairpins was de bui veranderd in een stevige regenbui met stootwinden. Stoppen kon niet want nergens was een parkeerplaats of schuilgelegenheid. Even nadat ik Bij Eilean Donan over de top en de moeilijke stukken pas was gekomen was de bui weer over en probeerde de zon weer voorzichtig tussen de wolken door te kijken. Ik voelde het alsof de weergoden mij even hadden willen testen. Een eindje voorbij Applecross stopte ik om even wat te eten en tot rust te komen. In een gematigd tempo vervolgde ik mijn route naar Kinlochewe. Daar begonnen weer de wat bredere wegen. Even tijd om het gas een keer wat verder open te doen. Een tiental kilometers voor Ullapool begon het weer nattig te worden. Daar begon het dagelijks ritueel van het zoeken van een B&B. Na wat zoeken kwam ik weer bij een oudere dame terecht. ’s Avonds ging ik te voet Ullapool nog even in. Ook maakte ik een alternatieve route voor morgen voor het geval dat het morgen slecht zou beginnen. Om dan over die kleine bergweggetjes te rijden, daar had ik geen zin in. Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]



Waarschuwingsbord bij opgang naar Applecross




Zaterdag 29 augustus 2009

Mey

De zaterdag begon nattig, maar ik had een beetje geluk. Tijdens het inpakken was het droog. Maar toen ik Ullapool nog even in reed voor wat boodschappen begon het weer te regenen en, zeg maar hozen. Op de GPS koos ik voor de snelle route naar John ‘O Groats. Bij de afslag bij Drumrunie wist ik het zeker. De toppen van de bergen in het westen zaten in dikke wolken en richting zee hingen er van die grijze slierten aan. Hoe verder noord ik kwam hoe helderder de luchten richting kust werden. Toen ik moest kiezen van rechts

Op de B869 even voorbij Drumbeg direkt naar John ‘O Groats of rechtdoor en dan via Lochinver, Stoer en Drumbeg. Ik koos voor het laatste. Ik wist dat een weg was met veel blinde bochten, heuveltoppen met weinig zichtlengtes. Maar ook met mooie uitzichten, lochs en zeegezichten. Onderweg stopte om wat foto’s te maken. Aan het eind van dit stukje route begon het lichtjes te regenen. Daarna kwam ik weer op wat bredere wegen. Het waren de wegen die toegang gaven tot het noord-westen van Schotland. Het weer was afwisselend. Droog en zonnig en dan weer wat lichte regen. De wind weerhield me om foto’s te maken. Ik was bang dat de




Kyle of Tongue motor in een vlaag zou omwaaien. Maar voorbij Thurso sloeg het weer weer om. Regen en wind in vlagen. Ik besloot om vandaag maar niet meer naar John ‘O Groats te gaan. Het was ook geen weer om nog een foto te maken. En dit was ook de eerste dag van het Engelse Bank Holiday-weekend. De Engelsen hebben dan ook op maandag vrij en gaan vaak massaal op pad. Geeft wat extra concurrentie op de B&B-markt. Nabij Mey zag ik het bekende bordje B&B en nog samen met ‘vacancy’ . Dat werd snel weggehaald toen ik de kamer accepteerde. Vanwege de stormwind haalde ik ook de tanktas maar van de tank. Kon die ook geen wind vangen waardoor de motor kon worden omgeblazen.

Uitzicht bij Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]

het B&B in Mey



Zondag 31 augustus 2009

Breamar

De dag begon met wat hoop. Er was wat blauw in de lucht, maar jammer genoeg in het westen. Daar was ik juist vandaan gekomen. Gisteravond had ik besloten om me vandaag niet weer te laten verleiden en in uitgebreide route te rijden. Ik had een ‘snelle’ route gemaakt naar Inverness. Wat de vooruitzichten ook waren, ik zou deze snellere variant rijden. Gelukkig was het droog toen ik bij John ‘O Groats aan kwam. Ik zette de motor even voor het markante huis. Het stond net als drie jaar geleden nog in de bouwhekken te

Eindelijk bij John’O Groats wachten op een renovatie. Na wat te hebben rondgelopen ging ik verder. Ik ging nu richting huis. Het was dan wel niet de kortste weg, maar ik ging nu echt richting Hull. Ik had het nu wel gezien vanwege het toch wel steeds slecht blijvende weer. Bij de Cromarty Firth stopte ik om wat te eten, te drinken en de benen te strekken. Terwijl ik daar wat liep zag ik een groep zeehonden aan de oever van de Firth liggen. Na de brug bij Inverness verliet ik de hoofdweg en ging weer over binnenwegen. Ik meende dat ik het grote stenen spoorwegviadukt nabij Culloden in mijn route had opgenomen. Maar ik was in de buurt van



End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten Grantown on Spey en had nog geen viadukt gezien. Ik stopte, maar op de GPS zelf kon ik geen spoorweg vinden. Ik besloot om dan de netbook maar uit de bovenkoffer te halen. Ik wist dat op die kaart de spoorwegen wel stonden. Maar de spoorweg kruiste meerdere rivieren en welke was niet te zien op de kaart. En ik zou ook te ver terug moeten. Op de parkeerplaats van de Glenlivet Estate stopte ik even. Hier zag ik dat de balkjes van de benzinemeter weer waren begonnen te lopen. Het dichstbijzijnde tankstation was een eind terug, de volgende waren in Ballater en Breamar. Dat was in mijn richting. Ik koos de dichtstbijzijnde in die richting. Ik schakelde over op een benzinebesparende rijwijze. Ik probeerde zo rustig mogelijk te rijden en zo weinig mogelijk te remmen. En toen ik op de weg naar Breamar was riep mijn Truus dat rechts mijn doel was. Alleen was er geen tankstation. Heel voorzichtig ging ik verder. Ik rekende telkens hoever ik nog zou moeten komen en hoever ik nog moest. Toen ik de luifel van het tankstation zag slaakte ik een (voorbarige) zucht van verlichting. Op het tankstation was geen enkele aktiviteit. Op zondag sloot men om vier uur en het was ondertussen al half zes. Ik ging verder naar Breamar en zocht daar zo snel mogelijk een B&B, waarbij ik iets minder op de prijs ging letten. Ik wilde niet met de motor aan de hand van B&B naar B&B moeten lopen, of morgen naar het tankstation. Kilometers besparen was mijn motto. Het B&B (http://www.schiehallionhouse.com/index.php) was wel wat prijzig, maar ik mocht de motor weer in de garage parkeren. En die avond ging ik te voet Breamar even in. Bij de plaatselijke Fish and Chips handelaar zag ik nog een stukje klantvriendelijkheid richting motorrijders. Er hing een spuitfles met vizierreiniger en rol keukendoek. ’s Avonds keek ik even naar de BBC uitzending Country File. Daarin geven ze een weer bericht voor de komende week. Voor de volgende dag was het in de regio waar ik was niet erg hoopvol, maar verderop in de week en richting zuid zou het beter worden. Wel tot 22º graden op woensdag in de buurt van Hull.





Armadale

Nadat ik maandagmorgen de motor beladen had ik ging ik richting tankstation. Het was maar 750 meter volgens de GPS. Nooit geweten hoe lang 750 meter kon zijn. Ik haalde het, maar misschien wel op de laatste drup. Volgens Honda zou er 21 liter in de tank kunnen, ik kon 20,98 liter tanken. Dus veel zou er niet meer ingezeten hebben. In ging naar Ballater om daar mijn route weer op te pakken. Ik had mijn hele regenpak weer aangedaan na wat gisteravond op tv had gezien. Maar na wat regen leek het droger te blijven. De regenbroek ging weer uit en achterop de motor. Het landschap begon ook wat

glooiender te worden met een meer agrarische invulling. Ik kwam over een heuvel waar de heide was afgebrand. Op het uitzichtspunt kon ik in een iets helder wordende lucht mooi uitkijken over de omgeving. Beneden in het dal stopte ik voor koffie met wat er bij. Even voor Dundee begon het weer wat te regenen en ik stopte om de regenbroek weer aan te doen. En toen ik die aan had was de bui weer over. Door Dundee volgde ik gewoon de borden voor de Tay-brug, daarbij de GPS maar even negerend. De kaart in de GPS kwam trouwens ook niet overeen met de werkelijkheid. Op een parkeerplaats een eindje ten zuiden van Dundee stopte ik om Eoghan, een kennis uit de Britse XJR-Owners, te bellen. Hij was thuis en verheugde zich op een bezoekje. En na de nieuwe brug nabij Kinkardine gaf ik de GPS opdracht om via de snelste weg naar Eoghan te gaan. Precies voor hun deur zei Truus dat ik mijn bestemming had bereikt. Zijn vrouw was direkt van het werk thuis gekomen nadat ze gehoord had dat ik langs zou komen. Die avond praatten we bij over allerlei motorzaken. Eoghan had ook een andere motor gekocht. Hij had gekozen voor een BMW R1200GS, maar had de XJR nog in de schuur staan. Als ze het nieuwe huis met garage hadden wilde hij de XJR weer in originele staat terug te brengen. Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]



Dinsdag 1 september 2009

Thirsk

Vandaag wilde ik naar de Yorkshire Moors gaan. Waar de rit voor die dag zou eindigen wist ik nog niet. Wel had ik gisteravond de route wat aangepast. Maar de reden daarvan was dat Eoghan had gezegd dat ik het eerste deel van de route niet zou kunnen rijden vanwege werkzaamheden. Zo had ik hem kunnen laten zien hoe eenvoudig ik een route kon aanpassen. Ik begon optimistisch, maar zag af en toe dat ik net achter de bui aan kwam. Soms stonden er dikke plassen water langs de nog natte weg. En het water stroomde her en der weer over de weg. Toen ik bij Selkirk afsloeg om het dal van de Esk in te rijden zag ik dikke, donkere wolken boven het dal van de Esk hangen. In het dal zag ik ook dat het anders zo kalme riviertje veel breder was en het water bruiner dan voorgaande keren.

In de vallei van de Esk Toen de lucht wel erg donker werd stopte ik om de regenbroek maar aan te doen. En het begon toen ook te regenen. Terwijl ik daar stond kwam er een vrachtauto door het dal geraasd. Ik was blij dat ik nu op een parkeerplaats stond. Want met zo’n tegenligger op die kleine wegen met beperkte zichtlengtes in de bochten??? De route was telkens langer dan ik in gedachten had. Telkens meende ik dat de afslag naar Kielder Forest zo zou moeten komen. Eindelijk was het dan zover en om half twee Britse tijd reed ik Engeland



End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten weer binnen. Bij het restaurant van het infopunt van Kielder Water stopte ik voor koffie. Ik wilde een stuk cake bij mijn koffie en wees daarom een cake aan die mij lekker leek.

Transporterbrug bij Middlesborough

Het meisje waarschuwde mij dat het wortelcake was. Ik kon het niet laten door haar er op te wijzen dat konijnen ook graag wortels aten en dat konijnen nooit een bril droegen. Moest van de wortels komen. Ook ik wilde geen bril en daarom de wortelcake. En aan de picnicset buiten voerde ik de mussen en vinken met de kruimels van mijn cake. Toen ik vertrok was er een regenboog. Zo laag had ik ze nog nooit gezien. Een eind verder ergens op een eindeloze hei kreeg ik de gedachte om te kijken of het misschien mogelijk was om vanavond alsnog de boot te nemen. Via de GPS bekeek hoeveel kilometer dat nog zou zijn. Gezien de afstand en de wegen waarover ik nog zou moeten zou het misschien wel kunnen, maar ook dat er niet teveel tegen zou zitten en van mij wat steviger doorrijden. Ook zou ik dan de transporterbrug van Middlesboro missen. Ik besloot om het maar niet te proberen. Bij Newcastle was het druk op de weg en daardoor miste ik net de afslag naar Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]


End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten de “Angel of the North”, het grote stalen standbeeld net ten zuiden van Newcastle. Even voor Middlesboro zag ik de grote blauwen stalen konstruktie van de transporterbrug al hoog boven het landschap. Toen ik er vlak bij was zag ik dat de brug in gebruik was. Dat was meer dan ik had verwacht. Want in de voorbereiding wilde de software van de GPS geen route berekenen over deze brug. Voor 60 pence mocht ik mee naar de overkant. Op dit dek konden maar even negen auto’s tegelijk naar de overkant worden gebracht. En dat er veel gebruik van werd gemaakt kon ik aan de zuidkant zien. Er stond een lange rij auto’s te wachten. Ik maakte foto’s zoals een fotograaf met een digitale camera behoort : voldoende om straks een groot deel gewoon weer weg te gooien. Na een stop bij Lidl in Middlesboro begon ik aan de zoek voor een B&B. Het viel dit keer wel erg tegen. Ik kwam door plaatsen waarvan ik gezien de toeristische uitstraling er wel een zou zitten. Eindelijk eindige ik en Thirsk. Daar vond ik een B&B (http://www.laburnumhousethirsk.co.uk/), prijzig maar de motor mocht weer in de garage. ’s Avonds maakte ik een aangepaste route voor de laatste dag. Ik zat op minder dan anderhalf uur rijden van Hull en de boot zou pas om negen uur ’s avonds vertrekken. Ik plande een route langs Sutton Bank, dan naar Rievaulx Abbey en vervolgens langs de kust naar Hull. Dat was een trip van bijna 150 kilometer in acht uur. Dus geen haastklus. Sutton Bank is bij veel lokale motorrijders een uitdagend stukje weg. Het is dan wel tweebaans, maar gaat vrij steil omhoog met een paar haarspeldbochten er in.

Het B&B in Thirsk Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]



Woensdag 2 september 2009

a/b van de Pride of Rotterdam

Vanmorgen pakte ik mijn bagage wat anders in dan tot nu toe. Ik hield al rekening met het feit dat ik vanavond op de boot niet alles naar boven wilde dragen. De volgende morgen zou dat trouwens te veel tijd kosten. Wat ik nodig zou hebben moest in één keer naar boven gedragen kunnen worden. Het weer leek goed. Misschien wel een dag zonder de overjas. Toen ik aan de voet van Sutton Bank kwam zag ik de rij auto’s al tot onder aan de helling staan. Ik wachtte even en wenkte een paar auto’s om mij maar in te halen. Ik had geen behoefte om halverwege op het steile deel of in een haarspeldbocht te moeten stoppen. Toen er wat ruimte kwam reed ik verder om al snel te zien dat alles weer stil stond. Ik

Rievaulx Abbey stopte ditmaal een parkeerplaats voor noodgevallen en liet weer een aantal auto’s gaan. Maar toen ik een vrachtauto omhoog zag kruipen om even later auto’s in een bocht achteruit te zien rijden wist ik het wel : geen Sutton Bank omhoog dit jaar. Ik keerde de motor en ging terug. Met de GPS maakte ik in twee stappen een andere route naar Rievaulx Abbey. Daar stopte ik voor koffie met wat erbij, liep en keek wat rond. Bij de motor terug zag ik dat er olie lag in het grind net onder de achtervork van de CB. Mijn eerste gedachte was, dat de ketting de olieleiding van de kettingsmeerder had geraakt. Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]


End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten Ik op de knieën naast de motor maar kon niet zien dat er wat kapot was. Toch twijfelde ik. Maar in de leiding zat ook nog olie en toen kwam ik tot de konklusie dat de olie er al moest hebben gelegen toen ik de motor er neer zette. Voor ik vertrok deed ik de overjas uit. Volgens mij was het warm genoeg. Maar boven op de Yorkshire Moors was het met de wind toch wel weer frisjes. De route leidde mij weer door Helmsley, net als gisteravond. Maar ik moest nu vanuit het centrum richting Scarborough. En aan die weg zag ik wel weer B&B’s. Onderweg stopte ik diverse keren. En dan was het motorjas aan en even later weer uit. In Hull deed ik nog even wat inkopen en tankte voor de laatste maal in GB. En zo

Donkere wolken richting Hull



End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten goedkoop had ik nog niet getankt : £ 1,029 per liter en dat was omgerekend nog geen 1,20 euro. Dat lag een heel eind beneden de Nederlandse prijs. Daarna koerste ik door Hull naar de P&O-terminal. Ik wisselde mijn kaartje in voor een boardingkaart en een kartonnen hutsleutel. Ik mocht mij opstellen in de wachtrij. Daar had een vak speciaal voor de motoren gemaakt, Wachtend op de boot in Hull gescheiden van de auto’s. Na een half uurtje wachten begon men met het beladen en mochten we aan boord. Waar meestal aangeraden wordt de motor op de zijstander te zetten wilde men hier dat dat op de middenbok ging. Daarna werd er een spanriem over de buddy getrokken. Volgens het personeel zou de zee vrij rustig zijn. Ik ging snel naar mijn hut en het motorpak uit. Het was weer een broeierige dag geweest. Na een korte rust ging ik vervolgens op verkenning door het schip op zoek naar waar ik naar buiten kon. Daar verzond ik even een SMS’je naar huis. Het linkse deel van mijn reis zat er op. In het cafetaria haalde ik een kop koffie. Het meisje vroeg welk formaat kop ik wilde : normaal, medium of groot. Als voormalig ambtenaar was ik gewoon koffie te drinken en bestelde een medium. Was ik blij dat het slechts een medium was. Deze kop was al een grote soepkom. Ik vroeg mij dan ook af welk formaat de grote maat zou hebben. Het personeel dat er rond liep was hoofdzakelijk van Filippijnse afkomst. Van het meisje dat bediening in de koffieshop deed vernam ik dat zij zes maand aaneen gesloten op het schip waren. Ze mochten tijdens die zes maanden ook niet van het schip. Het kwam bij mij over als een soort drijvende gevangenis. We vertrokken ’s avonds al voor negen uur. En het regende weer in Engeland. Voor het naar bed gaan zette ik zelf even de wekker, zodat ik op een rustige manier wakker zou worden gemaakt. Van voorgaande reizen kende ik nog de luide stem van de scheepsomroeper. Als die begon was ik liever al wakker.




Donderdag 3 september 2009

Assen

De bootreis was rustig. Ik voelde af en toe wel wat het schip wat bewoog en dat we met wat geweld op een golf liepen, maar dat was niet verontrustend. Toen ik ’s morgens weer en kop koffie (small dit keer) ging ik met de GPS naar buiten. We moesten nog veertig kilometer en voeren op dat moment met veertig kilometer per uur. Dus een uurtje. Maar dat bleek een foute gedachte. Er werd omgeroepen dat vanwege het slechte weer vannacht wat vertraging hadden opgelopen en dat het ontschepen met zeker een half uur later zou beginnen. Maar toen we reeds langere tijd op de trap bij de deur van de garage hadden zitten wachten bleek het half uur toch wat langer te zijn geworden. En deze

vertraging was de eerste vertraging die de duur van mijn reis langer zou maken. Het was al bij half tien toen ik weer vaste grond onder de wielen had. De lucht leek vooral richting oost vrij goed en gokte erop dat het wel droog zou blijven. Maar er stond wel vrij veel wind. En bij het inhalen van een vrachtauto moest ik toch nog even stevig sturen om de motor op mijn rijbaan te houden. Ik deed dus maar wat kalmer aan. Toen ik op de A15 kwam begon het toch nog stevig te regenen, maar ik zag geen parkeerplaats om de regenbroek aan te doen. Toen die er wel was, was de bui over. Reed ik nu gewoon door, dan kon het pak weer wat drogen. En ik wilde naar huis. Ik had het wel gezien. Het was net Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]


End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten twaalf uur geweest toen ik de straat bij ons in reed. Mijn vrouw was buiten bezig om beter te horen of de motor de straat in kwam. Na de welkomstkus ging ze naar binnen om koffie te gaan zetten. Snel haalde ik de koffers van de motor zodat die de garage in kon. De reis zat er op. Net geen 5800 kilometer, maar gezien het weer toch te veel en daardoor wat zwaar. En of ik het zo weer doen zou doen : NEE.

Erg dreigend weer boven Nederland




Uitleiding En dan achteraf zijn er toch wat dingen waar je je over hebt verwonderd of verbaasd of geërgerd. Ik vond dat in Ierland vrij veel wegen er slecht bij lagen. Het onderhoud had her en der een behoorlijke achterstand. En van waterafvoer van wegen hadden ze blijkbaar ook geen kaas gegeten. Water stroomde gewoon bij huizen weg of uit landerijen de weg op. Blijkbaar hebben ze toen Ierland nog bij de armste landen van de EEG behoorden vrij veel nieuwe wegen aangelegd zonder te beseffen dat met minder geld het onderhoud een kostbare en niet te betalen kostenpost zou worden. Maar dat is ook gebeurd in Nederland. Af en toe heb je van die wegsituatie waarbij de weggebruiker er even op gewezen moet worden dat men langzamer moet rijden. Normaal werd dat gedaan door gewoon ‘SLOW’ op het wegdek te spuiten, maar soms vereiste de situatie een erg lage snelheid en dan kwam ook teksten tegen als ‘SLOWER’ of ‘EVEN SLOWER”. Vervelender waren die plaatsen waar ze om duidelijk te maken dat er langzamer gereden moest worden men dit ook nog deed door een soort ribbelstroken op de weg te leggen. En dat begon op een gegeven moment vervelend te worden en te irriteren aan de polsen. Vooral aan de linker die ik vorig jaar had gebroken. De oplossing was om dan maar over de rechterweghelft te gaan rijden. Blijkbaar hebben de wegbeheerders in Ierland toch een behoorlijke vrijheid. Per county konden de waarschuwingsborden verschillen. En dan moest je zelf maar bedenken wat bedoeld werd. Op veel plekken – en soms zomaar ergens midden in verder leeg gebied – werden nieuwbouwwijken ontwikkeld en dat allemaal in dezelfde geel/crème kleurige huizen. Na de dagen met de vele regen waren op veel plekken de rivieren veranderd in heftige stromen, gevuld met meestal bruin water. Omdat ik deze reis helemaal voor de GPS had voorbereid en daarmee reed vielen mij ook een aantal dingen op. Blijkbaar wordt de database voor de weggegevens per land – en zelfs per landsonderdeel verschillend gevuld. Ik heb heel wat keren op het scherm moeten kijken waar ik heen zou moeten gaan. Waar bij ons bijna elke keuze wordt gemeld was het daar veel vaker dat als de doorgaande route met een bocht verder ging en er in de bocht een mogelijkheid recht door te gaan er niets werd gemeld. Dan moest ik gewoon de doorgaande route volgen en dus een bocht. Hier krijg je dan een melding van links of rechts afslaan. Als je zo door het landschap hobbelt zie je af en toe ook wel eens wat. Vooral in Ierland en Schotland hingen de lijsterbesstruiken zo vol dat ze erg doorhingen. Voorgaande jaren zag ik bijna geen platgereden konijnen meer in Groot Brittannië, maar nu waren er weer vele. Ik zag het als een hoopgevend iets. De konijnenstand was dus de ziekte die er in voorgaande jaren heerste te boven gekomen. En soms vallen je ook bepaalde dingen op. In Schotland heb ik een paar keer borden gezien met een waarschuwing om op te passen voor Auteur en © : Egbert Oosting – [email protected]


End - to - End 2009 Langs de Atlantische kusten overstekende rode eekhoorns. De rode eekhoorn is een inlandse soort die langzaam verdrongen wordt door de import grijze eekhoorn. Nou was die waarschuwing niet het eerste wat mij opviel, maar meestal kreeg je daarna een waarschuwing voor loslopende fazanten. Ik had het idee dat dat dan weer fazanten waren die opgefokt waren om verderop in het jaar afgeschoten te worden. Ze kwamen niet overal voor, maar steeds in grote groepen, niet natuurlijk gespreid. De grootste ergernis was natuurlijk de overvloed aan regen. Door af en toe te wisselen van handschoenen en deze gewoon op verwarmingen te drogen ging dat nog wel. Een ook als ik ergens aangekomen was direkt droge sokken aan te doen – natte werden wel weer gedroogd voor de volgende dag – viel dit ook nog wel mee. Lastiger waren de uiteinden van de mouwen. Deze werden nat vanwege het water dat bij de handschoenen in liep. De met leer verstevigde randen droogden ’s avonds niet voldoen en overdag kwamen ze niet in de rijwind. Ze zaten immers verscholen in de kappen van de handschoenen. En de aanpassingen op de motor : de valbeugels hebben hun nut bewezen toen de motor op de kant ging, de middenbok bij de lekke achterband. Met het extra kontrolelichtje voor de richtingaanwijzer heb ik die minder vaak vergeten. Gedurende de gehele tocht keek elke avond even of de ketting nog wel voldoende gesmeerd was en kontroleerde even hoeveel slagen de pomp had gemaakt. Door de netbook was het gemakkelijk om de routes aan te passen. Vooral toen de routes in Ierland korter gemaakt moesten worden omdat de orkaan Bill in aantocht was. Verder deed ik elke aan verslaglegging. Met de netbook ging dat gemakkelijk. En ’s avonds kon ik ook de foto’s naar de netbook, maar ook de tracklogging van de GPS downloaden. In totaal heb ik net geen 5800 kilometer gereden. Laat ik de ‘rechtse’ kilometers er buiten, dan was het daggemiddelde maar een enkele keer boven de 60 k/u. Ook lag het benzineverbuik tot mijn verrassing laag. Weer de rechtse buiten beschouwing gelaten was dat bijna 1 op 18. EgbertO






End to End Langs de Atlantische kusten

Recommend Documents