De lente kwam maar langzaam op gang, met nog regelmatig nachtvorst en dagtemperaturen tussen de 5 en de 10 graden de eerste week. Op 1mei zag ik de eerste lupine blaadjes tevoorschijnkomen, maar het duurde nog tot 5mei voor we de eerste ’vitsippa’ (bosanemoon) zagen bij ons in het bos. In week 19 kwam de lente definitief tot leven, met blaadjes aan enkele bomen, muggen en de koekkoek. Mei gaf vanalles wat, van zomerse temperaturen tot stevige regenbuien ! Door de boomblaadjes klonk ook de wind zomers, lekker op de fiets naar Joel z’n school en op 31mei zag ik de eerste lupine bloem ! Veel lijkt 2-3 weken achter... Brandhout Jemig wat is het elk jaar weer een werk om ons brandhout in orde te krijgen. Eerst de bomen uit het bos halen, dan klein zagen en kloven. Het gekloofde hout ligt dan de hele zomer buiten en in september moeten we alle blokjes nog eens hanteren en gaan ze onder dak. Stoken met hout is leuk en goedkoop, maar er komt wel veel handkracht en toch ook wel heel wat machinekracht aan te pas. Bovendien blijft elk jaar ook de vraag...is dit genoeg ?? Nu het veld ontdooid is, willen we liever niet meer met de traktor er op rijden, dus daar kwam de vierwieler met de nieuwe kar goed van pas ! Ook is het hele brandhout verhaal elk jaar weer een hele belasting op je lichaam ! Hoe netjes je ook bukt en tilt.....na 1000 keer bukken om een stuk hout op te tillen, begin je echt wel iets te voelen of in het ergste geval schiet de spit erin. Toen mijn rug ’spit-achtig’ aanvoelde, was het tijd om de methode van het in stukken zagen van de stammen een update te geven...een update naar 40+ zeg maar.(maar eigenlijk zou ik dit veel eerder hebben moeten doen om m’n rug te sparen!) In een katalogus zag ik eens een heel simpel ding, waarbij je een stam geklemd kon ophangen op hoogte. Willem had op Björkåsen ook eens iets dergelijks gebouwd. Dat idee heb ik gebruikt en het werkt geweldig !! Op een oude paardenbomenslee (dan is ie verplaatsbaar !) timmerde ik, met 14 spijkers en wat hout, de vereiste constructie. De stam ligt op een balk en zit klem onder een ijzeren stang op het eind, hierdoor blijft ie hangen. De ijzeren stang kun je verzetten, naar gelang de dikte van de te zagen stam. Echt het scheelt heel vaak bukken en op je knieen zitten. Bovendien springen de stammetjes niet alle kanten op. Een bijkomend voordeel is, dat de zaag nooit per ongeluk in de grond kan zagen, omdat je op hoogte zaagt en dus langer scherp blijft ! Het was nog even doordenken, hoe het moest met het laatste stuk...want dat valt dan op de grond, omdat er geen tegengewicht meer is. Om het laatste stuk doormidden te zagen, heb ik (met 6 spijkers en twee balkjes) een mini zaagbokje aan de constructie gebouwd. Zo simpel kan een super oplossing zijn. En het is zo fijn als we even met z’n allen de schouders er onder zetten !!
Permakultuur vijver De afgelopen twee jaar hebben we moeilijke hooiperioden gehad ivm de natte zomers. Niet alleen dat dan het hooi slecht droogt, maar ook omdat dan het land nat en zacht is. Ons plan om zoveel mogelijk met de nieuwe vierwieler (quad) te doen, gaan we deze zomer testen. Daarnaast hebben we allerlei gedachten gehad om meer sloten te laten aanleggen. Dat is ook weer erg jammer, omdat het stuk land nu zo mooi groot aaneengesloten is. Het stuk land ten zuiden van het huis is al opgedeeld, met een sloot ertussen en die sloot functioneerd redelijk. Zeker als het hard regent, zie je meteen dat de sloten zich vullen. Toch staat er ook veel water op het land. Deels heeft dit natuurlijk te maken met de grondsoort: klei ! Maar deels ook omdat het water niet snel genoeg afgevoerd kan worden. De genoemde sloot maakt een haakse hoek en het is precies in die hoek waar het meeste water naartoe stroomt. Deels naar aanleiding van het boek, ”Permakultuur”(Sepp Holzer), dat we kregen Mechy en Wil en de permakultuur DVD van Fred en Truke ...en deels omdat we het landschap iets meer leven willen inblazen...besloten we om een vijver te laten graven. Het woord vijver is misschien niet op z’n plaats....het wordt in elk geval een gat in de grond met permanent water erin met wilde begroeiing in en eromheen. We hopen dat de vijver op de eerste plaats natuurlijk het land droger houdt, maar op de tweede plaats voor biodiversiteit zorgt en daar komt de permakultuur om de hoek kijken. Op 2mei kwam de graafmachine het veld op gereden en begon braaf te graven, volgens instructie. Op het voorhoofd van de machinist stond een permanent vraagteken en bleef maar vragen of ie niet vooral de sloten moest uitgraven. De toplaag hebben we met de traktor verplaatst naar de tuin, waarmee we hoge ruggen in de groententuin gaan maken. De klei van dieper uit het gat is als een soort grote schildpad naast het gat blijven liggen. Hier moet gras op komen groeien, zodat de bult geintergreerd raakt met het landschap. Het graven nam ongeveer 2uur in beslag. Het gat is ongeveer 10m in doorsneden en drie meter diep, vanaf het maaiveld. Als de vijver vol met water staat is de waterdiepte naar schatting 1½ tot 2meter. Wat erg leuk was, was dat tijdens het graven drie oude buizen tevoorschijn kwamen. De machinist wist meteen wat het was en legde uit dat dat hele oude drainering was: keramische segmenten buis van ongeveer 30cm werden vroeger ingegraven tussen de 50 en 100cm diepte.Water liep dan tussen de verbindingen door uit de grond in de buis. Bovendien kan het vocht uit de grond trekken, doordat vocht uit de grond in de buis condeseerd en dan het vloeibare afvoert. Dit drainage systeem is uit de tijd van vóór (zware) traktoren en waarschijnlijk aangelegt vóór de tweede wereld oorlog of nog langer geleden. Vaak zijn deze systemen verstopt of simpelweg kapotgereden door zware landbouwmachines, maar uit alle drie de buizen kwam meteen flink water stromen !! Binnen een uur nadat de graafmachine klaar was, zat er al 50cm water in het gat. Na 24uur stond de vijver vol water en gaf één van de buizen nog volluit water. Al onze twijfels waren meteen verdwenen...
Synergisme: een spirituele bestelling Niet altijd zie je de oplossing, omdat je de middelen of het geld niet hebt en heb je soms hulp nodig ! Gelukkig hebben we goeie vrienden en fijne buren, van wie wij regelmatig hulp krijgen. Ook kunnen wij gelukkig vaak anderen helpen die even de oplossing niet zien door gebrek aan middelen en mogelijkheden. Zoals we al ervaren hadden tijdens de huifkartocht (zie nieuwsbrief nummer 11) krijg je soms dingen en als je goed kijkt heb je gelijktijdig ook de ander wat gegeven. Dat wat jij geeft stelt in jouw ogen meestal niet veel voor, maar hetgeen je krijgt komt als een wonder ! En zo ervaart de ander het net zo. Een synergisme is een toeval dat wel erg goed uitkomt, waar je vaak op een ander moment al op had gehoopt of zelfs om had gevraagd. Synergismen zullen je vooral toevallen als je je hart volgt. ’s Avonds voor het slapen gaan nog even op m’n knieen en een gebedje doen met daarin alles wat ik nog zou willen...dat doe ik nooit, maar om hulp vragen dat doe ik heel vaak ! Zoals elk huisje, creeren de bezigheden rondom ons huis allerlei problemen die een oplossing eisen. En vooral omdat wij willen leven zoals we leven, zijn de oplossingen gecompliceert. De oplossing lijkt vaak ver uit zicht en onmogelijk. Als wij hier tegen een moeilijk probleem aanlopen, doen we er natuurlijk alles aan om dat probleem op te lossen. Allereerst de gangbare oplossingen, die vaak erg veel geld kosten, maar als de oplossing niet komt en we wanhopig raken...dan vind ik altijd wel een moment om echte hulp te vragen. Niet eens zo bewust van wat ik doe, maar met volle overtuiging vraag ik om hulp. Noem het hoe je wilt...ik noem het een ’spirituele bestelling doen’. Een spirituele bestelling vereist geduld en vertrouwen en omdat dat er zelden is als je met een probleem zit, gaan we meestal door met het zoeken naar een oplossing...tot op dat moment dat het wonder voorbij komt en de oplossing ineens op de stoep ligt. Ons leven hier zit vol synergismen ! Twee voorbeelden van deze maand: 1) Brandhout Hoewel we in april al behoorlijk wat brandhout verzameld hadden, begonnen we ons toch zorgen te maken over de hoeveelheid. Doordat vooral ik (Bastiaan) last van m’n rug kreeg, werd het probleem versterkt en zagen we de oplossing van het probleem niet voor ons. We besloten dan maar brandhout te kopen, maar dat was een grote telleurstelling, want financieel hadden we daar eigenlijk geen ruimte meer voor, dus dan maar spaargeld voor andere dingen opofferen ! De eerste twee weken van deze maand probeerden we contact te krijgen met de twee hout leveranciers waar we eerder eens hout hadden besteld, maar dat ging niet. Ondertussen zagen we hoe alle buren bergen brandhout aan het maken waren. Tijdens een wandeling over eigen land heb ik hulp gevraagd...letterlijk ’ins blauwe hinein’. Begin deze maand kregen we bezoek van Wolter en Lars van Eeks, die een vakantie huisje hebben hier in Brandsbol. Ze hadden een probleem met het water. De volgende dag ben ik erheen gegaan om te kijken of ik kon helpen. Ik kon echter niet meer doen dan meedenken over een oplossing. Tevens bood Wolter mij aan of ik misschien hout wilde hebben uit hun bos. Hij liet me zien hoe ze de afgelopen jaren bomen hadden geruimd die ofwel omgevallen, danwel slecht waren. Een flinke stapel. Op dat moment zag ik er eigenlijk niet echt brandhout in, omdat de stapel er al lang leek te liggen. Het wonder lag pas een week later op de stoep, toen ik samen met Seba de bomen ging halen. Op de eerste plaats was het veel en op de tweede plaats was het hout zeker niet rot. We hadden er ineens een paar kuub brandhout bij ! Het tweede deel van het wonder, kwam van onze buurman Ove. Die belde of we nog palen nodig hadden voor het hooidrogen. Laura had ook aan hem, weken daarvoor, gevraagd of hij ons niet brandhout wilde verkopen. Toen kwam daar geen ’ja’op. Met de vierwieler ging ik erheen om de palen te halen. Tevens vroeg hij of we nog brandhout wilden hebben. Als we het zelf kwamen zagen en kloven konden we het krijgen. Het wonder deed mij lachen terwijl ik terug naar huis reed. In de week daarop hebben we (Seba, Bastiaan en Felix) een kuup of 10 brandhout gemaakt. Achter zijn traktor heeft hij een apparaat hangen, die de stammen op maat knipt en splijt tegelijkertijd. Op de nieuwe kar achter de vierwieler hebben het gekloofde hout meteen naar huis gebracht. Ove woont ook maar alleen en hij vond het zichtbaar leuk dat wij uren bij hem aan het werk waren. Ook hebben we geholpen met zijn eigen brandhout kloven. Het was mooi weer en erg gezellig !
(vervolg synergisme) 2) Brief van de belasting Ik was gefrustreerd en boos op ’het systeem’ waarin wij moeten leven. De eisen die aan je worden gesteld, de formulieren die je moet invullen, etc.. Om wat lucht te scheppen liep ik een rondje richting de beek, achter op het land. Daar ging het hele systeem door mijn hoofd. We hebben een bedrijf, zonder inkomsten en toch moeten we elk jaar alles verantwoorden aan de belasting, want we maken wel kosten. Belasting geld...ik snap er weinig van. En van dat geld, wat doen ze daar ook alweer mee ?! Toen dacht ik aan de school...oh ja, dat is waar. Maar toen dacht ik eraan dat ik gratis gymlessen heb gegeven op school ! Of een dagje overleven verzorg voor de school of kinderen met onze paarden laat meerijden...en ondertussen krijg ik wel rekeningen van diezelfde gemeente. Ik zal wel iets fout doen ! Al die dingen wil ik ook gratis doen, maar waar is de balans ? Zij wel geld vragen en ik nooit ?!? Dit was in de periode dat ik twee A4’tjes vragen moest beantwoorden van de belastingdienst, daarom was ik gefrustreerd, want als ik ergens hoofdpijn van krijg, dan zijn het de papieren van de belastingsdienst. Nadat mijn hoofd uitgeraast was, heb ik om hulp gevraagd...want ik was bang dat de belanstingdienst mij niet zou geloven, ik de vragen fout zou beantwoorden, etc. In de dagen daarop heb ik de vragen beantwoord en met alle bijlagen alles opgestuurd. Een week ofzo later kregen we antwoord: alles was goedgekeurd ! Ik kon wel huilen...zo opgelucht was ik ! Dat was ook een wonder op de stoep ! En ineens was de balans terug en voelde het weer helemaal goed om gratis dingen te doen voor school...enzo. Die synergismen en dus spirituele bestellingen, dat is niet iets waar we hier heel bewust mee bezig zijn, maar als we omkijken herkennen we ze wel. Synergisme vereist veel geduld vooral, omdat je niet te snel ’zelf’ een oplossing forceert. Elke keer als het wonder van een synergisme zich voor heeft gedaan, dan komt dat omdat we het hebben losgelaten en gedacht: nou ja, wat kan er in het ergste geval gebeuren ? De oplossing dienst zich wel aan..en daarop vertrouwen. Gras op de bult Bij onze ’vijver’ ligt een bult klei, waar zo snel mogelijk gras moet groeien om erosie te voorkomen. Omdat de hooizolder inmiddels leeg was, zijn we daar met blik en veger het stof gaan vegen. In dat stof zitten namelijk honderen graszaadjes. In vier 90liter tonnen hebben de zaadjes, gemengd met hooiresten, in water geweekt gestaan. Die smurrie hebben we op de bult verspreid, samen met vier tonnen paardenmest. In de derde week van deze maand kwamen vele zaadjes al uit en begon de bult groen te ogen. Permaruggen Onze groententuin bestaat uit vier delen. Alle groente groeit op ruggen, die we niet omploegen, maar bedekken met hooi in de winterperiode. Een van de vier had nog geen goeie ruggen en aangemoedigd door de permakultuur verhalen van Sepp...maakten we nieuwe ruggen: permakult stijl ! Steekwoorden: luchtige losse grond met veel kompost/mest stoffen. Als eerste hebben we takken in banen neergelegd. Daarop een laag hooimest uit de stal Daarop een laag klei (uit de vijver) Daarop een dun laagje tuinaarde/kompost Als laatste een laagje hooi ...en dan kunnen de aardappels d’r in ! ”Att ha jordiga händer, är inte att vara smutsig. Det är att ha en bit av livet i sina händer”
Bram Onze ram heet(te) Bram en we hadden de afspraak met Bram: als jij vriendelijk bent, mag je blijven. Bram had al eerder kleine rammetjes beschadigd in zijn lompheid, maar sinds afgelopen winter is ie wild geworden. Je kon niet meer bij hem in de wei, dan ging ie op z’n achterpoten staan. Bovendien was ie veel aan het ’rammen’ en maakte veel kapot. Je voelt ’m al aankomen .. we hebben Bram geslacht. Erg jammer, want Bram was prachtig ! Inmiddels hebben we een nieuwe ram, via de vader van Daniel, Joda’s beste vriend. De nieuwe ram is heel rustig en voorlopig lief voor de rest van de groep. Met hem hebben we dezelfde afspraak ! Toen Bram eenmaal verdwenen was, konden de schapen en lammetjes naar buiten. De lammetjes deden tikkertje en verstoppertje in de groene wei ! Wilma en Elise op bezoek In het weekend van 18 en 19 mei kregen we Wilma en Elise op bezoek. Het was ook de eerste dag dat we voor de paarden een stukje op het gras hebben uitgezet. Als Elise op bezoek is, moeten we natuurlijk een ritje met de paarden doen. Voor het eerste in een maand of 9 heeft Torden weer een kar getrokken, maar helaas is zijn manklopen niet over. Hij maakte wel een ontspannen indruk, maar liep vooral in het begin mank. We reden over het asfalt, zodat de hoeven meteen ook werden geslepen. Wilma en Elise sliepen in de woonwagen. Joel op de fiets Joel kreeg van ons een fiets voor zijn verjaardag, maar eigenlijk was die veel te groot. Dus we gingen alweer op zoek naar iets kleins. Nieuw ? Tweedehands op internet zoeken... En ja hoor, toen we grof vuil wegbrachten in Torsby, lag daar de perfecte fiets voor Joel bij het ijzer. Zonder te twijfelen trokken we ’m er uit...niks mis mee, niet eens een lekke band ! Over synergisme gesproken ! Anyway, thuis heeft Joel eerst binnen erop gezeten en een week later fietste hij buiten erop weg...zonder zijwieltjes ! Helling op gaat nog niet zo goed en remmen ook niet altijd, maar de fiets is perfect op maat en hij kan makkelijk aan de grond komen. Overleven met de klas van Joda Van Joda had de leraar blijkbaar al verhalen gehoord en omdat de gymles een groot succes was, vroeg Anders ons of we niet een dagje de klas wilde meenemen en vertellen over ’overleven’. Op 23 mei was het dan zover. Nadat we een stuk het bos in waren gelopen, begonnen we met de vraag wat je zou doen als je zou verdwalen en je moest overnachten, omdat je de weg terug echt niet meer kon vinden. Natuur bouw je eerst een hut, zodat je allereerst droog kan liggen/zitten en op de tweede plaats uit de wind en warm kan schuilen. We bouwden met z’n allen een éénpersoonshut. Toen liepen we verder en stelden we de vraag waar je water zou kunnen vinden. Allen waren het er over eens dat we berg af moesten lopen, waar we inderdaad bij de rivier aankwamen. Maar kun je dat drinken ? De conclusie was dat het gekookt moest worden, maar daarvoor heb je vuur nodig. Laura en ik lieten zien hoe je met een twee persoons vuurboog een gloeiend kooltje kon maken, waarmee we een ’vogelnestje’ konden ontvlammen ! Dat hadden ze nog niet zo vaak gezien. Eenmaal vuur kregen de kinderen eindelijk hun eten. Sommigen waren al bijna dood zeiden ze...na 2km lopen en al zeker een uur geen eten. Bij de rivier konden de kinderen uitrazen, met het vuur ’spelen’ en de vuurboog uitproberen. In de grote Kokopelli ketel maakte we bosthee, maar de meesten waren niet zo enthousiast erover. Net voor de bui waren we weer bij de auto.
De paarden zijn al met vakantie Torden en Hera staan inmiddels ook al in de groene weides op Björkåsen. Hoewel ze rond het huis al gras konden eten, moet de wei in Brandsbol nog erg herstellen van de natte herfst. Bovendien was de hooivoorraad op, we hadden precies nog 14 balen over. Maarten had hard gewerkt om de weides klaar te maken met schrikdraad lint. Thuis liepen de paarden ook makkelijk de trailer in .. ze hadden duidelijk door waar we heen gingen ! Wat een paradijs voor de paarden, echt een vakantie voor ze !! Tijdens het bezoek hebben we ook het hondenhok afgemaakt dat achter Gon d’r huis gebouwd is. Jura en Emma mogen namelijk bij Gon logeren tijdens onze afwezigheid. Daarvoor kochten we een hondenren. Op 22mei hadden Felix en Seba van school de opdracht om ergens geld te gaan verdienen, dat dan ingezameld werd voor het kinder kankerfonds. Nou, dat kwam goed uit, want ik kon wel hulp gebruiken om de ren in elkaar te zetten. Op de zaterdag dat we de paarden erheen brachten, hebben we dus het hok afgemaakt...kunnen ze ook schuilen als het gaat regenen en hopelijk geeft het voldoende schaduw en koelte voor Jura, onze winterhond. Schoolreisje naar Italie De leraar van Joda heeft al langere tijd kontakt met een school in Italie, in een plaats genaamd Civita Castellana. Daarom, en omdat de school een flinke donatie had gekregen waarvan ze o.a educatieve reizen mochten doen, had Joda en zijn klas dit jaar het geluk om naar Italie op schoolreisje te gaan. Er moesten ook een aantal ouders mee om te helpen en de kids te begeleiden. Ik (Laura) had het geluk mee te mogen. In twee busjes (waaronder onze eigen 9 pers. bus) en één auto reden we op zondagmiddag 26 mei met 13 kinderen en 7 volwassenen, naar de grote stad Uppsala. Omdat het vliegtuig op maandagochtend vrij vroeg vanaf Stockholm zou vertrekken, en het minstens 5 uur rijden is daarnaartoe, kozen we ervoor om een dagje eerder te gaan en in de buurt van Stockholm te overnachten. Zo hadden we op de maandag nog maar een 40km te rijden en minder stress om op tijd op het vliegveld te komen. Voor de chauffeurs was het zo ook minder vermoeiend en wel fijn om even een nachtje goed te kunnen slapen alvorens weer verder te gaan met springende, energievolle tieners. Alles verliep soepel en na 3 uur vliegen stonden we in ene in Italie op Rome airport. Vandaaruit reden we in ongeveer 1 ½ uur in twee busjes die de school daar voor ons had geregeld naar CivitaCastellana. We sliepen daar op een prachtige manege/boerderij in een soort herberg, net iets buiten het stadje Civita gelegen. Een fantastische plek gelegen in een soort dal tussen hoge rotsen van vulkanisch gesteente en met een prachtige begroeiing van duizende planten en subtropische bomen. Echt genieten! De plek werd beheerd door Katarina en haar man. Op het totale gebied van ongeveer 70 hectare liepen iets van 32 paarden en buiten de herberg was er nog een ander huis met schapen, kippen, ganzen en varkens en tot grote vreugde van de kinderen en ikzelf....een zwembad. Hier woonde de ouders van Katarina. Op het terrein werkte verschillende mensen zoals een paarden / stal knecht, een tuinman en een kok / keukenhulp. We vroegen ons al af hoe katarina en haar man met hun twee kinderen het allemaal zelf konden runnen maar ze kregen dus wel wat hulp hier en daar. Katarina was verantwoordelijk voor de herberg, het eten en de gasten en was erg goed in het organiseren van leuke aktiviteiten met de kinderen, zoals op dag 1, echte italiaanse pizza bakken met ongeveer 25 kinderen. Haar man, waarvan ik niet meer weet hoe hij heette was wat meer op de achtergrond en was vooral bij de paarden en gaf o.a rijles. Bij de herberg liepen ook nog 4 grote honden (sheepdog) en meerdere poesen. Een fantastisch tafereel, al die dieren waar ik me al snel helemaal op mijn gemak voelde. Bijna had ik (laura) zo’n hond meegenomen was het niet dat ie te groot was voor mijn rugzak en we er thuis al 4 hebben
Onze groep werd heel hartelijk ontvangen door de italiaanse groep kinderen met hun leraar, de schoolrektor en wat ouders. Er was een heerlijke lunch voor ons gemaakt waar we wel zin in hadden na de lange reis. Er was vanaf dag 1 een vol (soms iets te) programma en de rektor Alfonso was zo’n 23 uur per dag voor ons in de weer. Wat me erg opviel was dat er maar weinig italianen zijn die een beetje engels praten. De rektor was degene die overal alles voor ons vertaalde. Zelfs de burgemeester van CivitaCastellana, waar we door ontvangen werden in het gemeentehuis, sprak geen engels. Joda en zijn klas hadden dus het meeste kontakt met een italiaanse klas van hun eigen leeftijd. Voor die kinderen was het een erg goede training om engels te moeten praten. De zweedse kinderen hebben duidelijk een veel grotere woordenschat en praten makkelijker/ beter. Maar de italiaanse kinderen waren alles behalve verlegen en wilde graag kontakt maken met onze groep. Een ander opvallend iets , en ook iets waar de meeste van onze groep op een bepaald moment een beetje moe van werden, was hoe druk en luidruchtig de italiaanse kinderen waren. Ongelooflijk wat een geluid daar nonstop vanaf kwam. Ze waren ontzettend open en gastvrij en temperamentvol. Eigenlijk heel makkelijk in de omgang. Iets wat de zweden helemaal niet gewend zijn. Die zijn veel geslotener en terughoudend. Ik moest ook wel lachen toen de zweedse kollega’s praatte over hoe langzaam alles gaat bij de italianen en hoeveel geduld je moet hebben voordat je duidelijk wist wat er nu ging gebeuren. Vaak moesten we wachten en was er van tevoren geen duidelijk plan van wat er nu ging gebeuren. Maar uiteindelijk was dat er wel en liep alles dan toch best gesmeerd of werd er makkelijk geimproviseerd als het even nodig was( bijv. even met 16 pers.in een 9 pers.busje omdat er een auto te weinig bleek te zijn) Ik als nederlander ervaar dit namelijk ook al hier in zweden. Hier gaat ook alles veel langzamer en met minder stress dan in nederland. Organisatie talenten ben ik hier ook nog niet zo heel veel tegengekomen dus dat ik dat nu juist uit hun mond moest horen deed me wel glimlachen. Het is maar wat je gewend bent. Alles bij elkaar waren het 4 prachtige dagen met veel belevenissen en mooie leermomenten. Op Donderdag zijn we met de trein naar Rome gegaan. Wat is dat een ongelooflijke, indrukwekkende stad zeg. Erg mooi en leuk om mee te mogen maken. Met het weer hebben we veel geluk gehad. Alleen een flinke onweersbui toen we in Rome waren. Verder zon, zon en zon.
Nordvärmlandsleden Nog ter ere van Bastiaan z’n verjaardag zijn we met z’n zessen op 11 mei een deel van het noord Värmlands lange afstands wandel pad gaan wandelen. Het was een prachige dag, die eindigde in de regen. Een heerlijk dagje uit !
Joel heeft een eigen kamer Zoals beschreven in april, zijn we aan het verbouwen boven en inmiddels is Joda z’n oude kamer ook opgedeeld en heeft Joel een eigenkamer. Dat was natuurlijk wel even spannend na zo lang veilig bij ons op de kamer, maar stoer vertelde hij op school dat ie groot was en dus een eigen kamer had !
Late koude lente ...mooie zomer ?
Bastiaan, Laura, Seba, Joda, Joel en Felix
