En dat is 4…… Na de Ironman in Zürich in 2013 was ik wel weer toe aan een nieuwe uitdaging. In 2011 was ik met Sjoerd, Erik en Marcel R. in Roth geweest en toen zeiden Sjoerd en ik dat we die wedstrijd nog wel eens wilden doen. Het ademt daar triathlon. Het is de grootste hele triathlon in de wereld met ruim 5.000 deelnemers. Individueel zo’n 3.500 en de rest trio’s. Dat er veel animo voor de wedstrijd is bleek met inschrijven wel. In 54 seconden was de wedstrijd volgeboekt!!! Ik moet Erik nogmaals complimenten geven dat hij mij op de startlijst heeft weten te krijgen. Wij waren vorig jaar op de terugreis van vakantie en ik had derhalve geen mogelijkheid mij in te schrijven. Nu hopen dat Sjoerd er ook bijzat. En ook hem was het gelukt. Yes, we konden langzaam aan onze opbouw gaan denken. Uit ervaring (dat mag ik denk ik wel zeggen na 3x een hele gedaan te hebben;)) weet ik dat er globaal een maand of 7 specifieke voorbereiding nodig is. 1 december leek me derhalve een mooie datum om met het schema te starten. Wel wilde ik deze keer wat meer op gevoel gaan trainen en niet zozeer met zones bezig zijn. Ik had een globale opbouw in elkaar gedraaid met hier en daar een wedstrijdje om het niveau op dat moment te kunnen peilen. In de wintermaanden heb ik wat meer de nadruk op het lopen gelegd. Het doel was met lopen een halve marathon onder de 1,5 uur te lopen en de 10 km weer eens onder de 40 minuten. Wel weet ik inmiddels dat ik niet meer dan 30 kilometer per week moet lopen om mijn voetblessure niet teveel te laten opspelen. Ook wordt er in de wintermaanden aan de Core Stability gewerkt bij Scatt. Hans laat ons altijd weer spieren voelen waar we het bestaan niet van weten;-). Om zo efficiënt mogelijk met de tijd om te gaan (met een baan en een gezin is dat gewoon noodzakelijk), deden Sjoerd en ik vaak een looptraining voorafgaand aan de krachttraining. Sjoerd zorgde voor de nodige variatie in de looptrainingen en ik liftte daar lekker op mee. Verder had ik als doel gesteld vooral voldoende fietskilometers te maken. Het liefst zo’n 6.000 km (het werden er uiteindelijk 5.000). Dat moest dan voornamelijk gebeuren met woon-werk fietsen. Een ritje naar Tiel heen en weer betekent ruim 70 kilometer en met af en toe een lusje erbij tikt dat lekker aan. Helaas bleef het vrij lang koud en kon ik niet zo vaak als ik wilde op de fiets naar het werk. Daar kun je je op kleden zullen sommigen dan zeggen, maar ik ben nou eenmaal een koukleum. Desalniettemin kon ik zo toch aardig wat kilometers bij elkaar sprokkelen. Zwemmen beperkte ik tot de 2x per week bij Sports Planet en een enkele keer voorafgaand aan het werk in De Koppel. In maart volgde de eerste serieuze looptest. De halve marathon in St. Anthonis. Doel dus onder de 1,5 uur. Met 1:29:31 was dat goed gelukt. Nu de 10 km nog onder de 40 minuten. Begin maart bij de Voorjaarsloop in Bemmel zat het er nog niet in, maar in mei tijdens de Bemmelloop lukte het wel. Daarbij had ik wel tophaas (Sjoerd) ingeschakeld die mij door de lastige momenten wist heen te slepen. 39:42 minuten op de klok. Prima dus. Pagina 1 van 7
Het gewone leven gaat ondertussen gewoon door. Er kwam iets op ons pad. Een mooi huis waar wij in het verleden ook al eens oog voor hadden. Als we wat willen moeten we nu toeslaan. En zo geschiedde. Dat betekende wel dat ik er vanaf half april een klein projectje bij kreeg;-). Een flinke verbouwing stond op het programma. Dat betekende ook het nodige sloopwerk. Tegelvloer eruit, WC eruit, tapijt eruit en zelfs de dag voor vertrek naar Roth nog even een badkamer eruit gesloopt. En dan moesten we ook nog voor 1 juli uit ons oude huis. Niet optimaal in voorbereiding op een hele triathlon. Maar het was niet anders. Donderdag 9 juli vertrokken we richting Abenberg, of beter nog, Dürrenmungenau alwaar we in het Lupinenhof zouden verblijven (we kenden het nog van ons vorige avontuur in Roth). Hans en Henk waren onze begeleiders gedurende het weekend. Henk was reeds dinsdag afgereisd en die zouden we daar treffen. Ook Jasper en Lorraine verbleven bij ons in het appartement. Voor Jasper was donderdag nog een spannende dag. Hij zou te horen krijgen of hij überhaupt wel mocht lopen tijdens de triathlon aangezien hij kort daarvoor een vervelende blessure had opgelopen. De MRI bracht uiteindelijk het verlossende antwoord. Hij mocht starten en lopen! Eind van de middag waren we na behoorlijk wat drukte onderweg op de plek van bestemming. Even uitpakken en lekker een half uurtje loslopen. Na het lopen regelden Hans en Sjoerd een heerlijke pastamaaltijd. Want er moest natuurlijk een goede basis voor zondag gelegd worden. Rond 22:00 uur ging het kaarsje bij mij langzaam uit en besloot ik te gaan slapen. Jasper en Lorraine waren nog niet gearriveerd maar Henk en Hans zorgden voor een goede ontvangst. Voor vrijdag stond de registratie op het programma. We hadden bewust gekozen voor deze dag om zo de ergste drukte te ontlopen. We gingen lekker op de fiets en konden zo het materiaal ook nog even aan een laatste test onderwerpen. Bij terugkomst nog even met Henk de derailleur en achterrem afgesteld. Alles voor elkaar dus!
Pagina 2 van 7
Die avond gingen we uit eten bij de plaatselijke Italiaan. Femke en Christine waren inmiddels ook op de plek van bestemming en sloten aan bij het eten. Zaterdag dienden we de fietsen in te checken en de loopspullen af te geven. Na een relaxte ochtend vertrokken we richting wisselzone 1 (zwemstart) om daar onze fiets af te geven. Lucht uit de banden, want met de zon erop bestaat de kans op een klapband. Het blijft indrukwekkend zo’n groot parc fermé met duizenden fietsen. Er stond denk ik voor zo’n 20 miljoen!!! aan waarde. Aansluitend zijn we nog naar de Brombachsee gereden voor een verfrissende duik. Heerlijk! Inmiddels hadden we bepaald dat Hans Sjoerd zou begeleiden en Henk dat voor mij zou doen. Terug van het zwemmen in de Brombachsee reden Henk en ik weer naar het appartement en onder het genot van een paar heerlijke nummers (met dank aan Laurens ten Dam: Xavier Rudd – Follow the Sun en ook Feder – Goodbye feat. Lyse) lieten we de spanning even van ons aflopen. Het leverde een intens moment op. Dan passeren even de afgelopen maanden waarin je geprobeerd hebt alles zo goed mogelijk voor te bereiden en weet je dat de wedstrijd voor de deur staat. Na wederom een goede maaltijd en nog wat relaxen, was het tijd om te gaan slapen. Immers de wekker zou om 3:00 uur al weer aflopen. Zo’n laatste nacht slaap ik meestal niet zoveel. Ook nu weer. Maar de nachten ervoor had ik redelijk kunnen slapen, dus ik kon het hebben. De wekker! Nog een laatste snelle check of ik alles heb. Nummers vakkundig aangebracht op de armen door Henk. En toch maar vast smeren met zonnebrand. Bij de vorige editie in Roth was ik namelijk flink verbrand. Op naar de start. Eerst even Sjoerd assisteren met het oppompen van de banden en daarna de eigen fiets prepareren. 8 bar in de banden, bidons erop, repen doorknippen en in het frametasje stoppen. Daarna de rode tas (met fietsspullen) wegleggen. Nog een uurtje te gaan. Sjoerd start 7:05 uur en ik 7:15 uur. Jasper zat in één van de laatste startgroepen en we besloten elkaar vast veel succes te wensen. Tegen 7:00 uur vertrok Sjoerd naar de start. Ik hoop van harte dat mijn maatje ook een mooie dag mag beleven met een goede finish. Enkele minuten na Sjoerd vertrek ik ook richting start. Ik voeg me bij de groep met groene badmutsen waar netjes de starttijd 7:15 uur op is gedrukt. Pagina 3 van 7
En dan gaat het kanon af en ben ik onderweg in mijn 4e hele triathlon. Het zwemmen is op zich makkelijk. Eerst een kleine 2 kilometer heen in het MainDonaukanaal om vervolgens dezelfde afstand weer terug af te leggen. Ik probeer een rustige lijn te vinden en dat lukt me aardig. Alleen sommige zwemmers hebben daar meer moeite mee, waardoor ik soms genoodzaakt ben van mijn lijn af te wijken. Het water voelt wat warm aan. Er was die week ook even sprake van of de wetsuit wel was toegestaan (boven 24 gr verboden). Ik was blij dat dat gewoon mocht, want na Zürich had ik ervaren hoe het was om dat kolere eind zonder af te leggen. Wat me ook tevreden stemde was dat ik dit keer eens geen kramp in de kuiten kreeg tijdens het zwemmen. Het zat er soms wel tegenaan, maar het bleef onder controle. Na 1:12 uur wist ik de kant te bereiken en kon ik me opmaken voor het fietsen. Relaxt wisselen was het devies. Sokjes aan, de speciale armstukken (bescherming tegen de zon en verkoelend) en ook de bril niet vergeten (was in Zürich het geval). Bij de fiets aangekomen constateer ik dat mijn Garmin niet om de pols zit. “Shit” dacht ik. Als de sodemieter terug naar de tent. De vrijwilliger die mij assisteerde met omkleden was zo aardig geweest om mijn horloge in de tas te gooien, die ik even had afgedaan om mijn wetsuit fatsoenlijk uit te trekken. En nu? Tussen al die rode tassen was het natuurlijk onbegonnen werk om mijn tas te vinden. Maar het moest zo wezen. In de berg tassen die al in de vrachtwagen waren gegooid zag ik mijn nummer als enige naar voren wijzen. “Hier met die tas”. Horloge om, naar de fiets en alsnog vertrekken. Het kostte me een minuut of 4, maar ik liet me er niet gek door maken. Ritme vinden en de 1e ronde afleggen. Net na de fietsstart zie ik Hans nog staan en zeg dat het goed gaat. Ik kom goed in mijn ritme en zie dat ik met een gemiddelde van 35 de eerste kilometers afleg. Prima. De klimmetjes probeer ik op souplesse te rijden en in de afdalingen laat ik de fiets lekker lopen. In 2:35 uur leg ik de 1e ronde af. Het devies is in het zelfde tempo de 2e ronde af te leggen. Het voelt goed. Maar dan begint de wind behoorlijk aan te trekken en wordt het fietsen een stuk taaier. Het gaat niet meer zo soepel en zelfs in de afdalingen kost het moeite om lekker door te rollen. Daarbij beginnen de voeten behoorlijk te branden. Het zorgt ervoor dat ik tot 2x toe van de fiets af moet om de schoenen uit te Pagina 4 van 7
doen en de voeten te laten rusten. De 2e ronde gaat beduidend langzamer en ik kom tot een fietstijd van 5:28 uur, maar ik vind het goed zo. Aan het lopen dan. Gek genoeg is dat gewoon een prettig gevoel ondanks dat je weet dat je nog 42 km moet afleggen. Nieuwe sokken aan, petje op, gels mee en ik vraag de vrijwilliger nog even om mijn schouders met zonnebrand in te smeren. Het is toch weer behoorlijk warm geworden. Mijn teller op de fiets gaf 32 graden aan. De voeten zijn nog steeds gevoelig. Maar voor de nek is het wel prettig dat ik uit de lighouding mag. De eerste kilometers verlopen prima. Door de warmte merk ik wel dat de beoogde 5:15 min/km niet haalbaar is en laat dat ook vrij snel los. Verder besluit ik bij elke verzorgingspost even te wandelen om goed de voeding tot me te kunnen nemen. Dat voelt ook prettig en geeft me weer energie om naar de volgende verzorgingspost te lopen. Bij kilometer 7 zie ik ineens Sjoerd lopen; hij loopt me tegemoet en het ziet er niet goed uit. “Het zal toch niet weer” schiet er meteen door mijn hoofd. Ik stop en vraag hoe het met hem gaat. “Klote, kan geen voeding binnen houden”. Onder deze omstandigheden en sowieso bij een hele is het noodzaak dat je voeding tot je kunt blijven nemen. De emoties lopen hoog op. Ik gun mijn makker een goede finish, maar het lijkt hem niet gegund. Sportman en vriend als hij is zegt hij “loop maar door kerel, doe jij het maar voor ons”. Ik besluit mijn weg weer te vervolgen. In mijn gedachte zat Sjoerd al op de terugweg van de eerste ronde en dat zou betekenen dat hij snel bij de verzorgers/familie zou zijn. Voor mij een prettige gedachte, want ik vond het toch lastig hem zo achter te laten. Nadat ik inmiddels weer op de terugweg was van het 1e stuk, kom ik Sjoerd weer tegen. Ik snap het eigenlijk niet, hij was toch al op de terugweg? Hij had toch besloten het nog te proberen. Ik zei nogmaals “doe geen gekke dingen, hou de kop erbij”. Zou hij verkeerd gelopen zijn? Dan kom ik Hans en Tamara tegen. Ik vertel hen dat ik Sjoerd ben tegengekomen en geef aan dat hij het lastig heeft. Ik zei tegen Hans dat ik eigenlijk niet begreep dat ik Sjoerd nogmaals tegenkwam. Naar nu bleek zat hij dus pas in de eerste kilometers toen ik hem de 1e keer tegenkwam. Halverwege hoor ik van Henk dat Sjoerd besloten heeft te stoppen. Hoewel ik erg met Sjoerd te doen heb, ben ik toch blij dat hij is uitgestapt. Gezondheid gaat immers altijd voorop. Ik maak me op voor het laatste deel van de marathon. In mijn hoofd visualiseer ik altijd wat ik nog moet lopen. Bij de laatste 15 km denk ik bijvoorbeeld “nog een 7h-loop”, en bij de laatste 5 km denk ik “nog een rondje Woerdsestraat”. Dat werkt goed voor mij. Met de stops tussendoor loop ik uiteindelijk vrij constant de kilometers weg. De zere voeten blijven. Soms trap ik op een wat grotere kiezel en dat trekt helemaal door in het been. Maar ik kan er mee dealen. Uiteindelijk kom ik bij kilometer 35 en weet ik dat het niet meer mis kan gaan. Ik zie Henk en Lorraine staan en roep Henk. Pagina 5 van 7
Ze hadden me nog niet verwacht. Henk besloot voor me uit te lopen om zo op tijd bij de finish te zijn. Ik had de vaart er nog lekker in en haalde op een gegeven moment Henk zelfs weer bij. Het leverde een hilarisch moment op:-) De laatste twee kilometer waren pittig. Het loopt dan nog omhoog. Maar je weet dat je het gaat halen. Dan bedenk ik me dat ik het toch maar weer geflikt heb. Met alle drukte van de afgelopen weken. En nog in een behoorlijke tijd ook. 10:53:21 staat er op de klok als ik de finish passeer. Geen PR, maar dat had ik allang losgelaten. Het geeft me een enorme kick. Hier kan ik weer even op teren. Hoewel ik op de fiets soms dacht “wat doe ik hier”, weet ik nu weer waarvoor ik het doe. Goed finishen (en dan bedoel ik niet persé in een snelle tijd) in een hele triathlon geeft je zoveel voldoening. Het voelt alsof je de hele wereld aankunt. Ik neem mijn medaille en finishershirt in ontvangst en zie dan vrij snel Hans en Sjoerd zitten. Sjoerd is gelukkig weer wat opgeknapt en is erg blij voor mij met mijn finish. Ik waardeer dat erg, want ik weet wat voor teleurstelling het voor hem moet zijn om de strijd te hebben moeten staken. Trek in zoete rommel heb ik niet meer en Hans biedt me wat chips aan. Heerlijk! Jasper is dan nog onderweg. We gaan richting stadion om hem te zien finishen. En na iets meer dan 12 uur weet ook hij de finish te bereiken. Top! Zeker na de onzekerheid van de afgelopen dagen. Inmiddels was ook Jasper enigszins bijgekomen van het hele spektakel en moesten we nog de fietsen ophalen. Alles is in de puntjes geregeld in Roth, alleen op dit punt zou enige verbetering toch gewenst zijn. De fiets en overige spullen bevinden zich niet in het finishstadion, maar een paar kilometer verderop. Daarbij is de zwemstart ook weer op een andere plaats. En daar stonden nog een paar auto’s van ons. Met alle drukte is het dan een hels karwei om al je spullen weer in het bezit te krijgen. Na zo’n intense dag wil je op een gegeven moment gewoon naar je appartement. Uiteindelijk arriveerden we om 23:15 uur bij ons appartement. Nog een uurtje gezeten om bij te komen en alle berichtjes te lezen die gedurende de dag waren gestuurd. De BTP-app was geëxplodeerd met 190 berichten! Fijn om te zien dat onze ploeg op afstand zo meeleeft:-) Nu even rust en de prioriteiten verleggen en dan op naar de volgende zou ik zeggen! Want het blijft een superervaring.
Pagina 6 van 7
Nog even voor de statistieken: 3.409 deelnemers op de startlijst, 249 niet gestart, 413 uitvallers, 13 gediskwalificeerd en 2.734 gefinisht waarvan ik dus nummer 676 was.
Pagina 7 van 7
