De brief
Eerste druk, februari 2011 © 2011 Marc Marel Fotografie, coverontwerp en corrector: Sofie Goffin isbn: 978-90-484-1703-2 nur: 340 Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (i) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (ii) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
DE BRIEF
Intrigerende reis door een duister verleden marc
marel
What you keep to yourself you lose, what you give away you keep for ever. Axel Munthe. “Alle misdaden en verraad beginnen het eerst in de droom. De droom is de bron van alle overtredingen.” Virgil Gorgiuh. Alles wat geheim en verborgen was komt ooit aan het licht. Indien het leven 80% van je wensen en verlangens vervult, wees zeer dankbaar, want 100% is immers nooit beschikbaar. Men heeft meer genot en voldoening aan het verwerven van materiële zaken, dan aan het bezit ervan. “Democratie is de noodzaak om af en toe te buigen voor de mening van anderen.”
Winston Churchill.
1
Na een zeer tumultueuze liefdesnacht, zeker voor iemand van zijn leeftijd, was Werner Van Gils, volgens zijn persoonlijke normen, die morgen veel te vroeg moeten vertrekken vanuit de flat van zijn vriendin in het centrum van Breda. Zijn achttien jaar jongere geliefde, Marloes Verkerk had ook die nacht, zoals het meestal geval was, hem seksueel bijzonder goed in de watten gelegd en met hem verschillende standjes van de Kamasutra uitgeprobeerd. Werner was een grote slanke goed geconserveerde en sportieve zestiger met kort geknipt donkerblond haar met toch al opvallend veel sporen van grijs. Zijn ijsblauwe ogen keken open de wereld in. Hij had het grote nadeel dat hij meestal alle grote problemen van zijn omgeving als de zijne beschouwde en zelf probeerde op te lossen. Die minder gunstige karaktertrek was dan vroeger ook de basisoorzaak geweest van zijn langdurige depressie, waar hij mede dankzij de bijzondere steun van en de vele opbeurende gesprekken met Marloes, langzaam maar zeker terug uit geraakt was. Zij was echter een geboren optimiste, middelgroot en slank. Als brunette droeg zij haar haren half lang en had grote donkerbruine ogen die onmiddellijk vertrouwen inboezemden. Ze kleedde zich altijd modern maar sportief en sober. Haar gebruik van make-up was beperkt en enkel maar bij zeer speciale gelegenheden. Voor haar werk als journaliste bij De Telegraaf, had Marloes die morgen, spijtig genoeg voor hun kort en liefdevol samenzijn, een te vroege afspraak moeten nakomen, met als gevolg dat Werner ook daardoor, tijdens zijn terugrit naar Antwerpen in de dagelijkse ochtendfile kwam vast te zitten. Het verkeer op de E19 was al opvallend vertraagd vanaf halverwege tussen Loenhout en Brecht. Van daar af vorderde men nog slechts stapvoets tot aan de Antwerpse ring, met zelfs af en toe tijdelijk stilstaand verkeer. Het weer was nog steeds zonnig en droog. 7
De complete ontspanning van zijn lichaam en geest, als gevolg van de geneugten van het voorbije weekend, moest bij Werner, door de frustratie die door de file veroorzaakt werd, al voor het grootste deel plaats ruimen voor de eerste innerlijke en bezorgde tekenen van zenuwachtigheid, waaraan hij een hartsgrondige hekel had. Met Marloes had hij het weekend hoofdzakelijk doorgebracht in Breda, waar zij een kleine maar zeer gezellige flat, drie hoog, bewoonde, die aan de achterzijde uitkeek over een mooie tuin, momenteel gevuld met fleurige met lentebloesems. Zaterdagavond hadden ze samen bijzonder genoten van de prachtige danstheatervoorstelling “Don Quichot” gebracht door het gezelschap “De Stilte” in het Chassé Theater van Breda. Zondag hadden ze van het zonnige lenteweertje geprofiteerd en waren ze naar Domburg in Zeeland gereden, waar ze dan hand in hand, als een jong verliefd stel, een lange wandeling hadden gemaakt langs de kalme vloedlijn op het strand. Ze hadden ontspannen de zilte zeelucht ingeademd en met volle teugen genoten van de weidsheid van het landschap en de complete rust die het uitstraalde. Meestal waren vooral hun samenzijn als twee geliefden tijdens hun weekendafspraken, de kers op de taart waar ze beiden steeds weer opnieuw naar uitkeken. Als uiting van zijn grote liefde voor Marloes, werd Werner tijdens hun wandeling spontaan gedwongen, plots te blijven staan en haar onverwacht zacht in haar hals te kussen en haar liefdevol toe te fluisteren: “Ik hou heel erg veel van jou, schat, ik hoop dat onze liefde eeuwig mag blijven duren.” Marloes had hem met haar hondstrouwe bruine ogen aangekeken en lachend geantwoord: “Ik geloof jou en ook ik bemin jou, dat weet je best, maar dat eeuwig blijven duren dat kan ik niet echt garanderen, enkel maar hopen.” Enkele jaren voordien was de vonk tussen hen beiden, tijdens een heel toevallige ontmoeting, op een wel uitzonderlijke plaats, totaal onverwacht overgesprongen. Marloes was gescheiden, zonder kinderen en werkte sinds jaren als journaliste voor “De Telegraaf ” en ook nog af en toe freelance voor nog enkele gespecialiseerde weekbladen. 8
Bij hun eerste ontmoeting verbleef Werner tijdelijk in een psychéneurotische instelling in Halle-Zoersel in de Antwerpse kempen, waar hij in therapie was voor zijn zeer zware zenuwinzinking. Zijn bloeiend in- en exportbedrijf in Antwerpen was ondertussen, omwille van zijn ziekte en de behandeling ervan, door enkele betrouwbare ex-medewerkers van hem, overgenomen. Omwille van zijn slechte en misschien langdurige gezondheidstoestand was hij verplicht geweest het grootste deel van zijn aandelen aan ex-collega’s te verkopen, om zo de goede werking van het bedrijf te vrijwaren en de rendabiliteit ervan te verzekeren. Dat was de enige mogelijkheid geweest om het bedrijf op hetzelfde winstgevende niveau te behouden en voor een eventueel faillissement te behoeden. Hij bleef slechts stille vennoot met een adviserende functie tegen een kleine vergoeding en kreeg bovendien door de aandelenverkoop, de beschikking over een belangrijke som geld als vrucht van zijn jarenlange arbeid in de firma. Werner was tamelijk jong weduwnaar geworden en daardoor nog altijd verantwoordelijk voor zijn tienerdochter, Sofie, die meestal bij haar oma inwoonde, omwille van Werners vroegere veelvuldige zakelijke afwezigheid en zijn actuele tijdelijke behandeling in de instelling. Van een gespecialiseerd Nederlands maandblad had Marloes de opdracht gekregen om een artikel reeks te schrijven over de uitzonderlijke methode die meestal met goed resultaat, door de instelling waar Werner verbleef, toegepast werd voor de behandeling en genezing van sommige zenuwziekten en ernstige langdurige depressies. Marloes had op die manier van de directie van de instelling de toelating gekregen om af en toe gesprekken te voeren met artsen en verpleegkundigen en ook sommige patiënten die in de instelling in behandeling waren. Zo was dus ook het eerste contact tussen Marloes en Werner tot stand gekomen. Meer en langere gesprekken volgden ook nog nadien en kregen af en toe een meer privé karakter. Er kwamen meer afspraken en gesprekken, zelfs buiten de instelling, naargelang de gezondheidstoestand van Werner meer en meer verbeterde. De vlam was dan uiteindelijk tussen hen beiden overgeslagen en ging van sympathie naar meer genegenheid en tenslotte naar liefde. 9
Toen Marloes en Werner, na een langere periode en veel meer ontmoetingen, samen besloten dat er tussen hen iets blijvend kon groeien, vonden ze omwille van hun zakelijk activiteiten op dat ogenblik, dat een lat-relatie de meest gunstige oplossing was. Trouwens de afstand tussen Antwerpen en Breda was niet zo groot. Hoewel, zoals ze later vaak zelf zouden ondervinden, dat naargelang het tijdstip van de rit, de files toch veel roet in het eten konden gooien en zo het aantal uren samenzijn dikwijls drastisch beperkten.
10
