Een weekend in Straatsburg 27-29 oktober 2006 Als “opwarmertje” voor onze reis naar Canada stond dit weekend een concert in Straatsburg op de agenda. Qua planning op voorhand niet echt het meest ideale moment, maar toch wel zo leuk dat het de extra drukte waard leek. Er moest heel wat gearrangeerd worden want het programma was totaal anders dan we van andere koren gewend zijn. Ook de samenwerking met dirigent Gerard Breas was nieuw, dus zou er, bij gebrek aan repetitietijd, weer volop geïmproviseerd moeten worden… Het koor was op donderdag al vertrokken, maar dat was voor ons geen haalbare kaart, dus vertrok het kwintet op vrijdag richting Straatsburg. Omdat Frank eerst nog moest dirigeren vertrokken Henk, Pieter en Ferdinand als eerste richting Frankrijk en zouden Frank en ik later volgen.. Klokslag 21.30u reden we dan ook weg uit ’s-Gravenzande met het idee flink wat tijd in te kunnen lopen op onze voorgangers, die hier en daar toch wel wat file oponthoud hadden gehad, en wat zouden wij nu ’s nachts moeten tegenkomen… Vol goede moed werd dan ook de nieuw aangeschafte TomTom geprogrammeerd en vertrokken we voor de, volgens Tom, bijna 6 uur durende reis naar Straatsburg. We schoten lekker op en al na 20 minuutjes waren we bij Dordrecht.. Wat verbaasd keken we naar de signaleringsborden boven de weg die 50 km als adviessnelheid aangaven; “zou er een ongeluk gebeurd zijn?” Binnen 2 minuten stonden we stil en zag het er niet echt veelbelovend uit. Een telefoontje naar Anke leerde ons dat er in Nederland 2 files waren: 1 in Lochem en 1 bij Dordrecht; 6 km als gevolg van wegwerkzaamheden.. Och, 6 km dachten wij, die minuut of 10 vertraging overleven we wel.. Een kwartier later kon de airco worden uitgeschakeld want de temperatuur in de auto was door onze stemming flink gedaald.. weer een half uur later lag hij rond het vriespunt en anderhalf uur later draaide de verwarming op volle kracht om nog voor een beetje warmte te zorgen… Gelukkig was onze 2 uur durende stilstand niet voor niets; over een lengte van wel 500 meter stonden 3 asfalteermachines, 2 vrachtauto’s en toch zeker wel 5 personenauto’s in vredige ruste op de vluchtstrook én een hele rijbaan opgesteld: niet meer dan logisch dat je daar de overige 3 rijstroken voor afsluit! Dus, op slag gekalmeerd door deze volledig terechte en uiterst zinvolle wegafsluiting, vervolgden wij, met al 50 van de ruim 600 km op de teller opgewekt onze reis richting Straatsburg… De reis verliep voorspoedig en we konden heerlijk doorrijden; geen auto meer op de weg, dus verder fileleed werd ons bespaard. Omdat Tom niet op onze plotselinge snelheid had gerekend liepen we lekker in op het schema en zou de aankomsttijd rond kwart over 2 liggen. Inmiddels belde Henk dat zij het hotel hadden gevonden en het bed gingen opzoeken. Frank probeerde ze nog voorzichtig te verleiden aan de bar op ons te wachten omdat we er volgens Tom met 20 minuutjes zouden zijn maar Henk ging daar niet echt op in. Ook gek, zegt Frank, Henk zei dat het nog 168 km
is.. Lijkt me stug, zeg ik, volledig op Tom vertrouwend, de verwachtte aankomsttijd is 2.18 uur.. Toch licht gealarmeerd wierp ik een blik op de reisplanner, het ineens ook wel vreemd vindend dat we nog niet 1 keer Straatsburg op de borden hadden gezien.. onmiddellijk verscheen er een bord: Straatsburg 189 km!? Frank’s vertrouwen in Tom was voor die dag onherstelbaar beschadigd; min of meer berustend maakte hij nog een blikje open…(gelukkig had hij een six-pack meegenomen) en installeerde zich demonstratief met bier en chips voor nog een kleine 2 uur toeren. Het pedaal werd nog eens extra ingetrapt en genietend van onze heerlijk rijdende “voiture”, verbaasden we ons over onze, gezien het aantal cameraflitsen, kennelijk grote populariteit in Frankrijk …. Rond kwart voor vier arriveerde we dan toch op Rue de Molsheim en hadden volgens Tom onze bestemming bereikt. Nu nog het hotel vinden en dus kiezen voor linksaf of rechtsaf op deze Rue.. linksaf ging eerder op groen dus de keus was snel gemaakt! En jawel, binnen 10 meter verscheen een bord: Ibis Hotel, het begon zowaar mee te zitten.. Tom was het met deze gang van zaken niet echt eens en brulde om de minuut: Keer om!, Keer om, maar ja, wie zou er na vanavond nog naar zo’n ding luisteren? Na een klein kwartiertje verscheen rechts van ons het Ibis hotel. Het was inmiddels 4 uur en dus parkeerden we recht voor de deur op de stoep en belden aan om ons, een ietwat verlaat te melden bij de receptie. Er kwam een dame aan de deur die niets van een reservering wist maar ons vriendelijk naar de parkeerplaats verwees en uitnodigde om lekker naar binnen te komen. Op de parkeerplaats was overigens geen Hollandse auto te zien, maar ja het koor was met de bus en Henk had het over een parkeergarage dus het zou wel goed zijn.. Niet dus, want, hoe kon het ook anders; Straatsburg heeft 9 Ibis-hotels en wij sliepen in ieder geval niet in deze! Gelukkig was de dame zo vriendelijk ons een routebeschrijving naar onze Ibis-locatie te geven zodat we klokslag 5 uur aankwamen op onze eindbestemming. Daar hadden ze inmiddels de computer afgesloten voor de nachtelijke update, maar na hoog overleg wat gelukkig maar een half uurtje duurde, durfden men het blijkbaar toch aan ons de sleutel van een kamer toe te vertrouwen. Even hebben we nog overwogen te wachten op het ontbijt, dat zou namelijk over 3 kwartier beginnen, maar toen men ook nog begon te stofzuigen was het genoeg geweest voor 1 dag: op naar bed voor een heerlijk morgendutje in Straatsburg…. Het was halfzes, het einde van de eerste dag! Zaterdag 28 oktober 2006 Na een heerlijk lange nacht ging om 8.40 u de telefoon: “Waar zitten jullie?” Nou, wat dacht je van in bed, vroeg ik vriendelijk.. Waarom lig je daar nog in dan? Nou bijvoorbeeld omdat we er om half zes in konden? Hoe kan dat nou? Nou, bijvoorbeeld omdat we in het verkeerde hotel zaten… Een hoop gelach klonk niet echt meelevend, dus onder de douche en op naar het ontbijt…
Onder het genot van een heerlijk bakkie, een croissantje en een jusje, maakten we kennis met de mensen van IC-productions en hoorden dat we ’s middags om 3 uur een korte repetitie in de kerk zouden hebben. De instrumenten werden alvast naar de kerk gebracht zodat we tot die tijd door Straatsburg konden lopen en genietend van het zonnetje een terrasje konden pakken. Met stadsplattegrond, zonder Tom gingen we op weg naar de Temple, maar dat was nog geen eenvoudige zaak. We hadden als instructie “volg de trambaan maar gewoon” gekregen maar al na 50 meter was deze weg eenrichtingsverkeer, uiteraard niet onze éénrichting!? Na een omzwerving door allerlei smalle straatjes kwamen we dan toch bij de kerk die zo op het eerste gezicht / gehoor heerlijk zou kunnen spelen.. Straatsburg, en dan met name het Petite France, was schitterend; allemaal prachtige huisjes, leuke restaurantjes, een riviertje met sluis en rondvaartboten en heerlijke terrasjes. En zo zaten we op 28 oktober, in blouse en truitje in het zonnetje, op een terras in Straatsburg, genietend van zomerse temperaturen. Overigens was niet alleen de natuur van slag; normaal gesproken is Henk toch degene die met zijn enorme voorkeur voor water zorgt voor het laag houden van de drankrekening, tot zijn verbijstering (en onze enorme hilariteit) was zijn water nu veruit het duurst; onze koffie en zelfs de ¼ liter rosé waren allemaal stukken goedkoper dan Henk’s water… Na een heerlijk broodje uit het vuistje vertrokken we rustig slenterend langs kraampjes en winkeltjes richting de kerk voor de generale repetitie en het concert van die avond. De kerk klonk inderdaad goed, het was alleen erg koud, en ook de opstelling was voor ons niet ideaal. We zaten zo’n 15 meter bij de vleugel vandaan en konden die ook helemaal niet horen. Uiteindelijk besloten we voor de vleugel te gaan zitten, ook al betekende dat dat we boven de verwarmingsroosters zaten… Het koor bleek verrassend goed, de soliste was fantastisch, Gerard bleek een inspirerende dirigent, met veel gevoel voor humor en ook Wim Loef, de pianist, was verre van chagrijnig, kortom, het was buitengewoon gezellig repeteren. Jammer van de kou die voor enorme waterballetten onder alles wat klep was zorgde, maar verder was het heerlijk muziek maken! Na nog een korte pauze maakten we ons op voor het concert in een iets warmere kerk met veel te weinig publiek, maar het publiek dat er was genoot zichtbaar en was enorm enthousiast.
Naast de stukken die we gezamenlijk met het koor uitvoerden speelden we als kwintet de Canon van Pachelbel en Serenade van Bourgeois. Nu is met name de Canon een werk dat je niet even speelt: het arrangement is prachtig, maar voor geen van allen echt makkelijk, wat toch de nodige concentratie vereist om het mooi uit te voeren… De kou in de kerk maakte het er al niet beter op, dus was wat extra concentratie zeker geen overbodige luxe. Iedereen bereidde zich dan ook zorgvuldig voor; instrumenten werden nog eens drooggemaakt en ik besloot mijn riet nog eens extra in het water te zetten, zodat alle noten goed zouden aanspreken.. Voorzichtig haalde ik het riet uit het water, zodat het niet zou beschadigen en zette het zachtjes op mijn fagot. Helaas is te voorzichtig zelden goed en met een sierlijke boog viel mijn riet naar beneden, stuiterde tergend langzaam op de richels van het rooster om vervolgens tussen de richels door onder het rooster te verdwijnen… Heb je een reserve riet?, hoor ik naast me. Verbijsterd kijk ik opzij; een wat? Een reserveriet! Dat kan ook echt alleen een koperblazer vragen, denk je dan. Tuurlijk heb ik die, ik kan er alleen de eerste 10 minuten geen Canon op spelen, maar ja, een kniesoor die daar op let.. Inmiddels had het koor het Ave Verum ingezet, maar om nou tijdens zoveel devotie een kerkrooster los te slopen waarvan je niet weet wanneer het voor het laatst opgetild is geweest? Ogenschijnlijk kalm wachtten we het einde af, maar iedereen zat op scherp. Gelukkig bleek dat zoveel jaren samenspel zorgt voor een perfecte samenwerking. zonder dat een woord gesproken hoeft te worden: Frank en Ferdinand tilden de lessenaars op, Henk pakte met zijn triangelhaak het rooster op, Pieter knielde voor het gapend gat en dook zo naar beneden om mijn riet, dat gelukkig op een tussengootje was blijven liggen, te pakken. Volgens mij was hij daar nog zenuwachtiger voor dan voor het spelen, want daarbij heb ik hem nog nooit met trillende handen gezien.. Netjes werd het rooster teruggeplaatst, mijn riet werd van het as der voorvaderen ontdaan (je weet nooit wie er allemaal ligt in zo’n oude kerk..) en met een lichte vertraging konden we dan toch aan de Canon beginnen. Gelukkig kon de Serenade later probleemloos van start, alleen was de stok van Henk’s triangel behoorlijk uit model, maar dat zal niemand hebben gehoord… Het concert was mooi, de mensen erg enthousiast en ook de koorleden waren buitengewoon tevreden. Na afloop gingen we voor een gezamenlijk slotdiner naar een schitterend restaurant waar we samen met Wim onder het genot van een welverdiend biertje en lekker eten nog veel muzikale belevenissen uitwisselden. Buiten was het nog steeds warm en bij het hotel aangekomen hebben we dan ook nog tot in de kleine uurtjes buiten op het terras gezeten. Het was ontzettend gezellig en er werd flink wat afgelachen. Dat niet iedereen daar blij mee was bleek toen Frank niets vermoedend naar buiten kwam en een hele vuilnisbak water van 2 hoog naar
zich toegeworpen kreeg.. Gelukkig was het op 10 cm mis, maar rustiger werd het er niet van. Ferdinand en Henk zaten in deze gevarenzone toch minder rustig tot ze een parasol uitklapten en als 2 vrindjes onder moeders paraplu doken… het bleef hierna nog lang onrustig.. Gelukkig hadden we die nacht een uurtje meer, niet dat je daar wat aan hebt als je de tijd van je telefoon/wekker niet aanpast, en uitgerust? verscheen iedereen dan ook weer aan het ontbijt. Anke had telefoon uit Canada gehad en zittend in Straatsburg werden alle zaken voor alweer een volgende concerttrip doorgesproken. Na het uitzwaaien van de koorleden, die om 12 uur per bus vertrokken, namen we nog een lekker bakkie en praatten nog gezellig even na, om vervolgens in de auto te stappen voor een hopelijk iets vlotter verlopende terugreis.. Het was een zalig weekend met mooie muziek en gezellige mensen; in alle opzichten de extra drukte meer dan waard.
