EEN ANDERE POLITIEK! 277 postkantoren verdwijnen HOOG TIJD VOOR. Socialistisch Links

Socialistisch Links Maandblad van de Linkse Socialistische Partij n nummer 261

www.socialisme.be

n

1 euro

Februari 2007

steunprijs: 2

EUR

STRIJD n SOLIDARITEIT n SOCIALISME

België - Belgique PB 10011 1190 Brussel 19 BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1190 Brussel 19 Ver. uitg. Fr. Bliki, Brusselmansln. 11 1140 Brussel

Traditionele partijen staan voor neoliberaal beleid:

277 postkantoren verdwijnen

HOOG TIJD VOOR

EEN ANDERE POLITIEK! I

n februari en maart sluit De Post 277 kantoren. Na de verkiezingen in juni volgen er nog eens 400 tot 500. En dat allemaal omdat De Post binnenkort in een “vrije” markt de concurrentie moet aangaan met andere postbedrijven.De Belgische politici stellen dat ze zich verzetten tegen de Europese liberalisering, maar het is door de maatregelen van de Belgische politici dat een deel van De Post werd overgedragen aan een Deens bedrijf. Dat bedrijf dringt er nu op aan dat De Post een rendabel bedrijf wordt dat superwinsten kan leveren.

door Bart Vandersteene

Daartoe moet eerst op kosten van de gemeenschap worden “gesaneerd”, zoals dat genoemd wordt. Het personeelsbestand wordt verminderd, de priorzegel verdwijnt waardoor we binnenkort sowieso de prijs van een priorzegel moeten betalen, de dienstverlening wordt afgebouwd,… De opeenvolgende regeringen van Martens, Dehaene en Verhofstadt hebben elk hun duitje in het neoliberale zakje gedaan. De afgelopen 20 jaar zaten SP.a en PS mee in de regering, deze partijen hebben bijgevolg een grote verantwoordelijkheid in de afbouw van de openbare diensten. De Post wordt wel eens de bank van de armen genoemd. Gewone mensen en vaak ouderen gaan nog regelmatig naar hun lokaal postkantoor om er betalingen te verrichten, vragen te stellen over binnengekomen post, hulp bij allerhande verzendingen,... Voor hen is de sluiting van hun postkantoor een klein drama. Maar het behouden van veel postkantoren past nu eenmaal niet in het neoliberale model van zo

weinig mogelijk voor de gemeenschap, zo veel mogelijk voor rijke individuen. Het schrappen van dienstverlening zal enkel voordeel opleveren voor de rijke aandeelhouders. Alle traditionele partijen staan voor een zelfde neoliberale beleid. Daar tegenover is er nood aan een andere politiek. Eén die opnieuw de gemeenschap voorop plaatst, één die solidariteit plaatst tegenover individualisme, die de belangen van de meerderheid plaatst tegenover de fenomenale winsten van een kleine minderheid. Er is lokaal verzet tegen de sluitingen van postkantoren. Buurtcomités, parochies, de middenstand en vele getroffenen startten petities, affichecampagnes,... Daarbij wordt vaak de hoop gevestigd op politiek lobbywerk. Dat is een begrijpelijke reactie, maar het zal niet volstaan. Heel wat politici laten krokodillentranen. Ook in de Gentse gemeenteraad – waar toch enkele nationale kopstukken aanwezig zijn – werd een motie gestemd tegen de sluiting. Maar wat doen die partijen tegen het beleid dat leidt tot de sluiting van postkantoren?

Er is nood aan gemeenschappelijk verzet van actiegroepen en de postvakbonden op nationaal vlak. Zo’n verzet heeft een politieke partner nodig die opkomt voor een andere politiek. Dat is de ambitie van het Comité voor een Andere Politiek. Op initiatief van o.a. Jef Sleeckx wordt vandaag, met de steun van LSP/MAS, gewerkt aan een een alternatief op het neoliberalisme. Via een deelname aan de verkiezingen willen we de krachten bijeenbrengen die zo’n nieuwe politiek formatie kunnen opbouwen. Sluit aan!

“Aan de piketten vroegen de mensen me: “Jef, op wie moeten wij nu eigenlijk nog stemmen?”. Onder delegees voel ik zeer sterk aan dat er nood is aan een nieuwe politieke formatie. (...). We hebben vandaag een politiek alternatief nodig dat de sociale noden voorop stelt. Als we het nu niet opbouwen zal het VB blijven groeien.”

n 10 JUNI n Traditionele partijen gaan voor meer van dezelfde politiek n 10 JUNI n Voor een andere politiek!

JEF SLEECKX P. 2 P. 6-7

n VW n Sociale vrede zonder akkoord, is een illusie

P. 5

n FICTIE? n Maakt het uit of neoliberaal beleid Vlaams of Franstalig is?

P. 3

2 VERKIEZINGEN

Socialistisch Links

www.socialisme.be Februari 2007

VEEL PARTIJEN, MAAR EEN ZELFDE NEOLIBERAAL BELEID

Traditionele politici stomen zich klaar voor meer van dezelfde politiek D

Door Geert Cool

e campagnes voor de federale verkiezingen dit jaar zijn ingezet. De voorbereidingen van de traditionele partijen gaan gepaard met een communautair sausje, bovenop een reeks asociale beleidsvoorstellen. Premier Verhofstadt (VLD) pakte uit met een "nieuw" Burgermanifest, mogelijk toekomstig premier Yves Leterme (CD&V) hield het bij de opmerking dat er een hard besparingsbeleid zoals in Nederland moet komen.

Van het burgermanifest tot Balkenende, een kleine neoliberale stap Het burgermanifest van Verhofstadt is minder vernieuwend dan wat de partij op bevel van reclamemaker Noël Slangen laat uitschijnen. Zo stelt Verhofstadt voor om de arbeidstijd meer te zien in termen van uren per loopbaan. Met individuele uurregelingen moet de flexibiliteit worden opgedreven, uiteraard omdat de werknemers "een soepele arbeidsregeling" vragen. Zo kan bovendien ook de pensioenleeftijd in vraag worden gesteld. Voor de werklozen pikte Verhofstadt een ideetje van zijn partijgenoot Rik Daems. De premier stelt dat werklozen een deeltijdse "buurtjob" moeten worden opgelegd, waarbij gewerkt moet worden voor de werkloos-heidsuitkering. Dat dit in ruil is voor de uitoefening van jobs die vroeger werden verricht door statutair personeel, wordt natuurlijk niet vermeld door de neoliberale verantwoordelijken voor de afbouw van de openbare dienstverlening. De veel genoemde kandidaat om Verhofstadt op te volgen, Yves Leterme, zit politiek gezien niet ver van de voorstellen van Verhofstadt. Ook Leterme staat voor meer van dezelfde huidige politiek. Op een ontbijtgesprek met kleine ondernemers in Gent, stelde hij begin december dat hij een beleid wil zoals dat van zijn Nederlandse collega Balkenende. Dat was een hard neoliberaal beleid met aanvallen op de sociale zekerheid en de lonen. Balkenende en zijn christen-democratische CDA trokken zelfs naar de verkiezingen met de 'belofte' om de arbeidsduur te verlengen van 38 uur tot 40 uur per week zonder loonsverhogingen. Dat aanvallen op de arbeids- en

looncondities samen met het aanpakken van de werklozen zal leiden tot verzet, vindt Leterme geen probleem. "Beter een grondige aanpassing dan de dingen op hun beloop laten (...) Desnoods is er in september en oktober wat onrust." Een andere kandidaat premier is Elio Di Rupo. Die liet vooral weten dat het eens tijd wordt dat er een Franstalige premier komt. Hij probeert ook hard om - ondanks alle onderlinge ruzies en interne problemen - te komen tot een front van alle Franstalige partijen. Daarin wordt hij geholpen door de harde Vlaamse opstelling van CD&V. Zelfs CDh-voorzitster Joëlle Milquet verklaarde: "Op institutioneel vlak is de CD&V absoluut niet onze zusterpartij, (…) mijn familie zijn de Franstalige partijen." Tegelijk stelt Milquet een "collec-tief contract" voor waarbij iedere werkloze verplicht opleidingen moet volgen. De Waalse minister van werk en economie, Jean-Claude Marcourt, ging in dezelfde richting bij het opmaken van de beheersovereen-komst voor de FOREm (de Waalse VDAB). Hij stelt dat er een "cultuur van inspanningen" nodig is en een doorgedreven individualisering van de begeleiding van werklozen. Dat moet de druk verhogen opdat een werkloze om het even welke job zou aanvaarden. Hierdoor kan de concurrentie tussen loontrekkenden op de arbeidsmarkt worden opgedreven. We zien dat de Franstalige voorstellen dus nauwelijks afwijken van het Vlaamse beleid. Di Rupo was tevreden met het Burgermanifest van Verhofstadt, omdat de premier daarin niet meedoet aan het communautaire opbod. Verhofstadt had het over werk, economie en het klimaat. "We zitten dus op dezelfde golflengte", verklaarde Di Rupo. Of Verhofstadt zichzelf nu opvolgt, of vervangen wordt door Leterme of Di Rupo, nu al staat het vast dat we de komende jaren nog steeds met een neoliberaal beleid zullen te maken krijgen waarbij bespaard wordt op de kap van de arbeiders en hun gezinnen, om zo de winsten van de bedrijven op te drijven. Aangezien de inhoudelijke standpunten van de traditionele partijen in grote mate overeen-stemmen, zal de nadruk opnieuw meer liggen op de

Michel Daerden (PS) is zich al aan het voorbereiden op zijn toespraak na de komende federale verkiezingen...

Yves Leterme: “Desnoods is er in september en oktober wat onrust.”

Populariteitstest vorm. Bij de gemeente-raadsverkiezingen domineerden de reclamemakers reeds de campagnes. Patrick Janssens gaf het voorbeeld. Bij de VLD werd hij al gevolgd door reclamemaker Noël Slangen, die tot het partijbureau toetrad. Maar ook bij andere partijen telt enkel de perceptie. Michel Daerden (PS) werd wereldberoemd met enkele interviews en debatten op televisie waarbij hij niet bepaald nuchter voor de dag kwam. Het leverde komische televisie op en dat is vandaag voldoende om het politieke gewicht van Daerden de hoogte in te stuwen. Volgens een peiling van La Libre Belgique is hij nu langs Franstalige kant de zesde populairste politicus. Dat wil Daerden verzilveren en hij eist de eerste plaats op de Luikse PS-lijst op. Dat is hoe de actuele politiek wordt gevoerd; de beeldvorming is het be-

langrijkste en die beeldvorming hoeft absoluut niet op een politieke wijze tot stand te komen. De populariteit wordt niet opgebouwd met een beleid, maar met een imago. Ook de oppositie speelt daarop in. Yves Leterme probeert zich voor te doen als de zakelijke bestuurder, het Vlaams Belang profileert zich als de 'underdog'. Nochtans stemmen die imago's niet overeen met de realiteit. CD&V liet zich opmerken als een machtspartij die niet aarzelde om de kleine kartelpartner N-VA buiten spel te zetten toen die teveel een eigen rol wou spelen met het (bijzonder kortstondige) aantrekken van Jean-Marie Dedecker. Het Vlaams Belang probeert zich voor te doen als een partij die 'anders' is, maar in werkelijkheid geldt ook daar een strijd om de postjes. Jurgen Verstrepen en Marie-Rose Morel

Tegenover de traditionele partijen en extreem-rechts is er nood aan een andere politiek. Een politiek die breekt met het neoliberalisme en die de kant kiest van de arbeiders en hun gezinnen. Dat was na de beweging tegen het Generatiepact de conclusie van een groep politieke activisten, syndicale militanten, arbeiders,… Het was op die basis dat het Comité voor een Andere Politiek (CAP) werd opgezet. Het CAP zal aan de verkiezingen deelnemen met eigen lijsten. Een gesprek met de PVDA rond een mogelijk kartel in de provincie Antwerpen sprong af op de voorwaarde van de PVDA dat Jef Sleeckx als 70-jarige zelf kandidaat zou zijn. De PVDA was enkel in de naam Sleeckx geïnteresseerd. Wij denken echter dat er nood is aan een andere politiek die vanuit de basis wordt opgebouwd. Toen Jef Sleeckx in een interview had gezegd dat er met groene militanten werd gesproken, werd dat door sommige media aangegrepen om te stellen dat CAP met Groen zou onderhandelen. De motie die werd gestemd op 28 oktober stelt duidelijk

dat de CAP niet zal samenwerken met politieke krachten die deelnemen of deelnamen aan een neoliberaal beleid of mee de Europese Grondwet goedkeurden. In beide gevallen mag Groen zich, wat ons betreft, aangesproken voelen. Dit neemt niet weg dat vele Groen-leden interesse tonen in het project van CAP. Dat soort mediareacties vormt een onderdeel van de huidige politiek: veel aandacht voor personaliteiten en politieke spelletjes die worden gespeeld met het oog op electorale winst. Enkel de vragen voor deelname aan allerhande amusementsprogram-ma's op televisie ontbraken er nog aan. CAP breekt met die politiek door op te komen met een programma en een campagne waarin solidariteit centraal staat. Solidariteit met alle slachtoffers van het neoliberale systeem: de arbeiders van VW die harder of goedkoper moeten werken, de gebruikers van postkantoren die zullen verdwijnen, de werklozen die geschorst worden, de arbeiders die door de liberaliseringen meer moeten betalen voor elektriciteit nadat ze al werden uitgezogen door de

maakten dat met hun publieke kritieken bijzonder pijnlijk duidelijk. Het VB gaf ook kritiek op Patrick Janssens omdat die teveel functies zou cumuleren: parlementslid en burgemeester. Het VB haalde Jef Sleeckx aan om de cumuls aan te klagen. Nochtans is Dewinter zelf zowel parlementslid als gemeenteraadslid. Zijn verkozen positie in de districtsraad van Ekeren liet hij wel voor wat het was. De afgelopen jaren stond Dewinter op zowat iedere mogelijke lijst voor het VB. Dan zijn kritieken op cumuls bij andere partijen niet bepaald geloofwaardig.

Nood aan een andere politiek stijgende huizenprijzen,… LSP/MAS zal in de verkiezingscampagne haar bijdrage leveren. We willen met CAP bouwen aan een breder solidariteitsnetwerk dat het verzet tegen het neoliberale beleid kan versterken. Op pagina 6 en 7 brengen we interviews over de stand van zaken voor de CAP-campagne: het pro-gramma, de verkiezingscampagne, de uitbouw van een nationale organisatie,…

POLITIEK

Socialistisch Links www.socialisme.be Februari 2007

SocialistischLinks Onze mening

Ver.Uitg: Fr. Bliki, Brusselmansln 11, 1140 Brussel

Door Stéphane Delcros

D

e afgelopen maanden werden we om onze oren geslagen met zaken als de mogelijke splitsing van België, de luie Franstalige profiteurs, de egoïs-tische Vlaamse separatisten,… De bijhorende verontschuldigingen - genre "we moeten vooroordelen vermijden" - waren meestal beperkt en louter voor de vorm aanwezig. De aanhoudende propaganda leidde er zelfs toe dat in december honderdduizenden Franstalige televisiekijkers (aanvankelijk) geloofden dat het Vlaamse parlement effectief voor een splitsing van het land had gestemd. Vandaag is de campagne voor de verkiezingen gestart en het communautaire opbod wordt opnieuw versterkt. De verschillende partijen voeren een strijd om als sterkste formatie naar voor te komen in hun taalgemeenschap met het oog op onderhandelingen over de staats-hervorming, maar ook met het oog op onderhandelingen over de samenstel-ling van de volgende regeringscoalitie. De partijen langs Franstalige kant organiseren zich in een "front van Franstaligen". Er gaat amper een dag voorbij zonder een boodschap van Olivier Maingain (voorzitter van het FDF) waarbij die zich profileert als de moedige verdediger van de Franstalige belangen tegen de Vlaamse aanvallen. Elio Di Rupo (PS) probeert een

gevoelige Franstalige snaar te raken door zichzelf als kandidaat-premier te profileren, met het argument dat het wel eens tijd wordt dat een Franstalige premier wordt. Eenzelfde logica zien we langs Vlaamse kant. En zelfs in de kleine Duitstalige Gemeenschap. Alle partijen proberen de kiezers te overtuigen met een communautaire retoriek. Maar wie is uiteindelijk echt voor een splitsing van België? Het Vlaams Belang uiteraard wel, maar die partij krijgt haar electorale steun niet zozeer omwille van haar separatistische standpunten. De kleine kartelpartner van CD&V, N-VA, is zowat de enige formatie die zich louter baseert op nationalisme. De immense mediaaandacht voor het nationalisme is bijna omgekeerd evenredig met de reële steun ervoor onder de Vlaamse arbeiders. Zonder grote broer CD&V, is het zelfs twijfelachtig of de N-VA de kiesdrempel van 5% zou halen. De vakbonden stellen dat ze tegen iedere regionalisering op het vlak van arbeid of tewerkstelling zijn. Voor de vakbondsleidingen is het natuurlijk gemakkelijker om zich te verzetten tegen een "abstracte" regionalisering dan tegen het actuele beleid dat door hun bevoorrechte politieke partners wordt gevoerd. Dat beleid is op een zelfde neoliberale leest geschoeid als het communautaire opbod. Communautaire dossiers kunnen doorgaans op weinig interesse rekenen

Dit is geen fictie

Maakt het uit of het volgende neoliberale offensief Franstalig of Vlaams is?

onder de arbeiders. Er is een groeiend bewustzijn dat de communautaire problemen vooral dienen om het afbraakbeleid van de traditionele partijen te verpakken. Alle peilingen geven aan dat ook door de Vlamingen thema's als werk, sociale zekerheid en huisvesting als de belangrijkste zaken worden gezien. Een regionalisatie heeft nog nooit geleid tot een verbetering van de leef- en werkomstandigheden van de arbeiders, ongeacht hun taal. Het kapitalisme heeft steeds drukkingsmiddelen nodig om haar aanvallen op de arbeidersklasse door te voeren. In België wordt daarbij ook gebruik gemaakt van de communau-taire kwestie om de arbeiders te verdelen. De aanvallen worden opeenvolgend in de verschillende delen van het land doorgevoerd, met een vorm van negatieve concurrentie tussen de gemeenschappen en gewesten. Die methode laat het patronaat en haar politieke schoot-hondjes toe om de aandacht van de arbeiders af te leiden van de asociale maatregelen die worden doorgevoerd. Momenteel wordt veel gespe-culeerd over de samenstelling van de volgende federale coalitie en over de naam en politieke kleur van de toekom-stige

FRAUDEZAAK LAURENT

Luxeleven op onze kosD

Door Peter Delsing

e recente fraudezaak bij de marine bracht de luxueuze levensstijl van de leden van het koningshuis aan het licht. Prins Laurent gebruikte 175.000 euro van de zeemacht - geld van de gewone belastingbetaler - om zijn Villa Clémentine te laten opknap-pen. Van die som was er maar liefst 32.150 euro bestemd voor tuin-verlichting, meer dan 1 miljoen oude Belgische frank! Voor wat de rijken in hun tuin hangen, moeten wij als loontrekkenden langer dan een jaar werken. De villa zelf is eigendom van de Koninklijke Schenking. Ze werd de prins gratis ter beschikking gesteld. Laurent moet zich dus weinig aantrekken van de betaling van huur of hypotheek. Dat is bij veel arbeidersgezinnen wel even anders. Volgens ondernemer Marc Luypaerts boog Laurent zich niet krom van dankbaarheid, tegenover diegenen die zijn luxeleventje moesten bekostigen. "Als mijn personeel 's morgens aan het werk was en de prins thuiskwam van een nachtje stappen, dan moesten de arbeiders ophoepelen. (…) Hij dwarsboomde de plannen en saboteerde de werken. Als arbeiders een stopcontact gebruikten om te stofzuigen, trok de prins de stekker uit." In de jaren '90 kreeg Laurent 1.859 euro per maand van de overheid. Voor die rijkelijke "werkloosheids-vergoeding" werd de prins, in tegenstelling tot werklozen die de helft minder verdienen, niet achter de veren gezeten door de activerings-programma's van de regering. Hij werd ook niet geschorst

van zijn uitkering - zoals 10.000-en andere Belgen de laatste jaren - om van een leefloon te "genieten". Volgens de zaken- en maatschappelijke elite waarin het koningshuis vertoeft, was het inkomen van de prins ontoereikend voor zijn prinselijke levensstijl. Figuren uit zijn entourage - zoals kolonel Vaessen, Belgacombaas Bessel Kok en Fons Verplaetse (Nationale Bank) - staken hem daarom geld toe. Of in het geval van kolonel Vaessen de gebruiksgoederen zelf: computers, kantoormeubelen, een kopieermachine,… De facturen werden doorgeschoven naar de marine. Sinds 2001 krijgen Laurent en Prinses Astrid een dotatie van meer dan 300.000 euro per jaar: 25.000 euro (netto) per maand! Deze fraudezaak stelt de vraag naar de rol van de monarchie. Waarom moeten wij opdraaien voor de miljoe-

3

premier. Wat ook de samenstel-ling van de coalitie na 10 juni zal zijn, we kunnen nu al zeker zijn dat deze regering een neoliberaal beleid zal voeren. De echte inzet bestaat uit het verharden van het neoliberale beleid en het is de vraag welke coalitie het beste in staat zal zijn om dat beleid door de strot van de arbeiders te rammen. Door de strot van ALLE arbeiders, geen enkele regio of gemeenschap zal worden gespaard van de aanvallen. De afgelopen jaren was er een toename van het ongenoegen, zowel in het noorden als het zuiden van het land. Er

waren stakingen en grote betogingen, maar telkens opnieuw was er een gebrek aan een politiek verlengstuk voor deze strijd. De opbouw van het Comité voor een Andere Politiek (CAP) biedt perspectieven voor een alternatief dat de kant kiest van de arbeiders en hun gezinnen. Het kan een sleutelrol spelen in het organiseren van strijd en in het geven van een stem aan al wie zich wil verzetten tegen de afbraakpolitiek.

Edito

Wil het VB haar eigen anti-vakbond? De afgelopen weken waren er verschillende oprispingen van VB'ers in de media. Er leken een aantal spanningen te bestaan, maar in feite waren de discussies beperkt tot het veilig stellen van de eigen postjes met het oog op de verkiezingen van 10 juni. Eigen postjes eerst, is ook bij het VB de heersende politiek. Die postjes kunnen bedreigd worden door een aantal nieuw-komers. Dat is wellicht de voornaamste reden van tegenstand tegen de komst van Jean-Marie Dedecker. Dat Dedecker een ultra-liberaal programma heeft, is geen probleem voor Dewinter en co. Hoe het VB dat rijmt met haar idee van een eigen "partij-onafhankelijke" vakbond, is ons niet duide-

lijk. Zowat alles waar het VB voor staat, gaat in tegen de belangen van de vakbondsleden. Als het VB een eigen vakbond opzet, zal dit in eerste instantie een anti-vakbond zijn gericht tegen de bestaande vakbonden. Haar kerntaak zal niet de verdediging van de belangen van de arbeiders zijn. Moest dat wel het geval zijn, had het VB bijvoorbeeld tegen het Generatiepact gestemd in het parlement (in plaats van zich te onthouden omdat het niet ver genoeg ging). Neen, de enige taak van een VB-vakbond zou het bestrijden van de vakbonden zijn. Dat noemen wij geen vakbond, maar een anti-vakbond.

nen euros (in 2006 12,5 miljoen euro) die naar een zichzelf overlevende feodale instelling gaan? De leden van het koningshuis zijn perfect in staat om te gaan werken, zoals iedereen. Sommige traditionele partijen spreken over een beperking van de rol van het koningshuis. Een deel van de politieke en economische elite ziet echter ook het nut in van de monarchie onder het kapitalisme. Denk aan de rol van de koning in het lamleggen van de Witte Beweging en het ontmoeten van de ouders van de vermoorde en vermiste kinderen. Op momenten van crisis wordt het "neutrale" koningshuis van stal gehaald om de arbeidersklasse terug op haar plaats te krijgen.

Een “gunstige wind” bezorgde ons het eerste voorstel van sticker voor de VB-’vakbond’

4

SYNDICAAL

Socialistisch Links

www.socialisme.be Februari 2007

INTERPROFESSIONEEL AKKOORD 2007-2008

Mooie cadeauverpakking voor het patronaat maar een lege doos voor de werknemers B

Door een BBTK militant

egin januari spraken de 3 grote vakbonden ACV, ABVV en ACLVB zich uit voor het ontwerp van Interprofessioneel Akkoord (IPA). ACV en ACLVB stemden met een zeer hoge score voor het IPA, terwijl bij het ABVV de voorstanders nipt landden op 55%. Dit wil niet zeggen dat er geen kritieken te horen waren bij de ACV-basis, maar de stemtradities liggen anders bij het meer 'centralistische' ACV.

Inspraak van de basis? De 'consultatie van de basis' bleef beperkt tot de uitvoerende organen van de afdelingen en centrales. Toch wordt de breuk tussen een belangrijk deel van de ABVV-basis met de nationale vakbondsleiding nogmaals bevestigd. De grootste centrale in het ABVV, de bediendenbond BBTK-SETCa, verzette zich tegen het ontwerp van IPA. Bij BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde was er slechts 1 symbolische stem voor. Er was ook verzet bij onder meer de Algemene Centrale in Antwerpen en Gent of de Franstalige metaalbond. Veel militanten onthielden zich of stemden met de neus dichtgeknepen voor het akkoord. De leiding was alleszins niet bereid om de conse-quenties van een wegstemmen van het IPA te trekken, dat zou immers een actieve mobilisatie zijn. Voor de ABVV-onderhandelaars deed het er niet veel toe wat er in het IPA stond, het goedkeuren door de "basis" was het belangrijkste. Tegenover het patronaat moesten die onderhandelaars aantonen dat ze "representatief" zijn en hun leden onder controle hebben. Het afwijzen van het vorige IPA door het ABVV en de rode rebellie tegen het Generatiepact hadden de toponderhandelaars al danig in hun hemd gezet. Een nieuw 'njet' van de achterban kon men missen als kiespijn.

IPA: slechte loonnorm Het IPA is een akkoord dat om de twee jaar wordt onderhandeld tussen vakbonden en patronaat en dat van kracht is voor alle werknemers in de privé-sector. Aangezien dit IPA ook afspraken maakt over het Generatiepact, bevat het uitzonderlijk ook maatregelen voor een deel van de non-profit dat normaal buiten het IPA valt. Het IPA zet ondermeer de bakens uit waarbinnen de sectorale onderhandelingen kunnen verlopen. Eén van die bakens is de loonnorm, d.w.z. het percentage waarmee de lonen de volgende 2 jaar mogen stijgen. De loonnorm voor dit IPA werd vastgelegd op 5 %. Er werd afgesproken dat deze loonnorm 'indicatief' is en dus geen absoluut maximum. Sterke sectoren kunnen over de 5% gaan, maar de sancties voor het overtreden van de (destijds dwingende) loonnorm staan wel nog steeds ingeschreven in de wet. Die 5% is voor veel militanten te weinig, zeker tegen een achtergrond van spectaculaire bedrijfswinsten de

afgelopen jaren. In 2005 liep de nettowinst van de Belgische bedrijven (de financiële sector buiten beschouwing gelaten) op tot een recordbedrag van 41 miljard euro. Dat was 50% meer dan in 2004, in vergelijking met 1996 was het een verviervoudiging. Tegelijk daalt de koopkracht van de arbeiders, onder meer door een uitholling van de index (een aantal basisproducten of diensten zijn niet opgenomen in de index, terwijl een aantal multimedia luxeproducten wel opgenomen zijn en nu sterk dalen).

Het IPA heeft een “herverdelend effect”, maar dan wel naar de zakken van het patronaat. Ook nu weer krijgen die heel wat nieuwe cadeaus. Voor de werknemers zijn er slechts een aantal positieve punten in het akkoord, onder meer de verhoging van de bruto minimumlonen met 50 euro (twee schijven van 25 euro). Dat is in de praktijk een verhoging met 4% en dat nadat de bruto minimumlonen lange tijd niet meer werden aangepast. Een ander positief punt is de definitie van gelijkgestelde periodes voor deeltijdsen voor het recht op brugpensioen, ook al blijft het een stap achteruit in vergelijking met de toestand voor het Generatiepact. Maar vooral het patronaat krijgt veel cadeaus: een fiscale lastenverlaging op overuren vanaf 1 april 2007 (+ 70 miljoen euro), een belastingskorting voor de bedrijven om 0,25% van de loonnorm te sponseren (bijna een vierde van de loonsverhoging boven de inflatie: 1,1% op 2 jaar). Het patronaat krijgt 180 miljoen euro per jaar en dat bovenop de reeds beloofde lastenverlagingen van 7 miljard euro voor 2007.

Eenzijdige akkoorden Het IPA is verworden tot een schertsvertoning, een schijnbare koehandel tussen patronaat en vakbondsleiding. “Schijnbaar” aangezien de “toegevingen van werkgeverszijde” steeds gul gecompenseerd worden door cadeaus van de regering waarvoor de belastingbetaler uiteindelijk opdraait. Eénrichtingsverkeer dus. Het enige alternatief voor een volwaardig IPA in de toekomst is het opbouwen van een krachtsverhou-ding op de werkvloer via een actieplan en massamobilisaties. Daartoe zal er druk van de basis nodig zijn. Dat kan bijvoorbeeld via een netwerk van strijdsyndicalisten. Ook al komt zo'n netwerk mogelijk niet via zuiver syndicale weg tot stand, onder meer omdat vorige pogingen om diverse redenen gestrand zijn, maar bijvoorbeeld via de opbouw van een nieuwe politieke arbeidersformatie tegen het neoliberalisme. Het Comité voor een Andere Politiek moet daar een rol in spelen.

www.socialisme.be Februari 2007

December 2004. 50.000 betogers tegen de voorstellen van het patronaat voor het Interprofessioneel Akkoord 2005-2006. Nu wou de vakbondsleiding iedere confrontatie met het patronaat vermijden.

DE POST

We hebben geen nood aan "postpunten", maar aan postkantoren!

D

Door een correspondent

e Post start dit jaar met een massale sluiting van postkantoren. De meeste verdwijnen... na de verkiezingen! Van de huidige 1.300 kantoren moeten er op termijn meer dan de helft verdwijnen.

Aanval op de dienstverlening Onze Post moet zogenaamd concurrentieel zijn met andere spelers op de internationale markt en moet dus aantrekkelijk zijn voor inves-teerders. Na het doorvoeren van de Georoutes is het bij De Post niet zozeer de dienstverlening aan de bevolking die telt, maar wel het winstgevend maken van het "bedrijf". De Georoutes tasten reeds de sociale rol van de postbode aan. Nu moeten in een eerste fase 277 postkantoren sluiten. Dit betekent voor velen het verdwijnen van hun vertrouwde plaats waar ze hun bankverrichtingen en post orga-niseren. In de steden zijn het vooral postkantoren in de volkse wijken die verdwijnen omdat er volgens de bedrijfslogica te weinig geld over de toonbank gaat. In landelijke gebieden verdwijnen in veel gemeenten het enige postkantoor (er moet slechts één kantoor per fusiegemeente blijven). Dat er in die kantoren heel wat

senioren en mensen met een beperkt inkomen beroep doen op de diensten van De Post, vindt de directie niet belangrijk. Bij de andere banken is de dienstverlening al sterk verminderd met minder openingsuren en een grotere nadruk op thuisbankieren of via automaten. Wie niet in staat is om deze technieken toe te passen, wordt nu ook bij De Post als last beschouwd.

Aanval op personeel In 1998 werkten er nog 43.000 werknemers bij De Post, vandaag zijn het er minder dan 36.000. De sluiting van postkantoren zal ook bij het personeel gevolgen hebben. Tegen eind 2008 wil men nog slecht 30.000 mensen in dienst hebben. Het jobverlies wordt tijdelijk opgevangen door interimcontracten. Volgens het blad "Trends" is De Post de nummer één wat betreft interimwerk: 1,1 miljoen uren in 2006. Het bedrijfsblad "Texto" stelt trots dat er slechts 300 contracten van bepaalde duur werden omgezet in contracten van onbepaalde duur. Door de functieclassificatie (met meer dan 400 functieomschrijvingen) wordt er vanaf 1 januari bovendien komaf gemaakt met statutaire aanwervingen, ondanks de wettelijke verplichten volgens de wet van 21

maart 1991 inzake autonome overheidsbedrijven. Dit heeft belangrijke gevolgen voor dat contractueel personeel: - Aanvankelijk verdient het contractueel personeel meer dan nu, op langere termijn bereikt het contractueel personeel echter nooit de weddeschaal van een statutair; - Werken tot 65 jaar en geen aan-spraak maken op CAO's voor ver-vroegde pensionering (nu op 58 jaar); - Geen ambtenarenpensioen; - Minder verlofdagen; - Geen aanspraak op betere regeling bij ziekte; … Geleidelijk aan wil de directie wellicht dat de statutairen verdwijnen. Hierdoor wordt het makkelijker om het personeel aan te pakken.

5

VW-VORST

Sociale vrede zonder akkoord is een illusie N

Door Eric Byl

og geen drie weken na het beëindigen van 7 weken staking, ligt het werk bij VW opnieuw stil. De aanleiding? Voor sommigen een kleine harde kern van hoofdzakelijk Franstalige FGTBmilitanten die het bedrijf "gijzelen" en het voortbestaan ervan bedreigen. Volgens Socialis-tisch Links het feit dat de staking werd beëindigd zonder oplossing, noch voor diegenen die tekenden voor de vertrekpremie, noch voor diegenen die "de morele plicht hebben" (zo wordt dat geformu-leerd) op brugpensioen te ver-trekken, noch voor de toekomstige structuur van het bedrijf.

Geen garanties op papier

Wie haalt voordeel uit het IPA?

SYNDICAAL

Socialistisch Links

Zelfs de Tijd, nochtans niet van linkse signatuur, eindigde haar editoriaal (van 26 januari) als volgt: "Het personeel van Vorst dat niet met een superpremie vertrekt, wil zekerheid over de toekomst. Op papier. Zolang die er niet is, zal er herrie zijn aan de poorten van Vorst." De directie van Vorst dacht weg te komen met haar verrottingsstrategie. Zeven weken staking waarvan 6 doorbetaald door VW en de belofte van een recordpremie moesten volstaan om de arbeiders op hun knieën het werk te doen hervatten, dacht ze. De vakbondsdelegaties werden vakkundig om de tuin geleid. Zowel de Belgische VW-directie als Verhofstadt, Van Velthoven en Vande Lanotte wierpen zich op als "pragmatische" bondgenoten. Ze deden naar verluidt hun uiterste best om de schade te beperken en Vorst te redden. Zelfs de

patroonsorganisaties vonden plotseling duizenden vacatures. Een uitzondering op het Generatiepact zou er niet komen, maar "met zoveel werklozen, is de kans op hertewerkstelling van 50plussers minimaal", verkondigden de vakbondsdelegaties. Veel beloftes, maar niets op papier. Een bediende schrijft op de werknemerssite van VW: "Ik als bediende heb volgende bedenkingen. We zijn nu 3 weken terug aan het werk. Meer informatie als vòòr de werkhervatting hebben we nog niet gehad. We blijven in het ongewisse over onze toekomst. Onze directie kan op geen enkele vraag een concreet antwoord geven. Moeten we dan verwonderd zijn dat er ongenoegen heerst? Meer en meer stel ik mij de vraag of gans het scenario geen "opgezet" spel is van de directie."

Actieplan ontbrak De situatie bij VW bevat talloze lessen voor iedere syndicalist. In voorjaar 2006 waarschuwde het weekblad "Der Spiegel" voor een sanering en mogelijke sluiting van Vorst. Geen spandoeken, geen vlugschriften en geen informatie-vergaderingen. De vakbondsdele-gaties herbevestigen integendeel hun vertrouwen in de directie. Kostbare tijd om een krachtsverhouding op te bouwen ging verloren. Op de ondernemingsraad van 21 november, de staking was toen al spontaan uitgebroken, kondigde de directie de schrapping van 4.000 jobs aan. Een personeelsvergadering volgde. De opkomst was massaal, ook van werknemers van onderaannemers. Men sprak vanop het tweede verdiep van de parking zonder mogelijkheden

voor vragen of voorstellen. Een pamflet met de belangrijkste punten uit de ondernemingsraad en een ordewoord, was er niet. De optie van vertrekpremies werd meteen geopperd, over een actieplan bleef het akelig stil. Iedere speech eindigde met een solidariteits-verklaring aan de werknemers van onderaannemers, maar hun militanten en delegees mochten nooit aanschuiven bij de militanten-vergaderingen van VW en waren zoals velen aangewezen op de media. Onder druk organiseerden de vakbonden een solidartiteitsbetoging op 2 december. Bussen werden ingelegd naar de andere assemblage-bedrijven. Een echt actieplan, erop gericht om het wijd verspreide solidariteitsgevoel met de arbeiders van VW om te zetten in concrete mobilisatie, kwam er niet. Het was aan LSP, PvdA en het steuncomité VW om raamaffiches uit te delen, daar waar de vakbonden als ze dat wensen, gebruik konden maken van een enorm reservoir aan delegees, militanten en leden om overal ten lande dergelijke affiches rond te dragen. Een solidariteitsstaking in alle grote bedrijven, zelfs al was het maar van een uur, werd nooit overwogen. Desondanks namen 25.000 mensen deel aan de betoging, maar ze werden zonder ordewoord naar huis gestuurd. Politieke en patronale drempels werden in die dagen platgelopen door de vakbondsdelegaties, maar de arbeiders thuis of aan het pikket moesten gissen naar de stand van zaken. Verhofstadt slaagde erin om zich op te werpen als redder van VW nadat hij van de directie vage toezeggingen verkreeg over het behoud van 3000

De directie speelt met de voeten van de VW-arbeiders. jobs en de mogelijke toewijzing aan Vorst van de productie van de Audi A1 vanaf 2009.

Directie haalt overwinning van bovenaf Geen wonder dat veel arbeiders eieren voor hun geld kozen en tekenden voor de vertrekpremies. Na 2 jaar zal daar netto slechts een derde van overblijven, maar dat beseffen velen nog niet. De delegaties lieten mensen intekenen nog voor een oplossing was gevonden voor alle categorieën, ook diegenen die in aanmerking kwamen voor brugpensioen en diegenen die ook morgen bij VW zullen verder werken. Op die manier werd alweer een stuk krachtsverhouding uit handen gegeven. Tenslotte legden de delegaties in

een slecht georganiseerd, sommigen zeggen gemanipuleerd, referendum het einde van de staking voor, zonder enige garantie voor de toekomst. Uitslag 56% voor en 44% tegen een stopzetting van de staking. Die "overwinning van bovenaf" breekt de directie nu zuur op. Sociale vrede legt men niet op met dreigementen en een uitputtingsslag, maar door een akkoord dat gedragen wordt aan de basis.

CHEMIE ANTWERPEN : BAYER/LANXESS & AGFA-GEVAERT

Directies multinationals geven toe aan vakbondseisen R

enault, Ford en nu ook VW hebben aaangetoond hoe moeilijk het is het management van een multinational te stoppen zodra die besloten heeft de loonkost te drukken. Toch bestaan er naast talloze nederlagen ook enkele belangrijke gedeeltelijke overwin-ningen. Zo heeft de directie van Agfa-Gevaert (4000 werknemers) vijf maand na de aankondiging van haar reorganisatie, afgezien van een overeenkomst over een verplicht vertrekplan voor arbeiders. In augustus luidde het nog dat het personeel met 405 arbeiders moest inkrimpen, maar na bijna 6 maand discussie met de arbeidersvakbonden zijn de onderhandelingen afge-sprongen. De vakbonden houden het erop dat via een klassieke brug-pensioenregeling op 56 jaar voor ploegenarbeiders en 58 jaar voor de anderen – tegen 2010 zo’n 230 jobs kunnen verdwijnen. Voorts zouden al ruim 20 arbeiders het bedrijf verlaten hebben en zou er voor nog eens 60 arbeiders een oplos-sing gevonden worden door de uit-besteding van activiteiten te spreiden over een langere termijn. Een sociaal plan voor verplicht vertrek van de 100 resterende arbeiders zien

de bonden niet zitten, temeer omdat ze van de directie te horen krijgen dat er momen-teel zeer veel werk is in de fabriek in Mortsel. Voor de bedienden, waar de directie 333 banen wou schrappen, wil ze brug-pensioen op 52 jaar. Dat zou wel moe-ten volgens de regels van het gene-ratiepact, dus met een „tewerkstel-lingscel“ en verplichte beschikbaar-heid voor een nieuwe baan. De vak-bonden zien dat niet zitten en staan bovendien op het standpunt dat er de komende 4 jaar geen sprake kan zijn van naakte ontslagen. Dit is de tweede kleine overwinning van de vakbonden op het chemiepatronaat in nauwelijks enkele weken tijd. Een dikke maand eerder (4/12) zag de directie van Lanxess (1050 werknemers) af van haar intentie het bedrijf op te delen in drie aparte entiteiten. In 2003 was Lanxess al afgesplitst van Bayer (900 werknemers). Daardoor ontstonden twee juridische enti-teiten, weliswaar binnen in één tech-nische bedrijfseenheid (één syndicale delegatie en gezamenlijke sociale ver-kiezingen). Toen werd een werkzeker-heidsclausule overeengekomen. Indien die niet zou worden nagekomen, verbond de directie zich ertoe

een opzeggingsvergoeding te betalen van 4 weken loon per dienstjaar voor arbei-ders (met een minimum van 26 en een maximum van 104 weken) en voor be-dienden een minimum van 9 maanden (en een berekening overeenkomstig de formule Claeys). Bovendien werd bepaald dat er een forfaitaire morele schadevergoeding van 17.500 euro zou worden betaald bij arbeiders en baremieke bedienden

in dienst bij het sluiten van de CAO. Halverwege oktober had de directie de verdere opdeling van Lanxess aangekondigd. Zo wou ze haar opties voor herstructurering verdrievou-digen. De vakbonden organiseerden onmiddelijk een sensibiliseringscam-pagne. Spandoeken in het bedrijf, een reeks pamfletten en informatiever-gaderingen, gekoppeld aan prikacties verduidelijkten dat ze dit niet zomaar over

zich zouden laten gaan. Samen met de kostprijs voor herstructure-ringen ten gevolge van de eerder overeengekomen CAO-bepalingen over ontslagvergoedingen, deed dit de directie afzien van haar voornemen.

Het is mogelijk om syndicale overwinningen te boeken. De splitsing van Lanxess werd tegen gehouden.

6

DOSSIER

www.socialisme.be Februari 2007

10 JUNI

Voor een andere politiek in de federale verkiezinH

et Comité voor een Andere Politiek trekt naar de verkiezingen van 10 juni. Op 3 februari is er een nationale conferentie waar onder meer zal gediscussieerd worden over het programma en de campagne. Naar aanleiding hiervan spraken we met enkele leden van LSP/MAS over het programma van CAP, de campagne en de situatie langs Franstalige kant.

CAP-PROGRAMMA

Tegenover de neoliberale aanvallen, is het hoog tijd voor solidariteit > interview met Anja Deschoemacker

O

p de nationale CAP-conferentie zal de laatste hand gelegd worden aan het programma waarmee het Comité voor een Andere Politiek naar de verkiezingen van 10 juni trekt. We spraken hierover met Anja Deschoemacker, die deelnam aan de werkgroep die het eerste ontwerp van programma heeft geproduceerd.

Anja, hoe is het ontwerpprogramma tot stand gekomen? “Een verkiezingscampagne is voor de traditionele partijen een dure bedoening, hoewel het uiteraard met ons belastinggeld wordt betaald. Reclamebureaus worden ingescha-keld, enquêtes geven een idee welke ideetjes aanslaan,... Vandaag titelt De Morgen dat SP.a-voorzitter Vande Lanotte een fikse verhoging van de pensioenen wil. Is dat geloofwaardig? Van een partij wiens pensioenminister Bruno Tobback in aanloop naar het Generatiepact in de media stelde dat gepensioneerden “er niet meer op moesten rekenen ieder jaar naar Afrika op reis te gaan”! Op een moment dat meer dan 60% van de gepensioneerden het met minder dan 1000 euro per maand moeten stellen! Als Vande Lanotte echt een pensioenverhoging wil, waarom heeft de SP.a dan gedurende de twee voorgaande regeerperiodes daar geen punt van gemaakt, in plaats van het Generatiepact te steunen? “Het gaat er bij de traditionele partijen om zich populair te maken bij die doelgroepen van wie ze stemmen moeten krijgen, of die beloftes nu al dan niet gemeend zijn. Wat echter steeds duidelijker is, is dat de gewone werkende mensen en diegenen die moeten leven van een uitkering steeds minder vertegenwoordigd zijn. Want de ‘verdediging van de sociale zekerheid’ is voor de sociaal-democratie een ‘verkiezingsthema’, geen reële beleidsoptie, wat ze meer dan duidelijk hebben gemaakt in de bijna 20 jaar regeringsdeelname die achter ons ligt. “Bij CAP worden geen reclame-bureaus ingezet. De inzet voor CAP is het beginnen samenbrengen van de krachten die de neoliberale politiek kunnen stoppen. Organisatie en het betrekken van ieder lid bij de beslissingen – een reële democratische procedure – is

DOSSIER

Socialistisch Links

Anja Deschoemacker voor ons cruciaal. De meeste stukken van het programma zijn gebaseerd op de discussies die hebben plaatsgevonden op de conferentie van 28/10 en op de verslagen en teksten van de diverse werkgroepen. Verder hebben een aantal mensen uit de programmawerkgroep (Danny Carleer, Lode Van Outrive) ook de programma’s van linkse partijen bekeken, o.a. het programma van SP-Nederland. “Op basis van een eerste sneuveltekst van Lode Van Outrive werden verschillende discussies gevoerd en werden de voorstellen concreter uitgewerkt met als basis de verslagen van de werkgroepen. Het voorstel programma dat werd uitgewerkt, werd vervolgens door-gestuurd naar alle lokale groepen en leden om hen in staat te stellen amen-dementen uit te werken voor de nationale vergadering van 3 februari, waar wordt beslist over het verkie-zingsprogramma en waar ieder lid van CAP uiteraard stemrecht heeft. Het voorstel programma vind je ook op de site van CAP.”

Wat is het uitgangspunt van het programma?

“We vertrekken vanuit de kritiek op 25 jaar neoliberaal beleid en dat door alle traditionele partijen, waarbij noch Groen/Ecolo, noch het Vlaams Blok als oppositiepartijen een andere politiek voorstellen. We vertrekken vanuit de woede van de werkenden

en de arme bevolking over dalende reële lonen en uitkeringen, slechtere arbeidscondi-ties en -contracten, hoge woning-prijzen,... We willen opnieuw bouwen aan een politieke formatie die de eisen van de arbeidersbeweging – voor de werkenden, maar ook voor de arme bevolking – opnieuw op de politieke agenda plaatst en hen verenigt voor de strijd voor hun belangen.“

Hoe is het programma opgevat?

“Op dit moment werden 10 thema’s voorgesteld. Sindsdien werd door een aantal CAP-deelnemers ook een stuk over cultuur uitgewerkt, maar die discussie zal op 3 februari moeten beginnen. Eventueel worden daar afspraken gemaakt over een mogelijke cultuurwerkgroep als voldoende geïnteresseerden worden gevonden. De thema’s weerspiegelen nu in grote mate de werkgroepen van de oktober-conferentie, volgens CAP de belangrijkste thema’s in het leven van werkenden, armen en jongeren. Thema’s waarvoor oplossingen zich opdringen. “Zeer kort samengevat brengt het voorstel programma volgende punten naar voor: 1. Voor echte democratie – vandaag beperkt de beslissingsmacht van de bevolking zich tot het om de zoveel jaar stemmen om politici te kiezen die veel beloftes doen, waarin we terecht nauwelijks geloven. CAP wil een echte raadpleging van de bevolking.

Opmerkingen van LSP/MAS op het programma De amendementen beginnen vandaag binnen te stromen, van lokale afdelingen, werkgroepen en individuen. Ook LSP/MAS verdedigt een aantal aanpassingen aan het voorgestelde programma, waarvan een groot deel zeer concrete voorstellen tot herformulering zijn. Wie deze amendementen wil inkijken, kan contact opnemen met de redactie. Het belangrijkste amendement van LSP/MAS is het voorstel om het programma af te sluiten met een tekst die duidelijk maakt dat gestreefd moet worden naar een andere samenleving. In het verleden werden door arbeidersstrijd enorme verworvenheden behaald, zoals de sociale zekerheid, de automatische indexering van de lonen, de 38-urenweek en de 8-urendag,... De laatste 25 jaar zijn we er getuige van hoe het patronaat, met de steun van opeenvolgende regeringen, stukje bij beetje die verworvenheden terugschroeft. Wat het patronaat wil – en dat maken ze nu al jaren duidelijk in o.a. Nederland en Duitsland – is een radicale terugschroeving van de rechten en verworvenheden van de arbeidersbeweging. En ze zullen daarvoor steeds opnieuw in de aanval gaan. Indien we milieu en productie opnieuw willen verzoenen, zullen we het naakte winststreven in de economie moeten tenietdoen en de kortetermijnvisie van de kapitalisten vervangen door een geplande economie die nog een

leefbare wereld overlaat voor de volgende generaties. Indien wij het recht op degelijke openbare diensten willen zekerstellen, zullen we de controle op de geproduceerde rijkdom in de samenleving uit handen van de rijke aandeelhouders moeten slaan en zal de werkende bevolking die de rijkdom produceert, die rijkdom ook onder haar controle en beheer moeten kunnen inzetten om aan de behoeften van iedereen te voldoen.

2. Voor meer en betere jobs – nu verdwijnen goedbetaalde voltijdse jobs met een vast contract aan de lopende band om vervangen te worden door slechtbetaalde, tijdelijke en deeltijdse jobs zonder ook maar enige werkzekerheid. Arbeidsduur-vermindering is nodig, nepjobs moeten worden omgevormd tot echte en voltijdse jobs. 3. Betaalbaar wonen voor iedereen – op winst beluste immokantoren en particuliere eigenaars beleven gouden tijden. Reeds jaren stijgen woonprijzen meer dan de gemiddelde lonen en uit-keringen en steeds meer gezinnen zijn een onaanvaardbaar deel van hun budget kwijt aan wonen. De privé-woningmarkt heeft geen concurrentie – één van de belangrijkste eisen is dan ook het ernstig opdrijven van het aantal sociale woningen. 4. Voor een sterke sociale zekerheid – niet minder dan anderhalf miljoen mensen leven op de armoedegrens. En dan hebben de traditionele partijen het over “profiteurs” als ze spreken over langdurig werklozen of gepensioneer-den! Wat CAP wil is het herstel en de verdere uitbouw van een sterke sociale zekerheid, die ook mensen die geen werk kunnen vinden in waardigheid kan laten leven. 5. Voor een doortastend en efficiënt milieubeleid – vandaag gaan de winsten van de grote bedrijven steevast voor op een milieubewuste politiek. En als er dan “milieuvriende-lijke maatregelen” komen, moeten de kosten ervan worden opgehoest door de individu-

ele consument, zijnde ons allemaal. Bedrijven moeten normen worden opgelegd, privé-vervoer moet zoveel als mogelijk worden vervangen door gratis, degelijk en frequent openbaar vervoer. 6. Tegen elke vorm van discriminatie – CAP wil een einde aan de verdeel-en-heerspolitiek waarbij Belgen tegen migranten worden opgezet en omgekeerd, idem dito voor jongeren tegen ouderen, mannen tegen vrouwen, enz. We willen een actieve bestrijding van discriminatie en een actieve politiek om de gedis-crimineerde groepen uit hun achter-gestelde positie te halen. We staan ook voor een menselijke houding tegenover de ongelukkigen die hun land van oorsprong moeten verlaten. 7. Voor een vrouwvriendelijke politiek – vrouwen zijn geen minderheid, maar hebben wel een tweederangspositie op de arbeids-markt, ze worden ook steeds meer beroofd van het recht op werkloos-heidsuitkeringen. Zo wordt het duizenden vrouwen onmogelijk gemaakt om uit een onbevredigende, en soms zelfs gewelddadige, gezinssituatie te ontsnappen. CAP vecht voor een verhoging van de uitkeringen en van de lonen in de “vrouwensectoren”. We willen ook een maatschappelijke inspanning om vrouwen te verlossen van de dubbele dagtaak en we komen op voor een integrale aanpak van geweld op vrouwen en kinderen. 8. Internationale solidariteit

7

“Ook een andere campagne tijdens de verkiezingen”

> interview met Bart Vandersteene

C

AP trekt naar de verkiezingen van 10 juni. Er waren in de media enkele verwarrende berichten over deze verkiezingsdeelname. Reden genoeg om hier een gesprek over te voeren met Bart Vandersteene, die in het campagneteam van CAP actief is en tevens lid is van het Uitvoerend Bestuur van LSP/MAS.

In de media werd gesproken over samenwerking met PVDA die mislukte en over gesprekken met Groen. Hoe zit dat nu eigenlijk? Op de conferentie van 28 oktober werd al uitdrukkelijk gesteld dat CAP zou nagaan of er mogelijkheden waren om met andere krachten samen te wer-

ken in het verzet tegen het neoliberale beleid. Het feit dat er een groeiend bewustzijn is rond de ruimte ter linkerzijde, zorgde ervoor dat vanuit syndicale middens de vraag kwam voor een gesprek met zowel CAP als PVDA. Uiteraard is daar op ingegaan, maar de PVDA bleek enkel geïnteresseerd te zijn in de figuur van Jef Sleeckx. CAP op zich was blijkbaar niet interessant en de mogelijkheid van een kartel werd door de PVDA afgeblazen toen bleek dat Jef Sleeckx zelf liever geen kandidaat was. De PVDA verstuurde hierover een persbericht en dit zorgde voor een aantal artikels in kranten en tijdschriften. In een aantal artikels stond dat CAP wel met Groen zou spreken. Dat klopte op dat ogenblik niet, er waren enkel gesprekken met individuele groene militanten die wel iets zagen in het CAP-project. De berichtgeving zorgde er wel voor dat Vera Dua contact opnam met Jef Sleeckx en CAP. Dua stelde voor dat er op alle Groen-lijsten een “rode band” van CAP-kandidaten zou komen. Mogelijk zullen er binnen CAP verdeelde meningen zijn over dat voorstel, maar voor LSP/MAS is het alvast duidelijk dat dit geen stap vooruit zou betekenen. Samenwerken met een traditionele partij die nooit afstand heeft genomen van haar deelname aan een neoliberaal beleid of haar steun aan de Europese Grond-wet, zou volgens ons het CAP-project kelderen. De discussie rond CAP ontstond net uit de vaststelling dat er behoefte is aan een nieuwe politieke formatie die voor een andere politiek staat en dus bijvoorbeeld niet louter electo-ralistisch op zoek gaat naar postjes.

naar de verkiezingen trek- het project voor een nieuwe partij na de ken? verkiezingen starten. Op de provinciale bijeenkomsten die in december werden gehouden, was er overal een groot enthousiasme om met CAP-lijsten naar de verkiezingen te gaan. Het zou een sterk signaal zijn indien er naast de senaatslijsten ook in zoveel mogelijk provincies CAP-lijsten voor de Kamer opkomen. LSP/MAS zal in die zin pleiten op de nationale en lokale bijeenkomsten van CAP. De verkiezingen zijn een ogenblik dat een breder publiek met politiek bezig is en het biedt dan ook mogelijkheden om op zo’n ogenblik duidelijk te maken dat er nood is aan een andere politiek.

Wat kan met zo’n verkiezingsdeelname bereikt worden? Eerst en vooral is het belangrijk om op te merken dat de verkiezings-campagne geen traditionele campagne mag zijn. Als Jef Sleeckx zegt dat er een andere politiek nodig is, kunnen we even goed stellen dat er ook nood is aan een andere campagne. LSP/MAS is voor een campagne die vertrekt vanuit concrete actiepunten: lokale acties tegen de sluiting van postkantoren, campagnes rond huisvesting of een actie rond klimaatsverandering. Dat zijn maar een paar van de punten waarrond er nu initiatieven worden genomen, maar vanuit die acties kunnen we duidelijk maken dat CAP staat voor een politiek die effectief anders is dan die van de traditionele partijen. De campagne van CAP moet er volgens ons op gericht zijn om een bredere laag van mensen die zich verzetten tegen het neoliberalisme te organiseren in de lokale groepen. Van daaruit kan

Hoe kan CAP het best – overal ter wereld worden werkenden en armen geconfronteerd met de asociale en neoliberale politiek waarvan ook wij het slachtoffer zijn. De neoliberalen zijn verenigd in hun organisaties als de Wereldbank, het IMF, de Navo,... Daar tegenover plaatst CAP de solidariteit met die bewegingen overal ter wereld die strijd voeren tegen deze politiek. We eisen een onmiddellijke kwijtschelding van de schulden van de arme landen, een terugtrekking van België uit de Navo en een einde aan de militaire tussenkomsten van de VS en co. 9. Voor veilige buurten – reeds tientallen jaren laten de traditionele partijen allerlei kankers verder woekeren, zoals werkloosheid en armoede, verloedering van wijken, afbraak van het onderwijs,... Dat daar-op enorme problemen van onveilig-heid groeien, is niet verwonderlijk. Tegelijk blijven sommige misdadigers altijd buiten schot, zelfs al beroven ze de samenleving van ettelijke miljoenen. Het gerecht moet zijn prioriteiten herschikken, fiscale fraudeurs aanpakken en middelen investeren in begeleiding en reïntegratie van mensen die uit de boot zijn gevallen. 10. Voor eerlijke en rechtvaardige belastingen – in ons belastingssysteem drijven we steeds verder weg van het idee dat de sterkste schouders ook de zwaarste lasten moeten dragen. CAP komt op voor een politiek die actief fiscale fraude bestrijdt, de vermogens belast, en voor een systeem waarin de staatskas vooral wordt gevuld door

middel van progressieve belastingen, met o.a. een afschaffing van de BTW op alle basisproducten. 11. Meer publieke middelen voor onderwijs – steeds meer bestendigt het onderwijs de sociale ongelijkheid in plaats van jongeren kansen te bieden. CAP komt op voor een optrekken van de middelen voor het onderwijs tot 7% van het BNP, voor degelijk en algemeen vormend onderwijs op alle niveaus en voor

scholen waarin alle betrokkenen een reële inspraak hebben.”

.

Er wordt niet gemikt op verkozenen op 10 juni? Neen, dat zal wellicht nog niet het geval zijn. Uiteraard willen we bij de verkiezingen zoveel mogelijk mensen vragen om voor CAP te stemmen. Maar we moeten realistisch zijn en vaststellen dat er nog onvoldoende betrokkenheid, financiële draagkracht of bekendheid is om nu reeds door de ondemocratische kiesdrempel van 5% te breken. Dat is op zich geen probleem, het zorgt ervoor dat we meer tijd hebben om te bouwen aan een politiek alternatief. Het maakt ook meteen duidelijk dat het ons niet te doen is om de postjes of de vetbetaalde mandaten. De activiteiten die CAP kan voeren in de verkiezings-campagne kunnen de toon zetten voor verdere acties de komende jaren. Bart Vandersteene

Nu ook Franstalige CAP-groepen > interview met Jean Peltier

D

e afgelopen maanden werden CAP-groepen opgezet langs Franstalige kant. Er is de mogelijkheid dat er CAP-lijsten zullen komen met de federale verkiezingen. Op 28 oktober werd de conferentie nog samen georganiseerd met ‘Une autre gauche’. Waarom is nu tot het opzetten van CAP-groepen overgegaan en wat met Une Autre Gauche? We vroegen het aan Jean Peltier die actief is in CAP-Luik.

Zou een Franstalige CAP-lijst een eerste linkse verkiezingsdeelname zijn? extreem-rechts omdat die krachten slechter Er waren de afgelopen jaren natuurlijk al een reeks verkiezingsdeelnames van de linkerzijde. Zo was er begin jaren 1990 Gauches Unies (Verenigd Links) na de spanningen rond het Globaal Plan. Dat initiatief haalde 1,1% maar hield het niet lang vol, onder meer door conflicten tussen verschillende organisaties die deelnamen aan Gauches Unies. In 1999 was er bij de Europese verkiezingen de lijst Debout rond Roberto D’Orazio met ook vertegenwoordigers van verschillende linkse organisaties (PVDA, SAP, LSP, PC). Die lijst haalde 2%, wat zeker niet slecht is. Maar het initiatief werd niet echt georganiseerd of gestructureerd. Ondanks het feit dat vroegere initiatie-ven niet werden verder gezet, is het wel nodig dat er gewerkt wordt aan een alternatief op het neoliberale beleid van de regering Verhofstadt-Onkelinx.

De CAP lijkt toch minder sterk te staan dan in Vlaanderen?

De nationale conferentie van 28 oktober legde de basis voor het gramma van CAP

pro-

Dat klopt. Er zijn verschillende redenen die aan de basis daarvan liggen. Zo is er het feit dat de PS met het Generatiepact wel opnieuw ingegaan is tegen de arbeiders en hun gezinnen wat heeft geleid tot discussie over de verhouding tussen vakbond en partij. Maar de draai naar rechts van de PS gebeurde trager dan in de SP.a en er zijn nog sterkere banden – en een grotere controle – met de leiding van het FGTB. De groenen hebben bovendien sterker stand gehouden langs Franstalige kant en er is een minder zichtbare dreiging van

georganiseerd zijn. De eerste stappen zijn moeilijk, maar de sociale basis en de strijdbare tradities zijn zeker aanwezig langs Franstalige kant en staan hier zelfs sterker dan in het noorden van het land.

Het is pas laat tot CAP-groepen gekomen langs Franstalige kant... Begin 2006 werd langs Franstalige kant het initiatief ‘Une Autre Gauche’ (Een andere linkerzijde) genomen. Aanvankelijk nam de MAS deel aan dit initiatief, maar het werd ons snel duidelijk dat UAG een andere oriëntatie had dan de CAP. UAG wil zich niet richten tot bredere lagen om een politiek verlengstuk te bieden aan de arbeiders en hun gezinnen, maar het blijft zich vooral oriënteren op de kleine “middens” van Franstalig radicaal links. Die interne visie leidt tot heel wat beperkingen en leidt tot een impasse voor UAG. Wij hebben hierop onze verantwoordelijk-heid genomen en zijn gestart met het opzetten van CAP-groepen in Wallonië en Brussel om tot een nationaal initiatief te komen, zoals steeds werd naar voor gebracht door Sleeckx en co. Op enkele maanden tijd zijn er reeds tientallen mensen van buiten de MAS aangesloten bij de CAP en dat is nog maar een begin. Er zijn lokale groepen die activiteiten beginnen te ondernemen in Luik, Waals Brabant en Henegouwen (naast Brussel uiteraard).

8

INTERNATIONAAL

Socialistisch Links

NEGENDE WERELDCONGRES VAN HET CWI

www.socialisme.be Februari 2007

Arbeiders wereldwijd verenigen voor een socialistisch alternatief M

Door Nicolas Croes

idden januari vond het negende wereldcongres van het CWI plaats. Zo'n 130 aanwezigen met afgevaardigden uit ongeveer 30 landen discussieerden een volledige week over de internationale politieke, economische en sociale situatie. Er werd ook ingegaan op de uitbouw van een wereldwijde marxistische organisatie, het Comité voor een Arbeidersinternationale (Commit-tee for a Workers' International of CWI). Het congres werd getypeerd door een enorm enthousiasme en een groot vertrouwen in onze werking die belangrijke stappen vooruit heeft gezet sinds het vorige wereldcongres, eind 2002.

Dominantie VS-imperialisme betwist Sindsdien waren er belangrijke veranderingen, zowel voor de burgerij als voor de arbeiders. De internationale politieke situatie werd in 2002 gedomineerd door de aanslagen van 11 september en de gevolgen ervan. Het VS-imperialisme was vastberaden om unilateraal haar wil op te leggen in alle mogelijke "conflictgebieden" ter wereld. We werden om de oren geslagen met vooruitzichten op een "Amerikaanse eeuw". Die eeuw duurde echter maar enkele jaren. Nooit voorheen in de geschiedenis kende een grootmacht een even snelle aftakeling als de VS, en dan staan we nog maar aan het begin van een langdurige crisis. De meerderheid van de wereldbevolking beschouwt vandaag Washington als een grotere bedreiging dan Teheran. De door de VS geleide interventie in

Irak vormde een belangrijk keerpunt. Op dit ogenblik vallen er maandelijks zo'n 4.000 doden in Irak, voornamelijk burgerslachtoffers. Het aantal doden nam de afgelopen maanden sterk toe. Ooit was Irak één van de meest moderne landen van de Arabische wereld, vandaag heeft de bevolking amper toegang tot elektriciteit, lopend water of infrastructuur. De bevolking moet er in miserabele omstandigheden proberen te overleven, de overgrote meerderheid is er slechter aan toe dan onder het regime van Saddam. Steeds meer komt Irak in een burgeroorlog terecht met enerzijds religieuze tegenstellingen en anderzijds ook een strijd om de controle over de rijkdommen. Zelfs in het hol van de leeuw, in de VS zelf, begint de arbeidersbeweging

VS-soldaten brengen “democratie” in Irak...

Een week lang politieke discussies met 130 afgevaardigden uit 30 landen haar tanden te laten zien. Daarbij werd een centrale rol gespeeld door de migrante arbeiders (die massale betogingen organiseerden tegen racistische maatregelen van de regering). Veel migrante arbeiders komen uit Latijns-Amerika en worden mee beïnvloed door de arbeidersstrijd op dat continent. Het VS-imperialisme is niet de enige reus op lemen voeten. Praktische ervaringen zeggen natuurlijk meer dan abstracte principes. De globalisering wordt vandaag dan ook niet meer enkel door radicale lagen van voornamelijk jongeren bestreden, maar door steeds bredere lagen die het zien als een oorzaak van onveiligheid en extreme vervuiling. Het tijdperk van de "nieuwe wereldorde" en de onbetwiste heerschappij van het neoliberalisme, ondergaan hetzelfde lot als de illusie van de "Amerikaanse eeuw".

Rijken worden rijker, armen worden armer Er was de afgelopen periode een economische groei. Marx stelde reeds dat een economische groei zich ook moet laten voelen in de portemonnee van de arbeiders. Dat is vandaag echter niet het geval, de winsten stijgen sterk en bereiken record-hoogtes. De lonen van de arbeiders volgen evenwel niet. De kapitalisten worden steeds meer parasitair. De 86.000 rijksten ter wereld vormen zowat 1% van de 1% rijksten, maar ze controleren wel 24% van alle rijkdom. De enorme rijkdom waarover deze kleine groep beschikt, versterkt haar arrogantie en maakt haar blind voor de stormwolken die zich boven de financiële markten opstapelen. De wereldeconomie begeeft zich op drijfzand door zich te baseren op investeringen in China en de productie

in dat land enerzijds en de consumptie op de Amerikaanse markt anderzijds. De VS is de belangrijkste afnemer van producten uit het zogenaamd "communistische" China. De Amerikaanse consumenten zijn echter ook

arbeiders en hun uitbuiting wordt evenzeer opgedreven. Door de aanhoudende aanvallen op de lonen en de levensomstandig-heden, ondervinden de Amerikaanse arbeiders problemen. Er wordt steeds meer op krediet geleefd en steeds meer uitgaven gebeuren met geld dat de consument niet heeft. Het is nog te vroeg om te stellen dat er in 2007 een economische recessie zal ontwikkelen, maar het is belangrijk om het proces te zien. De timing is van ondergeschikt belang en van tal van aspecten afhankelijk. Ook natuurrampen (zoals de orkaan Katrina destijds) hebben bijvoorbeeld een impact die niet vooraf kan worden ingeschat.

Kan China de wereldeconomie redden? Het is duidelijk dat China niet over een voldoende ontwikkelde interne markt beschikt om de eigen productie op te nemen. Een recessie op de wereldmarkt zou leiden tot een belangrijke crisis in China en zou problemen veroorzaken voor de Chinese bureaucratie die geleidelijk aan probeert de bureaucratisch geplande economie om te vormen in een kapi-

talistische economie (tussen 1989 en 2002 gingen 45 miljoen jobs verloren door privatiseringen). De impact van een recessie zou niet louter economisch zijn, maar ook politiek. Reeds op dit ogenblik zien we dat er om de 5 minuten een staking losbreekt in China. Er waren in 2005 78.000 protestacties, tegen de werkomstandigheden (in bepaalde fabrieken wordt 7 op 7 gewerkt gedurende 12 uur per dag en als de doelstellingen niet worden behaald, wordt dan ook nog eens 's nachts gewerkt) of tegen de toenemende vervuiling.

Opgang van verzet tegen het neoliberalisme We zien momenteel een belangrijke opgang van het verzet tegen het neoliberalisme en een zoektocht naar een alternatief. Op dit punt wordt het voortouw genomen door de bewegingen in Latijns-Amerika. Het Latijns-Amerikaanse continent bevindt zich op een cruciaal punt. Het kapitalisme werd er nog nooit zo hard bekritiseerd en de massale strijdbewegingen van arbeiders en armen hebben in diverse landen geleid tot het aan de macht komen van regeringen die zich genoodzaakt zien om een linkse retoriek te hanteren. Sommige van die nieuwe linkse leiders waren aanvankelijk zeker niet uitgesproken links, maar schuiven op onder druk van een radicalisering aan de basis. De rechtse regeringen die nog aan de macht zijn op het continent worden geconfronteerd met verzetsbewe-gingen (het meest in het oog sprin-gende voorbeeld is dat van Mexico). Het VS-imperialisme was er aan gewoon geraakt dat haar wil wet was in LatijnsAmerika. Daartoe maakte het handig gebruik van dictators als Pinochet in Chili. Vandaag is de positie van het

VS-imperialisme verzwakt. Met 40% van het militaire materieel van de VS in Irak, een algemeen ongenoegen tegenover het neo-liberalisme en een verwerping van de dominantie van de ideologie van de VS, is er ruimte voor het ontwikkelen van antikapitalistische protestbewe-gingen op het continent. Daarbij wordt zeker uitgekeken naar het voorbeeld van Cuba, ondanks de beperkingen die er zijn in dat model. Maar vooral Hugo Chavez in Venezuela lijkt vooraan te staan in het propageren van socialistische ideeën. Hij stelde recent zelfs dat hij zichzelf een trotskist noemt. Bedoelt hij een anti-stalinistische communist die zich verzet tegen samenwerking met de nationale burgerij in de strijd tegen het imperialisme? Chavez houdt het op dat vlak vooral bij woorden. Tegelijk roept hij de Venezolaanse kapitalisten op om het revolutionaire proces te ondersteunen. In Venezuela, net zoals elders op het Latijns-Amerikaanse continent of in de neokoloniale wereld, kunnen de arbeiders enkel op hun eigen krachten rekenen om uit hun ketenen los te breken. De actuele onderdrukking mag niet gewoon vervangen worden door een meer uitgesproken lokale uitbuiting. De arbeiders worden overal geconfronteerd met een capitulatie van de vroegere arbeiderspartijen en vakbondsleidingen tegenover het neoliberalisme en de nieuwe situatie na de val van het stalinisme. Toch is er een opgang van strijdbewegingen. LatijnsAmerika staat vooraan, maar ook in Europa zagen we belangrijke bewegingen. Zo was er het verwerpen van de neoliberale Europese Grondwet, maar

www.socialisme.be Februari 2007

31 MAART: SOCIALISME 2007

Zet socialisme opnieuw op de agenda!

V

oor de zevende keer op rij organiseert LSP/MAS een nationale discussiedag. Waarom? Omdat we denken dat de strijd tegen het neoliberalisme en het kapitalisme nood heeft aan een alternatief. We bespreken belangrijke ontwikkelingen, zowel op internationaal als op nationaal vlak. Vooraan op de internationale agenda staat bijvoorbeeld het falen van het VS-imperialisme om “democratie” te brengen in Irak en het Midden-Oosten. Was “democratie” de werkelijke beweegreden? Wat zijn de gevolgen van dit duidelijke falen en hoe kunnen we een eind maken aan de nachtmerrie voor de Irakese bevolking? Migratie en de effecten ervan op de arbeidscondities is een ander thema dat moet besproken worden. Hoe komen we tot een ééngemaakt programma tussen migranten en Belgische arbeiders en hoe vechten we samen tegen de groeiende winsten die er op onze kap gemaakt worden? Daartoe nodigen we een Poolse kameraad uit om te spreken over de condities van Poolse arbeiders en hoe we tot één front kunnen komen. Nieuwe linkse partijen stonden volop in de belangstelling het afgelopen jaar en belangrijke ervaringen werden opgedaan in Duitsland, Nederland, Schotland en Italië, om maar enkele landen te noemen. Daarom zijn er ook kameraden aanwezig van elk van deze landen. In het proces van de zoektocht naar een alternatief staan de strijdbewegingen in Latijns Amerika natuurlijk vooraan. In Venezuela stelde Chavez een verdieping voor

LSP/MAS

ook de stakings-bewegingen in onder meer Italië of het verwerpen van het jongeren-banenplan in Frankrijk. Meer dan ooit is het onze taak om dat verzet mee te ontwikkelen en te komen tot strijdorganen zoals nieuwe arbeiderspartijen. Wij zullen daarin een duidelijke socialistische visie naar voor brengen en verder bouwen aan onze internationale revolutionaire partij. Bouw mee aan de weg naar een toekomst zonder uitbuiting, een socialistische toekomst!

van de revolutie in socialistische zin. In Cuba hangt de dood van Castro als een heet hangijzer boven het land en in Bolivië is er de mogelijke ontwikkeling van een burgeroorlog rond de eenheid van het land. Tegenovergestelde belangen, die van rijk tegen arm, staan hier recht tegenover elkaar en de uitkomst van die strijd is van belang voor iedere socialist. Wij brengen verslag van de discussies die gevoerd werden op het wereldcongres van het CWI en van de tussenkomsten die onze afdelingen in enkele van die cruciale landen maakten. Maar er zullen ook nog discussies zijn over de geschiedenis van het Trotskisme in België, een marxistisch antwoord op de milieuproblemen, een kritische boekbespreking over de Russische revolutie, het vrouwenthema in de arbeidersbeweging, ... Centraal staat echter het groot verkiezingsdebat. De sprekers liggen nog niet vast. Maar we willen linkse kandidaten en mensen van CAP aan het woord laten over wel-

DE TECHNISCHE en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren '50 en '60 bleef de totale waarde aan werkelijke prijzen van alles wat we samen produceren toenemen. In '96 bedroeg dit dubbel zoveel als in '83. Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen. Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, een onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en re-creatiecentra, aan een nationale gezond-heidsdienst die gratis en publiek is. De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslagen. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering. In de private sector richt de "vrije" markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs. Een miljoen arbeiders worden regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale

ke weg we opmoeten om te komen tot een antwoord op de neoliberale en asociale programma’s van de rechtse partijen. Uiteraard staat Jef Sleeckx opnieuw paraat, maar we zullen in de komende weken mensen uit de syndicale wereld en de sociale bewegingen aanspreken en hen om hun mening vragen. Gezien de drukke agenda was het niet mogelijk om er een heel weekend van te maken. Het maakt de deelname echter wel goedkoper: 5/7 euro en we hopen een driehonderdtal mensen te overtuigen met ons het debat aan te gaan. S2007 vindt plaats in Brussel in de zalen van de ULB. Het begint in de vroege namiddag en eindigt zaterdagavond met het verkiezingsdebat. Inschrijven kan door een mailtje te sturen naar [email protected]. Tot dan! Els Deschoemacker

Zet Socialisme 2007 nu reeds in je agenda: 31 maart aan de ULB!

Voor arbeiderseenheid voor socialisme

32-urenweek

www.socialistworld.net

LSP/MAS

Socialistisch Links

zekerheid. LSP/MAS is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1250 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede. De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het "sociaal" begeleiden van de herstructureringen. Daartegenover stellen wij het strijdsyn-dicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden. De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo'n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak. Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten. Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisa-tie van de sleutelsectoren van de economie onder arbeiderscontrole.

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering. Iedere functionaris moet verkozen en afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt. Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid. LSP/MAS maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van de arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

N I E U W L I D

A C T I V I T E I T O P R O E P

9

Waarom ik lid werd Voor ik LSP/MAS tegen kwam, was ik actief in enkele NGO’s en had ik vaag wel een idee over wat het marxisme was. Ik wist echter niet dat er vandaag nog marxistische organisaties bestonden en daarop had ik me lid gemaakt van de PS. Ik heb daar niets gedaan, ik werd enkel gecontacteerd om mijn lidgeld te betalen. Ik kwam hierna een militant van LSP/MAS tegen en voelde me aangesproken door het niet-stalinistische marxisme van deze partij. Ik besloot om een kijkje te nemen en stelde vast dat de opvattingen die werden verdedigd overeenkomen met de mijne. Ik zag ook dat LSP/MAS een erg actieve organisatie is en sloot me aan. Hierdoor word ik me ook meer bewust van mijn eigen opvattingen. Julie, scholier, Luik

Congres LSP/MAS

Midden december vond aan de Belgische kust het nationaal congres van LSP/MAS plaats. Het congres werd met een week verplaatst omwille van de VW-betoging waar onze militanten een sterke tussenkomst maakten: 500 exemplaren van dit blad werden er verkocht en we haalden ruim 1.000 euro strijdfonds op. Het nationaal congres werd gekenmerkt door een enorm enthousiasme en een groot vertrouwen in de verdere uitbouw van de partij. Dat bleek in de interessante discussies, maar ook uit de financiële omhaling die ruim 13.000 euro opbracht. De politieke tekst vanop het congres is momenteel reeds online beschikbaar op www.marxisme.net. Wie geen internet heeft en toch een kopie wil, kan ons steeds contacteren.

Meigroeten - steun uw maandblad! Naar aanleiding van 1 mei zetten we ons blad open voor boodschappen van organisaties en individuen die meigroeten willen overbrengen aan de lezers van dit blad. We vragen aan lokale afdelingen, sympathisanten, cafés, vakbondsmilitanten en/of afdelingen, familieleden,... om dit blad te steunen door een boodschap te plaatsen. Dit zijn de tarieven: 6 euro (1/64 pagina), 12 euro (1/32 pagina), 25 euro (1/16 pagina), 50 euro (1/8 pagina), 100 euro (1/4 pagina), 200 euro (1/2 pagina), 400 euro (1 pagina). Met deze bijdragen kunnen we de werking rond dit maandblad verder versterken! Aarzel niet om zelf ook uw strijdbare meigroeten over te brengen!

S Traditionele partijen kregen T 56 miljoen euro subsidie. LSP/MAS 0 euro R I J D F O N D S In het laatste kwartaal van 2006 haalden we 6.465 euro op of 76% van onze vooropgestelde doelstelling van 8.500 euro. De komende maanden willen we de uitbouw van onze partij versterken en we hebben daar financiële middelen voor nodig. De traditionele partijen kregen in 2005 56 miljoen euro subsidies. Dat werd verdeeld onder 11 partijen. Een partij als het VB is voor 95% afhankelijk van die subsidies. LSP/MAS krijgt geen subsidies en is voor 100% afhankelijk van de steun die we ophalen onder leden en sympathisanten of gewoon op straat. Het jaar werd goed ingezet met het oudejaarsfeest in Brussel met zo’n 90 aanwezigen, dit leverde 940 euro op! Je kan ons natuurlijk helpen en een bijdrage storten op rekeningnummer 001-2260393-78. Resultaten van het strijdfonds in het laatste kwartaal van 2006 (per district):

C O N T A C T

Henegouwen: 450 Vlaanderen: 2.005 Brussel-Waals Br.: 1.135 Vl. Brab- Limburg.: 922 Antwerpen: 1.090 Luik-Luxemburg: 376 Nationaal: 487

112% 100% 78% 71% 56% 38% 122%

TOTAAL: 6.465 euro

76%

Contactadressen:

Nationaal: PB10011, 1190 Vorst 3. Tel/fax: 02:345 61 81. E-mail: [email protected] Aalst: [email protected], 0477/38 73 26; Antwerpen: [email protected], 0485/35 06 90; Brugge: [email protected], Brussel: [email protected], 0494/25.14.12; Eeklo: [email protected], 0485/30 68 73; Gent: PB 2, 9000 Gent 21, 09/232 13 94, [email protected]; Hasselt: [email protected]; Keerbergen: [email protected]; Kortrijk: [email protected], 0485/41 53 44; Leuven: [email protected], 0476/50 15 22; Luik: [email protected], 0486/ 41 38 03; Mechelen: [email protected], 0476/38 09 17; Mons: [email protected], 0477/75 21 49; Oostende: [email protected]; Sint-Niklaas: [email protected]; Turnhout: [email protected], 0478/26.46.51; Verviers: [email protected]; Waver: [email protected], 072/51.33.47

10 MILIEU/ANTIFA

Socialistisch Links

www.socialisme.be Februari 2007

ECOCRISIE

Veel gepraat over milieuproblemen, maar tegelijk liberalisering van de elektriciteit D

Door Boris Malarme

e traditionele partijen hebben tegenwoordig de milieuproblemen ontdekt. Zo ondertekenden quasi alle Franse presidentskandidaten een “ecologisch pact”. De Franstalige politici, met Di Rupo op kop willen die retoriek overnemen en ook een rol laten spelen in de federale verkiezingen in dit land. Ook langs Vlaamse kant proberen de traditionele partijen zich allemaal van hun meest groene kant te laten zien. Maar uiteraard hebben de traditionele politici het nooit over de winstdrift of de anarchie van de kapitalistische markt als oorzaak van veel sociale en ecologische problemen.

Meer betalen voor het milieu? Zo zien we dat momenteel alle Franstalige partijen, dus ook het groene Ecolo, zich uitspreken voor de liberalisering van elektriciteit en gas in Brussel en Wallonië. Die maatregel werd op 1 januari ingevoerd onder het mom dat het zou leiden tot prijsdalingen. Dat

“Een nieuw geliberaliseerd stopcontact”

gaat nochtans in tegen de politieke milieuretoriek van de laatste jaren. Daarin werd ons immers altijd gezegd dat de consument als verantwoordelijke voor vervuiling meer moest betalen om zo “geresponsabiliseerd” te worden. De politici liegen bovendien als ze nu zeggen dat de facturen lager zullen zijn na een liberalisering. In Vlaanderen was er reeds in juli 2003 een liberalisering. Een recent dossier in Testaankoop stelt dat de elektriciteitsrekeningen sindsdien enkel maar zijn toegenomen. Bovendien betaalt de Vlaamse consument ook nog eens extra gemeentebelastingen na het verlies van gemeentelijke inkomsten omwille van de liberalisering. Het argument dat er extra belas-tingen nodig zijn om de consumenten te “responsabiliseren”, gaat niet op. Een nieuwe belasting op de uitstoot van CO2 (bijvoorbeeld bij auto’s) is op zich geen nieuw idee. Het raakt vooral de arbeiders en hun gezinnen, terwijl de rijken in hun bedrijfswagens wel wat extra uitbuiting van de arbeiders zullen eisen om de winsten (na betaling van de extra belastingen voor hun bedrijfswagens) verder op te drijven. Tenslotte moeten we vaststellen dat het geld dat via ecotaksten en dergelijke wordt opgehaald, vaak niet wordt gebruikt voor ecologische doeleinden. Een verhoging van bijvoorbeeld de benzineprijs biedt geen oplossing. In vergelijking met de vervuiling door de bedrijven, is de vervuiling van de gezinnen bijzonder beperkt. Boven-dien zijn het niet de consumenten die kiezen welke producten er voor han-den zijn. Met allerhande ecotaksen zijn het eens te meer de arbeiders en hun gezinnen die moeten betalen.

De liberalisering van de elektriciteit zorgt ervoor dat de energiesector niet langer in handen is van de publieke sector, maar gedomineerd wordt door de belangen van de privé waar enkel de winsten tellen. De collectieve belangen zoals dienstverlening, toegankelijkheid maar ook respect voor het leefmilieu, worden zo van de kaart geveegd. Private bedrijven zullen niet aarzelen om de elektriciteit af te sluiten van wie de facturen niet meer kan betalen.

Welke alternatieven? Op dit ogenblik worden de meeste investeringen in wetenschappelijk onderzoek verricht door bedrijven die op zoek zijn naar nieuwe winsten op korte en middellange termijn. Op het vlak van energie wordt vooral onder-zoek gedaan naar fossiele energie en niet naar hernieuwbare energie. Op dat terrein zagen we geen enkele belang-rijke wetenschappelijke doorbraak. Een aantal Europese landen stellen dat ze nu voorstander zijn van kernenergie, en er is momenteel een sterke uitbreiding van die sector (zo worden er momenteel wereldwijd 29 nieuwe kerncentrales gebouwd). Het argument dat gebruikt wordt, is dat deze energie niet zo vervuilend is omdat er geen uitstoot van gassen is. Over het radioactief afval wordt gezwegen, ook al is het niet duidelijk wat daarmee zal gebeuren op langere termijn. Het is mogelijk dat een bepaald land maatregelen neemt op milieuvlak, maar het is even duidelijk dat de grote bedrijven niet zullen aarzelen om hetgeen hen afgenomen wordt voor milieumaatregelen elders terug te pakken. In naam van de concurren-

tie zal altijd wel een uitweg gezocht worden. Om antwoorden te bieden aan de milieuproblemen zoals klimaats-verandering of de afbraak van de ozon, zal er op internationaal vlak een antwoord nodig zijn. De kapitalisten zullen echter niets doen als het hun winsten in gevaar brengt. Ze aan-vaarden zelfs geen beperkte akkoor-den. Dat zien we bijvoorbeeld in de VS waar het verdrag van Kyoto nog steeds niet werd goedgekeurd, ondanks het feit dat de VS in staat voor de productie van 25% van de broeikasgassen. Er is nood aan een massaal programma om te investeren in onderzoek naar milieuvriendelijke energie, openbaar vervoer en andere methoden om rationeler met energie om te gaan. Indien de fossiele en nucleaire energie wordt afgebouwd, moet dit gepaard gaan met de aanwezigheid van alternatieven en de inschakeling van alle arbeiders uit de sector in andere economische activiteiten zodat er een behoud is van alle jobs en dat zonder loonverlies. Dat kan pas efficiënt zijn indien de energiebedrijven genationa-liseerd worden en onder de democra-tische controle van de arbeiders staan. De milieuproblemen zijn een directe verantwoordelijkheid van de paar honder multinationals die de wereldeconomie domineren en die om het even wat produceren, als het maar winst oplevert. Het milieu is verbonden met zowat alle aspecten van de productie van goederen en diensten. Een energieplan moet dan ook onderdeel vormen van een algemeen plan van nationalisatie en planning van het geheel van de sleutelsectoren van de economie. Enkel in een socialistische samenleving kan

een antwoord worden geboden aan de ecologische problemen waarmee we vandaag worden geconfronteerd.

Neo-nazi’s. Na het overwaaien van de media-aandacht blijft de dreiging aanwezig

E

Door Karel Mortier

nkele maanden geleden kregen neo-nazistische groepen zoals Blood&Honour heel wat media-aandacht naar aanleiding van een reeks incidenten. Die mediastorm is inmiddels gaan liggen. Dat kan de indruk wekken dat het gevaar geweken is. Dat klopt echter niet. Een aantal figuren uit deze beweging mogen dan achter slot en grendel zitten, op verschillende plaatsen bouwt men ongestoord verder aan de uitbouw van organisaties als Blood&Honour. Het Brugs café De Kastelein dat in opspraak kwam naar aanleiding van een aantal incidenten (met een racistische aanslag in mei 2006) is na een sluiting van een aantal maanden gewoon terug open en fungeert als vanouds als ontmoetingsplaats voor skinheads en consoorten. Een aantal van de skinheads die in mei werden opgepakt naar aanleiding van racistisch geweld, hebben er al opnieuw opgetreden. Zo was er op 4 november een op-

treden van de Turnhoutse neo-nazistische skinheadband ‘Short Cropped’. Daarmee werd symbolisch terug aangesloten bij de traditie van optredens in De Kastelein. Symbolisch was het zeker: een lid van de groep Short Cropped was één van de opgepakten voor het racistisch geweld in mei. De lokale politie en gerechtelijke diensten geven de indruk dat er weinig dreiging uitgaat van dit soort organisaties en ontmoetingsplaatsen. Na de laatste reeks van incidenten in o.a. Brugge en Tienen had men kunnen verwachten dat zou worden opgetreden, maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Eind november was er ook in Beerse (bij Turnhout) een geval van neo-nazistisch geweld met een gekend lid van Blood&Honour die jongeren uit het dorp had aangevallen. Het is een illusie te denken dat de politie de voedingsbodem kan wegnemen waarop organisaties als Blood&Honour teren. Hoogstens zouden ze de boel wat meer in de gaten kunnen houden en ingrijpen vooraleer er nieuwe incidenten voorkomen.

In tal van landen – zeker in het voormalige Oostblok – is er een groei van neo-nazistische groeperingen die het geweld niet schuwen. Ook bij ons zien we een toenemende druk op jongeren om te presteren in het onderwijs, terwijl de perspectieven op een vaste baan met een degelijk inkomen en betaalbare huisvesting voor een toenemend aantal jongeren kleiner worden. Dat opent mogelijkheden voor groepen die zich baseren op haat en frustraties. Het is belangrijk om organisaties als Blood&Honour in het oog te houden maar ook om een analyse te maken over de voedingsbodem van dergelijke organisaties en wat men kan doen om die voedingsbodem weg te nemen in plaats van te wachten op nieuwe incidenten.

Foto: Blood&Honour herneemt haar activiteiten in Vlaanderen. Het Brugse skinheadcafé ‘De Kastelein’ is bijvoorbeeld gewoon terug open.

ANTI-FASCISME 11

Socialistisch Links www.socialisme.be Februari 2007

FRANSTALIG EXTREEM-RECHTS STEEKT HAAR KOP OP

Nation: een gevaarlijke groupuscule. Hoe kunnen we het bestrijden? I

Door Karim Brikci en Laure Miège

n het kleine wereldje van Franstalig extreem-rechts heeft Nation niet de electorale impact van het Front National. Nation echter kaders opleiden om tot een geloofwaardige formatie te komen. Wat is de oorsprong en het programma van Nation?

Oorsprong en methoden van Nation Nation is een extreem-rechtse Franstalige groep die voortkomt uit de gewelddadige neo-fascistische groepen uit de jaren 1970-80, onder meer Assaut en Agir. Nation baseert zich op racistische haat en gewelddadige acties van die groepen. Zo is er Hervé Van Laethem, één van de leiders van Nation, die een historische leider van de geweld-dadige groep Agir was (die groep had banden met de verboden privé-militie VMO toen die probeerde om ook een Franstalige groep op te zetten). In de jaren 1980 werd Agir opgezet, in 1994 werd het ontbonden. De groep rond Van Laethem vormde hierop onder meer het "Actiecomité Rudolf Hess - België" om de nazi-leider te herdenken. In 2001 nam het deel aan het comité "nationalisten tegen globalisering" waarmee verschillende acties werden opgezet. Op die acties waren er ook militanten van Blood&Honour naast de NSV (studenten van het VB) en zelfs een aantal openlijke VB'ers (zo was de woordvoerder een lokale VBJ-voorzitter). Het waren dezelfde organisaties die in 1997 een actie organiseerden tegen een betoging tegen fascistisch geweld in Brugge. Nation is aanwezig op activiteiten zoals de jaarlijkse betoging van de NSV waar tal van kleine groepjes hun gewelddadig karakter reeds meermaals hebben aangetoond. Nation nam ook deel aan acties tegen de gay-pride, multiculturele activiteiten, abortus, of voor "de verdediging en het opwaarderen van waarden zoals arbeid en het gezin." Dat geeft een beeld van hun echte programma, maar vooral van het fundamentele karakter van een groep als Nation. Deze groupuscule wil uiteindelijk een neo-fascistische militie organiseren.

Verdedigt Nation de arbeiders en hun gezinnen? Tegelijk profileert de groep Nation zich als een organisatie die eerlijk opkomt voor de rechten van de Belgische arbeiders. Zo doken er een aantal Nation-aanhangers op tijdens de betoging van 2 december tegen de afdankingen bij VW-Vorst. Ze verdeelden er pamfletten onder de naam van "links nationaal" zonder in te gaan op hun racistische en anti-arbeiderseisen. Meer nog dan het FN gebruikt Nation een dubbel masker. Enerzijds verbergt het haar gewelddadig anti-arbeidersstandpunt achter een anti-kapitalistisch profiel. Anderzijds verbergt het - na een veroordeling wegens racisme - de meest racistische, seksistische en homofobe elementen uit haar programma. Het feit dat Nation zich genoodzaakt voelde om onder een andere naam tussen te komen op de VW-betoging was een uitdrukking van het feit dat Nation niet durfde tussen te komen met haar eigen naam en eigen ideeën. Sinds Nation werd veroordeeld wegens racisme, is een deel van haar politiek programma niet meer beschikbaar op haar website. Het is nochtans interessant om te kijken naar wat Nation voorstelt. Enkele voor-beelden (van wat na de censuur nog overblijft). - "Bestrijden van de syndicale staat door de ontwikkeling van nieuwe vakbonden en het ontwikkelen van overlegorganen die conflicten kunnen vermijden" - "Hulp voor de ontwikkeling van kleine bedrijven. De KMO's en zelfstandigen moeten de motor vormen van sociale ontwikkeling" - "Strijd tegen het afwezigheden op het werk door meer controles" - "Verbod op abortus" - "Invoering van een avondklok voor kinderen onder de 16 jaar" - "De creatie van een groep die rond discipline werkt in de scholen-instellingen […] Die groep zou het recht hebben om de leerlingen te controleren en te fouilleren" - "De massale komst van jonge migranten is één van de belangrijkste redenen voor heel wat problemen die

Een oude sticker van de VMO recent zijn opgedoken in het onderwijs."

De uitdaging van Nation Nation doet alsof het zich verzet tegen het kapitalisme, maar staat in feite voor een gewelddadige, racistische en asociale politiek die ingaat tegen de belangen van de arbeiders en jongeren. Nation stelt dat het de uitdaging wil aangaan om "een ernstige extreem-rechtse kracht op te bouwen langs Franstalige kant". Daarom concentreert Nation zich momenteel op het vormen van kaders die zowel op fysiek als op politiek vlak in staat zijn om de "revolutie van Europese volkeren" te voeren. Ze proberen te recruteren en aanwezig te zijn op het terrein, ze produceren een blad en organiseren "politieke" vormingsdagen. De pogingen tot opbouw van een ernstige Franstalige kracht zullen niet in alle extreem-rechtse kringen even goed onthaald worden. Zo stelde Nation recent dat het voor Franstalig extreem-rechts nodig was om "voor eigen deur te vegen". Daarbij werd ingegaan op de recente schandalen van het misbruik van middelen in het Front National. FN-voorzitter Féret werd omschreven als het voornaamste obstakel in de opbouw van een geloof-

Aanhangers van Nation betogen samen met Groen Rechts in Antwerpen waardige politieke kracht. Voor Nation kan een neo-fascistische eenheid pas tot stand komen in Wallonië als Féret wordt verstoten. Er was bij de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen een eenheids-beweging van verschillende groepjes en extreem-rechtse partijen zoals het FNB (Front Nouveau de Belgique). Nation slaagde er in om op een lijst van FNB een gemeente-raadslid verkozen te krijgen in Verviers.

Hoe de strijd voeren tegen Nation? Groepen zoals Nation vormen een gevaar omwille van de politieke opvattingen die ze propageren en de acties die ze organiseren. We moeten aanwezig zijn op het terrein om de ware aard van deze groep aan te tonen en te vermijden dat ze vrijspel krijgen in de wijken. De groei van extreem-rechts en van radicale groepjes kan enkel op basis van de crisis die wordt veroorzaakt door het asociale neoliberale beleid van de traditionele partijen in heel Europa. Extreem-rechts kan kiezers binnenhalen op basis van een toenemend ongenoegen, waarbij de rechtse groepen zichzelf voorstellen als de

enige echte oppositie. Nochtans staan ze zelf voor een nog gewelddadiger en minder sociaal beleid. Het zal niet mogelijk zijn om Nation te bestrijden door hen te veroordelen wegens racisme of met een moralistische retoriek. We moeten de oorzaken van de echte problemen duidelijk maken: het feit dat een kleine groep kapitalisten steeds rijker wordt en steeds meer winsten kan boeken. De regeringen en de traditionele partijen verdedigen enkel de belangen van de rijke kapitalisten. Het zal er op aankomen om een consequent links en strijdbaar alternatief op te bouwen, een partij waarin de arbeiders en jongeren zich kunnen organiseren en hun strijd kunnen versterken zonder onderscheid op basis van geslacht of oorsprong. Organiseer je om samen op te komen voor een samenleving zonder uitbuiting en racisme. No Pasaran!

Doe mee met de campagne voor Op 8 maart wil de NSV door de straten van Antwerpen betogen. Het thema voor de NSV-betoging is weinig verrassend: "Stop de PS-staat, Vlaanderen onafhankelijk". De tegenbetoging wordt de eerste grote anti-racistische bijeenkomst in Antwerpen sinds de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober. We geven enkele redenen om mee te betogen. - NSV schuwt het racisme niet. Het is een organisatie die op haar eigen website de loftrompet zingt van de theorie van de "Lebensraum". Die theorie kwam volgens de NSV van Haushofer. "Het grootste belang dat Haushofer heeft gehad voor het beleid van de Nazi's was de 'wetenschappelijke' basis die hij legde voor het regime. Haushofer maakte het buitenlands beleid van de Nazi's aanneembaar en wetenschappelijk verantwoord door zijn theorie van Lebensraum en Autarkie", aldus de vormingssite van NSV. Niet verwonderlijk dat de Hasseltse NSV-voorzitter op het internet zijn verlangen naar een ijzeren fascistische vuist liet optekenen… - De jaarlijkse NSV-betoging is de plaats waar het VB samenkomt met meer radicalere groepen zoals pakweg Blood&Honour, een zootje ongeregeld dat in het nieuws kwam omdat het over wapenvoorraden beschikte. De aanwezigen op een NSV-betoging zijn niet schuw van enig (zinloos) geweld. Hans Van Themse zou er zich wellicht thuis voelen… - Bij de gemeenteraadsverkiezingen werd het VB zogenaamd gestopt in Antwerpen, maar toch ging de partij er nog steeds op vooruit en haalde ze 33,5% van de stemmen. In heel Vlaanderen werd het aantal gemeenteraadsleden opgedreven tot bijna 800. Met het neoliberale beleid van de traditionele partijen blijft het potentieel voor nieuwe vooruitgang in de verkiezingen bestaan. Een tegenbetoging kan duidelijk maken dat er nood is aan een andere politiek als antwoord op het neoliberale beleid en de verdeel-en-heers retoriek van het VB.

Maart 2003: op de NSV betoging in Antwerpen zijn er ook delegaties van Groen Rechts en Nation

De anti-NSV betoging zal vreedzaam verzet tonen tegen extreem-rechts, racisme, zinloos geweld,… maar ook tegen het neoliberale beleid. We roepen op om deel te nemen aan de betoging, en ook aan de campagne naar de betoging toe. Door in de scholen, universiteiten, in vakbondskringen,… medestanders te verzamelen die pamfletten en affiches kunnen verspreiden, is het mogelijk om het anti-fascistisch verzet te versterken. Ook - en zeker - in Antwerpen!

Socialistisch Links Maandblad van de Linkse Socialistische Partij n nummer 261

www.socialisme.be

n Februari 2007

1 euro

steunprijs: 2

EUR

STRIJD n SOLIDARITEIT n SOCIALISME

31 maart

Socialisme 2007. Een dag van discussie en vorming. Kom naar deze nationale bijeenkomst georganiseerd door LSP/MAS. Spreek ook vrienden, collega’s, familie aan om samen deel te nemen aan Socialisme 2007! > 31 maart aan de ULB. Meer info op pagina 9

8 maart: anti-NSV betoging in Antwerpen 19u, Berchem Station

STOP RACISME: ALLES WAT ONS VERDEELT, D

e Nationalistische Studentenvereniging (NSV) is een studentenclub die nauw gelieerd is aan het Vlaams Belang, maar die soms eens wat radicaler uit de hoek mag komen. Het is een kweekvijver voor toekomstige VB-kaders. De NSV betoogt ieder jaar door een studentenstad, doorgaans met een thema rond Vlaamse onafhankelijkheid. Een tegenbetoging is belangrijk om duidelijk te maken dat er ook in Antwerpen heel wat verzet is tegen de racisten en fascisten van de NSV. De NSV’ers zomaar vrijspel geven in Antwerpen zonder een tegenbetoging, zou ertoe leiden dat de vechtersbazen van NSV, Voorpost, Groen Rechts, Blood&Honour,... hun vuisten kunnen laten gelden tegen andersdenkenden of migranten. Door een tegenbetoging te houden, maken we duidelijk dat de fascistische opvattingen en gewelddadige methoden van de rechtse rakkers geïsoleerd staan in de samenleving. Bovendien zorgt een tegenbetoging voor een fysieke druk: de NSV-betogers kunnen hun parcours wel afleggen, maar verdwijnen nadien snel terug op hun bussen. Bij de vorige NSV-betoging in Antwerpen was er een tegenbetoging die veel groter was dan de NSV-betoging. Op de NSV-betoging waren er delegaties van onder meer Groen Rechts en Blood&Honour (BBET), dat recent in het nieuws

kwam met de wapenvoorraden en de neo-nazistische opvattingen van haar leden. De NSV had er geen enkel probleem mee dat BBET deelnam aan haar betoging en liet toe dat deze groepering zichtbaar aanwezig was. De NSV had geen problemen met de aanwezigheid van openlijke neo-nazi’s. Dat is niet verwonderlijk, ook in eigen rangen telt de NSV wel een aantal neo-nazi’s. Zo zijn de Vlaamse Jongeren Westland actief in NSV-West Vlaanderen en NSV-Gent. De voorzitter van NSV-Hasselt, Thierry Vanroy, schreef op het internet: “Eens de democratie in chaos ineenstuikt, hoop ik dat er een ijzeren fascistische hand is om over te nemen”. Bij de gemeenteraadsverkiezingen was Vanroy kandidaat bij het VB. Het is nogal gemakkelijk om dan afstand te nemen van individuele geweldenaars zoals Hans Van Themsche, die in mei een bloedbad aanrichtte toen hij in de Antwerpse binnenstad probeerde een aantal migranten te doden (waarbij het effectief tot twee doden en een zwaar gewonde kwam). Natuurlijk zijn er ook andere opvattingen in de NSV. Een aantal carrièristen beseft dat het in het VB mogelijk is om een politieke loopbaan uit te bouwen en dat een NSV-lidmaatschap als student daarbij nuttig kan zijn. Onder leidinggevende figuren van de NSV merken we echter niet op dat de carrièristen dominant zouden zijn. Op interne NSV-activiteiten wordt geen probleem gemaakt van nazi-symbolen: van een vlag met Joris Van

Severen tot het plaatsen van lege bierflesjes in de vorm van een hakenkruis, dat is allemaal geen probleem voor de NSV. Betoog op 8 maart mee tegen het zinloos geweld van extreem-rechts en tegen racisme. Racisme kan terrein winnen als de nadruk ligt op hetgeen de arbeiders en hun gezinnen verdeelt. Een eengemaakt verzet tegen de neoliberale oorzaken van veel ongenoegen kan dat doorprikken. De strijd tegen extreem-rechts moet gekoppeld worden aan de strijd voor een politiek alternatief op het Vlaams Belang. Het VB teert op passief ongenoegen. Dat biedt echter geen oplossing, we zullen samen moeten bouwen aan een echt politiek alternatief. Het Comité voor een Andere Politiek (CAP) biedt daar mogelijkheden toe.

> Donderdag 8 maart, antiNSV betoging. 19u Station Berchem > Meer info: www.blokbuster.be

Foto: een typische NSV-bijeenkomst. VB-parlementairen heffen samen het glas met radicalen en neo-nazi’s die opkomen voor “White Power”. De Hasseltse NSV-voorzitter Vanroy kon zonder problemen op het internet schrijven hoe hij hoopt dat een “ijzeren fascistische vuist” aan de macht komt...

Sluit aan bij LSP/MAS Wil je meer info? Aarzel niet om ons te contacteren: Linkse Socialistische Partij : Pb 10011, 1190 Vorst 3, tel/fax: 02/345.61.81, website: http://www.socialisme.be Committee for a Workers' International : http://www.socialistworld.net

Naam:

dit strookje opsturen naar PB 10011, 1190 Vorst 3

Adres:

Tel / E-mail:

O Wil lid worden van de LSP O Wil meer info (een discussie) O Wil uitgenodigd worden voor LSP-activiteiten in mijn buurt O wil een abonnement op Socialistisch Links O gewoon abonnement: 12 Euro /12 nummers O steunabonnement: 25 Euro/ 12 nummers Stort op rekeningnummer 001-3907596-27 van Socialist Press

Steun LSP: stort op 001-2260393-78