Edificio Mare Nostrum 1, Calle Xaloc 14, Calpe Apartado de Correos 379, Calpe Telefoon clubhuis , NIF: G

Edificio Mare Nostrum 1, Calle Xaloc 14, Calpe Apartado de Correos 379, 03710 Calpe Telefoon clubhuis 96 583 39 83, NIF: G53067633

Het eerste bestuur werd gevormd door de heren Teus Maassen, Dik van Dobbenburgh, Pim Perk, Max de Wilde de LIgny en Klaas Selles.

Ons clubreisje -2-

INFO jubileum 1986 - 2016

Programma van het Lustrumfeest op 12 maart 2016 ter gelegenheid van het 30 jarig bestaan van de Nederlands Talige Club “PEÑÓN DE IFACH” CALPE. 19.00 Uur Ontvangst hotel Diamante Beach Calpe in de Pianobar. Welkomstdrankje ons aangeboden door Inmo Cobat waarvoor hartelijk dank 19.15 Uur Welkomstwoord voorzitter. 19.30 Uur Voortzetting avond in de Grote Zaal. Aanvang buffet – diner Afgewisseld met optreden van de band“Match” 22.00 Uur De Hot Dog Jazzband gaat ons verrassen met haar en onze eigentijdse muziek. 00.30 Uur Einde feest . Wij wensen u een fijne avond toe en voor thuis nog leesplezier -3-


Van de voorzitter

Ria Frissen

In Uw handen heeft U de jubileum uitgave van de INFO, met zorg samengesteld door ons jubileumcomité met inzendingen van vroeger en nu van leden en voormalig leden. Het ontstaan van de club kunt U lezen in het stukje van Max de Wilde, dus dat zal ik overslaan, ik ben alleen trots, dat het idee om een club op te richten is geboren in de urbanisatie waar ikzelf in woon “Gran Sol “ De oprichting vond plaats op 28 maart 1986, op 21 juni 1988 werden de statuten officieel ingeschreven. Ook verscheen vanaf die datum het maandelijkse blad de INFO. De club maakte vele omzwervingen voor ze op de huidige vestigingsplaats kwam. O.a. Club de Tenis, Wok restaurant (bij de loopbrug), boven het zwembad Van Joop Nieuwenhuis, Hotel Gran Sol, Edf. Geminis en nu dan vanaf 2006 op onze huidige locatie. Tijdens deze periodes hadden wij vele besturen die zich allen hebben ingezet om de club te maken wat het nu is, een geweldig trefpunt voor Nederlandstaligen in Calpe. Het ging niet altijd van een leien dakje en er vonden in de loop der jaren ook wel strubbelingen plaats, maar dat is niet uit te sluiten. De besturen deden en doen hun best, maar ja, het zijn ook mensen met menselijke fouten en men kan het natuurlijk niet voor alle leden goed doen, dat is onmogelijk met zoveel verschillende inzichten en wensen. Ik wil dan ook alle voorgaande besturen nogmaals van harte bedanken voor hun inzet voor ONZE club. Ook mijn dank aan ons Jubileum comité, bestaande uit: Wim Kreuk, Henk de Voogd en Mario van der Burgt voor het organiseren van dit Jubileumfeest en het samenstellen van deze INFO. Bedankt Heren. Ik wens U een fijn feest toe en nog heel veel gelukkige en gezonde club jaren bij ons hier in Calpe. Calpe, 12 maart 2016

-4-


Artikel 3.

Geschiedenis van de oprichting van onze club.

Als laatstlevende van het eerste bestuur van onze club, wil ik graag een kort verslag maken over de wijze hoe onze club tot stand kwam en daarmede ook de reeds overleden eerste bestuursleden memoreren. Het is vaak een samenloop van omstandigheden die tot het ontstaan van een club kunnen leiden. Voordat de Nederlandse Club bestond, hadden Klaas en Ans Selles, samen met Nelleke Perk en enige andere bridgers, een bridge-gezelschap, waar geregeld bridgeavonden werden gehouden. Later werden wij (Lotje en Max de Wilde) ook meerdere malen uitgenodigd voor een avondje “gezelligheidsbridge”, waarbij wij veel van Klaas hebben geleerd. Pim Perk speelde geen bridge. Anderzijds was hij lid van een Engelse club, die allerlei activiteiten had. Pim vertelde vaak over de leuke activiteiten van de Engelse club. Op een dag kwamen wij al pratende op het idee om samen een Nederlandse club op te richten met allerlei activiteiten. Pim Perk nam daarbij het voortouw. Wij waren van mening, dat er naast de bridgers, in onze vrienden- en kennissenkring voldoende Nederlanders waren, die voor de oprichting van de club wel geïnteresseerd zouden zijn. Daarnaast zou Lotje ook alle aanwezige Nederlanders uit onze Urbanisatie Gran Sol, voor een bijeenkomst uitnodigen. Aldus werd aan het eind van ons overleg besloten, om een oprichtingsvergadering te organiseren. Op 26 maart 1986 vond de vergadering plaats in “Club de Tenis”, met 39 aanwezigen . Na een bespreking over de motieven en de doelstellingen van de op te richten club, en alle daaraan verbonden regels, kon een naam voor de club worden gekozen. Daartoe kon iedereen een voorstel doen. Uit de ingediende ideeën werd uiteindelijk de naam Nederlandse Club Peñon de Ifach gekozen. Uit de bestuursverkiezing kwam het volgende resultaat: Pim Perk: Klaas Selles: Max de Wilde: Dick van Dobbenburg: Teus Maassen:

Voorzitter Activiteiten Secretaris Penningmeester Advertenties

Als zodanig ging op 26 maart 1986 de “Nederlandse Club Peñon de Ifach”van start met ongeveer 40 leden. Ons eerste club-onderkomen was in de “Club de Tenis”waar wij een zaal konden huren. Al gauw werden er, naast het bridgen, diverse activiteiten georganiseerd, zoals Wandelen, Puzzelrit, Minigolf, Sjoelen, Spaanse taallessen, Schilderles, BBQ, Rijsttafel, enz. De club groeide snel en we hebben wel 5 keer moeten verhuizen voordat wij, via een tip die Lotje van een kennis kreeg, het huidige club-lokaal in Edificio Géminis konden huren. Ons inziens heeft de goede vriendschappelijke sfeer in de club ervoor gezorgd, dat het ledental thans reeds de 300 heeft gepasseerd. We hopen van harte, dat onze club nog vele jaren in deze goede sfeer mag voortbestaan.

Max de Wilde de Ligny

-5-


Kleine schooier

Jos van Twuyver

“Dames en heren – mag ik even uw aandacht?” riep Hub op 1 februari jl. tot de in de club verzamelde gemeente.”Onze wandeltocht van vandaag heeft als startpunt Sheerness.” 'Verrek', dacht ik, die is niet goed geworden - wij zijn in Spanje en niet in Engeland...” “Wij gaan nu naar de auto's, rijden naar Calpe, vervolgens rijdt U onder het viaduct door en volgt het bord Alicante.” 'Wat een organisator', zo mijmer ik voort....'Heeft een vliegtuig gecharterd – -dat vliegt ons naar Londen – daar moet een bus klaar staan die ons naar Sheerness brengt. Wel wat ver.... Voor alle zekerheid vraag ik of wij op tijd terug zijn voor het klaverjassen vanavond. Dat zou het geval zijn verzekerde Hub ons. Gerustgesteld en vol goede moed ging ik naar de auto, samen met mijn Thea. Aan carpooling was geen gebrek. Een aantal auto's kon blijven staan. De rest, dat waren er zeker twintig, stelde zich keurig in de berm op en daar vertrokken we in karavaan. Die rit verliep niet voorspoedig. Ook Calpe is aangetast door het circuit virus, al moet gezegd dat ze van die circuits wat moois maken. De personen auto's worden echter nauwelijks afgeremd. In ieder geval wel de autobussen en de vrachtwagens en dat is puur winst. Maar al snel moesten we halt houden voor de weg werkzaamheden en dat duurde nogal even. Enfin, de karavaan nam de afslag Alicante en al spoedig zaten we op de N332. We naderden Altea en, geloof me of niet, alweer sloeg Hub af. Nu richting snelweg Alicante. 'Door dat oponthoud in Calpe is het nog maar de vraag of we het vliegtuig op tijd halen” dacht ik. Niet voor niets sjeesde Harry ons voorbij - natuurlijk om Hub aan te sporen... maar nee, ineens boog Hub af, richting Polop. Tweemaal laste hij een korte stop in opdat de karavaan zich kon herstellen. En toen ontwaarde ik het bord “Xirles” Daar, bij die molen, was het startpunt. Een hele geruststelling... Vroeger moet het daar echt mooi geweest zijn. Toen liep daar nog een beek en was het restaurant een watermolen. Maar ja, tijden veranderen – het water wordt nu “gewonnen” ? Hub en Carla hadden daar een prachtige wandeling uitgezet. Het weer werkte volop mee. Wij liepen langs bergen en langs dalen, door bossen en door heide. Langs bijenkorven en hier en daar reeds ontluikende amandelbloesem. Je kon je ruimschoots overtuigen dat de lente volop aanwezig is. In de weer langzaam verstijvende modder ontwaarde ik verse hertensporen.. Dik meende dat het schapen afdrukken waren. Maar schapenkeutels waren er niet te zien. Dus blijf ik erbij: hertensporen! Onze gidsen Hub en Carla, hielden af en toe een verzamelstop. Niet allen zijn zo goed ter been als deze jongelui. Zelf had ik bijvoorbeeld mijn wandelstok met van die schildjes erop bij me. Die heb ik al 50 jaar en die stok is in een prima conditie. Dat komt omdat ik hem zo weinig gebruik. Zou ik hem veel meer gebruiken, dan zou de conditie van die stok aanzienlijk minder zijn.....maar die van mij waarschijnlijk beter. Toen we weer een bijenvolk naderden vond Hub het nodig ons een smal pad op te jagen, uit angst dat wij gestoken zouden worden. (Hub wij zijn geen kleine (Vervolg op pagina 7)

-6-


(Vervolg van pagina 6)

kinderen en laten ons niet zo maar door de eerste de beste Spaanse bij steken!) In zijn ijver om ons te beschermen glijdt Hub uit en maakt een nare val de helling af. Gelukkig blijft hij aan zijn broek hangen. Zo kwam hij aan dat “scheurtje in zijn broekje”! En met dat scheurtje moest hij verder Hubbelen. Na zo'n 2,5 uur naderden wij de molen weer. Mijn vermoeide benen strekte ik uit – mijn wandelstok hing ik aan de stoel. Thea bracht onze hond naar de auto en gaf het dier te drinken. Daar was die, net als wij, best aan toe. De biervoorraad werd door de wandelaars drastisch aangesproken. Ook fris vond stevig aftrek. In de molen vond de gezamenlijke maaltijd plaats. De vis liefhebbers werden echt verwend: met kop en al mochten zij daarvan genieten...! Natuurlijk was het wachten op Nel... Nel – die dit keer mijn nabijheid aan tafel uitdrukkelijk meed omdat ik de vorige keer, uiterst kundig, een loempia op haar mooie rok had geparkeerd – dankt altijd zo enthousiast de promotoren. Dit keer overtrof zij zichzelf. Ze bleek namelijk in staat bij haar dankwoord aan Hub, hem een pet met ingezameld geld aan te bieden, ter reparatie van kleine schooier's zo jammerlijk gescheurde broekje.... Tenslotte ging het voldaan huiswaarts... En als het goed is hangt mijn oude stok nog steeds op dat terras......

Bobo’s in de bush

Joop Monfrooy

“Bobo’s in the Bush” was de naam van een Yorin TV programma waarin de kijkers wekelijks een deel kregen voorgeschoteld van een afval/survival tocht in the jungle van Maleisisch Borneo. Er namen een stuk of 10 bekende Nederlanders (BN’ers, zoals dat tegenwoordig heet) aan deel, mannen zowel als vrouwen. Het programma zou dus eigenlijk BN’ers in the Bush moeten heten maar Bobo’s allitereert lekkerder en daarom werd maar voorbij gegaan aan het feit dat Bobo’s niet zo gauw aan zo’n survival tocht zullen deelnemen. De benaming Bobo’s is n.l. afgeleid van “Bondsbonsen”, de spottende benaming voor bestuurders van zowel vakbonden als sportbonden. De laatsten onderscheiden zich door het dragen van een blauwe blazer met opgestikt embleem op de borstzak, terwijl de vakbondsman zich bij voorkeur “casual” dichter bij zijn leden positioneert, maar in beide gevallen geen outfit voor de jungle. (Vervolg op pagina 8)

-7-



Toch is de benaming Bobo’s voor die BN’ers zo gek nog niet. Immers, de oorspronkelijke betekenis van Bobo is “sufferd” en om zo’n tocht door de bush te ondernemen moet je dát toch echt wel een beetje zijn. Maar het was allemaal voor een goed doel. En zo zagen we de mensen zwoegen door de rimboe en opdrachten uitvoeren waarmede ze voor dat goede doel geld konden verdienen. Bij de eerste aflevering die ik toevallig tegenkwam bleken er al 5 mensen afgevallen, figuurlijk maar ook letterlijk want ze moesten hun eigen kostje bij elkaar zien te scharrelen. De volgende afleveringen heb ik niet meer gemist. Eén van de opdrachten was om een ondiepe, maar snel stromende rivier van een meter of 15 breed, wadend over te steken. De bodem bestond uit grote gladde keien en van die keien lagen er een dertigtal op één oever en die moesten naar de andere oever gebracht worden. Voor 5 mensen betekende dat dus 6 maal heen en weer en dat met een kei die zó groot en zwaar was dat hij met twee handen moest worden gedragen. Daarna ging het weer kilometers verder door de vochtig warme bush met natte schoenen en rauw gelopen voeten. De twee weken durende race werd gewonnen door een, van de televisie bekende vrouw. De dames zijn hard op weg het sterke geslacht te worden, zo ze dat al niet zijn. Op 18 mei organiseerde Dik Termeer de laatste clubwandeling van het seizoen 2003/’04, de, al een paar keer eerder gelopen, z.g. Natte Voeten Wandeling. En ja hoor daar sjouwden een stuk of 20 Bobo’s (in de oorspronkelijke betekenis) eerst een uurtje heuvel opwaarts om daarna af te dalen naar wat je rustig de “Bush van Callossa” kunt noemen. Het had kort vóór die tijd veel en hard geregend en het pad lag bezaaid met losgespoelde stenen die veel aandacht en inspanning vroegen. Bovendien gaf de zon die dag al een aardig voorproefje van de naderende zomer. Ook wij hadden in ons midden een vrouwelijke BN’er van weleer en ook zij zou als eerste bij ons einddoel, het Restaurant El Rio, arriveren! Nu is Ansje van Brandenberg een notoire tippelaarster, in de goede zin van het woord, maar dit keer bleek de moeilijke afdaling bij haar ineens zijn fysieke tol te eisen in de vorm van pijn in de rug. Een korte rust, twee paracetamolletjes en een geleende wandelstok gaven haar weer aansluiting bij de iets verder wachtende mensen, die de tijd dankbaar hadden benut voor wat rust op een beschaduwd plekje. Maar nu moest nog het stuk volgen waaraan de wandeling zijn bijnaam verdient, het stuk door de bush zeg maar. Doorgaans is dat door twee waterstroompjes en over een heel smal randje boven langs een waterreservoir, maar dit keer zou blijken dat de regen voor wat extra problemen gezorgd had. Het eerste stroompje was al een grotere handicap dan normaal, mede door de doorweekte oevers. De honden die sommige mensen bij zich hadden bleken er overigens totaal geen probleem mee te hebben en dartelden enthousiast door het water om (Vervolg op pagina 9)

-8-



daarna eens lekker door de modder te rollen. Maar het was duidelijk: voor Ansje kwam bij deze waterloop haar Waterloo. Het was voor haar niet verantwoord om verder te gaan. Maar teruggaan was zeker ook geen optie. Tinie Kriens en ik besloten bij haar te blijven om te zoeken naar een oplossing. Naarmate de stemmen van de anderen in de verte wegstierven werd de stilte om ons heen dieper en meer geaccentueerd door het zoemen van de talloze insecten. Iets teruglopend zagen we een soort bruggetje over het stroompje en we vroegen ons af waarom de wandeling er dan zonodig dóór moest. Dat bleek al gauw toen we totaal gevangen werden in woest kreupelhout onder verwaarloosde mispelbomen. We wilden net terugkruipen toen er enige meters voor ons plotseling een mannetje oprees die woest gebarend schreeuwde dat we terugmoesten omdat we ons op zijn terrein bevonden. Het was nu zaak om rustig en vriendelijk te blijven. “Buenos dias, Señor” zei ik, wat onwerkelijk reagerend op zijn uitbarsting, en vertelde dat één van de dames tijdens een wandeltocht gewond was en dat we nu een manier zochten om zo snel en makkelijk mogelijk bij het restaurant “El Rio” te komen. Nou, de gewonde dame mocht blijven maar Tinie en ik moesten terug, TERUG….! Niet acceptabel natuurlijk. Nog steeds vriendelijk vroeg ik hem: “?Tiene un coche aqui?” Hij had gerekend op een woordenstrijd en was door het uitblijven daarvan enigszins van z’n stuk gebracht en beaamde mokkend dat hij daar een auto had. Of hij ons daarmede zou willen brengen en wat hij daarvoor rekende. Een bedrag moesten we zelf bepalen, stelde hij; niet hij, maar wij zaten immers in moeilijkheden. “Vijftien Euro” souffleerden de dames mij. “Twintig” was zijn met redenen omklede antwoord en we accepteerden gretig. De kleine 5-deurs Citroën stond slechts enkele meters verder en we hielpen met het lossen van een aantal mandjes met mispels. Toen klapte het mannetje de achterbank in zitpositie en wees met onverholen trots op de stoffige zitplaatsen die zo voor de dames waren gecreëerd. Ik nam naast hem plaats, nieuwsgierig naar de weg die hij zou nemen. Dat bleek dwars door het stromende water op een plek die wij niet hadden gezien en verder omhoog via allerlei kronkelweggetjes naar Callossa vanwaar hij de grote weg opging naar het restaurant. En zo arriveerde ook onze BN’ster als eerste bij ons einddoel. Ik wilde ter geruststelling van de anderen daarvan per mobieltje kond doen. Een vriendelijke stem antwoordde bij herhaling dat het door mij gekozen nummer buiten bereik van een antenne was. Het wekte geen verbazing. Er verstreken nog zeker twee uren voordat de rest van het groepje , zeer vermoeid maar ongedeerd, op de stoelen in het restaurant neerplofte. Een memorabele wandeling was het, vandaar dit stukje.

-9-


De derde maand

Jos van Twuijver.

Als je gaat overwinteren en je in Nederland wordt uitgewuifd krijg je de wens mee van een prettige ”vakantie” of “geniet ervan” en vooral “rust lekker uit !” Weten ze veel. Heb je het in Calpe al druk met van alles, zoals een tuin die hersteld moet worden of werkzaamheden aan het huis, valt “De Club”je nog lastig met van allerlei. Bijvoorbeeld de beruchte “Derde Maand”. Ik heb enkele notities gemaakt. Eerst een puzzelwandeling. Je loopt en puzzelt totdat je denkt er uit te zijn. Paverpol beeldjes maken, ze maken een reuze troep. Je zoon de motor van je Spaanse auto opblaast. Dan de sport en spelweek, uitgevonden om ons extra te vermoeien. Maar voortreffelijk georganiseerd door Henk Rappange, samen met echtgenote en onze onvolprezen promotoren. Neem de Quiz. Je denkt daarbij je niet te hoeven vermoeien. Maar daar krijg je vragen als hoeveel buitenlanders wonen er in Spanje. Mijn antwoord: Geen, bleek fout. Doch een buitenlander woont in het buitenland en dus niet in Spanje. Leg de quizmaster nu maar eens uit dat hij Nationaliteiten bedoelde. Onze redacteur drie kwartier te laat kwam op de Quiz. En wij maar denken dat de fam.Kriens zo accuraat is. De quizleiding onmogelijk naast hun schoenen kan lopen bij schoenmaat 395. Charles van de Kerkhove temidden van 100 petanquers Spaanse les gaf. Neem de prestatie van Charles de Jonge die alle banen had geveegd en aangelegd in Benidorm. Hij is zo’n lijntrekker dat hij daarmede niet kon ophouden. Ja we hadden een pracht dag, waaraan Jelle ook nog kon deelnemen hoewel hij de weg kwijt was, zijn boordcomputer niet werkte en later aan Suzanne uitlegde dat een kruispunt een kruispunt is en een rotonde een rotonde. Annie de weg in Benidorm weet. En Muziek, vooral veel muziek. Persoonlijk denk ik dat muzikanten er van uitgaan dat ouderen half doof zijn en dus de resten van hun gehoor kost wat het kost trachten te benaderen. Stien zag ik haar eigen passo doble dansen. Een lol dat zij had. Henri leerde Suzanne de Samba. De dansvloer bleek te klein. Elza werd met 18 en 81 in de maling genomen. Charles met een volgende fotoreportage is begonnen. Piet zweimelde bij het dansen op de tonen van Rosa-Marie I love you. Pierre met slabbe door het gedreun van de bassen op zijn stoel zat te schudden. Han Tazelaar de geneugten van deodorant ontdekte. Joop Monfrooij met twee dames danste en gelijk een tafel beentje lichtte. Ton zijn benen te stram bleken en aangeraden werd het strandgym te gaan bezoeken. Vervolgens bij acclamatie tot een nieuw voorzitterschap werd gedwongen. Hoe gezond strandgym is en hoe lenig je blijft bleek wel toen Thea vT onder een tafel doorkroop. (Vervolg op pagina 11)

- 10 -



Jelle zijn auto tot 2x toe is bekrast. Suzanne 225 prijzen uitreikte en Piet weer in de prijzen viel. Het sleutelkastje voor de eerste maal sneuvelde. Cor Sloot en Jelle Witmaar, Suzanne van Damme in de 7e hemel tilde. De dagprijs voor Joop van Tol was. Henk Kaspers bij het dansen zijn pet ophield. De muziek er in slaagde steeds meer mensen op de vloer te krijgen. De biljartballen onverwachte wegen inslaan. Walman een brand bluste, Coby met de kaas bleef zitten en Dik vertwijfeld naar Gijsje zocht. Anton talloze malen te pas en te onpas zijn charmes meende te moeten inzetten. Liliane met een klaverjasdobbelsteen een zak geld won. Iedereen met een prijs naar huis ging behalve die lieve Jos vT De computerles van louter vermoeidheid geen doorgang vond. En tenslotte de Fontillesexcursie zeer druk bezocht was maar het restaurant aan de verkeerde kant van de weg lag. En ik tenslotte naar een concert van piano en cello moest. Heb daar geen spijt van. Promotoren en organisatoren bedankt. Het was een reuze maand. We zijn nu op weg naar Nederland, om uit te rusten.

Dindag wandeling

- 11 -


De modeshow

Joop Monfrooy

Een heel ongewone middag, die zondag de 18e februari. En niet alleen omdat er in plaats van zonneschijn een constante regen neerdaalde uit een geheel grijze lucht. Een lucht “tipo holandès”, terwijl we toch echt in Calpe waren en op weg naar “de modeshow” van overtollige kleding. Wat vroeg van huis gegaan, “dan kunnen we tenminste de auto nog goed kwijt”. Nou, dat hadden er méér gedacht. Zeker 50 auto’s bezetten elk vrij plaatsje in de directe omgeving van ons clubhuis. De mensen die er mee werden vervoerd waren al binnen en zorgden voor een gezellig geroezemoes. En temidden van hen stond ze te stralen, Coby Gremmen, de stuwende kracht achter de show die op ’t punt stond te beginnen. Een inleiding van de voorzitter. Hij memoreerde het feit dat Jos zijn voorgenomen rol van “lady speaker” helaas niet kon vervullen. Het leek mij bij voorbaat al een onmogelijkheid tenzij ik mij al jaren in Jos’ geslacht had vergist. Maar de echte reden was zijn gezondheid waarvoor hij in het ziekenhuis verbleef, gelukkig al weer aan de beterende hand. Het programma was enigszins aangepast en er was een échte “lady speaker” bereid gevonden de geshowde modellen van commentaar te voorzien. En dat deed ze voortreffelijk, Retie van de Graaf. Er was geen “cat walk” en gelukkig waren er ook geen échte mannequins. In plaats van deze doorgaans anorexia-achtige hooghartige gratenpakhuizen doken er op een teken van Coby échte vrouwen vanachter een laken te voorschijn. Sommige probeerden wel even iets van dat nonchalante in hun blik te leggen, maar

dat lukte voor geen cent; daarvoor zijn ze veel te spontaan: Magda, Joyce, Wil, Lidy, Thea en Liliane (in volgorde van eerste opkomst). Maar het waren niet alleen echte vrouwen, ze droegen ook nog eens echt draagbare kleding, “prêt á porter” zogezegd. Mooie kleding, goede combinaties, leuke accessoires en heel goed en vlot gebracht. Het applaus was dan ook niet van de lucht. Om dat alles mogelijk te maken was heel wat werk verzet: er werd gesorteerd en gewassen, hersteld en gestreken, gevouwen en opgehangen. En dit alles voor een groot deel ten huize van de voorzitter. De “speaker” noemde maten en prijzen aan de hand van briefjes, haar door de mannequins aangereikt. Zodoende kon iedere toeschouwster beoordelen of er iets van haar gading was. Bij de door Joyce geshowde maatjes 36 zal dat niet vaak het geval zijn, was de verwachting, mis dus, voor deze maat bleek de meeste belangstelling. En terwijl de toeschouwers al het moois aan zich voorbij zagen trekken werd er achter de lakens natuurlijk keihard gewerkt. Begrijp me goed, hier moet ik even de fantasie laten werken. De door Tonny Swinnen vakkundig aangebrachte make-up moest regelmatig worden bijgewerkt, en de haren ook, wat wil je, dingetje uit, dingetje aan, “ au er zit nog een knoopje vast”, “ nee het is een haakje, nu wel goed?” Ik bedoel maar hier waren de kleedsters actief: Manny, Miep, Gijsje. En vóór het laken stond Coby te dirigeren, vaak ook met het vingertje Henri aan te geven: microfoon har-

- 12 -

(Vervolg op pagina 13)



der, muziek…, nee zachter, niet zó zacht…. Hij kreeg het warm, trok z’n jasje uit en showde zijn originele brandweer- en politiebretels alsof het er allemaal bij hoorde. Zij die hem kennen zagen hem denken: “dat is toch geen léven”, maar het was wel dé middag van z’n vrouw en eh… voor

de club, want er stroomden ruim 60.000 peseta’s in de kas. Henk en Hannie deden ook goede zaken achter de tafel met sieraden. De opbrengst daarvan was ten bate van de Podenco’s. We kijken terug op een heel geslaagde middag. Prima werk van jullie allemaal, dames!

Onze daguitstap naar Terra Mitica ! Voor een zitje op de voorlaatste rij . . . . . Armand De Block “Ton” zei hij “Ton van Antwerpen !” Een stevige handdruk volgde. “Frida en Armand De Block uit het Vlaamse Koksijde -aan zee-.Aangenaam ! “Antwoordde ik spontaan, gevolgd door mijn eerste vraag: “Kom je écht uit Antwerpen ?”. “Nee ik kèn Antwerpen en kwam vroeger daar wel eens voorbij, maar “van Antwerpen” is mijn familienaam”. Daarmee wist ik dat dus ook weer. Ik ben nogal nieuwsgierig van aard, weet je. Een karaktertrekje waar ik mee heb moeten leren leven. Maar daarmee was het hek van de dam. Het ijs was gebroken. Er volgden vele handjes te schudden. We duizelden van al de voornamen gevolgd door familienaam. Bij de –eerder schaarse – die het niet deden omdat ze onder elkaar druk bezig waren, durfden wijzelf niet te gaan. Al deze namen tolden rond in ons hoofd en we zeiden zachtjes tegen elkaar:” Als we hier tien procent van onthouden mogen we een bank vooruit en het bord afvegen”. Waarom ik automatisch het verband legde met onze lang vervlogen tijd van het eerste jaar op de middelbare school ? Omwille van al die nieuwe gezichten, al de – voor ons althans – nieuwe mensen waarmee we, zoals destijds op de eerste dag van het nieuwe schooljaar kennismaakten. Een beetje onwennig. Zoals een hond in een kegelspel. Of zoiets. Laat het ons maar toegeven. Maar plots ging alles vlug: gedisciplineerd schoven we allen aan bij de bus ingang. Dus héél voorzichtig aanschuiven maar. Beleefd wachtend bij de laatsten. Laten zien dat je een beleefd stel bent! Omwille van ons aarzelen moesten we in de midden gang doorschuiven tot helemaal aan het einde van de bus. Voor een zitje op de voorlaatste rij. De weg naar Benidorm kennen jullie allemaal: “het busje kwam er dus zo”! Terra Mitica lag er vredig bij. Zoals het hoort op een zondagochtend in de herfst. Een zonnetje zonder wind deed samen met ons zijn intrede in een proper onderhouden themapark met alles er op en er aan. En de koffie is er lekker. Geen opsomming. . . Vraag mij nu niet, beste lezer, naar een opsomming van alle voorstellingen. Ik zou zeggen: een aantal daarvan vergeet ik toch te ver(Vervolg op pagina 14)

- 13 -



melden. En dat ware jammer. Onrecht zouden ze aangedaan worden, want dat ze – stuk voor stuk – uw belangstelling en waardering verdienen en voor iedereen de moeite waard zijn, staat buiten kijf. Ze worden professioneel op een zodanig perfecte manier begeleid, dat iedere voorstelling zelfs eerbied afdwingt. De betrokkenheid van de bezoeker erbij grenst aan het ongelooflijke ! Vraag het maar aan onze secretaris. Ter nauwernood ontsnapte hij aan een niets ontziende roversbende die hem naar het leven stond ! Barbarossa “Roodbaard” met zijn trawanten stelden, als niets en niemand ontziende kapers, bijna een glorieloos einde aan het zo rijk gevulde leven van “Henk”. Een massale zucht van opluchting steeg onder onze groep op, toen hij dankzij een briljante tussenkomst van de achter achterkleinzoon van Jan -Bart ongedeerd en ongeschonden opnieuw aan ons toevertrouwd werd. Het werd zo half zes, dus bustijd ! Ook de zon klopte aan bij de hoogste pieken van de Sierra de Aïtana. Een dag vol wonderbaarlijke dingen die zachtjes wegdeemstert. Ik heb veel gezien. En gewaardeerd. Niet alleen menselijke realisaties. De mensen om mij heen eveneens. Want die hebben mijn vrouw en ik middelerwijl beter leren kennen. Dat ijs. Weet je het nog ? Dat was er niet meer ! Een warme gloed van ontloken vriendschapsbanden had de plaats ingenomen. “Na jou!” Nee, ga jij maar eerst. We stegen in de bus. Terug die middenrij door. Opnieuw naar het einde van de bus. Dit keer bekende gezichten. Een knikje hier. Een knipoogje daar. Lieve mensen, ik stelde iets vast, we hoorden erbij. Hier kom ik met mijn kleinkinderen terug en als groot mens zal ik ze – in voor hen bevattelijke bewoordingen – vertellen van mijn eerste kennismaking met jullie allen. Van hier. Van in deze bus. Vol menselijke warmte. Met een licht kniedruk en een ondeugend knipoogje naar mijn vrouw. Samen op de voorlaatste rij.

Parkeerbonnen

Joop monfrooy

Van de week in Calpe had ik er weer één onder de ruitenwisser. Zo’n bon zonder consequenties. Het zijn alleen maar papieren versies van het opgestoken vingertje: volgende keer kaartje kopen hoor! Heel wat anders is het wanneer je op de plaats waar je de auto achterliet in plaats van die auto een papieren stikker met je kentekennummer op de stoep geplakt vindt. Dat betekent heel wat moeite en Euro’s om je bezit weer terug te krijgen. Taxichauffeurs varen er wel bij. Maar eerlijk is eerlijk, je hebt het er dan wel naar gemaakt. (Vervolg op pagina 15)

- 14 -



Dat wegslepen doen ze hier overigens best netjes. Ik heb dat wel eens anders gezien. In Santander. Daar gebruikten ze een vorkheftruck en zetten de verplaatste auto’s daarmede snel en vlak naast elkaar in een lange rij. Het vereiste de kwaliteiten van een slangenmens om daarna nog in je voertuig te komen. Die moeite was wel het enige wat het je kostte. Mijn eerste, zeer leerzame, ervaring met een parkeerbon was in Benissa toen ik nog maar pas in Spanje woonde. Ik had de auto geparkeerd op een plaats voor “laden en lossen” zoals ik na veel gepuzzel uit de bon achter de ruitenwisser kon opmaken. Hier was wel sprake van een boete: Pts 300 te betalen op het stadhuis. Met de consequenties van burgerlijke ongehoorzaamheid in Benissa had ik nog geen ervaring. Dus toog richting stadhuis. Op de begane grond werd ik naar twee verdiepingen hoger verwezen. Daar keken ze enigszins ontredderd van de bon naar mij en wezen onzeker naar een gesloten deur. Mijn klop op die deur bleef onbeantwoord maar na een roffel hoorde in voetstappen en een man opende de deur. Zijn gezicht was één groot vraagteken maar toen ik de bon liet zien en vertelde dat ik kwam betalen ging er langzaam een lichtje bij hem branden. Hij keek naar een verlaten bureau vlak achter de deur en zei dat ik daar moest zijn, bij een meneer die zojuist vertrokken was voor zijn ochtendkoffie. Of hij dan misschien ………… waagde ik. Nee, nee, dat was zijn werk niet maar over drie kwartier zou de ander weer terug zijn. Ik ging de trappen af (een lift is er niet), besloot dan maar eerst mijn boodschap bij de bank te doen en het, na een kopje koffie, nogmaals te proberen. Deze keer opende ik gelijk met mijn klop zelf de deur in een recalcitrante stemming en moest gas terugnemen toen ik tegen een leeg bureau aankeek. De twee ambtenaren achterin schudden hun hoofd ten bewijze dat de boekhouder er nog niet was. Maar ineens werd hun blik triomfantelijk en schoof de boekhouder langs mij heen achter zijn werktafel mij vragend aankijkend. Ik legde de bon en Pts 300 voor z’n neus . Ogenblikkelijk schoof hij het geld in mijn richting terug, rommelde wat in een onderste lade en kwam weer boven met een maagdelijk bonnenboekje. Op de bovenste bon schreef hij iets over van de oorspronkelijke bon en overhandigde mij de nieuwe bon met de mededeling dat ik de Pts 300 moest gaan betalen bij een bepaalde bank die dan een stempel zou zetten ten bewijze dat ik had betaald en vervolgens moest ik hem het afgestempelde bonnetje gaan brengen. Eenmaal buiten in de zon uitte ik een bevrijdende kreet en bracht voor de eerste keer in Benissa de burgerlijke ongehoorzaamheid in de praktijk door het bonnetje als propje tussen de rozenstruiken te schieten. Tegenwoordig hebben ze ook daar parkeermeters maar je kunt er geloof ik ook aan de parkeer- wachtster betalen met het verzoek of zij het geld voor je in de meter wil stoppen. Dan krijg je geen bonnetje maar ook geen bekeuring en wel een vriendelijk gezicht……………… Hoe dat nou precies zit?

- 15 -


De slangenbezweerster

Joop Monfrooy

Achter de kleine toonbank bij de deur stond niemand toen ik die middag de ferreteria binnenkwam. Daar keek ik niet van op omdat ik wist dat het personeel slechts bestond uit één meisje van een jaar of zeventien. Langs de kopse kant van de stellingen lopend vond ik haar in één van de gangen daartussen bezig met het uitpakken van bruinglazen serviesgoed. “Buenos tardes” zei ik en de rest van mijn boodschap deed ik vergezeld gaan van uitnodigende handen hoofdgebaren richting tuinslangen. Ze volgde me naar de plaats waar grote rollen daarvan op de grond lagen. “Wat kost deze?” vroeg ik, wijzend op een rol dikke gele slang. Ze raadpleegde een plankje met monsters dat aan mijn aandacht ontsnapt was en noemde de prijs. “Dan wil ik daar dertig meter van” zei ik. Ze verwijderde zich richting toonbank en kwam spoedig terug met een schaar, een kartelmes en een rolmaat van 5 meter. Alleen deze laatste leek me niet tot de winkelvoorraad te behoren. Met de schaar ging ze resoluut het zware krimpplastic te lijf waarin de rol gevangen zat. Nu werd de rol nog in bedwang gehouden door zes koperdraadjes waarvan één de gewichtige taak had een label te dragen waarop, behalve de naam van de fabrikant, nog diameter en lengte van de slang vermeld stond; 50 meter, een flinke rol dus. Ook de koperdraadjes vielen één voor één aan de schaar ten offer en het was vermakelijk om te zien en te horen hoe de rol zich bewust werd van de aldus verkregen vrijheid. Hij werd opeens veel groter en dikker, als iemand die zich eens lekker uitrekt na te lang in dezelfde houding gezeten te hebben. Toch had deze bandeloosheid ook wel iets verontrustends. Niet voor het meisje want ze pakte het begin van de slang, alsmede dat van de rolmaat in haar linkerhand en begon haar rechterhand langs de slag te bewegen, gelijktijdig zowel rolmaat en slang uittrekkend. Het was maar een klein meisje dus moest ze, na iets meer dan 1 meter, haar linker hand al naar haar rechter brengen om de handeling te herhalen. Het losgelaten stuk slang begon gelijk wellustig te kronkelen terwijl het vrije stuk rolmaat daarmede niets van doen scheen te willen hebben en moedeloos naar de grond wees. Ik schoot te hulp maar met een beslist “no, no señor” wees ze me terug. Ik had het haar een stuk makkelijker kunnen maken maar spanjaarden zijn trotse mensen en zij vormde geen uitzondering. Na een paar meter had de slang de rolmaat in z’n spel betrokken en om elkaar heen kronkelend waren ze nu eensgezind bezig een chaos te scheppen. Inmiddels waren er andere klanten binnengekomen. Het meisje ging onverdroten door de slang te bezweren. Een paar stappen terugdoend kon ik, om de stelling heen, de nieuwkomers zien: een dikke kale duitser die kennelijk de onderste knoopjes van zijn shirt niet meer dicht kreeg, vergezeld van een mooie blondine die zijn dochter zou kunnen zijn maar dit, gezien zijn houding ten opzichte van haar, vast niet was. Hij had een zware fles chloorkorrels met een klap op de toonbank gezet om zijn aanwezigheid te onderstrepen. (Vervolg op pagina 17)

- 16 -



Toen dit niet tot het gewenste resultaat leidde keek hij even om de hoek, schatte de situatie snel in, pakte de fles en deponeerde deze met eenzelfde klap terug op het rek, waarna hij vertrok, zijn investering met één hand voor zich uitduwend in de richting van zijn open Mercedes. De betrekkelijke stilte die nu weer in de winkel heerste bracht mij terug bij de reden van mijn aanwezigheid en opnieuw leek het me onvermijdelijk om assistentie te verlenen. Maar weer werd die geweigerd. “Nou, dan bekijk je het ook maar” dacht ik en nam demonstratief afstand. De rolmaat werd nu met een druk op de knop in zijn behuizing teruggefloten maar hij ging slechts onder wild protest, zich steeds rond de slang slaand. Haar arm opheffend en achteruit zwaaiend, alsof ze een aan de haak geslagen vis moest landen, slaagde het meisje er uiteindelijk in de rolmaat binnen te halen. Met haar linkerhand hield ze angstvallig de slang vast op een plaats waar ik het vijf-meter-punt vermoedde. “Hoe zal ze nu verder gaan?” vroeg ik me af. “Dit stuk zes maal nemen misschien?”. Er kwam een ontspannen frans gezinnetje binnen met twee kinderen: een meisje van een jaar of zes en haar broertje zo’n twee jaar jonger. Vrolijk babbelend bewogen ze zich tussen de stellingen, zonder vast doel alles bekijkend, zich kennelijk bewust van het feit dan ze even(!) moesten wachten. Het meisje van de winkel had zich inmiddels gerealiseerd dat de ingeslagen weg niet de goede was. Ze hield nog steeds het met zoveel moeite gevonden vijf-meter-punt vast en begon van de rol weg te lopen, deze zodoende afwikkelend. Ze rondde een stelling en kwam door de volgende gang mijn kant uit, rondde opnieuw een stelling en verdween in de volgende gang, een klein stukje maar want de slang wilde niet verder. Opeens ging het weer: ik had stiekem toch geholpen door het franse meisje te zeggen dat ze niet op de slang moest gaan staan. Het winkelmeisje trok niet verder maar begon nu verder te meten naar de rol toe. Maar ja, de slang lag op de grond als een grote spiraal en zo’n rolmaat is nogal rechtlijnig ingesteld. Langzaam en heel moeizaam naderde ze de rol. Goed geschat had ze want het 30-meter-punt bleek dicht bij de rol te liggen. Toch leek ze niet tevreden. Integendeel, voor het eerst gaf ze blijk van enige ontreddering. Haar blik volgend begreep ik waarom: het op de rol overgebleven deel was hooguit nog een meter of vijf, in plaats van twintig! Wat nu? Over meten? Ja echt, ze deed het! Ik durfde niet meer te kijken en draaide me om naar de fransen met de soort grimas waarmee je begrip voor en ander vraagt. Het gezinnetje was intussen een stuk rustiger geworden en had zich in de omgeving van de toonbank teruggetrokken. Ontwaarde ik enig verwijt in de ogen van de vrouw omdat ik dat meisje maar liet aanmodderen? “Elle ne me permet pas à l’aider’ zei ik. De vrouw zei niets maar de man maakte dat typisch franse gebaar, de schouders iets optrekkende en met bolle wangen wat lucht tussen de lippen uitblazend. Hij zat er niet mee dus. Het kleine jongetje stond me met een duim in de mond aan te staren. Toen ik een knipoog in zijn richting zond draaide hij zich pijlsnel om en begroef z’n gezicht in moeder’s rok, telkens steels omkijkend. Ineens kwam het meisje van de winkel naar de toonbank. Ik zei haar dat ze wel eerst de fransen even mocht helpen. Deze gingen even daarna met een (Vervolg op pagina 18)

- 17 -



wasrek de deur uit, het jongetje druk vragend nu wat hij zojuist toch allemaal had meegemaakt. Buiten keek hij nog éénmaal naar mij om, veel brutaler nu. De verkoopster was inmiddels telefonisch in gesprek met, naar ik aanneem, haar baas. Zijn instructie luidde dat ze ook de andere rol met hetzelfde type slang op lengte moest controleren, zei ze. “Maar niet in mijn tijd”, antwoordde ik, “geef mij nu maar de dertig meter, dan ben ik tevreden”. Even keek ze me besluiteloos aan maar toen zag ik in haar blik toch enig begrip voor mijn situatie doorkomen. Nochtans belde ze opnieuw met haar baas om hem mijn wens voor te leggen. Hij ging blijkbaar akkoord. Ze sneed de gemarkeerde 30 meter af en begon nu aan de schier onmogelijke taak hiervan een nette rol te maken. “Laat maar” zei ik, pakte de slang zo goed en zo kwaad als dat ging in beide armen en bracht het geheel naar de auto waarin hij even daarna als modern kunstwerk de hele ruimte tussen vooren achterbank vulde. Het heeft ook voordelen om geholpen te worden door een meisje dat net van school komt. Ze hoefde tenminste niet 30 keer de meterprijs op de kassa aan te slaan zodat het afrekenen snel gebeurd was. Naar huis rijdend bedacht ik me dat kennissen, die we die avond voor een barbecue hadden uitgenodigd, reeds lang aanwezig moesten zijn. En de gastheer liet het al die tijd afweten. Nou ja, hij had in ieder geval een leuk verhaal…….!

- 18 -


Segovia—Madrid

Joop Monfrooy

“Een goed begin is het halve werk” zegt het spreekwoord. Daarom stonden 45 clubleden op de ochtend van vertrek met hun bagage ruim op tijd op de stoep voor het clubhuis te wachten. De bus zou precies om 6.00 uur vetrekken. En dat is vroeg. Toch was de stemming opperbest. Maar toen de bus om 7.00 uur nog niet was verschenen en de temperatuur bij het ochtendgloren daalde zakte de stemming wat mee. Velen gingen het clubhuis binnen en een paar lieve dames zorgden voor koffie en thee. Er was alle tijd om die te nuttigen want de bus verscheen precies twee uur te laat. “Misverstand tussen reisbureau en chauffeur” bedacht laatstgenoemde. Wij hielden het op een misverstand tussen de chauffeur en zijn wekker. Maar toen de bus om 8.00 uur wegreed was iedereen weer vol goede moed, helemaal toen net voor Alicante de reisleidster werd opgepikt (die ook twee uur had gewacht) en de chauffeur werd vervangen door een andere die de verdere week bij ons zou blijven en zich op voortreffelijke wijze van z’n taak kweet. Ik bedacht dat als een goed begin het halve werk is, een slecht begin nooit half werk kan opleveren. En dat was juist, want de tijd van de week die voor ons lag werd door onze sympathieke reisleidster Lydia voor de volle 100% benut. Dik had bij het bespreken van de reis speciaal om haar gevraagd omdat ze tijdens een vorige reis, toen een paar deelnemers in persoonlijke moeilijkheden raakten, uitstekende hulp had geboden. Een flink deel van het tijdschema werd bepaald door het vermijden van het spitsverkeer in en om Madrid alsmede door de openingstijden van de diverse bezienswaardigheden. Omdat we de hele week in Segovia logeerden betekende dat vaak: vroeg op! Maar dit werd steeds weer ruimschoots beloond. Op de heenreis ging het via Toledo, de stad die hoog uittorent boven de Taag die haar aan drie zijden omsluit. Bij het naderen steekt het silhouet van koepels en torens en het machtige Alcázar scherp af tegen de felblauwe lucht. Sommige reisboeken schrijven dat je een hele week nodig hebt om alles naar behoren te kunnen zien. Wij hadden slechts één middag. waarin eerst nog geluncht moest worden. We bezochten daarna de kathedraal, op één na de grootste van Spanje. Verloren sta je in de enorme, overdadig gedecoreerde ruimtes omhoog te staren en krijgt zodoende ook al meteen het eerste portie engelen van de week. Na het uurtje “free time” ging het in de namiddag via Madrid naar Segovia. Het hotel daar bleek te beschikken over uitstekende kamers en een minder uitstekende keuken die echter goed genoeg was voor ons doel. En zo zouden we de volgende dagen vele zaken gaan bekijken waarbij de toegangscontrole niet onder doet voor die op de luchthavens en iedere keer, ter verkrijging van korting, bewezen moest worden dat je boven de 65 was. Het was voor sommigen wel leuk te memoreren dat ze meer moesten betalen vooral voor diegenen die nog nèt geen 65 waren. Begrijpelijk hoor; toen ik een keer bij zo’n detectiepoortje werd gewaarschuwd er niet met een pacemaker (Vervolg op pagina 20)

- 19 -



door te gaan stapte ik er ook juist fier doorheen. In het kader van deze terugblik gaat het veel te ver om alles wat we bezochten te beschrijven. Nog wel wil ik memoreren dat ik me Madrid van vroeger herinnerde als een stad met vuile grauwe gebouwen waar een damp hing boven de straten gevuld met eindeloze rijen zwart-gele taxis met walmende dieselmotoren. Thans is Madrid een schitterende heldere stad met nauwelijks opvallende taxis die kennelijk schone motoren hebben. De majestueuze gebouwen zijn licht en schoon en er is heel veel groen. De laatste avond in Segovia was bijzonder. Na een rit rond de stad met zijn sprookjesachtig verlichte monumenten arriveerden we bij het restaurant Mesón de Cándído waar we voor eigen rekening met de hele groep gereserveerd hadden. Het restaurant ligt aan de voet van het Romeinse aquaduct uit de eerste eeuw en werd reeds in 1786 in gebruik genomen als wijnlokaal. Thans is het wereldbekend vooral door zijn “Cochinillo”, speenvarken, krokant gebraden aan het spit en met enig ceremonieel gepresenteerd: een toespraak door de “patron”, omhangen met de versierselen behorend bij de titel “Maestro Asador de la Chaine des Rotisseurs” en die vervolgens met de zijkant van een bord de varkentjes razendsnel in presenteerbare brokken slaat om daarna het bord op de eeuwenoude plavuizenvloer in stukken te gooien. Het was nog lekker ook, evenals de eigen wijn die daarbij werd geschonken. De terugtocht ging via Aranjuez en werd daarna onderbroken door een lunch waarbij onze reisleidster afscheid nam om over te stappen op een bus die terugging richting Portugal. We hadden met haar te doen. Net voor Benidorm klonk ergens in de bus ineens een tik, uit het dashboard van de bestuurder kwam een signaal en een schermpje waarschuwde hem te stoppen. Een lucht van warm rubber drong door in het interieur. Inspectie leerde dat er een V-snaar was geknapt. Iemand herinnerde zich de ANWBcursus “Pech Onderweg”, die tientallen jaren geleden een must was voor mensen die met de auto op vakantie gingen. “Is één van de dames bereid een panty af te staan” riep hij, want daarmede kon die pech vroeger tijdelijk worden verholpen. Dat was grappig maar de situatie waarin we verkeerden was dat allerminst. De chauffeur liep driftig telefonerend langs de bus te ijsberen. Op zaterdagavond staat er natuurlijk niet meteen een andere bus klaar en een reparatie ploeg is ook niet direct ter plaatse en zal toch ook voor de reparatie enige tijd nodig hebben. En ziet, vijf minuten nadat we tot stilstand waren gekomen stopte er achter ons een lege bus die van de luchthaven terugkwam, hij was niet van dezelfde operator maar best bereid ons naar Calpe te brengen. Enige heren vormden een ketting om de bagage over te brengen en binnen het half uur waren we weer onderweg. Ik bedacht dat die bus misschien wel het werk was van één van de engeltjes die op z’n wolkje met ons was meegevlogen. Vroeger zou dat tafereel later door een schilder zijn vastgelegd, compleet met engeltje. Nu werd het terplekke digitaal vereeuwigd en viel het reddende engeltje buiten beeld. We zien terug op een fijne reis met schitterend weer. Bedankt voor je inspanning, Dik. - 20 -


Van slobberwijn tot waauwww Als je iedere dag een of twee glazen wijn bij de warme maaltijd drinkt krijg je er een beetje verstand van en al gauw deel je ze in: niet te drinken; zuur; slobberwijn; lekker; erg lekker en Waauwwww! Helmaal fout, ik zal u vertellen waarom. 26 November stond er wijnproeven op het programma dus ik was er als de kippen bij om mij op te geven en gewapend met twee wijnglazen was ik die bewuste woensdag om 19.30 uur in de club en na het betalen van wat euro's kon ik plaatsnemen aan een van de gedekte tafels met in het midden een wijnkoeler – gesponsord en in bruikleen gegeven door Restaurant Regatta- en voor ieder een formulier waarop je de bevindingen van die avond moest vermelden. Guy Neijens heette ons welkom en gaf een verhandeling over de puntentelling, het was niet zoals op school van 0 tot 10 maar van 0 tot 20. Een wijn die ik voorheen “niet te drinken” noemde heet vanaf nu Gebuisd en die wijn krijgt altijd nog een 10 of 11. Waarom? Uit respect voor de struik die daar in weer en wind heeft gestaan, uit respect voor de boer die s'morgens vroeg zijn bed uit moest om te plukken, uit respect voor zijn vrouw die zijn brood voor dag en dauw klaarmaakte, uit respect voor het werk van persen, bottelen, het etiket en de kurk. En een wijn die zuur is heet voortaan: Fruitig maar jong en vol belofte, want die moet waarschijnlijk nog gewoon een paar jaar de kelder in! Maar ik loop vooruit. De eerste flessen met witte wijn werden op de tafels gezet door Cobie Gremmen, de fles was ingepakt in zilver papier – om het etiket te verhullen – zoals met alle flessen ge-

Frans Roodenrijs daan was. Niet alleen Guy en Cobie maar ook hun partners hebben daar veel werk aan gehad. Hulde. Ieder kreeg een half glas ingeschonken en nee, afblijven! Niet drinken! Eerst het glas schuin houden en de kleur bekijken, had het een waterig randje dan moest de rest van de doos terug de kelder in , dan walsen (voorzichtig ronddraaien van de wijn in het glas) dan de geur opsnuiven en ja, dan mocht er geproefd worden! Nu gingen de wijnkoelers hun dienst bewijzen, was het niet te drinken, pardon, ik bedoel gebuisd, dan mocht je de rest uitspuwen en het restant van het glas in de emmer leeggooien. Je noteerde wat je ervan dacht op het formulier, als ik twijfelde of ik een puntje meer zou geven dan keek ik naar Guy, deze liep voortdurend rond met in zijn hand het glas met de wijn die op dat moment besproken werd en als hij daar zijn neus instak en daarna zijn ogen ten hemel richtte dan gaf ik maar gauw een puntje erbij! De tweede fles witte wijn kwam op tafel en dat ontlokte mij de opmerking dat ze naar een Elzas – wijn smaakte, nu dat bleek te kloppen want de druif, of liever gezegd de struik, was gestolen, ofwel geïmporteerd uit Noord Frankrijk en Duitsland. Hierna volgde nog een viertal rode wijnen, van fruitig tot rondborstig en krachtig en na iedere ronde werd de fles onthuld voor de naam, de provincie en tegen de prijs waarvoor ze in de supermarkt te krijgen is. Guy, bedankt voor je schitterende uiteenzetting, je hebt mij, en vele anderen de ogen een beetje geopend en voortaan ga ik het eerste glas uit de fles met eerbied besnuffelen.

- 21 -


Stromende regen

Joke Goudkamp

Eindelijk was de grote dag van de reis naar Salamanca aangebroken . Jawel, stromende regen. Even speelde ik met de gedachte om voor €100 een "stand-in" te zoeken, maar dat lukte een kwartier voor vertrek niet meer. Alleen op reis met onbekend gezelschap omdat mijn man thuis op de beestjes moest passen. De bus arriveerde op tijd en als één van de eerste vóór ingestapt om toch maar vooral een goed plaatsje te bemachtigen, belandde ik ,tot mijn schrik, al meteen in de file. De rest was uiteraard in het midden van de bus ingestapt, sloeg linksen rechtsaf,hield daarbij niet Aleen een zitplaats voor de partner vrij, maar reserveerde tegelijk ook zitplaatsen ervóór en erachter voor hun vrienden die nog buiten stonden. Dit verbaasde mij ( als nieuwkomer ) nogal en stemde mij aanvankelijk nogal somber over de mentaliteit van sommige medepassagiers. Avila

Dat bleek later heel erg mee te vallen, wat van het weer niet altijd gezegd kon worden. Gelukkig ontwaarde ik op de één na achterste plaats een bekend gezicht met daarnaast een lege plek en streek daar neer. Dat bleek heel goed gekozen, aanvankelijk had de heer in kwestie gehoopt lekker alleen te zitten zodat hij zijn lange benen niet bij zijn reisgenoten vóór hem in de nek hoefde te leggen, maar zie zijn benen in het gangpad parkeren was ook een Cuenca optie. Tevreden zeiden we tegen elkaar het kan nog een leuke reis worden en dat werd het! Want de achterbank werd bevolkt door bijzonder humoristisch gezelschap. Al gauw zat de stemming er goed in. De heren hadden een behendigheidsspelletje bedacht met twee wijnkurken, waarbij men veel moest oefenen voor de gouden greep gevonden werd en gereproduceerd kon worden, dat hield hun lekker lang bezig. De eerste stop was Cuenca, waar naast de prachtige architectuur het weer dusdanig guur en koud was dat we snel een warme kroeg binnenschoten en besloten , tot nader order, de huisjes maar te laten hangen. - 22 -


Het uitzicht was afwisselend, dan leek het op de Ardennen dan weer op de Hoge Veluwe en ook wel op het parkachtige glooiende Engelse landschap. In het familie hotel Almeda wachtte ons letterlijk en figuurlijk een warme ontvangst. De kamer met badkamer en toebehoren zag er goed uit en ik prees mij al snel gelukkig dat we niet zelf hoefden te koken! De muren waren van papier en als ik uien sneed kregen de buren spontaan tranende ogen. De contactgeluiden waren heftig, maar dit had ook z'n voordelen en waren een bron van plezier en stof voor leuke grappen. De moderne glas-in-lood ramen in de eetzaal maakten het heel sfeervol. Twee maal per dag een driegangenmenu. Uitstekend klaargemaakt door de kok en liefdevol geserveerd door charmant personeel, immer bevreesd dat ik de hongerdood zou sterven wanneer ik een maaltijd oversloeg. De zal met saus van onze kok is nog steeds een fijne herinnering. Het leuke idee om in de eetzaal eens van tafelgenoten te wisselen bleek voor een aantal dames een lot uit de loterij want hun gulle tafelheer trakteerde hen op champagne. Dit zal ik niet snel vergeten net als de verjaardag van een medereisgenote, die ook op champagne trakteerde en waarbij onze Spaanse "Joop Braakhekke" in het donker een prachtige, spetterende taart binnen bracht, die ook eens overheerlijk was. Niet alleen culinair maar ook cultureel kwam iedereen aan zijn trekken. We hebben geweldig veel gezien( met dank aan onze gidsen) De bergdorpen Candelario en La Alberca waren heel romantisch om te zien evenals Rodrigo met zijn fraaie muren en kasteel. Mijn favorieten zijn toch de steden Zamora, Salamanca ( waar wij aan Inez een voortreffelijke gids hadden) en als klap op de vuurpijl, op de dag van de thuisreis, Avila. De reis had alle facetten voor een succes nl. een combinatie van kroegentochten, cultuur en vrije tijd en dan laat ik het weer (hoewel stabiel regenachtig en koud )even buiten beschouwing. Een vrije tijd waarbij sommige kozen voor klaverjassen in het hotel en anderen voor shop untill you drop. Of een wandeling na het eten. Salamanca De sfeer was de hele reis ontzettend gezellig. Iedereen op tijd bij de bus. Ik vond het erg leuk om één keer zoveel clubleden wat beter te leren kennen. Volgende keer zou ik graag weer mee willen. Ik bedank ( en denk ik namens iedereen) de organisator van deze schitterende reis voor zijn inzet en enthousiasme en goede keuze. - 23 -


Marokkoreis najaar 2004 Enige wegbrengers zwaaiden ons uit onder aanvoering van Rosa die hiervoor vroeg uit de veren was gekomen. Dik telde de koppen zodat we konden vertrekken op naar de eerste koffiestop waar we een vaste chauffeur kregen, Rosario. In de bus werd de sfeer met snoepjes en leuke onderwerpjes snel gezellig. Landschap en de kuststreek richting Malaga is toch beduidend anders dan Calpe en omstreken. Aangekomen in Algeciras belandden we in een aangenaam hotel aan de haven. De maaltijd verliep gezellig want het bleek dat Frans Roodenrijs in een bruidssuite sliep met een gesloten tussendeur en de nodige toespelingen werden al snel gemaakt. Er werd nog een kaartje gelegd en aan de bar enige Spaanse werkwoorden doorgenomen. De tweede dag maakten we ons klaar voor de overtocht van Tarifa naar Tanger. De boot vertrok zoals siempre een uur te laat, een hobbelige overtocht met veel controle van de paspoorten. Snel de bus in met nogal Hollands weer. Hier stapte ook onze gids Abdhul en ons veiligheidshulpje Karim in de bus. Een lange bochtige rit naar Fes volgde, met een lunchstop in een soort gecultiveerde nederzetting, heel apart en gezellig ingericht. Verder met de reis, langs de weg bijzondere taferelen van armoedige huisjes soms bepleisterd met leem, waar omheen wat kippen of geiten liepen, afgewisseld door theehuizen telkens met alleen mannen ervoor of erbinnen. Tijdens de rit vertelde de gids de nodige informatie in de Engelse taal. We leerden het Marokkaans woord voor oké (Wagha) en zijn stopwoordje I mine en like I told you bevore. In donker aangekomen in Fes. Om 9 uur de maaltijd: soepje, rijst en vlees en (een zucht van verlichting) bier en wijn verkrijgbaar. Weliswaar voor de prijs van een compleet menu in Calpe, want alcohol is in Marokko niet verkrijgbaar. Het was een vermoeiende dag en na kort een kaartje leggen en een keuveltje ging ieder tevreden op stok. Dag drie omvatte een bezoek aan Fes alwaar we een keramiekfabriek bezochten omdat het nog even Hollands weer was. Hierna liepen we een flink eind door de plaatselijke kashba (medina) onder leiding van onze gids en hulpje onder luid geroep van “balak” (pas op) taxi zoals de gids de ezels noemde om zodoende de volgepakte ezels te kunnen ontwijken. Allerlei armetierige winkeltjes met al dan niet onzin, een tapijtwinkel, een koperslagerij, maar vooral een leerververij. Wat een ellende een dergelijke baan te hebben. Terug naar het hotel voor de weer aparte lunch met kip en aardappelen in zo’n puntmutspan (tahine) waarna een bezoek aan Meknes. Voor het avondeten naar een paleiszaal met muziek en een voorstelling van 5 tamboerijnslagers die met een duikvlucht bij diverse dames op schoot vlogen, een acrobaat met theeglaasjes en een buikzwieperes. Als klapstuk een trouwpartij van Henk en Truus de Voogd in oosterse gewaden en dito hoofdtool maakte de avond compleet en sfeervol. ’s Zondags vertrek uit Fes, een flinke rit van 480 km. Telkens weer die aparte natuur door het midden-Atlas gebergte. ’s Winters ligt hier sneeuw maar altijd die schamele hutten zonder water en licht en met geiten enz. Toch op bepaalde afstanden een zendmast voor onze mobieltjes en hier dus wel stroom. Plots een prachtig Oostenrijks aandoend dorpje, goed verzorgd met (Vervolg op pagina 25)

- 24 -



een beroemde universiteit naar de gids vertelde. Tijdens de rit vertelde de gids zeer gedetailleerd over de leef- en huwelijksgewoonten van de Berbers en de ramadan. Ik kreeg bijna de indruk dat hij ons wilde bekeren tot de Islam met telkens Wagha (oké) als bevestiging. In de bus ontstonden enige darmproblemen die met pillen van Dik en advies van Stein (zus van Dik) tot rust kwamen. Maar bovenal vond iedereen het een bijzondere rit en belandden we in een goed hotel in Marrakech. ’s Maandags naar een berbermarkt, een langgerekte straat met allerlei winkeltjes van vers vlees tot schotelantennes, maar ook een ezeltjesmarkt waarnaast een opvallend schone slachterij met een soort binnenplaats waar slagers hun vlees vers uit de slachterij aan de man brachten. Van lamsvlees tot koeienkop en geitenstaart tot pens. Op de markt werden we net als overal lastiggevallen door jongens die ons van alles wilden verkopen, zoals armbandjes en dolken. Ook bezochten we een Berberwoning en aten een stukje koek en dronken muntthee. Dinsdag na het ontbijt een flinke informatie aan elkaar, velen hadden inmiddels darmklachten en er was een levendige ruilhandel in medicijnen. Daarna naar de kashba van Marrakech. Een heel andere dan in Fes. Hier op een plein slangenbezweerders, waterdragers, een verhalenverteller en een goochelvrouwtje. Hier in de kashba rijden ezelkarren en minipick-ups tussen de mensen en het is een ongeordende rommel van winkeltjes en ambachtstraatjes, het lijkt wel een middeleeuwse markt. We bezochten een kruidendokter met zalfjes en kruiden tegen van alles en nog wat. De lunch in een paleiszaal met Marokkaanse muziek was gezellig. ’s Avonds gingen een elftal leden met een taxi naar het marktplein van Marrakech. Een prachtig gezicht met al die lichtjes en vol met muziek makende mensen, een beetje gokken en een acrobaat die volgens mij niet goed bij zijn hoofd was en veel eettentjes, want na zonsondergang mag worden gegeten in de ramadantijd. Op woensdag in Casablanca een kleine rondrit en de grootste moskee van Afrika en de graftombe van Hassan II, de niet zo populaire vader van de huidige koning Mohammed VI. Na de lunch naar Rabbat. Tijdens de rit zoals altijd een goede sfeer met de nodige mopjes over en weer en gezellige onderonsjes. De gids die tijdens de reis bijzonder veel en interessante informatie gaf met veel wagha over Marokko en zijn hulpje Karim welke ’s nachts in de bus sliep en zodoende de bus bewaakte, maakten een sympathieke indruk. Ook hier in Rabbat weer een perfect hotel. Voor het diner werd wat gewandeld in prachtige maar totaal verlaten straten, welke na het eten een drom van mensen bevatten en alle terrassen zaten vol omdat in de ramadantijd dan weer eten was toegestaan. Donderdag op weg naar Tanger langs het enorme paleis van koning Mohammed VI. Na de lunch een wandeling door de hoofdstraat van Tanger waar juist op dat moment de koning zou langskomen en ja hoor met veel vertoon van bewaking kwam de bij het volk geliefde koning snel voorbijgereden. Terug naar de bus die werd belaagd door jochies van 10 tot 20 jaar die onder de bus probeerden te kruipen en zich vastklampten om zodoende mee naar Spanje te rijden. In Tanger verlieten we de bus voor een stempel in de pas en de bus reed het douaneterrein op. Voor het laden werd de bus aan de onderzijde gecontroleerd en ja hoor er kwamen twee van die rakkers onder (Vervolg op pagina 26)

- 25 -



de bus vandaan. De overtocht verliep vlot de pascontrole aan Spaanse zijde niet. We moesten met de koffers in de hand door de douane maar controle moet er zijn nietwaar? Op naar het hotel waar het diner ons bijzonder goed smaakte. De laatste dag reden we in goede harmonie naar Calpe met onderweg een lunch in een typisch Spaans wegrestaurant en nog een koffiestop. Hierna kwamen we zeer voldaan bij de club terug. Tenslotte; Marokko is een bijzonder land met een aparte structuur. Het Atlasgebergte, met zelfs sneeuw en enorme vlakten en in het zuiden de Sahara. Maar altijd héél anders dan Europa. Het is een bezienswaardig land. Het was voor mij de tweede keer, maar ik had het niet willen missen. Vooral de sfeer tijdens de reis was meer dan geweldig te noemen en de uitstekende chauffeur Rosario, de perfecte gids en de zorg van Karim die telkens de dames assisteerde bij het uitstappen en de bus elke dag schoonmaakte. Het blijft een unicum hoe onze Dik Termeer steeds weer een prachtige reis weet samen te stellen die altijd boeit en tot in de puntjes is verzorgd. Wij kunnen terugzien op een heel bijzondere reis. Ik denk dat ik namens alle deelnemers spreek als ik zeg dat het een reis was die van het begin tot het einde boeiend en verrassend is verlopen en niet in de laatste plaats door de goede sfeer.

Wandelen, circa 2002

- 26 -


Busreis Navarra-Rioja

An van Gemert

Omdat ik pas kort lid ben van de club, heeft Frans Roodenriis mij gestrikt om een reisverslag te maken van de trip. Ik zal mij even voorstellen: An, gehuwd met Jo van Gemert, woonachtig in Urb. La Empedrola, Calpe. 23-10-2006. Om 7 uur vertrok de bus van het oude clubhuis richting Zaragoza. Het was een mooie rit door heuvels en dalen en door de schitterende herfstkleuren boeide de rit van begin tot einde. In de stad aangekomen hebben wij de Plaza en de Basilica del Pilar bezocht. Avonds konden wij de koffers uitpakken in ons hotel in Castillon. 24-10-2006. Om 11.00 uur brachten wij een bezoek aan de grootste bodega ter wereld. Er is ondergronds een gigantisch bedrijf gebouwd waar het hele proces van de druif tot wijn zich afspeelt. Een ieder was gefascineerd, op een diepte van 18 meter wordt 12 miljoen liter Rioja per jaar verwerkt. Van de mogelijkheid om de wijn te proeven werd dankbaar gebruik maakt. Middags een bezoek aan Logroño en aansluitend Santa Domingo de la Calzada, daar hebben wij een kathedraal bezichtigd, het was prachtig. 25-10-2006. Vandaag als eerste naar Olite. Het is een juweel! Er zijn nog sporen van de Romeinen en de Goten te vinden binnen de stadswallen en het schitterend gerestaureerde kasteel van Karel III. Daarna een stuk van de pelgrimsroute gevolgd, de Camino de Santiago met de dorpen Tafella, Estella en Lodosa waar wij een conservenfabriek hebben bezocht, we volgden pepers die werden gewassen, gebrand, gepeld en ingeblikt. Spectaculair. 26-10-2006. Eerst een bezoek gebracht aan het klooster en de kapel van Roncesvalles, dit ligt aan de franse tak van de Camino de Santiago. Pelgrims komende vanuit Frankrijk en het noorden en bezoeken eerst deze plaats voordat zij hun tocht voortzetten richting Santiago. Middags Pamplona bezocht en gewandeld door straatjes waar tijdens de feesten de stieren doorgejaagd worden. 27-10-2006. De gehele dag San Sebastián. Een schitterende stad, eerst een geweldig uitzicht over de zee, de baai en de stad vanaf de Igeldoberg. Daarna met een gids door de stad gewandeld. Het is onmogelijk om dit in een paar uur te doen, daar moet je eigenlijk dagen voor uittrekken. Een feest zijn ook de pinchos, een soort tapa’s in tientallen soorten en smaken, smullen ! Op deze laatste avond werd ons een aangeklede borrel aangeboden door de reisleiders, een heel leuke verrassing ! Geweldig !. 28-10-2006. De laatste dag, op weg maar Calpe een bezoek gebracht aan Tereul, de stad van de liefde. De legende van Diego en Isabel is ons daar verteld. De mariscos, de tot christenen bekeerde moslims, hebben deze stad tot het belangrijkste openlucht museum van Spanje gemaakt. De Paseo de Ovalo, de toren van El Salvador, het gemeentehuis, de plaza mayor, de kathedraal. Alles was erg mooi. Na een gezamenlijke lunch arriveerden wij om 19.00 uur vermoeid maar voldaan in Calpe. De avonden in het hotel werden gevuld met bridge, klaverjas, dansen en linedansen onder leiding van Suzanne. Veel dank gaat uit naar de reisleiding. Annie en Frans hebben zich enorm ingespannen om het ieder naar de zin te maken, alles was goed geregeld en Mireille was een onmisbare schakel tussen de gids en de deelnemers van deze reis, zonder haar hadden we veel informatie gemist. Aan alle drie onze hartelijk dank. - 27 -


De overzomerlunch

Joke en Adri Schipper

Volgens “de dikke van Dale” is de betekenis van Overzomeren het tegenovergestelde van Overwinteren. Twee tegenover gestelde begrippen die gezamenlijk Ger en Gerri Walman bijna de das omdeden. Wat was namelijk het geval, deze beide actieve leden hadden een lunch georganiseerd in het restaurant “ La Solana “ en eigenlijk alleen maar numeriek rekening gehouden met uitsluitend de Overzomeraars en nauwelijks rekening gehouden met het grote aantal Overwinteraars welke ook deel namen aan dit geweldig geslaagde festijn. Zij dachten een respons te krijgen van ongeveer vijfentwintig personen. Het werden er bijna vijftig met als gevolg PANIEK in de tent, zowel bij de organisatoren alsmede in de keuken van het restaurant. Mogelijk heeft deze lichte paniek bijgedragen tot dit overgrote succes. Want dat het een grandioos succes werd waren alle aanwezigen het erover eens. Zo-

wel de kwaliteit van het eten als de onderlinge stemming was onovertrefbaar. Als klap op de vuurpijl werd er nog een spiritual rondje gegeven door de jarige Joop Monfrooy. De eerste (niet) officiële happening van het nieuwe clubjaar werd hiermee een bijna niet te overtreffen succes. Dit alles hebben wij te danken aan Ger en Gerrie Walman en uiteraard ook aan de keukenbrigade. Wel vroeg ik me af in welke hoedanigheid onze organisatoren deze activiteit ontplooiden, echter bij navraag hieromtrent werd mij te kennen gegeven dat Ger de hotemetoot is van alle activiteiten. Een minpuntje voor mij dus. Het belangrijkste was het geweldig resultaat van deze bijeenkomst. Ik neem dan ook de vrijheid om mede namens alle aanwezigen Ger en Gerrie hartelijk te bedanken voor deze onverwachte super lunch en wat ons betreft volgen er zo meer. Info oktober 2007

Kerst viering - 28 -


Voorjaarsreis Costa Brava - Barcelona

23-28 Maart 2009

Van uw reisverslaggever. De bus was nog niet goed en wel een uurtje vertrokken toen de mededeling volgde dat, traditiegetrouw, het reisverslag door het “jongste lid” moest worden geschreven. Daar Colette en ik pas sinds November 2008 lid zijn van de Nederlandstalige Club voelde ik hem al hangen. Welnu , hierbij mijn indrukken. Beschouw het liever als een sfeerverslag dan een reisverslag. 52 deelnemers en alle voortekenen waren gunstig. De weersvoorspelling voor de komende week zag er goed uit, de sfeer in de bus was al meteen goed en is al die tied zo gebleven. Regelmatig ging de snoepzak rond en van achteruit de bus bereikte ons voorin menige lachgolf. Ger’s moppentrommel bleek onuitputtelijk en s’ avonds tijdens het diner was iedereen weer enkele moppen rijker. Nu nog proberen te onthouden. De eerste stop was in Peniscola. Nooit gerealiseerd dat deze stad zo’n mooie aanblik biedt. Vooral vanaf het kasteel op het schiereiland gezien. Optrekje van Papa Luna ofwel Paus Benedictus XIII (rond 1410) bezocht. Redelijk sobertjes in vergelijking met die van zijn latere collega’s. De eerste avond in ons Hotel, na een langdurig diner, de eerste verdieping aangedaan. Alwaar animatie en dansen. Amusant was de aanblik alleen al van de aldaar verzamelde Engelse hotelgasten die her en der in stoelen en banken hingen of lagen. Veel decibellen .Veel overgewicht , tatoeages en lage , goedgevulde decolletés. Dit laatste ook tijdens het ontbijt. Veel te zien; vooral rondom de koffieautomaat. Redelijk veel koffie gedronken. Coronation Street Blues op de eerste verdieping toch maar achter ons gelaten en op naar Hotel Don Juan, waar volop werd gedanst. De veelbelovende naam werd niet geheel waargemaakt. Hoewel het bezoek aan het Dali museum nog enkele dagen op zich liet wachten meende ik warempel enkele creaturen op de dansvloer te ontwaren die aan het surrealistische oeuvre van de meester leken te zijn ontsproten. Moet gezegd worden de Spanjaarden zijn een danslustig volkje. Op het Lago Banyoles een rondvaart gemaakt met de fluisterboot. In een woord : genieten. Het weer was weer uitstekend evenals het gezelschap. Vervolgens Girona aangedaan de groene stad met de meeste platanen van geheel Spanje. Prachtige architectuur , afgewisseld met zorgvuldig aangelegde parken. Hieraan kunnen we in Nederland nog een puntje zuigen. Gezien de crisis zal dit er voorlopig niet inzitten vrees ik. Over crisis gesproken , rond een uur of vier streken we met een groepje van 8 a 10 reisgenoten neer op een terrasje alwaar na de eerste bestelling de obers het terras al begonnen te ontruimen. Klantvriendelijk? Hoezo? Geen mensen ( no gente…?), was het excuus. Kijkend naar de prijslijst vonden we dit nu ook weer niet zo erg. De Sagrada Familia kwamen we niet zomaar binnen. Identificatie verplicht. (Vervolg op pagina 30)

- 29 -



Deed even denken aan voormalige oost Duits / communistische toestanden. Wel een indrukwekkend en spectaculair technisch hoogstandje dit 125 jarige - nimmer gereedkomende - project van Gaudi. Overigens, smaken verschillen; persoonlijk vind ik dit monsterlijk geheel eerder thuishoren in een pretpark als de Efteling. Maar, je moet het gezien hebben. Tragisch aan zijn einde gekomen die Gaudi. Op 74 jarige leeftijd overreden door een tram; heeft het vervolgens nog 3 dagen geduurd alvorens men “de zwerver” had geïdentificeerd als de beroemde bouwmeester. Altijd een goed jasje dragen dus, vooral goed op de tram letten en aldus proberen dit soort rampspoed af te wenden. Donderdags het Museum / Theater van Dali in Figueras bezocht. Leuke man die Dali. Bij leven al een wereldberoemde provocateur. Had overal schijt aan, zelfs aan de aanblik van zijn museum; hiervan getuige de symmetrisch aangebrachte stenen drollen aan de buitenmuren van het Dali Theater / Museum, zijn kroonwerk en laatste grote kunstwerk voor zijn overlijden. Menig beroemde schilder blonk uit in een bepaalde stroming; Salvador Dali blonk uit in alles , een genie in zowat alle ..ismes: impressionisme, futurisme, kubisme, fauvisme, pointillisme ,surrealisme, noem het. S’middags naar Pals. Heel pittoresk, en alweer prachtig weer. Lekker slenteren en genieten en natuurlijk een terrasje. Nederlanders staan internationaal gezien toch al bekend om hun dorstigheid. Er kunnen in den vreemde nog zoveel nationaliteiten verzameld zijn, als je een bult mensen ontwaart op een terrasje zijn het 9 van de 10 keer landgenoten. Alfred Heineken hoor je in zijn graf gniffelen.

Vrijdag Besalu , een oude stad met zijn Romeinse brug uit de 11e eeuw bezocht. Vervolgens met de trein de Pyreneeën in. Zaten we op 2000 meter hoogte in de sneeuw en ja, ook hier weer een strak blauwe lucht en een meer dan spectaculair uitzicht. Afgezien van alle bezienswaardigheden vielen ook de uitgebreide lunches en diners onder de hoogtepunten. Al was het alleen maar vanwege de rijkelijk vloeiende wijn. Goed sfeertje, veel gelachen. Zaterdag, na het pakken van koffers richting San Sadurni de Noya waar we afdaalden in de onderaardse gangen van een bodega. Aanvankelijk meende ik in de duistere diepte massa’s hangende vleermuizen aan de gewelven te ontwaren. Was dit onder invloed van alcoholische versnaperingen of werkelijkheid? Bleek een druipsel van stof en vocht. Alle onderaardse gangen met de pik in de hand gegraven volgens de vertaling van Mireille. Later , terug in de bus , haastte Mireille te verklaren dat ‘n pik’ een ‘houweel’ is. Wat een opluchting. Semantiek dus. Overigens petje af voor Mireille die door haar vertalingen en uiterst charmante Vlaamse tongval ons “Ollanders” telkens weer op het juiste been zette. Enkele kilootjes zwaarder , vele indrukken en nieuwe contacten rijker ging het vervolgens huiswaarts. Inmiddels was het lichtelijk gaan regenen. Sneu voor ‘de buitenwacht’ maar niet zozeer voor ons . Siësta in de bus. Wat kon (Vervolg op pagina 31)

- 30 -



het dan even stil zijn. Bleken er foto’s genomen te zijn van snurkende buspassagiers. Moet wel geweldige plaatjes opleveren al die open monden , rare grimassen en houdingen. Frans vertelde dat ook hij in de loop der jaren een collectie vergelijkbare opnames heeft verzameld. Hoe slaapverwekkend die reisjes wel niet kunnen zijn ( … ). Wat was dit een geweldige week en wat hebben we genoten. Zijn er dan alleen maar leuke dingen te melden? Nee. ‘s-nachts bruiste het hotel van ‘levendigheid’ wat menigeen zijn nachtrust kostte maar dat kunnen we de reisleiding niet verwijten. Complimenten voor de organisatoren Annie en Frans, de Chauffeur Paco, onze tolk Mireille, oh ja …en onze reisleidster Lydia (... por favor, …...por favor). Mario van der Burgt

El bolígrafo ( De Pen )

Magda de Bruyn

De schrijver van de pen wijst iemand van de leden aan, gevraagd of ongevraagd, om een volgende keer een ogen stukje te schrijven over hoe hij of zij hier terecht is gekomen. Henk, je wordt bedankt om de pen naar mij door te geven. Ik ben geen verteller, dus in korte lijnen. Spanje was al in 1966 ons vakantieland. Verliefd op het klimaat, bergen, Spaanse gastvrijheid, het lekkere eten en het vrije leven, deed ons aan Indonesië denken. Helaas in 1977 door trieste omstandigheden , geen behoefte meer naar Spanje te gaan. In 1983 op een school reünie een schoolvriendin tegen gekomen die ook verknocht was aan Spanje. Ze ging al 18 jaar naar Moraira. Jé waar ligt dat? Ik dacht na Barcelona komt niets meer. Ben met haar het jaar daarop meegegaan en ja , dan komen de kriebels. Dat werd elk jaar richting Moraira.

Totdat in 1993 mij de vraag gesteld werd; " en Magda wanneer kom jij hier wonen ?" " hebben jullie wat voor mij?" Ja ze wisten wel iemand die een huisje in de verhuur had. Afspraak gemaakt, het huisje bekeken en ik was verkocht. Ik zag het helemaal zitten, zwembad, mooi uitzicht en zon.Wat wil men nog meer? Nou de volgende morgen was het over. Hoe doe ik het, wat doe ik hier alleen, ik spreek de taal niet.

Oké , de kinderen zijn de deur uit wat let je? Ik had nog vier dagen om te beslissen. Knoop doorgehakt, " ik doe het", zie wel waar het schip strandt, of oud worden achter de geraniums of hier leven. Ik zit inmiddels al 13 jaar in Spanje, 4 jaar in Moraira en 9 jaar in Calpe waar ik Henk en Hannie op Spaanse les heb leren kennen. Ik vind het nog steeds tof hier te zijn, een fijne club leuke vrienden, geniet van alle activiteiten. Ik voel mij nog steeds even jong als Inmiddels een leuke vriendenkring ik gekomen ben. Dit is mijn verhaal. gekregen en telkens weer met heim- Ik geef de pen door aan Annie wee terug naar Nederland. Schoonjans.Succes. - 31 -


Verwennen

Jos van Twijver

Had u dat verwacht, die verwennerij op eerste Kerstdag in de club ? Ik niet. Gingen er al geruchten dat een Kerstbrunch zou worden georganiseerd, lees je in het novembernummer van de Info iets over een soort rösti (aardappelbereiding) en een warm hapje (groentebereiding). Als dat nou de Kerstbrunch moet worden ? Nou ja, gaan we toch maar voor de gezelligheid. Toen Thea en ik op eerste Kerstdag in de club precies op tijd binnenstapte wisten we niet wat we zagen. Een prachtig versiert Clubhuis, keurig gedekte tafels en alle plmns 50 gasten keurig aan die tafels gezeten met een glas champagne in de hand. Wat een welkom. Wat een ervaring. Wat had ik daarvan graag een foto genomen. Die zou uniek zijn geweest. Na het door ons begroeten van deze gasten werden we gesommeerd snel plaats te nemen. Iedereen was binnen, dus het feest kon beginnen. Het feest, of liever het menu, bestond niet uit die aardappels en eierdooiers met gesnipperde ajuin,(zie pagina 27 Info nov.) doch uit een zorgvuldig samengesteld geheel aanvangende met een amuse. Dan een koud voorgerecht gambacocktail huisgemaakt, warm voorgerecht courgettesoep met bijlagen en sorbet. Ansje van Brandenberg droeg in de pauze een gedicht voor, waarna een hoofdgerecht geserveerd werd van varkenshaasmedaillons, aardappelpu-

ree en groentegarnituur. Een kaasplankje als tussengerecht en tenslotte een “trio dessert proeverijtjes”. Na afloop een koffie compleet. Dat alles tegen een prijs van 20€ Kom daar eens om in een driesterrenrestaurant. Antoinette, Emmy, Corrie en Agaath moeten hieraan hun handen vol hebben gehad. Weliswaar hebben hun ega´s ijverig meegeholpen, ook met het voortreffelijk op tijd tegelijk uitserveren, maar ga er maar aanstaan. Bovendien, en dat vind ik heel belangrijk, was alles uitstekend op temperatuur. Menig horecabedrijf kan aan deze door amateurs geleverde prestatie een voorbeeld nemen en een lesje leren. Een tip voor de penningmeester. Mocht de club in financiële nood komen ? Gewoon met deze bezetting een restaurant openen ! Desiree en Rita verzorgden de muziek via de geluidsinstallatie. Ook dat gebeurde vakbekwaam, zachtjes tijdens de pauzes zodat er gepraat kon worden en wat luider tijdens het eten. Het werd zo gezellig dat de voetjes van de vloer gingen en er een bescheiden polonaise werd gedanst. Dames en heren : U mag het nog eens doen. Graag zelfs !

- 32 -


Champagne ontbijt Mario van der Burgt Maandag 19 juli, 2010, La Fustera strand De avond / nacht ervoor was een hele zware en korte geweest. Toen mijn lief mij Maandag ochtend na enkele luttele uurtjes slapen wakker probeerde te porren stond mijn hoofd er dan ook helemaal niet naar. Ik was te druk in de weer met het bestrijden van een fikse kater en een legertje alcohol demonen. Daarbij had ik vooral behoefte aan rustig uitslapen , heel langzaam en voorzichtig ontwaken, zeker niet forceren , liters karnemelk , sterke koffie en paracetamol. Champagneontbijt, het idee alleen al. In mijn jonge jaren, recht uit de kroeg zou ik er mijn hand niet voor omgedraaid hebben. Maar nu, onder zulke erbarmelijke omstandigheden…...

De eerlijkheid gebied me ook te vermelden dat de naam Champagneontbijt bij mij een redelijk hoog “Privé en Story gehalte” oproept. Waarom weet ik niet maar ik vind het typisch iets uit de roddel- en riool Journalistiek. “Wat gaan jullie doen? Champagne ontbijten“. Da’s nog ‘ns andere koek dan een bammetje happen. ’Champagneontbijt’ heeft een tikkeltje modieuze bijklank met eenzelfde lading als het modewoord :‘Liefdesbaby’ om nu maar iets te noemen. Vroeger werden die niet geboren. Alleen tegenwoordig, in de leesmap bij de afhaalchinees. Onze voorouders kregen geen `Liefdesbaby´s, nooit. Terwijl er, vooral in het rijke Roomse Leven naar mijn idee toch veel liefde en tijd in ging zitten. Heel veel. Afijn, what’s in a name. Champagneontbijt dus. Alles stond thuis al gereed. Geen ontkomen aan. Bovendien, sávonds flinke vent, sóchtends…… je kent het cliché. Moeders’ wil is wet. Op naar het strand. Ik drukte haar op het hart dat we gezien mijn deplorabele toestand vooral niet te lang konden blijven en dat we zeker niet als laatste huiswaarts moesten keren , hetgeen bij ons nogal eens het geval is. Ook ik heb immers het recht om gedurende de dag rustig te herstellen, of anders gezegd, te recupereren zoals de Vlamingen dat noemen; een fiets kun je herstellen maar een kater niet, zeg nou zelf. Moet worden gezegd, dat La Fustera strandje is niet verkeerd; heeft een beetje een familiaal karakter; knus, niet te groot, overzichtelijk. Een echte aanrader. Parkeerplaatsen vlakbij het strand. Niet te ver zeulen met strandstoelen, parasols, klaptafels, koelboxen gevuld met allerlei hapjes en vooral veel champagne(cava). Aanvang: 9 uur . Binnen no time was de harde kern van de Nederlandstalige Club Calpe aanwezig. De echte feestgangers dus. Wim Vink ontpopte zich spontaan als een ware kok en gastheer. Weldra geurde het strandje naar zijn vers gebakken eieren met spek. Om je vingers bij af te likken. Wat een service. Na enkele voorzichtige happen en slokken begon ik me warempel al een stuk beter te voelen. Ondanks het vroege uur

- 33 -


begon die champagne ook steeds beter te smaken. Het boulevardmuurtje stond al gauw vol met trofeeën in de vorm van lege champagneflessen. Het strandtafereel deed een beetje denken aan tegenwoordige jongelui die op een camping druk doende zijn muurtjes te bouwen van kratjes bier, beelden die we allemaal wel uit de media kennen. Niet dat wij nu zo jong zijn, maar het sfeertje, zoń soort sfeertje bedoel ik dus. Het strand begon al aardig vol te lopen. Zon, strand, lekkere hapjes, drank, leuk gezelschap en her en der monokini‘s. Bij ons gezelschap ? Nee zeg, kom nou, nee bij ons geen blote damesborsten , nee verder het strand op. Daar waren ook nogal wat leuke pronte , licht bestijgbare tiepjes te spotten (zoals een goede kennis van mij het altijd plastisch uitdrukt). En ga nu asjeblieft niet zeggen dat dit zo vrouw- onvriendelijk klinkt want het is net het tegenovergestelde. Kortom volop genieten dus. De Guardia Civil had de zware taak op zich genomen op de boulevard te patrouilleren. Een hele geruststelling. Er werd over ons gewaakt en er kon ons niets gebeuren. Het ontbijt kreeg een muzikaal tintje toen er een gitaar werd gehaald. Liederen kwamen voorbij van de Everly Brothers tot smartlappen van Johnny Jordaan , tante Leen en de Havenzangers. Iedereen inhaken, meedeinen en meezingen. Gezellig hoekje daar op dat strand van La Fustera. Nou zijn de Spanjaarden wel iets gewend als het op feesten aankomt maar wij, Nederlanders, hebben ze tijdens en na het recente WK voetbal toch een poepje laten ruiken. Ondanks onze 2e plaats. Ze hadden dus al kennis gemaakt met het uitbundige Oranje gevoel. En nu alweer ; wat dat betreft liep onze Nationale reputatie op ons vooruit. En zo verstreek de tijd dus op Maandag 19 juli. Gezelligheid kent geen tijd. Al helemaal niet toen in grote kring de moppen aan de orde kwamen. Naarmate de zon feller ging branden werden de moppen pikanter, de kring steeds kleiner doordat alle parasols tegen elkaar werden geschoven en we bijna bij elkaar op schoot kwamen te zitten. Ik mocht eerder die ochtend nog wel zeggen vooral niet te lang te willen blijven! Inmiddels was het 16.00 uur geworden en dus tijd om de boel aan de kant te doen. Alles schoon achtergelaten keerden we voldaan huiswaarts. (nu al…?). Hulde voor de activiteitencoördinator en alle deelnemers. Volgende keer weer. Ondanks factor 15 was ik behoorlijk verbrand. S’nachts merkte mijn lief in bed iets op in de trant van mijn rooie , enigszins gezwollen nek.. Hoe noemen de Vlamingen zoiets nu ook al weer? …..zouden ze dan toch gelijk hebben?

- 34 -


Vrijdag de dertiende

Mario van der Burgt Ik geloof niet zo in bijgeloof. Dat brengt ongeluk. Eigenlijk is vrijdag de dertiende zo'n dag om lekker onder je dekbed te blijven liggen met een goed boek, drankje onder handbereik om er zaterdags weer uit te komen. Gewoon een dagje overslaan; je moet het ongeluk immers niet tarten.

Nu was die vrijdag de dertiende februari de eerste echte mooie dag na enkele gure. Strak blauwe lucht, lekker temperatuurtje. De dag kon niet meer stuk. Ik had er zin in. Eerst naar de club beetje “zupen en kleppen” daarna lekker eten en afsluitend met zijn allen naar de Texas Bar. Flink doorhalen. Een beter begin van Valentijnsdag kun je je bijna niet voorstellen. Op naar de club dus. Altijd gezellig. Zie ik Rudi Meyers en zijn charmante assistente zitten, de medewerkers van IMED Levante . Regelmatig houden ze 'spreekuur' op de club. Bloeddruk laten opmeten is nooit weg want er gebeurt op onze leeftijd teveel rondom je heen. Steeds al laten doen; krijg je telkens een keurig kaartje mee met de testuitslag erop. Alles goed, veilig gevoel. Bovendien is Rudi met zijn – voor Hollanders – grappige Vlaamse tongval altijd in voor een gezellig babbeltje. Zo ook deze keer . Het vriendelijke gezicht van de charmante verpleegster betrok toen ze mijn bloeddruk opnam. Nog maar eens een keer want dit leek onwaarschijnlijk. Mijn bloeddruk bleek veel te hoog: 190 x 100 ! Een wandelende tijdbom dus. Reden voor onmiddellijke opname in het hospitaal. “Hou maar rekening met enkele dagen verblijf en uitgebreide tests” merkte Rudi op. “Onverantwoord als je onder dergelijke omstandigheden in jouw auto stapt en huiswaarts rijdt”. Mijn aanvankelijke relativerende reactie had een averechtse uitwerking op de IMED zorgverleners. Rudi raadpleegde Ria onze voorzitster met de kanttekening dat hij geen enkele verantwoordelijkheid zou dragen voor mijn onverantwoord gedrag en wees me nog eens op de mogelijke consequenties.....”er hoeft maar dit te gebeuren ( ...knipte met zijn vingers ) en je zit de rest van je leven in een rolstoel”. Nu is de vraag wat 'dit' dan wel mag zijn maar het dubbeltje begon wel te vallen en ik begon me allengs beroerder te voelen. Nu heeft de Texasbar weliswaar een rolstoelvriendelijke toegang tegenwoordig maar een dergelijk vooruitzicht trok me in het geheel niet aan. Op die manier kun je in luttele minuten een blakend gezond persoon ziek lullen. Buiten aan de hangouderen - staantafel vertelde ik ontgoocheld mijn relaas. Een lotgenoot en goede vriend raadde me LOSARTAN aan. 1 pil per dag en je bloeddruk vliegt omlaag. Ik haastte me naar de dichts bijzijnde apotheek nadat ik aanvankelijk de auto had willen nemen. Beter maar lopen. Binnendoor, langs de Chinese winkel is de apotheek op korte loopafstand bereikbaar. Kon ik alvast wennen aan mijn nieuwe levensstijl. Op de terugweg naar de club het eerste pilletje onder mijn tong gelegd. Kijken wat het effect zou zijn en wederom de bloedruk laten opnemen. De charmante verpleegster las de bijsluiter en wist te melden dat deze pillen nu juist het tegenovergestelde effect hebben. Een - 35 -



2e bloeddruk poging leverde een nagenoeg gelijk resultaat op nadat ik haastig het restant pilletje had uitgespuwd. Hoe is dit nu toch in Godsnaam mogelijk. Altijd normale waarden gescoord en nu dit! Bovendien voelde ik me kiplekker. Rudi wist me te overtuigen dat hier sprake was van een levensbedreigende situatie en adviseerde met klem onmiddellijke ziekenhuisopname. Ik probeerde mijn huisarts te bellen voor consult maar tevergeefs. Het weekend was al aangevangen en op sommige plaatsen was zelfs het carnaval al begonnen. Nerveus geworden raadpleegde ik mijn echtgenote die zag dat ik inmiddels danig in de rats zat en dus besloten we spoorslags met Rudi en assistente richting IMED ziekenhuis te vertrekken. 'Bij twijfel niet inhalen' schoot me ineens te binnen. Rudi had de urgentieafdeling inmiddels van mijn komst op de hoogte gesteld. Tegen zo'n overmacht was ik niet bestand. Weet ik nu eindelijk ook wat een BDE is (Bijna Dood Ervaring). Onverantwoord als ik zou rijden , dus eerst naar huis, wisselen van auto omdat mijn lief niet in mijn auto kan rijden. Catharina de verpleegster reed mee, mocht er onverhoopt iets gebeuren. Aanvankelijk overwoog ik nog aarzelend om wat extra nachtgoed mee te nemen voor het geval dat , maar zag daar van af en beloofde Colette dat ik die nacht in ons eigen bedje zou vertoeven. Toch maar een boek meegenomen; je weet immers nooit... Onderweg praatte Catharina honderduit. Ze was Roemeense maar woonde en werkte al jaren in Benidorm. Even schoot het door me heen – heel even maar hoor - dat het wel eens een geval van misinterpretatie van haar zou kunnen zijn; zo'n bijsluiter is immers niet eenvoudig te lezen. Die gedachte liet ik echter maar snel varen. Hun deskundigheid en kordaat optreden mocht ik niet in twijfel trekken. Bovendien waren we al op weg om een levensbedreigende situatie te keren. We arriveerden in een bomvolle wachtkamer van de afdeling spoedeisende hulp waar Rudi ons opwachtte. Sjonge, wat ik daar in de gauwigheid voor ellende bij elkaar zag zitten...! Rudi siste me vertrouwelijk toe dat hij me “er wel effe in zou steken” Nou heb ik een bloedhekel aan mensen die voordringen en zeker aan voorkeursbehandelingen maar ja, wat moet dat moet. In een crisissituatie moet je nu eenmaal prioriteiten stellen. Met een mensenleven mag niet worden gespot! Na luttele seconden wachten werden we door een team behandelaars ijlings naar een behandelkamer gedirigeerd (nee, ..nooit nummer 13 , die zul je daar niet aantreffen) een volle wachtkamer noodlijdende patiënten verbouwereerd achter ons latend. Even meende ik bij sommigen zelfs een blik van berusting te ontwaren . Rudi's invloed was hier merkbaar en de naam van de Nederlandstalige Club Calpe opende blijkbaar vele medische deuren. Er volgde een intake door DR. Dinora een aantrekkelijke Zuidamerikaanse vrouwelijke arts. Ik voelde me ineens al een stuk beter. Terwijl ze sprak meende ik op de achtergrond een salsaband zachtjes te horen spelen. Alleen al daarvoor was een bezoek aan de spoedeisende afdeling de moeite waard. (Vervolg op pagina 37)

- 36 -



Hierna ging een team van assistenten aan de slag met allerlei tests. Bloedproeven, naalden in beide armen ,ECG , röntgenonderzoek en daarna lijdzaam wachten op de uitslagen. Spijtig overdacht ik wat we deze kommervolle avond allemaal aan onze neus voorbij zagen gaan; de gezelligheid met onze vrienden, samen eten, daarna doorzakken. Maar ja laten we wel zijn, met een doodskleed aan ga je niet bij de Texasbar uit je bol. Bleek overigens dat Catharina de tekst van de LOSARTAN bijsluiter abusievelijk verkeerd had geïnterpreteerd maar dat terzijde. Volgens Dr. Dinora wel degelijk het middel bij uitstek tegen hoge bloeddruk. Nu heb ik altijd de mond vol over de welgemeende maar inefficiënte aanpak van de Spanjaarden , de eerlijkheid gebied me om te onderstrepen dat er hier uiterst bekwaam en efficiënt werd gewerkt.

Rudi is trouwens 'ne toffe gast. Toen de uitslagen successievelijk binnen kwamen en goed bleken te zijn was ik van de eerste schrik bekomen en begon ik weer wat praatjes te krijgen. De ene anekdote volgde de andere op en de moppen vlogen over tafel. Grote pret, Hilariteit alom. De wachtkamer zal wel gedacht hebben........Dat trok tevens de aandacht van de medische assistentes die die vrolijkheid wel konden waarderen en aangemoedigd door zoveel gelach nieuwsgierig even binnenwipten. Achteraf bezien zou opname voor enkele dagen overkomelijk zijn geweest; wat liep daar mooi spul rond zeg. Tja, leven is nu eenmaal lijden. Dr. Dinora kwam uiteindelijk de diagnose keurig samengevat in een uitgebreid medisch verslag toelichten: hart en overige functies goed, bloedwaarden goed, enkel een kritische hoge bloeddruk. Pillen slikken dus , regelmatig bloeddruk opmeten, levensstijl aanpassen. Geen zout , de drop pot laten staan, evenals de fles, alcohol aanmerkelijk verminderen (...slik) , geen suiker, geen of nauwelijks vet, geen cafeïne, meer bewegen en afvallen. Werk zat de komende tijd. De naalden uit beide armen werden verwijderd , wondjes verbonden en na afscheid te hebben genomen van de medische staf togen we opgelucht huiswaarts. Kwamen we om even na tienen thuis bleek er een probleem te zijn met de septic tank. De stank was niet te harden..............Shit always happens at the same time! In de slaapkamer merkte ik dat er nog een aantal “pads” links en rechts aan mijn borstkas kleefden. “Niet weggooien, kunnen we altijd nog gebruiken als boekenlegger” merkte mijn vrouw droog op. Ons Zeeuwen ben zunig! Mijn lief heeft ter verzachting van alle leed toen maar haar recent aangeschafte pikante negligeetje aangetrokken; Limited Edition , speciaal ontworpen voor de echte Valentijn fetisjist. Het is overigens betrekkelijk rustig gebleven de rest van de nacht. Volgend jaar is er weer een Valentijnsdag, wellicht dan. Te bedenken dat de maanden Maart en November 2015 weer een vrijdag de dertiende hebben ! Mij zullen jullie niet zien. Ik heb dan andere prioriteiten. Een toptent dat IMED Levante maar je kunt er beter wegblijven. - 37 -


L U S T R U M L I E D - 30 jaar geleden . . .

Op een mooie zomerdag Kwamen wij hier aan Waren met z’n allen in het Autootje naar Calpe toegegaan. ’t Was een vreselijk eind, Mijn hemel wat een rit was dat. Toen nog zonder airco, en die Kustweg, nou je zweette wat. Maar toen kwam daar toch de zon, Scheen op de Peñon. Eindelijk heerlijk rúst en pootje báden Tot de láte avondzon. Maar wat kun je vérder in dit Spaanse oord, Dan drinken in een púb ? Daarom is er hier, de Nederlandse Club. Daarom hebben we, onze Nederlandse club.

- 38 -


- 39 -


Edificio Mare Nostrum 1, Calle Xaloc 14, Calpe Apartado de Correos 379, Calpe Telefoon clubhuis , NIF: G

Recommend Documents