Een 'Zenkutsu dachi morote gedan barai...kamaete!' Als een pijl uit een boog schiet je in de voorwaartse houding. Je linkervoet staat stevig op de grond, linkervuist perfect boven die knie geplaatst. Je staat met je schouders gedraaid (hanmi), je rug is recht en ook je rechtervoet staat goed verankerd. Toch ben ik niet helemaal tevreden. 'Altijd oogcontact houden met je tegenstander,' berisp ik je. 'Ik concentreerde me op de receptie, senpai,' breng je hijgend uit. Het is niet de eerste oefening die ik je laat uitvoeren. 'Je concentreerde je op de vloer,' geef ik terug. 'Je vecht niet tegen een lilliputter maar tegen iemand van je eigen hoogte.' Ik negeer het antwoord in je ogen. Natuurlijk weet je dat al. Het is elke karateka tientallen, zoniet honderden keren ingeprent. Maar weet je het ook? Terwijl ik om je heen lopen bekijk ik je houding kritisch. Een buitenstaander zou waarschijnlijk niets aan te merken hebben op je stand. Ze zouden slechts een mooie, jonge vrouw in een kraakwit karate-outfit zien die hard haar best doet een standbeeld na te bootsen. Ik kijk met een andere blik. Ik let slechts op wat verbeterd kan worden. 'En wat moet dit voorstellen?' zeg ik bars, op je rug tikkend. Meteen maak je je rug ietsje kaarsrechter dan je al stond. 'Je hebt net een simpele voorwaartse schop tegengehouden. Een gewone mae geri. Je tegenstander heeft ook nog handen. Als je zo naar voren blijft buigen kom je daar nog wel achter.' Je zegt niets. Ook dit heb je al veel te vaak gehoord. En nog niet vaak genoeg. Je zenkutsu dachi is wel goed. Mag ook wel, gezien het huiswerk dat ik je meegegeven had. Ik hurk naast je neer. 'Gewoon voorwaarts vorderen. Mae ni,' mompel ik half tegen mezelf. 'Vooruit...Kamaete'. Je stap voorwaarts is prima. Je blijft laag, zet je heupen correct in en ook op de halvemaanbeweging van je rechtervoet is niets aan te merken. 'Mooi...en nu achterwaarts. Sagaru. Kamaete.' Je achterwaartse beweging is nog altijd veel minder goed. Er is dat je je linkerhiel nog altijd optilt bij de verplaatsing. Dit weet je – en dit zeg ik ook – maar dat heeft me nu niet echt prioriteit. De andere twee fouten zijn wél erg voor de graad die je hebt. 'Laag blijven. Deze knie...' Hier raak ik je linkerbeen aan, 'die moet gebogen blijven. Je moet laag blijven. Sluipen. Bekijk nu eens hoe je staat. Je hele stand is om zeep. Ja...kijk maar. En verder niet bewegen!' Met tegenzin werp je een blik in de manshoge spiegel naast ons. Je moet erkennen dat het waar is wat ik zeg. 'En nu zakken...nog meer...ja, dat is beter. Zo sta je stabieler...toch?' 'J...ja, senpai.' 'Goed zo. Yame. Yasume. Die pols- en enkelboeien die ik je getoond heb...wil je die aandoen?' Twee Terwijl je mijn boeien om je polsen doet voel ik twijfel. Dit is ook allesbehalve orthodox. Daarom laat ik me ondanks mijn zwarte band liever senpai dan sensei noemen. Noem het maar een afwentelen van verantwoordelijkheid. Dat neemt niet weg dat ik dit ernstig opneem. Wat we van plan zijn is geen lachertje. En zou ik je ook nooit hebben gezegd als je me niet almaar zat uit te horen hoe het toch kwam dat ik zo'n goede gevechtshouding heb. En dat kan ik je ook niet kwalijk nemen, gezien hoe vaak we tijdens de lessen tegenover elkaar staan. Waarschijnlijk is dat waarom je me vertrouwt. Waarschijnlijk is dat de reden dat ik jou uiteindelijk genoeg vertrouwde om
je die foto te laten zien. Misschien had ik dat beter niet gedaan. Het was als een onderling geheimpje bedoeld, niet als een uitnodiging. Toch ben ik er, na symbolisch protest, mee akkoord gegaan je te helpen. Ik vind het al dapper dat je tot bij mij huis bent gekomen. Terwijl ik dit overdenk heb jij je in die boeien gewerkt en kom je spontaan in een kaarsrechte heisoku dachi voor me staan. Je glundert zowat van trots. Ik wenk je naar de hoek van de kamer. Naar de twee mahoniehouten balken die op een metertje van elkaar verticaal van vloer tot plafond reiken. De twinkeling in je ogen wordt nog enthousiaster als ik je tussen die balken in dezelfde stand commandeer. De D-ringen aan je polsen en enkels rinkelen bij het uitvoeren van je zenkutsu dachi. Ik kijk er nauwelijks naar; in plaats daarvan open ik de nabije kast en haal er de planken uit tevoorschijn. 'Je hebt geoefend?' stel ik half vragend vast. Het is niet zozeer een bewondering van je houding als wel een inschatting of je dit aan gaat kunnen. Je spieren moeten het minstens gewend zijn. 'Ja, senpai'. 'Mooi. Blijf stil staan. Nog iets dieper. En rug recht houden. Zo. Prima.' Terwijl ik dat zeg neem ik je bij de heupen en schouders en corrigeer ik je zo in de perfecte positie. Vooral je nek moet perfect staan. Gelukkig zijn we nagenoeg even groot. Er gaat een soort huivering door je heen. Ik doe alsof ik de blos op je wangen niet opmerk. Na nog een keer gevraagd te hebben of je er klaar voor bent breng ik de eerste plank omhoog. Die is dik, van donker hout en heeft een halve cirkel met dikke voering aan de brede kant. Die plank schuift prima in speciaal ervoor voorziene groeven in de balken. Ik duw verder tot dit gedeelte je nek vooraan half omsluit. De tweede plank ziet er bijna hetzelfde uit, maar heeft buiten een gevoerde halve cirkel ook twee kleinere gaten links en rechts van het midden. Deze plank schuif ik langs achteren tegen je aan. Je ademhaling wordt voelbaar zwaarder. 'Geef me je hand,' merk ik op. Nog terwijl ik het zeg leid ik je rechterhand naar waar de zijkanten van de planken elkaar raken. Je voelt dat er een schuifslot op een van de planken zit. Met jouw vinger schuif ik de grendel ervan over het haakje om de andere plank. Door jou dit te laten doen hoop ik je wat tot rust te brengen. Dit is een erg beklemmende situatie. Het is van groot belang dat je niet in paniek raakt. Ik wil je niet de indruk geven dat ik je gevangen zet. 'Aan je linkerkant zit een gelijkaardig mechanisme. Wil je die planken daar tegen elkaar vast maken?' Je gehoorzaamt meteen. Intussen strijk ik over de voorkant van je ingeklemde nek. 'Dubbel gevoerd bont. Zo zacht als maar kan zijn. Maar probeer er niet op te steunen. Blijf in de goede stand staan en er gebeurt je niets. Trouwens...je barai verzwakt.' Met een schril kreetje strek je je armen weer tot vuisten naast je dijen. Ik loop verder om je heen. 'Je weet waartoe die twee gaten in de planken achteraan dienen?' 'Om mijn rug recht te houden, senpai,' geef je terug. Ik knik. Dat is, onrechtstreeks, het juiste antwoord. Ze dienen om de bamboestokken die ik dadelijk uit de kast zal halen te ondersteunen. Die zullen je rug in kaarsrechte houding dwingen. Zonder nog iets te zeggen haal ik de eerste stok uit de kast. Die is iets meer dan een meter lang en zo dik als een kindervuistje. Nadat ik het je heb getoond hou ik deze verticaal tegen je rug aan. Je schouders zijn veel te gespannen. Dit is echter nog niet het moment daar iets van te zeggen. Langzaam laat ik de bamboestok omhoog komen tot de bovenkant in het linkergat achterin je geïmproviseerde schandpaal schuift. Ik duw nog iets hoger en haak de onderkant vervolgens tussen jouw rug en je groene
band in. Erg stabiel staat deze stok nog niet. Dat komt dadelijk pas. Met weloverwogen bewegingen herhaal ik deze procedure voor een tweede stok, die ik in de rechter opening schuif. Beide stokken vormen nu een soort 'V' die bij je billen samen komen. Dan wikkel ik twee extra karategordels die ik over mijn arm had gelegd om je lichaam en knoop ik op die manier de stokken tegen je rug aan. De ene gordel komt vlak boven je boezem, de ander er net onder. Je kijkt er een beetje ongemakkelijk bij. Is dat omdat je borsten zo extra geaccentueerd worden? Of is het de houding? 'Je kan jezelf nog altijd gemakkelijk losmaken,' sus ik je. 'Een gordel losknopen zou je inmiddels blindelings moeten kunnen. Alleen zijn het er dit keer drie in plaats van één. Dat is alles. Gaat alles goed?' 'Ja hoor.' 'Goed...laten we dan eens kijken wat je armen kunnen doen.' Drie Op dit punt druk ik zacht op je schouders ter waarschuwing dat je er veel te veel spanning in hebt zitten. Je poogt te ontspannen zodra ik je aanraak, maar al te gemakkelijk gaat het niet. Je morote-houding blijft best stram. 'Ontspannen houding,' geef ik aan, over je armen strijkend. 'Alleen bij het uitvoeren moet er kime in zitten. Nu...ontspan. Laat maar even helemaal hangen. Ja...helemaal.' Je armen vallen slap naast je lichaam. Dan neem ik ze een voor een op en houd ze op vijfenveertig graden met de vloer. 'Zo...gewoon op die hoogte houden. Je hebt maar een minimum nodig om je armen zijwaarts en tot vuisten gebald te houden. Nu is dat genoeg. Dit is na de afweer. Ontspan. Blijf rustig.' Uiteraard is dat al heel wat moeilijker dan normaal. Nu je nek en rug in die houding gedwongen blijven is het een stuk moeilijker om je op je armen te concentreren. Gelukkig heb ik ook hier een bamboestok voor. Die schuif ik net boven je achterste horizontaal tussen je rug en de vertikale stokken door. Zodra die stok halverwege is gebied ik je om je vuisten te ontspannen en het hout vast te nemen. Terwijl jij even zo blijft staan zet ik een paar stappen naar de kast om er enkele korte touwtjes uit te halen. Die komen met enkele snelle wikkelingen zowel om het hout als jouw polsen te zitten. Echt strak trek ik het niet aan. Het is ook niet zozeer de bedoeling om je vast te binden als wel om je te ondersteunen. Je vindt het ongetwijfeld vreemd dat ik touw gebruik in plaats van die boeien. Vooral als ik zelfs wat moeite moet doen om die Dringen weer enigszins bereikbaar te maken als ze half onder het touw en bamboe verborgen raken. 'Eigenlijk hou je op deze manier je armen iets te ver naar achteren,' geef ik toe. 'Ze horen naast je lichaam te zijn; niet erachter. Dat is echter een detail. Je staat verder in een prima positie. Voel je dat?' 'Ja, senpai,' antwoord je benauwd. Ik overweeg te vragen of de houding niet te moeilijk voor je is, maar zie ervan af. Je kan dit toch op elk moment aangeven. 'Je hangt nog steeds niet vast. Hou eens één hand in een vuist en neem met je andere hand de balk eens beet? Nu kan je de koorden gewoon over de balk verschuiven. Precies zo, ja. Op deze manier kan je eerst je ene hand bevrijden en daarna de andere. Begrijp je wat ik bedoel?' Dat doe je. Voor de veiligheid laat ik je de hele procedure nog eens herhalen met je andere arm. En ik wijs je op de volgorde van het losmaken. Eerst je armen. Dan je borst. Dan die verticale balken. En pas als laatste die geïmproviseerde schandpaal om je nek. Vervolgens kniel ik naast je neer. Het laatste stuk bamboe leg ik tussen je benen in,
alsook twee extra eindjes touw. Na een laatste controle of je zenkutsu dachi wel goed is – die is prima – wikkel ik op heel gelijkaardige wijze de uiteindes van deze balk om je enkels. Bij het uitvoeren van dit gedeelte moet ik aan Moriko denken. Jij kent haar alleen van die twee foto's. Dat wil ik ook zo houden. Zij is meer dan mijn oefenpartner maar minder dan mijn liefje. Bij haar zou deze setting niet vriendschappelijk maar erotisch zijn. Doorgaans doorstaat ze dit soort beproevingen naakt voor me. Laatst liet ze zelfs toe nog een extra bamboestok te gebruiken. Eentje met een uitgesneden halfrond uiterste aan het ene eind (zodat die op de dwarsbalk kon rusten), en met een grote vibrator aan het andere eind. Daarom alleen al houd ik dit voor je verborgen. Op dit moment zou het je vertrouwen schaden als je alles van me zou weten. Dat zou je enthousiasme voor dit experiment snel getemperd hebben, maar ik heb het je niet durven zeggen. Eerlijk gezegd hoopte ik al lang dat je dit zou willen. 'Dit is het laatste dat je dient los te maken. Voorover buigen. Evenwicht houden. Aan deze draadjes trekken. Alleen maar trekken. Het is zo vastgemaakt dat de touwtjes meteen helemaal los komen. Vooral niet proberen alles los te gaan pulken. Gewoon aan de draadjes trekken en alles komt goed.' Terwijl ik dat zeg sta ik achter je en wat tegen je aan. Doordat je nog wat wankel staat lijkt het me wel handig je nog even te ondersteunen. Halverwege die laatste zin strijk je tegen me aan. Dat is ongetwijfeld niet jouw bedoeling maar het maakt wel gevoelens in me wakker die ik op een afstand wil houden. Een moment zie ik duidelijk voor me hoe ik me naar je toe buig en mijn mond op de jouwe druk. En dat die intense kus hevig beantwoord wordt. Dan vervaagt het. Verdorie! Dit soort gedachten moet ik vermijden. Dus zet ik een stap bij je vandaan en hoop ik dat je mijn plotse visioen niet gemerkt hebt. Ik schraap mijn keel. 'Nu kan je jezelf nog los maken. Maar je wil nog verder?' 'Jawel!' 'Heel zeker?' 'Absoluut.' 'Heel goed.' Een seconde later heb ik de karabijnhaken al uit de kast gehaald. Vier Bij je rechterbeen – het achterste – kniel ik neer. Onderaan de balken zijn een paar gaten voorzien. Daar lus ik nu een streng henneptouw doorheen. De lus laat ik losjes tot bij je achterbeen komen, waarna ik de rest van het touw aan het rek vastknoop. Dan klik ik de karabijnhaak erin vast. Als ik dat ding vervolgens aan het half verborgen D-ringetje om je enkel haak staat er nog niet echt spanning op. Dat hoeft ook niet. Deze touwen zijn eerder psychologisch belangrijk dan fysiek. Op gelijkaardige wijze anker ik je linkervoet aan het rek. Je zenkutsu was al goed; die hoef ik niet te corrigeren. 'Dit was het laatste stukje waaruit je jezelf zou kunnen bevrijden. En onderschat niet hoe moeilijk dit is. Knopen vanuit die positie losmaken is veel lastiger dan het lijkt. En ik spreek uit ervaring.' Dat trekt je aandacht. 'U heeft dit ook ondergaan, senpai?' 'Meer dan eens, zelfs. Waarom denk je dat ik je dit toelaat? Ik herken die geestdrift in jou. Dat streven naar verbetering. Daarom liet ik je me ook overtuigen.' 'Ik dacht dat u niet wilde...' 'Integendeel: ik pretendeerde dat alleen maar. In werkelijkheid maak je me trots door hieraan mee te werken. Maar hoe wist ik dat jij het nodige doorzettingsvermogen had als jij me niet weet te overtuigen?' 'U liet me expres smeken om dit te mogen ondergaan?' 'Inderdaad. Het was de enige manier waarop ik erop kon vertrouwen dat jij dit echt wil. Want je weet ook wel hoe...controversieel...dit eruit ziet?' 'Ik vertrouw u, senpai.'
'En ik moest jou ook kunnen vertrouwen. En daarover gesproken...ben je er klaar voor?' Tijdens deze conversatie heb ik de laatste touwen ter hoogte van je pols klaar gehangen. De karabijnhaken hangen al aan je polsboeien. Het enige dat ik nog hoef te doen is deze karabijnhaken op dezelfde wijze als bij je enkels aan die lussen klikken. 'Ja, senpai.' 'Goed zo.' Het moment dat ik je je vrijheid totaal ontneem zou ik het liefst willen uitrekken tot een eeuwigheid. Dat gaat echter niet. Dat zou me ontmaskeren voor wie ik ben. Ik neem me voor om na afloop Moriko meteen te bellen. Ik ben geil. Dat ik het niet kan laten blijken maakt dat des te erger. Dus probeer ik elk detail in me op te nemen. Het glimmen van het metaal van je boeien. Je zachte kreunen terwijl je je evenwicht dapper bewaart. De geur van je haren. Het geluid dat de karabijn maakt als ik deze open, de lus erdoorheen laat gaan, en het onvermijdelijk dicht laat glijden. Klik. Ik loop een paar keer om je heen. Het heeft even wat werk gekost maar het resultaat is perfect. 'Een ideale houding,' merk ik tevreden op. 'Denk je dat je zo nog lang kan blijven staan?' Je uit een schriel lachje. 'O...een kwartier zal wel lukken,' merk je op. Ongetwijfeld correct. Toch moet ik de plotse neiging onderdrukken de kamer uit te lopen en het licht uit te doen. Vervelend. Net doordat je Moriko niet bent is het veel moeilijker om mijn gedachten binnen de grenzen van consensualiteit te houden. Ergens in de loop van de week zal ik wel eens polsen wat je van BDSM vindt. Voorlopig moet ik mijn gedachten onder controle zien te houden. Ik ga op een stoel zitten. 'Geef gerust een gil als iets echt pijn doet,' zeg ik. 'En aarzel vooral niet. Ga er maar van uit dat het losmaken even lang zal duren als het vast maken.' Dat vind je geen probleem. Je staat gewoon goed in je houding. En daar wil je voorlopig nog wel even in blijven staan... Vijf 'Senpai?' 'Hmm?' 'Ik...ik heb iets te vragen...' 'Geen probleem,' zeg ik terwijl ik uit de stoel overeind kom en op de klok kijk. Tien minuten...best aardig voor een eerste keer. 'Wil je los?' 'Nee, senpai. Dat is het niet.' Er is iets twijfelachtigs in je stem dat ik niet goed kan plaatsen. 'Wat dan? Wil je je voeten van plaats wisselen?' 'N...nee. De foto's die u me toonde. Ik...zou graag mae geri oefenen. Als u het daarmee eens bent.' Dat is onverwacht. Van verrassing stoot ik zowaar een lach van bewondering uit. 'Jij dekselse meid,' grinnik ik. 'Bevalt het je zo goed?' 'Alsjeblieft...' 'Laat ik jouw benen eerst maar losmaken. Dan zien we wel verder.' Het losmaken van je benen geeft me cruciale tijd om mijn gedachten op een rij te zetten. Ik wilde je alleen maar die ene foto van Moriko laten zien in zenkutsu dachi. Maar in plaats van de foto een beetje te pitch zoomen scrollde ik per ongeluk naar de volgende. Een foto die ik niet had willen laten zien. Eentje waar gedeeltelijk naakt op te zien was.
Wat moet ik nu? O, ik snap je interesse heus wel. Maar Moriko heb ik tientallen keren opgebonden voordat ik haar in die houding durfde vast te knopen. Ik ken haar lenigheid en evenwicht door en door. Die bondage op jou uitvoeren is veel riskanter. Stuur je er echt op aan dat ik je borsten mag afbinden? 'Ziezo,' mompel ik als je enkels zowel van de touwen als van het bamboe verlost heb. 'Hoe voelt dat? Niet te stram?' Je schudt je voeten uit voordat je behoedzaam antwoordt dat alles prima gaat. Als antwoord ga ik voor je staan en steek ik mijn hand open uit ter hoogte van mijn buik. 'Je wilde mae geri oefenen,' zeg ik je. 'Nou...vooruit. Probeer maar. Vanuit zenkutsu.' Een paar tellen kijk je zuur. Dan zet je je opnieuw in de houding en mik je een welgerichte schop tegen mijn hand. De schop zelf is niet slecht. Maar je moet je lichaam beter stil houden. Zeker nu: zowel het bamboe in je rug als de houten plank omheen je nek straffen je gelijk af. Je maakt meteen gorgelende geluidjes die ik ook veel mooier vind dan ik zou willen laten blijken. 'Je rug beter recht houden,' geef ik aan. Hopelijk zonder een te duidelijke grijns. 'Dat doe ik ook,' geef je met schorre stem terug. Ik trek een wenkbrauw op maar zeg niets. Het is niet nodig. Wie wou je iets wijsmaken? Met tegenzin geef je een volgende trap tegen mijn opgehouden hand. 'Dit was niet wat ik bedoelde, senpai,' zeg je na een tiental mae geris van beide benen. 'Ongetwijfeld niet,' geef ik terug. Dan zucht ik. 'Het was niet de bedoeling dat je die tweede foto zag.' 'Maar ik zag het wel.' 'Dat wil niet zeggen dat je dat aan kan.' Je werpt me een giftige blik toe. Dan til je langzaam je rechtervoet recht omhoog tot je knie je borst raakt. Om een of andere reden raakt dat net een verkeerde snaar bij me. Ik zal niet ontkennen dat ik respect heb voor je moed en doorzettingsvermogen, maar dat wil niet zeggen dat ik me voor jouw karretje ga laten spannen. Ik kruis mijn armen voor mijn borst. 'Dit gaat er niet om of je die houding aankan,' mopper ik. 'Je hebt je groene band echt niet cadeau gekregen. Gefeliciteerd: je kan een goede mae geri geven. Maar het gaat me erom dat ik er niet op kan vertrouwen dat je die kan volhouden. Dus nee...vergeet het. Denk maar niet dat ik je knie aan je borst ga binden. Wat je op die foto zag heeft véél voorbereiding gekost. Voorbereiding die je niet kan zien maar die er wel is. Dus hou er maar mee op. Je maakt je alleen maar belachelijk.' Mijn opmerking maakt je alleen maar meer vastberaden. Ik zie zo aan je dat zo blijven staan je meer moeite kost dan je laat blijken. Je trilt van de spanning. De ketens aan je polsen klinken bijna onophoudelijk. Er komt nog net geen stoom uit je neusgaten. Maar verdomd als je niet precies in de goede houding staat. Een keurig rechte rug, goed licht gebogen steunbeen en je andere knie zo hoog opgetrokken dat je je rechterborst net niet raakt. Hoewel ik het koortsachtig probeer te onderdrukken ben ik zo geil dat ik het zowat kan ruiken. Kon ik je dat nu maar vertellen... Zeker tien seconden blijf je zo staan. Een zweetdruppel komt glinsterend op uit je huid en piegelt over je wang omlaag. Je zet je tanden op elkaar van de inspanning. Je nek zal wel continu tegen de planken aan drukken maar daar laat je je niet door afschrikken. Je zet door. Dan besluit ik dat het genoeg geweest is. Ik heb de musketons nog vast die net nog om je enkels hingen. Een ervan hou ik nu vlak voor je gezicht. Een seconde wijs ik ermee naar je knie en je borst, en hoe die elkaar vrijwel raken. Dan leg ik het vlak voor je kin neer op de dwarsbalken van je schandblok.
'Dat gaat niet gebeuren,' zeg ik scherp terwijl ik je rechtstreeks aankijk. Je trotseert mijn blik nog altijd. 'Niet nu,' voeg ik eraan toe. Dat doet – eindelijk – je blik wankelen. Maar nog geef je niet zomaar op. 'Yame!' snauw ik luid. Je zet ogenblikkelijk je voeten neer. Hoera voor conditionering. 'Yasume,' besluit ik. Je mag het niet leuk vinden. Maar je respecteert tenminste mijn besluit. Epiloog Terwijl jij uitgebreid douchet bekijk ik je uitgebreid. Je hebt geen echte marks maar wel mooie, rode vegen. Voor een keer ben ik blij dat er zo weinig vrouwen in onze dojo trainen. Dan zal het veel minder opvallen. Je glundert helemaal. 'Dat was een fantastische ervaring,' is het eerste dat je zegt als je druipnat onder de douche vandaan komt. 'Blij dat je het leuk vond,' antwoord ik mat. 'Maar je begrijpt dat ik absoluut niet wil dat hier enige ruchtbaarheid aan gegeven wordt? Ik heb je die foto laten zien omdat ik je vertrouw. Maar als dit uitkomt in de dojo durf ik me daar niet meer vertonen. En dat is eigenlijk nog maar het minste van mijn zorgen.' 'Is het echt zo erg?' merk je verbaasd op. 'Ik weet dat het controversieel is, maar zo controversieel toch ook niet? Ik heb wel gehoord van een school waar ze de leerlingen met een bo op hun lichaam slaan, puur om hen te leren pijn te leren verdragen.' 'Dit is controversiëler,' antwoord ik. 'Je kan je wel voorstellen wat er zou gebeuren als die foto's op het internet zouden belanden?' Je knikt ernstig. En ik ben al blij dat je niet vraagt waarom ik die foto's gemaakt heb. Dat is een verhaal dat ik nog niet wil vertellen. 'Mag ik nog iets vragen, senpai?' 'Natuurlijk.' 'U zei dat u die houding ook doorstaan heeft.' 'Dat klopt.' 'Ook...die tweede houding? Die aanloop naar mae geri.' Ik kan slechts knikken. Daar wil ik zelfs nog minder uitleg over geven. Je weet nu al meer over Moriko dan ik zou willen. Gelukkig stel je je ook hier discreet op. '...ik hoop dat ik die op gegeven moment ook mag ervaren, senpai.' 'Je hebt veel doorzettingsvermogen. Ik twijfel er niet aan dat dat er nog wel van komt. Maar wel op mijn termen.' 'Deed het pijn? Dat uw borsten afgebonden werden, bedoel ik.' Ik zucht. 'Dat is voor elke vrouw anders. Maar om je vraag te beantwoorden: maar een beetje. Ik was vooral gefocust op mijn taak. Het was pas achteraf dat ik hoorde dat ik bijna twintig minuten in die houding gestaan had. Het had heel kort geleken.' Je knikt. Ongetwijfeld ligt nu de vraag wie het was die me in die positie gebracht had je op de lippen. Maar dat zou ik je toch niet vertellen. Een vrouw moet haar geheimen kunnen bewaren. ©Wever, juni 2014
Verklarende woordenlijst: Heisoku dachi: gesloten stand; wordt voornamelijk bij het begroeten gebruikt. Kamaete: begin! Kime: kracht Mae geri: eenvoudige voorwaartse schop. Mae ni: voorwaarts. Morote gedan barai: een versterkte lage afweer met de handen. Het wordt uitgevoerd
door de vuisten voor het hoofd te kruisen en snel te ontkruisen tot naast de dijen. Sagaru: achterwaarts Senpai: senior leerling Yame: ophouden Yasume: rust ter plaatse Zenkutsu dachi: een voorwaartse stand. Best te vergelijken met iets halfweg een knieling op één been en rechtop staan.
