Van 6 maanden tot 1 jaar. Pok is groot en wordt echt erg sterk! De baas begint met oefenen volgens 'The Koehler method of dog training'. Misschien is Pok er nog iets te jong voor, maar anders is het te laat! De baas past de oefeningen wel aan aan z'n leeftijd. Niet al te lang en wat stokken gooien of anders spelen erna zodat Pok kan ontspannen. We hebben niet de ruimte om hem 'te laten lopen', hij moet mee uit naar plaatsen waar hij los kan en dat is over de stoep, wegen oversteken, noem maar op. En het is niet de bedoeling dat we door onze grote jonge hond over straat gesleurd worden...! De baas oefent dagelijks met hem. Eerst een tijdje aan de lange lijn zodat hij meer gericht op gaat letten, en na een week of 2, naast lopen (of volgen, of heeling, maakt niet uit hoe je het noemt, wij zeggen altijd naast). Als ik hem 's avonds meeneem naar een losloopterrein oefenen we onderweg het geleerde in de praktijk. Naastlopen, opletten, zitten voor we oversteken, dat soort dingen. Ook voor we de deur uitgaan moet hij zitten en blijven. Dan kan je 'm rustig z'n riem omdoen, de deur openen en eerst zelf naar buiten, dan pas Pok. Bij thuiskomst moet hij weer zitten en blijven, riem af en ná ons de deur door. Wij gaan voor! Het is echt een fluitje van een cent om een hond dit te leren en scheelt een hoop ergernis. (Allemaal klem in de deuropening...). Braziel gaat niet altijd mee en tijdens de training leidt het ook teveel af. Daarbij heeft Braziel de behoefte niet om veel te lopen (de tuin is voor hem eigenlijk genoeg), al helemaal niet als er 'gewerkt' wordt.... 's Avonds neem ik hem wel vaak mee, en dan is hij het 'braafste jongetje van de klas'! Vaak vergeet ik 'm aan te lijnen omdat hij perfect naastloopt. Hij heeft het ooit goed geleerd en ook nog show-ervaring met z'n fokster. Vertel hem niets over naastlopen, hij weet er alles van. Bij de training wordt gebruik gemaakt van een slipketting. Als Pok gewoon mee over straat moet heeft hij een leren halsband om. Een slipketting is nl. alléén om te corrigeren. Hij mag nooit in z'n slipketting gaan 'hangen' want daar krijgt hij het alleen maar benauwd van en er is dan ook niets meer te corrigeren.... Veel mensen gebruiken de slipketting gewoon verkeerd. De slipketting moet altijd los hangen, behalve als de hond iets fout doet, dan trekt ie éven aan. Dát is het moment waarop gecorrigeerd wordt. Het is dus zaak om precies te weten wat je doet met je hond en waarom! En als alles rustig en logisch geoefend wordt snapt een hond (elke hond!) het snel. Pok dus ook en mooi op tijd, want het werd serieus winterweer. En glad...! Spekglad. Dan moet je een oplettende hond hebben anders ga je gegarandeerd onderuit.... Als Pok in het begin van de wandeling te enthousiast van start gaat en ik laat de lijn los (pak 'm helemaal op het eind), dan staat hij meteen stil en kijkt om. Dat is het effect van het oefenen met de lange lijn! Vervolgens Pokje, naast! en hij komt keurig terug om links naast te gaan lopen. Omdat hij nog jong is, vergeet hij snel wat ook alweer de bedoeling is en moet je herhalen. Maar dat geeft niet, zo slijt het er in. Hij heeft er geen moeite mee, lijkt het leuk te vinden (Oh ja!, dát was het!), en doet het goed. En door al dat oefenen, leren, luisteren en opletten kan hij steeds vaker los meelopen. Hij wordt zich bewust van de roedelregels en wat dat betekent voor hem: zijn vaste plek met zijn verantwoordelijkheden. Het is te
zien dat hij dat fijn vindt. En, heel belangrijk en leuk om te zien, hij voelt zich daardoor erg zeker! Wat voorvallen op het losloopterrein: We komen bekende mensen tegen met 2 berner sennen reuen. Een oude brave knul en een jonge, uit de kluiten gewassen woesteling! De jonge hond springt op Pok af, die nog niet de handigheid heeft om hem te ontwijken. Pok wordt de sneeuw in geboord. Maar Pok springt overeind en ze beginnen een vrolijk aanvalen achtervolg spel. Pok krijgt 'm zelfs onderuit en ze hebben grote lol! Dan verschijnt er een ridgeback. Tot mijn ergernis blijkt het de hond te zijn die onze Eik een gat in z'n nek gebeten had, destijds. Deze grote reu is allang gecastreerd maar blijft onvriendelijk (Uiteraard. Zijn wangedrag heeft als reden dat hij nooit geleerd heeft wat z'n plaats en wie de baas is....). Pok is lomp en uitgelaten en daagt uit. Ik doe niets en hou m'n mond.... De grote reu doet ook niets..., staat verstard (dat kán een uitval tot gevolg hebben...) te wachten tot hij door kan lopen. Pok dringt niet aan.... De reu loopt door. Even later verschijnt de rottweiler reu die graag de baas wil spelen.... Het laat Pok siberisch, de rottweiler kan uitvallen en achteruit krabben, Pok laat 'm links liggen en gaat z'n woesteling weer achterna. Een erg bang, gillend en om zich heen bijtend, jack russell teefje (de bazin snapt werkelijk niets van het hondje) kan 'm ook niet bekoren: geef mij die zware jongen maar! Het wordt tijd om naar huis te gaan. Zeg: Fijne avond allemaal, Pok, ga je mee...? (Dit is al samenwerken, hij krijgt geen bevel, ik vraag het 'm gewoon in mensentaal. Hij snapt dat). Hij maakt zich meteen los van alles en komt achter me aan: was leuk wel, he?! Omdat hij zo groot is kan ik 'm makkelijk even aanhalen, hoef maar een hand uit te steken, hij haalt die door zijn bek en ik klop 'm eens op z'n rug.... Pok is weer aangelijnd en dan zie ik de reu ( van toen..., met Eik...) plat op het pad liggen loeren, klaar voor de aanval...? Revanche...? Ik zeg zacht: Pokje, zit! Pok gaat meteen zitten, we wachten.... De 'baas' van de ridgeback lijnt hem aan en ze vertrekken. Ach ja...., ik heb behoorlijk moeite met het gedrag van sommige honden/bazen, Pok niet. Dat is beter....
De meeste 'lastige' reuen hebben in feite hetzelfde (baas) probleem. Let wel, zulke honden zijn niet te benijden. Veel bazen zijn niet duidelijk genoeg 'de baas' en hebben niet in de gaten wat een hond nodig heeft. Dat is jammer.... Zie regelmatig honden bij herhaling venijnige uitvallen doen als ze aangelijnd zijn en nooit komt daar een duidelijke correctie op. Verder dan een vaag: foei, dat mag je niet doen, hoor..., komt het niet. Met alle gevolgen van dien: 'hondvriendelijke' anti-trek tuigjes (...), gecastreerd (alsof dat helpt), vaak gedonder met andere reuen en overal vijanden. Met een beetje moeite kunnen veel honden het aanmerkelijk leuker hebben, zonder incidenten.... Maar ja, wie kopen er niet allemaal een pup en gaan er vanuit dat alles vanzelf goed gaat.... Toch een hoop hondenbezitters! We komen ook wel eens een vrij grote kruising herder reu (Haiko, en nou eens niet gecastreerd) tegen die zich wel degelijk even 'presenteert' bij een nieuwe honden-ontmoeting maar absoluut niet agressief is. Met opgestoken staart nadert hij Pok die staat af te wachten wie dit nu weer is en de reu loopt 'm vervolgens gewoon voorbij: Ik zie het al, groot, maar halfwas. Een hond met een goede opvoeding en een duidelijke baas! Ik zie ze wel eens in de buurt, hond naast de fiets of samen lopend. De hond meestal los (los of aangelijnd maakt hier niet uit...). Een zelfverzekerde hond die een fijn leven heeft! Zo hoort het.
Ik krijg ook wel eens de vraag: kan je hem ook los laten? Ja, natuurlijk! Loopt hij dan niet weg? Waarom zou
hij...? Zeker een bouvier (en de veel andere type honden) zal zelden de neiging hebben 'er vandoor' te gaan. Een boef is erg gehecht aan z'n bazen. Het contact met de roedelgenoten en werken in de roedel is belangrijk voor hem. Dat is aangeboren 'talent'. Hij wil nauw samenwerken omdat het zijn aard is. Onze Braziel is niet zo voor werken maar zou niet weten waarheen hij zou moeten 'weglopen'. Hij hoort bij ons en dat is wat hem betreft genoeg! Maar hij kon nogal slordig zijn: als we aan de wandel waren, toen Eik er nog was, die op jacht ging (of in ieder geval niet direct in de buurt was), dan liep Braziel zo'n beetje achter mij aan. Maar als ik iets te stevig doorwandelde en hij me niet meer zag, dan gebeurde het wel dat hij z'n 'eigen wandeling' ging lopen..., en hij kon dan gewoon 'aanhaken' bij andere wandelaars. Dan keek hij eens omhoog naar de wandelaar met een gezicht van: dit is niet de goeie, maar ja.... (Ik kon hem op een afstand zien). Als ik 'm dan riep kwam hij met een stoïcijns gezicht naar mij toe: aha, ben je hier.... Of, als ik naar z'n zin te hard liep, kon hij dringend even keffen: wácht nou even op mij...! En zelf geen stap harder lopen. Maar nu Pok er is wordt hij in de gaten gehouden en als Braziel te ver achteraan sloft, gaat Pok 'm halen! Braziel vindt dat leuk en steekt zelfs een wandeltandje bij!
Braziel en de herfstblaadjes Onze Eik ging graag op (sporen) jacht. Hij kon dan wel een tijd weg zijn. Maar dat is geen weglopen. Hij kwam ook altijd terug. Het is de aard van het ras om achter klein wild aan te gaan dus dat was hem niet kwalijk te nemen. Heb eens gezien dat hij achter een konijn aanzat die pal voor z'n neus gekaapt werd door een buizerd! Indrukwekkend hoor...!
Natuurlijk is Pok ook geïnteresseerd in alles wat beweegt en gaat graag even ergens achteraan maar het lijkt niet op wat Eik deed. Ik kon aan Eik zien of hij 'in the mood' was om op jacht te gaan. Hij was dan zeer geconcentreerd op de omgeving. Zijn zintuigen stonden op scherp en hij ging op zoek naar een begin van een spoor. Zo gauw hij dat gevonden had was hij vertrokken. Het is een keer voorgekomen dat de jonge Braziel met hem mee wilde (wat ga je doen, ik ga mee!). Maar Eik zag dat niet zitten en kwam met een ietwat verstoord gezicht Braziel bij mij terugbrengen! Daarna
maakte hij zich ijlings uit de voeten.... Als je niet gewend bent (wij hebben het echt moeten leren...!) dat je hond gedurende ongeveer een ½ uur tot een uur helemaal weg is, kan je er knap zenuwachtig van worden! En als er dan ook nog alle mogelijke rampscenario's in je opkomen is het helemaal niet leuk meer! Maar we hebben het geleerd. Hij was een verstandige en voorzichtige hond die zeker niet in 7 sloten tegelijk zou lopen. En dan maar wachten tot je hem in de verte weer zag verschijnen, met z'n tong op z'n slofjes.... Maar écht weglopen is niet logisch voor een hond. Er zal dan een reden moeten zijn die hem niet (meer) aan zijn roedel bindt. Dan is het ergens serieus fout gegaan! Met een hond als Pok is het fijn lopen! Hij is altijd in de buurt, kijkt doorlopend (je ziet hem telkens even snel de situatie opnemen) wie waar is en welke weg we nemen. Ik maak ook gebaren om hem iets te vertellen. Gewoon wijzen bv.. Als Pok voor me uit loopt en bij een splitsing of kruispunt achterom kijkt (en nu...?), dan wijs ik naar rechts of naar links of maak een 'loop maar door' gebaar. Dat gaat een hond ook snel begrijpen, heb ik gemerkt bij diverse voorgangers van Pok. Het hoort bij het opletten en de samenwerking in de roedel. En er zijn talloze gebaren, vaak vergezeld met een bevel of verzoek, die de hond opmerkt en die je dus kunt gebruiken! Door hun instinctieve opmerkzaamheid, nodig om in de roedel te kunnen functioneren, kunnen ze veel meer dan wij denken.... Wij ook trouwens...!
Donker, mistig, koud en stil
Het is nu 31 december. Pok is 7½ maand. Braziel heeft het de hele dag al een beetje op z'n zenuwen vanwege het geklap van vroeg vuurwerk. Hij heeft er pas last van gekregen rond z'n 4de jaar én Eik was, als oude Kelt, er áltijd al van overtuigd dat 'bij herrie in de lucht' de hemel naar beneden aan het komen was! Braziel heeft het overgenomen.... Pok ligt wel op te letten maar omdat wij niet reageren, noch op de klappen, noch op Braziel's spanning, is er niet veel aan de hand. Kom op zeg, een boef moet tegen wat herrie kunnen. En op 1 januari gaan ze gewoon door waar ze gebleven waren. Ruig spel met de baas, alle drie met 1 trektouw!
Pok is nu serieus een 'grote hond' aan het worden. Onlangs op het losloop terrein kwam hij een even jonge hond tegen, ook flink aan de maat maar lang niet zo zelfverzekerd als Pok. En voor het eerst zag ik dat Pok het leuk vond de hond achterna te zitten en te proberen hem in volle galop, met z'n schouder in de struiken te drukken. Dat is dominant gedrag. Even is niet erg maar de andere hond had er geen verweer tegen. Dus riep ik Pok bij me, hij kwam niet van harte, maar hij kwam, daar gaat het om. Ik zei: Pok, zit!, wat hij meteen deed. Ondertussen legde ik de andere bazin uit waarom ik het spel verbrak. Dominant gedrag op zich is niet erg, maar haar hond wist niet wat hij er tegen moest of kon doen. Dan moet je als roedelleider ingrijpen en in dit geval Pok laten voelen dat ik als baas boven hem sta. En inderdaad was het dominante gedrag afgelopen. Heb er een leer-spelletje aangeknoopt: Pok moet zitten en blijven, ik loop van hem weg met een stok in de hand en zeg na een meter of 10-15: Pok...,já! (dan pas mag hij komen) en gooi de stok. Hij vindt dat een leuk spel en ik dwing hem ermee constant op mij te letten! Hij zag de andere hond totaal niet meer staan. Het zitten en blijven tijdens het stokken gooien had de baas ook al met hem gedaan. Handig, zo samenwerken! Pok kan dit al erg goed en de afstand kan je steeds vergroten (tot buiten beeld). Het zitten en blijven oefenen we ook vaak 's avonds als ze nog een paar brokjes krijgen. Pok en Braziel
moeten zitten of afliggen (de ene keer 'zit', de andere keer 'af') terwijl de baas of ik 1 voor 1 de brokjes voor hun neus leggen. Ze mogen nog niets doen. Dan wordt de bak waar de brokjes inzitten rustig weer in de kast gezet en op já, (goed zo, jongens)! mogen ze het haffeltje voor hun neus naar binnen werken. Vooral de baas is erg goed in het telkens weer variaties verzinnen die leerzaam zijn voor een jonge hond! Het gevolg is dat hij snel een prima oplettende roedelgenoot wordt/is. In de loop van de middag heb ik 'm weer eens meegenomen naar de voetgangersbrug over de rondweg. Even zien of hij het nog weet. Toen we de straat uitliepen deed hij trouwens een plas met z'n poot omhoog! Had dat al een paar keer gezien, alleen nogal wankel en half. Nu stond hij stevig en keek ook niet meer achterom (wat doe ik nou toch...?!). Bij de brug ging het allemaal uitstekend. Netjes omhoog, boven niet bepaald onder de indruk en er keurig weer af. Daarna even los op het aanpalende veld en, gelukkig voor hem, zat er een kolonie kauwen in het gras. Allemaal de lucht in, zei Pok, en omdat hij m'n maat is mocht hij deze keer. Terug over de brug moest hij van mij in het midden gaan zitten, bij het hek. Geen punt, hij keek naar het verkeer en de omgeving. De trein vlak achter hem was ook nog steeds oké. Later nog een plas op 3 poten! Oh, leuk vind ik dat. Hij is lang genoeg pup geweest....
En dan is het goed uitrusten... Maar op een avond (een paar dagen later) was Pok behoorlijk vervelend. Puberaal vervelend.... Zo'n avondwandeling is afwisselend wat oefenen/opletten en vrij lopen betreft. Via de openbare weg naar het park en het hondenlosloopterrein. Dus naastlopen en zitten als we moeten oversteken. Gewone zaken.
Heen deed hij netjes maar naarmate we meer in het 'groen' kwamen zag of vermoedde hij konijnen. Daar wilde hij wel achteraan deze avond en hij begon te trekken.... Mocht niet, dus correctie! Wel lastig dat er nog steeds spiegelgladde stoepen zijn. En donker. Allemaal onhandig. Maar goed, toch redelijk in het park terechtgekomen. Hij heeft lekker los lopen scharrelen en er waren nu geen andere honden in beeld. Op de terugweg, weer aangelijnd, was hij echt lastig. Ofwel hij lette alleen maar op de struiken en stukken gras waar hij konijnen hoorde, zag of wilde zien! Weer een correctie omdat hij begon te trekken. Je zag hem denken: ach, mèns...! En onoplettend ging hij zitten, wat ik niet vroeg (dat moet toch ook telkens..., hé, wat hoor ik daar..., ja, daar gaat een konijn....!?!) Toen deed ik, het ging eigenlijk automatisch, wat hij zelf gedaan had bij de jonge hond een paar dagen geleden: ik liep hem klem in het struikgewas...! Hij had even echt geen boodschap aan mij en wilde vooruit. Op dat moment liep ik hem klem en kón hij niet verder (want hij zat met z'n kop in de struiken). Dat maakte indruk! Even.... Dus deed ik dat nog een keer, toen had hij door dat ik toch ook zeer dominant en honds gedrag kon vertonen! Hij liep verder als een chagrijnig schaap naast me. Bij het oversteken ging hij zitten toen ik het vroeg maar z'n kop stond nog steeds op: ach, mèns! Aan het begin van onze straat liet ik hem weer vrij van halsband en riem en was het weer goed. Maar een mooi voorbeeld van pubergedrag. Op een morgen kwamen Pok, Braziel en ik op het losloopterrein een bekende man tegen met zijn 8 jarige kruising labrador reu. Leuke hond, goed voor Pok, want deze hond heeft geen zin in pubers en snauwt tegen hem zonder verder aan te vallen. Kan Pok z'n gedrag mooi op aanpassen, wat hij doet. Van de andere kant kwam een vrouw met een jonge windhond reu (spaanse rescue hond). Een erg vrolijke hond die het geweldig vond dat Pok mee wilde rennen. Fantastisch te zien hoe deze windhond een versnelling kon maken op de toch al hoge snelheid. Pok kan vaart maken met z'n lange benen maar dit was werken voor hem! Zijn conditie blijkt prima, niet moe te krijgen. Braziel keek het allemaal aan en was blij dat wij mensen niet zo idioot aan het rondrennen waren.... Een man met 2 boerenfoxjes liep er tussendoor. De hondjes wilden zich best overal mee bemoeien maar Pok en de windhond hadden haast en Braziel reageerde niet op ze. De x labrador zat ergens in de struiken. Een inmiddels gearriveerd ridgeback teefje wilde alleen maar met rust gelaten worden. Braziel vond haar aardig zonder op te dringen en daardoor ontspande ze wat. Tenslotte verscheen de jonge hond waar Pok dominant tegen gedaan had door hem in de struiken te drukken. Nagenoeg even jong als Pok maar opvallend meer pup nog. Hij probeerde jolig een beetje mee te doen maar voor hij in de gaten had welke kant hij op moest waren de renners alweer met gezwinde spoed vertrokken.... Het was een fijn uurtje park. Na thuiskomst kregen ze eten en daarna heeft Pok erg lekker liggen slapen.
Bijna 8 maanden is ie nu. Het naastlopen gaat met de dag beter! Ook dit wordt nu snel gewoon. 'Naast' is links van de baas/bazin met de kop ter hoogte van het mensenbeen en een loshangende lijn. Hij doet het goed en we hoeven steeds minder te corrigeren. Ook tempowisselingen moet hij in de gaten hebben en meestal let hij daar wel op. Als hij dreigt te vergeten waar hij mee bezig is, even een zwaardere stap tussendoor en hij is weer alert. Pok is nog steeds erg jong dus moet hij op tijd ontspannen door even ruimte te hebben. Loslopen op eigen houtje en geen controle. Daarna moet hij zich weer volgens onze regels gedragen. Als hij het naastlopen goed onder de knie heeft op wandelingen in de buurt komt het moment om hem te oefenen in naastlopen onder andere omstandigheden. Tussen winkelend publiek in de stad bv., of in de stationshal. Maar rustig aan. Ook veel spelen en scharrelen samen zodat de roedelbinding sterk is en blijft. Als Braziel er ook bij is lopen ze soms 'gelaagd'. Braziel loopt pal aan de voet (los of aangelijnd maakt niet uit) als het verzoek 'naast' is (en het perse moet...) maar Pok inmiddels ook! Dus soms loopt Braziel onder Pok! En het kan blijkbaar.... Maar niet te lang want al die bewegende voeten en benen maken het wel wat verwarrend.... 8 maanden oud en 70 cm. schofthoogte. Pasgeleden kwamen Braziels fokkers (van kennel Okeechobee's) even 'bijbuurten'. We kennen elkaar al lang en goed. Braziel werd in z'n jonge jaren regelmatig door de fokster opgehaald om mee te gaan naar shows of hij ging een weekje bij ze logeren omdat hij moest dekken. Hij was zogezegd regelmatig even op tournee. Braziel vond het altijd geweldig om met de fokster op stap te zijn. Fijn autorijden (meestal naar het buitenland), samen broodjes eten en veel aandacht. Dus als ze alleen of samen met haar man bij ons binnenkomt, is Braziel helemaal enthousiast! Hiephoi, we gaan weer op reis...! Zo ook gisterenavond. Voor ons gewoon want we weten van de hoed en de rand. Maar Pok was erg argwanend. Vooral de fokster, waar Braziel meteen bij op schoot wilde, was verdacht in zijn ogen.... Zelfs
een (mensen)koekje wilde Pok niet van haar aannemen. Aanvankelijk begreep ik niet waarom Pok zo opvallend en niet erg vriendelijk op de fokster aan het letten was. Haar man kon Pok aanhalen, hoewel Pok wel de link tussen de 2 mensen in de gaten had. Maar vooral de fokster was niet pluis in zijn ogen.... Het was Braziel's enthousiasme wat hem in verwarring bracht! Wat is hier aan de hand? Waarom doet hij zo...? Wat gaat ze doen met Braziel..., die hoort bij ons..., een vreemde (voor Pok dan) mag niet aan hem zitten.... Ik moet goed opletten om te voorkomen dat er iets met hem gebeurd.... Dát was er aan de hand (en het past bij het bouvierkarakter). Het werd onderstreept toen Braziel, weer op de grond, naast hem ging liggen en Pok z'n kop op Braziel's rug legde: jij hoort bij mij en nergens anders...! (Heb hem dit nog nooit zo zien doen). Het is ook niet voor niets dat Braziel zich in het park zo zelfzeker voelt inmiddels. Hij wordt goed beveiligd door Pok. Uiteraard vertelden we Pok dat 'goed volk' welkom is, maar hij was niet overtuigd. Om hem onder controle te houden moest hij 'afliggen' en 'blijven' (doet ie prima). Het is uiteraard niet de bedoeling dat hij zelf uit gaat maken wat wel en niet goed is. Het is wel leuk te bemerken dat hij oplet of alles wel goed gaat. Hij is volwassen aan het worden.... Braziel is trouwens steeds actiever in het contact zoeken met Pok. Zogauw Pok wakker is en in voor wat indoor lol, is Braziel er als de kippen bij om die lol te delen. Leuk is dat. Ze worstelen wat af. Pok kan tijdens het spel Braziel's hele kop zachtjes (echt erg voorzichtig) in z'n bek nemen, een poot op hem leggen en hem vervolgens omleggen. Hij vindt het nog steeds de moeite waard Braziel dan ook nog in z'n gespierde bil te knijpen. Braziel stuitert vervolgens razendsnel in het rond en Pok probeert hem te volgen, alles in een betrekkelijk kleine ruimte.... Braziel wordt er ook wel wat hitsig van en wil uiteindelijk op Pok 'rijden'. Pok kan daar aardig (letterlijk) onderuit komen door gewoon op te staan. Hij is zoveel groter.... Maar Braziel heeft ontdekt hoe hij Pok weer kan laten liggen, heel slim: hij knijpt snel achter elkaar in een voor- en een achterpoot van Pok. Gnip-gnap! Die kapseist dan en Braziel neemt een sprong om op Pok's rug te komen, die vervolgens weer opstaat en dan begint het geintje opnieuw. Ze kunnen zich goed bezighouden samen. Vooral van Braziel zien we steeds meer 'nieuw' gedrag. Hij is erg tevreden met z'n grote roedelgenoot. Onlangs op een zondagmorgen kwamen we een vader, zoontje en 3 jarige labradorteef tegen. De teef wilde contact maar als Pok iets te wild was naar haar idee, gilde ze, waarop Pok stilstond met vraagtekens in z'n houding. Huh...??? Hij begreep dat gillen niet. Zij daagde uit, weerde weer af en Pok begreep er niets van. Braziel is beter in het negeren wat hij niet wil zien of horen en vond haar 'een lekker wijfie'. Pok is al 'een heer' en reageert genuanceerd op dames met grillen, maar snappen doet hij het niet. Het kan Braziel niet schelen. Hij is veel egoïstischer in z'n contacten en laconieker in de afwijzingen.... Probeer ik het straks nog eens. Erg leuk om te zien.
Wel begrijpelijk dat Braziel zich veilig voelt.... Wat kan je nog gebeuren met zo'n grote, zelfverzekerde maat? We zijn ons aan het oriënteren op eventuele trainingen voor/met Pok. Gewoon gehoorzaamheid kunnen we hem heel goed zelf bijbrengen. Maar hij is een werkhond. Is gewoon gehoorzaam en netjes met ons samenwerken genoeg? Als ik zo wat aan het rondscharrelen ben op internet, youtube-jes bekijk over politiehonden, IPO en wat er nog meer is, ben ik geneigd te kiezen voor politiehondentraining. Alle honden in alle filmpjes hebben het meeste lol in het pakwerk! Het is ook mooi om te zien, trouwens. Het uitvoeren van de opdrachten is wat grover bij politiehondentraining dan bij bv IPO. Het is allemaal wat
meer basaal: dit is de opdracht en dat moet snel en goed gebeuren. Bij IPO is de algemene gehoorzaamheid en perfecte uitvoering van de opdrachten ook erg belangrijk. En de hond moet zich sociaal kunnen gedragen. Maar dat brengen we hem in huis, tuin en overal onderweg wel bij. Pok is trouwens, midden in de pubertijd, erg makkelijk met andere honden. Het maakt hem allemaal niet uit. Hij weet inmiddels dat veel teven snel van zich afsnauwen, dat er reuen zijn die zich erg dominant opstellen maar omdat Pok groot én zwart is, heeft hij persoonlijk weinig last van gedoe. Andere honden kijken echt wel uit! M'n eerste 'grote zwarte' (hij was een grote 'boeren' jachthond-achtige hond, als ongeveer 6 weken oude pup gevonden in het bos, zie eBook: mensen en honden, roedelgedrag) had hetzelfde voordeel. Hij heeft nooit gevochten, alleen 2x gebotst: een erg snuivende en lastige boxerreu irriteerde hem en met een aanloopje ging hij er op af, vlakbij ging z'n kop omhoog en botste hij met z'n volle gewicht, met z'n borst, tegen de boxer die omviel.... Maanden later, bij een dominante herderreu deed hij hetzelfde. Effectief! En dat was alles in z'n hele hondenleven. Maar wat we ook met Pok gaan doen, het belangrijkste is dát we het doen.
Hem in een programma van alles leren is waarschijnlijk leuk voor de hond en de baas. Maar het kan ook dat we door het lezen en begrijpen van een goede site over hoe een hond te trainen (www.hondensport.de, deze link gaat soms naar .be, moet dus .de zijn) bv, hem zelf van alles kunnen leren. Dan is het wel helemáál op maat.
Hij is nu 9 maanden en erg plezierig in de omgang, hij doet wat hij moet redelijk tot goed. Op stap. We gaan ieder jaar naar het rondhout veiling-terrein aan de rand van de Veluwe, om te kijken wat er in kavels aangeboden wordt aan stammen. Altijd leuk, een fijne plek, honden mee. In februari is het weer zover.
Ook dit jaar is het weer behoorlijk koud door de noord-oosten wind die vrij spel heeft. Er zijn geen andere kijkers op het moment. De kavels liggen langs een bosrand en akkers. De baas bestudeert de stammen. Pok, Braziel en ik gaan eerst wat rondscharrelen. Braziel is hier al vaak geweest en kan heel handig van de ene stam op de andere springen en hij vindt het nog leuk ook (Eik was een ster hierin, hij wipte razendsnel van de ene stam op de volgende). Pok ga ik dit vandaag leren. Braziel en ik staan al op een stam en beginnen te lopen/springen. Pok weet nog niet precies wat hij wil of kan. Ik nodig hem uit om bij ons te komen en om te beginnen loopt hij zich klem tussen 2 stammen.... Maar al gauw springt hij op een stam en komt achter ons aan. De eerste rij stammen, dikke en dunnere, liggen op 10-tallen meters min of meer naast elkaar. We kunnen vooruit! Pok struikelt aanvankelijk wat onhandig van stam naar stam maar heeft snel in de gaten dat hij een beetje op moet letten waar hij z'n voeten neerzet. En natuurlijk komt het moment dat we iets verder moeten springen en Pok en ik in botsing komen tijdens de sprong.... Pok haalt de volgende stam, ik niet. Met de eerste 'grote zwarte' gebeurde dat, lang geleden, boven een sloot waar we tegelijkertijd overheen sprongen. Hij stond aan de overkant vrolijk te bekijken wat ik in die sloot aan het doen was. Meer water dan ik dacht en borrelend modderig op de bodem.... Maar het is me ook overkomen, met dezelfde 'grote zwarte',
op een koude, winterse dag, ver van de bewoonde wereld. Ik wist een fijne doorsteek, wel erg moerassig maar er liep een paadje doorheen en op sommige stukken moest even gesprongen worden van pol naar pol. Ik sprong mis doordat de zwarte tegelijkertijd sprong en kwam in het ijskoude water terecht. De 'grote zwarte' vond het weer erg grappig. Hij had geen last van het water met een ijslaagje.... M'n rubber laarzen helemaal vol, broek drijfnat.... In beweging blijven maar, dat leek me wel belangrijk! Eerst op m'n natte sokken, maar dat liep niet lekker. Dan maar weer de natte laarzen aan. Nog zeker 2 uur lopen voor we thuis zouden zijn, nou ja, vooruit maar. Ik heb aan dit avontuur toch heel goede herinneringen! Pok heeft snel door hoe stamspringen gaat. Van hoog naar laag, van laag naar hoog, allemaal geen probleem. Maar hij heeft er wel dorst van gekregen. Vlak achter de kavels ligt een politiehonden trainingsveld. Daar ook een zwemvijver. Uitgegraven en met bodem en schuine wanden van een soort dakleer. Wel vrij steil. In ieder geval probeert Pok bij het water te komen en glijdt er helemaal in. Moet ie nog zwemmen ook.... Hij kan z'n grote lijf niet zomaar op de kant krijgen maar ik heb hem te pakken bij z'n halsband en trek 'm op het droge. Hij staat zich wat verbaasd uit te schudden. Het is ook de eerste keer dat hij zoiets meemaakt. Maar hij is niet bepaald onder de indruk. We blijven nu maar even in de bosrand, zodat hij in de luwte droog kan lopen. Verderop weet ik een plek met veel dood buntgras, kan ik 'm eventueel nog verder droogwrijven. Maar dat blijkt niet nodig. Het was weer een fijne dag...! 9 Maanden en 44 kg..., kleine hondjes worden groot.
Hij en Braziel hebben net een Rabiës-enting gehad omdat ze mee moeten naar Frankrijk. Vandaar dat ik Pok's gewicht weet, nu. We gaan een week naar noord-oost Frankrijk (onder Epinal) en logeren in een Chambres d'Hôtes van Nederlandse mensen met ook 2 honden. Iedereen is sociaal genoeg dus het moet goed gaan. Maar dat duurt nog een paar dagen.... We hebben laatst op een avond een leuke wandeling gemaakt: hier in de stad was een vrij belangrijke voetbalwedstrijd. Terwijl dat aan de gang was zijn Pok en ik eens rond het stadion gelopen. Drukte, herrie, politie, bussen en zwaailichten. Pok vond het weer best en liep naast me geïnteresseerd rond te kijken. Rondom het stadion stonden diverse mobiele hotdog- en friteskramen. Met natuurlijk de nodige resten op de stoep. Hola, zei Pok, koude frites met mayonaise lust ik ook! Maar dat mocht hij niet van mij. Het gaat niet om de frites maar hij moet leren niet alles te eten wat hij lekker denkt te vinden. Dus ook alweer een goede oefening, al die kramen op een rij.... Op een simpel: Pok, nee, liep hij dan ook gewoon door (links naast en zonder te trekken...!).
Nog een keer Pok voor Braziel's bench (zonder bovenkant) en Braziel veilig erachter.
Er is zachtjesaan steeds meer gedrag wat duidt op een 'gesloten' roedelorde. Wij met z'n 4en zijn 1 geheel. Alles er omheen is prima maar de roedel werkt nauw samen en er is een duidelijke communicatie. Dat is erg leuk te bemerken.... Pok is nu zo ver dat hij goed in de gaten heeft wat de bedoeling is en hoe de verhoudingen zijn. Dat is mooi!
Ach, en dan is de week Frankrijk ook weer achter de rug. Het was fijn! Pok en Braziel hebben zich alweer perfect gedragen. De heenweg, toch zo'n 7 uur onderweg met de nodige stops, ging goed. Pok had achterin de (huur)auto genoeg ruimte, Braziel ook, op de achterbank met de bagage. Bij aankomst bij de Chambres d'Hôtes (www.maisonleroux.nl) kwamen de eigenaars naar buiten en stelden voor eerst even met de honden een stukje te lopen om ze kennis te laten maken. Vlak bij het huis een bruggetje over en dan ruimte in overvloed. Hun honden: een Lagotto romagnolo reu van 8 mndn. en een Jack russell-achtig teefje van 8 jaar (deze 2 zijn dus praktisch even oud als Pok en Braziel). En de jonge reu heet ook nog Puk (wel wat verwarrend...). Pok en Puk konden het vanaf de eerste seconde erg goed met elkaar vinden en hebben gedurende de week veel jongehondenlol gehad. Terug bij het huis mochten de honden allemaal binnen. De grote eetkamer annex keuken had ruimte genoeg. Braziel vond het allemaal prima en scharrelde er rustig tussendoor. Ook de 2 katten waren geen probleem. Tijdens het eten (we waren nog de enige gasten) moest Puk onder de tafel uit en we moesten Pok 1x vertellen dat ie z'n kop niet op tafel mocht leggen. Daarna gingen ze samen maar wat liggen spelen met een speeltje van Puk wat hij kwam brengen. We hebben 1 nacht in een gastenkamer geslapen maar de volgende dag vroeg de eigenaresse of we niet liever in het bakhuisje wilden slapen. Iets primitiever dan een gastenkamer maar wellicht makkelijker en ruimer met de honden. Een fijn huisje met een zelf bij te houden houtkachel, een zitje met bank en stoel en een 2 persoons eettafeltje. En via 4 treden, boven de oude brood-oven, een ruim bed met daklicht en uitzicht op een sterrenhemel waar je stil van wordt.... Een prima onderkomen voor ons 4-en. We hebben fijne wandelingen gemaakt met prachtige vergezichten. Veel roofvogels gezien, buizerds en wouwen vooral, reeën en af en toe een vos (ook een paar doodgereden langs de weggetjes). En stil! Overal zó stil.... Een verademing.... 1 Dag hebben we, omdat de eigenaars vroeg weg moesten en pas in de middag terug zouden zijn, Braziel (die wel toe was aan een dag rust) in het huis gelaten met het teefje en de katten en Puk en uiteraard Pok meegenomen op een flinke wandeling. Een erg fijne week weg, als je de stad even helemaal beu bent....
Puk
Pok en Braziel in Frankrijk, rust, ruimte en niet in beeld 3 buizerds.
Moe na een dag lopen....
Maar weer thuis, zoals gezegd. Pok is 10 maanden en hij lijkt toch weer wat hoger. Nog behoorlijk aan het puberen en een vrij 'harde kop' maar hij is en blijft eerlijk. Niet te flauw zijn en consequent blijven, zeker nu, want hij test regelmatig of hij 'uit kan breken' (onder het gezag uit). Soms lukt hem dat ook en als hij dan op: Pok, HIER! terug komt, oefenen we aansluitend even los naastlopen. 8-jes lopen en zo. Kan hij inmiddels goed. Naast het hondenlosloopterrein ligt een flink veld met gras en struikgewas, een al jaren niet meer gebruikt sportveld van een school. Pok kan hier goed z'n lange poten strekken, bij voorkeur achter stokken aan. Ik heb dan een paar stokken in de hand, hij moet zitten en blijven en op: ja! komt hij aangerend, als hij vlakbij is gooi ik de stok. Hij haalt die, komt in dezelfde vaart terug en gooi ik de volgende stok. Zo een aantal keer achter elkaar, tot ik toch alle stokken kwijt ben. In z'n haast vergeet hij nogal eens een stok vast te houden tot hij bij mij in de buurt is.... Onlangs deden we dit weer. Op het naastgelegen losloopveld (er staat een hek tussen) stond een groepje eigenaren te praten terwijl de bijbehorende honden op een rijtje door het hek stonden te kijken wat wij aan het doen waren. Een mooi beeld: al die hondenkoppen naast elkaar...! Een ander beeld wat ik vaak zie is iemand die z'n hond uitlaat en helemaal geen contact met de hond heeft. Muziek in de oren, mobieltje in de hand en de hond loopt ongeïnteresseerd het blijkbaar vaste rondje. Ze kijken niet naar elkaar, ze lijken niets met elkaar te maken te hebben. Het kan zoveel leuker zijn.
De baas en Pok zijn iets aan het doen (in Frankrijk)....
Pok en Braziel ook, thuis.
Ik ben Pok inmiddels aan het leren om naast de fiets te lopen. Gewoon, rustig en netjes meelopen. De eerste keer was wel wat chaotisch, hij is zo sterk en zonder enige ervaring weten hoe het moet, dat kán niet meteen. En dan ook nog rechts lopen in plaats van links. We hebben een paar keer geoefend en hij doet het goed. Eerst een beetje in de buurt, stille straatjes en dan maar een doorgaande weg met meer verkeer. Dat is ook allemaal ok. Hij is veel gewend en loopt rustig en geconcentreerd mee. Houdt in de gaten wat de fiets doet en wat er verder links en rechts gebeurt. Maar nog niet te lang uiteraard, langzaam opbouwen. We fietsen een eindje en al snel kan hij weer los z'n gang gaan. Zo blijft hij het leuk vinden, zeker niet onbelangrijk! Het hondenmandje achter op de fiets is vervangen door een nieuw. De oude was wel erg gammel geworden en Braziel moet straks ook weer mee. Toen Eik er nog was, zette ik hèm voor in de bak en Braziel achterop, we konden overal naar toe.
Toen ik de nieuwe mand aan het monteren was stond Braziel er enthousiast bij te kijken. Hij vindt het fijn om achterop de fiets te zitten.... Of liggen. Zag een keer in een ooghoek wat poten wapperen: lag ie op z'n rug plezier te hebben.... Hij zit, staat of ligt, er altijd los in. Mochten we ondersteboven gereden worden (je weet maar nooit) dan kan hij zichzelf, hopelijk, redden. En ook hij weet wat 'blijf' is (geldt net zo goed achterop de fiets). Pok's lijn heb ik gewoon vast, dan kan ik hem loslaten indien nodig. En hij heeft z'n slipketting om want hij moet snel gecorrigeerd kunnen worden. We hebben geen tijd in het verkeer om op ons dooie gemak om te vallen of wat ook.... We moeten van A naar B en verder niets. En we zijn dus inmiddels met z'n 3en op stap geweest. Ik op de fiets, Braziel achterop in de mand en Pok er naast. Dat ging prima! Hij loopt echt goed mee. Reageert ook meteen op: Pok, even wachten. Hij kent het woord 'wachten' inmiddels en weet dat er een verandering van de situatie aanstaande is. Zoals bv. een verkeerslicht op rood. Dat betekent afremmen en stilstaan. Hij doet het perfect. Ik fiets langzaam zodat Pok in een normale, rustige draf mee kan lopen. De afstand naar een ruimer loopgebied is 5 minuten met de fiets, dan kunnen ze los. Vervolgens 10 minuten fietsen, dan ik zet de fiets aan een lantaarnpaal en lopen we alle drie. Het is ook voor Pok leuk als hij dit allemaal kan, want dan kunnen we naar wat minder bekend terrein.
Op het losloopterrein in het park is het de laatste tijd plezierig. Er heeft zich weer een groepje mensen en honden gevormd die goed door een deur kunnen (de gelegenheidsroedel). Vroeg in de avond komen we elkaar vaak tegen: een man met een dobermann teef en een jonge (uit het asiel geredde) dobermann reu, de jonge berner sennen reu met baas, een kruising mechelse herder-ridgeback teef met haar baas en wat er verder zoal rondloopt. Vooral de 3 jonge reuen hebben veel onduidelijk maar ook leerzaam plezier met elkaar. Ze kennen elkaar inmiddels goed en zijn qua maat vrij gelijk. Echt ouwe-jongens-krentenbrood! Ze zijn alle drie voorzichtig met de 2 teven en zo te zien vinden ze elkaar makkelijk en duidelijk in de omgang. De dobermann teef heeft soms een politiepetje op en wil zich nog wel eens met de jongens bemoeien. De kruising ridgeback teef is vooral bezig met haar bal en als haar baas die wegslaat met een tennisracket vindt ze het wel erg belangrijk dat ze de snelste is. De 3 reuen schieten samen of om de beurt achter haar aan maar kunnen haar toch niet inhalen. Geen van de reuen zal het trouwens in z'n hoofd halen om haar bal te pakken.... Ze zijn bepaald sociaal. Groot, klein, reu, teef, iedereen is welkom. Met z'n 3-en oefenen ze zo'n beetje alles wat eventueel belangrijk zou kunnen zijn of worden. Er is vaag dominant gedrag, ze rijden wat slordig op elkaar (wat ze een correctie oplevert van de diverse bazen. Om de beurt is er 'Fulko, nee!, Pok, nee! en Joost, nee!' te horen) en ze hollen vrolijk achter elkaar aan! Het is leuk de gedragsnuances te bekijken. Pas geleden kwam een man met een aangelijnde (vast en zeker met een reden) ridgeback teef het terrein op. De 3 reuen gingen geïnteresseerd kijken maar na de eerste snauw vonden ze het wel weer best. De kruising ridgeback teef liep met een ander gezicht naar de aangelijnde teef en onderzocht haar kansen. Was de teef los geweest dan was er waarschijnlijk een gevecht gevolgd.... De volgende die het terrein opkwam was een hollands langhaarherderpup reutje en iedereen was weer sociaal en vriendelijk! Je ziet een bepaalde spanning in alle honden verschijnen als er een hond in de buurt niet helemaal past in het groepje. Dat is het gelegenheids-roedel gedrag. Pok en z'n 2 maten maken zich (nog) niet druk om elkaar maar reageren oplettend als er een dominante volwassen reu of teef in de buurt komt. Pok is met z'n nu (net) 11 maanden de jongste, dan de dobermann die een jaar is. De berner is ruim 2. Maar we zagen ook al een licht 'wringen' van de dobermann naar Pok en die vond het niet leuk..., het spel werd ietwat grimmig. Maar Pok herstelde snel en kon weerwoord geven waarop de dober zijn gedrag aanpaste. Daarna was alles weer koek en ei. Zo leren ze de gedragsregels. Maar we blijven wel opletten, het mag niet té worden. De 2 teven (dober en x ridgeback) kregen het vanavond letterlijk aan de stok met elkaar. Door een stok.... Venijnige strakke bekkies, blikkerende tanden en vooral niet toegeven aan elkaar. Het liep met een sisser af. Het gedrag van de jonge reuen was: is er wat aan de hand, dan...?. Ze hielden afstand en drentelden zo'n beetje uit de gevarenzone.... Alleen de doberreu begon te blaffen. Het was tenslotte zijn roedelgenote die hierin betrokken was, hij moest wat doen, al was het maar blaffen. Erna zag ik af en toe een zijdelingse blik van Pok richting de teven die je zou kunnen vertalen als: oppassen maat, niet mee bemoeien....
v.l.n.r.: Pok, de doberreu, doberteef en de berner
En weer een keer naar de bank en door de binnenstad terug. Pok kan inmiddels goed genoeg naastlopen en op mij letten om de binnenstad bij drukte 'te doen'. Hij deed het uitstekend. Moest een boodschap doen in een schoenmakerswinkeltje/hakkenbar en vroeg Pok te gaan zitten, wat hij meteen deed, terwijl buiten zijn beeld net een sleutel gekopieerd werd met een gemeen snerpend geluid. Hij maakte even een beweging van: ik wil hier weg..., maar bleef toch zitten. Heb hem daarvoor beloond met een aai en hem verteld dat hij toch echt de knapste hond is die ik ken! Ik meende dat oprecht en hij wist het. Daarna hebben we een broodje gekocht (we moesten even in de rij wachten, hij ging netjes zitten uit zichzelf!) wat we samen op een plein opgegeten hebben. Het was wij samen in het gewoel.... Heel plezierig!
11 maanden Braziel kan heel gedecideerd duidelijk maken of hij wel of niet mee uit wil. Soms weet hij heel zeker dat hij liever een dutje doet en de andere keer staat hij als eerste bij de deur. Als ik het kettingslot van de fiets in de voorste bak leg, is hij meteen, al kletsend (hij kan erg veel vertellen) aanwezig om mee te gaan! Fijn gereden worden, je bent een bullterrier of niet tenslotte.... Als ik dan de fiets op de stoep zet zijn de jongens nog los. Ik kan niet alles tegelijk vasthouden, maar dat hoeft ook helemaal niet. Ze weten precies wat we gaan doen en hoe dat geregeld wordt. Als Braziel in z'n vervoer getild is, moet Pok zitten en blijven zodat ik de fiets op de juiste plaats kan manoeuvreren en ik Pok rechts van de fiets kan aanlijnen. Zo zie je maar weer hoe handig het is als een jonge hond kan 'zitten' en 'blijven'.
Nog wat jonge honden actie op het losloopterrein.
Een vriendin zei van deze foto: het is net een cartoon, Pok heeft iets leuks gezegd en Fulko heeft het niet meer van het lachen...! Laatst was het druk met mensen en honden op het losloopterrein. Haiko was er ook weer eens bij en sprong telkens met een grote plons in het water om stokken te halen. Dat had de interesse van een aantal andere honden, zo ook Pok. Ben benieuwd of en wanneer hij zelf gaat zwemmen. Toen we weer terug sloften waren we ineens de meeste honden kwijt...! Er zitten een paar gaten in het hek naar het naastgelegen verwilderde sportveld. Pok was als eerste verdwenen, een aantal ging achter hem aan. Even achter de konijnen aan...! Af en toe zagen we een beweging maar verder was er akelig weinig te zien. Aan de andere kant van het veld is een weg, niet erg druk, maar toch.... Tja, nog beter oefenen. Konrad Lorenz vertelt in 1 van z'n boeken over een vriend met een fanatieke jachthond. Wat hij deze hond tot in de perfectie had geleerd was 'down' (afliggen). Iedere keer als de hond er vandoor wilde gaan om te jagen terwijl het niet kon, zei de baas 'down!', en als de stofwolk opgetrokken was, lag de hond netjes af.... Zoiets is nog wel even erg goed trainen en je ervan bewust zijn dat het niet in een vloek en een zucht lukt. Hieronder een aantal foto's gemaakt door Ruut Aussems, de baas van de 2 dobermannen. Een al warme zaterdagmorgen op het losloopterrein. Sfeertekeningen met veel informatie.
De dobermannteef Jente met stok, de reu Fulko er achter, Braziel en Pok. 3 reuen en een teef. Het is vooral interessant dat de reuen precies weten hoe de 'orde' is. Braziel is de oudste reu, maar niet dominant.... Fulko heeft het voordeel dat hij roedelgenoot Jente heeft en Pok is gewoon de jongste en leert...!
Het jack russelltje is erg klein en erg stoer. Een fijn, klein, dapper teefje (1 jr. jong).
Braziel had ineens haast om even te koelen in het water. Het tuigje is het gevolg van een nekhernia een aantal jaar geleden. Het bevalt hem goed dus laten we het zo.
Staarten en oren....
Pok is volkomen vertrouwd met de dobermannen, hoewel hij ontzag heeft voor Jente. Ze is streng.
Druk gehad....
Eerste paasdag, in de ochtend met de jongens en de fiets naar het kanaal en verder. Even het vermelden waard: na een minuut of 5 kan Pok weer los omdat we een doorsteek maken over een grote parkeerplaats, ik fiets langzaam verder met Braziel achterop. Dan moeten we een weg oversteken. Doodstil, maar als er een auto rijdt, dan rijdt ie hard.... Dus ruim voor die weg zei ik: Pokje, hier! en naast. Hij remde direct af en kwam rechts (!) naastlopen. Bij de weg zei ik: Pok, zit! Hij deed het meteen! Ik stapte ook even af. Moest 'm toch vertellen dat ie, alweer, erg knap is. Dan: ja! En hij stak over om via de bekende route verder te lopen. Braziel en ik nog steeds fietsend en Pok los. Nog geen jaar oud! Hij is goed, hoor.
Moe na veel drukte op het losloopterrein. Naast z'n vaste kennissen was er een 7 maanden oude amerikaanse bulldog waar Pok wat rustiger lol mee had. En een aantal kleine jack russell-achtige hondjes die zich frank en vrij overal mee bemoeiden. De vrij dominante rottweiler hoort inmiddels ook tot Pok's kennissenkring. We moeten op weg naar huis een stukje dezelfde kant op en ze lopen zonder probleem aangelijnd vlak naast elkaar. Dat doet ons deugd want dat betekent dat er weinig kans is op vechten in de toekomst. Al die verschillende honden met ieder zijn of haar eigen aardigheden zijn een prima leerschool voor een jonge hond als Pok. Pok is trouwens ook weer geplukt. Z'n vacht is ideaal! Zelfs z'n kop en poten kunnen makkelijk geplukt worden. En hij ligt er gewoon bij te slapen.... Iemand vroeg me of dat nou wel nodig is. Zo ruig zag hij er nou toch ook niet uit. Maar hij heeft een échte plukvacht (een plukvacht is ruwharig en geen vacht die in het wild voorkomt). Het betekent dat de bovenvacht in de ruitijd dood haar is wat in de huid blijft zitten. Het is er bv niet uit te borstelen of te kammen. Het moet er uit getrokken worden (kleine plukjes en met de groeirichting mee). De ondervacht blijft gewoon zitten. Of een plukvacht 'rijp' is test je door een paar haren tussen duim en wijsvinger te nemen en met een rukje te kijken of ze makkelijk loslaten. Laat je dat dode haar in de huid zitten dan kan de nieuwe vacht niet goed doorkomen en krijgt de hond ook nog eens behoorlijke jeuk.
Pok begon al scheefgeleund tegen heggen aan te schuren. Dan weet je óók dat de bovenvacht rijp is. Er zijn in de gelegenheidsroedel wat verschuivingen te zien. De dobermann reu wordt wat meer bazig en de berner en Pok hebben nog niet zo goed door hoe ze daar een passend weerwoord op moeten geven. Pok en de berner hebben een meer gelijkmatig temperament. De dober heeft zijn teef en het komt vaak voor dat zo'n reu wat feller is of wordt dan reuen die in hun eigen roedel geen teven hebben maar alleen nog een reu. Het is eenvoudiger samenleven zonder teven.... (Oh jeetje..., en ik heb een oud volièreboek met daarin het zinnetje: voor rust in de volière, zet er alleen mannen in.... De rest is voor een lange avond met shag en whisky...). Het is inmiddels gebleken dat het 'grassprietfluitje' goede diensten bewijst. Verder weg, met de fiets, zit veel klein wild. Het is voorjaar, overal zitten fazanten te roepen en zijn jonge konijnen op ontdekkingsreis. Pok blijkt toch behoorlijk geïnteresseerd! In een nogal wild stukje bos, ingeklemd tussen snelweg en kanaal zit van alles en nog wat. Ik zie en hoor het meestal niet, Pok wel! Hoewel hij niet 'op jacht' gaat zoals Eik, kan hij toch ineens vertrokken zijn. Eik verdween onhoorbaar, Pok laat alles kraken wat op zijn weg komt...! Hij is bepaald geen woudloper, hoewel hij onhoorbaar kan sluipen! Maar als hij met z'n scherpe blik iets in het vizier heeft, ramt hij overal doorheen. En dan toch, komt een bekend rampscenario in gedachten: konijn, vlak voor zijn neus, rent de snelweg op.... Dan blaas ik maar weer op een grasspriet en komt Pok onverwacht snel en uit een geheel andere richting dan ik verwacht had.... En al die tijd loopt Braziel gewoon zonder op of om te kijken met mij mee (als het tenminste niet te snel gaat) en ben ik blij met de totaal niet in 'jacht' geïnteresseerde bull terriër.... En dan: bij het kanaal even pauze. Braziel komt naast me zitten, Pok scharrelt wat rond. Ik hou een gedeelte van m'n aandacht bij hem. Dan zie ik een mooie tor langskomen en op datzelfde moment hoor ik een paar galopsprongen en is Pok verdwenen! Voor een minuut of 5, dan is ie terug. Vroeger in de trimsalon ging dat ook zo. De te trimmen hond stond los op tafel (niet vast aan een haak, niets). Als de telefoon ging moest ik minimaal 50% aandacht op de hond houden. Werd mijn aandacht volledig opgeëist, dan was de hond van de tafel af, zo niet dan bleef hij waar hij was! Dat is goed om te weten en ook te gebruiken. Aandacht is ook instinctieve communicatie.... Vanavond nou eens niet naar het losloopterrein maar samen met Pok, lopend, naar het kanaal. Daar is een flinke grasrand die in de loop van voorjaar en zomer vol groeit met riet met daartussen alle mogelijke bloemetjes. Zomaar een erg groen stuk tussen industrieterreinen en kanaal. Voor we bij die grasrand zijn is er een kade waar meestal wel wat binnenvaartschepen afgemeerd liggen. Er wordt vooral grind, zand en oud ijzer geladen. En er zijn silo's met veevoer waar nogal wat gemorst wordt wat vooral duiven en eenden aantrekt. Ik kom daar graag. Pok ook, een totaal andere omgeving. En duiven moeten de lucht en eenden het water in. Hij regelt dat wel even. Op een vaak terugkerend schip hoort mechel Boris thuis. Een reu met een venijnige kef (tenslotte moet hij zijn schip bewaken). Op de kaai heeft hij iets minder te vertellen en maakt wat argwanend contact met Pok.
Ik ken die hond al langer en het is een leuk beest. Eik had nooit moeite met hem, Braziel ook niet dus hij zal ook wel een kennis van Pok worden want ze zullen elkaar nog vaak genoeg zien. Naast al het losloopterrein gedoe is zo rustig scharrelen met z'n 2en ook erg plezierig. We komen hier dan ook regelmatig.
De kade
Het begin van de groenstrook
Nadat hij voor de zoveelste keer even iets geregeld heeft, nu, met een kraai op de grond komt hij weer enthousiast op me af. De greppel waar hij net overheen gesprongen is, staat na regen vol water. Hij kan daar ook met geweld doorheen spetteren. De naam 'vuilbaard' (de Belgische ondertitel voor de bouvier) is passend! Die hangt werkelijk overal in. Opgedroogd ziet de sik er imposant uit maar dat komt weinig voor. Gelukkig heb ik al sinds jaar en dag geen licht gekleurde, mooie of dure kleren aan. Mij maakt het dus niet uit.
Een enkel waterhoentje moest ook snel terug in de plomp
En hij is een mooie roeselaarse bouvier geworden!
Nog 2 weken te gaan, dan is hij 1 jaar oud. We hebben nog geen seconde spijt gehad van Pok! Hij past heel precies bij ons! Verstandig, oplettend maar niet slaafs of voorzichtig. Hij vereist een eerlijke verstandhouding en als aan die voorwaarde voldaan wordt geeft hij alles wat hij heeft. Dat is veel en gaandeweg komt er steeds meer bij...! Maar het is geen hond die alleen bestaat bij de gratie van de baas. Dat is wat me ook altijd aangetrokken heeft van terriërs. Als je zo'n type hond in huis hebt dan wordt er wat van je geëist! Je moet als baas weten wat je doet, weten hoe je optimaal contact maakt en stevig in je schoenen staan. Kortom, je moet gewoon een goede, eerlijke roedelleider zijn. Doe niet alsof, 'vermenselijk' de hond niet en probeer niet stoer te doen, de hond weet het allemaal eerder dan jij en weigert dienst! Maar als je eerlijk bent, dus ook naar jezelf, dan heb je een erg betrouwbare maat voor zolang hij leeft! Dat is altijd weer een bijzondere ervaring en het blijft leerzaam.
Had ik het over vuilbaard...? Jazeker! Onze Pok, 1 jaar oud. Het is 20 mei 2011 en vanaf 7 juli 2010 is hij bij ons. Zoals al beschreven past hij geweldig en zijn we blij met hem. Braziel ook. Hij is een erg fijne hond in de omgang. Wat heeft hij geleerd in zijn eerste jaar, wie is hij en wat kan hij nu. Hij is (eigenlijk 5 cm te) groot, zwart, eerlijk, oplettend en zoals beschreven volgens de Belgische standaard in wat verouderd taalgebruik (en couperen gebeurt niet meer):
Algemeen voorkomen. - Grote hond, met cobbouw, wantrouwige blik, waar verstand, leven, wilskracht en durf in zitten, en die geen enkele beweging uit het oog verliest. Kop. - In evenredigheid met de gestalte, doch zwaarder dan die van den Belgischen ruwharigen scheper. Schedel. - Plat, niet te breed tussen de oren. Stop. - Gering. Wangen. - Plat. Kaakbenen. - Sterk, met goed aansluitende tanden en zeer grote hondstanden. Snuit. - Noga1 breed en met ruw haar bezet. Lippen. - Gesloten. Oren. - Besneden en recht gedragen, zeer beweeglijk. De grootte ervan is in evenredigheid met de gestalte van den hond. Truffel. - Heel zwart. Ogen. - Vol uitdrukking, gemiddelde grootte, de kleur gaat van nootjesbruin tot zwart, niet uitpuilend. Hals. - Nogal kort en stevig, gaandeweg verbredend naar de schouders toe. Schouders. - Lang en goed schuin, plat schouderblad. Borst. - Breed en diep. Lichaam en rug. - Kort, stevig en recht. Ribben. - Goed afgerond. Achterstel. - Licht gebogen in de gewrichten, stevige en gespierde dijen, licht gebogen springgewrichten, Voorpoten. - Goed recht en sterk gebeend. Staart. - Ingekort, hoog aangeplant; veel koehonden worden staartloos geboren. Voeten. - Klein en rond, met dikke en harde zolen. Haar. - Hard, droog en warrig, half lang, het lichaam en de poten goed dekkend. Onder het bovenhaar staat een fijn en dicht gesloten dons. Op den kop is het haar korter, behalve boven de ogen, bezijden de muil en onder de kin, waar het langer is en wenkbrauwen, knevels en baard vormt, iets wat een karaktertrek is van het ras. Kleur. - Zwart, zwart met grijzen top, heel donker blauw, wat eigenlijk maar een schakering is van zwart. Schouderhoogte. - Van 60 tot 70 centimeter, de teven zijn kleiner dan de reuen. Voor nog meer specifieke informatie zie www.workingbouvier.org.
En wat heeft hij geleerd in z'n eerste jaar. •
Netjes meelopen, aangelijnd. Ook in drukte en lawaai. Maar ook los waar dat mag.
•
Hij kan zitten, blijven, afliggen en komen op bevel.
•
We zijn hem gebarentaal aan het leren. Omdat hij erg goed ziet is dat aan hem besteed.
•
Op verzoek klimt en klautert hij op van alles en nog wat.
•
Hij kan naast de fiets lopen en zelfs los begint dat te lukken (op stille wegen).
•
En autorijden. Op (ons) verzoek springt hij in welke auto ook.
Natuurlijk is het nog lang niet perfect maar hij komt een eind. Het is geweldig zoals hij, zelfs in het gewoel van het losloopterrein, telkens even contact zoekt. Een wederzijdse blik van verstandhouding. En als het hem allemaal even teveel wordt komt hij naar mij toe. Maar algauw stort hij zich weer in het hondengedoe. In huis is hij rustig, houdt alles in de gaten, waakt goed maar is helemaal geen blaffer die op je zenuwen gaat werken. Integendeel. Hij is verstándig. Hij is mooi. Hij is zoals een goeie hond moet zijn!
POK
