Politieke Resolutiebundel JOVD Voorjaarscongres en 22 april 2012 te Dalfsen

JOVD Politiek Commissariaat Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties

                                               

Politieke  Resolutiebundel   JOVD  Voorjaarscongres  2012   21  en  22  april  2012  te  Dalfsen   1

Resolutie  Europa   Ingediend  door:  Timo  Roeleveld     1.            Visie  op  Europa   De  JOVD  is  altijd  voorstander  geweest  van  Europese  samenwerking,  en  verwelkomt  dan  ook  de  inwerkingtreding  van   het  Verdrag  van  Lissabon  op  1  december  2009.  Hiermee  treedt  de  Europese  Unie  een  nieuwe  toekomst  tegemoet,   aangezien  de  hervormingen  een  aanzienlijke  verbetering  in  de  samenwerking  in  Unieverband  garanderen  voor  de   komende  jaren.  De  JOVD  is  bovendien  een  voorstander  van  een  Europa  van  kerntaken,  dat  traditionele  waarden  als   vrijheid,  veiligheid,  en  rechtvaardigheid  nastreeft,  en  daarnaast  voldoende  oog  heeft  voor  nationale  belangen  en   subsidiariteit.  Om  de  vrede,  veiligheid  en  welvaart  in  Europa  te  kunnen  blijven  garanderen,  is  het  belangrijk  dat  de  EU   haar  waarden  niet  alleen  binnen  de  EU  zelf,  maar  tevens  op  wereldwijd  niveau  verspreid.  In  haar  optreden  naar   buiten  toe  treedt  de  EU  op  als  één  blok  op  het  wereldtoneel.  Een  Hoge  vertegenwoordiger  voor  het   Gemeenschappelijk  Buitenlands  en  Veiligheidsbeleid  geeft  de  eenheid  van  Europa  ook  daadwerkelijk  een  gezicht.       2.            De  interne  markt   De  economische  samenwerking  in  Europa  is  al  sinds  de  oprichting  een  van  de  belangrijkste  pijlers  waarop  de  Europese   Unie  is  gebouwd.  Er  is  op  dit  terrein  al  veel  bereikt,  maar  er  zijn  nog  verbeteringen  mogelijk.  De  JOVD  is  van  mening   dat  liberalisering  op  het  gebied  van  transport,  de  postmarkt  en  de  energiemarkt  van  groot  belang  zijn,  evenals  het  vrij   verkeer  van  diensten.  De  JOVD  is  overtuigd  voorstander  van  één  Europese  interne  markt.  Voor  protectionisme  en  het   bevoordelen  van  nationale  kampioenen  is  daarbij  geen  plaats.  Door  het  voeren  van  een  strikt  mededingingbeleid   moet  de  EU  een  te  grote  invloed  van  publieke  investeringsmaatschappijen  uit  andere  landen  voorkomen.  De  JOVD  is   tegen  van  harmonisering  van  sociaal  beleid.         3.            Het  Europees  Bestuur   Om  alle  taken  die  de  JOVD  voor  de  EU  voor  ogen  heeft  goed  uit  te  kunnen  voeren  is  het  van  belang  dat  het  Europees   bestuur  efficiënt,  democratisch  en  met  inachtneming  van  nationale  belangen  opereert.  Er  zijn  continu  discussies   gaande  over  hoe  de  EU  institutioneel  kan  uitbreiding,  maar  de  JOVD  vindt  dat  het  tijd  is  dat  er  aan  deze  discussie  een   einde  komt  en  dat  de  EU  zich  gaat  richten  op  haar  kerntaken.  Met  name  de  toename  van  besluitvorming  op  basis  van   gekwalificeerde  meerderheid  op  belangrijke  grensoverschrijdende  beleidsterreinen  vind  je  JOVD  van  belang.   De  JOVD  staat  voor  een  grotere  rol  van  de  nationale  parlementen  ten  opzichte  van  het  Europees  Parlement.  Nationale   parlementen  zijn  namelijk  de  bron  van  de  Europese  democratie.  In  de  praktijk  is  het  echter  zo  dat  de  parlementaire   controle  op  de  Europese  regelgeving  veel  te  gering  is.  Het  Nederlandse  parlement  moet  zich  volgens  de  JOVD  actief   controle  uitoefenen  op  Europees  beleid  en  regelgeving  en  moet  actief  beïnvloeden  waar  noodzakelijk.  Daarnaast  zou   het  Europees  Parlement  gekozen  moeten  worden  uit  een  centrale  kieslijst  met  vertegenwoordigers  van  de  Europese   fracties  en  niet  door  de  betrokken  partijen  van  elk  land  apart.   De  Europese  commissie  moet  zich  richten  op  haar  kerntaken  en  mag  geen  groter  budget  krijgen  om  te  voorkomen  dat   zij  zich  bezig  houden  met  andere  zaken  dan  haar  kerntaken.  De  Europese  Commissie  is  geen  vervanging  van  de   Nederlandse  Regering  en  zou  zich  daarom  vooral  bezig  moeten  houden  met  grensoverschrijdende  zaken,  zonder   restrictief  op  te  treden  in  het  binnenlandse  beleid  van  de  lidstaten.       4.            De  Europese  Monetaire  Unie   De  Euro  is  het  gezamenlijke  betaalmiddel  binnen  de  EMU  en  heeft  in  belangrijke  mate  bijgedragen  aan  de  integratie   van  een  Europese  interne  markt.  Sinds  het  begin  van  de  Europese  schuldencrisis  is  de  Euro  onder  druk  komen  te  staan   door  grote  verschillen  in  de  schuldenlast  en  solvabiliteit  van  de  lidstaten.  De  Europese  Financiele  Stabiliteits  Faciliteit   moet  volgens  de  JOVD  een  tijdelijk  mechanisme  zijn  om  het  uiteenvallen  van  de  Europese  Monetaire  Unie  te   voorkomen.  Op  lange  termijn  kan  alleen  het  voeren  van  een  begroting  zonder  tekorten  voorkomen  dat  de  lidstaten   een  te  grote  schuldenlast  opbouwen  en  is  dit  de  enige  oplossing  uit  de  schuldencrisis.  De  solidariteit  tussen  landen   met  een  goede  balans  en  landen  met  veel  schulden  op  de  balans  is  verwerpelijk  en  slechts  bezuinigingen  en  nieuwe   inkomstenbronnen  om  de  balans  op  orde  te  brengen,  kunnen  voorkomen  dat  deze  landen  de  Europese  Monetaire   Unie  moeten  verlaten.       5.            Buitenlandse  betrekkingen   Een  eigen  Gemeenschappelijk  en  Buitenlands  beleid  vereist  een  Europese  legermacht.  Zonder  een  Europese   legermacht  is  het  niet  mogelijk  een  sterk  Gemeenschappelijk  Buitenlands  beleid  te  voeren  aangezien  je  anders   volledig  afhankelijk  bent  van  de  bereidbaarheid  en  goodwill  van  individuele  lidstaten.  Net  als  diplomatie,  is  het  leger   een  middel  om  buitenlandse  politiek  te  bedrijven.  Dit  geldt  ook  voor  Europees  buitenlands  beleid.  Het  is  daarom  van   belang  dat  er  een  onafhankelijk  Europese  legermacht  komt.  De  Europese  legermacht  moet  niet  ten  koste  gaan  van   2  

bestaande  legermachten  van  de  lidstaten  maar  moet  juist  een  combinatie  zijn  van  Europese  onderdelen  en   onderdelen  beschikbaar  gesteld  door  de  lidstaten.   Nederland  kent  een  lange  traditie  van  samenwerking  op  internationaal  terrein.  Nederland  is  voorvechter  van  eerlijke   wereldhandel,  bescherming  van  mensenrechten  en  het  voorkomen  of  beëindigen  van  conflicten.  Hiervoor  moet,  waar   mogelijk,  worden  samengewerkt  met  de  andere  lidstaten  van  de  Europese  Unie.  Diplomatie  blijft  hierbij  het   belangrijkste  instrument,  maar  Nederland  moet  niet  terugschrikken  om  haar  strijdkrachten  in  te  zetten  om  vrede  en   veiligheid  in  de  wereld  te  bevorderen.  

                              3  

Resolutie     Positie  van  het  slachtoffer  in  het  strafproces     Indiener:  Quinten  Bertens,  Politiek  Commissaris   Veiligheid  en  Justitie     Voorjaarscongres  JOVD,  21  en  22  april  te  Dafsen                                                                  

  4  

Voorwoord     Met  het  aantreden  van  kabinet  Rutte  I  in  oktober  2010  is  het  Ministerie  van  Justitie  omgedoopt  naar  Ministerie  van   Veiligheid  en  Justitie.  Op  dit  departement  zetelen  als  minister  bestuurlijk  zwaargewicht  mr.  Ivo  Opstelten  en  als   staatssecretaris  de  als  crimefighter  bekend  staande  mr.  Fred  Teeven.  Het  motto  van  kabinet  Rutte  I  is  Vrijheid  en   1 verantwoordelijkheid.  In  het  regeer-­‐  en  gedoogakkoord  wordt  als  randvoorwaarde  voor  vrijheid  genoemd  dat  het   niet  onveilig  moet  zijn  op  straat  en  gevoelens  van  onveiligheid  weggenomen  dienen  te  worden.  Daarnaast  wordt    2 gesproken  over  veiligheid  als  een  kerntaak  van  de  overheid.  In  het  regeer-­‐  en  gedoogakkoord  is  verder  te  lezen  dat   3 het  kabinet  de  positie  van  slachtoffers  in  het  strafrecht  gaat  verstevigen.  De  bewindslieden  nemen  deze  taak   voortvarend  op,  het  regent  wetsvoorstellen  en  persberichten  vanuit  het  Ministerie  van  Veiligheid  en  Justitie.    

 

Het  strafproces     4

In  ons  Wetboek  van  Strafrecht  worden  gedragingen  beschreven  die  strafbaar  gesteld  zijn,  het  zogenoemde  materiële   strafrecht.  De  wijze  van  toepassing  van  dit  materiële  strafrecht  staat  beschreven  in  het  Wetboek  van  Strafvordering.   Dit  wordt  ook  wel  het  formele  strafrecht  genoemd.  In  het  Wetboek  van  Strafvordering  is  aandacht  voor  zowel  de   5 6 verdachte  als  het  slachtoffer .    Hoofddoel  van  het  strafproces  is  het  is  zorgen  voor  de  juiste  toepassing  van  het   materiële  strafrecht  en  te  zorgen  dat  schuldigen  (kunnen)  worden  bestraft  en  onschuldigen  niet.  Nevenfuncties  van   het  strafproces  zijn  speciale  preventie,  generale  preventie,  voorkomen  van  eigenrichting,  orde  scheppen  en   7 genoegdoening  van  het  slachtoffer.  Hierbij  moet  aangetekend  worden  dat  de  nevendoelen  het  hoofddoel  nimmer   voorbij  mogen  streven.  Deze  doelen  mogen  immers  pas  in  beeld  komen  als  blijkt  dat  de  verdachte  mag  worden   8 gestraft.  

 

De  verdachte     In  de  hierboven  genoemde  Titel  II  van  het  Wetboek  van  Strafvordering  wordt  een  in  artikel  27  lid  1  een  definitie   gegeven  van  verdachte.  ‘’Als  verdachte  wordt  vóórdat  de  vervolging  is  aangevangen,  aangemerkt  degene  te  wiens   aanzien  uit  feiten  of  omstandigheden  een  redelijk  vermoeden  van  schuld  aan  eenig  strafbaar  feit  voortvloeit.’’  Hieruit   volgt  dat  voor  men  een  (rechts)persoon  niet  zomaar  als  verdachte  kan  aanmerken.  Aan  de  positie  van  verdachte  zijn   verregaande  consequenties  verbonden.  Verdachten  zijn  tot  op  bepaalde  hoogte  verplicht  inbreuken  in  de  persoonlijke   levenssfeer  te  dulden  maar  hebben  daarnaast  ook  rechten.  Die  rechten  doen  echter  niets  aan  de  consequenties  van   9 het  zijn  van  verdachte  af.    

 

Het  slachtoffer     In  het  Wetboek  van  Strafvordering  wordt  het  slachtoffer  omschreven  als  ‘’  Degene  die  rechtstreeks  schade  heeft   10 geleden  door  een  strafbaar  feit  […].’’  Voor  de  term  ‘’schade’’  wordt  teruggegrepen  op  artikel  95  van  het  Burgerlijk   Wetboek  Boek  6.  Dit  kan  kort  gezegd  materiële  of  immateriële  schade  zijn.  Tot  aan  het  begin  van  de  twintigste  eeuw   had  het  slachtoffer  een  ondergeschikte  rol  in  het  strafproces.  De  laatste  jaren  vindt  op  dit  gebied  echter  een  revolutie  

                                                                                                                          1  Regeer-­‐  en  gedoogakkoord  Vrijheid  en  verantwoordelijkheid  pagina  3   2  Regeer-­‐  en  gedoogakkoord  Vrijheid  en  verantwoordelijkheid  pagina  39   3  Regeer-­‐  en  gedoogakkoord  Vrijheid  en  verantwoordelijkheid  pagina  41   4  En  bijzondere  wetten   5  Wetboek  van  Strafvordering  Titel  II  De  verdachte   6  Wetboek  van  Strafvordering  Titel  IIIa  Het  slachtoffer   7  Het  Nederlands  strafprocesrecht,  Mr.  G.J.M.  Corstens,  Kluwer  Deventer  2011.  Pagina  10  en  11   8  Het  Nederlands  strafprocesrecht,  Mr.  G.J.M.  Corstens,  Kluwer  Deventer  2011.  Pagina  11   9  Het  Nederlandse  strafprocesrecht.  Mr.  G.J.M.  Corstens,  Kluwer  Deventer  2011.  Pagina  75   10  Art  51a  lid  1  SV  voor  zover  van  toepassing  

5  

plaats.  Niet  in  de  laatste  plaats  vanwege  de  roep  hierom  vanuit  de  samenleving.  Zo  is  er  sinds  een  aantal  jaar  de   11 mogelijkheid  je  als  slachtoffer  te  ´´voegen´´  in  een  strafproces  en  kan  men  sinds  2005  in  bepaalde  gevallen   spreekrecht  uitoefenen  tijdens  de  zitting.  

 

Veranderingen  in  de  positie  van  het  slachtoffer     De  laatste  jaren  heeft  er  een  revolutie  plaats  gevonden  op  het  gebied  van  de  positie  en  de  rechten  die  een  slachtoffer   tijdens  het  strafproces  heeft.  Vanuit  de  samenleving  is  er  een  roep  om  vergelding  en  is  er  de  wens  meer  betrokken  te   kunnen  en  mogen  zijn  bij  het  strafproces.  Hiervoor  zijn  door  de  politiek  initiatieven  gelanceerd  zoals  het  spreekrecht,   een  gereserveerde  plaats  in  de  rechtszaal  en  een  aparte  ruimte  waar  slachtoffers  en  hun  familie  ontvangen  worden  in   het  gerechtsgebouw.  Hierbij  moet  echter  niet  uit  het  oog  verloren  worden  dat  dit  een  strafproces  betreft  jegens  een   verdachte.  Zonder  een  veroordeling  staat  juridisch  gezien  niet  vast  dat  de  bewuste  verdachte  het  slachtoffer   benadeeld  heeft.  

 

Stellingen     1.      De  positie  van  het  slachtoffer  moet  in  de  wet  verankerd  worden   2.      De  positie  van  de  verdachte  mag  niet  gecompromitteerd  worden  ten  koste  van  rechten  die  een  slachtoffer          uit   mag  oefenen   3.      De  rechten  van  het  slachtoffer  mogen  in  geen  geval  vooruit  lopen  op  de  vaststelling  van  de  schuldigheid  van  de   verdachte   4.      Maatregelen  die  de  positie  van  het  slachtoffer  versterken  en  budgettechnisch  neutraal  zijn  moeten  zo  spoedig   mogelijk  ingevoerd  worden   5.      Maatregelen  die  de  positie  van  het  slachtoffer  versterken  maar  budgettechnisch  kostbaar  zijn  moeten  zorgvuldig   afgewogen  worden      

     

                                                                                                                                              11  Wet  Terwee,  Artikel  51f  lid  1  SV  

6  

 

                                   Resolutie:  Werken  naar  integratie  2.0         Definitieve  versie  op  het  JOVD  Voorjaarscongres  van      21  en  22  april  2012  te  Dalfsen                                                        Kasim  Akdag,  Politiek  Commissaris  Binnenlandse  Zaken  en  Koninkrijksrelaties                                                                                In  samenwerking  met  de  denktank  Samenleving  &  Integratie  

7  

Inhoudsopgave     Voorwoord         1.  Participatie  boven  tulpjes     2.  Werken  aan  de  toekomst     3.  Integratie  door  emancipatie     Voorgestelde  stellingen      

 

 

 

 

 

 

2  

 

 

 

 

 

 

3  

 

 

 

 

 

 

3  

 

 

 

 

 

 

4  

 

 

 

 

 

 

5  

8  

Voorwoord     Het  Regeerakkoord  van  het  kabinet-­‐Rutte  I  draagt  in  belangrijke  mate  het  liberale  stempel  van  ‘orde  op  zaken  stellen’.   De  Nederlandse  overheid  heeft  weliswaar  goede  inkomsten,  maar  gaat  tegelijkertijd  gebukt  onder  zware  lasten  en   onnodige  uitgaven.  Nederland  maakt  een  moeilijke  tijd  door.  Dat  biedt  kansen.  Juist  deze  economisch  zware  tijden   zijn  geschikt  om  overheidsbeleid  kritisch  onder  de  loep  te  nemen  en  de  overheid  dwingen  keuzes  te  maken.     Liberale  waarden  die  de  JOVD  uitdraagt  -­‐  zoals  vrijheid,  verdraagzaamheid  en    verantwoordelijkheid,  moeten   leidend  zijn  bij  het  maken  van  die  keuzes.  Daarnaast  moet  de  overheid,  indien  hij  ervoor  kiest  om  binnenlands  beleid   als  instrument  te  gebruiken,  bestuurlijke  principes  als  efficiëntie  en  doelmatigheid  in  acht  nemen.  Beleid  moet  lonen.   De  overheid  moet  zich  zoveel  mogelijk  ontdoen  van  niet  batende  lasten.  De  huidige  recessie  is  daar  een  goede   aanleiding  toe.   In  de  geest  van  die  liberale  waarden  en  beleidsmatige  principes  zijn  vanuit  het  politiek  commissariaat   Binnenlandse  Zaken  en  Koninkrijksrelaties  een  reeks  voorstellen  te  verwachten,  waarvan  deze  resolutie  de  eerste  in   die  reeks  is.  Het  huidige  integratiebeleid  is  inefficiënt  en  ondoelmatig.  Het  lijkt  vooral  gestoeld  op  symboliek  en   cultuur-­‐nostalgie  in  plaats  van  realiteitszin.  De  resolutie  ‘Werken  naar  integratie  2.0’  is    opgesteld  met  de  strekking  om   het  huidige  integratiebeleid  pragmatisch  te  hervormen,  met  als  doel  onder  andere  onnodige  overheidsuitgaven  te   beperken  en  de  daadwerkelijke  integratie  te  bevorderen.     Kasim  Akdag   Politiek  Commissaris  Binnenlandse  Zaken  en  Koninkrijksrelaties          

                    9  

  1.  Participatie  boven  tulpjes   Sinds  de  jaren  ’80,  toen  integratiebeleid  echt  ter  sprake  kwam,  is  er  een  nijging  geweest  om  bij  integratie   vooral  de  aandacht  te  leggen  op  het  aanleren  van  gebruiken  en  gewoonten  bij  de  inburgering.  Onder  het   mom  van  ‘normen  en  waarden’  is  de  integratiepolitiek  zich  steeds  meer  gaan  focussen  het  aanleren  en   toetsen  van  de  kennis  van  de  inburgeraar  over  de  Nederlandse  cultuur.  Hier  is  de  overheid  té  ver  in   doorgeschoten.  Los  van  de  vraag  of  een  liberale  overheid  wel  moet  willen  om  een  bepaalde  cultuur  aan  te   prijzen  tegenover  de  inburgeraar,  rijst  de  vraag  in  hoeverre  het  bijleren  van  culturele  verschijnselen   bijdraagt  aan  de  inburgering  van  de  inburgeraar   In  de  drang  naar  het  onderwijzen  en  toetsen  van  Nederlandse  normen  en  waarden  bij  de   inburgering,  is  men  zich  gaan  richten  op  culturele  randverschijnselen  (zoals  de  bloemen  in  de  ‘gemiddelde   Nederlandse  voortuin’)  van  deze  normen  en  waarden.  Dit  moet  veranderen.  Integratie  moet  draaien  op  de   deelname  van  het  autonoom  individu  aan  de  Nederlandse  samenleving,  niet  om  diens  kennis  over  de   cultuur  van  de  samenleving.     Stelling  1:  Integratie  is  een  kwestie  van  deelname  aan  de  Nederlandse  samenleving,  onverminderd  de   mogelijkheid  van  het  individu  op  onttrekking  van  het  maatschappelijk  verkeer.  Integratie  is  geen  kwestie   van  cultuurkennis.     2.  Werken  aan  de  toekomst   Niet  integratieprojecten  en  inburgeringcursussen,  maar  werkgelegenheid  zorgt  voor  een  volwaardige  participatie  aan   de  Nederlandse  samenleving.  Zelfvoorziening  door  middel  van  een  baan  zorgt  ervoor  dat  men  verantwoordelijkheid   moet  nemen  en  inspanningen  moet  leveren.  Zo  raakt  men  geworteld  aan  de  Nederlandse  samenleving.  Die  worteling   zorgt  ervoor  dat  de  persoon  in  kwestie  zichzelf  gaat  committeren  aan  Nederland.  In  2004  al  concludeerde  de   Commissie-­‐Blok  dat  integratie  weliswaar  de  goede  kant  op  ging  –  maar  dit  niets  had  te  maken  met  het   integratiebeleid  van  de  overheid.  De  overheid  liep  namelijk  steeds  achter  de  feiten  aan.  Niet  integratieprojecten  en   inburgeringscursussen,  maar  deelname  aan  het  maatschappelijk  verkeer,  het  nemen  van  verantwoordelijkheid  en   betrokken  raken  in  de  gemeenschap  zorgen  voor  inburgering.     Zaken  als  inburgeringscursussen  zijn  in  feite  een  beleidsmatige  zoetmaker.  De  overheid  probeert  zichzelf  wijs   te  maken  dat  hij  een  sturende  rol  kan  spelen  bij  processen  waar  hij  in  feite  geen  vat  op  heeft,  noch  kan  hebben.  De   overheid  richt  zich  met  name  op  de  geestesgesteldheid  van  de  inburgeraar  door  te  pogen  Nederlandse  ‘normen  en   waarden’  over  te  brengen,  door  de  inburgeraar  te  onderwijzen  in  zaken  als  het  Sinterklaasfeest  en  Nederlandse   eettijden  (lees:  18:00).  Probleem  hierbij  is  dat  de  staat  simpelweg  geen  vat  kan,  of  moet  willen  hebben  op  de   innerlijke  geestesgesteldheid  van  mensen.     De  overheid  kan  slechts  proberen  hun  gedrag  naar  buiten  toe  te  beïnvloeden.  Dergelijke  beïnvloeding  kan  via   het  stimuleren  of  juist  tegen  werken  van  bepaald  gedrag.  Gezien  het  overheidsbeleid  netto  een  minieme  rol  speelt  bij   de  inburgering  van  immigranten,  is  het  verstandiger  dat  de  overheid  zich  meer  gaat  richten  op  het  weg  halen  van   economische  belemmeringen  door  middel  van  hervormingen,  waardoor  er  meer  ruimte  voor  ondernemerschap  en   arbeidsflexibiliteit  is.     Stelling  2:  Gesubsidieerde  Integratieprojecten  en  verplichte  inburgeringscursussen  dienen  te  worden  afgeschaft.   Alleen  taaleisen  blijven  nog  verplicht.   10  

  Stelling  3:  Het  behoren  tot  de  werkende  bevolking  zorgt  er  vanzelf  voor  dat  men  deel  neemt  aan  het   maatschappelijk  verkeer,  en  zorgt  ervoor  dat  men  beter  in  staat  is  deel  te  nemen  aan  de  democratische   besluitvorming.  

3.  Integratie  door  emancipatie   Wel  zijn  er  degelijk  grote  problemen  binnen  niet-­‐Westerse  immigrantengemeenschappen  wanneer  het  gaat  om  de   positie  van  vrouwen,  homoseksuelen  en  andersdenkenden/gelovigen.  Het  zijn  veelal  dergelijke  problemen  die  voor   maatschappelijke  onrust  zorgen.  Er  vindt  op  dat  moment  namelijk  een  botsing  plaats  tussen  aan  de  ene  kant  de   achterlopende  veelal  agrarische  culturen  van  het  thuisland  van  de  immigrant  versus  de  moderne  liberale   overtuigingen  in  Nederland  Toch  dient  hierbij  te  worden  vermeld  dat  het  dan  niet  gaan  om  sec  integratiebeleid,  maar   vooral  om  een  kwestie  van  emancipatie.  Veelal  door  machtsstructuren  die  geïmporteerd  vanuit  het  thuisland  naar   Nederland.  Waar  in  Nederland  dergelijke  emancipatiebewegingen  zich  eerder  hard  hebben  gemaakt  voor  de  positie   van  vrouwen  en  homorechten,  dienen  zulke  bewegen  nog  effectief  op  gang  te  komen  wanneer  het  vreemdelingen   betreft.  Als  er  iets  is  dat  de  overheid  kan  doen  voor  het  stimuleren  van  integratie,  dan  is  dat  het  bevorderen  en   faciliteren  van  emancipatiebewegingen  binnen  Nederland.  Dergelijke  emancipatie  zal  veelal  hand  in  hand  gaan  met  de   acceptatie  en  inburgering  van  een  inburgeraar  van  Nederlandse  normen  en  waarden.     Stelling  4:  De  nadruk  van  het  integratiebeleid  dient  te  komen  te  liggen  op  de  positie  en  vooral  de  emancipatie  van   vrouwen,  homoseksuelen  en  andersdenkenden  binnen  de  integrerende  gemeenschap.  

         

11  

Voorgestelde  stellingen     Stelling  1:  Integratie  is  een  kwestie  van  deelname  aan  de  Nederlandse  samenleving,  onverminderd  de   mogelijkheid  van  het  individu  op  onttrekking  van  het  maatschappelijk  verkeer.  Integratie  is  geen  kwestie  van   cultuurkennis.     Stelling  2:  Gesubsidieerde  Integratieprojecten  en  verplichte  inburgeringscursussen  dienen  te  worden   afgeschaft.  Alleen  taaleisen  blijven  nog  verplicht.     Stelling  3:  Het  behoren  tot  de  werkende  bevolking  zorgt  er  vanzelf  voor  dat  men  deel  neemt  aan  het   maatschappelijk  verkeer,  en  zorgt  ervoor  dat  men  beter  in  staat  is  deel  te  nemen  aan  de  democratische   besluitvorming.     Stelling  4:  De  nadruk  van  het  integratiebeleid  dient  te  komen  te  liggen  op  de  positie  en  vooral  de   emancipatie  van  vrouwen,  homoseksuelen  en  andersdenkenden  binnen  de  integrerende  gemeenschap.                                     12  

  Resolutie     Ontwikkelingshulp  vs.  liberalisering  wereldwijde  handelsmarkt     Voorjaarscongres  JOVD  2012  te  Dalfsen     Indiener:  JOVD  Groningen                                                                                 13  

Voorwoord     In  deze  resolutie  worden  twee  zaken  tegenover  elkaar  gezet.  Allereerst  wordt  het   ontwikkelingssamenwerkingbeleid  van  de  afgelopen  decennia  tegen  het  licht  gehouden.  Vervolgens  wordt   gekeken  naar  het  buitenlands  beleid  waarbij  er  handelsbelemmeringen  zijn  aangebracht  voor  landen  waar  wij   ontwikkelingshulp  aan  overmaken.  Hierna  wordt  de  link  gelegd  tussen  het  terugbrengen  van   ontwikkelingshulp,  het  verder  afbouwen  van  handelsbelemmeringen  tussen  ontwikkelingslanden  en  kansen   voor  ontwikkelingslanden.  Tenslotte  zullen  er  enkele  stellingen  worden  voorgelegd.  De  stellingen  zijn  zo   geformuleerd  dat  ze  in  lijn  zijn  met  het  in  2010  vastgestelde  Politiek  Kernpunten  Programma  (2010-­‐2014).                                                                                                     14  

Inhoudsopgave       1.  Inleidende  tekst  ontwikkelingshulp   2.  Inleidende  tekst  over  liberale  markten  en  het  Gemeenschappelijk  Landbouwbeleid   3.  Koppeling  tussen  ontwikkelingshulp  en  liberale  markten   4.  Stellingen                                                                                                           15  

    1.  Visie  op  de  hedendaagse  ontwikkelingshulp     Vanaf  midden  jaren  vijftig,  de  tijd  waarin  de  meeste  kolonies  werden  gedekoloniseerd,  heeft  er  een  enorm   experiment  met  betrekking  tot  ontwikkelingshulp  plaatsgevonden.  De  vergelijking  tussen  landen  die  in  deze   jaren  veel  ontwikkelingshulp  ontvangen  en  landen  die  (vrijwel)  geen  ontwikkelingshulp  hebben  ontvangen  kan   nu  worden  gemaakt.  Er  is  veel  onderzoek  gedaan  naar  de  redenen  van  deze  verschillen  in  ontwikkeling  en  de   causaliteit  tussen  ontwikkeling  en  het  wel  of  niet  ontvangen  van  ontwikkelingshulp.       De  laatste  jaren  worden  steeds  meer  vraagtekens  gezet  bij  de  vraag  of  ontwikkelingshulp  nut  heeft.  Dambisa   Moyo  toont  in  haar  boek  ‘DEAD  AID’  duidelijk  aan  dat  ontwikkelingshulp  in  Afrika  niet  geholpen  heeft.   Mevrouw  Moyo  schrijft  alleen  over  ontwikkelingshulp  tussen  landen,  niet  over  noodhulp  of  particuliere  hulp.   Deze  resolutie  beperkt  het  begrip  ontwikkelingshulp  dan  ook  tot  de  hierboven  genoemde  definitie  van  Moyo.       Volgens  het  ministerie  van  Financiën  investeert  de  Rijksoverheid  ruim  €  4,6  miljard  (ongeveer  €270,-­‐  per   Nederlander)  in  ontwikkelingssamenwerking.  Dit  geld  gaat  rechtstreeks  naar  arme  landen,  naar  multilaterale   organisaties  als  de  Verenigde  Naties  en  de  Wereldbank  en  naar  bedrijven  en  maatschappelijke  organisaties.  Er   wordt  ongeveer  30%  van  het  totale  budget  via  de  Nederlandse  overheid  rechtstreeks  aan  de  overheid  van  een   ontwikkelingsland  geschonken.  Verder  gaat  24%  van  het  totale  budget  middels  multilaterale  instellingen  zoals   de  EU,  de  Wereldbank  en  de  VN  richting  regeringen  in  ontwikkelingslanden.  Tevens  wordt  13%  van  het  budget   12 gebruikt  om  schulden  van  ontwikkelingslanden  kwijt  te  schelden.       Uit  het  onderzoek  van  Moyo  komen  we  tot  de  volgende  redenen  waardoor  ontwikkelingshulp  Afrika  de   afgelopen  jaren  niet  heeft  geholpen  en  Afrikaanse  landen  eigenlijk  alleen  maar  verder  in  de  spreekwoordelijke   put  heeft  doen  vallen.  Door  het  overmaken  van  geld  aan  allerlei  organisaties  en  overheden  is  er  een  enorm   netwerk  van  corruptie  ontstaan  binnen  overheden.  Daarnaast  is  er  een  grote  bureaucratie  ontstaan  binnen   overheden  waar  erg  veel  geld  is  blijven  hangen.  Doordat  regeringen  in  landen  die  afhankelijk  zijn  van   ontwikkelingshulp  voor  hun  geld  niet  afhankelijk  zijn  van  belastingbetalers  maar  van  westerse  landen,  hoeft  er   ook  geen  rekening  te  worden  gehouden  met  de  bevolking  van  het  land.  Vaak  gebeurt  dit  op  een  manier  dat  er   eerst  geld  wordt  geleend  aan  een  land  en  dat  dit  vervolgens  wordt  kwijtgescholden.  Moyo  komt  tot  de   conclusie  dat  hier  vaak  tot  wel  85%  van  het  budget  blijft  hangen.  De  aan  Oxford  University  afgestudeerde   Zambiaanse  baseert  zich  in  haar  werk  op  cijfers  van  de  Wereldbank,  de  organisatie  waar  zij  jarenlang  gewerkt   13 heeft  als  consultant  voor  Afrika.       De  belangrijkste  conclusie  van  Moyo  is  dat  veel  ontwikkelingshulp  zorgt  voor  zeer  negatieve  ingrepen  op  kleine   lokale  economische  markten.  Hier  vertelt  Moyo  het  verhaal  van  een  kleine  ondernemer  met  ongeveer  vijftien   werknemers  in  dienst  welke  mosquito  netten  produceerde  voor  de  lokale  markt.  Het  bedrijfje  liep  goed  en  er   waren  dan  ook  veel  gezinnen  in  de  buurt  die  zich  een  mosquito  net  konden  veroorloven.  Na  een  tijdje  kwam   een  grote  hulporganisatie  in  de  hele  omgeving  mosquito  netten  uitdelen.  Gevolg  van  deze  op  het  eerste   gezicht  ‘goede  daad’  is  dat  iedereen  zich  een  mosquito  net  kan  veroorloven.  Een  negatief  gevolg  hiervan  is  dat   er  vanaf  dat  moment  geen  markt  meer  is  voor  de  kleine  onderneming.  Hierdoor  gaat  het  bedrijf  failliet,  worden   werknemers  ontslagen  en  vervallen  de  gezinnen  van  de  werknemers  weer  in  armoede.  Daarnaast  gaat  de   kennis  over  en  productiekracht  voor  de  netten  verloren,  waardoor  na  enkele  jaren  een  groot  tekort  aan   mosquito  netten  ontstaat.  Deze  anekdote  is  een  illustratie  geworden  voor  de  goede  bedoeling  van   zogenaamde  structurele  ontwikkelingshulp.  Het  brengen  van  hengels  om  vissen  te  vangen  helpt  dus  niet  als   daar  vervolgens  de  hengelindustrie  de  figuurlijke  keel  doorsnijden.       Vele  onderzoeken  bevestigen  de  conclusies  van  Moyo.  Zoals  te  lezen  is  in  de  IOB  (Inspectie   Ontwikkelingssamenwerking  en  Beleidsevaluatie)  evaluaties,  is  er  de  afgelopen  jaren  veel  gebeurd  op  het   gebied  van  scholing  en  gezondheidszorg  in  Afrika.  In  dit  onderzoek  wordt  echter  wederom  gewaarschuwd  voor   de  economische  afhankelijkheid  van  ontwikkelingslanden  in  Afrika.  Citerend  uit  het  onderzoek:  ‘Er  was  vrijwel  

                                                                                                                          12  ministerie  van  Financiën  2011,  ontwikkelingssamenwerking  -­‐>  financiering  ontwikkelingssamenwerking  2011,   bereikbaar  via  http://www.rijksoverheid.nl,  datum  inzage  13-­‐03-­‐2012   13  Moyo,  D.,  DEAD  AID  (2009),  Why  Aid  is  Not  Working  and  How  There  is  Another  Way  For  Africa,  London:  Penguin   Books.  P.  29  t/m  47  

16  

geen  aandacht  voor  de  inkomensdimensie  van  armoede,  met  name  voor  de  betekenis  van  de  agrarische  sector   14 waarvan  juist  het  overgrote  deel  van  de  Afrikaanse  bevolking  afhankelijk  is’.       2.  Visie  op  de  vrije  Europese  markt  in  combinatie  met  het  Gemeenschappelijk  Landbouwbeleid  (GLB)     Aan  de  andere  kant  willen  wij  in  deze  resolutie  de  aandacht  vestigen  op  mogelijkheden  van  landen  buiten  de   Europese  Unie,  in  het  bijzonder  Afrikaanse  landen,  om  hun  landbouwproducten  te  verkopen  op  de  Europese   markt.  We  kijken,  om  het  enigszins  beperkt  te  houden,  alleen  naar  de  relatie  EU  vs.  Afrika  en  niet  naar  andere   landen  zoals  de  Verenigde  Staten  van  Amerika,  welke  een  grote  speler  is  op  de  wereldvoedselmarkt.       De  GLB-­‐begroting  beslaat  jaarlijks  ongeveer  €  45  miljard,  zo’n  40%  van  het  gehele  EU-­‐budget.  Op  het  moment   dat  in  1957  de  doelstellingen  van  het  Gemeenschappelijk  landbouwbeleid  (GLB)  werden  geformuleerd,  lag  de   voedselschaarste  van  tijdens  en  vlak  na  de  Tweede  Wereldoorlog  nog  vers  in  het  geheugen.  Het  was  toen   vooral  zaak  om  de  productiviteit  snel  en  duurzaam  te  verhogen,  om  de  voedselvoorziening  veilig  te  stellen  en   sociale  onrust  te  voorkomen.  Boeren  moesten  kunnen  rekenen  op  een  redelijke  levensstandaard  en   consumenten  op  voldoende  voedselproductie.  Voor  een  aantal  landbouwproducten  werden  daarom   zogenaamde  marktordeningen  ingesteld.  Dat  zijn  stelsels  van  gegarandeerde  prijzen  en  invoerheffingen;  later   kwamen  daar  ook  exportsubsidies  bij.  Dit  beleid  is  succesvol  geweest  maar  kende  beslist  ook  schaduwzijden.   Hierbij  moet  gedacht  worden  aan  de  boterbergen  en  wijn-­‐  en  melkplassen,  welke  geloosd  zijn  in  Afrika.  De   afgelopen  jaren  zijn  de  minimumprijzen  voor  dergelijke  producten  verder  naar  de  marktprijs  gebracht,  maar  er   kan  nog  niet  gesproken  worden  van  marktconforme  prijzen.  Producenten  van  landbouwproducten  krijgen  nog   steeds  voor  veel  producten  gegarandeerde  minimumprijzen.     Op  12  oktober  2011  heeft  de  Europese  Commissie  haar  wetgevingsvoorstel  voor  het  Gemeenschappelijk   Landbouwbeleid  voor  de  periode  2014-­‐2020  gepresenteerd.  Het  voorstel  is  om  de  twee  pijlers  uit  het  huidige   GLB  te  handhaven.  De  eerste  pijler  omvat  het  Europese  landbouwgarantiefonds  voor  de  directe   steunbetalingen  aan  agrariërs  en  marktmaatregelen.  De  tweede  pijler  omvat  het  Europees  landbouwfonds   voor  plattelandsontwikkeling  en  is  gericht  op  plattelandsontwikkeling  en  natuurbehoud.  Een  belangrijk  verschil   tussen  beide  pijlers  is  dat  voor  de  subsidies  in  de  eerste  pijler  alleen  Europese  middelen  worden  ingezet,  terwijl   voor  de  inzet  van  Europese  middelen  uit  de  tweede  pijler  altijd  Nationale  cofinanciering  noodzakelijk  is.       De  tweede  pijler  van  het  GLB  wordt  dus  vooral  gebruikt  voor  natuurbehoud  en  plattelandsontwikkeling.  Dit   wordt  in  samenspraak  gedaan  met  de  lidstaten.  Dit  zou  in  principe  ook  prima  kunnen  worden  gedaan  door  de   lidstaten  zelf.  Momenteel  wordt  er  dus  door  de  lidstaten  geld  gepompt  naar  een  fonds,  welke  het  geld  weer   15 verdeelt  onder  de  lidstaten  die  dit  dan  volgens  Europese  richtlijnen  mogen  besteden.       De  eerste  pijler  heeft  ook  in  het  Gemeenschappelijk  Landbouwbeleid  voor  de  periode  2014-­‐2020  primair  de   taak  om  agrarische  bedrijven  financieel  te  ondersteunen.  Gevolg  van  dit  beleid  is  dat  ondernemers  financieel   worden  ondersteund  en  worden  bevooroordeeld  ten  opzichte  van  boeren  in  Afrika.  In  deze  pijler  wordt  in  de   periode  tot  2020  jaarlijks  een  kleine  €  40  miljard  rondgepompt.       De  laatste  jaren  zijn  er  zeker  goede  stappen  gezet  op  het  gebied  van  vrijhandel.  Zo  is  in  het  Everything  but   Arms  Program,  de  vrije  toetreding  voor  producten  uit  de  48  armste  landen  van  de  wereld  geregeld.  Dit  biedt   deze  landen  de  kans  om  hun  producten  zonder  importheffingen  binnen  de  EU  aan  te  bieden.  Doordat  er  echter   nog  steeds  middels  voornamelijk  de  eerste  pijler  van  het  GLB  veel  steun  wordt  verleend  aan  boerenbedrijven,   is  er  vrijwel  geen  effect  voor  boeren  uit  Afrika  omdat  ze  nog  steeds  moeten  concurreren  met  boerenbedrijven   uit  Europa  die  een  grote  mate  van  steun  ontvangen  vanuit  de  Europese  landbouwfondsen.  Er  kan  gesteld   16 worden  dat  dit  eigenlijk  een  bewuste  keus  is  van  bepaalde  belangengroepen  binnen  de  EU.    

                                                                                                                            14  Inspectie  Ontwikkelingssamenwerking  en  Beleidsevaluatie,  Het  Nederlandse  Afrikabeleid  1998-­‐2006  

Evaluatie  van  de  bilaterale  samenwerking  ,  februari  2008,  ISBN  nr.  978-­‐90-­‐5328-­‐359-­‐2,  Bestelcode  BZDR6626/N,  Den   Haag,  P  514.     15  Regiebureau  POP,  Gemeenschappelijk  Landbouwbeleid  na  2013,  bereikbaar  via     ,  datum  inzage:  13-­‐03-­‐2012.   16  Planbureau  voor  de  leefomgeving,  nieuwsbericht  van  22-­‐02-­‐2012,  Vergroeningsvoorstel  Gemeenschappelijk   Landbouwbeleid  beperkt  effectief,  te  bereiken  via  http://www.pbl.nl,  datum  inzage  17-­‐03-­‐2012.   17  

  3.  Koppeling  tussen  ontwikkelingshulp  en  het  Gemeenschappelijk  Landbouwbeleid     Al  in  1776  toonde  Adam  Smith  in  zijn  meesterwerk  ‘The  Wealth  of  Nations’  aan  dat  kunstmatige   marktbelemmeringen  als  slavernij,  invoerverboden  en  importheffingen  een  negatief  effect  hebben  op  de   welvaart  van  landen,  ook  van  landen  die  hun  economie  beschermen.  Hoewel  de  EU  zich  openlijk  uitspreekt   tegen  protectionisme  moet  worden  vastgesteld  dat  deze  vorm  van  economisch  beleid  wel  degelijk  voorkomt,   zelfs  binnen  de  Unie.  Denk  hierbij  alleen  maar  eens  aan  de  luchtvaartindustrie,  het  gemeenschappelijk   landbouwbeleid  van  de  Europese  Unie  en  de  automobielindustrie.  De  Franse  regering  onder  leiding  van   Sarkozy  leende  midden  in  de  crisis  van  2008  bijvoorbeeld  6  miljard  euro  uit  aan  de  Franse  auto-­‐industrie  op   voorwaarde  dat  de  Franse  autobedrijven  hun  activiteiten  in  Frankrijk  houden  en  geen  gedwongen  ontslagen   doorvoeren.     Moyo  maakt  aan  het  eind  van  haar  boek  een  duidelijk  statement  wanneer  zij  uitlegt  waarom  westerse  landen   nog  steeds  doorgaan  met  het  overhevelen  van  ontwikkelingshulp.  Vrij  vertaalt  komt  het  op  het  volgende  neer.   ‘’Westerse  landen  gaan  door  met  deze  constructie  omdat  het  de  aandacht  afleidt  van  de   handelsbelemmeringen  die  ze  hebben  opgeworpen  om  westerse  banen  te  beschermen.  Belemmeringen  die   Afrika  jaarlijks  naar  schatting  500  miljard  dollar  aan  handel  kosten.  Dat  is  tien  keer  het  bedrag  dat  Afrika  aan   ontwikkelingshulp  ontvangt.’’  In  een  interview  met  het  NRC  gaf  ze  als  antwoord  op  de  vraag  waarom  Europese   landen  nog  steeds  ontwikkelingshulp  geven  terwijl  ze  weten  dat  dit  niets  oplost:  „Omdat  ze  toch  niet  geloven   17 dat  het  ooit  iets  wordt  met  Afrika.  Dat  vinden  ze  zielig  voor  de  Afrikanen.  Ze  kopen  hun  geweten  af.”         4.  Stellingen     1.  De  oorspronkelijke  doelstelling  (eerste  pijler)  van  het  Gemeenschappelijk  Landbouwbeleid  welke  na  de   Tweede  Wereldoorlog  hebben  geholpen  om  West-­‐Europa  te  voorzien  van  een  duurzame  landbouw  zijn   inmiddels  voltooid.       2.  De  tweede  pijler  van  het  Gemeenschappelijk  Landbouwbeleid  die  bestaat  uit  Brusselse  bemoeienis  bij   natuurbehoud,  milieumaatregelen,  verbetering  van  het  waterbeheer  en  ontwikkeling  van  voorzieningen  voor   de  plattelandsgemeenschappen,  van  toerisme  en  recreatie  behoort  niet  tot  het  takenpakket  van  ‘Europa’  en   moet  grotendeels  worden  overgelaten  aan  de  lidstaten  en  ook  vanuit  de  lidstaten  zelf  worden  gefinancierd.       3.  Een  vrije  en  liberale  wereldhandel  wordt  door  de  JOVD  gezien  als  de  mogelijkheid  om  arme  landen  uit  hun   armoede  te  trekken,  vrije  handel  biedt  mensen  werk  en  zorgt  dat  de  economie  op  een  duurzame  wijze   opbloeit.       4.  Door  een  verregaande  afbouw  van  het  protectionistische  gemeenschappelijk  landbouwbeleid  welke  is   ondergebracht  in  de  eerste  pijler  van  het  Gemeenschappelijk  Landbouwbeleid,  ontstaan  kansen  voor  arme   boeren  in  Afrika  die  zorgen  voor  een  vorm  van  economische  opbouw,  welke  duurzaam  en  effectief  is.     5.  De  JOVD  is  voorstander  van  het  drastisch  terugschroeven  van  bilaterale  ontwikkelingshulp.       6.  Het  geld  dat  wordt  bespaard  met  het  niet  meer  overhevelen  van  geld  aan  corrupte  en  bureaucratische   landen  moet  worden  gebruikt  om  boeren  die  niet  mee  kunnen  concurreren  op  de  vrije  markt  te  compenseren   wanneer  zij  moeten  stoppen  met  hun  bedrijfsvoering,  hiervoor  zou  ook  een  deel  van  het  geld  van  de  eerste   pijler  van  ontwikkelingshulp  kunnen  worden  gebruikt.    

                                                                                                                              17  Wittenberg,  D.,  13-­‐03-­‐2009,  Red  Afrika.  Draai  die  geldkraan  dicht.  In:  NRC  Handelsblad,  achtergrond

.   18  

Een  pleidooi  voor  het  invoeren  van  een  eigen  bijdrage  voor  de   huisartsenzorg     Indiener:  Pieter  Sassen  in  samenwerking  met  de  denktank  Zorg  en  Welzijn   De  laatste  jaren  zijn  Nederlanders  steeds  meer  geconfronteerd  met  stijgende  zorgpremies,  eigen  bijdragen  en   behandelingen  die  niet  meer  vergoed  werden  door  de  zorgverzekeraar.  Dit  leidt  tot  veel  discussie  omtrent  de   toegankelijkheid  van  de  zorg  voor  sociaal  zwakkeren  en  mijden  van  zorg  dat  uiteindelijk  alleen  maar  hogere   zorgkosten  tot  gevolg  zal  hebben.  Het  is  niet  meer  dan  logisch  dat  deze  impopulaire  maatregelen  niet  met   enthousiasme  worden  ontvangen  maar  de  zorgkosten  blijven  de  komende  jaren  stijgen  en  dus  zijn  deze   maatregelen  nodig  om  de  zorgkosten  in  de  hand  te  houden.    Een  van  de  maatregelen  die  al  menigmaal  in  het  publieke  debat  voorbij  is  gekomen  is  de  invoering  van  een   eigen  bijdrage  voor  de  huisartsenzorg.  Op  dit  moment  bestaat  er  geen  eigen  bijdrage  voor  de  huisartsenzorg  en   er  is  in  Nederland  dan  ook  geen  financiele  drempel  om  een  beroep  te  doen  op  de  huisartsen  zorg.  De  reden   hiervoor  is  is  dat  de  huisartsenzorg  opzichzelf  al  een  drempel  is  aangezien  er  in  het  algemeen  een  verwijzing   van  de  huisarts  nodig  is  om  bij  een  specialist  terecht  te  kunnen.  De  huisartsenzorg  is  goedkoop  en  wanneer   iemand  al  door  de  huisarts  geholpen  kan  worden  bespaard  dit  een  bezoek  aan  de  dure  specialist.  Hierdoor   zorgt  de  huisartsenzorg  in  Nederland  voor  een  beperking  van  de  zorgkosten.  Omdat  de  huisartsenzorg  relatief   goedkoop  is  zijn  er  in  de  afgelopen  jaren  steeds  meer  zorgtaken  bij  de  huisarts  komen  te  liggen,  zoals  de  zorg   voor  chronische  patiënten.  Minister  Schippers  lijkt  met  haar  bezuiniging  van  132  miljoen  op  de  huisartsenzorg   een  einde  te  maken  aan  deze  ontwikkeling.  De  angst  bestaat  dat  door  deze  bezuiniging  de  huisarts  patiënten   sneller  zal  doorverwijzen  naar  de  specialist  omdat  hij  zelf  niet  meer  de  capaciteit  heeft  om  de  patiënt  te   behandelen  en  dat  hierdoor  de  kosten  alleen  maar  zullen  toenemen.  Bezuinigen  op  de  huisartsenzorg  lijkt  dan   ook  niet  de  beste  oplossing  voor  het  beperken  van  de  kosten.  Het  invoeren  van  een  eigen  bijdrage  voor  de   huisartsenzorg  is  hiervoor  mogelijk  een  betere  oplossing.   Het  invoeren  van  een  eigen  bijdrage  voor  de  huisartsenzorg  zal  een  deel  van  de  kosten  die  door  de  huisarts   gemaakt  worden  dekken.  Daarnaast  krijgen  mensen  inzicht  in  de  gemaakte  kosten  en  zullen  mogelijk  minder   snel  een  beroep  doen  op  de  huisartsenzorg.  Als  dit  werkelijk  de  uitwerking  is  van  het  invoeren  van  de  eigen   bijdrage  dan  geeft  dit  de  huisarts  meer  tijd  om  taken  van  specialisten  over  te  nemen  zoals  taken  uit  de  GGZ.  De   eigen  bijdrage  moet  niet  zodanig  hoog  zijn  dat  dit  echt  leidt  tot  zorgmijden  en  een  goede  (digitale)   informatievoorziening  kan  er  voor  zorgen  dat  de  patiënt  die  besluit  nog  even  te  wachten  met  naar  de  huisarts   gaan  weet  wat  hij/zij  zelf  kan  doen  om  zijn/haar  klachten  te  verminderen.  Verder  moeten  chronisch  zieken  die   voor  hun  periodieke  controles  bij  de  huisarts  komen  uitgezonderd  worden  van  deze  maatregel.   Stellingen:     1.

Bezuinigen  op  de  huisartsen  zorg  zorgt  voor  een  stijging  van  de  zorgkosten.  

2.

Het  invoeren  van  een  eigen  bijdrage  in  de  huisartsenzorg  levert  geld  en  tijd  op  die  geinvesteerd  kan   worden  in  de  uitbreiding  van  de  huisartsenzorg.  

3.

De  periodiek  controles  van  ouderen  en  chronisch  zieken  moeten  uitgezonderd  worden  van  deze   maatregel  

4.

Goede  digitale  informatievoorziening  kan  de  patient  ondersteunen  in  zelfzorg  waardoor  deze  niet  een   beroep  hoeft  te  doen  op  de  huisartsenzorg.  

  19  

 

De  rol  van  zorgverzekeraars  in  de  samenleving     Indiener:  Pieter  Sassen  in  samenwerking  met  de  denktank  Zorg  en  Welzijn   Sinds  de  invoering  van  de  zorgverzekeringswet  in  2006  hebben  we  in  Nederland  marktwerking  in  de  zorg.   Mede  hierom  zal  de  titel  van  deze  resolutie  menigeen  hebben  doen  fronzen.  Wasmiddel,  auto’s,  inlegkruisjes,   speelgoed,  vakanties  etc.  voor  de  meest  uiteenlopende  artikelen  en  diensten  wordt  reclame  gemaakt  en  het   lijkt  inherent  aan  een  vrije  markt.  Waarin  is  een  zorgverzekering  anders  dan  een  reisverzekering?  Waarom  zou   er  door  de  spelers  in  de  zorgmarkt  geen  reclame  gemaakt  mogen  worden?     Een  zorgverzekering  verschilt  van  alle  bovengenoemde  producten  in  dat  het  een  product  is  dat  elke   Nederlander  verplicht  moet  aanschaffen.  In  die  zin  is  er  dus  ook  geen  sprake  van  een  vrije  markt  in  de  zorg   omdat  de  Nederlander  wel  zelf  mag  kiezen  welke  verzekering  hij  wilt  maar  het  is  en  blijft  een  product  dat  hij   niet  mag  weigeren.  Om  deze  rede  is  het  in  mijn  ogen  legitiem  om  eisen  te  stellen  aan  wat  er  met  het   premiegeld,  dat  onder  dwang  van  de  Nederlander  wordt  afgenomen,  gebeurt.     Het  pleidooi  is  voor  een  verbod  van  reclame  en  sponsor  activiteiten  voor  zorgverzekeraars  is  niet  bedoeld  om   zorgverzekeraars  dwars  te  zitten,  maar  moet  gezien  worden  in  het  licht  van  de  stijgende  zorgkosten  in   Nederland.  De  laatste  jaren  zijn  Nederlanders  steeds  meer  geconfronteerd  met  stijgende  zorgpremies,  eigen   bijdragen  en  behandelingen  die  niet  meer  vergoed  werden  door  de  zorgverzekeraar.  Dit  terwijl  de  marketing   machines  van  de  zorgverzekeraars  op  volle  toeren  draaien  en  miljoenen  euro’s  van  het  premiegeld  verslinden.   Het  kan  niet  langer  meer  zo  zijn  dat  de  Nederlanders  steeds  meer  premie  moet  betalen  terwijl  de   zorgverzekeraars  dit  geld  vervolgens  investeert  in  jolige  reclame  filmpjes.     Hoewel  het  pleidooi  tegen  reclame  en  sponsoring  in  eerste  instantie  in  lijkt  te  druisen  tegen  marktprincipes   worden  zorgverzekeraars  juist  hierdoor  gedwongen  om  zich  nog  meer  te  onderscheiden  op  de  prijs  en  de   inhoud  van  hun  producten  en  zal  het  de  marktwerking  alleen  maar  ten  goede  komen.     Faciliteer  de  informatie  voorziening  naar  de  burger  toe   Zoals  hierboven  genoemd  zullen,  wanneer  zorgverzekeraars  zich  niet  meer  kunnen  onderscheiden  met  reclame   en  sponsor  activiteiten,  zorgverzekeraars  gedwongen  worden  zich  meer  te  onderscheiden  op  de  prijs  en  de   inhoud  van  hun  producten.  Hiervoor  is  een  uitgebreide,  overzichtelijke  en  onafhankelijke  vergelijkingssite   nodig.  Een  van  de  bekendste  vergelijkingssites  is  Independer  maar  menigeen  heeft  na  de  overname  van   Independer  door  Achmea    zijn  twijfels  over  de  onafhankelijkheid  van  deze  site*.  Verder  is  er  een  wildgroei  aan   vergelijkingssites  die  ieder  een  andere  advies  geven  bij  het  invoeren  van  dezelfde  set  gegevens.  Dus  de   Nederlanders  die  bij  het  kiezen  van  een  zorgverzekeraar  die  door  het  bomen  het  bos  niet  meer  zien  en  zich   wenden  tot  vergelijkingssites  komen  in  het  volgende  oerwoud  van  misleidende  informatie  terecht.  Daarom   pleit  ik  hier  voor  een  onafhankelijke  vergelijkingssite  opgezet  door  de  overheid.  Hierop  moeten  alle   zorgverzekeraars  hun  productinformatie  aanbieden  en  verklaren  dat  alle  informatie  feitelijk  juist  is.  De  enige   rede  waarom  de  overheid  wel  een  vergelijkingssite  moet  opzetten  voor  zorgverzekeringen  en  niet  voor  andere   producten  is  omdat  Nederlanders  verplicht  zijn  een  zorgverzekering  af  te  sluiten.  Hierdoor  heeft  de  overheid   de  verantwoordelijkheid  voor  een  onafhankelijke  en  juiste  informatie  voorziening.   Stellingen:   1.

De  zorgverzekeringswet  dwingt  de  Nederlander  premiegeld  af  te  staan  aan  een  zorgverzekeraar.  

2.

Door  deze  dwang  mag  de  overheid  op  zijn  beurt  eisen  stellen  aan  wat  er  met  dit  premiegeld  gebeurt.   20  

3.

Het  premiegeld  is  bedoelt  om  geinvesteerd  te  worden  in  de  zorg  daarom  moet  het  verboden  worden   voor  zorgverzekeraars  om  premiegeld  uit  te  geven  aan  reclame  en  sponseractiviteiten.  

4.

Een  verbod  op  reclame  en  sponseractiviteiten  dwingt  zorgverzekeraars  nog  meer  te  concurreren  op   prijs  en  inhoud  en  zal  de  marktwerking  in  de  zorg  ten  goede  komen.  

5.

De  overheid  dwingt  de  Nederlander  een  zorgverzekering  aan  te  schaffen  en  is  daardoor  ook   verantwoordelijk  voor  een  overzichtelijke  en  onafhankelijke  informatievoorziening  met  betrekking  tot   zorgverzekeringen  opdat  de  Nederlander  een  weloverwogen  keuze  kan  maken.  

6.

Een  onafhankelijke  vergelijkingssite  zal  zorgen  voor  een  grotere  concurentie  op  prijs  en  inhoud  en  zal   de  marktwerking  ten  goede  komen.  

                                        *Ook  kunnen  er  vraagtekens  geplaatst  worden  bij  zo’n  miljoenen  investering  door  een  zorgverzekeraar.   Waarom  worden  miljoenen  aan  premie-­‐euro’s  uitgegeven  aan  het  overnemen  van  een  vergelijkingssite  en  niet   geinvesteerd  in  zorg.   21  

 

Resolutie  

De  positie  van  het  slachtoffer  in  het   strafproces     door  Eveline  van  Rhijn  en  Paul  Kuijer   namens  JOVD  Groningen  

                      Voorjaarscongres  JOVD,  21  en  22  april  2012  

22  

Inhoudsopgave   Inleiding  ..........................................................................................................................................................  24   Inhoudelijk  betoog  ...........................................................................................................................................................  25   Stellingen  .........................................................................................................................................................................  27  

         

23  

Inleiding   De   positie   van   het   slachtoffer   in   het   strafproces   is,   met   name   de   laatste   jaren,   aan   stevige   hervorming   onderhevig.  Iedereen  lijkt  het  er  over  eens  te  zijn:  de  positie  van  het  slachtoffer  dient  versterkt  te  worden.  In   de   afgelopen   jaren   heeft   het   slachtoffer   er   een   aantal   noemenswaardige   rechten   bijgekregen.   De   vraag   is   echter   of   uitbreiding   van   de   rechten   van   het   slachtoffer   wel   wenselijk   is,   onder   andere   met   het   oog   op   (de   invloed  op)  een  onpartijdige  procesvoering.       ‘Slachtoffers  voorop,  daders  achteraan’  is  het  motto  van  staatssecretaris  Fred  Teeven.  Met  deze  uitspraak  staat   hij   vooraan   in   de   strijd   om   meer   rechten   voor   het   slachtoffer   in   het   Nederlandse   stafproces   te   bewerkstelligen   en  met  succes:  steeds  meer  politici  opperen  concrete  maatregelen  om  de  rol  van  het  slachtoffer  te  vergroten.   Enkele   voorbeelden   zijn   het   uitbreiden   van   het   spreekrecht   van   slachtoffers,   het   geven   van   spreekrecht   aan   derden   die   namens   het   slachtoffer   mogen   spreken,   het   betrekken   van   het   slachtoffer   bij   een   verlofaanvraag   van  een  gedetineerde/tbs-­‐er  en  het  laten  formuleren  van  een  strafmaat  door  het  slachtoffer.       Met  name  binnen  de  VVD  worden  dergelijke  voorstellen  positief  ontvangen.  Een  zorgelijke  ontwikkeling  omdat   deze  ideeën  recht  tegen  ieder  liberaal  grondbeginsel  ingaan.  Ook  zijn  veel  van  deze  voorstellen  gebaseerd  op   wraakgevoelens   in   plaats   van   op   het   daadwerkelijke   belang   van   het   slachtoffer.   In   deze   resolutie   zullen   wij   komen  te  spreken  over  de  vraag  wat  de  functies  van  het  strafrecht  zijn,  wat  het  belang  van  de  maatschappij  en   het   slachtoffer   hierin   zijn   en   waarom   een   grotere   rol   van   het   slachtoffer   in   het   strafrecht   niet   bijdraagt   aan   deze   belangen.   Aan   de   hand   hiervan   zullen   wij   een   aantal   stellingen   formuleren.   Enerzijds   tegen   specifieke   voorstellen,   en   met   name   tegen   de   uitbreiding   van   het   spreekrecht.   Anderzijds   zullen   we   het   idee   om   slachtoffers   belangrijker   te   maken   binnen   het   strafproces     meer   in   het   algemeen   veroordelen.

24  

Inhoudelijk  betoog     Eerlijk  proces   Vaak   wordt   vergeten   dat   een   verdachte   onschuldig   is   totdat   het   tegendeel   bewezen   is.   Een   verdachte   heeft   volgens  het  Europees  Verdrag  voor  de  Rechten  van  de  Mens  en  de  fundamentele  vrijheden  recht  op  een  eerlijk   18 proces.  De  rechten  van  het  slachtoffer  en  die  van  de  verdachten  zijn  niet  direct  communicerende  vaten,  maar   met   de   steeds   verdergaande   uitbreiding   van   de   rechten   van   het   slachtoffer   kan   men   er   niet   omheen   dat   dit   op   een  bepaald  punt  wel  afbreuk  doet  aan  de  rechten  van  de  verdachte.  In  een  rechtsstaat  als  Nederland  is  dat   niet  wenselijk.  Teeven  gebruikt  zijn  populistische  motto  ‘Slachtoffers  voorop,  daders  achteraan’  om  draagvlak   te  creëren  voor  het  vergroten  van  de  rol  van  het  slachtoffer  in  het  strafproces.  Het  fundamentele  aspect  dat  de   staatssecretaris  echter  vergeet,  is  dat  aan  het  strafproces  geen  daders  meedoen;  enkel  verdachten.     Rol  van  het  slachtoffer   De   wensen   van   het   slachtoffer   met   betrekking   tot   de   afwikkeling   van   de   strafzaak   en   de   informatie   daaromtrent,  zijn  bij  elk  slachtoffer  anders.  Het  is  daarom  onmogelijk  te  bepalen  wat  de  meest  geschikte  rol   voor   het   slachtoffer   in   het   strafproces   in   het   algemeen   zou   zijn.   De   verwerking   van   een   traumatische   gebeurtenis  zal  bij  ieder  slachtoffer  anders  verlopen.  Sommige  zullen  de  behoefte  hebben  om  hun  verhaal  te   doen,  anderen  juist  niet.  Indien  die  is  afgegeven,  zit  in  elk  strafdossier  een  verklaring  van  het  slachtoffer,  die   door   hem   op   elk   moment   kan   worden   aangevuld   of   aangepast.   Andere   manieren   om   als   slachtoffer   een   (aanvullende)   verklaring   af   te   geven   zijn   door   middel   van   een   slachtoffer-­‐dader   gesprek,   het   laten   voorlezen   19 van  een  schriftelijke  verklaring  door  de  rechter  en  het  spreekrecht  ter  terechtzitting.       In  het  huidige  politieke  klimaat  heerst  de,  over  het  algemeen  breed  gedragen,  opvatting  dat  de  rechten  van  het   slachtoffer   verder   uitgebreid   dienen   te   worden.   Het   is   echter   niet   voor   niets   dat   slachtoffers   niet   zelf   procederen   tegen   verdachten.   Het   Openbaar   Ministerie   neemt   deze   taak,   als   openbare   aanklager,   mede   omwille   van   de   veiligheid   van   het   slachtoffer   over.   De   rol   van   het   slachtoffer   is   daarom   altijd   klein   gebleven   en   de   invloed   van   het   slachtoffer   op   het   strafproces   minimaal.   Er   heerst   tegenwoordig   een   tendens   waarbij   de   rol   van   het   slachtoffer   tijdens   het   strafproces   steeds   groter   wordt   en   de   invloed   van   het   slachtoffer   daarop   eveneens.  Het  spreekrecht  van  slachtoffers  lijkt  bijvoorbeeld  een  vanzelfsprekend  recht  dat  het  slachtoffer  niet   ontnomen  mag  worden.  Echter,  elke  invloed  die  het  slachtoffer  op  het  strafproces  kan  uitoefenen,  kan  direct  of   indirect   gevaar   opleveren   voor   de   veiligheid   van   het   slachtoffer   en   het   eerlijke   verloop   van   het   proces.   Een   verdachte   zelf   en/of   familieleden   van   de   verdachte   zouden   bijvoorbeeld   druk   kunnen   uitoefenen   op   het   slachtoffer   om   anders   te   verklaren   dan   zijn   werkelijke   gevoelens,   om   daarmee   de   strafmaat   te   beïnvloeden.   Immers,   wanneer   het   slachtoffer   verklaart   dat   het   delict   veel   minder   ernstige   gevolgen   voor   hem   heeft   dan   daadwerkelijk   het   geval   is,   heeft   dat   wellicht   een   andere   uitkomst   in   de   strafmaat   tot   gevolg.   In   sommige   gevallen   is   dat   ongetwijfeld   de   moeite   van   het   afpersen   waard.   Om   dezelfde   reden   is   het   bijvoorbeeld   ook   niet   20 mogelijk  om  een  eenmaal  gedane  aangifte  in  te  trekken.     Spreekrecht   In  de  westerse  wereld  is  men  over  het  algemeen  van  mening  dat  rechters  zo  objectief  en  rationeel  mogelijk  een   oordeel  dienen  te  vellen  over  het  lot  van  verdachten.  Als  we  van  iemand  niet  kunnen  verwachten  een  objectief   en   rationeel   oordeel   te   vellen   over   een   verdachte,   is   het   van   het   slachtoffer.   Iemand   die   misbruikt   of   mishandeld   is,   of   wiens   huis   is   verbrand,   is   verbitterd   en   verdrietig.   Dat   is   zeer   begrijpelijk.   En   natuurlijk   kan   een   rechter   zich   voorstellen   hoe   een   slachtoffer   zich   moet   voelen,   maar   geconfronteerd   worden   met   een   emotioneel  persoon  is  iets  heel  anders.  Dit  roept  bij  de  rechter  zelf  ook  emoties  op,  emoties  die  zijn  objectieve   vermogen  om  te  oordelen  kunnen  schaden.  Vergelijk  het  maar  met  giften  aan  goede  doelen.  Mensen  maken   rationeel  een  afweging  of  en  hoeveel  geld  zij  hieraan  willen  doneren.  Maar  wanneer  er  een  spotje  op  tv  komt   waarin  een  arm  kind  wordt  getoond  met  hongerbuik  en  vliegen  op  zijn  ogen,  stijgen  de  giften  plotseling.  Weg   objectiviteit.  Willen  wij  dat  rechters  hun  keuzes  op  eenzelfde  soort  emoties  baseren?  Natuurlijk  niet.  Daarom  is   het  van  belang  het  spreekrecht  voor  slachtoffers  beperkt  te  houden,  en  zeker  niet  verder  uit  te  breiden  dan  het   nu  is.  Ook  het  idee  om  slachtoffers  een  strafeis  te  laten  formuleren,  is  absoluut  onwenselijk.  Rechters,  die  een   jarenlange   juridische   opleiding   hebben   gevolgd   en   kennis   hebben     van   de   huidige   stand   van   het   strafrecht,  

                                                                                                                          18

 Artikel  6  Europees  Verdrag  voor  de  Rechten  van  de  Mens  en  de  fundamentele  vrijheden.    Wet  versterking  van  de  positie  van  het  slachtoffer  in  het  strafproces.   20  <www.politie.nl>.   19

25  

mogen   toch   zelf   in   staat   worden   geacht   dit   op   een   degelijke   manier   te   kunnen   bepalen.   Natuurlijk   wil   een   slachtoffer  dat  de  dader  een  zo  hoog  mogelijke  straf  krijgt.  Waarom  zou  je  een  slachtoffer  eerst  opzadelen  met   het   formuleren   van   een   strafeis,   die   waarschijnlijk   zelfs   naar   Nederlandse   maatstaven   veel   te   hoog   zal   zijn,   om   vervolgens   de   teleurstelling   te   moeten   verwerken   dat   de   opgelegde   straf   (indien   de   verdachte   strafbaar   wordt   geacht),  veel  lager  is.  Ook  Slachtofferhulp  Nederland  ziet  de  schaduwkant  van  deze  uitbreiding  en  stelt  dat  de   21 teleurstelling   voor   het   slachtoffer   kan   leiden   tot   secundaire   victimisatie.  Voor   alle   betrokkenen   is   dit   een   uiterst  onwenselijke  situatie  die  gemakkelijk  voorkomen  kan  worden.     Spreekrecht  is  er  voor  bedoeld  om  slachtoffers  het  gevoel  te  geven  dat  ze  gehoord  worden,  en  om  de  dader  en   22 de  rechter  te  laten  zien  wat  de  gevolgen  van  het  misdrijf  zijn  voor  het  slachtoffer.  Deze  doelen  komen  ernstig   in   het   gedrang   wanneer   een   derde   mag   spreken   namens   het   slachtoffer.   Wanneer   een   slachtoffer   een   willekeurig  persoon  mag  aanwijzen  om  namens  hem  te  spreken,  kan  hij  een  eloquente  spreker  inhuren  met  als   enige  doel  een  hogere  straf  voor  de  dader  te  realiseren  en  hiermee  het  spreekrecht  te  misbruiken.       De  gevolgen  van  een  gelijksoortig  delict  zijn  voor  elk  slachtoffer  anders.  Het  is  in  eerste  instantie  geen  slecht   gegeven  om  daar  als  rechter  rekening  mee  te  houden,  men  dient  het  slachtoffer  immers  te  nemen  zoals  het  is.   Echter,  het  ene  slachtoffer  kan  de  gevolgen  die  het  delict  voor  hem  heeft  veel  beter  verwoorden  of  onder  ogen   brengen  dan  het  andere  slachtoffer.  De  werkelijke  gevolgen  voor  het  slachtoffer  hoeven  na  het  benutten  van   het  spreekrecht  dus  niet  per  se  aan  het  licht  te  zijn  gekomen.  Een  melodramatisch  genoten  spreekrecht  waarbij   de   feiten   door   het   slachtoffer   flink   aangedikt   worden,   zal   veel   meer   impact   hebben   dan   een   nuchter   of   schaamtevol   slachtoffer   dat   vooral   niet   wil   overdrijven   in   zijn   gevoelens,   terwijl   de   gevolgen   in   de   praktijk   voor   beide   slachtoffers   hetzelfde   kunnen   zijn.   Dit   lijkt   een   onwenselijke   situatie   teweeg   te   brengen   waarbij   een   welbespraakt   slachtoffer   veel   meer   invloed   kan   uitoefenen   op   het   strafproces   dan   een   slachtoffer   dat   daar   meer   moeite   mee   heeft.   Het   Nederlandse   strafproces   begint   op   deze   manier   steeds   meer   vergelijking   te   vertonen   met   de   Amerikaanse   juryrechtspraak,   waarbij   men   veel   meer   dan   in   het   nuchtere   Nederland,   gebruik   kan   maken   van   de   invloed   van   emotionele   pleidooien   op   de   uitspraak   van   de   jury   of   rechter.   Dat   komt   de   gelijkheid  van  berechting  voor  iedere  verdachte  in  ieder  geval  niet  ten  goede.       Omdat   het   spreekrecht   een   stap   kan   zijn   in   het   proces   van   de   emotionele   verwerking   voor   het   slachtoffer,   hoeft  het  spreekrecht  niet  per  se  afgeschaft  te  worden,  maar  dient  dit  wel  beperkt  te  worden  waar  mogelijk.   Het   is   denkbaar   dat   het   spreekrecht   bij   ernstige   delicten,   waarbij   immateriële   schadevergoeding   wordt   gevorderd,  van  belang  zou  kunnen  zijn  om  de  omvang  van  de  psychische  gevolgen  en  daarmee  ook  de  omvang   van  de  immateriële  schadevergoeding  vast  te  kunnen  stellen.  Verdere  uitbreiding  van  het  spreekrecht  is  echter   niet  alleen  onwenselijk,  maar  ook  onnodig  omdat  het  slachtoffer  tevens  gebruik  kan  maken  van  andere  rechten   om   hetzelfde   doel   te   bereiken.

                                                                                                                          21

 Brief  van  Slachtofferhulp  Nederland  aan  de  voorzitter  van  de  Vaste  commissie  voor  Veiligheid  en  Justitie  van   de  Tweede  Kamer  der  Staten  Generaal.   22  Wet  ter  versterking  van  de  positie  van  het  slachtoffer  in  het  strafproces.   26  

Stellingen    

1.

De   mogelijkheid   om   derden   te   laten   spreken   namens   het   slachtoffer,   werkt   misbruik   van   het   spreekrecht  in  de  hand  en  is  daarom  onwenselijk.  

2.

Het   laten   formuleren   van   een   strafeis   door   het   slachtoffer   is   onwenselijk   omdat   het   niet   bijdraagt   aan   het   strafproces   en   bij   het   slachtoffer   eerder   zorgt   voor   teleurstellingen   bij   het   kennisnemen   van   de   werkelijk  opgelegde  straf.  

3.

Verdere  uitbreiding  van  slachtofferrechten  waarbij  invloed  kan  worden  uitgeoefend  op  het  strafproces   en   de   uiteindelijke   uitkomst   daarvan,   moet   omwille   van   de   veiligheid   van   het   slachtoffer   en   de   eerlijkheid  van  de  procesvoering,  worden  tegengegaan.  

4.

Het   spreekrecht   dient   beperkt   te   worden   tot   zaken   waarin   een   immateriële   schadevergoeding   gevorderd  is  of  gaat  worden  en  het  van  belang  is  de  omvang  daarvan  vast  te  stellen  door  middel  van   het  spreekrecht.  

5.

De   tendens   van   de   steeds   groter   wordende   rol   van   het   slachtoffer   in   de   rechtspraak   moet   worden   tegengegaan.  

 

 

 

                                       

27  

Financial  crisis:  an  opportunity  to  boost  entrepeneurship   Ingediend  door  JOVD-­‐delegatie  IFLRY  Executive  Committee  2012    

The  Financial  Crisis  has  brought  to  the  world  a  new  wave  of  political  measures  that,  depending  on  how  electors   and  governments  are  going  to  act,  may  result  in  great  improvements  or  a  decreasing  life  quality  global  level.       Fearing  new  negative  impacts,  many  policy-­‐makers  started  suggesting  new  consumers  protections,  extensive   supervision  and  regulation  of  financial  institutions  aimed  at  stopping  anyone  from  ever  again  losing  money  in   financial  dealing.  Even  worse,  some  governments  promoted  huge  expenses  making  use  of  tax-­‐payers  money  to   bailout  bankrupted  companies.       Deeply  concerned  by  the  fact  that  these  approaches  not  only  strangle  the  economy  and  crush  market   innovation  but  also  represents  an  indirect  way  to  a  corporatism  model,  the  International  Federation  of  Liberal   Youth:     UNDERSTANDS  that  in  a  free  market  economy  collapses  are  necessary  to  promote  innovation  and  to  prevent   monopolies;       EXPRESS  ITS  APPRECIATION  to  developing  economies  that  instead  of  bailing-­‐out  big  companies  are  reducing   taxes  and  directing  its  public  investments  to  enable  the  creation  and  development  of  new  business;     CONDEMNS  the  use  of  trade  barriers  as  it  not  only  creates  market  bubbles  by  promoting  entrepreneurship   development  into  non-­‐competitive  scenarios  but  also  harms  consumers  who  are  non-­‐intentionally  sponsoring   higher  prices  due  to  market  regulations  afforded  by  tax-­‐money;  and       AFFIRMS  ALSO  that  free  trade’s  main  importance  resides  not  in  economic  development  but  in  the  possibility  of   promoting  peace  by  approximating  citizens  and  government.       Understanding  the  value  of  the  aforementioned  tax  reductions,  non-­‐interventionism  and  free  trade  policies,   the  International  Federation  of  Liberal  Youth:       CONGRATULATES  governments  and  entrepreneurs  that  understands  crisis  as  an  opportunity  to  innovate  and   generate  wealthy;     CALLS  UPON  new  policies  directed  to  reward  entrepreneurship  and  not  lobbying  skills;  and     URGES  citizens  to  get  engaged  into  policy-­‐making  debates  and  electoral  campaigns  in  order  to  assure  that   politicians  will  be  guided  not  by  companies’  interest  but  by  the  possibility  of  boosting  life  quality,  economic   development  and  individual  rights.                                

    28  

On  the  right  of  privacy  concerning  agreements  on  Passenger  Name   Record   Ingediend  door  JOVD-­‐delegatie  IFLRY  Executive  Committee  2012     Believing  that  the  history  of  co-­‐operation  within  the  international  community  is  one  of  peace,  friendship  and   creating  opportunities  for  the  individual.  As  liberals,  we  believe  that  each  individual  should  be  able  to  make  the   best  of  his  or  her  own  life  as  long  as  others  are  not  harmed.  Furthermore,  we  are  convinced  that  privacy   provides  the  ideal  circumstances  in  which  individuals  can  implement  their  ideals,  without  fearing  prosecution   for  their  thoughts  and  opinions;           Recalls  the  determination  of  international  society  to  fight  international  terrorism  and  organised  and   transnational  crime,  and  its  firm  belief  in  the  need  to  protect  civil  liberties  and  fundamental  rights,  while   ensuring  the  utmost  respect  for  privacy,  self-­‐determination  with  regards  to  information  and  data  protection;     Reaffirms  that  necessity  and  proportionality  are  key  principles  without  which  the  fight  against  terrorism  will   never  be  effective  and  specific  towards  those  who  are  a  risk  to  society;     Considering  that  personal  rights  and  the  right  to  privacy  have  become  values  that  play  an  ever  increasing  role   and  must  therefore  be  protected  with  special  care,  whereas  in  our  world  in  which  mobility  and  communication   is  an  essential  characteristic,  security  and  combating  crime  must  also  be  more  effective  and  focused  by   appreciating  the  faster  exchange  of  data  at  a  global  level;     Stresses  that  the  global  community  should  be  based  on  the  rule  of  law  and  that  all  transfers  of  personal  data   from  one  country  to  another  for  security  purposes  should  be  based  on  international  agreements  with  the   status  of  legislative  acts  considering  fundamental  right  of  privacy,  in  order  to  provide  necessary  safeguards  for   us  all  as  global  citizens;     Calls  for  a  coherent  approach  on  the  use  of  PNR  as  well  as  all  other  personal  data  for  law  enforcement  and   security  purposes,  establishing  a  single  set  of  principles  to  serve  as  a  basis  for  international  agreements;       Asks  IFLRY  board  and  its  member  organizations  to  call  upon  the  EU,  ALDE  and  LI  to  consider  an  opinion  on  the   fundamental  right  of  privacy  of  its  citizens  when  new  PNR  agreement  or  other  agreements  concerning  personal   and/or  private  data  on  a  national  and  international  level  are  formed.        

 

29