ICARAIZINHO REVISITED Merry ClubVentos

Woord Mart Kuperij // Beeld Richard Ström & Gary ‘Lord Lolo’ Crossley

ICARAIZINHO REVISITED Merry ClubVentos

Tijdens de ClubVentos Beach Search twee jaar terug struinden we de stranden van Fortaleza tot Jericoacoara af op zoek naar een nieuwe surfspot. Met succes: Icaraizinho was de ontdekking van de trip, een nieuw ongerept stukje paradijs en je kon er donder op zeggen dat hier een nieuw centrum gebouwd zou worden. En jawel, afgelopen herfst kwam het langverwachte mailtje binnen in onze mailbox: of we niet eens wilden komen kijken hoe het erbij stond daar halverwege Fortaleza en Jeri. Een paar telefoontjes met touroperator FlyBrazil.nl later en we hadden iets om naar uit te kijken: kerst in Brazilië!

28 - Motion windsurf magazine

2010 # 3 - 29

Icaraizinho Revisited

O

mdat ik een weekje te kort vind besluit ik maar wat langer te boeken, het verblijf in Jeri is relatief goedkoop, en de gedachte om kerst door te brengen onder een palmboom is geen vervelende. Op 1 december is het zover, bepakt met stroopwafels en chocoladepepernoten voor de Brazilianen stap ik op het vliegtuig naar Fortaleza. Na een tien uur durende vlucht met een tussenstop in Natal stap ik de prettige warmte van Brazilië in. Ik word opgehaald met een Jeep en een klein uurtje na landing zijn we op weg naar Jericoacoara. Het valt me op dat er wat nieuwe wegen zijn aangelegd, mijn hoop dat de reis naar Jeri nu ook wat korter duurt wordt door de gebrekkig Engels pratende chauffeur echter gelijk ontkracht. Nog steeds vier uur rijden, helaas. Totaal uitgeteld kom ik aan bij Pousada Ibiscus, mijn huis voor de komende dagen. Het is een bijzonder fleurig gebouwtje met overal hangmatten en hangende katten. Ik plof neer op mijn bed, het is een goede 20 graden in mijn kamer en ik val heerlijk in slaap.

Waar ben ik?

De volgende dag heb ik even nodig om me te oriënteren. Waar ben ik? Oké Brazilië, Jeri, dat weet ik. Maar waar in Jeri? Ik stap de straat op en begin maar gewoon te lopen. Het lijkt te waaien, op naar de Club! Ik blijk op een kleine vijf minuten lopen van het strand te zitten, een gemoedelijke wandeling over de zandweggetjes die Jeri zijn karakter geven. Ik ben nog maar een minuutje buiten of het is al een feest van herkenning en weerzien. André Paskowski staat voor zijn sponsor en verblijfplaats WindJeri met zijn board onder de arm te praten met wat mensen die ik herken als de stationsleider van Club Dahab, een Engelse pro freestyler en wat bekende Braziliaanse gezichten. Ook bij de club is het gelijk raak, vrienden uit het Turkse Alaçatı, Frankrijk, de Canarische Eilanden, zelfs een local van mijn oude homespot de Kraaijenbergse Plassen... windsurfers vinden elkaar altijd terug. Na een hartelijk welkom bij ClubVentos krijg ik een mastvoet toegewezen en kan ik gelijk het water op. Het waait niet monsterlijk hard, maar met een 5,0 Combat in de handen voel ik me geprezen, de smile op mijn gezicht is groots, zelfs nog als ik tijdens een forwardpoging achterstevoren tien meter door de lucht wordt afgeschoten. Jeri, ik ben er weer!

Chaotische quads-colonne

De volgende ochtend trek ik voor het eerst in een week weer schoenen aan, we gaan met quads op weg naar een grote lagune voor een vlakwatersessie. Van Canadese freestylepro Phil Soltysiak hoor ik dat dit hetzelfde bedrijf is waarbij hij een jaar eerder vanaf halverwege de duinen naar Jeri terug moest lopen, omdat ie de gids niet goed volgde. Ook wij worden er meteen op attent gemaakt dat we netjes met z’n allen in colonne moeten rijden. Om ons extra in de gaten te kunnen houden rijdt er zelfs iemand op een motor achter ons aan. Misschien geen slecht idee met ijzervreter Lord Lolo en algehele misdragers Dieter en Arnaud in ons midden. We gedragen ons min of meer voorbeeldig totdat Fabio ons ineens rechts inhaalt. Voor ons het startschot om onze formatie af te breken en het gas eens goed open te trekken! Links en rechts cirkelt iedereen de duinen op, met quads die tot 80 kilometer per uur gaan is het waanzinnig racen. De motorrijder achter ons weet niet wie hij in de gaten moet houden en toetert wat ie kan, maar we zijn weg. Plotseling komt er van de andere kant een Jeep van de gemeente aanrijden en van onder mijn helm met bril zie ik dat ze niet blij zijn. De leider van onze expeditie wordt op het matje geroepen en krijgt te horen dat dit natuurlijk niet de bedoeling is. Omdat hij ons nogal moeilijk allemaal naar huis kan laten lopen, komen we er met een waarschuwing vanaf. Bovendien, wij luisteren alleen naar Fabio, en Fabio gaf ons groen licht. Het laatste stuk naar de lagune vermaken we ons door af en toe gas in te houden om vervolgens een kleine tussensprint te maken, heerlijk. Als we bij het water aankomen liggen er al een aantal freeridesetjes klaar voor gebruik, iedereen gaat het water op, zelfs Lord Gary waagt het erop: zijn eerste surfsessie sinds wij hem ontmoetten in 2005! Als een ware kamikazepiloot knalt de Lord downwind om na slechts één rakje al uit te komen in het compleet windstille baaitje rechts van de lagune. We zien hem worstelen met zijn zeil - z’n schouder is nog steeds niet 100% in orde - en na een kwartiertje aanklooien besluiten we dat iemand hem moet gaan redden. Op de motorfiets van onze controleur rijdt Dieter - ja natuurlijk kan ik motorrijden, toch?! - het hele stuk in de eerste versnelling over de weggetjes langs het water om vervolgens Gary’s setje terug te varen. Het past de Lord om niet zelf zijn setje terug te varen. Hij heeft het overleefd, maar houdt het voortaan toch bij motorrijden...

Als een ware kamikazepiloot knalt de Lord downwind om na slechts één rakje al uit te komen in het compleet windstille baaitje rechts van de lagune

In afwachting van de andere journalisten breng ik de volgende dagen door met windsurfen, SUP’en bij ondergaande zon, zelfs een wavekano komt eraan te pas. Jeri is echt een speeltuin en ik schud het witte Hollandse kleurtje en de bijbehorende fysieke gesteldheid rap van me af. Zondag 6 december verkas ik van Ibiscus naar Jeriba, de pousada net upwind van ClubVentos, zo’n beetje de mooiste plek om te verblijven voor windsurfers met uitzicht op de spot, balkon met hangmat, jacuzzi in de kamer, het kan niet op. Als ’s nachts Alexander ‘Dieter’ Lehmann van Windsurfing Journal zijn entree maakt is het helemaal feest. In ons enthousiasme zijn we nogal luidruchtig, waardoor we het gelijk met de buurvrouw aan de stok krijgen. Bonken op de muur, gillen in de gang: of het zachter kan. Ze vraagt erom. Nee buuv, we zien elkaar voor het eerst in tijden weer, we zijn in Brazilië, we gaan alleen maar surfen en feesten, het kan niet zachter!

De crew komt bijeen

De volgende dag ontbijten we met de rest van de journalistencrew in het lieflijke kleine restaurantje van Jeriba. Lord Gary van Boards heeft in no time een nieuwe bijnaam te pakken, vanwege zijn Ferrari rode Acer laptop heet hij de rest van de trip Lord Lolo, naar Lolo Ferrari. Verder is Arnaud van Planchemag ook weer van de partij, nieuw zijn Stuart van Windsurfing US en fotograaf Richard Ström uit Zweden. We eten verse ananas, papaja, mango en een soort Braziliaanse wentelteefjes genaamd Rabanada, gadegeslagen door onze enorm schele doch vriendelijke ober. Vandaag krijgen we de kans om rustig te acclimatiseren: op het programma staan windsurfen, lekker lunchen, nog meer windsurfen en genieten van het Braziliaanse leven. Met z’n allen gaan we het water op, de nieuwelingen met een goede laag zonnebrand op want de zon schijnt flink. We varen de hele middag en kunnen ’s avonds mooi napraten in Casa da Dela op de main street, waar we samen dineren en ik me de locale gerechten goed laat smaken. Fabio legt het programma voor de week uit: we krijgen het druk met quadracen, windsurfen in Jeri en op prachtige lagunes, feestjes, voetbalwedstrijden en natuurlijk het eigenlijke doel van deze trip: revisiting Icaraizinho. Jeri lijkt niet al te veel veranderd de laatste twee jaar. Ook op het water is het niet noemenswaardig druk. Voor een deel ook omdat er achter de duin, downwind van de spot bij hoog tij, een lagoon ontstaat waar alle fanatieke freestylers zich wagen aan de nieuwste moves. Hierdoor is het op de ‘main break’ voor de ClubVentos relatief rustig. De zanderige straatjes in het dorpje zelf liggen er nog precies zo bij als voorheen, hoewel Fabio ons vertelt dat in het regenseizoen al het zand naar zee gespoeld is. ‘De entree naar sommige restaurants ging via ladders, zo laag ‘stonden’ de straten!’ Vrachtwagens vol zand moesten uitkomst bieden en Jeri artificieel zijn natuurlijke karakter teruggeven. Zo zie je maar dat zelfs de meest pittoreske dorpjes soms een steuntje in de rug nodig hebben.

Phil Soltysiak stylish op de lagune

In order of appearance

Ondertussen is Fabio’s filmcrew druk bezig met het schieten van een nieuwe promotiefilm, met in de hoofdrol ondergetekende en zijn ‘vrouw’ voor een week: Arrianne Aukes. Volgens Fabio het ideale Europese paar, hoewel Arrianne er na een maand Jeri uitziet als een Braziliaanse en we elkaar net vijf minuten kennen. Ze filmen ons samen op de quad, bij het gijpen, het waterstarten en we zijn de belichaming van cheesy, met een niet uit te wissen smile op ons gezicht. Hoe we ons hierin hebben laten lullen weet ik niet meer precies, het had geloof ik iets te doen met 25 caipirinha’s... De zon brandt ondertussen goed door en het is tijd terug te gaan naar Jeri voor een lekkere lunch. In de middag pakken we nog een paar uurtjes mee op het water, gevolgd door de onvermijdelijke sunset en happy hour, waarbij ClubVentos omgetoverd wordt in een nachtbioscoop en allerhande surffilms getoond worden. Na een verfrissende douche is het alweer tijd voor het diner: vanavond zijn we te gast in Tamarindo, een restaurant in het centrum dat zijn naam te danken heeft aan de grote Tamarindoboom in de tuin, waarvan de vruchten op tafel staan. We peuteren ze open en vinden binnenin een zoetzuur kleverig goedje, volgens Fabio erg gezond, tja je moet ervan houden. We eten heerlijke verse vis en allerlei streekgerechten, en alles wat we niet opkrijgen gaat naar de onverzadigbare Arnaud. Het is zaak ons niet helemaal vol te eten, het is tenslotte dinsdag: Pousada Mauricio Party!

Feest in Jeri

Mauricio is een Italiaanse local en goede surfer die sinds jaar en dag een pousada runt in het centrum van Jeri, inmiddels uitgegroeid tot centrale ontmoetingsplek voor de vele windsurftoeristen. De feestjes, meestal eens per twee weken, zijn een fenomeen in het dorp, waarbij alle locale drankkarretjes zich voor de deur verzamelen en tot diep in de nacht caipirinha’s, caipiroska’s, capeta’s en andere duivelse alcoholische versnaperingen schenken. Er wordt gedronken en gedanst, een goed moment ook om de nieuwelingen in de groep te leren kennen. Als ik buiten rondstruin schop ik vol met m’n teen tegen een fundament van een muurtje. M’n halve teen ligt open en een bloedspoor trekkend loop ik terug naar Mauricio’s. De man zelf trekt zijn verbandtrommel open en ik word vakkundig verbonden, zodat ik de volgende dag weer gewoon het water op kan (en dezelfde avond vrolijk door kan met feesten). Omdat we de volgende dag al om zes uur weg moeten voor onze buggytrip door de mangroves op weg naar Icaraiznho, haken de meeste journalisten om een uur of twee af. Zo niet Dieter en ik. Samen met Paskowski, die ook met ons meerijdt, nemen we er nog eentje... Om half zes rol ik m’n bed in. Als om kwart voor zes de wekker gaat besluit ik nog vijf minuten te snoozen, kan nog wel toch? Bij het volgende alarm spring ik op om mijn spullen in te pakken, trots als ik ben op mijn ongelooflijke discipline, ondanks de slaap die ik heb. Als ik mijn T-shirts in de tas gooi staat Fabio ineens in onze >>


2010 # 3 - 31


Ik zet mijn meest geïnteresseerde blik op, maar de caipirinha wint het van de interesse

Local Edvan Souza springt het hoogst

kamer. ‘Jongens, het is kwart over zes, iedereen wacht op jullie!!’ Oeps, iets te lang gesnoozed?! Overal in onze kamer liggen kleren, trapezes en andere meuk en achterin mijn hoofd staat een klein Braziliaans duiveltje met een hamer op mijn schedel te meppen. Om de feestvreugde te verhogen komt onze buurvrouw ook nog even gillend afscheid van ons nemen, opnieuw klagend over de herrie. Ik gooi mijn spullen in mijn tas, snauw de buurvrouw af, drop een berg losse spullen bij de receptie en rol mijn tas naar de buggy’s. Iedereen kijkt me verwijtend aan en met een kleine ‘mea culpa’ maak ik me ervan af. Half zeven ’s ochtends en we kunnen vertrekken. Ik val gelijk achterin de buggy in slaap, kapot van de mooie party.

Buggytocht

Om een stukje lokale cultuur mee te krijgen stoppen we onderweg bij een soort zeeschildpaddencrèche waar allerlei soorten, vaak gehavende schildpadden rondzwemmen in speciaal voor hun gemaakte vijvers. Ik zet mijn meest geïnteresseerde blik op, maar de caipirinha wint het van de interesse en ik ben blij als we weer de frisse wind rond onze oren hebben suizen. Door de mangroves maken we ons een weg naar Icaraizinho. We passeren kleine dorpjes, waar de kids uit hun huizen spurten om ons een high five te kunnen geven. Zo nu en dan vinden we een rivier op ons pad, die we oversteken met kleine vlotten, handmatig aangedreven door locale mannetjes en kinderen. Ondertussen vliegt er een helikopter boven ons hoofd. Als Fabio iets doet, doet hij het goed en er worden foto’s en filmopnames gemaakt van de hele expeditie. We rijden het laatste stuk over het strand en zien in de verte de ons welbekende baai van Icaraizinho al liggen. De kleine gemeenschap van Icaraizinho is zo’n honderd jaar geleden opgericht en voordat we het dropje twee jaar geleden aandeden met de ClubVentos Beach Search was er nul toeristische activiteit en was de locale gemeenschap gebaseerd op vissen en het ‘verbouwen’ van kokospalmen. Mede hierdoor heeft Icaraizinho de hoogste palmboom-dichtheid van de Ceará kustlijn, wat het een mooi contrast geeft met de gebruikelijke duinlandschappen. Het dorpje is vrijwel onveranderd gebleven in de laatste decennia en de meeste dingen gebeuren nog steeds op de traditionele manier: lokaal transport met os en wagen in plaats van pick-up trucks en vissen op

Zonsondergang op de duin van Jeri

de prachtige traditionele bootjes met bonte zeilen. Wat grappig is om te zien is dat deze zeilen veelal gesponsord zijn door bedrijfjes uit de regio, commerciële reclame is overal. Wat ons het meest opvalt ten opzichte van de vorige keer is het enorme windpark waar we onderweg naar het dorpje doorheen rijden. De molens liggen downwind van de spot en verstoren het windsurfen geenszins, maar het is een vreemde gewaarwording op deze verder ongerepte kuststrook. Onvermijdelijk is het ook, zoveel wind mag je bijna niet onbenut laten. Er wordt zoveel groene energie opgewekt dat het hele dorp zelfvoorzienend is en er daarnaast nog energie geëxporteerd wordt naar andere delen van de staat. Het doet misschien iets af aan het pittoreske karakter van Icaraizinho, maar het is een vooruitgang die niet te stoppen is.

ClubVentos onder de loep

Het is laat in de middag als we aankomen in Icaraizinho, waar de locale ClubVentos koks een heerlijke lunch voor ons geprepareerd hebben. Na een snelle hap gaan we gelijk weer het water op, het waait en de helikopter staat klaar om ons te filmen en fotograferen. Met ons bedoel ik vooral André Paskowski, Sarah-Quita Offringa en de andere pro’s, al doen we natuurlijk ons best ons in de picture te varen tijdens deze helishoot. De dag wordt afgesloten met een barbecue op het strand, heerlijke verse vis, koude biertjes en caipirinha’s. Ik zou eraan kunnen wennen. Het valt op dat er vergeleken met twee jaar geleden niet heel veel veranderd is in het ClubVentos-centrum in Icaraizinho. Natuurlijk, er staat een gelikt centrum, maar het is niet megagroot en ook de accommodaties zijn nog grotendeels als ze waren, geen chique appartementen. Als we Fabio ernaar vragen krijgen we een college over duurzame ontwikkeling. Fabio: ‘Mijn filosofie is altijd geweest dat langzame ontwikkeling de sleutel tot duurzaamheid is. Er zijn ontelbare voorbeelden te noemen van bestemmingen die zich razendsnel ontwikkeld hebben tot toeristische trekpleisters, maar de grote vraag is: is de originele bevolking van die plek daar wijzer van geworden? Meestal niet veel. Ik neem Jeri als voorbeeld voor dit nieuwe centrum in Icaraizinho. De bouwbeperkingen die in 1984, lang voordat Jeri bekend werd, >>


Ian Mouro Lemos upwind van Jeri op de wavespot Malhada

2010 # 3 - 33


werden opgelegd hebben ervoor gezorgd dat de veranderingen geleidelijk zijn gegaan. Locals kregen zo de kans hun rol in het geheel te vinden, de kans om de golf te pakken. Dit langzame tempo heeft een zeer positieve impact gehad op Jericoacoara: het behoud van zijn originele karakter, de cultuur, architectuur, sociale organisatie en onderwijs, het zou wat mij betreft een case study moeten zijn voor toeristische ontwikkeling wereldwijd. Ik kan hier natuurlijk een megacentrum neerzetten, maar veel liever laat ik de groei gelijk lopen met het aantal mensen dat hier langskomen. Het uiteindelijke doel is om net als in Jeri een soort oase te maken, waarin niet alleen windsurfers, maar ook hun aanhang heerlijk kunnen ontspannen en genieten van het weer en de natuur. Kwaliteit vóór kwantiteit, het moet exclusief zijn: mooie appartementen, ruimte, een gemoedelijke sfeer. De baai in Icaraizinho wordt omgeven door een beschermend rif, dat zorgt voor vlak water binnenin, perfect voor freestyle en beginnende windsurfers. Tussen mid en hoogtij genereert het rif zo nu en dan ook mooie golven voor jumps en golfrijden. Vanwege de lange aanloop over vlak water kunnen de jumpers hun lol op als er een mooi golfje loopt. De wind is even betrouwbaar als in Jeri, non-stop van juli tot januari, met als enige verschil dat er in Icarai over het algemeen een half metertje groter gevaren wordt. Dit betekent nog steeds dat er meestal maximaal met een 5,3 gevaren wordt, ideaal om er even in te komen voordat in Jeri de blaren in je handen gecarved kunnen worden! Voor beginners is de shape van de baai ideaal: zelfs als je helemaal downwind drijft kom je gewoon uit op het strand links van de club.

Brazilië tegen de Rest van de Wereld

De dagen die volgen zetten we de opgebouwde routine voort: ontbijt, varen, lunch, varen, hangmat, diner, chillen. Onderbroken door een zeer belangrijk evenement: Brasil vs The Rest of the World, de rematch. Een voetbalwedstrijd, waarin Brazilië het opnieuw mag opnemen tegen de rest van de wereld. Een match die we twee jaar ervoor nipt verloren doordat onze Amerikaanse keeper een pisballetje van Brawzinho door zijn benen liet glippen, en die we nu koste wat het kost willen winnen, al was het maar omdat de Brawz al twee jaar lang standaard elke email eindigt met de woorden ‘1-0’! Ik kan helaas niet zo hard rennen met mijn verbonden teen, maar met Dieter in de verdediging en Arnaud in het goal hebben we een solide basis. Om onze voeten niet te verbranden beginnen we om acht uur ’s ochtends. Na een groepsfoto gaan we los en ondanks dat we niet slecht spelen, staan we na een helft al met 3-0 achter. De flexibele capoeira-mannetjes zijn ons telkens te snel af en in de tweede helft wordt het nog erger: 4-0. Waar zijn we in godsnaam mee bezig? Of het komt omdat wij drie Duitsers in onze ploeg hebben weet ik niet, maar met nog een klein kwartiertje te spelen komen we terug. We scoren 4-1 en de Braziliaantjes beginnen hem te knijpen. Even later volgen de 4-2 en 4-3. We hebben het momentum en de angst is op de gezichten van de thuisploeg te lezen.

Zelfs als je helemaal downwind drijft kom je gewoon uit op het strand links van de club

Voor deze Goddelijke Kanaries is verliezen wellicht het ergste wat ze kan overkomen, een enorm gezichtsverlies. Er is stress, geen bal komt meer aan en van de zogenaamde Braziliaanse sambastijl is niks meer te merken. Een laatste krachtsinspanning zorgt ervoor dat we vlak voor tijd de gelijkmaker scoren! Met 4-4 gaan we de verlenging in; twee keer vijf minuten extra om de Brazilianen echt te slopen. Brazilië scoort nogmaals door met zeven man dwars door onze keeper te lopen (ik meende een voet tegen een kin te zien), maar we zijn eerder teruggekomen, geen paniek! Een paar minuten later staat het alweer 5-5 en als we uit een vrije trap kort voor tijd 5-6 maken is er blinde paniek bij de Brazilianen. Zo blind dat de scheidsrechter tot het bespottelijke besluit komt onze treffer af te keuren, iets met een steentje in de weg, niet hard genoeg gefloten, of een veter die loszat. Alles voor de winst van deze niet meer zo goddelijke Kanaries... Het worden penalty’s en hoewel geen Nederlander achter de bal staat verliezen we kansloos. De Brazilianen zijn blij en dat is misschien maar beter ook voor de algehele sfeer in de Club. ’s Avonds wordt het grote videoscherm uitgerold voor de locale première van Four Dimensions, met André Paskowski als speaker. Pasko is zenuwachtig maar met een paar caipirinha’s gaat het hem goed af. De film is elke keer dat ik hem kijk beter en kan ook hier op veel enthousiasme van de riders rekenen.

André Paskowski in nachtelijk Icaraizinho

Kanoën door de mangroves

Om ons wat lokale cultuur te laten opsnuiven heeft Fabio voor de volgende dag een kanotocht door de mangroves georganiseerd. Na een kort ritje in de buggy komen we aan bij het water en via een modderig walletje worden we met kano en al naar beneden gelaten. De kano van Arnaud stroomt gelijk vol water, dat krijg je als je alle restjes opeet Arnie! Halverwege onze tocht is er een kleine pauze ingepland bij de lokale gemeenschap waar we ontbijten met locale vruchten en typisch voedsel uit dit gebied. We eten heerlijk verse mango, guave, bananen en maken kennis met de acerola, een klein stukje rood fruit met 32 keer zoveel vitamine C dan een sinaasappel. Dieter stelt meteen een businessplan op om het fruit te importeren in Europa, ideaal voor de snelle zakenman van tegenwoordig! Het is mooi om te zien hoe deze mensen op een klein stukje land middenin de mangroves leven, met als enig bezit een berg palmbomen en een grote glimlach. Fabio legt uit dat palmbomen >> 34 - Motion windsurf magazine

Phil Soltysiak

2010 # 3 - 35


Als over een jaar of tien alle WK’s voetbal door Brazilië gewonnen worden dan weet je nu waar het door komt... gemiddeld één kokosnoot per dag opleveren (zij het in een geconcentreerde periode) en dat er voor een kokosnoot 70 Reais cent per stuk wordt betaald (ongeveer 28 eurocent). Hoe meer palmbomen er op je stuk grond staan, hoe rijker je bent.

huwelijksnacht verzilveren om van Fabio’s gezeur dat we zo’n mooi stel zijn af te komen, en ook Lord Lolo en Richard doen raar. Ik geef geen gehoor aan de verzoeken, ik ben moe, maar wil me niet laten kennen dus drink nog lekker een cuba libre.

Terug bij de club zijn de freestylers in rep en roer. De sponsoring van het Braziliaanse Nationale Freestylekampioenschap in Icaraizinho, gepland tijdens onze trip, is last minute teruggetrokken, geen vette geldprijzen meer dus, iets waarvoor vele riders de trip naar Icarai gemaakt hadden. We besluiten samen met Fabio het event vanuit de magazines en ClubVentos te sponsoren door er een liefdadigheidsevenement van te maken. Geen prijzen voor de winnaars, maar prijzen voor de mensen van wie we dit prachtige stuk natuur mogen benutten. Het plan is om per inschrijving tien ballen te kopen en deze te verdelen op onze weg terug naar Jeri. De kleine jochies en meisjes in de mangroves hebben onze harten gestolen en wat is er leuker dan ze een vervroegd kerstcadeautje te geven?

Rond een uur of één vind ik het mooi geweest, ik sneak weg naar mijn kamer. Als ik bij de deur aankom word ik overvallen door een vreemde geur. Is het mest? Hooi? Iets ruikt niet helemaal oké. Ik kijk nog eens goed of het wel mijn kamer is, tja, de sleutel past ook. Ik doe de deur open en vind een touw dwars door mijn kamer. Wat de fuk? Ik doe het licht aan en sta oog in oog met een ietwat angstig kijkende ezel! Als ik me omdraai staat iedereen die net nog half versuft bij de bar zat klaar met camera’s in de aanslag, slap van het lachen. Ik vind het zelf ook behoorlijk grappig en nog veel leuker als ik de aanloop van het verhaal hoor. Een groepsactie van Fabio, Lord Lolo, Arnaud, Stuart en Richard, een ezeljacht waarbij ze zelfs geholpen werden door locals op motorfietsen. Met veel moeite wisten ze de ezel mijn kamer in te krijgen, in het kader van ‘een afscheidscadeautje van Dieter’. De vreemde acties van de avond vallen ineens allemaal in elkaar. En hoewel de meeste mensen het jammer lijken te vinden dat ik niet compleet door het lint ging, is het een van de betere practical jokes. Overigens, dierenliefhebbers wees gerust, de ezel vond het best leuk en zelfs na het wegsturen uit mijn kamer kwam hij nog een paar keer terug.

Donkey love

De volgende dag is alweer onze laatste in Icaraizinho en we nemen een kijk en een biertje in het dorpje zelf. We leven ons uit in de locale sportschool en bezoeken de basisschool die we al kennen van de film Life over Icaraizinho (zie factsheet). De rest van de dag brengen we door op het water. Het waait niet echt hard en de competitie wordt afgeblazen, maar met de SUP’s is het leuk golfrijden en ook de tandem gaat het water op. ’s Avonds hebben we een diner in locaal restaurant Hibisco, wat in een klap helemaal vol zit met surfers. Het is Dieters laatste avond en na een pizza vertrekt hij terug naar het koude Duitsland. Na het eten is de bar in de Club weer open, en we hangen tot een uur of één buiten in de hangmatten en fatboys. Gedurende de avond wordt er door verschillende mensen geopperd of ik niet eens mijn kamer moet bezoeken. Mijn kersverse vrouw Arrianne wil haar eerste

Arrenslee bij 35 graden

De volgende dag nemen we afscheid van Icaraizinho en bepakt met een stuk of 250 voetballen rijden we door de mangroven terug naar Jeri. Alle pro’s en journalisten dragen kerstmutsen en we zijn een soort karavaan van arrensleeën (bij 35 graden). Er is een voetbal voor alle kids en families en ook locale schooltjes worden niet vergeten. Het voelt wat vreemd, alsof we dit doen uit naam van een soort koloniale overheerser, maar de glunderende kids maken een boel goed. Een mooi einde van onze tijd in Icaraizinho. Als over een jaar of tien alle WK’s voetbal door Brazilië gewonnen worden dan weet je nu waar het door komt... >>

Chico Bento


2010 # 3 - 37


Sarah-Quita Offringa

FACTSHEET Combo Zoals we op de Beach Search uitvonden en ook nu weer meemaakten, is het reizen tussen Jeri en Icaraizinho een avontuur op zich. De kustlijn van de staat Ceará is bijna een geheel doorlopend strand, zo nu en dan onderbroken door rivieren, waardoor je met een buggy op zoek kunt naar verlaten strandjes, kleine dorpjes en wegen betreedt die je anders nooit zou betreden: een echte onderdompeling in de oorspronkelijke Braziliaanse cultuur van het noordoosten. De twee centra van ClubVentos maken het nu voor iedereen mogelijk hun eigen mini Beach Search te doen. Welke combo voor jou? Er zijn verschillende manieren om de Combo van Jeri en Icaraizinho aan te pakken, wat is wijsheid? Allereerst wat sleutelwoorden: Jeri = harde wind, meer mensen, meer party’s. Icaraizinho = iets lichtere wind, rust. Als Jeri een stapje te ver is voor je en je eerst even je stramme surfskills wilt oppeppen is het slim om als eerste naar Icaraizinho te gaan. Het is dichterbij het vliegveld, dus een kortere transfer na je vlucht, en door de wat mildere omstandigheden is het makkelijker inkomen. Als je meteen harde wind (en party’s) wilt, is Jeri de place to be. Ideaal te combineren met Icaraizinho op het einde, waardoor de transfer naar het vliegveld een stuk korter is. Wanneer moet je gaan? Vanaf het begin van augustus tot eind november waait het meestal tussen de 20 en 30 knopen met uitschieters naar 40 knopen en zelfs in juli en januari kan het nog heel goed zijn. De wind piekt in september, de beste golven vind je tussen oktober en januari. De voorspellingen hoef je niet in de gaten te houden, in het windseizoen weet je gewoon dat het gaat waaien, je kunt de klok erop gelijkzetten. Vlucht Wij vlogen met Fly Brazil (www.flybrazil.nl), vanaf Amsterdam rechtstreeks naar Fortaleza. Fly Brazil is een Nederlandse reisorganisatie en daarbij de grootste Brazilië specialist. Per jaar vliegen ze met meer dan 18.000 passagiers non-stop naar het noordoosten van Brazilië. Vluchten gaan een keer per week op dinsdag, reken op een ticketprijs van rond de 900 euro voor een retourtje. Als je je eigen spullen wilt meenemen kan dit, dit kost je 120 euro per enkele reis. Je moet dit aangeven bij Fly Brazil als je boekt, zo kom je op Schiphol niet voor verrassingen te staan. Transfer Vanaf het vliegveld ga je met een 4x4 naar Jeri of Icaraizinho. Je kunt je transfer boeken bij ClubVentos. Een privé transfer kost 242 euro (je betaalt dan voor de hele auto). Vanaf 20 september kun je ook gedeelde transfers nemen, die je 60 euro per persoon kosten. Boeken Wil je ook een combotrip boeken naar Jeri en Icaraizinho? Op de website van ClubVentos kun je je reis inclusief verblijf boeken, ook als je alleen in Jeri of

Icaraizinho wilt blijven. Check www.clubventos.com om alles te weten te komen over de Club. Visa, paspoort & vaccinaties Voor Brazilië heb je als Nederlander geen visum nodig. Wel moet je een eurootje of 40 betalen om het land weer te mogen verlaten. Zorg er verder voor dat je paspoort tot zes maanden na je trip nog geldig is. Vaccinaties tegen DTP en Hepatitis A worden aangeraden. Wat neem je mee? Aangezien het goed warm is in het noorden van Brazilië (luchttemperatuur tussen de 26 en de 34 graden Celsius en een watertemperatuur van een graadje of 28) heb je absoluut geen warme kleren nodig. In december toen wij er waren was het ’s nachts zelfs nog een graad of 26, dus een paar korte broeken, T-shirts of hemden en misschien een dunne trui voldoen ruimschoots. Als je koud uit de Nederlandse herfst komt, is het een aanrader flink wat zonnebrand mee te nemen en een blouse of longsleeve om je verbrande huid koeltjes te kunnen bedekken. Een surfpak is zeker niet nodig; shorts en een goede lycra het enige wat je nodig hebt op het water. Verder natuurlijk een trapeze, een paar slippers, een zonnehoed, zonnebril, en eventueel schoentjes en zelfs handschoenen. Taal In Brazilië wordt Portugees gesproken. Een boekje ‘Wat & Hoe – Portugees’ kan wonderen doen en zal je zeker het respect van de locale bevolking opleveren. Geld De vis heeft in Jeri inmiddels plaatsgemaakt voor de Braziliaanse Real (meervoud Reais). 10 Real was ongeveer vier euro (voor de huidige wisselkoers check www.xe.com). Het beste wissel je bij aankomst op het vliegveld in Fortaleza euro’s voor Reais bij het wisselkantoortje. Eventueel kun je ook alvast wat geld wisselen op Schiphol. In Jericoacoara en Icaraizinho zelf zijn geen pinautomaten, wel in het dorpje Jijoca waar je vanuit Jeri met de bus heen kunt. In ClubVentos en steeds meer winkels en restaurants kun je betalen met je creditcard. Communicatie & techniek In Brazilië vind je stopcontacten die geschikt zijn voor Nederlandse stekkers. ClubVentos heeft zijn eigen cybercafé en tot onze schrik deed in Jeri onze mobiele telefoon het ook gewoon. In Icaraizinho is (zeer langzaam internet) en de telefoon doet het vaak niet (heerlijk). Filmpjes Check www.clubventos.com voor een verzameling filmpjes van Jeri en Icaraizinho, met onder meer Peter Svenssons prachtige film Life. Hier lees je ook ons eerdere verhaal uit Motion #2 van 2006 over Jeri via Leesvoer - Reisverslagen - Jericoacoara & alles kleiner dan 5,5 m2.

Levi Lenz in Jericoacoara


2010 # 3 - 39

ICARAIZINHO REVISITED Merry ClubVentos

Recommend Documents