Van: Aan: Datum: Onderwerp:
Jeroen van Baardwijk Stadsredactie Eindhovens Dagblad <
[email protected]> 25 november 2010 17:16 T.a.v. dhr. M. Timmers – Situatie rondom Jeroen van Baardwijk
Geachte heer Timmers, Gisteren heeft u telefonisch contact gehad met mijn vriendin (Sylvia Hermkens) over de beroerde situatie waarin ik mij bevind. Zij heeft mij vervolgens gebeld met de mededeling dat u graag een overzicht van alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren wilde ontvangen. Dit overzicht treft u hieronder aan. Heel in het kort komt het verhaal er op neer dat ik de afgelopen jaren alles kwijt ben geraakt, onder erbarmelijke omstandigheden probeer te overleven in een caravan, over enkele maanden m’n laatste geld ook op is, en al jaren geconfronteerd wordt met de ene onwillige instantie na de andere, die het “van het kastje naar de muur sturen” zo ongeveer tot kunstvorm hebben verheven. Onderstaand overzicht is slechts een zeer summiere samenvatting, alle dossiers bij elkaar zijn goed voor een slordige meter aan boekenplank. Het hele verhaal is zo uitgebreid dat ik een boek over de hele situatie zou kunnen schrijven – hetgeen ik waarschijnlijk ook nog wel zal doen. Iedereen met wie ik hierover spreek is stomverbaasd, de reactie is dan ook altijd dezelfde: niemand kan zich voorstellen dat zoiets in Nederland mogelijk is. Iedereen kan toch een woning en een uitkering krijgen, en iemand met een autistische stoornis kun je toch niet op straat laten leven? Ondanks de alom aanwezige verbazing en verontwaardiging blijft hulp echter uit. Mijn naaste familie (twee broers en een zus) hebben zelfs expliciet geweigerd mij te helpen. De hele situatie is zo hemeltergend en on-Nederlands dat het media-aandacht verdient. Ik ga dan ook graag met u in gesprek hierover, in principe kunt u van mij alle details krijgen. U kunt mij telefonisch bereiken op 06-nnnnnnnn (als ik in Nederland ben) of op +32 nnn nnnnnn (als ik in België ben). Eventueel kunt u ook contact opnemen met mijn vriendin op 06-nnnnnnnn. U bent ook van harte welkom om met eigen ogen te komen aanschouwen onder wat voor omstandigheden ik moet leven – of beter gezegd overleven. Uw reactie zie ik graag per omgaande tegemoet. Met vriendelijke groeten, Jeroen van Baardwijk
Inleiding Na jarenlang slachtoffer te zijn geweest van huiselijk geweld (psychisch, verbaal en fysiek) besloot ik in 2007 om te gaan scheiden. Het was het begin van een complete echtscheidingsoorlog en een nieuwe lijdensweg die tot op de dag van vandaag voortduurt. Inmiddels ben ik al ruim twee jaar dakloos, sta ik officieel niet meer ingeschreven in Nederland zodat ik nergens meer recht op heb, heb ik bij alle denkbare instanties aangeklopt voor hulp en overal de deur dichtgesmeten gekregen. Ik heb er zeer ernstige psychische en lichamelijke klachten aan overgehouden, drie zelfmoordpogingen, twee opnames bij de GGZ, en een volledig verlies van alle vertrouwen in de Nederlandse overheid en de “verzorgingsstaat”. Ik ben geconfronteerd met een politieapparaat waar excessief geweld, corruptie en doofpotzaken dagelijkse kost zijn, een justitieel apparaat waar men niet gehinderd wordt door enige interesse in achtergronden, ongeïnteresseerde “hulp”verleners die alleen zichzelf helpen om een hun eigen baantje in stand te houden, en “hulp”ínstanties die als enige doel lijken te hebben zichzelf in stand te houden. Toen ik dat laatste een keer uitsprak tegen een kennelijk intelligente politieman antwoordde hij: “Daarom heten het ook in-STANT-ies”. Wijze woorden…
2008
In het kader van Voorlopige Voorzieningen bij echtscheiding wordt de echtelijke woning aan mijn ex-partner toegewezen. Ik word door de politie m’n huis uitgezet en aan m’n lot overgelaten. Na eerst enkele weken ondergedoken te hebben gezeten kom ik uiteindelijk terecht in een stacaravan in Lommel (België) waar ik tot op de dag van vandaag in verblijf. Een caravan is echter een recreatieverblijf en niet bedoeld voor permanente bewoning. In feite is het niets meer dan vier niet-geïsoleerde aluminium wandjes met een vloer en een dak, en een aantal niet-isolerende ramen. In de zomer is het een oven, de rest van het jaar is de binnentemperatuur gelijk aan de buitentemperatuur (dus als het buiten 10 graden vriest, vriest het binnen ook tien graden). Verwarming is slechts zeer beperkt mogelijk in de vorm van een petroleumkacheltje, wat echter weer leidt tot vochtproblemen en daarmee tot gezondheidsklachten. Fatsoenlijke woonruimte is niet te krijgen. In de sociale sector kan ik niet terecht; mijn kinderen wonen bij hun moeder waardoor ik gezien wordt als alleenstaande man zonder kinderen en derhalve geen urgentie krijg. Achteraan aansluiten op de wachtlijst dus, de wachttijd in Eindhoven bedraagt 6-7 jaar. De particuliere sector is geen optie vanwege de hoge huurprijzen, kopen is geen optie vanwege aanvankelijk een zeer laag inkomen en vervolgens helemaal geen inkomen. Ik meld me bij het Algemeen Maatschappelijk Werk (onderdeel van Welzijn Eindhoven), deze kunnen/willen echter niets voor me doen. Bij Voorlopige Voorziening wordt door de Rechtbank een omgangsregeling vastgesteld waar mij ex-partner vervolgens niet aan mee wenst te werken. Dit leidt herhaaldelijk tot confrontaties aan de voordeur en het verschijnen van de politie. Die blijken volledig op haar hand te zijn, stellen zich tegenover mij bedreigend, intimiderend en agressief op, en gaan meerdere malen over tot (in mijn ogen onterechte) aanhouding. Dit gaat zonder uitzondering met veel excessief politiegeweld gepaard. Klachten over het optreden van de politie verdwijnen in de doofpot. Door de school van mijn oudste zoontje (Tom, op dat moment 5 jaar oud) wordt de afdeling “Opvoeding en Ontwikkeling” van Welzijn Eindhoven ingeschakeld. Deze concludeert na enige tijd dat de kindproblemen pas opgelost kunnen worden als de partnerproblemen opgelost zijn en verwijst door naar Bureau Jeugdzorg. Bij BJZ luid ik herhaaldelijk de noodklok over kindermishandeling (mijn ex-partner is van Duitse afkomst en overtuigd aanhanger van de uiterst hardhandige “degelijke Duitse opvoeding”) maar daar wordt geen actie op ondernomen. De indruk ontstaat dat er voor BJZ pas sprake is van kindermishandeling als er bloedvlekken op de muur zitten en de kinderen per ambulance (met zwaailichten, sirenes en politiebegeleiding) naar het ziekenhuis worden afgevoerd. Waarna ze waarschijnlijk de beschuldigende vinger naar andere instanties wijzen. Een poging aangifte te doen tegen mijn ex-partner wegens huiselijk geweld en kindermishandeling mislukt vanwege de sluitingstijd van het bureau Gestel/Stratum; een melding opnemen kan nog wel. Met de melding van kindermishandeling blijkt nooit iets gedaan te zijn, de melding van huiselijk geweld is doorgestuurd naar het Steunpunt Huiselijk Geweld (eveneens onderdeel van Welzijn Eindhoven). Ergens onderweg blijkt de melding aangepast te zijn en sta ik opeens geregistreerd als dader in plaats van als slachtoffer. De dader (mijn ex-partner) wordt beschouwd en behandeld als slachtoffer. Ondanks dat ik herhaaldelijk wijs op deze fout weigert het SHG
dit te corrigeren. Het SHG lijkt het standpunt te hanteren dat bij huiselijk geweld de vrouw per definitie altijd het slachtoffer is en de man per definitie altijd de dader; andersom bestaat voor hen niet. De toegewezen casemanager blijkt allerminst onpartijdig te zijn en mijn ex-partner in alles te steunen. Na een aanklacht tegen hem (onder andere vanwege een vermoeden van een sexuele relatie tussen hem en zijn cliënte) wordt hij van de zaak afgehaald, de vervangende case-manager meldt zich ziek, vervolgens wordt het dossier begin 2009 gesloten. Omdat ik al mijn hele leven tegen dezelfde problemen aanloop vermoed ik een structurele oorzaak, en verzoek de GGzE daarom om een uitgebreid psychologisch onderzoek. Dat vind men echter niet nodig en dus komt er geen onderzoek.
2009
Door aanhoudende ernstige psychische klachten meld ik me ziek bij mijn werkgever. Mijn ex-partner doet herhaaldelijk (valse) aangiften tegen mij waardoor ik diverse malen opgepakt word. De politie blijkt keer op keer uiterst agressief en gewelddadig. Klachten over belediging, bedreiging, intimidatie, machtsmisbruik, mishandeling en excessief geweld verdwijnen wederom zonder uitzondering in de doofpot. Slechts één klacht haalt de Klachtencommissie, uit de stukken blijkt dat de klachtenprocedure bij de politie inderdaad een wassen neus is. De echtscheidingsoorlog woedt onverminderd voort, mijn kinderen krijg ik niet te zien ook al heeft de rechter anders beslist. Mijn ex-partner wordt nog steeds op alle mogelijke manieren geholpen en beschermd. In april doe ik een zelfmoordpoging (de eerste, later zullen er nog twee volgen) en word per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Daags erna meld ik me bij de GGzE met een schreeuw om hulp en een verzoek om opname, en word dezelfde middag nog opgenomen op De Grote Beek waar ik 2,5 week zal blijven. Daar krijg ik echter geen hulp aangezien iemand ergens genoteerd heeft dat ik daar zit voor een “korte time-out”. Wat in het dossier staat is heilig, daar kan niet van worden afgeweken. Ik heb dringend zelfstandige woonruimte nodig maar geen enkele instantie wil helpen. Het enige wat men overal doet is afschuiven op andere instanties waarbij telkens opnieuw duidelijk wordt dat Welzijn Eindhoven de spil van de hulpverlening zou moeten zijn. Dat zien ze daar echter anders. Welzijn Eindhoven roept “wij hebben geen woningen” en verwijst door naar Woonbedrijf, de GGzE (waar ik al sinds 2007 onder behandeling ben), de Gemeente Eindhoven en NEOS. Woonbedrijf roept “wij hebben geen woningen” en verwijst door naar Welzijn Eindhoven, de Gemeente Eindhoven en NEOS. De GGzE roept “wij hebben geen woningen” en verwijst door naar Welzijn Eindhoven, de Gemeente Eindhoven, NEOS, de daklozenopvang en het Leger des Heils. De Gemeente Eindhoven roept “wij hebben geen woningen” en verwijst door naar Welzijn Eindhoven, Woonbedrijf, de eigen daklozenopvang en NEOS. Enzovoorts, enzovoorts. Alle instanties verschuilen zich achter “wij hebben geen woningen” en verwijzen naar elkaar door. Een tweede poging om bij de politie aangifte te doen van huiselijk geweld mislukt ook. Deze keer niet vanwege de sluitingstijd van het bureau, deze keer wordt het mij expliciet VERBODEN om aangifte te doen. De wet stelt heel duidelijk dat de politie verplicht is aangifte op te nemen maar opnieuw blijkt dat de Eindhovense politie een staat binnen de staat is met haar eigen wetten en regels. De motivatie voor dit verbod (uit de mond van een diender van hooguit een jaar of 24): mijn gedrag zou “ziekelijk” zijn en het zou “nergens over gaan”. Persoonlijk vind ik niet dat zeven jaar van psychische, verbale en fysieke mishandeling “nergens over gaan”… Op verzoek van mijn ex-partner stelt de Gemeente Eindhoven een onderzoek in naar mijn verblijfplaats. Onder het motto “meneer schijnt een caravan in België te hebben” word ik als zijnde “geëmigreerd” uitgeschreven als inwoner. Een bezwaarprocedure helpt niet, de klachtencommissie oordeelt dat de argumentatie van de Gemeente Eindhoven nogal rammelt maar adviseert de Gemeente vervolgens haar motivatie aan te passen en de uitschrijving niet terug te draaien. In België verblijf ik echter als toerist in een caravan op een camping, effectief ben ik nu dus nergens meer als inwoner ingeschreven. Onder druk van de Rechtbank en de Raad voor de Kinderbescherming gaat mijn ex-partner akkoord met begeleide omgang tussen mij en mijn kinderen. Daarvoor bestaat echter een maandenlange wachtlijst. Ik stuur een noodkreet naar alle afzonderlijke leden van de Eindhovense Gemeenteraad, de afzonderlijke wethouders en de burgemeester, maar ook dit levert geen reactie op.
2010
Met veel moeite lukt het om bij de politie aangifte te doen tegen mijn ex-partner wegens kindermishandeling. Daar hoor ik vervolgens niks meer van, later blijkt dat de aangifte niet in behandeling is genomen want “hij heeft zijn kinderen toch al 1,5 jaar niet meer gezien”. Laat ik nou toch gedacht hebben dat kindermishandeling ergens bovenaan op de prioriteitenlijst van Justitie stond. Ik blijf de deur platlopen bij allerlei instanties in een poging aan zelfstandige woonruimte te komen. Vanwege mijn psychische gesteldheid zijn het Labrehuis (NEOS), de daklozenopvang en andere onzelfstandige woonruimte (zoals kamerbewoning) geen optie; de GGzE onderschrijft dit. Bovendien kan ik in een dergelijke omgeving later mijn kinderen niet ontvangen als er een definitieve omgangsregeling is vastgesteld. Ik loop nog enkele malen binnen bij Welzijn Eindhoven, waar men echter telkens niet gediend is van mijn aanwezigheid en telkens de politie belt. In een poging van me af te komen stuurt Welzijn Eindhoven me een brief waarin ze me de toegang tot hun gebouwen en terreinen ontzeggen. In uiterste wanhoop over mijn woningnood en het totale gebrek aan hulp van alle instanties plaats ik een noodkreet op mijn (toen nog openbare) weblog waarin ik verkondig dat als het niet anders kan ik dan maar grof geweld ga gebruiken. Rond dezelfde tijd stuur ik een brief naar Welzijn Eindhoven waarin ik aangeef binnen een week geholpen te willen worden en er anders harde maatregelen zullen volgen. Bij Welzijn Eindhoven voelt men zich bedreigd en doet men aangifte. Enkele uren later word ik (wederom met veel overbodig politiegeweld) opgepakt. Op het politiebureau gaat de mishandeling drie dagen lang door. In de cel in het arrestantenverblijf zak ik in elkaar, als ik enige tijd later bijkom liggen er wat papieren naast me. Men heeft me dus zo aangetroffen maar gewoon laten liggen. Ik verblijf eerst drie dagen in de cel op het hoofdbureau, waarna de rechter-commissaris besluit mij veertien dagen vast te houden in de Penitentiaire Inrichting in Vught. Vlak voor de zitting adviseert een psychiater mij dan onder te brengen op een afdeling voor speciale zorg, de rechter-commissaris neemt dit over maar vervolgens kom ik terecht op een gewone afdeling; pas een week later word ik overgeplaatst naar een afdeling voor speciale zorg waarde die zorg echter uitblijft. De Reclassering adviseert vervolgens de voorlopige hechtenis nog eens met 90 dagen te verlengen, de Raadkamer besluit echter de voorlopige hechtenis op te schorten en mij onder toezicht van Reclassering Nederland te plaatsen. Ook wordt een uitgebreid psychologisch onderzoek gelast. Na vrijlating moet ik mij verplicht melden bij het REG-team van de Gemeente Eindhoven; REG staat voor “Reïntegratie Ex-Gedetineerden”. Bij de eerste afspraak zegt de medewerkster toe te zullen informeren naar opvangmogelijkheden bij het Sint-Annaklooster en het Leger des Heils. Dat eerste contact bleek ook het laatste contact te zijn, ik heb niets meer van het REG-team vernomen. Het psychologisch onderzoek door het NIFP (Nederlands Instituut voor Forensische Psychologie) is een geschenk uit de hemel: de psychologe concludeert dat ik hoogbegaafd ben en het Syndroom van Asperger heb (een autistische stoornis met als een van de belangrijkste kenmerken problemen bij het hanteren van sociale situaties). De GGzE dacht zelf aan een persoonlijkheidsstoornis, is nog niet helemaal overtuigd van de diagnose “Asperger” en wil aanvullend onderzoek. Een paar maanden later word ik door de politierechter veroordeeld tot 75 dagen hechtenis waarvan 60 dagen voorwaardelijk (de overige 15 had ik al uitgezeten in voorlopige hechtenis), 60 uur taakstraf en een proeftijd van twee jaar. Enkele maanden later volgt ook nog een voorwaardelijke veroordeling (€ 250 boete met een proeftijd van twee jaar) wegens huisvredebreuk, omdat ik het toegangsverbod van Welzijn Eindhoven genegeerd heb. De aangifte van Welzijn Eindhoven is gedaan door Dinie van der Linden, lid van de Raad van Bestuur van de Lumens Groep (waar Welzijn Eindhoven onderdeel van uitmaakt). Ik dien een klacht tegen haar in bij de Klachtencommissie Welzijnswerk Eindhoven (KCWE), ook deze verdwijnt in de doofpot. In maart raak ik mijn baan kwijt en beland in de Ziektewet. Na twee maanden oordeelt de UWV-arts “psychisch ziek is niet ziek”, beëindigt mijn ZW-uitkering en adviseert een WW-uitkering aan te vragen. Bezwaar hiertegen wordt afgewezen, de standaardtermijn van zes weken voor bezwaren tegen overheidsbesluiten blijkt namelijk niet te gelden voor de Ziektewet: daarvoor blijkt een termijn van slechts twee weken te gelden. De door de Rechtbank opgelegde begeleide omgang komt op gang maar is zeer beperkt: 1x 1,5 uur per twee weken, en zelfs dat wordt door mijn ex-partner nog herhaaldelijk gesaboteerd. De politie wordt verblijd met nog een aantal klachten, waarmee de teller op 14 klachten uitkomt. De eerste 11 zijn in de doofpot verdwenen, de laatste drie zijn nog altijd niet in behandeling genomen. Als ik me bij het UWV Werkbedrijf meldt voor een WW-uitkering vertelt de ene medewerkster me dat ik die niet kan krijgen omdat ik geen inschrijvingsadres heb, haar collega vertelt vervolgens dat een postbusadres
voldoende is. Dat laatste heb ik, dus dien ik toch een aanvraag in. Maar kennelijk zijn zelfs UWV-medewerkers niet op de hoogte van hun eigen regels. De aanvraag voor een WW-uitkering wordt door het UWV afgewezen, evenals het bezwaar daartegen. Een tweede aanvraag volgt, ook die en het tweede bezwaar worden afgewezen. Het blijkt dat een WW-uitkering aangevraagd moet worden in het woonland, volgens het UWV woon ik in België en moet ik daar dus maar een uitkering aanvragen. Bij de Nederlandse overheid kent men dus het verschil niet tussen een woonadres en een verblijfadres. Op advies van mijn werkcoach bij het UWV vraag ik een Wajong-uitkering aan maar ook die aanvraag wordt afgewezen. Netto resultaat van dit alles is dat ik al sinds juni 2010 geen enkele vorm van inkomen meer heb en dus noodgedwongen inteer op mijn financiële reserves. Deze zijn over zo’n twee maanden uitgeput waarna ik alleen nog de keuze heb tussen doodgaan of een leven in de criminaliteit. Ik meld me verschillende keren bij het daklozenspreekuur om een inschrijving te krijgen zodat ik een uitkering aan kan vragen. Dit wordt telkens opnieuw geweigerd omdat ik psychisch niet in staat ben om eerst wekenlang in de nachtopvang te slapen. Ik wijs er telkens opnieuw op dat het wel degelijk mogelijk is om me alleen een inschrijvingsadres te geven, aangezien ze dat enkele maanden eerder ook voor mijn vriendin gedaan hadden. Dat wordt afgedaan met “de regels zijn al een hele tijd geleden veranderd”, de vraag sinds wanneer die dan veranderd zijn wordt “beantwoord” met de opmerking “daarover gaan ik niet in discussie”. Als ik bij het daklozenspreekuur aangeef dat ik geen inkomen heb word ik doorverwezen naar het UWV Werkbedrijf. Als ik daar vertel dat ik dakloos ben en geen inkomen heb word ik doorverwezen naar… het daklozenspreekuur. Waar ik net vandaan kwam… Bij het UWV Werkbedrijf weet men vervolgens te vertellen dat ik ook geen Bijstandsuitkering aan kan vragen omdat ik niet als inwoner ingeschreven sta. Ik heb een webdesignbedrijfje dat echter in het geheel geen omzet genereert, op grond daarvan dien ik bij de Gemeente Eindhoven een aanvraag in voor een BBZ-uitkering (bijstandsuitkering voor een zelfstandig ondernemer). Ook die aanvraag wordt afgewezen omdat ik niet als inwoner van Eindhoven ingeschreven sta. Het bezwaar is inmiddels ingediend, het wachten is op een uitnodiging voor de zitting van de klachtencommissie. Ook bij Reclassering Nederland leg ik uit dat mijn problemen pas opgelost kunnen worden als mijn grootste probleem (zelfstandige woonruimte) opgelost is. Ondanks alle mooie woorden op hun website verschuilt ook mijn reclasseringswerkster zich achter “wij hebben geen woningen” en mijn “eigen verantwoordelijkheid”. Het enige wat zij doet is het aandragen van zinloze en onwerkbare “oplossingen”; volgens haar moest ik mijn auto en caravan maar verkopen, op kamers gaan wonen en dan een bijstandsuitkering aanvragen. Ondanks herhaald uitleggen begrijpt ze niet dat onzelfstandige woonruimte geen optie is en dat iets te koop zetten niet automatisch betekent dat het ook snel verkocht wordt. Ter illustratie: op de camping waar ik verblijf staan caravans die al twee jaar te koop staan, en niemand koopt een caravan als je daar pas een half jaar later plezier van kunt hebben. Volgens haar zijn die mensen er echt wel, maar desgevraagd weet ze geen namen te noemen. Het dringt ook niet tot haar door dat kamerbewoning financieel niet haalbaar is; zelfs na extreme bezuinigingen komen mijn totale lasten (vaste lasten plus levensonderhoud) uit op circa € 1.000 per maand, terwijl een bijstandsuitkering enkele honderden Euro’s lager is. Alleen met zelfstandige woonruimte zou ik net rond moeten kunnen komen van een bijstandsuitkering. Ze kan ook niet bevatten dat het voor mij onmogelijk is om een baan in loondienst te krijgen; geen enkele werkgever zit te wachten op een dakloze man van 43 met psychische klachten, hoogbegaafdheid, een autistische stoornis en een strafblad. Volgens haar zijn er genoeg werkgevers die zo iemand wel in dienst zouden nemen, maar op de vraag welke werkgevers dat dan zijn volgt enkel stilte. Ik vertel mijn reclasseringswerkster dat er maar één manier is om alle instanties mee te krijgen, namelijk door het ze onmogelijk te maken cliënten op elkaar af te schuiven. Daartoe is het nodig al die instanties bij elkaar aan tafel te krijgen zodat gezamenlijk een oplossing bereikt kan worden. Als ik zo’n uitnodiging rondstuur zal dat echter geen indruk maken, het zal meer indruk maken als die uitnodiging door Reclassering Nederland verzonden wordt. Ze gaat daarmee akkoord op voorwaarde dat ik de tekst voor de uitnodiging aanlever. Die krijgt ze een week later, waarna ze opeens ontkent iets toegezegd te hebben. Als ik vraag of ze die bijeenkomst alsnog gaat organiseren (een simpele ja/nee-vraag) weigert ze antwoord te geven. Mijn reclasseringswerkster functioneert dermate slecht dat ik een klacht tegen haar indien. Vervolgens krijg ik een andere toegewezen die zich echter dusdanig misdraagt dat hij een nieuw record vestigt: op woensdagmiddag belde hij om een “afspraak” te maken, op vrijdagochtend sprak ik hem op het kantoor van Reclassering Nederland in Eindhoven waar hij binnen tien minuten besloot het reclasseringstoezicht te beëindigen en de zaak terug te sturen naar de Officier van Justitie. Nog dezelfde middag gaat de klacht tegen hem op de post. Van introductie tot klacht in 48 uur.
Terugsturen van de zaak naar de OvJ betekent dat ik binnenkort terug de cel in ga tot de OvJ besluit wat de volgende stap zal zijn, volgens mijn advocate betekent dat in de praktijk dat ik de voorwaardelijke celstraf van 60 dagen alsnog uit moet zitten. Daarnaast is het nog maar de vraag of de uitvoering van de taakstraf nog doorgaat, hetgeen eveneens 60 dagen celstraf betekent. Ik heb geprobeerd me aan te melden bij het Sint-Annaklooster (onder andere gericht op hulp aan daklozen en ex-gedetineerden), daar ziet men het echter niet zitten en maakt men zich vooral druk om de vraag wie de rekening gaat betalen.
Woonsituatie
Sinds augustus 2008 verblijf ik een stacaravan (met bijbehorend tuinhuisje) op Recreatiepark Blauwe Meer in Lommel, België. De caravan is eigendom, het perceel wordt gepacht voor ruim twee mille per jaar exclusief nutsvoorzieningen. De caravan is voorzien van vaste aansluitingen voor gas, water en elektriciteit maar deze zijn peperduur: gas en water kosten € 3,85 per kubieke meter, elektriciteit € 0,49 per kWh. Nee, geen typefouten! De caravan is bedoeld als recreatieverblijf in de zomermaanden en dus niet geïsoleerd. Verwarming is zeer beperkt (petroleumkachel) en brengt vochtproblemen met zich mee, hetgeen weer niet bevorderlijk is voor de gezondheid. De caravan heeft geen douche en toilet en geen warm en koud stromend water. Er ligt wel een waterleiding maar deze is afgesloten. Het tuinhuisje is niet geïsoleerd en heeft geen verlichting. o Douchen kan alleen in het toiletgebouw. Buiten het hoogseizoen is het circa vijf minuten lopen naar het enige nog opengestelde toiletgebouw (er ligt er ook eentje op nog geen 100 meter afstand maar die is alleen in het hoogseizoen open). o Het tuinhuisje is voorzien van een toilet, de stortbak is echter kapotgevroren en er is geen geld voor reparatie of vervanging. De watertoevoer van de stortbak heeft geen aparte afsluiter waardoor noodgedwongen de hoofdkraan dichtgedraaid is. Hierdoor is er in de caravan ook geen stromend water meer. Bij heel slecht weer wordt het toilet soms nog wel gebruikt en vervolgens doorgespoeld met een emmer opgevangen regenwater. In de vrieskou met je broek op je enkels op een toilet zitten, met het schijnsel van een zaklamp als enige verlichting, is een ervaring op zich. Maar geen bijster plezierige. o In warm water werd voorzien door een geiser in het tuinhuisje. Door de extreme kou in de winter van 2008/2009 is deze kapotgevroren, door geldgebrek is deze nooit meer vervangen. o In koud water wordt voorzien door één of twee keer per dag een emmer water te gaan halen in het toiletgebouw. Warm water wordt geleverd door een waterkoker.
Kortom:
Mijn situatie: psychische klachten, een autistische stoornis, geen adequate woonruimte, geen inkomen, geen geld, geen mogelijkheid om een baan in loondienst te verwerven, geen toekomst. De oplossing: zelfstandige woonruimte in Eindhoven, dan kan ik vervolgens een uitkering aanvragen en beginnen weer een leven op te bouwen (met ondersteuning van de GGzE voor het leren omgaan met het Syndroom van Asperger). Tal van instanties zijn bekend met mij, mijn problematiek èn de oplossing: Gemeente Eindhoven (diverse afdelingen, tot aan de Gemeenteraad en het College van B&W toe), Welzijn Eindhoven, Algemeen Maatschappelijk Werk, Steunpunt Huiselijk Geweld, UWV (diverse afdelingen), NEOS, Leger des Heils, GGzE, Woonbedrijf, Urgentiecommissie, Sint-Annaklooster, Stedelijk Kompas, politie, justitie, reclassering. En dan zal ik er nog wel een paar vergeten zijn. Vrijwel alle instanties verschuilen zich achter “wij hebben geen woningen” en verwijzen naar elkaar door. Enige positieve uitzondering tot nog toe is de GGzE waar mijn behandelaar momenteel probeert samen met het Stedelijk Kompas een oplossing te bewerkstelligen. Ik weet inmiddels precies hoe het balletje in een flipperkast zich moet voelen. Over twee maanden zijn mijn financiële reserves uitgeput en rest mij enkel nog zelfmoord, de hongerdood of de criminaliteit – alle drie duidelijk geen wenselijke opties, niet voor mij, niet voor mijn vriendin en al helemaal niet voor mijn kinderen (op dit moment 9 en 5 jaar oud).
Aandacht in de media is mijn laatste strohalm. Instanties willen graag aandacht voor zichzelf in de media maar zitten bepaald niet te wachten op negatieve aandacht. Het zou niet de eerste keer zijn dat onwillige instanties opeens enorm hun best gaan doen als ze negatief in de pers komen. De overheid en de diverse instanties hebben kennelijk geld teveel. Al die bemoeienissen van hulpinstanties, de telkens terugkerende politie-inzet, detentie, opnames in zorginstellingen, de al drie jaar durende ondersteuning van de GGzE, alles bij elkaar moet ik de Nederlandse overheid al vele tienduizenden Euro’s gekost hebben – tienduizenden Euro’s aan geld van de belastingbetaler! Zolang ik niet geholpen word zal mijn problematiek de overheid de komende jaren nog vele tienduizenden (zo niet honderdduizenden) Euro’s kosten. Dat alles had voorkomen kunnen worden (en de toekomstige hoge kosten kunnen voorkomen worden) met één spreekwoordelijke druk op de knop: geef mij een zelfstandige woonruimte en een uitkering, dan heb ik al die instanties (behalve dan de GGzE) ook niet meer nodig. De enige kosten die de overheid dan nog heeft zijn voorlopig de kosten van een bijstandsuitkering tot ik weer in mijn eigen inkomen kan voorzien – een fractie van wat al deze ellende al gekost heeft en nog gaat kosten als de hulp uitblijft.
