Duikvakantie 2008 Oostenrijk in September Terwijl bij iedereen het gespaarde bruin het lichaam wordt afgeboend, de foto’s inmiddels vergeten op de computer staan, is het voor ons de tijd om de vakantiechecklist boven water te halen. Nu is het mijn beurt om iedereen met een smile een prettige werkweek toe te wensen. Wij gaan op vakantie! Relaxed de auto in voor een lange rit. Totaal 1128 km te gaan voordat wij op bestemming aankomen. Eerder al hebben wij in Oostenrijk vakantie gevierd in de zomer. Schitterende landschappen (met en zonder sneeuw), gezellige mensen en mooie diepe bergmeren. Nu gaan wij naar Seeboden in het gebied Karintië, met meren zoals Millstättersee, Wörthersee, en Weissensee. Volgens de boeken kraakheldere meren met imposante boompartijen en rondzwemmende baarsjes, snoeken en paling. We gaan het zien. Een prachtig nieuw chalet met 4 appartementen, een grote tuin en ruime parkeerplaats is voor de week ons onderkomen. Op de veranda staan Marcel en Charlotte ons al toe te zwaaien. Jacqueline en Marcel, de eigenaren van dit prachtige pand komt ons tegemoet. Hartelijk begroeten zij ons in het Nederlands. De zondag wordt gestart met een heerlijk ontbijt en daarna de eerste verkenningen. Eerst maar naar de duikschool die Jacqueline heeft aangegeven. Het “Tauchcenter Alpen Adria Aquanauten” is gesloten. Het duikcentrum heeft een extern vulstation. Dit
lijkt op een koekoeksklok,en is een vulststation met 4 vulslangen. Op zoek naar onze eerste duikstek, want naast de boodschappen waren ook volle cilinders meegenomen van thuis. Langs het water rijden en turen naar een goede parkeerplaats en instapplek. Enkele P-plaatsen krijgen een goedkeuring en daarmee een kruisje op de kaart. Uiteindelijk komen wij rond 13.30 uur uit bij een openbare badplaats, Hotel Sur Post in Dobriach. Hier gaan wij uiteindelijk te water in de Millstätersee. Vanaf de weg hadden wij gezien dat er ook een hoge wand vlakbij was. Van bovenaf, zagen wij vlotten in het water vanwaar klimmers bezig zijn met ‘outdoor wandklimmen”. Echt fantastisch om te zien. Nog beter om onder water er naar toe te duiken! Charlotte en Marcel als buddypaar en Erwin, Rob en José als trio. De easy instap vanaf het strand is lekker voor de eerste duik. Waterplanten, zand en sediment zorgen voor een wisselend spel. De oversteek naar de wand is goed te doen en de wand is geweldig. Begroeid met vele mosselen, toornt de wand ver boven ons uit. Het zicht is goed. Uiteindelijk brengt deze duik ons veel baarsjes, snoeken, paling en kelp. De waterplanten bieden een huis voor de kleine
visjes. Terug op de oever wordt bij de picknicktafel de meegebrachte broodjes en drankjes genuttigd. Vol verwondering wordt nagekletst over de mooie duik en de schitterende wand. Dat heb je toch niet in Nederland. ’s Avonds heeft ook Agnes mooie verhalen over haar wandeltocht door het gebied. De Pichlroute is morgen aan de beurt. Het gebied biedt een grote variatie aan wandelpaden en weggetjes. Het mooie weer doet de rest. De sterke verhalen bij het aperitief worden onderbouwd door Stiegl: Bier fur Männer! De maaltijd, een heerlijke zuurkoolschotel brengt weer vulling in de magen. De vakantie is goed begonnen. Na een lekker ontbijt heeft Marcel telefonisch contact gelegd met Herr Sepp. Herr Sepp is een van de leden van de duikclub. Het is een club met vrijwilligers waaruit de duikschool bestaat. Hij komt in de ochtend naar de duikschool in zijn werkpak. Hij is speciaal voor ons gekomen. Na het overhandigen van het rijbewijs, krijgt Rob de sleutel van zijn 2de duikschool!
Herr Sepp gaat terug naar zijn werk en Marcel en Charlotte, Rob en ik maken ons klaar voor de duik. Een getekend plattegrondje met de aanwezige platformen is de leidraad. Naast het platform op 5 meter is het onderwaterbos. Vol verwachting steken wij het hoofd onder water. Wat troebel is het wel, maar het biedt genoeg zicht voor een rustige duik. Het bos (eigenlijk meer een plantsoenperkje) bestaat uit bomen met veel takken. De takken zijn begroeid met schelpjes. Op een splitsing van takken, probeert een kreeft (! Turkse rivierkreeft) zijn weg te vinden. Natuurlijk wil hij voor de fotograaf niet echt poseren. Met moeite blijven wij uit de takken en zwemmen verder. Het is een klein bosje, maar erg leuk om te zien. Het unterwasserwald in de Attersee is imposanter, maar het Millstäterseewald is grappig. Na het bos komt het zand. Hierop veel afval zoals tuinstoelen, toiletpotten, flessen, een winkelwagen en veel wat mensen kwijt willen. Uiteindelijk vormen enkele steigerpalen een overkapping voor grote snoeken en scholen baarsjes. Het wateroppervlakte heeft alleen rimpels door onze bewegingen, verder is het spiegelglad. Na het vullen van de cilinders bij de koekoeksklok gaan wij terug naar Huize Mattijssen. Hier wordt het eea gezocht in de hutten. De heer des huizes heeft in het drooghok een stang bevestigd. Hierop kunnen onze pakken goed uithangen. Wel super hoor, dat alles zo snel wordt geregeld als wij het vragen.
Om 21.00 uur is iedereen gereed om de nachtduik te maken. De fotografen zijn opgesplitst over de buddyparen. Erwin gaat met Charlotte en Marcel en Rob gaat met mij mee. Agnes gaat lekker voor de TV.
Na de gevulde paprika met rijst, komen de verhalen van Erwin en Agnes. Zij hadden in de buurt van Fellach de kreeftenroute gelopen. Langs de beek waren veel zoetwaterkreeften te zien.
De dinsdag (wat gaat de tijd toch snel) geeft weer zon in de ochtend. Voor vandaag staan er 2 meren op het programma. Brennsee (of ook wel Feldsee) und Afritzersee. De afstand tot
De lucht is licht bewolkt, de wind is er niet en verder is het stil. Nu bijna iedereen weet wat hij kan verwachten wordt het een leuke nachtduik.
Vele baarsjes liggen op de boomstammen te rusten. De snoeken ‘hangen’ stil tussen de bomen in hun jacht naar voedsel en bij het winkelwagentje heeft de kreeft zich verschanst. In het schaarse lamplicht komt een karper voorbij. Wauw, echt een dikke karper. Bij de steigers vinden wij weinig vis, maar aan het einde van de duik komt een grote meerval voorbij. Rob was druk bezig met zijn camera, maar vergeet te witbalansen. Voor het eerst in zijn duikcarrière een meerval gezien is toch een goede afsluiting van deze dag!
deze meren is ongeveer 25 km, dus een klein half uurtje rijden. Marcel en Charlotte willen vandaag niet onder water. Dit omdat de oren van Charlotte de rust nodig hebben. Niet qua praten, maar wel qua waterdruk. Zij gaan aan de hand van de kaart (oeps bijna vergeten) de Pichlroute wandelen. Na vele bochten en paadjes, willen ze heerlijk genieten van hun versgemaakte boterhammetjes. Echter na de lange wandeling komen ze er achter dat deze nog netjes in het broodtrommeltje in de koelkast liggen. Dus dan maar even op sultana’s doorlopen en bovengekomen zich te goed doen aan een heerlijke omelet en een biertje. Die calorieën zijn er op de heen- en terugweg wel weer af gewandeld. De overige 4 gaan richting Feld am See. Het meer ziet er goed uit. Donker en helder. Dat belooft veel goeds. Nog even door naar het 2de meer. De Afritzersee is volgens de overlevering door een reus ooit gesplitst van de Feldsee. Liefdesverdriet lag hieraan ten grondslag. Na een juiste parkeerplek te hebben gevonden gaat Agnes het meer rondwandelen en José met 2 fotografen te water. Afspraak is duiktijd ongeveer een uur en diepte max 15 meter. Diep zat. In het begin zwemmen wij over waterplanten. Even later zwemmen wij nog steeds over waterplanten en nog iets later zien wij nog steeds waterplanten. Wat gaat dat worden ?
Aan het einde van de waterplanten begint het sediment. Niets dan sediment. De bodem wordt niet dieper dan 7,6 meter. Dus dan maar terug naar de kraag waterplanten. Daar zit genoeg leven in. Onderweg komen wij een oud wrakje tegen. Vissersbootjes hebben wij op het water al genoeg gezien. Dit zal er ook wel een zijn geweest, maar de visser zit er niet meer in. De plantenkraag bied leven aan grote scholen kleine Alvers. Deze schichtige en springende visjes bieden een mooi aanblik in onze lampen. Voor de fotografen willen zij niet dichterbij komen en blijven in het groenige water ver vooruit. Tussen de waterplanten verscholen ‘hangen’ veel snoeken.
Kleine en grotere hebben zich tussen het kranswier verschanst, wachtend op hun prooi. Na 55 minuten is het toch een leuke duik geweest en worden wij door Agnes op de foto gezet dat wij het water uitkomen. Enkele regendruppels dwingen ons de koffie in een restaurant te genieten en niet bij een picknicktafel. Het voordeel is dan dat er wel heerlijke warme verse apfelstudel bij kan. Na de koffie is het tijd voor het Wildpark in Feld am See. Langs de weg staat het
aangegeven en het is de moeite waard. De entree 8euro50 bied toegang tot een oude schuur waarin veel opgezette dieren staan. Het museum is leuk van opzet met oude materialen en een uitgebreid assortiment vis. De etage erboven is bestemd voor de wilde dieren. Grizzlyberen, ijsberen en Robberen zijn aanwezig in mooie geschilderde decors. Voor Erwin en Agnes zijn er ook wilde marmotten aanwezig. Verder staan er edelherten, een eland, roofvogels, wolven, vossen en vele andere dieren. Wel allemaal dood. Buiten genieten wij van een soort grote kinderboerderij, maar dan met wild dat leeft in de bergen in Oostenrijk. Gemsen, everzwijnen, herten, geiten, wasberen en schapen hebben een groot terrein ter beschikking. Leuk van opzet en goed onderhouden is het terrein middels paden te bewandelen. Ook kalkoen, kip en fazant staan op het terrein. Rob en Erwin hebben bij ieder wild dier wel een lekker menu bedacht. Wel bizar als je met een vegetariër (Agnes) zo’n terrein bezoekt. ’s Avonds na heerlijke pannenkoeken met appel, kaas, suiker of stroop gaan Rob, Erwin en José voor een nachtduik op pad. Agnes duikt in de sauna en Marcel en Charlotte hebben met het uren lange wandelen al genoeg in de benen. De intentie is om een duik te maken bij het lichtmonument (km 7.4). Echter daar aangekomen regent het, het is lastig instappen, met grote rotsen, het
zicht is niet zo goed en met zijn drieën zal dat best lastig zijn. Oh ja, en het regende ook nog. Dus hup de auto weer in en terug naar het appartement. Woensdag 24 september 2008. De ochtend brengt voldoende helderheid in het weer dat wij met goede moet naar de duikclub gaan. Om 10.30 uur kunnen wij met een boot mee naar de overzijde van het meer om daar een duik te maken. Als wij daar op tijd aankomen breekt net de zon door. He, wat vervelend… Met Gerhard als schipper varen eerst Agnes, Rob en José over. Agnes wordt aan de oever gezet om vervolgens een lange wandeling naar huis te maken. Rob en José gaan onder in het meer. Gerhard vaart terug om het trio Erwin, Marcel en Charlotte op te halen. Ook hier hebben wij op diepte niets te zoeken en is het een geweldig zicht om op 6 meter te blijven duiken. Veel bomen die in het water zijn gevallen, liggen onder water als ware kunstobjecten. Vele scholen met baarsjes waaieren voor ons uit. Snoeken verbergen zich in het wier, wat wel tot 5 meter lang is en een dikke struik vormt. Rob kan eindeloos met zijn camera oefenen en het gaat steeds beter. De vele mosselen en schelpjes tonen aan dat de waterkwaliteit goed is. Al zou je dat van de dode kreeftjes niet zeggen. Ach.. het zal hun tijd wel zijn geweest. Na 55 minuten heb ik het gehad en wil naar boven. 50 minuten is ook met Gerhard afgesproken. Echter boven water, ligt de boot iets verderop. Dus toch het hoofd maar weer onder gedompeld en nog even door. In het ondiepe water langs de oever worden wij
getrakteerd om een groepje forellen. Niet gek voor deze duik.
Na de gevraagde stempels in mijn logboek en na het betalen van 8 euro p.p. voor de bootduik, gaan Bernard en Gerhard weer terug naar hun werk en wij terug naar www.mattijssen.at In de middag gaan Rob en ik nog een nieuwe duikstek verkennen. Km 9.6 biedt een makkelijke instap en parkeerplaats direct erbij. Agnes is inmiddels weer terug van haar wandeling rondom het meer. Ze heeft het tot Dellach gered. Daarna heeft zij de bus naar Seeboden genomen. S ’avonds heeft zij flink wat spierpijn, maar het was het waard. De wandeling was heel leuk en de man met hond een regelmatige gesprekspartner. Marcel gaat zijn oudejaarsmiddag vieren met muziek en tv en Charlotte gaat mee als duikgids. Bij het omkleden kwamen nog 2 duikers op de duikstek. Het waren oostenrijkse dames die de watertemperaturen van de fillipijnen gewend waren. Het was dus even aanpassen. Bij het te water gaan, glij ik uit over een gladde steen. Doordat mijn bud mij vasthad, valt de schade mee. Een spagaat, ach dat moet kunnen.
Met het hoofd onder water ziet het er goed uit. Wederom is er op 11 meter niets dan sediment te zien en al snel duiken wij weer op 7 meter. Hier een weelderige groenkraag van wier. Deze wirwar van groen doet het witbalansen van Rob’s camera geen goed. Alles kleurt groen. Alhoewel . . . . de blauwe kleur van mijn duikpak en de fel gele octopusslang behouden hun werkelijke kleuren. Akkoord dan maar. In deze duik zijn wij gestopt met tellen van snoeken. Na de 25ste snoek zijn er nog meer. Grote, kleine, groene en groenigere snoeken komen voorbij de lens van de fotograaf. Rob is dan ook druk bezig om de dieren mooi te laten poseren en goed op het digitale doek vast te leggen. Naast de vele snoeken zijn er ook honderden, honderden kleine baarsjes in scholen te zien. Onder ons door komt een grote karper voorbij. Die voegt zich bij zijn vriendjes en het klubje van 6 is geweldig om te zien. Hele grote keien zijn geheel begroeid met schelpen en in een nis op 4.8 m diepte zit een grote meerval! Alweer een. Wij blijven een tijdje voor zijn verblijfplaats hangen om een mooie foto te krijgen. Wauw !! Op 3 meter blijven wij doordobberen tot de 60 minuten voorbij zijn. Echter het bleek dat wij op de terugweg harder hebben gezwommen dan heen, want wij zijn voorbij de instapplek. Charlotte zag onze luchtbellen al passeren en wist dat het nog 5 minuten zou duren voordat wij boven kwamen. Gelukkig is het doorzwemmen niet voor niets, want enkele forellen laten zich in het ondiepe water goed zien. Een geweldige stek voor een nachtduik. Op naar de boontjes, aardappelen en kipfilet. Doordat Rob en ik met de 2 duiken van die dag al 11 uur reststikstof hebben opgebouwd en voor donderdag de Weissensee staat gepland,
blijven wij aan de kant tijdens de nachtduik van Charlotte, Marcel en Erwin. Wat zij allemaal zagen, dat wilden wij na afloop niet horen. Wel 2 meervallen waren op hun toneel voorbij gekomen! Wild enthousiast komen de duikers weer uit het water.
Marcel Mattijssen, de eigenaar van ons onderkomen is meegegaan om het eea te aanschouwen. Hij heeft al wel veel verschillende doelgroepen (fietsers, wandelaars) in zijn appartementen gehad, maar duikers,….. nee die nog niet. Ook hij is enthousiast na de verhalen van het trio. Thuis in het appartement wordt nog snel gelogd en daarna de mandjes opgezocht. Want morgen is het op tijd dag om naar de Weissensee te gaan. Als Charlotte en Marcel de kamer hebben verlaten, komen de ballonnen boven tafel. Marcel viert feest morgen, en dat zal hij weten ook ! Nür fur manner! phu. Het “lang zal hij leven” klinkt als Marcel op donderdagochtend aan het ontbijt verschijnt. Hij heeft al ballonnen aan de deur en een felicitatietekst van de familie Mattijssen. Na het ontbijt gaan de duikers op weg naar de Weissensee en blijft Agnes thuis, zij heeft nog de kilometers van gisteren in de benen.
Vorig jaar was de reis naar de Weissensee ongeveer 3 uur. Nu slechts 3 kwartier. Heerlijk zo midden in een andere regio.
Bij Tauchschule DIVE WORLD, “de hoogstgelegen basis in de Alphen”, worden wij om 10 uur verwacht voor de bootduik. Ruim op tijd komen wij aan en kunnen op het gemak beginnen met omkleden. Nog even sanitair (pfff, wat een ellende is dat) en het bootje in. De nieuwe zodiak biedt een ruim onderkomen voor ons 5-en met schipper. Willy brengt ons naar de Grillplatze aan de zuidoever van de Weissensee/Oost. Daar kunnen wij onze sets aantrekken en onder gaan. Charlotte en Marcel blijven wat hoger en het overgebleven trio gaat wat dieper. Uiteindelijk blijkt dat wij daar niets te zoeken hebben, dus al snel zitten ook wij op de 7 meter. Daar ontspringt aan onze ogen en camera’s een echt unterwasserwald. Vele bomen, meters lang, liggen als luciferhoutjes op de oeverwand.
Alsof zij klaar liggen voor transport. Vele jaren van schuren door het water hebben diepe kerven getrokken in het hout en andere bomen staan nog fier overeind. Een majestueus gezicht. De hoeveelheid vis doet het niet, deze duik, maar toch kunnen wij enkele snoeken en kleinere groepen baarsjes noteren in onze logboeken. Netjes bij de boei komen wij weer boven. Marcel en Charlotte nu ook beelden gekregen bij het begrip ‘Unterwasserwald’. Met de elektromotor aangedreven zodiak worden wij weer bij de oever afgezet.
Tijdens het diner wordt de voorbereiding getroffen voor de nachtduik. Agnes heeft vanavond gekookt. Heerlijk Oostenrijks prutje met speciaal voor Rob kippenpootjes. Het smaakt heerlijk.
De bedoeling is dat wij op vrijdag naar de Hauptspeicher Kölnbrein gaan. Wij denken dat het een meertje is aan het einde van een panoramaweggetje in het Maltadal. Jacqueline wordt gevraagd of er wandelwegen in de omgeving zijn voor Agnes. Uiteindelijk zitten wij op de sites van de Kolnbreinsperre te zoeken en zien dat dit stuwmeer, met een grote stuwmuur op 1903 meter hoogte ligt. Enorm indrukwekkend om te wandelen en misschien wel te duiken. Maar dat betekent dat wij geen nachtduik meer gaan maken bij km 9.6. Dat zou te veel stikstofopbouw betekenen om naar die hoogte te gaan. Dus na de maaltijd komt het bier op tafel, de sterke verhalen rukken aan en de gemaakte foto’s worden op de laptop bekeken en beoordeeld. De ochtend van het stuwmeer. De lucht is licht bewolkt, maar verder ziet het er goed uit. Met behulp van Tomtom komen wij na 20 minuten bij het Maltadal uit. Een rustig landweggetje brengt ons steeds verder en hoger in het gebied. Een indrukwekkende waterval, die van enorme hoogte naar beneden klettert, belooft veel goeds. Echter bij de tolpoort naar het stuwmeer staat het bord GESPERTT !! Wat is dat nu. Bij navraag blijkt dat wij er niet door kunnen vanwege SNEEUW ! Erwin en Agnes blijven daar in het National Natuurpark en gaan wandelen. De overige 4 gaan richting Wörthersee om een duik te maken.
De Wörthersee is blauwer van kleur dan de Millstätersee. Dit komt door de kalk in de bodem. Echter de wind maakt het wat troebeler. De eerste plaatsjes langs het meer zijn mondaine badplaatsen en elke centimeter van het meer is afgezet door een hek. Slechts op enkele punten kunnen wij het water zien. Uiteindelijk komen wij bij een picknickplaats uit waar wij de boterhammen nuttigen. Het weer nodigt niet echt uit tot een plons, dus wij gaan verder. Niet ver daarna komen wij bij de duikschool die connecties heeft met de duikclub in Seeboden. Hier is een steiger die ver het water inloopt. Het ziet er goed uit met zelfs enkele Alvers (grotere maten dan Afritzsee). Echter Marcel en Charlotte willen heel graag bij km 9.6 in de Millstätersee nog een duik maken om hun vakantie goed af te sluiten. Charlotte kampt met wat last van haar oren en wil niet te diep en tevens is dit haar laatste duik van deze vakantie. De duikstek wordt aangetekend op de kaart voor een volgend bezoek en via de Ossiachersee gaat de route binnendoor naar 9.6 km. De Ossiachersee heeft hetzelfde probleem als de Wörthersee. Veel privaatbezit houdt ons van het water weg. Slechts een enkele instap is mogelijk. Bij 9.6 km maken wij ons relaxed klaar voor de duik. Zoals onze eerste duik links een geweldige duik was, zo is nu rechts voor ons de uitdaging. Een geweldige duik. De wand bestaat uit grote rotsblokken, die vermoedelijk door lawines op de plek liggen, waar ze nu liggen. De stenen zijn weer helemaal begroeid met mosseltjes. Een toonbeeld van waterkwaliteit. Als wij na 30 minuten de terugweg aanvaarden, worden wij opgenomen door een school baarsjes. Tot de uitstap
vergezellen zij ons of wij bieden hen een veilige reis. Want de snoeken liggen op de loer, maar door de camera van Rob houden zij afstand tot de school. Bij de uitstap moet ik nog wat wier afschudden, maar het was wederom een mooie ervaring.
de duikers nog even door. De rechterkant biedt een hele mooie bodem. Op één stuk liggen veel golfballetjes en op een ander stuk liggen rotsblokken. De bodem is vlakker, dus het biedt een ander perspectief dan de wand bij 9.6km.
Terug in het appartement zitten Erwin en Agnes lekker te lezen. Zij hebben in het Natuurpark een mooie wandeling gemaakt tot uiteindelijk 1300 hoogte. Wel koud en winderig, maar mooi om te zien. ’s Avonds dineren wij bij het restaurant Ofenloch. Aardappels beslaan het hoofdmenu. Heerlijk aangevuld met vlees en salade. Op zaterdagochtend gaan Erwin en Agnes na het ontbijt al rijden. De anderen gaan zaterdagnacht pas rijden. Wij genieten nog lekker van de dag. Rob en José maken bij km 4.4. nog een duikje in de Millstätersee. Ook Marcel met zijn dochters Lauren en Maxime komen kijken.
2 Kreeften, een school baarsjes en een hele grote bejaarde snoek zijn ons aandeel. Met een handstand wordt de duik afgesloten. Heerlijk zo je duiken te kunnen maken. Terug in het appartement worden de tassen gepakt, de rekening betaald en afspraken voor volgend jaar gemaakt met Jacqueline en Marcel. Het is zeker een landhuis dat wij aanbevelen voor mensen die in de omgeving van Karintië willen fietsen, wandelen of duiken. Wij komen hier zeker nog terug, want alles is nog niet ontdekt, gezien en beproeft. José
Charlotte en Marcel houden toezicht bij het duiken en zien de duikers na 10 minuten al omkeren. Echter voorbij het instappunt gaan
