Warme chocolademelk met koekjes Amanda Prowse 1 Aerial
Wa r m e c h o c o l a d e m e l k m e t ko e k j e s
P
oppy schopte met een been naar voren en naar achteren, waarbij haar schoenzool steeds even het blokparket raakte dat in het klaslokaal van juffrouw West op de vloer lag. De titel van het
opstel dat ze moesten schrijven, stond met hoofdletters op het bord: wat ik het leukste vind aan mijn vader. Haar wangen voelden warm aan, en ze was een beetje duizelig. Ze klemde het dikke potlood tussen haar vingers en staarde naar de rug van haar andere hand, die plat op het lege vel papier lag. Een snelle blik naar links bevestigde haar vermoeden: ze liep achter. Harriets potlood danste in rap tempo over het papier. Met haar ogen tot spleetjes geknepen probeerde ze te lezen wat haar klasgenootje had opgeschreven. Toen ze zag wat Harriet had neergepend, kreeg ze een knoop in haar maag. Het bekende gevoel dat ze niet voldeed maakte zich van haar meester.
Mijn pappa bakt de beste pannenkoeken van de wereld, en hij
draagt me altijd naar boven als ik in de auto in slaap val, stond op het papier. 3
Wa r m e c h o c o l a d e m e l k m e t ko e k j e s
Poppy keek weg. Ze hoefde niet nog meer over Harriets geweldige
Wa r m e c h o c o l a d e m e l k m e t ko e k j e s
gegeven, daaraan had ze geen gebrek. Ze had er juist meer dan genoeg.
vader te lezen om te beseffen hoeveel er aan haar leven ontbrak.
Wat ze wilde hebben, waren feiten. Omdat de juf bij haar tafeltje bleef
staan, pakte ze haar potlood en zette hem op het papier, maar begon niet
Glimlachend en knikkend naar de kinderen die hard aan het
werk waren, wandelde juffrouw West tussen de tafeltjes door. Naast Poppy
te schrijven.
bleef ze staan. Ze boog door haar knieën, totdat ze op gelijke hoogte met
het tafeltje was.
worden geschreven? Kan ik je daarmee helpen?’ vroeg juffrouw West.
Poppy zag haar haar marineblauwe rok over haar dijen trekken.
Poppy schudde haar hoofd.
Ze was dol op haar juf, die altijd naar pepermuntjes rook, en opgewekt en
Zo makkelijk gaf juffrouw West het niet op. ‘Je kunt me ook
blij was als de zonneschijn, zelfs op een regenachtige dag als vandaag.
vertellen wat je in je opstel wilt zetten. Dan schrijf ik het op, en kun jij het
van me overschrijven.’
Juffrouw West wierp een blik op het lege vel papier en vroeg:
‘Wat is er, Poppy? Heb je er moeite mee hoe sommige woorden
‘Hoe gaat het met je opstel, Poppy? Vind je het een beetje moeilijk om er
een begin mee te maken?’
Tranen glinsterden in haar ogen. ‘Juf?’ fluisterde ze.
Ze zei het zachtjes, alsof het om een geheim ging, en daardoor
Uiteindelijk keek Poppy haar juf vanonder haar wimpers aan. ‘Wat is er, Poppy?’ fluisterde juffrouw West terug, met haar
voelde Poppy zich een beetje beter. Ze haalde haar schouders op. ‘Een
gezicht naar Poppy’s mond gebogen.
beetje,’ gaf ze toe.
‘Mag ik je een paar ideeën geven?’
Poppy knikte, met haar blik strak gericht op de rouwrandjes
‘Ik heb geen vader.’
Met haar handen om de plastic boodschappentas geklemd waarin haar
onder haar vingernagels.
leesboek zat, sprong Poppy de stoeprand op en af, op en weer af. Haar
‘Nou,’ zei juffrouw West, en ze zuchtte even, ‘volgens mij is het
gezicht vertrok, toen ze met haar voet in een plas met modderwater
goed om te beginnen met het eerste waaraan je denkt. Het eerste wat
terechtkwam, dat op haar sok spetterde en door het gat in de zool haar
bijvoorbeeld bij mij opkomt als ik aan mijn vader denk, is zijn borstelige
schoen in sijpelde. Ze zuchtte, want ze wist dat ze haar sokken straks goed
snor. Dat zou ik kunnen opschrijven, of dat hij weet dat ik bang ben voor
moest uitwassen en over de verwarming moest hangen. En dan maar
bruggen en altijd mijn hand vasthoudt, als we over eentje heen gaan. Ik
hopen dat ze morgenochtend droog waren.
weet dat hij er voor me is, en daar word ik blij van.’ Toen ze glimlachte,
‘Poppy! Wacht op mij!’ hoorde ze hem roepen.
verschenen er lachrimpeltjes bij haar ooghoeken.
Glimlachend draaide ze zich om. Martin Cricket woonde in
Poppy glimlachte mee; als haar juf het deed, ging dat bijna
dezelfde buurt van het East End als zij, en na school liepen ze vaak samen
vanzelf. Ze beet op haar lip en knikte. Al had Juffrouw West haar ideeën
naar huis. Ze vond het leuk bij hem te zijn, en ook dat hij zijn pony met
4
5
Wa r m e c h o c o l a d e m e l k m e t ko e k j e s
Wa r m e c h o c o l a d e m e l k m e t ko e k j e s
een zijwaartse ruk van zijn hoofd uit zijn gezicht zwiepte en sproeten op
zijn neus en wangen had.
Terwijl ze achter hem aan huppelde, maakte haar sok een zuigend geluid
in haar schoen. Doordat geen van beiden Sonny uit zijn koffiehuis de
‘Niet zo snel! Denk je soms dat je een sprinter bent, Ben Johnson
Martin pakte haar bij de hand en trok haar mee over de stoep.
of zo?’ vroeg Martin lachend.
stoep op zag stappen, botsten ze tegen hem op. Gelukkig was Sonny’s
dikke buik voor de kinderen van acht een zacht stootkussen.
Poppy glimlachte. Hij hield haar altijd voor de gek en dan moest
ze giechelen. ‘Ik wilde gewoon zo snel mogelijk weg van school.’
naartoe?’ Sonny zette zijn handen met gespreide vingers in zijn zij, alsof
‘Heeft Jackie Sinclair je weer zitten pesten?’ vroeg hij met een
‘Ho, daar! Jullie twee hebben altijd haast! Waar gaan jullie
strak gezicht, klaar om woedend voor haar in de bres te springen.
hij naar de vele bruine spetters op zijn schort wees.
‘Nee.’ Ze keek naar de versleten neuzen van haar schoenen.
‘Nergens.’ Poppy keek hem aan.
Aan de ene kant was ze blij dat hij zo bezorgd om haar was, maar aan de
‘Dan hebben jullie wel veel haast om nergens naartoe te gaan.
andere kant schaamde ze zich er een beetje voor dat hij wist dat Jackie
Hoe was het op school?’ vroeg Sonny.
Sinclair haar uitschold. Je bent een vieze luizenbos, Poppy Day!
met een ruk van zijn hoofd zijn pony van zijn voorhoofd zwiepte.
‘Ik kan dat opstel niet schrijven, over wat we het leukst aan onze
‘Waardeloos,’ antwoordde Martin voor hen beiden, terwijl hij
vader vinden.’ Ze keek Martin aan. Hij wist wel waar ze op doelde. ‘Ik
weet niet wat ik erin moet zetten.’ Het was makkelijk om dat soort dingen
jongen,’ zei Sonny glimlachend.
tegen Martin Cricket te zeggen. Soort zoekt soort, zoals haar oma altijd
zei.
komen. Droevig keek ze voor zich uit. Een gevoel van kil afgrijzen kwam
‘Het zouden juist de beste dagen van je leven moeten zijn, Poppy keek hem aan en slikte de tranen weg die dreigden te
‘Jíj weet niet wat je erin moet zetten?’ zei hij met een zucht. ‘Ik
over haar heen, en dat had niets te maken met haar doorweekte sokken.
had een heel blad vol geschreven, maar ik heb het verscheurd en ben
Wat nou als het waar was wat Sonny zei? Wat nou als deze dagen van
opnieuw begonnen.’
treurigheid en angst om de scheldwoorden van Jackie Sinclair, die ze nog
‘Waarom heb je dat nou gedaan?’ Dat snapte ze niet.
kon horen, de beste dagen van haar leven waren? Het enige wat ze kon
‘Toen ik het teruglas, stond erin dat mijn pa het leukst is als hij
denken was dat, als dit de beste dagen waren, ze er geen haast mee had te
slaapt of in de pub zit, als hij maar niet bij mij in de buurt is.’
zien wat hierna zou komen.
Daar moest Poppy hard om lachen. ‘We zijn me het stelletje
‘Eigenlijk ben ik wel blij dat ik jullie tegen het lijf ben gelopen,’
wel, hè?’ Het was het enige wat ze kon bedenken om de treurigheid te
zei Sonny, en hij haalde zijn neus op. ‘Ik heb een paar theebroodjes liggen
verbloemen die uit Martins opmerkingen sprak. Het was geen pretje om
die morgen bedorven zijn. Ik wilde ze weggooien, maar aangezien jullie
met een bullebak van een vader in een krappe flat te wonen.
nergens naartoe gaan, zouden jullie me een dienst kunnen bewijzen door
6
7
Wa r m e c h o c o l a d e m e l k m e t ko e k j e s
Wa r m e c h o c o l a d e m e l k m e t ko e k j e s
ze op te eten. Dan zal ik ze eerst even roosteren.’
codewoord voor de pub.
Martin knikte snel. Bij de gedachte aan smeltende boter en
‘Op kantoor.’ Dorothea rolde met haar ogen. Het was een
sappige krenten liep het water hem in de mond.
op het kleine, vierkante, formica tafelblad rusten.
Stralend stapte Poppy met haar tas in haar hand over de drempel
van het koffiehuis.
Poppy trok een stoel onder de tafel vandaan en liet haar ellebogen Haar oma tikte de as van haar sjekkie in een asbakje dat op een
hoek van de tafel stond. ‘Wat is er, Poppy Day?’ vroeg ze. ‘Je ziet eruit alsof Poppy viste de sleutel uit de met rommel gevulde bloempot bij de voordeur
je de last van de wereld op je schouders draagt.’ Ze sloeg haar armen over
en maakte de deur van de flat open die ze met haar oma Dorothea, haar
elkaar.
opa Wally en haar moeder Cheryl deelde, al was die laatste zelden thuis.
vingers bedacht ze hoe ze het zou kunnen zeggen. Ze voelde zich er heel
‘Daar is ze dan. Ik wilde er net een reddingsteam op uitsturen
‘Ik moet op school een opstel schrijven.’ Trommelend met haar
om je te zoeken!’ riep haar oma vanuit de keuken. ‘Waar zat je?’
ongemakkelijk bij.
Poppy gooide haar tas in de gang op de vloer, schopte haar natte
‘Het is niets voor jou om je zorgen te maken over je schoolwerk.
schoenen uit en trok de sokken van haar koude voeten. ‘Mart en ik waren
Je bent zo’n slimme meid!’
bij Sonny. Hij had een paar theebroodjes die bijna bedorven waren, dus
hebben wij ze voor hem opgegeten.’
weet niet wat ik moet opschrijven.’ Ze zette een elleboog op het tafelblad
‘Dan hoef je dus geen eten meer?’ vroeg haar oma.
en liet haar hoofd op haar pols rusten. In de loop der jaren had ze het
Poppy schudde haar hoofd. Het was makkelijker dan toe te
opgegeven haar moeder te vragen wie haar vader was, omdat ze een hekel
‘Dit is anders, oma. Ik moet iets over mijn vader vertellen, en ik
geven dat ze altijd, maar dan ook altijd, meer kon eten.
had aan de ontwijkende, luchthartige manier waarop Cheryl haar vragen
beantwoordde.
‘Die jongen en jij lijken wel aan elkaar vast geplakt te zitten. Is hij
je vriendje?’ vroeg haar oma plagend.
‘Nee!’ Poppy trok haar neus op. ‘Ik heb geen vriendje.’
kan ik me voorstellen dat je denkt dat het heel belangrijk is er een te
‘Mooi, want als je er een neemt, zorg er dan voor dat hij lang,
hebben, dat je het gevoel hebt dat je iets mist.’
Dorothea slaakte een zucht. ‘Tja, Poppy, als je geen vader hebt,
donker en knap is, niet een garnaal als Martin Cricket.’
Poppy keek op. Dat was precies wat ze voelde.
‘Maar sommige vaders zijn lapzwansen. Kijk eens naar die van
Boosheid borrelde in Poppy op. Ze vond het niet fijn dat Martin
zo werd genoemd. ‘Waar is mama?’ Ze had besloten haar oma om hulp
garnaaltje Cricket!’
te vragen bij haar opstel, maar dan wilde ze haar moeder niet in de buurt
Ondanks zichzelf moest Poppy lachen.
hebben.
‘Wie wil nou zo’n vader hebben?’ vroeg Dorothea. ‘Sommige
8
9
Wa r m e c h o c o l a d e m e l k m e t ko e k j e s
Wa r m e c h o c o l a d e m e l k m e t ko e k j e s
vaders zijn geweldig. Dat is waar. Die geven je een veilig en warm gevoel,
gevoel van voorpret, toen ze naar het witte porseleinen bord had gekeken,
het gevoel dat je speciaal bent.’
terwijl het water haar in de mond liep. Het was een heel fijn einde van een
Poppy knikte. Dat soort vader zou ze graag hebben.
echte rotdag geweest.
‘Gaf jouw vader je dat gevoel?’ Poppy had opa Reg, de opa van
Ze tilde haar potlood een stukje op, zette hem neer en begon te
haar moeder, nooit gekend.
schrijven. Wat ik het leukste vind aan mijn vader is dat hij theebroodjes
‘Soms wel.’ Dorothea knikte. Even leek ze heel ver weg. ‘Het enige
voor me roostert en warme chocolademelk voor me maakt, als ik na een
wat je in je leven nodig hebt is iemand die je een veilig, warm gevoel geeft,
lange dag op school hongerig thuiskom. En dat hij dat ook doet voor mijn
het gevoel dat je speciaal bent. Het maakt niet uit of het een vader of een
vriendje. Het geeft me een veilig, warm gevoel, het gevoel dat ik speciaal
moeder is, een oma of een vriend. Als je je opstel schrijft, hoef je alleen
ben…
maar aan dat gevoel te denken en wie je dat gevoel geeft. Dan vervang je de naam door het woord “vader”, en klaar is Kees. Juf West vindt het vast niet erg. Uiteindelijk is het maar een opstel.’ Dorothea streek met een hand door haar kleindochters haar. ‘Ik hou heel veel van je, Poppy Day.’
Poppy glimlachte.
Met haar potlood in haar vingers geklemd dacht Poppy de volgende dag terug aan wat haar oma had gezegd. Terwijl ze het lege vel papier dat voor haar lag gladstreek, sloot ze haar ogen. Ze dacht aan Sonny, hoe hij had geglimlacht en gezongen, terwijl hij de theebroodjes in het broodrooster had gedaan. Ondertussen hadden Martin en zij zitten kijken naar de regendruppels die buiten op de stoep neer spatten. Ze had toegekeken, toen hij het oude mes met het benen heft in de boter had gestoken en de warme broodjes er rijkelijk mee had besmeerd. De gesmolten boter was over de broodjes gedropen. Daarna had hij twee dampende mokken warme, schuimende chocolademelk voor ze gemaakt, misschien omdat de chocolademelk de volgende dag ook bedorven zou zijn geweest. Hoe dan ook, het had allemaal heerlijk gesmaakt. Ze herinnerde zich het 10
11
www.amandaprowse.org www.aerialmediacom.nl www.facebook.com/Aerialmediacompany
Over Amanda Prowse:
Dit ebook heeft geen commerciële waarde. ISBN 978-94-026-0036-4 NUR 301
Amanda Prowse schreef altijd al met veel
© 2014 Amanda Prowse © 2014 Nederlandstalige uitgave: Aerial Media Company bv, Tiel Omslag: Teo van Gerwen
komstige romans. Ze streeft ernaar verhalen
plezier korte verhalen en notities voor toete schrijven die je in één adem wilt uitlezen. © Paul Smith Photography
blijven je nog lang bij nadat je de laatste
Blijf op de hoogte van het laatste nieuws over onze producten en auteurs! Schrijf je in op onze nieuwsbrief op www.aerialmediacom.nl.
Haar personages kruipen onder je huid en
bladzijde hebt omgeslagen. In oktober 2011 bracht Amanda haar eerste roman, Poppy Day, in eigen beheer uit. Het boek werd al snel het best verkochte e-book. Daarna werd ze gecontracteerd door de Londense uitgeverij Head of Zeus. Haar
Aerial Media Company bv. Postbus 6088 4000 HB Tiel
tweede roman What have I done? (Nederlandse titel Wat heb ik gedaan?) werd in Engeland in 2013 een bestseller en kreeg lovende kritieken van lezers. Amanda woont in het Zuidwesten van Engeland met haar man Simeon, beroepsmilitair, en hun twee zoons Ben en Josh. Ze heeft verschillende romans en korte verhalen gepubliceerd met als gemeenschappelijk thema gewone vrouwen die uit liefde buitengewone dingen doen. Na vele jaren heeft ze eindelijk
Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een
haar droombaan gevonden: fulltime schrijver.
geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Voor zover het maken van kopieën uit deze uitgave is toegestaan op grond van artikel 16 Auteurswet 1912, juncto het Besluit van 20 juni 1974, Stb. 351, zoals gewijzigd bij het Besluit van 23 augustus 1985, Stb. 471 en
Je kunt Amanda volgen op Twitter via @MrsAmandaProwse, haar bevrienden op Facebook, of haar website bezoeken op www.amandaprowse.org.
artikel 17 Auteurswet 1912, dient men de daarvoor wettelijk verschuldigde vergoedingen te voldoen aan de Stichting Reprorecht (Postbus 3060, 2130 KB, Hoofddorp). Voor het overnemen van gedeelte(n) uit deze uitgave in bloemlezingen, readers en andere compilatiewerken dient men zich tot de uitgever te wenden.
12
13
Wat heb ik gedaan? Kathryn is het ultieme voorbeeld van de perfecte echtgenote en moeder. Als je stiekem door de ramen van het gezellige huis gluurt, zie je een gelukkig gezin aan de keukentafel eten. Alle wereldse problemen zijn buitengesloten van deze tafel. Je wordt jaloers als je ze ziet zitten. Maar schijn bedriegt. Kathryn zit gevangen in een vreselijke droom. En ze heeft besloten er iets aan te gaan doen. Paperback: 9789402600179 E-book: 9789402600186
Reacties van lezers: I agree with other reviewers in that this book had me hooked from the first page and kept me interested all the way through. Having snatched precious reading moments whenever possible, I finished ‘What Have I Done’ today and it left a plethora of emotions which Amanda Prowse stirred with her carefully crafted tale. An enthralling read from start to finish. It’s rare for a book to invoke such a range of emotions. A truly amazing book. I walked every step of the journey with the main character and felt her pain intensely.
14
We hebben allemaal behoefte aan een beetje liefde in ons leven
Pru Plum is de gevierde eigenaresse van de beroemde patisserie in het Londense Mayfair. Ze draagt Chanel en bezoekt de duurste kappers. Je zou niet zeggen dat deze elegante vrouw vorig jaar zesenzestig is geworden. Maar Pru is niet de zelfverzekerde, succesvolle zakenvrouw die ze lijkt te zijn. Ze heeft beschamende dingen gedaan om haar huidige status te bereiken en schuwt geen enkel middel om de geheimen uit haar verleden te beschermen, zeker niet wanneer ze, voor het eerst in haar leven, eindelijk verliefd wordt… Van de bestsellerauteur Amanda Prowse, een verhaal over liefde, verlies en leugens – en geluk vinden voor het te laat is. Paperback: 978940260015-5 E-book: 978940260016-2 Boeiend, hartverscheurend en voortreffelijk geschreven. - Closer Amanda is a natural storyteller whose characters jump from the page, grab hold of your heart and don’t let go. - The Bookseller
15
