13
A Shaded View Door Diane Pernet Ook deze maand is deze rubriek tot stand gekomen onder auspiciën van Diane Pernet, voormalig fashion designer en nu modeblogger van ashadedviewonfashion. com. Ze verscheen in tal van modebladen waaronder VOGUE en WWD, en topmodellen uit de industrie droegen haar ontwerpen. Pernet woont in Parijs, maar heeft de wereld als haar werkterrein. De ene dag is ze in Barcelona, de andere in Rome, om vervolgens weer in Parijs op te duiken. Wil je op de hoogte blijven van de Europese mode- en kunstscene, dan kunnen wij ons geen betere gids dan Diane Pernet voorstellen.
14
IDIOTS
De eerste keer dat in aanraking kwam met het werk van Idiots was in 2004, toen ik in de etalage van Kokon To Zai in Parijs een fragiele vogel op een kristallen stok met een opwindsleutel in zijn achterste zag zitten (het werk Fake). Sindsdien ben ik verslingerd aan Idiots, die zich baseert op sprookjes en het schemergebied tussen fantasie en realiteit. Afke Golsteijn en Floris Bakker vormen het creatieve brein van Idiots. De essentie van hun werk is de indruk die het op je achterlaat. ‘No Title No Status gaat over de angst voor het wassende water in Nederland en het feit dat een koe een paspoort nodig heeft om te bestaan. Een kalf dat niet binnen 24 uur is geregistreerd wordt vernietigd. Vluchtelingen en dieren worden hetzelfde behandeld.’ Idiots vraagt zich af waarom het wel oké is om jezelf kunstmatig mooier te maken met cosmetische chirurgie, maar waarom het niet oké is om met dode dieren te werken, die nota bene een natuurlijke dood zijn gestorven en met liefde en respect zijn opgezet. Afke en Floris vergelijken hun reis met die van aan kunstenaar die emoties creëert waar eigenlijk geen vraag naar is. ‘Fantasie is een middel om te laten zien wat ik zie, om mensen te laten voelen wat er gebeurt. We maken geen politieke statements, wel proberen we de destructieve kracht van geloof in geld in plaats van geloof in leven te visualiseren. Het totale gebrek aan interesse voor de natuur en de arrogantie te denken dat je klimaatwisselingen kunt controleren en ondertussen gewoon op dezelfde voet door kunt leven.’ Als kind gebruikte Afke fantasie om de realiteit te ontvluchten. Ze verzon verhaaltjes om de verveling te verdrijven en om het leven interessanter te maken. Nu is het haar manier om de realiteit te tonen. ‘Ik probeer het zo mooi mogelijk te maken om mensen te verleiden goed te kijken en de wreedheid van wat er op de wereld gebeurt te doen inzien. Gebrek aan fantasie maakt dat mensen elkaar zien als objecten omdat ze vergeten dat achter ieder persoon een geweldig verhaal schuilgaat. Hier in Nederland vinden we het heel normaal dat mensen worden gedeporteerd als ze niet de juiste papieren hebben. Papieren zijn meer waard dan een mensenleven.’ Tijdens de Arnhem Biënnale exposeert Idiots in het Museum voor Moderne Kunsten met de sculptuur This seat is taken! Een mannetjespauw op de armleuning van een Louis XV-stoel. Het dier houdt de stoel bezet en kijkt het publiek strak aan. Zijn staart is vervangen door een jurk en hangt achter hem als de groep die zo graag bij het populaire kind op school wil horen. Het gaat over de herinneringen die Afke heeft aan de korte tijd dat ze mode studeerde en aan het bitchy gedrag van de modeafdeling. idiots.nl
16
PASSAGE SOUTERRAIN
Al een paar jaar verzamelt Ruben Santiago gestolen ID’s die na berovingen worden gedumpt in de straten van Barcelona. Het concept van Passage Souterrain Guerrilla Gallery is alle kunst is gratis. Als je iets mooi vindt, pak je het van de muur en neem je het mee naar huis. Na een opening moet je er snel bij zijn. Ik weet hoe ik me voelde toen ik een van die gestolen ID’s van de muur plukte, hoe was het verzamelen ervan voor jou? ‘Elke ID vertegenwoordigt een rotnacht voor de eigenaar, beroofd en bang in een vreemde stad. Ik heb me daar vaak schuldig over gevoeld terwijl ik op zoek was. Maar na zo’n lang proces domineert vooral toch de opluchting dat ik het materiaal heb teruggebracht naar de straat; dat is tenslotte wat we doen in Passage Souterrain.’ Hoe lang ben je ermee bezig geweest, en waarom? ‘Zes jaar geleden ben ik begonnen. Ik was net drie keer in een maand mijn eigen ID verloren. Ik vroeg me af wat ik wel en niet kon doen zonder een papiertje met “legaal”, “Europees”. Voor die tijd had ik vaak gevonden documenten aan agenten op straat overhandigd, maar dit keer faalde mijn burgerplicht.’ Wanneer vond je de eerste ID bij het vuilnis? Zijn er beste plekken? ‘De eerste die ik opraapte voor dit “artistieke” doel, was een Colombiaans paspoort dat ik voor mezelf hou. Het was een hete zomer met veel kids die lijm snoven in de buurt en zich probeerden te redden. Sindsdien heb ik bijna 300 documenten verzameld. Een toplocatie is de smalle, doodlopende Carrer Timó. Een mooie steeg die ik al voor diverse video’s heb gebruikt. En hoewel er de laatste tijd veel is verandering op het gebied van veiligheid, vind ik er af en toe nog steeds wel wat. Dus als je in Barcelona wordt beroofd, ga dan kijken in Carrer Timó voordat ik er ben!’ Wat zijn andere van je favoriete kunstprojecten? ‘Friends’ Boxes is een complex werk en langdurig project dat draait om vriendschap, geheimzinnigheid en eeuwigheid. Het gaat zo. Ik heb zeven vrienden uitgekozen die allemaal ver weg wonen, en heb iedereen een vierkanten houten doos gestuurd waar ze in konden doen wat ze wilden. Nadat ze waren teruggestuurd heb ik ze ongeopend geseald in stalen en loden containers. Die onbreekbare metalen kubussen - die volgens experts vijf eeuwen overleven - heb ik op verschillende locaties in Europa begraven. Mijn zeven vrienden heb ik een metalen plaatje met de exacte gpslocatie van zijn of haar doos gestuurd. Ik weet nog altijd niet wat er in die dozen zat en wat ermee zal gebeuren, of iemand ze zal vinden of dat ze voorgoed begraven blijven. Het kan me ook niet schelen, mijn taak zit erop.’ Waar ben je nu mee bezig? ‘Als workaholic ben ik eigenlijk altijd wel ergens mee bezig. Wat betreft publieke presentaties - niet meteen het leukste dat er is - heb ik binnenkort een expositie in Caracas, Venezuela, samen met Teresa Margolles, Marc Bijl, Santiago Sierra, Antonio de la Rosa en Democracia among Others. Binnenkort is ook de première van mijn nieuwe videowerk in Circulo de Bellas Artes in Madrid. Als resident kunstenaar van Hangar in Barcelona, bouw ik momenteel een online installatie, genaamd 24 Hours Studio. Met hulp van domotics, mechanische apparaten en de continue beschikbaar van internet kan ik er “de hele dag” aan werken.’ passage-souterrain.org
20 18
AI YAMAGUCHI
Toen ik deze lente in Tokio was nam mijn vriend Martin Webb me mee naar Mizuma Art Gallery. Die ligt buiten het centrum en zou ik zonder hem nooit hebben ontdekt. Meneer Mizuma, de galerie-eigenaar, staat erom bekend dat hij niet bang is bij het uitkiezen van kunstenaars. Ai Yamaguchi’s werk werd op dat moment getoond en ik was onder de indruk van de erotische natuur van haar werk en van haar Mount Fuji. Ai borduurt voort op de oude Edo-periode, die ze vermengt met haar eigen erotische fantasie. Een van haar bekendste werken is Toge-no-Ochaya, waarop prostituees op mannen staan te wachten in yukaku, de rosse buurt. Ze schildert veel naakt, kinderlijfjes zonder borsten, een mengeling van lieflijk en erotisch met een duidelijke link naar animatie en cartoons. Ai is geboren in 1977 in Tokio, waar ze nog altijd woont en werkt. mizuma-art.co.jp ninyu.com
22
MARIO SALVUCCI
‘Licht is leven, een flikkering in de duisternis die de weg naar huis aangeeft.’ Mario Salvucci is geboren in Foligno, Italië en woonde meer dan twintig jaar in New York City. Daar ontwierp hij en sieradencollectie die zowel modern als antiek was. In 2003 keerde hij terug naar Foligno. Voordat hij lampen begon te maken onder de merknaam Progetto Lanterne, nam hij eerst een sabbatical jaar om van het leven te genieten en te aklimatiseren na twintig jaar NYC. Hij genoot weer van de natuur, wat zijn creativiteit aanwakkerde. De overgang van sieraden naar lampen verliep heel natuurlijk. ‘In New York had ik al eens geëxperimenteerd met belichting, het medium kende ik dus en leek me perfect geschikt voor wat ik in mijn hoofd had. Nu kon ik mezelf niet alleen uitdrukken met vorm, maar ook met schaduw, wat me nog het meest
van al inspireerde.’ Volgens Mario zijn kunst en de natuur onlosmakelijk met elkaar verbonden. ‘De natuur is altijd een inspiratiebron geweest. Zolang ik me kan herinneren ben ik al aangetrokken door de vormen in de natuur. Als kind maakte ik met de knoppen van een klaproos tattoos op mijn voorhoofd.’ Nu nog bekijkt hij de natuur heel aandachtig, als hij zijn hond uitlaat in en rond Foligno. Hij raakt ofwel verrukt door de schoonheid ervan, of bedroefd door de vernietigende werking die de mens heeft op iets wat zo mooi en perfect is. Momenteel verzorgt Mario de verlichting van een wijnbar in Foligno en maakt hij een lichtinstallatie in een kerk in Spello voor de presentatie van het boek van Marcella Rossi. progettolanterne.it
20
MASATAKA OHTA
Masataka Ohta woont sinds 26 jaar in Nagoya, Japan. Estelle Hanania woont in Parijs. Ze ontmoetten elkaar deze lente op het festival in Hyeres en ook al spreken ze niet dezelfde taal, ze hadden geen enkele moeite om te communiceren. Zodra Estelle de desings van Masataka zag, zag ze een shoot in het bos voor zich. Na de shoot voelde ze de drang alleen de hoeden en maskers te fotograferen. Ze besloot een officieel portret van Masataka te maken, geïnspireerd op het surrealisme, vandaar de geschilderde ogen. Masataka’s fascinatie voor mode begon op 11-jarige leeftijd, toen hij een limegroene broek vond en besloot die een heel jaar lang non-stop te dragen. Zijn levensfilosofie, die hij met zijn werk probeert over te brengen, draait om respect voor het verleden. ‘Ik hecht grote waarde aan de spirituele wereld en ben van mening dat de geest blijft als het materiële verdwijnt. Egocentrisch gedrag heeft de wereld gemaakt tot wat ze is, niet echt een prettige plek om in te leven. Geld, een gebouw, een vliegtuig, een oppervlakkige vriend... dat zal op een dag allemaal verdwijnen. Ik voel dat ik leef dankzij vele zielen en daardoor heeft de mijne meer diepgang.’ Toen Masataka 8 jaar was, was zijn vader een rijke zakenman. Op een dag zat hij samen met zijn moeder en zus tv te kijken, toen ze het bericht zagen dat zijn vader door verscheidenen mannen om het leven was gebracht. zijn moeder en zus huilden, hij niet. Het bedrijf ging failliet en het gezin werd arm. Door deze ervaring begon Masataka al op heel jonge leeftijd na te denken over leven, dood en geluk. ‘Het concept van mijn collectie Silent Man is de zoektocht naar vrijheid. Een man is met zichzelf in gevecht om vrijheid van geest te verwerven. Hij heeft vele ervaringen die hem vormen. De stille kracht steunt hem in zijn vastberadenheid door te zoeken. De zeven silhouetten vertegenwoordigen de zeven stadia op weg naar vrijheid van geest. De samuraicultuur van de 16e en 17e eeuw was mijn beginpunt voor de collectie. Een andere inspiratiebron was de relatie tussen de natuur, het dierenrijk en de mens. Het gebruik van antieke stoffen is mijn manier om dank te betuigen aan het verleden.’
