Eindelijk was het dan zover. Na maanden van plannen, regelen en wachten vertrok ik naar mijn stageadres in Waterford in Ierland. Alles was geregeld, de stage, mijn koffers, de tickets, de nodige papieren en mijn verblijf voor de komende vijf maanden: een studentenhuis op loopafstand van mijn stageadres. Het plan was simpel: vertrek naar Dublin om vier uur, de bus om kwart over vijf richting Waterford en neem een taxi naar het stageadres. Toch ging het mis. Mijn familie en mijn vriend brachten me naar de luchthaven. Ik vond het spannend dat ik voor het eerst in twaalf jaar weer zou vliegen. Bij de gate namen we afscheid en ik ging mijn boek lezen. Opeens stond er 'vertraging / delay' achter mijn vlucht. Ik keek wat verward naar het bord, er stond namelijk niet hoeveel vertraging. Een stem uit de luidsprekers deelde mede dat de vlucht naar Dublin van 16:00 uur vertraagd was tot 19.00 uur. Dit zou betekenen dat ik drie uur later dan gepland in Dublin zou aankomen en de aansluiting met de bus niet zou halen. Ik had met mijn landlord afgesproken dat ik om 20.30 uur de sleutel van het huis in ontvangst zou nemen. We kregen vijf-euro coupons aangereikt wegens de opgelopen vertraging Om 20:30 uur vertrokken we eindelijk. Vliegen blijft fascinerend. Ik heb mijn ogen uit gekeken over de stad en de lichtjes. Het zag er boven zo mooi uit dat ik mijn vliegangst totaal was vergeten. Om 21.45 uur landde ik in Dublin en begaf me naar de balie van de vliegtuigmaatschappij om te vragen waar mijn accommodatie was. Mijn verbazing was groot toen ze vertelden dat ze niets voor me konden doen. Niets voor me konden doen?! De vertraging kwam door het weer, dus was buiten de schuld van de vliegtuigmaatschappij. Dus ze hoefden niets te doen. Daar stond ik dan in mijn eentje op het vliegveld. Het werd steeds later en ik moest snel iets zien te regelen. Een meisje dat in dezelfde situatie zat wees me op een muur waar ik gratis allerlei telefoonnummers van hotels kon intoetsen die mij via een shuttlebus naar een hotel konden brengen. Zo kwam 1
ik in een goed hotel met vriendelijk personeel, een fijn bed, warme thee en wifi. Ze hebben me haarfijn uitgelegd hoe alles werkte in de kamer. Ik heb mijn landlord weten te bereiken en afgesproken hem morgenmiddag te ontmoeten. Buiten was het ondertussen gaan regenen en stormen. Met het geluid van de storm op de achtergrond ben ik in slaap gedommeld.
De volgende ochtend moest ik om half elf de bus naar Waterford nemen. De shuttlebus bracht me naar de luchthaven. Daar nam ik koffie met een broodje en een goedkope simkaart met een Iers 06-nummer. De lange busrit verliep zonder problemen en ik heb onderweg heerlijk liggen doezelen in de warme zon. In Waterford besloot ik mijn reis verder te voet af te leggen. De wegen waren heuvelachtig en hobbelig en vertoonden vele scheuren. De huizen zagen er heel anders uit dan in Nederland en in de straten liepen wilde honden. Het was fascinerend om te zien. Onhandig liep ik over de straten met twee zware koffers en wanneer ik de weg kwijt was, werd ik vriendelijk te woord gestaan en geholpen. Sommige Ieren boden zelfs aan om een stukje mee te lopen en om een van mijn koffers te dragen. Dit aanbod sloeg ik beleefd af omdat ik hun tijd niet in beslag wou nemen en zo ver lopen was het nou ook weer niet. Ik kwam aan bij het adres en mijn huisbaas John deed open. Ik kreeg een uitleg over het huis en kreeg te horen dat mijn kamer nog niet helemaal klaar was, wat mij verbaasde. In mijn kamer woonde nog een jongen die pas vandaag te horen kreeg dat hij weg moest. Hij verwelkomde mij hartelijk. Hij zou bij zijn vriend, die hem hielp met zijn verhuizing, gaan overnachten tot hij in zijn nieuwe huis kon. Zelf had hij in Nederland gestudeerd, zijn vriendin ontmoet en wilde volgend jaar zijn master in Nederland gaan doen. Hij en zijn vriend hebben me de buurt laten zien en uitgelegd waar de supermarkt was. Nadat hij uit de kamer was vertrokken ontdekte ik dat het een single room was, terwijl ik voor een dubbel room getekend had. Er waren geen dekens aanwezig want daar moest ik zelf voor zorgen. Dit is me door mijn landlord niet medegedeeld terwijl ik hem wel gevraagd had of ik nog zaken mee moest nemen. Mij werd gezegd dat alles aanwezig was en me nergens zorgen over hoefde te maken. De kamer kon niet op slot en ik voelde me hierdoor erg ongemakkelijk. De sleutel ontbrak dus ik kon het huis niet uit of iemand anders moest aanwezig zijn om de voordeur te kunnen openen. Na mijn lange reis uit Nederland zat ik er helemaal doorheen. Na een paar keer verdwaald te zijn geweest, de opgelopen vertraging en de vermoeidheid, wilde ik op bed gaan zitten en gaan mailen met mijn vrienden. Tot overmaat van ramp was er geen internet omdat de betaling te laat was ontvangen. Al die dingen bij elkaar opgeteld maakten me moe en teleurgesteld. Een vriendin voerde een peptalk met me wat me enorm heeft geholpen. Ik moest het zien als een avontuur en 2
blij zijn dat ik veilig was aangekomen en contact had met aardige mensen. Alle dingen waar ik nu last van had konden met een beetje geduld opgelost worden. Mijn stage zou vast leuk worden. Ze had gelijk. Ik had nog genoeg geld over en de jongen die in mijn kamer nog logeerde, bracht mij een vrijwel nieuwe tweepersoonsdeken die door iemand was achtergelaten. Ik had twee boeken in mijn bezit om te lezen. Het viel alles bij elkaar toch nog wel mee. Er werd hulp geboden door allerlei aardige mensen. Ik besloot er het beste van te maken.
Het was maandag, mijn eerste stagedag bij een grafische drukkerij in Waterford. Het adres van dit bedrijf vond ik op de website stageplaza. Dit is een site met bedrijven die zijn voorzien van een accreditatie. Deze geeft aan dat het bedrijf voldoet aan de eisen voor een veilige en goede stage. Ik werd meteen aangenomen. De eigenaar van het bedrijf, Vincent Nolan, kwam me ophalen omdat hij bang was dat ik zou verdwalen. Hij was stipt op tijd en kwam bij me over als een vriendelijk uitziende man. De rit duurde maar twee minuten en onderweg wees hij me tentjes aan waar ik een smakelijke lunch kon krijgen. Ik werd voorgesteld aan de andere werknemers van het bedrijf nl. Petra de grafische ontwerpster en Brandon de drukker. Een klein, knus bedrijf. Ik beschik over een eigen computer en zit samen met Petra in een gezellig en warm kantoortje. De drukkerij bevindt zich in een grote ruimte waarin ook de wc en de balie terug te vinden zijn. Ze werken hier nog met oude programma's (Cs2 wel te verstaan) dus dat wordt wennen. Het bedrijf krijgt aardig wat opdrachten binnen en mijn taak bestaat uit het mede ontwerpen van posters, kaartjes, vlaggen, etc. en ik spring bij waar nodig is. Ik startte mijn werkzaamheden met het maken van een ontwerp. Mijn collega’s zijn aardige en gezellige mensen die me openhartig hebben ontvangen. Ik ben erg opgelucht dat mijn stage zo bevalt. Dat deed mij de lange reis naar Waterford snel vergeten.
Na een hele tijd in Ierland te zijn, begin ik de cultuurverschillen met Nederland op te merken. Ik zie een groot verschil in de karakters van de Ieren. Zaterdag was het namelijk regenachtig weer en zoals altijd na het sporten bij de GYM ben ik de stad ingegaan om een paar nieuwe sportschoenen aan te schaffen. Elke dag loop ik 4 à 5 km hard. Nadat ik een nieuw paar had gekocht, mocht ik deze zo maar mee naar huis nemen om ze uit te testen. Diezelfde middag heb ik in The Book Center deel II van ‘The way of kings’ opgehaald. De bedoeling was echter dat ik geen boeken meer zou kopen, maar het herzien van deze beslissing heeft met gisteren te maken. Bij de subway stond bij de broodjeszaak een man die niet kon afrekenen omdat zijn bankpas niet werkte. De onvriendelijke medewerkster raakte daardoor geïrriteerd en toen besloot ik het broodje voor hem te betalen. Hij wilde het in eerste instantie niet van me aannemen maar gezien de lange rij die achter ons 3
stond besloot hij het te accepteren. Hij bedankte me hartelijk. Later op de dag kwam ik diezelfde man tegen bij The Book Center. Als dankbetuiging gaf hij me een giftcard en hiermee kocht ik deel II van ‘The way of kings’. Soms zit het geluk je toch nog mee. Wat me opviel in Ierland zijn de verschillen met Nederland. De mensen gaan anders met elkaar om. In Ierland zijn de mensen uitermate vriendelijk. Wij kunnen hiervan nog veel leren.
Door het gefluit van de vogels, zittend op de takken van de bebladerde bomen, besefte ik dat de lente in aantocht was. Waterford genoot vandaag van de warme zon en het gevoel van de lente. Dat maakte me vrolijk. Ik besloot een vrije dag te nemen aangezien er beter weer werd voorspeld. Ik dacht aan het pakketje dat ik nooit had ontvangen…. Mijn vriendin stuurde mij een maand geleden een pakketje waarin voor mij belangrijke spullen zaten zoals mijn bril, mijn lensdop en groene thee. Ik ben niet de enige die groene thee uit Nederland laat opsturen. Toen Stacy in Australië aan het backpacken was vertelde ze dat de theeverpakkingen waren geopend om te checken of het soms geen drugs waren. Na een maand te hebben zitten wachten op mijn pakketje besloot ik langs het postkantoor te gaan om te vragen of het daar soms lag. Helaas. Geen pakketje voor mij uit Nederland. Na een aantal klachten te hebben ingediend bij PostNL heb ik de moed opgegeven het ooit nog te ontvangen. Wat er mis is kunnen gaan is mij een raadsel maar het heeft me wel honderd euro gekost. Stiekem hoop ik nog dat het allemaal goed komt. Mijn pakketje kwam vorige week donderdag binnen via een vreemde courrier. Het leek net of het via China was bezorgd. Er stond een leuke “priority” stempel op. Helaas heb ik van die prioriteit niets gemerkt.
Een vriendin vroeg op Facebook hoe het mij verging in Waterford en of ik me wel in mijn eentje kon vermaken. Ik vertelde haar dat ik, ondanks het regenachtige Ierse weer, erg genoot van de rustige avonden. Ze was verbaasd dat ik me niet eenzaam voelde. In de tijd van de social media waarin we nu leven, wil je constant alles met elkaar delen, hoe leuk ons leven is. Het lijkt wel taboe als je tijd aan jezelf besteedt want dit wordt vaak gezien als een teken van eenzaamheid. Alleen zijn straalt iets negatiefs uit. Waarom willen we anderen het idee geven dat ons leven niet perfect is?! Persoonlijk geniet ik van mijn ‘eenzame’ tijd maar wennen is het wel. In Nederland heb ik het druk met school, werk, vrienden en kan ik minder aandacht aan mezelf besteden. Hier 4
ga ik nadenken over zaken waar ik normaal niet bij stil sta en dat vind ik doodeng. Iedereen gaat op een dag dood en wat gebeurt er dan met ons bewustzijn? Gisteravond was zo'n avond. Ik zat rechtop in bed en kon door deze gedachten niet slapen. Ik dronk dus maar wat thee en at chocolade. Ja, echt een goede hulp als je probeert te slapen. Je gaat nadenken over wat je met je tijd op de aarde wilt gaan doen en dan pas besef je hoe kort het leven is. Je maakt je zorgen over zaken die er niet zijn zoals enge ziektes of spontane doodsoorzaken. Het maakt je gewoon bang. Mensen vinden het fascinerend om over deze onderwerpen te filosoferen. Dat heb ik gelukkig niet. Wel lig ik soms wakker en denk na over de dood. Bang dat het leven eindigt en vooral bang over het feit dat je niet weet wat er daarna staat te gebeuren. Is dit het cliché van het puber zijn? Aandacht aan jezelf besteden is belangrijk. Bang zijn voor de dood en daar moet je mee leren leven en er niet voor weglopen of ontkennen. Na de thee was ik zodanig gekalmeerd dat ik kon slapen. En ik dacht: Het is oké ons niet altijd oké te voelen. Het is oké om niet continu omringd te zijn door mensen en het is oké toe te geven dat ons leven niet perfect is en dat we soms van kleine dingen bang worden. En toch, toch zou ik wensen dat op die momenten de chocolade buiten handbereik is......
Op mijn vrije dag met stralend weer ging ik erop uit om foto’s te schieten. Achter een muurtje zag ik een interessant tafereel. Ik klom over de muur en dacht in het zand neer te komen. Helaas bleek het zand modder te zijn en zakte ik er tot mijn knieën in weg. Het leek wel drijfzand en gelukkig kwamen twee mensen me eruit trekken. Ken je dat gevoel, dat als je in zand hebt gelopen en daarna schoenen aantrekt zonder je voeten goed af te hebben geklopt? Dat gevoel kreeg ik als door het nat en de modder liep. Dus heb ik ze maar uitgetrokken en ben ik naar Penneys gelopen (wat gelukkig niet ver weg was). Al heb ik wel veel rare blikken gekregen doordat ik zonder schoenen liep.
5
Na bijna een week in mijn kamer te hebben doorgebracht, weet ik het nu zeker: Dit gaat hem niet worden. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet stervende, mijn stage is leuk, de mensen zijn aardig, ik kan me prima vermaken zonder internet maar ik ben niet tevreden over mijn kamer en hij is ook nog vrij prijzig. Vincent en Branden vertelden me dat ik beter op zoek kon gaan naar een locatie die me wel aanbood wat ik wilde hebben. Ik vertelde hen dat ik voor van vijfenvijftig euro per week niet mocht klagen. Vincent lachte om het feit dat ik alleen naar de huurprijs van de kamer keek in plaats van naar de bijkomende kosten. Dit zette me aan het denken. Beloofd was een dubbele kamer in een huurhuis voor vijfenvijftig euro per week, inclusief internet. Elektriciteitskosten werden verdeeld onder de inwoners van het huis. Compleet gemeubileerd, met goede isolatie en een hygiënische leefomgeving met op iedere kamer een extra slot. Wat ik wél kreeg: een single bedroom die de dag van mijn aankomst nog bezet was, maar waarvoor ik wel vijfenvijftig euro per week kon gaan betalen. Verder een vochtige kamer waarvan het plafond schimmel vertoonde die mij een verkoudheid bezorgde. Geen internet omdat de bewoners het zelf moeten regelen en betalen. Stroomvoorziening wordt geregeld via een prepaidsysteem. Je koopt voor tien euro stroom en je kunt het weer opwaarderen naar gelang de behoefte. Een gemiddeld huishouden besteedt gemiddeld voor vijfentwintig euro aan stroom. Er zijn vijf bewoners waarvan er drie alleen aanwezig zijn om te slapen en ieder betaalt tien euro per tien dagen. Daar gaat dus iets flink mis. Er zijn geen dekens, wel een kapotte kast, een wankel bureau en geen sloten op de deuren. Er was geen interesse om samen te investeren in internet. Dit betekent dat, als ik internet via een usb-stick zou aanschaffen, ik 370 euro per maand kwijt zou zijn in plaats van de berekende 250 euro. Toen ik Brandon en Vincent vertelde over deze kosten keken ze me lachend aan terwijl ze in koor zeiden: “Told ya so, they're foling ya”. Ik keek er tegenop om naar een andere kamer te gaan zoeken en wie garandeerde me dat het beter zou zijn en dat ik mijn borg zou terugkrijgen?! Op deze vragen kreeg ik diezelfde middag een voorstel van Vincent: “Waarom kom je niet bij mij en Shannen wonen?” Vincent woont samen met zijn vriendin, die zwanger is van hun eerste kind, in een groot huis. Ze beschikken over een extra slaapkamer naast hun logeerkamer en over een extra zitkamer waar ze momenteel geen gebruik van maken. Ook Shannen vond dat ik het in Waterford naar mijn zin moest hebben. Ik kon de kamer huren voor 65 euro per week, inclusief stroom, water, gas en internet. Een HEEL stuk goedkoper in vergelijking met mijn huidige kamer. Vanmiddag ga ik samen met Shannen de kamer en de omgeving bekijken. Het klinkt heel aanlokkelijk.
6
Ik woon nu samen met Shannen en Vincent in mijn nieuwe huis aan de rand van het winkelcentrum. Er is een GYM om de hoek en een goedkope supermarkt. Het huis is op twintig minuten loopafstand van mijn stageadres. De kamer is prachtig! Ik heb een eigen “mini woonkamer” met een grote tv. Ik ben blij dat ik besloten heb toch van woning te switchen. Nu heb ik iets mooiers, beters en bovenal goedkoper. Voor het idee heb ik foto's gemaakt van beide kamers.
Mijn landlord was er minder blij mee toen ik hem gisteren telefonisch meedeelde dat ik ontevreden was over de kamer. Hij kwam volgende week om het internet aan te sluiten en de elektriciteitsmeter te controleren. Vincent had dit voorspeld. Toen ik mijn landlord vertelde dat ik uit wou kijken naar een andere kamer begon hij te dreigen dat ik de borg van 260 euro niet terug zou krijgen omdat hij de kamer voor me vrij had gehouden. Waarom woonde er bij mijn aankomst dan iemand in diezelfde kamer? Ik zou hem een mail hebben gestuurd waarin stond dat ik begin januari de kamer zou betrekken. Dit klopte niet. We besloten een deal te sluiten en beiden onze mails hierop te checken. Indien mocht blijken dat hij gelijk had, zou hij recht hebben op de borg van 260 euro anders niet. Als in de mails staat dat ik in januari al naar Ierland zou komen, mag hij de 260 euro houden. Ik ben blij dat ik daar weg ben gezien de geloofwaardigheid van deze landlord. Mijn tip voor iedereen die op buitenlandse stage gaat: vraag je stagebegeleider / baas daar of hij een adres voor je heeft of een veilige site. Het kan anders uitpakken dan je verwacht hoe graag je de zaken zelf wilt regelen. Ik zie het als een deel van het avontuur. Vanaf nu ga ik alleen nog maar genieten van alles wat Waterford me te bieden heeft zelfs al is het weer drie keer zo slecht als in Nederland.
Het is nu al meer dan een week geleden dat ik verhuisde. Het bevalt me goed op mijn knusse kamertje. Afgelopen dagen heb ik wat foto’s gemaakt en ben flink bezig geweest in 7
de gym. Ik loop 5 dagen 8 uur stage in de week en dat gaat goed. De opdrachten die ik krijg zijn heel variërend. De ene keer moet ik een banner ontwerpen, helpen in de drukkerij, visitekaartjes restylen en vervolgens weer simpel DTP-werk verrichten. Vorige week is er een tijdelijke stagiaire gestart voor 2 weken om een indruk te krijgen van het grafische wereldje. Ik ben gaan nadenken over mijn tijdsbesteding in Waterford. Hieronder een lijstje met simpele dingen en grote uitdagingen: • • • • • • • • • • • • • • • •
Goed leren koken zonder de keuken te verwoesten. Een brief schrijven naar iemand die ik bewonder. Een dag lang doen alsof ik student ben aan de plaatselijke universiteit. De bergen en watervallen bezoeken in de buurt van Waterford. Mezelf trakteren op een spadag (binnen of buiten huis). Een schilderij/poster maken. Een nummer schrijven. De mooie plekken van Waterford fotograferen. Een persoonlijke brief schrijven en er flessenpost van maken. Mijn Pathfinder kennis uitbreiden. Een video maken. Iets uitzonderlijks doen. Nieuwe mensen ontmoeten. Meer lezen. Voor een complete haarbehandeling naar een kapsalon gaan Mijn blog goed bijhouden.
Dat was mijn kleine update vanuit het stadje Waterford. Ik ga maar eens genieten van de zeldzame regenloze avond.
Mijn nieuwe woonadres in Waterford ligt op een gunstige plek nl. op loopafstand van mijn stageadres in een veilige buurt en dicht bij een shopping center. Iemand vertelde me dat Penneys goedkoper was dan een winkel in het centrum van Waterford. Er waren ook veel boekenwinkels aanwezig. Na wat te hebben ingekocht bij Penneys ben ik op zoek gegaan naar een boekenwinkel. Ik wist eigenlijk niet goed wat voor boek ik wilde kopen. Het boek ‘The way of kings’ had ik geleend van mijn vriend en inmiddels uitgelezen. Lopend langs de boekenschappen kwam ik het boek “Kafka on the shore” van de schrijver Haruki Murakami tegen. Op aanraden van een vriendin viel de keuze op het boek “1Q84” deel een en twee van een trilogie. Buiten was de miezerige regen veranderd in een harde regenbui. Ik besloot naar huis te lopen maar had geen rekening gehouden met de papieren tassen. Na vijf minuten 8
waren ze compleet stuk. Het gekochte kussen werd door de wind meegesleurd en tot overmaat van ramp vielen mijn andere boodschappen in de grote plassen regen. Het was een groot fiasco maar niettegenstaande deze ellende heb ik er hard om moeten lachen. Dat moet toch kunnen zo nu en dan, toch? Later die avond was de regenbui veranderd in een ernstige storm. Na een warme douche haalde ik mijn nieuwe kussen uit het plastic en werd mijn laken voorzien van een gloednieuwe hoes. Dit zou een stuk fijner slapen worden. Met een kop thee in de hand ben ik gestart met het lezen van het nieuwe boek. Met het geluid van het onweer op de achtergrond viel ik uiteindelijk in slaap.
9
