December 2007 nummer 24

December 2007

nummer 24

Een tandje bijsteken. Voor het eerst sedert vele jaren, beste lezer, stappen we in 2008 af van het traditionele winterconcert dat steevast op de laatste zaterdag van februari doorging. Of toch meestal zoals blijkt. Immers op vraag van het stadsbestuur –de nationale wandeldag werd in 2007 in Geluwe georganiseerd en Ter Linde fungeerde hiervoor als secretariaat- werd het concert verplaatst naar de eerste zaterdag van maart. Ook toen de harmonie in 1998 in de eerste afdeling provinciaal kampioen werd en het jaar nadien de Westvlaamse kleuren op het nationale kampioenschap in Leuven mocht verdedigen diende het concert van de zaterdag naar de zondag te worden verschoven. In beide voorgaande gevallen ging het dus om een pure noodzaak. Vandaag betreft het een bewuste keuze. Na Music! en de Ceciliaparade, uitschieters in het Geluwse concertgebeuren, daalde het toeschouwersaantal voor het winterconcert gestaag. Niet direct dramatisch, maar toch van die aard om er voldoende aandacht aan te besteden. Niet de gebrachte muziek op zich lag hiervan aan de basis. We ondervonden dat het publiek de muziek meer apprecieerde wanneer die ondersteund en afgewisseld werd door ludieke momenten en / of visuele fragmenten. Kortom, er moest naast de muziek nog iets anders te beleven vallen. Gesterkt door deze ervaringen en vaststellingen, mede ook onder impuls van onze dirigent proberen we thans andere wegen te bewandelen. Gedaan, voorlopig toch, met het traditionele winterconcert. We doorbreken tradities en kiezen voor nieuwe uitdagingen. Eén ervan is alvast het concert dat op het einde van dit jaar doorgaat of misschien al voorbij is, afhankelijk van wanneer u dit Ceciliaatje leest. Besef dat dit alles niet zomaar van een leien dakje loopt. Innovaties betekenen en veronderstellen ook een mentaliteitswijziging bij muzikanten en bestuur. Op bestuurlijk vlak dient er een tandje te worden bijgestoken. De nieuwe ideeën moeten aangebracht worden, praktisch realiseerbaar zijn en voldoende onderbouwd worden. 1

Niet altijd zo eenvoudig als het op het eerste zicht lijkt. Voor de muzikanten zijn er buiten de gewone wekelijkse ook nog de bijkomende herhalingen. Van de ene repetitie naar de andere toeleven, zonder thuis de moeilijke passages van een muziekstuk in te studeren, behoort tot het verleden. De snelheid en de aanpak van een aantal dingen is met de komst van Peter duidelijk veranderd. Wij, beste lezer, zorgen er terug voor dat u in de nabije toekomst weer onvergetelijke momenten met onze harmonie zult beleven. En wie weet, reikt u ons misschien wel eens een nieuw idee aan. Dan vinden we zeker voor alles een passende sleutel.

Werkten mee aan dit nummer: Jaak Lecluyse, Hendrik en Joke Ingelbeen, Kris Nuytten & Mieke Depoorter, Lore & Nele Lernou, Celine Degrande, Evelien Millecamp, Lisa & Tille Vanlangendonck, Christel Rosé, Ben Vandamme Archief: Paul Vandamme. Fotografie: Dries Viskens, Ronald Vandenbussche, Wim Vandriessche, Bert Leplae, Kris Nuytten, Evelien Millecamp, Jan Vandamme. Teksten, Lay-out, Drukwerk, Verantw.uitg.: Jan Vandamme.

Nooit opgeven ! Iedereen die het dan toch vergeten was werd er in de voorbije maanden meermaals aan herinnerd. Er werd over geschreven en bericht zowel in de pers als op radio en televisie. Vele pagina’s in alle kranten werden er mee gevuld. Getuigen van toen (ze zijn niet meer met zovelen) werden gehoord en meerdere herdenkingen vonden plaats overal te lande. Dit jaar was het immers precies 90 jaar geleden dat die verschrikkelijke ‘Grooten Oorlog’ eindelijk een einde kende. Een periode van bijna vier jaar ellende kon worden afgesloten, alhoewel… De rust was inderdaad terug, maar de miserie verre van voorbij. Zoveel moest heropgebouwd worden eer het ‘nieuwe leven’ weer een beetje genormaliseerd zou zijn. ‘Volhouden’ en ‘doorbijten’, twee deugden die tijdens de voorbije woelige en onzekere jaren meer dan noodzakelijk waren, zouden ook nu, in de na-oorlogse periode, niet ver weg mogen zijn. En gelukkig is dat ook zo gebleken. Dank zij het ‘nooit opgeven’ van onze (voor)ouders zitten we hier nu, via talloze vertelsels en documenten, vrolijk herinneringen op te halen aan dingen die wij zelf (of toch de meesten onder ons) nooit hebben hoeven mee te maken, terzelfdertijd hopend dat ze ook nooit meer zullen terugkeren. Eén van de belangrijkste herinneringen van vele Geluwnaren is uiteraard de ‘vlucht’ van toen naar veiliger oorden. Voor vele van onze mensen ging die uittocht richting Gooik, een dorpje in het Pajottenland, niet zo heel ver van het grote Brussel. Na verschillende jaren verblijf aldaar werden uiteraard banden gesmeed tussen verschillende families van ginder en van hier. Via de kinderen van toen bleven de contacten in vele gevallen zelfs bestaan tot op de dag van vandaag. Nu, 90 jaar later en te midden van alle herdenkingen, leek dan ook het unieke moment om die banden terug nauwer aan te halen.

3

Enkele pientere geesten van onze harmonie hadden al een tijdje gedachtenkronkels die de richting van Gooik uit gingen, toen bleek dat ook het gemeentebestuur dezelfde kant aan het uitkijken was. Een samenwerking lag dus voor de hand en het mooie resultaat ervan kan je verder in dit nieuwe, ondertussen al 24ste ‘Ceciliaatje’ lezen en bekijken. Maar wat wij bovenal graag onthouden aan die hereniging is de ‘wil om door te zetten’. Die mag immers nooit achterwege blijven, al lijkt dat niet altijd even gemakkelijk. Ten allen tijde, ook in het dagdagelijkse leven en hoe moeilijk het soms ook gaat, mogen we nooit aan opgeven denken. Zelfs in het verenigingsleven … overal kunnen hindernissen of obstakels opduiken maar wellicht is er altijd wel een (zij)weggetje dat terug leidt naar de beoogde hoofdweg. Zo ook proberen we het te bekijken voor onze harmonie. De voorbije 170 jaren hebben het al meermaals aangetoond en hoogstwaarschijnlijk zullen de komende dat ook wel doen: het is niet altijd even gemakkelijk om onze patrones Sint-Cecilia te volgen op haar muzikale weg. Uiteraard beogen we met z’n allen de mooiste melodie, maar af en toe een minder klinkende noot is nauwelijks te vermijden. Er moet blijvend gewerkt worden om alles de juiste plaats te geven op de notenbalk. Nieuwe instrumenten aanschaffen, bestaande herstellen, vers muzikaal bloed aftappen via de muziekacademie, repetitieruimte in goede staat houden, altijd maar inspiratie opdoen om dingen te realiseren. Bovendien wensen we al onze muzikanten -jong en iets ouder- klanken te bezorgen die voor iedereen, welke generatie ook, aanhoorbaar zijn … Het zijn allemaal noten die moeten gekraakt worden elk jaar opnieuw. Maar we hebben het geleerd van de mensen die voor ons kwamen: ‘NOOIT OPGEVEN !!!’. Met deze belangrijke gedachte willen we blijven klimmen op de toonladder richting Sinte Cecilia. Iedereen met een beetje muzikaal gevoel mag mee met ons. Veel lees- en kijkplezier !

4

November 2006 Ons vorige ‘Ceciliaatje’ kon nog net op de valreep berichten over de apotheose van onze 170ste verjaardag. Het jubileumjaar werd toen inderdaad, via de succesvolle ‘Cecilia-parade’, met bravoure beëindigd. De toen meegegeven foto-reportage illustreerde trouwens voldoende die onvergetelijke momenten. Korte tijd na de voorstellingen verscheen nog een verslagje over de voorbije podium-activiteiten op de site van Radio Geluwe.be. We willen de internet-lozen niets onthouden en geven het artikel dus hier onder.

Cecilia-parade Bijna 5 jaar na de geslaagde MUSIC-voorstelling was er, binnen de harmonierangen, opnieuw iets op til. Ieder muzikant voelde dat al een tijdje aankomen. Toen in 2001 de 165ste verjaardag van de vereniging werd gevierd , kwam er een heus mini proms-concert tot stand. (Weliswaar iets later in het voorjaar van 2002 maar het kwam er). Dat was toen het resultaat van een vruchtbare samenwerking tussen onze eigen harmonie en het plaatselijke koor ‘A Lieta Vita’. Versterkt door de Franse koren uit Halluin en Villeneuve-d’Ascq werd het toen een meer dan geslaagde muzikale avond in een nokvolle en mooi aangeklede sporthal ‘Ter Linde’. Zoiets smaakt altijd naar meer, maar dat is uiteraard rapper gezegd dan uitgevoerd. Het is zelfs zo dat bij velen na een tijdje die drang naar meer en misschien nog beter langzaam vermindert of zelfs verdwijnt. Zo niet bij onze voorzitter Jaak Lecluyse die al heel lang op een vers idee broedde. “Een soort evocatie” had hij links en rechts al laten doorschemeren. “Daar moest iets mee te doen zijn”. Maar zoals eerder al gezegd: tussen het idee en de realisatie ervan is er meestal heel wat ruimte. En dan komt er plots een ideale gelegenheid om er toch werk van te maken. In 2006 viert de Harmonie opnieuw een belangrijke

5

verjaardag. 170 jaar is inderdaad niet niks en dat mag wel even op een duidelijke manier bekend gemaakt worden aan de Geluwse bevolking. Waarom geen evocatie dus? Meegenomen is dat we momenteel in een ideale situatie verkeren om iets dergelijks in elkaar te boksen. Het is al langer zo dat onze harmonie nauwe banden onderhoudt met toneelgilde ‘Onder Ons’ en sedert kort is hun voorzitter Patrick Rozé ook een heel gedreven Cecilia- bestuurslid geworden. Een samenwerking tussen beide verenigingen lag dus bijna voor de hand en zo was een akkoord rap voltrokken. En toch… je mag muzikanten of acteurs tellen zoveel je wil, als er geen scenario is, is er meestal niks. Stijn Lernout, het DUVELtje-doet-al in tal van verenigingen, werkgroepen en andere bijeenkomsten, wordt aangezocht om één en ander op papier te zetten. En het is aangenaam vragen aan zo iemand want bij ons weten moet hij nog altijd voor de eerste keer “Nee” zeggen. Het wordt dus “Ja”. Geen evidentie eigenlijk want hoe schrijf je immers een verhaal over een vereniging waarvan je nooit lid bent geweest? Gelukkig is daar onze secretaris Paul Vandamme die tussen zijn dagdagelijkse schrijfsels voor de harmonie ook een indrukwekkend archief heeft aangelegd. Twintig jaar geleden, toen de harmonie 150 jaar bestond, stelde hij al een heel interessant lees- en vooral kijkboek samen (er zijn nog altijd enkele exemplaren te verkrijgen bij hem), en daaruit groeide dus het nu bestaande ruime archief. Stijn had materiaal genoeg dus om er zonodig een dagenlang spektakel van te maken, maar dat was nu ook weer niet de bedoeling. Zeven fragmenten, elk voorgesteld door een eigen Cecilia, zouden uiteindelijk voldoende moeten zijn om de voorbije 170 muzikale jaren voor te stellen. De eerste letters van het draaiboek waren nauwelijks geschreven als Patrick al met zijn acteurs aan het brainstormen ging. Ook onze nieuwe dirigent Peter Bruneel moest zich reppen want hij heeft hier in Geluwe nog niet veel tijd gehad om rustig te ademen. Eerst was er in het voorjaar het geplande winterconcert dat hij ‘overerfde’ van de vorige dirigent en dus was er onmiddellijk al die nieuwe, niet vanzelfsprekende opdracht. 6

Namelijk: gepaste muziek bedenken (eventueel schrijven of verschrijven) bij wat er zich, voor ons op het toneel, zou afspelen. De speeldata werden al heel vroeg vastgelegd en er was dus een strikte deadline die uiteindelijk voor nogal wat kopbrekens zorgde bij de mensen die er heel nauw bij betrokken waren. Enkele bestuursleden en muzikanten hadden er zelfs een aantal extra-vergaderingen voor over om een ‘klare kijk’ te krijgen op het geheel. Los van de vele praktische beslommeringen en voorbereidingen was de muzikale leiding uiteraard in handen van dirigent Peter en bijna even vanzelfsprekend nam Patrick, als regisseur, zijn acteurs van ‘TOOG’ onder handen. Daarbij fungeerde Pol Driessens, die al evenveel toneel- als muziekwatertjes heeft doorzwommen, als de ideale producer van het geheel. De ‘Cecilia-parade’, zo kreeg de evocatie ondertussen een naam, is een succes geworden over de gehele lijn. Dat hebben bijna 800 toeschouwers mogen ervaren . Vier maal ongeveer 70 muzikanten op het podium, een goeie 20 acteurs voor hen en een onderlegde technische ploeg achter de scène en boven in de regiekamer. Ondertussen werd de bar verzorgd door leden van de eigen organiserende verenigingen (zijnde harmonie en toneel) maar ook door bereidwillige mensen van zowel het A Lieta Vita-koor als van onze voetbalclub S.K. Geluwe. Een productie die er best mocht zijn dus. Uiteraard omwille van de muzikale en acteerprestaties maar vooral ook, en misschien nog meer vanwege de SAMENWERKING tussen zovele Geluwnaars. We zijn bijzonder blij en fier dat wij, met onze 170ste verjaardag, daarvoor de aanleiding mochten zijn. Wat ons betreft mogen er nog veel soortgelijke evenementen volgen.

Cecilia, o sancta nostra patrona ! 7

Het artikel eindigde toen met een tip die we graag nog even herhalen:

LET WEL: Uiteraard gebeurt in de harmonie nog veel meer. Nu al zijn we bezig aan de inhoud van een volgende evocatie. Misschien binnen 100 jaar wordt er op één of ander podium uitgebeeld wat nu al in het nieuwe ‘Ceciliaatje’ staat. Je kan eigenaar worden van ons lijfblad als erelid van de harmonie (minimumbijdrage van 8 Euro). DOEN !!!

En zo gaat het inderdaad steeds verder bij onze harmonie. Elke dag opnieuw worden nieuwe scènes geschreven. In een vereniging zoals de onze valt het nooit stil. En deze muzikale ervaringen willen we heel graag delen met allen die ons goed gezind zijn. Daarom verzamelen we dan ook dit jaar onze verhalen in een nieuw Ceciliaatje, waarvan het doek nu open gaat.

* * * De ouverture van het stuk verloopt deze keer niet van een leien dakje. De traditionele 11 november-viering is dit jaar voorzien te Wervik en slechts 27 muzikanten kunnen worden opgetrommeld om de verplaatsing te maken. Ook de eigenlijke aanhef van het nieuwe muzikale werkjaar komt met heel veel moeite tot stand. Nochtans zorgen de ‘Nachtuilders’, met hun extra-vroege aanhef van het Ceciliafeest meestal voor een heel kleurrijk verhaal. Dat zal deze keer wellicht ook zo zijn geweest, maar er zijn zo moeilijk getuigen te vinden die enige duidelijke aanwijzingen over het verloop van de tocht kunnen geven. De meeste deelnemers zijn er vrijwel zeker van dat ze mee waren en velen zijn het erover eens dat het schrikkelijk regende die nacht van 18 op 19 november. Helaas, hier eindigen ongeveer de enige zekerheden die we kunnen registreren. Het moet in elk geval een helse, vermoeiende tocht geweest zijn, want sommigen herinneren zich zelfs de kleur van de ‘gele boekjes’ niet meer. Het is nochtans de muziek die al vele decennia de nachtridders accompagneert. Maar gelukkig is het hier net zoals bij de kranten: je moet ze niet helemaal lezen om veel te weten te komen. De ‘koppen’ alleen spreken soms boekdelen.

8

Halfweg de voormiddag verzamelen de 10 verzopen nachtridders, samen met 44 mede-muzikanten, voor de Cecilia-rondgang doorheen de gemeente. Gelukkig is het weer nu wat milder en kan het korps in alle fierheid de patrones een gepaste hulde brengen.

Het is er niet eenvoudiger op geworden om zo’n bonte bende in goede banen te leiden. Druk verkeer en volgeparkeerde straten zijn veel meer aan de orde dan geïnteresseerde dorpsgenoten die even een gratis aangeboden vleugje muziek willen meepikken. Maar trouwe wijkagent Reggy heeft daar niet de minste moeite mee. Net zoals zijn even plichtsbewuste voorganger het vroegere jaren deed loodst de man ons feilloos langs alle obstakels.

10

Kort na de middag arriveert de complete groep in de vertrouwde Beselarestraat. Lokaalhouder Ivan weet intussen al hoe de volgende uren er zullen uitzien en heeft zich veilig verschanst, samen met zijn teljore hutsepot. “Als ik er nu niet van proef, heb ik straks geen kans meer” redeneert hij terecht. En dat is ook zo, want al maakt Lutje er elk jaar kilo’s van, veel van dat goedje blijft er nooit over. De laatste jaren werd er zelfs zoveel gegeten dat het traditionele musiceren heel moeizaam of zelfs helemaal niet op gang kwam. Maar deze keer is de ambiance van weleer nooit ver weg. De laatste hutsepot-liefhebbers kunnen zelfs met mes en vork meetikken op het ritme van bekende, maar ook meer gedurfde meezingers. Het wordt een mooie, gezellige en zorgeloze namiddag.

Of op de vorige foto een duet gespeeld wordt of het eerder als trio moet bekeken worden. Ontegensprekelijk gaat het hiernaast om een solo eerste klas, en dan nog helemaal alleen.

In deze periode van het jaar houdt Sinte-Cecilia haar muzikanten heel dicht bij haar. Daarom ook zijn we, nauwelijks een weekje later al, terug samen om de festiviteiten ter hare ere verder te zetten. De misviering is daar uiteraard een belangrijk onderdeel van. De stukken die er moeten uitgevoerd worden werden vrij grondig ingestudeerd, maar toch kondigt zich een technisch probleempje aan. Zoals eerder al opgemerkt vraagt onze patrones in de dagen rond haar naamfeest van 22 november nogal wat aandacht, en dat is hier niet alleen bij onze Geluwse muzikanten. Zo komt het dat dirigent Peter uitgerekend vandaag muzikale verplichtingen heeft bij zijn eigen Izegemse harmonie. Ook Astrid, die in het verleden al meermaals als volwaardige vervangster dienst deed, speelt deze keer buitenshuis. Gelukkig hebben we nog één en ander in huis. Zo is daar ondermeer onze jonge Aaron die ondertussen vrolijk doorheen zijn conservatorium-jaren trompettert. De vastberaden kerel lijkt bereid om de niet gemakkelijke taak op zich te nemen en dat doet hij dan ook met de meeste zorg. Feilloos en met kennis van zaken leidt hij de 60koppige bende doorheen epistel, evangelie, voorbeden en andere mooie teksten die door eigen muzikanten werden opgesteld en uitgezocht. Zelfs na de zegen is er nog een stukje muziek voorzien. Er is veel volk in de kerk en we zijn blij dat ze dat allemaal mogen meemaken. De actiefoto van de interim-dirigent zou een beetje fotograaf nooit willen publiceren wegens ‘te schemerig’ maar wij doen het toch. Het typeert immers de persoon van Aaron die liever niet scherp in beeld komt. Op zijn eigen eenvoudige, sobere manier doet hij zijn ding, zonder op het voorplan te willen komen. Maar hij doet het verduiveld goed. Zijn lijfspreuk zou best kunnen zijn: “Doe stille voort”. En hij zal er ver mee geraken, dat is nu al duidelijk. Proficiat Aaron !

13

Later op de avond, tijdens het feest in ‘Hof Ter Heulebeke’, zijn er toch enkele van onze muzikanten die op het voorplan mogen komen. Ze worden immers gehuldigd voor hun jarenlange inzet in de harmoniewereld. Voor bariton Frans Cottyn en trompettist Achiel Dierynck is dat al 60 jaar. Daniël Flament ziet al 50 jaar de noten voorbij zijn bastuba dansen en An Steverlynck tenslotte is, via een lang oponthoud bij de dwarsfluit, na 25 jaar bij de fagot beland. Frans en Daniël zijn zelf aanwezig om het verdiende eremetaal te laten opspelden door Vlamo-vertegenwoordiger Patrick Wauters. Achiel wordt vertegenwoordigd door Peter die de honneurs voor zijn vader aanneemt en ze ten gepaste tijd zeker zal overbrengen. Ook An, die er deze avond niet bij is, zal haar medaille niet missen.

14

FOTO: De twee aanwezige vereremerkten omringd door bestuursleden. v.l.n.r. Pol Driessens, Stefaan Volckaert, Joost Clicque, Christian Claeys, Johan Goemaere, voorzitter Jaak Lecluyse, Bart Vanderhaeghe, Patrick Rozé, Jan Vandamme, Jef Vanraes, Vlamo-vertegenwoordiger Patrick Wauters en zittend Christel Rozé. Deze keer kunnen we het gebrek aan beeldscherpte niet goed praten. De fotograaf heeft dan ook gevraagd, omwille van de moeilijke werkomstandigheden, volgend jaar de plechtigheid iets vroeger op de avond te laten plaats vinden. We hebben er alle begrip voor. Om dezelfde reden publiceren we dan ook geen foto’s van de respectievelijke thuiskomst van een aantal deelnemers aan het avondfeest. Kort samengevat kunnen we stellen dat het een heel gezellige bedoening was ginder te velde tussen Beselare, Dadizele en Geluwe. En niemand is verdwaald geraakt tijdens de terugreis.

15

Muzikanten hebben niet veel tijd nodig om te recupereren. Sommigen althans, want nauwelijks twee dagen na de Cecilia-exploten, de maandagavond, beramen enkele onverlaten een nieuwe bijeenkomst. De vrienden-collega’s van Achiel, de grote afwezige van zaterdagavond, willen zijn verdiende medaille eigenhandig en ten huize presenteren, begeleid van een vleugje muziek. De gevierde trompetter heeft zo dikwijls in zijn muzikale verleden gezorgd voor animo bij tal van festiviteiten. Dat verdient nu op zijn minst een serenade voor hemzelf. Alles is voorhanden om er een mooie verrassing van te maken. Iedereen die het had beloofd is er met instrument. Dochter en zoon en een delegatie van de kleinkinderen ontbreken evenmin en het fototoestel is in aanslag. Dat kan niet meer mislukken, alleen …. Waar is die medaille die moet overhandigd worden? Geen één die het weet. Bellen naar de voorzitter en enkele bestuursleden levert niks op. Ook seremoniemeester Pol Driessens brengt geen oplossing. Het mysterie geraakt niet opgelost en de tocht richting Parklaan wordt letterlijk en figuurlijk afgeblazen. Geen blaasmuziek dus voor de gedecoreerde. Later op de week, net voor de volgende donderdag-repetitie, komt er een rechtzetting. Het zoekgeraakte ere-metaal lag helemaal alleen te blinken in de verlaten feestruimte. Via een alerte kuisvrouw komt het kleinood nu eindelijk terecht op de plaats waar het thuishoort. De fiere borst van Achiel. Zijn mede-gelauwerden zijn er ook en zo is het kwartet compleet. Nog een keer proficiat alle vier !

December De donkerste maand van het jaar leidt ook onze muzikanten onvermijdelijk naar de kerstsfeer. Via de stemmige stal nabij de Lourdesgrot aan ’t Stroomke, waar door enkele ‘habitués’ voor sfeervolle muziek wordt gezorgd, belanden we met de koperblazers in de kerkdienst op de hoogdag zelf. Net zoals de vele voorgaande jaren zorgen die ‘wakkere’

kerels opnieuw voor een mooi verzorgde eucharistieviering. Klarinettist Alain dirigeert zijn muzikanten op een sobere maar feilloze manier doorheen de muzikale verhaallijnen. De vrede en de hoop, die tijdens de voorbije kerstnacht op menige plaatsen werd uitgesproken en verwacht, wordt deze keer helaas overschaduwd door verdriet. Uitgerekend op het moment dat velen onder ons even stil staan bij wat geweest is en vol moed proberen uit te kijken naar wat komen mag, heeft Willy Vanneste de laatste hoop moeten opgeven. Na een lange ziekte en een bijzonder moedige strijd heeft de man ons ,deze morgen heel vroeg, verlaten. Willy was jarenlang, als vertegenwoordiger van de gemeente, een zeer gedreven bestuurslid van onze harmonie. Hij was een ‘crack’ in het stimuleren van zijn medebestuurleden en muzikanten, maar was ook niet te beroerd om zelf te organiseren of manifestaties tot stand te brengen. Twee jaar geleden, in het Ceciliaatje nr.22 hadden we niet minder dan

17

11 bladzijden nodig om zijn indrukwekkende loopbaan samen te vatten. Onder de titel “Kajotter, kleermaker, schutter, biljarter,

tuinliefhebber, ACW’r, kok, duivenmelker, politieker, pijpenroker, bestuurlid hier en daar…, overal gaf hij van zichzelf het beste: wie anders dan WILLY VANNESTE !” kan je het vanaf pagina 53 allemaal nog eens doornemen. Een heel mooi verhaal waaraan nu helaas een triest slot moet geschreven worden. We delen mee in het verdriet, samen met de familie en de ontelbare vrienden en kennissen. Een goede vriend van Willy beschreef op het gedachtenisprentje hoe en wie hij was. Beter kan het niet verwoord worden.

Willy, jouw jeugdjaren beleefde je in de Lourdesstraat. Soms speelde je op het nabijgelegen kerkhof. Nu kom je er terug om te rusten. In Roeselare leerde je voor kleermaker en heb je veel ‘waar’ gemaakt, maar weinig kleren. Ook in ditzelfde Roeselare maakte je er kennis met de bokssport. Boksen betekent incasseren. In je leven kon je ook incasseren zonder te tonen dat het je pijn deed. Wilskracht om jouw doel te bereiken, kordaat en handig. Je vrouw Noëlla was je eerste en belangrijkste doel dat je bereikte in je leven. Je kon haar vertederen via haar moeder, door o.a. een seringboom voor haar mee te brengen. Jong gehuwd belandde je op de Moerput. Politiek speelde reeds mee. Ook een nieuwe job kwam er. Een bedrijf waar men luchtverwarmingstoestellen maakte. Maar zelf verkocht je geen ‘lucht’. Zelfs daar kwam je opleiding als kleermaker nog van pas om je gescheurde broek te naaien. In je eigen leven heb je figuurlijk veel je broek gescheurd door je belangeloos in te zetten. Vele verenigingen mogen je danken voor je inzet. Je door velen gekende “Komoan” gaan we niet meer horen. Hier boven heeft de Grote Baas “Komaan” geroepen. Uw vrienden, familie, kennissen en de buurt zullen je blijven herinneren met een lach en een traan. 18

Januari 2007 Zelfs veel verdriet houdt een nieuw jaar niet tegen om er aan te beginnen. Zo vergaat het ook deze jaarwende. Het is nog geen echte traditie, maar de laatste jaren werd toch geregeld uitgekeken naar een mogelijkheid om, samen met alle muzikanten en bestuursleden, het glas te heffen op wat geweest is maar vooral ook op de toekomst van onze harmonie. En alhoewel die toekomst vooral bij onze jongeren moet gezocht worden zijn het veelal de ouderen die genieten van de aangeboden receptie in het ‘Berkenhof’. Maar ook zij maken zich zorgen want ze moeten helaas vaststellen dat hun seniorenorkest betere tijden heeft gekend. ‘Skudn & Beevn’ is inderdaad niet meer weg te denken in het geheel van onze harmonie, maar ze hebben de laatste tijd klappen gekregen. In korte tijd zijn vijf van hun manschappen overleden en in een kleine, beperkte groep zoals de hunne is vervanging niet zo vanzelfsprekend. Alhoewel er meerderen zijn onder ons die staan te trappelen om te kunnen met pensioen gaan moeten ze het eerst daadwerkelijk bewerkstelligen. Pas met dit officiële statuut kunnen ze toetreden tot de selecte club. Bovendien horen we nu de ouderen onder hen klagen dat de jonge gasten van een jaar of zestig, zeventig geregeld ontbreken op de wekelijkse maandagrepetitie. “Net zoals in alle andere ‘muzieken’ moet de ‘jeugd’ meer verantwoordelijkheid nemen” vinden zij. Maar met voorbeelden als de twee gezworen kameraden Jozef en Albert, samen goed voor een partituur van meer dan 182 jaar lang , komt dat gegarandeerd wel in orde. We mogen onze kranige veteranen een paar weken later zelfs alweer bewonderen tijdens hun optreden ter gelegenheid van de Nationale Wandeldag. Meer dan 4000 wandelaars staan vol verwondering te kijken en te luisteren naar dat bruisende groepje ‘oude venten’. Houden zo jongens!!!

19

Maar als ze het willen volhouden moet er doorstroming zijn van nieuwe krachten, zoveel is zeker. Voorlopig worden de mogelijke tekorten perfect opgevangen door polyvalente muzikanten zoals Guido er één van is. Die kerel heeft dan ook al menig muzikaal water doorzwommen. Je moet maar eens het Ceciliaatje van 1992 boven halen. Toen werd, in de 9de editie van ons lijfblad, de man uit Vlamertinge uitvoerig voorgesteld als ‘De nederige stille Timperman’. Als je de bladzijden 50 tot 61 uit het inmiddels vergeelde boekje herleest zal je zonder de minste moeite begrijpen dat hij ook nu nog de muzikale ‘kave’ probeert recht te houden. En alle middelen zijn daar goed voor. “Als er volk tekort is moeten diegenen die er zijn maar een paar taken combineren” is zijn devies en hij heeft er niet de minste moeite mee. Saxofoon, slagwerk en vocale versterking, want er moet ook af en toe

gezongen worden… Guido combineert het zonder de minste moeite. Toch bij deze een warme oproep naar de 55+muzikanten: vraag vervroegd pensioen aan, leerkrachten: ga zo vlug mogelijk op TBS, of probeer zo snel mogelijk aan een statuut te geraken dat rust voorschrijft voorafgaand aan een mogelijk pré-pensioen…. ‘Skudn & Beevn’ heeft je nodig !!!

21

Dat is nog niet direct de zorg van onze jongeren, maar toch zijn er onder hen die, op heel jeugdige leeftijd, gedreven met muziek bezig zijn. Zo zijn er ondermeer die, tijdens de eerste dagen van dit kersverse jaar, naar Kemmel trekken. Daar is immers de jaarlijkse Play-In voor de jeugd. Vlamo, het overkoepelend orgaan van onze muziekverenigingen, nodigt de jongelingen uit de provincie uit voor een driedaags muziekkamp in ‘De Lork’. Lisa en Tille Vanlangendonck, die er samen met Celine Degrande, Griet Dewitte en Heleen Dever naartoe trekken, vertellen hun wedervaren ginder in het Heuvelland.

Play-In.

Kemmel - Januari 2007

Op 3,4 en 5 januari namen we met een groepje van 6 personen deel aan de play-in. Op de eerste dag (de ontmoeting en de 1ste repetitie) werd het al snel duidelijk dat het dit jaar niet zo eenvoudig zou worden.Met de stukken “Phil Collins collection, Melodia blues, Narnia en Butterfly overture” zouden we ons zeker niet rap vervelen.De dirigent: Peter Kleine Schaars vloog er direct in en met veel succes.Na 1uur repeteren was er al veel enthousiasme.Peter dirigeerde streng maar met veel humor. Hij is een erg goede dirigent.De 3 dagen vlogen voorbij en iedereen had het naar zijn zin.De 3de en de laatste dag gingen we dan naar Ieper voor het lang verwachte concert.Het was een prachtig concert, iedereen heeft ervan genoten. Het hele weekend was gewoon super en is zeker voor herhaling vatbaar. We kijken al uit naar de volgende keer.

Mooie initiatieven zijn dat en gelukkig zijn diegenen die ze mogen meemaken. Iemand die daarvan kan meespreken is ex-jongeling Ben Vandamme die, samen met zijn generatiegenoten van 15 jaar geleden, verschillende van die muziekkampen meemaakte. Dat was toen nog

22

onder Fedekam-vlag met het St-Leocollege te Brugge als locatie en de schouwburg aldaar als apotheose. De microbe is bij hem blijkbaar blijven hangen want ook nu nestelt hij zich tussen de nieuwe lichting ‘jong talent’. Samen met voorzitter Jaak, die als Vlamo-vertegenwoordiger de ‘driedaagse’ van heel dicht volgt, is Ben bereid gevonden om een helpende hand uit te steken in de niet vanzelfsprekende organisatie van zo’n evenement. Van op de zijlijn geeft de kloeke saxofoon-tenor zijn persoonlijke indrukken weer …

We noteren : woensdagmorgen 3 januari 2007, omstreeks 6u30… Terwijl de ca. 130 deelnemende jongeren thuis nog van een laatste feilloze en onbesproken nachtrust genieten, weerklinkt de radiowekker nog harder dan ooit tevoren. Wat lijken de nachten in 2007 toch kort geworden, of zou dit normaal zijn eens je de 30 voorbij bent ? Een antwoord op deze vraag heb ik vooralsnog niet gevonden. Maar er is nu eenmaal niks aan te doen : de plicht roept ! Reeds gepakt en gezakt vertrek in naar het werk, om dan vanavond de musicerende jongelingen te vergezellen. De werkdag lijkt eindeloos te duren, dit in tegenstelling tot de voorbije nachten. En ’t zal er meer dan waarschijnlijk niet op beteren als ook ik straks aan mijn play-in begin. De gedachten zijn al bij hen als ik omstreeks 17u in mijn ouwe chevrolet kruip om naar Kemmel te rijden. Mijn Amerikaanse vriend heeft het duidelijk minder lastig dan z’n chauffeur om Kemmel te bereiken. Een dik halfuur later parkeer ik hem toch probleemloos op de flanken van de Kemmelberg. Kampverantwoordelijken Isabelle en Raymond zijn drukdoende met het uitladen van waterflesjes – om 130 droge kelen te smeren tijdens de repetities - en die naar de sportzaal te brengen. Na het ‘verplichte nummertje’ nieuwjaren, help ik een handje. Al gauw hoor ik de eerste muzikale klanken die zich vreugdevol verspreiden boven het duistere Heuvelland. Aan de zijde van voorzitter Jaak blijf ik even luisteren. Dirigent is de Nederlander Peter Kleine Schaars. Hij komt zowaar uit het verre Friesland om 130 jongeren op 3 dagen iets bij te brengen. ’t Blijven zotten die Hollanders. Even voor 18u maakt onze noorderbuur met een sappig Fries’ accent een eind aan de repetitie. Magen zijn er nu

23

eenmaal om gevuld te worden. En als de bolognaise-geur zich meester heeft gemaakt van de eetzaal zijn ze niet meer te houden. Het valt me trouwens op dat op dit vlak veel van die jongeren iets mee hebben van een koe. Vier magen vullen lijkt voor sommigen niet eens een probleem te zijn. ’t smaakt voortreffelijk, maar ik hou het op 1 bord verrukkelijke spaghetti. Terwijl iedereen zich stilaan opmaakt voor de laatste repetitie van dag 1, lijkt het mij een geschikt moment om mij in alle rust te installeren in kamer D2, mijn residentie voor de komende 2 dagen. Kamergenoot Wim (De Vlaminck, nvdr) geniet nog zichtbaar na van een douche en het lossen van natuurlijk aangemaakte producten, als ik de kamer binnenkom. Dergelijk avondritueel zie ik ook wel zitten, en terwijl mijn kamergenoot zich uit onze suite verwijdert, placeer ik me vakkundig op de reeds voorverwarmde WC-bril. Wat kan het leven toch mooi zijn ! Een kakske en verkwikkende douche later stap ik 10j jonger en 500gr lichter de repetitiezaal binnen. De avondrepetitie volg ik vanop de zijkant. Morgenochtend placeer ik me tussen het jeugdig geweld om tenor-sax-collega Christiaan ( Delaere, nvdr) te vervoegen. Omstreeks 21u fluit de kwieke Hollandere dag 1 af. In de bar is het aanvankelijk vrij rustig, maar al gauw komt daar verandering in wanneer de eerste dorstige muzikanten binnensijpelen. Flesjes Palm en Kriek Max worden gretig opengetrokken, terwijl de opvallend gele bakken Sas-pils onaangeroerd blijven. Zichtbaar geniet ook onze noorderbuur aan het hoekje van de toog. Is er in het land der bieren niemand van die 130-koppige meute die een pilsje lust ? Vreemd volk toch die Belgen, moet ie denken. Wanneer hij even later vraagt of we alcohol-vrij bier in huis hebben, probeer ik vakkundig een eerste Sas-pils aan de man te brengen : “Alcohol-vrij is het niet, maar het smaakt er alvast naar !”, probeer ik hem wijs te maken. Maar onze vriend is alert genoeg, en grienend bestelt hij maar een jus d’ orange. Van een rustiger toog-moment maak ik even gebruik om eens polshoogte te nemen bij het rook-clubje buiten. Tussen de vrolijke bende – die zich gedisciplineerd rond de asbak heeft geplaceerd- ontwaar ik ook kamergenoot Wim. Drie Belga’s later trekken we samen terug naar

24

binnen, alwaar we ons te goed doen aan een triple uit Watou. Rond 23u30 proberen we de talrijke overblijvers tactvol naar hun slaapvertrekken te begeleiden. Ambiance is er vooral nog buiten, waar de rookclub (die zich voor de gelegenheid ‘de vrienden van Demotte’ hadden genoemd) zowaar een zangstonde had ingezet. Vrij voorzichtig probeer ik een laatste bisnummer aan te vragen. Talrijke meezingers later lijkt het ons toch te lukken. ’t Is goed middernacht als de rust lijkt teruggekeerd op de flanken van de Kemmelberg. Na een deugddoend Hommelke en bijhorend croqueske, nemen Wim en ikzelf onze taak van nachtpatrouille ernstig en plannen vervolgens een verkenningsronde. Al gauw blijkt dat niet iedereen de juiste kamer heeft teruggevonden, maar met wat zoek- en puzzelwerk kunnen we iedereen naar het juiste slaapvertrek begeleiden. Een rook- en Hommelpauze later doen we voor een tweede keer de ronde. ’t Is vrij rustig, al zijn er van die muzikanten die nooit moe lijken te geraken. Ook bij de derde en daaropvolgende vierde ronde ontwaren we her en der nog een wakker individu, naarstig op zoek naar het juiste slaapvertrek. ’t Is intussen 3u30, en onze biologische klok slaat stilaan alarm. Het is op die momenten dat een mens zich wel eens oud durft te voelen. Na een laatste rookpauze besluiten we onze suite op te zoeken om een korte doch deugddoende nachtrust aan te vatten. Nu maar hopen dat onze orale en anale nachtklanken niemand uit z’n slaap houdt. ’t Is 7u30 als Wims mobieltje een nieuwe dag aankondigt. Een deudgdoende douche en toiletbezoek later begeef ik me naar de ontbijttafel. De één al zichtbaar frisser dan een ander, genieten we van het heerlijk ontbijt en dito koffie. Kamergenoot Wim laat dit alles aan zich voorbijgaan, en is met geen stokken wakker te krijgen. Ik laat hem genieten van z’n nachtrust, en maak me klaar om een eerste dagrepetitie mee te spelen. Ook saxkompaan Christiaan is vooralsnog nergens te bespeuren als ik me tegen 9u tussen het jeugdig geweld nestel. Amper 2 noten ver, merk ik problemen aan mijn instrument (sax welteverstaan), Ik probeer vervolgens het euvel zelf op te lossen, maar tientallen kleppen, buisjes en veertjes verder moet ik vaststellen weinig tegen het instrument te

25

kunnen beginnen. ’t Zijn van die momenten dat ge liever blokfluit speelt … ! Verder repeteren heeft geen zin, en ik besluit langs de zijlijn de pauze af te wachten. Rond 10u30 geeft onze Hollandse vriend het signaal voor een korte pauze, en als even later Christiaan opduikt weet ik met mijn geluk geen blijf. Maar ook zijn sax-deskundigheid brengt weinig resultaat op. Het wordt specialistenwerk ! Christiaan zal noodgedwongen de verdere repetities en concert zonder mij afwerken. ’t Is 10u45 als dirigent Peter zijn troepen opnieuw verzamelt Door de sax-panne besluit ik in alle rust nog een koffie te gaan nuttigen. Kompaan Wim is ook reeds present, en probeert voorzichtig terug op kamertemperatuur te komen. Met een extra koffie moet dit lukken. In het gezelschap van Mieke, first-lady van onze harmonie, genieten we mateloos. Samen zetten we alles klaar voor het middagmaal, en even later heeft ook de sympathieke Hollander honger gekregen. Na het middagmaal en een noodgedwongen, doch voor velen, veel te korte ‘platte rust’ besluit ik even heen en terug naar het dorp te wandelen. Partner Wim is van hetzelfde gedacht. Het mooie winterweer en de rust in het Warandepark doen ons deugd. Drie loze vissers genieten met dezelfde mate van de wonderen der natuur. Vier januari en in tshirt zitten vissen…de wonderen zijn de wereld nog niet uit. twee koffie’s later vatten we de terugweg aan. De vissers zitten er nog, al hebben we meer oog voor een jonge dame die ons dartel voorbijsteekt. Terug in de Lork verwelkomen we opnieuw Celine. Een stuk beter dan gisteren vervoegtze opnieuw de bonte bende. Tijdens de slotrepetitie van de dag, na een heerlijk avondmaal, besluit ik van een douchke te genieten. Nog even gedag zeggen aan de dj’s die de fuif zullen verzorgen, de bar aanvullen , en … we zijn klaar voor een zotte avond ! ’t Is aanvankelijk vrij rustig in de bar. De ‘vrienden van Demotte’ genieten van verse tabak, terwijl anderen hun feesttenue aantrekken. Het feest barst pas echt los wanneer beide heren dj’s een aantal aanstekelijke meezingers door de boxen jagen. Onze Hollander probeert op zijn beurt wat jongeren te entertainen in de zithoek. De ene mop na de andere vliegt er uit. Vooral de ‘domme Belgen’ moeten het ontgelden. Kortom … er is voor elk wat wils. In de bar blijken kriek max en palm het populairst. Ikzelf hou het vooralsnog bij een frisse

26

hommel. Rond 00u30 besluit Raymond het feest af te ronden, en legt de dj’s het zwijgen op. Na wat tegenkantingen lukt het toch om iedereen de richting van de slaapkamers aan te wijzen. Wim en ikzelf hopen dan ook dat het iets vlugger rustig wordt dan vorige nacht. Maar al snel blijkt dit ijdele hoop. Een koude schotel en 2 Belga’s later trekken we voor het eerst op patrouille. Het aantal nachtelijke dwalers op zoek naar de juiste kamer is merkelijk gedaald in vergelijking tot gisteren, maar op enkele kamers wordt het feestje hoorbaar verdergezet. Even aanmanen tot kalmte lijkt voldoende. Niettegenstaande de vermoeidheid begint toe te slaan jeunen we ons. Het wordt pas echt leuk als we vanop kamer B16 2 walkie-talkies ‘ontlenen’. Als volmaakte security-agenten zetten we de nachtronde verder. De rust lijkt stilaan terug te keren, al ontwaren we in één kamer 6 bedden en 17 jongens ??? Hier lijkt ons iets niet te kloppen. Maar ze slapen … Dit wordt een moeilijke beslissing. We besluiten de rust te bewaren en ze te laten liggen. ’t Is 4u30 als ook wij onze suite opzoeken. Nog 1 vraag rest ons : zetten we al of niet de wekker ? En zo ja, hoe laat ? We besluiten de wekker al op te bergen, en het ontbijt van straks over te slaan . Content van de genomen beslissing is het toch 8u45 als ik wakker wordt. Het ontbijt is nog bezig, maar ik besluit eerst te douchen. Rond 9u30 trekt de eerste dagrepatitie zich stilaan op gang. Ik doe nog een toerke in de slaapruimtes, en ontwaar hier en daar nog een langslaper. Uiteindelijk krijg ik toch iedereen op zijn plaats. Intussen is ook Wim paraat, en bij de geur van verse koffie bespreken we hoe we de verhuis naar Ieper zullen aanpakken, en vervolgens pikken we nog wat van de repetitie mee. Tussenin halen we onze suite leeg, en proppen menig auto vol. Na het middagmaal kan iedereen de bus op richting Ieper. Enkel de slagwerkers helpen ons de stadswerkers te ontlasten. ’t Is 14u als we aan de lakenhallen aankomen, alwaar we de nodige jongeren bijeenrapen om het podium klaar te zetten. 15u : algemene repetitie ! ’t Klinkt niet onaardig : we zijn er gerust in. Wim en ik besluiten het kersvers rookverbod in de horeca-zaken op de markt te testen.

27

Tegen 18u zijn we er klaar voor : bar is ok, er wordt gestemd, iedereen neemt z’n plaats in, … . De zaal loopt aardig vol, en de aanwezigen genieten van een mooi concert. Het resultaat van deze play-in mag gezien en vooral gehoord worden !!! Na de opkuis kan ook ik van een deugddoende consumptie genieten. Onze noorderbuur komt afscheid nemen : Friesland wenkt ! Peter Kleine Schaars… een naam om te onthouden ! ’t Is 23u als ik me opmaak om naar Geluwe te vertrekken. Moe maar voldaan neem ik afscheid van de kampleiding en partner Wim. Met een mooi gevoel rij ik even later Geluwe binnen : “Ge zijt maar zo oud als ge u voelt !!!” BEN.

* * *

De maand wordt nog jeugdiger afgesloten met de komst van de kleine Dolf Durnez. Jongeren-verantwoordelijke Bart en zijn vrouw helpen daadwerkelijk mee aan de toekomst van onze harmonie. Na ‘grote’ broer Ibe komt de jongeman nu, op deze 29ste januari, de muzikale familie vervoegen. Proficiat Griet en Bart !

28

Februari Deze korte maand is naar gewoonte de concert-maand. Alhoewel dit jaar het winterconcert per uitzondering een weekje opgeschoven is naar de eerste zaterdag van maart zullen deze weken goed gevuld zijn met de laatste voorbereidingen voor deze avond. De vrij talrijk bijgewoonde repetities laten het beste verhopen maar ook de individuele prestatie die één van de onzen dezer dagen neerzet is zeker een stimulans voor velen om het onderste uit de muzikale kan te halen. Op 11 februari is er immers de provinciale solistenwedstrijd georganiseerd door Vlamo, de vereniging die probeert een binding te zijn tussen de verschillende korpsen. Wim Leplae, tuba-speler 1ste klas wil zich wel eens testen en trekt daarvoor naar Oostende. Hij wordt er ‘Provinciaal kampioen in de ereafdeling koperblazers’ met maar liefst 93,5%. En we weten zeker dat Wim die gezonde zeelucht die hij die namiddag in- en uitgeademd heeft zeker zal doorgeven aan zijn vele collegamuzikanten. De jongeman, die al een tijdje in Ardooie resideert, is niet te beroerd om nagenoeg elke week de verre verplaatsing naar ons repetitielokaal te maken. Hij ontbreekt er nauwelijks en is daarin zeker een voorbeeld voor velen onder ons. De drukke muzikale werkzaamheden van de jongste weken worden even door elkaar geschud met een alweer heel triest bericht. Op dinsdag 20 februari zit onze senioren-ploeg rond de feesttafel in “’t Oud Stadhuis”. Ze vieren er, in uitgesteld relais, hun eigen SintCeciliafeest. Maar de ontmoeting met de muzikanten-patrones neemt Achiel deze keer wel heel letterlijk. Even na 16u, bij zijn thuiskomst, verlaat hij familie en vrienden en gaat er helemaal alleen naartoe om niet meer terug te keren.

29

Ontelbare keren en op de meest verscheidene plekken en momenten, heeft hij getrompetterd, Sinte Cecilia ter ere. Nu zullen we hem niet meer horen, maar hij is in goede handen daarboven. Als er ginds muziek wordt gemaakt, dan zorgt hij er vast en zeker voor de ambiance. Achiel heeft onvergetelijke stukken geschreven in de geschiedenis van de harmonie en zo uiteraard de aandacht getrokken van ons ‘Ceciliaatje’. We moeten al naar 1989 terug bladeren om in het 6de nummer zijn muzikaal verhaal te (her)lezen: “Cile… the silver man with

the golden trompet”.

Op het gedachtenisprentje staan er niet veel woorden, maar ze kunnen tellen:

“Achiel … liefhebbende echtgenoot, lieve pa en opa, muziek, plezier, clown, moed, werkkracht een geweldig mens !”.

* * *

30

Maart De eerste dag van deze nieuwe maand is er algemene repetitie. Met 58 muzikanten nemen we alle stukken door die tijdens het winterconcert van overmorgen moeten gepresenteerd worden. Een heel rustige dirigent zorgt voor een vlot verloop… het is ooit anders geweest. Het was nochtans geen vanzelfsprekende opdracht om, zo kort na de veel energie opslorpende ‘Ceciliaparade’ van eind vorig jaar, opnieuw een avondvullend programma samen te stellen en voor te bereiden. Maar het verloopt allemaal vrij behoorlijk. Spijtig dat opnieuw slechts 160 toehoorders bereikt worden voor een mix van mooie, aangename en lichte muziek. Zelfs een opvallende affiche is niet meer voldoende om meer volk naar de ‘muziektent’ te lokken. De trend van een desinteresse voor dergelijk klassiek opgevatte concerten zet zich verder. We moeten dringend eens brainstormen over een mogelijke nieuwe formule.

* * *

31

April Net zoals de lente is ook de koers opnieuw begonnen en oud-muzikant Wim Vandendriessche klarinettert zijn vroegere collega’s bijeen om het sportieve voorjaar van de nodige kleur te voorzien. Enkele van onze ‘Quicke’ muzikanten ‘steppen’ mooi uitgedost richting Roubaix, alwaar de kasseivretende renners, komende van Parijs, best een verzachtend muziekje kunnen gebruiken. De foto’s bibberen een beetje, maar dat hoort bij zo’n klassieker.

Diegenen die er niet bij waren, ginder in de stoffige hel van het noorden, geraken deze maand ook hun (paas)ei kwijt tijdens de hoogdag-mis die, ondanks de vele vakantie-afwezigen, toch nog met 41 muzikanten op een deftige manier kan verzorgd worden. De vrijheid van de paasvakantie lokt onze jeugd weer naar buiten. Traditiegetrouw trekken ze er dan ook samen op uit t.g.v. hun ‘Sintfeestje’. Celine Degrande zorgt,samen met Nele en Lore Lernou, voor een kort relaas van hun trektocht.

Sint-feestje Jeugdharmonie. Het is altijd uitkijken naar het jaarlijkse Sint-feestje van de jeugdharmonie. Na een fietstochtje langs de Leie kwamen we in Kortrijk aan om er te muurklimmen. We kregen een korte uitleg om daarna met onze veiligheidsgordel naar hogere oorden te trekken. Sommige muzikantjes met hoogtevrees bleven met beide voetjes op de grond. De anderen beleefden dolle pret op de BlueBerryHillhoogvlaktes. Na het vieruurtje trokken we vol goede moed en met wind in de rug richting Geluwe. Ondanks de fietspech onderweg, geraakten we toch heelhuids in Menen, en daar hielden we een tussenstop om onze knorrende maagjes te vullen. Al van ver roken we de geur van lekkere Belgische frietjes. Dankzij de gele fluovestjes kwamen we ongedeerd aan in Geluwe. We eindigden de mooie dag door nog wat na te praten in het lokaal, waarna iedereen met een brede glimlach en stramme spieren terug huiswaarts keerde. Moraal van het verhaal: Ti weere goe gewist en lik ossan an dedie dan der nie bie woarn ongelik! Lore, Nele, Celine.

* * *

33

In het voorwoord van dit Ceciliaatje werd het al aangehaald: het vernieuwde contact met de mensen uit Gooik naar aanleiding van het einde van de Eerste Wereldoorlog 90 jaar geleden. Na de vele voorbereidingen van zowel bestuursleden van onze harmonie als mensen uit de stedelijke cultuurraad is er een eerste belangrijke dag in het verschiet. Een aantal bezoeken naar de Gooikse gemeenschap, waar ze ook al herinneringen van zolang geleden aan het ophalen waren, is er nu een officiële uitnodiging om Geluwe nogmaals te ontvangen ginder in het Pajottenland. Dat zal gebeuren op de ‘erfgoeddag’ van 22 april. Op die dag wordt immers een boek voorgesteld met oorlogsherinneringen uit Geluwe en Gooik. Onze harmonie is de mooiste vertegenwoordiging van het dorp en zo trekken we, samen met enkele leden van het gemeentebestuur en 26 medereizigers die ginder kennissen of verwanten hebben dubbeldek-gewijs, richting Gooik. Wat negentig jaar geleden een dagenlange trektocht moet zijn geweest wordt nu, via de autostrade naar Ternat, geklaard in nauwelijks een uur. Of hoe de tijden veranderen. Onze muzikanten proberen echter, voor deze unieke gelegenheid, even terug te keren in de tijd. Iedereen heeft zich dan ook, zo goed en zo kwaad het kon, uitgedost in een plunje die al een paar oorlogen heeft doorstaan. Ook in de gastgemeente dachten ze in die richting, want we worden er ontvangen met paard en kar, koetsen, zwartrokende traktoren en piekfijn, naar de tijd van toen uitgedoste inboorlingen. Een kleurrijke stoet trekt doorheen het golvende landschap. Onze vlag verbroedert zonder de minste moeite met deze van de plaatselijke harmonie ‘De Vrede’ (wat een toepasselijke naam) en zo is de toon onmiddellijk gezet voor een onvergetelijke dag. Hendrik Ingelbeen, die als schepen het stadsbestuur vertegenwoordigt, vertelt over zijn wedervaren tussen de Geluwse muzikanten ginder in de Gooikse gastgemeente.

34

8 maart 2007. Ik krijg een telefoon van onze stadssecretaris (Philippe Verraes) met de vraag of ik de burgemeester van Gooik, hun secretaris Eric Van Snick en een ganse delegatie van Gooik kan ontvangen op het stadhuis … op 9 maart! De informatie beperkte zich tot “het gaat over een initiatief van ’t muziek, ’t gaat over de vlucht van 1917, er zal een boek voorgesteld worden op 22 april … in Gooik”. Van “de vlucht” heb ik vroeger veel horen spreken van mijn grootouders, maar ik had geen idee of dat iets van de 1° dan wel van de 2° wereldoorlog was. Ik wist ook niet dat die vlucht georganiseerd werd door de Duitsers en nog veel minder dat de vlucht richting Gooik was. Het eerste contact was dus op 9 maart om een aantal praktische afspraken te maken, maar eigenlijk had ik de indruk dat alles al “in kannen en kruiken” was. De beide harmonieën hadden de nodige voorbereidingen al getroffen, er stond al een gans programma vast. Alleen was er nog het vervoer dat moest geregeld worden, waarvoor de stad uiteindelijk haar medewerking zou verlenen. Zo is het ook gegaan op 22 april : een dubbeldekker vol muzikanten en ook geïnteresseerde Geluwenaars trokken naar Gooik. 22 april was een prachtige “zomerdag” zoals we er in de zomer van 2007 geen enkele meer gehad hebben. Het weer zat goed, de ambiance was er en de ontvangst was geweldig! Aan de 3 hamers werden we opgewacht door de Belleman, een soort kabouter Plop maar dan één die veel luider roept. Er waren huifkarren voorzien, old timer tractoren en auto’s om ons naar het centrum te begeleiden met de beide harmonieën op kop. De muzikanten hadden hun best gedaan om zich te verkleden anno 1917. En zo moesten we de vlucht en de aankomst van de Geluwenaren in Gooik simuleren.

35

In de Gaper van Gooik, dat noemt daar de Cam, was er een tentoonstelling opgebouwd met foto’s en oorlogsmateriaal. Het boek “de vlucht van 1917” van de heemkundige kring van Gooik (van Frans Peetermans) werd voorgesteld en de burgemeester van Gooik, Michel Doomst, ondertussen welbekend “dankzij” het heikele dossier van de splitsing B-H-V, slaagde erin om zijn welkomstwoord op z’n “Gilwes” te doen. Na een verzorgde breugheltafel konden de Geluwse muzikanten repeteren met hun confraters van Gooik om dan in de latere namiddag een gezamenlijk optreden te geven. Tijdens de repetitie konden de niet-muzikanten die meegereisd waren genieten van een rondrit door en rond Gooik met o.a. een bezoek aan een aantal verblijfplaatsen van onze ouders/grootouders. Na de busrit was er ook nog een bezoek voorzien aan het instrumentenmuseum en de plaatselijke bierstekerij. In Gooik wordt nog echte Gueuze op een traditionele manier gebrouwen … Een delicatesse voor wie dat lust, maar geef mij maar een gewone pint. Er was heel veel volk op de been, de zaal zat dan ook barstensvol om te genieten van het gezamenlijk concert. Bij het afscheid kregen we nog een doos boeken over de vlucht toegestopt door Eric Van Snick. Er ligt een inkijk-exemplaar in onze bibliotheek en je kan er nog altijd een boek kopen aan 15 euro. Voor we met z’n allen terug de bus opstapten maakten de secretarissen van beide gemeenten duidelijk dat het niet bij die ene, heel aangename ontmoeting zou blijven. We kijken al uit naar het vervolg.

Proficiat aan de initiatiefnemers van deze verbroedering.

* * * 38

De verkleedpartijen en het door elkaar mengen van beide muziekkorpsen ginder in Gooik was bijzonder plezant maar leidde ook tot enige verwarring toen een ‘Look-a-like’ van één onzer muzikanten zich plots tussen de rangen voegde. Als je die kerel ‘close’ zag, zag je meteen ‘Klaus’, met trompet en al. Verbazing alom natuurlijk. Wie al dat plezante niet kan meemaken is Wim Leplae. Alhoewel hij niet graag van die dingen mist, moet de jongeman uitgerekend vandaag de West-Vlaamse kleuren verdedigen tijdens het nationaal kampioenschap koperblazers. Na de meer dan geslaagde tuba-capriolen die hij in de maand februari te Oostende uit zijn vingers schudde mag hij nu, als provinciaal laureaat, hetzelfde proberen te doen in Elewijt. En de 88,33% die hij er bij elkaar speelt is ruim voldoende om nationaal kampioen te worden. Wat een triomf ! Een schitterende prestatie. Proficiat Wim !

De maand eindigt met het LENTECONCERT VAN DE JEUGDHARMONIE; En uit die jeugd groeien grote mensen. Die zoeken op hun beurt elk hun eigen weg, sommigen zelfs in de muziekwereld.

39

Zo is er ondermeer onze Aaron die als conservatorium-student zijn sporen aan het verdienen is. Af en toe had hij al dirigente Astrid vervangen bij de jeugdharmonie en ook tijdens onze voorbije Ceciliafeest afgelopen december leidde hij, als vervanger, ons korps feilloos doorheen de eucharistieviering. Zo’n talenten blijven niet onopgemerkt en in Moorsele hebben ze dat rap door. “Dat trompetterke uit Geluwe zal voorzeker wel een goeie zijn voor onze jeugdharmonie” denken ze er en ze hebben nog gelijk ook. Halfweg deze maand toont hij zijn kunnen samen met de Mortsella-jongeren. Ook de krant besteedt aandacht aan de start van Aarons muzikale carrière. We wensen hem v eel succes.

“Het moet plezant zijn voor jonge muzikanten”. Aaron Eggermont uit Geluwe is de nieuwe dirigent van jeugdharmonie ‘Mortsella’ die, samen met de Koninklijke Harmonie Concordia op zondag 15 april voor het eerst concerteert in het nieuwe Moorseelse ontmoetingscentrum ‘De Stekke’. Na 16 jaar trouwe dienst nam Stefan Witdouck afscheid als dirigent van de jeugdharmonie. Het werd een moeilijke zoektocht naar een nieuwe dirigent. Er daagden twee kandidaten op en de beslissing lag in handen van de muzikanten. Deze kozen voor Aaron Eggermont.“Ik ben afkomstig uit Geluwe, ben 20 jaar en dirigeer sinds kort ook de jeugdharmonie ‘De Bietjes’ uit Rekkem”, stelt Aaron zichzelf voor. “Ik ben derdejaarsstudent trompet aan het Koninklijk Conservatorium in Gent bij Steven Devolder. Ik volg directielessen bij Dirk Brossé. Zelf speel ik bij verschillende korpsen en ik heb ondertussen al wat ervaring opgedaan. Ik ben het als Chiroleider wel gewend om met jongeren om te gaan”. “Het moet plezant zijn voor de jonge muzikanten, anders blijven ze niet komen. Door de keuze van de te spelen stukken wil ik hen motiveren om te blijven musiceren en oefenen. Filmmuziek en bekende hedendaagse melodieën spreken hen het meeste aan”.

Mei Na een paar minder bevolkte repetities hebben we op 20 mei een afspraak in Deinze. Die zondag gaat daar immers de jaarlijkse ‘Canteclaer-stoet’ uit en ons korps heeft zijn deelname toegezegd. Het zijn niet altijd de meest gezellige opdrachten, maar er moet geld in Joost zijn bakske komen. Het regent dat het giet hier bij ons, en nogal wat muzikanten hopen heimelijk dat de parade, ginder aan de Leie, niet zal doorgaan. Maar eens voorbij Waregem is er geen sprake meer van regen. We zullen moeten uitrukken. Het valt allemaal best mee. We moeten niet verkleed of geschminkt worden en hebben zelfs het voorrecht (onze voorzitter heeft dat tijdens de onderhandelingen voorzichtig bedongen) om de lange stoet te openen. We worden in het programma aangekondigd als een ‘kleurrijk showkorps die deze 22ste stoet van Canteclaer opent’. Nu, bordeaux en grijs zijn ook kleuren en er zijn er onder ons wel enkelen die af en toe een nummertje kunnen opvoeren. Als je’t zo bekijkt kan de aankondiging min of meer kloppen. Voor wie de eerste vijf marsen uit ons boekje nog niet zo goed kende, is dat probleem na een paar uur ook al opgelost. We spelen ze elk een keer of tien en de opdracht zit erop. De 52 groepen die na ons nog moeten binnenkomen hebben niet allemaal evenveel geluk.

Juni ‘Gaan en komen’ … het blijft een dagelijkse bezigheid, ook in onze harmonie. Terwijl Aaron zijn sporen onder andere in Moorsele verdient zit ook collega Astrid niet stil. Als dirigente van de harmonie van Moorslede en tal van andere muzikale opdrachten hier en daar probeerde ze tot op vandaag, en met veel succes, onze eigen jeugdharmonie op de juiste toonhoogte te houden. Maar als het te druk wordt moet er af en toe gekozen worden, zeker als je hetgeen je onderneemt in orde wil doen. En dat is bij haar zeker het geval. Daarom had ze een tijdje geleden al gevraagd om op zoek te gaan naar een nieuwe muzikale leider voor onze jongeren. En die zoektocht eindigt dezer dagen bij ene Pieter Delaere uit Waregem. Tijdens de volgende zondagrepetitie mogen we de eerstejaarsstudent conservatorium al verwelkomen en we hopen met z’n allen dat hij het goed heeft bij ons. Dat hij zijn vleugels maar uitslaat ! En er zijn er blijkbaar nog die zich hier goed voelen. Ruben Noppe uit Dadizele bijvoorbeeld, die om minder muzikale redenen in Geluwe is blijven haperen, heeft naast zijn hart gelukkig ook zijn trompet meegebracht. Elke donderdagavond wil hij er voortaan bijzijn. Goed gedaan Tille.

42

De blijdschap om de nieuwe jeugdige gezichten staat in schril contrast met de ontgoocheling na een mooi maar mislukt initiatief. Dezer dagen werden immers een 20-tal gezinnen, waar zoon of dochter de muziekacademie volgt en nu, na één jaar een instrument moet kiezen, uitgenodigd naar de repetitie van de jeugdharmonie. Zo kunnen ze, samen met hun muzikant(e)-in spe kennis maken met alle mogelijkheden de we kunnen aanbieden. Geen kat reageert. We mogen ons serieus vragen stellen over de toekomst. Toch laten we de kopjes niet hangen want ’t is Geluwe-kermis en dan moet er gemusiceerd worden. 37 muzikanten hebben de moed om de feesttafel te verlaten en te zorgen voor een mooi, zonnig en aangenaam concert. ’s Avonds begint het te regenen … we zijn weer eens door het oog van de naald gekropen. En dat zijn alle muzikanten die zich al maandenlang hadden verheugd op de komende reis naar Oostenrijk ook, want bijna werd de trip, wegens gebrek aan interesse, afgeblazen. Gelukkig was daar de onverzettelijkheid van bestuurslid Christel die, ondanks alle moeilijkheden tijdens de voorbereiding, niet aan opgeven wilde denken. We laten ze het zelf allemaal vertellen:

Gemakkelijk is anders… Toen we van onze Oostenrijkse vrienden in het jaar 2004 een uitnodiging kregen voor een tegenbezoek in het jaar 2007 in het verre St. Mariënkirchen was iedere muzikant enthousiast. Dus begon ik vol energie aan de voorbereidingen van een vierdaagse reis voor onze harmonie! Contacten werden verder onderhouden en in het begin van het jaar 2007 konden de inschrijvingen beginnen. Met Lieve en Christian aan mijn zijde werd een mini-werkgroepje opgericht en ook op onze voorzitter Jaak kon ik steeds rekenen. Er werden naamlijsten gemaakt en opgehangen in het lokaal, zodanig dat iedereen er zijn naam en eventueel de naam van de partner kon opschrijven. Maar wat al snel duidelijk was: die o zo enthousiaste muzikanten toonden plots toch heel 43

weinig interesse voor onze verbroedering. Jammer want ik heb toch het idee dat we als harmonie, als groep eens iets anders willen dan steeds de verplichte concerten en optochten. Wat bleek? Bij de eerste telling hadden we amper 31 deelnemers waaronder dan nog een deel niet-muzikanten. Zo konden we onmogelijk een volwaardig concert ten beste brengen ginder. Een tweede poging werd ondernomen en zo werd iedereen aangesproken aan de deur van ons lokaal om toch nog eens na te denken over het wel of niet deelnemen aan de reis. Maar tot mijn grote verbazing zag ik niet veel verandering en had ieder afwezige wel ergens een reden om niet deel te nemen. Het idee om ‘vreemde’ muzikanten aan te spreken sprak Lieve en Christian niet veel aan en zo moest ik alleen verder met mijn zoektocht. Via Astrid, die al enkele jaren dirigent is van de harmonie van Moorslede, kwam ik te weten dat er daar wel enkele geïnteresseerden waren. En zo konden we toch nog een mooie groep van 52 personen samenstellen: 45 muzikanten en 7 partners. Dat leek er al beter op! Wat was ik opgelucht dat ik de gevreesde taak van annuleren niet moest uitvoeren en onze vrienden toch nog een positief antwoord kon geven. Voor iedereen werd een gastgezin gezocht en ook had ik een beetje inspraak over het programma daar te Oostenrijk dat dan na veel heen- en weergemail er zo uitzag: 1) Ankunft in St. Marienkirchen/H. Am Freitag, 13.7.07 um ca. 15.00 Uhr. Anschl. Quartiereinteilung. Am Freitag abend treffen wir uns um ca. 20.00 Uhr in unsere Festhalle. 2) Samstag, 14.7.07 Bis Mittag bei den Gastfamilien. Bei Schönwetter ab 13.00 Uhr will eine kleine Wanderung zum Badeteich nach Eberschang, ca. 30 min. Rückkehr nach St. Marienkirchen/H. 18.00 Uhr ! Der Abend ab 20.00 Uhr ist für Jüngeren. Aber auch für die Älteren haben wir was ! 3) Sonntag, 15.7.07 ab 8.00 Uhr in die Kirche !!! Anschl. Marschieren wir ( ca. 10 km) zur Festhalle. Ab 10.00 Uhr bis 13.30 Uhr freuen wir uns sehr auf euere Musik. Zoals je leest zal het een druk maar ook een heel plezant programma worden. Ik ben zeker dat iedereen er heel veel van zal genieten en dat,zoals altijd, de afwezigen ongelijk zullen hebben. CHRISTEL. 44

Juli Dank zij Christel wordt het dus toch nog een spannende juli-maand, zeker voor diegenen die straks meerzeizen naar Sankt-Marienkirchen am Hausruck. Maar eerst moet er, naast duchtig repeteren, ook nog gewerkt worden. De jeugdmuzikanten geven de meest vuile auto’s een wasbeurt tijdens hun jaarlijkse carwash en een 12-tal moedige muzikanten (helaas altijd dezelfden) lopen dezer dagen de Geluwse deuren plat met kaarten voor de komende “Dag van ’t Muziek”. Muzikant zijn is inderdaad veel meer dan ‘noten produceren’. Maar dan is het zover: na de donderdagrepetitie van 12 juli vertrekken 37 van onze eigen muzikanten, samen met een 7-koppige versterkingsdelegatie uit Moorslede richting Oostenrijk. Samen met het vrolijke gezelschap stapt ook schepen Hendrik Ingelbeen, als vertegenwoordiger van het Stadsbestuur om 2u30 in de vroege morgen de bus op. Tijdens de daguitstap naar Gooik in de maand april mocht de man al een keer deze aangename taak op zich nemen en blijkbaar voelde hij zich toen goed tussen onze muzikanten. Met alle graagte vangt hij dan ook, samen met vrouw Joke, de lange reis aan. Hij mag, ginder ver in Oostenrijk, voor minstens vijf dagen een heel klein beetje onze burgemeester zijn. Ze vertellen samen over hun wedervaren.

Op stap met ’t Muziek. Na een korte nacht stonden we donderdag om 2u30 klaar om te vertrekken richting Oostenrijk. Met kleine oogjes stapten we op de bus. We vroegen ons luidop af wat we van deze reis mochten verwachten … wij als niet-muzikanten mee met “het muziek” van Geluwe. Gelukkig waren er nog enkele sympathisanten mee op de bus. We waren Geluwe nog niet uit of de eerste dorstigen kwamen zich al melden bij de frigo vooraan in de bus. Barvrouw Fanny kon meteen aan de slag. Tussendoor nog een koffietje voor de chauffeur … kortom van slapen kwam er niet veel in huis. 45

Na enkele tussenstops en korte ‘tukjes’ arriveren we in SanktMarienkirchen. Onder een stralende zon (pff … wat is het hier warm!) krijgen we een enthousiast en muzikaal onthaal. We zijn hier welgekomen! Na de gebruikelijke welkomstwoordjes worden we toegewezen aan onze gastfamilies. Iedereen haalt zijn beste Duits boven om zich voor te stellen en kennis te maken. Nieuwsgierig rijden we mee naar onze verblijfplaats … en dat valt allemaal heel goed mee. We rusten wat uit na de lange vermoeiende reis, we verkennen al eens de omgeving en we genieten van het prachtige landschap en het stralende weer.

’s Avonds worden we weer verwacht in de Festhalle waar de nodige cadeaus worden uitgewisseld. We zijn die lange busreis al vergeten en zullen er ons eens insmijten vanavond. Aangemoedigd door het Oostenrijks muziekensemble die de

46

ene hit na de andere speelt (remember : ‘noch ein bier’, ‘ein cappucino’, ondertussen megahits in Oostenrijk), wordt de sfeer steeds uitbundiger … gaan de halve liters steeds vlotter binnen … willen we de “sprüdelwein” puur …worden de schnaps steeds lekkerder. Het was een geslaagde avond …eentje zoals we er geen tweede meer zullen beleven.

De volgende ochtend stond er repetitie op het programma… sommigen hielden angstvallig hun zonnebril op, anderen hadden een houten kop, maar al bij al viel het nog goed mee. De niet-muzikanten gingen shoppen in Ried (de mannen, genaamd J.G. en H.I., hadden nog dringend een nieuwe short of zwembroek nodig) en genoten van een terrasje. ’s Namiddags trokken we als echte toeristen naar het openluchtmeer … bikini’s en zwembroeken werden geshowd… het was stralend weer… de pret kon niet op. Waar hebben we dit verdiend?

48

Na dit uitstapje hadden we rustig de tijd om eens een babbeltje te slaan met onze gastfamilie. We logeerden bij de ex-burgemeester van Sankt-Marienkirchen, dus er konden wat ervaringen worden uitgewisseld. Ook Johan en Christel kwamen nog even op bezoek bij onze gastfamilie … met de nodige wijn of schnaps werd het best gezellig. Nadien nog even naar de Ramma-Damma goes rock in de Festhalle, maar dat was het (te) zware geschut. Zondagmorgen, allen naar de zondagsmis, om 8u15, weeral zo vroeg uit de veren. (Sommige muzikanten hadden dan ook de meeste moeite om de kleinste onderdeeltjes van hun muziekinstrument op de juiste plaats te krijgen. JV).

De viering werd opgeluisterd door onze harmonie. Al zaten ze daar wat krap vooraan in het kerkje, het was prachtig. Daarvoor zijn we helemaal meegekomen naar hier, om “het muziek” van Geluwe hier te horen spelen.

49

Daarna daalden we in marstempo af naar de Festhalle. Het volgende onderdeel op het programma zorgde voor enige verwarring bij de nietkenners onder ons. “Frühshoppen” werd door sommigen geïnterpreteerd als “vroeg shoppen”, een ochtendmarkt??? Maar wat we daar zagen, dat hadden we eerlijk gezegd niet verwacht. Na de ochtendmis (zo rond een uur of half tien) begonnen die Oostenrijkers zuurkool met worst te eten. Om dan tegen 11u aan de halve kip met frieten te beginnen. Tussendoor enkele halve liters om te eindigen met een schnaps. Daar konden we eerlijk gezegd niet tegenop. Wij genoten van het aperitiefconcert van onze harmonie en keken met grote ogen naar het “frühshoppen” van onze Oostenrijkse vrienden. We zijn een ervaring rijker. In de namiddag trokken we nog even naar onze gastfamilie, werden er geschenkjes uitgewisseld en pakten we weer de koffers om huiswaarts te keren. Een lange nachtreis, waar er duidelijk wat nachtrust in te halen viel ... af en toe gestoord door wat gesnurk, bracht ons terug in Geluwe. We kregen een

lekker ontbijt aangeboden in ‘t Oud Stadhuis, sommigen vielen achter hun broodje bijna in slaap. Daarna keerden we moe maar tevreden naar huis. Het waren drie leuke dagen, in aangenaam gezelschap, met veel leute en plezier. Joke en Hendrik Ingelbeen.

50

Augustus De heerlijke Oostenrijk-uitstap is al een beetje geschiedenis en ondertussen hebben we met de niet-vakantie-gangers onzer muzikanten de feestelijkheden rond de Nationale Feestdag verzorgd. Toch zijn we benieuwd hoe onze vrienden uit Moorslede de buitenlandse uitstap hebben beleefd en verteerd. Kris Nuytten en zijn vrouw Mieke Depoorter, die het allemaal mochten meemaken zorgen met veel plezier voor een stevig artikel, begeleid van de nodige beelden. St. Mariënkirchen, bekeken vanuit Moorsleedse ogen:

Verslag 4-daagse reis naar St Marienkirchen am Hausruck (Oostenrijk) met harmonie Geluwe 13 juli 2007 tot 16 juli 2007

Donderdag 12 juli 2007, 19u45. Gepakt en gezakt komen mijn vrouw en ikzelf, samen met nog 5 andere muzikanten van de harmonie van Moorslede, aan in café ’t Zwijntje. Mede door het bestuur van de Geluwse harmonie en via Astrid, onze dirigente van Moorslede, werd het voorstel gedaan om deze vierdaagse reis naar Oostenrijk mee te maken, waarvoor nogmaals onze hartelijke dank! Het werd alleszins een toffe bedoening, zoals uit dit verslag zal blijken. Om 20.00u stond nog een laatste repetitie op het programma, waar nog eens alle stukken doorgespeeld werden voor het concert en de misviering in Oostenrijk. Na het repeteren werd eerst de bus geladen met instrumenten, kostuums, valiezen en cadeaus voor de gastgezinnen. Vele handen maken licht werk en in een mum van tijd werd deze klus dan ook geklaard.

51

Na al dat werk hadden de Moorsleedse muzikanten natuurlijk dorst gekregen en dronken we een pintje in ’t Zwijntje. Aangezien we van plan waren om in Geluwe te blijven tot de bus vertrok (2u30 ’s nachts) , hadden we dus alle tijd. Er waren ook nog een aantal muzikanten van Geluwe aanwezig, maar naar verloop van tijd zaten er enkel nog “Moorsledenaars” in het café. Er werd wat gezellig gepraat en gelachen bij een frisse Stella …. (lees : Stella’s). De tijd vloog snel voorbij en algauw wees de klok 1.00 u aan, waarop de cafébaas het welletjes vond en zijn zaak ging sluiten. Geen nood echter. Ene Paul, trombonist in Geluwe, had plots het lumineus idee om ons nog eens uit te nodigen bij hem thuis om nog een “slaapmutske” te drinken vooraleer de lange busreis aan te vatten. Zo gezegd, zo gedaan. Met een aantal auto’s reden we naar zijn huis. Toen we aanbelden werden we verwelkomd door zijn vrouw en kregen we een lekkere schnaps aangeboden om goed te kunnen slapen…. Vrijdag 13 juli 2007 Aangezien de bus om 2u30 stipt vertrok aan het lokaal, moesten we ons nog reppen, maar waren toch op tijd op de bus die om 2u40 vertrok richting St Marienkirchen. Eerst werd nog een beetje verder gepraat, gelachen, iets genuttigd uit de bar, maar algauw werd het stiller en stiller en probeerde iedereen de slaap te vatten. Proberen is hier wel het juiste woord, want veel werd er aanvankelijk niet geslapen. Sommigen lagen in de middengang, anderen probeerden zich op alle mogelijke manieren te nestelen, om toch maar even te kunnen indommelen. Rond 6u30 werd een eerste halte gehouden om even de benen te strekken, een straffe koffie te drinken en een sigaretje te plassen. Na een halfuurtje pauze reden we verder en werd er gewisseld van chauffeur. Rond de middag hielden we nog een pauze om te eten en een schepje te luchten. In de namiddag legden we nog een kaartje om de tijd wat te doden en algauw naderden we de Oostenrijkse grens.

52

Rond de klok van 15u45 arriveerden we eindelijk, na een busreis van 13u en bijna 1000 km, in St Marienkirchen – Oostenrijk. We waren allen moe, maar de zon was van de partij en we werden verwelkomd door het plaatselijke korps met een serenade. Bijna ontroerd door het warme onthaal, gingen we binnen in de “Stocksporthalle”, waar bijna alle feestelijkheden van het week-end zouden doorgaan. Meteen kregen we een pint toegestopt (lees : halve liter) en namen we plaats op de banken. Het plaatselijke “Rieder Bier” werd meteen goedgekeurd door de Geluwenaars en smaakte naar nog…..

53

Nu was het tijd voor de speech van de voorzitter en de kwartierverdeling. Iedere muzikant kreeg een gastgezin toegewezen en na een eerste kennismaking gingen we onze verblijfplaats bij de gastgevers opzoeken in St.Marienkirchen en omstreken. Mijn vrouw en ikzelf sliepen bij 2 muzikanten die ’s avonds tijdens het feest ook moesten optreden. Na een verfrissende warme douche en een heerlijk avondmaal, rustten we nog wat uit en omstreeks 20u stond een “Gemeinsammer gemütliche Abend” op het programma. We werden door het gastgezin teruggebracht naar de plaats van afspraak, de sporthal. Iedereen kreeg een aantal bonnetjes toegestopt om niet om te komen van de dorst…. Na eerst een biertje buiten gedronken te hebben- het was immers prachtig zomerweergingen we terug naar binnen, waar het feest van start kon gaan met een plaatselijk orkest en zangers. De sfeer zat er al meteen goed in en er werd meegezongen, gedronken en gedanst. Er werd typische Tirolermuziek gespeeld, dit om de Oostenrijkse sfeer wat op te snuiven. Om de muzikanten wat te laten rusten, werd er tussenin voor animatie gezorgd. De plaatselijke burgemeester werd door Astrid aangepakt met scheerschuim en andere rotzooi, maar ook Mieke, de vrouw van Peter, werd het slachtoffer van wasbeurten, bier, yoghurt etc…

Er werd alleszins flink wat afgelachen. Daarna speelde het orkestje verder en werd er wat verbroederd met Geluwse en Oostenrijkse muzikanten. Van Gemütlichkeit gesproken… Na menig halve liters Rieder en tussenin wat Jägermeisters (gelukkig waren dit kleinere glazen) was het stilaan tijd om ons bed in te duiken, want de laatste uren was er van slapen nog niet veel in huis gekomen. Rond de klok van 3.00 u waren we dan ook al aan het snurken dat bijna alle bomen van St Marienkirchen omgezaagd waren….(nietwaar Paul ?) Zaterdag 14 juli 2007 8.00 u De wekker van onze GSM meldt ons heel vrolijk dat het hoog tijd is om op te staan. Met een houten kop strompelden we richting douche. We maakten ons klaar en gingen naar beneden voor het Frühstück. De Oostenrijkse broodjes smaakten, maar de sterke koffie smaakte nog meer. Na een stevig ontbijt konden we er weer tegenaan en namen we ons instrument mee. Om 10.00 u stond immers een laatste repetitie gepland in het muzieklokaal van St Marienkirchen. Een prachtig modern lokaal. De repetitie verliep in een ontspannen sfeer. Met een dirigent die nog in dezelfde “mood” was als de avond ervoor…. (nietwaar Peter ?) Er stond ook een bak Sprudelwasser klaar om de droge monden wat te verfrissen en dit werd door de meesten in dank aanvaard (mezelf inbegrepen). Van muziek spelen krijg je immers dorst, of had de avond ervoor er ook al iets mee te maken ? Enfin, er werd toch anderhalf uur met de glimlach geoefend. 55

Na de repetitie stonden de gastgezinnen ons alweer op te wachten om huiswaarts te keren voor het middagmaal. Ook dit keer kregen we Wienersangerknabenknödeln met Ochseschwansesuppe of iets dergelijks voorgeschoteld en nadat de magen weer gevuld waren, was het tijd voor een korte siësta in de tuin van ons gastgezin. Wat uitrusten in de Oostenrijkse zon en genieten….. Heerlijk. In de namiddag ging het programma verder. We hadden opnieuw afgesproken aan de sporthal rond 13.30u. Dit keer kregen we de gelegenheid om te zwemmen in het Naturbad Eberschwang. Het was echter nog een flinke 50 minuten wandelen. De zon was alweer van de partij, het was zelfs een beetje te warm in de open vlakten op weg naar het openluchtzwembad. Het kwik steeg tot boven de 30°. Bezweet kwamen we aan in Eberschwang, waar een prachtig soort meer lag, omgebouwd tot openluchtzwembad. Een frisse duik was hier dan ook meer dan welkom met zo’n prachtig zomerweer. We zwommen wat rond in het meer en amuseerden ons kostelijk. Anderen lagen wat te zonnen in het gras. Na de zwempartij konden we op het terras nog genieten van een fris pintje (weeral) en rustten wat uit onder een paraplu of in de zon, gewoon zalig ! Rond 17.00 u gingen we te voet terug naar St Marienkirchen langs dezelfde weg. Daar stond ons gastgezin ons op te wachten en reden we terug naar de plek waar we logeerden. Na het avondmaal stond feest nr 2 van het week-end op het programma. Dit keer traden 2 rockbands op in de sporthal en werd het feest getiteld : “Ramma Damma goes Rock”. Die avond was er enorm veel volk, met veel (hard)rock fans uit de streek.

56

We besloten dan ook om het vanavond iets kalmer aan te doen en op het gemak een beetje buiten te zitten kletsen in het gezelschap van een Rieder Bier en wat vrienden-muzikanten uit Geluwe. Het was immers toch nog warm weer. Terwijl we op de achtergrond wat genoten van de ruige muziek, maakten we ook kennis met Jaak, de voorzitter van Geluwe die volgens Ronny in het “kadaver” werkt. Ondertussen hadden enkele jonge muzikanten van Geluwe de Oostenrijkers wijsgemaakt dat het Oostenrijkse Prosit in het Vlaams klinkt als “tetten bloot”. Sommige Oostenrijkers geloofden dit natuurlijk, maar anderen hadden het al snel door dat dit iets anders betekende. Later op de avond haalden we ons Duits uit en probeerden we met handen en voeten uit te leggen wat de vertaling van “pretsoepe” was. Niet makkelijk als je het mij vraagt. Enfin, het was ook een gezellige avond en rond de klok van 1u30 namen we een wijze beslissing en besloten we samen met ons gastgezin naar huis te gaan om in onzen tram te kruipen. Morgen stond immers nog een lastige dag op het programma. Zondag 15 juli 2007 Dit keer moesten we vroeger uit de veren. Rond 6u30 kregen we het pijnlijke nieuws te horen om op te staan. We maakten ons klaar en na opnieuw een lekker Frühstück, vertrokken we in uniform naar de kerk van het dorp. Om 8u15 moesten we immers de “middernachtmis”

opluisteren. Sommige kerkgangers dachten dat we een Chinees muziek waren, want de ogen van sommigen waren inderdaad zeer klein…. Enfin, we speelden toch vrij behoorlijk de stukken tijdens de misviering. In Oostenrijk is de tijd toch even blijven stilstaan, want de priester gebruikte nog de preekstoel en deed de mis met zijn rug naar het volk op sommige momenten. Na dit vroege optreden, verzamelden we opnieuw om te voet terug te marcheren naar de sporthal. Gedurende dit korte wandelconcert speelden we enkele marchen en marcheerden fier als een gieter tot aan de Sporthalle, waar er nog één en ander op het programma stond.

Eerst werden de instrumenten afgehaald en het podium klaargezet. We genoten van een Sprüdelwasser of biertje en stilaan werd het tijd voor ons aperitiefconcert (in het Oostenrijks heet dit “Frühshoppen bis zum umfallen”). Ondertussen was er al heel wat volk aangekomen en konden we het concert aanvatten. We speelden luchtige, gekende muziek zodat iedereen zich wat kon vermaken. De sfeer zat er al goed in, ook bij de Geluwse aanhang, die af en toe een Jägermeister achterover sloeg en het dekseltje op hun neus plaatste. Ook de muzikanten hadden dorst van al dat spelen en Peter kreeg dan ook geregeld een liter bier in de handen geduwd die hij dan 58

ook doorgaf aan de muzikanten. Iedereen nam een stevige slok en gaf die zware pint door aan zijn gebuur. Sommige jonge muzikantjes moesten hem zelfs met beide handen vastnemen, want dat ding woog nogal zwaar….

Dit is blijkbaar de gewoonte in Oostenrijk dat een aantal personen trakteren met 1 liter bier om die dan door te geven aan alle muzikanten. (Meer geroutineerden, zoals Flipke, hebben de kunst om het gewicht te verdelen – n.v.d.r.). Ook Jaak deed een duit in het zakje en trakteerde zijn muzikanten met het gerstenat. Ondertussen speelden we verder en op de tonen van Elvis konden een paar Geluwse vrouwen het niet nalaten om een danspasje te wagen, wat uiteraard ook niet verboden was. Van ambiance gesproken… Ook de voorzitter mocht niet ontbreken en nodigde zijn vrouw uit voor een slow. Terug op het podium geraken was echter iets moeilijker…. 59

Het concert liep bijna ten einde. De plaatselijke dirigent sloeg nog eens de maat en na een laatste vrolijke mars werd het stilaan etenstijd. Tijdens het concert hadden we al gekozen wat we wilden eten. Er was voldoende eten voorzien. Frieten, braadworsten, kip, taarten etc… Het lekkere eten smaakte en we genoten nog wat na van het concert en de voorbije dagen. We gingen nog wat buiten zitten genieten bij alweer een Rieder biertje. Stilaan werd het tijd om ons gastgezin weer op te zoeken en ons valies klaar te maken om te vertrekken. Nadat alles weer ingepakt was, kregen we nog een licht avondmaal en namen we afscheid van de huisgenoten van ons gastgezin. Eerst namen we natuurlijk nog een paar foto’s vooraleer te vertrekken naar de sporthal. Druppelsgewijs arriveerden ook de andere muzikanten met pak en zak en werd de bus geladen met instrumenten en koffers. Na een allerlaatste Rieder bier (nu in klein glas) en de nodige foto’s, werd definitief afscheid genomen van het gastgezin en de muzikanten van St Marienkirchen, want de bus stond reeds vertrekkensklaar. Om 19u30 werd dan ook het startschot gegeven richting België. Er stond alweer een lange busreis naar Geluwe op het programma, waar dezelfde taferelen zich afspeelden als tijdens de heenreis. Met de nodige stops en regenvlagen onderweg, reden we België binnen met zijn typisch weertje, jawel : regen…. Maandag 16 juli 2007 Rond de klok van 7u30 kwamen we aan te Geluwe. In de gietende regen en met de nodige donderslagen tussenin, losten we de bus en brachten we alle instrumenten terug naar het repetitielokaal. Daarna stond immers nog een lekker ontbijt op het programma als afsluit van deze vierdaagse. In het ‘Oud Stadhuis’ werd ons een heerlijk “Frühstück” aangeboden. Als “zombies” schoven we aan en “mompelden” nog wat na over deze prachtige reis naar Oostenrijk. Christel trakteerde ons nog met een schnaps waar we geen neen konden tegen zeggen. Deze prachtige reis was alweer ten einde, maar we hadden ons kostelijk geamuseerd en de zon was ook van de partij geweest. Moe maar tevreden keerden we huiswaarts om de rest van de dag te slapen en uit te rusten, want het was nodig…

60

Ik zou zeggen: “de afwezigen hebben iets gemist en hadden weer al eens ongelijk…” Met muzikale groeten,

Kris en Mieke.

Ondertussen draait de muzikale molen bij ons weeral op volle toeren, want de zoveelste “Dag van’t Muziek” komt eraan. Eerst is er echter het jaarlijkse halfoogst-concert te Wervik en dat dreigt, net zoals zovele andere aktiviteiten in de voorbije natte zomer, in het water te vallen. Meer zelfs: het valt in het water. De korte optocht richting kiosk halen we nog net, maar dan begint het te gieten. De weinige toehoorders die er zijn kunnen zelfs niet weg vanonder hun min of meer beschermende parasols- en plu’s. Toch moeten we het ‘verplicht publiek’ teleurstellen, want na een goed halfuur wordt het zuipnatte concert letterlijk afgeblazen. ’t Is welletjes geweest, volgende keer beter.

61

En die volgende keer, een week later, is gelukkig véél beter. Ons jaarlijks muziekfeest heeft één van de zeldzame zomerse dagen te pakken met een schitterende zon en aangename temperatuur. Weeral worden acrobatentoeren uitgehaald om alles in gereedheid te brengen, maar het lukt. Ideaal dus om, naast de vele Geluwnaars die, op die laatste zondag van augustus, ondertussen al gemakkelijk de weg naar de gezellige speelplaats van de voormalige jongensschool hebben ontdekt, een 85-koppige delegatie uit Gooik te ontvangen. Na de schitterende dag in het voorjaar die we, met zovele muzikanten en enkele dorpsgenoten ginds mochten beleven, kon een tegenbezoek van die sympatieke mensen uiteraard niet uitblijven. En zover is het dan. Bij de aankomst van de bus uit het Pajottenland, nabij de kerk, staat Dirk Decuypere al klaar voor een woordje uitleg bij het monument van de gesneuvelde Australische vliegenier William Legett. Vandaar gaat het, via het pas vernieuwde ‘Gemeentepark’ naar de bibliotheek waar een kleine maar verzorgde tentoonstelling is opgesteld over het wel en wee van de Gooikse en Geluwse families tijdens ‘de vlucht’. Heidi verwoordt ondertussen op een heel mooie manier hoe verschillende families, die 90 jaar geleden kennis maakten met elkaar,

62

ondertussen mekaar verschillende keren hebben opgezocht. Ook nu zijn er sommigen opnieuw herenigd. Een streepje muziek bezegelt de jarenlange vriendschap.

Na een uiterst verzorgde receptie, aangeboden door het stadsbestuur, zet het ondertussen al vrolijke gezelschap hun tocht verder richting ‘feestterrein’, zijnde de gezellige speelplaats (toch tijdens de vakantie) van de ‘knachtenschool’.

63

En nu gaat het ‘non stop’ verder. De glazen staan klaar om gevuld te worden en onze eigen jeugdharmonie, onder leiding van hun kersverse dirigent openen de muziekdag. Ze worden onmiddellijk opgevolgd door harmonie ’De Vrede’ uit Gooik, versterkt door kloeke en golvende stemmen uit het Pajottenland. Na hen zijn er, bijna vanzelfsprekend, onze eigen vertrouwde en intussen onmisbare ‘Skudn & Bevers”. En terwijl meer dan 300 BBQ-liefhebbers vrolijk met volle, halfvolle en lege borden tussen de lindebomen flaneren zet de harmonie uit Heestert, vergezeld van vervaarlijke en soms onberekenbare stokkengooisters, de gezelligheid verder.

‘De Congregatie’ uit Izegem, met onze Peter Bruneel als muzikale leider, beëindigt op sublieme manier een meer dan geslaagd en gevariëerd dagprogramma De avond is voorzien voor coverband ‘The Bastards’ die niet de minste moeite heeft om het feest in een schitterende sfeer af te ronden. Het is al voorbij middernacht als de bierpompen dichtgedraaid worden.

64

September Voor het nieuwe schooljaar van start gaat zijn we met z’n allen nog een keer van dienst. Het eerste weekend van deze maand is Kiwanis Wervik immers in feeststemming, en we willen daar met onze harmonie graag een steentje toe bijdragen. Naar aanleiding van de inhuldiging van het beeld ‘De Blauwer’, aan de Leieoever, werd gevraagd om dit mooie moment en monument met een streepje muziek in te kleuren. Een schitterende spiegeltent en het groene decor rondom ‘Het Pardoen’ zijn ideale omstandigheden om een aperitiefconcert te presenteren. En dat we het in orde willen doen bewijst wel de soepelheid van onze jeugdharmonie en hun verantwoordelijken die hun jaarlijks weekend speciaal voor dit optreden een weekje uitstellen. Maar gelukkig is uitgesteld nooit verloren en de vrijdag nadien kunnen de jonge gasten er toch op uit. ‘Het Berkenhof’ in Tiegem is voor sommigen onder hen niet vreemd want enkele jaren terug verbleven ze al op deze mooie kampplaats. Nu trekken ze er opnieuw voor een paar dagen naartoe. Verantwoordelijke Bart Durnez kijkt, samen met zoon Ibe, met kritische blik naar het gebeuren, maar zorgen hoeft hij zich niet te maken. Hij heeft een stevige werkgroep rondom zich die, samen met de eveneens ervaren kookploeg, zorgt voor een feilloos verloop van het mini-kamp. Evelien Millecamp zorgt voor een fijn verslag, aangevuld met de nodige beeldjes.

65

Weekend Jeugdharmonie.

‘De tijd van toen in Tiegem’

Vrijdagavond zat de sfeer er al goed in. Er werd afgesproken wie met wie zou meerijden en daarna gingen we richting Tiegem. De meesten onder ons waren daar al eens eerder geweest, maar toch was dit weekend terug verschillend van alle andere. Het thema dit jaar was ‘de tijd van toen’. Lore Flament en Pieter Delaere, onze nieuwe dirigent, waren nieuwkomers tijdens ons weekend. Ook in de werkgroep konden we nieuwe leden verwelkomen nl. Tine Volckaert, Lore Lernou en Nele Lernou. De eerste avond al werden we in de watjes gelegd door de koks. Hotdogs! Die waren meer dan welkom na, voor de meeste van ons, een lange dag. Daarna begaven we ons naar buiten voor een avondspel. De groep ging er alvast enthousiast op in. Toch waren velen van ons nog niet vermoeid, merkten we aan het aantal slaapuurtjes.

66

De volgende morgen was Wim er al vroeg bij en had hij er plezier in om ons te doen marcheren door het natte gras. Waarna we allemaal vluchtten naar de ontbijttafel.

Na het ontbijt was het aan Tine om het volgende spel uit te leggen: kruisvlag. Na een welverdiende overwinning van groep A schakelden we over op baseball. Na vele mislukte pogingen van groep A om de bal in het veld te krijgen kwam er toch een goeie slag. Jammer, vangbal! Dit keer won groep B met een grote voorsprong. ’s Middags kwamen de koks op de proppen met een nieuw gerecht nl. een soort macaroni. Wel was er bij de koks een discussie over wat er wel of juist niet in mocht gezeten hebben. Maar Pol ging winkelen dus…

67

In de namiddag kwam het zonnetje erdoor waardoor we allemaal de vuile waterspelen zagen als een goeie afkoeling. Ingekaderd in, het ook wel bekende tv-programma, Fort Bayard moesten we allerlei opdrachten voltooien.

De opdrachten waren zeer uiteenlopend: van door een spinnenweb van draden kruipen tot met eieren gooien of moeren zoeken in een zwembad vol etensresten. Maar iedereen heeft zich ROT geamuseerd!!!Na al die spelen stonden de koks klaar met boterhammetjes met stiereboter.

68

Na de boterhammetjes en een douche konden we allen een gratis radiouitzending beluisteren van Bert, Dimitri en Louis (uiteraard met veel leute). Na het avondmaal vlogen we terug in de tijd. Van mammoeten en dinosaurussen tot Lady Diana zagen we de evolutie in de tijd. Met een muziekspel van Fien, Nele, Lore en Tine konden we ons goed amuseren.

Als afsluit van de avond konden we nog eens goed uit de bol gaan, waarna we mochten gaan slapen (dit gebeurde opmerkelijk veel vroeger dan de nacht ervoor). De volgende ochtend stond ons een heerlijk ontbijt te wachten. Daarna was het aan Filip en Wim om hun talenten te laten zien. Met eerst een spel waarbij we kaarten nodig hadden en daarna voetbal hebben ze dit wel bewezen !??! Het was nl. zo dat bij het voetbal we met 2 samen gebonden werden in een fietsband. We moesten elk naar een ander doel mikken, wat dus uiteraard zorgde voor hilarische toestanden. 69

Na het vermoeiend voetbal konden we smullen van de overheerlijke barbecue. Na de afwas en de opkuis kropen we terug in onze verkleedkledij en lieten we horen aan de ouders dat we tussenin toch ook nog wel wat gerepeteerd hadden. Zo kunnen we terugblikken op een geslaagd weekend.

Evelien.

Als je die jonge gasten bezig ziet en hoort is het duidelijk dat er bij velen van hen echt ‘muziek’ in zit … op alle vlakken. Zes van hen mogen we dan ook in de komende weken verwachten in de ‘grote mensen’ repetitie van de donderdagavond . Hanne Degrande, Mathieu Degrande en Cynthia Ghekiere vervoegen met hun klarinet de pupiter van de ‘zwarte stokken’. Thibault Degrande zorgt er voor dat de afgeslankte trompetter-rij terug volzet geraakt. Sam Lernou mag het ook al fel uitgedunde saxofoon-legioen versterken en Kasper Vaneeckhout zal nooit mogen te laat komen als hij gemakkelijk bij zijn slagwerk-collega’s achteraan de repetitiezaal wil geraken. Welkom alle zes: geniet maar van alle noten die voorbij zullen dansen en probeer er zoveel mogelijk mee te pakken !

Oktober Maand na maand proberen we de muzikale activiteiten van onze leden te volgen en daarom moeten we soms ook wel eens de gemeentegrenzen over. Naar Vichte bijvoorbeeld, waar de Koninklijke Harmonie ‘De Verenigde Vrienden’ uit Moorslede provinciaal kampioen wordt in de ‘Eerste Afdeling’. Sedert onze Oostenrijk-reis van deze zomer kennen we daar enkele van die plezante gabbers en onder de leiding van onze eigen Astrid Lecluyse spelen ze er 85% van de punten bij elkaar. De vermoeiende reis heeft dus geen noemenswaardige sporen nagelaten. Gelukkig maar ! En er is nog meer goed nieuws: Op het einde van vorige maand was er het zeer geslaagde dorpsfeest. Wat we al lang wisten werd die dag nog eens overduidelijk: GELUWE LEEFT !!! En wij muzikanten willen dat bruisende leven maar al te graag in stand houden. Onze ‘muziekmobiel’ staat nooit stil en wie op de wagon wil springen is altijd meer dan welkom.

72

Daarom maken we dan ook heel graag een plaatsje vrij voor de nieuwe gezichten die ons dezer dagen vervoegen. Lore Flament had het fluitsignaal van de vertrekkende trein vorig jaar niet op tijd gehoord maar is ondertussen toch al een tijdje veilig aan boord. Joppe Eggermont en Flore Vanlangendonck zijn hoopgevende klarinetlichtjes in bange muziekschooldagen, maar gelukkig zijn er ook andere, eerder onverwachte wegen die naar onze harmonie leiden. Dat bewijst ‘sterslager’ Danny die, ondanks drukke beroepsbezigheden, zijn muzikale capaciteiten (in een vorig leven te Mesen verzameld) , wil aanbieden aan ons korps. En er zijn er nog die het voelen kriebelen want ook oude bekende Ward Vandamme mogen we dezer dagen terug in onze muzikale armen sluiten. Als jongeman had hij jarenlang een vaste plaats bij zijn vader aan de trompet-pupiter. Een latere verhuis naar Moorsele, gecombineerd met vele andere activiteiten, maakte dat onmogelijk maar nu is er weer meer ruimte en hij maakt daar

73

verstandig gebruik van. Gelukkig bleef hij al die tijd musiceren bij de Ieperse VTI-harmonie ‘De Kerels’ en kan hij probleemloos terug inpikken waar hij, zovele jaren geleden gebleven was. Welkom aan alle nieuwe gezichten, we zijn blij met jullie !

Zoveel muzikanten samenbrengen en houden vergt uiteraard een stevige leiding. De bestuursploeg is dan ook voortdurend in de weer om alles zo goed mogelijk in de plooi te houden. Maar ook bij hen is er voortdurend beweging. Zo waren er dit jaar bijvoorbeeld Peter Dierynck, Jan Vandamme en vorige maand nog ondervoorzitter Jef Vanraes die, na jarenlange inzet, een stapje opzij zetten en hun respectievelijke bestuursstoel vrij maakten voor nieuwe kandidaten. Een scheutje vers bloed kan immers nooit kwaad. Maar dat is schaars en we mogen van geluk spreken dat we er, op de valreep van dit werkjaar, gevonden hebben. Meer bepaald in de persoon van Hendrik Ingelbeen, die in de afgelopen maanden als afgevaardigde van het stadsbestuur al menigmaal tussen de muzikanten vertoefde. En hij voelde er zich goed. In die hoedanigheid wil hij zich nu mee inzetten voor een bloeiende werking in onze harmonie. Bedankt Hendrik, vanaf nu zijn het ook een beetje ‘jouw’ muzikanten. De ‘Muziekmobiel’ is dus op goeie weg en we zullen vooral proberen op de sporen te blijven. Zo kunnen we er met z’n allen een zorgeloze rit van maken richting nieuw werkjaar. We houden jullie op de hoogte aan spreken af aan de volgende halte . Tot zolang !!!

Laat de klanken ten hemel stijgen zodat ze zich kunnen vermengen met de wolken van het leven.

Koninklijke Gemeentelijke Harmonie Sint-Cecilia Geluwe