DE KERKSTAAT zwartboek 2.0

DE KERKSTAAT zwartboek 2.0 Klk hier om de pdf versie (598kb) te downloaden: DOWNLOAD DE KERKSTAAT zwartboek 2.0 Aanklacht tegen allen die het niet hebben geweten Samenstelling: Stichting Mea Culpa United Of hoe kerkelijke autoriteiten omgaan met klachten over seksueel misbruik binnen haar muren...en hoe de Staat toekijkt. In 2006 werd in Ierland de Murphy commissie ingesteld, oorspronkelijk zou de commissie onderzoek doen naar het seksueel misbruik door een aantal priesters in het bisdom Dublin en moest binnen 18 maanden met de resultaten van haar onderzoek komen, maar er waren zoveel beschuldigingen en bewijzen rondom de 46 onderzochte priesters dat de commissie extra tijd kreeg voor haar onderzoek. De commissie deed geen poging om te onderzoeken of de beschuldigde priesters zich daadwerkelijk hadden vergrepen aan de kinderen, maar het onderzoek richtte zich vooral op hoe de RK Kerk en Staat om waren gegaan met meldingen en klachten over seksueel misbruik. De Kerkstaat ofwel zwartboek 2.0 is een follow-up van het 'Hulp en Recht' rapport. Het afgelopen jaar zijn er dermate veel klachten bij Mea Culpa United binnengekomen dat wij het als onze plicht zagen deze verhalen met u te delen. Onderzoek heeft alleen zin als breed gekeken wordt naar alle aspecten van misbruik, daar hoort ook geweld en psychische schade bij. Breng die in kaart en verbindt daar juridische consequenties aan. Wij willen geen Canoniek RECHT of Pastorale HULP via een geisloleerd getuigen bij de RK Kerk. We VERLANGEN NAAR WERELDS recht! Recht op een onafhankelijk onderzoek dus zonder secundaire victimisatie. Bert Smeets KLACHTENBUNDEL EN AANMERKINGEN OP FUNCTIONEREN HULP EN RECHT. Denk je dat er omvangrijke archieven zijn bij Hulp & Recht ? Mij viel n.l. de volgende bepaling op in de procedures op hun site: "19.2 Na afronding van een procedure worden de daarop betrekking hebbende stukken vernietigd zodra de termijn voor bezwaar en/of beroep is verstreken, met uitzondering van: het advies en de daarbij gevoegde bijlagen". Nu is mij uit de beschrijving niet geheel duidelijk wat dan vernietigd wordt en wat bewaard (waar bestaan de bijlagen uit?) dus ik zou wel eens willen weten wat er vernietigd is. Het is gezien de wet op de privacy gebruikelijk om (persoons-)gegevens te wissen na een klachtenprocedure. Maar als er sprake is van strafbare feiten lijkt mij dat in strijd met de wet omdat het immers om bewijsmateriaal gaat. ------------------------------------------------------------------------Op 6 oktober 2010 heb ik Hulp&Recht laten weten dat ik seksueel misbruikt ben door mijn heeroom, aalmoezenier en pater Marist. Op 8 oktober ontving ik een mail van hen dat mijn schrijven was ontvangen en dat zo spoedig mogelijk een dossier aangemaakt zou worden en ik een schriftelijke bevestiging zou ontvangen alsmede een juridisch adviseur toegewezen krijg. Op 25 oktober had ik nog niets ontvangen en heb hen een mail gestuurd met de vraag op welke termijn ik hun schrijven mocht verwachten. Op 27 oktober werd mij gezegd dat die zelfde week nog mijn

dossier in orde gemaakt zou worden. Op 12 november nog steeds geen post. Opnieuw gemaild en dezelfde dag kreeg ik bericht met excuses en de mededeling dat mijn dossier met voorrang behandeld zal worden. Vandaag, 13 november ontving ik inderdaad een schriftelijk bericht van Hulp&Recht. 5 Weken heb ik mogen wachten op een standaard brief! In die brief waren ook de naamsgegevens van de pleger niet correct overgenomen, werd mij een juridisch adviseur in Leiden toegewezen terwijl ik in Den Haag woon en is er met geen enkel woord gerept over de mogelijkheid een eigen juridisch adviseur in te schakelen, wiens honorarium dan door Hulp en Recht vergoed wordt, zoals op hun website wel vermeld staat. Zo, dit is eruit. Waarom ik jullie mail? Zijn jullie meer klachten over de trage gang van zake omtrent de schriftelijke reacties bekend? Zijn jullie ervaringen bekend met de juridisch adviseurs toegewezen door Hulp & Recht? Zijn die echt wel onafhankelijk? Of krijgen deze juristen tientallen zaken via hen toegespeeld? Weten jullie hoe ik een eventuele eigen juridisch adviseur in kan schakelen, die dan het honorarium kan declareren bij Hulp & Recht? Gezien de trage reacties van H&R en de onzorgvuldigheid in het overnemen van gegevens, is het wankele vertrouwen dat ik in deze organisatie had al helemaal verdwenen. Hulp en Recht kwam naar voren als enige aanbieder van hulp voor de gezamelijke slachtoffers, geen enkele andere instantie sprong voor ons in de bres. nadat ik verschillende malen had geschreven en zelfs de burgemeester van Zoetermeer persoonlijk sprak bij Spui 25 in Amsterdam zelfs toen nog steeds werd ik niet seieus genomen en kreeg eenvoudig nul op request. Niet eens een berichtje dat de klacht was binnengekomen. ik bestond niet voor hen, was lucht, tot op de dag van vandaag hoorde ik nooit meer iets van hen. ja, toen begon jij, ook ex slachtoffer, jouw actie. om je de waarheid te vertellen, het zal me worst wezen of behandelaar van klacht katholiek, protestant, moslim of hindoe is. ik wil serieus genomen worden, zoals denk ik alle anderen. dan komt er plots een slimme advocaat die zich aanbiedt voor ons op te treden, wel eerst pp.250, - euro dokken. bah, bah, bah, ik zou bijna denken dat deze meneer een Jezuit is. 'nee,' lacht hij fijntjes, dat vindt hij niet te duur... eerst worden we niet gehoord, niet serieus genomen, dan wordt ons verweten dat we naar een kerkelijke instantie gaan met de klacht, dan zouden we, nadat we eerst misbruikt zijn, moeten gaan betalen zodat onze zaak serieus genomen wordt. als het kopen van een aflaat. ik ben al decennia niet meer van de kerk, van geen enkele, maar om mij vervolgens op een farizeeër -achtige wijze te laten omkopen, nee dank je. _______________________________________________ Ik ben P D 68 jaar en ben in twee parochies te Rotterdam misbruikt en mishandeld. Dit was omstreeks 1953. Ik was lid van de verkennerij Xaverius groep (hopman van Meurs). De aalmoezenier van de Xaverius-groep was kapelaan Spronk, deze was gevestigd in de kathedrale kerk, Westzeedijk/ Vollenhovestraat. Na afloop van de verkennerij werd ik door kap.Spronk meegenomen om hand in hand naar zijn kamer te gaan om te biechten. Ik ben daar sexsueel misbruikt gedurende 2 jaar. Ook ben ik bij het schoolzwemmen door 2 mede-kap. van Spronk lastig gevallen en betast onder water. Daarnaast ben ik fysiek mishandeld door een geestelijke van de St.Josephparochie aan de kruiskade. Ik was toen woonachtig in de Mauritsstraat 110B en kreeg bijbelles. In een groot aantal gevallen moest ik nablijven en ging de deur op slot en werd dan geschopt en geslagen door de geestelijke die de bijbelles gaf. Ik ken de naam niet meer van deze laffaard, wel was hij heel groot en zwaar en had handen als kolenschoppen en een oog stond uit het lood. Ik heb op 27 februari, naar aanleiding van het VK-artikel het meldpunt geschreven en gevraagd of ka.Spronk nog in leven was. Ook heb ik gevraagd naar de toenmalige personeelsbezetting van de Josephparochie om deze laffaard alsnog te traceren, maar het antwoord van hulp en recht was na al die tijd, dat er 2 kerken zijn afgebroken en geen tijd hebben om dit uit te zoeken. Ik ben met Deetman en hulp en recht helemaal klaar en wil

me graag bij jullie aansluiten. Wel heb ik mijn rechtsbijstandverzekering ingeschakeld om alsnog de kerk te dwingen om met gegevens van deze 2 geestelijken te komen. Door al dit gedoe de laatste tijd heb ik voor het eerst in mijn leven hulp van een psycholoog nodig. __________________________________________________________________________________ Veel komt er de laatste tijd aan het licht over sex misbruik door 'eerwaarde heren en dames. ' Dit gebeuren speelde zich voornamelijk binnen de kerk of instituten. Zelf ben ik in mijn jeugd op kostschool geweest,maar gelukkig ben ik voor sex.misbruik gevrijwaard. Maar toch is er nog een andere categorie geestelijken waar niet over gesproken wordt in de media, commissies etc. Zoals U bekend zin er in de 60er en 70er jaren veel priesters uitgetreden.Waarom dat heeft plaats gevonden, daar ken ik maar een verhaal van. Namelijk dat van mijn ex partner. In 1969 ben ik met een ex priester van het bisdom Breda getrouwd. Om dat het ons niet gegeven was zelf kinderen te krijgen,hebben wij in 1975 drie kinderen geadopteerd uit Chili. Ik was daar erg gelukkig mee en heb getracht hun een warme veilige plek te geven, totdat, in 1985 mijn ex zonder voorafgaand bericht aan mij, vertrok en de oudste dochter enkele maanden daarvoor beloofd had, dat hij wegging om een nieuwe moeder te zoeken. Mijn leven met de kinderen belandde in een rollercoaster.De meisjes hebben zich ernstig misdragen en zijn onder toezicht gesteld.De reden van zijn vertrek was natuurlijk dat ik een slechte moeder was.Ik kon me daarin niet herkennen,totdat een hulpverlener het woord incest liet vallen.Ik kon me daar niets bij voorstellen, heb nooit iets gemerkt dan alleen de grote voorliefde van pa voor zijn oudste mooie dochter. Nu zovele jaren later,komen de verhalen en is de schade gigantisch.Er is sprake van schizofrenie en borderline bij beide dochters.Mijn zoon is gevrijwaard van deze aandoeningen.Kontakt met vader is er niet meer. Helaas is alles verjaard.Het bisdom,zedenpolitie,commissie Deetman en veel kennissen van mijn ex zijn op de hoogte gebracht.Hulp en Recht beantwoordde mijn hulpvraag met 'U heeft uw man zelf uitgezocht en moet het dus ook maar zelf verder regelen', zij deden niets. Mijn ex woont in middels in B, is sinds kort drs.in de filosofie op een proefschrift 'Religie en Geweld'. Afgezien van het gebeurde heeft hij 4 jaar geprocedeerd, om te ontkomen aan mijn alimentatie, wat niet is gelukt. De grootste pijn is nog dat mijn ex rustig doorgaat met zijn leven en nergens voor gestraft zal worden. Dit gegeven om toe te voegen aan al die mensen die aan Mea Culpa hun verhaal vertelden. Sterkte met Uw werk en vriendelijk gegroet _________________________________________________ hallo Bert. we hadden laatst een telefoongesprek en ik zou een bericht naar jou sturen met MIJN verhaal. ik was een jaar of 4-5 toen ik met mijn broers en zussen uit huis zijn geplaatst, ik met mijn 2 broertjes gingen naar huize Groenestein in den haag. ik had vreselijk heimwee naar mijn ouders en mijn zussen, ik weet dat ik vaak binnen moest blijven terwijl andere kinderen buiten speelden, ik weet dat ik bijna niet kon eten maar daar kreeg ik hulp bij , het staat allemaal nog in mijn hoofd gegrift! ik moest een keer spugen en ook deze keer had ik hulp van een zuster[clementine] ik spuugde in mijn bord.[ ik huilde ] ik moest het gewoon proberen het door te slikken ! ik heb dit bord een paar keer voor geschoteld gekregen[ welbegrepen met mijn kots erbij!] na verloop van tijd mocht ik bij de grotere jongens [bij de broeders dus] ik weet dat ik daar wel blij om was omdat ik dan wat meer vrij zou zijn , want als wij naar bed moesten bij de zusters hoorde ik altijd dat de grotere jongens altijd aan het voetballen waren , ik kwam in afdeling 3 terecht daar zat ook mijn broer JAN dus dat was wel fijn voor mijn! wij hadden een broeder en een groepsleider, de broeder zijn naam was willybrordes ik weet niet of ik zijn naam goed spel, en de groepsleider was JO ,wij noemde hem altijd jojo maar wel dat hij het niet hoorde! hij was altijd gemeen en sloeg graag met zijn stok die hij veel bij hem had omdat hij veel last had van zijn rug! ik heb dit een keer tegen mijn vader gezegd en wat ik daarvan hoorde dat mijn vader hem geslagen had of het echt waar is weet ik niet. verder over die broeder : we zaten wel eens rond om de tafel, hij zat er dan ook bij. hij nam weleens iemand op zijn schoot, dus ook IK zat weleens op zijn schoot , ik weet nog dat ik een keer niet lekker zat en verschoof mij ik zette mijn af op zijn schoot , ik voelde dat hij een stijve had en wilde ervan af ! dat heb ik ook gedaan , op de slaapzaal kwam hij vaak tussen ons in zitten tot iedereen sliep! hij zat vaak naast mijn en een andere jongen, zijn naam ben ik kwijt. hij deed zijn hand onder de dekens

door naar mijn geslachtsdeel , ik heb hem herhaaldelijk weg geduwd maar hij kwam telkens terug ! ik durfde ook niks te zeggen tegen mijn broer of iemand anders. ook niet tegen mijn vader! ik schaamde mijn eigen er voor! dit heeft hij herhaaldelijk gedaan ! ik plaste normaal nooit in mijn bed , maar toen dit grapje begonnen was kwam het mijn wel eens voor. ik liet het dan stiekem drogen omdat er jongens waren die het met regelmaat deden wel eens klappen kregen daarvoor had ik gehoord. ik heb zelf er een keer een einde aan willen maken door mijn zelf te verdrinken in het grootte bad ! ik vond het maar niks en wilde naar huis!!! ik weet niet hoelang dit eigenlijk allemaal geduurd heeft , maar het moet echt wel enkele jaren geweest zijn. ik zit nu in het begin 5e klas lagere school, daar moest ik het horen dat ik wegging, ik vroeg het aan de broeder of het waar was hij zei niks ! binnen een hele korte tijd zat ik in huize st. joseph in het plaatsje heer onder maastricht. dat was een zware tegenvaller want ik had mijn hoop erop gezet dat wij naar huis mochten [voorgoed] niet dus! in st. joseph werd ik in tivoli geplaatst met mijn jongere broertje gerard, ik heb het een keer aan de stok gehad dat ik naar mijn bed moest omdat ik een opmerking had gezegd over een stukje wat op de tv uitgezonden werd , daar aangekomen kreeg ik ruzie met haar en zij wilde mijn slaan met de hak van haar schoen wat ik niet toeliet, broeder rudolf kwam binnen en hebben zij met zijn twee mijn geslagen enz: tussen haakjes heeft mijn broer gerard hun een keer betrapt dat ze elkaar aan het zoenen waren! op school in de 6e klas had de hoofdmeester er een houtje van om je een dikke bos sleutels op je gezicht te gooien omdat ik te zacht praten als hij wat aan mijn vroeg, ook dat jij je handen op moest houden zodat hij er lekker hard met een liniaal op kon slaan. dat was meester van bemelen of bemmelen. in refter 4 zat ene broeder tinus dacht ik die had er een gewoonte om je om je nek te pakken en met zijn vuisten en knokkels op je hoofd te blijven slaan . in refter 6 heb ik ook gezeten daar hadden wij broeder edmundus . daar was iedereen wel bang van hij was klein en gezet , ik heb heel wat jongens horen huilen terwijl zij op zijn kamer werden geroepen. volgens mijn werden zij dan met een stok geslagen, maar heb ook gehoord dat er verschillende jongens zijn verkracht! hij heeft ook een tijd in de congo gezeten en daar is ook het een en ander gepasseerd met kinderen wel te verstaan ![ dit heb ik gehoord ongeveer 1 jaar geleden] meneer jan van groenendaal destijds frater in refter 6 zou meer moeten weten van de gebeurtenissen in mijn groep , hij is er naderhand uitgestapt en is bij de reclasering gaan werken , ook ik heb onder hem gestaan! dit is het zo"n beetje maar zal ongetwijfeld dingen vergeten zijn . ik wil hier ook bij zeggen dat het mijn leven totaal heeft verziekt ! het beheerst nog steeds mijn leven en kan het niet verwerken wat er allemaal is gebeurd in mijn leven , tot mijn spijt heeft dit ook invloed op het leven van mijn vrouw en mijn dochter! [ agressie en fysiek krenken slaan] ik zit aan de antie depressivaas seroxat diazepam lorametzepam heb veel spannings pijnen hoofdpijn oorpijn ect, ik hoop dat deze mail jou bereikt en niet in het openbaar wordt gemaakt. groeten van h Ik kreeg een berichtje van jullie over de Engelentocht. Dat triggerde mij weer dat ik mijn verhaal nog Niet naar jullie heb opgestuurd. Ik heb voorheen mijn verhaal wel gestuurd naar kerk en recht. Ik heb daar aangegeven dat ik van hun niet veel verwachte omdat de commissie is ingesteld door de kerk, ook Deetman doet me niets en heb ik voor bedankt. Ik vond het verhaal van Bert in het begin teveel op een kruistocht lijken maar hoezeer ik me meer verdiep in het onderwerp ben ik er van overtuigd dat de kerk bij de kladden pakken de beste oplossing is. __________________________________________________ Ik neem de commissie Deetman helemaal niet meer serieus. Een aantal maanden geleden heb ik contact gezocht met het meldpunt, ik zou terug gebeld worden nadat ik een 2 uur durend gesprek had over de telefoon. Een gesprek wat niet echt makkelijk was omdat je met de billen bloot moest en het erg beschamend was. Na dit gesprek ben ik weken finaal van slag geweest en kon ik niet meer normaal functioneren. Als dank laat het meldpunt je barsten en je verdrinken in je verdriet dat je jarenlang hebt onderdrukt. Crimineel zijn is 1 maar een crimineel maken heel erg makkelijk door ziek makende mensen. Oktober 2010 Inmiddels hebben wij in een aantal zaken naar aanleiding van de verzonden aansprakelijkheidstellingen een reactie ontvangen. Aan deze reacties op de aansprakelijkstellingen is

te zien dat de kerkelijke instellingen met elkaar overleg hebben gevoerd. Zij gaan niet in op de verzoeken tot overleg tot vergoeding van de schade, maar verwijzen door naar Hulp en Recht en de commissie Deetman. Beide instanties doen geen uitspraken over het vergoeden van de schade ---------------------------------------------------------------------------16 april 2010 In de reactie van Hulp en Recht op mijn klacht m.b.t. de mij door de kerk aangedane mishandeling, mis ik bij de mogelijkheden om dit soort klachten te melden bij de politie c.q. de rechtbank. Dit acht ik wel van belang, temeer wij in een maatschappij leven waar er een scheiding van kerk en staat is en het gegeven van hetgeen in onze wetten verwoord is. September 2010 Juist voordat het een en ander betreffende misbruik binnen Nederland in het nieuws kwam had ik een melding gemaakt bij Stichting Hulp en Recht. Via een juridisch adviseur is er een klaagschrift opgesteld en is er een hoorzitting geweest in Den Haag. Het gesprek was bijzonder plezierig en ik ben volledig in mijn gelijk gesteld. De dader die ook aanwezig was kon zich niets van seksueel misbruik herinneren. Het betreft ernstig misbruik van vele kinderen. Ik heb veel schade geleden, ik schat wel €10.000,- aan psychologische hulpverlening het laatste decennia. Hulp en recht wil daar echter niet over spreken en mijd dit onderwerp zelfs. Terwijl er wel iets over geschreven staat in het reglement. Maar omdat er nu zovele zijn moet dit wellicht aangepast worden?? Ik heb dus een verzoek daar neergelegd voor schadevergoeding, echte schade en smartengeld. Het heeft mijn leven namelijk enorm beïnvloed. Het laatste bericht was dat ik me maar moest richten aan de orde waar het misbruik heeft plaats gevonden. _____________________________________________________ 1980/2010!!!! ik heb bij hulp en recht voor de 2e keer aandacht voor mijn zaak gevraagd echter kwamen ze met een standaard brief met als aanhef Mevrouw/meneer . het lijkt er op dat ze niet de moeite hebben genomen om er maar iets persoonlijks van te maken (of te mogen maken). het onderzoek van zowel Hulp en Recht als van de hr Deetman komt bij mij over als iets onpersoonlijks en is misschien wel interessant als leer momentje maar daar schiet ik niets mee op. ook moet ik constateren dat de kerk er zich wel heel makkelijk van af wil maken. zoals de uitspraak: "Wir haben es nicht gewusst. Het is een beladen term. Maar het is wel waar''. Dat zegt kardinaal Ad Simonis dinsdag over het misbruik binnen katholieke instellingen in het actualiteitenprogramma Pauw & Witteman. mag ik u er op wijzen dat ik reeds in 1980 aangifte heb gedaan van misbruik de aangifte is gedaan bij het bestuur van de leostichting en dit waren toch echt werknemers van de kerk of stonden in dienst van de kerk.de viespeuk in kwestie is ontslagen (dus het besef dat dit niet kan was aanwezig) als signalen van de werkvloer niet op stijgen tot de top zegt dat iets over de werknemers maar ook zeker over de top. Al met al ik heb gemeld!! Uw organisatie heeft gefaald!! en ik verwacht NU!! van U een start voor een oplossing!! U kunt van mij aannemen dat als slachtoffer dit je leven bepaald, een sprekend voorbeeld, bij de verzorging van mijn kinderen was ik bang om dader te worden dit heeft gemaakt dat ik niet de band heb kunnen hebben die gewenst en gezond zou zijn (was er nou nazorg geweest in 1980 had het misschien anders geweest?) Mijn huwelijk is door mijn problematiek op de klippen gelopen (was er nou nazorg geweest in 1980 had het misschien anders geweest?) de laatste jaren is bij mij de beerput open gegaan en krijg hem niet meer dicht dit maakt dat werken voor mij een onmogelijkheid is geworden (was er nou nazorg geweest in 1980 had het misschien anders geweest?) en dan dacht u dat u zorgen had? Nou! het is de laatste tijd schering en inslag wat betreft moeilijke vragen af te doen met een onderzoek of commissie laat ondertussen het

slachtoffer maar dood bloeden En mocht het niet te ontkennen zijn dan kun je altijd nog roepen dat het verjaard is. maar heb ik niet binnen de verjarings termijn mijn verhaal gedaan? zoals eerder al aangegeven verwacht ik NU een gebaar , niet zijnde een onderzoekscommissie maar compensatie ik verwacht dat dit angstvallig zal worden afgewezen, en een beleeft verzoek om toch alstublieft geduldig te zijn. maar ik wacht als 30 jaar ik verzoek u dan ook op korte termijn een passend voorstel te doen aan alle slachtoffers van uw barmhartigheid. __________________________________________________ Augustus 2010 Ik heb vorige week melding gemaakt bij Hulp en recht van misbruik op Hageveld in Heemstede (was vroeger een seminarie) omdat ik dacht dat het goed was om in ieder geval melding te maken, maar ik ben wat confused over de recente instelling van de Deetman commissie en zijn rol. Ik verwacht er niet veel van. Het is me onduidelijk wat zulk onderzoek moet voorstellen en wat er mee gedaan gaat worden. Ik begrijp het verschil tussen melding, klacht, schadeclaim, vergoeding e.d., en heb het idee dat alle klachten toch in de "verjaard" bak terecht zullen komen. Ik wil me graag bij de actie groep Mea Culpa (mij schuld of hun schuld?) aan sluiten Ik heb op 11 april 2010 een brief aan bisschop J. Punt van Haarlem geschreven omtrent mijn misbruik ervaringen op het seminarie en bisschoppelijk College Hageveld in Heemstede gedurende 1968-1974. Ik begrijp dat er ondertussen 5 meldingen binnen zijn gekomen van misbruik op Hageveld van diezelfde periode. Dit staat vermeld op de website van het NRC en werd door de bisschop zelf bevestigd. De bisschop gaf aan dat volgens de archieven twee andere misbruik gevallen van voor 1967 bekend, erkend en afgehandeld waren. Er zijn een aantal leken leraren genoemd (al of niet inwonende) en een aantal priesters, de toenmalig Regent (directeur) incluis. Met een medeslachtoffer kwam ik al gauw op een aantal van tientallen slachtoffers in de 6 jaren dat wij daar studeerden. Verder is er een groot zwijgen. Ook geen dader die zijn mond open doet, zelfs niet na pauselijk verzoek . Van de reporters van de Wereldomroep en het Haarlems Dagblad hoor ik niet veel terug, maar misschien zijn ze nog in stilte verder aan het delven. Hulp en Recht gebruikt bij mij de bekende vertragings tactics waar ik veel over gelezen heb via ervaringen van anderen. Veel vertrouwen had ik natuurlijk al niet in het hele process - nu nog minder, maar ik wilde procedure volgen. Ik heb meer vertrouwen in een gecombineerde actie zoals via Mea Culpa (United) en heb me daarom al vroeg aangesloten. Ik zoek bijval van medestudenten, met klachten of met getuigenissen van wat ze gezien hebben, op de school of op het internaat. Om deze reden zou ik je willen vragen om bijgaande copie van mijn brief aan de bisschop van Haarlem te willen publiceren, als dat passelijk zou zijn. Of heb je misschien een ander en beter creatief idee? ------------------------------------------maart 2010 Geachte bisschop Punt Ik heb vernomen dat de afgelopen weken in Nederland zo'n 1300 meldingen van sexueel misbruik in katholieke instellingen zijn binnen gekomen bij 'Hulp en Recht.' Een van deze betreft mijn eigen email notificatie van misbruik op seminarie College Hageveld in Heemstede, waar ik als interne student woonde in de periode 1968-1974. Mijn ouders hebben grote financiele offers moeten maken om hun oudste twee zoons op Hageveld te laten studeren. Ik denk dat ik mag stellen dat ik welhaast het beste prive onderwijs in Nederland in die tijd heb mogen ontvangen, ware het niet dat mijn leven daar onleefbaar is gemaakt door misbruik ervaringen met twee priesters en leken leraar: een was regent, de ander senior groups begeleider van de jongste jongens, en de derde was Engelse leraar.

In maart zijn er een aantal reacties binnengekomen op artikelen die verschenen op de website van Radio Nederland Wereldomroep en in het NRC Handelsblad, en die verwijzen naar misbruik op Hageveld. De reden van mijn schrijven direct naar u, is van wege het feit dat Hageveld als seminarie, internaat en school toendertijd onder het bisdom Haarlem viel. Als zodanig zou u als verantwoordelijke bisschop ook betrokken zijn in misbruik kwesties die zich op Hageveld zouden hebben afgespeeld. Het ligt niet in mijn bedoeling om in dit schrijven in details te treden. Het is mogelijk dat u reeds een en ander ter ore is gekomen over seminarie College Hageveld via Hulp en Recht of via andere bronnen. Ik ben zelf nog steeds bezig om een zo complete mogelijk persoonlijk misbruik relaas in rapport vorm samen te stellen. Zodra dit gereed is wordt het als volledige melding en klachten geschrift naar Hulp en Recht en naar Commissie Deetman doorgestuurd. Een eerste contact heb ik met beide reeds in de eerste helft van maart dit jaar gemaakt. Als slachtoffer van misbruik in een katholieke instelling heb ik uw herderlijke brief van 10 maart gelezen en bestudeerd. Ik ben over het algemeen blij met uw empathische reactie, maar heb wat aantekeningen. Ook ben ik benieuwd hoe de bijzondere verantwoordelijkheid van de kerk zich practisch gezien gaat uitpakken. In de tweede paragraaf verwijst u naar de groep van daders als een 'weliswaar kleine groep paters, broeders en zusters'. De mij tot nu toe bekende getuigenissen van andere ex-Hagevelders vertellen me dat deze groep ook priesters en leken leraren omvat die niet in uw brief genoemd worden. Of u de feitelijke misstanden in katholieke internaten niet heeft vermoed of zoals Mgr. Simonis het uitdrukte dat voor de kerk leiding gold: 'wir haben es nicht gewusst', kan ik begrijpen. Feit is dat daders in deze stille compliciteit in gesloten gemeenschappen hun gedreven praktijken met hun macht positie konden voortzetten en exploiteren. De daders 'hatten es auch nicht gewusst' in de zin dat ze zich niet konden plaatsen in de vernedering van hun slachtoffers. Stilte maakt ook de kerkelijke authoriteiten medeplichtig. Voor slachtoffers heeft deze stilte een andere betekenis: geen externe validatie van hun ervaringen, in stilte verder vrezen en lijden, en proberen te overleven, alleen. Mei 2010 gemeld bij Hulp en Recht. Ik voel hier een aarzeling. Melden bij de kerk heb ik eerder gedaan en de reactie was teleurstellend. Misschien heb ik ongelijk maar voorlopig voelt het bij mij nog als biechten bij de duivel. Heb bij -Hulp en Recht- melding gemaakt van misbruik van mij op Klein Seminarie Rolduc tussen 1962 en 1968. Dit seksuele misbruik vond bijna dagelijks plaats. Steeds door dezelfde leraar/priester/biechtvader. Hij is inmiddels gestorven. Heb de beerput steeds zoveel mogelijk dicht proberen te houden. Na alle publicaties van de laatste tijd kan dat niet meer. Ook ik heb enorm mijn twijfels of een door de kerk opgerichte commissie de juiste is om nu eindelijk eens schoon schip te maken. Veel sterkte met je aktie. Juni 2010 beste bert smeets ben blij met je reactie.....graag wil ik mijn verhaal doen..al hoewel het heel zwaar voor mij is..........ben namelijk onder behandeling van een maatschappelijk werkster...............heb geen vertrouwen in de welzijn...........heb me zelf altijd weer overeind geholpen.maar ja ik vind dat het nu wel moet en heb weer een poging gewaagd............want verdriet en vooral woede gaat mij parten spelen..........had ook al een brief naar hulp en recht gestuurd niet dat ik daar vertrouwen in had.en van hun kreeg ik een brief terug dat ik moest schrijven naar de comissie deetman en dan moest ik daar mijn verhaal doen ...........nou mooi niet het mag van mij in de openheid heb ik geen problemen mee..... maart 2010 Nu hoor ik van een lotgenote dat ze door Hulp en Recht is afgewezen omdat ze niet in een internaat

woonde tijdens het misbruik Ik woonde ook niet in een internaat, maar leerde en werkte intern, mijn belaagster werkte daar ook Het kan toch niet zo zijn dat alleen mensen die in internaten woonden geholpen worden? Maar ook mensen die in andere situatie's misbruikt worden?? Dat ook dit de aandacht verdiend en er ook voor die slachtoffers hulp zal zijn? Ik hoop dat ik hier een antwoord van u op zal krijgen! Ik ben ben wel ontzettend blij dat er EINDELIJK!!! aandacht aan wordt besteed en dat slachtoffers naar buiten mogen komen met hun verhaal Eindelijk wordt opengegooid dat religieuzen ook actieve pedofielen kunnen zijn. _______________________________________________________ In 1992 schreef ik P de waarheid. Dankzij hem was/is mijn leven één grote chaos. Hij heeft me mijn vader, mijn moeder, mijn familie en mijn vertrouwen in de mensheid ontnomen. In 2004, twee dagen na kerst, kreeg ik antwoord. Er lag er een anonieme ongefrankeerde envelop in de brievenbus. Ik herkende het handschrift direct. Het was een schuldbekentenisje van P. mét 4 briefjes van 50 euro. Ik vond dat zó beledigend dat ik het geld meteen retourneerde (zie bijlage). In september 2008 kreeg ik de kans persoonlijk mijn verhaal te doen bij bisschop Punt te Haarlem. P. werd op het matje geroepen, bekende dat hij tot op heden een verhouding heeft met mijn moeder en dat hij mij, een zus en broer seksueel misbruikt heeft. P. zou worden gesuspendeerd. Eind november 2008 ontving ik daar een verslag over van bisschop Punt, die melding van deze zaak zou maken bij de instelling Hulp&Recht (zie bijlage). Begin januari 2009 belde de secretaris van bisschop Punt, vicekanselier Jhr Mr van Weede met het verzoek of ik er niet voor kon zorgen dat het bezit/geld van P. verdeeld zou worden onder de 3 seksueel misbruikte kinderen. Dit naar aanleiding van een klaagtelefoontje van P. aan Van Weede. Blijkbaar eiste mijn broer onder bedreiging smartengeld van hem. Dat heeft hij naar zeggen ook gekregen. Ik heb Van Weede erop gewezen dat de kerk mij niet voor hun karretje kan spannen. Dat ik het schandalig en onverantwoord vind van de kerk om mij in te zetten om de zaak van mijn broer, die ik amper of nooit zie dóór de situatie, te sussen. In april 2009 belde een andere broer me ontzet n.a.v. een aankondiging in de nieuwsbrief dekenaat Amsterdam; alsof er niets gebeurd is vierde P. in juni zijn 60-jarig jubileum. Van Weede's antwoord: eens een priester altijd een priester. Op internet las ik dat P. bloemen kreeg van de kerk en zijn jubileum thuis vierde met oud-parochianen. Volgens Van Weede berustte dit alles op een communicatiefout. Naar aanleiding van al het seksueel geweld door geestelijken over de hele wereld heb ik in maart 2010 een open brief aan de Volkskrant gestuurd en aan de instelling Hulp&Recht gevraagd of bisschop Punt wel melding had gemaakt van mijn zaak, omdat ik nog steeds geen reactie had ontvangen. Hulp&Recht wist van niks. Door deze totaal onverwachte en onbetrouwbare wending eiste ik wegens gederfde levensvreugde schadevergoeding. Daarop kwam het voorstel om een afspraak te maken met advocatenkantoor V, met Mr B. Op 21 april 2010 belde Van Weede over het artikel in de Volkskrant. Hij wilde weten wie daarachter zat. Tevens vertelde hij n.a.v. van het krantenartikel dat P. in mei 2009 het bisdom had gebeld. Hij wilde van zijn suspensie (die hem dus maar nét was opgelegd) af om zijn 60-jarig jubileum te vieren. Na het doorlopen van de Hulp&Recht procedure heeft Mr B. begin maart 2010 mijn aanklacht ingestuurd. Het is nu wachten op de zitting met de commissie BAC. Deze zal in de eerste helft van september plaatsvinden. Zij adviseren daarna bisschop Punt en zo is het rk-circeltje weer rond. Beste Bert, Ook ik ben slachtoffer van sexueel misbruik door een kapelaan in Arnhem. Mijn zaak loopt al zo'n anderhalf jaar bij Recht en Hulp - B.A.C. Ik ben naar de pers gegaan met mijn verhaal en dat staat vandaag in de GELDERLANDER - Arnhem editie. In de bijlage een kopie. Ik ben al heel lang bezig geweest om de dader op te sporen , wat uiteindelijk is gelukt maar hij was toe al overleden. Ben wel in contact gekomen met een zus van hem, die helaas de volgende dag ook

overleden is. Ik heb nog wel het graf van de dader opgezocht, en daar hardop mijn beklag gedaan. Mijn zaak is 14 December 2009 voor de commissie B.A.C. geweest en heb tot op heden geen uitspraak ! Kun je mij aangeven hoe ik mij kan aanmelden? En hoe zit het met de eventuele kosten. Gezien het feit dat ik door de hele misbruik zaak ook nog eens in de W.I.A. ben terecht gekomen en mijn baan heb verloren door ziekte. Ben ik niet bij machten om veel onkosten te kunnen maken. Geef mij a.u.b. wijze raad ! Bedankt voor je verhaal op TV en wens je ook veel sterkte toe! ----- Oorspronkelijk bericht ----- Van: R.C.G. E Aan: [email protected] Verzonden: vrijdag 12 maart 2010 11:00 Onderwerp: Sexueel misbruik Arnhemse Kapelaan Beste Bert, Ook ik ben slachtoffer van sexueel misbruik door een kapelaan in Arnhem. Mijn zaak loopt al zo'n anderhalf jaar bij Recht en Hulp - B.A.C. Ik ben naar de pers gegaan met mijn verhaal en dat staat vandaag in de GELDERLANDER - Arnhem editie. In de bijlage een kopie. Ik ben al heel lang bezig geweest om de dader op te sporen , wat uiteindelijk is gelukt maar hij was toe al overleden. Ben wel in contact gekomen met een zus van hem, die helaas de volgende dag ook overleden is. Ik heb nog wel het graf van de dader opgezocht, en daar hardop mijn beklag gedaan. Mijn zaak is 14 December 2009 voor de commissie B.A.C. geweest en heb tot op heden geen uitspraak ! Kun je mij aangeven hoe ik mij kan aanmelden? En hoe zit het met de eventuele kosten. Gezien het feit dat ik door de hele misbruik zaak ook nog eens in de W.I.A. ben terecht gekomen en mijn baan heb verloren door ziekte. Ben ik niet bij machten om veel onkosten te kunnen maken. Geef mij a.u.b. wijze raad ! Bedankt voor je verhaal op TV en wens je ook veel sterkte toe! Met Vriendelijke Groeten, Ruud E. Bisdom probeert nog steeds onder haar verantwoordelijkheid uit te komen! Toe geven dat je fout zit en dan nog proberen er onderuit te komen. Dat is momenteel de strategie van het Bisdom Utrecht. De Commissie Beoordeling en Advies van Hulp en Recht, Heeft geoordeeld over mijn aanklacht wegens seksueel misbruik door kapelaan H.Boonk, in de jaren 60 gebonden aan de St Walburgiskerk en St.Walburgisschool te Arnhem. Deze commissie B.A.C. Heeft het Bisdom Utrecht het advies gegeven mijn klacht gegrond te verklaren, door dat dit voldoende aannemelijk was gemaakt. Het Bisdom Utrecht onder leiding van Mgr.W.J. Eijk heeft dit advies overgenomen. En mij een A4 tje gestuurd met de mededeling dat het hun spijt. (dit was in het kort de inhoud) Echter aan de in mijn klaagschrift gesommeerde schadevergoeding voor mijn jaren lange medische zorg die niet of slechts gedeeltelijk door het ziekenfonds wordt vergoed, gaat men voor het gemak maar aan voorbij. Men beroep zich dan weer op de verjaringstermijn, die door de RK Kerk altijd voor dit soort zaken als niet ter zaken doende is verklaard. Dit is o.a. een uitspraak van Mgr. Simonis in het programma Paul en Wtteman. De slachtoffers moesten altijd op de eerste plaats komen verklaarde hij. Maar als het werkelijk om een schadevergoeding gaat is men plotseling van gedachten veranderd. Het zal wel te maken hebben met de vele slachtoffers die deze Kapelaan 'en zelfs na dat bekend werd wat hij allemaal op zijn kerfstok had nog gepromoveerd werd tot Pastoor in Albergen' op zijn geweten had. Zelfs na zijn overplaatsing ging inmiddels 'Pastoor' H.Boonk gewoon door met zijn ziekelijke praktijken. Zelfs nadat hij door de huishoudster in de sacristie was betrapt met zijn broek op de knieën, bezig een misdienaar te misbruiken, ging deze 'Pastoor na een waarschuwing van Het Bisdom Utrecht gewoon door. Al dit soort praktijken zijn onderbouwd met verklaringen en bewijzen

van slachtoffers en zelfs van de oud Vicaris Generaal van het bisdom Utrecht Mgr.Vermeulen. Dit alles is gebundeld in een dossier waar op de commissie B.A.C. haar mening op heeft gebaseerd. Echter dit is blijkbaar voor de Aartsbisschop Eijk niet voldoende, om aan te nemen dat slachtoffers er vandaag de dag nog steeds problemen mee hebben en zich tot op heden moeten laten behandelen door professionele hulpverleners en psychologen. Men blijft de gevallen van seksueel misbruik binnen de RK.Kerk maar bagatelliseren en geeft zo de slachtoffers wederom een schop na! R.E ___________________________________________________ 1961-1962 2010 Een en ander heeft bij mij wel geleid tot een aantal nogal grote en zware kompleksen, waarmee ik in mijn verdere leven tientallen jaren heb "geworsteld". Destijds, rond 1961 / 1962 heb ik mijn moeder en stiefvader van een en ander op de hoogte gebracht. Ik werd NIET geloofd (mijn moeder was nogal zeer fanatiek katholiek), maar er volgde vrijwel onmiddellijk een auto-rit van Maastricht naar Bleijerheide voor een langdurig gesprek met de (nieuwe) "overste" van het internaat (ik meen met te herinneren dat dat broeder D. was, een "goeie", waarvan ik nooit problemen heb ondervonden. Ik moest langdurig op de parkeerplaats in de auto blijven wachten en als het nodig zou zijn dan zouden ze mij wel roepen. Na afloop van het gesprek werd mij door mijn moeder o.a. het volgende verteld: a. de overste had toegegeven dat hij op de hoogte was van het feit dat er een enkele keer sprake was van "licht" sexueel misbruik b. als er een officeel onderzoek zou gaan plaatsvinden (en dat wilde IK) dan zouden naar alle waarschijnlijkheid de betreffende broeders worden overgeplaatst naar een plaats waar geen jongens waren, ze zouden dan bijvoorbeeld op het land moeten werken en voor de rest van hun leven "met een kruis boven hun hoofd rondlopen". c. met name DEZE uitspraak heeft mijn moeder en stiefvader er uiteindelijk toe gebracht van iedere verdere aktie af te zien. Daarna heb ik mijn hele verhaal gedaan aan een tante, een zus van mijn moeder, die is direkt op zoek gegaan naar een maatschappelijk werkster. Uiteindelijk werd die gevonden, destijds was deze maatschappelijk werkster woonachtig aan de Groot Hertogsingel te Maastricht. Na het eerste gesprek tussen mijn tante en de maatschappelijk werkster werden mijn verhalen andermaal NIET geloofd. Ik moest dan zelf maar "verschijnen". Dat heb ik dan ook onmiddellijk gedaan en daarna werd ik WEL geloofd. Procedure destijds was dat de maatschappelijk werkster allereerst een klacht indiende bij de Parochie Sint Lambertus (Emmaplein Maastricht) en daarna zou de Parochie kontakt opnemen met het Bisdom Roermond. Eind van "het liedje" was echter dat uiteindelijk alles niet verder kwam, er wederom geen onderzoek zou gaan plaatsvinden en alles ging de doofpot in. Ik gaf echter niet zomaar op en dacht aan al de jongens die nog in B. zaten. Die wilde ik "helpen" en ik deed toen het volgende. Ik schreef bijna mijn hele verhaal op en stuurde dat naar de Redaktie van De Telegraaf. Maar ...... na enige tijd kreeg ik het volgende antwoord, wat ongeveer neerkwam op: a. men had mijn "verhaal" met belangstelling gelezen b. men had uiteindelijk toch moeten besluiten, dat een en ander niet geschikt was voor publikatie in een van hun bladen en men wenste mij uiteraard het beste toe. Ik dacht destijds "het beste idee van de wereld" te hebben, want destijds gold De Telegraaf als een soort "sensatie-krant" en daarmee zou ik alles wel even aan de grote klok hangen en "wraak nemen" op het hele zootje in B. Verkeerd gedacht natuurlijk, iedere publikatie of dergelijke zou destijds De Telegraaf een zeer groot aantal abonnees hebben gekost. Maar daar had ik met mijn jonge verstand niet aan gedacht. Het verhaal dat dit soort zaken inmiddels "verjaard" zijn, gaat niet helemaal op. Zoals u kunt lezen heb ik begin zestiger jaren het nodige geprobeerd, maar ben met mijn hoofd steeds tegen een muur aangelopen. Er KON DESTIJDS gewoon geen klacht of aangifte worden gedaan omtrent dit soort

zaken. Alles moest (met geweld) meteen de doofpot in. Bij Hulp en Recht kon ik - tijdens paniek- toestanden verzond ik een e-mailbericht waarin ik contact zocht- na 5 dagen op zeker tijdstip terugbellen: de woorden "hulp" en "recht" moeten uit de naam verdwijnen. Je kan vervolgens zelf nagaan wat er dan overblijft! Ik vond wel direct een aandachtig oor bij ds. Grandia van het meldpunt SMPR bij het Ikon pastoraat: binnen 10 minuten nadat ik gebeld had maakte hij geheel onverplicht( want het meldpunt fungeert niet voor de RK Kerk) één uur voor mij vrij gevolgd door een afspraak voor nog een gesprek een week later. Een wereld van verschil in vergelijking tot de ijselijke RK-benadering _______________________________________________ Arnhem Datum referentie onderwerp 14 oktober 2010 Uw e-mail d.d. 8/11 oktober 2010 Geachte mevrouw P. Uw bovengenoemde e-mail heb ik via het secretariaat van het Aartsbisdom Utrecht in goede orde ontvangen. In deze e-mail herinnert u er aan dat u eind jaren '90 de klachtprocedure van Hulp en Recht (HR 97/08) heeft doorlopen wegens het feit dat u seksueel misbruikt bent door een Benedictijner pater die destijds behoorde tot de Sint Willibordsabdij te Doetinehem. Ik realiseer mij terdege-dat deze ervaringen op u een-uiterst pijnlijke uitwerking hebben gehad en hoogstwaarschijnlijk nog steeds hebben. Naar aanleiding van de uitspraak van de Toetsings- en Advies Commissie van Ilp en Recht d.d. 10 februari 1999 heeft de toenmalige vicaris-generaal van het Aartsbisdom Utrecht, Mgr. Dr. P.A.G Rentinck, op of omstreeks 23 maart 1998 een gesprek met u en uw man gehad. U schrijft nu in uw email: "Ook zou ik recht hebben gehad op een gesprek met de heer Simonis maar is verder niet gebeurd". In antwoord op uw verzoek per e-mail dat het Aartsbisdom Utrecht op zeer korte termijn alsnog een gesprek van u met (inmiddels) emeritus-aartsbisschop kardinaal Simonis arrangeert, bericht ik u als volgt: Destijds heeft Mgr. Rentinck in zijn ambt als vicaris- generaal van het Aartsbisdom Utrecht, dat betekent namens de toenmalige aartsbisschop kardinaal Simonis, een gesprek met u en uw echtgenoot gehad. Mgr. Rentinck heeft bij die gelegenheid te kennen gegeven dat hij geschokt was door wat u door de betrokken pater is aangedaan en hij heeft u zijn medeleven betoond. Bij navraag verzekerde Dr. Rentinek mij heden dat hij u nimmer een (vervolg)gesprek met kardinaal Simonis heeft belooft Uit de mij ter beschikking staande stukken blijkt ook niet dat het Aartsbisdom Utrecht u anderszins heeft meegedeeld of toegezegd dat u recht had of heeft op een gesprek met kardinaal Simonis. De betrokken pater, die zoals u weet inmiddels is overleden, behoorde als monnik tot de Benedictijner Sint Will i brordsabij. Om die reden heeft vicaris-generaal Rentinck over uw klacht, over de klachtprocedure en over de maatregelen die naar aanleiding van de datum referentie pagina 14 oktober 2010 2 / 2 uitkomst van de klachtprocedure tegen de betrokken pater zijn genomen onderhouden met de aansprakelijke religieuze oversten van de betrokken Abt Dom P. van den Biesen osb en daarna met zijn opvolger Abt Dom M osb. Laatstgenoemde is als de huidige abt van de Sint Willibrordsabdij te kerkordelijk gezien de aangewezen persoon om met u in gesprek te gaan. Zijn adres is; Abt Dom M.. van den H D Vandaag heeft Dom Van den Heuvel osb mij telefonisch meegedeeld dat hij van harte bereid is om met u in gesprek te gaan. Erop vertrouwend uw vraag hiermee te hebben beantwoord, teken ik met hoogachting en vriendelijke groet, +krikr. dr. Th.C.M. Hoogenboom Hulpbisschop van Utrecht Vicaris-generaal

Zeddam, 18 oktober 2010 Geachte Heer Hoogenboom, Ik dank u voor uw snelle reactie op mijn e-mail d.d. 8/11 oktober 2010. Op uw antwoord die ik per brief van 14 oktober 2010 heb ontvangen wil ik toch enige kanttekeningen /opmerkingen. maken. Ik vind het ontzettend jammer en ben er zeer in teleurgesteld dat u nog geen afspraak gemaakt hebt voor een gesprek tussen toenmalige aartsbisschop Simonis en ondergetekende. Ik vind nog steeds dat ik recht heb op een gesprek. Ik zal proberen u uit te leggen waarom ik nog steeds gebrand ben op een gesprek en ga er dan ook vanuit dat na het lezen van mijn brief u wel degelijk tot een gesprek wilt overgaan. Het klop inderdaad dat mijn man en ik op 23 maart 1998 een gesprek hebben gehad met vicaris Rentinck. Ook klopt het dat de heer Rentinck mij geen gevolggesprek met de heer Simonis beloofd had, daar is zelfs niet over gesproken. Ik heb dus ook helemaal niet beweerd dat dr Rentinck dat mij beloofd zou hebben.. Waarom ik vicaris Rentinck verkozen had voor een gesprek boven aartsbisschop Simonis zal ik hierna verwoorden. Ik had mevrouw Meijssen, u welbekend, imiddels overleden, als vertrouwenspersoon bij de procedure hulp en recht. Mij is toen toegezegd dat ik recht had op een gesprek met de bisschop, in mijn geval was dat aartsbisschop Simonis. Toen, op dat moment, heb ik gekozen voor de hulpbisschop, en wel om die reden omdat ik bang was voor een confrontatie met de heer Simonis, omdat hij mij overkwam als een zeer conservatief iemand. U moet namelijk niet vergeten dat het een uiterst zeer pijnlijke zaak was om hier mee aan de slag te gaan. Ik had in de achterhoek iets losgemaakt wat ontzettend veel onder de plaatselijke bevolking leefde. De kerk liet mij overkomen alsof dit een incident was wat seksueel misbruik betrof en ik had bescherming nodig, misschien wel een soort vader, en was daarom op dat moment niet gediend bij conservatief gedrag. Ik heb zelf nadat het gesprek op 23 maart met Dr. Rentinck had plaatsgevonden nog heel veel zelf moeten opknappen om de betreffende Pater uit UW parochie Gaanderen, waar hij werkte en nog steeds in gezinnen kwam uit zijn ambt te zetten. Mijn doel was kinderen beschermen tegen misbruik vanuit uw kerk. Verder schrijft u mij dat Dr Rentinck contacten had onderhouden met de aansprakelijke religieuze oversten. Ook hier moet ik u bij vermelden dat dit gebeurd is na vele malen aandringen van mijzelf. Als dat aandringen niet van mij was uitgegaan dan was de betreffende pater nooit uit zijn ambt gezet. Hierin heeft het bisdom rijkelijk in tekort geschoten. Een klachtenbrief van met name de traagheid van het bisdom en hulp en recht hierover door mevrouw Meijssen is nog in mijn bezit. Op 15 januari 1999, dus bijna een jaar later nadat ik het gesprek met Dr Rentinck had gehad heb ik nog een schrijven van Dr. Rentinck gekregen (zie kopie) Hij heeft mij toen zijn hulp aangeboden. En dit bedoelde ik te zeggen dat ik recht heb op een gesprek met de heer Simonis. Ik ben NU zelf zo ver dat ik een gesprek met hem AANDURF en er zelfs grote behoefte aan heb omdat ik vind dat dit thuishoort tussen dr Simonis en mij. Ik vind dat ik dan recht doe aan mijzelf, aan mijn man, aan mijn kinderen, en aan alle mensen die op dit moment aan het stoeien zijn om hun trauma's te kunnen verwerken indien zij dit nog kunnen. Tevens had ik van u gehoopt en verwacht dat u zelfs een gesprek zou aanbevelen omdat dit in het belang van zowel de kerk als de burgers zou zijn. Ook had ik verwacht dat de heer Simonis zelf ook een gesprek met mij zeer op prijs zou stellen alleen al omdat de r.k. kerk pretendeert transparant te willen zijn. Laten we er dus niet te lang mee wachten want dan krijgen we misschien het probleem dat we qua leeftijd elkaar niet meer kunnen spreken en dat zou jammer zijn. Het heeft verder weinig zin om mij door te verwijzen naar abt van de Heuvel. Daar heb ik in het verleden allang gesprekken mee gehad zoals ook met de paters van desbetreffende abdij. Dit is voor mij allang verleden tijd en daar ben ik klaar mee. Waar het mede om gaat is het volgende: Er zijn vele mensen die door misbruik van priesters

jarenlang opgenomen zijn in de psychiatrie of door zelfdoding om het leven zijn gekomen. Op dit moment zitten er nog veel te veel mensen in de psychiatrie wegens misbruik. Ik heb met een hulpverlener van de psychiatrie gesproken op 29 september bij de Deetman-bijeenkomst . Dit doet mij ontzettend veel pijn mede omdat ik ook die ervaring heb. Ook ik heb op het randje van de dood gestaan door mijn zelfmoordpoging. Dit heeft allemaal te maken met het misbruik vanaf de jaren veertig. . Ook weet u dat ik als katholiek onder het bisdom Utrecht val en niet onder de orde van een abt. En uiteindelijk gaat het om MIJN belang en het belang van mijn medemensen en niet om de belangen van het instituut kerk. Bisschoppen kunnen ons daar wel in helpen door helemaal open en eerlijk te zijn zodat heling kan plaatsvinden. En dat is toch wat God het liefst zou willen zien. Indien een oom een neefje of nichtje misbruikt verwacht ik dat dan het kind bij zijn vader of moeder terecht kan die het helpt hem of haar te beschermen en niet doorverwezen wordt naar iemand die part nog deel heeft aan het geheel. Wij zoeken naar bescherming, erkenning en vooral echte liefde want die missen wij terwijl de behoefte enorm groot is .Ik vind dat er naar die belangen gekeken moet worden. Dus u begrijpt dat ik nog legio vragen heb aan dr Simonis. Verder heb ik mij gemeld bij de heer Deetman. Ik verwacht dan ook niet dat u mij daar naar doorverwijst maar een afspraak maakt tussen de heer Simonis en mij en mijn man zoals ik u al eerder verzocht heb. Ik ga er dan ook vanuit dat de heer Simonis hier van harte naar uitziet. U kunt deze afspraak maken op mijn huisadres, Oude Doetinchemseweg 73 7038BG te Zeddam. De brief stuur ik u zowel per mail als per post. Wederom alvast dankend en wachtend op een snelle reactie uwerzijds. Hartelijke groeten Joke.P.April 2010 Vanmorgen heb ik uw mails via de website en rechtstreeks naar mij gelezen. Ik hoorde ook, dat u gebeld had afgelopen week tijdens mijn afwezigheid. Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik onder de indruk ben van uw verhaal en dat het mij spijt dat dit is gebeurd. Ook al gaat uw verhaal niet direct over een frater maar de medebroeders in Nederland voelen zich geconfronteerd met de daden van medebroeders en/of medewerkers op onze scholen en internaten. Dit heeft in het verleden tot verschrikkelijke gevolgen geleid maar ook tot op de dag van vandaag kent dit zijn gevolgen. Er is sprake van verslagenheid en men vindt het dan ook meer dan nodig onze verontschuldigingen aan te bieden aan mensen zoals u, die door het misbruik slachtoffer geworden zijn. Graag zou ik u dit persoonlijk willen zeggen. Mocht u er prijs op stellen om met mij in gesprek te gaan dan ben ik daartoe bereid. Stuur mij uw bericht en dan komen we tot een afspraak. Hartelijke groeten Frater Wilfried van der Poll, Provinciaal Overste. ik was gek genoeg uit het veld geslagen iets waar ik naar verlang (gehoord te worden) was opeens een berg waar ik niet tegen op kan, de paniek is nu een beetje toegeslagen ik ben bang dat ik geen goed gesprek met hem kan voeren teveel spanning ik ben bang dat het bla bla gaat worden ik ben gewoon bang , bang voor een teleurstelling help, of weet u iemand die mij hier mee wil helpen ____________________________________________ November 2010 Geachte heer Smeets, Op 2 maart jl., heb ik mij aangemeld bij Hulp en Recht. Ben er inmiddels achter dat ik daar in ieder geval niets van te verwachten heb. Mijn klachten hebben betrekking op Huize St. Josepf te Heer (Cadier en Keer). Daar ben ik vanaf 1968 5 jaar lang misbruikt geweest door 3 afzonderlijke broeders/paters. Zou mij daarom willen aansluiten bij uw organisatie. Heb aan dit verleden een PTSS aan overgehouden en ben mede daardoor 100% arbeidsongeschikt, heb nooi kunnen studeren en mijn leven hangt van drama's aan elkaar. Heb veel op uw site gelezen en u in de media gezien. Zelf heb ik daar een goed gevoel bij en de

indruk dat er werkelijk iets wordt gedaan. Kunt u mij informeren of het mogelijk is om mij bij u aan te kunnen sluiten. Met vriendelijke groet, Beste Bert, Nog bedankt dat je mij ondanks de drukte nog even hebt gebeld. Ik ben P D 68 jaar en ben in twee parochies te Rotterdam misbruikt en mishandeld. Dit was omstreeks 1953. Ik was lid van de verkennerij Xaverius groep(hopman van Meurs). De aalmoezenier van de Xaverius-groep was kapelaan Spronk, deze was gevestigd in de kathedrale kerk, Westzeedijk/ Vollenhovestraat. Na afloop van de verkennerij werd ik door kap.Spronk meegenomen om hand in hand naar zijn kamer te gaan om te biechten. Ik ben daar sexsueel misbruikt gedurende 2 jaar. Ook ben ik bij het schoolzwemmen door 2 mede-kap. van Spronk lastig gevallen en betast onder water. Daarnaast ben ik fysiek mishandeld door een geestelijke van de St.Josephparochie aan de kruiskade. Ik was toen woonachtig in de Mauritsstraat 110B en kreeg bijbelles. In een groot aantal gevallen moest ik nablijven en ging de deur op slot en werd dan geschopt en geslagen door de geestelijke die de bijbelles gaf. Ik ken de naam niet meer van deze lafaard, wel was hij heel groot en zwaar en had handen als kolenschoppen en een oog stond uit het lood. Ik heb op 27 februari, naar aanleiding van het VK-artikel het meldpunt geschreven en gevraagd of ka.Spronk nog in leven was. Ook heb ik gevraagd naar de toenmalige personeelsbezetting van de Josephparochie om deze lafaard alsnog te traceren, maar het antwoord van hulp en recht was na al die tijd, dat er 2 kerken zijn afgebroken en geen tijd hebben om dit uit te zoeken. Ik ben met Deetman en hulp en recht helemaal klaar en wil me graag bij jullie aansluiten. Wel heb ik mijn rechtsbijstandverzekering ingeschakeld om alsnog de kerk te dwingen om met gegevens van deze 2 geestelijken te komen. Door al dit gedoe de laatste tijd heb ik voor het eerst in mijn leven hulp van een psycholoog nodig. Veel sterkte Bert en succes gewenst ______________________________________________________________________________ Utrecht, woensdag 19 november 2008 Betreft: Hulp en Recht procedure Weledelzeergeleerde heer B. Ik heb u eerder een brief doen toekomen gericht aan aartsbisschop Wim Eijk om mijn ongenoegen te tonen over de behandeling die ik van Hulp heb Recht heb ontvangen. Door omstandigheden heb ik een kerkelijke procedure wegens seksueel misbruik moeten starten tegen mijn ex-pleegvader, een emeritus pastoor, nog steeds werkzaam. De katholieke stichting die deze procedure aanbiedt heet Hulp en Recht. In plaats van slachtoffers op een eerlijke volwassen en menswaardige wijze te behandelen wordt een staaltje 'damage controll' toegepast waar je als slachtoffer veel schade van ondervindt. Het niet aanleveren van processtukken een volstrekt onverwachte daderconfrontatie, het consequent niet nakomen van geagendeerde afspraken, artikelen en procedurele regels, het zijn maar een paar voorbeelden. De door de bisschop zelf ingestelde beoordelings en adviescommissie heeft na de rechtszitting zwart op wit het advies gegeven excuses aan te bieden voor het ook door hen geconstateerde seksueel misbruik en heeft ook vastgesteld dat aangeklaagde seksuele gevoelens heeft voor kinderen van rond de 12 jaar (lees jongens). Aartsbisschop Wim Eijk weigert dit advies (excuus) uit te voeren en laat aangeklaagde gewoon aan het werk. Klagen tegen deze manier van handelen kan bij de bisschop zelf en dat heb ik tot twee maal toe volstrekt tevergeefs gedaan.

Het kan toch niet zo zijn dat de katholieke kerk op deze wijze met zijn verantwoordelijkheid omgaat? Ik hoor heel graag van U, Hoogachtend en met vriendelijke groet, Utrecht 24 oktober 2008-11-03 Weledelgeleerde heer K Naar aanleiding van het advies van de BeleidsAdvies Commissie (BAC) van de Stichting Hulp en Recht, gedateerd 4 augustus jl., kom ik na rijp beraad tot het volgende besluit inzake de klacht die u tegen Z.E.H. xxx emeritus pastoor, hebt ingediend en die eind maart dit jaar door de stichting is ontvangen. Ik neem het advies van de BAC over om Z.E.H. geen maatregelen op te leggen. Uit het advies van de BAC blijkt hoe moeilijk de bewijsbaarheid is met betrekking tot de onderhavige kwestie. Graag zou ik een toelichting willen geven op het feit dat de door de procedure bij klachten van seksueel misbruik (Regelingen R.-K. Kerkgenootschap Nederland, nr 12) voorgeschreven termijn is overschreden. Volgens art. 18,1 hiervan had ik binnen een termijn van 30 dagen na ontvangst van het advies van de BAC tot een beslissing moeten komen en u daarvan op de hoogte moeten stellen. De overschrijding van deze termijn vindt haar rechtvaardiging in het feit dat aangeklaagde vanwege zijn hoge leeftijd en broze conditie niet in een eerder stadium door ondergetekende kon worden gehoord, hetgeen volgens genoemd artikel is vereist alvorens de bisschop tot een besluit komt. Hoewel dat niet is vereist volgens de procedure, heb ik in aanwezigheid van de vicaris-generaal u in de gelegenheid gesteld om ook tegenover mij uw verhaal te doen. Dit leek mij goed, gelet op de psychische stress waaraan u in uw jeugd en ook uw latere leven hebt blootgestaan. Dit gesprek had uitdrukkelijk niet tot doel het onderzoek te heropenen, maar vond plaats vanuit pastorale zorg voor u. Graag ben ik bereid om een bemiddelende rol te vervullen om te bekijken hoe u vanuit het aartsbisdom pastorale begeleiding kan worden aangeboden. Tegen de beslissing kan binnen een termijn van tien nuttige dagen bij mij bezwaar worden aangetekend. Tegen mijn beslissing op een eventueel bezwaarschrift, kan beroep aangetekend worden bij het Diocesaan Bureau voor Geschillen, welke rechtsgang is beschreven in het Wetboek van Kerkelijk Recht, deel V, Afdeling 1 (canon 1733-1739 CIC) U alle goeds toewensend verblijft, Met vriendelijke groet, Mgr.dr. W.J. Eijk, aartsbisschop van Utrecht Utrecht, vrijdag 7 november 2008 Uw referentie: zaak AK versus Z.E.H. xxx, emeritus pastoor. Weledelzeergeleerde Monseigneur Eijk, In reactie op uw schrijven 24 oktober betreffende uw besluit over mijn klacht tegen Z.E.H. xxx, emeritus pastoor, graag het volgende. Gezien uw pertinente weigering het advies van de BAC over te nemen, evenals enig argument te verschaffen waartegen zinvol verweer mogelijk is, beëindig ik, onder zwaar protest, de procedure van Hulp en Recht; zaak 2008, - versus xxx.. Met deze gang van zaken is niemand gediend. Mede met oog op toekomstige klanten van Hulp en Recht, waar ik mij bijzonder ernstig zorgen over maak, zal ik, niet meer gehouden aan geheimzinnigdoenerij, mijn relaas ter beoordeling aanbieden

aan deskundigen en (uiterst selectief) publieke media. Ik dank u voor uw aanbod voor bemiddeling aangaande pastorale begeleiding. U alle goeds toewensend verblijft, Met vriendelijke groet, Slachtoffer seksueel misbruik door priester niet ondersteund door RK Kerk Edward Koning (pseudoniem) is zelfstandig adviseur contractmanagement en startte in maart 2008 een procedure bij de instelling Hulp en Recht. Dit orgaan is door de bisdommen in het leven geroepen om slachtoffers van seksueel misbruik door priesters pastorale en juridische bijstand te geven. Ook is de instelling ervoor om seksueel misbruik te bestrijden en te voorkomen. Edward, je bent in maart 2008 een procedure begonnen. Waarom? 'Als gevolg van een zeer onveilige thuissituatie kon ik als twaalfjarige feitelijk geen kant op. Daarom was de impact van het seksueel misbruik door de pastoor die zich mijn situatie leek aan te trekken bepaald niet gering. Daar heeft een lang en moeizaam inhaalproces tegenover gestaan. Ik kon mijn verhaal volstrekt niet voor mij houden maar wist ook dat het civielrechtelijk al 16 jaar verjaard was. Juist toen kreeg ik allerlei signalen die hebben geleid tot de aanklacht bij Hulp en Recht. Recente berichten over mogelijke recidive, geruchten over aanklachten en een persoonlijke melding van een mislukte aanklacht door een verstandelijk beperkt medeslachtoffer bepaalden mijn positie uiteindelijk definitief. Zwijgen is dan geen optie meer. Een poging tot persoonlijke bemiddeling is direct gesneuveld en bij de zoektocht naar hulp, recht en erkenning (ook voor medeslachtoffers) zonder publieke beschadiging, kwam ik via internet ten slotte uit bij de landelijke instelling Hulp en Recht.' Hulp en Recht biedt verschillende vorm van ondersteuning van slachtoffers. Bijvoorbeeld een pastoraal gesprek, het inschakelen van een mediator, het toewijzen van een vertrouwenspersoon en/of een juridische procedure. Welke hulp heeft Hulp en Recht je concreet aangeboden? Hoe heb je deze ondersteuning ervaren? 'Je krijgt een intakegesprek met een katholieke functionaris - in mijn geval studentenpastores - die desgewenst doorverwijst naar een speciaal door de bisschop benoemde katholieke juridisch adviseur. Deze adviseur stelt vervolgens de aanklacht op. Het intakegesprek vond plaats in een niet-neutrale omgeving (pastorie) en was uitermate neutraal. Geen enkele emotionele feedback. Het probleem werd begroot, er werd medegedeeld dat het niet gemakkelijk zou worden en ik werd doorverwezen naar een jurist. Met duizend en één vragen op zak konden zij geen enkele informatie geven over ondersteuning in welke vorm dan ook. Ik kreeg het advies maar eens flink te gaan sporten terwijl ik me juist door (ook) fysieke uitputting had afgemeld voor de tennis- en volleybalcompetitie. Een muur van onverschilligheid en waarschuwing rijker. Het werd niet alleen 'niet gemakkelijk' maar, naar zou blijken, het begin van een ongehoord slopend proces.' 'Het gaat te ver om alle punten van kritiek op het juridische advies te bespreken. Twee curieuze zaken wil ik er uit lichten. De procedurele informatie zoals je kunt lezen op de website van Hulp en Recht is onvolledig en daardoor onjuist. Er bestaan nog vijftien pagina's juridische tekst met nogal ingrijpende en zelfs tegenstrijdige aanvullingen op de procedure. Dit krijg je pas ter plekke bij de juridische adviseur te lezen. Dat kun je dan (proberen) door te nemen om vervolgens er achter te komen dat ook de juridische adviseur niet precies kan uitleggen hoe proces zal gaan verlopen Dat kan namelijk niemand aan de hand van deze beide documenten. De taak van de juridische adviseur bestaat (slechts) uit het opstellen van de aanklacht op basis van een mondelinge verklaring. Dat is dan ook, na correcties mijnerzijds, gebeurt. In de vaste veronderstelling dat mijn dossier met documenten, getuigenissen en verklaringen, die aan de schuldvraag en (de te verwachten) poging tot omkering van schuldvraag door aangeklaagde weinig

twijfel overlaten, dan toch zeker bij de beoordelingscommissie aan bod zou komen.' Je hebt kritiek op de procedure van Hulp en Recht. Hoe gaat die procedure volgens jou in zijn werk? 'De procedure start op het moment dat je van de juridische adviseur schriftelijk bericht krijgt dat de beoordelingscommissie het klaagschrift heeft ontvangen. Bij iedere stap in de procedure wordt vervolgens systematisch de procedureel afgesproken deadline overschreden, geeft Hulp en Recht systematisch enige tijd niet thuis, wordt systematisch benodigde informatie onthouden en wordt alle initiatief tot het aanzwengelen van het vervolg van de procedure overgelaten aan de klager. Je bent, vertrouwend op de juistheid van de juridische artikelen van de procedure en het daarin geschetste tijdpad, zonder enige steun helemaal zelf je proces aan het voeren met de hulp van een stichting die keer op keer de eigen procedurele afspraken niet nakomt. Zo staat in de procedure dat de voorzitter van de beoordelingscommissie enkele weken voor de zitting per aangetekend schrijven locatie en het tijdstip doorgeeft. Dat ben ik pas op het allerlaatste moment door er enorm achter heen te zitten te weten gekomen.' Wat ging er in jouw procedure mis? 'Om niet weer meteen te zeggen 'al het mogelijke' ook hier één van de vele voorbeelden. Na stad en land afgebeld te hebben kreeg ik één dag voor de zitting het verweerschrift van de aangeklaagde. Dit gebeurde pas nadat ik zelf had aangeboden het document op te komen halen. Hulp en Recht wilde het document aangetekend versturen zodat ik het dus na de zitting had kunnen ontvangen. Ter zitting bleek het meest cruciale deel van het verweerschrift niet meegestuurd te zijn geweest met als gevolg een geslaagde poging tot omkering van de schuldvraag door aangeklaagde én beoordelingscommissie.' In één van de gesprekken die je hebt gehad bij Hulp en Recht werd je onverwacht geconfronteerd met de pastoor die jou misbruikte. Wat gebeurde er precies? 'De juridische adviseur heeft, maanden voor de zitting, gevraagd of ik bezwaar had tegen een eventuele daderconfrontatie omdat het als mogelijkheid in de vernieuwde procedure was opgenomen en daarom wellicht onvermijdelijk was. Ik heb even duidelijk vermeld daar alleen in overleg en met persoonlijke ondersteuning van een vertrouwenspersoon mee in te stemmen. Mijn partner ben ik eeuwig dankbaar zijn dat ze is blijven aandringen mee te gaan naar de zitting want eenmaal voor het gerechtsgebouw aangekomen stond daar in de kleine loge van de personeelsingang de dader met secondant pontificaal voor de ingang en even later werden we een klein vergaderkamertje ingeloodst met een viertal commissieleden en een tafelschikkingen van koffiekopjes die er op neer kwam dat de aangeklaagde zo een beetje op mijn schoot kwam te zitten. Zoiets heeft meteen invloed op de manier waarop je in staat bent jezelf en je zaak te verdedigen. Zeker als je ook nog eens meteen volstrekt onverwacht door die commissie uitgebreid aan de tand wordt gevoeld aan de hand van een onbekend en gefalsificeerd document waarmee jezelf als dader wordt neergezet.' Je noemt dat de strategie van Hulp en Recht het voorkomen van verdere imagoschade is. Waarom denk je dat? 
 'Waarom haken zoveel klagers af? Hulp en Recht beperkt imagoschade door geen enkel onderzoek in de zaak te verrichten: mijn huisarts had tijdens zijn telefonisch spreekuur bijvoorbeeld heel graag in een kort gesprek even korte metten gemaakt met aantijgingen uit het verweerschrift aangaande Borderline gedrag.' 'Hulp en Recht beperkt imagoschade door de procedure op alle mogelijke wijzen te frustreren: geen enkele informatie, post komt niet aan, e-mails en telefoon worden niet beantwoord, onprofessioneel gedrag alom. Hulp en Recht voorkomt imagoschade door klachten zonder directe getuigen niet ontvankelijk te verklaren en vervolgens statutair te vernietigen zodat getuigenissen eenvoudigweg verdwijnen. Dat gebeurde ook in mijn zaak. Hulp en Recht beperkt imagoschade door commissieleden die menen te goeder trouw zijn, niet te informeren over het verloop van de procedure: de beoordelingscommissie kan adviseren dat een klacht gegrond is en excuses vereist zijn

(zoals in mijn geval): de aartsbisschop kan besluiten hieraan geen enkel gehoor te geven.' Je hebt een brief aan mgr. Eijk geschreven. Wat verwachtte je van hem? 
 'Volgens de procedure zou ik binnen dertig dagen na de zitting zijn besluit op de deurmat hebben maar opnieuw geen enkele respons. In de brief aan mgr. Eijk heb ik gevraagd snel tot een besluit te komen. Wederom na enkele weken wachten kwam er een zogenoemd besluit. Zonder het procedureel vereiste bijzijn van een lid van de beoordelingscommissie heeft Mgr. Eijk een privé-onderhoud gehad met zijn aangeklaagde functionaris en zijn vertrouwensman. Vervolgens is Mgr. Eijk niet alleen volkomen afgeweken van het advies van 'zijn eigen' beoordelingscommissie, ook de vereiste 'uitgebreide argumentatie' om dit afwijken te verantwoorden ontbreekt volledig. Slechts één 'inhoudelijke' opmerking van de Mgr. over deze zaak:' Uit het advies van de BAC blijkt hoe moeilijk de bewijsbaarheid is met betrekking tot de onderhavige kwestie'. Geen enkele referentie aan de rechtszaak, beoordelingscommissie, het als eindconclusie door de commissie geconstateerde misbruik, het eindadvies van de commissie schriftelijk excuus aan te bieden, het eindadvies van de commissie, aangeklaagde de teleurstelling van de bisschop kenbaar te maken. Niets, behalve een onverklaarbaar excuus dat aangeklaagde, die op volle toeren diensten draaide, niet eerder gehoord kon worden vanwege een te zwakke fysieke conditie. De Beoordelings Advies Commissie is in het besluit 'omgedoopt' in Beleidsadviescommissie zodat de indruk gewekt wordt dat het document een beleidsadviesgeschil betreft. Ondanks eerdere aanwijzingen en aanklachten tegen zijn functionaris heeft Mgr. Eijk besloten geen maatregelen te nemen. Tegen deze wijze van beëindiging van een bijzonder aangrijpend proces dat bijna een jaar in beslag had genomen, kon alleen nog in beroep gegaan worden bij Mgr. Eijk zelf. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt.' De procedure is nog niet afgerond. Toch zoek je de publiciteit. Wat is de reden daarvan? De gang van zaken is voorgelegd aan de nuntius, de leden van de beoordelingscommissie, Hulp en Recht en mijn juridisch adviseur maar van geen van de aangeschrevenen heb ik een teken van leven ontvangen. Noch mijn probleem, noch dat van andere slachtoffers is opgelost en dan rest nog slechts openheid van zaken. Ook dat is de betrokkenen schriftelijk medegedeeld. 'Ik voel me ernstig misleid en geschaad door de handelwijze van Hulp en Recht en kan toekomstige klagers vooralsnog sterk aanraden een eigen jurist als vertrouwensman voor de procedure en de gesprekken in te schakelen. Daarnaast bied ik mijn dossier aan voor serieus onderzoek naar deze gang van zaken.' Vanwege de gevoeligheid van het onderwerp is de naam Edward Koning gefingeerd. Utrecht, dinsdag 7 oktober 2008 Betreft: zaak 2008 versus A.A. xxx Geachte Monseigneur Eijk, Met verwijzing naar het telefoongesprek dinsdag zeven oktober met vicaris-generaal Hoogeboom en zijn, mij in totale verbijstering latende, mededeling dat de uitslag van de BAC-procedure in ieder geval met veertig dagen is uitgesteld, graag het volgende. Het advies aan U van de Beoordelings- en Adviescommissie gedateerd 4 augustus heb ik in Utrecht een dag later ontvangen. In de bijgaande brief van mevrouw Feenstra wordt 'ter verdere afwikkeling' verwezen naar artikel 18 van 'de Procedure'. Volgens die tijdsplanning zou vóór vijf september 'de beslissing' definitief bekend zijn. Tien september ben ik, op eigen initiatief, te weten gekomen dat er een gesprek met U en vicaris-generaal Hoogeboom zou gaan plaatsvinden. In tegenstelling tot mijn veronderstelling een kort laatste gesprek te hebben om de zaak af te ronden, de commissie had immers 'gesproken', werd maar liefst anderhalf uur ingeruimd opdat ik, opnieuw,

mijn hele verhaal kon houden. Aan het eind van dat gesprek, kwam de melding dat ook 'de versie' van pastoor xxx aangehoord zou worden. Hoewel verrast door dat bericht leek me dat 'in de rede te liggen'. U en ik hebben vervolgens afgesproken dat de beslissing 'binnen enkele weken' bekend zou worden. Ik heb me daar, met mild protest, wijzend op het slepende karakter en de psychische belasting, bij neergelegd omdat het 'nog niet gelukt' was een 'afspraak met de pastoor xxx te maken'. Zeven oktober heb ik opnieuw zelf geïnformeerd naar de status van 'de zaak'. Vicaris-generaal Hoogeboom heeft me vervolgens bericht dat net een dag eerder een uitgebreid gesprek met pastoor xxx had plaatsgevonden en dat de zaak eindelijk gewogen en beslist kon worden. Daar zou enige tijd mee gemoeid zijn en er werd begrip verlangd voor de verlenging van de beslissingsperiode en een mogelijke uitspraak liet in ieder geval tot medio november op zich wachten, Ik heb mij gecommitteerd aan de BAC- procedure en artikel 18 daarvan, met alle verantwoordelijkheden, regels en afspraken die daaraan verbonden zijn. Dat is een zeer bewust genomen en goed doordachte keuze geweest waarbij uitgebreide informatie aangaande de professionaliteit van de BAC en het niets aan duidelijkheid overlatende tijdspad de doorslag hebben gegeven. Er is mij van tevoren nimmer op welke wijze dan ook verteld, uitgelegd of bekend gemaakt dat er opnieuw een maanden in beslagnemende weging van verklaringen, zonder eenduidige einddatum, zou plaatsvinden. Zo dat wel was gebeurt, had ik dat zeer beslist afgewezen. Ik kan mij niet committeren aan een procedure die elke transparantie ontbeert en waarvan doel en oplossing mij zo langzamerhand volstrekt onbekend zijn geworden. Aanvullende waarheidsvinding en onderzoek in mijn persoonlijke of medische dossiers had vele, zoniet alle, 'misverstanden' bij voorbaat kunnen oplossen maar ook daartoe is, zo hebben mijn huisarts, psychiater en endocrinoloog verzekerd, (opnieuw) geen enkel verzoek ingediend. Van mijn enorme gemis aan psychologische en procedurele ondersteuning heb ik tijdens het gesprek al eerder melding gemaakt. Die beleving is niet verminderd. De voorgestelde verlenging is niet in overeenstemming met 'de Procedure' en ik betreur het dan ook zeer dat toch van ons verlangd wordt hieraan mee te werken. Het is zowel voor mijn partner als voor mijzelf een ondraaglijke gedachte nog langer de psychische en de toenemende fysieke gevolgen van dit proces te moeten ondergaan. Wij zitten vast, onderhand al meer dan een half jaar, wij willen door met ons leven. De voorwaarden lijken me meer dan billijk. Ik vraag U zeer dringend, met oog op de tijdsoverschrijding van BAC artikel 18 en uw toezegging van 15 september om 'binnen enkele weken' tot een beslissing te komen, toch op zeer korte termijn en gaarne voor eind volgende week, tot besluitvorming over te gaan. Het wachten en de onzekerheid is niet langer op te brengen. Drs. A. K Geachte heer M, We hebben elkaar 23 juni in het Haagse ontmoet. U bent op Internet eenvoudig te traceren. Ik benader u niet omdat ik persoonlijk iets tegen u heb. Dit is een eenmalig contact wat mij betreft. U bent lid van een Beoordelingscommissie die deel uitmaakt van een procedure. Die procedure deugt van geen kanten en ik verzeker u dat niemand van de BAC deze procedure zelf protestloos zou ondergaan. Ik neem het recht u op de hoogte te stellen van het verloop van de procedure en ben doende deze hele wijze van handelen publiekelijk aan de kaak stellen. Ik verwacht dat u afstand neemt van deze gang van zaken en afziet van verdere deelname. Ik hoop u voldoende geïnformeerd te hebben maar ben graag bereid vragen te beantwoorden. Vriendelijke groet, Drs. A K Utrecht, vrijdag 7 november 2008 Uw referentie: zaak 2008 - Z.R, emeritus pastoor.

Weledelzeergeleerde Monseigneur Eijk, In reactie op uw schrijven 24 oktober betreffende uw besluit over mijn klacht tegen R, emeritus pastoor, graag het volgende. Gezien uw pertinente weigering het advies van de BAC over te nemen, evenals enig argument te verschaffen waartegen zinvol verweer mogelijk is, beëindig ik, onder zwaar protest, de procedure van Hulp en Recht; zaak Met deze gang van zaken is niemand gediend. Met oog op toekomstige klanten van Hulp en Recht, waar ik mij bijzonder ernstig zorgen over maak, zal ik, niet meer gehouden aan geheimzinnigdoenerij, mijn relaas ter beoordeling aanbieden aan deskundigen en (uiterst selectief) publieke media. Ik dank u voor uw aanbod voor bemiddeling aangaande pastorale begeleiding. U alle goeds toewensend verblijf ik, Met vriendelijke groet, AK De Jongeren Pastor van Zoetermeer Mijn verhaal begint in 1981, ik was toen twaalf jaar en zat in de vijfde klas van een RK basisschool in Zoetermeer. Op die school kreeg ik weinig tot niets mee van het geloof. Ook thuis werd er niet veel met het geloof gedaan. Ik was gedoopt en ik heb mijn eerste communie mogen doen. Maar behalve de Kerst, kan ik mij niet herinneren dat ik met mijn ouders naar de kerk ging. Terug naar het begin, een schooldag in 1981. De les werd onderbroken door de directeur van de school. Hij kwam de klas binnen samen met een man die ik nog nooit had gezien. Hij werd voorgesteld als de nieuwe pastor en hij wilde ons wat vertellen. De priester in kwestie is R V. Hij begon ons te vertellen over de Kerk, dat deed hij op een heel pakkende wijze. Hij wist alle leerlingen te boeien. Hij vergeleek de Kerk met een voetbalvereniging, de FC Kerk, en zette zo de verschillende gradaties van 'het erbij horen' tot aan 'betrokken zijn' uiteen. Elke keer als R weer op school was hoorde je uit alle hoeken weer de kreet: 'FC Kerk'. Met zijn verhalen wist hij me ook te boeien. Ik werd nieuwsgierig en kwam naar hem met vele vragen, die hij geduldig en met flair beantwoordde. Hij was toen nog een jonge vent en wist de aansluiting met de Zoetermeerse jeugd feilloos te vinden. De kerk werd weer voller en jonger. Zo kreeg hij het officieuze predicaat Jongeren pastor, eerst door de Zoetermeerse Jongeren, maar dat werd dankbaar door het gehele pastores team overgenomen. Rond het begin van de zomer (1981), het buiten zwembad ging weer open, waren er de gehele openingsweek feestelijkheden. Op zaterdagavond was er gratis 'Moon light swimming'. Samen met wat jongens in mijn buurt hadden we al heel wat feestelijkheden bezocht en dat moon light swimming leek ons ook wel wat. We deden er erg lacherig over en begonnen elkaar uit te dagen om er naar toe te gaan. We kregen toestemming van onze ouders en mijn buurman ging mee als begeleider. Daar zagen we R ook rondlopen. Dat was ons wat, we hebben de pastor gezien in zijn blote piemel! Met dat verhaal zouden we zeker de blits maken op school. Ik kan me niet meer herinneren of we daarmee ook echt de blits hadden gemaakt. Mijn interesse voor het geloof en de kerk groeide. Mijn honger naar informatie werd gestild door de jongeren pastor. Ik werd misdienaar, vanwege mijn leeftijd en inzet werd ik al snel hulpkoster. Ik ging veel met R mee om te assisteren bij dopen, uitvaarten en huwelijken (als misdienaar/koster). Zo heeft hij me ook eens meegenomen naar een priesterwijding in de Kathedraal van Rotterdam. Ook heb ik daar de olie-mis mogen bijwonen.

Naast de kerkelijke uitstapjes nam hij me ook mee voor andere uitstapjes. We gingen vaak naar het zwembad. Of gewoon met de auto een eindje rijden, op een verlaten parkeerterrein mocht ik bij hem opschoot zitten. Ik mocht sturen; gas geven, schakelen en remmen deed hij. Niets was hem te gek leek wel. Bij hem thuis mochten we (ik was niet de enige die geregeld bij hem thuis kwam) op zijn computer spelletjes spelen. Op mijn twaalfde/dertiende werd mijn vader plotseling heel ziek. Het werd heel spannend of hij er nog wel bovenop zou komen. R kwam geregeld langs voor een praatje, niet alleen met mij maar ook met mijn moeder. Gelukkig kwam mijn vader er weer bovenop en ging het leven nagenoeg weer op de oude voet door. Zo rond mijn veertiende /vijftiende werd ik koster. Mijn contacten met R vonden bijna dagelijks plaats, ik sprak meer met hem dan met mijn ouders. Ik was aardig aan het puberen thuis, daar wist hij heel subtiel in te stoken. Wanneer ik een conflict had met mijn ouders, gaf hij me vaak gelijk maar wist dat te larderen met inpraten tot verzoening en geduld hebben met mijn ouders enzovoort. Ik begon die vent te verafgoden, hij was mijn vriend, mijn mentor, mijn held. Naast dat hij graag zwom, bezocht hij ook geregeld de sauna. Ik wist wel wat en sauna was, maar was er zelf nog nooit geweest. En zo ging ik met hem mee naar de sauna, van één bezoek volgden er meer. Ik zag er geen kwaad in er gebeurde ook niets bijzonders. Tot die ene keer, ik was toen nog veertien/vijftien jaar. Het was in de Mauritskade, Den Haag. In die sauna was een rustruimte die bestond uit verschillende hokjes die goed waren afgeschermd. Daar probeerde hij iets, hij begon me te betasten. Dit voelde heel ongemakkelijk en ik weerde me af, dat was gelukkig voldoende. Hij liet het daarbij en heeft bij mij op dat vlak nooit meer iets geprobeerd. Tijdens de terugreis begon R op me in te praten. Of ik wist wat pedofilie was, dat ik dit stil moest houden. Zeker niet over praten met mijn ouders. Hij gebruikte hier geen dreigementen, hij speelde in op mijn gevoel. Het 'klieren' zoals hij het noemde, zou verkeerd begrepen kunnen worden. Dat zou ik toch niet willen? Zijn positie/status naar mij toe was voldoende om gehoorzaamheid af te dwingen. Ik hield mijn mond en dat bleef zo voor zo'n tien jaar als het niet meer was. Het aantal uitstapjes namen af, het samen de sauna bezoeken stopte helemaal. Omdat ik wel een inschatting ging maken over wat veilig zou zijn. Over het incident spraken we af en toe nog wel. Ik kreeg zo ook veel te horen over zijn eigen jeugd/verleden. Zijn wortels lagen in Scheveningen. Hij had zijn moeder al op jonge leeftijd verloren. Zijn vader was hertrouwd, maar het boterde niet tussen R en zijn stiefmoeder. Hij ging naar het kleinseminarie om vervolgens naar het seminarie te gaan. Hij heeft mij ook verteld over zijn ervaringen daar, zijn eigen eerste seksuele ervaring was ook op het seminarie. Hij liet zich er niet over uit of dit met mede studenten betrof of anderen. Op het seminarie stond hij onder de hoede van Ad Simonis, R omschreef zijn relatie met Simonis als meer dan gewoon een student - leraar relatie. De ontmoetingen tussen R en Simonis, waar ik getuige van mocht zijn, waren ook zeer hartelijk. In mijn beleving meer vriendschappelijk dan collegiaal (laat staan dat er iets van een hiërarchieke afstand zichtbaar was). Ik heb veel gezien en gehoord over wat er achter de schermen afspeelde binnen de parochie. Ruzies tussen pastores, enorme ego's onder de leken en hun angst om ook maar iets te verliezen van hun status/machtspositie binnen de parochie. Zaken waar een normaal denkende volwassen persoon heel snel zijn bedenkingen zou hebben. Doordat ik hier op zeer jonge leeftijd 'in rolde' werd het allemaal heel gekleurd gebracht door R waardoor mij de kans is ontnomen om hier neutraal naar te kijken. Als R een probleem had of kritiek had op iemand, maakte hij die persoon belachelijk. Niet openlijk maar enkel tegenover vertrouwelingen, waar ik deel van uitmaakte. Die personen werden voor mij een doelwit van spot. En al puberend stootte ik geregeld tegen de vele heilige huisjes onder het vrijwilligersbestand van de parochie, trapte ik geregeld op de vele lange tenen die een aantal vrijwilligers binnen de parochie hadden. Ik schuwde geen enkele confrontatie en ik nam geen blad voor de mond. Dat kwam R goed uit, want

in zijn positie kon hij niet alles zeggen. Elke keer weer was hij er om de boel te sussen, nam hij het voor me op. Ik kreeg ook het gevoel of ik alles kon maken, wat ik niet zag was dat hij de zaken zo voor elkaar kreeg zoals hij het graag zag. Dat zag ik pas veel later... Binnen de kostergroep bestond ook veel onenigheid. De groep bestond ook uit een drietal oudere personen en een drietal pubers, waar ik er één van was. De ouderen waren de hoofdkosters, de jongere de hulpkosters. Die situatie bleek niet te werken en zo werd de hiërarchie afgeschaft en iedereen was gelijk. Na verloop van tijd, en verschillende wisselingen van samenstellingen, werd die hiërarchie weer hersteld met een nieuwkomer. De groep bestond toen uit het jonge drietal met een ouder iemand die meer de rol van 'beheerder' op zich nam dan koster. Er kwam dus weer een oudere binnen de groep, die meteen hoofdkoster zou zijn. Dat viel bij ons jongeren niet in goede aarde, ik was inmiddels 18/19 jaar. Met Pasen 1988 klapte de bom tussen het jonge drietal en de nieuwe 'hoofdkoster'. We werden aan de kant gezet, geschorst en uiteindelijk ontslagen. R kon niets voor ons doen, het was schijnbaar ook niet in zijn belang. In september 1988 kwam ik op voor mijn dienstplicht, mijn contacten met R en de kerk zwakten af. Mede omdat ik in Duitsland werd gelegerd. Tijdens verloven had ik wel contact met R, maar dat waren meer de 'komt het gelegen...' bezoekjes. In de nazomer van 1989 stond ik op een gegeven dag (datum weet ik niet meer) voor de deur van R. Maar R was er niet, een non deed open. Die non kende ik, die kwam één keer in de week schoonmaken. Zij wist me te vertellen dat R weg was, waarheen kon (wilde) ze niet zeggen, enkel dat hij overspannen was. Wanneer hij er weer zou zijn was onbekend. Ik wilde meer weten, ik vond dat ik recht had om te weten hoe het met hem ging en waar hij zat. Na genoeg te hebben gezeurd bij verschillende personen kreeg ik een telefoontje van R zelf. Hij was niet echt overspannen, hij was op de vooravond van mijn bezoek door de politie van zijn bed gelicht. Er was aangifte tegen hem gedaan van ontucht. Het was duidelijk dat hij niet meer als priester zou terugkeren in Zoetermeer. Hij zat toen nog wel in Zoetermeer, hij zat bij een gezin 'ondergedoken' in afwachting van nieuwe huisvesting buiten Zoetermeer. Hij heeft een tijd in een klooster gezeten in Zeist, ik ben daar een paar keer bij hem langs geweest. Over de situatie waarin hij zich bevond, zag R zich als slachtoffer. Die drie jongens, die tegen R aangifte hebben gedaan, hadden hem in de val laten lopen. Hij was vernederd door de politie van Zoetermeer. Het was schandalig om hem 's-nachts van zijn bed te lichten en hem op het bureau zo lang vast te houden dat hij in een cel moest slapen. Op aanraden van zijn advocaat is R in therapie gegaan. Dat zou een goed signaal afgeven aan de rechter en positief zijn voor de strafmaat, zei die advocaat. R ging dus in therapie om een zo licht moegelijke straf te krijgen... Maar die drie jongens waren niet zijn enige slachtoffers. In de gesprekken die we toen hadden kwam naar boven dat hij als kapelaan in Den Haag (Sportlaan) met zijn pedofilie ook in de problemen kwam. Het heeft toen niet tot een rechtszaak geleid, maar hij moest wel weg uit die parochie. Het zou toen gaan om 16 gevallen. Vanuit de Sportlaan kwam hij naar Zoetermeer. Waar hij huisvesting had met een andere priester in de pastorie. Met zijn huisgenoot kon hij totaal niet overweg. En zo kreeg R het voor elkaar dat hij uiteindelijk in de wijk waar hij wijkpastor was eigen huisvesting kreeg. En met die eigen huisvesting zijn eigen privacy, geen commentaar meer van een collega priester als hij gasten ontving op zijn kamer. En zo heeft hij in Zoetermeer weer veel slachtoffers gemaakt. Een voorzichtige schatting, die ik maak op basis van zijn informatie, stel ik op 40 slachtoffers (waar ik mezelf onder meereken). Ik heb in de loop der tijd zelf met meerdere Zoetermeerse slachtoffers contact gehad. Zijn voorkeur lag bij jongens vanaf 14 jaar, ongeveer dezelfde leeftijd die hij had bij zijn eerste

ervaring. Bij jongere jongens bouwde hij heel slim een vertrouwensband op (hij investeerde in ze), vanaf 17/18 jaar nam de belangstelling af. Naar meisjes keek hij niet naar om, zij vielen gelukkig niet onder zijn voorkeur. Over zijn therapie liet hij zich laagdunkend uit. Het was omdat het goed uit zou kunnen werken voor de strafmaat. Hij zat de tijd dus gewoon uit omdat het moest, niet om te leren omgaan met zijn geaardheid. Hij zag bij zichzelf geen probleem, de reden dat hij hierin was beland was door toedoen van anderen, niet door hem zelf. Op 25 januari 1990 (de januaristorm) moest hij voor komen. Een politierechter behandelde zijn zaak, daar was R heel blij mee omdat die naar zijn zeggen lichter straffen. Ook was hij heel gelukkig met het gegeven dat er geen journalisten in de zaal aanwezig waren. De uitspraak: zes maanden voorwaardelijk met een poeftijd van drie jaar. Hij was erg blij dat hij niet hoefde te zitten. Maar zijn droom was kapot gemaakt, hij wilde graag aalmoezenier worden. Hij vond dat wel mooi zo'n uniform. Maar door zijn strafblad kon hij dat nu wel op zijn buik schrijven. In het bisdom Utrecht kreeg hij in hetzelfde jaar een eigen parochie. In Amersfoort, de Henricus Parochie. Deze parochie was gelegen in de wijk Het Soesterkwartier, in die tijd een wijk met veel gebroken gezinnen en problemen. Kortom een ideale kweekvijver waar hij weer aan de gang zou kunnen gaan. Of dit het geval is geweest weet ik niet. Ik heb in 1990/1991 het contact verbroken, in een gesprek was ik op zoek naar spijt bij hem. Op een vraag van mij of hij wel besefte wat hij ons heeft aangedaan antwoordde hij resoluut: 'Ik ben ook maar een mens van vlees en bloed, ik heb ook mijn behoeftes'. Na dat gesprek had ik geen behoefte meer om met hem om te gaan of enig contact meer met hem te onderhouden. Ondanks mijn boosheid over en naar R toe, hield ik het voor mezelf. Ik kwam er niet mee naar buiten. Dat deed me geen goed, beetje bij beetje werd ik depressiever zonder dat ik dit door had. Relaties verliepen moeizaam en waren geen lang leven beschoren. In de meeste gevallen van mijn relaties lag het initiatief ook bij de ander en niet bij mij (zowel het beginnen als het beëindigen daarvan). Ik voelde mij ongemakkelijk wanneer ik bij vrienden was met jonge kinderen, als die in hun blote kont door het huis renden. Alleen door die ene zin van R die hij tegen mij zei: 'Omdat ik zo ben, hoef je niet bang te zijn dat jij ook zo wordt'. In 1995 was ik me wel bewust dat ik niet goed in mijn vel zat. Ik was meer met de dood bezig dan met leven. Nadat ik door een toevalligheid getuigen mocht zijn van een bevalling ging ik echter beseffen hoe waardevol het leven was (en is). Ik moest iets gaan doen, want anders kon ik net zo goed van twintig hoog naar beneden springen. En zo ging ik naar mijn huisarts, voor een verwijzing naar het Riagg. Ondanks waarschuwingen van lange wachttijden werd ik heel snel door het Riagg geholpen en werd er een traject gestart. Zo vertelde ik mijn verhaal ook aan goede vrienden, mijn ouders en mijn zus. Daar bleef het een tijd bij. Ik was blij met hun begrip en steun, maar misplaatste schaamte en schuldgevoelens remde mij om het aan de grote klok te hangen. Later heb ik er ook over gesproken met drie verschillende priesters in Zoetermeer. Maar op mijn kritische vragen over de rol van de kerk in deze kwestie kreeg ik nooit een bevredigend, laat staan een duidelijk antwoord. Gevoel van steun heb ik uit die hoek moeten missen. Aangifte doen heb ik ook geprobeerd. Er werd mij echter verteld dat dit geen zin meer had om dat mijn geval zou zijn verjaard. Onverrichter zaken had ik toen het politiebureau weer verlaten. Met een gevoel van onrecht. Ondanks mijn teleurstelling in de kerk en het rechtssysteem, was de steun en begrip groot genoeg om verder te gaan met de boel weer op de rit krijgen. Toen ik op een dag naar mijn therapiesessie ging, zag ik een man vanuit tegenovergestelde richting mijn kant op komen. Deze man leek als twee

druppels water op R. Terwijl we elkaar naderden overwoog ik wat ik zou doen zodra we tegenover elkaar zouden staan, toen besloot ik dat het niet waard was om mijn handen eraan vuil te maken. Pas op twee passen afstand zag ik dat het iemand anders was. Met die ervaring ging ik naar mijn sessie en heb ik aangegeven dat ik het de tijd rijp vond om te stoppen met deze sessies. Ik voelde mij een koning te rijk en was ervan overtuigd dat ik alles echt een plek heb weten te geven. Tot in 2003, tijdens een festival vertelde iemand mij dat hij R had gezien. Hij zag R in Utrecht, hij was in uniform, hij was aalmoezenier geworden. Omdat de persoon aardig beschonken was besteedde ik er weinig aandacht aan. Ik geloofde het ook niet echt, dat kon toch niet, hij had een strafblad. Daarnaast stond ik op het punt uitgezonden te worden naar Bosnië, na mijn uitzending zou ik wel nagaan of dat verhaal klopte. Het actiepunt neigde in de vergetelheid te verdwijnen tot ik eind 2003 op oefening was in Polen. Ik rolde in een gesprek met een Humanistisch raadsman over de rechtspositie van een militair geestelijk verzorger. Ik vroeg of hij gescreend was voordat hij werd aangenomen bij Defensie. Dat beaamde hij, dus vroeg ik hem hoe het mogelijk was dat iemand met een strafblad door de screening kon komen. Het antwoord moest hij me schuldig blijven, maar hij zou dat proberen uit te zoeken. Toen ik hem mijn verhaal vertelde om mijn vraag toe te lichten, kreeg hij heel snel door over wie ik het had. Zonder dat ik de naam van R had genoemd, deze raadsman had met R op het militair vormingscentrum Beukbergen gezeten. Een dag later kwam de raadsman naar me toe, hij had een officier van de militaire inlichtingendienst gesproken en mijn vraag doorgespeeld. De officier was verbaasd over het verhaal en zou dit terug in Nederland uitzoeken. Ik werd overvallen door woede. De kleine troost die ik nog had aangaande R was het feit dat hij zijn droom uiteen zag spatten, verdween voor mij als sneeuw voor de zon. Gevoel van verraad richting Defensie, mijn eigen werkgever, bekroop mij. Dit veranderde snel in verontwaardiging. Terug in Nederland kwamen er de toegezegde antwoorden en zo ook meer vragen. Afhankelijk van de functie wordt het niveau van screening bepaald, in R's geval was dit het laagste niveau. Ze wisten dat hij een strafblad had, maar niet waarvoor. De combinatie van zijn functie en het feit waar R voor veroordeeld was, wees niet op een mogelijk gevaar voor de staatsveiligheid. En daarmee was de screening afgehandeld en stond niets een aanstelling in de weg. Het verhaal wordt nog gekker, Defensie weet wel van zijn verleden, tijdens een plaatsing op Seedorf (Duitsland) was er tussen R en een militair een incident. De militair in kwestie bleek een slachtoffer van R te zijn, R werd overgeplaatst naar Nederland. Ook tijdens een uitzending kwam R een slachtoffer tegen, wederom een hoop tumult wat resulteerde in een repatriëring en wederom een aantekening in zijn dossier. Maar dat stond een omzetting van een tijdelijk contract naar een vaste aanstelling niet in de weg. In tegendeel, R werd bevorderd van kapitein naar majoor. Als verklaring op mijn vraag hoe dit mogelijk was: 'Van strafbare feiten gedurende zijn aanstelling is geen sprake, er bestaat juridisch geen grond om zijn aanstelling te beëindigen'. De kerk doet niets voor me, sterker nog, Bisschop Punt (als legerbisschop R's leidinggevende), houdt hem willens en wetens in het ambt. Het rechtssysteem liet me in de kou staan. En nu kan Defensie in deze ook niets voor me doen. Ik heb toen overwogen om het onder de aandacht te brengen bij de politiek (en zeer waarschijnlijk de pers), het aanschrijven van de fractievoorzitters van de Tweede Kamer of via de vaste Kamercommissie voor Defensie. Maar dan zou ik zelf uit de anonimiteit moeten stappen, daar was ik niet aan toe. Mijn collega's kennen mijn verhaal niet. En wil ik wel als klokkenluider te boek? Denkend aan het verhaal van Don Quichot de La Mancha, besloot ik om de zaak te laten voor wat het is. In maart 2004 heb ik mij laten uitschijven bij de Kerk. Waarom zou ik dit instituut steunen als dit instituut mij niet steunt? Hierop heeft de toenmalige pastoor van mijn parochie mij gewezen op Hulp & Recht. Omdat dit door de RK Kerk zelf in het leven is geroepen had en heb ik mijn bedenkingen op de onafhankelijkheid hiervan. Argwanend voor een nieuwe teleurstelling in het instituut kerk ben

ik hier niet op ingegaan. Begin 2010 barste de bom opnieuw. Ik was uitgezonden naar Afghanistan. Ondanks de grote afstand kregen wij wel de mogelijkheid om het nieuws te volgen. Zei het met een dag vertraging konden we wel dagelijks het 20.00 uur journaal van de NOS volgen. De nieuwsberichten over het seksueel misbruik binnen de RK Kerk trok mijn aandacht. De uitspraak van Simonis: 'Wir haben es nicht gewust', gedaan in TV programma Paul en Witteman trof mij hard. Ik heb met het meubilair staan smijten, ik kan mij niet herinneren ooit zo kwaad te zijn geweest. Ik had daarna een gesprek van ruim twee uur gehad met een vertrouwenspersoon. Uitgerekend Simonis, die R de hand boven het hoofd heeft gehouden, doet zo'n beladen uitspraak. Maar de conclusie van mijn gesprek met die vertrouwenspersoon is duidelijk. Ik heb dit nog geen plaats gegeven. En ik zal iets moeten ondernemen om het op de een of andere wijze toch af te sluiten. Daarom schrijf ik mijn verhaal op voor Mea Culpa United. Geen idee waar deze stap toe zal leiden. Maar één ding is voor mij duidelijk, iemand zal zich moeten verantwoorden voor de wanpraktijken binnen de Kerk. De priester R is kortgeleden met pensioen gegaan. Inmiddels weet ik dat een aantal van zijn slachtoffers wel bij Hulp & Recht hebben aangeklopt. Er zijn schadevergoedingen toegewezen en betaald. Ook heeft dit geresulteerd in een aantekening in zijn dossier dat hij nooit met kinderen mag werken. Op zich een prettig gegeven, maar dit hadden ze 30 jaar geleden ook kunnen doen als ze hem per se in het ambt hadden willen houden. Zo had ik heel anders op mijn jeugd terug kunnen kijken. En had ik aan het Riagg nooit een cent hoeven te betalen. DE KERKSTAAT (deel kinderbescherming / voorgdij) hallo bert. we hadden laatst een telefoongesprek en ik zou een bericht naar jou sturen met mijn verhaal. ik was een jaar of 4-5 toen ik met mijn broers en zussen uit huis zijn geplaatst, ik met mijn 2 broertjes gingen naar huize groenestein in den haag. ik had vreselijk heimwee naar mijn ouders en mijn zussen, ik weet dat ik vaak binnen moest blijven terwijl andere kinderen buiten speelden, ik weet dat ik bijna niet kon eten maar daar kreeg ik hulp bij , het staat allemaal nog in mijn hoofd gegrift! ik moest een keer spugen en ook deze keer had ik hulp van een zuster clementine ik spuugde in mijn bord. ik huilde ik moest het gewoon proberen het door te slikken ! ik heb dit bord een paar keer voor geschoteld gekregen welbegrepen met mijn kots erbij!] na verloop van tijd mocht ik bij de grotere jongens bij de broeders dus ik weet dat ik daar wel blij om was omdat ik dan wat meer vrij zou zijn , want als wij naar bed moesten bij de zusters hoorde ik altijd dat de grotere jongens altijd aan het voetballen waren , ik kwam in afdeling 3 terecht daar zat ook mijn broer jan dus dat was wel fijn voor mijn! wij hadden een broeder en een groepsleider, de broeder zijn naam was willybrordes ik weet niet of ik zijn naam goed spel, en de groepsleider was jo ,wij noemde hem altijd jojo maar wel dat hij het niet hoorde! hij was altijd gemeen en sloeg graag met zijn stok die hij veel bij hem had omdat hij veel last had van zijn rug! ik heb dit een keer tegen mijn vader gezegd en wat ik daarvan hoorde dat mijn vader hem geslagen had of het echt waar is weet ik niet. verder over die broeder : we zaten wel eens rond om de tafel, hij zat er dan ook bij. hij nam weleens iemand op zijn schoot, dus ook ik zat weleens op zijn schoot , ik weet nog dat ik een keer niet lekker zat en verschoof mij ik zette mijn af op zijn schoot , ik voelde dat hij een stijve had en wilde ervan af ! dat heb ik ook gedaan , op de slaapzaal kwam hij vaak tussen ons in zitten tot iedereen sliep! hij zat vaak naast mijn en een andere jongen, zijn naam ben ik kwijt. hij deed zijn hand onder de dekens door naar mijn geslachtsdeel , ik heb hem herhaaldelijk weg geduwd maar hij kwam telkens terug ! ik durfde ook niks te zeggen tegen mijn broer of iemand anders. ook niet tegen mijn vader! ik schaamde mijn eigen er voor! dit heeft hij herhaaldelijk gedaan ! ik plaste normaal nooit in mijn bed , maar toen dit grapje begonnen was kwam het mijn wel eens voor. ik liet het dan stiekem drogen omdat er jongens waren die het met regelmaat deden wel eens klappen kregen daarvoor had ik gehoord. ik heb zelf er een keer een einde aan willen maken door mijn zelf te verdrinken in het grootte bad ! ik vond het maar niks en wilde naar huis!!! ik weet niet hoelang dit eigenlijk allemaal

geduurd heeft , maar het moet echt wel enkele jaren geweest zijn. ik zit nu in het begin 5e klas lagere school, daar moest ik het horen dat ik wegging, ik vroeg het aan de broeder of het waar was hij zei niks ! binnen een hele korte tijd zat ik in huize st. joseph in het plaatsje heer onder maastricht. dat was een zware tegenvaller want ik had mijn hoop erop gezet dat wij naar huis mochten [voorgoed] niet dus! in st. joseph werd ik in tivoli geplaatst met mijn jongere broertje gerard, ik heb het een keer aan de stok gehad dat ik naar mijn bed moest omdat ik een opmerking had gezegd over een stukje wat op de tv uitgezonden werd , daar aangekomen kreeg ik ruzie met haar en zij wilde mijn slaan met de hak van haar schoen wat ik niet toeliet, broeder rudolf kwam binnen en hebben zij met zijn twee mijn geslagen enz: tussen haakjes heeft mijn broer gerard hun een keer betrapt dat ze elkaar aan het zoenen waren! op school in de 6e klas had de hoofdmeester er een houtje van om je een dikke bos sleutels op je gezicht te gooien omdat ik te zacht praten als hij wat aan mijn vroeg, ook dat jij je handen op moest houden zodat hij er lekker hard met een liniaal op kon slaan. dat was meester van bemelen of bemmelen. in refter 4 zat ene broeder tinus dacht ik die had er een gewoonte om je om je nek te pakken en met zijn vuisten en knokkels op je hoofd te blijven slaan . in refter 6 heb ik ook gezeten daar hadden wij broeder edmundus . daar was iedereen wel bang van hij was klein en gezet , ik heb heel wat jongens horen huilen terwijl zij op zijn kamer werden geroepen. volgens mijn werden zij dan met een stok geslagen, maar heb ook gehoord dat er verschillende jongens zijn verkracht! hij heeft ook een tijd in de congo gezeten en daar is ook het een en ander gepasseerd met kinderen wel te verstaan ! dit heb ik gehoord ongeveer 1 jaar geleden meneer jan van groenendaal destijds frater in refter 6 zou meer moeten weten van de gebeurtenissen in mijn groep , hij is er naderhand uitgestapt en is bij de reclasering gaan werken , ook ik heb onder hem gestaan! dit is het zo'n beetje maar zal ongetwijfeld dingen vergeten zijn . ik wil hier ook bij zeggen dat het mijn leven totaal heeft verziekt ! het beheerst nog steeds mijn leven en kan het niet verwerken wat er allemaal is gebeurd in mijn leven , tot mijn spijt heeft dit ook invloed op het leven van mijn vrouw en mijn dochter! agressie en fysiek krenken slaan ik zit aan de antie depressivaas seroxat diazepam lorametzepam heb veel spannings pijnen hoofdpijn oorpijn ect, ik hoop dat deze mail jou bereikt. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx ...........bedankt voor je berichtje............het gaat geukkig weer wat beter dan gisteren.............ja die herbelevingen .........die doen mij een beetje de das om............. die brengen mij hoge pieken en hele diepe dalen.............ja ik heb maar weer een poging gedaan bij de hulp verlening..al hoewel ik totaal geen vertrouwen in hulpverlening heb........maar ik moet wel..............wil ik verder kunnen met mijn leven............vanaf mijn vijfde heb ik al met dat soort instanties te maken gehad........kinderbescherming.....psygologische testen...vooral de kinderbescherming.........heeft ook een groot aandeel maar.......dan in de negatieve zin gehad ..het zijn niet alleen die klere nonnen geweest.........het veraad van de katholieke kerk naar mij mijn broers ...hun hebben er voor gezorgd dat mijn vader achter het adres kwam waar mijn moeder op advies van de kapelaan boelens of boeling ........ons onder gebracht had...en deze kapelaan briefde het door aan mijn vader..........zodat hij voor dat mijn moeder ons kwam halen .haar voor was.en dat is bepalend voor de rest van mijn leven geweest.................een traumatische vader een oud kniller .........vol frustraties zeer geweldadig.........en sexueel pervers........heb ik van mijn moeder gehoord................het gesticht waar wij werden onder gebracht voor de nacht......was in arnhem langs het spoor..........en ja daar waren ook nonnen....dus ook van de kerk.................kan mij nog herrinneren dat ik en de rest van de kinderen allemaal naakt moesten slapen....ik weet nog dat ik naast een indisch jongetje moest slapen bruin bij bruin.......de volgende ochtend stond mijn vader er om ons op tehalen.alle begin van jaaaaaaaaaaaaren lang ellende ...................lichamelijk en mentaal geweld.......voor vandaag stop ik ermee.ben blij dat ik me weer wat beter voel...........marjan...mag ik je bedanken..............het doet mij goed ...........dat ik het gevoel mag hebben dat ik erkend word........dat ik serieus genomen word...........dat er mensen zijn die horen naar wat ik vertel..........heb nog alleen maar te horen gekregen oa van mijn moeder ..je moet het maar allemaal vergeten....................maar dat zegt ze natuurlijk ook voor zich zelf.............het is voor haar ook zwaar geweest.....ik begin nu een band te voelen met mijn moeder.........ze is nu 81.................ons contact .is altijd als los zand geweest ...................zij is destijds hertrouwd met de stiefbroer van mijn vader hij woonde tijdens hun huwelijk bij ons.hij was zeeman en als hij aan wal was was hij bij ons in de kost .als mijn vader korporaal eerste klas..............hoge pieten naar duitsland moest rijden of nachtdienst had......dan lag

mijn moeder met mijn oom in bed ..............ik heb hun toen betrapt................jaren terug nam mijn moeder mij dat nog zeer kwalijk............wat mij ook zeer veel pijn en verdriet heeft gedaan is dat ze heeft drie dochters uit haar tweede huwelijk ....de middelste heet ook endah.....................begrijp ...........ik leef ...ik ben niet dood..maar zo heeft het wel gevoeld ............het ontkennen van mijn bestaan................marjan het is zoveel..............ben blij dat ik het met jou mag en kan delen..............iemand die weet hoe het voeld wat het met je doet .en hoeveel energie het kost .....om elke keer weer de kracht uit je zelf te moeten halen om uit dat verdomde diepe dal te komen..............op de raarste momenten .in 1 keer in een herbeleving te zitten......bij voorbeeld als je gezellig op een party bent of andere leuke gelegenheden...dat je 1in 1 keer het gevoel over je krijgt van ontzettende eenzaamheid .........afgeslotenheid ..........verdriet.......en een gevoel voor mij zo moeilijk te definieeren...leeg.................dan is er ook maar 1 ding .....ik moet naar huis................dan is het uit met de pret....................heel veel dank marjan....ben heel blij voor je..........dat je je leven weer terug hebt ..........dankzij therapie.....een hele fijne zondag........................ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx ik heb er wel over gesproken maar alleen met hulpverleners. ik ben waarschijnlijk via de raad voor de kinderbescherming in borculo geplaatst. ik herinner me de naam van iemand van de rvdk die bij ons thuiskwam. haar naam was juffrouw van der kerff. dit kwam omdat mijn moeder na de scheiding niet meer voor haar kinderen kon zorgen en alle kinderen in eerste instantie uit het huis werden geplaatst. ik was 8 jaar toen ik na veel omzwervingen in opvanghuizen en pleeggezinnen in borculo werd geplaatst (1964). het eerste opmerkelijke wat er gebeurde was een paar jaar later. een frater vitius gaf mij straf en ik moest op zijn kamer komen. daar moest ik mij van onder ontkleden en over zijn knie gaan liggen. hij heeft toen lang op mijn blote billen geslagen. een half jaar geleden heb ik met een vrouw gesproken die in de toenmalige groep op de leo-stichting heeft gewerkt en zij heeft mij bevestigd dat deze frater bekend was om deze dingen. ze zei mij ook over het fotograferen van jongens in half ontblote poses. dat bracht mij gelijk terug op een zaterdagmorgen toen ik vroeg meegenomen werd naar het zwembad. het was koud en we waren een van de weinigen. (de leostichting had de beschikking over een eigen zwembad). hij liet mij toen op het trapje van zwembad staan, in mijn zwembroek met mijn voeten in het water. ik heb er niets bij gedacht maar hoorde dus van die vrouw dat er later een hele verzameling bij hem is gevonden van dergelijke foto's van half ontklede jongens. veel later was ik snachts bang van het onweer en ik ben naar de dienstdoende frater bomans gegaan die toen in een eigen kamer sliep. ik mocht bij hem in bed liggen en voelde toen hoe hij met zijn stijve geslachtsdeel tegen mijn onderlijf aan het rijden was. daar stopt mijn herinnering ook. ik weet verder niets meer van wat er gebeurt is en wanneer en hoe ik weer uit zijn bed gekomen ben. een psychiater heeft mij gezegd dat ik de rest waarschijnlijk geblokt heb maar ik kan er verder dus niets over zeggen. daarna zijn er ook diverse gevallen van misbruik geweest door jongens onderling waarbij ik uit angst voor klappen seksuele handelingen heb moeten verrichten. u moet zich voorstellen dat ik overdags door een jongen in elkaar geslagen werd die dan nachts in mijn bed wilde dat ik hem bevredigde. ik heb aan al deze gebeurtenissen een borderline persoonlijke stoornis overgehouden en een verstoorde seksualiteit. ik kan mensen niet meer aankijken omdat ik dan weet dat ze zien kunnen hoe vies ik ben. ik ben nu volledig afgekeurd en door al deze publiciteit weer geestelijk en daardoor lichamelijk onderuit gegaan. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx mede n.av. de aandacht in de media,wil ik ook mijn zegje doen.over wat ik jaren heb stil gehoudenover nu dat ouder ben (64) en terug kijk op mijn levenÃkben vroeg getraumatiseerd geboren in 45 en oorlogs kind.kwam opmijn 5/6 de jaar in huize st jozef cadier en keer terrecht. wat geleid werdt door broeder en paters . daar heerste een zeer onveilige sfeer dei niet te beschrijven in mijn herrinnering is daan ook slecht. wel weet van misbruik enn mis handeling betastg gekust op slaap kamers ,,achteraf.ook willekeurig geslagen niet alleen door de leiding maar ook door groeps genoten. dit heeft mijn leven beplaald angsten depressie onzeker afhankelijk en eenzaam.ik wil gehoord en erkenning in mijnn pijn en moeitein mijnn dagelijkse levenook mijn kinder lijden hier onderen het beheerst mijndenken voelen en reageren.ook wil de aan dacht voor het gedrag v.d kinderbescherming .die ook deed of van niks wisten en je ook onpersoonlijk benaderde tot zover

voor nu. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx tja weet eigenlijk niet wat ik nu moet tikken heb het er al heel moeilijk mee. In het kort 1960-1969 pedagogies instituut nijmegen (hyper wisten ze nog niet) nonnen. middeleeuwse martelingen incl afknijpen van penis en kaars in de kont ondersteboven soppen met hoofd touw aan benen in een tijl sop. rede bedplassen straf zie boven en 25 stokslagen. (elke dag) veel weglopen. leo stichting paters div misbruiken incl groepleiders straffen in doodkist begraven of donkere kasten om daad kracht tegeven mondje dicht. veel weglopen na schokken haat tegen kinderbescherming vijf jaar geleden dochter afgenomen en met me vrouw nog steeds geen bezoekje mogen plegen. rede: niet willen praten met kinderbescherming. en elke maand werd het dossier groter zonder enig contact met ze. dus de hele club achtervolgt me nog steeds het is niet leuk. en nu vooral, en ze laten je gewoon in de kou staan of je een stuk vuil bent. heb wat emails gestuurd naar k.a.a feenstra van hulp en recht maar na de laatste waarin ik nu hulp vroeg was het wel erg stil. tot nu geen gehoor meer. helaas kan ik me naam op het ogenblik niet geven ivm met schaamte en meer. iedergeval een korte opsomming van wat dingen die gebeurd zijn. (er is meer) groetjes meneer r. eens een hoofdmisdienaar, nu zonder geloof. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx hallo bert, ik volg de huidige discussie op dit moment ook. wat mij tot nu toe hogelijk verbaasd is de rol van de zgn 'kinderbescherming'. immers veel van de kinderen waar het om gaat zijn geplaatst via deze instelling met belachelijke naam. zij zijn voor een zeer groot deel medeverantwoordelijk en vooral hun onkunde op het gebied van controle op geplaatste kinderen neem ik hen kwalijk. dagelijks komen er meldingen bij en de kinderbescherming blijft buiten schot. in voorgaande affaires over rekken en zetten was hun rol ook nooit genoemd, maar zij plaatsten de kinderen daar. en nu nog steeds. de ministers en oud ministers aanklagen lijkt mij ook wel op zijn plaats. als oud-internaatkind heb ik veel gezien en meegemaakt en nu ben ik 56 en heb er nog steeds last van. op b.v het katholieke internaat harreveld werden de –voor ons als jongens herkenbare pedo's groepsleider van de groepen met 8 – 10 jarigen. de goed katholieke broeders deden gewoon mee. je kon natuurlijk nooit je verhaal kwijt bij diezelfde mensen en de piepeltjes van de voogdij geilden wel op de intieme verhalen maar staken ook geen poot uit . het bracht ( en brengt) lekker op hé , dat voogd zijn. dan ga je natuurlijk niet tegen je eigen centen schoppen. de leidinggevenden werkten toentertijd met rapportjes die per dag werden gemaakt over hun pupillen. als iemand dus wekelijks iets verzon over een kind dat ergens over loog dan was dat kind na enige weken bestempeld als aartsleugenaar. en de rest van de leiding behandelde je als zodanig. waar kon je dan nog terecht met je verhaal, wie gelooft een zo leugenachtig kind nog. een strafblad kan worden opgeheven als je er om vraagt maar de rapportages van de kinderbescherming zijn er je hele leven nog, dat werkt altijd tegen je als je bijvoorbeeld een overheidsbaan wil. nu gaan dan de misbruikers zichzelf onderzoeken, met instemming van de overheden ( kinderbescherming) denk ik. ik hoor de christelijke minister er niet over, dat zijn organisatie hier iets zou moeten doen. raar hoor. ik ben niet bereid om tegen deze hufters te getuigen. ik ben al blij dat ik nooit meer een van hen tegenkom. ik heb nog steeds het gevoel dat ik ze ter plekke kan vermoorden.

sterkte met je gevecht, xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx ik heb op uw site gelezen, dat er meerdere meldingen zijn nvan sexueel misbruik in kloosters e.d. omdat iki in het verledem ook ben misbruikt en u onderzoek doet naar dat misbruik, wil ik mijn ervaringen ook bij u melden. ik hoop dat u daar iets mee kunt en ik wil u daar in elk geval van op de hoogte brengen . mijn verhaal i s in elk ook bekend bij de commissie deetman en het mij goed dat ook u ervan afweet. ik heb van 1947 tot 1948 de priesteropleiding gevolgd in het klein semenarie van de paters van de h. geest in weert. hier ben ik na dat jaar weer gestopt en ben naar het broederjuvenaat st. gerlach in heer (l) gegaan om verder te gaan met de opleiding tot broeder van het h.hart. hier ben ik geweest van 1948 tot 1950. hier heest het misbruik ook plaats gehad. het is begonnen ongeveer in april mei van 1949 en dat was in het tweede opleidingsjaar. er was toen een broeder, die ik niet meer van naam ken, die regelmatig bij mij kwam zitten in het studielokaal en dan vroeg of hij mij ergens mee kon helpen. dit ging dan meestal gepaard met strelen over mijn bovenbeen. ongeveer diezelfde tijd kreeg ik een eigen kamer, waar ik dan kon studeren en dat was dan tevens mijn slaapkamer. hier kwam hij dan ook regelmatig bij mij met dezelfde vraag en ooki dan begon hij mij te strelen. uiteindelijk ging hij verder en begon mij in nmijn kruis te betasten. hij heeft mij een paar ker gevraagd of ik dat fijn vond. ik durfde echjter niet te reageren, waarop hij dan verder ging en zerlfs tot in mijn broek en pakte mij toen ook bij mijn geslachtsdeel en began daar mee te spelen. hij drukte mij op het hart dat ik daar met niemand over mocht praten. niet met pater overste en ook niet thuis in de groetre vakenbtie van augustes. na de vakantie begon hij wewer met die handelingen door te gaan. ook is hij toen een paar keer 's nachts bij mij aan bed gekomen en ging dan met zijn hand onder de dekens en in mijn broek. ik kan mij niet herinneren dat ooit ben klaar gekomen, maar ik was wel hevig ontdaasnvan het gebeurtde. ik heb toen, het zal oktober november 1950 zijn geweest, in elk geval in het derde opleidingsjaar, dat ik toen een brief heb geschrteven aan mijn broer. deze was, iv.m. het overlijden van mijn vader, toeziende voogd over mij en mijn jongste zus. in deze brief heb ik het e.e.a. uitgelegd en geschreven dat ik niet goed raad wist met het gebeurde. twee dagen nadien was mijn broer in huize st.gerlach. hij heeft toen voor mij de beslissing genomen om mij mee naar huis te nemen. hij heeft voor ons vertrek van daaruit nog werl een kort onderhoud gehad met pater overste (pater graat) maar op weg naar huis zeri hij dat over het gebeurden niet viel te praten, omdat die bepaalde broeder in bescherming werd genomen. ik ben toen, mede opo zijn advies, gestopot met de opleiding en ben het burger leven ingestapt. ik heb de3 jaren daarna nog veel last gehad van die tijd. ik ben op 21ste jaar bij de politie in helmond gaan werken en ben toen een paar geconfoteerd met oudere mannen i.v.m. sexueel meisbruik. die zaten dan bij ons in de cel en deze moesten wij dan verzorgen, eten geven en zich laten wassen luchten enz. (arrestantenverzorekers waren er in tijd nog niet) bij mij kwamen dan de jaren 1949 en 1950 weer bij mij op. ik heb het gebeurde pas enkele maanden geleden tegen mijn vrouw en kinderen verteld, die mij nadien veel steun hebben gegeven. ik heb er nog veel moeilijke momenten mee. ook ben ik naar mijn mening, mede dank zei het hierb\oven vermelde, aan de drank geraakt. dit zal wel niet alleen dere zijn geweest van mijn drankmiosbruik, maar het heest er werl toe bijgedragen. ook mijn huisdokter heb ik erover ingelicht. ik hoop dat ik het steeds beter een plaats kan geven en het geheel op achtergrond kan plaatsen. ik hoop dat ik met mijn verhaal een bijdrage heb kunnen leveren aan uw onderzoek. mochten er nog vragen zijn ben ik bereid u telefonisch cq per mail verder te helpen. groeten xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx geachte heer smeets na de zoveelste slechte dag heb ik het idee dat ik nu in actie moet komen ik heb een mail naar de fraters van utrecht gezonden daar deze verantwoordelijk zijn voor zoveel slechts ik ben het wachten beu en heb geen vertrouwen in wat voor onderzoek. ik heb het gevoel dat ik van me moet laten horen maar voel me een schreeuwende in een woestijn zo als ik dagelijks geconfronteerd word met mijn misbruik lijkt het me een goed idee om de heren ook dagelijks te gaan confronteren met hun erfenis ik wil u vragen wat u hier van vind?

hier een copy van mijn mail aan de fraters als u het intresant genoeg vind mag u mijn reactie/mail plaatsen op uw site graag hoor wat uw mening is graag hoor ik van u groeten ................................................................................. geachte heer de media aandacht voor de smeerlapperij binnen uw organisatie maakt bij mij veel los. na dat ik in 1980 voor de eerste keer aandacht voor mijn zaak vroeg bij de toenmalige directie van de leostichting is er veel gebeurd. je kunt wel zeggen dat het levensbepalend is en is geweest terug kijkend op een verwoest leven. ben nu 46 jaar en eind jaren 70 in de leo stichting geruïneerd misbruikt door hooftgroepsleiding jos ketelaar, ik was zo speciaal!!!!!! mocht vaak op weekend bij zijn gezin ja lekker het meest schokkende ......waar ik het meest last van heb. is dat niemand aangifte heeft gedaan verteld aan: groepsleiding frater (jongerenwerker) ,bij de directie moeten komen,verplegend personeel paas afdeling ziekenhuis harderwijk en het aller schandaligste mijn voogd nooit is ingelicht, de meneer in kwestie is in een ander kindertehuis gaan werken, ondanks dat de directie op de hoogte is gesteld. (door mij!!!!!) na dat ik door mijn gedrag naar een andere groep moest/mocht duurde het niet lang psychies afgeknapt, ziek op mijn kamer, suïcidaal, het hogewoord kwam er uit... verteld wat mij is overkomen, aan een groepsleidster, bij een van de directieleden mijn verhaal mogen/moeten doe. en? niets!! niets? het ging slechter met me , opname paas afdeling in ziekenhuis harderwijk automutilatie suïcide poging het is sinds dien mijn leven gaan beheersen onlangs ben ik een stagiaire van toen tegen gekomen zij was werkzaam op de groep waar ik zat op het moment dat het misbruik plaats vond zij vertelde mij haar herinneringen van die tijd ik was geschokt zo veel mensen wisten er van groepsleiding,frater wil matti,inclusief de derectie die in de tijd door fraters werd bezet ik ben woest ik heb bij hulp en recht voor de 2e keer aandacht voor mijn zaak gevraagd echter kwamen ze met een standaard brief met als aanhef mevrouw/meneer . het lijkt er op dat ze niet de moeite hebben genomen om er maar iets persoonlijks van te maken (of te mogen maken). het onderzoek van zowel hulp en recht als van de hr deetman komt bij mij over als iets onpersoonlijks en is misschien wel interessant als leer momentje maar daar schiet ik niets mee op. ook moet ik constateren dat de kerk er zich wel heel makkelijk van af wil maken. zoals de uitspraak: "wir haben es nicht gewusst. het is een beladen term. maar het is wel waar''. dat zegt kardinaal ad simonis dinsdag over het misbruik binnen katholieke instellingen in het actualiteitenprogramma pauw & witteman. mag ik u er op wijzen dat ik reeds in 1980 aangifte heb gedaan van misbruik de aangifte is gedaan bij het bestuur van de leostichting en dit waren toch echt werknemers van de kerk of stonden in dienst van de kerk.de viespeuk in kwestie is ontslagen (dus het besef dat dit niet kan was aanwezig) als signalen van de werkvloer niet op stijgen tot de top zegt dat iets over de werknemers maar ook zeker over de top. al met al ik heb gemeld!! uw organisatie heeft gefaald!! en ik verwacht nu!! van u een start voor een oplossing!! u kunt van mij aannemen dat als slachtoffer dit je leven bepaald, een sprekend voorbeeld, bij de verzorging van mijn kinderen was ik bang om dader te worden dit heeft gemaakt dat ik niet de band heb kunnen hebben die gewenst en gezond zou zijn (was er nou nazorg geweest in 1980 had het misschien anders geweest?) mijn huwelijk is door mijn problematiek op de klippen gelopen (was er nou nazorg geweest in 1980 had het misschien anders geweest?) de laatste jaren is bij mij de beerput open gegaan en krijg hem niet meer dicht dit maakt dat werken voor mij een onmogelijkheid is geworden (was er nou nazorg geweest in 1980 had het misschien anders geweest?) en dan dacht u

dat u zorgen had? nou...... het is de laatste tijd schering en inslag wat betreft moeilijke vragen af te doen met een onderzoek of commissie laat ondertussen het slachtoffer maar dood bloeden en mocht het niet te ontkennen zijn dan kun je altijd nog roepen dat het verjaard is. maar heb ik niet binnen de verjarings termijn mijn verhaal gedaan? Zoals eerder al aangegeven verwacht ik nu een gebaar, niet zijnde een onderzoekscommissie maar compensatie ik verwacht dat dit angstvallig zal worden afgewezen, en een beleeft verzoek om toch alstublieft geduldig te zijn. maar ik wacht als 30 jaar; ik verzoek u dan ook op korte termijn een passend voorstel te doen aan alle slachtoffers van uw barmhartigheid. wat kunt u van mij verwachten. naast dat ik l meewerk aan een onderzoek van dhr dohmen naast dat ik deze oproep/verklaring op internet zal gaan verspreiden naast dat ik medestanders probeer te vinden om u aan de schandpaal te nagelen ik zal tijd vrijmaken om bij uw instellingen te gaan posten daar bij probeer ik alle aandacht te verwerven om u in verlegenheid te brengen zoals u ons in verlegenheid hebt gebracht. met niet zo vriendelijke groet xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx l.s, hierdoor wil ik u melden wat mij is overkomen; 1952, mijn vader was ernstig ziek en er werd besloten mij, een jongetje 6 jaar, onder te brengen op het kostschool van de zusters van het heilig hart aan de amstelveenscheweg te amsterdam zuid. aldaar ben ik op vreeselijke wijze geestelijk en sexueel misbruikt. enige zaken wil ik u vertellen: ik woonde daar 5 á 6 weken, rond 17.30 uur, allemaal op de knietjes voor het mariabeeld op de grond, ik moest "voorbidden", er werd op de deur geklopt, deze gaat open en moeder overste staat in de gang met een meneer (bleek een voogd te zijn) en mijn zus van 13 jaar. ik moest komen: "willy, je vader is vanmiddag dood gegaan! zo ga nu maar weer verder bidden". en weg was iedereen weer, ik weer op m'n knietjes en moest verder voorbidden. dat lukte me niet omdat ik natuurlijk erg moest huilen. de non van dienst schreeuwde dat ik moest bidden en me niet moest aanstellen, het lukte me niet. ze kwam naast me staan en sloeg me keihard 3 maal in mijn gezicht, "bidden jij, of er zwaait wat". ik herinner het me nog als de dag van gisteren. weer 3 harde klappen in m'n gezicht, daarna aan mijn haren de zaal uitgesleept en op blote voetjes, in mijn onderbroek, is het washok gezet. later; we zaten op de schippersschool, schuin tegenover het kostschool, de leerkrachten waren geen geestelijken, de juffrouw vertelde dat wij, de zielige jongentjes, een verlanglijstje mochten maken met dingen die we graag van sinterklaas wilde hebben, we mochten 3 dingen opschrijven! nummer 1 voor mij was:......een kurkpistooltje (met een kurk aan een touwtje) dat had een jaar eerder een 'rijk' vriendje van me, toen ik nog thuis woonde. nummer 2:......een speculaaspop, heerlijk leek me dat, wij kregen thuis nooit iets lekkers. nummer 3:.....dat heb ik maar open gelaten, zóveel kon een kind toch niet krijgen. pakjesavond; mijn pakjes;......een kurkpistooltje én een speculaaspopje, geweldig ik kon mijn geluk niet op. toen we naar bed moesten heb ik het pistooltje onder mijn kussen gelegd, kon ik af en toe kijken, ja! ik had hem écht. volgende dag op school; meneer pastoor en moeder overste kwamen de klas binnen. ze staken een héél zielig verhaal af over de kleine, zielige en arme kindertjes in afrika die nooit iets van sinterklaas kregen. als wij iets van onze rijkdom aan hun zouden geven zou onzelieveheer heel blij van ons worden, maar als we niets zouden geven zou de duivel komen en ons meenemen naar de hel. daarnÃ

¡ kwamen ze met een doos door de klas en iedereen moest iets geven! ik wilde niet naar de hel, ik had al geen vader meer en als onzelieveheer mij dan ook al niet meer zou willen.......met tranen in m'n ogen heb ik het kurkpistooltje dus gegeven! nu ik dit schrijf krijg ik weer de tranen in m'n ogen, waanzin wat ze daar kinderen aangedaan hebben. nog iets; willy je moet bij zuster .......(ik weet de naam niet meer) komen, aangeklopt, ja ik mocht haar kamer inkomen: 'doe de deur maar op slot'. ze zei dat ik nooit écht netje gebeden had en dat ik daarvoor boete moest doen. 'ga maar op je knieen voor me zitten', ze trok haar habeit tot de knieen omhoog. 'je ogen dichtdoen en je handen op mijn knieen leggen, nu langzaam omhoog schuiven,...meer aan de binnenkant (ik was 7 jaar) hoger, verder'. ik voelde ineens allemaal haar en geschrokken trok ik mijn handen terug, gelijk kreeg ik een klap in mijn gezicht 'doorgaan, en nu met je vingers door dat haar wriemelen'. ik deed álles wat ze zei en vroeg, ik wilde niet naar de hel. ik moest mijn ene hand in een nat holletje steken en op en neer bewegen terwijl zij met een hand door dat haar wreef en begon te hijgen. na een tijdje zuchte ze en moest ik stoppen, ze deed haar habeit weer naar beneden en zei dat ik me moest uitkleden, helemaal. daarna begon ze met mijn piemeltje te spelen, ze zei dat dat héél lekker was maar dat ik dat nooit alleen mocht doen. ja, het voelde best lekker aan, wel vreemd wat ze deed, maar als de zuster zei dat het goed voor me was dan was dat gewoon zo, ze was uiteindelijk een non! ze was erg tevreden, ik kreeg een snoepje en ze zei dat als ik, iedere week, 2 keer deed wat ik/we nu gedaan hadden, ik zéker ik de hemel zou komen. al met al heb ik daar tot mijn 8 1/2 jaar gewoond en 2 keer per week dát gedaan wat nodig was om in de hemel te komen. ook andere jongen moesten dergelijke dingen doen, een oudere jongen c.a 12 jaar vertelde dat hij met z'n piemel in dat natte grotje moest bewegen. meerdere nonnen kwamen met gelijkluidende verhalen en opdrachten. in mijn herinnering heb ik het met en bij 4 nonnen jarenlang moeten doen. ik was 12 jaar, woonde weer thuis, armoede te tot, bijna pasen. ik werd door 'de bedeling' gekleed. mijn moeder zei dat ik naar de pastorie moest gaan (agnes kerk te amsterdam) en aan meneer pastoor moest vragen of hij iets te eten had voor ons drieën. aangebeld, ah willy, hij kende me goed omdat ik misdienaar was en in het koor zong, kom maar binnen. ik vertelde hem waarvoor ik kwam, tjsa hij had misschien wel een kippetje liggen, maar ja, hélemaal voor niets kon hij me dat niet meegeven. ik zei dat ik geen geld had meekekregen en of ik het a.u.b tóch mocht hebben wan als ik zónder iets thuis zou komen zou ik vreselijk op mijn donder krijgen van mijn moeder. nu, zei meneer pastoor, ik weet het goed gemaakt, als ik een paar minutjes met jouw piemel mag spelen, krijg je de kip mee! tjsa, ik was 12 en wist inmiddels wel e.e.a, was uiteindelijk al zeer vroeg ingewijd! doet u maar zei ik, dan hadden we voor het eerst dit jaar weer eens vlees bij de aardappelen. hij deed wat hij wilde doen en ging door tot ik een lozing kreeg (dat gebeurde me overigens de éérste keer met een non toen ik 8 was). hij pakte de kip en vroeg of ik er misschien ook nog een paasstol bij wilde hebben, oh, lekker dacht ik, dus; ja graag meneer pastoor, ja willy dan moet je hetzelfde bij mij doen als ik nét bij jou heb gedaan, als je het érg lekker doet krijg je er ook nog 20 eieren bij. ik kwam dus beladen met eten thuis, mijn moeder keek me aan en zei dat ik het prima gedaan had. 'je moet datzelfde ook maar metkerstmis en pinksteren gaan doen' zei ze. wat maakte het ook uit, ik was het gewoon, ik wilde bij de padvinderij, het gilde. tjsa, daarvoor had ik een uniform nodig, meneer kapelaan kon dat wel voor me regelen, hij wist dat we het niet betalen konden. ik moest maar bij hem langskomen dan kon hij de maten opnemen! bloot is beter zei hij, dan heb ik precies de juiste maten. bij het opmeten van de beenlengte raakte hij regelmatig mijn piemel aan die uiteraard reageerde. oh zei hij, als ik dat lekkers in m'n mond mag nemen krijg je het uniform gratis van me. welja dacht ik, daar gaan we weer, doet u maar meneer kapalaan. wat moest ik anders? zonder uniform kon ik niet naar het gilde en dat wilde ik erg graag, en zo'n mooi uniform! ja, daar horen ook schoenen en sokken en een regenjas bij, dus als je het nu ook bij mij doet dan geef ik je die ook gratis! ook met deze heren

heb ik zo'n 2 jaar minstens 1 keer per maand, iets moeten doen én ondergaan, ze hebben me zelfs 'achter' genomen! met 15 jaar ben ik als beroeps marinier in dienst gegaan, ik wilde dit allemaal niet meer. ja, nu ik iets ouder was, was het zelfs soms lekker, maar ik schaamde me heel erg voor. nu iedereen erover begint heb ik dus besloten om er ook maar mee naar buiten te komen, ik ben nu bijna 65 jaar en heb het er nóg steeds moeilijk mee. het moet nú aan de grote klok gehangen worden en wij, de slachtoffertjes van toen, dienen gehoord te worden en alléén excusses zijn niet voldoende. dank u wel dat u naar me wilde luisteren, het is maar een héél klein deel van alles wat me in die tijd is overkomen. ik wil er nu ook wel een klacht over indienen. dank u voor de hulp. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx ja ik kan je vinden in de verhalen en gesprekken die je heb gehad en die ik kon lezen in de krant en kon volgen via de tv deze dingen heb ik zelf ook meegemaakt je leven woord er door beïnvloed het misbruik door de fraters waar ik als jongen van negen jaar , in terecht kwam borculo was ook zo,n jongens internaat waar die misstanden ook schering en inslag waren maar je liet het gebeuren je had geen of weinig keus negen jaar was ik had mijn vader net verloren in 1953 de watersnoot ramp speelde in die tijd in de storm is hij van zijn fiets afgeblazen op weg naar zijn werk zo kwam ik via een voogd in het kindertehuis terecht ik was de oudste jongen in een gezin met acht kinderen een moeilijke tijd natuurlijk voor mijn moeder de fraters wisten je wel uit te kiezen n kind van negen jaar geen vader en natuurlijk heimwee elke week werd er na het bad ondergoed uitgedeeld je stond dan in je nakie voor zo,n man dan deed hij aardig maar zat gelijk aan je en deed hij bij de jongens het onderbroekje aan niet bij iedereen dat weet ik nog wel maar wel altijd bij een paar kinderen waar ik ook bij hoorde eigenlijk vond ik daar niets verkeerd aan tenslotte ging dat bij mij thuis ook gewoon zo daar zoek je dan niets achter . we hadden een grote slaapzaal waar we met zijn allen lagen ik denk zo,n twintig jongens soms werden we waker gemaakt ook andere kinderen dan stond hij bij het bed en moest je even meekomen je dacht dan altijd dat je misschien iets verkeerd hed gedaan die dag hij had op die slaapzaal een aparte kamer afgesloten met gordijnen en een deur die als je bij hem was dicht deed hij deed dan je ondergoed uit en moest op bed gaan liggen dan betaste hij je strelen en natuurlijk probeerde hij je geslacht stijf te krijgen hijzelf had een pyjama aan je moest dan met je handen in de opening van zijn gulp zijn geslachtdeel beroeren en aftrekken ik herinner mijn nog wel dat ik het een groot ding vond in mijn ogen kolossaal bij het strelen daarvan werd hij hard dan maar dat begreep ik later pas dat hij altijd klaarkwam dan moest ik nog even wachten en dan mocht ik weer naar bed hoe vaak dat gebeurde weet ik niet meer sommige dingen verdring je natuurlijk ook maar dat het regelmatig gebeurde weet ik nog wel op de een of andere manier vond ik het misschien ook wel prettig maar dat zal ook wel gekomen zijn omdat ik me eenzaam voelde en het verdriet van het verlies van mijn vader daar aan te grondslag zal hebben gelegen vier jaar heb ik in dat internaat gezeten in borculo en tot mijn moeder hertrouwde en ik weer naar huis mocht komen ik kan mij niet meer herinneren hoe lang het heb geduurd dus kan ik daar ook geen antwoord op geven ik ben nu 65 jaar en ik vind dat het mijn leven voor een deel heb verpest ja ik ben nog steeds boos als ik die dingen lees of hoor als kinderen worden misbruikt dan heb ik soms moordnijgingen en begrijp niet dat mensen dat kinderen aan kunnen doen het ergste vind ik nog dat de meeste instanties er weinig of niets mee doe en elke keer wel een excuus hebben zo ook natuurlijk bij de katholieke kerken die alles stilzwijgen die dingen laten gebeuren terwijl ze echt wel weten dat dit soort dingen voorkomen maar niemand de moed blijken te hebben, om deze misstanden aan de kaak te stellen heb daarom ook het idee dat de kerk niet voor niets een steeds grotere leegloop laat zien de mensen zijn mondiger geworden en laten zich niet meer de les voorschrijven ik ben niet bij de pakken gaan neerzitten en heb de draad van mijn leven redelijk voor elkaar , twee kinderen en vier kleinkinderen wel gescheiden in 2006 maar we zijn sinds 2009 weer bij elkaar proberen de draad weer op te pakken al voel ik me soms een zwerver de lagere school niet afgemaakt tientallen baantjes haast 25 jaar lang een eigen zaak toch nog gehad in een verkeerd milieu terecht gekomen gescheiden en weer aan het proberen opnieuw te beginnen als je alles zo bekijkt heb ik nog geluk gehad denk ik zelf een

ander moet daar maar over oordelen xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx ik heb er wel over gesproken maar alleen met hulpverleners. ik ben waarschijnlijk via de raad voor de kinderbescherming in borculo geplaatst. ik herinner me de naam van iemand van de rvdk die bij ons thuiskwam. haar naam was juffrouw van der kerff. dit kwam omdat mijn moeder na de scheiding niet meer voor haar kinderen kon zorgen en alle kinderen in eerste instantie uit het huis werden geplaatst. ik was 8 jaar toen ik na veel omzwervingen in opvanghuizen en pleeggezinnen in borculo werd geplaatst (1964). het eerste opmerkelijke wat er gebeurde was een paar jaar later. een frater vitius gaf mij straf en ik moest op zijn kamer komen. daar moest ik mij van onder ontkleden en over zijn knie gaan liggen. hij heeft toen lang op mijn blote billen geslagen. een half jaar geleden heb ik met een vrouw gesproken die in de toenmalige groep op de leo-stichting heeft gewerkt en zij heeft mij bevestigd dat deze frater bekend was om deze dingen. ze zei mij ook over het fotograferen van jongens in half ontblote poses. dat bracht mij gelijk terug op een zaterdagmorgen toen ik vroeg meegenomen werd naar het zwembad. het was koud en we waren een van de weinigen. (de leostichting had de beschikking over een eigen zwembad). hij liet mij toen op het trapje van zwembad staan, in mijn zwembroek met mijn voeten in het water. ik heb er niets bij gedacht maar hoorde dus van die vrouw dat er later een hele verzameling bij hem is gevonden van dergelijke foto's van half ontklede jongens. veel later was ik snachts bang van het onweer en ik ben naar de dienstdoende frater bomans gegaan die toen in een eigen kamer sliep. ik mocht bij hem in bed liggen en voelde toen hoe hij met zijn stijve geslachtsdeel tegen mijn onderlijf aan het rijden was. daar stopt mijn herinnering ook. ik weet verder niets meer van wat er gebeurt is en wanneer en hoe ik weer uit zijn bed gekomen ben. een psychiater heeft mij gezegd dat ik de rest waarschijnlijk geblokt heb maar ik kan er verder dus niets over zeggen. daarna zijn er ook diverse gevallen van misbruik geweest door jongens onderling waarbij ik uit angst voor klappen seksuele handelingen heb moeten verrichten. u moet zich voorstellen dat ik overdags door een jongen in elkaar geslagen werd die dan nachts in mijn bed wilde dat ik hem bevredigde. ik heb aan al deze gebeurtenissen een borderline persoonlijke stoornis overgehouden en een verstoorde seksualiteit. ik kan mensen niet meer aankijken omdat ik dan weet dat ze zien kunnen hoe vies ik ben. ik ben nu volledig afgekeurd en door al deze publiciteit weer geestelijk en daardoor lichamelijk onderuit gegaan. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX A. Ik was 15 toen ik een vriendje kreeg. Hij speelde in een band, had lange haren, was zes jaar ouder, en mijn ouders vonden hem totaal ongeschikt voor mij. Hij woonde in Brabant. De vriendschap hield stand ondanks alle protesten van mijn ouders. Bij zijn ouders, die een schoenfabriek in K. hadden, was ik gewoon welkom en ik ben hen daar altijd dankbaar voor geweest. Ik denk met plezier terug aan de vele optredens van de band in het land en de andere wereld waarin ik terecht kwam. 1968. Waarom weet ik niet, maar mijn moeder dacht dat ik zwanger was. Echt weten waar ze het over had, deed ik niet. Onnozel Limburgs wicht zonder enige concrete voorlichting en met een beperkte visie op het leven zelf. Ik zou snel een stuk wijzer worden! Via mijnheer Pastoor van de H. Hartparochie, die direct om advies werd gevraagd, kwam ik bij de huisarts terecht die een zgn. 'kikkerproef' deed. Die bleek positief te zijn? Het tweede advies van mijnheer Pastoor was dat ik het huis uit moest, de schande moest uit het zicht blijven van familie en vrienden. Maar vooral van de RK Kerk in V. Tot mijn verbijstering hadden mijn ouders het binnen no-time voor elkaar dat ik bij de kinderrechter in Roermond moest komen en daar werd besloten dat ik uit huis geplaatst zou worden. Op mijn protest werd niet ingegaan, erger, mij werd ook niets gevraagd. Het werd buiten mij om geregeld. Ik herinner mij niets van de terugweg, wel dat ik direct buiten de deur van de rechtbank ben weggelopen. Totaal ontredderd en huilend heb ik wezenloos door Roermond gelopen. Met de hulp

van een oud dametje heb ik na enige tijd de weg kunnen terug vinden. Zonder een woord te wisselen ben ik met mijn ouders naar V. teruggereden. De week die volgde op het bezoek aan de kinderrechter was dramatisch. Ik kon met geen mogelijkheid mijn ouders op andere gedachten brengen. Ik voelde mij verstoten, niet geliefd en ongelooflijk schuldig aan hun verdriet. Ik snapte niet wat ik misdaan had. Zonder van iemand afscheid te kunnen nemen werd ik een week later plotseling opgehaald door een maatschappelijk werkster, die mij probeerde voor te bereiden op wat komen ging. Ik kwam terecht in Huize In de Bocht in Goirle (N.Br) geleid door de Missie en Aanbiddingszusters van de Heilige Familie in Baarlo (L). Het is dan 10 oktober 1968 en ik ben 16 jaar oud. Ik herinner mij hoe enorm geschokt en verbijsterd ik was bij aankomst. Tientallen meisjes liepen er rond in allerlei stadia van hun zwangerschap. Ik had nog nooit bewust een zwangere vrouw gezien en hier zou ik moeten blijven? Ik kon niet snappen dat ook ik een kind zou krijgen. Hoe dan? Waarom? Ik werd in een paviljoen ondergebracht en vooral gewezen op de strikte huisregels, verplicht werken overdag en verplicht Kerk/Kapelbezoek. De sfeer was enorm wisselend in huis. Blijdschap als duidelijk werd dat een meisje de verwachte baby, met hulp van haar ouders, mocht houden en zelf opvoeden. Dat is helaas sporadisch voorgekomen. Meestal was er een continue sfeer van ellende en verdriet doordat meisjes gedwongen werden hun kind af te staan voor adoptie. Totale ontreddering en troost van de nonnen.... De eerste week herinner ik mij als wazig, ik was aanwezig maar kreeg niets mee en stond voordurend op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Geslapen heb ik nauwelijks, voelde mij verschrikkelijk onveilig en ontheemd. In de tweede week veranderde mijn situatie. Ik kreeg een bloeding en moest direct naar de ernaast gelegen kraamkliniek 'Moedervreugd' waar de zusters van dezelfde orde de leiding hadden. Direct in het ziekenhuisbed en op een nare manier werd ik ondervraagd wat ik uitgespookt had? Snappen wat er bedoeld werd deed ik niet. In de week die hierop volgde werd ik continue gecontroleerd of er een miskraam was? Niet door de dienstdoende zuster/verpleegkundige alleen. Neen, alle opgetrommelde en aanwezige zusters mochten te pas en onpas meekijken als ik gecontroleerd werd. Ik herinner mij mijn schaamte, verlegenheid en ook mijn boosheid: weten dat het niet goed was wat er gebeurde en het niet kunnen veranderen/ontkomen hieraan. Een dokter heb ik niet gezien die week. Maar wie had ik het moeten vertellen. Het laatste contact met mijn ouders was het afscheid thuis geweest en mijn vriend had geen toegang tot de kraamkliniek. Voortdurend werd de meisjes meegegeven dat wij schaamteloze wichten waren. Kijk maar naar het resultaat van onze zonden: de bolle buik die getuigde van onze zedeloosheid. Ik herinner mij vooral van die week dat ik niet kon ontspannen. Het minste of geringste was voldoende om mij een onveilig gevoel te geven. Intens verdrietig heb ik die week uit moeten liggen. Geen bezoek, niets te lezen en vooral geen contact met mijn vriend, thuisfront of paviljoen. Een arts heb ik nooit gezien of kunnen consulteren. Eind van die week was duidelijk dat ik gewoon gemenstrueerd had en dus nooit zwanger was geweest. Er zaten bijna zes weken tussen de laatste twee menstruaties. Blijkbaar was ik overtijd door alle spanningen en ellende. Ik herinner mij mijn enorme opluchting dat ik nu kon ontsnappen aan de ellendige sfeer. Ik was niet zwanger, dus hoorde ik niet in een tehuis voor ongehuwde moeders. Wat een vergissing was het om dat te hopen/denken. Mijn ouders lieten, via de zusters, aan mij weten dat ik niet terug naar huis mocht komen. Het roddelcircuit zou volgens hen dan nog erger worden. Ik herinner mij dat ik tegen zuster G. J. gezegd heb dat ik niet kon geloven dat mijn ouders dat gezegd hadden. Ik kon mij niet voorstellen dat ik moest blijven op een dergelijke nare plek. Uiteindelijk bleef er geen andere keuze dan mij te voegen naar hun strikte regime. Tot dat moment was mijn vriend op de achtergrond geweest. Hij mocht het huis niet in en kreeg ook geen kans op een gesprek met de zusters of mijn ouders. Korte tijd later werd mijn vriend ineens door de zusters opgehemeld en ik moest vooral contact onderhouden in de weekends. Daar had ik wel oren naar, zoveel vrijheid had ik nog nooit gekregen. Als mijn vriend in het weekend een

optreden met zijn band had mocht ik voortaan mee. En zo kon het gebeuren dat ik om één uur 's nachts, of later, bij de zijdeur moest aankloppen en dan binnen werd gelaten door de dienstdoende groepsleidster? Zuster R. wachtte mij boven op en duidelijk was dat zij ervan baalde dat ik zo laat terug was en daar vond ze al gauw een uitlaatklep voor. Het gebeurde vaak als ik laat arriveerde dat zij mijn pyjama alvast onder mijn hoofdkussen tevoorschijn had gehaald. Ik moest mij uitkleden waar zij bij was en vooral haar nare gefluister en zwaaiende handen herinner ik mij. Vaak genoeg hielpen haar 'helpende' handen mij. Ik kon tegenstribbelen maar altijd lukte het haar om haar hand in mijn vagina te krijgen terwijl ze in haar andere hand de rozenkrans tegen haar habijt drukte. Dit alles ging gepaard met hevig adem halen en mijn voornaam hijgend herhalen. Daarna was ze schijnheilig aardig en vertrok al sluipend. Ik wist dat zij daar niet behoorde te zijn midden in de nacht. Ik lag nog uren wakker, was totaal van streek en voelde me ziek en vies. Mijn boosheid, verlegenheid en schaamte waren verpletterend aanwezig. Wie kon ik het zeggen? Wie zou mij überhaupt geloven? Ik voelde mij letterlijk door iedereen in de steek gelaten en alleen. Erover praten was totaal niet aan de orde. Ook mijn vriend heb ik het niet durven of kunnen vertellen. Ik voelde mij gebruikt. Beladen met een geheim. De meisjes onderling wisselden wel allerlei nieuwtjes uit maar dan stiekem en ongezien. Zo hoorde je regelmatig dat er 'iets'met een meisje was (gebeurd) en werd er flink gestraft. Vooral extra werkuren draaien was een favoriete straf van de zusters. Of totaal doorgedraaide meisjes als ze na de bevalling erachter kwamen dat hun kind al uit huis weg was terwijl zij daar niet van op de hoogte waren gesteld, of toestemming hiervoor hadden gegeven. Verschrikkelijke taferelen en ik moest er continue middenin leven. Ik zat in een spagaat. Als ik in het weekend weg ging wist ik wat mij te wachten stond bij terugkomst. Smoesjes verzinnen zoals 'ik menstrueer nu' werden terzijde geschoven. Ik kon op geen enkele manier verzinnen hoe ik mij kon onttrekken aan de misbruiksituatie waarin ik zat. Mijn vriend wist dat ik ongelukkig was met de hele situatie, maar heeft nooit geweten dat ik daar misbruikt ben door zuster R. Ik herinner mij nog een keer dat ik zo kwaad was dat ik naar de directrice, zuster G. J. ging en gezegd heb dat zuster R. vieze dingen met mij deed. Zij deed net of ze mij niet hoorde, ging verder met haar verhaal en gaf mij 150 gulden. Daar was ik mee verguld, maar ik heb mij toe absoluut niet gerealiseerd dat ik werd afgekocht. Ik heb er een heleboel nieuwe kleding van gekocht, meer dan ik ooit in één keer gekregen had. Ik kon daarna niet meer op het misbruik terugkomen. Gevolg was dat ik alle kleding voortijdig aan het Leger des Heils heb geschonken. Het voelde niet goed. Ik heb bijna een jaar in Huize In de Bocht gewoond en nooit mijn voogdes gezien of gesproken. Als ze al geweest is dan heeft ze het alleen bij een gesprek met de zusters gehouden. In dat jaar heb ik ook nooit een afspraak met een dokter kunnen maken. Ik heb zelfs geen dokter gezien! Mijn rechten en plichten zijn mij nooit uitgelegd. Er is geen mediator actief geweest in het contact tussen mij en mijn ouders. In de zomer van 1969 moest ik weer bij de kinderrechter komen die mij vertelde dat besloten was dat ik terug naar huis moest. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat ik kwaad op hem was. Ik vertelde hem dat mijn ouders mij weggedaan hadden als oud vuil en niet voor mij opgekomen waren. Ik wilde en kon ik niet meer thuis wonen. Het heeft niet geholpen, ik werd terug thuis geplaatst. Eenmaal thuis heb ik mij teruggetrokken in contacten met mijn ouders. Ik kon niet geloven dat het hele gezin net deed of ik nooit weg was geweest. Ik ging elk weekend naar Brabant om thuis te ontvluchten. Bij de ouders van mijn vriend was ik welkom en voelde ik mij op mijn gemak. Die vlucht situatie heeft tot april 1970 geduurd. Toen ben ik op 18 jarige leeftijd, met toestemming van mijn ouders, met mijn vriend getrouwd en ben ik in Brabant gaan wonen en werken. Jaren later zijn onze kinderen geboren. Alle gebeurtenissen hebben gemaakt dat wij nooit de gelegenheid hebben gehad onze vriendschap voldoende hebben kunnen ontwikkelen en beleven. Wij zijn als het ware tot elkaar veroordeeld. Acht jaar later zijn wij gescheiden en ben ik met de kinderen in N. gaan wonen. Daar ben ik alsnog een opleiding in de jeugdhulpverlening begonnen in combinatie met werk en de kinderen. Dat is gelukt en tot 1990 heb ik (schijnbaar) nergens last van gehad. Dat was perfect

weggedrukt door de pure ontkenning dat er iets met mij gebeurd was. In 1987 werkte ik mee aan een pilotgroep voor de behandeling van meisjes met een incestproblematiek te N. Mevrouw Nel Draaier was terug uit Amerika en beschikte over allerlei vernieuwende ideeën/theorieën over de aanpak en behandeling van vrouwelijke incestslachtoffers. Ik merkte dat ik goed was in de omgang met deze meiden en in het opbouwen van een vertrouwensband die nodig was om thuisbezoeken met de vader/dader voor te bereiden en te onderhouden. Menig maal bij het opmaken van een proces-verbaal, of in een rechtszaal dacht ik wel 'het komt wel erg dicht bij mijn ervaringen', maar dat zette ik opzij als niet ter zake doende. Ik had geen incest meegemaakt. Ik heb met plezier jarenlang aan de pilot meegewerkt. De combinatie van een 70 urige werkweek, en de zorg voor mijn kinderen is de aanzet/inleiding geweest van een periode van niet goed meer kunnen functioneren die aan mijn herbeleving voorafging. Achteraf weet ik dat het misbruik in combinatie met het soort werk dat ik deed hier debet aan was. Ik had het misbruik tot dat moment ver weg gestopt. Ik ben totaal onverwacht in een herbeleving gekomen en heb daar drie jaar voor nodig gehad om er, met veel hulp en therapie, weer uit te komen. Ik was kostwinnaar in ons gezin en nu werd ik geconfronteerd met de WAO waar ik na twee jaar ziek zijn in terecht kwam. Weg toekomst, nog niet wetend dat het nog jaren, en vele dure therapieën verder, zou duren voor ik weer enigszins heb kunnen herstellen. Zelfs in de therapie heb ik niet durven zeggen dat ik stelselmatig verkracht ben door een non. Tot er een jaar geleden opeens misbruikverhalen in de media opdoken. Toen pas heb ik mijn hele familie durven zeggen dat ook ik misbruikt ben door een non. Gelukkig ben ik altijd heel open naar mijn kinderen geweest en die wisten al heel lang dat ik als kind, niet zwanger, in een tehuis voor ongehuwde moeders ben geplaatst door de kinderrechter. Het contact met mijn ouders heeft altijd onder een zware lijdensdruk gestaan. Het verlies van het vertrouwen in mijn ouders is hier debet aan geweest. Mijn vader is in oktober 1991 overleden. Op zijn sterfbed heb ik hem kunnen vergeven en dat is voor mij erg waardevol geweest. Ik heb mijn kinderen altijd voorgehouden dat hun relatie met Opa en Oma een andere is dan die ik met mijn ouders had. De kinderen hebben een goede band met hun grootouders op kunnen bouwen en onderhouden. Mijn moeder is in 2003 overleden en tot dat moment heeft zij altijd tegenover iedereen volgehouden dat ik in een tehuis voor moeilijk opvoedbare kinderen was geweest. Zo heeft zelfs de leugen het van de schaamte voor haar Roomse omgeving gewonnen. Gelukkig heeft niemand haar geloofd maar mij heeft ze er uitermate mee gekwetst. Na het overlijden van mijn moeder is voor mij echt de ruimte ontstaan om alle gebeurtenissen onder ogen te zien. Terugkijkend is het 'kostenplaatje' erg hoog geweest. Het klemt zeer dat hiervoor niemand de verantwoordelijkheid neemt. De zwarte pieten over het misbruik worden in de Kerk continu doorgeschoven. Ik heb drie kinderen, de twee oudsten zijn universitair geschoold, de jongste zit in 5 gym en gaat studeren. Mijn twee oudste kinderen hebben, door het misbruik, meer dan hun portie te verduren gehad. De Kerk en haar invloed zijn zeker medeschuldig aan de beslissingen van mijn ouders. Mijn ouders hebben hun geloof en de adviezen van de RK Kerk boven het welzijn van hun kinderen geplaatst. Die code hebben zij niet kunnen negeren. In ons gezin ben ik niet de enige die geleden heeft onder onze Roomse opvoeding. In mijn geval vind ik dat de Staat, als toezichthouder van Justitie en de Kinderbescherming, ook schuld heeft aan mijn geschiedenis. Er is niet voor mij gezorgd terwijl de staat zorgplichtig was. Ik ben van huis geplukt en heb een jaar lang keihard moeten zwoegen in Huize 'In de Bocht. Er was geen ontspanning, sport of welke afleiding dan ook. Uitbuiting en kinderarbeid noemen wij dat nu. Waar waren mijn mensenrechten?

Bij navraag blijkt dat mijn dossier is vernietigd en blijf ik zitten met het benauwende gevoel dat er duizenden kinderen en moeders nooit meer naar elkaar op zoek kunnen gaan in de toekomst. Dat is niet goed geregeld omdat het onmenselijk is. Wat is de wettelijke regelgeving m.b.t. archiveren van dergelijke geboorte en afstand/adoptie archieven? Ik heb geen behoefte om mijn verhaal ook bij Hulp en Recht te deponeren. Ik ben 42 jaar geleden uit de RK Kerk gestapt. Ik geloof wel, maar niet in een Paus die heeft toegestaan dat op grote schaal, decennia lang, misbruikzaken weggemoffeld werden door de dienaren van zijn Kerk. Dezelfde hypocrisie die ik als jong kind al kon herkennen. Ik heb lang moeten nadenken of ik überhaupt wel mijn melding van misbruik door een vrouwelijke religieuze aan u zou (willen) sturen. Tot voor kort vond ik dat een zinloze gang. Het gesprek dat MeaCulpaUnited met de heer Deetman had en het bijwonen van de bijeenkomst in Eindhoven hebben mij op andere gedachten gebracht. Ieder kan op eigen wijze iets betekenen voor de grote groep overlevers. Laat het wetenschappenlijk onderzoek van de Cie. Deetman vooral in kaart brengen hoe massaal en wijdverbreid het misbruik van kinderen binnen de RKK is. Verder wens ik alle leden van de commissie Deetman sterkte en de vastberaden wil toe om verder te willen kijken dan het aangeboden onderzoeksgebied. Ik heb vertrouwen in de goede wil van de commissieleden, niet per se in de opdracht of het kader waarmee de opdrachtgever zich omhult en rookgordijnen de wereld in probeert te drijven. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX B. Nonnen en zwangerschapsbegeleiding/adoptie. 1960-1970 In Nederland zijn verschillende centra voor opvang en begeleiding van de jonge, ongehuwde moeder. Deze opvang wordt vrijwel overal door Katholieke religieuzen geleid. Het motto was tot 1960 'moeder en kind horen bij elkaar'. In de praktijk kwam hier weinig van terecht. Begin jaren zestig werd de ongehuwde moeder door de zusters zelfs geadviseerd haar kind af te staan. Er was geen keus en een grote mate van dwang tot afstand voor adoptie in Nederland. Het taboe in de RKK op elke uiting van seksualiteit was de gangbare code waar een Katholiek gezin niet tegenin durfde gaan. Een ongehuwde dochter met kind was een schande. Ik herinner mij een grote fabrikantenvilla. Binnen verdeeld in diverse paviljoens waar doorgaans 10 meisjes 'hun huiskamer' tijdens hun verblijf hadden. Verder was er een gigantische keuken en een grote, altijd warme en broeierige, vochtige wasserij. De dagindeling. 7.00 uur opstaan en kamer in orde maken. Veel onrust op de gangen. Controle. Bidden en ontbijt. Dan werken in de keuken of wasserij. Het maakt niet uit hoe ver je zwangerschap is. Werken is goed en verzet je gedachten was het credo van de zusters. Het geconfronteerd worden met honderden katoenen luiers en bedlakens is dan niet echt rustgevend. Er hangt een doordringende lucht van bloed, urine en ontlasting. En waar zijn de wasmachines? Die zijn er niet ontdek ik. Langdurig krom staan en veel tillen is normaal. Er komt geen eind aan de ochtend en de emotionele ladingen van de meisjes vonken door de ruimte. Maar wij zijn omsloten door zusters in hun habijt met rinkelende rozenkransen. Ze weten het altijd beter en dulden niet dat het werk te langzaam vordert naar hun zin. Aan het eind van de ochtend staat de wasserij vol met warme vochtige dampen. Het resultaat van ons gesleep en gesjouw mag er zijn. Controle. 12.00 pauze en warm eten.

Bij terugkomst in het paviljoen helpen met de tafel dekken en eten in de keuken halen. Bidden en snel eten anders heb je niets. Veel kabaal aan tafel. Onenigheid aan tafel. Iedereen is moe en prikkelbaar. De meeste van ons zijn zwanger en doodop. In dat ene uurtje gebeurt erg veel. Er worden gesprekken met de meisjes gevoerd in de huiskamer. Tussendoor breken de weeën bij een meisje en er is ook altijd de paniek voor het onbekende van de zwangerschap en de onveiligheid. De zusters hebben het druk met sussen en vermaningen rondslingeren. En altijd fluisteren wij want wij willen niet gehoord worden door de zusters. Onze angst houden wij voor onszelf. Dat wat een uurtje bijkomen moest zijn is ook vandaag weer vervlogen in de alledaagse werkelijkheid van een pre kraamkliniek in de huiskamer. Geen rust en de eeuwige controle op emoties en andere onwelkome uitingen. De middag. Gelukkig wordt er gerouleerd met de werkzaamheden. De keukenhulpjes mogen naar de wasserij en visa versa. Daar sta ik dan verloren in de keuken. Barry Ryan schalt uit de luidspreker met Eloise. Bergen afwas zonder vaatwasmachines. Er is weer onrust en er wordt veel gemopperd en het bestek vliegt ons soms om de oren. Er komt nooit een eind aan handmatig afwassen denken wij. Toch zijn in deze grote keuken geheimen gedeeld, vriendschappen gesloten en ruzies aangewakkerd en expres ongelukken veroorzaakt. Zusters die taken verdelen en ons scherp in de gaten houden. Groepjes die kletsen worden direct bezocht door een zuster en dan houdt de conversatie ook op. Rond vieren zijn de aanrechtbladen weer in zicht gekomen en weten wij dat het meeste werk voor die dag bijna voorbij is. Het is al bij vijven als alle spettertjes en spatjes naar genoegen van de zusters verwijderd zijn. Doodop slepen wij ons, met onze bolle buiken in allerlei stadia van zwangerschap, naar de huiskamer. Daar zitten wij dan eventjes, want het avondeten moet nog op tafel met onze hulp Bidden, maar de boterhammen smaken niet meer, de stoelen zitten niet meer. De sfeer is niet meer. De avond is kort en dan moeten wij gaan 'rusten' om morgen weer fit te zijn voor een herhaling van deze dag. De eentonigheid van de routine is een sluipmoordenaar. Onderwijs, sport en spel is er niet. Niets wordt gedaan aan ontspanning. Niets om de sleur van ellende te doorbreken. Feiten rondom zwangerschap komen niet aan de orde. Ik heb geen arts of iets van een zwangerschapscontrole gezien in het kleine jaar dat ik er, niet zwanger, was. Ik heb ook geen bezoek van een voogd gehad. Als die geweest is zal de conversatie buiten mij om, alleen met de zusters zijn geweest. Helaas is het in die tijd gewoon om, alleen op grond van een vermoedde zwangerschap, door de kinderrechter uit huis geplaatst te worden. Via mijnheer Pastoor die zijn visie geeft. Hoe een zwangerschap en bevalling verlopen wordt doodgezwegen. Dit gemis heeft in grote mate de onveiligheid in huis bepaald. Gruwelijke verhalen van meisjes die al bevallen waren. Hun tweestrijd om de dwang te ontlopen van afstand doen van je kind. Geblinddoekt bevallen, de pijn die je niet mocht uiten. Het weghalen van je kind. Niet weten of je een zoon of dochter hebt. Geen naam kunnen geven. De navelstreng wordt wel heel radicaal doorgeknipt. Een levenslang dilemma want terugdraaien is er niet bij. De leegte zal altijd blijven weten wij nu. Het geheim neem je ook een levenlang met je mee. En zo gaat een gewone dag bij de zusters van de H.Familie in Huize De Bocht voorbij. Niets bijzonders vandaag. Geen straf en geen misbruik. Een gewone, heel gewone dag in de week. Tot er de andere dag bezoek voor E. is. Zij is al bevallen en heeft haar kind nooit gezien. Haar ouders zijn er. Zij geven alsnog toestemming aan E. dat zij haar kind mag houden en mee naar huis mag nemen. Wij allen realiseren ons ineens dat het zo ook kan. Gewoon kiezen voor je kind en kleinkind en daar de verantwoording voor nemen. Het wordt een dag met een gouden randje. In de zestien jaar voor mijn bezoek aan de kinderrechter was ik andere fabrikantenvilla's gewend. Daar woonden vriendinnen van mij. Daar kon je na school thee drinken en volop buiten bezig zijn. Daar werkten ook geen zwangere ongehuwde meisjes.

De hele zwangerschapsduur in het keurslijf van de RKK geperst met toestemming van de kinderrechter. Toen waren er nog geen oriëntatiebezoeken in het werkveld van deze rechters. Zou het kunnen zijn dat wij, gevallen meisjes in de ogen van de RKK, met het zware werk onze kost en inwoning moesten betalen aan de zusters? Jammer dat ons die waarheid nooit verteld is. Zelfs de vroedvrouwen werden niet gespaard, lees deze aanwijzingen van de RKK voor hun katholieke dochters in opleiding: De twaalf geboden voor een vroedvrouw in de jaren zeventig: bovenal: verwerp de pil Hou de vrouw op tijd eens stil Heilig steeds de kunst van 'T baren En wil nooit een Boersma sparen Touw en kocher zult gij eren En de vrouw het persen leren Laat ze steeds een uur ontsluiten Voel van binnen en van buiten Maak nooit epi's of rupturen En mijdt Theobald zijn kuren Geef moeder dus de grootste eer Dan komt ze volgend jaar wel weer Uit: Het mededelingenblad Mozaiek 1974. RK Vereniging Moederschapszorg. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX C. AFSTANDSMOEDERS EN AFSTANDSBABY'S In Nederland werd een ongehuwde moeder begin jaren zestig als een 'gevallen' meisje beschouwd. Amper vijftien jaar later werd gesproken van 'bewust ongehuwde moeders'. In die tussentijd stonden vele duizenden vrouwen en meisjes, met de nodige dwang, hun pasgeboren kind af. De jongste meisjes waren dertien en veertien jarigen, waarvan op dat moment de emotionele ontwikkeling nog niet volgroeid was. In de tien jaar tussen 1960 en 1970 stonden ongeveer 25 duizend vrouwen en meisjes in Nederland hun baby af voor adoptie. De adoptiewet van 1956 schiep de mogelijkheid. Vooruitstrevende psychiaters als Dr. C. Trimbos en H. Heijmans bepleitten het afstand doen als een 'keuze' voor de ongehuwd zwangere vrouw, die zij beschreven als 'gestoord'. De meeste tehuizen werden geleid door religieuzen die een dergelijk duidelijke richtlijn met twee handen aangrepen en met de nodige dwang uitvoerden. Er viel NIETS te kiezen. Deze meisjes werden zwanger door onwetendheid over seksualiteit. Een grote groep is misbruikt en zwanger geworden. Een grote groep is in Rooms Katholieke tehuizen terechtgekomen. Een grote groep heeft onder dwang van ouders en nonnen hun kind afgestaan. De meeste meisjes hebben nooit beseft, dat het papiertje dat getekend moest worden, de band tussen moeder en kind voorgoed verbrak Een grote groep heeft na 'het afstand doen' de band met hun ouders en andere familieleden niet meer, of niet voldoende, kunnen herstellen. Vrijwel allemaal hebben ze levenslang moeten zwijgen over deze schande die ze ' zelf veroorzaakt hebben'. Vrijwel allemaal hebben ze een toekomst gekregen waarin het rouwproces, over het verlies van hun kind, continu wordt uitgesteld. Daarvoor in de plaats komen bij een grote groep meisjes depressies, psychische problemen, relatieen verslavingsproblematiek om de hoek kijken. Een grote groep vrouwen is al jarenlang aan het zoeken naar hun dossier en kind! Geheimhouding, isolement en stilzwijgen is voorgoed met hun toekomst verweven. Gezinnen worden gesticht op basis van geheimhouding over de geboorte van het oudste kind jaren eerder. Enige vorm van nazorg is door de religieuzen in de tehuizen nooit geboden. Ondersteuning en nazorg zijn ook door de kinderbescherming in de Rooms Katholieke tehuizen onvoldoende geboden. MEA CULPA UNITED wil voor al deze vrouwen een podium bieden om alsnog met hun verhaal naar voren te komen. Dat mag anoniem, via e- mail, [email protected] of telefonisch, 06- 25 26 20 36. Er hebben zich binnen MEA CULPA UNITED vrouwen gemeld die vertellen over misbruik door

de Rooms Katholieke Kerk, dwang en wreedheid door priesters, paters en nonnen. Het lijkt wel of elke familie wel een dergelijk geheim heeft. Gelukkig leven wij nu in een ander tijdperk, waar plaats is voor waarheidsvinding, erkenning en genoegdoening voor de survivors. WIJ ALLEN KUNNEN HET STILZWIJGEN DOORBREKEN MET HET VERTELLEN VAN ONS EIGEN VERHAAL! M.H. XXXXXXXXXXXXXXXX Hoi marjan Bedankt voor je mail, ik ben erg blij dat je me zo duidelijk uitlegt hoe deetman werkt en dat het toch veilig is om mijn verhaal daar neer te leggen Ik vind het zó vervelend dat ik zoveel dingen niet begrijp (ik ben redelijk intelligent) maar door de veelvoud aan trauma's heb ik regelmatig een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor ik dan de meest simpele dingen niet meer begrijp CCPTSS, DIS, hechtingsstoornis en nog wat andere dingen. misschien begrijp je mijn niet snappen beter als je mijn diagnose's kent? je mag mijn verhaal zeker op het blog plaatsen, zeker nu ik weet dat het anoniem is ik heb het vollediger gemaakt voor jou en bert maar ook voor de lezers (als we het dan toch open gooien, dan maar helemaal hé) hier beneden vindt je het volledige verhaal heel erg bedankt marjan voor je geduld, dit geld ook voor bert groetje, w. Ik werd misbruikt als 16 jarige Dit misbruik heeft plaatsgevonden in de Vroedvrouwenschool Heerlen Destijds begon ik daar een opleiding als leerling verpleeghulp Degene die mij misbruikt heeft was een leerling vroedvrouw aldaar (4de jaars) ze was dus een volwassen vrouw en het was een non Dit misbruik heeft ca. 8 maanden geduurd Toen bij de leiding aldaar bekend werd wat gebeurde werd ik gedwongen een ontslagbrief te ondertekenen (wat niet mocht want ik was minderjarig) Dat betekende dus dat ik kon vertrekken en mijn belaagster mocht blijven Weg opleiding, weg mooie toekomst maar wél een flink trauma opgelopen Tot heden kamp ik nog steeds hiermee Misschien zult je je afvragen waarom een meisje van 16/17 jaar dit kan overkomen Het antwoord hierop is dat ik sinds mijn allervroegste jeugd slachtoffer was/ben van sexueel, lichamelijk en psychisch misbruik Alleen wist ik niet dat dit -wat thuis met me gebeurde- misbruik heette en ik wist al helemaal niet dat dit traumatisch was omdat het al sinds mijn allervroegste jeugd speelde Ik was alleen maar heel angstig aan het overleven, bang en intens verlegen omdat ik me zo'n vies meisje vond De enigste veiligheid voor mij was zo onzichtbaar mogelijk te zijn voor iedereen Ik ging op de leeftijd van 16 jaar het huis uit om een interne opleiding te volgen op de Vroedvrouwenschool (studeren en werken) en was dus (achteraf gezien) een gemakkelijke prooi voor degenen die op jonge meisjes uit waren omdat ik geen idee had hoe het leven in elkaar stak, a.h.w. was afgericht om onvoorwaardelijk te luisteren naar ouderen Ik was destijds alleen blij dat ik het ouderlijk huis kon verlaten en wou graag een eigen leven gaan opbouwen, eindelijk vrij zijn, weg van alle geweld een mooie opleiding volgen om het beroep uit te kunnen oefenen dat ik zo graag wou Jonge meisjes die daar in die opleiding starten werden verdeeld over de afdelingen, ik moest de eerste maanden in de keuken werken waar de rest van het personeel tijdens hun pauze's koffie of thee konden halen Vaak zat ik daar alleen te wachten tot dat ik iemand moest bedienen aan het loket Op een dag toen ik weer zat te wachten hoorde ik iemand zeggen; ze kijkt altijd zó verdrietig, maar als je haar aanspreekt lacht ze, het was aan mij gericht En inderdaad, ik lachte een verlegen glimlach

want ik wist me geen houding te geven als iemand me zó direct en ook nog zó aardig aansprak Als je in die keuken werkte moest je ook het zieke personeel/leerlingen verzorgen, eten naar hun kamer brengen en dienbladen ophalen Op een dag liep ik dus weer met bladen naar de kamers van de zieken en ik kwam bij haar terecht Ze was heel vriendelijk tegen me, iets wat ik gewoon niet kende De volgende dag toen ik weer naar haar toe moest gaf ze me een gigantische lolly, wat was ik blij ondanks mijn 16 jaar, nog nooit had ik zoiets groots, moois en lekkers gekregen van iemand Ik vond haar aardig, lief zelfs, maar dat kon ook niet anders, ik was alleen maar bruut geweld gewend Toen ze op een dag op een groot balkon zat (ze had een briefje op haar deur gehangen dat ik haar daar kon vinden) bracht ik daar haar eten, ze vroeg me even te blijven dan kon ik het blad meteen meenemen en ze vroeg waarom ik zoveel verdriet had Het enige dat ik durfde te vertellen was dat mijn vader teveel dronk en ik 'wel eens' klappen kreeg, de rest durfde ik niet (dan zou ik zeggen hoe vies ik was en zou iedereen me vies vinden) Ze sloeg een arm om me heen en zei dat zei me lief vond, nodigde me voor de volgende avond uit op haar kamer, ik kreeg een dikke sinaasappel -een ongekende luxe en lekkernij- voor mij Ik schaamde me wel dat zij me die voerde maar had niet de moed om te zeggen dat ik wel alleen kon eten Ze gaf me aaitjes, kusjes op de wang, steeds een of twee armen om me heen en ondanks mijn schaamte en angst voor lichamelijk contact voelde ik me voor het eerst in mijn leven stiekum geborgen Maar in de loop van de tijd wilde ze meer, ze wilde tongzoenen, ze wilde me betasten en deed dit ook en ik schoot terug in de bij mij bekende volledige onderwerping Ze ging verder en verder, ze wilde orale bevrediging en ik deed waarvoor ik geboren was. Ik deed dat al die maanden. Inmiddels voelde ik die geborgenheid niet meer, ik voelde alleen nog maar angst en afkeer, maar ik was niet in staat om het te stoppen gezien mijn ervaringen Sinds die tijd dat het is gebeurd en mijn ontslag daar is er iets in me geknapt. Nu weet ik dat dit kwam door het verschil waarmee het misbruik werd gestart Ik was gewend bruut overvallen te worden, maar zij was de eerste mens in mijn leven die mij zag en vreselijk aardig tegen me was Wel heb ik haar in 1991/92 opgezocht om haar te vragen waarom ze dat gedaan had Ze was na haar opleiding de missie ingegaan en in dat jaar zou ze een tijd naar haar klooster in nederland gaan Ik wist dit omdat ik -inmiddels volwassen en zelf moeder- de omvang zag van alles wat me overkomen was diagnose's had gekregen die er niet om logen, maar ook kwaad durfde te zijn op haar om wat ze gedaan had, dus ik had met het klooster gebeld om te vragen of ik haar kon spreken en ze zeiden me in welke periode ze in nederland was Ik heb toen tijdens haar verblijf in nederland een afspraak gemaakt, ik was getrouwd, dus gaf de naam van mijn man op en ik woonde in een andere plaats dus ik nam aan dat de confrontatie voor haar groot zou zijn Daar aangekomen werd ik in een spreekkamer gezet en na een tijdje kwam ze met nog twee andere nonnen binnen Die nonnen ondersteunden haar aan weerszijden alsof ze amper kon lopen en zetten haar in een stoel, ik dacht écht dat ze niet zelfstandig kon lopen!! Ze deed alsof ze me niet kende, maar ik had mijn vragen jaren geoefend, dus ik hoefde niet te zoeken naar woorden Ze ontkende alles, maar ik bleef doorpraten en vragen en later zei ze dat 'men' haar op mij afstuurde omdat ik een lastig kind was door alle trauma's die ik thuis had opgelopen !! en zij de enige was die mij kon kalmeren !! Ik heb toen zelf een einde aan het gesprek gemaakt en wou gaan, ze zei dat ze me een kadootje wou geven en even moest wachten (een écht handgemaakt prachtig iets uit het land waar ze werkte) Ze liep zelfstandig en rechtop de kamer uit en kwam op dezelfde manier terug Ze duwde me zo'n flut bamboe kalendertje in de handen die je gratis bij de chinees krijgt Ze wou me naar de bushalte brengen, ik was té beleefd om nee te zeggen (of misschien toch nog te afgericht? ) Toen we bij de bushalte stonden haalde ze een papiertje uit haar zak en liet me dit zien Mijn volledige naam en woonplaats stond erop !!! Ze wist wie ik was en wat ik kwam doen !! Ze was helemaal voorbereid op mijn komst Ik was bij de afspraak maken het telefoonboek vergeten maar de nonnen niet. Ik had nooit kunnen bedenken dat die zo sneaky zijn! Ze heeft ten tijde van het misbruik geweten dat ik al gebukt ging onder ernstige trauma's. Een volwassen vrouw met gedegen opleidingen, inmiddels grotendeels mijn verhaal kennende kan dat niet anders En toch koos ze ervoor om mij nóg meer onrecht en pijn doen. Zij, de bruid van god !! Ik

reken haar daardoor het misbruik zwaarder aan dan mijn andere daders Ik heb nu 2 jaar therapie in een specialistisch ggz-centrum waar ik ernstige diagnose's heb gekregen Als ik mijn ellende daar niet krijg verwerkt weet ik niet hoe ik verder moet Dan is geen zicht meer op genezing en zal ik de tijd hier moeten uitzitten. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Goeiemiddag, Ik heb de site van je doorgebladerd...Tja het gebeurde overal...je draagt je hele leven het met je mee.... Ongeloofelijk eigenlijk...de ontkenning is er nu nog steeds...waarom ........waarom......... De nonnetjes van het Liduina ziekenhuis in Apeldoorn het heilige hart...ze waren lief en lief en lief...waarom....... voor straf de kapel met stoffer en blik schoonmaken op je blote knietjes... Gevoelens van liefde en afschuw lopen door elkaar.... Ik ben nu 50 geweest en je blijft er aan denken.... XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX ...........bedankt voor je berichtje............het gaat geukkig weer wat beter dan gisteren.............ja die herbelevingen .........die doen mij een beetje de das om............. die brengen mij hoge pieken en hele diepe dalen.............ja ik heb maar weer een poging gedaan bij de hulp verlening..al hoewel ik totaal geen vertrouwen in hulpverlening heb........maar ik moet wel..............wil ik verder kunnen met mijn leven............vanaf mijn vijfde heb ik al met dat soort instanties te maken gehad........kinderbescherming.....psygologische testen...vooral de kinderbescherming.........heeft ook een groot aandeel maar.......dan in de negatieve zin gehad ..het zijn niet alleen die klere nonnen geweest.........het veraad van de katholieke kerk naar mij mijn broers ...hun hebben er voor gezorgd dat mijn vader achter het adres kwam waar mijn moeder op advies van de kapelaan boelens of boeling ........ons onder gebracht had...en deze kapelaan briefde het door aan mijn vader..........zodat hij voor dat mijn moeder ons kwam halen .haar voor was.en dat is bepalend voor de rest van mijn leven geweest.................een traumatische vader een oud kniller .........vol frustraties zeer geweldadig.........en sexueel pervers........heb ik van mijn moeder gehoord................het gesticht waar wij werden onder gebracht voor de nacht......was in arnhem langs het spoor..........en ja daar waren ook nonnen....dus ook van de kerk.................kan mij nog herrinneren dat ik en de rest van de kinderen allemaal naakt moesten slapen....ik weet nog dat ik naast een indisch jongetje moest slapen bruin bij bruin.......de volgende ochtend stond mijn vader er om ons op tehalen.alle begin van jaaaaaaaaaaaaren lang ellende ...................lichamelijk en mentaal geweld.......voor vandaag stop ik ermee.ben blij dat ik me weer wat beter voel...........marjan...mag ik je bedanken..............het doet mij goed ...........dat ik het gevoel mag hebben dat ik erkend word........dat ik serieus genomen word...........dat er mensen zijn die horen naar wat ik vertel..........heb nog alleen maar te horen gekregen oa van mijn moeder ..je moet het maar allemaal vergeten....................maar dat zegt ze natuurlijk ook voor zich zelf.............het is voor haar ook zwaar geweest.....ik begin nu een band te voelen met mijn moeder.........ze is nu 81.................ons contact .is altijd als los zand geweest ...................zij is destijds hertrouwd met de stiefbroer van mijn vader hij woonde tijdens hun huwelijk bij ons.hij was zeeman en als hij aan wal was was hij bij ons in de kost .als mijn vader korporaal eerste klas..............hoge pieten naar duitsland moest rijden of nachtdienst had......dan lag mijn moeder met mijn oom in bed ..............ik heb hun toen betrapt................jaren terug nam mijn moeder mij dat nog zeer kwalijk............wat mij ook zeer veel pijn en verdriet heeft gedaan is dat ze heeft drie dochters uit haar tweede huwelijk ....de middelste heet ook endah.....................begrijp ...........ik leef ...ik ben niet dood..maar zo heeft het wel gevoeld ............het ontkennen van mijn bestaan................marjan het is zoveel..............ben blij dat ik het met jou mag en kan delen..............iemand die weet hoe het voeld wat het met je doet .en hoeveel energie het kost .....om elke keer weer de kracht uit je zelf te moeten halen om uit dat verdomde diepe dal te komen..............op de raarste momenten .in 1 keer in een herbeleving te zitten......bij voorbeeld als je gezellig op een party bent of andere leuke gelegenheden...dat je 1in 1 keer het gevoel over je krijgt van ontzettende eenzaamheid .........afgeslotenheid ..........verdriet.......en een gevoel voor mij zo

moeilijk te definieeren...leeg.................dan is er ook maar 1 ding .....ik moet naar huis................dan is het uit met de pret....................heel veel dank marjan....ben heel blij voor je..........dat je je leven weer terug hebt ..........dankzij therapie.....een hele fijne zondag.......... XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Beste Bert, geweldig vind ik jullie aktie. Zouden jullie er ook eens aandacht aan kunnen besteden dat de nonnen meisjes hebben misbruikt. In mijn praktijk heb ik daarmee te maken gekregen. Ik hoor nu alleen over het misbruik door de mannen. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX ik richt mij tot u met de vraag waar ik mijn verhaal over c.q. geestelijk, fysiek en seksueel misbruik kwijt kan, ik verbleef vanaf 30 april 1967 tot 23 december 1968 in een internaat voor schippers kinderen in Amsterdam, nadat mijn moeder ernstig ziek in een ziekenhuis was opgenomen en later daar is overleden, ik woonde toentertijd nog in Amsterdam alwaar ik ook geboren ben, reden naar mijn vraag is dat ik veel lees op site over misbruik van priesters c.q. paters, ik zat echter in een internaat dat door nonnen gerund werd, en hierover lees ik nog niet veel, toch zou ik mijn verhaal kwijt willen omdat het sinds de laatste weken, nu het zo in het nieuws is, bij mij erg naar boven gekomen is allemaal en er bij mij een paar dingen uit mijn latere leven nu op hun plaats gaan vallen, misschien kunt u mij een handvat reiken of ik mijn verhaal aan u Mea culpa moet richten of aan het Hulp en Recht, want ikzelf weet het niet meer, want ben dan ook totaal in de war door alles wat er de afgelopen weken met mij (ons) gebeurd. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Soms denk je zelf dat het wel met je gaat, je merkt niks aan je zelf en de omgeving kent je niet anders, je bent altijd die persoon die zij kennen. Ik dacht dat wat mij, tot mijn 18 jaar is overkomen, een plaats had gevonden ver in me voor niemand te bereiken. En af en toe kwam het er uit, heel even maar, wat moest ik er mee. Het deed pijn maar wist het altijd weer terug te zetten op die plaats waar ik vond dat het hoorde. Maar na 24 juli 2003 ging het niet meer, kreeg hartklachten. En opeens was het terug het ging niet meer, het moest mijn aandacht krijgen. Het lukte me niet meer om het gebeuren terug te zetten op mijn plaats. Het kwam in alle hevigheid terug, alles deed pijn, de rust in mijn lichaam was voorbei ik moest er wat mee. Dit is mijn verhaal, de pijn en verdriet die ik gevoeld heb en nog steeds voel. Het waarom, ik weet het nog steeds niet. De beelden van die tijd zijn totaal terug gekomen, wil het niet maar heb opeens niks meer te willen. Ze zijn er en ze doen pijn, god wat doen ze pijn. Ik hoop met het opschrijven van dit verhaal er een moment komt dat ik kan zeggen ' ja het gaat weer, me rust is terug ik kan er mee leven '. R.J. Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Inleiding Als je achter het pc gaat zitten en je denkt dat je het wel gaat doen dat verhaal, zit je al na een pagina voor je uit te kijken. Hoe moet ik beginnen, hoe ga ik wat ik gevoeld, gezien en mee gemaakt heb op papier te zetten. Kan ik het aan om dit te doen. Ik begin er aan en hoop dat het bijdraagt aan het verwerken van mijn pijn en verdriet Het verhaal deel ik in twee gedeelte: Venlo van na mijn geboorten tot dat ik 9 jaar was geworden Roermond vanaf mijn 9 jaar tot dat ik 17 jaar was

Venlo, Huize Nazareth, Zusters Ik denk dat ik, toen ik een half jaar was, door de kinderbescherming ben weg gehaald bij mijn familie. Ik zeg familie omdat ik niet precies weet hoe het gegaan is. Samen met mijn broer, die 1,5 jaar ouder is dan ik, ben ik geplaatst in een tehuis, gesticht noemde ze dat in mijn jeugdtijd. Het stond onder leiding van zusters. De eerste jaren dat ik daar ben geweest kan ik niet terug halen in mijn geheugen. Heel langzaam komen de beelden terug van die tijd, met al zijn negatieve en soms positieve ervaringen. Ik ruik soms de appels die ze daar in de kelder hadden liggen, het brood dat ze daar zelf bakte. Ik zie de grote tuin voor me, vol met rozen struiken en bogen. Zie het grote binnenplein. De kerk met zijn glas en lood ramen, de grote hal als je binnen kwam voor. De grote slaapzalen waar je langs elkaar lag. Bij onweer kwamen de zusters langs om met water te gooide. Dat hielp bij onweer zijden ze. Het schoollokale intern, waar ik de eerste kennismaking heb gehad met de hardheid van een schoolbord. Ik zie nog de beelden voor me van de mishandeld in de klas, met hun hoofd tegen het bord of met de schoenen van de lerares op de handen geslagen. De pijn gezien als een juffrouw een kind met de hak van haar schoen op de handen sloeg. Je moest het ondergaan, je kwam niet buiten het tehuis zonder begeleiding. Je wist niet beter het was altijd zo daar. Met blote voeten over grind lopen, weet nog steeds niet waarvoor dat goed was. De geur die er altijd in het oude gedeelte hing herken ik nog steeds als ik in dat soort gebouwen ben. De geur van spruitjes, aardappelen, weet niet hoe ik het moet omschrijven. Het nieuwe gedeelte, waar ik een paar jaar heb gezeten, kan ik me het beste voor de geest halen. Daar heb ik ook de angst opgelopen als ik in het donker ben. Tegen sinterklaas werd je bang gemaakt en werd gedreigd met de kelder als straf. Rond die tijd heb ik de kelder vaker van de binnenkant gezien. Kun je voorstellen in deze tijd. Maar toen onderging je het, angsten heb ik daar in die kelder gehad. Als het pikkendonker is ben ik nog altijd bang, voel met niet prettig, soms durf ik niet verder. Mijn eerste communie daar gedaan, alleen een foto als enige herinnering. Ik weet er niks meer van. Alles is weg daarvan. Kan wel het tehuis tekenen als ze het me zouden vragen. Maar veel wat ik daar heb mee gemaakt is uit me gedacht weg. Alleen wat me bij is gebleven is het wassen een keer per week. Ja meer niet. Onder de douche boven op de bovenste verdieping. De jongens apart en de meisjes apart. Toen begreep ik niet dat bij de meisjes altijd een zuster mee de douche in moest en bij de jongens zelfden ons niet. De mijn latere ervaring in Roermond begreep ik het wel. Ook daar was moeten die meisjes het zelfde mee gemaakt hebben als ik later. Roermond, Huize St. Jozef, Broeders Het tehuis waar ik in Roermond heb gezeten zou ik zo kunnen tekenen. Al de plekken waar ik ben geweest komen steeds vaker terug in mijn gedachte. Maar er zijn ook gaten in die beelden die ik tot nu toe niet ingevuld krijg. In het tehuis waren groepen van jongens en waren ingedeeld in leeftijd. Kwam in de jongeste groep in het begin, namen weet ik niet meer, de plek wel en waar we sliepen. Samen op een grote slaapruimte. Samen in een kamer als we speelde. In die groep ben ik voor het eerst misbruikt. Door een broeder, geen broeder uit het ziekenhuis maar een van het katholieken geloof. Zoon kerel die precies wist wat hij wilde en hoe hij het moest doen. Als jonge van 10/11 wist je gewoon niet wat je over kwam. Je zat vast tussen die muren en in mijn geval had ik een familie waar ik op terug kon vallen. We sliepen in een grote slaapzaal waar al de jongens van die groep bij elkaar lagen, 3 rijen naast elkaar, bed aan bed. Recht rij met wasbakken links achter zijn kamer. In het midden de ruimte voor de schone was, recht de grote was ruimte, wc en daar langs een trap naar boven met nog meer slaapruimten voor een ander groep van jongens. Altijd samen naar bed, samen omkleden, samen wassen en hij maar kijken naar ons. Toen begrepen we het niet goed allemaal, we leefde in een ander wereld, onze wereld waar we door heen moesten

komen. De eerste keer, ik zie het als de dag van gisteren nog voor me. Ik moest komen naar de ruimte waar de schone was voor iedere jonge apart weg gelegd werd. Moest nieuwe ondergoed voor hem passen. Deed me uit en opeens stond hij tegen me aan. Hij pakte me vast, kon niet weg. Na een tijdje liet hij me los moest verder gaan met passen en hij stond me te bekijken. Kon weer gaan en wilde zo snel mogelijk naar me bed toe, onder de dekens alleen zijn met me eigen. De wereld om me heen vergeten. Maar het ging niet want toen de lichten uit waren kwam hij naar me toe en ik moest met hem mee komen naar zijn kamer. Moest op zijn bed gaan zitten en opeens stond hij naakt voor me. Wist niet hoe ik het had een volwassen vent met een stijve pik voor me die ik moest helpen met wat? Ik wist niet wat en hoe ik was nog een kind van 11 jaar. Zie hem vaak nog voor me staan ik moest hem helpen maar waar mee? Hij deed het zelf voelde me als vuil daar, wilde weg daar maar hoe. Na 15 min was het voorbij hij had het gedaan, ik zat onder. Hij waste alles af en ik kon gaan. Ben in me bed gaan liggen en keek naar de jonge die langs me lag. Ik weet weer dat we elkaar aan keken, hij wist gelijk wat er was gebeurt met me. Soms, heel soms, had je momenten daar dat je aan elkaar merkten dat je elkaar nodig had om niet er aan kapot te gaan. Dit was zo moment we hebben samen gehuild zacht gewoon omdat we wisten dat we dit beide hadden door gemaakt denk ik. Dit is de eerste keer dat ik te maken heb gehad met misbruik van me. De tijd daarna is dit nog vaak voor gekomen, door hem een paar keer. Heel het leven in dat tehuis was doorspekt van deze handelingen zowel leiding /kinderen als jongens onderling. Ook met jongens onderling was er spraken van een vorm van misbruik. Als een jonge van 16 iets wilt met een jonge van 11 vind ik dat dit zo is. Maar ze waren zo opgevoed het was een onderdeel van het leven daar dat vaak naar buiten kwam in veel vormen. De jongens die alleen waren of niet sterk, waren als eerste aan de beurt. We werden vaak gebruikt om bij een boer te werken en we kregen er nooit wat van. Op het land bieten dunnen, over de grond kruipen en de plantjes stuk voor stuk bekijken of er maar een stond. Dagen en weken achter elkaar meter na meter en nooit iets voor gekregen. Aardappelen rooien in weer en wind, bieten trekken met de hand. 11/12 jaar en toen al dit werk. In de winter naar de bossen fietsen met heel de groep, je moest maar een paar uur daar vermaken. De leiding ging dan ergens heen wij dachten lekker binnen niet in de kou. Vaak lag er sneeuw in die tijd. We maakten dan snel een hut van takken en alles wat we konden vinden en kropen er dan met een grote groep naar binnen. Daar was het wat warmer dan buiten. Vaak gebeurde daar ook dingen met de jongens onderling. Onder elkaar was het leuk, we hadden een band met elkaar, we waren allemaal daar en moesten door met ons leven. Toen dacht ik niet zo maar achteraf was het wel. Je had gewoon geen enkele ander mogelijk heid om er uit te komen daar. Veel jongens handen geen thuis of familie waar ze heen konden. En juist die jongens werden het meest gebruikt. Als je groter werd ging je naar een andere groep die bij je leeftijd paste. In die groepen waren meer burger hulpverleners. Mannen van buiten af weet het niet anders te zeggen. Er waren nooit vrouwe bij, achteraf als je daar weg bent constateer je dat pas, daar binnen merk je het niet zo goed. Na dat ik in die grote groep geplaatst werd brak voor mij de moeilijkste tijd aan in Roermond. Ik dacht in die tijd de hulpverleners er ware om een arm om je heen te slaan, te helpen als je het niet meer zag zitten. Dat zocht ik daar omdat ik niemand had die me dat wilde geven. Mijn broer en ik hadden niet veel aan elkaar, we verschilde te veel. We hebben nooit een sterken band met elkaar gehad. Het gekken was dat ik het maar over me heen liet komen, kon me er niet tegen verzetten. Ik denk vaak nog had ik toen niet anders moeten reageren, niet weg moeten rennen, weg van die plek daar. Maar waar heen, naar wie. Laat maar het kon niet anders. Als ik er aan terug denk walg ik van de momenten dat hij me heeft gebruikt, zie hem voor me of langs me liggen of boven op me liggen. Ik zie hem voor me uitkleden of ik moest dat voor hem doen. Dat hij klaarkwam op mijn lichaam. Ik walg er van, het doet zo pijn nu nog. Zeker hij heeft iets van me afgenomen dat hij niet had mogen doen. Hij heeft me jeugd afgenomen, mijn ontdekken naar mijn seksualiteit is niet gelopen zoals het moest. Het kijken naar meisjes is bij mij pas laat begonnen. Ik wil daar niet moeilijk over doen maar als je pas met je 19 jaar een hand

van ene meisje kunt vast houden dan heb je wat gemist. Nooit een meisje als vriendin gehad, niet om iets mee te hebben maar om mee te praten. Om mee om te gaan, gewoon dus als iedereen. Toen ik in die groep kwam was het eigenlijk al van het begin mis. Het was net of hij voorwerk had gedaan. De eerste keer was toen ik ziek was en van hem in zijn bed mocht liggen, alleen op zijn kamer vond hij beter zij die. Wat was ik toen naïef in die tijd. Ik zie het als de dag van gisteren, kwam steeds naar me kijken, ik moest maar niet te veel aandoen zij hij, was niet goed voor me. Hij begon steeds vaker aan me te zitten, met de hand over me lichaam heen, ik wist gelijk wat er ging gebeuren toen. Hij kleden zich opeens uit en kwam naast me liggen. Wat hij wilde was snel gedaan. Weer snel aan gekleed en weg was hij weer. In het begin ging het altijd zo. Later nam hij voor zijn eigen daar meer tijd voor. Overal waar ik ging of aanwezig was stond hij dicht bij me of hield me in de gaten. Kon niks doen of hij was er bij. Als we toneel speelde, waar hij altijd alles regelde en de regie had, had ik vaak een belangrijke rol in dat stuk, zodat hij vaker met mij bezig kon zijn onder de noemer van oefenen. Kan alles plaatsen aanwijzen waar hij mij gebruikt heeft, overal wilde hij wat doen. Tijden toneel uitvoering, bij spelen, bij het wassen, bij feesten. Overal. Zelfs bij zijn ouders thuis was ik niet veilig voor hem, moest bij hem in een 2 persoonsbed slapen, ik had geen bed voor me eigen daar. Vaak kroop hij dan boven op me en wilde zijn plezier hebben. Daar lag ik dan als jonge van 14/15 en 16 jaar, keek omhoog als hij bezig was. Hij was vies, dik, behaard, hij wilde kussen. Tijdens vakantie in België en Luxemburg deelde hij altijd de tenten zo in dat ik altijd vlak naast hem lag, zodat hij kon doen wat hij wilde. Ik had nooit vaste vriendjes in die tijd, gewoon omdat als ik een jonge leuk vond en bevriend mee raakt hij gelijk maat regelen na zodat dat gelijk afgelopen was. Hij dreigde dan met straf en ook ging hij met die jongens naar bed, wat een klootzak was het. Je zou hem gewoon vast moeten zetten, nooit meer los laten en een dag laten voelen wat ik al die jaren van binnen heb gevoeld. Als de kinderbescherming op bezoek kwam zat hij er altijd bij, gelukkig was dit niet vaak. Achteraf stel ik vast dat zij mij niet genoeg bescherm hebben. Ik was vaak ziek in die jaren, viel op eens veel af, vel over been zo gezegd. De oplossing gewoon een liter melk per dag drinken dan gaat het wel weer over. Overal waar ik was voelde ik dat hij in de buurt was, veel jongens wisten wat er aan de hand was maar die handden te veel met hun eigen problemen. Zoveel jongens die daar zijn misbruikt het is na zoveel tijd niet te vatten dat zoiets gewoon door kon gaan. Het is mij zo vaak overkomen dat je het gewoon vond het was een onderdeel van het leven in Roermond. Wat moest je anders en als ik eerlijk ben ik wist ook niet beter. Ik kan zoveel voorbeelden opschrijven waarmee ik de handelingen omschrijf die ze met mij gedaan hebben in die tijd. Maar ze kwamen allemaal op het zelfde neer. Ik kan nu ook niet alle momenten omschrijven. Die ik heb omschreven is genoeg voor me. De meeste pijn heeft hij mij gedaan toen ik een vriendje had daar. Gewoon iemand waar ik goed mee kon omgaan. Toen hij er achter kwam was dat snel voorbij en merkte gelijk dat Cor, was zijn naam, ook door hem werd gebruikt. Dat gevoel dat me overviel is moeilijk te omschrijven. Je telde als kind voor hem niet mee, ja om zijn genot te halen, maar verder niet. Alles wat hij deed voor de groep was gericht om nieuwe contacten te leggen. Om jongens aan zich te binden, en dan te gebruiken. Ik denk wel eens hoe het met al die jongens is gegaan die ik daar gekend heb. Zijn ze er allemaal goed uit gekomen of is hun leven voor het grootste gedeelte getekend door Roermond. Met mijn broer is het niet zo goed gegaan. Heeft altijd nog erg veel last van die tijd in Roermond en Venlo. We praten er nooit over en weten ook niet van elkaar het hoe en wat toen. Misschien ook beter zo anders zo het misschien nog moeilijker zijn. De Kinderbescherming Hallo Bert, Ik volg de huidige discussie op dit moment ook. Wat mij tot nu toe hogelijk verbaasd is de rol van de zgn 'kinderbescherming'. Immers veel van de kinderen waar het om gaat zijn geplaatst

via deze instelling met belachelijke naam. Zij zijn voor een zeer groot deel medeverantwoordelijk en vooral hun onkunde op het gebied van controle op geplaatste kinderen neem ik hen kwalijk. Dagelijks komen er meldingen bij en de kinderbescherming blijft buiten schot. In voorgaande affaires over Rekken en Zetten was hun rol ook nooit genoemd, maar zij plaatsten de kinderen daar. En nu nog steeds. De ministers en oud ministers aanklagen lijkt mij ook wel op zijn plaats. Als oudinternaatkind heb ik veel gezien en meegemaakt en nu ben ik 56 en heb er nog steeds last van. Op b.v het katholieke internaat Harreveld werden de –voor ons als jongens herkenbare- pedo's groepsleider van de groepen met 8 – 10 jarigen. De goed katholieke broeders deden gewoon mee. Je kon natuurlijk nooit je verhaal kwijt bij diezelfde mensen en de piepeltjes van de voogdij geilden wel op de intieme verhalen maar staken ook geen poot uit . Het bracht ( en brengt) lekker op hé , dat voogd zijn. Dan ga je natuurlijk niet tegen je eigen centen schoppen. De leidinggevenden werkten toentertijd met rapportjes die per dag werden gemaakt over hun pupillen. Als iemand dus wekelijks iets verzon over een kind dat ergens over loog dan was dat kind na enige weken bestempeld als aartsleugenaar. En de rest van de leiding behandelde je als zodanig. Waar kon je dan nog terecht met je verhaal, wie gelooft een zo leugenachtig kind nog. Een strafblad kan worden opgeheven als je er om vraagt maar de rapportages van de kinderbescherming zijn er je hele leven nog, dat werkt altijd tegen je als je bijvoorbeeld een overheidsbaan wil. Nu gaan dan de misbruikers zichzelf onderzoeken, met instemming van de overheden ( kinderbescherming) denk ik. Ik hoor de christelijke minister er niet over, dat zijn organisatie hier iets zou moeten doen. Raar hoor. Sterkte met je gevecht, A XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Ja, wat heb ik er aan gehad. Ik weet het niet. Ze hebben me van mijn familie gescheiden, nooit de waarheid over de familie vertelt. Ze hebben me gevoed en gekleed en als ik er nu tegen aan kijk niet meer. Ze waren er niet toen ik ze nodig had. De kinderbescherming had me moeten beschermen of waren ze niet tot machte om dit te doen. De naam dekt niet het werk wat ze voor mij hebben gedaan, nooit het gevoel gehad dat ze er voor mij waren. Ik was zelf niet in staat om in die tijd iets aan te geven aan hen. Maar achter af kijkende hadden hun de kennis in huis om dingen te herkennen of misschien ook niet. Ik weet het niet maar het houd niet op met eten geven en kleden. De Katholieken kerk Van begin tot dat ik op kamers ben gaan wonen heb ik met geloof te maken gehad. Eigenlijk moet ik zeggen met de uitdragers van dit geloof. De kerels die een voorbeeld moesten zijn voor de rest. De zusters, broeders en geestelijke die steeds aanwezig waren. Ik keer me rug naar de kerk en alles wat daar bij hoort. Als ik hun zie in die zwarte pakken, gekleurde toga's, lange jurken en gewade bekruipt me het gevoel van onbehagen. Gevoel van afschuw, toneel spel. De organisatie die denkt overal boven te staan, denken het altijd beter te weten maar hebben totaal geen begrip voor de mens zelf. Weet 100% zeker dat wat ik heb mee gemaakt nu nog plaats vindt en zeker bij deze groep van mensen. Als ik ze zie lopen denk ik vaak wat zullen ze er onder aan hebben. Wie hebben ze nu gebruikt. Het is tegen de natuur in om jongens en meisjes bij elkaar te stoppen en tegen hen te zeggen, vanaf nu geen seks meer en wat daar mee te maken heeft. Wie dit bedacht heeft moeten ze nu nog opsluiten, levenslang. Iemand met gezond verstand zal zeggen 'dit kan niet', gaat mis. En het is mis gegaan en gaat nog steeds mis. Zolang dit geloof, misschien ook de andere weet het niet, blijft volharden in deze manier van samenleven zal er altijd misbruik plaats vinden. Ik walg van diverse stromingen in de maatschappij die dit geloof als basis hebben voor hun handelen. Als ik die koppen zie op tv dan denk ik vaak strek een toga of rok aan, en er loopt weer een dergelijk verkondiger van de blijde boodschap. En die praatshow van de EO over geloof en alles daar omheen. Wat een overschatting van hun zelf, denken dat ze alles kunnen verklaren met hun geloof of hun beleving daarvan. Ze staan niet in het leven van de dag, denk vaak dat ze niet begrijpen wat er elke dag in de maatschappij gaande is anders zouden ze die onzin niet vertellen. Zou graag eens willen dat ze een dag voelde wat ik soms voel, gewoon omdat ze dan misschien

begrijpen waar ik het over heb. Soms zie je op straat iemand lopen met een lange jurk aan met aan de voorkant een lange rij knopjes. Denk dan vaak aan de eerste keer dat ik misbruikt ben. Ook die persoon droeg dat overdag. Ik vind als behoefte hebben aan sex en ze zijn homo of lesbisch moeten ze het zoeken bij hun leeftijd genoten en niet bij jongeren zoals jongens en meisjes die afhankelijk van hun zijn. En als ze hetro zijn ga dan gewoon met een man of vrouw naar bed, probleem opgelost dan. Het is zo simpel. Kan zo door gaan met voorbeelden te geven maar die komen steeds op het zelfde neer. Stop met het schrijven van mijn verhaal om niet in herhaling te vallen en het is voor mij ook goed zo. Ik herinner me steeds meer maar kan niet alles beschrijven, wil het ook niet, doet nog steeds pijn en alles beschrijvingen komen op het zelfde neer. Denk dat het anders een boekwerkje wordt en dat is niet de bedoeling van mij. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX hallo Bert ja het leven was rustiger in die tijd dat wel en de natuur was er nog de zusters waar ik het over had waren zo intens gemeen tegenover sommige kinderen dat men gerust van kindermishandeling kan spreken. Deze meisjes konden letterlijk niets zeggen of kregen een kannonade over zich heen was men dochter van een hoog geplaatst persoon bv burgemeester dan waren ze poeslief. Het onderwijs was van een abnormaal laag nivo dat merkte ik toen ik nadien naar een streekschool ging de meisjes kregen noooit eens ijsvrij of iets extra. Er was een meisje in de klas dat niet goed kon leren en een groot litteken in haar gezicht had; gebeten door een hond ooit. steeds werd ze te kakken gezet en werd er ook iets gezegd over dat litteken dit is maar een voorbeeld. Als meisjes met een vak moeite hadden werd er helemaal niets aan gedaan die zochten het maar uit de discipline bv bij zingen met de handen achter de rug was abnnormaal en zeer gestoord. Ook voor die tijd tijdens speelkwartier stond er wel ergens een non te suffen maar als er iets was werd er niet in gegrepen uiteraard werden de meisjes die niet goed konden leren achter in de klas gezet er was geen enkele liefde voor de kinderen ik vermoed dat het gemiddelde iq van deze vrouwen ver beneden gemiddeld was om onderwijzeres te worden hoef je nou ook weer geen professor te zijn de sfeer was ronduit slecht. Alles draaide om discipline en persoonlijke aandacht was er totaal niet van de ongeveer 80 meisjes van mijn jaar gingen er 6 naar de havo in 1969 waarvan maar een met veeel moeite nadien atheneum heeft gehaald nl ik een paar van mijn broers en zussen allemaal jonger hebben een jaar bij deze vrouwen op school gezeten als kleuter ed en rillen er nu nog van als ze er aan denken ja ik ook ik moest er 6 jaar heen je wist als kind niet beter maar voor mij is het heeel slecht geweest en ik weet zeker voor een heleboel andere meisjes ook altijd wordt er geschermd met ja het was de tijd enz enz maar dat klopt helemaal niet. normale omgang met mensen is van alle tijden en helaas kindermishandeling ook meisjes werden in publiek utigescholden voor stom en laag nivo enz voor de hele klas ik vermoed heel sterk dat vele van deze vrouwen geestelijk totaaal verknipt waren en hun wereld stortte in elkaar in die tijd en dat reageerden ze af op de kinderen ik vermoed dat dat verknipte oa voortkwam maar dit is mijn vermoeden alleen uit lesbisch zijn daar kon je toen niets mee begrijp me goed er is geen sexueel misbruik gepleegd. Uiteraard waren er enkele zusters die wel een hart hadden maar die gaven nou net geen les Binnen het klooster de sfeer wel het enige wat ik kan zeggen is dat een geestelijk simpele zuster binnen het klooster zo werd behandeld dat ze toen het laatste wat ze nog had een paar kippetjes ook afgepakt werd zelfmoord pleegde Dit verhaal is heel gewoon hoor dit kwam heeel veel voor in kloosterscholen en maar bluffen dat ze het platteland zo geholpen hebben nou ik dacht het niet

Mijn moeder vertelde me jaren later dat toen ze naar het gemeenschapshuis de kei ging en daar de hoofdnon het hoofd van de school ook was; er ineens een reuselse vrouw rechtop ging staan midden in de volle zaal en begon te schreeuwen tegen die non die daar de heilige hannes zat uit te hangen want dat konden ze uitstekend dat haar kinderen bij haar een hel hadden gehad en dat voor een reuselse vrouw die meestal vrij rustig zijn Het gaat hier om de mariaschool in reusel maar het is vrees ik behoorlijk representatief voor veel van die scholen Het grote verschil in benadering jongen vs meisje heeft mij altijd erg tegen gestaan in de brabantse mentaliteit maar gelukkig is er nu veel veranderd en verbeterd Oh een vriendin van me ging toen ze vijftien was daar in dat klooster vakantiewerk doen en werd zwaar onderbetaald en gebruikt voor werk dat je op die leeftijd helemaal niet mag doen ik werd er niet aangenomen hihi die nonnen zagen de bui al hangen vermoed ik ik beter af dus afijn misschien geeft dit je een impressie van wat ik bedoel ik ben blij dat de tijden veranderd zijn en wens je het beste let niet op de beroerde zinnen ik ben hier op vakantie en het toetsenbord is anders en wwerkt maar half groetjes XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Overigens, voordat ik in Bleijerheide terecht kwam, heb ik nog een jaar of vijf, tesamen met mijn 4 jaar oudere broer, doorgebracht in een kindertehuis 'de Kollenberg' in Sittard, gerund door nonnen, een van oorsprong Duitse Orde. Ze noemden dat een 'armen-klooster', waar ik als jongetje van nog geen drie jaar oud werd 'ingesmeten'. Oorzaak was de echtscheiding van mijn ouders (om het even kort te houden). Ik kan ook nog de nodige zeeeeeer slechte ervaringen over dat nonnenklooster vertellen. Ongelooflijk harde opvoedings-methodes en uiteraard alweer de losse handjes van de 'gestapo-nonnen' aldaar. Bert, als je de details nog een keer wilt horen, dan vraag me dat maar, geen probleem. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Mijn vader geboren in 1930 is op zijn 2e jaar zijn moeder verloren aan longontsteking. Hij werd met zijn zusje in het R.K. weeshuis Groenestein in den haag geplaatst. Zijn vader was bouwvakker en kon niet voor zijn 2 kinderen zorgen. Hij heeft er tot zijn 10e gezeten en werd toen weer in huis gehaald omdat zijn vader hertrouwde. Nooit vertelde mijn vader de details over het sexuele misbruik. Hij heeft het wel aan mijn moeder laten weten. Ook heeft hij weerzinwekkende verhalen verteld over de straffen die ze daar toe paste. Voor straf uren met je knieeen in houten klompen zitten met je armen omhoog. Lijfstraffen, braaksel eten en meer wat er hier ook al verteld is. Wat mij ook is bijgebleven is dat hij verteld had dat aan elk einde van de week, De jongens op een rij moesten gaan staan en hun onderbroek tonen. Als deze na een week dragen vuil was dan kreeg je slaag. Rond zijn 18e is hij op de motor terug gegaan om wraak te nemen. (waarom het niet doorgegaan is weet ik niet) Mijn vader had zo'n schaamtegevoel over zijn lijf, dat ik de beste man nog nooit van mijn leven in een korte broek, laat staan in een onderbroek heb gezien. Wel zag ik zijn stil verdriet... Een bijzondere band met zijn zus, die hetzelfde meemaakte met de nonnen. Nooit werd erover gesproken, maar je zag hun pijn bijna letterlijk. Het enige wat ze hadden was elkaar. Nu nog denk ik, zal ik het bekend maken.... Hij wilde en kon er zelf niet over spreken. Nu ik al deze verhalen van andere slachtoffers lees, krijg ik zelfs last van een boos gevoel. En dan denk ik..... vreselijk dat mijn vader er niet meer is, maar godzijdank hoeft hij deze ellende niet meer opnieuw te beleven nu deze beerput opengetrokken is.... Dochter van een vader die een veel te zware last met zich mee droeg.....

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Ik las in de krant,,dat je een actiegroep ging oprichten deze is nog niet vindbaar via google, jammer. Ik ben aan het zoeken geweest,,en vond foto,s van mijn verblijf in de kolonie St Antonius te Boxtel, mijn verblijf daar is mij altijd bij gebleven, wat een krengen van nonnen waren het daar. Zelf heb ik geboft, je mocht in de vierde week een kaartje schrijven naar huis, en dat kaartje is aangepast, met de mededeling dat ze het voor mij beter vonden dat er geen familie langs kwam op de bezoek dag, gelukkig mistte mijn moeder mij en kwam ze toch. Ik weet jammer genoeg geen jaartal en mijn moeder is dementerend , dus die weet dat niet meer, maar het zal in 1954 of 55 geweest zijn, ik ben geboren in 1950. Als wij s,middags moesten rusten, dan werd er altijd een meisje uit bed gehaald, en ook soms anderen, ik begreep dat allemaal niet. Dat heb ik toen ook aan mijn moeder verteld, en zij heeft dat thuis met anderen besproken, waarop ik de volgende dag uit het internaat ben gehaald met behulp van de buurman. Zij werden niet binnen gelaten en hebben indertijd een raampje vernield, meer weet ik niet hiervan. Wel weet ik , dat er een klacht is ingediend, en dat er daarop maatregelen zijn genomen, welke weet ik natuurlijk niet. Dus ook hier gebeurde er dingen die het daglicht niet mochten zien. Op een site stond het email adres van joke de haan,,maar de mail kwam retour, jammer Had graag met mensen die in deze kolonie(voor mij een gesticht)willen corresponderen maar misschien als jij met je actiegroep meer bekendheid verkrijgt, ook meisjes, nu volwassen vrouwen kan vinden. In ieder geval, veel succes met je actiegroep met vr groet XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Gaarne zou ik me als slachtoffer van de nonnen en paters van de rk kerk willen aanmelden bij 'Mea Culpa' Het betreft het voormalige rk jongensweeshuis op de Lauriergracht te Amsterdam en het Aloysius gesticht van de broeders in de Elandstraat ook in Amsterdam. Eerder stuurde ik onderstaande e-mail, maar ik heb nooit een reaktie gehad! L.s., Ook ik ben van mijn 5e tot 16e jaar mishandeld en misbruikt door zowel nonnen als rector en broeders, in respectievelijk het rk Jongens Weeshuis op de Lauriergracht in Amsterdam en Huize Aloysius in de Elandstraat ook in Amsterdam. Periode 1936 - 1947. In het jongensweeshuis veel mishandelingen van nonnen, zoals ijskoude douches in hartje winter, het hele ochtend staan met een pieslaken over je hoofd met de pies plek in je gezicht, het afbeulen door de directeur met een stok, (naam v.d. directeur Fontaine of Fontijn), biechten bij de rector op je knieën tussen zijn benen (naam Starreburg of Stekelenburg) etc.etc. Na mijn 12e werd ik uitbesteed zoals dat toen genoemd werd bij een boer in Swalmen (Limburg) waar ik moest werken, 7 dagen in de week, voor 1 gulden per week. Op een gegeven moment ben ik daar weg gelopen en vertelde aan de nonnen dat ik weg gestuurd was. Werd uiteraard zeer zwaar gestraft met stok door die directeur Fontaine. Daarna ging ik naar de broeders in de Elandstraat en kwam je van de regen in de drup. De overste (naam broeder Georgius of Gregorius) heeft mij meerdere malen tegen een deur of muur klem gezet. Een jongen in dat gesticht ik dacht met de naam Veenboer (12 jaar) heeft zichzelf na misbruik in het bad door een broeder opgehangen, uiteraard werd dat dood gezwegen. Ook werd er op de slaapkamers in de chambrette's allerlei dingen gedaan die het daglicht niet konden velen. Kan zo wel een boek vol schrijven, maar het ergste in die tijd was, dat je als wees nergens, maar dan ook nergens terecht kon met je klacht of een luisterend oor. Ben op mijn 16e weggelopen en heb toen een zwervend bestaan geleid en moest geheel zelfstanding zien te overleven. Want er was in die tijd ook van de overheden geen enkele steun of hulp te verwachten, laat staan een uitkering. De verhalen in de media dat nu er ineens allerlei verhalen over misbruik door de roomse kerk naar boven komen heeft volgens mij niets te maken omdat er iemand was/is die nu met de waarheid naar voren komt, maar veel meer omdat wij nergens konden klagen in die tijd. Helaas voor mij, zijn deze pedofielen en sadistische nonnen inmiddels overleden, maar het is toch toch wel treurig dat ik eerst 78 jaar moet worden voordat je met je verhaal wordt geloofd. Eigenlijk zou ik een vergoeding moeten hebben voor het feit dat ik niet verder mocht leren na mijn lagere school, die ik verliet als beste van de klas. Alleen

als je opgaf dat je naar het semenarie wilde mocht je doorleren. Want door mijn zwervend bestaan na mijn 16e is van doorstuderen nooit meer iets gekomen met alle gevolgen voor de rest van mijn leven. Ik hoop dat u zich blijft inzetten voor deze zaak. Vr. groet, XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Ik wilde graag kinderverzorging doen, de opleiding, en zo had mijn moeder geregeld dat ik dat kon doen bij de zusters............. in Sittard. Moeder Overste, zuster........... was namelijk een vriendin van mijn moeder en zo, via haar kwam ik in het klooster terecht. Het was een strak regiem, nooit meegemaakt dat ik, wat ik ook deed, overal een non bij was. Ik kwam daar voor mijn opleiding te doen maar moest eigenlijk van alles doen binnen het klooster. Vloeren schrobben, in de keuken helpen, de kinderen doen die daar intern woonden, refter tafel dekken. Vooral goed uit je hoofd leren want iedere non had een eigen plek, dus ook een eigen servet met haar naam erop. Ik begon 's morgens om 6.00 uur tot 's avonds 23.15 uur. Dan pas mocht ik naar mijn kamer, even werd nog gecontroleerd of ik daadwerkelijk de deur dicht had en ging slapen. Ik kreeg ook een wit uniform aan, er werd ook op mij ingepraat of ik wilde intreden. Vrije tijd was er niet, 's middags na het warme eten had ik één uur te tijd om aan mijn opleiding te werken, dan kon ik even leren. Daarna moest ik weer aan de gang, tussen alles door moest ik ook met da wat grotere kinderen naar de kapel. Dat was een paar keer per dag verplicht. Ik kan mij ook nog herinneren dat ik een paar keer bij moeder-overste moest komen, even om te praten of ik novice wilde worden. Dat was absoluut niet wat ik wilde. Het was heel zwaar en ik weet dat ik zo tussen de 43 en 44 kilo woog, het werd alleen maar erger. De klap kwam toen ik ziek werd, ik kon niet meer, ik was zo beroerd. Bleek dat ik bloed in mijn ontlasting had zei de dokter. Ik had hoge koorts en moest op mijn kamer blijven liggen en mocht met niemand praten. Ik weet dat de dokter af en toe kwam. Een non bracht mij soms eten en nam de temperatuur op. Wanneer er niemand was kwam zuster............., zij kwam dan ook even kijken maar zo ziek als ik was, deed zij wel van onderen voelen, ging met haar vingers naar binnen en deed dat ook bij zichzelf, en dat zo 3 weken lang, want zo lang heb ik ziek op mijn kamer gelegen. Ik mocht er met niemand over praten net als bij mijn vader. Ik zou in de hel komen, steeds weer vroeg ik of zij mijn ouders al had gesproken, maar dan vertelde zij mij dat zij ze niet te pakken kon kreeg telefonisch. Mijn ouders waren er steeds niet en ik wilde naar huis. Toen ben ik een keer zelf strompelend naar de telefoon gekropen en heb ik naar huis gebeld en kreeg mijn moeder aan de telefoon. Ik vertelde dat ik drie weken ziek was en dat ik naar huis wilde, pas 2 dagen later omdat er een paar nonnen met een wit busje naar Hilversum gingen kon ik 's morgens heel vroeg mee. Ik kreeg in Hilversum nog wel een stevig gesprek met een Franse non.> Ik kwam zomaar niet weg, zij wilde dat ik weer terug kwam en zeker om in te treden, toen pas mocht ik met mijn ouders mee. Zij bleef mij heel lang thuis bellen tot ik zei 'nee, ik kan niet meer terug'. Ik weet nog toen ik thuis op bed lag dat dokter............... er gelijk bijgeroepen werd. Ik was kapot, ik heb niets gezegd tegen niemand, netjes, zoals weer beloofd mijn mond dicht te houden. Repressie, alles onder dwang, ik deed het, zonder ook maar iets te zeggen. En thuis ging het misbruik ook gewoon door. Er luisterde toch niemand. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Als kind, jong meisje van 13 jaar kwam ik medio 1964 in de misere cord? Klooster in de Maastrichtse binnenstad voor slechte meisjes terecht. Hoe ik daar kwam, tja volgens de bruine pater die bij ons op een dag voor de deur stond liep...ik met de jongens, stond teveel bij ze en deugde niet. En dan te bedenken dat in die tijd voor ons de regel was, niet aan je laten komen, maar men zei niet waar men niet aan mocht komen. De onschuld zelve. Dat veranderde dramatisch. Op het het moment dat men dreigde met een gesticht pakte ik mijn biezen en was weg, voor een dag, toen pakte de politie me op. Na een dag in een politiecel werd ik in een auto met twee mannen geduwd en naar het klooster gebracht. Werd door een non naar een hele grote badkamer gebracht, moest me uitkleden en onder toeziend oog van haar me in een badkuip wassen. Daarna, een heel groot plein met leefgroepen aan de

zijkanten en w.c. buiten, met onder en bovenkant open. Binnen een week was ik mijn onschuld kwijt en werd de basis gelegd voor een heel moeilijk leven. We sliepen op zolder onder het toeziend oog van een non. Naar de w.c. gaan tanden poetsen e.d was daar niet mogelijk. Alle geluiden waren hoorbaar, het huilen de angst en de meisjes die even....naar de non gingen, waarom? Ik waagde me er niet aan, intuitie. Mijn familie mocht ik niet zien de eerste tijd, ze wilden me niet zien werd gezegd. Verschrikkelijk. De eerste dag werd ik naar een kamertje gebracht waar een verpleegkundige me een onderzoek gaf. Een grote blonde vrouw, heel angstaanjagend voor een kind. In dat kamertje bevielen de meisjes die een kindje kregen. Zonder iemand erbij, alleen die verpleegster. Toen ik niet wist wanneer ik de laatste keer menstrueerde, daar lette je niet op als kind, kreeg ik 5 dagen lang pilletjes. Nadat ik mijn eerste kind had gekregen wist ik wat die pillen deden. Dezelfde krampen en pijn. Mijn werk: in de wasserij, lakens vol bloed, stolsels, moesten we uitspoelen, daar vertelden ze dat er weer een kind was geboren???? Ze lachten me uit dat ik het niet begreep en bang werd, maar hoe een kind geboren werd vertelden ze niet, hoe het gemaakt werd en geborenleerde van de gruwelverhalen die ik later hoorde. Ik werd er ziek en lag een week op een afgezonderde kamer, waar 3 keer per dag een maaltijd werd verstrekt en geen boek, geen douche, geen geluid. Toen ik 'beter'was moest ik naar een psychiater die me een tekening liet maken en me geestelijk gezond verklaarde. De anderen zeiden dat ik geluk had, ik hoefde geen pilletjes te slikken waardoor je niet meer goed kon denken. Toen moest ik bij de baby's werken. Een zaal vol kindjes tot ongeveer 3 jaar. Ze verzorgen, eten geven, en weer in bed leggen, of soms met de grotere spelen. De moeders mochten ze een uur per dag zien, geen borstvoeding geven geen band creeren. Als het enigszins mogelijk was zagen ze hun kind niet meer na de geboorte. Ik kreeg op dringend verzoek van een lerares van mijn school een paar uur les in een bezoekkamer, verder mocht ze niet, niemand trouwens komen. Toen ik examen moest doen en ging er iemand mee en werd ik opgesloten in een kamertje en ver weg van mijn klasgenoten gehouden. Die vernedering voor al mij vriendinnen die afstand namen omdat ze dachten dat ik slecht was. De basis voor een leven zonder vriendinnen werd gelegd op dat moment, ik heb nooit meer een vriendin gehad. Na dit examen mocht ik vlaai halen, ja, zomaar alleen, en ja ik kwam iemand tegen uit mijn vroegere leven en sprak met hem en ja, er liep een spion achter me. Vijf dagen afzondering in een speciale 'kamer'. Zag niemand en niemand sprak tegen me. En toen gebeurde het, ik begon te vreten, zoveel mogelijk, zo snel mogelijk, zelfs aan de boterhammen van de kindjes knabbelde ik. En ik werd een lelijk vet monster, en niemand deed iets, niemand. Het toppunt van vernedering was een keer per twee weken zwemmen. In een rij, zwanger of niet zwanger met nonnen voor en achteren via de markt in Maastricht naar het zwembad, we werden uitgescholden en gelachen. Daar werdt de basis gelegd voor het niet meer mee kunnen doen in groepsverband, raak ik in paniek. Na verloop van tijd kwam men erachter dat ik maar ens moest vertrekken, werd naar Venlo gebracht, naar Huize Lataster, klooster Betanie. Bij het binnenkomen werd ik door de hele groep uitgelachen om mijn dik zijn, de nonnen lachten mee. Kreeg wel een kamertje voor me zelf, met een raam dat op slot zat. Moest ondertussen was ik 15 of 16 voor de hele groep zorgen, koken, poetsen wassen. Maar mocht wel mijn mulo halen, prive les. Ging in de grote keuken werken waar ik voor wat knuffels aan een non extra hapjes kreeg, wist ik veel. Omdat mijn kleding nooit paste moest ik voor straf een week op mijn kamer zitten om mijn rokken te vermaken, iedereen had lol. Mijn nachtmerries begonnen, een psycholoog vertelde me dat ik alles moest opschrijven en hem geven. Ik kwam erachter dat de hoofdnon het las. De basis van het niet vertrouwen van mensen werd gelegd. Toen ik bijna 17 was werd me verteld dat ik weg moest. Niet naar Maastricht, dat mocht nooit meer. Ben op een kamer in Apeldoorn gaan wonen en gaan werken in de Psychiatrie. Alleen, kende niemand, was contactgestoord en dik. Met 18 kreeg ik een brief dat ik niet meer onder de kinderrechter stond. Gek, maar toen voelde ik me eenzamer dan ooit. De H.Kerk heeft mij mijn

jeugd, zelfvertrouwen, eigenwaarde, onschuld ontnomen. Mijn hele leven bang geweest dat ik niet aardig gevonden werd, angst in de steek gelaten te worden, en moe, zo moe van het spel van sterke vrouw te spelen. De lieve moeder, de vrolijke collega, niet laten merken dat ik eenzaam ben. Maar de pilletjes tegen depressie helpen wel wat. Al met al, heeft de kerk de jongens verkracht, maar de meisjes geestelijk verkracht. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Geachte heer Smeets, Na lang nadenken heb ik besloten om ook maar mijn verleden te delen, waarschijnlijk zal het tot niets leiden want de heren die er voor hebben door geleerd zullen wel oordelen dat mijn ervaringen zijn verjaard, naar mijn mening is het voor de slachtoffers pas verjaard als je de ogen voor het laatst gesloten hebt. Het was het jaar 1943, ik was vier jaar oud, toen ik door een voogdijraad in een kindertehuis werd geplaatst in de Elandstraat te Den Haag, ik was de jongste van vijf broers mijn vader was opgepakt en zat in Duitsland mijn moeder was er van door met een andere man, ik heb dit alles veel later vernomen en moeten verwerken. In dit tehuis voerden nonnen de scepter, van de eerste jaren kan ik me haast niets herinneren behalve dat ik s'nachts veel heb liggen huilen van verdriet. Ik moet ongeveer zes jaar geweest zijn toen ik opdracht kreeg om naar de eerste mis te gaan en bij terugkomst de bedden op te maken de vloer te vegen in wrijven met boenwas en dan uitboenen. Als je het volgens de nonnen niet goed had gedaan dan werden van alle bedden (24) de dekens afgetrokken en kon je opnieuw beginnen, kon je het niet redden dan moest je het s'middags tussen schooltijd afmaken. Zonder ontbijt en geen middageten. Op een dag kwam er een nieuwe zuster ene zuster Gertruda, die naam zal ik nooit vergeten, voor het minste kreeg je een draai om je oren en als ze haar bui had moest je mee naar haar cel op de slaapkamer, werd je broek naar beneden getrokken en kreeg je op je blote kont met de mattenklopper. S'nachts, kwam zij de ronde doen en als je je handen onder de dekens had dan moest je zonder dekens onder je bed gaan slapen. Op een gegeven moment lag ik te slapen toen ik uit mijn bed werd gehaald en moest ik mee naar haar cel werd uitgekleed en op haar bed geduwd, zij deed ook haar kleren uit en begon aan mijn piemeltje te friemelen, toen ik dat niet wilde liet zij de badkuip vol met koud water lopen en werd ik daar in gezet, daarna weer op bed moest ik haar aaien en likken werd door haar handen mijn hoofd tegen haar aan geduwd net zo lang, wat ik pas veel later begreep, bevredigd was. Dit is naar mijn gevoel wel een keer of twintig keer gebeurd. Toen ik een keer bij de school werd opgewacht door een van mijn broers, zij mochten mij nooit bezoeken, heb ik het verteld, hij zei dat ik het moest vertellen aan de hoofdzuster. Welnu, dat heb ik geweten, ik moest naar de zolder werd in de bezemkast gestopt en op gesloten, mocht geen herrie maken anders wist ze nog wel ergere dingen. De volgende dag werd ik er uit gelaten maar moest eerst mijn eigen ontlasting opeten, ik word nog misselijk als ik daar aan denk. Vervolgens werd ik vele malen ook door de hoofdzuster uit mijn bed gehaald. Toen ik het een keer ging biechten, volgens mijn geweten had ik vies gedaan, werd ik snel daarna bij een pleeggezin gedropt in Uithoorn, daar hadden ze acht dochters, ook daar heb ik heel veel meegemaakt. In totaal heb ik in vier pleeggezinnen gezeten, in Waalwijk daar kreeg je drie jaar elke morgen reuzel op je brood in Bladel bij een boer moest je elke ochtend de koeien melken daarna in Den Bosch, tussendoor steeds weer in een ander kindertehuis, toen ik zestien was mocht ik weer naar mijn vader. Mensen die er verstand van hebben vinden het haast onmogelijk dat er van mij nog iets terecht gekomen is, heb toch de H.B.S. afgemaakt en ruim veertig jaar bij een bank gewerkt, volgens mij heb ik er geen trauma's van over gehouden, heb er ook zo weinig mogelijk aan gedacht. Dit verhaal heb ik ook aan de organisatie van ex minister Deetman gemaild, daar heb ik echter niet zoveel vertrouwen in, voor mij zijn dit de uitvinders van de doofpot, Trouwens, ik heb al zeker zes maanden niets meer gehoord of gezien. Ik hoop dat U hier iets mee kunt, dank U in ieder geval voor uw aandacht. Met vriendelijke groet, XXXXXXXXXXXXXXXXXXX Een leerzame tijd.



Ik zat in Venray bij de Ursulinen van 1965 tot 1967. Ik was 12 jaar oud toen ik daar terecht kwam. 
Ik heb daar geweld ondervonden. Ik heb geaccepteerd dat het met mij gebeurd is, en vergeven. Ik heb behoefte aan rechtsherstel : erkenning van de feiten en vaststelling van de ontoelaatbaarheid ervan. Het maakt het leven al gemakkelijker nu niet meer te ontkennen is dat er sprake was van wreedheden in de katholieke internaten. De verantwoordelijkheid voor het gebeurde ligt nu bij de daders en hun leiding. Ik word sinds de onthullingen 's morgens wakker met een veel lichter gevoel over het leven. Laat de verantwoordelijken nu tot inzicht komen in hun aandeel in dit geweld en gedwongen worden te voorkomen dat het anderen in vergelijkbare situaties nog overkomt. Daar zit ik nog mee. Wat gebeurde er: Opsluiting in internaat, verlies van contact met dorp, vrienden en familie buiten internaat, geen bescherming door iemand van buitenaf, gesprek onder vier ogen met een dokter onmogelijk, dagelijkse routine zonder ruimte voor eigen keuzes, geen eigen boeken en kleren, geen privacy. Geen kleur in kleding en omgeving. Geen natuur. Elke drie weken een kort bezoek aan huis, waar je niet kon praten over wat je zag, voelde en dacht. Dit gold voor alle leerlingen. Binnen deze situatie werden sommigen verder met rust gelaten. Anderen niet. Mij werd elke persoonlijke vriendschap of persoonlijk contact met extra veel inzet onmogelijk gemaakt. Al mijn bewegingen werden doorlopend in het oog gehouden. Ik vroeg mijn ouders om hulp, trachtte een arts te spreken te krijgen, vroeg een zus om hulp, maar ze hoorden me niet. Naar de arts kon ik alleen met begeleiding van een 'non'. Ik had een heel goede eerste twaalf jaar gehad, met veel onverwachte ontmoetingen, speelruimte, openheid in een levendig dorp. Ik wist wat normaal leven was. Deze vrouwen waren gedepriveerd, eenzaam, niet zichzelf en koud. Ze hadden de onbedwingbare neiging om onmiddellijk waar te nemen als er iets was dat me gelukkig maakte of mijn innerlijke rust teruggaf. Ze verstoorden en bestraften dat dan, en brachten aan mijn ouders hun afkeuring voor mij over. Het kon gaan om een lege schoenendoos onder mijn bed, die ik daar had om een denkbeeldige plaats te creëren waar ik mezelf kon zijn, een moment van bezinning rechtop in bed, een moment van onverstoorbaarheid in de kapel. Aan het einde van het tweede jaar zouden mijn ouders mij terug thuis laten wonen. Toen dat bekend werd bij de 'prefect' verzekerde deze mij dreigend dat ik op geen school aangenomen zou worden vanwege inlichtingen die ze met hun oppergezag over de katholieke scholen over mij zouden geven . Tenzij in een tuchthuis. Verder sprak niemand met mij. Ik mocht met niemand spreken. In de laatste week kreeg ik bericht dat mijn moeder ernstig ziek was. Mijn vader vroeg mij aan de telefoon, vertelde mij dat ze in levensgevaar was, en vroeg mij om direct naar huis te komen. Ik voelde me weer vanzelfsprekend bij hen horen toen hij dat zei, en ik wilde mijn koffer gaan pakken. Ik kon de band die er tussen ons was weer om mij heen voelen, voor het eerst sinds lang. Op weg naar de slaapzaal werd ik al onderschept. In een indringend gesprek met de prefect bleek dat ze het gesprek tussen mij en mijn vader had afgeluisterd en hem daarna had gebeld. Ze overtuigde me dat mijn vader niets meer over me te zeggen had en dat hij dat nu ook had toegegeven, en dat mijn moeder liet weten mij niet meer te willen zien. Ik geloofde het niet maar had geen middelen om contact op te nemen. Het gebeurde op maandag, omstreeks donderdag hoorde ik dat mijn moeder buiten levensgevaar was. Ik was verbijsterd en wanhopig. In die tussentijd moest ik mijn troost werkelijk ver zoeken, en toen ik die nog vond, werd ik weer verder bewerkt door de prefect om in te zien dat het klooster mijn enige uitweg was. 'Behalve God hield niemand meer van me.' Weer een indringend gesprek over het verzaken van roeping. Ik had nu ook echt niemand meer.

Ik probeerde als steeds in de voorgaande twee jaren, bij mijn verstand te blijven. Ik voelde me nu echter gebroken. Ik hoopte bij de aanmelding op de nieuwe school hulp te vinden tegen de blijvende dreiging van opsluiting. Ik was er ook klaar voor om te verdwijnen als ik daar inderdaad geweigerd en dus door mijn ouders 'teruggebracht' zou worden. Zes weken later, eind zomervakantie, ben ik aangenomen op een andere school. Toen ik vroeg of ze nog inlichtingen nodig hadden over mij, verzekerde de conrector dat hij die niet nodig had: 'ik zie je toch zelf staan!' zei hij. Ik vroeg het drie maal en hij bevestigde steeds stelliger dat hij ook niet van gedachten zou veranderen als hij gebeld zou worden met inlichtingen. Voor het eerst in twee jaar wist ik mij weer met eerlijke ogen aangekeken. Ik had daar een heel gelukkige tijd, kreeg zinvol onderwijs en werkte hard. Ik genoot van de vrijheid om te bewegen, op straat te komen, mijn broers en zussen en andere mensen te zien. 's Nachts had ik nachtmerries, die heb ik 21 jaar behouden. Na 21 jaar had ik kinderen in die leeftijd en kwam ik in een herbeleving. Ik heb een goed leven. Ik heb hiervan veel van geleerd over wat mensen elkaar kunnen aandoen en over de waarde van datgene dat je dan mist. Ik heb er mijn werk van gemaakt om jongeren te helpen hun idealen te verwezenlijken zonder zulke wreedheden te hoeven ervaren. Blijft echter het belang om te getuigen: ik ben niet de enige geweest. Ik was de achtste van negen kinderen, een nakomertje. Oudere broers en zussen hebben minstens zo harde klappen gehad. Ook mijn ouders vertelden later geleidelijk aam hun verhalen. Het geweld tegen je eigenheid was systematisch. De RK kerk gelooft nog steeds in het depriveren van mensen en praktiseert dat nu weer in het verborgene in sekten. Deze paus haalt uit de recente onthullingen zelfs een nieuwe rechtvaardiging voor een terugkeer naar de zelfkastijding. De samenleving denkt intussen dat de vrijheid van religie gediend is met het laten bestaan van deze staat in de staat. Van vrijheid van religie heb ik nou juist niks gemerkt! Ik heb veel schade geleden van dit alles. De band met mijn ouders was heel onveilig daarna. Het waren lieve mensen maar de schade was onherstelbaar. Ik kon niet uitleggen waarom. Dat geeft een constante lijdensdruk. Ook in mijn studie en werk heb ik mij vaak ondermijnd gevoeld door deze ervaringen en de ontkenning ervan. Ik heb steeds gezocht hoe ik het kon verwerken. Mijn gezin heeft daarin heel veel voor me betekend. Daarnaast fysiotherapie, muziektherapie, literatuur en meditatie. Onlangs bleek mij dat fysiotherapeuten veel van de verhalen aan de oppervlakte horen komen. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Als kind, jong meisje van 13 jaar kwam ik medio 1964 in de misere cord? kloosterin de Maastrichtse binnenstad voor slechte meisjes terecht. Hoe ik daar kwam, tja volgens de bruine pater die bij ons op een dag voor de deur stond liep...ik met de jongens, stond teveel bij ze en deugde niet. En dan te bedenken dat in die tijd voor ons de regel was, niet aan je laten komen, maar men zei niet waar men niet aan mocht komen. De onschuld zelve. Dat veranderde dramatisch. Op het het moment dat men dreigde met een gesticht pakte ik mijn biezen en was weg, voor een dag, toen pakte de politie me op. Na een dag in een politiecel werd ik in een auto met twee mannen geduwd en naar het klooster gebracht. Werd door een non naar een hele grote badkamer gebracht, moest me uitkleden en onder toeziend oog van haar me in een badkuip wassen. Daarna, een heel groot plein met leefgroepen aan de zijkanten en w.c. buiten, met onder en bovenkant open. Binnen een week was ik mijn onschuld kwijt en werd de basis gelegd voor een heel moeilijk leven. We sliepen op zolder onder het toeziend oog van een non. Naar de w.c. gaan tanden poetsen e.d was daar niet mogelijk. Alle geluiden waren hoorbaar, het huilen de angst en de meisjes die even....naar de non gingen, waarom? Ik waagde me er niet aan, intuitie. Mijn familie mocht ik niet zien de eerste tijd, ze wilden me niet zien werd gezegd. Verschrikkelijk. De eerste dag werd ik naar een kamertje gebracht waar een verpleegkundige me een onderzoek gaf. Een grote blonde vrouw, heel angstaanjagend voor een kind. In dat kamertje bevielen de meisjes die een kindje kregen. Zonder iemand erbij, alleen die verpleegster. Toen ik niet wist wanneer ik de laatste keer menstrueerde, daar lette je niet op als kind, kreeg ik 5 dagen lang pilletjes. Nadat ik mijn eerste kind had gekregen wist ik wat die pillen deden. Dezelfde krampen en pijn. Mijn werk: in de

wasserij, lakens vol bloed, stolsels, moesten we uitspoelen, daar vertelden ze dat er weer een kind was geboren???? Ze lachten me uit dat ik het niet begreep en bang werd, maar hoe een kind geboren werd vertelden ze niet, hoe het gemaakt werd en geborenleerde van de gruwelverhalen die ik later hoorde. Ik werd er ziek en lag een week op een afgezonderde kamer, waar 3 keer per dag een maaltijd werd verstrekt en geen boek, geen douche, geen geluid. Toen ik 'beter'was moest ik naar een psychiater die me een tekening liet maken en me geestelijk gezond verklaarde. De anderen zeiden dat ik geluk had, ik hoefde geen pilletjes te slikken waardoor je niet meer goed kon denken. Toen moest ik bij de baby's werken. Een zaal vol kindjes tot ongeveer 3 jaar. Ze verzorgen, eten geven, en weer in bed leggen, of soms met de grotere spelen. De moeders mochten ze een uur per dag zien, geen borstvoeding geven geen band creeren. Als het enigszins mogelijk was zagen ze hun kind niet meer na de geboorte. Ik kreeg op dringend verzoek van een lerares van mijn school een paar uur les in een bezoekkamer, verder mocht ze niet, niemand trouwens komen. Toen ik examen moest doen en ging er iemand mee en werd ik opgesloten in een kamertje en ver weg van mijn klasgenoten gehouden. Die vernedering voor al mij vriendinnen die afstand namen omdat ze dachten dat ik slecht was. De basis voor een leven zonder vriendinnen werd gelegd op dat moment, ik heb nooit meer een vriendin gehad. Na dit examen mocht ik vlaai halen, ja, zomaar alleen, en ja ik kwam iemand tegen uit mijn vroegere leven en sprak met hem en ja, er liep een spion achter me. Vijf dagen afzondering in een speciale 'kamer'. Zag niemand en niemand sprak tegen me. En toen gebeurde het, ik begon te vreten, zoveel mogelijk, zo snel mogelijk, zelfs aan de boterhammen van de kindjes knabbelde ik. En ik werd een lelijk vet monster, en niemand deed iets, niemand. Het toppunt van vernedering was een keer per twee weken zwemmen. In een rij, zwanger of niet zwanger met nonnen voor en achteren via de markt in Maastricht naar het zwembad, we werden uitgescholden en gelachen. Daar werdt de basis gelegd voor het niet meer mee kunnen doen in groepsverband, raak ik in paniek. Na verloop van tijd kwam men erachter dat ik maar ens moest vertrekken, werd naar Venlo gebracht, naar Huize Lataster, klooster Betanie. Bij het binnenkomen werd ik door de hele groep uitgelachen om mijn dik zijn, de nonnen lachten mee. Kreeg wel een kamertje voor me zelf, met een raam dat op slot zat. Moest ondertussen was ik 15 of 16 voor de hele groep zorgen, koken, poetsen wassen. Maar mocht wel mijn mulo halen, prive les. Ging in de grote keuken werken waar ik voor wat knuffels aan een non extra hapjes kreeg, wist ik veel. Omdat mijn kleding nooit paste moest ik voor straf een week op mijn kamer zitten om mijn rokken te vermaken, iedereen had lol. Mijn nachtmerries begonnen, een psycholoog vertelde me dat ik alles moest opschrijven en hem geven. Ik kwam erachter dat de hoofdnon het las. De basis van het niet vertrouwen van mensen werd gelegd. Toen ik bijna 17 was werd me verteld dat ik weg moest. Niet naar Maastricht, dat mocht nooit meer. Ben op een kamer in Apeldoorn gaan wonen en gaan werken in de Psychiatrie. Alleen, kende niemand, was contactgestoord en dik. Met 18 kreeg ik een brief dat ik niet meer onder de kinderrechter stond. Gek, maar toen voelde ik me eenzamer dan ooit. De H.Kerk heeft mij mijn jeugd, zelfvertrouwen, eigenwaarde, onschuld ontnomen. Mijn hele leven bang geweest dat ik niet aardig gevonden werd, angst in de steek gelaten te worden, en moe, zo moe van het spel van sterke vrouw te spelen. De lieve moeder, de vrolijke colega, niet laten merken dat ik eenzaam ben. Maar de pilletjes tegen depressie helpen wel wat. Al met al, heeft de kerk de jongens verkracht, maar de meisjes geestelijk verkracht. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Hallo Bert Naar aanleiding van ons telefonisch gesprek, 2 weken geleden hier mijn verhaal. Het heeft even geduurt, maar ik vind het nog steeds erg moeilijk om over te praten. Ik moest toch weer even een drempel over. Ik heb het over Huize St Joseph in Heel. Een plaats die vlak bij Roermond ligt. Er zaten vroegen verstandelijk beperkte mensen, en er waren groepen voor weeskinderen en kinderen die opvang nodig hadden. Later is dit veranderd in een tehuis alleen voor verstandelijk gehandicapte mensen en is nu bekend onder de naam Stichting Daelzicht. Ik ben, samen met mijn broer in 1962 terecht gekomen in Huize St Josep in Heel. Hier zaten de broeders van de heilige St Joseph. De eerste jaren is hier niets voorgevallen, maar toen we er zo ongeveer 3 jaar zaten begon het misbruik. Waarom toen pas is me nog steeds niet duidelijk. De nachtbroeder had een aparte

kamer waar hij moest slapen, en de pupillen lagen in een grote zaal samen. Mijn broer en ik hadden bedden naast elkaar. We werden wakker gemaakt, en moesten mee naar de kamer van de broeder. Mijn broer of ik moest zich uitkleden en werd anaal verkracht. Vaak moesten we hem ook oraal bevreden en werden gedwongen het sperma door te slikken. De ander moest toekijken. Dus kort samengevat was de ene keer mijn broer, en de andere keer ik de pineut. Dit gebeurde zo ongeveer 2 keer in de maand. Er kwam pas een einde aan toen wij Huize St Joseph konden verlaten. Dit was in 1969. Ik heb dit al jaren heel diep weg gestopt en heb er nooit over willen praten. Maar zoals je zelf ook wel weet heeft dit een hele grote invloed op je leven. Ik was er eigenlijk ook altijd van overtuigd dat wij een van de weinigen waren die dit was overkomen. Totdat de beerput open ging. Toen dit alles in het nieuws kwam ben ik in het begin gewoon weg gerent. Ander kanaal op de televisie. De bladzijde in de krant sloeg ik gewoon over. Maar op een gegeven moment kon dit gewoon niet meer........ Ik ben weer aan het dromen, en beleef alles opnieuw. Het schuldgevoel dat ik mijn broer tegen dit alles niet heb kunnen beschermen is altijd enorm geweest. Ik zou zo graag die broeder ter verantwoording willen roepen. Hem eens willen zeggen hoeveel hij kapot heeft gemaakt. Mijn broer is niet meer in leven, dus helaas kan hij zijn verhaal niet meer doen. Helaas kan ik me de naam van deze broeder niet meer herrinneren. Ik ben ervan overtuigd dat ik hem wel nog weet, maar ik heb al deze jaren alles zo goed weg gestopt, waaronder dit vrees ik. Ik kan wel een goede beschrijving van hem geven. Ik kom hem nog regelmatig tegen in mijn dromen. Hij was smal, en lang, en had rode haren. Ik heb zelf inmiddels contact opgenomen met Huize Daelzicht. Deze stichting is in de plaats gekomen van Huize St Joseph. Ik had de hoop dat zij me enige informatie konden verstrekken over Huize St Joseph, en met name over de broeders die er toen zaten. Ze lieten in het midden of ze deze informatie hadden, dat weet ik dus nog steeds niet. maar ze vertelden me wel dat ze me deze informatie hoe dan ook niet konden geven in verband met de privacy. Jammer, dat ze vroeger geen rekening hebben gehouden daar met onze privacy........ Ik ga binnenkort in therapie. Ik hoop dat de naam van deze broeder dan weer naar boven komt. Ik weet niet of zich bij jullie meer mensen hebben gemeld uit Heel, en ik weet ook niet of jullie hier iets mee kunnen. Wat ik wel weet is dat ik het heel fijn vind om het nu eens ergens neer te leggen en geloofd te worden. Met vriendelijke groet L K Oh ja Bert nog het volgende: Ik ben in het internaat tercht gekomen als baby, omdat mijn ouders zijn gescheiden. Mijn moeder uit de ouderlijke macht werd gezet, en mijn vader maar plek had voor 2 van zijn kinderen. De jongsten, mijn broer en ik dus, zijn in een internaat terecht gekomen. Begonnen in Simpelveld, van daaruit naar Heer, toen naar Heel, en uiteindelijk naar Roermond. De laatste drie dus allemaal Huize St Joseph. Wat een toeval. En om op je laatste vraag antwoord te geven. Nee ik had me niet gemeld bij het klachtenbureau van de kerk Hulp en Recht. Dit omdat ik juist in de kerk en het hele katholieke gebeuren al mijn vertrouwen ben verloren. Groetjes L K Misbruik en behandeling zaak bij KNR/Biscchoppen. 19 mei 2010 Gesprek op de KNR te Den Bosch Aanwezig: De Heer H.v.d.E. De Heer J.C. Pater W.v.M. sss Pater E. v. H.t sss Verslag gemaakt door Pater E. van H. Voorstellen Aan het begin stelden we ons aan elkaar voor: Hans: zat van 1960-1961 op de DSS (Determineer Schakel School) Eymardville te Stevensbeek Jos: was beginnend groepsleider op Eymardville van 70-71 met Pater van D als directeur. Daarna groepsleider op De La Salle tot 1984. Wim: pastoor in Meerssen (L), Draagt een priesterboord vanwege zijn functie: was vicaris-generaal in bisdom Den Bosch, nu vicaris in bisdom Roermond. Is lid van het provinciaal bestuur. Heeft nooit op Eymardville gezeten. Eugene: vice-provinciaal van de congregatie van het Heilig Sacrament, rector Begijnhof te Amsterdam. Ook geen ervaring met het internaat Eymnardville. Hans vertelde bij Hulp en Recht een melding te hebben ingestuurd. Daarna heeft hij een gesprek gehad met iemand van de KNR die hem in contact heeft gebracht met de beide paters sss. Geschiedenis Hans vertelde dat hij slachtoffer van seksueel misbruik is geworden door broeder Pancratius. Het was voor hem emotioneel om het te vertellen. Hij voelt het als het openbaar maken van 'het grote geheim'. dus daarom staat hier het verhaal dat op internet staat en wat hij getracht heeft te verwoorden. Ik wil even ook iets kwijt zeker nu alle wonden weer worden opengereten door de berichten die er de laatste tijd in de kranten verschijnen, Ik heet Hans en ben 61 jaar jong , heb in 1960 op de DSS gezeten en woonde toen op het internaat intern. OOK ik ben een slachtoffer van sexueel misbruik en ik denk nog veel meer studenten. Ik vind het erg moeilijk ook al heb ik veel therapie gehad omtrent het gebeurde. Het gebeurde al meteen de eerst avond tijdens het naar bed gaan in die chambrettes met oranje of rode gordijntjes, een broeder had zijn supervisie op ons , ik beschrijf hem als klein en een gezet persoon hij was geen pater maar een frater met weinig haar en hij reed een brommer. Ik denk dat ik heel duidelijk ben , hij had ook een kantoortje onder in

de kelder tegenover het winkeltje. Maar het begon dus al op de slaapzaal meteen de eerste avond, hij kwam me een nachtkus geven want zo zei hij , hij was nu mijn verzorger en had de taak van mijn ouders overgenomen en dan hoorde dat erbij, ja hij had een scherpe neus voor jonge ventjes die erg onzeker en verlegen waren., dat kwam hem goed uit kon hij zijn lusten botvieren. Verschillende keren mocht ik op zijn kantoor komen dat was een privilege en dat moest ik koesteren. Ik moet bijna overgeven nu ik eraan denk maar ik ga verder, hij kuste me en streelde me, hij aaide en wreef zijn lid tegen me aan en zo kan ik nog wel meer kwijt, maar vind het na jaren nog erg genant dus stop ik maar , het roept teveel kwaadheid op , ik wil best erover praten maar hier niet meer. Schamen en verdriet is mijn diep geheim. Een huwelijk kapot , mijn tweede vrouw overleden, ben vader van 5 kinderen en een opa van bijna twee kleinkinderen. Je wilt rust maar nu dit weer opgerakeld wordt voel ik de pijn weer opkomen en wil ik genoegdoening voor wat mij is aangedaan, Verdere toelichting door Hans Na het gebeuren heeft hij veel therapie gehad (post traumatisch stress syndroom). Het heeft hem zeer onzeker gemaakt: heeft zich vaker afgevraagd of hij nu homosexueel zou zijn of bi-sexueeel. Hij heeft steun gehad van zijn vrouw en is trotse vader van 5 kinderen en opa van 3 kleinkinderen. Dat heeft hem steeds overeind gehouden. Hij dacht er aardig overheen gegroeid te zijn,maar door alle media-aandacht nu komt alles terug. Zijn ouders vielen toentertijd zijn gedrag op omdat hij dezelfde dingen bij zijn broer ging doen als broeder Pancratius bij hem deed. De zus van Hans vertelde hem onlangs dat zijn ouders hierop een klacht bij Eymardville hebben ingediend. Pancratius bleef, maar zijn seksuele handelingen zijn na Pasen gestopt. Later is Hans naar internaat de La Salle gegaan. Dat hij nu weet dat zijn ouders zich hetgeen hem overkomen is toch aangetrokken hebben en voor hem bij Eymardville een klacht hebben ingediend, heeft hem bemoedigd en gesteund. Toelichting door Wim Het is schokkend en beschamend om zulke dingen te horen van een internaat dat bij onze congregatie hoort en zulke zaken te horen vertellen over een medebroeder. Ik heb deze broeder nooit gekend, Hij is in 1964 naar Duitsland overgeplaatst omdat zijn werk als portier en administrator hem niet beviel en hij in Duitsland ander werk kreeg. Pancratius heeft volgens de archieven nooit een officiële aanstelling gehad als surveillant. In Duitsland is hij in 1965 overleden. In zijn persoonsarchief staan geen aantekeningen over seksueel misbruik door hem of over een klacht die over hem zou zijn ingediend.. Vervolg Wim legt de doelstelling van de commissie Deetman uit: deze zal een wetenschappelijk onderzoek doen met wetenschappelijk conclusies in de trant van wat de oorzaken van het gebeuren zouden kunnen zijn en hoe die in de toekomst voorkomen kunnen worden. Deetman is geen justitiële instelling Hulp&Recht is een onafhankelijke instantie. Als hier een klacht wordt ingediend, dan wordt die door hen onderzocht. Onze archieven zullen we hiervoor openstellen. Ook Hulp en Recht is geen justitie. Voor een schadeloosstelling moet de klager een civiele procedure bij Justitie starten. Wat het provinciaal bestuur belangrijk vindt, is hoe Hans verder geholpen kan worden. Is dat met therapie of eventuele pastorale gesprekken? De twee bestuursleden van het provinciaal bestuur zijn altijd bereid tot vervolggesprekken. Hans heeft een melding van het gebeuren ingediend bij de commissie Deetman en bij Hulp&Recht. Het is een melding en geen klacht. Hans heeft altijd de mogelijkheid om een klacht bij Hulp&Recht in te dienen of om een civiele procedure te starten. Op de vraag van Jos of de congregatie wel eens zwijggeld heeft betaald, wordt gezegd dat het wel zo in de kranten heeft gestaan, maar dat het niet het geval is geweest en dat het ook niet zal gaan gebeuren. Zwijggeld hoort in dit soort ernstige zaken niet. Wat gebeurt er met dit gesprek ? Beider paters sss (Eugene en Wim) zullen verslag maken van dit gesprek. Ook Hans en Jos krijgen een verslag. Het provinciaal bestuur heeft deze melding van Hans in hun vergadering al behandeld en naar aanleiding van dit verslag komt het opnieuw aan de orde. Het zal worden toevoegd aan het persoonsdossier van broeder Pancratius. Eventuele vraag voor een vervolggesprek wachten wij af. Hans kan altijd via de KNR contact opnemen met Eugene. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Simonis liegt. Het sexueel gedrag van de clerus binnen de RK kerk in Limburg was heel wel bekend. In de jaren 60 heb ik en mijn familie vele vrienden onder de priesters gehad en ik wist dat menigeen zich dingen permiteerde die niet door de beugel konden volgens de gewone mensen zoals wij. Ik heb bezoekjes in Roermond afgelegd met mijn clericale vrienden tot bij de secretaris van de toenmalige bisschop aan toe. Ik heb met eigen ogen gezien wat er loos was. Ook wat de diverse ordes zoals de broeders en de jezuiten allemaal uispookten in hun riante villa's. Ik ken nog vele

namen uit die tijd. Nee niemand kan volhouden in die kringen dat ze niets wisten, ik wist het en ik was slechts een jongen van een jaar of 15 en heb heel veel gezien en was me terdege bewust van het onheil dat deze mensen aanrichtten. Ik ben behoorlijk lichamelijk en geestelijk mishandeld in die tijd door de broeders in Maastricht, maar gelukkig ben ik bij machte geweest ze uit mijn broek te houden en dat was zeker niet evident, want menige leeftijdgenoot lukte dat niet wist ik toen al. Hans XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Beste Bert, Sorry voor de grote letters,maar ben visueel beperkt. Heb je actie gevolgd en ben benieuwd wat het opleverd. Het is net als eb en vloed,nu is het vloed maar spoedig zal het weer eb zijn en zijn ze je vergeten. Ik zeg dit omdat je als je op de hoogte bent van dit soort zaken toch zeker ergens mijn naam George Rab in publikaties in het LD moet zijn tegengekomen. Vele jaren heb ik aandacht gevraagd voor misbruik in de RK via Media en andere instanties en altijd werd ik uitgelachen. 15 jaar geleden heb ik in het bijzijn van een getuige een gesprek gehad met 'Bisschop'Wiertz van Roermond en hem naar aanleiding van mijn manuscript op de hoogte gesteld van misbruik in de RK Kerk en haar kindertehuizen. De man zij letterlijk tegen mij dat hij nooit of te nimmer,ook al was hij op de hoogte van deze feiten of op de hoogte zou worden gebracht aangifte zou doen tegen priesters,broeders of paters. Hij merkte op: 'Niemand steekt toch zijn eigen huis in brand'! Ik heb aangifte gedaan bij de politie en zoals je zou verwachten Justitie in Maastricht heeft de zaak geseponeerd wegens gebrek aan bewijs of i.d. De Brigadier waarbij ik aangifte deed. Ben zelf ex-opsporingsambtenaar, vertelde mij dat ze Wiertz al kenden als pastoor van de Molenberg(Heerlen) en dat ze al wel eens wat geruchten hadden gehoord omtrent de broedersschool aldaar. De bijnaam van Wiertz was 'De pinquin' Ook heb ik enige dagen geleden contact gehaad met de woordvoerder van Ad van Luyn,de voorzitter van de Bischoppenconferentie, en hem op de hoogte gesteld dat een van zijn bisschoppen zaken in de doofpot heeft gestopt willens en wetens. Dacht jij dat ik vanuit die hoek enige reactie heb gekregen? Overigens heb ik de journaliste die jouw verhaal heeft geschreven op de hoogte gesteld van dit verhaal van mijn kant. Ik wil beslist geen bloedgeld van de Kerk! Ik ga proberen het aftreden te bewerkstelligen van Wiertz als Bisschop en hoe ik dat ga doen Ben wegen aan het zoeken. Sterkte in de strijd!!!!! XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Hallo Bert Ik heb op 11 april 2010 een brief aan bisschop J. Punt van Haarlem geschreven omtrent mijn misbruik ervaringen op het seminarie en bisschoppelijk College Hageveld in Heemstede gedurende 1968-1974. Ik begrijp dat er ondertussen 5 meldingen binnen zijn gekomen van misbruik op Hageveld van diezelfde periode. Dit staat vermeld op de website van het NRC en werd door de bisschop zelf bevestigd. De bisschop gaf aan dat volgens de archieven twee andere misbruik gevallen van voor 1967 bekend, erkend en afgehandeld waren. Er zijn een aantal leken leraren genoemd (al of niet inwonende) en een aantal priesters, de toenmalig Regent (directeur) incluis. Met een medeslachtoffer kwam ik al gauw op een aantal van tientallen slachtoffers in de 6 jaren dat wij daar studeerden. Verder is er een groot zwijgen. Ook geen dader die zijn mond open doet, zelfs niet na pauselijk verzoek (...) Van de reporters van de Wereldomroep en het Haarlems Dagblad hoor ik niet veel terug, maar misschien zijn ze nog in stilte verder aan het delven. Hulp en Recht gebruikt bij mij de bekende vertragings tactics waar ik veel over gelezen heb via ervaringen van anderen. Veel vertrouwen had ik natuurlijk al niet in het hele process - nu nog minder, maar ik wilde procedure volgen. Ik heb meer vertrouwen in een gecombineerde actie zoals via Mea Culpa (United) en heb me daarom al vroeg aangesloten. Ik zoek bijval van medestudenten, met klachten of met getuigenissen van wat ze gezien hebben, op de school of op het internaat. Om deze reden zou ik je willen vragen om bijgaande copie van mijn brief aan de bisschop van Haarlem te willen publiceren, als dat passelijk zou zijn. Of heb je misschien een ander en beter creatief idee? Gegroet XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Geachte heren Smeets Vorige week zaterdag heeft mijn vader een einde aan zijn leven gemaakt. De spoken en stemmen in zijn hoofd werden te groot. Hij kon ze niet meer de baas. 17 Jaar geleden heeft mijn vader ons (zijn vrouw en twee dochters) verteld over wat hem in het seminarie van de

'Witte Paters' in Kaatsheuvel is overkomen. Hij heeft geen naam genoemd maar een van de paters heeft hem daar een aantal sexueel malen misbruikt. Nadat hij zijn verhaal heeft gedaan is voor hem periode gestart van therapie medicijnen en veel verdriet en frustratie. Daarmee ging zijn leven op en af. Zijn rugzak zat vol. Andere vervelende gebeurtenissen en tegenslagen kon hij er niet meer bij hebben. Intussen werd zijn zelfbeeld negatiever. Ondanks dat wij hem lief hebben en hadden ondanks dat hij sinds enkele maanden de ontzettend trotse opa was van twee schatten van kleinkinderen ondanks alles heeft hij er vorige week voor gekozen om zelf het licht uit te doen. Ons verdriet is onbeschrijflijk. Als mijn verhaal op een of andere manier een bijdrage kan leveren aan hetgeen Mea Culpa wil dan is dat mooi. Ik krijg er mijn vader niet mee terug. Maar de wereld mag weten wat er zich afspeelde binnen de instituten die door mede uit de giften van goedgelovige burgers werden gesubsidieerd. Met vriendelijke groet XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Beste meneer Deetman, Ook u stuur ik mijn onderstaande mail en de bijbehorende bijlage. In afwachting van uw reactie, Met vr gr. Ludo Hardeman. P.S In de reactie van Hulp en Recht op mijn klacht m.b.t. de mij door de kerk aangedane mishandeling, mis ik bij de mogelijkheden om dit soort klachten te melden bij de politie c.q. de rechtbank. Dit acht ik wel van belang, temeer wij in een maatschappij leven waar er een scheiding van kerk en staat is en het gegeven van hetgeen in onze wetten verwoord is. Bisdom probeert nog steeds onder haar verantwoordelijkheid uit te komen! Toe geven dat je fout zit en dan nog proberen er onderuit te komen. Dat is momenteel de strategie van het Bisdom Utrecht. De Commissie Beoordeling en Advies van Hulp en Recht, Heeft geoordeeld over mijn aanklacht wegens seksueel misbruik door kapelaan H.Boonk, in de jaren 60 gebonden aan de St Walburgiskerk en St.Walburgisschool te Arnhem. Deze commissie B.A.C. Heeft het Bisdom Utrecht het advies gegeven mijn klacht gegrond te verklaren, door dat dit voldoende aannemelijk was gemaakt. Het Bisdom Utrecht onder leiding van Mgr.W.J. Eijk heeft dit advies overgenomen. En mij een A4 tje gestuurd met de mededeling dat het hun spijt. (dit was in het kort de inhoud) Echter aan de in mijn klaagschrift gesommeerde schadevergoeding voor mijn jaren lange medische zorg die niet of slechts gedeeltelijk door het ziekenfonds wordt vergoed, gaat men voor het gemak maar aan voorbij. Men beroep zich dan weer op de verjaringstermijn, die door de RK Kerk altijd voor dit soort zaken als niet ter zaken doende is verklaard. Dit is o.a. een uitspraak van Mgr. Simonis in het programma Paul en Wtteman. De slachtoffers moesten altijd op de eerste plaats komen verklaarde hij. Maar als het werkelijk om een schadevergoeding gaat is men plotseling van gedachten veranderd. Het zal wel te maken hebben met de vele slachtoffers die deze Kapelaan 'en zelfs na dat bekend werd wat hij allemaal op zijn kerfstok had nog gepromoveerd werd tot Pastoor in Albergen' op zijn geweten had. Zelfs na zijn overplaatsing ging inmiddels 'Pastoor' H.Boonk gewoon door met zijn ziekelijke praktijken. Zelfs nadat hij door de huishoudster in de sacristie was betrapt met zijn broek op de knieën, bezig een misdienaar te misbruiken, ging deze 'Pastoor na een waarschuwing van Het Bisdom Utrecht gewoon door. Al dit soort praktijken zijn onderbouwd met verklaringen en bewijzen van slachtoffers en zelfs van de oud Vicaris Generaal van het bisdom Utrecht Mgr.Vermeulen. Dit alles is gebundeld in een dossier waar op de commissie B.A.C. haar mening op heeft gebaseerd. Echter dit is blijkbaar voor de Aartsbisschop Eijk niet voldoende, om aan te nemen dat slachtoffers er vandaag de dag nog steeds problemen mee hebben en zich tot op heden moeten laten behandelen door professionele hulpverleners en psychologen. Men blijft de gevallen van seksueel misbruik binnen de RK.Kerk maar bagatelliseren en geeft zo de slachtoffers wederom een schop na! R.C.Egging. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Bert.... ik ben Hans, muzikant en in die hoedanigheid heb ik je regelmatig gezien, gehoord, ontmoet tijdens de prachtige Triskellfestivals in Merkelbeek. Ook ik ben lang geleden regelmatig betast door een priester die wij de 'Aal' noemden, een aalmoezenier die naast zijn funktie in het leger ook godsdiensleraar was aan de toenmalige technische school te Echt. (als ik me het goed herinner) Daarnaast was hij uiteraard ook betrokken bij verkenners, jeugdgroepen, ed. Regelmatig ontmoetten wij (een vriendenclub, voortgekomen uit een verkennersgroep uit Limbricht) hem in die hoedanigheid, waarbij hij een warm gevoel van vertrouwen en betrokkenheid wist te ontwikkelen.

Nog vertrouwder werd het toen hij regelmatig bij ons op huisbezoek kwam. Samen maakten we uitstapjes, reisjes, kampeervakanties, werkvakanties oa. naar Duitsland om met de Katholische Bauworde huizen te bouwen voor Oostduitse vluchtelingen. Tijdens die vakanties nam hij regelmatig een jongen mee in zijn auto, boodschappen doen of zoiets. Mij ook uiteraard. Ik moest dan biechten, waarbij hij vaderlijk een hand op mijn been legde en die hand steeds verder naar boven bewoog. Gedetailleerd vroeg hij naar mijn sexuele aktiviteiten, waarbij zijn handtastelijkheden steeds verder gingen, totdat hij hevig transpirerend mijn piemel begon op te stijven. Weerstand bieden leek onmogelijk; het leek zo vanzelfsprekend en vaderlijk. Om een lang verhaal kort te maken: jaren heb ik daar geen aandacht aan besteed. De laatste tien jaar ongeveer ben ik me steeds meer gaan opwinden en kwaad maken over deze viespeukerij, niet alleen over hem, maar ook over het feit dat ik altijd al geweten schijn te hebben wat zich in dit verderfelijke instituut afspeelde. Ik wist het! Sinds jij deze weerzinwekkende toestanden openbaar aan de kaak hebt gesteld komt alles weer terug. Mijn toenmalige, en nog steeds, kameraden herkennen zich niet in mijn verhalen, ja, die hand op dat been wel, maar verder niet.(zeggen ze) Feit is echter, dat mijn leven een wending heeft genomen die ik me toendertijd niet had kunnen voorstellen: op 40 jarige leeftijd volledig in de WAO geraakt vanwege psychische klachten. maatschappelijke carriere naar de kloten, huis kwijt, baan kwijt, echtscheiding enz. Zal je allemaal wel bekend voorkomen, denk ik. Ook bedenk ik me steeds vaker hoe mijn leven eruit zou hebben gezien wanneer dit alles niet had plaatsgevonden. Overigens: de Aal was een Passionist van het klooster te Maria Hoop. De vraag aan jou is of jij meer van dit soort verhalen kent waarbij deze viespeuk genoemd wordt. Zal mij benieuwen; kan me niet voorstellen dat ik zijn enige slachtoffer ben geweest, gezien zijn aktiviteiten met kinderen/jeugdigen. Wellicht kunnen we hier dan iets mee. Hoor ik nog van je? En zal je een beetje discreet met mijn verhaal omgaan? ( vooralsnog tot wellicht meer bekend is over hem) Ik ben nl. behoorlijk kwetsbaar, gezien mijn psychische achtergrond. Groeten, Hans samenstelling rapport MCU Bert Smeets MeaCulpa United stichting www.meaculpa-media.com 0031 (0) 6 25 26 20 36

• HOME • fabrique de silence • bio bert smeets • contact • press • multimedia • dossiers • contributions • oproepen • BLOG •

Laatste keer bijgewerkt door eve dd 27 jan 2011, 8.21u