Het regime 1-320:Opmaak 1
02-04-2013
10:38
Pagina 11
De eerste schooldag
8.45 uur: brengen Daar stond Bea, aan de andere kant van het plein, in de schaduw van de grote beuk. Rachel, die zoals altijd duidelijk op de verkeerde plaats stond te wachten, liep haar kant op, maar bleef ineens staan. O-oh. Zelfs op die afstand herkende ze de signalen: gespannen, alert, glimlachend… Bea maakte zich op voor een van haar Belangrijke Mededelingen. Het was zo druk en lawaaiig op het schoolplein – de drukste ochtend van het schooljaar – dat een normaal mens zou moeten roepen, schreeuwen zelfs, om de aandacht te trekken. Maar Bea niet. Zij zou op school nooit haar stem verheffen, vooral niet nadat de bel was gegaan. Trouwens, dat was ook niet nodig. Ze wachtte gewoon haar moment af, streek haar lange haren aan weerskanten van haar gezicht weg als gordijnen op een toneel, kuchte even en begon: ‘Welkom terug, welkom terug. Ik hoop dat jullie een fantastische zomervakantie hebben gehad.’ En onmiddellijk nam het chaotische gekakel af tot een zacht geroezemoes. De groepjes die overal verspreid stonden bij te praten na de lange vakantie, zwegen allemaal en draaiden zich om. Degenen die alleen stonden, nerveus voor de eerste dag in een nieuwe klas, vergaten hun zenuwen en keken toe. ‘Goed. Als jullie allemaal even willen luisteren?’ Bea hield haar enorme sleutelbos omhoog, rammelde er keihard mee en glimlachte nog eens. ‘Er is mij gevraagd…’ ze zweeg even, ‘door het nieuwe hoofd van de school…’ de woorden golfden door de menigte, ‘om een team samen te stellen.’ Ze stond op haar 11
Het regime 1-320:Opmaak 1
02-04-2013
10:38
Pagina 12
tenen, maar dat was eigenlijk niet nodig. Beatrice Stuart was verreweg de langste op het plein. Rachel leunde in de zon tegen de muur van het prefab klaslokaal, keek toe en glimlachte. Daar gaan we weer, dacht ze. Nieuw jaar, nieuw project. Waar zou Bea haar nu weer voor strikken? Ze zag dat de meest enthousiaste mensen naar de boom stroomden en eromheen gingen staan. Hun vertoon van gemeenschappelijke geestdrift liet haar weinig keus; ze kon alleen maar blijven staan waar ze stond en afstand bewaren. Hier hoefde ze vast niet aan mee te doen. Ze zou het later allemaal wel van Bea horen. Ze zou hier wachten. Straks zouden ze samen van het plein lopen. Zoals altijd. Het asfalt op het plein was aan vervanging toe en was al plakkerig in de ongebruikelijke ochtendwarmte. Rachel moest steeds haar schoen optillen om te voorkomen dat de zool bleef plakken. Augustus was nat en somber geweest, maar de zomer was met nieuw elan teruggekeerd voor het begin van het nieuwe schooljaar. Ze vond het een grappig idee dat het leek alsof de seizoenen ook vakantie hielden. De laatste paar jaar was kerst warm en nat geweest. Pas in februari had de winter eindelijk zijn intrede gedaan, en ze waren zo ingesneeuwd dat de school had moeten sluiten. En nu waren ze allemaal hier, na een maand met dikke truien en regenjassen en meer afleveringen van de Simpsons dan goed voor hen was, terug voor het eerste trimester, stikkend van de hitte. Misschien kwamen niet alleen scholen volgens de academische kalender tot leven, maar was het een patroon dat zich aanpaste aan de natuur. Rachel probeerde stil te blijven staan en haar aandacht te richten op Bea’s verhaal, maar ze hoorde alleen flarden. Iets over de fantástische nieuwe directeur. En de laatste schandálige bezuinigingen. En, ja hoor, iets over geld inzamelen. Natuurlijk. Nog meer geld inzamelen. Ze verplaatste haar gewicht op haar andere been en dwaalde in gedachten weer af. Ze keek afwezig naar een tractor die strepen maakte op een stuk land achter het sportveld, keek omhoog naar een vliegtuig dat een perfecte bocht omschreef aan de hemel, blauw als inkt. Jemig, wat 12
Het regime 1-320:Opmaak 1
02-04-2013
10:38
Pagina 13
was het heet. Wat deed ze in die spijkerbroek? Dit weer was niet bepaald bevorderlijk voor haar lusteloosheid. In tegenstelling tot de rest van de natuur begon Rachel het schooljaar niet enthousiast. Voor haar geen nieuw elan. Ze had zich vanochtend de heuvel op moeten slepen om hier te komen – als Sisyphus met die klotesteen. Maar toch, na zo’n vakantie was Rachel misschien niet bepaald blij, maar wel opgelucht om terug te zijn. Ze voelde zich altijd prettig op deze school, en zelfs vanaf de modderbodem van haar eigen kleine poel van ellende zag ze vandaag het paradijselijke ervan. Basisschool St.-Ambrose stond op een heuvelrug aan de rand van een marktstadje, en je kon nog genieten van uitzicht op de weelderige groene zoom voordat een onvermijdelijk winkelcentrum daar een einde aan zou maken. Rachel hield van de pseudokerkelijke architectuur, de gotische voordeur en het schuine dak – waarin zo duidelijk de sociale normen van de schitterende negentiende eeuw weerklonken die het tot stand hadden gebracht. Ze kon zich urenlang verliezen in de verschillende patronen op het schoolplein, gevormd door de warrige takken van de oude beuk waaronder de kinderen overdag speelden en waar nu de ouders stonden. En natuurlijk vond ze de mensen aardig. Althans: de meesten. St.-Ambrose was per slot van rekening beroemd om zijn mensen. In de hele omgeving stond de school bekend als één grote gelukkige familie. Ze waakten allemaal over elkaar in St.-Ambrose; ze lieten zich erop voorstaan. Nou ja, sommigen dan. En Rachel had er intuïtief altijd voor gezorgd zo weinig mogelijk met die mensen te maken te hebben zonder onbeleefd te worden. Nog steeds op enige afstand keek ze naar hen, één grote gelukkige familie rond Bea, die hun hand opstaken om hun diensten aan te bieden, nerveus van opwinding. Rachel schudde haar hoofd: soms werd ze er werkelijk wanhopig van. Maar tegelijkertijd vond ze Bea ook fantastisch; het viel niet mee om mensen ondankbare, geestdodende taken op te dragen, die daar dan ook nog echt blij mee waren. Als je haar zo zag staan, omringd door vrouwen – plannen beschrijvend, opdrachten gevend, vol eerzucht bergen verzettend – zag je hoe ze in haar ele13
Het regime 1-320:Opmaak 1
02-04-2013
10:38
Pagina 14
ment was. Zo was ze gewoon. Rachel kon alleen maar toekijken, met genegenheid en enorme bewondering. Bea en zij leken wel tot een verschillende ras te behoren. Maar het deed er niet toe: ze waren al vriendinnen – hartsvriendinnen eigenlijk – vanaf de dag dat ze elkaar leerden kennen, zes jaar geleden toen de meisjes voor het eerst naar school gingen. De soundtrack van de eerste schooldag – overal het zangerige ‘goedemorgen’, de stoeltjes die schrapend onder lage tafeltjes werden geschoven, plastic dienbladen die tegen muren van klaslokalen bonsden – zweefde door de open ramen naar buiten. En ineens werd Rachels blik vanuit haar ooghoek getrokken naar een vrouw die ze nog nooit had gezien – lang, donker, een studie in elegantie vanaf haar rechte, wiegende bob tot aan haar fraaie ballerina’s. Nou, nou, dacht ze bij zichzelf toen ze zich omdraaide om haar beter te kunnen bekijken. Nou, nou. Dat was een zeldzame, prachtige aanblik: een nieuwkomer die er echt schitterend uitzag. In haar lange, vermoeiende ervaring op dat schoolplein was de eerste dag van het schooljaar in september zo exact hetzelfde als de dag waarop de oudste leerlingen vorig schooljaar waren vertrokken, dat ze ze bijna niet van elkaar kon onderscheiden – alsof ze in een donkere bioscoop alles tot aan de aftiteling had uitgezeten waarna dezelfde saaie film weer van voren af aan was begonnen. Was het mogelijk dat dit jaar anders werd? Hetzelfde verhaal maar in een ander jasje, met fonkelnieuwe spelers? De nieuwkomer liep op het groepje rond Bea af en bleef aan de rand van de kring staan. Het was alsof ze overwoog om zich bij hen aan te sluiten en de voors en tegens tegen elkaar afwoog, voordat ze wegliep in de richting van de parkeerplaats. Rachel had graag gezien dat ze nog even was gebleven zodat ze kennis konden maken, maar ze had ook bewondering voor haar wijze beslissing om de benen te nemen voordat ze er met de haren bij gesleept zou worden. Maar ondanks dat moest ze knarsetandend toegeven dat ze eigenlijk een taak op zich moest nemen, een gevoel dat toenam tot het haar, als een zeurend kind, een kant op duwde waar ze niet naartoe wilde. Ze kon niet anders dan eraan toegeven. Met een 14
Het regime 1-320:Opmaak 1
02-04-2013
10:38
Pagina 15
zucht sleepte Rachel zich naar de boom om zich daar een onbelangrijke, onbeduidende taak te laten opleggen – als klein bewijs dat ze erbij hoorde. ‘Wauw, wat fantástisch. Bedankt, mooi hoor,’ zei Bea net tegen de weinig mooie Clover, die altijd overal als een donkere schaduw in de coulissen rondhing. ‘Ik heb Colette, Jasmine en Sharon genoteerd. Allemaal oude bekenden.’ Hoe kreeg Bea dat toch voor elkaar, dat ze wist wie iedereen was? Rachel zag hen al een eeuwigheid elke dag, maar ze vond het nog steeds moeilijk om ze allemaal uit elkaar te houden. Al was dat niet helemaal waar: sinds Colette’s huwelijk vorig jaar op de klippen was gelopen en ze de puber in haar vrij spel had gegeven, wist Rachel wie Colette was. Het was moeilijk om zich aan de roddels te onttrekken, hoe je daarvoor ook je best deed, en volgens die roddels wist nu ook iedere mannelijke vrijgezel in de wijde omtrek wie Colette was. Maar Jasmine en Sharon – ze daagde iedereen uit die uit elkaar te houden. Als die twee van leven zouden ruilen, zou hun man noch kind dat waarschijnlijk opmerken. En als ze het wel opmerkten, zouden ze het dan de moeite waard vinden om er iets van te zeggen? Die twee sportten, winkelden, dachten – spraken zelfs – als één persoon. Rachel wist niet of ze ook samen op vakantie waren geweest, maar ze wist wel dat ze te lang in de zon hadden gezeten – ze zagen er akelig bruin uit. Dat was altijd opvallend op de eerste schooldag: de kinderen waren allemaal blinkend gepoetst de klas in gedraafd, maar de moeders liepen erbij als Robinson Crusoe. Rachel herkende de helft van hen niet. Maar als ze na een paar weken naar de kapper of de spa waren geweest, was het precies andersom: dan liepen de kinderen er onverzorgd bij en de volwassenen herboren. Behalve Heather natuurlijk. Heather deed niet aan blinken of poetsen. Ze was al zes jaar dezelfde vertrouwde, herkenbare vrouw, in dezelfde vertrouwde kleren. Op dit moment stond ze op haar tenen – dat was voor haar wel noodzakelijk – en duwde ze met haar linkerhand haar rechterhand omhoog, waar ze als een bezetene mee zwaaide. En intussen schoof haar bril gevaarlijk ver van haar neus omlaag. 15
Het regime 1-320:Opmaak 1
02-04-2013
10:38
Pagina 16
‘Oké, eh… Heather, was het toch? Misschien kun jij…’ Bea keek alsof ze geen raad wist, maar toen kreeg ze een idee. ‘Ik weet het! Jij kunt notulist van de commissie worden! We proberen het in elk geval. Ik beloof alleen niets. We kijken gewoon hoe het gaat.’ Heather bloosde van trots. Wat jammer, dacht Rachel met oprecht mededogen, dat Heather niet vaker trots was. Met die blos zag ze er lang niet zo treurig en muisachtig uit. ‘Ah.’ Bea’s toon kreeg iets ondeugends. ‘Georgina. Joanna.’ Georgie – die er eerlijk gezegd ongeacht het seizoen zo verzorgd bijliep als een doorsnee schipbreukeling – probeerde langs te glippen. Haar haar zat na de lange vakantie nog woester dan anders, maar ondanks dat vond Rachel haar prachtig. Hoe Georgie ook haar best deed, haar stijlvolle, magere schoonheid kon ze nooit echt verbergen. Jo, potig en gedrongen, stond als een bodyguard naast haar. ‘Ja, wat?’ Georgie bleef zuchtend staan toen ze het woord tot Bea richtte. ‘De nieuwe directeur is vastbesloten om hoe dan ook de verschrikkelijke aanslagen op het budget van St.-Ambrose dit jaar te boven te komen – het is schandalig wat er gebeurt, we hebben vreselijk veel geluk dat we iemand hebben die echt expert is op financieel gebied – en hij heeft eh… mij gevraagd om een commissie op te richten om fondsen te werven. Het lijkt me fijn als jullie daar allebei aan meedoen. Voor een keer.’ ‘Ik? Nee. Sorry. Heus. Zou het graag doen, maar het is onmogelijk.’ Ze tilde de peuter die naast haar waggelde op en hield hem omhoog als een vrijgeleide. ‘Ik heb Hamish…’ ‘Zo klein is hij niet meer, Georgie! En je hebt meer kinderen hier op school dan wie ook.’ Bea glimlachte naar haar publiek. ‘Maar mij wil je niet. Echt niet. Aan mij heb je niets.’ Ze ging dichter bij Jo staan. ‘Je hebt niets aan ons.’ ‘Ja,’ zei Jo knikkend. ‘Wij zijn waardeloos.’ ‘Fijn, bedankt. Fantastisch dat jullie meedoen.’ Bea schreef Georgies naam op. ‘Jij ook, Jo.’ Nog een vinkje. ‘Uitstekend.’ Verontwaardigd mompelend bliezen ze de aftocht. Rachel had weinig zin om zoals alle anderen haar hand op te ste16
Het regime 1-320:Opmaak 1
02-04-2013
10:38
Pagina 17
ken. Zo’n loser was ze nu ook weer niet. Maar ze wilde net Bea’s aandacht trekken en door middel van een klein, subtiel doch ironisch gebaar duidelijk te maken dat ze misschien op een vage, marginale manier iets zou kunnen bijdragen, toen iemand die ze nog nooit had gezien naar voren stapte en de menigte toesprak. Hallo, wat was dat? Toch niet nog een opvallende nieuweling? Er werd nu een niveau van opwinding bereikt dat hier werkelijk ongekend was. Rachel gniffelde in zichzelf. Ze hoopte wel dat St.-Ambrose hiertegen bestand was… ‘O, oké,’ zei de onbekende vrouw die even lang was als Bea, even blond als Bea en zelfs – jemig – even knap als Bea. ‘Ik geef me over. Geen uitvluchten. Carrièreonderbreking. Voelt heel bijzonder! Kan er niet onderuit. Ik doe wat ik moet doen. Jippie. Daar gaat-ie. Ik help jullie uit de brand.’ Bea trok een wenkbrauw op. O jee, dacht Rachel. Het kwam niet zo vaak voor dat Bea een wenkbrauw optrok – uit angst dat ze haar voorhoofd schade toebracht – maar als ze het deed… hou je dan maar vast. Het was vergelijkbaar met een gewone sterveling die bijvoorbeeld een stoel uit het raam smeet of tegen een lantaarnpaal knalde. Jezus. Die wenkbrauw. Rachel floot zachtjes tussen haar tanden. ‘Neem me niet kwalijk…’ Bea’s toon was even hartelijk als haar glimlach, maar die wenkbrauw was nog steeds opgetrokken. ‘Ik geloof dat we elkaar nog niet kennen…’ ‘Ik ben nieuw. Eerste dag. Ik vind het énig.’ Met een weids gebaar schoof ze haar enorme zonnebril omhoog in haar lange haar. ‘Je kent dat gevoel wel: dat je precies het juiste doet! We zijn zo blij dat we voor St.-Ambrose hebben gekozen. Perfect. Verduiveld. De particuliere sector! Weggevlucht. Nóóit meer. Ik ben Deborah.’ Ze zweeg om de menigte met haar tanden te verblinden. ‘Deborah Green. Maar iedereen zegt Bubba.’ Woe-hoe, dacht Rachel. Dat is me er een. Goed dan. Ik doe toch maar mee. Dit wordt lachen. Ze stak haar hand op net op het moment dat Bea haar haar naar achter streek en meedeelde dat haar taak erop zat. ‘Bedankt, allemaal.’ Bea propte de riem van haar enorme hand17
Het regime 1-320:Opmaak 1
02-04-2013
10:38
Pagina 18
tas in de holte van haar elleboog en schudde met haar reusachtige sleutelbos. ‘Dit wordt volgens mij een zeer boeiend jaar.’ En weg was ze, door het hek, naar haar auto. Rachel staarde haar na. Ze had al weken geen heldere gedachte meer als gevolg van de poel waarin ze zich bevond, die diepe, donkere poel en zo, maar op dat moment, toen ze naar de blonde strepen in Bea’s donkere, wijkende haargrens keek, had ze er meerdere. De ene na de andere. Zo helder als glas. De eerste was: Heu? Wat vreemd. Ze zei niets tegen me. En ik heb haar al een eeuwigheid niet gesproken. De tweede: Hé. Heb ik haar eigenlijk wel gezien sinds Chris de benen heeft genomen? En de derde kwam heel, heel hard aan: Wacht eens. Verdomme. Ze heeft mij niet uitgekozen.
Commissie Fondsenwerving St.-Ambrose Notulen van de eerste vergadering Locatie: bij de directeur thuis Aanwezig: Tom Orchard (directeur), Beatrice Stuart, Georgie, Jo, Deborah Green, Sharon, Jasmine, Colette, Clover Notulist: Heather Carpenter De vergadering begon om acht uur ’s avonds De heer Orchard bedankte iedereen voor de door hen beschikbaar gestelde tijd en wenste… Bea sloot zich hierbij aan en deelde de commissie mee dat Heather voor de allereerste keer zou notuleren, en deelde Heather mee dat ze alleen maar hoefde te noteren wat er werd gezegd, en zo mogelijk in iets officiëler taalgebruik weer te geven. Ze wilde er ook graag aan toevoegen dat ze die nieuwe schoenen prachtig vond. De heer Orchard zei vervolgens dat hij onder de indruk was van de toewijding van zoveel ouders. Hij legde uit dat dit zijn eerste baan was als schoolhoofd na verscheidene jaren in de City te 18
Het regime 1-320:Opmaak 1
02-04-2013
10:38
Pagina 19
hebben gewerkt, dat de financiële situatie echt zo slecht was als de geruchten deden vermoeden, maar dat hij een aantal voorstellen in petto had die de school volgens hem naar een beter… Bea bedankte de directeur namens de commissie en benadrukte de opgetogenheid over al zijn plannen, die volgens haar fantastisch waren en die, zo beloofde ze stellig, zéér binnenkort tot uitvoering gebracht zouden worden. Colette deelde de vergadering mee dat ze wat hapjes had gemaakt, niets bijzonders, gewoon wat kaasdingetjes waar de commissie zich alleen maar op hoefde te storten. De heer Orchard verzocht de vergadering om even de tijd te nemen om te horen dat… Bea bedankte de directeur nogmaals en stelde voor om eerst te doen wat prioriteit had. De commissie had een voorzitter nodig. De heer Orchard deelde de vergadering mee dat hij ervan uitging dat hij de… Clover wilde er graag aan toevoegen dat ze een paar zakken chips had gekocht. Sharon wilde alle aanwezigen erop wijzen dat het voor de hand lag dat Bea voorzitter zou zijn. Jasmine legde uit dat dat was omdat Bea altijd voorzitter was. Bea verklaarde dat zij echt niet tot voorzitter benoemd wilde worden omdat ze altijd al voorzitter was. En misschien werd het tijd dat een ander die taak nu eens op zich nam. Deborah vroeg of de commissie haar zoals iedereen met Bubba wilde aanspreken; ze deelde mee dat ze heel graag voorzitter wilde worden en van dit moment gebruik wilde maken om een uitvoerige toelichting te geven op haar professionele ervaring op het gebied van human resources, de carrière die ze tijdelijk een halt had toegeroepen. Bea gaf te kennen dat zij zich, lieve hemel, natuurlijk niet zou durven vergelijken met Bubba. Ze moest ook zeggen hoe bijzonder iedereen het vond om iemand met een dergelijke staat van dienst onder hen te hebben, en dat ze ooit graag nog veel meer wilde horen over Bubba’s fantastische carrière, waarbij ze dan tegelijk 19
Het regime 1-320:Opmaak 1
02-04-2013
10:38
Pagina 20
de wereldproblemen konden oplossen bij een lekker glaasje van het een of ander. Verder kon ze er alleen nog maar aan toevoegen dat zij zes jaar onvermoeibaar werk had verricht voor de gemeenschap van St.-Ambrose, over een diepgaande kennis beschikte van alle leden van de gelukkige schoolfamilie, en zelf een succesvol verleden had als fondsenwerver. Dat was alles. Meer had ze niet te zeggen. De heer Orchard deelde mee dat hij zich ook graag beschikbaar stelde om… Colette stelde voor dat iedereen die voor Bea was zijn hand opstak. En hetzelfde voor Bubba. Jo deelde de vergadering mee dat de uitkomst verrassend was. Bea bedankte allen die zo vriendelijk waren geweest op haar te stemmen en sprak haar verbazing uit dat zij in zo’n zware competitie uitverkozen was. Sharon wilde even als afwezig genoteerd worden en vroeg aan de directeur of het ‘u weet wel’ boven was. De heer Orchard stemde in en voegde eraan toe dat het de tweede deur rechts was. Jasmine deelde Sharon mee dat ze met haar meeging. Bea begon haar plannen uiteen te zetten. Het allerbelangrijkst voor de fondsenwerving was de introductie van een lunchladder, iets waarmee ze op St.-Francis al werkten. In het kort: iemand verzorgt een lunch, rekent vijftien pond per persoon, daarna verzorgen de aanwezigen een lunch enzovoort. En hiermee kan nog meer worden ingezameld als we alle recepten opschrijven en uitgeven in een St.-Ambrose Kookboek. Toevallig wist ze dat ze daar op het St.-Francis niet aan gedacht hadden, en dat we daardoor al op hen voor lagen. Ook kondigde ze voor het laatste trimester de quiz aan, en ze stelde voor zo snel mogelijk, voordat het weer te nat werd, een kofferbakverkoop te houden. Clover verontschuldigde zich, maar ze wilde weten of Georgie zich misschien niet goed voelde. Jo deelde de vergadering mee dat Georgie alleen even zat te dutten en vroeg of iemand daar een probleem mee had. 20
