DE DIE VAN HIER MOOGDE NIET KIJKEN

ZATERDAG 16 MEI 2015 / BIJ’ DE VIEZE GASTEN HET BOM WEER Tis weer van dat! Neem de paraplu maar weer mee.

DE POT OP

INTERVIEW

Mieke

Lieselotte De

FOLLOW US

Schutter P.7.

P.6.

DEN OBUS No.3

NAAR DE DIE VAN HIER MOOGDE NIET KIJKEN HET BOMFESTIVAL ‘15

www.debom.be

ZATERDAG 16 MEI 2015

ELINE.JPG Al mankend op het einde van mijn krachten naar huis gehinkt, jawel ook weer de ganse dag met mijn camera op mijn rug gelopen. Maar helaas, daar is de camera dan ook blijven hangen. Geen foto genomen. Zo gaat dat met de foto van Eline. Eigenlijk kreeg ik mijn arm zelfs niet meer zo ver opgetild… Morgen is er zeker wél een foto, of een meer confuus diffuus excuus.

Foto’s: Anne

DEN OBUS/1

ALLES LOOPT OP ROLLETJES


HET OOOORAKEL VAN WIELEWAAL Het doorgeefluik voor al uw raadgevingen. Spreek, goddelijke macht! Den zomer van ’17 zal vré heet zijn. Die tulpenbollen zullen allemaal uit Holland blijven komen. Waarom verhuizen? Ik wil nen tuin… Jaja, uw lieftallig orakel heeft nen tuin nodig. Mijn eigen Hof van Eden. En over Eva gesproken: Azis’ liefdesleven gaat een schone toekomst tegemoet! Uw Eva is in aantocht! Maar let op: wie veel Eva’s slaat in één klap, heeft waarschijnlijk bebloede handen. Gebruik geen bloedmeel voor het bemesten van die tulpenbollen. De kans bestaat dat uw karma dan gaat loeien. Als je er één dubbel pakt, zal je er één mankeren. Denken moet je aan een paard overlaten, dat heeft een groter hoofd. Ik heb gesproken! Ooohmmmmmm

PANONCHO Foto: Marlies

MARISSA FLASHBACK Ik ben een half uur verwijderd van de opening

Foto: Laurent

Ik sta in de Sint-Jan-Baptistkerk Ik zie de werken van Paul Beanti Stilte voor de storm

LAAG EN NAT uit de kelder WIM

Ik sta in de Sint-Jan-Baptistkerk Herinneringen aan mijn jeugd in de Brugse Poort Stilte voor de storm Mezelf innerlijk opladen Herinneringen aan mijn jeugd in de Brugse Poort Mijn neus ruikt een verleden van wierrook terwijl mijn ogen de ruimte betasten Mezelf innerlijk opladen

In de kelder, of cellarium, waar dan later het woord cel of gevangenis is uitgekomen. Dit keer vrijwillig, een kort, rustgevend moment voor de laatste BOM-marathon. Er zullen nog een paar stukken uit mijn originele planning moeten sneuvelen. “Mit einem Arsch kann man nicht auf zwei Hochzeiten tanzen”. De BOM is telkens weer kiezen en verliezen. Zo goed mogelijk proberen en zoveel mogelijk uitmelken. En dan … genieten!

Terug naar het nu Mijn neus ruikt een verleden van wierrook terwijl mijn ogen de ruimte betasten

HOOG EN DROOG in de bar

Verleden en heden vloeiend in elkaar

L’HOUSSAINE

Terug naar het nu BOMFESTIVAL Verleden en heden vloeiend in elkaar Ik zie de werken van Paul Beanti BOMFESTIVAL Ik ben een half uur verwijderd van de opening


ZURA ZAI /Pieter Mieke en Philippe zijn onze buren. De liefste buren die je je maar kan

Schoner dan op televisie in elk geval. Door de minimale bezetting leer je

indenken. Soms brengen ze ons zelfs pannenkoeken, zomaar uit het

de aard van de verschillende instrumenten persoonlijk kennen en dat is

niets. Ze zijn dol op poezen en planten, maar toch vooral op mensen. Ze

fijn. Ze brengen schone composities die veel ruimte laten in de euh...

hebben oog voor het onooglijke, voor de kwetsbare schepsels waarvoor

ether. En ook hier kan het publiek een vrijwillige bijdrage doen voor

je je dient te bukken en waarover ze zich dan ontfermen. Da’s een

Nepal.

schone gave. Soms knipt Mieke m’n haar en ga ik stappen met Philippe. Dat schept een band.

Op weg naar huis vonden we nog, hop, een pad. Weggelokt uit de Bourgoyen door de vrolijke klanken van het Bomfestival. En we kunnen

Hun deur staat altijd open, maar gisteren dus speciaal voor Zura Zai.

veel goede dingen bedenken over het Bomfestival maar toch niet dat het

Een jong trio met een originele bezetting van hoorn, viool en gitaar.

pad-vriendelijk zou zijn. Dus we brachten hem dan maar terug naar zijn

Schoon dat dat is, zo een hoorn en zo een viool in een huiskamer.

kikkerpoel voor een Kwaakfestival. En wij naar de mensenpoel voor het Bomfestival.

Foto: Anne

A BLUE VELVET /Erik Er is weinig kans dat je echt gps-gestuurd naar een Bom-bestemming

en nostalgische woorden. De combinatie lukt wonderwel: beklijven-

moet worden geleid. Dit zal misschien wel het geval zijn voor

de woorden die de muziek doelbewust accentueert. Je luistert en

‘buitenlanders’ Bom-bezoekers. Gelukkig komt iedereen wel in het

voor je

juiste gaatje van de Brugse Poort terecht. Hiermee bedoel ik dan de vele open deuren waar een ‘bommetje’ aan de ruit hangt, een

het beseft is een eerste liedmoment al voorbij. Ingrid stelt dan even

bommetje dat uitnodigend wenkt…

de anderen van de groep voor. Instrumenten veranderen van gitaar

Zo ook voor de Herderstraat, een zijstraat van de mobiliteits-as

naar saxofoon. Even stemmen. Even dat ‘zijn wij klaar?’-gevoel. Het

Drongensesteenweg. Of er ook ooit een herder met bijhorende

volgende half uurtje volgt nog wat meer jazz. De inhoud van de woor-

schapen in dit specifieke deeltje rondwandelde is een vraag als geen

den doet echter meer denken aan het blues-genre. Welke inhoud? De

ander. We staan er echter niet bij stil.

Liefde, met grote L uiteraard, hoe kan het ook anders. Men geraakt er

We zijn uitgenodigd op het nummer 29, bij Lieselore. Mooi op tijd

niet uit, uit de liefde. Aan het applaus te horen, valt het allemaal in de

voor een optreden van jazzkwartet A Blue Velvet. Een mooi

smaak. Daarvoor kijk ik niet naar het optreden, maar naar de

klinkende naam; ‘Een Paars Fluweel’ klinkt ook zeker niet slecht voor

aanwezigen die heupwiegen, die hun voeten niet stil houden en

de knappe zangeres Ingrid.

ritmisch mee bewegen, of een enthousiaste glimlach tevoorschijn

‘Wij gaan eraan beginnen,’ zegt Ingrid en dan komen nog enkele

toveren. De ‘Girl from Ipanema’-lyriek komt sterk naar voor. Het doet

Bom-mers de nog lege zitjes innemen. Er zijn uiteindelijk een twin-

denken aan een frisse cocktail aan een tafeltje onder een

tigtal luisteraars: het overgrote deel zijn jongelui en hier en daar zit

zonovergoten strand. A Blue Velvet brengt muziek die nooit

een ietwat oudere toehoorder.

karakterloos overkomt. Gewoon goed, gewoon de kwaliteit van de

Na het stemmen van de instrumenten geeft Ingrid in klasse en

woorden. Zowel muzikanten als zangeres Ingrid zijn het applaus

directe stijl de juiste pas aan. Het is een mix van moderne jazztonen

meer dan waard!

DEN OBUS/3

ZATERDAG 16 MEI 2015 ZURA ZAI

Foto: Pieter

KATE /Markass Beste Wendy, Wij, het publiek dus, waren bij wijle behoorlijk bang dat je het zou menen. Gemeen wijf hoor, dat je de loop van dat geweer zo ineens op mij richtte ... en ik had niet eens in je ogen geflitst. Dank dat je mij gespaard hebt en dat je gewoon de deur bent uitgelopen, al hadden wij, het publiek dus, niet door dat je het daarbij zou laten. We waren compleet verstild. Ik kom je liever niet meer tegen, je bent echt gevaarlijk. Opsluiten!

Foto: Markass

DEN OBUS/4

de Pot Op

“IK KEN ENKEL SPREUKEN VAN DE BOND ZONDER NAAM ZOALS ‘PLUK DE DAG’ OF ‘ZET UW VOORDEUR OPEN’”. Gastvrouw Mieke

Foto: Pieter


LIESELOTTE ZINGT EN SPEELT (INTERVIEW) /Erik Het moet wel lukken, zeg ik zo tegen Sammy. Iets ertussendoor zoals een

En je band? – Onze band bestaat uit drie schrijvers en we zijn zes-stemmig.

gesprek met Lieselotte De Schutter. Daar heb ik geen bezwaar tegen, want wie

Wij hopen dat het Bom-publiek ons album kan pruimen en dat het een ap-

zou daar nu iets op tegen hebben met die mooie stralende jolige dame van 24

plausje waard is. Je weet toch nooit. Onderschat het publiek niet, want dat is

jaar? Een korte babbel Bij’ De Vieze Gasten. Een caféhoekje, even buiten het

heel mondig geworden wat kwaliteit betreft!

toenemende leven in het Pierkespark. Vertel eens, vraag ik Lieselotte, iets over die beginjaren van je leven? - Ik ben

Beoefen je naast muziek eigenlijk nog een andere hobby? – Neen, alles zit

geboren in Lier in augustus 1999. Ik groeide op in Herenthout, volgde vervol-

geheid in één hobby en dat is muziek in al zijn vormen en maten, het één al

gens middelbaar onderwijs in Mechelen en studeerde af aan de hogeschool als

wat meer dan het ander.

regentes. Momenteel geef ik les in het lager onderwijs in Oostakker. Hoe zie je de toekomst? – Voor mij is dat part-time les blijven geven en dit in Hoe is dat allemaal zover gekomen met die muziek? – Wel, het zit gewoon

de vakken Engels en geschiedenis. En de andere ‘part-time’ van mijn leven wil

in de enorme capaciteit aan muziek-genen die aanwezig waren bij mijn groot-

ik me gewoon inzetten voor muziek. Veel geld verdienen? Maakt niet zoveel

vaders. Opa 1 speelde tuba en Opa 2 was naast dirigent ook een trompetter.

uit. Zolang het leven maar aangenaam en een beetje comfortabel blijft. En wat

Bovendien is mijn pa een ‘slagwerk-er’. Dus je ziet, er zijn heel wat muziekno-

reizen betreft: ik ben heel tevreden dat wij met onze band her en der in eigen

ten zwevende in onze familie.

land welkom zijn.

Maar hoe zit het dan met jezelf ? – Wel, het is allemaal een beetje vanzelf gekomen. Ik kan bijvoorbeeld heel gemakkelijk muziekteksten uit het hoofd

De vrolijke lieve meid heeft gesproken, zij heet Lieselotte. We sluiten af met

leren. Voor musicals had ik een bijzondere voorliefde. Maar goed, ik volgde 7

een handdruk…

jaar muziekschool, 4 jaar notenleer en nog eens 3 jaar algemene muziekcultuur. Met heel veel zang en koorlessen. En ook wel opera! Doorheen het gesprek straalt Lieselotte want zij heeft het toch over een leven van muziek, een leven waar zij overigens volledig achterstaat. En hoe zit het dan met je eerste ‘publieke’ optreden en zo? – Mijn allereerste optreden, op zestienjarige leeftijd, was een schooloptreden op de Bühne. Daar bracht ik ‘Somebody to love’ van Jefferson Airplane op de planken. Wat heeft je in zekere zin sterk gemaakt? – Wel, ik werd betrokken in een heus ongeval waarna ik heel wat gezichtsoperaties moest ondergaan. Die periode heeft mij duidelijk sterk gemaakt als individu. Te geloven in jezelf, in je capaciteiten en niet op te geven. Een doel voor ogen hebben: dat is belangrijk. Het leven stopt niet met een barst, want die kan je herstellen. Vertel eens iets meer over je optredens in die eerste jaren? – Wij zijn ontstaan uit drie verschillende bands die samengesmolten zijn tot ‘Tin Soldier in the Underwoods’. We treden al een tweetal jaar op. Het verhaal gaat eigenlijk als volgt: ik ben in het groepje gestapt en tezamen zijn wij richting Zuid-Frankrijk gegaan, naar Montpellier. We waren een straatgroepje in feite, die er overal straatmuziek speelde. Het was echt een avontuur.

Foto: Sammy

DEN OBUS/6


GESPOT “ALS GE DOET GELIJK DIE VAN HIER, ZIJT GE OP ‘T SLECHTE PAD. NAAR DE DIE VAN HIER MOOGDE NIET KIJKEN.” Foto: Katelijne

“Mijn anti-overvalsacoche: gepantserd met metaal.” /Lieselotte De Schutter

Foto: Markass

“Ik oefen al twee jaar met op mijn hoofd te staan, dat zou de vruchtbaarheid bevorderen!” Foto: Henk

Foto: Sammy

“Hebde gij nog scheten weten aansteken? Ja, maar t’is gevaarlijk voor de broek!”

RUST ROEST NIET /Erik Neen, deze schrijver is niet moe. Dat niet. Hij heeft gewoon familiale verplichtingen waar hij niet onderuit kan. Een goede pint heeft echter een punt gekrast op het geduldige papier. Na drie excellente Bom-dagen gaat hij van het ene feest (het Bom-feest) naar het ander (een Kommunie-feest). Het is onvermijdelijk: al dat feesten! Foto: Markass

DEN OBUS/7


JACK IN THE BOX

De kinderspeeltjes zijn er nog altijd. De ukelele ook. En de breekbare percus-

/Udo

sie is ook niet helemaal weg. Maar Antje beweegt zich op het podium bij Vera en Wim alsof ze op Werchter staat. En daar hoort ze ook.

Iedereen heeft iets met Antje en Steven. Dat is een vaststaand feit. Antje en Steven zijn buiten categorie. Simple as pompwater. Nè! Ik zou niet weten

Jack in the Box niet gehaald? Niet zo slim, maar misschien is nog niet alles

waar we onze vrijdag anders zouden afsluiten.

verloren. Er zit naar het schijnt een cd aan te komen. Uit betrouwbare bron vernomen. Hun Facebookpagina liken is ook een goed idee.

Aanvankelijk was Jack in the box het persoonlijk projectje van Antje Cochuyt en Steven Sarrazyn. Antje tokkelde wat op de ukelele en kermde liedjes, en Steven speelde mondharmonica en produceerde geluidjes uit kinderspeel-

MARLEEN ANNE BEKKER

tjes. Al heel snel kwam Teun De Voeght er bij om wat percussie te hebben, en

/Wim

in die constellatie debuteerden ze in mei 2013 (op de Bom!). Marleen Anne Bekker is er bijna, er vallen nog enkele kleinigheden aan te Ondertussen is er veel gebeurd. Heel veel. Bassist Thomas Janssens is een

passen. Speurend naar goede raad, en die gaat ze vanavond opnieuw zoeken

aanwinst. Om van drummer Koen Gallet nog te zwijgen. En Teun bespeelt nu

bij haar talrijk opgekomen publiek. Ze is niet snel tevreden en wil dat ‘haar

de gitaren, en daar is hij steengoed in.

tekst mogen vergeten’ toch nog een applaus verdient. Ze wil er zonder make-up toch mooi opgemaakt bijlopen. Ze wil ook, net als alle andere mensen

Maar het belangrijkste is: Jack in the box is volwassen geworden. Uit de box

“af ” zijn. Er als een lekker wijf uitzien zonder de opsmukdruk onder het

gegroeid, zeg maar.

optutjuk. Ze wil de twintig minuten die het heeft geduurd om zich te laten

“Jack” is van een eerder fragiel woonkamer-evenementje gerijpt tot een band

opmaken ook kunnen gebruiken voor iets anders, zoals muziek maken en

met een set die klaar is voor de grote wereld daar buiten. En dat mag u best

zingen. En ze wil tips, van overal, van iedereen, want alle anderen zien er

letterlijk nemen. Geef die lui een weide en ze spelen ze plat. Jack in the box,

toch zo compleet uit. Zij zouden toch moeten weten hoe ook Marleen Anne

dat klinkt vandaag als Intergalactic Lovers meets Björk. En dan blijven we

dat kan bereiken. Ook jouw raad wil ze nog! Je kan daarvoor terecht bij Mia

nog bescheiden.

in de Sparrestraat 13, op zaterdag om 20:00 en om 22:30.

Foto: Wim

Foto: Katelijne

DE INLEIDING : FRANK BODDIN /Udo Frank Boddin kenden we nog niet, maar we hebben wel iets met de locatie

“De leiding” is een hilarische schets van de hedendaagse ratrace. Waarin zelfs

waar hij speelt. Met Paul meer bepaald. Met Pino ook hoor. Pino hebben we

tot rust komen hard labeur is. En de natuur herontdekken nachtenlang stu-

ooit eens lopen zoeken, op een ontiegelijk uur, na een zware avond. Tot bleek

deren. Een wereld waarin alternatief zijn een kwestie is van de juiste merken

dat die dekselse Pino al op eigen houtje naar huis was gegaan. Slim beest,

dragen en van dansen met aboriginals. Tot zelfs een Redbull je niet meer op

Pino. Respect.

de been houdt. Frank Boddin houdt ons een lachspiegel voor. En hij pakt ons in. Een aange-

Maar “De Leiding” dus. Comedy. En comedy hadden we nog niet gehad in ons

name verrassing. Knap!

persoonlijk bomprogramma. Frank Boddin kruipt in de huid van een CEO die onderuit is gegaan, en voor langere tijd out is geweest. Maar nu is hij helemaal

Op vrijdag Frank Boddin gemist? Er zijn nog twee voorstellingen op zaterdag!

terug. Herrezen en herbrond. Waarom hij zo nodig zichzelf moest gaan zoe-

Ook bij Pino.

ken vertelt hij niet. Dat past niet in zijn kraam. Noch in zijn oud, noch in zijn nieuw. Hij is veranderd, en nog geen klein beetje ook.

DEN OBUS/8

Foto: Anne

VOETZOEKER /Udo

Je zal het niet geloven, maar met Sarah van Compagnie Roffelsok, wij hebben daar iets mee. U moet weten dat ondergetekende zijn lief gevonden heeft in het huis naast dat van Sarah en Benjamin. Wij wonen daar ondertussen niet meer, maar de Batterijstraat zit voor altijd in ons hart. Een ietwat neurotische schoenmaakster vertelt over de gepensioneerde militair Marcel en de chique madam Gisèle. Met Marcel loopt het slecht af. En Gisèle kreeg als kind al harde noten te kraken. En dat tekent een mens. Je hebt er die daaraan onderdoor gaan. Je hebt er ook die daar sterker uit komen. Overlevers worden dat, nietsontziende dwingelanden. Zoals Gisèle. En dan zeggen ze dat de schoenmaakster zot is! “Voetzoeker” was met stip onze eerste voorstelling op vrijdag. De voorstelling duurt ruim een uur, en dat is lang voor het Bomfestival. Opeengepakt op ongemakkelijke stoeltjes en zonder beenruimte is dat zelfs zeer lang. Zeker als je er al zo’n acht voorstellingen op hebt zitten, de nachten lang waren, en de vermoeidheid zich laat voelen. Maar je krijgt ook veel in dat uur: mime, clownerie, goochelarij, dans, een beklijvende vertelling, en dat allemaal in een schitterend decor. Voetzoeker gemist? Jammer, maar misschien vind je nog ergens een voorstelling op www.roffelsok.be. En anders: zelf boeken. Ha ja! Waarom niet?

DEN OBUS/9


RIANTO DELRUE /Erik Nog eentje, om het af te leren. Een uitdrukking die natuurlijk ook

ik overtuigd: ‘Wat wil je nog meer van een mooie country-stem?’ De

kan slaan op ‘een laatste pintje voor het slapen gaan’? Na een dagje

kunst om het publiek te lijmen is toch een kwestie van kiezen voor het

Bom-stappen komt dat pintje er dan later ook wel. Maar geen nood, er

beste in dat eerste contact?

werd op heel wat Bom-locaties een biertje of iets lichters aangeboden als appetizer. De menukaart serveert voor mij Rianto Delrue.

Rianto Delrue heeft iets weg van exclusieve songs die een onbestaande perfectie weergeven, een afstandelijk houden van de werkelijkheid

Het is vrijdag, en eigenlijk zijn we best tevreden dat de regen ons even

van het echte leven. Wij dromen, wij willen wegdromen in die perfecte

heeft verlaten, hoewel het aan de frisse kant is. Maar wij klagen niet.

wereld. De prachtige kat van de gastheer en gastvrouw heeft intussen

Een korte wandeling, want Ooievaarstraat 29 is niet ver.

haar inspectie van de aanwezigen afgewerkt en heeft zich met gunstig gevoel gemengd in het publiek. Zij nestelt zich op de tweede rij en luis-

Het is de ‘later op de avond’ voorstelling. De woning is in een staat

tert aandachtig naar de country-klanken.

van complete verbouwing, maar ‘the show must go on’, op de eerste verdieping. Stefanie vertelt dat de verdiepingen intussen doorheen de

Een klapper van een song is dan weer ‘Trouble get away from here…

veranderingen zijn geloodst. Deze kamer biedt net genoeg ruimte voor

Do me a favour and disappear’. Het aanwezige publiek neuriet en zingt

een twintigtal personen.

zelfs mee op de tonen van de muziek. Het Bomfestival heeft zoveel facetten en ‘het goed-gevoel’ is nooit ver weg. Zich laten meeslepen is

Natuurlijk ben ik niet naïef: mijn eigen soort muziek valt niet bij ieder-

een groot detail.

een in de smaak. In dit specifieke geval is er mijn liefde voor Country (en Western). Wanneer je eenmaal geproefd hebt van ‘the Wild West’

We vallen in herhaling, maar dat half uurtje was zeker niet lethal, niet

zal je - willen of niet - zonder enige twijfel verslaafd geraken aan de

dodelijk, wél aanstekelijk, een drang om nog meer te willen horen.

ruimte, maar ook aan een weemoed aan onmetelijkheid.

Rianto Delrue is heel inschikkelijk en heeft ons intussen een aantal extra nummers ten beste gegeven. Een ander detail is dat het laatste

Het duo Rianto Delrue zingt een klein repertoire in een mooi Engels…

liedje ‘Charley Brown Is Back In Town’ een nummer wordt waarbij het

maar ook in een rauwer Amerikaans. Na ‘All I Want Is You’ – waarbij ik

publiek wordt meegetrokken in het zingen van het refrein. Met een

de jonge dames, in boots gestoken, heimelijk zie meebewegen – ben

goed gevoel trekken we thuiswaarts. Een nieuwe Bom-dag is voorbij.

MUSTAFA AYDIN /Wim

2 propere fanfaristen en nog een paar van hun vrienden op Sazzen, gitaar en percussie. Bij aankomst had ik even de indruk dat ik te laat was, maar het ging gelukkig nog om de vorige sessie die aan het uitlopen was. Dat zegt al iets over het enthousiasme waarmee deze kerels zingen en musiceren. Ik had vroeger al eens de eer om samen met Mustafa aan een paar revues mee te mogen werken. Bovendien leerde ik hem ook buiten het musiceren kennen. Dit stukje mag dan wel met een gekleurde bril geschreven zijn, dat neemt niet weg dat het voornamelijk Koerdisch repertoire ook door de overige aanwezigen duidelijk geapprecieerd werd. Het blijft elke keer weer genieten. Dit keer zelfs zo erg genieten, dat ik bijna was vergeten er ook nog dit verslagje over te maken. Al is deze BOM voor hen afgelopen, het is echt een groep uit de Brugsepoort geworden. Vrij gemakkelijk te volgen dus.

DEN OBUS/10 Foto: Wim


KLEINE PRETTIG STOORNIS / Erik Wellicht heb je nog nooit beseft dat het Bomfestival uitstekend is voor je fysieke gezondheid. Het ‘nagenieten’ kan echter net nadelig kan zijn voor je conditie. Maar goed, het eiland Malem. Ligt het op een boogscheut van het centrum van de Brugse Poort, of niet? Het is alleszins een stevige wandeling naar de Gijzelaarsweg. Onderweg op de Drongensesteenweg sluit ik aan bij een dame die niet uit onze buurt afkomstig is. We hebben een praatje en vervolgen samen de tocht naar de groene zone van Malem. Zelf ken ik Ronny, de gastheer, nog van in den tijd van de BCC, het BuurtContactComité… De buurt. Voor Ronny was het altijd een heet hangijzer. Het is dus niet verwonderlijk dat hij zijn woning openstelt voor theatergroep ‘Kleine Prettige Stoornis’. En neen, je kunt je wagen niet voor zijn deur parkeren. Één advies voor wie bij Ronny en Peggy op bezoek gaat: ga te voet of met de fiets naar nummer 6 op de Gijzelaarsweg. Of nog beter: ga te voet naar alle Bomlocaties! We bevinden ons opnieuw in een woonkamer. Het is meteen duidelijk dat ‘Kleine Prettig Stoornis’ zich hier meteen thuis voelt; het is immers theater dat bedoeld is voor dergelijke kleine ruimtes. Wat de twee dames van deze groep ons laten zien zijn fragmenten uit hun voorstellingen. Het is prettig kennis maken met dit andersoortig toneel: een heel humoristische inslag, maar wel met een satirisch knuppeltje achteraf. Je kan niet anders dan te worden getroffen door een ondeugend zinnetje als: ‘U bent lelijk’ en een paar seconden later ‘Heeft u dat reeds lang?’. Je staat of zit gewoon verbaasd te luisteren naar hoe de mens wordt gescand, gescreend, hoe hij wordt getoond en ook geconfronteerd! Met weinig woorden worden ganse levenssituaties uitgebeeld. Zo zie ik bijvoorbeeld de vele jongens en meisjes die de Watersportbaan afzeulen, wandelend, lopend en energie verbruikend. ‘Kleine Prettige Stoornis’ vindt dat al die energie beter ‘verdeeld’ zou worden, want er blijft uiteindelijk niet veel energie meer over voor wat anders?! Zonder verpinken, zonder

Foto’s: Anne

blikken of blozen, zonder schroom: dit theater van de bovenste plank. Het is theater dat aanstuurt tot nadenken! Want dat ‘nadenken’ gaat in deze tijd een beetje verloren…

die oorlogsmemorabilia speelden overal kinderen op straat, de jongens voetbal en de meisjes verstoppertje. Een papa kwam naar huis en zijn dochtertje liep

Een hoogtepunt van deze ‘compilatie’-vertoning is de ‘Celvernieuwing bij

kraaiend van geluk naar hem toe. “Je bent zo mooi!” zei hij, tilde haar op zijn

vrouwen’. In klare satirische taal wordt een vrouw uitgekleed, om haar van

arm en gaf haar een

kop tot teen te wijzen op al die ‘tekortkomingen’ in dat lijf van haar. Vetafnames zijn wenselijk, om andere lichaamsholten dan weer op te

Greta verwende ons met zoete aardbeien “van bij den boer” en frisse appelci-

vullen en aan te passen… Tot men duidelijk beseft: waar ben ik mee bezig?

der. Met z’n tienen zaten we tenslotte in een U rond de tafel. An-Sofie ging op

Accepteer ik niet beter wie ik ben? Ben ik echt beter af met ‘die nieuwe

een barkrukje zitten en haar zus Elien sloot de kring. Gezellige kring in Malem.

frankensteinachtige ik?’

Nu kon ik luisteren. Maar ook kijken. Hoe innemend een blonde haarwrong, een parelmoeren oorring, een warme gitaar kunnen zijn. Soms sluit je je ogen

Huiskamertaferelen, het dagelijkse leven getekend in al zijn facetten. Wij

als je muziek hoort, maar An-Sofie ìs haar liedjes, zij hoort erbij, het zou zonde

zijn klaar voor wat meer gelukkig zijn met onszelf ! Theater met een

zijn niet te kijken hoe ze lacht en guitig kijkt wanneer ze het heeft over haar

plusteken.

flamingo van plastiek, hoe bedeesd ze ‘bedeesd’ zingt, hoe ingetogen, hoe schalks.

AN SOFIE BIJ GRETA /Lieva

Kleinkunst? Ja, dat is het precies, kleine, fijne kunst voor de kleine kamer op dit kleine eiland, én voor de fijne tekens van leven tussen een opa en zijn klein-

Vanavond ging ik luisteren maar ook kijken. Eerst vooral kijken waar ik

kind, tussen een meisje en haar lief, tussen een zoon en zijn wachtende

An-Sofie zou horen zingen, op dat Eiland Malem. Als rasechte Gentenaar

moeder.

kende ik Malem alleen van horen zeggen en ik moest op het stadsplan

“Is dit krijgen, is dit geven?” vraagt ze in één van haar ontroerendste teksten.

kijken waar dat was, bij Greta, in de Dapperheidstraat. Ik fietste door de

An-Sofie heeft ons samen met haar zus Elien een mooie avond gegeven, ik

Herdenkingslaan, via het Heldenplein naar de Oud-Strijderslaan, tussen al

wens haar dat zij het veelvoudig terugkrijgt.

DEN OBUS/11


MISS & MISTER BOM!

Foto: Laurent

Foto: Henk

RECHT VAN ANTWOORD RECHT VAN ANTWOORD VAN RECHT VAN ANTWOORD VAN PAUL In het recht van antwoord van Paul dat gisteren verscheen in “Den obus” werd geopperd dat Paul geil zou worden van jonge meisjes met vlechtjes en gestreepte kniesokken die dan zowat aan zijn lolly sabbelen bijvoorbeeld, of paardje rijden op zijn loeter. Paul liet ons weten dat hij daar wel degelijk geil van wordt maar dat dat daarom niet in deze krant hoeft te staan. We hebben het grootste begrip voor de vraag om discretie van Paul en zullen dan ook niet langer verwijzen naar Paul’s sexuele appetijt. We zullen ook niet langer zinspelen op een aantal aantijgingen die ons via de dierenbescherming ter ore zijn gekomen.

DEN OBUS/12


KIKKERPERSPECTIEF FOTOGRAFEN: KZ MONG, LEVI EN ARNO

LOTTA:

“DAT LIJKT OP EEN HARTJE”

DEN OBUS/13


foto: Laurent

foto: Henk

foto: Henk

COLOFON DEN OBUS Eindredactie en fotoredactie: Sammy, Marlies, Laurent, Sarah Schrijvers: Udo, Pieter, Erik, Wim, Philip, Marissa, Sarah, Lieva, Michèle Fotografen: Wim, Pieter, Marlies, Henk, L’Houssaine, Laurent, Markass, Sammy, Anne Opmaak: Marlies Met steun van:

DEN OBUS/14

In de stille adembenemende oase van Rop en Marij Rollebollen twee blauwe rupsen langoureus Ontpoppen zich prachtig uit tot mooie glinster-wijven Een sierlijk metamorfosespel van die twee schone jonge lijven Magda uit Ronsele

DE DIE VAN HIER MOOGDE NIET KIJKEN

Recommend Documents