19e jaargang nummer 75
November 2008
Contactpersonen Inhoudsopgave
1
Contactpersonen
3
Van de redactie
5
Van de voorzitter Uit het logboek van Simon den Danser
Voorzitter
Secretaris
7
Rob Zweverink Lobbrich Boudgerslaan 29 1382 MC Weesp Tel.: 0294-418407/06-28251138
[email protected]
Jaap Sluman Buitenveer 51 1381 AC Weesp Tel.: 0294-417646
[email protected]
8
Penningmeester
Havenmeester
Veertig jaar bestaan
11
De pen van aan ….
13
Ferre Folkertsma Buitenveer 53 1381 AC Weesp Tel.: 0294-431953
Jan Tuin Deurnestraat 34 1324 XA Almere Tel.: 036-5345308
Leider winterstalling
Clubhuisbeheerders
Iet Tresoor Sleedoorlaan 23 1185 DZ Amstelveen Tel.: 020-647094
Hannie Munnikes Ria van den Emster Tel. clubhuis: 0294-480664
Jachthaven
Winterberging
Ossenmarkt 46 1381 LX Weesp Tel.: 0294-431588
Nijverheidslaan 1a 1382 LE Weesp Tel.: 0294-480664
Knutselen
16
Redactie en kopij Eric van ‘t Hoff Dorpsstraat 126 1393 NK Nigtevecht Tel.: 0294-410940
[email protected]
blz. 1
Bezoek ook onze website www.zeemeerminweesp.nl
blz. 3
Van de redactie
Van de voorzitter
Als je langs die cruiseschepen vaart die tegenwoordig regelmatig in de IJ haven liggen van Amsterdam dan denk je wel eens hoe zij die schepen zo mooi schoon houden. Hebben zij een van die FacMans waar Simon den Danser het over heeft die de passagiers moed in spreekt om toch nog n’s met de roller het dek te voorzien van een extra laagje? Of is er een evenbeeld van Rob Z. aan het werk die zorgt dat alles volgens planning verloopt ondanks de achteloosheid van de bemanningsleden die denken dat alles van zelf gebeurt? Het kan haast niet anders. Het geheim van zo’n mega-klus was weer duidelijk zichtbaar tijdens het nauwgezet uit het water halen van onze mini cruise scheepjes afgelopen oktober. Planning, teamwerk en veel koffie drinken waren de ingrediënten die er voor gezorgd hebben dat wij onderleiding van winterbaas Iet T. weer zorgeloos het klus seizoen in kunnen gaan. En dit doen wij met z’n allen al (bijna) 40 jaar zonder dat ergens maar een bootje een krasje oploopt! Petje af!
Vorige keer schreef ik het al, we gaan weer de kant op! Je hoopt dan altijd dat er niet meer nodig is dan dat om de leden weer wakker te krijgen. Wat bedoel ik daarmee? Wij van de winterberging en de bokkenploeg en al die anderen die zich iedere keer weer uitsloven om alles op een goede, veilige en snelle manier de kant op te krijgen verwachten eigenlijk dat u er voor zorgt dat de bokken voorzien zijn van de juiste aanpassingen. Dan kom je niet op de dag zelf tot de ontdekking dat de houtblokken niet aanwezig zijn, of dat de aanpassingen net als verleden jaar toch niet helemaal goed zijn. Kruiwagens vol hout moesten naar de waterkant om de zaak (uw boot) veilig naar de winterberging te transporteren. En het waren echt niet allemaal nieuwe leden. Besloten is dat alle leden waarvan er iets niet in orde is aan de bok een brief krijgen, waarin staat dat ze moeten zorgen voor de juiste aanpassingen. Wacht daar vervolgens niet mee tot de volgende keer, maar doe dit zo spoedig mogelijk. Nu staat je boot erop en nu kun je dus zien war er precies moet gebeuren. Is de volgende keer de aanpassing niet in orde dan gaat uw boot niet de kant op! Verder weet blijkbaar ook niet iedereen de volgorde die hangt op het raam van het clubhuis!! Kijk daar even naar en let dan vooral op uw voorganger. Als die in de takels hangt weet u dat u vervolgens aan de beurt bent. Dan hoeven ze aan de waterkant niet te melden dat er bepaalde boten niet zijn met alle gevolgen van dien. Met nog wat andere oneffenheden heeft dat de vereniging (ons dus) extra geld gekost. Nu ik toch bezig ben wil ik het gelijk even hebben over het stallen van auto’s. In het najaar als de boten de kant op gaan, hebben wij alle ruimte nodig om te manoeuvreren. Daarom vraagt de winterstallingleider uw auto niet op de parkeerplaatsen bij Muhl te plaatsen en al helemaal niet bij Karwei. Toch waren er weer van die “slimmeriken “die hun auto daar parkeerden en zodoende ervoor zorgden dat een klant van Muhl zijn auto niet kwijt kon en hem vervolgens bij Karwei parkeerde. Wat hebben de chauffeurs op het laatst moeten steken om uw boot op het terrein te krijgen!! Ook hier zullen we tegen optreden. Gelukkig is niet alles kommer en kwel, dat leest u elders in uw clubblad.
Groeten van Sophie van den Heuvel en Eric van ’t Hoff Voor het clubblad van 15 Jan 2008, graag kopij inleveren vóór 1 januari 2008, liefst per e mail:
[email protected] blz. 1
Met de beste groeten, Rob Zweverink blz. 3
Uit het logboek van Simon den Danser De Faciliteiten manager “Facman” Op 24 oktober van dit jaar werd een aantal prominente leden van de WWV “De Zeemeermin”, waaronder de schrijver van dit stuk, opgetrommeld door opperbaas Rob Z. voor het verrichten van een aantal dringende werkzaamheden in de haven. Deze was inmiddels, op een paar dissidente bootjes na, vrijwel leeg en verlaten. Een trieste oktober aanblik. De werkploeg had evenwel geluk, het was een stralende zonnige zaterdag. De verdeling van het werk in de haven kwam moeizaam opgang door het ontbreken van een echte projectmanager. Dit is eigen aan een typische vrijwilligersorganisatie. Het overleg, wie, wat, waar zou gaan doen werd onderbroken door een koffie break. Het was inmiddels half elf. De koffie werd verzorgd door Facman, de man die met een soort oliespuit langs de havenarbeiders zou gaan lopen en zorgen dat alles soepel zou verlopen. De koffievoorziening werkte alvast in ieder geval. Na een, in de koffieshop belegde vergadering, werd te langen leste unaniem overeenstemming bereikt omtrent de werkverdeling en vervolgens ging iedereen aan de slag. De vlaggenmast ging naar beneden om te worden geschuurd en in de grondverf gezet. Aangestaard door een vijftal leden van de werkploeg kroop eén havenarbeider op het dak van de nieuwe douchecabine om de daklijst van kleur te laten veranderen. In plaats van gebroken wit werd het een, in het bestek voorgeschreven, blauw. Een gevaarlijke klus daar op dat dak. blz. 8
Tezamen met prominent lid Theo van T. werd mij opgedragen om het interieur van het imposante douchehuis van de nodige grondverf te voorzien. Hier kwam Facman, na de voortreffelijke koffievoorziening, weer om de hoek kijken. Hij wees ons met deskundige tred de plek waar de potten met grondverf stonden. Eén pot bleek bruikbaar, de ander was “out of date”. Toen de goede pot niet gemakkelijk kon worden geopend, reikte Facman bereidwillig een schroevendraaier aan, waarmede het deksel van de pot kon worden geopend. Vervolgens ontbrak een spatel om de grondverf grondig om te roeren. Die werd ook door Facman gevonden. De tijd was aangebroken voor een tweede koffiebreak. Facman had zich inmiddels per tweewieler wederom naar “het Spuigat” begeven en, eenmaal wederom in de haven aangekomen, de koffievoorraad aangevuld. Hij was, zoals gezegd, een onmisbare kracht om het havenwerk soepel te laten verlopen. Daarna werd door Theo van T. en ondergetekende tenslotte aan het echte werk begonnen. Maar wat bleek? Het interieurwerk moest voor Theo van T. en mijzelf, onder andere, op onbereikbare hoogte worden uitgevoerd. Op zoek in de haven naar opstapjes, ladders e.d. bood geen uitweg. En de tijd ging dringen, want de lunchpauze dreigde aan te breken en de vlaggenmastploeg, alsmede de dakploeg waren al ver gevorderd. Wij, de interieurploeg, lagen dus behoorlijk op achterstand. Facman bracht weer uitkomst. Daarvoor hanteert hij tenslotte de oliespuit.
blz. 9
Per fiets was deze kunstenaar naar ijzerhandel “Van Amsterdam” getogen en kwam na korte tijd triomfantelijk aanrijden met een splinternieuwe “Atrex” ladder. Hulde! Het echte werk kon voor Theo van T. en mij nu pas echt beginnen…. En toen ging het snel. Na een perfecte werkverdeling haalden Theo en ondergetekende de vlaggenmast – en de dakploeg snel in en omstreeks 12.30 uur konden wij ons bij opperbaas Rob afmelden. Deze kon niet nalaten om ons enthousiasme weer te frustreren met de mededeling dat natuurlijk ook nog de glansverf moest worden aangebracht. Wij meenden echter dat zulks was weggelegd voor een nieuwe ploeg prominente leden van de WWV “De Z.….” Achter de schermen vernamen wij terloops dat de werkzaamheden die wij uitvoerden een besparing van vele duizenden euro’s opleverden, die anders aan de aannemer zouden hebben moeten worden betaald. Tot nog toe hebben Theo en ik daarvan nog geen eurocent gezien…. Eén ding moet toch nog worden gezegd. Zonder de inzet van de Opperbaas Rob Z., zonder de prominente havenarbeiders (waaronder vanzelfsprekend ondergetekende!) en zonder Facman zou de “Zeemeermin “ een niet lang leven zijn beschoren. Immers, verwaarlozing, verrotting, verloedering, verloedering, verslonzing, enz. enz. zou het deel zijn geworden van onze watersportvereniging. Hulde aan deze mannen en, en passant, ook aan Fets, de bloemenkoningin, die ook weer zaterdag 29 oktober stilletjes aanwezig was..... Tenslotte de vraag die iedere lezer van dit stukje zal stellen: “wie is die mistery man, Facman. ?” Wel, natuurlijk, Jan T…….! Joop Adolfse havenarbeider op 24 oktober 2008
Veertigjarig bestaan Volgend jaar bestaan we veertig jaar Op 5 juni 1969 is onze vereniging opgericht en het is een goede traditie dat we dat ieder lustrum vieren. Ook nu boden een paar leden spontaan aan om een en ander te organiseren. Hier moet ik namens het bestuur deze enthousiastelingen onze excuses aanbieden omdat wij veel te lang gewacht hebben met het geven van groen licht Enkelen zagen het al helemaal niet meer zitten.Een goed gesprek bracht het enthousiasme weer helemaal terug en u als leden kunt ervan op aan dat er een spectaculaire viering zit aan te komen. Binnenkort zult u van de organisatie een schrijven ontvangen waarin u gevraag wordt of wilt meedoen en onder welke voorwaarden. Over de dag zelf zult u niets te horen krijgen, dat blijft een goed bewaard geheim.
De Zeemeermin
40 Jaar 5 juni ‘69 - 31 mei ‘09
Wij als bestuur kunnen u alleen maar aanraden snel te reageren want zoals dat zo fraai heet: op is op! Ik zou dus zondag 31 mei alvast maar noteren in uw agenda of op de kalender. Met de allerbeste watersport groeten, Het bestuur
blz. 10
blz. 11
Ik geef de pen aan…… En ook ik kreeg de pen Mijn eerste echte vaarbeleving is mij bezorgd door Cas met toen nog zijn Kim, een stoere zeebonk van 9 meter (wat korter voor de havenmeester). Dat is alweer 18jaar geleden. We vertrokken met zijn tweeën uit Weesp en de eerste stop was in IJmuiden. We hebben de eerste avond doorgebracht met onder andere het consumeren van Bailey’s, véééééééél Baileys. Dit werd in de vroege ochtend gevolgd door eieren met veel gebakken gerookt spek. Twee ingrediënten, die me erg goed zijn bijgebleven. Wij vertrokken na et ontbijt richting Woodbridge, jawel, in Engeland. Het was een lekkere NoordWesten wind van zo’n 3-4 Beaufort. Heel mooi om naar de overkant te varen. De wind werd al vlot wat krachtiger, de Kim lag wel erg schuin maar we gingen als een speer door het water. Ik voelde me eerst helemaal fantastisch: op het open water, geen ander geluid dan het klotsen van het water en het gieren van de wind door de zeilen. Na twee uurtjes werd dat snel wat minder: mijn maag begon vervelende signalen door te geven. En ja hoor: na nog een uurtje werden de vissen gevoerd met….jawel, Baileys en gerookt spek. Ik ben de klap met de Baileys nooit meer te boven gekomen: ik drink nu uitsluitend whiskey, cognac, armagnac…enfin alles behalve…juist! Met dat spek zit het gelukkig wel goed. De tocht ging nog geruime tijd door natuurlijk en na een paar uur begon Cas dezelfde symptomen te vertonen (gedeelde smart = halve smart? Ik heb er niets van gemerkt!). Zeeziek zijn is echt een uitputtingsslag, zoals iedereen kan beamen, die dit ooit heeft meegemaakt. Mijn zoon is een van de gelukkigen, die niet weet waar ik het over heb. Als je het kanaal oversteekt met een kleine zeilboot, zo heeft Cas me voortdurend op het hart gedrukt, is het erg belangrijk om vooral regelmatig achterom te kijken en onder het zeil door: er zijn tal van boten, die erg veel sneller varen en ze zijn zo bij je! Als de blz. 12
blz. 13
boot dan op een oor ligt en je zit op de hoge kant gaat dat bukken om onder het zeil door te kijken met heel wat maagkrampen gepaard. Volstrekt masochistisch dat je dat regelmatig moet blijven doen! Tijdens de overtocht waren de golven (in mijn herinnering) ten minste zo’n 3 meter hoog (hoewel ik dat voor de echte leken nog graag wat hoger maak). Er werd destijds gebouwd aan een energiecentrale aan de Engelse Zuidkust: verbazingwekkend hoe lang van tevoren je die lichten al ziet! Vooral teleurstellend, want je denkt dat je Engeland (met de nadruk op land) bijna bereikt hebt. Met de harde wind uit een uitstekende richting bereikten we uiteindelijk de kust voor Woodbridge ver voor geplande aankomsttijd, na ongeveer 20 uur varen in de vroege ochtend. Dat was op zich niet zo’n probleem, maar het was nog erg laag water en de aanlooproute naar de haven van Woodbridge is ‘grindig’en iets te ondiep voor de Kim. Ik ben nog vergeten te vertellen dat Cas zijn zelfgemaakte optimistje als achter ons had hangen. Bij het aan de grond lopen in een nogal heftige branding, tilde een golf het bootje op de Kim, waar hij gespietst werd op een windvaan, die achter op de railing was gemonteerd. We hebben het bootje op het voordek weten te krijgen en zijn weer omgekeerd richting dieper water. Daar zijn we voor anker gegaan en hebben allebei ondanks de heftige deining, uitgeput een paar uur geslapen. Het binnen halen van het anker ging niet echt eenvoudig (Cas: “dat ding lijkt van China te eten komen!”). Met de lier toch weer binnengehaald en toen Woodbridge binnen gelopen. Fantastisch, die eerste stappen op vaste bodem: je hebt binnen de kortste keren weer gewoon honger en alle zeeziekte gevoel is weg (behalve dat het land niet echt goed was gestabiliseerd: dat bewoog echt!). De plaatselijke pub had zoiets als fish and chips en een heel interessant spreuk bord, waarop stond: “Old fishermen never die, they just smell that way”. De volgende taak, die ons te wachten stond was het repareren van het optimistje, die een stuk zijkant mistte. Toen we bij een scheepswerf rondkeken, zagen we iemand bezig met de restauratie van een oude boor met materialen, die wij zochten: triplex en lijm. De man was zo vriendelijk om ons wat vooroorlogse beenderlijm te geven en, ook heel blz. 14
belangrijk een stukje triplex. Hij vertrouwde ons toe dat het hier “real cherrywood “betrof! Voor de rest nog vermeldenswaard zij de lekker bolletjes ijs, die ons geserveerd werden door een plaatselijke schone, die wij om begrijpelijke reden tot BB hadden omgedoopt. De Indiaan in Woodbridge was geweldig (en is later nog vaker bezocht door Cas). Bij de onbewaakte spoorwegovergang net buiten het dorp stond een bord met de Knabbel en Babbel tekst: “Stop! Look! Listen!. Op dezelfde tocht hebben we ook een bezoek gebracht aan Pin Mill. Bij het verkeerde tij (juist, weer laag water) wilden we van boord. Ik heb toen gezien waarom zo’n vlakke bodem onder een optimist zo handig is: je kunt letterlijk over de blubber roeien! Pogingen om eenzelfde stunt uit te halen met een rubber boot door onze buren, faalden jammerlijk. Laatste vermeldenswaardige feit was ons verblijf in een ander haven aan de zuidkust met zeer modderige bodem. We waren voor aker gegaan en de kiel van de Kim zakte keurig in de bagger als het waterniveau weer eens daalde. Op de tweede ochtend werden we wakker van een vallend glas en Cas riep me toe dat we onmiddellijk van boord moeten gaan. Met een slaperig hoofd in ons kleine bootje naar de wal. De kiel bleek deze keer te rusten op een balk onder water, waardoor de Kim gewoon plat ging. Cas had dit al eens eerder meegemaakt en wist me vertellen dat het niet comfortabel verblijven is aan boord van een zeilboot op zijn kant. De terugtocht is zonder ernstige moeilijkheden verlopen: we hebben zelfs gemoterd over een volstrekt vlak Kanaal. Dit soort tochten maken we nu elk jaar, het gezelschap is snel uitgebreid met Theo en Jack en ik geniet ieder jaar weer van zo’n vaarweekje. Ik ben gelukkig nooit meer zo zeeziek geweest (soms er tegenaan) maar drink vooral geen Baileys meer. Rest me nog de fameuze pen over te dragen aan, hoe kan het anders: Cas en Carla. Jan “klinknagel”van der Heijden blz. 15
Knutseldata Er gaat weer geknutseld worden in het clubhuis op 30 november en 14 december. U bent van harte welkom van 13.00 tot 16.00. Groetjes van Loes en Marjan
blz. 6
blz. 4
