Caisse DESPATCHER Kas DESPATCHER. Shit happens. Cdo à Givet. Benin Voeux 2007

Green On N° 07

Sommaire-Inhoud

3eme année-3ste jaargang Juillet-Julli 2007 Caisse DESPATCHER – Kas DESPATCHER

Introduction-Inleiding OES Le Mot du Président Het woord van de Voorzitter One Man on tail Shit happens Marcel Vlaminck N°26 René Verbist N°11 Editeur responsable-Verantwoordelijke uitgever: Kpt W Van Ermen Pl Trg TrgC Para Tel/013-353090 [email protected] Website : www.pelotontraining.be

Joël Claes N°235 Cdo à Givet Benin 2007

Rédacteur-Hoofdredacteur Adjt-Chef L Ferriere Traduction-Vertaling: Adjt J Claes Adjt S Blommen Couverture-Voorblad: Adjt J Claes

Voeux 2007 Mots croisés-Puzzelplezier

Beste collega’s, Weldra zal de cursus Desp 2007 ten einde lopen en zullen een aantal kersverse leerling-despatchers hun pluim in ontvangst mogen nemen. Een moment dat bij iedereen die het heeft mogen meemaken, gegrift staat in het geheugen. Na een maandenlange, intensieve opleiding, zijn zij erin geslaagd om het brevet sprongonderrichter met fierheid te mogen dragen. Na TWEE jaren van onderbreking wordt onze ploeg dus uiteindelijk uitgebreid. Op het moment van dit schrijven zijn er nog een 67-tal despatchers actief. Daarvan zijn er 51 in Schaffen tewerkgesteld. De grootste groep hiervan is tewerkgesteld in de Pchage Cie. Het werd dus hoog tijd dat er nieuwe despatchers onze gelederen komen aanvullen. Op maandbasis kan het Pl Trg gemiddeld teren op een 6-tal despathers in Rft. Dit is uiteraard te weinig in vergelijking met het uit te voeren programma. Het komt dus nog zelden voor dat de eenheden de Nr’s 2, 3 en 4 leveren voor de vliegtuigdrops. De eenheden kunnen tegenwoordig niet meer systematisch despatchers in Rft leveren door het drukke programma dat zij te verwerken hebben. Ook de buitenlandse opdrachten (Kaboel, Congo…etc) spelen hierin mee. Wij zullen de nieuwe lichting despatchers dus met open armen ontvangen. In 2007 vieren we het 60- jarige bestaan van de cursus despatcher. Hiervoor worden geen bijkomende feestelijkheden georganiseerd. Wij zullen wel een extra aandachtspunt hiervan maken tijdens onze St-Michel op 11 Okt 07. Het feit dat jullie allen steeds talrijk aanwezig zijn op onze activiteiten, bewijst trouwens dat de spirit nog lang na dit 60-jarige bestaan zal blijven verder leven. Er werden verwoede pogingen gedaan om ter gelegenheid van dit feit een sprong te organiseren uit een Dakota. In Europa zijn nog slechts DRIE van deze toestellen, uitgerust om uit te springen, ter beschikking. Uit de statistieken blijkt dat onze website, www.pelotontraining.be, nog steeds goed wordt bekeken. We hopen dan ook dat deze aan al jullie verwachtingen voldoet. Deze is ondertussen gelinkt aan andere website’s en krijgt over het algemeen goede commentaren. Wij hopen dan ook via dit medium u blijvend op de hoogte te kunnen

Chers collègues Le cours Despatcher 2007 touchera bientôt à sa fin et un certain nombre d’élèves seront fêtés lors de la remise de leurs « plumes ». Un moment, pour qui a pu le vivre qui reste a tout jamais gravé dans la mémoire. Après une formation intensive de plusieurs mois, ceux qui ont réussi vont pouvoir porter ce brevet de moniteur de saut avec fierté. Après deux ans d'interruption, notre équipe peut donc finalement s’agrandir. En ce moment, il y a encore 67 despatchers actifs dont 51, ici à Schaffen. Le plus grand groupe étant évidemment en activité à la Cie Pchage. Il est donc grand temps que de nouveaux despatchers viennent compléter nos rangs. Sur la base d’un mois, le Pl Trg a besoin en moyenne de 6 Rft despatchers, ceci bien entendu par rapport au programme de saut. Il arrive donc assez souvent que les unités fournissent les N° 2,3 et 4 pour les drops d’avions. De nos jours, les unités ne peuvent pas fournir systématiquement des Rft à cause du programme chargé qui les occupent, tels que les missions à l’étranger (Kaboul, le Congo… etc.). Nous accueillerons donc les nouveaux despatchers les bras grands ouverts. En 2007, nous fêterons les 60 ans d’existence du cours Despatchers. C’est ainsi qu’aucune festivité complémentaire n'est organisée. Nous en ferons une question prioritaire et supplémentaire au cours de la St-Michel le 11 Oct 07. Le fait que vous soyez nombreux lors de nos activités, prouve d'ailleurs que l'esprit existe toujours 60 ans après et continuera à vivre d’avantage. Des efforts effrénés ont été faits pour organiser un saut à cette occasion à partir d'un Dakota. En Europe, il n’existe plus que trois appareils de ce type, équipés pour le saut. D’après les statistiques, il ressort que notre site Web, www.pelotontraining.be, est toujours bien examiné. Nous espérons donc que celui-ci satisfait vos espérances. Celui-ci est lié à d’autre site Web et obtient généralement de bons commentaires. Nous espérons donc pouvoir vous informer via ce média permanent de nos activités. Tout le monde est invité pour le drink des nouveaux despatchers le 12 Jul 07 dans notre dispersal,

houden van al onze aktiviteiten. Iedereen is dan ook van harte welkom op de Drink van de nieuwe lichting despatchers op 12 Jul 07 in onze dispersal, Tot dan Wilfried Vanermen Kapt OES

A bientôt Wilfried Vanermen Cpn OES

Woordje van de Voorzitter Green On 7 loopt van de band en het jaar 2007 is al voor de helft voorbij. Het grote evenement was natuurlijk de festiviteiten begin maart rond het 60 jarig bestaan van het peloton despatchers en het 40 jarig bestaan van de Vriendenkring Para-Cdo. De belangstelling was bijzonder groot. Maar in de Training vond men dat hun verjaardag werd overdonderd door de belangstelling voor de Vriendenkring. Wat normaal is want er zijn veel meer leden van de Vriendenkring dan leden van de ‘club’ despatchers. Misschien moeten we die twee feesten over tien jaar gescheiden houden. Het programma voor de rest van het jaar zal door Wilfried zelf worden aangekondigd. Daarin zullen de brevetuitreiking aan de nieuwe lichting despatchers in juli en het feest van St Michel, waarschijnlijk in oktober, tot de hoogtepunten behoren. Deze Green On brengt ons weer twee verhalen van anciens van het eerste uur: Marcel Vlaminck (26) en Rene Verbist (11). Voor de anciens zullen deze verhalen wel wat herinneringen oproepen. Voor de jongeren kunnen we beide acteurs citeren als mensen die, zoals vele anderen, hun job met grote doeltreffendheid en enthousiasme hebben volbracht. Op de jongste ‘Openingen van de DZ’ in 2006 en 2007 was ik afwezig. Moest Jan Desle mij niet vervangen hebben bij het openingswoordje zou dat waarschijnlijk niet zijn opgevallen. Maar beide keren bevond ik mij in Nairobi/Kenya voor ‘ Piloten zonder Grenzen’. Er is vanalles zonder grenzen dat men er de tel zou bij kwijt raken maar als para’s in het algemeen en despatcher in het bijzonder ligt deze organisatie toch dicht bij onze beroepsactiviteiten. Het gaat namelijk over het door de lucht vervoeren van personeel en goederen voor humanitaire organisaties die in het noorden van Kenya en tot verleden jaar, ook in Somalië, een humanitair programma hebben. Het noorden van Kenya en Somalië kende een droogte van 6 jaar gevolgd door een zondvloed van 3 maanden eind 2006/begin 2007. De catastrofe was niet te overzien: al het vee dat nog niet was gestorven verdronk en de mensen uit de geteisterde gebieden moesten in kampen worden opgevangen. Piloten zonder Grenzen draagt bij om het leed van dit deel van de wereld wat te helpen verminderen. Getuige zijn de twee foto’s die u hieronder vindt. Geen spectaculaire ‘Restore Hope’ situaties maar een kleinschalig en zeer praktisch doeltreffend humanitair programma. Daarom heeft deze organisatie terecht als leuze: ‘Wij gaan waar de anderen niet gaan of niet meer gaan.’ Kol SBH o.r. Mertens Walter Ere-voorzitter

Le mot du President Green On 7 voit le jour ce qui veut dire que l’on est a la moitié de 2007. L’événement de cette année était, début mars, les festivités autour du 60ieme anniversaire du peloton despatchers et le 40ieme de l’Amicale Para-Cdo. Il y avait beaucoup de monde mais le Training estimait que leur fête était noyée par l’intérêt porté a celle de l’Amicale. Ce qui est, a mon avis, tout a fait normal vu qu’il y avait beaucoup plus de membres de l’Amicale que de membres du ‘club’ despatchers présents a Schaffen. Mais peut-être faut-il séparer les deux fêtes dans dix ans. Le programme du restant de l’année vous sera livré par Wilfried. La remise des brevets aux jeunes despatchers en juillet et la fête de la St Michel, qui aura probablement lieu en octobre, auront une attention toute particulière. Dans ce Green On vous pourrez lire deux récits de la vie de deux anciens de la première heure : Marcel Vlaminck et René Verbist. Pour les anciens, ils se rappelleront sûrement des souvenirs. Pour les jeunes leur histoire pourra servir d’exemple de deux personnes, qui comme tant d’autres, ont fait leur boulot avec une grande efficacité et plein d’enthousiasme. J’étais absent aux ‘ouvertures de la DZ’ en 2006 et 2007. Si Jan Desle ne m’avait pas remplacé pour le petit mot d’ouverture il y avait beaucoup de chances que personne n’aurait remarqué mon absence. Mais les deux fois je me trouvais a Nairobi/Kenya pour ‘Aviation sans Frontières’. Je sais qu’il y a une multitude de choses sans frontières que l’on s’y perdrait mais comme para en général et comme despatcher en particulier, la mission de cette organisation est très près de nos activités professionnelles au Training. Il s’agit de transporter par air des personnes et des biens appartenant aux organisations humanitaires qui opèrent dans le nord du Kenya et jusqu'à l’année dernière même en Somalie. Le nord du Kenya et la Somalie ont souffert d’une sécheresse de 6 ans suivis par un vrai déluge de 3 mois fin 2006/début 2007. Une catastrophe incalculable : tout le bétail qui avait survécu la sécheresse se noyait et les gens des régions ravagées devaient déménager vers des camps. Aviation sans Frontières intervient afin de diminuer la misère dans cette région du monde. Je vous livre comme témoignage les deux photos ci-dessous. Pas de situations spectaculaires genre ‘Restore Hope’ mais un programme humanitaire pratique et efficace a petite échelle. C’est pour cela que cette organisation peut afficher avec fierté : ‘Nous allons ou les autres ne vont pas ou plus.’ Col BEM e.r. Mertens Walter President d’honneur

C’est lors du traditionnel recyclage du début d’année, que le deuxième jour nous avons été à Bruxelles pour prendre le C 130. Au matin, vers huit heures le briefing météo n’était pas du tout favorable à la pratique du parachutisme, en effet il prévoyait, un plafond à 700 Ft et des rafales de vent de 25 nœuds. Malgré tout après plusieurs contacts avec les pilotes en charge de la mission, ils étaient favorables pour voler au-dessus de la mer du Nord. Nous avons donc quittés Schaffen à 10 Hr30 et dès notre arrivée à Melsbroek nous avons reçu un cours du loadmaster sur le nouveau système de survie en cas d’incendie dans le cargo. Le système s’appelle EPOS ( Emergency Passenger Oxygen System ) et est un capot de respiration profilé développé spécifiquement pour les équipages d'avion qu’on place sur la tête en cas d’incendie, il nous permet de respirer de l’oxygène pendant trois minutes et nous protége des fortes températures. Ensuite nous avons refait une rapide révision de la technique one man on tail au sol. Les équipes ont étés divisés par équipage de quatre et nous avons à tour de rôle rentré la poupée à l’intérieur du cargo. Entraînement qui paraît indispensable avant toute nouvelle saison de parachutisme. En effet on peut constater qu’en aiguisant les réflexes de chaque membre d’équipage, les meilleurs rentrait le mannequin en moins de 30 secondes avec le TOPARS. Tout c’est très bien déroulé même pour un équipage de la volksturm qui a réussis à ne pas dépasser les trois minutes pour l’exécution, nous resterons discrets sur les noms des « papy’s ». Mais en regardant bien sur les photos ont peut les deviner,…. Grâce a madame la chance lors de notre retour vers Schaffen le plafond était à 3000 Ft et le vent en dessous des 22 nœuds, nous avons pu réaliser notre jump en 4 runs, au total 30 monos ont sautés, la fin de la mission se terminait au dispersal pour le petit verre d’amitié

Op de tweede dag van onze traditionele recyclage in het begin van het jaar, was het voorzien dat we naar de C-130 gingen te Brussel. Die ochtend, rond acht uur op de meteo briefing bleek echter dat het geen weer was om aan parachutisme te doen, men voorzag immers, een plafond van 700 Ft en rukwinden tot 25 knopen. Ondanks dit alles waren de piloten, na contact name, toch bereid om boven de Noordzee te gaan vliegen. Wij hebben dus Schaffen om 10 Hr30 verlaten en onmiddellijk bij onze aankomst te MELSBROEK kregen wij van de loadmaster een cursus over het nieuwe overlevingssysteem in geval van brand in de cargo. Het systeem noemt EPOS ( Emergency Passenger Oxygen System ) en is eigenlijk een gestroomlijnde ademkap speciaal ontwikkeld voor vliegtuigbemanningen. Deze ademkap eenmaal over het hoofd getrokken, laat ons toe om gedurende drie minuten zuivere zuurstof in te ademen en tegelijkertijd beschermd te zijn tegen de enorme hitte. Vervolgens, hebben wij op de grond nog een snelle herziening van de techniek “one man on tail” uitgevoerd. Alle deelnemers werden in ploegen van vier verdeeld en er was een beurtrol opgesteld om ieder om beurt de pop terug naar binnen te halen. Training die absoluut noodzakelijk blijkt vóór elk nieuw parachutisme seizoen. Men kon immers vaststellen dat door de reflexen van elk lid van de ploeg, aan te scherpen de beste ploegen de pop door middel van de TOPARS in minder dan 30 sec binnenkregen. Alles is zeer goed verlopen, zo goed zelfs dat zelfs de equipage van de volksturm erin is geslaagd om de drie minuten voor de uitvoering niet te overschrijden, wij zullen discreet blijven met het noemen van de namen van deze „papy’s“. Maar als je de foto’s goed bekijkt kan je ze makkelijk raden… Dank zij de tussenkomst vrouwe fortuna zat bij onze terugkeer naar Schaffen het plafond op 3000 Ft en was de wind gezakt onder de 22 knopen, zo hebben wij onze afsprong in 4 runs kunnen verwezenlijken in totaal hebben 30 despatchers gesprongen, het einde van de opdracht werd in de dipersal met een frisse pint afgesloten.

SHIT HAPPENS Het gebeurde op een warme zomerdag in juli 1958, nu bijna 50 jaar geleden. In die tijd was Schaffen DZ, met een oppervlakte van ongeveer de helft van nu, enkel geschikt voor sticks van zes. Voor 9 of 18 moest men uitwijken naar Kerkhoven DZ, een gehucht van Lommel. Ik deed mijn zevende sprong voor het brevet, n.l. deze met chestbag. We sprongen toen nog uit de C-119 Flying Boxcar maar reeds met het TAP valscherm (de type x was nog in gebruik tot 1963, maar enkel voor ballonsprongen). De chestbag, een grote zak die niet zozeer op onze borst (chest) kwam maar eerder op het gedeelte van het lichaam onder het reservevalscherm en aan het harnas werd vastgehecht met twee quick release haken. Hij had ook een webbing van 6 meter lengte, waarvan het uiteinde aan het harnas vastzat. Tijdens de daling werd de chestbag afgelaten en bengelde hij dan zo’n 6 meter onder ons. De C-119 had naast de deuren van port en starboard een opplooibare zetel in webbing en aluminium buizen. Er konden, aan beide kanten twee personen op plaatsnemen. Die zetels werden bij het bevel “stand up” zoals alle andere zetels trouwens, omhoog geklapt tegen de wand en bovenaan vastgehecht met een klep. Al die details hebben hun belang zoals uit het vervolg zal blijken. De vertreksituatie bij het incident was de starboard stick van 9, waarvan ik als nummer 7 stond, de linkerarm om de chestbag, de rechter aan de static-line. Door het warme weer werden we nogal wat dooreen geschud. Iemand van de stick voor mij moet, door het schudden, de klep, die de opgeplooide zetel moest tegen houden, doen losspringen. De zetel kwam vrij en rustte dus tegen de benen van de mensen van de stick. Maar niemand merkte iets. Bij het buitengaan haakte ik met mijn nog opgeplooide webbing van de chestbag, achter het uiteinde van de aluminium buis van de zetel. De webbing ontrolde zich dan

L’histoire se passe un jour d’été bien chaud en juillet 1958, il y aura bientôt 50 ans. A cette époque, la DZ de Schaffen, avec une superficie d’environ la moitié de maintenant, ne permettant que des sticks de 6. Pour des sticks de 9 ou 18, il fallait employer la DZ de Kerkhoven, un hameau près de Lommel. Je faisais mon septième saut pour le brevet, avec chestbag. Nous sautions du C-119 Flying Boxcar avec le parachute TAP (le Type X était toujours en usage pour les sauts de ballon et ce jusqu’en 1963) Le chestbag, un grand sac qui ne venait pas sur la poitrine (chest) mais sur la partie du corps en dessous du ventral, était accroché au harnais avec deux crochets quick release. Il avait un webbing de largage de 6 mètres, également attaché au harnais. Pendant la descente, le chestbag était largée et pendait donc a 6 mètres en-dessous du sauteur. Le C-119 avait, à côté des deux portes de sortie, un siège repliable en webbing et en tubes en aluminium. Sur chaque siège, deux personnes pouvaient prendre place. Au commandement « Stand Up », ces deux sièges, comme tous les autres dans l’avion, étaient repliés vers le haut contre la paroi et attachés avec un clapet. Tous ces détails ont leur importance comme vous le verrez par la suite. La situation de départ de l’incident était le stick starboard de 9, dont j’étais le septième, le bras gauche autour du chestbag, la static dans la main droite. A cause de la chaleur nous étions assez bien secoué. Quelqu’un du stick devant moi a du, à cause des secousses, faire sauter le clapet du banc repliable. Le siège est tombé contre les jambes des personnes devant moi. Personne n’a rien remarqué si bien qu’en sortant, mon webbing du chestbag est resté accroché derrière le bout en aluminium du siège. Le webbing se délovait sans que je m’en aperçoive. Des le passage de la porte, je suis resté accroché. Les numeros 8 et 9 me cognaient en sortant car je ne pendais qu’a 1,5 m du

zonder dat ik het merkte. Eens door de deur bleef ik hangen en kreeg ik nog de nummers 8 en 9 over mij heen. Ik hing dus ongeveer 1,5 meter van en onder de deur, gezicht naar achter. Zo kon ik niet enkel het panorama bewonderen maar ook zien dat mijn valscherm, dat nog steeds in de binnenzak zat maar waarvan de hangriemen en koorden vrij waren, rond de 8 andere static lijnen aan het draaien was. Mijn reservevalscherm openen was dus zeker geen optie. Na enkele minuten stelde ik vast dat het vliegtuig hoogte had gewonnen en we over het Militair Kamp van Leopoldsburg vlogen. Het was op dat moment dat ik voelde dat men aan mij zat te sleuren om me terug in de deur te krijgen. Wat ook lukte, mede dank zij snel beslissende despatchers die, schrijlings naast mekaar in de deur, aan de aflaatwebbing trokken. Het was een hele opluchting van terug de binnenkant van het vliegtuig te zien. En ook de grote ogen vol vraagtekens van de helft van de springers die nog in het vliegtuig zaten en van het hele geval niets begrepen. Nadat iedereen gesprongen had, zijn we teruggekeerd naar Melsbroek. Daar werd me een ander valscherm omgedaan en we vertrokken terug …..richting Kerkhoven. Deze keer verliep alles perfect. Indien ik tijdens en na het incident er vrij kalm was bij gebleven veranderde dat toen ik opnieuw in de deur stond, klaar om te springen en het militair Kamp weer zag voorbijschuiven. Marco De Schrijver, mijn despatcher, vertelde mij achteraf dat het maar een klein stapje werd met een soort patatezak- achtige uitgang. Dit verhaal illustreert dat de training voor “one man on tail” nog altijd actueel blijft alhoewel het systeem die dag niet werd gebruikt. Dit soort incidenten vallen voor door een samenloop van omstandigheden. Maar die gebeuren. Hier was het de combinatie van het warme (bumpy) weer, de chestbag met de webbing aan de linkerkant (dit incident kon dus niet aan de portkant gebeuren), het buisvormig

bas de la porte, la tête vers l’arrière. Je pouvais donc admirer le panorama et voir que mon parachute, qui était resté dans le sac mais dont les suspentes délovées étaient en train de tourner autour des 8 autres static lines. Ouvrir mon ventral ne pouvait donc qu’aggraver mon cas. Après quelques minutes, je pouvais constater que l’avion avait pris de l’altitude et que l’on survolait le Camp de Bourg Léopold. C’est à ce moment même que je m’apercevais que l’on était en train de me tirer vers l’intérieur. Avec succès, grâce à une décision rapide des despatchers qui, en se serrant dans la porte, tiraient chacun sur un bout du webbing de largage. Ce fut pour moi un grand soulagement de revoir l’intérieur de l’avion et de constater l’interrogation dans les yeux des gens qui devaient encore sauter et qui ne comprenaient pas ce qui se passait. Lorsque tout le monde a sauté, l’avion est rentré a Melsbroek ou l’on m’a fitté avec un nouveau parachute et nous sommes repartis vers Kerkhoven. Cette fois-ci, tout s’est déroulé parfaitement. Si pendant et après l’incident j’étais resté relativement calme, cette attitude changea lorsque je me suis retrouvé dans la porte et que je vis repasser le Camp Militaire. Marco De Schrijver, mon despatcher, m’a raconté par après que mon passage de la porte n’était pas très correct mais que j’avais plutôt fait une sortie genre sac a patates. Cette histoire prouve que l’entraînement « one man on tail » est toujours d’actualité même si le système n’a pas été utilisé ce jour-la. Ce genre d’incident se produit par un concours de circonstances, mais qui arrive !! Dans on cas, ce fut le temps chaud (bumpy), le chestbag avec webbing du côté gauche (ce genre d’incident ne pouvait donc pas se produire du côte port), le système tubulaire des sièges de l’avion, la fixation caduque du siège et ma place dans le stick. Des incidents pareil avaient déjà eu lieu. Dans son article, le Lt Col Vlaminck cite le cas de Grimonprez. Après moi des incidents du même genre ont eu lieu en 1981, 1986 et en 2000.

zetelsysteem, de gebrekkige vasthechting van de zetel en mijn plaats in de stick. Het gebeurde ook vroeger. Lt Kol Vlaminck vermeldt in zijn verhaal het geval Grimonprez. Na mij waren er gelijkaardige incidenten met gelukkige afloop in 1981, 1986 en 2000. En het gebeurt ook elders. In 1986 was ik als Chef van de Belgische Militaire Cooperatie in Zaïre (nu Congo), aanwezig op de start van een groot manoeuver van het Zaïrese leger. Het begon met een parachutage van de Zaïrese Para Brigade (gesteund door de Franse coöperatie) in Kamina. Ook President Mobutu was present, samen met enkele Internationale waarnemers en Militaire attachés. De para’s sprongen van de Franse Transal. Een para bleef achter het vliegtuig hangen omdat zijn static line onder het harnas door ging. Toen de man besefte wat er gaande was begon hij zich op eigen kracht, door op zijn static te trekken, terug naar binnen te werken. En hij slaagde, zonder hulp van in het vliegtuig ! De Zaïrese para in kwestie werd onmiddellijk aan de President voorgesteld, die hem in het bijzijn van alle personaliteiten feliciteerde en hem een voorbeeld noemde voor de kracht en het doorzettingsvermogen van de Zaïrese parachutisten. En terecht, want ….. je moet het toch maar doen !

Kol SBH o.r Mertens Walter

Et ce genre d’incidents arrive également ailleurs. En 1986 j’étais, comme Chef de la Coopération Militaire Belge au Zaire (le Congo actuel), présent lors du démarrage d’une grande manœuvre militaire de l’Armée Zairoise. La manœuvre débutait avec un saut de la 21eme Brigade Para Zairoise (appuyée par la Coopération francaise) à Kamina. Le Président Mobutu y assistait ainsi que des Observateurs et les Attachés militaires étrangers. Les paras sautaient du Transall Français. Un para est resté accroché à l’avion parce que sa static line passait en dessous de son harnais. Lorsque le malheureux se rendit compte de ce qu’il lui arrivait, il a commencé a tirer sur sa static line et est parvenu a se hisser a bord de l’avion sans aide extérieure ! Le Président Mobutu a demandé immédiatement que l’on lui présente le parachutiste en question. Il l’a félicité, en présence de toutes les autorités présentes, comme exemple de puissance et de persévérance des parachutistes Zairois. A juste titre car avoué,….il faut le faire !

Col BEM er Mertens Walter

Despatcher n° 26 Marcel VLAMINCK Jeune Officier Para : débuts du CE Para (1947 – 1955). Né le 14 novembre 1924 à Knocke-surmer, Marcel Vlaminck commence ses études primaires à Knocke et ensuite à Bruges. Orphelin de père à 7 ans, il suit sa maman qui travaille à Bruxelles, et devient ainsi, à 8 ans et demi, le plus jeune interne de l’Institut Saint-Louis. Il y achève ses primaires et termine ses humanités gréco-latines, de 1933 à 1944. Il perdra sa maman pendant la guerre en 1942. (C’est à Saint-Louis qu’il rencontre pour la première fois un jeune abbé qui sort du séminaire et est devenu surveillant des internes, c’est notre futur Padre Vander Goten.) Après une courte période à la Résistance, afin d’échapper à la déportation comme travailleur en Allemagne, il s’engage, dès la Libération de Bruxelles, comme Volontaire de Guerre au 11ème Bataillon de Fusiliers. Après une formation accélérée à la Citadelle et à la Caserne Marie-Henriette de Namur, son bataillon est affecté dans le secteur de la 3ème Armée américaine où il assure la garde de points vitaux. Il suit cette Armée dans son offensive en Allemagne jusqu'à Nuremberg. C’est sur le terrain qu’il sera nommé caporal puis sergent, chef de Section. Un souvenir très douloureux de cette période, le passage par son point de contrôle … de quelques rescapés du camp de concentration de Buchenwald ! La guerre terminée, il est désigné pour suivre les cours de préparation au grade de sous-lieutenant, à Seilles et à Tervuren et fera en plus l’école anglaise de Paderborn. Beaucoup d’exercices à l’époque étaient très réalistes : à balles de guerre avec appui-feu de l’artillerie, de chars et même l’appui aérien. Mais il avait une idée en tête : devenir chef de peloton parachutiste ! Aussi, il me raconte, je cite : « En sortant de l’école d’infanterie, fier de mon étoile d’adjudant, je me présente au

Geboren op 14 november 1924 te Knokke-aan-zee, doorloopt Marcel Vlaminck zijn lager onderwijs in Knokke en vervolgens te Brugge. Wees van vader op 7 jaar, volgt hij zijn moeder die in Brussel werkt en aldus wordt hij als 8 ,5 jarige, de jongste intern van het Instituut St-Louis. Tussen 1933 en 1944, werkt hij zijn lager onderwijs af en ook de GrieksLatijnse humaniora. In 1942 verliest hij tijdens de oorlog ook nog zijn moeder. (Het is in St-Louis dat hij voor het eerst een jonge abt ontmoet die net van het seminarie kwam en hun opzichter wordt, het is onze toekomstige Padre Vander Goten) Na een korte periode bij de weerstand, teneinde aan de deportatie als werkkracht naar Duitsland te kunnen ontsnappen, meldt hij zich vanaf de bevrijding van Brussel, als oorlogsvrijwilligers bij het 11de Fuseliers Bataljon. Na een versnelde opleiding op de Citadel en in de kazerne Marie-Henriette te Namen, wordt zijn bataljon in de sector van het 3e Amerikaanse leger ingezet voor de wacht bij vitale punten. Hij volgt dit leger tijdens het offensief in Duitsland tot in Nuremberg. Het is op het terrein dat hij eerst korporaal en daarna tot sergeant, sectiecommandant benoemd wordt. Een zeer pijnlijke herinnering uit deze periode, was de passage van enkele ontsnapten van het concentratie kamp Buchenwald langs zijn controle punt…! Eens de oorlog gedaan, wordt hij aangeduid om de voorbereidingcursus tot de graad van onderluitenant te volgen in Seilles en Tervuren en bovendien nog de Engelse school van Paderborn. De vele oefeningen toentertijd waren zeer realistisch: met echte kogels, echte vuursteun van artillerie en tanks, zelfs met echte luchtsteun. Maar hij had maar een idee: pelotonscommandant parachutist worden!

bureau de l’Adjudant-major à Tervuren en lui disant que je voulais devenir chef de peloton parachutiste. Le Colonel Blondeel se trouvait dans le bureau à côté, il m’interpelle. Il veut connaître les motivations de ma candidature comme Para. Mes réponses ont sans doute dû lui plaire, car il m’a confié au PTI et au 2IC pour immédiatement passer les tests physiques et théoriques. » Il entre donc au Régiment Para en 1946 et y occupe, pendant plus de 22 ans, plusieurs fonctions importantes. Après avoir passé les tests du béret rouge, il obtient son brevet de parachutiste en Angleterre. En octobre 1946, il sera effectivement désigné comme chef du 4ème peloton du 5ème Escadron, des miliciens, volontaires pour les Paras. Cet Escadron aura l’honneur d’être le premier à être breveté para en Belgique en septembre 1947. Si vous voulez connaître l’esprit S.A.S. (Special Air Service) qui régnait dans les unités à l’époque, il nous conseille de lire le livre-souvenir d’un de ses hommes, Ward Schuerman : « Dagboek van een Peloton Parachutisten », soit la vie de son peloton depuis son incorporation à Tervuren le 1er octobre 1946, jusqu’à sa démobilisation à Schaffen le 30 septembre 1947. Ce livre, ecrit en flamand, est disponible à la bibliothèque de l’ANPC, rue du Châtelain à Bruxelles. Il faut se rappeler que l’entrainement SAS se donnait au camp de Poulseur, il consistait à apprendre comment se comporter en équipes parachutées derrière les lignes avec mission de renseignement, de sabotage ou de harcèlement. Au CE Para de Schaffen, les premiers essais pratiques de parachutage se déroulèrent en septembre 1947. Après deux essais de largage de mannequins, personne n’en parlait, mais tout le monde était quand même sur la DZ, pour voir si ces parachutes pliés avec grand soin par nos jeunes plieurs, tout juste revenus de

Hij vertelt me, ik citeer:” Na de infanterieschool, fier op mijn adjudanten- ster, begeef ik mij naar het kantoor van de Adjudant-Majoor in Tervuren om hem te zeggen dat ik pelotonscommandant Para wilde worden. Kolonel Blondeel,die zich in het kantoor daarnaast bevond, interpelleerde me. Hij wou mijn motivatie als kandidaat Para kennen. Mijn antwoorden moeten hem voldaan hebben, want hij heeft me onmid- dellijk aan de PTI en de 2IC toevertrouwd om de lichamelijke en theoretische proeven af te leggen.“ In 1946, komt hij dan binnen in het Regiment Para en krijgt er, gedurende meer dan 22 jaar, meerdere belangrijke functies. Na de testen voor de rode muts behaalt hij in Engeland zijn parachutistenbrevet. In oktober 1946, wordt hij pelotonscommandant van het 4de peloton van het 5de Eskadron miliciens, allen vrijwilligers voor de Para’s. Dit Eskadron zal de eer krijgen om in september 1947 als eerste gebrevetteerd para te worden in België. Voor de spirit S.A.S. (Special Air Service) te kennen uit die tijd raadt hij ons aan om het boek van een van zijn mannen, Ward Schuerman te lezen: „Dagboek van een Peloton Parachutisten“: het leven van zijn peloton vanaf de inlijving in Tervuren op 1 oktober 1946, tot de demobilisatie te Schaffen op 30 september 1947. Dit boek, in het Nederlands geschreven, is beschikbaar in de bibliotheek van de NPCV, in de Kastelijnstraat te Brussel. Die training SAS gebeurde in het kamp van Poulseur. Men leerde er hoe men, als geparachuteerde ploeg, moest leven achter de vijandelijke lijnen met opdrachten als inlichtingen inwinnen, sabotages uitvoeren of de vijand bestoken. In het TrgC Para van Schaffen, hebben in september 1947de eerste praktische parachutage proeven plaats. Bij de twee proeven met het afwerpen van poppen,

leur cours en Angleterre … et bien oui, allaient-ils s’ouvrir correctement ? Tout étant parfait, il est décidé de passer aux choses sérieuses et de former un premier avion avec le personnel de l’Ecole et le cadre du 5ème Escadron SAS, dont les hommes étaient déjà au cours de « ground training ». C’est donc en date du 11 septembre 1947 que les premiers sauts sont effectués, avec nos avions, nos pilotes et notre matériel ! Le 5ème Escadron au complet et tout le personnel du CE étaient bien entendu au bord de la DZ. Le Sous-lieutenant Vlaminck était le n° 13 dans cet avion avec le Major Delelienne, commandant de l’Ecole, le Capitaine Vander Heyden, chef des instructeurs de saut, quelques moniteurs de saut, dont Edmond Chabot, etc… (Voir la liste complète dans « Green ON n°6. ») C’était un jour de congé à Diest et il y avait partout beaucoup de monde autour de la DZ pour assister au spectacle ! Tout s’étant bien déroulé lors de la rentrée au magasin de nos parachutes, repliés réglementairement, nous avons eu droit aux applaudissements de nos hommes et du personnel de l’Ecole. Voici la suite, je le cite : « Dans la foulée, le 15 septembre 1947 a lieu le premier saut du 5ème Escadron, directement de l’avion. Le ballon était toujours dans sa caisse au port d’Anvers attendant la fin de la grève des dockers. Par manque de parachutes, l’Escadron sera breveté avec quatre sauts, sans saut de ballon, sans saut de nuit et sans saut avec « kit-bag ».De même, les premiers sauts du « Fan » ne purent se faire qu’à partir du 11 septembre ! Pour être certain de disposer du nombre de parachutes nécessaire, pour les sauts suivants, nos hommes ont dû donner un coup de main pour dépendre les parachutes à la salle de séchage et les apporter aux plieurs. C’est lors du 4ème saut, le 25 septembre, que l’Ecole de Parachutage est officiellement inaugurée en présence du

stond iedereen rond de DZ om te zien of de valschermen, geplooid door de pas in Engeland gevormde plooiers, wel correct zouden open gaan. Alles verliep perfect en er werd besloten om tot ernstiger zaken over te gaan. Een eerste vliegtuig werd samengesteld met het personeel van de school en het kader van het 5de Eskadron SAS, waarvan de mannen reeds de “ground training“ volgden. Het is dus op 11 september 1947 dat de eerste sprongen, met eigen vliegtuigen, eigen piloten en ons eigen materiaal werden uitgevoerd! Het voltallige 5de Eskadron en alle personeel van het TrgC Para stonden natuurlijk langs de DZ. Onderluitenant Vlaminck was nr 13 in dit vliegtuig waarin ook Majoor Delelienne, korpsoverste van de school, Kapitein Vander Heyden, hoofd van de sprongonderrichters en enkele sprongonderrichters , waaronder Edmond Chabot, hadden plaats genomen.(Zie de volledige lijst in „Green On nr 6.) Het was een verlofdag in Diest en er stonden vele mensen rondom de DZ om van dit spektakel getuige te zijn! Alles verliep goed en bij het binnenbrengen van onze op reglementaire wijze gevouwen valschermen, kregen wij een applaus van onze mannen en al het personeel van de school. Ziehier het vervolg, ik citeer: „Aansluitend vindt op 15 september 1947 de eerste sprong van het 5de Eskadron plaats, direct vanuit het vliegtuig. De ballon bevond zich nog altijd in zijn kist in de haven van Antwerpen en wachtte er op het einde van de staking van de dokwerkers. Bij gebrek aan parachutes, zal het Eskadron gebrevetteerd worden met vier sprongen, zonder ballonsprong, zonder nachtsprong en zonder sprong met „kitbag“. Ook waren de eerste sprongen vanuit de „Fan“ slechts mogelijk vanaf 11 september. Om zeker te zijn van over het vereiste aantal parachutes te beschikken voor de volgende sprongen, hadden onze mannen een handje moeten

Ministre de la Défense Nationale, le Lieutenant-colonel Defraiteur, les Généraux Bals, Jadot et Triest, le Colonel Blondeel, commandant du Régiment, le Major Delelienne, commandant le CE et beaucoup d’invités, entre autres, les Attachés militaires anglais et néerlandais. Il y avait un vent de 35km/h avec rafales, trop pour de jeunes parachutistes, mais le « show must go on ». On nous parachuta un rien plus haut avec trois avions en formation « line astern ». A l’ouverture du parachute, il faisait très calme, mais tout à coup, on remarqua que le stick en dessous de nous prenait une grande vitesse de dérive ; quelques secondes plus tard, c’était à notre tour d’être entraîné par ce vent fort près du sol. Nous avions beau tirer sur nos suspentes pour freiner, très peu d’entre nous sont parvenus à faire le drill correct du rolling, suivi du redressement et du contournement du parachute pour le dégonfler. C’était donc une séance générale de « dragging » ! Heureusement les responsables au sol ont envoyé un peloton pour aider les sauteurs à abattre les coupoles, suivant le drill bien connu. (Dans mon peloton, tout se passa bien à l’exception d’une élongation musculaire qui nécessita un court séjour à l’hôpital.) Et, ce fut la première « Wings Parade » devant les autorités. Suivirent les festivités et félicitations bien méritées venant de toute part ! » Après la démobilisation de son Escadron, le Capitaine Vander Heyden appelle le Sous-lieutenant Vlaminck au CE Para pour créer la section Photo. Le sort en décida autrement puisqu’il a dû remplacer le Sous-lieutenant Marc Van der Mensbrugge, chef du Peloton parachute. Il avait été victime d’un accident mortel d’avion civil, qui s’est écrasé au sol, sur la DZ de Schaffen, après un « looping » trop bas ! … Il a donc été obligé de s’adapter comme

toesteken om de parachutes in de droogzaal op te hangen en ze vervolgens naar de plooiers te brengen. Het is bij de 4de sprong, dat op 25 september, het TrgC Para officieel ingehuldigd wordt, in aanwezigheid van de Minister van Landsverdediging, de Luitenant-Kolonel Defraiteur, de Generaals Bals, Jadot en Triest, Kolonel Blondeel, commandant van het Regiment, Majoor Delelienne, korpsoverste van het TrgC Para en vele gasten, onder meer, Engelse en Nederlandse Militaire Attachés. Er stond een wind van 35 km/hr, met rukwinden, veel te veel voor jonge parachutisten, maar de Show moest doorgaan.Met drie vliegtuigen in de formatie „Line astern“, werden we een beetje hoger gedropt. Bij de opening van het valscherm, was alles nog kalm, maar plotseling, merkten we dat de stick onder ons, een grotere afdrijvingsnelheid had. Enkele seconden later, was het onze beurt om dicht bij de grond door deze wind meegevoerd te worden. Wij hadden mooi trekken aan onze hang- riemen om af te remmen, zeer weinigen onder ons zijn erin geslaagd om een juiste rolling uit te voeren en rond de parachute te lopen. Het was eerder een practische les in „dragging“! Gelukkig had de verantwoor- delijke op de grond een peloton gestuurd om de springers te helpen bij het overmeesteren van hun valschermen. In mijn peloton, liep, buiten een spierverrekking die een kort verblijf in het ziekenhuis vereiste, alles nog goed af. En de eerste „Wings Parade“ had plaats voor de autoriteiten. Gevolgd door festiviteiten en de welverdiende gelukwen- sen van iedereen! Na de demobilisatie van zijn Eskadron, roept de Kapitein Vander Heyden de Onder-Luitenant Vlaminck naar het TrgC Para om de foto sectie te creëren. Het lot besloot er anders over, gezien hij plots de Onder-Luitenant Marc Van der

jeune officier Para à ces nouvelles techniques, le « job » était passionnant, car pour lui, comme pour toute l’Ecole, tout était nouveau et à améliorer, en donnant une grande priorité à la sécurité ! Il commence par se familiariser avec les techniques de pliage, - comme test de ses connaissances, il fera son 13ème saut avec un parachute qu’il plie lui-même … il s’est ouvert ! Vu le nombre restreint de parachutes disponibles, grand soin est apporté lors de la réparation des dômes, harnais ou cordes. A ce propos il raconte : « Les premières réparations sont de simples pièces pour réparer des trous dans le nylon. Cela ne posait pas de problème. De toute façon pour les réparations plus importantes, j’avais pris l’habitude de faire moi-même un saut avec ces parachutes avant de les remettre dans le circuit. Lorsqu’elles devinrent plus nombreuses, le remplacement d’un panneau entier, d’un harnais ou de quelques « rigging lines », il était devenu impossible de sauter moi-même avec tous ces parachutes ! On les remisait dans une armoire spéciale et on les distribuait au « cadre ». Je me souviens de quelques longues figures quand quelqu’un se rendait compte que le parachute qu’il venait de recevoir venait de « l’armoire spéciale ! » (« Encore une anecdote, avec le nombre de parachutes restreint, 200, si mes souvenirs sont bons, nous avions du mal à suivre la cadence de sauts que l’Ecole ou le temps nous imposait. Il arrivait que les derniers sauteurs attendent à la porte de la salle de pliage pour recevoir leur parachute, tout chaud, après le dernier contrôle du sous-officier en charge. C’est arrivé quelques fois ! C’est aussi par manque de parachutes que le 4ème Escadron a été démobilisé après 11 mois pour terminer son brevet para pendant un rappel ».) Je demande : quand avez-vous commencé les premiers sauts du ballon ?

Mensbrugge, chef van het peloton valschermen, heeft moeten vervangen. Deze was het slachtoffer geworden van een dodelijk ongeval met een burgervliegtuig, dat te pletter sloeg op de DZ van Schaffen, na een te laag uitgevoerde „looping“! … Hij werd dus verplicht om zich als jonge Para officier zich in deze nieuwe technieken in te wijden. De job was boeiend, want voor hem, zoals voor de ganse school, was alles nieuw en voor verbetering vatbaar, door steeds meer prioriteit te geven aan de veiligheid! Hij begint zich vertrouwd te maken met de techniek van het plooien en als test van zijn kennis, zal hij zijn 13de sprong uitvoeren met een parachute die hijzelf geplooid heeft…en hij ging open! Gezien het beperkte aantal beschikbare valschermen, moest er grote zorg besteed worden aan de reparatie van koepels, harnassen of koorden. In dit verband, vertelt hij: „De eerste reparaties waren eenvoudige stukken om de gaten in het nylon te herstellen. Dit was geen probleem. Voor de belangrijker reparaties had ik de gewoonte om zelf eerst een sprong met deze parachu- tes te doen alvorens ze terug in omloop te brengen. Toen de vervangingen van een volledig paneel, van een harnas of van enkele „rigging lines“, steeds talrijker werden, was het voor mij onmogelijk geworden om nog zelf te springen met al deze valschermen. We plaatsten ze dus in een speciale kast en verdeelden ze onder het kader. Ik herinner me nog enkele lange gezichten wanneer iemand besefte dat de parachute die hij zojuist ontvangen had vanuit de speciale kast kwam. Met ons 200 valschermen hadden wij het soms moeilijk om het ritme van de sprongen te volgen. Het gebeurde dat de laatste springers aan de deur van de plooizaal moesten wachten om hun nog warme parachute te ontvangen, na de laatste controle van de verantwoordelijke onder- officier. Dit is meer dan eens

Il répond : « J’étais le n° 5 de la 3ème cage, lors des premiers essais ballon le 28 novembre 1947. Je ne sais pas si l’on peut parler d’un saut, car l’angle de la cage, en direction de la porte heureusement, était tel que tout le problème consistait à s’approcher, avec l’aide du dispatcher près de la porte, de rapidement passer par un « stand in the door » et de sauter pour ne pas tomber dehors ! Nos amis de la section ballon ont rapidement, par un réglage des câbles, remis la cage à l’horizontale et après un nouvel essai tout est rentré dans l’ordre pour les sauts des miliciens. » L’Ecole de Parachutage était une attraction. Dès que le Gouvernement avait des visiteurs avec du temps libre, une visite de l’Ecole de Parachutage était programmée. Etant le plus jeune officier de l’école, le Sous-lieutenant Vlaminck était souvent désigné pour piloter ces invités, expliquant les missions du Centre et le rôle de chaque peloton, training, parachute, ballon, ravitaillement par air, section DZ … Le remplacement de l’officier DZ en cas de nécessité, faisait aussi partie de son job. Prendre les bonnes décisions et changer rapidement le balisage de la plaine pas toujours facile, mais, très instructif tout cela ! La bonne volonté du personnel et leur application à la tâche, ont permis, au fil des ans, d’augmenter le rendement et le professionnalisme que l’Ecole connaît aujourd’hui. Nous les anciens, me confieil, sommes fiers de la réputation dont notre CE jouit dans toute l’Europe et dans le monde entier ! Il participa au premier cours dispatcher en 1948, en tant qu’instructeur spécialiste parachute, « très bon », me dira René Gorez. Il débutera son cours en 1952, et obtiendra le brevet dispatcher n°26. L’année 1952 sera pour lui « un bon cru ». En effet ce sera aussi l’année de son mariage et le début d’une autre « aventure » avec …enfants et … plus tard, 16 petits-enfants ! C’est de cette

gebeurd. Het was eveneens door het gebrek aan parachutes dat het 4de Eskadron,dat na 11 maanden werd gedemobiliseerd, zijn para brevet slechts tijdens een wederoproeping kreeg. Ik vroeg hem wanneer de eerste ballonspron- gen plaatsvonden. Hij antwoordde: „Bij de eerste proeven met de ballon op 28 november 1947, was ik nr 5 van de derde kooi. Ik weet niet of men over een sprong kan spreken, want de hellingsgraad van de kooi was dermate, gelukkig in de richting van de deur, dat het een heel probleem was om, zelfs met de hulp van de dispatcher naar de deur te komen, een stand in the door uit te voeren en te springen, zonder buiten te vallen! Onze vrienden van de sectie ballon hebben dan snel, door de kabels te regelen, de kooi opnieuw horizontaal gekregen en na een nieuwe test was alles in orde voor de sprongen van de dienstplichtigen „ De School voor Parachutage was ondertussen een attractie geworden. Van zodra de regering bezoekers had met nog wat vrije tijd werd er een bezoek aan de school gepland. Aangezien OnderLuitenant Vlaminck de jongste officier van de school was, werd hij vaak aangeduid om deze gasten te begeleiden en hen de taken van het Centrum en de rol van elk peloton uit te leggen… Het af en toe vervangen van de officier DZ, was eveneens een deel van zijn job. De juiste beslissingen nemen en het snel verplaatsen van de afbakening op de DZ was niet altijd gemakkelijk, maar wel leerrijk. De wilskracht van het personeel en hun toewijding in hun taken hebben, hebben het in de loop van de jaren mogelijk gemaakt om het rendement en het professionalisme te verhogen tot het niveau dat het TrgC Para vandaag kent. Wij oudgedienden, vertrouwt hij me toe, zijn trots op de goede reputatie van het TrgC Para in Europa en hele wereld. Hij nam in 1948 deel aan de eerste cursus

façon qu’il est resté longtemps « chef de Peloton », me confie-t-il ! En temps que moniteur de saut, il aura comme fonction celle de OES pendant deux ans jusqu’en 1955. Il mettra au point le cours de conversion du Dakota au C119 avec l’adaptation du syllabus. Il faudrait raconter ici l’épisode de « Man on tail ! », notre para Grimonprez qui est resté suspendu par son harnais au crochet d’une ligne statique ; également les journées de Saint-Nicolas sautant à Schaffen devant les 2.500 enfants des écoles de Diest, ce sera pour un autre article … promis ! L’EM du Régiment lui demanda d’organiser les cours simultanément pour deux compagnies. Les engins au sol n’étaient pas assez nombreux. La solution consistait à intercaler des périodes de PT, cross et volley-ball, pour pallier au manque de place et d’engins disponibles. En même temps, c’était une bonne solution pour le maintien de la forme physique ; en effet 15 jours de ground training, avec des centaines de rollings au sol, n’étaient pas spécialement indiqués pour le développement de tous les muscles. Dans un prochain article, nous proposons de vous évoquer la suite de sa carrière depuis sa première période africaine comme Commandant du CE Para-Baka à Kamina de 1955 à 1957, jusqu’à son Commandement du 3 Para, comme Major, à Lombardsijde de 1966 à 1968. Nommé Lieutenant-colonel en 1969, il termine sa carrière, de 1977 à 1980, comme Chef de la délégation belge à Brunssum, en Hollande, à l’EM Centreeurope de l’OTAN. A suivre

dispatcher, in hoedanigheid van specialist valschermen, tot grote voldoening van René Gorez. Hij zelf zal de cursus in 1952 volgen en het brevet dispatcher nr 26 behalen. Het jaar 1952 werd een goed jaar. Het is immers het jaar van zijn huwelijk en het begin van een ander „avontuur“ met… kinderen en… later, 16 kleinkinderen! Het is op deze manier dat hij lang pelotonsoverste is gebleven, vertrouwt hij me toe! Als sprong onderrichter, zal hij gedurende twee jaar, tot 1955 de functie van OES waarnemen. Hij zal de omschakeling van de Dakota naar de C119 op punt zetten met een volledige aanpassing van de syllabus. We moeten hier nog het verhaal van de „Man on tail!“ vertellen want Grimonprez was met zijn harnas aan de haak van een static line blijven hangen. Eveneens dat van de Sinterklaas dagen waar in Schaffen voor 2.500 kinderen van de scholen van Diest werd gesprongen. Het zal voor een ander artikel zijn … beloofd! De staf van het Regiment vroeg hem om de cursus te organiseren voor twee Cie’s gelijktijdig. Er waren echter niet genoeg toestellen voor de grondopleiding. De oplossing bestond er in om periodes van PT, cross en volleyball in te voeren, om het gebrek aan plaats en beschikbare toestellen op te vangen. Tegelijkertijd was het een goede oplossing om fit te blijven. 15 dagen ground training, met honderden rollingen op de grond, waren immers niet speciaal aangewezen voor de ontwikkeling van alle spieren. In een volgend artikel, stellen wij voor om het vervolg van zijn loopbaan te vertellen vanaf zijn eerste Afrikaanse periode als Commandant van het TrgC Para-Baka te Kamina van 1955 tot 1957, tot zijn bevelvoering van het 3Bn Para, te Lombardsijde van 1966 tot 1968 als Majoor. Benoemd tot Luitenant-Kolonel in 1969, beëindigt hij zijn loopbaan als Chef van de Belgische delegatie te Brunssum in Nederland, bij de Centraal-

Europese staf van de NATO van 1977 tot 1980. Wordt vervolgd

René Verbist, un grand dispatcher. La première fois que j’ai rencontré René Verbist c’était à Leopoldsburg au 1er Regt Para SAS. J’étais Sgt milicien et je donnais cours mortier 3 pouces (mise en batterie) à plusieurs dispatchers en vue de leur brevet B1 à Arlon.Le 1Sgt Verbist faisait partie de ce cours. Il était déjà très sûr de lui et très doué au clinomètre (appareil de mesure pour le tir au mortier 3 pouces). Par après je l’ai perdu de vue jusqu’à mon brevet de base OA en janvier 1950 (il avait réussi le brevet avec succès). René était responsable de la gymnastique et des sports. Nous avions une heure de gym par jour et une demi journée de sport par semaine. Lors de mon cours dispatcher (1954/ 1955), le 1 Sgt Maj Verbist avait la fonction de CSM du CE Para et une fonction non officielle de RSM . Ce qui me frappa le plus dans cette fonction, c’était la tenue de l’RSM, toujours irréprochable, suivant les directives du chef de corps(Cdt Williot). Il portait sur l’épaule droite un brassard de couleur lie de vin avec liseré bleu clair, une grosse couronne au milieu et une floche dorée qui lui pendait sur le coté gauche du corps, ce qui provoquait rigolades (en cachette) dés l’apparition de l’RSM. Lui ne rigolait pas du tout! Heureusement cette mascarade ne dura pas longtemps. Lors de mes premières années comme dispatcher, René m’invitait à aller le chercher chaque fois qu’un beau film était au programme dans un des deux cinéma de Diest. C’est à ce moment que j’ai vraiment appris à le connaître. Il m’a beaucoup appris sur mon métier d’instructeur de sauts. Dans les grand cours (240 élèves), René était souvent responsable des jeunes dispatchers, comme chef de syndicat. C’était un merveilleux chef toujours disponible pour donner de bons conseils. En 1957, en compagnie de René Gorez, du Capitaine Heylen et du Lt Hecq, ils est allé suivre un cours chute libre à l’ETAP

René Verbist, een groot dispatcher. De eerste keer dat ik René Verbist ontmoette was te Leopoldsburg bij het 1ste Regt Para SAS. Ik was toen Sgt milicien en gaf er de cursus mortier 3’( in batterij plaatsen) aan meerdere dispatchers met het oog op hun brevet B1 te Arlon. De 1Sgt Verbist maakte deel van deze cursus. Hij was toen al zeer zelfverzekerd en bedreven met de hoekmeter (meettoestel voor het schieten met mortier 3’). Ik heb hem daarna niet meer terug gezien tot mijn basisbrevet AO in januari 1950 ( hij had met succes het brevet B1 behaald ). René was destijds verantwoordelijk voor de lessen gymnastiek en sport. We kregen toen een uur turnen per dag en een halve dag sport per week. Tijdens mijn cursus dispatcher (1954/1955), had de 1 Sgt Maj Verbist de functie van CSM van het TrgC Para en daarbij nog de niet officiële functie van RSM. Wat me het meeste trof bij deze functie, was de kledij van de RSM, altijd onberispelijk, volgens de richtlijnen van de toenmalige korpscommandant (Cdt Williot). Hij droeg een wijnrode met een lichtblauw lijntje afgeboorde armband aan zijn rechter schouder, met in het midden een grote kroon en een vergulde vlos, die langs de linkerkant van zijn lichaam hing, wat natuurlijk de nodige grappen uitlokte (stiekem), als de RSM ergens verscheen. Hijzelf lachte helemaal niet. Gelukkig heeft deze verkleedpartij niet lang geduurd. Tijdens mijn eerste jaren als dispatcher, vroeg René me om hem te komen ophalen wanneer er een mooie film liep in een van de twee bioscopen van Diest. Het is toen dat ik hem echt heb leren kennen. Hij heeft me veel bijgebracht over het beroep van sprongonderrichter. Tijdens de grote cursussen (240 leerlingen), was René, als syndicaatoverste, vaak

(PAU FR). Dés leur retour, le premier cours de base OR fut organisé officiellement pour les dispatchers du training. René fut l’un des trois instructeurs du cours. A l’issue du cours, il se vit attribué le brevet OR n 3. Lorsque Oscar Dewaele (IES) quitta le training durant 3 ans pour le CE ParaBaka (MCPA), René Verbiest se vit confié la fonction d’IES. Hélas il ne la garda pas longtemps. En effet, lors d’un saut en OR, il entra en collision a plus ou moins 50 mètres du sol avec la voilure de Jos Smaers. Il se trouvait au dessus, sa voilure se ferma et il pris très durement contact avec le sol. A moitié dans le coma, il se retrouva avec les deux talons écrasés et plusieures autres fractures à l’hôpital militaire de Leopoldsburg. Il y resta plus ou moins deux mois suivis de plusieurs semaines de rééducation. René quitta le training pour la section essais où il resta jusque la fin de sa carrière. Il fut à la base de nombreux fittings et syllabus tant pour le personnel que pour le Rav Air. Malheureusement, quelques temps après sa mise à la retraite, René contracta une maladie tres grave et décéda dans de terribles souffrances à l’age de 60 ans . René, nous avons gardé de toi un excellent souvenir, excellent moniteur en OA et OR et surtout prêt à aider les jeunes monos. C’est dommage que des gars aussi sympas comme toi nous quittent si vite. GUY

verantwoordelijk voor de jonge dispatchers . Het was een fantastische chef, die altijd klaar stond om goede raad te geven. In 1957 is hij in het gezelschap van René Gorez, Kapitein Heylen en Lt Hecq, de cursus vrije val gaan volgen in de ETAP (Pau/FR). Bij hun terugkeer werd de eerste officiële basiscursus BO georganiseerd voor de dispatchers van de training. René was een van de drie onderrichters. Na de afloop heeft hij zelf het brevet BO nr 3 gekregen. Toen Oscar Dewaele (IES) voor 3 jaar naar het TrgC Para in BAKA (MCPA) vertrok, volgde René Verbiest hem op als IES. Helaas niet voor lang. Bij een sprong in vrije val, kwam hij op ± 50 meter van de grond in botsing met de koepel van Jos Smaers, die zich net boven hem bevond. Zijn koepel klapte dicht en hij kwam hard neer op de grond. Half in de coma, met twee verpletterde hielen en tal van andere breuken werd hij afgevoerd naar het militair hospitaal van Leopoldsburg, waar hij ongeveer twee maanden diende te blijven. Daarna volgden nog verscheidene weken van revalidatie. René verliet de training en ging naar de sectie proeven, waar hij tot het eind van zijn loopbaan bleef. Hij ligt aan de basis van de vele fittingen en syllabussen, voor zowel personeel als Rav Air. Helaas kreeg René enige tijd na zijn pensionnering, een zware ziekte en overleed hij na een periode van verschrikkelijk lijden op de leeftijd van 60 jaar. René we hebben van jou voortreffelijke herinneringen over gehouden. Je waart een uitstekend onderrichter in AO en BO. Je stond steeds klaar om de jonge onderrichters te helpen. Het is jammer dat sympathieke kerels ons zo vroeg verlaten. GUY

Watching descend

Départ et arrivée au Pl Trg. Vertrek en aankomst in het Pl Trg. Pour les premiers six mois de l’année, nous n’enregistrons aucun départ, une arrivée le 19 Mars 2007. Le 1SM Marc Kerckhofs est muté du 2 A, il avait comme fonction à l’unité « Adj S3 », après plusieurs année à la batterie, il rejoint le Pl Trg et vient renforcé l’effectif de ses artilleurs de plus en plus nombreux. Bonne chance pour cette nouvelle fonction ou il va enfin savoir ce qu’est le vrai travail.

Tijdens de eerste zes maanden van dit jaar, registreerden wij geen enkel vertrek, enkel een nieuwe aankomst op 19 Mars 2007. 1SM Marc Kerckhofs werd overgeplaatst van 2 A, waar hij de functie van “Adj S3” had, na verschillende jaren in de batterij, vervoegt hij nu het Pl Trg waar hij de getalsterkte van de steeds talrijker wordende artilleristen komt versterken. Veel geluk bij deze nieuwe functie waar hij eindelijk zal leren wat het echte werk is.

Un départ en pension qui doit être mentionné tout particulièrement. Een vertrek in pensioen dat in het bijzonder vermeld moet worden Après une longue et belle carrière, nous perdons un élément clef du CE Para, notre copain Joe (Adjt Claes Joël),qui nous quitte officiellement le 07 août 2007, mise à la pension. Nous le fêterons dignement le jour de la remise des wings au nouveau despatcher le 12 juillet 2007. Un rappel de sa longue carrière que je vais vous raconter :

Na een lange en mooie loopbaan, verliezen wij een sleutel element van het TrgC Para, onze goede vriend Joe (Adjt Claes Joël). Hij verlaat ons officieel op 07 augustus 2007, om met pensioen te gaan. We zullen hem waardig vieren op de dag van de overhandiging van de vleugels van de nieuwe despatchers op 12 juli 2007. Een korte samenvatting van zijn lange loopbaan die ik U ga vertellen:

1970-1971 Il est rentré à Diest au 1 Para, le 01 Avril 1970. Il fût accueilli par le Sgt Aigret qui le dirigea vers un groupe destiné à la Cie Ecole. En fin de journée, il est parti vers Flawinne. Arrivé à la Cie Ecole, le groupe fût pris en charge par le cadre, avec comme chef de peloton, le 1 LT VandeWeghe, le 1 Sgt Pierrard , le sgt Théral et le Sgt Aigret. Dés le lendemain matin, il avait compris directement ou il était tombé. Après ces quatre mois intensif, ayant réussi ses tests, il a été commissionné Sgt milicien, retour au 1 Para, à la 13 Cie avec comme fonction chef d’équipe à la Section Mortier de la Cie. Les mois suivants se passèrent normalement et en novembre 1970, il est allé faire son camp Commando à Marche les Dames. La fin de ce camp se terminait par un raid en Corse. La fin du séjour en Corse se termina par une excursion à Porto Vecchio. Durant cette journée, une erreur de jeunesse lui fit perdre sa qualité de Sgt Milicien. De retour en Belgique, il recevait 21 jours d’arrêt de chambre et il fût dégradé. Au mois de décembre de la même année il fait mutation vers la Cie EM du 2 Bn Cdo. Le restant de son service se déroula normalement, si ce n’est qu il se marie avec Chantal et devient papa d’une belle fille. Il fût démobilisé fin Juin 1971, et comme il lui fallait gagné de l’argent pour assumer sa famille, il tenta sa chance dans le civil.

Op 01 april 1970 komt hij binnen in het 1Bn Para te Diest . Waar hij door de Sgt Aigret ontvangen werd die hem bij een groep plaatste die voorbestemd was voor de School Cie. Op het einde van de dag zijn zij dan naar Flawinne vertrokken. Aangekomen in de School Cie, werden ze overgenomen door hun kader, met als pelotonscommandant 1 Lt VandeWeghe, 1 Sgt Pierrard, Sgt Théral en Sgt Aigret. Vanaf de volgende ochtend, was hij al vlug gesnapt waar hij in terechtgekomen was. Na vier intensieve maanden, geslaagd in zijn testen en aangesteld als Sgt Milicien, keerde hij terug naar het 1Bn Para, waar hij in de 13 Cie de functie van ploegoverste van de Sectie Mortieren van de Cie kreeg. De volgende maanden verliepen normaal en in november 1970, is hij zijn Commando kamp gaan doen in Marche - les Dames. Het kamp werd beëindigd met de raid van Corsica. Op het eind van hun verblijf in Corsica was er een uitstap naar Porto Vecchio voorzien. Op die dag maakte hij door jeugdige onbezonnenheid een inschattingsfout en verloor zo zijn hoedanigheid van Sgt Milicien. Terug in België, kreeg hij 21 dagen kamerarrest en werd hij vervolgens gedegradeerd. In december van hetzelfde jaar, werd hij overgeplaatst naar de Staf Cie van het 2 Bn Cdo. De rest van zijn dienst verliep normaal, ware het niet dat hij trouwde met Chantal en vader werd van een mooie dochter. Eind juni 1971 werd hij gedemobiliseerd en daar hij het geld nodig had om zijn gezin te kunnen onderhouden, waagde hij zijn kans in het burgermidden.

1971- 1974 Il a travaillé durant presque trois ans dans la sidérurgie à l’usine d’Athus, mais cette vie dans le civil ne lui plaisait pas. Il a tenté de se rengager, mais il ne prenait plus d’engagement pour les paras lors de son passage au petit château. Déçu, il allait se résigner mais début 1974, il reçoit son ordre de rejoindre au mois d’avril 1974, le 4 Bn Cdo pour un rappel.

Hij heeft gedurende bijna drie jaar gewerkt in de ijzer-en staalindustrie van de fabriek te Athus, maar dit burgerleven beviel hem niet. Hij probeert dan om terug in het leger binnen te komen, maar op het moment van zijn doorgang in het kleine kasteeltje nemen ze geen verbintenissen meer aan voor de para’s. Teleurgesteld zou hij zich erin gaan berusten, maar begin 1974, ontving hij een wederoproepingsbevel om in april 1974 het 4 Bn Cdo te vervoegen voor een wederoproeping.

1974- 1980 En fin de rappel, sans prévenir son épouse, il se rengage et il fait directement mutation au CE Cdo. Il fait son cours « premier de cordée » Il réussit et il reste à M-L-D en qualité d’instructeur. Il a durant cette période encore connu l’ancien système avec un demi Bn qui venait faire son brevet Cdo, suivi en fin de stage par un raid en Corse. Il a effectué durant toute cette période un total de 25 raids ou séance d’escalades en Corse. En Février 1976, il eut un grave accident en Corse. Il a fait une chute en montagne et lors de cet accident, un officier Rwandais perdit la vie. Il eu beaucoup de chance de s’en sortir vivant et sans séquelles.

Op het einde van die wederoproeping tekent hij bij, zonder zijn echtgenote te verwittigen, en hij wordt onmiddellijk overgeplaatst naar het TrgC Cdo. Hij doet zijn cursus „Voorklimmer“ Hij slaagt en blijft in M-L-D als onderrichter. Tijdens deze periode heeft hij nog het oude systeem gekend waar een half Bn zijn Cdo brevet kwam doen, gevolgd door een raid in Corsica op het einde van de stage. Hij heeft gedurende deze periode een totaal van 25 raids of klimperiode in Corsica uitgevoerd. In februari 1976, had hij een ernstig ongeval in Corsica. Hij maakte een zware val in de bergen en bij dit zelfde ongeval verloor een Ruandese officier het leven. Hij heeft zeer veel geluk gehad om het er leven e zonder blijvende gevolgen van af te brengen.

1980-1986 En 1980, il fût muté au bureau S2/S3 du CE Cdo ce qui lui permis de faire son cours de base OR. Cette même année, avec l’installation de la Cie Ecole à Wartet, il fût muté comme employé de CSM et durant cette période, il aidait l’instruction comme aide-instructeur Durant cette période, il fit son cours supérieur OR a Schaffen. En 1983, il se décide enfin à suivre le cours S/officier (avec dans l’esprit, devenir un jour Despatcher, car la chute libre devint une passion). Devenu Sgt, il revient à Marche-Les-Dames comme Adjoint de Pl à la Cie instruction. De 1983 à 1985, il instruisait 03 sessions par an, le

In 1980, werd hij overgeplaatst naar het bureel S2/S3 van het TrgC Cdo, die hem toeliet om zijn cursus vrije val te gaan doen. Hetzelfde jaar, met de installatie van de School Cie te Wartet, werd hij overgeplaatst als bediende CSM en in die periode, hielp hij ook bij de instructie als hulponderrichter. Tijdens deze periode behaalde hij zijn hoger brevet vrije val te Schaffen. In 1983 besluit hij tenslotte om de cursus O/offr te gaan volgen (met in de gedachte, ooit Despatcher te worden, want de vrije val was ondertussen een passie geworden). Sgt geworden, komt hij terug in Marche-Les-Dames en wordt hij Pl Adjunct in de Instructie Cie. Tussen 1983 en 1985, leidt hij 03

Pl 2, Pl 5 et le Pl 8F. En 1985, il se présente au CE Para comme candidat Despatcher

sessies per jaar op, Pl 2, Pl 5 en het Pl 8F. In 1985, presenteert hij zich te Schaffen als kandidaat Despatcher.

1986 – 2007 En 1986, après son cours il fait mutation à Schaffen au Pl Training. Durant ces années passées à Schaffen, il devient moniteur OR, Chuteur Ops HA et VHA, il fait également fait son cours Tandem master. En 1991, il reprend le cours Despatcher avec Jan Schonkeren. L’année suivante, il refait le cours comme N°1 avec comme adjoint Stephan Blommen. Ils ont donnés ensemble 04 cours despatcher, dont en 1994 deux cours dans la même année. Ce fût durant sa carrière, une des plus belles périodes. En 1996, le Lt Col Deslé lui fait reprendre la fonction de chef de cours automatique. Etant un peu plus à l’aise dans cette fonction, il va suivre le cours de juge international de parachutisme. En 1997, il devient IES jusque fin 1999. Ensuite, il fait mutation vers la Section Essais avec comme fonction responsable de la cellule OA qu’il occupe encore jusqu’à ce jour. Durant toutes ces années passées au CE Para, il a participé à toutes les missions Africaines auxquelles le CE a participé (Blue Bean - Sunny Winter - Green Stream, etc… Il est également parti une période au KOSOVO avec le 2 Bn Cdo ainsi qu’une période à KISANGANI pour la formation de la nouvelle armée unifiée Congolaise.

In 1986, na zijn cursus wordt hij overgeplaatst bij het Pl Training te Schaffen. Tijdens de jaren die hij in Schaffen doorbrengt, wordt hij onderrichter vrije val, Operationeel vrije valler HA en VHA en doet hij eveneens zijn cursus Tandemmaster. In 1991 geeft hij de cursus Despatcher met Jan Schonkeren. Het volgende jaar, geeft hij de cursus als Nr1 met als adjunct Stephan Blommen. Zij geven samen 04 cursussen Despatcher, waarvan in 1994 zelfs twee cursussen in hetzelfde jaar. Dit werd een van de mooiste periodes van zijn loopbaan. In 1996 plaatst de Lt Kol Deslé hem in de functie van chef van de cel AO. Iets meer op zijn gemakt in deze functie, zal hij de cursus voor internationaal scheidsrechter in parachutisme volgen. In 1997 wordt hij dan IES tot eind 1999. Vervolgens wordt hij overgeplaatst naar de Sectie Proeven met als functie, verantwoordelijke voor de cel AO, een functie die hij tot nu toe nog steeds bezet. Tijdens al deze jaren die hij in het TrgC Para verbleef, heeft hij aan alle Afrikaanse Opdrachten deelgenomen waaronder (Blue Beam - Sunny Winter – Silver Back, Green Stream, enz Hij is eveneens met het 2 Bn Cdo voor een periode naar KOSOVO vertrokken, evenals voor een periode in KISANGANI voor de opleiding van het nieuwe Kongolese leger.

IES

Un ancien qui part c’est comme une bibliothèque qui brûle Citation de Roger Lemerre

GIVET 2007 Op bevel van Karel de vijfde wordt in 1555 te Givet, op twee kilometer van de Belgische grens, in de Franse Ardennen, langs de Maas een citadel gebouwd ter verdediging van zijn rijk. Eind zeventiende eeuw versterkt men de citadel volgens de richtlijnen van Vauban. In 1962 beslist de commandant van de elfde lichte divisie er een centrum voor commando’s op te richten. Het centrum neemt de tradities over van de Zouaves.

En 1555, sur ordre du Charles V, à deux kilomètres de la frontière Belge, fût construit dans les Ardennes française, le long de la Meuse, une Citadelle à Givet. Fin du 17 ème siècle, l’on transforma cette citadelle suivant les directives de Vauban. En 1962, le commandant de la 11ème division légère décida d’en faire un centre pour Commandos. Ce centre reprit les traditions du Régiment des Zouaves.

Maandag 22 januari 2007 Jump in, om één of andere duister reden cancelled!!!! Dan maar rendez - vous in de refter, om een zakrantsoen te maken. Om acht uur dertig stijgen we, met de meeste dispatchers van het peloton training en enkele anderen die op de uitnodiging van de Luc Ferriere zijn ingegaan, in de bus en vertrekken we richting Frankrijk. Twee uur later stopt de bus in één of ander vergeten gat, van waaruit we per twee gelost worden, om met kaart en kompas ons weg te zoeken naar de citadel van Givet. Na de kaartleesoefening worden de kamers toegewezen en installeren we ons . Vervolgens begeven we ons in groep naar een plaats waar we na lang wachten onze onderrichter mogen begroeten. Blijkbaar kon die man er niet goed mee leven dat wij niet in het bezit waren van een rugzak en wapen. Filmen was tot Joe Claes zijn grote spijt verboden. Tijdens zijn les rappel, (muurtje van 5 meter), nam hij constant het woord: “VIGILANCE “ in de mond. Alsof een Belgisch dispatcher niet waakzaam is over de veiligheid van zijn leerlingen en zichzelf??? Na de les rappel, deden we onder leiding van een ander onderrichter (kerel had blijkbaar iets meer emotionele intelligentie dan de vorige), de verkenning van het touwenparcours dat we tijdens de nachtoefening zouden doen. Het avondmaal in de refter troep was lekker, maar bezorgde ons naderhand wat winderigheid, wat de tactiek bij nacht niet ten goede kwam. Om de dag op een fijne manier te beëindigen, nuttigden we nog, na de nachtoefening, enkele biertjes in de kantine.

Lundi 22 Janvier 2007 Jump in prévu, mais pour une raison ou l’autre, le saut fût cancelled. Nous avons donc rendez vous au réfectoire pour y préparer une ration de sac ; A 08hrs30, nous embarquons dans le bus avec la plupart des despatchers du Pl Training et quelques autres, invités par Luc Ferrière et nous partons vers la France. Deux heures plus tard, le bus s’arrête dans un trou perdu. De là, nous partons par groupe de deux avec carte et boussole pour se retrouver à la citadelle de Givet. Après cette lecture de carte, nous recevons nos chambres et nous nous installons. Ensuite, nous nous rendons en groupe vers la place indiquée ou nous attendons assez longtemps notre instructeur. Apparemment, cet homme n'a pas bien compris que nous n’avions pas avec nous de sac à dos et une arme. Il interdit même à Jo Claes de filmer Durant sa leçon de rappel (petit mur de 5 mètres), il répétait constamment “VIGILANCE” Comme si un despatcher belge n’etait pas vigilant au sujet de la sécurité de ses élèves et de luimême ? ? ? Après la leçon rappel, nous fumes pris en charge par un autre instructeur (ce dernier avait un peu plus d’intelligence que le précédent), nous avons fait la reconnaissance du parcours de corde que nous allions effectuer durant l’exercice de nuit. Le repas du soir dans le réfectoire était excellent, mais nous a provoqué beaucoup de gaz, ce qui n’est pas bon pour la tactique de nuit Pour terminer la journée de bonne façon, après l’exercice de nuit, quelques petites pintes à la cantine.

Op de kamer was het “leute van jewelste”. Onze cameraman van dienst “Joe moustache” kon het niet nalaten om van alles op digitaal beeld vast te leggen, het ging zover dat onze OES beter gekend onder de naam “Sunrise” niet eens op zijn gemak kon douchen!

Notre cameraman du service « Joe moustache » n'a rien manqué, il est même allé jusqu’à filmer sous la douche l’ OES (mieux connus sous le nom de« Sunrise »)

Deuxième jour Dag twee. Après un petit déjeuner à la Française (Pain, Na het eten van een Frans ontbijt (een hard broodje, beurre, confiture, café ou chocolat),sous un froid boter, confituur, koffie of chocolademelk) begeven intense, nous nous rendons sur le paradeground ( we ons in een bijtende koude ( de weergoden zijn les dieux du temps n’étaient pas avec nous) ons niet gunstig gezind) naar het paradeplein. Sur le monument était inscrit “Croire et Vaincre.” Op het monument prijken de woorden: “Croire et ce qui selon mon interprétation personnelle signifie: « Si toi-même tu crois, tu peux le Vaincre.”, wat volgens mijn persoonlijke interpretatie zoveel betekent als:”Indien je er zelf in vaincre. » Chose que nous avons déjà tous gelooft, kan je jezelf overwinnen.” éprouvé et vécu plusieurs fois au cours de notre Hebben we allemaal al meerdere malen ondervonden carrière. Sous la direction de notre ami « M. Vigilance » tijdens ons loopbaan. nous avons effectué quelques combinaisons de Onder de deskundige leiding van onze vriend “ Mr Vigilance” voeren we enkele combinaties van rappel rappel, sauts en profondeur, équilibre, Death-ride, passages sur câble au-dessus des douves. - dieptesprong uit. Un genou douloureux pour Steph et Georges, Dieptesprongen, evenwicht, death-ride, kabels over grachten durant l’exécution de la piste bleu. een pijnlijke knie voor de Steph en de George, Avec la perspective de mes vacances de ski, je maken deel uit van de blauwe piste. me suis mis sagement au côté de notre Met het vooruitzicht op mijn skiverlof, heb ik me caméraman. wijselijk naast de cameraman gezet. Nos jeunes éléments (Staq, Fey, Koen, Harry et Onze jonge elementen (Staq, Fey, Koen, Harry en Tanguy) se rendirent pour exécuter un saut en Tanguy) wagen zich toe aan een sprongen naar een profondeur sur une poutre appelé « Asperge » paal “Asperge”die zich op één meter van hen placé à un mètre d’eux mais placé à une trentaine bevindt, maar wel op een hoogte van dertig meter. de mètres du sol. Après le passage de cette Nadat ze de paal zijn afgegleden, moeten ze nog een asperge, un saut en profondeur sur une plateforme dieptesprong uitvoeren naar een platform en dat nog qui se trouvait encore à plus ou moins 20 mètres steeds twintig meter boven begane grond du sol. Chapeau !!!!! L'après-midi, nous apprenons comment franchir Chapeau!!!! In de namiddag wordt ons aangeleerd hoe we met avec des cordes, le passage d’un canal, d’un koorden een gracht, kloof of rivier kunnen gouffre ou d’une rivière .Le soir vers 20Hrs00, nous faisons une visite du overschrijden. Om acht uur s’avonds brengen we een bezoek aan de “Wing Amphibie” ou nous jouissons des explications d’un expert “Wing amphibie” waar we van een deskundige uitleg genieten. Woensdag, laatste dag . Uiteindelijk mogen we onder toezicht van mister Vi….. rappels uitvoeren van boven de dertig meter en dat met het gezicht naar de grond toe. Na de les rappel wordt de groep in twee gedeeld en wordt er een hindernissen - parcours gedaan, waarbij men gebruik mag maken van allerlei hulpmiddelen,

Mercredi; dernier jour. Finalement nous pouvons effectuer des rappels sous la surveillance de mister Vi ....., rappel au dessus des trente mètres et même en left and right (avec la tête et le corps vers le bas) Après la leçon rappel, le groupe fut divisé en deux pour une petite compétition le but était

menselijk lichaam inbegrepen. Wie gewonnen heeft is van geen belang, de samenwerking daarentegen was primordiaal! Om dertien uur worden we door de Jacques Geerts opgepikt en worden we met de bus terug naar Schaffen gebracht. Tijdens de drink op het nieuw jaar wordt de prijs “Charles Poswick” aan de CIEP- ploeg en aan mijn “beste Waalse vriend” , Luc Ferriere overhandigd. Nogmaals proficiat!!!

d’effectuer un parcours d’obstacle, avec l’emploi de différents moyen de franchissement, même avec le corps humain. Qui a gagné cela n'est pas très important,l’intérêt était le travail et la coopération dans le groupe ! Vers 13hrs00, Jacques Geerts est venu nous pickuper pour nous ramener à Schaffen. Durant le drink de Nouvel an, le prix « Charles Poswick »fut remis à l’équipe CIEP et à « mon meilleur ami Wallon », Luc Ferrière. Encore une fois félicitations !!!!

Mario VERSCHAEREN (despatcher) ADM

BENIN 2007 Eigenlijk begon het verhaal Benin op een slechte manier. Enkele dagen voor dat we eindelijk moesten vertrekken, begonnen de veranderingen en deze bleven maar komen. Onze vertrekdatum was minstens 4 maal veranderd. Ons vertrek was eind maart gepland en we zijn uiteindelijk pas op 06 Apr vertrokken.

Le récit sur le Bénin a commencé à vrai dire d'une mauvaise façon. Quelques jours avant que nous ne devions partir, les changements ont commencé et ceux-ci ont duré. Notre date de départ a changé au moins quatre fois. Notre départ était prévu fin Mars et nous ne sommes finalement partis que le 06 Avr.

06 Apr 07

06 Avr 07

Alle deelnemers moesten om 1230 Hr verzamelen om te vertrekken richting Melsbroek met de bus. Eens daar aangekomen hebben we onze bagage onmiddellijk moeten laten inchecken en zijn we maar naar de bar van het AML gegaan in afwachting van ons vertrek met de airbus A310. Rond 1800 Hr zijn we dan toch opgestegen richting Benin met een tussenlanding in Algerije om te refuelen. De volledige vlucht ging ongeveer 6,5 uur duren. Tot mijn grote verbazing kregen we catering aan boord (ongelooflijk hoe dat het luchtcomponent evolueert). Enfin, na die lange vlucht en die tussenlanding in dat zwart gat zijn we dan toch in Cotonou geraakt rond 0130 Hr ´s morgens (onze tijd). Daar kregen we onmiddellijk contact met een Commandant van MCG die verantwoordelijk was voor de organisatie van het transport en het verblijf in de hotels. Toen hij zijn briefing begon wisten we al direct hoe laat het was ( hij was geen groot licht en maakte waarschijnlijk zijn eerste groot maneuver mee). Anders gezegd; de organisatie trok op niets en we waren nog niet in ons hotel! Na een nachtje uitslapen werd de volgende dag besteed aan het klaarmaken van ons vertrek richting Abomey, waar we uiteindelijk toch 2 weken zouden doorbrengen.

Tous les participants ont dû se rassembler pour 1230 Hrs afin de rejoindre Melsbroek avec l'autobus. Une fois sur place, nous avons enregistré nos bagages et nous sommes ensuite allés au bar de l’AML pour attendre l’AIRBUS A310. Vers 1800 Hrs, nous avons décollé en direction du Bénin avec une escale en Algérie afin de refaire le plein Le vol complet a duré environ 6 1/2 Hrs. À mon grand étonnement, nous avons obtenu du catering à bord (incroyable, comment la force aérienne évolue). Enfin, après ce long vol et cette escale dans le noir, nous sommes atterrit à Cotonou vers 01.30 Hrs (de notre heure). Nous avons eu contact immédiatement avec un Commandant de MCG, responsable de l'organisation du transport et du séjour dans les hôtels. Il a donné son briefing et nous avons directement compris (il vivait probablement sa première grande manœuvre). Autrement dit, l'organisation ne ressemblait à rien et nous n’étions pas encore prêt d’être à l’hôtel !! Après une courte nuit de sommeil, la journée du lendemain fût consacrée à la préparation de notre départ pour Abomey, où nous devions finalement passer encore deux semaines.

Ons Novotel Hotel in Cotonou Hotel Novetel à Cotronou

08 Apr 07

08 Avr 07

Ons vertrek richting Abomey en het begin van de´ Saga Afrika`: In colonne en onder begeleiding van MCG reden we 4 uur door het Afrikaanse landschap richting Abomey waar we terug RV hadden in ons nieuw verblijf ´Hotel Guedevy 1`. Daar aangekomen was het onmiddellijk uitladen van onze persoonlijke bagage in de kamers. Dit moest snel gebeuren omdat we nog naar Cana ( oud Russisch vliegveld) moesten gaan om onze trainingstoestellen te recuperen en ze te gaan opbouwen in ´kamp Ouassa`. De opleiding moest initiëel de volgende dag beginnen. Maar ja, in Benin kennen ze ook Paasmaandag en dus werd de opleiding met een dag verlaat. Maar goed ook want we hadden wat meer tijd nodig dan voorzien om alles voor te bereiden.

Départ en direction d’Abomey et le début de la´ Saga Afrika `: En colonne et avec l’accompagnement de MCG, nous avons roulé durant 4 heures dans les paysages Africains en direction d’Abomey où nous avions RV à l’endroit où nous allions passer notre séjour « Hôtel Guedevy 1 ` ». Dés notre arrivée, nous avons directement placés nos bagages personnels dans les chambres. Ceci se fit rapidement car nous devions nous rendre à Cana (un vieil aérodrome russe) pour récupérer nos agrès d’entraînement et aller les installer au « Camp Ouassa ». La formation devant commencer initialement le jour suivant. Mais oui, au Bénin ils connaissent aussi le Lundi de Pâques et donc nous avons commencé la formation un jour plus tard. Mais bon, ainsi nous avons eu un peu plus de temps pour tout préparer.

Opbouw van de deuren en de vluchtharnassen. Mise en place des portes et des harnais de vol

10 Apr 07

10 Avr 07

Het begin van een vierdaagse grondopleiding in ´kamp Ouassa`, gevolgd door een statische dag in de C-130 te Cana. Om 0800 Hr ´s morgens werden de pelotons verzameld en deed de Adjt Bagri het appel en werden de sticks verdeeld over de 4 despatchers. Elke stick bestond uit 25 Paps goed voor een totaal van 100 nieuwe kandidaten para´s. Zoals in België hadden we een programma (opgemaakt door KO Mich Donnay) dat we nauwkeurig moesten opvolgen. De Pascal Staquet (syndic) was verantwoordelijk voor alle lessen theorie. Voor het gemak van werken werden de sticks A en B samengevoegd en de sticks C en D. De respectievelijke onderrichters: Luc Liegeois, Koen Van Lint, Tanguy Deravet en Harry van Laer. Tegelijkertijd waren Georges Lichterte en Jo Claes verantwoordelijk voor de recyclage van een veertigtal Beninezen.

Début d'une instruction au sol de quatre jours au « camp Ouassa » suivi d’une journée pour effectuer les drills dans le C130 statique à Cana. Pour 0800 Hrs, le peloton fût rassemblé par l'Adjt Bagri qui fit l’appel et qui partagea le Pl en stick pour les quatre despatchers. Chaque stick était constitué de 25 Paps pour un total de 100 nouveaux candidats paras. Comme en Belgique, un programme fût établi par le chef de cours OA « Mich Donnay », programme que nous devions suivre minutieusement. Pascal Staquet (syndic) fût responsable de toutes les leçons théories. Pour effectuer le travail, les sticks A et B et les sticks C et D. reçurent leurs instructeurs respectifs :Luc Liegeois, Koen Van Lint, Tanguy Deravet et Harry van Laer. En même temps, Georges Lichterte et Jo Claes furent responsables du recyclage d'une quarantaine de Béninois brevetés antérieurement en Belgique ou en France.

Mock-up en de “schommels”` Mock up et” balançoires”

De rollingen en de theoriezaal -Leçon Rolling et salle de théorie

Enkele sfeerbeelden: Quelques moments clés

Les de valschermen ( Staq). Théorie sur les parachutes (Staq)

Stand in the door C-130 (Koen en Luc) Stand in the door (Koen et Luc)

Vluchtharnassen (Tanguy) Harnais de vol (Tanguy)

Administratie (CPN Vanermen) Administration (Cpn Van Ermen)

NAB 1 ( Harry) Prox 1(Harry)

Programma ( Mich) Programme (Mich)

Onze oude ratten in het vak George en Jo (recyclage) Les vieux chicons en action durant le recyclage(Georges et Jo)

De 4 dagen grondopleiding waren voor alle onderrichters zware dagen. Acht uur les geven in de gloedhete zon van Afrika vraagt veel zweet van de despatchers, het was dan ook noodzakelijk om heel veel te drinken. Ik dronk op sommige dagen tot 6 liter water tijdens de lessen. Zelfs de Beninese hadden het zwaar tijdens de lessen. Je zou zeggen dat zij het gewoon zouden moeten zijn, neen hoor, sommigen zagen nog meer af dan wij. Daarenboven zijn de Beninezen zeer bijgelovig; bij Koen was er ene die een dode vogel in zijn broekzak had en die deze op geregeld tijdstip uit zijn broekzak haalde om enkele pluimen uit te trekken en in de wind weg te gooien, met de gedachte dat hij de geest van deze vogel zou opnemen en dat dit hem de kracht zou geven om te springen. Tijdens de grondopleiding hebben de leerlingen ook een liedje gemaakt voor en over de onderrichters (deze mensen hebben toch een ongelooflijk gevoel voor ritme). Eigenlijk was ik enorm verbaasd hoe gemotiveerd deze mensen toch waren en dat de lessen veel beter werden opgenomen dan verwacht. Voor mij was dit een positieve ervaring! 14 Apr 07 Laatste dag van de grondopleiding. De twee laatste lessen waren DAP 1( drill met valscherm in C-130) en DSU ( speciale drills en nooddrills). Rond 1000 Hr landde de C-130 in Cana en nog geen halfuur later verzamelde zich rond de C-130 honderden mensen. Het zag daar ´zwart` van´t volk. Soms vraag je jezelf af van waar al dat volk komt? Onmiddellijk werd er daar een Beninese OOffr aangeduid om alle mensen weg te jagen rond de C-130. Enfin, er moest daar ook nog les gegeven worden en in de namiddag moest er nog gedropt worden. De eerste drop was voor de recyclage. 15 Apr 07 Het moment van de waarheid, D-day voor de leerlingen. Stipt op tijd, 0730 Hr, verzamelden alle sticks zich op het afgesproken RV-punt. Je kon goed zien dat de zenuwen begonnen te stijgen maar tevens waren ze ook heel gelukkig, ze gingen

Les 4 jours d’instruction au sol ont été lourds pour les instructeurs. Huit heures de leçons données sous le soleil brûlant d'Afrique; Beaucoup de sueur donc il était nécessaire de boire beaucoup. J'ai bu certains jours jusqu' à 6 litres d'eau durant la journée des cours. Les Béninois eux-mêmes avaient dur pendant les leçons. On peut dire que pour eux, c’est une habitude, eh bien non, certains d’entre eux étaient beaucoup plus touchés par cette chaleur que nous autres. En outre, le Béninois est très superstitieux ; dans le stick de Koen, il y avait un avec un oiseau mort dans la poche de son pantalon .De temps en temps, il enlevait quelques plumes qu’il lançait dans le vent et ainsi ça lui donnerait de la force pendant le saut. Au cours de l’instruction au sol, les élèves ont fait une chanson au sujet des instructeurs (ces gens ont un incroyable sens du rythme). A vrai dire, j’ai été très étonné par la motivation de ces gens et de leur façon de travailler, cela était mieux que ce que l’on attendait. Pour moi, ceci fût une expérience positive !

14 Avr 07 Dernier jour de l’instruction au sol. Les deux dernières leçons ont été DAP 1 (drill avec le parachute dans le C-130) et DSU (drills spécial et drill de secours). Vers 10.00 Hrs, le C-130 est atterrit à Cana, et même pas une demi heure après, des centaines de gens étaient rassemblés autour du C 130, d’où l’expression « noir de monde ». On se demande parfois d’où venait tout ce monde !! Immédiatement, un S/Offr Béninois fût désigné pour chasser tout ce monde autour du C-130. Enfin, on a du encore donner les deux leçons et l’après-midi, on a fait le premier drop pour le recyclage.

15 Avr 07 Le moment de vérité, D-day pour les élèves. Ponctuel, 0730 Hrs, tous les sticks sont rassemblés au point de RV convenu. On peut remarquer que la tension commence à monter mais que malgré tout, ils sont très heureux, car

“leeuwen” worden. Weeral verzamelden zich honderden mensen bij het landen van de C-130 en er begon zich een kleine markt te ontwikkelen op de taxiway. Vele vrouwen zagen daar de kans om wat geld bij te verdienen met de verkoop van: fruit en drank. Alle bromfietsen werden zorgvuldig bedekt met uitgerukte struiken, dit om hen te beschermen tegen de zon! Nergens was er een natuurlijke schaduw te bespeuren en de temperaturen liepen al heel snel op in die hete zon (en op die tarmac). Alle middelen werden gebruikt om te ontsnappen aan deze hitte!

ils vont devenir des « lions ». Ce sont des centaines de gens qui se sont rassemblés dés l'atterrissage du C-130 et qui ont commencé à établir un petit marché sur le taxiway. Beaucoup de femmes sont là, la chance de gagner un peu d’argent avec la vente de fruits et de boissons. Tous les vélomoteurs ont été recouverts soigneusement d’arbustes arrachés, ceci pour les protéger contre le soleil ! Aucun coin d’ombre , par ces températures sous ce soleil brûlant (et sur le tarmac). Tous les moyens ont été utilisés afin d'échapper à cette chaleur !

Op zoek naar schaduw- A la recherche de l(ombre

Omstreeks 0900 Hr landde de C-130 op Cana en met running engines deden we emplane, de eerste drops voor het nieuwe brevet waren begonnen. Die dag moest het brevet 2 sprongen uitvoeren, goed voor 240 openingen. Zoals iedereen het weet is het redelijk speciaal om Afrikanen te droppen. Deze mensen moeten een beetje meer begeleid worden in de deur want ze hebben nogal de neiging om te gaan zitten en te weigeren in de deur! De Tech Cie wist wel wat te doen die 4 dagen, 120 valschermen moesten er per dag geplooid worden. Gelukkig had de Tech Cie genoeg reserves mee, bijna elke drop was er een opening van een reserve! Ik denk dat de ODZ (Rik Schoeters) nog nooit zoveel RID´s gemaakt heeft in zo´n korte periode. Al bij al zijn deze 4 dagen zeer snel voorbij gegaan.

A 09.00 hrs précise, le C 130 atterrit sur Cana, et avec Runing engines, nous embarquons et droppons le brevet. Ce jour la, le brevet doit effectuer deux sauts, soit 240 ouvertures. Comme tout le monde le sait, c’est un peu spécial de dropper des Africains. Ces gens doivent être un peu plus guidé dans la porte, car ça leur arrive de s’asseoir dans la porte ou de vouloir refuser. Quand à la Cie Techn elle savait quoi faire durant ces quatres jours, 120 parachutes devaient être pliés chaque jour. Heureusement que la Cie Technique avait prévu des réserves en suffisance, car lors de chaque drop, au moins une ouverture réserve était faite. Je pense que l’ODZ (Rik Schoeters) n’avait encore jamais fait autant de RID sur une si courte période. Les quatres jours de drop ont très vite passés.

19 Apr 07 Zesde en laatste sprong voor de Beninezen. Na de laatste drop OA mochten de despatchers ( Luc, Koen,Tanguy en Harry) een HAHO uitvoeren boven Cana. Een onbeschrijfelijk zicht om zo boven Benin op 10 000 Ft te hangen. Het DOP lag op 5 Km van de cibel en helaas was dit voor ons ook de laatste sprong!

19 Avr 07 Sixième et dernier saut pour les Béninois. Après le dernier largage OA, les despatchers (Luc, Koen, Tanguy et Harry) ont effectué un saut HAHO au dessus de Cana. Une visibilité indescriptible pendu à 10 000 Ft au-dessus du Bénin. L’exit se trouvait à 5 km de la cible et se fût malheureusement pour nous, le dernier saut !

HAHO op Cana / HAHO sur Cana

Vliegveld Cana Aérodrome de Cana

In de namiddag was het brevetuitreiking en parade. Speciaal voor deze gelegenheid was er nog een drop OA en OR georganiseerd tijdens de parade. De recyclage ( drop OA) kreeg deze eer en Staq, Jo, George en de OES mochten een demosprong OR uitvoeren ( Staq en Jo zonder vlag, George en de OES met vlag). Bijna hadden we een politiek incident; wanneer de OES zijn Beninese vlag liet zakken, zakte de vlag iets meer dan gepland. Anders gezegd de vlag scheurde ,vertrok in freedrop en kwakte met een harde slag tegen de grond. Alleen de Belgische vlag landde op een veilige manier. Nutteloos om te vermelden dat het gezicht van de OES geld waard was bij de landing, alle ogen waren op hem gericht! En zo eindigde de ´Afrika Saga` voor ons.

L'après-midi, ce fût la remise des brevets et la parade. Pour cette occasion, il y eu encore un drop OA et OR organisé spécialement durant la parade. Le recyclage (dropOA) a eu cet honneur, ensuite Staq, Jo, Georges et l'OES a pu effectuer saut de Démo OR (Staq et Jo sans drapeau, George et l'OES avec le drapeau). Nous avons presque eu un incident politique ; quand l'OES a laissé descendre son drapeau Béninois, le drapeau est descendu plus bas que prévu. Autrement dit, le drapeau s’est déchiré et est parti en freedrop et il a touché durement le sol. Le drapeau belge quand a lui, est atterri d'une façon normale. Autant vous dire que le visage de l’OES valait la peine d’être vu, tous les yeux étaient fixés sur lui !!!! Et c’est ainsi que se termina notre « Saga Afrika »

20 Apr 07 Terugkeer naar Cotonou in colonne met de voertuigen.

20 Avr 07 Le retour vers Cotonou en colonne avec les véhicules.

21 Apr 07 In afwachting op onze terugvlucht naar EBBR konden we het echt niet laten om toch onze laatste uren door te brengen aan het zwembad in het Marina Hotel ( op 1 Km van ons hotel). Laat op de avond ( 2230 Hr ) steeg het vliegtuig op richting Brussel en deze keer zonder tussenlanding. Rond 0630 Hr ´s morgens zijn we dan uiteindelijk geland in Brussel.

21 Avr 07 Dans l'attente de notre vol retour vers EBMB, nous avons encore pu passer les dernières heures de notre séjour à la piscine du Marina Hôtel (à 1 km de notre hôtel). Le soir (2230 Hrs), l’avion prît la direction de Bruxelles et cette fois sans escale. Autour 0630 Hrs le matin, nous avons finalement atterri à Bruxelles.

Zwembad aan Mar

Kustlijn in Cotonou - la côte à Cotonou

Hôtel Marina

Harry van Laer Despatcher

JE SUIS DIEU…

Puzzelplezier 1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

HORIZONTAAL : 1. Benaming DZ 2. Blijft in A/C hangen 3. Landingszone voor Heli – Punt om op te lijnen – Automatisch openingssysteem 4. Hoge opening valscherm – Afzetpunt voor Heli 5. Functioneert niet meer – Relatief – Precisie 6. Licht vliegtuigje 7. Geen energie – Achterste deel C-130 8. Oud sexboekje – Standaard procedure 9. Cumulonimbus – Sprong zal plaats vinden 10.Vliegveld Zutendaal - Verantwoordelijke DZ VERTIKAAL : 1. Cargo valscherm 2. Timings op sprongprogramma 3. OA valscherm – Handleiding – Snowdrop 4. Paspoort – Blowing 5. Verantwoordelijk voor zuurstofsysteem 6. Platform - Baas 7. Luchtafweer – Luchthaven van vertrek 8. Valscherm OA – Publiciteit 9. Ongevallenrapport – Offr op de grond 10.Infiltratie met valscherm - Nimbostratus

HORIZONTAL : 1. La dénomination d’une DZ 2. Reste pendue à l’ A/C 3. Zone d’atterrissage pour Heli –Point pour alignement– Système d’ouverture automatique 4. Ouverture haute des parachutes – point d’ atterissage pour Heli 5. Ne fonctionne plus – Relatif – Précision 6. Petit avion léger 7. Pas d'énergie –partie arrière du C-130 8. Vieux livre de sexe – la procédure standard 9. Cumulonimbus – Saut prendra place 10L'aéroport de Zutendaal – responsable DZ VERTICAL : 1. Parachute Cargo 2. Le timing sur un programme de saut 3. Parachute automatique – manuel – Snowdrop 4. Le passeport – Blowing 5. Responsable du matériel oxygène 6. La plate-forme - le patron 7. La défense aérienne – Aérodrome de départ 8. Parachute OA – publicité 9. rapport d’accident – Offr au sol 10. Infiltration avec parachute- Nimbostratus