Brabantse ambulances naar de Filipijnen Na een periode van ongeveer vijf jaar zijn onze ambulances aan vervanging toe. Maar we geven de auto’s daarna graag een tweede leven; per slot van rekening functioneren ze nog prima. Alweer vier jaar geleden schonk de RAV twee ambulances van het type Chevrolet aan de gemeente Zundert. Via een goed doel van de gemeente zouden deze auto’s naar Indonesië gaan. Helaas werd de invoer door het ontvangende land geblokkeerd. Resultaat: de ambulances stonden klaar voor vertrek in een container maar verlieten de haven maar niet. Daarop besloot de RAV uiteindelijk om de auto’s terug te halen en hiervoor een nieuwe eindbestemming te zoeken. Paul Oprinsen is getrouwd met een Filipijnse. Jaarlijks gaan zij op familiebezoek in Cebu. Dan bezoekt Paul ook altijd de plaatselijke ambulancedienst ERUF. Hierdoor is een goede band ontstaan; de medewerkers van ERUF zijn altijd erg geïnteresseerd in hoe de ambulancezorg in Nederland werkt. Tijdens die bezoeken controleert hij ook altijd even de aanwezige materialen. Zo ontdekte hij dat ERUF een grote behoefte had aan medisch materiaal, maar zeker ook aan nieuwe ambulances. Hun wagenpark bestond namelijk uit Toyotabusjes met daarin gemonteerd een bankje. Niet echt een veilige en hygiënische omgeving voor de patiënt… Daarop besloot de RAV de twee ambulances te schenken aan ERUF. In juni 2014 werden de ambulances in de Rotterdamse haven ingescheept. Het was een precisiewerkje om de auto’s in de container van 40 voet te krijgen. Rondom bleven maar enkele decimeters over; de zwaailichten werden hiervoor zelfs van het dak gehaald. Verder waren de ambulances en de container helemaal volgepakt met medische materialen, zoals verbandmaterialen, infusen, uitzuigapparatuur en brancards, maar ook met batterijen en ambulancekleding. De RAV en een aantal van onze ketenpartners schonken deze materialen.
Verscheping in de haven Paul Oprinsen vertrok op 10 september samen met Ad Ockeloen naar Cebu om de ambulances op te vangen die op 18 augustus in de haven waren aangekomen. Helaas waren de ambulances nog niet vrijgegeven door de douane omdat zij niet geloofden dat dit een gift was aan de plaatselijke
ambulancedienst. De RAV had de waarde van de Chevrolets bewust laag gehouden om te voorkomen dat ERUF hoge invoerrechten moest betalen. Pas na veel praten volgde een week later alsnog groen licht voor het vrijgeven van de ambulances. Magazijn opzetten In de tussentijd zaten Paul en Ad echter niet stil. Paul: “Wij hebben na aankomst alvast een start gemaakt met het opzetten van een magazijn bij ERUF. Alles stond daar door elkaar en was nog ingepakt in kartonnen dozen. Dat was natuurlijk best een beetje een moeilijke situatie. De ambulances waren er nog niet eens, dus wat komen die Hollanders hier dan doen? Maar we wilden toch heel graag aan de gang! Langzamerhand werden de contouren van het nieuwe magazijn zichtbaar. Alle materialen werden gesorteerd in kratten. Steeds meer mensen kwamen ons helpen. Eerst met een of twee man, later stonden ineens 20 mensen staan klaar om ons te helpen. Ze pakten soms spullen uit die ze nooit gezien hadden. We hebben dus veel tekst en uitleg gegeven over het gebruik. De meeste spullen worden daar summier gebruikt, terwijl er vaak veel meer mogelijk is. Ze kennen het niet, dus gebruiken ze het niet; eigenlijk heel logisch. Goede uitleg is daarom essentieel. Het preshospitale traject werkt op de Filipijnen ook heel anders dan in Nederland. Als je daar als patiënt aankomt bij de eerste hulp van het ziekenhuis moet je betalen. En geen geld betekent eenvoudigweg geen zorg.”
Het magazijn Uitleg over de ambulances En toen kwamen eindelijk de ambulances aan. Ad vertelt hierover: “Tot onze verbazing stonden de containers nog op een trailer van een meter hoog. Het was op zijn zachtst gezegd een uitdaging om de ambulances er heelhuids uit te krijgen. We regelden een takelwagen maar deze was te laag voor de container, dus werd deze opgehoogd met rijplaten. De helling was heel stijl waardoor het een flinke klus was om de ambulance eraf te rijden. De tweede auto hebben we er toch maar op balken afgereden. Daarna konden we beginnen met het opbouwen en inrichten van de ambulances. Deze waren namelijk kaal verscheept. Met nieuwe materialen en materialen uit de oude ambulances zijn de auto’s weer opgebouwd. En dat in de volle zon bij een temperatuur van 30-35 graden met een hele hoge luchtvochtigheid… Er stonden continue een paar mensen om ons heen om te zien wat we aan het doen waren. Ze wilden dit ook meteen nadoen. Bijzonder om te zien hoe leergierig men is en open staat voor informatie. De Lifepak 12 monitors en zuurstofflessen stonden voorheen los in de ambulance, een gevaarlijke situatie. Deze hebben we ingebouwd en meteen de werking laten zien. Dit gold ook voor de brancards, bijvoorbeeld dat je er
een stoel van kunt maken. En natuurlijk gaven we volop uitleg over alle knopjes op het dashboard. De ambulancemedewerkers waren heel blij met de drietonige sirene. De Toyota’s hebben gillende sirenes, net als alle andere ambulancediensten. Door de drietoon is het verschil nu goed te horen. Ook de koffers kregen een vaste plek. Deze worden daar gewoon gebruikt, ook als ze kapot zijn. Ze zijn ook heel trots om onze oude kleding te mogen dragen. Hierdoor besef je je continu: “Wat zijn we eigenlijk verwend in Nederland”. Het zet je echt met beide benen op de grond.” Een flinke klus om de ambulances te lossen
Bezoek aan andere gezondheidsinstellingen Paul: “Tijdens ons verblijf bezochten we ook health centers en het Vicente Sottoziekenhuis. We hebben vooraf nagevraagd wat daar nodig was. Onze oud-collega Corine van den Hout heeft er twee maanden gewerkt op vrijwillige basis. Zij had veel kennis over de behoeften daar. De benodigde materialen brachten we vervolgens langs. Zo kreeg onder andere een kraambed van het Tweesteden ziekenhuis een nieuwe bestemming. In de health centers zijn verschillende soorten zorg te vinden zoals kraamzorg, een tandarts en een dokter. Mensen die medische hulp niet kunnen betalen, kloppen daar aan. Het is echt voor de allerarmsten. De health centers doen goed werken: zo verzorgen zij daar - via campagnes - inentingen voor kinderen. Maar als je een spuit nodig hebt, moet je die zelf kopen! Dit geldt ook voor medicijnen, al dient de arts ze toe. De spuiten gedoneerd door de GGD vonden dan ook gretig aftrek, net als kinderparacetamol. De overheid heeft een budget om 400 mensen te helpen, maar in het ziekenhuis verblijven nu 1200 patiënten. Dit komt door de aardbeving veroorzaakt door de tyfoon in Tacloban eind vorig 2013. Je moet ook voor je eigen eten zorgen in het ziekenhuis. En soms liggen mensen met drie of vier tegelijk overdwars in één bed. Schokkend om te zien.” Voor hun vertrek naar Cebu, namen Ad en zijn collega Johan van de Werf afscheid van de rijdienst op hun vertrouwde post in Waalwijk. Als afscheidscadeau wilden zij graag een schenking voor Cebu. Ad vertelt trots: “We haalden een prachtig bedrag van 500 euro op! Daarmee hebben we via het health center zo’n 160 gezinnen kunnen voorzien van rijst, sardines, noedels en een stuk zeep. Er was een oude man die al vijf uur zat te wachten om zijn pakket in ontvangst te kunnen nemen.
Men ging heel secuur met de registratie en uitgifte om: ieder gezin kreeg een bonnetje met RAVlogo in ruil voor een voedselpakket.”
Een hartverwarmend bedankje Feedingprojecten voor de allerarmsten Paul en Ad zijn via het health center ook naar een Feedingproject voor straatkinderen geweest. De armste kinderen krijgen daar een goede maaltijd en iets te drinken. Paul stuurt hen regelmatig cadeautjes, want zij hebben eenvoudig weg NIETS. Paul: “Normaal kom je deze wijken niet in. Zij noemen het ‘squatter areas’. Die kunnen overal op elk moment ontstaan en verdwijnen. Je ziet er veel ellende in hutjes met betonnen vloeren. Er zijn geen bedden; vreemd genoeg vaak wel een koelkast. We hebben ter plekke geholpen met het uitdelen van eten aan ongeveer 100 kinderen en hun ouders. Ook weer met een bonnetje kregen zij een cadeautje. Je ziet kinderen wegrennen met eten en snel weer terugkomen. Ook hebben we onze RAV-ballonnen uitgedeeld. Zo vertederend, een moeder probeerde snel een opgeblazen ballon in haar tas te stoppen. Je moet daar namelijk alles kopen. Een openbaring voor ons wat er in Nederland gewoon gratis wordt weggegeven. Wat ook zo bijzonder is, is dat mensen leven onder erbarmelijke omstandigheden en tóch nog vrolijk zijn. Wat mensen hebben, geven ze ook weer weg als dat moet. Ad kreeg uit dankbaarheid een armbandje van een vrouw.”
Feedingproject Hard werken, maar ook veel gezelligheid Onze partners in Cebu waren heel dankbaar voor de spullen uit Nederland. Men is er erg gastvrij, soms voelt het voor ons Nederlanders zelfs een beetje ongemakkelijk. Eten en drinken, het kan
letterlijk niet op. Je wilt ze ook niet voor het hoofd stoten met je hulp die je aanbiedt. Belangrijk is dat je respect hebt voor hun manier van werken en accepteert hoe de mensen zijn. Twee zondagen zijn we uitgenodigd voor een uitstapje. We hebben gesnorkeld en met haaien gezwommen. Dit soort uitnodigingen kwam spontaan, zelfs al voordat de ambulances er waren. We sliepen tijdens ons verblijf in een hotel. De eerste dag pakten we een taxi naar ERUF maar men stond erop ons de rest van de tijd op te halen en weer thuis te brengen. Ook hebben we gegeten met de Raad van Bestuur van ERUF. Zij zijn ‘s avonds laat nog naar de ambulancedienst gereden om de nieuwe ambulances te bekijken. Zij wisten echt niet wat zij zich ervan moesten voorstellen. Het ongeloof en de dankbaarheid waren groot, heel mooi om te zien. We zijn ook nog uitgenodigd door de burgemeester van Mandaue city. Heel bijzonder, want zijn vader was de oprichter van ERUF in Cebu. Hij heeft concrete plannen om een nieuwe opkomstpost en scholingslocatie in Mandaue city in te richten, maar de financiering hiervoor is nog niet rond. Wij gaven op onze beurt uitleg over hoe de ambulancesector in Nederland is geregeld. De hulp gaat verder… Naar aanleiding van deze bezoeken heeft de RAV Brabant Midden-West-Noord besloten om contact te houden met de verschillende instanties. Paul: “Maar we moeten dan wel keuzes maken. Je kunt gewoonweg niet iedereen helpen. Daarvoor zijn de behoeften te groot. De kraamkliniek heeft bijvoorbeeld dringend behoefte aan een echoapparaat. Het is heel belangrijk dat het apparaat er komt. Twijfel men daar namelijk aan de ligging van het kind, dan kiest de arts meteen voor een keizersnede, met alle risico’s van dien. En als je in de krottenwijken die kinderen ’s avonds op straat ziet lopen, zonder kleren aan, dan zou je ze allemaal willen helpen. Gelukkig zijn er dus verschillende projecten; hiermee help je veel mensen in een keer en er is continuïteit in die hulp.” Ad: “We zijn tweeëneenhalve week in Cebu geweest. Op 26 september vertrokken we weer naar Nederland, heel veel ervaringen rijker. We vonden het erg jammer dat de ambulances een week te laat waren, er was nog zoveel te doen. We hadden bijvoorbeeld gepland om de andere ambulances onder handen te nemen. Regelmatig werd ons ook gevraagd of we niet twee weken langer konden blijven. De nieuwe ambulances zijn wel helemaal ingericht en klaar voor gebruik. Tijdens ons verblijf lukte het helaas niet meer om de auto’s op kenteken te zetten. Natuurlijk hebben we ze wel bestickerd: Donated by RAV Brabant Midden-West-Noord!
Er zijn concrete plannen om in 2015 weer terug te gaan naar Cebu. Hulp is er namelijk altijd welkom. Op de laatste dag ging bijvoorbeeld de ambulanceboot kapot, die wordt gebruikt voor hulpverlening op water of voor ondersteuning van de duikploeg. Deze hadden we graag gerepareerd!” Paul: “We willen tenslotte via deze weg onze grote dankbaarheid uitspreken aan alle bedrijven die een schenking hebben gedaan aan ambulancedienst ERUF, de gezondheidscentra en de inwoners van Cebu. Dat ERUF hier heel erg blij mee was, lees je in de bedankbrief.”
