'Very much on you Blagovest na wereldomzeiling even terug in Nederland
10
foto’s Andrey Fomintsev tekst: Ruud Kattenberg
I like...'
11
Ik hoef geen seconde na te denken. is de Russische catamaran die in de herfst van 2002 wekenlang achter het Amsterdamse Centraal Station lag. Niet meer dan een paar honderd meter van het redactielokaal waar ik toen werkte. De kennismaking met de negenkoppige bemanning was er een vol verbazing. De boot bleek het product van een jarenlang bouwproject in een land waar weinig te koop was. En al helemaal geen materiaal voor een zestien meter lange catamaran. De Droom bleek echter sterker dan de combinatie van geld- en materiaalgebrek. De bouwers lazen de weinige boeken en tijdschriften over zeilen die ze konden vinden allemaal vijf keer, maakten een tekening, tikten een partij afvalschroot van de wapenindustrie op de kop en gingen aan de gang. Zonder enige twijfel werd daardoor de eerste boot die van het peperdure en schaarse metaal titanium werd gebouwd.
Zigzagkoers We raken bevriend met de bonte verzameling academici en artiesten. We drinken thee met ingedikte melk, delen lange verhalen met niet meer dan 25 Engelse woorden en vinden soms oplossingen voor de altijd aanwezige geld- en visumproblemen. Avondenlang buigen we ons over de zeekaarten. Want is niet alleen naar Amsterdam gezeild, maar ook begonnen aan de reis om de wereld waar het allemaal om begonnen is. Verbaasd kijk ik naar de voorgenomen route. De koerslijn zigzagt over de wereldkaart. In de twee jaar dat de reis om financiële redenen kan duren, mag geen plek op aarde onbezocht blijven. Het lukt het me nauwelijks om ze van de onhaalbaarheid van dat plan te overtuigen. Zelfs de meest basale informatie over wind, stromingen, seizoenen en orkanen ontbreekt. Pas op de dag dat Sinterklaas het IJ opstoomt, vertrekken ze. Veel te laat in het seizoen om nog de Golf van Biskaje over te steken. Maar dat probleem lost zichzelf op als ze in Engeland stranden met een kapotte keerkoppeling.
12
foto’s Andrey Fomintsev tekst: Ruud Kattenberg
13
Verhaspelde berichten Af en toe horen we nog eens iets van ze. Het e-mail systeem dat we hebben achtergelaten functioneert prima, maar de berichten worden door een Russisch vertaalprogramma tot totaal onbegrijpelijk Engels verhaspeld. Dat een van die kromme passages ooit de titel van een artikel in zou worden, kon toen nog niemand vermoeden. Makkelijker te interpreteren zijn de berichten van zeilers onderweg. De catamaran blijft zelden lang onopgemerkt. Zo meldt iemand ons ze op de Canarische Eilanden te hebben gezien: “Met een kippenhok op het achterdek...” De geplande twee jaar zijn dan allang verstreken.
Samen verder Precies vijf jaar nadat ik afscheid van ze nam, spring ik in IJmuiden . Van het negental zijn alleen Anna opnieuw aan dek van de en Andrey nog aan boord. De oorspronkelijke bemanning is in Colombia uit elkaar gegaan. Andrey is er weinig spraakzaam over, maar duidelijk is dat de voortdurende strijd om het hoofd boven water te houden, zijn tol heeft geëist. Voor de initiatiefnemer en eigenaar van de boot stond dat het voortzetten van zijn gedroomde wereldomzeiling geen ogenblik in de weg. Sinds het Panamakanaal zeilt Andrey de boot samen met Anna en scheepskat Mischa.
Ondanks de personele veranderingen is ook veel hetzelfde gebleven. Al snel blijkt dat het: ' ' een bondige samenvatting is voor: ‘we zijn zojuist het land uitgezet’. De marechaussee wil dat de boot nog diezelfde avond weer op volle zee is. Hun visa voor de EU zijn verlopen en omdat Frankrijk de in het Europese registratiesysteem als ongewenst heeft bestempeld, kan zelfs de meest vriendelijk Nederlandse ambtenaar daar niet veel meer aan veranderen. Gelukkig is niemand onredelijk als ik aanvoer dat er voor vertrek nog een serieus technisch probleem moet worden opgelost. De keiharde deadline verandert in een stilzwijgend gedogen. Weer terug aan boord kost het me moeite om Andrey ervan te overtuigen dat zijn motor toch echt niet in orde is.
14
foto’s Andrey Fomintsev tekst: Ruud Kattenberg
15
16
foto en tekst: Ruud Kattenberg
Verhalen Slechts 24 uur later vertrekken ze. Hun schema wordt niet alleen bepaald door het de eerste najaarsstormen en de dreigende winter in hun thuishaven Sint Petersburg, maar ook door Anna's naderende bevalling. Een dag lang hebben we bijgepraat, gebogen over diezelfde kaart als toen, maar nu met een echte koerslijn en geïllustreerd met foto's van exotische bestemmingen. Afrika, Carieb, Galapagos, Marquesas, Indonesië, de Indische Oceaan, het Suezkanaal... Hun onwetendheid van toen is ingeruild door enthousiaste verhalen over prachtige plekken en interessante ontmoetingen. Opmerkelijk genoeg ontbreken de gebruikelijke anekdotes over ongemak en pech volledig.
Zonder kaarten “Maar hebben jullie dan helemaal geen problemen gehad met de boot,” dring ik aan. Andrey kan het zich eigenlijk niet herinneren. Of toch. “Misschien die keer toen we Aruba aanliepen en het toplager van de bezaan brak. Even dreigden we de draaimast te verliezen. Ik moest toen op volle zee naar boven om het te lassen. Op een paar passerende jachten zaten de opvarenden wel wat raar te kijken.” “En oh ja,” bedenkt hij zich: “toen de computer het ergens ten noorden van Australië begaf, was dat ook wel ongemakkelijk. Daardoor hadden we geen zeekaarten meer tot we het in Maleisië konden laten repareren.” De hele Indonesische archipel zonder kaarten? Ik kan het bijna niet geloven. “Ja, maar we hadden ook dat boek nog wat we van jullie hadden gekregen. Daar staan ook kaartjes in hoor...” Lachend wijst hij op de beduimelde kaft van Jimmy Cornell's .
Rijk Bij het afscheid wil Andrey nog weten hoe het toch met mijn eigen plannen voor een volgende reis staat. Zonder nadenken vervang ik mijn standaardantwoord voor het internationale gebaar met duim en wijsvinger. Het duurt maar even voor de pijnlijkheid van dat argument tot me door dringt. Maar Andrey glimlacht begripvol. Misschien wel omdat hij zich de rijkste man op aarde voelt. En wat mij betreft is dat volkomen terecht...
17
