Bezoek op dinsdag 5 en donderdag 7 juli 2011. (de maat nemen van gehandicapten in het kader van het Wheelchairproject). Inleiding: De NVTHC steunt het wheelchairproject. In dat verband is er op 5 juli jl. een bezoek gebracht aan een zestal mensen in het buitengebied van Hua Hin. De bedoeling van dit bezoek was het opnemen van de woonsituatie (kunnen de mensen de voorziening niet zelf betalen?), vaststellen waaraan behoefte is en zo nodig het nemen van de maten van de patient. Het team bestond uit twee physiotherapeuten van het Hua Hin Hospital t.w. Khun Naam en Khun Joy, een vertegenwoordiger van het Wheelchairproject Vincent en ondergetekende. Hieronder een impressie in woord en beeld van het bezoek. Het is opvallend dat veel van deze hulpbehoevende mensen door de familie, buren en/of dorpsgenoten worden bijgestaan. De sociale cohesie is hier in Thailand erg groot. Ook is het opvallend hoe de mensen met hun lichamelijke handicap omgaan. Ze accepteren gewoon hun handicap en hun woonsituatie. Daar kun je niet anders dan bewondering voor hebben. Ook bewonderenswaardiig is hoe huis- en dorpsgenoten omgaan met de minder bedeelde huisgenoot. Alsof het normaal is!!
De eerste patient: Een 74-jarige ernstig zieke man heeft een hersenbloeding gehad en daarbij ook nog tuberculoze en asma. Heeft hulp nodig bijhet ademen. Ligt voortdurend op bed, heeft dringend een rolstoel nodig om toch een beetje uit het sociaal isolement te komen. Woont erg afgelegen, maar wel binnen de bekende Thaise sociale omgeving.
De tweede patient: Man 60 jaar oud, kan niet lopen, woont alleen, heeft weliswaar een rolstoel maar wil graag een toiletstoel. Hij kan de trap naar zijn huis niet af, waardoor hij de rolstoel alleen binnen kan gebruiken. In het huis is geen elektriciteit (en dus ook geen radio een TV) en stromend water. De man is afhankelijk van het opgevangen regenwater. Niemand zorgt voor zijn eten. De vertegenwoordigers van het Hua Hin Hospital zullen ervoor zorgen (via de welfare instanties) dat de man voedsel krijgt. Eigenlijk zou deze man een rolstoelvriendelijk ‘oprit’ nodig hebben, waardoor hij er weer een beetje op uit kan.
De derde patient: Een veertig jarige is vanaf de borst verlemd. Hij is in het bezit van een rolstoel, maar die is erg gammel (de hulpsteunen aan de wielen wiebelen de remmen doen het niet en de voorwieltjes zijn hard aan vervanging toe. Door de kracht in zijn armen kan hij zichzelf in bed helpen. De voorziening die deze man graag zou willen is een toiletstoel zodat hij zonder hulp kan toiletteren. Een hoge toiletpot met handsteunen kan ook, maar die voorziening heeft het Wheelchairproject niet. Gelukkig woont deze man niet alleen. Zijn droom is een rolstoelfiets, zodat hij er zelfstandig op uit kan.
De 4e patient: Een ongeveer veertig jarige vrouw die als gevolg van een ziekte bedlegerig is geworden. Zij heeft een rolstoel maar kan (en mag) daar niet mee douchen. Zij wil graag een douchestoel, zodat ze eens lekker van een douche kan genieten. Er is een doucheruimte aanwezig die goed bereikbaar is met een rolstoel en tevens een douchestoel kan herbergen Zij kan niet zelf ouchen en wil dan ook graag een douchestoel.
De 5e patient: Een vrouw ligt in een bamboohut op haar buik op een houten ondergrond, waarin een gat is gemaakt voor het doen van haar behoefte. Ze woont alleen en maakt liggend het eten klaar. Zou dolgraag twee eenpersoonsmatrassen willen hebben zodat ze daarop wat zachter ligt en daarmee de spieren niet verstrakken . Ze woont alleen. De twee matrassen worden zodanig neergelegd dat er een ruimte tussen ontstaat voor haar ontlasting. De stichting Wheechairproject levert echter geen matrassen. Mocht daarom iemand twee eenpersoonsmatrassen over hebben meld dit dan even aan ondergetekende. U zal het moeizame leven van de vrouw wat verlichitng geven. Het is toch geweldig dat deze vrouw ondanks haar grote lichamelijke handicap zo zelfstandig is.
De 6e patient: Een 80 jarige blinde vrouw die van haar zoon eten en drinken krijgt. Kan niet lopen, wast zich in de deuringang. Zij hoeft echter niets meer. Ze zegt: dat alle familie, buren en vrienden om haar heen vallen weg. Tijdens ons bezoek aan de 5e patient werden w ij spontaan naar haar toe gebracht door een bezorgde buurtgenote.
Donderdag 7 juli zijn nog eens 4 gehandicapten bezocht: 1 in Cha-am, 1 in Hua Hin hospital, 1 in Hua Hin center en slot 1 in Pranburi. Hieronder het verslag daarvan.
De 7e patient: Deze 26 jarige man ligt op de 5e etage van het Hua Hin ziekenhuis.Vanaf de borst is hij verlamt en ook zijn armen zijn enigszins verzwakt.
De behoefte van deze man is een rolstoel met hoofdsteun (hij heeft ook een nek-brace om). Zijn vrouw verzorgt hem. Door de vertegenwoordiger van het Wheelchairproject worden de maten opgenomen (ivm de breedte van de
rolstoel, de diepte van de zittingen en de hoogte van de voetsteunen. Ook werd hem gewezen op het verkrijgen van een maandelijks bedrag ad 500 Baht van overheidswege. Zijn vrouw heeft een duidelijke schets gemaakt van hun woonadres (nabij resort Springfield).
De 8e patient: Betreft een oudere dame die eveneens in het Hua Hin Hospital ligt. Zij beschikte over een rolstoel die haar man (inmiddels overleden) heeft nagelaten. De rolstoel is echter totaal niet geschikt voor haar. Daarbij komt nog dat deze vrouw op een 1e klas kamer ligt met TV, Airco en slaapplaats voor een bezoeker. Verondersteld mag worden dat de familie over voldoende middelen beschikt om zelf een rolstoel aan te schaffen. Maar............ de vertegenwoordiger van het Wheelchairproject zag heel snel een deal: de vrouw een passende maar ook eenvoudige rolstoel en haar meer complexere rolstoel voor de jongeman (patient 7). Zo gezegd, zo gedaan. Een win-win situatie voor alle betrokkenen.
De 9e patient: Gelet op de moeilijkheden om het juiste adres te vinden en ook om te kijken of de patienten thuis zijn, wordt voordat we vetrokken richting Cha-am, waar deze patiente woont, vergeefs contact met haar gezocht, zodat besloten moest worden haar dit keer niet te bezoeken.
De 10e patient: Een voormalige huishoudster woonachtig in de omgeving van Market Village in Hua Hin De bejaarde vrouw ligt in een kleine kamer van 3 x 2,2 m2. Zeg maar in een ‘maiden’kamertje.
De vrouw heeft een rolstoel nodig. De maten worden genomen, de gegevens genoteerd en er wordt verteld dat eind augustus teruggekomen wordt met als het even kan een passende rolstoel.
De 11e patient:
Dit is een 13 jarige jongeman, die geestelijk en lichamelijk (o.a. spatisch) gehandicapt is. Hij worrt verzorgd door zijn vader en moeder. Om o.a. de bloedsomloop te stimuleren zetten zijn ouders hem regelmatig overeind tegen een houten bord in een soort harnas.
. De jongen beschikt wel over een rolstoel, maar die is volkomen ongeschikt. Hij heeft een rolstoel nodig waarin hij meer safe zit (smaller, hoofdsteun en een soort veiligheidsgordels gelet op zijn ongecontroleerde bewegingen . Naarmate hij groter wordt zal ook de verzorging zwaarder worden.
Slotconclusie: Na het afleggen van deze bezoeken kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat de donatie van de NVTHC heel goed terecht komt op de plekken waar die het hardst nodig is. De werkwijze van de stichting schept vertrouwen en er blijft geen geld aan de befaamde strijkstok hangen. Elke Bath wordt goed besteed. Geen mens blijft onberoerd bij het zien van zoveel hulpbehoevenden. En dan heb ik het over ECHTE hulpbehoevenden. Hulpbehoevend zijn is 1, maar hulpbehoevend zijn in een land als Thailand is een heel andere zaak. Vergelijking met Nederland gaat totaal niet op. Bij de gemeente waar ik heb gewerkt, heb ik de Wet Voorzieningen Gehandicapten(heet nu wel anders) uitgewerkt. Naast hulpmiddelen (handbewogen en electrische rolstoelen, hogere toiletpotten met muursteunen, douchzitjes, rollators en dergelijk kunnen mensen met een handicap ook vervoerskosten vergoed krijgen, maar ook worden de kosten van het aanpassen van de woning door de overheid vergoed. In bepaalde omstandigheden worden zelfs sportroelstoelen verstrekt. Alles met de gedachte de gehandicapte mens zoveel en zolang mogelijk zelfstandig in de eigen omgeving te kunnen laten zijn. Dan is het in Thailand totaal anders. Dit soort sociale voorzieningen staan nog in de kinderschoenen en zullen nog verder ontikkeld (moeten) worden. Daar is tijd mee gemoeid en in die tijd is het goed dat er particuliere initiatieven zijn als die van de Koninklijke Organisatie van het Wheelchairproject. Uiteraard kan een ieder die iets meer wil doen dan via het lidmaatschap van onze vereniging, dat doen. Mocht u daar meer van willen weten, neemt u dan even contact op met ondergetekende. Eind augustus zullen de voorzieningen bij de mensen thuis bezorgd worden. Ook van die gebeurtenis zal ondergetekende aan u verslag doen. Het voorlopig slot tot nu toe is: de donatie van de NVTHC is heel goed terecht gekomen! De secretaris van de NVTHC, Rob Piers Emailades:
[email protected]
