Autovaccinatie - Home

Autovaccinatie - Home Gewrichtsontsteking (reuma in al zijn vormen), eczeem, psoriasis, artritis psoriatica, allergie, multiple sclerose, reumatische artritis, chronische Q-koorts, chronische ziekte van Lyme, de ziekte van Crohn, colitis ulcerosa, ziekte van Besnier Boeck (sarcoïdosis), om er maar een paar te noemen, het zijn stuk voor stuk ernstige, chronische ziekten die op het oog niets met elkaar te maken hebben en ook heel verschillend worden behandeld. Toch berusten ze allemaal op hetzelfde probleem: het immuunsysteem vernietigt de lichaamseigen weefsels en organen. Dat heet auto-immuniteit en daarom noemt men die ziekten: auto-immuunziekten. Autovaccinatie bestaat in Duitsland al meer dan 100 jaar en wordt o.a. toegepast bij aandoeningen die niet met antibiotica zijn te genezen. Het autovaccin wordt bereid uit lichaamseigen ontstekingsstoffen van de patiënt zelf. In Duitsland is autovaccinatie reguliere geneeskunde. Voor meer informatie kijkt u op www.autovaccine.de. Net als de Duitse methode heeft de op deze site beschreven autovaccinatie het doel om het immuunsysteem effectiever te maken. Bij auto-immuniteit zitten de ziekteverwekkers echter in de bloedcellen en daarom wordt het eigen bloed van de patiënt gebruikt om het autovaccin te produceren. Hiermee worden de in het lichaam achtergebleven restanten van doorgemaakte infecties opgeruimd en is genezing van de chronische ziekte in principe mogelijk. Met de gebruikelijke behandelingen kunnen de ziekteverschijnselen worden onderdrukt, maar meer niet. Deze nieuwe, maar in Nederland nog niet algemeen erkende methode, wordt uitgelegd aan de hand van historische en hedendaagse medische ontdekkingen, ervaringen en resultaten. Autovaccinatie is een behandeling zonder medicijnen. De kans op ongewenste bijwerkingen is daardoor minimaal. Bovendien zijn de kosten daardoor laag. Ik raad u aan alle hoofdstukken (zie het menu boven en rechts) goed door te nemen. U kunt dan bepalen of autovaccinatie in uw situatie in aanmerking zou kunnen komen. Na een gesprek met u, telefonisch en zo nodig in de praktijk, kan u tenslotte uw eigen conclusies te trekken. Beltrum, Nederland. L. Kunst, Arts.

c. 2012 – 2015 L. Kunst, arts. e-mail: [email protected]

pg. 1 van 37

Samenvatting autovaccinatie Bacteriële infecties die zijn genezen, laten sporen achter in ons lichaam. Het lichaam vergeet namelijk niets. Dat heeft voor- en nadelen. Voordelen: Ons immuunsysteem heeft een geheugen waarin de kenmerken zijn opgeslagen van kwaadaardige bacteriën die ons in het verleden ziek hebben gemaakt. Zodra die bacteriën opnieuw binnendringen, worden ze door het immuunsysteem met antistoffen direct onschadelijk gemaakt en worden we niet ziek. Dat heet immuniteit. Nadelen: Diverse bacteriën weten te ontsnappen aan het immuunsysteem. Zij kapselen zich in, dringen de cellen van het immuunsysteem binnen en ontregelen het immuunsysteem heel geleidelijk. Ons immuunsysteem kan daardoor op den duur geen onderscheid meer maken tussen vriend en vijand en begint de eigen lichaamscellen aan te vallen. Zo ontstaat auto-immuniteit. Auto-immuniteit komt bij iedereen tot op zekere hoogte voor en is onderdeel van het verouderen. Afhankelijk van iemands erfelijke aanleg kunnen op deze manier ook autoimmuunziekten ontstaan. De bekende en meest voorkomende chronische ziekten zijn: zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Auto-immuunziekte. Om auto-immuniteit te bestrijden gebruikt de medische wetenschap bijnierschorshormonen, ontstekingsremmers en middelen die de functie van het immuunsysteem onderdrukken en de klachten doen afnemen. Echter, deze middelen kunnen de auto-immuniteit zélf niet stoppen; integendeel. Bovendien hebben ze vaak ernstige, ongewenste bijwerkingen. Autovaccinatie daarentegen is een methode waardoor de ingekapselde bacteriële resten worden aangepakt door het immuunsysteem zelf. Met dit doel wordt een preparaat uit het bloed van de patiënt gemaakt en ingespoten. De behandeling heeft geen ongewenste bijwerkingen. Wel kunnen tijdelijke, voorbijgaande, verergeringen van de bestaande klachten optreden kort na een injectie die er op wijzen dat de behandeling aanslaat. De injecties worden met tussenpozen van 1-2- weken herhaald. Als de behandeling aanslaat, wat binnen 3 maanden duidelijk is, wordt deze voorgezet totdat de autoimmuunziekte verdwenen is. Wie al jaren ziek is, zal begrijpen dat genezing tijd kost, ook al wordt de juiste methode toegepast. De behandeling valt binnen de categorie experimenteel.


pg. 2 van 37

Autovaccinatie - Inleiding Iedereen weet dat vaccinatie bij jonge kinderen wordt toegepast ter voorkoming van acute infectieziekten, zoals difterie, kinkhoest, tetanus, polio, enz. Autovaccinatie, zoals op deze website besproken wordt, is heel iets anders. Het is een compleet nieuwe (nu nog experimentele) methode ter behandeling van ziekten die volgens de heersende opvattingen niet zijn te genezen, zoals allergie, chronische ontstekingen en auto-immuunziekten. In de diergeneeskunde is autovaccinatie niet ongebruikelijk bij de behandeling van chronische ontstekingen wanneer antibiotica niets kunnen uitrichten. Weefsel of weefselvocht van het zieke dier zelf wordt bij deze vorm van autovaccinatie zodanig bewerkt dat het na injectie bij dat dier een genezingsreactie opwekt. Bij de mens wordt autovaccinatie in Duitsland toegepast en beschouwd als reguliere geneeskunde. Meestal bij patiënten met zwerende puisten e.d. die niet op antibiotica reageren. Vocht uit de ontstekingsplek of zweer wordt gebruikt om daarmee een autovaccin te bereiden. De methode die op deze site wordt beschreven is een verdere ontwikkeling daarvan, is gebaseerd op normaal bloed en is ook voor andere ziekten bedoeld. Door de autovaccinatie wordt het immuunsysteem ge-herprogrammeerd, te vergelijken met een computer die na jarenlang gebruik steeds trager is geworden en opnieuw geïnstalleerd wordt. Dit “resetten” van het immuunsysteem gaat echter niet zo snel als bij een computer. De genezingsverschijnselen laten in de meeste gevallen enkele maanden op zich wachten. Het in enkele buisjes afgenomen bloed wordt in het laboratorium zodanig behandeld dat het na injectie het natuurlijke genezingsvermogen van de patiënt herstelt. De pijnloze injecties worden op gezette tijden een aantal malen herhaald. Er treden geen ongewenste bijwerkingen bij op en er worden geen geneesmiddelen aan het preparaat toegevoegd. Lees meer op het autovaccin. Het logo dat ik voor de Autovaccinatie heb samengesteld symboliseert het principe van de behandeling: een kringloop van lichaamseigen bestanddelen waaraan geen middelen "van buitenaf" te pas komen. Lees het vervolg in dit document.


pg. 3 van 37

1. Chronische ontstekingsziekten Gewrichtsontsteking (reuma in al zijn vormen), eczeem, psoriasis, artritis psoriatica, allergie, multiple sclerose, reumatische artritis, chronische Q-koorts, chronische ziekte van Lyme, de ziekte van Crohn, colitis ulcerosa, ziekte van Besnier Boeck (sarcoïdosis), om er maar een paar te noemen, het zijn stuk voor stuk ernstige, chronische ziekten die op het oog niets met elkaar te maken hebben en ook heel verschillend worden behandeld. Toch berusten ze allemaal op hetzelfde probleem: het immuunsysteem vernietigt de lichaamseigen weefsels en organen. Dat heet auto-immuniteit en daarom noemt men die ziekten: auto-immuunziekten. Auto-immuniteit betekent dat het immuunsysteem een soort burgeroorlog in ons lichaam heeft ontketend. In plaats van bescherming te bieden tegen gevaren uit de buitenwereld: bacteriën, virussen of schimmels, vernietigt ons afweersysteem de eigen lichaamscellen en organen door chronische ontstekingen te veroorzaken. Bacteriën kunnen in het laboratorium op de gebruikelijke wijze niet worden aangetoond bij deze ziekten. En omdat niet bekend is waardoor het immuunsysteem ontspoort, is een genezende behandeling ook niet voorhanden. Meestal worden dit soort chronische ontstekingen behandeld met ontstekingsremmers, maar helaas wordt het immuunsysteem zelf daardoor ook geremd, wat op de lange duur funest is. Op deze website wordt uiteengezet dat deze chronische ontstekingen in veel gevallen op één en dezelfde oorzaak kunnen berusten, namelijk op restanten van doorgemaakte, “gewone” ontstekingen in de voorgeschiedenis, zoals doorgemaakte bacteriële en virale infecties, die zijn verlopen als “verkoudheid”, keelontsteking, tandvlees- en tandwortelontsteking, luchtwegontsteking, urinewegontsteking, huidinfectie, e.d. Doordat antibiotica tegen die ontstekingen zijn gebruikt kan het achterblijven van die restanten zijn bevorderd; maar ook zonder antibioticagebruik is dat mogelijk. Met andere woorden: de oorspronkelijke ontsteking is in dat geval nooit 100% genezen, maar is doorgegaan als een ondergronds schroeiproces, zoals een heidebrand die in de loop der tijd grote schade kan aanrichten. Ook kunnen bacteriën, als resten van een acute ontsteking, op een bepaalde plek in het lichaam achterblijven en een "haard" vormen van waaruit voortdurend "toxinen" (giftige stoffen) in het lichaam verspreid worden die een chronische ontsteking elders in het lichaam veroorzaken.


pg. 4 van 37

2. Het gezag van Robert Koch Chronische ontstekingsziekten worden in de medische praktijk niet herkend en erkend als bacteriële ontstekingen. Men noemt ze daarom ook wel ‘steriele ontstekingen' en/of autoimmuunziekten. Robert Koch (afb.), één van de grondleggers van de bacteriologie, stelde namelijk in zijn tijd (1843-1910) strikte regels op omtrent bacteriën die bij ziekten een rol spelen. Volgens Koch is elke bacteriesoort onder de microscoop herkenbaar door één constante identieke vorm, die op één kenmerkende wijze kolonies vormt op een voedingsbodem in het laboratorium. Eén der belangrijkste regels die volgens Koch hieruit voortvloeide was, dat als bij een bepaalde ziekte in het laboratorium geen bacteriën in deze vorm uit het bloed of uit de ontstoken weefsels van een patiënt kunnen worden gekweekt, dat die ziekte ook niet door bacteriën veroorzaakt kon zijn. Die conclusie betekende dat bacteriën geen betekenis hebben als oorzakelijke factor bij de zogenaamde “steriele” chronische ontstekingen zoals reuma, psoriasis, multiple sclerose, dichtslibben van bloedvaten, (in principe bij alle auto-immuunziekten), omdat bij deze ziekten geen virulente bacteriën worden aangetroffen in het bloed of in de zieke weefsels. Maar is die conclusie juist? Pas in onze tijd kon het antwoord op deze vraag gegeven worden dankzij nieuwe ontwikkelingen. We weten nu dat een bacterie zijn uiterlijke kenmerken, zijn eigenschappen en zelfs zijn gedrag kan aanpassen. Het gaat hierbij om een verdedigingsmechanisme waarmee de bacterie -vaak met succes- weet te overleven onder ongunstige levensomstandigheden, zoals de activiteit van het immuunsysteem of de dodelijke werking van antibiotica. Bacteriën kunnen dus in meer dan één vorm bestaan en door dit inzicht is één der belangrijkste stellingen van Koch onderuit gehaald. Na zo'n metamorfose zijn bacteriën nauwelijks als klassieke bacterie herkenbaar onder de microscoop. Ook de onderlinge verschillen tussen uiteenlopende bacteriën vallen daardoor weg. Met de methoden uit de tijd van Koch, die ook heden ten dage nog dagelijks worden gebruikt: de kweek op cultuurbodem en microscopisch onderzoek, zijn dit type bacteriën dus niet op te sporen en te determineren. Met nieuwe methoden (DNA onderzoek) weten we tegenwoordig dat in bloed van "gezonde" mensen waarin geen bacteriën gekweekt kunnen worden, toch bacteriële resten aanwezig kunnen zijn (de andere bacterievormen) die ons schade kunnen berokkenen. Helaas is dit inzicht nog geen gemeengoed. De "klassieke" opvattingen en het gezag van Koch zijn taai. De meningen zijn dus nog verdeeld. Meer hierover in de hoofdstukken 3, 4 en 7 op deze site.


pg. 5 van 37

3. Nieuwe ontwikkelingen in de bacteriologie Door diverse bacteriologische onderzoekers uit de vorige eeuw zijn nieuwe feiten gepubliceerd waaruit blijkt dat klassieke bacteriën kunnen overleven in voor hen ongunstige leefsituaties. Ze blijken bijvoorbeeld onder invloed van antibiotica vrij gemakkelijk hun vorm en eigenschappen te kunnen wijzigen. In die veranderde vorm voldoen ze niet meer aan de Kochse postulaten, die lange tijd zijn gehanteerd als kerkelijke dogma's; maar dan in de bacteriologie. Door de strikte navolgers van Koch zijn deze ontdekkingen stelselmatig van de hand gewezen, met name omdat deze afwijkende bacterietypen niet kweekbaar zijn op de gebruikelijke voedingsbodems en ook omdat ze ongevoelig zijn voor antibiotica. Echter, recente technische mogelijkheden voor het opsporen van bacteriologisch DNA hebben de postulaten van Koch in de laatste decennia ondergraven en daarmee de beperkende, klassieke bacteriologische opvattingen. In het medische gedachtegoed en in de medische praktijk zijn deze nieuwe inzichten echter nog onvoldoende doorgedrongen.


pg. 6 van 37

4. Polymerase Chain Reaction (PCR) Met de klassieke kweekmethode kunnen levende bacteriën in het microbiologisch laboratorium worden geïdentificeerd, maar het is al langere tijd bekend dat lang niet alle bacteriën op die wijze kweekbaar zijn. Sinds de ontwikkeling van de Polymerase Chain Reaction (PCR) door Dr. Kary Mullis (afb.) in 1983, kunnen op de huid, in de darm of in de luchtwegen 10x zoveel soorten micro-organismen worden opgespoord als met de klassieke kweekmethode op een voedingsbodem. Dit opsporen is mogelijk dankzij de aanwezigheid van DNA van de bacterie die een infectie veroorzaakt. Zelfs vele jaren nadat de besmetting met een bacterie heeft plaats gehad, kan dit DNA nog worden aangetroffen in het lichaam. Zo kan het gebeuren dat bij ogenschijnlijk gezonde mensen zeer kleine hoeveelheden bacterieel DNA worden opgespoord in het bloed als restant van een ogenschijnlijk volledig genezen infectie die men ooit heeft doorgemaakt. Er zijn daardoor sterke aanwijzingen gekomen dat bij chronische ziekten met negatieve bloedkweek de rol van bacteriën belangrijker is dan tot voor kort werd gedacht. Bacterieel DNA is namelijk in het bijzonder aangetroffen in de aangetaste organen van patiënten met auto-immuunziekten, o.a. ook in de wand van dichtslibbende bloedvaten (atherosclerose). Met de zogenaamde ‘real time PCR’ is het zelfs mogelijk om de hoeveelheid bacterieel DNA die aanwezig is in cellen precies te bepalen. Het is gebleken dat virussen een rol spelen als wegbereiders voor het overleven van bacteriën in de cellen van het immuunsysteem. Daardoor ontspoort het immuunsysteem en ontstaat auto-immuniteit; een vorm van progressieve zelfvernietiging die in mindere mate bij iedereen optreedt en bepalend is voor het verouderingsproces. Wereldwijd beginnen diverse onderzoekers nu een relatie tussen e.e.a. te leggen, maar dit inzicht is in de geneeskunde van alle dag nog niet doorgebroken, laat staan dat het tot een nieuwe, effectieve behandeling heeft geleid.


pg. 7 van 37

5. Ons afweersysteem Op de afbeelding hiernaast ziet u een stuk of veertig rode bloedlichaampjes en één wit bloedlichaampje (omkaderd); klik voor een vergroting. Witte bloedlichaampjes zijn de soldaten van ons afweersysteem, dat in de vakliteratuur de naam immuunsysteem draagt. Bepaalde gespecialiseerde witte bloedlichaampjes, de macrofagen, vormen daarin de voorhoede als onderdeel van het aangeboren immuunsysteem. Het binnendringen van schadelijke microorganismen en andere ongewenste stoffen nemen de macrofagen waar met een soort “antennes”. Daarmee komen ze direct in actie om ons te beschermen. Ze doen dit o.a. door schadelijke bacteriën aan te trekken, op te eten en te verteren (fagocytose). Vervolgens slaan ze alarm om het hele immuunsysteem te mobiliseren. Ook kankercellen worden op deze manier rechtsreeks aangevallen door macrofagen. Diezelfde macrofagen kunnen echter ook een bron van chronische ziekten en kanker zijn als de activiteit van hun alarmsysteem door virussen is lamgelegd. In dat geval worden de bacteriën na te zijn opgenomen in de macrofagen niet volledig verteerd. Er blijven resten van over die in de macrofagen overleven. Die resten kunnen in de vorm van bacterieel DNA daarin achterblijven, of zich vermenigvuldigen als zogenaamde "Cell Wall Deficient Bacteria", afgekort CWDB. (zie: www.bacteriality.com/2007/08/18/history). De macrofagen zijn hierdoor niet meer in staat hun verdedigende rol te spelen; integendeel. Bij hun afsterven kunnen de vrijkomende CWDB weer in andere macrofagen terecht komen. Een vicieuze cirkel is ontstaan; een voortdurende microbiologische belasting van het immuunsysteem. Dat dit bij het klimmen der jaren meer en meer verzwakt, zodat allerlei gezondheidsproblemen ontstaan, is dus niet zo vreemd en bij iedereen treedt dit in meer of mindere mate op. Daardoor worden we bij het ouder worden vatbaarder voor infecties van buiten af en voor ouderdomskwalen van binnenuit. Het probleem is te vergelijken met een computer die door allerlei ongewenst informatie die van buitenaf binnenkomt, op den duur steeds trager wordt en tenslotte “crasht”. Wereldwijd wordt onderzoek verricht om macrofagen te reactiveren en zodoende nieuwe therapieën te ontwikkelen tegen chronische infecties en kanker, de grootste uitdagers van de hedendaagse geneeskunde. Ook is het ontwikkelen van vaccins tegen virussen in dit verband heel belangrijk.


pg. 8 van 37

6. Auto-immuunziekten Een besmetting met virulente (=agressieve) bacteriën wordt door een gezond immuunsysteem beantwoord met een acute ontstekingsreactie en soms met flink ziek zijn. Bij mensen met een sterk afweersysteem kunnen bacteriën zonder gebruik van geneesmiddelen meestal volledig vernietigd worden en uiteindelijk treedt genezing op; zo ging het vroeger in elk geval. Wie vooraf al zwak was, kwam door de infectie te overlijden of raakte levenslang gehandicapt. Tegenwoordig worden dergelijke ernstige toestanden voorkomen door het gebruik van antibiotica en wordt het genezingsproces verlicht en versneld. Bij chronische ontstekingen, zoals reumatische artritis en andere auto-immuunziekten, is zo’n relatie tussen ziekte en een bacteriële oorzaak nooit gevonden. Dat is verklaarbaar doordat er vele jaren kunnen verlopen tussen de oorspronkelijke infectie en de uitbraak van de chronische ziekte. Als niet aan een verband wordt gedacht, wordt er ook geen onderzoek naar gedaan. Algemeen wordt aangenomen dat auto-immuunziekten bepaald worden door de erfelijke aanleg in combinatie met onbekende ziekmakende factoren. De aanleg bepaalt welke organen of orgaansystemen extra kwetsbaar zijn en worden aangetast door de chronische ontsteking. Omgevingsfactoren worden gezien als een aanleiding waardoor de genetische factoren geprikkeld worden en de ziekte tot uiting komt. Auto-immuunziekten kunnen zonder aanwijsbare aanleiding uitbreken maar soms ook in aansluiting op een schijnbaar onbelangrijke gebeurtenis, zoals een virusinfectie, een sterke emotionele ervaring, een ongevalsletsel, e.d. Dat er een oorzakelijke relatie zou kunnen zijn met een -misschien lang geleden- doorgemaakte bacteriële infectie blijft buiten beschouwing, is op z’n minst omstreden en is uiteraard moeilijk te bewijzen. Toch is in de wetenschap niet onbekend dat bepaalde bacteriën een strategie kunnen ontwikkelen om het immuunsysteem te ontwijken of om de tuin te leiden, met op de lange duur chronische ontstekingen tot gevolg. Het eerste contact met de kwaadaardige bacterie kan ongemerkt zijn verlopen, als een gewone verkoudheid of als een ontsteking die na de acute fase volledig genezen leek te zijn. Pas vele jaren later kan de uiteindelijke auto-immuunziekte aan de dag treden. De relatie met het micro-organisme, dat in zulke gevallen een diepere oorzaak is van de chronische ziekte, wordt niet als zodanig herkend. Zelfs als daar aan zou worden gedacht, is met het bacteriële routine onderzoek (kweken op een voedingsbodem) geen microorganisme te vinden omdat dit zich niet in de klassieke bacterievorm bevindt. Echter, uit modern wetenschappelijk onderzoek (PCR) is gebleken dat het lichaam schadelijke bacteriën of restanten daarvan kan herbergen in een gewijzigde vorm waartegen noch het immuunsysteem noch antibiotica zijn opgewassen. Ontstekingsremmers zijn de meest voorgeschreven middelen tegen deze zogenaamd nietbacteriële chronische ontstekingen, de auto-immuunziekten. Als die onvoldoende effect hebben, worden tegenwoordig vaak middelen ingezet die het immuunsysteem remmen (“biologicals”). Meestal moeten die middelen levenslang doorgebruikt worden en niet zelden veroorzaken ze op den duur ongewenste, onomkeerbare bijwerkingen. Vooral de kwetsbaarheid voor nieuwe, levensbedreigende infecties die niet reageren op antibiotica wordt door deze middelen vergroot.


pg. 9 van 37

Ook blijkt er bij langer gebruik van deze biologicals een serieus risico te bestaan op het ontstaan van allerlei vormen van kanker. Uiteraard wordt daarom gezocht naar een meer fundamentele oplossing voor de behandeling van auto-immuunziekten. Maar tot nu toe is daar nog geen zicht op in de reguliere geneeskunde. Door op deze link te klikken ziet u een overzicht van de meest bekende autoimmuunziekten: http://nl.wikipedia.org/wiki/Auto-immuunziekte


pg. 10 van 37

7. Niet kweekbare bacteriën In het boek “Cell Wall Deficient Forms; Stealth Pathogens” (2001), een neerslag van het levenswerk van de ooit voor de Nobelprijs genomineerde Amerikaanse microbiologe Lida H. Mattman (afb.), worden duizenden dierproeven beschreven, uitgevoerd gedurende de gehele 20ste eeuw, die aantonen dat met materiaal dat geen kweekbare bacteriën bevat toch bacteriële ziekten kunnen worden opgewekt; en dat niet alleen. Weefsels of vloeistoffen afkomstig van dieren of mensen met een auto-immuunziekte, veroorzaken na inspuiting bij de proefdieren ziekten die sprekend lijken op de ziekte die aanwezig is bij de mens of het dier waarvan de vloeistof of het weefsel afkomstig is. In het licht van de moderne inzichten, gebaseerd op het PCR onderzoek (zie hoofdstuk 4) zou het in deze gevallen kunnen gaan om Cell Wall Deficient bacteriën, bacterieel DNA, of nog kleinere bacteriële fragmenten. Dat met weefsel of bloed, afkomstig van patiënten die lijden aan auto-immuunziekten, soortgelijke ziekten op dieren kunnen worden overgedragen is een gigantische doorbraak in de klassieke opvattingen van de bacteriologie. Het materiaal dat bij het dier wordt ingebracht is namelijk steriel gebleken in de klassieke bacteriekweek op voedingsbodem, maar desondanks kunnen in de proefdieren na verloop van tijd specifieke bacteriën worden aangetoond. Deze doorbraak is des te belangrijker omdat hiermee een gefundeerde nieuwe visie op auto-immuunziekten ontstaat. Kort geformuleerd: chronische ontstekingen kunnen worden veroorzaakt door algemeen bekende, virulente bacteriën die een metamorfose hebben ondergaan, waarbij ze andere vormen en eigenschappen krijgen. Die visie kan mogelijkerwijs leiden naar een oorzakelijke aanpak van deze ziekten, wat niet betekent dat ze met antibiotica zijn te behandelen. Omdat er nog een grote (dogmatische) weerstand bestaat tegen de opvatting dat deze CWD bacteriën daadwerkelijk ziekteverwekkers zijn en geen onschuldige passanten, is door Lida Mattman in haar boek extra veel aandacht besteed aan de talloze dierproeven die zijn gedaan met CWD bacteriën, waarbij kwaadaardige (virulente) bacteriën veranderden in CWD bacteriën en omgekeerd (reversie). Wie daarin geïnteresseerd is leze haar boek. Het voert te ver om dit uitvoerig op deze site te beschrijven.


pg. 11 van 37

8. Vaccinatie Om gevaarlijke ziekten, zoals difterie, kinkhoest, tetanus, polio, bof, mazelen en roodvonk te voorkomen worden jonge kinderen ingeënt, oftewel gevaccineerd. Reizigers naar verre landen moeten vóór de reis weer andere vaccinaties ondergaan. Ook huisdieren worden ingeënt. In de 18e eeuw was pokken een van de meest gevreesde ziektes. De Engelse arts Edward Jenner (afb.) was nieuwsgierig geworden door het boerenverhaal dat men immuun was voor pokken als men eerder koepokken had gehad. Koepokken is een virusinfectie bij koeien die, behalve wat blaasjes op de uier, weinig gevolgen heeft. Melkmeisjes kregen toentertijd door het met de hand melken wel vaker koepokken en toen één zo’n meisje de arts Jenner raadpleegde wegens koepokken, greep hij die kans om zijn theorie uit te testen. Hij koos James, de zoon van zijn tuinman uit en infecteerde hem met de koepokken van het melkmeisje. James werd licht ziek en was na een week weer geheel gezond. Toen Jenner de tuinmanszoon vervolgens met echte pokken besmette trad niet de gevreesde ziekte op. Dit was het begin van wat wij nu een heel normale gang van zaken vinden: het vaccineren of inenten. De woorden vaccin en vaccinatie zijn afgeleid van het Latijnse woord 'vacca', dat koe betekent. Jenner publiceerde zijn vinding in 1798 en werd uiteindelijk wereldberoemd.


pg. 12 van 37

9. Autovaccinatie Autovaccinatie is een methode die in de diergeneeskunde gebruikelijk is bij ontstekingen die met antibiotica niet zijn te genezen; dus niet om een ziekte te voorkómen, wat het feitelijke doel is van vaccinatie. Bij autovaccinatie wordt gebruik gemaakt van weefsel of weefselvocht van het zieke dier zelf. Dit wordt bewerkt zodat het na injectie bij dat dier een genezingsreactie opwekt. Ook bij mensen wordt autovaccinatie wel hier en daar toegepast, vooral in Duitsland. Dit gebeurt meestal met het bloed van de patiënt. Door de autovaccinatie wordt het immuunsysteem ge-herprogrammeerd, te vergelijken met een computer die na jarenlang gebruik steeds trager is geworden en opnieuw geïnstalleerd wordt. Dit “resetten” van het immuunsysteem heeft echter veel meer tijd nodig dan bij een computer. Het genezingsverschijnselen laten in de meeste gevallen minstens een halfjaar op zich wachten. De autovaccinatie met eigen bloed, dat een bewerking heeft ondergaan, wordt uitgevoerd via een serie kleine injecties. Het is een eenvoudige, niet kostbare behandelingsmethode voor chronische ontstekingsziekten. Dat kunnen auto-immuunziekten zijn, restanten van de Lyme-ziekte of chronische Q-koorts. Doorgemaakte infecties kunnen ook zijn vergeten omdat ze weinig indruk hebben gemaakt. Ook wanneer dus niets bekend is van een doorgemaakte infectie in het verleden, kunnen onbegrepen chronische klachten in veel gevallen toch door autovaccinatie tot genezing komen. De methode is vrij van ongewenste bijwerkingen gebleken. Omdat er geen dure geneesmiddelen aan te pas komen is autovaccinatie bovendien een relatief kosten-arme behandelingsmethode. Autovaccinatie heeft helaas geen invloed op orgaan-degeneraties die vaak het eindstadium zijn van chronische ontstekingen. Voorbeelden: vergevorderde “aderverkalking”, verlammingen, artrose (“gewrichtsslijtage”), emfyseem (ernstige vorm van COPD), kanker e.d. Een computer kan alleen ge-herprogrammeerd worden als de harde schijf nog intact is. Zo is ook aan de mogelijkheden van autovaccinatie een grens. Soms blijkt al bij het eerste telefonische contact met een patiënt dat autovaccinatie niet in aanmerking komt. Soms wordt dat duidelijk bij het eerste consult, dat daarom vrijblijvend is voor patiënt en arts.


pg. 13 van 37

10. Eigen bloed als geneesmiddel Bloedtransfusie is sinds de ontdekking van de bloedgroepen door Karl Landsteiner (afb.) in 1901 een routinebehandeling geworden, met name bij operaties. Lange tijd werd volbloed gebruikt. Wegens het risico op ernstige bijwerkingen is men over het algemeen overgestapt op het verwijderen van de witte bloedlichaampjes en bloedplaatjes, zodat alleen rode bloedcellen worden gebruikt. Verschillende studies hebben namelijk aangetoond dat de witte bloedlichaampjes in het donorbloed zowel op korte als langere termijn het immuunsysteem van de ontvanger verzwakken. Door het verwijderen van de witte bloedlichaampjes wordt de kans op overdracht van virussen die zich in witte bloedlichaampjes bevinden, zoals bijvoorbeeld cytomegalievirus (CMV), sterk verminderd. Echter, zelfs al worden uitsluitend rode bloedlichaampjes toegediend, ook dan kunnen nog ongewenste reacties optreden bij de ontvanger. Het risico daarop blijkt afhankelijk te zijn van de hoeveelheid bloed die wordt toegediend; hoe meer bloed is toegediend, hoe groter de kans op verzwakking van het immuunsysteem van de ontvanger Omdat deze gevaren niet bestaan bij transfusie van bloed van de patiënt zélf (autologe bloedtransfusie), geniet deze techniek vooral in de VS de voorkeur boven transfusie met donorbloed (allogene transfusie). Dat is natuurlijk slechts mogelijk in gevallen waarbij in de weken voorafgaand aan de operatie, bloed van de patiënt is afgenomen. Bij spoedoperaties is daar geen tijd voor. Uit de wetenschappelijke literatuur blijkt, nogal verrassend, dat autologe bloedtransfusies het immuunsysteem ook beïnvloeden, maar dan juist in gunstige zin. Transfusie met patiënt-eigen bloed heeft zowel op korte als langere termijn een positief effect op het immuunsysteem. Dat bijvoorbeeld wielrenners hiermee hun voordeel hebben gedaan, is algemeen bekend: transfusie met eigen bloed verhoogt de fysieke prestaties. Een volledig inzicht in het mechanisme waardoor bloedtransfusie het immuunsysteem beïnvloedt ontbreekt echter. We zijn dus op hypothesen aangewezen, maar het is niet onlogisch dat herhaalde kleine onderhuidse injecties met geprepareerd eigen bloed (autovaccin) het immuunsysteem in gunstige zin kunnen beïnvloeden. Het is inderdaad gebleken dat de injecties met autovaccin zowel een effect op korte als op lange termijn kunnen hebben, afhankelijk van de wijze waarop het bloed tot autovaccin wordt bewerkt voordat het wordt ingespoten. Bij chronische ziekten gaat het natuurlijk om het effect op lange termijn. Hiermee wordt bedoeld dat de genezingsverschijnselen niet direct merkbaar worden, maar pas na langere tijd, bijvoorbeeld na enkele maanden. Daarna kan er nog wel een jaar voorbijgaan voordat het eindresultaat is bereikt. Dat eindresultaat is dan ook blijvend. Hier komt het onderscheid met gebruikelijke behandelingen aan het licht. Klachten van jarenlang bestaande ziekten kunnen met zware medicijnen soms in korte tijd weggewerkt worden; soms verbluffend en ook noodzakelijk. Helaas blijkt echter, dat deze medicijnen op den duur steeds minder werkzaam zijn en vaak nare bijwerkingen hebben.


pg. 14 van 37

In feite is er dus geen sprake van genezing. Op korte termijn genezing verwachten van een reeds jarenlang bestaand gezondheidsprobleem is ook niet reel; daar is tijd voor nodig. Dat autovaccinatie op lange termijn zijn vruchten afwerpt (vruchten afwerpen: ook weer zo'n natuurlijk proces dat tijd kost) bewijst bovendien dat de gezondheidsverbetering na autovaccinatie niet berust op het zogenaamde “placeboeffect”. Placebo-effecten zijn van tijdelijke aard; placebo-effecten treden op kort nadat de nieuwe behandeling is ingesteld, dus niet pas na vele maanden en placebo effecten berusten op (zelf)suggestie. Blijvende genezing op basis van suggestie bij een lichamelijke ziekte is wetenschappelijk gezien onwaarschijnlijk.


pg. 15 van 37

11. Bereiding van het autovaccin Om het autovaccin te kunnen bereiden wordt met een gesloten systeem (vacutainer) via een venapunctie een beperkte hoeveelheid bloed afgenomen in een serie buisjes. Vervolgens wordt dit bloed bewerkt via een protocol waarbij uitsluitend fysische invloeden worden toegepast. Er wordt dus niets aan het bloed toegevoegd noch wordt er iets uit verwijderd. Besmetting met bacteriën van buitenaf is uitgesloten. Wat betreft de steriliteit in de klassieke zin des woords is er dus geen verschil tussen het bloed bij afname en het preparaat dat later weer wordt ingespoten. Nadat een aantal verschillende behandelstappen zijn doorlopen wordt het inmiddels in autovaccin veranderde bloed op gezette tijden bij de patiënt ingespoten. Een enkele maal treden als gevolg van de injecties voorbijgaande, lichte verergeringen van de bestaande ziekteverschijnselen op. Deze tijdelijke verergeringen wijzen er op dat het immuunsysteem reageert op de behandeling, hetgeen uiteraard ook de bedoeling is.


pg. 16 van 37

Hoopgevende perspectieven voor de patiënt Hieronder de geschiedenis van enkele patiënten. Zij genazen van hun chronische klachten door autovaccinatie. 1. L. Kunst, arts, Artrose en beschadiging van zenuwen (Lyme). 2. Daniëlle van W., Jarenlange ernstige gewrichtsklachten en invaliditeit. 3. E.B., Psoriasis met arthritis psoriatica. 4. Ada de G., Chronisch eczeem en gewrichtsklachten. 5. T.v.P., Levenslange constipatie, chronische moeheid, angina pectoris. 6. R.K., arts, Ziekte van Lyme met neurologische verschijnselen. 7. R.K., arts, Chronische gewrichtsklachten en moeheid. 8. R.K., arts, Chronische ziekte van Lyme. 9. Trix D. Chronische gewrichtsklachten, polsen, handen en vingers.


pg. 17 van 37

Artrose en beschadiging van zenuwen (Lyme) Het is van oudsher een zekere traditie in de geneeskunde dat onderzoekers die een nieuwe theorie of therapie ontwikkelen, deze in de eerste plaats bij zichzelf uittesten. Zo besmette de Australische arts en onderzoeker Barry James Marshall zichzelf door de helicobacter pylori via een slangetje in zijn maag te brengen, om aan te tonen dat deze bacterie in de maag kan voortleven en de oorzaak is van maagzweren en maagkanker. Die gedachte was tot dan toe zeer omstreden. Bacteriën zouden in de maag niet kunnen overleven. Dat was de rotsvaste mening in de heersende medische wereld en Marshall werd door zijn collega's belachelijk gemaakt. Maar hij wilde zijn gelijk halen en hoe!. Hij kreeg de Nobelprijs. Eerst echter werd hij ernstig ziek door zijn moedige daad. Een andere onderzoeker, medisch entomoloog Bart Knols, demonstreerde op TV de werking van een middel tegen muggen in het kader van de malariabestrijding. Hij deed dit door vlak voor de uitzending een pil in te nemen en zich vervolgens door muggen te laten steken. Alle muggen vielen na het steken dood neer (Pauw &Witteman, 17-4-2012). Om het door mij ontwikkelde autovaccin te testen besloot ik dit bij mijzelf in te spuiten. Al was ik niet bang om daar ernstig ziek door te zullen worden, zoals Marshall, ik wilde toch nagaan of er ook ongewenste nevenwerkingen zouden optreden. Daarnaast was ik benieuwd of enkele heel vervelende gezondheidsklachten die ik had zouden verbeteren. Sinds een twintigtal jaren had ik, sluipenderwijs en steeds meer, last gekregen van pijn in de onderste gewrichten van mijn beide duimen; eerst links later ook rechts. De kracht van mijn duimen nam steeds verder af, zódanig dat zelfs het omdraaien van een sleutel in het deurslot van de auto af en toe onmogelijk was. Zulke klachten zijn berucht, wijzen op artrose en kunnen -volgens de heersende medische opvattingen- niet genezen. Het kraken in die gewrichten was duidelijk hoorbaar bij bewegingen van mijn duim vlak voor m'n oor. Eind 2007 ontstonden bovendien spontane zenuwpijnen in mijn vingers (neuralgie) in combinatie met een “verdoofd gevoel” waarbij de tastzin normaal bleef. Tenslotte waren er sindsdien scherpe pijnscheuten aan de buitenzijde van mijn linker onderbeen tot in de enkel. Dit waren duidelijk stoornissen van zenuwbanen en ook dergelijke klachten kunnen alleen maar slechter worden, want zenuwschade is onomkeerbaar. Hoewel mij niets bekend was van een tekenbeet hadden deze laatstgenoemde verschijnselen de gedachte doen postvatten dat de klachten zouden kunnen berusten op de ziekte van Lyme. Dit is een besmetting met de Borrelia Burgdorferi bacterie. Het is bekend dat deze ziekte op de lange duur kan leiden tot ernstige neurologische verschijnselen, waar niets aan te doen is. Bloedonderzoek zou deze veronderstelling kunnen bewijzen. Mijn vrees werd bevestigd: het serologisch onderzoek (IgG Elisa 240 en Lineblot 16) toonde duidelijk aan dat ik ergens in het verleden zo'n infectie had opgelopen. Op advies van de geraadpleegde neuroloog en internist werd een langdurige kuur met een antibioticum (doxycycline) ondergaan. In feite was dat veel te laat, want zo’n kuur moet eigenlijk tijdens of kort na de acute fase toegepast, maar de besmetting was bij mij onopgemerkt verlopen, dus er was geen keus. De kuur veroorzaakte op de tweede dag c. 2012 – 2015 L. Kunst, arts. e-mail: [email protected]

pg. 18 van 37

gedurende enkele uren een heftige verergering van de bestaande klachten (Jarix Herxheimer reactie), maar had er uiteindelijk geen enkel gunstig effect op. Integendeel, de neurologische verschijnselen begonnen geleidelijk toe te nemen. Omdat er geen andere opties waren, begon ik een paar maanden later met de autovaccinatie. Gedurende 6 maanden heb ik mezelf om de 14 dagen een injectie toegediend. Ongewenste reacties traden niet op tijdens die periode. De neurologische klachten van de vingers zwakten wat af, maar aan mijn duimgewrichten merkte ik geen verbetering. Dus besloot ik enkele maanden na die eerste kuur tot een tweede injectiekuur. Een week na de eerste injectie kreeg ik heftige pijn in het linker duimgewricht; erger dan ooit tevoren. Deze pijn zakte na enkele dagen af maar na de tweede injectie ontstond hetzelfde beeld aan het rechter duimgewricht. Ook die pijn verdween na een week weer. Na de derde injectie trad acute pijn op in het gewricht van de linker enkel waardoor het lopen bemoeilijkt werd. In die enkel had ik nooit eerder een dergelijke pijn gehad. Een dag na de vierde injectie ontstond hetzelfde verschijnsel aan de rechter enkel. Terwijl deze pijnen bij de genoemde gewrichten optraden en weer verdwenen, verminderden geleidelijk de scherpe pijnscheuten (de neuralgische pijn) in het linker onderbeen, om tenslotte volledig te verdwijnen evenals het “verdoofde” gevoel in de rechterwijsvinger. Zou het verminderen en daarna verdwijnen van mijn klachten als spontane genezing moeten worden verklaard, waarbij de autovaccinatie geen enkele rol heeft gespeeld? Dat lijkt mij niet. Er was tot vier maal toe een duidelijke reactie op een voorafgaande injectie. Bij de twee gewrichten waarvan de artrose bekend was verergerde de pijn acuut na een injectie om vervolgens te verminderen tot onder het pijnniveau van vóór de autovaccinatie. Bij gewrichten waar tot dan toe pijn geen enkele rol speelde, trad eveneens na een injectie acute pijn op, die na één tot twee weken weer verdween. Het nettoresultaat van de autovaccinatie op de jarenlang bekende artrose is tenslotte het verdwijnen van de voorheen bestaande pijn. Het lijkt er sterk op dat de artrose van de duimgewrichten aan het genezen is; iets wat volgens de gangbare medische opvattingen onmogelijk is. De toekomst zal moeten leren of dat gaat gebeuren.


pg. 19 van 37

Ernstige gewrichtsklachten en invaliditeit Ongeveer vanaf mijn puberteit begon ik af en toe last te krijgen van stijve, gezwollen en pijnlijke gewrichten. Zowel de kleine als de grote gewrichten deden daar aan mee. Ik besteedde er niet te veel aandacht aan want de verschijnselen waren niet constant aanwezig. Met diverse huismiddeltjes en uitgekiende voeding heb ik mij jarenlang gered, uiteindelijk zelfs tot mijn 50ste jaar, maar de bewegingsbeperking en zwelling van diverse gewrichten waren geleidelijk toch zo toegenomen en tenslotte permanent aanwezig, dat een reumatoloog werd geraadpleegd. Die constateerde een chronische artritis en zag geen andere oplossing dan levenslang medicijngebruik. Dat sloeg ik af omdat de specialist eerlijk bekende dat mijn kwaal er niet van zou genezen. Tijdens lange vakanties had ik inmiddels ontdekt dat ik in het warme droge klimaat van Zuid Frankrijk veel minder last had van mijn gewrichten dan in Nederland. Gezien de ernst van deze klachten besloten mijn man en ik daarom te verhuizen naar de Côte d’Azur. Dat liever dan permanent medicijnen slikken die de kwaal slechts kunnen onderdrukken. Die beslissing betekende wel een hele ingreep in ons leven. Vooral voor mijn man, die heel ander werk moest zien te vinden en voor mijn twee zoons. Eén van hen bleef achter in een pied à terre dat we in Amsterdam aanhielden. In Frankrijk verdwenen mijn gewrichtsklachten in enkele maanden en dat bleef zo gedurende een jaar of acht, negen. Toen begon alles weer van voren af aan. In de winter van 2008 kwamen mijn klachten tenslotte weer in alle hevigheid terug en zetten ze zich op twee plaatsen vast. Mijn rechter hand kon ik totaal niet meer gebruiken, de pols was pijnlijk en gezwollen; ik droeg steeds een mitella. Ook mijn linker voet en enkel waren pijnlijk en gezwollen, de vingers van mijn rechter hand functioneerden niet meer. Ik liep moeizaam en met veel pijn. Opnieuw bezocht ik de reumatoloog; ditmaal in Nice. De uitslag van zijn onderzoek en zijn advies waren precies hetzelfde als ik tien jaar eerder van zijn Nederlandse collega te horen kreeg: we kunnen de ontstekingsklachten onderdrukken met medicijnen en de pijnklachten zullen daardoor verminderen, maar de kwaal gaat helaas verder. Ook is er vroeg of laat kans op vervelende bijwerkingen van de medicijnen. Een gelukkig toeval bracht mij na vele jaren opnieuw in contact met dokter Kunst, die mij twintig jaar eerder met probiotica en een dieet had afgeholpen van een maandenlang zeurende ontsteking in mijn buik als nasleep van een verwijdering van de baarmoeder. Een langdurige antibiotische kuur van de gynaecoloog hadden daar toentertijd niet voor geholpen. Ik bleef vervelende klachten houden waarvoor de specialist geen oplossing had. In die tijd had ik eigenlijk al gewrichtsklachten in lichte mate, maar het heeft zeker tien jaar geduurd na die operatie voordat de gewrichtsklachten zo toenamen dat ze ondragelijk werden. Daardoor had ik zelf geen verband gelegd tussen beide feiten toen ik in 2008 opnieuw bij dokter Kunst in behandeling kwam. Hij vertelde mij direct dat er een verband kon zijn tussen doorgemaakte ontstekingen in mijn verleden en mijn gewrichtsklachten. Bacteriële resten van schijnbaar genezen, acute ontstekingen kunnen volgens hem in het lichaam achterblijven. Die resten kunnen het afweersysteem lange tijd in een alarmfase houden zonder dat dit tot duidelijke ziekteverschijnselen hoeft te leiden. Als na verloop van tijd de maat vol is kan een chronische ziekte uitbreken, ogenschijnlijk c. 2012 – 2015 L. Kunst, arts. e-mail: [email protected]

pg. 20 van 37

zonder aanwijsbare reden en bij voorkeur in een orgaan of orgaansysteem dat bij iemand door erfelijke aanleg al extra kwetsbaar is. Omdat de gewrichtsklachten al in mijn jeugd waren begonnen legde ik dáár een verband mee. Als kind heb ik vaak bronchitis gehad en in mijn puberteit een paar keer heftige keelontsteking, waarvoor ik antibiotica heb gebruikt. Ik kreeg het advies om mezelf iedere 14 dagen onderhuids in te spuiten met een preparaat dat de arts uit mijn bloed had bereid. Evenals bij de twintig jaar eerdere behandeling met dieet e.d., die geen onmiddellijk resultaat opleverde, werd me door deze arts gezegd dat de behandeling niet snel resultaat zou opleveren. Ik besloot het voorgestelde advies op te volgen. Mijn echtgenoot gaf mij elke 14 dagen een injectie, die niet pijnlijk was en ook geen merkbare reactie veroorzaakte. Maand in, maand uit was er geen enkele verbetering te bespeuren. Ik had de hoop op een positief resultaat al min of meer opgegeven, maar in de vijfde maand werd ik op een ochtend wakker en zei tegen mijn man: ”de pijn is verdwenen”. Dat was ietwat overdreven, maar er was ineens een duidelijke vermindering van de constant aanwezige pijn. Uiteraard had ik op dat moment nog steeds geen kracht in mijn rechter hand en linker voet. De pijn nam in de dagen daarna steeds verder af, zodat ik kon beginnen met oefeningen. De mitella was al gauw niet meer nodig. De injecties heb ik voor alle zekerheid nog een jaar lang voortgezet en de pijn bleef weg. Helaas liet de kracht in mijn rechter hand en linker voet nog veel te wensen over. Het is nu al weer anderhalf jaar geleden dat ik de behandeling beëindigd heb. Sindsdien is de kracht in mijn rechter arm en hand geleidelijk verbeterd en uiteindelijk volledig normaal geworden mede door het oefenen en dat geldt ook voor de linker enkel en voet. Ik ben genezen, en dat zonder medicijnen te gebruiken! Ook wonen we nu weer in Amsterdam en het blijft goed gaan. Daniëlle van Westering-Paluszczak. april 2012 Naschrift door L. Kunst Kort na de ontvangst van bovenstaande ziektegeschiedenis die mevr. van W. op mijn verzoek had opgesteld, werd ik door haar vanuit Frankrijk gebeld met de verontrustende mededeling dat zij volgens een Franse arts een fistel in de linker bil had waaruit continu troebel vocht werd afgescheiden. Er waren geen verdere ziekteverschijnselen. Een fistel is een kleine opening die het lichaam maakt om oude ontstekingshaarden op te ruimen. Zo kunnen kanalen van 10-20 centimeter ontstaan tussen een ontstekingshaard diep in het lichaam en de buitenwereld. Met een CT-scan was in het ziekenhuis vastgesteld dat er bij deze patiënte een haard ter grootte van een pingpongbal aanwezig was ter hoogte van de plek waar voorheen de baarmoeder had gezeten. De chirurg voorzag een ingrijpende operatie waar hij weinig zin in had, zodat patiënte er niet erg gerust op was. Ik stelde haar in eerste instantie telefonisch gerust door uit te leggen dat dit een genezingsverschijnsel zou kunnen zijn en liet haar terugkomen. Er hoefde niet te worden ingegrepen. En inderdaad, de vochtafscheiding hield enkele maanden aan, maar stopte toen vanzelf. De autovaccinatie had kennelijk geleid tot het opruimen van de bacteriële resten die vanaf de gynaecologische operatie, meer dan 20 jaar eerder, in het kleine bekken aanwezig waren geweest. Omdat patiënte verder geen klachten meer heeft is de zorgverzekeraar niet genegen om een controle CT scan te vergoeden om te zien of de haard is verdwenen.


pg. 21 van 37

Psoriasis met arthritis psoriatica Ik ben een vrouw van 54 jaar, moeder van 3 gezonde kinderen. Rond mijn 14e jaar ontwikkelde zich psoriasis. Die kwaal is geleidelijk verergerd tot plakkaten op mijn knieën en rondom mijn onderbenen, maar ook op mijn ellebogen en onderarmen. Ik heb altijd een aversie gehad tegen het jarenlang gebruiken van lichaamsvreemde geneesmiddelen. Daarom ben ik voor de psoriasis geen medicijnen gaan slikken. Ik probeerde er met voedingsmaatregelen het beste van te maken en ik heb ooit ook een PUVA behandeling gevolgd; die hielp tijdelijk. Rond mijn 21ste levensjaar kreeg ik allerlei ontstekingsproblemen met mijn gebit. Ik heb zelfs een paar dagen een opgezwollen gezicht gehad. Die ontstekingen werden operatief en met antbioticakuren behandeld. Een paar jaar geleden begon ik last te krijgen van roodheid, pijn en zwelling in de gewrichten van diverse vingers. Dit veroorzaakte in toenemende mate behoorlijke beperkingen bij het gebruik van mijn handen. Op de röntgen foto’s was een duidelijke vervorming en ontsteking te zien van mijn vingergewrichten. De reumareacties in het bloed bleken ook licht positief. De reumatoloog constateerde een arthritis psoriatica, mogelijk in combinatie met “gewone” reuma. Zij drong er op aan dat ik medicijnen zou gebruiken. Ik wist dat het in de wind slaan van zo’n advies kan betekenen dat ik eventueel invalide zou kunnen worden met mijn handen. Dus opnieuw stond ik voor de keus om voor de rest van mijn leven diverse geneesmiddelen te gaan slikken die de klachten wel kunnen onderdrukken, maar die volgens de reumatoloog de ziekte zelf niet kunnen genezen en ook ongewenste bijwerkingen kunnen hebben. Zo kwam ik eind 2011 in de praktijk van dokter Kunst terecht. Ter behandeling van de psoriasis en de arthritis psoriatica stelde dokter Kunst arts een behandeling voor met Psorinovo* (dimethylfumaraat msr/mva). Dat zou volgens hem een oplossing kunnen zijn met weinig schadelijke bijwerkingen, maar dat middel zou ik dan wel mijn hele leven moeten blijven gebruiken. Omdat ik heel veel moeite heb met levenslang medicijngebruik stelde dokter Kunst als alternatief een autovaccinatiekuur voor. Maar dan moest ik wel veel geduld en doorzettingsvermogen hebben. Dat beloofde ik en zo begon een behandeling die pas na een jaar duidelijke resultaten zou gaan opleveren, maar dat wist ik toen nog niet. Hoewel ik me door de autovaccinatie wel steeds wat fitter ging voelen waren de gewrichtspijnen zo verschillend van dag tot dag en zo afhankelijk van wat ik met mijn handen gedaan had, dat het heel moeilijk was om met zekerheid conclusies te trekken over het verloop. Echter, toen ik bij mijn volgende bezoek aan de reumatologe, ongeveer een jaar na het begin van de autovaccinatie voor controle terugkwam, kreeg ik te horen dat zij op de röntgen foto’s geen ontstekingsverschijnselen meer zag (!). Ook bij het lichamelijk onderzoek van mijn vingers stelde zij duidelijke vooruitgang vast wat betreft zwelling en drukpijn. De reumatologe die weet dat ik geen enkel medicijn tegen de reuma gebruik was stomverbaasd. Zij had juist verergering van mijn klachten verwacht. “Hoe krijg je dat voor mekaar”, vroeg ze mij met een blik van ongeloof, nogmaals kijkend naar de röntgen foto’s. Om geen zinloze discussie te krijgen over de autovaccinatie, zei ik haar dat het zou


pg. 22 van 37

kunnen zijn gekomen door mijn verbeterd psychisch welbevinden. Maar ik wist wel beter en was natuurlijk verrukt; de therapie werkte echt!. En inderdaad: ik kan veel meer met mijn handen doen zonder dat ik dat met dagenlange pijn achteraf moet bezuren. Het mooiste bewijs van mijn genezing is echter dat ook mijn psoriasis zo goed als verdwenen is. De plakkaten verdwenen eerst en toen bleven er druppelvormige plekken over, die inmiddels ook zo goed als verdwenen zijn. Dat is nog nooit eerder gebeurd sinds mijn jeugd. Ik ben er nog niet helemaal, maar wat inmiddels is gebeurd had niemand voor mogelijk gehouden, al had ik het zelf wel gehoopt. Ik vertrouw er nu op dat de laatste verschijnselen ook zullen verdwijnen. Beperkingen door de ziekte heb ik in elk geval niet meer en dat is geweldig. E. B., november 2012 (via dokter Kunst kunt u mijn telefoonnummer krijgen, als u met mij wil praten). Naschrift door L. Kunst, arts Psoriasis staat te boek als auto-immuunziekte, waarvan het veroorzakende antigeen onbekend is. Het curatieve resultaat in deze casus maakt aannemelijk dat dit antigeen een bacteriële factor is. Deze veronderstelling wordt bevestigd door de studie van Munz**, die de aanwezigheid van bacterieel DNA van streptococcen en staphylococcen in het bloed aantoonde bij alle leden van een groep van 20 psoriasispatiënten. Bij een vergelijkbare controle groep kon in geen enkel geval bacterieel DNA worden aangetoond. De studie toonde zelfs aan dat sprake is van specifieke vormen van psoriasis in relatie tot specifieke bacteriën. DNA van streptococcen was aanwezig bij patiënten met psoriasis guttata (druppelvormige psoriasis) en DNA van stapyhlococcen bij patiënten met plakkaatvormige psoriasis. Bij deze patiënt was er in het verleden kennelijk een infectie met beide bacterie-typen geweest. * Voor meer informatie over deze therapie kunt u terecht op de website van de vereniging Psorinovo: www.psoriasistherapie.nl. ** Munz OH, Sela S, Baker BS, Griffiths CE, Powles AV, Fry L. Evidence for the presence of bacteria in the blood of psoriasis patients. Arch Dermatol Res. 2010;302(7):495-8.


pg. 23 van 37

Chronisch eczeem en gewrichtsklachten Ik ben een 49-jarige huisvrouw, gehuwd, 2 kinderen, lid van de gemeenteraad in mijn woonplaats. In mijn kinderjaren had ik diverse malen flinke keelontsteking en ontstoken tandvlees. Zo lang als ik weet heb ik de neiging om teveel vocht vast te houden, wat leidt tot opgezwollen voeten en ook tot een stijf, opgezwollen gevoel in de handen. Volgens een destijds geraadpleegde internist is dit een vorm van lymfoedeem; een geval van “jammer”, want er is er weinig of niets aan te doen. Datzelfde geldt ook voor mijn permanente moeheid sinds onheugelijke tijden en voor gewrichtsklachten die nogal wisselen, bijvoorbeeld de ene keer in een schouder, dan weer in mijn knieën, of in mijn vingers en soms alles tegelijk, maar weg waren die klachten nooit. Soms was er naast de pijn ook zwelling van de vingers of knieën. Begin 90er jaren kreeg ik bovendien last van eczeem, voornamelijk in mijn handpalmen, in mijn knieholten en op mijn onderbenen. Ook mijn voeten waren hierdoor aangetast; behoorlijk erg zelfs. Deze huidklachten waren permanent aanwezig. Ik kreeg natuurlijk allerlei crêmes die wel even hielpen, maar een bruikbare therapie was ook hiervoor niet te vinden bij de medisch specialisten. In oktober 2010 kwam ik in behandeling bij de arts L. Kunst, die er op wees dat mijn klachten enerzijds een erfelijke basis zullen hebben, maar dat er anderzijds waarschijnlijk een verband is met de ontstekingen in mijn jeugd. Bacteriële resten zouden volgens hem kunnen zijn achtergebleven in mijn afweersysteem dat daardoor al die jaren onvoldoende heeft gefunctioneerd en de chronische klachten niet heeft kunnen oplossen. Dat leek me een logisch verhaal. De arts adviseerde mij om een autovaccinatieprogramma te volgen. Die behandeling zou inhouden dat ik om de 14 dagen een injectie zou krijgen met een door hem uit mijn bloed gemaakt preparaat. Omdat overtuigend gebleken was dat ik via de gebruikelijk wegen niet kon worden geholpen, besloot ik dit te proberen, vooral ook omdat de arts mij verzekerde dat ik van deze autovaccinatie geen schadelijke gevolgen te duchten had. Na de eerste prik verloor ik in een paar dagen extra veel vocht via de nieren. Mijn altijd opgezwollen voeten kregen een normaal uiterlijk. Merkwaardigerwijze had ik wel enkele dagen een stijver gevoel in al mijn gewrichten, maar dat verdween gelukkig ook weer snel. Die eerste injectie had bovendien een duidelijke verergering van mijn eczeem tot gevolg; een verergering die ongeveer een maand aanhield, om daarna geleidelijk af te zwakken. Na de 4e injectie had ik het gevoel meer “lucht” te hebben en meer energie. De moeheid waaraan ik gewend was, was duidelijk afgenomen, ook waren de eczeemplekken aan de voeten veel rustiger geworden. Na de 7e prik was de pijn in mijn knieën weg en die bleef ook weg. Ik ging door met de behandeling tot ik 16 prikken had gehad, hoewel mijn behandeling volgens de dokter nog niet « af » was. Mijn gewrichten waren soepel geworden, ik was me steeds fitter gaan voelen en ik had nog maar weinig gezondheidsklachten. Alles wat ik deed, bijvoorbeeld huishoudelijk werk, kostte mij minder moeite dan ooit te voren. Er kwam een eind aan de behandeling, doordat één van mijn kinderen wegens een slepende ziekte mijn aandacht en tijd meer en meer opeiste. Niet te vergeten de stress die dat bij mij veroorzaakte.


pg. 24 van 37

Inmiddels is een jaar verlopen sinds ik de laatste prik kreeg, zodat ik het eindresultaat kan beoordelen. Het eczeem dat ik al 20 jaar had, is helemaal weggebleven. Daar ben ik erg blij mee, maar helaas is een deel van mijn andere klachten weer enigszins teruggekomen, zoals de vochtophoping in mijn voeten, de stijfheid in mijn gewrichten en mijn gebrek aan energie. Maar ik zie wel in dat dit ook samenhangt met de stress tengevolge van het getob met de ziekte van mijn zoon, waaraan voorlopig nog geen eind lijkt te komen. Misschien moet ik opnieuw een kuur met autovaccinatie beginnen om ook die laatste klachten kwijt te raken; want ze zijn helemaal weggeweest en ik heb de behandeling voortijdig gestaakt. Ada de G. mei 2012.


pg. 25 van 37

Levenslange constipatie, chronische moeheid, angina pectoris Ik ben een 61-jarige vrouw. Sinds mijn 20ste jaar heb ik een moeilijke stoelgang, d.w.z. soms dagenlang geen ontlasting met een opgezet gevoel in de buik zodat ik sterke laxeermiddelen nodig had. Dit probleem beheerste mijn leven volledig. Geen dokter kon me helpen. Het wordt dan op “psychisch” gegooid. Op een gegeven moment ga je dat nog geloven ook. De gebruikelijke behandelingen van artsen, waaronder de nodige voedingssupplementen en zelfs probiotica, hebben ook weinig of niets aan deze klachten verbeterd. De afgelopen 10 jaar was ik bovendien de hele dag door doodvermoeid en had ik veel last van pijn in mijn spieren en gewrichten, maar geen echte reuma. Voor deze klachten is nooit een duidelijke diagnose gesteld. Ik moest er maar mee leren leven volgens de verschillende artsen. Als patiënt voel je je dan afgeschreven en een last voor de dokter. In 2008 is diabetes II bij mij vastgesteld en sindsdien kreeg ik last van aanvallen van pijn in de borst: angineuze klachten (vernauwde kransslagaders). Op 24 okt 2012 ben ik begonnen met autovaccinatie volgens de methode dokter Kunst. Sindsdien heb ik 12 injecties gehad. In het begin verergerden mijn vermoeidheidsklachten kort na elke injectie, maar die directe reactie verdween geleidelijk. Gaandeweg ging ik mij steeds vitaler voelen doordat de moeheid verdween. Dat ook mijn stoelgang normaal werd was mijn grootste verrassing; ik wist niet wat me overkwam omdat het naar de WC gaan vanaf mijn 16e tot mijn 60ste jaar altijd een crîme is geweest. Niet te geloven dat ik daar nu vanaf ben. Het gaat nu zonder problemen gewoon, dagelijks. Dat het allemaal ‘psychisch’ was volgens de artsen, is dus niet juist gebleken. Mijn spierpijnen en gewrichtsklachten zijn tijdens deze kuur ook stukken verminderd, maar nog niet helemaal weg. Ik heb besloten tot een tweede kuur van 12 injecties met autovaccin, die ik mezelf thuis geef. De behandeling is dus heel goed te doen. T.v.P., Februari 2013


pg. 26 van 37

Ziekte van Lyme met neurologische verschijnselen Verslag Autovaccinatiebehandeling van R.K., arts volgens methode L. Kunst Hoewel ik tot 2005 eigenlijk altijd kerngezond was raakte ik dat jaar enorm beperkt door klachten die met behulp van serologisch en PCR onderzoek later als een neuro-Borreliose (Lyme) werden gediagnostiseerd (Bloedonderzoek 2005: IgG Elisa 180; 2006: Western Blot: IgM en IgG pos.; Liquoronderzoek: IgG pos; Onderzoek PCR urine: Borrelia B. pos.). Diverse antibiotische kuren, zowel oraal als per infuus, brachten weinig klinische verbetering. Vijf jaar later, in de zomer van 2010 kwam ik in contact met collega L. Kunst die wist dat ik in vrij ernstige mate leed aan chronische Lyme. Hij legde me uit dat hij zijn jarenlange ervaring met immuun-stimulatie had geconcretiseerd in een behandelmethode die hij autovaccinatie noemt. Daarbij verstrekte hij mij een uitgebreide, wetenschappelijke weergave van de immunologische aspecten die betrokken zijn bij de toepassing van deze experimentele methode. Ik raakte op slag geïnteresseerd, mede doordat ik met de reguliere behandelingen niet verder opschoot en collega Kunst mij verzekerde dat zijn methode geen gevaar voor ongewenste bijwerkingen zou opleveren. We kwamen overeen dat ik de autovaccinatie gedurende een periode bij mijzelf zou toepassen om zodoende ervaring aan den lijve op te doen. Nadat ik in een aantal sessies nauwkeurig was geïnstrueerd, ben ik vervolgens met de tweewekelijkse en later maandelijkse behandelingen bij mijzelf begonnen. Collega Kunst had me wel gewaarschuwd dat deze behandelmethode bij de indicatie van M. Lyme geen snelle resultaten zou geven. In de daarop volgende achttien maanden is er een geleidelijke verbetering in mijn dagelijks functioneren opgetreden. Ik noem de belangrijkste klachten die bij aanvang van de behandeling speelden: Neurologische pijn in het rechterbeen en met name rechter voet. Beperkte energie voor het doen van dagelijkse werkzaamheden; tussen de middag dagelijks een uur slaap nodig en ’s avonds geen energie voor sociale contacten. Na het over die grens gaan waren er meestal een aantal dagen nodig om te herstellen. Korte aandachtsboog, snel afgeleid door omgevingsimpulsen. Groepsgesprekken waren meestal voor mij onmogelijk. Oorsuizen, lichte vorm van hardhorendheid maar ook het omgekeerde (hyperacusis). Verstoorde nachtrust; vaak urenlang achtereen wakker, gewekt door de neurologische pijnen en/of tinnitus (oorsuizen). Sinds het begin van de uitbraak van de acute Lyme-verschijnselen was er na 2006 jaar weliswaar sprake van een verbetering in algemene zin, maar het herstel verliep uiterst traag. Tot mijn vreugde ontdekte ik in de maanden na het begin van de autovaccinatie een progressieve en duidelijke verbetering in mijn herstelvermogen. Ik kon het werk beter aan en was minder uitgeput tijdens de avonden. De voornamelijk nachtelijke pijnen traden minder frequent en minder hevig op. Het oorsuizen verloor zijn nadrukkelijke karakter. c. 2012 – 2015 L. Kunst, arts. e-mail: [email protected]

pg. 27 van 37

In het voorjaar van 2012 heb ik de autovaccinatie gestopt. Er was inmiddels zoveel ten goede veranderd, dat ik wilde uitvinden of de verbeteringen stand zouden houden. Tot mijn verrassing zette de toename van beschikbare energie zelfs nog verder door. De pijnen treden nog maar zelden op. En als ze er al zijn, dan kan ik meestal toch opnieuw inslapen, zonder het bed uit te hoeven. De tinnitus is nauwelijks aanwezig en valt eigenlijk alleen nog op als ik het hoofd ter ruste leg. Mijn energie is dusdanig verbeterd dat ik afgelopen vakantie een grote onderhoudsklus aan het praktijkpand heb kunnen klaren. Helemaal terug bij mijn aanvankelijk functioneren ben ik nog niet. Zo rust ik nog dagelijks tussen de middag ca. 15 minuten. Een overvolle agenda probeer ik dan ook steeds te vermijden. Ik overweeg om in het najaar opnieuw een behandeltraject te starten om verdere verbetering van het immuunsysteem te bewerkstelligen en laat me daarover nog graag door collega Kunst voorlichten. Tijdens dit behandelexperiment heb ik ook een tiental patiënten met Autovaccinatie behandeld. Bij een aantal van hen zijn opmerkelijke verbeteringen in hun ziektebeeld opgetreden. Gesterkt door de opgedane ervaringen sta ik er voor open om de methode tot verdere toepassing te ondersteunen. Mijn aanbeveling daarbij is dat in brede kring casuïstiek moet worden opgebouwd en dat de wetenschappelijke onderbouwing door peer-review wordt verdiept. R.K., arts Amsterdam, 22 augustus 2012


pg. 28 van 37

Chronische gewrichtsklachten en moeheid Verslag van Autovaccinatiebehandeling volgens methode L. Kunst, opgesteld door R.K., arts De heer X, 68 jaar, was in het verleden eigenlijk altijd goed gezond. Wel had hij meerdere malen een flinke bijholteontsteking (sinusitis) doorgemaakt waarvoor hij steeds antibiotica had gebruikt. Sinds een jaar traden moeheid en gewrichtsklachten op. De diagnose van de huisarts en specialist luidde: ”gewrichtsklachten van onbekende oorzaak”, m.a.w. geen typische arthritis reumatica. Patiënt gebruikte gedurende een jaar diverse geneesmiddelen: Ibiprofen, Diclofenac en Arthrotec en locale Hydrocortison injecties, maar niets hielp echt; integendeel de klachten verergerden meer en meer. Ten einde raad zocht hij hulp in mijn praktijk. Patiënt wordt met autovaccinatie behandeld, 1 maal per 4 weken gedurende een jaar. De bestaande medicatie wordt meteen gestaakt. Na 3 maanden begint patiënt op te knappen, d.w.z. hij is minder gauw moe en heeft minder gewrichtspijn. De verbeteringen zetten geleidelijk door en na een jaar zijn de klachten dermate verminderd dat patiënt verzoekt om met de injecties te stoppen. De moeheid is volledig weg en bij overbelasting van de gewrichten treedt nog wel wat pijn op, maar deze herstelt ook weer snel. Tijdens de behandeling is geen enkele ongewenste bijwerking opgetreden. Patiënt zelf geeft zijn gezondheid aan het eind van de kuur het cijfer 8++. Gezien de ervaringen bij anderen verwacht ik dat er in de toekomst nog een verdere vooruitgang zal komen.


pg. 29 van 37

Chronische Lymeklachten Verslag van Autovaccinatiebehandeling volgens methode L. Kunst, opgesteld door R.K., arts De heer Y, 50 jaar, komt met klachten die hij beschrijft als ‘burnout’ plus chronische spierpijnen, chronische gewrichtsklachten en oorzuizen (tinnitis). Het is allemaal ontstaan tijdens de ziekte van Lyme, die een jaar eerder door de huisarts bij hem is vastgesteld met bloedonderzoek. Daarvoor was hij vrijwel steeds goed gezond. Wel zijn lang geleden de tonsillen verwijderd wegens recidiverende tonsillitis, waarvoor ook antibiotica werden voorgeschreven. I.v.m. de vastgestelde ziekte van Lyme kreeg patiënt een flinke antibioticumkuur. Daarna werd hij “gezond” verklaard, al was er eigenlijk niets aan de klachten veranderd. Omdat er blijkbaar geen verdere therapie voor hem bestond, kreeg patiënt te horen dat hij “er maar mee moest leren leven”, maar daar wilde hij nog niet aan en zo kwam hij in mijn praktijk. Patiënt wordt met autovaccinatie behandeld. Eerst 8x om de 2 weken. Na de tweede injectie treedt er een verergering op van de gewrichtsklachten in aansluiting op de injectie. Die verergering is na een dag weer voorbij en slaat dan om in een opmerkelijke verbetering van de klachten. Na 16 weken is de verbetering in alle opzichten zo duidelijk, dat de volgende 6 injecties met tussenpozen van 4 weken worden gegeven. Het gaat zó goed, dat de patiënt na totaal 9 maanden behandeling zelf verzoekt de de behandeling te mogen staken. Een jaar na het beëindigen van de behandeling schrijft Y nu: ”Het gaat heel goed met mij. De Lyme is niet teruggekeerd. Ik vond de behandelingsprocedure niet belastend”.


pg. 30 van 37

Chronische gewrichtsklachten, polsen, handen en vingers In mijn jonge jaren heb ik herhaaldelijk antibioticakuren moeten ondergaan. Dit omdat ik enerzijds nogal eens geplaagd werd door flinke keelontstekingen, maar ook in verband met vervelende ontstekingen van mijn tandvlees. Verder was ik gezond. Rond mijn 35ste levensjaar (1985) begon ik echter problemen te krijgen met mijn gewrichten, voornamelijk die van de vingers, polsen, voeten en schouders. Vooral de gewrichten van de handen begonnen enigszins op te zwellen, werden stijver en pijnlijk. Ook ontstond er een chronische slijmbeursontsteking in de rechter schouder, waarvoor ik tweemaal een corticosteroïd injectie heb gekregen met enige jaren tussenpauze. Vervolgens kreeg ik overal spierpijnen die achteraf gezien m.i. het beste met fibromyalgie kunnen worden geduid. Door de geraadpleegde reumatoloog werd daarop geen duidelijke diagnose gesteld, maar er werd ook geen effectieve therapie verstrekt. Door vermoeidheid en krachtverlies werd het tennissen, een belangrijke sport voor mij, allengs moeilijker en tenslotte onmogelijk. Ook het tuinieren werd een zware opgave. In 1999 ben ik om deze redenen begonnen met intensieve yoga en dat heeft mij zeer geholpen om zoveel mogelijk soepel en beweeglijk te blijven. Ook heb ik in die tijd gedurende een jaar of drie de voedingssupplementen glucosamine + chondroïtine gebruikt. Dit deed wel iets heb ik de indruk, want de gewrichtsklachten in mijn voeten verbeterden hierna en dat is zo gebleven tot nu toe. Wat de overige gewrichtsklachten betreft, met name van de vingers en polsen, was er geen verandering te constateren; d.w.z. geen verbetering, maar ook geen geleidelijke verergering, zoals voordien. Dankzij onze goede vriendin Daniëlle maakte ik in de zomer van 2010 kennis met de arts L. Kunst. Ik raakte geboeid door zijn methode. Daniëlle die wij al decennia lang kennen, leed al vele jaren aan ernstige gewrichtsklachten, veel erger dan ikzelf had. Zij werd door deze arts behandeld met een serie injecties van een preparaat gemaakt uit haar eigen bloed; een soort autovaccinatie. Daar had zij duidelijk, om niet te zeggen spectaculair, baat bij. Dat wilde ik ook wel want deze methode leek mij weinig risicovol. Dus consulteerde ik deze arts. Gedurende een paar maanden werd de autovaccinatie bij mij toegepast. De prikken zijn niet belastend en er traden geen ongewenste reacties bij op, maar veel verbetering was er aanvankelijk ook niet. Dat verbaasde mij niet, want mij was gezegd dat de behandeling minsten een halfjaar moet worden voortgezet met een injectie om de 2 weken, maar helaas ben ik er na 4 maanden al mee gestopt. De weersomstandigheden, t.w. gladheid en sneeuw in de winter van 2010/2011 belemmerden de lange reis gedurende een paar weken. Van uitstel kwam afstel. Bovendien brak er voor mij een heel drukke periode aan, waardoor ik op dat moment niet in de gelegenheid was de lange reis te maken. Hoewel ik de kuur dus niet afgemaakt had, begon ik na afloop er van toch duidelijk te merken dat de arthritisklachten begonnen af te nemen, voornamelijk in de vinger- en polsgewrichten; en dat in het koudste jaargetijde! Ik kan daar geen andere verklaring voor bedenken dan dat dit door de autovaccinatie moet zijn gekomen. Helaas bleek de c. 2012 – 2015 L. Kunst, arts. e-mail: [email protected]

pg. 31 van 37

autovaccinatie geen genezende invloed te hebben gehad op de geïrriteerde pees van mijn rechter schouder, maar dat had de arts al voorspeld. Omdat dit zijns inziens een ander probleem is stuurde hij mij hiervoor door naar een plastisch chirurg, die triggerpointinjecties toepaste; tot nu toe helaas met weinig succes. Samenvattend is er een duidelijk positief effect van de autovaccinatie te constateren op mijn meer dan 20 jaar bestaande gewrichtsklachten. Ik ben er nog niet helemaal van af, maar ik ben van plan om de behandeling bij dokter Kunst binnenkort af te maken. Trix D. mei 2012


pg. 32 van 37

De praktijk L. Kunst, arts Straat:

Bruggertweg 3A

Postcode:

7156 NB

Woonplaats:

Beltrum

Telefoon:

+31 (0)544 482 860 tussen 19-20 uur

BIG registratie 09022302801 Kennismaking: Een patiënt met chronische klachten komt de eerste keer ter kennismaking in de praktijk. De hoop is natuurlijk dat er een oplossing is voor zijn/haar klachten, maar er kunnen allerlei redenen zijn waarom toch geen vervolg plaats vindt. Het eerste consult is dus vrijblijvend voor beide partijen. Medicijnen: Autovaccinatie moet het immuunsysteem zo goed mogelijk in z’n oorspronkelijk staat herstellen. Dat lukt natuurlijk niet als tegelijkertijd medicijnen worden gebruikt die het afweersysteem remmen. Kunnen dergelijke medicijnen niet gestaakt worden, dan heeft autovaccinatie geen zin. Sommige medicijnen daarentegen kunnen wél gewoon worden doorgebruikt. Dit alles is ter beoordeling van de arts. Daarom moeten alle medicijnen die men gebruikt bij het eerste consult worden meegenomen. Behandelperiode: Het doel van autovaccinatie is genezing en echte genezing kost tijd. Daardoor is het onverantwoord om de behandeling te beginnen als tijdens het eerste consult al te voorzien is dat binnen enkele maanden ernstige complicaties of levensbedreigende situaties te verwachten zijn. In feite is het juiste moment voor autovaccinatie dan gepasseerd. Afspraken maken: voor een consult: telefonisch op werkdagen tussen 19.00 en 20.00 uur. Die tijden gelden ook voor vragen van patiënten onder behandeling. Voor echt dringende zaken kan men te allen tijde telefonisch terecht. Financiën: Voor een consult wordt minimaal een uur gereserveerd op de agenda. U betaalt daarvoor € 151,25. inclusief BTW 21%. De betaling wordt gelijk contant afgerekend. U ontvangt een betalingsbewijs. Wanneer wordt overeengekomen dat geen behandeling met autovaccinatie zal plaats vinden, zijn aan het eerste consult ook geen kosten verbonden. Het tarief voor de injecties tijdens de kuur is per keer € 40,00 incl BTW 21%. Bij het consulttarief zijn de kosten voor het bereiden van het autovaccin inbegrepen en alles wat daar bij komt kijken. Telefonische vragen worden niet als consult beschouwd en zijn kosteloos. In individuele gevallen kunnen andere financiële afspraken worden gemaakt.


pg. 33 van 37

Kostenvergoeding door zorgverzekeraar: Autovaccinatie is geen "reguliere" geneeskunde, dus of behandelingen (gedeeltelijk) worden vergoed verschilt per zorgverzekeraar en hangt af van uw polis. Naar de praktijk: Deze bevindt zich in het buitengebied tussen de plaatsen Borculo, Eibergen en Ruurlo. Eigen vervoer is aan te bevelen, maar openbaar vervoer is ook een mogelijkheid. Op werkdagen rijdt er een bus (Arriva) naar Borculo. Daar overstappen op de buurtbus lijn 198 die éénmaal per uur in beide richtingen rijdt tussen St. Isidorushoeve en Groenlo via de plaatsen Neede, Borculo, Haarlo en Beltrum.Tussen Haarlo en Beltrum rijdt de bus over de Bruggertweg en komt dus langs het praktijkpand. De chauffeur stopt op verzoek. De dienstregeling vindt u op website www.Arriva.nl onder lijn 198. Gebruik niet de reisplanner op die website; die klopt niet.


pg. 34 van 37

Over de Auteur, L. Kunst, arts De belangrijkste Nederlandse artsenvereniging, de KNMG, werd in 1849 opgericht. Deze afkorting staat voor Koninklijke Nederlandse Maatschappij tot bevordering van de Geneeskunst. Geneeskunst, daar draait het dus om. In het Engels betekent "Arts": kunsten; een leuke woordspeling. Tegenwoordig is niet geneeskunst, maar geneeskunde het gangbare woord voor het beroep dat de arts uitoefent, maar het één kan niet zonder het andere. “Ars sine scientia nihil est” is de latijnse spreuk die al eeuwenlang benadrukt dat slechts de combinatie van kunst (ars) en wetenschap (sientia) tot volledigheid kan leiden. Mijn naam had ik dus al een beetje mee, maar helaas begrijpen velen het belang van deze combinatie niet. Een jammerlijk onbegrip, want geneeskunde zonder geneeskunst is kookboekgeneeskunde en geneeskunst zonder geneeskunde is kwakzalverij, zoals hieronder wordt duidelijk gemaakt. L. Kunst . In 1961 ontving ik mijn artsenbul ten teken dat ik als arts was afgestudeerd aan de V.U. te Amsterdam. Vervolgens was ik een tiental jaren huisarts. In die periode viel me op dat het grootste deel van mijn tijd in beslag genomen werd door chronische patiënten, al dan niet met een duidelijke “diagnose”. Zelfs al waren hun ziekten niet direct dodelijk, de levenskwaliteit van deze mensen kon door hun ziekte ernstig zijn aangetast en een echte oplossing bleek voor hen niet te bestaan, ook al bezochten ze diverse specialisten in het ziekenhuis. De moderne huisarts is in de laatste decennia meer en meer gaan werken zoals medisch specialisten, d.w.z. volgens afspraak en volgens een vaststaand protocol voor iedere ziekte of klacht; dat is in elk geval de bedoeling en wordt “evidence based medicine” genoemd. Professor L.J. Menges, hoogleraar psychologie en gedragswetenschapen aan de V.U. die jarenlang les gaf aan medische studenten, schreef dat medische studenten een apart slag zijn. In tegenstelling tot andere studenten hebben zij niet de geringste behoefte aan discussie. Als je hen probeert uit te leggen dat er altijd verschillende stromingen zijn in de wetenschap verzetten zij zich daar ernstig tegen. Zij willen dat er maar één waarheid is die alles omvat, en wat die niet omvat bestaat eigenlijk niet. Bovendien hebben medische studenten, in tegenstelling tot studenten van andere faculteiten, vaak precies dezelfde normen en waarden als hun opleiders. Zij identificeren zich in hoge mate met de gevestigde professie en nemen kritiekloos allerlei opvattingen en kenmerken van die professie over. Bij medische studenten is dat duidelijker dan bij studenten van welke richting ook; aldus Menges.


pg. 35 van 37

Eénmaal arts geworden leidt zo’n instelling gemakkelijk tot het strikt volgen van regels (evidence based medicine) in plaats van tot zelfstandig denken en een eigen weg kiezen. Dat laatste wordt onbestaanbaar gevonden in medische kringen, om niet te zeggen: onuitstaanbaar. Het voordeel van deze weinig kritische werkwijze is, dat artsen in principe allemaal op dezelfde wijze werken. Protocollaire geneeskunde: uitvoeren wat anderen hebben bedacht. Het voordeel van deze werkwijze is dat de arts daardoor efficiënt kan werken. Ook wordt hij/zij te allen tijde door de beroepsgroep in bescherming genomen wanneer er iets mis gegaan is met een patiënt, als hij/zij maar volgens het protocol heeft gehandeld. Echter, een systeem van gemiddeld 10 minuten per patiënt per consult (vaak nog korter) heeft tot gevolg dat er geen tijd is om na te denken of er misschien betere oplossingen zijn dan het uitschrijven van een in de computer voorgeprogrammeerd recept of digitale verwijzing naar de medisch specialist. Dit systeem is inmiddels al zo ingeburgerd, om niet te zeggen "uitgedokterd", dat zowel patiënten als artsen het normaal vinden. Dat de ziekenhuis- en farmaceutische industrie daar behoorlijk “wijzer” van worden is duidelijk, maar voor de chronische patiënt geldt dat in veel mindere mate en soms helemaal niet. Echt aandacht krijgen van de arts kan voor de patiënt al werken als geneesmiddel. Echt aandacht geven en luisteren kan de dokter op nieuwe ideeën brengen, waar de patiënt weer van profiteert. De bijwerkingen van de snel voorgeschreven medicijnen en daarmee samenhangende medische ingrepen daarentegen, blijken maar al te vaak schadelijker dan de oorspronkelijke ziekte, ook als is er precies volgens het protocol gehandeld. In die huisartsperiode ging ik aan het eind van een werkdag steeds vaker met een onvoldaan gevoel naar bed. En dat werd elk jaar meer. Helaas wordt door de meeste collega's nog steeds niet ingezien dat de gebruikelijke werkwijze, gebaseerd op efficiency, één der belangrijkste redenen is dat veel mensen niet goed genoeg worden geholpen, dat de patiënten onnodig veel medicijnen gebruiken en dat dit al met al de kosten van de gezondheidszorg onbeheersbaar maakt. Over efficiency gesproken. Zo kon ik in elk geval niet verder. Via enkele buitenlandse reizen en bezoeken aan artsen met een bredere kijk op gezondheid, kwam ik er achter dat er op het gebied van chronische ziekten veel meer te koop is dan wat er in Nederland aan de Universiteiten gedoceerd wordt. Ik besloot om mij te specialiseren in chronische ziekten en voor die patiënten een zelfstandige praktijk te starten, zodat ik gemiddeld 1 uur per consult ter beschikking had. Ik was een nieuwe weg ingeslagen en zou daarop niet alleen interessante ontdekkingen doen maar ook veel meer voldoening in mijn werk vinden. Dankzij deze nieuwe instelling, waarbij ik de bestaande protocollen achter mij moest laten, ontwikkelde ik in de tachtiger jaren van de vorige eeuw een effectief middel tegen psoriasis, genaamd Psorinovo waarover ik in 1985 en1998 publiceerde in een medisch tijdschrift. Tot die tijd bestond er eigenlijk geen goed geneesmiddel voor psoriasis. Met dit nieuwe middel behandelde ik daarna duizenden patiënten in samenwerking met geestverwante collega’s. De farmaceutische concerns zagen er echter geen brood in omdat het middel niet patenteerbaar is. Een hoge winstmarge is daardoor onmogelijk want iedere concurrent kan het gemakkelijk namaken. Bovendien was en is Psorinovo een bedreiging voor de markt van de veel duurdere middelen die tot dan toe werden voorgeschreven en minder effectief zijn. Het gevolg was dat de therapie door de meeste artsen gewantrouwd werd of geboycot en dat is nog wel enigszins het geval. De


pg. 36 van 37

zorgverzekeraars tenslotte doen daardoor nog steeds moeilijk met de vergoeding van de kosten, etc; kortom uitsluitend tegenwerking voor Psorinovo op alle fronten. Sinds kort echter begint het tij te keren. Een aantal internationale farmaceutische bedrijven is in het middel geïnteresseerd en begint er brood in te zien. Temeer omdat het niet alleen tegen psoriasis blijkt te helpen maar ook tegen multiple sclerose (M.S); dat is inmiddels wetenschappelijk aangetoond. Voor meer informatie over deze therapie kunt u terecht op de website van de vereniging Psorinovo: www.psoriasistherapie.nl. De belangrijkste ontdekking die ik bovenal deed in de afgelopen 50 jaar was dat we allemaal beschikken over een zelfgenezingsvermogen. Dit klinkt nogal naïef, want iedereen weet dat veel kwaaltjes daardoor "vanzelf" over gaan, net als wondjes die genezen. Toch zijn we er ons meestal niet van bewust waarom dat in bepaalde gevallen wél lukt en in andere gevallen niet. Ook aan de medische faculteiten van onze Universiteiten wordt daarover niets gedoceerd, laat staan hoe je dit zelfgenezingsvermogen kunt versterken. De meeste mensen die ziek worden zijn daardoor niet gericht op hun eigen kracht maar op hun ziekte; d.w.z. op hun zwakte. Dat maakt afhankelijk van de krachten die van buitenaf moeten komen: medicijnen, operaties e.d.. Waarmee niets negatiefs over medicijnen of operaties bedoeld wordt, maar dat je daar zo zuinig mogelijk mee omspringt en liefst helemaal vermijdt. Is men eenmaal ziek, dan is er meestal maar één reflex: de ziekte bestrijden met alle middelen! Het zelfgenezingsvermogen en hoe je dat kunt inschakelen komt niet ter sprake, terwijl dat uiteindelijk minstens zo belangrijk is. Kankerbestrijding, het woord op zichzelf maar ook het logo van het KWF, zijn een goed voorbeeld van die éénzijdige, benadering van ziekte. De autovaccinatie, zoals op deze website voor eenieder wordt uitgelegd, is het sluitstuk van tientallen jaren ervaring en zoekwerk. Een doelgerichte zoektocht naar een methode om het zelfgenezingsvermogen te herstellen, want bij chronische ziekten functioneert dat niet. Door het verzamelen en samenvoegen van talloze losse puzzelstukjes uit de medische literatuur en uit de ervaring met patiënten is uiteindelijk een beeld ontstaan dat tot nuttige experimenten heeft geleid en tot een praktische toepasbare methode om dat doel: genezing, te bereiken. Het is gebleken dat autovaccinatie als behandeling van chronische ontstekingsziekten met succes kan worden ingezet, maar dan wel zo vroegtijdig mogelijk. Daarmee komt de methode niet in plaats van gangbare bestrijdingsmethoden, maar om die te voorkomen of als aanvulling. Echter, het complete verhaal is niet binnen 10 minuten aan u uit te leggen. En er is meer. In 1974 heb ik met enkele geestverwante collega’s de Artsenvereniging voor Natuurgeneeskunde (ABNG) opgericht die in 2012 is opgegaan in de Artsenvereniging Voor Integrale Geneeskunde (AVIG), waarvan ik erelid ben.


pg. 37 van 37

Autovaccinatie - Home

Recommend Documents