ArtBasel 2014 Uw kunstadviseur(s) aan het werk

ArtBasel 2014

Uw kunstadviseur(s) aan het werk Dit jaar reisde slechts de helft van Bergman&Van Laake af naar de 2014 editie van ArtBasel. Bergman had een prangende advieskwestie in Brazilië waar hij het Nederlands elftal moest bijstaan op het WK voetbal. Dat zorgde voor gemengde gevoelens omdat het de allereerste keer was sinds de oprichting van ons bedrijf, een kleine twaalf jaar geleden, dat ons duo tijdens het Zwitserse verblijf moest opsplitsen. Een andere factor die gemengde gevoelens opriep waren de absurd hoge veilinguitslagen in New York, afgelopen mei. Records werden daar aan de lopende band gebroken en voor jonge kunstenaars die en vogue zijn is geen be­ drag te gek. Een voorbeeld? Slechts vijf jaar geleden konden we op Art Brussel voor 40.000 USD werk van Wade Guyton kopen. Zijn werk ging nu voor 1,6 miljoen USD van de hand… Dansen op de vulkaan? Voor dat het hele ArtBasel circus begon, was er een prettig en nuttig rustpuntje in de heerlijke tuin van het Beyeler museum. Het Amsterdamse Stedelijk Museum Fonds had aldaar een borrel georganiseerd voor leden en toekomstige leden die het museum een warm hart en een volle portemonnee toedragen. Dat klinkt wat onbeschroomd, maar is een zeer goed initiatief om vrienden en fondsen te werven voor een prachtig instituut dat met een terug­ Directeur Beatrix Ruf @ Beyeler museum 1

trekkende overheid wel wat particuliere steun in de rug  kan gebruiken. De kersverse directeur Beatrix Ruf stond  ontspannen de genodigden te woord en liet een stevige  indruk achter bij het gehoor. Vooraf kon bovendien nog  even  de  Gerhard  Richter  overzichtstentoonstelling  worden  bekeken  en  dat  was  zeker  geen  straf.  Ik  zag  al  vaker  grote  shows  van  Richter,  maar  hier  was  een  weloverwogen  keuze  gemaakt  uit  zijn  oeuvre.  Het  resultaat was een helder overzicht met geen schilderij te  veel of te weinig. Chapeau!    De  ArtBasel­Vorstand heeft  Liste  overgenomen  en  die  beurs, ooit begonnen als een soort salon des refusés, zag  er  gelikt  uit!  Nieuwe,  fraaie  externe  trappen,  meer  ruimte om te  verpozen en te evalueren en een  nog net  wat strakkere hand van selecteren.  

  Gerhard Richter 

 

Raster galerie uit Warschau, Poolse kunstbroeders van het eerste Liste­uur, brachten fraaie  sculpturen  van  Olaf  Brzeski.  Bij  navraag  naar  ’s  mans  oeuvre  bleek  dat  ze  het  pièce de résistance  van  Brzeski  thuis  hadden  moeten  laten vanwege het gewicht: een massief stalen paal van bijna twee  meter  hoog  waar  de  kunstenaar  met  bloed  zweet  en  tranen  een  hart  had  uitgehakt(!).De  uren  die  daar  in  zitten  kan  hij  maar  beter  niet doorberekenen.     Het was Javier Peres van  Brent Wadden Peres  Projects  weer  gelukt  een  hype  te  creëren,  deze  keer  met  Brent  Wadden.  Peres’    long time art handler  Olaf Brzeski  Wadden   bleek  zelf  ook  artistieke  aspiraties  te  hebben  en  Peres  had   besloten hem een show te geven en met succes!  De  eerlijkheid  gebiedt  te  zeggen  dat  ik  ook  wel  een  beetje hongerig werd van  deze uit breiwerk    opgebouwde   doeken.   Helemaal   uit     het   niets komt Wadden niet, hij had onlangs ook al een show bij Almine Rech, geen kleine  speler.   

Nederlands succes was er voor Stigter / Van Doesburg: de buzz ging dat hun schilder Helen  Verhoeven  misschien  iets  in  China  gaat  doen  bij  de  prestigieuze  galerie  White  Space.  Die  roddel was voldoende voor een consortium uit Azië om en gros in te slaan. Helaas voor Van  Doesburg  deden  ze  dat  wel  net  tijdens  Nederland  ­  Australië… Ook  Martin  van  Zomeren  verkocht  goed,  er  was  veel  interesse  voor  zijn  jonge  galerie­loot  Anne  de  Vries.  ook  Van  Zomerens  oudgediende  Navid  Nuur  heeft  door  de  jaren  heen  een  solide  internationale  2   

verzamelaarsbasis  ontwikkeld.  Van  zijn  hand  waren  fraaie  emaille  platen.  Galerie  Jeanine  Hofland met haar nieuwe businesspartner Sjoerd de Vries verkocht mooie kleine foto’s van  Bruno  Zhu.  Ja  inderdaad,  de  foto’s   doen  enigszins  denken  aan  het  werk  van  Wolfgang  Tillmans, maar bezitten onmiskenbaar kwaliteit, dus we houden Zhu in de gaten.   

  Helen Verhoeven 

  Navid Nuur 

  Bruno Zhu 

 

Het navolgende stukje kan wat verwarrend zijn:  Bij Campoli Presti uit Parijs hing een reeks  van 22 geschilderde portretten van jonge invloedrijke galeristen van nu. De set was geschil­  derd door Reena Spaulings. Nu wordt  het  lastig  want  Reena  Spaulings  is  namelijk  niet  één  kunstenaar  maar  een  kunstenaarscollectief.  Reena  Spaulings  is  tevens  de  naam  van  een  New  Yorkse  galerie,  die  behalve  Reena  Spaulings  zelf,  ook  nog  andere  kunstenaars  vertegenwoordigt.  Waarvan  de  meeste  overigens  ook    aan  het  R.S.  collectief  meewerken.  Reena Spaulings Kunt u het nog volgen?     Enfin, deze schilderijen waren een Vervolg op een eerdere reeks van 22 portretten van jonge  onderscheidende galeriehouders die onlangs werd geschonken aan het Whitney Museum in  New York.    Frank Heath  IJzersterk was de solopresentatie van  Frank Heath bij Simone  Subal. Heath  is  geobsedeerd  door  data­opslag  en  laat binaire / digitale vertalingen van  een  klein  filmpje  of  een  gesprek  uitprinten  op  koperen  platen.  Enerzijds zie je het letterlijke gesprek  van  de  kunstenaar  met  een  graveur  over de mogelijkheden en  de kosten    van het  printen op  metaal   3   

en daarnaast zie je de binaire vertaling van datzelfde gesprek. Hoogtepunt is een film waarin  de beschouwer hoort hoe de kunstenaar een reclamedoek bestelt bij een reclamevliegtuig­   Dewar & Gicquel  service.  Na  wat  mooie  beelden  in  een  park  met  bomen  en  vogels,  zie  je  ineens  een  vliegtuigje  voorbij  komen  met  een  absurd groot doek vol cijfercombinaties!    Als laatste op Liste een mooie gimmick van Dewar & Gicquel  in  de  kelder  van  Liste,  twee  absurd  grote  (zelf)  gebreide  truien. The 70’s are back, dus ook in de kunst. Handgemaakt,  ambachtelijk  en  authentiek  zijn  de  codewoorden  van  nu.  Kunstenaars die kort geleden nog werkten met een arsenaal  aan  assistenten,  doen  er  nu  alles  aan  om  het  publiek  te  overtuigen  van  het  feit  dat  ze  hun  kunstwerken  weer  zelf  maken  en  bedenken.  Dewar  &  Gicquel  zijn  duidelijke  exponenten  van  deze  postindustriële  trend  in  de  kunst  en  gaan  derhalve  zelf  met  de  levensgrote  breinaalden  aan  de    slag.     Op naar de Messe­Platz. Na Liste trekt  de kunstkudde traditiegetrouw naar Unlimited voor  een  feestelijk opening met  champagne en cocktails. Ik maakte  van de gelegenheid gebruik  om een hopelijk blijvende aanwinst van ArtBasel  te gaan bekijken: 14 Rooms. Er was me al  op  het  hart  gedrukt  deze  nieuwe  presentatie  met  14  performances niet  te  missen  en  de  referenten hadden  geen ongelijk:  14 rooms is  inderdaad  grandioos. In een grote  witte zaal   waren  14  spiegeldeuren  aangebracht  Roman Ondak  en  daarachter  hadden  geselecteerde  kunstenaars  zeer  uiteenlopende  verrassingen  voor  het  publiek  in  petto.    Achter  de  eerste  deur  zat  een  man  aan  tafel  die  namens  Roman  Ondak  de hele dag met het publiek objecten  ruilde  en  van  commentaar  voorzag.  Horloges, iPhone oortjes,  parfum en       VIP  kaarten  gingen  op  deze  manier  van hand tot hand.    Allora  &  Calzadilla  lieten  de  spiegeldeur  permanent  open  staan,  maar  hadden  in  hun  ruimte  een  menselijke  revolving door  gecreëerd. Een keten van 9 dansers  lieten  bezoekers  strak  ritmisch  en  stapsgewijs door.   Allora & Calzadilla  4   

Bij Dominique Gonzalez­Foerster  moesten mensen wat langer wachten want er mocht maar  één persoon tegelijk naar binnen. We laten in het midden wat er zich in de kamer afspeelde,  maar de foto alhier geeft een hint. Erg aangrijpend was de kamer van Otobong Nkanga waar  twee dames met een plant (nachtjasmijn) op het  hoofd je indringend  aankeken terwijl  ze  larmoyante  liederen  zongen   

  Dominique Gonzalez­Foerster 

  Otobong Nkanga 

  Santiago Sierra 

 

en  klaagdichten  reciteerden.  Santiago  Sierra  liet  oorlogsveteranen  uit  Afghanistan,  Oost­ Timor, Irak en Vietnam in de hoek staan. Schuld en spijt als thema kan zeer indrukwekkend  zijn!    

Unlimited  was  zoals  elk  jaar  weer  een  klein  feestje.  La  Grande  dame  van  de  Belgische  galeriewereld Micheline Swajczer had de eer om twee jonge toevoegingen aan haar galerie    te tonen: Ann Veronica Janssens  en het duo  Harald  Thys  &  Jos  de  Gruyter.  Janssens  had  een eenvoudige maar ijzersterke vondst met   zeven  lampen  aan  de  muur  die  naar  het  midden gericht waren. In de kamer hing een  mist  uit  een  verder  onzichtbare  bron  en  de  lampen  vormden  samen  een  perfect  driedimensionale  zevenster.  Thys  &  De  Gruyter zagen we al twee keer eerder in haar  galerie.     

Harald Thys & Jos de Gruyter 

Ann Veronica Janssens    

Op  Unlimited  hingen  in  een  ruimte  ca.  20  lappenpoppen  die  het  midden  hielden  tussen  zombies  en  vogelverschrikkers.  De  figuren  (Die schmutzigen Puppen von Pommern),  onderscheidden  zich  van  elkaar  door  hun  aankleding,  maar  qua  karakter  was  er  weinig  onderling  verschil  zichtbaar:  I see a bad moon rising… Fraaie presentatie!   5   

Mooi  ook  om  weer  opstellingen  van  oudgedienden  te  zien  die  zich  moeiteloos  staande  houden tussen al het jonge grut: Penone, Mario Merz, Hanne Darboven. 

  Penone 

  Mario Merz

 

Klassieke  werken die aan frisheid en zeggingskracht niets hebben ingeboet. Over jong grut  gesproken:  teleurstellend  was  het  werk  van  beeldhouwer  Thomas  Houseago  en  schilder  Markus Schinwald. Houseago lijkt slachtoffer van zijn űbergalerie Hauser & Wirth die kunste­      naars  steeds  maar  grotere  ruimtes  geeft  om  te  vullen.  Een  kamer  verder  kon  een  complex  staketsel  van  draaiende  witte  wanden  en  raam­werken  niet verhullen       Markus Schinwald  Thomas Houseago  dat  Schinwald  het  ook  allemaal  even  niet  wist  toen  hij  een  leeg  doek  moest  gaan  vullen.  Beide met dank aan de veeleisende kunstmarkt.     Kara Walker  Een  andere  “klassieker”  Kara  Walker  had  ook  niet  haar  beste presentatie, ze was ook een beetje onvoordelig bij  de entree geplaatst, maar het deed toch goed haar werk  weer  te  zien  en  ik  voorspel  een  wederopleving  in  de  interesse van deze belangrijke mid­career artist.   

Noemenswaardig is zeker ook de Vlaamse Edith Dekyndt.  Van haar zagen we al goed werk bij Martin van Zomeren  en we hopen dat hij haar kan vastleggen in zijn stal, want  zeker na Basel zal er wel aan haar getrokken worden. Ze  toonde fraaie hangende dekens  

 

  6   

Edith Dekyndt

Mattias Faldbakken

 

met  bladgoud erop. Simpele  ingrepen die  visueel erg sterk werken aan een wand. Mattias  Faldbakken, die ooit debuteerde bij de reeds eerder genoemde enigmatische galerie Reena  Spaulings, had een vloer helemaal bezaaid met  kogelhulzen. Een spreekwoordelijk schot in  de roos! Over de krakende hulzen heen lopend bekruipt al snel het besef dat het tijd wordt  dat de mensheid haar energie eens ten positieve moet gaan aanwenden.     Op  driekwart van  de   immense  Unlimited­hal  stond een  overweldigend en  niet te  missen      beeld van Xu Zhen, die een eigen fraaie Oost­ West invulling geeft aan het oostelijke fronton  van  het  Parthenon,  met  Noordelijke  Qi  en  Tang  dynastie  elementen.  Zelf  bedacht  natuurlijk, maar in aanleg geen raar idee als je  weet  dat  recent  kunsthistorisch  onderzoek  heeft  uitgewezen  dat  in  vroeg  Aziatisch  aardewerk (Yuan) motieven zijn gevonden die  men kent uit de Griekse Klassieke cultuur…       Xu Zhen Laure Prouvost  Unlimited afsluiter  was  de  Turner  Prize  winnaar  van  2013  Laure  Prouvost.  Ze  had  een  gezellig  kamertje  nagebouwd  waarin  een  film  over  haar  fictieve  grootouders  werd  geprojecteerd.  De  installatie  heet  Wantee, een  verwijzing naar de vrouw van  Kurt  Schwitters  die  haar  man  tot  razernij  dreef  door de  huisgasten onophoudelijk te  vragen  of  ze  soms  een  kopje  thee  wilden.  De  setting  van  het  kamertje  waar  de  toeschouwers  zitten  tussen   zogenaamde   7   

“things left by my grandparents”, komt  ook terug in de  film zelf. Het  is een ondersteuning  van het Leitmotiv dat fictie en werkelijkheid in elkaar overlopen. Met Prouvost’s openhartige  twijfel aan het feit of ze uiteindelijk een conceptueel kunstenaar is of niet, werd Unlimited  verruild voor de ArtBasel zelf…    Waar te starten? Wat en wie is op dit moment en vogue onder de inmiddels wat klassiekere  hedendaagse  kunstenaars?  Nu  de  Italiaanse  Zero,  met  namen  als  Fontana  en  Manzoni  buitensporige prijzen  oplevert, komt  de komende jaren  ongetwijfeld een andere Italiaanse  kunststroming aan bod:  de  Arte  Povera; kunstwerken en installaties gemaakt  met primaire  en  natuurlijke  materialen  zoals  hout,  veren,  bladeren,  stenen,  etc.   De  belangrijkste  exponenten van deze stroming zijn op niet al te lange termijn niet meer te betalen voor de  poveren onder ons. Wij voorzien voor mensen als Mario Merz, Giuseppe Penone en Jannis  Kounellis aanzienlijke prijsstijgingen.     Zeer gezocht dit jaar was werk van de vorig jaar overleden Gunther Förg, een groot architec­  tuurfotograaf, maar  vooral bekend  geworden  met zijn  schilderijen op lood. De kunstroddel   ging dat Zwirner een grote show voorbereidt met  zijn  werk.  Geen  onnozele  zet:  Er  is  nog  een  behoorlijke  Estate­voorraad  dus  ze  hebben  ruim  de  keuze.  Er  waren  een  paar  prachtvoorbeelden  van  zijn  werk  te  zien,  mijn  favoriet  was  een  bloedmooi  tweeluik  bij  Andrea  Rosen,  reeds  verkocht voor de opening uit.   

De presentatie in het Nederlands Paviljoen op de  biënnale  van  Venetië  in  2013  heeft  Mark  Manders internationaal op de kaart gezet en veel  lof  gegenereerd.  Zowel  het  Museum  of  Modern    Gunther Förg   Art als het Stedelijk Museum kochten er werk.       Op  ArtBasel  stonden  een  paar  prachtige  bronzen  portretbeelden die op de openingsdag terecht een nieuw  huis kregen. Het  brons was in  grijze­kleikleur gepatineerd     om  de  schijn  van  fragiliteit  te  bena­ drukken.    Urs  Meile,  groot  geworden  door  vroeg  met  Chinese  kunstenaars  te  werken,  had  een  absurd  manshoog schilderij van  een  konijn,  geschilderd  door Shao Fan. Niet een    onderwerp  waar    Bergman  &  Van  Laake  Shao Fan  Mark Manders  8   

normaal erg warm voor  loopt, maar het  verstilde  beeld en de mysterieuze gladde verfhuid  van het  schilderij fascineerde toch. Verstoken van iedere konijn­eigen omgevingsreferentie  ligt  het  accent  op  het  karakter  en  de  gemoedstoestand  van  het  dier.  Shao  Fan  omzeilt  daarmee knap de kitsch­factor die maar al te snel op de loer ligt bij dergelijke voorstellingen.     Bij  Krinzinger  uit  Wenen  zagen  we  twee  jaar  geleden  een  prachtige  show  van  Sudarshan  Shetty, twee grote beelden, waaronder een mini tempel, lieten een onuitwisbare indruk ach­  ter. Nu was Shetty wederom de ster van Krinzinger. Zowel  zijn  inzending  voor  Unlimited  als  de  beelden  die  in  hun  stand  stonden,  waren  binnen  het  eerste  uur  verkocht,  de  misgrijpers  werden  gesust  met  een  forse  wachtlijst.  Waar  gaat het allemaal om? Kapotte porseleinen vazen die door  Shetty fraai met stukken hout worden gerepareerd. Nieuw  leven geven, zoals hij zelf zegt…     De  al  wat  oudere  schilder  Michael  Krebber  staat  eindelijk  wat  meer  in  de  spotlights,  Daniel  Buchholz  en  Maureen  Paley  hadden  mooie  abstracte  schilderijen  meegenomen.  Uit de rijke portfolio konden we vooraf zonder veel moeite  een paar juweeltjes kiezen, en dat hebben we ook gedaan.    van Sudarshan Shetty    Michael Krebber

      Wolfgang  Tillmans’  ster  blijft  stralen  en  rijzen.  Hij  heeft  onlangs  zijn  longtime  New  Yorkse  galerie Andrea Rosen verruild voor tycoon David Zwirner en op de tweede dag van ArtBasel  kon  hij  trots  verkondigen  dat  er  in  2016  een  grote  show  van  zijn  werk  komt  in  Beyeler,  (Nederlands  trots  Marlene  Dumas  hangt  er  volgend  jaar)  die  afgelopen  jaar  al  een  mooie  Tillmans­kamer  kocht.  Bijgevoegde  foto  is  een  zogenaamde  “Wolfie”,  een  selfie  met  Tillmans. Jammer dat hij de Bergman & Van Laake iPhone niet bediende, ander hadden we  nu ook een echte Tillmans.    “Wolfie” met Wolfgang Tillmans

9   

  Gavin Brown Enterprise pakte uit met zijn  stal van populaire  en gewilde  kunstenaars en het   (veelal)  Amerikaanse   publiek  stond  zich  te  verdringen  rond  vrolijk  sculpturaal  werk van Rob Pruitt en mooie neo PopArt  schilderijen  van  Pruitts  liefdespartner  Jonathan Horowitz.     Joe Bradley 

 

  Rob Pruitt 

Jonathan Horowitz 

 

Ook  het  doek  Jazz  van  Joe  Bradley  trok  veel  bekijks,  ongetwijfeld  reeds  voor  de  opening  vergeven.  Aardig  was  bovendien  nog  Browns  eerbetoon  aan  de  onlangs  overleden  kunstenares (Elaine) Sturtevant.  

Sturtevant

Sturtevant

 

De hele stand was behangen met een motief uit haar video ‘Serpentine Owl’, gemaakt voor  haar tentoonstelling in de Serpentine Gallery in 2013. Sturtevant heeft ons welhaast haar le­  ven lang geïrriteerd en verwonderd met  haar kopieën  naar  PopArt  kunstwerken.  Maar  door  het  consequent  te  doen  stelt ze zeer  interessante  vragen over authenticiteit,  lenen,  stelen  en  eigendom  van  motieven.  Los  daarvan  is  het  vaak  spannend  te  zien  hoe  de  initiële  makers  reageren  op  haar  kopieën.   

Eva  Presenhuber  had  mooi  werk  meegenomen  van  Sam  Falls. Geboren in 1984 is hij een van de jongere talenten uit  haar  kunstenaarsstal.  Gewild  is  hij  ook  al.  Falls  was  te  gast  bij officiële Basel panel talks en sierde Unlimited op met een  enorme oranje hangmat. Wij zullen hem volgen! 

  Sam Falls

  10   

Greene  Naftali  had  behalve  een  fantastisch  drieluik  van  Gunther  Förg,  ook  een  zeer  aantrekkelijk werk op papier uit 1981 van conceptueel kunstenaar Allan Ruppersberg. Het is    niet  altijd  even  visueel  aantrekkelijk  wat  Ruppersberg  maakt,  maar  deze  aquarel  in  prachtige  staat  en  originele lijst had het helemaal. Links  zien  we  een  jachttafereel  met  een  dood  hert  en  rechts  prominent  de  naam  VICKI  in  Romeins  schrift,  alsof  het  een  jaartal  is.  Onder  het  jachtstuk  staat  Still  en  onder  VICKI   (een  vriendin  van  de  kunstenaar)  Life. Dood  en  leven  komt  op  een  esthetisch elegante wijze  samen.     Allan Ruppersberg Carol Greene  had  weinig  reden  tot  klagen, aan de rand van Basel in het  Schaulager Museum was een schitterende solotentoonstelling van Paul Chan, een van haar  kunstenaars. Al eerder zagen we werk van hem, bijvoorbeeld in het Amsterdamse Stedelijk, Paul Chan  maar  begrijpen  deden  we  zijn  werk  niet.  Nu,  rondlopend  vielen  alle  puzzelstukjes  van  zijn  apocalyptische  wereld samen. Er komt  zonder twijfel  een hoop emotie vrij als eenmaal het  einde  der  tijden  in  zicht  is,  maar  zelden  werd  het  zo  indringend  en  divers  uitgebeeld  als  hier!  Een  compliment  voor  de  kunstenaar  en  voor  de  samenstellers  van  deze  tentoonstelling.     Latin  American  Art  is  nog  steeds  zeer  in  trek  en  krijgt bij de grote veilinghuizen tegenwoordig al zijn  eigen  veilingen.  We  willen  een  paar  kunstenaars  aanstippen:   Alison  Jacques  uit  Londen.  had  een  prachtige  set  van  de  vroeg  overleden  Cubaanse  kunstenares  Ana  Mendieta.  Een  ontdekking  is  Mendieta  geenszins,  maar  deze  set  zou,  Untitled  (facial hair transplants)  (1972)  ondanks  dat  de  afdrukken  postuum  waren,  niet  misstaan  in  een  museale collectie.    Ana Mendieta  11   

   Kurimanzutto had hele mooie met stro en gips opgebouwde schilderijen van de Colombiaan  Gabriel Sierra, ongetwijfeld een referentie aan de constructie van huizen met goedkoop of  gevonden  materiaal.  Al  wat  meer  verwesterd  is  de  Argentijnse  kunstenares  Analia  Saban  die  vertegenwoordigd  wordt  door Sprűth & Magers en  Tanya Bonakdar, we zien  soms  steengoed  werk,  soms  ronduit  vervelende  creaties,  maar  zijn  nog    steeds  geïntrigeerd.  Met  Analia Saban deze Ultramarine pocket   watch slaat de slinger weer uit naar de positieve zijde.      Ik wil afsluiten met future great Cyprien Gaillard, ook bij Sprűth  Gabriel Sierra  &   Magers.  Gaillard   geeft   opnieuw   gestalte    aan     Marcel   Duchamp’s  idee  van  de  ready­made.  Duchamp  besloot  vanaf  1913  alledaagse  objecten  tot  kunst  te  verheffen,  puur  vanwege  het  feit  dat  hij  als  kunstenaar  dat  kon  doen.  Er schuilt  natuurlijk gevaar  in  het  klakkeloos  overnemen  van  die  gedachte  door  kunstenaars  van  nu,  maar  Gaillard  doet  dit  al  geruime  tijd  consequent  en  steeds  passend  in  zijn  universum  dat  zaken  behandeld  als  mislukking,  ontaarding  en  verval.  Deze  shovel­schep is daarop geen uitzondering,  het  refereert  aan  grote  fiasco’s    bij   Cyprien Gaillard bouwprojecten die reeds een paar jaar na  oplevering weer tegen vlakte moeten om wat voor reden dan ook. Gaillard is een boeiende  kunstenaar,    die    niet      voor    niets  vorig  jaar  (op  28  jarige  leeftijd)  een  grote  solotentoonstelling kreeg in The New Museum in New York.    Vooralsnog op Artbasel 2014 nog geen tekenen van mislukking of verval. De beurs was een  groot succes en het gros van de galeriehouders was erg tevreden. Over ontaarding zwijgen  we  nog  even,  want  het  is  niet  per  se  de  schuld  van  de  kunst  dat  prijzen  in  korte  tijd  naar  groteske  hoogten  zijn  gestegen.  Het  wordt  pas  kwalijk  als  we  kunstenaars  (en  galeries)  daarop  zien  anticiperen,  als  jonge  mensen  geen  kunst  meer  maken  uit  plezier,  innerlijke  noodzaak of aandrang de wereld een andere zienswijze te bieden, maar puur voor de centen  die de laatste 15 jaar zo prominent de kunstwereld  zijn binnengedrongen.    Wordt vervolgd!   

12