Angelique werd op haar zestiende verkracht
Ik ben van
mezelf!
In de puberteit zat Angelique (24) niet lekker in haar vel. Op internet zocht ze naar bevestiging en aandacht. Dat kreeg ze, maar wel op de verkeerde manier. Nu wil ze andere meiden waarschuwen voor de gevaren. Zelf weet ze nu: ik ben goed zoals ik ben!
M
ijn leven is nu helemaal oké. Ik heb een heel leuk nieuwbouwhuisje en een geweldige vriend. Hij houdt altijd rekening met me, zegt nooit dat ik me aanstel als ik zit te piekeren en hij is ontzettend lief. Ik kan me geen betere man wensen. Dat ik dat allemaal ooit zou vinden, had ik acht jaar geleden echt niet kunnen denken. Als kind en als puber had ik erg weinig zelfvertrouwen. Mijn zus en ik zijn al van jongs af aan flink aan de maat. De kinderen op school vonden ons maar raar, dus we werden dagelijks gepest. Op de middelbare school nam het pesten gelukkig af, maar op het mbo ging het gewoon weer verder. Verschrikkelijk. Ik voelde me zo onzeker! Juist als je midden in de puberteit zit, zijn vrienden en het horen bij een groep ontzettend belangrijk. Chatten Om de pijn te verzachten, ging ik eten, dat was mijn troost. Maar op mijn
44
www.intens-magazine.nl
zestiende was eten alleen niet meer genoeg, ik ging ook op andere manieren op zoek naar iets dat me een beter gevoel gaf. Zo zocht ik bijvoorbeeld aandacht bij mannen op internet, via msn. Urenlang chatte ik met ze. Soms vroegen ze me om intieme dingen voor de webcam te doen, bijvoorbeeld om een kledingstuk uit te trekken. Dat vond ik wel kunnen en het gaf me het gevoel dat ik er mocht zijn. Daarnaast was ik, ondanks mijn onzekerheid, een opstandige puber die heel erg bezig was met het zoeken naar grenzen. De mannen die ik via de chatsites tegenkwam, waren van die types met interesse in een maatje meer. En blijkbaar ook met interesse in jonge meisjes, want ik was zestien en had kledingmaat 42 /44. Ik ontmoette er dus veel viezeriken. Gelukkig had ik ook positieve ervaringen met internet. Via chatsites kwam ik ook leeftijdsgenoten tegen, ook leuke jongens. Uiteindelijk kreeg ik ook een paar keer een relatie. Met
mijn vriendjes chatte ik in het begin vooral, een goede manier om elkaar eerst van binnen te leren kennen. Fotoshoot Toch bleef ik onzeker en ik ging verder met het zoeken naar aandacht. Zo kwam ik op een soort modellensite terecht. Voor die sites wil ik alle vrouwen waarschuwen: wees alsjeblieft voorzichtig, er zitten verschrikkelijke creeps op! Ik heb dat helaas aan den lijve ondervonden. Op één van die sites kon je foto’s online zetten. Daar plaats je een stukje tekst bij over jezelf. Anderen kunnen erop reageren en fotografen kunnen je benaderen voor fotoshoots. De foto’s die ik erop plaatste, waren heel gewoon. Ik had ze gemaakt met de zelfontspanner en ik had gewoon kleren aan. Niks raars of spannends. Al snel kreeg ik veel reacties en tussen al die mails zat ook een bericht van ene Richard. Hij zei dat hij professioneel fotograaf was
www.intens-magazine.nl
45
en dat hij me wilde inhuren voor een fotoshoot. Ik zou daarvoor betaald krijgen. Wow, betaald worden voor een fotoshoot! Dat leek me wel wat! Maar hoewel ik onzeker, jong en gevoelig was, had ik wel een beetje in de gaten dat dit niet een normale gang van zaken was. Tegelijkertijd vond ik het ook spannend. Ik was flink aan het puberen en had op dat moment geen goede band met mijn ouders. Daarom vertelde ik ze niets over mijn gesprekken met Richard en uiteindelijk sprak ik met hem af. We spraken af op een plek bij mij in de buurt, waar hij me ophaalde met zijn auto. Hij reed met me naar zijn huis, waar hij zijn fotostudio had. Hoe oud hij precies was, weet ik niet, maar hij vertelde me over zijn overleden vrouw, zijn kinderen en kleinkinderen. Het leek me een normale man en hij had ook best wel een professionele website. In de studio maakte hij veel foto’s van me, gewoon met mijn kleren aan. Hij was heel aardig en we maakten één keer foto’s waarvoor ik mijn T-shirt uittrok. Verder dan dat ging het niet. Richard bracht me terug naar huis en betaalde me, zoals afgesproken. Ik was heel naïef in die tijd, want ik dacht alleen maar: lekker snel verdiend! Een tijdje later spraken we weer af. Dit keer was de sfeer heel anders. Richard was dwingender, opdringeriger. Hij wilde dat ik verderging. Ik moest steeds meer kledingstukken uittrekken en hij wilde dat ik mezelf aanraakte. Ik werd steeds banger. Dit wilde ik helemaal niet, maar ik had voor mijn gevoel geen keus. Wat doe je als zestienjarig meisje tegen zo’n manipulatieve man? Ik kon geen kant op en was misselijk van angst. Richard bleef me dwingen om verder en verder te gaan. Hij zette me voor het blok en op dat moment voelde ik dat ik alle controle kwijt was. Zijn stem werd steeds agressiever en hij werd steeds drammeriger. Als ik zou weigeren, zou hij de foto’s die hij al van me had online zetten. En ik was
46
www.intens-magazine.nl
dan wel bang voor hem, maar ik was nóg banger voor de reactie van mijn ouders. Toen hij me dwong om mezelf aan te raken, ging er bij mij een knop om. Ik schakelde al mijn gevoel uit. Volgens de psycholoog, die ik jaren later hierover sprak, was dat een overlevingsmechanisme. De situatie was zo heftig dat ik het niet meer aankon. Ik dacht alleen maar: ik moet hier zo snel mogelijk weg!
Of dat ze boos zouden zijn, omdat ik op die manier aandacht had gevraagd en dit het eindresultaat was geweest. Ik verdrong de herinnering, deed voor mezelf of het nooit was gebeurd en ging verder met mijn leven. Maar zo’n verschrikkelijke herinnering laat zich moeilijk verdringen. Ik kreeg nachtmerries waarin ik telkens opnieuw door hem werd verkracht. Dat was een vreselijke periode in mijn leven. Een jaar lang heb ik er in mijn eentje
Mijn ouders waren ontzettend boos op hem, maar ook op mij. Ze hadden me toch geleerd om niet met zulke mannen om te gaan? Uiteindelijk kwam hij naar me toe en kleedde hij zich uit. Hij raakte me aan en dwong me om dingen bij hem te doen. Ik voelde op dat moment helemaal niets meer, alsof ik er zelf niet was. De enige angst die ik nog voelde, was dat hij me iets anders aan zou kunnen doen, dat hij gewelddadig zou worden. Of hij daarna nog iets tegen me gezegd heeft, kan ik me niet meer herinneren. Ik moest me aankleden en we zijn meteen weggegaan. Hij heeft me weer in de buurt van mijn huis afgezet en reed weg. Blokkeren De eerste dagen kon ik nauwelijks geloven wat er was gebeurd. Maar na een paar dagen kwam mijn gevoel een beetje terug, toen ik er over na ging denken. Ik voelde me enorm vernederd en vies, ik verachtte mezelf en schaamde me kapot. Hoe had ik op deze manier aandacht kunnen vragen? Thuis durfde ik het niemand te vertellen, ik was veel te bang dat mijn ouders me zouden afwijzen, omdat ik zelf was meegegaan.
mee geworsteld. Richard zocht nog wel eens contact, hij nodigde me zelfs uit om vrienden te worden op Hyves. Ik was met stomheid geslagen en nog steeds begrijp ik niet wat er in die man omgaat. Je hoort wel eens van meiden die bedreigd en gechanteerd worden door hun misbruiker, maar dat gebeurde bij mij gelukkig niet. Ik heb hem geblokkeerd op alles waarop ik hem kon blokkeren. Nog steeds sprak ik met niemand over de verkrachting, tot mijn ouders opgeslagen msn-gesprekken tussen hem en mij vonden op mijn laptop. Zo kwamen ze erachter wat er was gebeurd. Ze waren hels, ze waren zo ontzettend boos op hem! Hoe had hij dat kunnen doen? Maar ze waren ook boos op mij, ze hadden mij toch geleerd om niet met zulke mannen om te gaan? Ik voelde me daar heel verdrietig over, maar ik begreep hun reactie ook wel. Als ouders wil je zoiets natuurlijk niet horen, je wilt niet dat je kind zoiets overkomt. Doordat ze nu wisten wat er was gebeurd, kreeg ik wel eindelijk wat steun,
Hulp bij seksueel geweld Ben of word jij ook gedwongen om iets te doen wat je niet wilt op seksueel gebied? Je kunt je verhaal kwijt of hulp vragen bij Tegen Haar Wil. Dit is een telefonische hulpdienst voor vrouwen en meisjes die slachtoffer zijn of zijn geweest van onder andere seksueel geweld. De vrijwilligers aan de telefoon zijn vrouwen die speciaal voor dit werk zijn getraind. Zij luisteren naar je zonder oordeel. Je kunt anoniem bellen als je dat wilt. De lijn is van maandag tot en met donderdag van 14.00 tot 22.00 uur bereikbaar: 0592 - 34 74 44. Kijk voor meer informatie op: www.tegenhaarwil.nl
emetofobie: Braakfobie Volgens Stichting Emetofobie hebben zeker 115.000 Nederlanders en Belgen extreme angst voor overgeven en misselijkheid. Het is de zevende meest voorkomende fobie ter wereld. Mensen met emetofobie zijn bang om zelf over te geven, vooral in situaties waarin ze geen kant op kunnen. Ze zijn ook bang om anderen te zien overgeven. Net zoals bij Angelique heeft deze overgeefangst heel veel invloed op het leven van degene die eraan lijdt. Mensen vermijden situaties, eten en drinken die hen met overgeven in aanraking zouden kunnen laten komen. Voor deze fobie bestaan verschillende therapieën. Vooral vrouwen lijden aan deze fobie, vaak als zij halverwege de twintig zijn. Meer informatie? Kijk op: www.emetofobie.nl
van mijn moeder. Dat was erg fijn, ik hoefde het niet meer helemaal alleen te doen. Mijn vader kon dat minder. Hij vond dat hij had gefaald in de opvoeding. Ik voelde me schuldig, omdat ik hen dit aandeed. Misschien had ik daar met mijn ouders over moeten praten, maar dat heb ik tot nu toe nog nooit gedaan. Ik weet niet goed waarom, ik denk dat ik het niet durf. Samen met mijn ouders heb ik aangifte gedaan. Ik kwam bij de kinderpolitie terecht, omdat ik toen nog zeventien was en werd in zo’n ruimte vol speelgoed en knuffels gezet. Hoe serieus nemen mensen je dan? Uiteindelijk heb ik mijn verhaal vijf keer opnieuw moeten vertellen, iedere keer aan een andere rechercheur. Ze hebben huiszoeking bij Richard gedaan en alles wat er aan bewijsmateriaal was, hebben ze in beslag genomen. Zo kwamen ze erachter dat hij ook nog filmpjes en foto’s van de verkrachting had. Opnieuw voelde ik die vernedering toen ik dat hoorde. Dat kon toch niet zo zijn? Ik had het gevoel dat ik weer de grond ingestampt werd. Hij had het gewoon gefilmd! Wat zou hij met die filmpjes en foto’s hebben gedaan? Ik wilde het niet weten, veel te pijnlijk. Er was nu bewijs tegen Richard en dat betekende een rechtszaak. Maar ik kon hem niet onder ogen komen. Ik wilde hem niet zien, was veel te bang om alles te herbeleven. Daarom heb ik uiteindelijk besloten mijn aangifte in te trekken. Eigenlijk weet ik niet of de politie er zelf nog iets mee heeft gedaan. Ik heb achteraf wel spijt gehad van die beslissing, want wie weet wat hij nog meer heeft uitgespookt? Maar ik kon het toen echt niet aan. Paniekaanvallen Ik begon last te krijgen van paniekaanvallen. De eerste kreeg ik toen ik van mijn opleiding terugreisde in de bus. Ik begon te hyperventileren, te zweten en te trillen en had het idee dat ik moest overgeven. Ik móest die
bus uit en heb het laatste stuk naar huis gelopen. Aanvankelijk dacht ik dat ik wat oververmoeid was door mijn opleiding, maar ik kreeg steeds vaker aanvallen en was continu misselijk. Daardoor kwam ik in een vicieuze cirkel. Ik focuste me zo op de gedachte dat ik me niet lekker voelde, dat ik vanzelf misselijk werd. Zo hield ik mezelf ziek. Uiteindelijk besloot ik mijn symptomen eens op internet te zoeken en ik kwam uit op emetofobie: een irrationele angst om over te geven of ziek te worden. Ik heb mijn lijstje meegenomen naar de huisarts en hij was het al snel met me eens. Hij verwees me door naar een psycholoog. In die tijd kwam ik bijna niet meer buiten, want ik was altijd bang om te moeten braken. Als ik al ergens naartoe ging, had ik altijd een plastic zakje, een flesje water en kauwgum bij me. Gek eigenlijk, maar toen vond ik dat de normaalste zaak van de wereld. Het gaf me rust in mijn lichaam om dat bij me te hebben en een gevoel van controle. Ik was zeventien en ging nooit op stap, want stel je voor dat iemand te veel dronk en over mij heen zou kotsen? Het stond eigenlijk symbool voor de angst dat iemand me wat aan zou doen. Ik dronk nooit alcohol, want stel je voor dat ik zelf moest overgeven? Ik was voortdurend bang om ziek te worden en at altijd dezelfde dingen. Ironisch genoeg waren dat allemaal ongezonde dingen, zoals chips, patat, snacks, de producten die je met mate moet eten. Met dat soort voedsel had ik de ervaring dat ik het goed kon verdragen. Ik was er nooit ziek van geworden. Met de psycholoog heb ik vier jaren geknokt tegen mijn fobie. Ik kreeg cognitieve therapie, een vorm van therapie waarbij je leert om positiever te denken. De psycholoog vertelde me dat emetofobie negen van de tien keer te maken heeft met een ingrijpende gebeurtenis in je leven: in mijn geval dus de verkrachting. Hoewel ik zelf dacht dat ik het had verwerkt, gaf mijn www.intens-magazine.nl
47
Maagverkleining Ik bleek er ook een piekerstoornis aan overgehouden te hebben. Sinds kort krijg ik daar medicijnen voor, die zorgen ervoor dat ik rustiger ben in mijn hoofd. Zo’n piekerstoornis is vervelend. Ik kan me bijvoorbeeld heel de dag enorm druk maken over een kopje dat ik heb laten vallen. Dan vraag ik me continu af óf en hoe ik dat had kunnen voorkomen. Volgens de psycholoog draait ook mijn piekerstoornis om controle, controle die ik tijdens de verkrachting niet had. Door de jaren heen, bleef ik ook nog eens aankomen. Ik vond nog steeds troost in eten, eten gaf me ook een gevoel van controle. Daarnaast probeerde ik er ook mee te bereiken dat mannen me niet aantrekkelijk zouden vinden. Uiteindelijk woog ik als 24-jarige van 1,73 meter 138 kilo. Ik zag op een bepaald moment in hoe ongezond ik leefde en besloot dat ik het waard was om wél voor mezelf te zorgen. Daarom heb ik begin dit jaar een grote stap genomen. Ik heb een gastric bypass ondergaan, een
48
www.intens-magazine.nl
maagverkleining. Mijn maag is dus verkleind en ik heb een omlegging in mijn darmen. Een heftige operatie, maar wel eentje die heel hard nodig was. En eentje die ik als positief heb ervaren. Maar er kleven ook nadelen aan. In een maand of negen ben ik 61 kilo afgevallen. Ik herken mezelf niet meer in de spiegel. Daarnaast zijn er vrienden die ineens wegvallen. Ik weet niet hoe dat komt, misschien uit jaloezie? Een voordeel van de operatie is dat ik een stuk gezonder eet. Het schijnt dat je suikers en vetten na zo’n operatie heel moeilijk verdraagt en omdat ik nog steeds last heb van mijn overgeeffobie, neem ik geen risico’s. Niet heel extreem hoor, ik eet heus nog wel eens een pizza. Of een Happy Meal, meer dan dat kan ik niet op. Mijn vertrouwen in mannen is er inmiddels wel weer, maar ik pas wel op. Ik moet iemand eerst heel goed kennen en vertrouwen. En zeker weten dat ze begrijpen dat nee ook echt nee is. Het eerste vriendje dat ik na de verkrachting had, maakte het per sms uit, in de tijd dat mijn ouders achter de verkrachting kwamen. Dat kwam wel hard aan. Ik weet niet zeker of hij het om de verkrachting uitmaakte, maar ik denk het wel. Het werd hem vast te moeilijk. Echt seks had ik niet met hem gehad. Seks riep namelijk steeds nare herinneringen aan de verkrachting op. Daarna kreeg ik een relatie met een jongen met wie ik nog drie jaar heb samengewoond. Tijdens die relatie had ik seks tegen mijn zin. Ik was onzeker en bang dat hij door zou gaan als ik nee zei. Dat wilde ik gewoon niet opnieuw ervaren. Hij hield weinig rekening met mijn gevoelens en vond het niet belangrijk om erbij stil te staan dat ik de verkrachting herbeleefde. Als ik een paniekaanval kreeg, vond hij dat ik moest stoppen met huilen. Hij snapte er niets van. Mijn huidige vriend Ruud is heel anders. Hij steunt me en is heel lief, de grootste schat van de wereld. Hij troost me als ik in paniek raak. Ik kan bij
hem volledig mezelf zijn en voel me heel vertrouwd en beschermd. De verkrachting heeft me heel erg veranderd. Ik ben in mijn schulp gekropen, maar inmiddels kom ik er gelukkig ook weer steeds verder uit. Ik ben iemand geworden die van zich afbijt, die niet meer zomaar over zich heen laat lopen. Nu ik zo veel ben afgevallen, begin ik stukje bij beetje weer in mezelf te geloven. Ik weet dat ik er mag zijn. Daar heeft ook Ruud aan bijgedragen. Hij is blij met mij zoals ik ben en dat was hij ook toen ik zwaarder was. Geloof in jezelf Graag wil ik tegen alle andere vrouwen en jonge, onzekere meiden zeggen: pas op! Als je model wilt worden of op zo’n manier wat aandacht zoekt, ga dan naar een betrouwbaar bureau. Eentje die goed bekend staat, zoek dat vooraf heel goed uit. Op internet loop je tegen de raarste figuren aan! Ik zie steeds meer hoe meisjes worden beïnvloed door een bepaald ideaalbeeld dat ze van de televisie meekrijgen. Tegen hen wil ik zeggen: geloof in jezelf! Iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten, zijn eigen talent. Kijk vooral naar het innerlijk. En ga niet mee met creeps die je van alles beloven en je inpalmen. En misschien wel het belangrijkst: neem iemand in vertrouwen voordat je ook maar iets gaat ondernemen, want dit wil je niet meemaken!
•
Oproep Wil je iets kwijt over de onderwerpen seksuele dwang of emetofobie? Mail naar:
[email protected]
Tekst: Tessa Klooster • Enkele namen in dit verhaal zijn veranderd • Fotografie: Hans Hordijk
lichaam aan dat het helemaal niet zo was. De psycholoog ging heel diep op de emoties en gebeurtenissen in. Dat vond ik heel moeilijk, want ik had het voor mijn gevoel al afgesloten. Ik had het weggestopt en moest het nu allemaal opnieuw naar boven halen en herbeleven. Dat was verschrikkelijk. Alles maakte ik opnieuw mee: zijn geluiden, zijn geur. Aan de ene kant had ik behoefte om erover te praten en voelde het fijn, maar het kostte me ook veel energie. In die tijd huilde ik veel en was ik dagenlang van slag na een bezoek aan de psycholoog. Ik voelde me erg onzeker. Op zich kon ik wel functioneren in het dagelijks leven, maar ik had ook een masker op. Ik liet mezelf niet echt zien. Voor de buitenwereld was ik dat vrolijke meisje, maar vanbinnen voelde ik me erg verdrietig.
