Goed geluimd kwam John de studeerkamer binnen. Sara was de deur uit om inkopen te doen. Dit was het moment om de ideetjes waar hij al een paar dagen op aan het broeden in werking te stellen. Hij liep naar de brede kast in de hoek van de slaapkamer en maakte die open. Het gaf hem meteen een mooi overzicht over hun BDSM-speelgoed. Op ooghoogte zag hij aan de rechterkant gelijk de op een buste geplaatste hood, Sara’s voorbinddildo en de EHBO-trommel. De open plank eronder stalde hun beider boeien en collars uit, alsook de opgerolde bundels touw. Alle verdere spullen waren netjes in de onderliggende lades opgeborgen. Aan de linkerkant hing hun ‘uitgaanskledij’ aan kledingshaken, alsook een handjevol slagmateriaal. Hij bekeek alles aandachtig, af en toe goedkeurend knikkend. Hij wist dat hij niet te gulzig moest zijn. Hun beste sessies hadden ze met nauwelijks meer dan een minimum aan speelgoed. Nadat hij even alles overwogen had begon hij spullen uit de kast te halen. Elders in de stad was Sara eveneens in een goede bui. Het was een prachtige lentedag. Als ze inkopen gedaan had zou ze lekker in de tuin van de zon genieten. En niet alleen van de zon. Terwijl ze in de richting van het winkeldistrict liep vroeg ze zich af hoe lang het geleden was dat ze haar vriendje nog eens gedomineerd had. Een week of drie, vier, schatte ze. Te lang geleden, in elk geval. Straks ging hij nog denken dat hij de baas in huis was. Toen ze even later de inkopen in haar karretje laadde waren haar gedachten allerminst bij het winkelen. Ze wilde hem laten kruipen. Over het waarom maakte ze zich niet teveel druk: ze kickte gewoon op liefdevolle vernedering, dat was alles. Ze nam zich voor om na het winkelen even bij Hunkemöller langs te gaan. Dat zou hem zeker motivatie geven om haar bij haar fantasietje te helpen. Met een snelle beweging, alsof het een goocheltoer was, trok John de matras van het logeerbed. Er zaten handvaten aan de zijkant die het hem toelieten de matras zonder veel moeite naar het midden van de kamer te slepen. Vervolgens rekte hij zich uit, plukte de twee plantenbakken van het plafond en zette ze in de hoek van de kamer. Waar de planten net hingen prijkten nu twee dikke, gekrulde pinnen uit het plafond. Hij sloot de gordijnen en draaide de verwarming wat harder. Terwijl hij afwezig een knot henneptouw ontrolde overliep hij in gedachten zijn voorbereidingen. In gedachten zag hij Sara al voor hem op haar knieën op de matras zitten, polsen achter de rug tegen elkaar gebonden. En dat touw zou zo strak van het plafond omlaag hangen dat ze haar gezicht in de matras zou moeten verbergen. De verbandtrommel…die was hij nog vergeten. Niet dat hij het veiligheidsmes daarin ooit gebruikt had, maar het was altijd beter die bij de hand te hebben. Nadat hij de dekens die nog half over de matras lagen had opgeborgen ging hij boven de overige spullen halen. Sara bekeek het lingeriesetje dat ze net uit het rek had gehaald goedkeurend. Het leek haar perfect: sexy maar niet goedkoop. Speels maar niet overdreven uitdagend. Zelfs de kleur – glanzend zwart kant met een paar streepjes fel paars – stond haar aan. Ze kon niet wachten het te passen. Enkele seconden later bekeek ze zichzelf kritisch in de spiegel. Paste dit bij haar favoriete topje? En was dit niet te lief voor wat ze van plan was? In gedachten beval ze John een paar keer om haar voeten kussen. Dan bekeek ze zichzelf opnieuw in de spiegel. Ja…dit zag ze wel zitten. ‘Wil u het als cadeautje inpakken?’ vroeg ze even later aan de kassierster. Het was een ideetje dat was op komen zetten toen ze zag dat de winkel een stijlvol rood lint gebruikte
voor cadeautjes. Het leek haar wel wat om er John’s duimen mee aan elkaar te binden en hem de rest van de middag drankjes laten serveren. Of zelfs in de tuin laten werken…hij werd altijd zo heerlijk nerveus als er zelfs maar het kleinste risico was betrapt te worden. Thuis zat John met een moeilijk te bedwingen enthousiasme op haar te wachten. Hij bladerde wat in ‘Two Knotty Boys showing You the Ropes’. Hij kon er zijn aandacht vrijwel niet bijhouden, maar dat gaf niet. Hij kende de knopen toch al. Naast hem in de zetel lag haar collar. Het liefst zou hij haar die omdoen zodra ze thuis kwam. Hij wist echter dat hij voorzichtig moest zijn met dit soort verrassingen. Ze hield van bondage, maar wel op haar manier. Ze zou zeker weigeren als ze enigszins het gevoel kreeg er niet over te kunnen kiezen. Na een korte aarzeling besloot hij de collar maar even in zijn broekzak te verbergen. Hij schonk zich een glas water in…en wachtte. ‘Schatje…ik ben thui-huis!’ kwetterde Sara vrolijk toen ze het huis in kwam. John kwam haar meteen tegemoet, gaf haar een stevige knuffelzoen en nam haar boodschappentas over. Terwijl hij haar hielp uit te laden was ze blij dat ze niet vergeten was haar “cadeautje” in haar handtas te verbergen. ‘Heb je nou alweer chocolade meegebracht?’ vroeg hij opeens grinnikend. ‘Jij snoepert!’ ‘Ik ben een vrouw,’ verdedigde ze zich. ‘Wij overleven op chocolade en knuffels.’ Hij begreep de hint meteen en nam haar in de armen. ‘Werkelijk? Dus als ik jou extra knuffels geef kan dit pak terug naar de winkel?’ ‘Gemenerd!’ grijnsde ze. Ze rukte zich los uit de omhelzing, maar John had de doos namaakzeevruchten buiten haar bereik op tafel gezet. Zijn ogen twinkelden. ‘Kom op, geef hier. Het zijn mijn chocolaatjes,’ zei ze. ‘Nee,’ antwoordde hij. ‘Ze zijn veel te ongezond voor een mooie vrouw als jij.’ Ze kruiste haar armen ferm voor haar borst. Hij zette zijn armen in zijn zij. Ze keken elkaar aan. Ze heeft pit, dacht hij bij zichzelf. Dat stond hem wel aan. ‘Wat heb je ervoor over?’ zei hij. ‘Je mag vanavond bij me in bed slapen, lieve schat.’ ‘In mijn bed, bedoel je?’ ‘…en onder mijn lakens. Door mij gewassen, zelfs.’ Hij lachte en hield het doosje samenzweerderig omhoog. ‘Je zal toch beter moeten doen, lieverd.’ Ze ontkruiste haar armen en omhelsde hem. ‘Voor een kusje, dan?’ Hij slikte. Als ze wilde kon ze héél sensueel klinken. De seconde onachtzaamheid gebruikte ze meteen om de chocolade uit zijn handen te grissen. Hij boog zich voorover om haar te kussen, maar net op het laatste moment draaide ze haar mond van hem weg. ‘Dank je, lieverd,’ lachte ze. Hij begon te protesteren dat het geen echte kus was, maar was te laat. Ze had zich al uit haar omhelzing teruggetrokken. ‘Je bent lief,’ kirde ze. ‘Maar ik moet eerst even naar het toilet.’ Met een knipoog trok ze zich terug uit de woonkamer. Hij bleef alleen achter. Zodra ze de toiletdeur achter zich had dichtgetrokken begon ze zich als een razende om te kleden. Wat voor chemie er ook in de lucht hing, ze moest ervan profiteren. Snel schoot ze uit haar alledaagse ondergoed en graaide ze in haar tas naar haar “geschenkje”.
Zodra ze omgekleed was bekeek ze zich zo goed en zo kwaad het kon in het spiegeltje boven de wastafel. Zat haar haar wel goed? Prima. Haar gezicht kon wel nog wat mooier... Ik moet het subtiel spelen, dacht ze terwijl ze een tikje eyeliner op haar wimpers aanbracht. Als hij doorheeft dat ik me nu aan het opmaken ben gaat alles verkeerd. Gelukkig had ze nooit erg opvallende lippenstift gebruikt. Een kort veegje kon geen kwaad. Op je knieën, beval ze haar spiegelbeeld in gedachten. Hem gewoon recht aankijken en dat zeggen. Het was haar al vaker gelukt. Ze zou hem leren haar chocolaatjes te stelen. In gedachten proefde ze het chocolaatje al dat ze heel demonstratief zou opeten terwijl ze hem als voetenbankje zou gebruiken. Terwijl zij op het toilet zat sloot John de gordijnen. De buren moesten niet het verkeerde idee krijgen. Toen verschoof hij de zetel zodat hij haar fatsoenlijk zou kunnen zien. Zijn rechterhand speelde met haar collar. Ze was niet verbaasd toen ze binnen kwam en de gordijnen dicht bleken. Haar ogen schoten meteen naar de collar in zijn hand. Ze begon iets te zeggen maar hij onderbrak haar. ‘Het is al lang geleden dat je dit leuke ding gedragen hebt, liefje,’ zei hij, overeind komend. ‘En dat is jammer. Het staat je zo mooi.’ ‘Ik ben ook mooi,’ pareerde ze toen ze haar collar overnam. ‘Maar laat me eens kijken: volgens mij zou het jou veel mooier staan.’ Hij grijnsde toen ze haar collar ter hoogte van zijn nek omhoog hield. Ze wilde spelen? Nou…dat kon! Hij greep haar pols… …en zij rukte zich meteen los. Ze was op haar hoede. Hij kon onmogelijk in die korte tijd haar collar gehaald hebben. Hij had dus al gelijkaardige plannetjes gehad. Dat idee stond haar aan: het zou haar overwinning nog zoeter maken. Ze keken elkaar aan, als roofdieren op zoek naar de zwakke plek van de ander. ‘Op je knieën, schat,’ fluisterde ze sensueel. ‘Je mag mijn voetjes kussen.’ ‘Gaan we uitdagen, meisje? Je bent niet groot genoeg om me aan te kunnen.’ ‘Ik hoef niet groot te zijn om jou klein te krijgen, liefje.’ ‘O?’ Het sarcasme droop van zijn stem. Ze besefte dat ze hem verbaal niet zomaar klein zou krijgen. Ze likte over haar vingertoppen. ‘Ik hoef mijn nagels maar in je zij te zetten om je te laten janken, liefje’. Ze liet een paar vingers langzaam langs haar wang en hals omlaag glijden. Het bovenste knoopje van haar bloes haperde even toen ze het los plukte. Hij moest toegeven dat haar act rillingen over zijn rug liet lopen. Een paar seconden wist hij niet wat te zeggen…toen merkte hij haar hapering terwijl ze haar knoopje losmaakte. ‘Prima,’ zei hij fluweelzacht. ‘Kleed je maar helemaal uit. Je kleren zitten me toch maar in de weg voor mijn plannetjes.’ ‘…In mijn plannetjes draag jij een blinddoek en heb je maar te raden wat ik al dan niet aan heb, liefje.’ Hij hoorde alleen haar aarzeling. ‘Maar we spelen jouw plannetjes helemaal niet,’ antwoordde hij terwijl hij een stap naar voren zette. ‘We spelen het mijne. Een spelletje waarbij jouw handjes achter je rug gebonden zitten en je het doorheen een prop in je mond uitschreeuwt van pijn en genot.’
Ze zette een stap opzij maar bleef hem strak aankijken. ‘Pijn en genot? Dat lijkt me wel wat. Weet je nog toen ik je neukte terwijl we die klemkettingen op onze tepels hadden? Jij was diegene die het niet uithield, schatje.’ Er liep opnieuw een rilling over zijn rug. Ze slopen om elkaar heen, klaar voor de aanval. ‘Geef je over,’ fluisterde ze. ‘Wie weet laat ik je zelfs klaarkomen.’ Het idee alleen al maakte haar vochtig. Hij was zo prachtig, zo machtig, zo mooi. Ze kon niet wachten hem aan haar wil te onderwerpen. Hij rechtte zijn schouders. ‘Wie weet laat ik jou er pas mee ophouden als de batterijen leeg zijn’. Ze wilde het niet laten merken maar zijn houding had wel degelijk invloed. Ze had hem nog niet vaak zo zelfverzekerd gezien. Maar ze kon zich toch niet zomaar gewonnen geven? Zijn geest was haarscherp. De vrouw tegenover hem was al dat hij zag, al waar hij zich op concentreerde. Ze was de zijne. Hij wilde haar. En hij zou haar krijgen ook. Het zou niet vanzelf gaan. Het zou een gevecht worden, en daarin was ze veel feller dan hij. Hij zou winnen, maar niet zonder kleerscheuren. Ze zou tegenstribbelen en vuile trucs gebruiken terwijl hij zich zou moeten intomen niet te ver te gaan. Maar hij zou winnen. Hij zou haar zo snel mogelijk tegen de grond pinnen en haar zo min mogelijk kans op weerwerk geven. ‘Laatste kans,’ gromde hij. Haar ogen blikkerden. ‘Kom maar op.’ Hij viel aan. Zij sloeg haar klauwen in zijn zij. Toen werd alles wazig…
Het gevecht was een worsteling van armen en benen. Een kluwen van grijpen, knijpen, aan haren trekken en – van haar kant – bijten. Hij was zwaarder, maar net doordat zij kleiner was lukte het haar beter om onder zijn greep vandaan te glippen. Meermaals had een van hen de ander in een greep die niet waterdicht genoeg bleek om de ander eronder te krijgen. Zijn hemd scheurde. Een verdwaalde voet stootte drie tijdschriften en een afstandsbediening van het bijzettafeltje. Ze grepen en klauwden naar elkaar, proberend de ander door trekken, sleuren… ‘Stop! Wacht!’ riep Sara plots. John liet haar meteen los. ‘Wat? Wat is er? Gaat het?’ ‘Nu wel. Je knie…je plette mijn ribben.’ ‘Sorry.’ ‘Geeft niet…’ ‘…Zullen we ook even het televisietafeltje even aan de kant zetten?’ ‘Is goed…ziezo. Zo beter?’ ‘Prima…Waar waren we?’ ‘Jij was aan het verliezen.’ ‘Dat dacht jij maar.’ …en opnieuw doken ze elkaar in de haren als dolle honden. Hij maakte meer gebruik van zijn gewicht, zij meer van haar scherpe nagels en tanden. Al bij al was het aan beide
kanten een vermoeiende strijd. Er begon pas een duidelijke winnaar af te tekenen toen het hem lukte haar linkerarm hoog op haar rug vast te grijpen. ‘Geef je over,’ siste John hijgend nadat haar eerste pogingen zich los te rukken vruchteloos waren gebleken. Hij zette zijn knie op haar elleboog ter versteviging. De paar spartelpogingen die ze deed zorgden er alleen voor dat hij zijn lichaamsgewicht op haar benen beter kon plaatsen. ‘Nooit!’ bitste ze, gevolgd door een kreun van pijn toen hij haar arm iets hoger op haar rug dwong. ‘Nooit?’ vroeg hij geamuseerd. Ze gaf geen antwoord. ‘Ik vroeg je iets.’ ‘Ik wilde jou gewoon domineren.' Haar toon was triest. De omschakeling maakte dat hij haar bijna los liet. ‘Dat…spijt me, schat,’ mompelde hij. ‘Nee…doet dat nou niet. Alsjeblieft…doe nu niet…ik wilde niet…’ De rest verviel in onhoorbaar gebrabbel. Hij wilde haar knuffelen maar had het gevoel dat dat net de verkeerde handeling zou zijn. Ze ademde een paar keer diep, en sprak op heldere, zij het wat benepen toon. ‘Je…U hebt gewonnen. Maar…laat me alsjeblieft niet gaan. W…wil u mijn collar omdoen? Ik zal doen wat u wil, maar…alsjeblieft: doe het dan ook. Straf me. Martel me. Verkracht me. Maar…laat me alsjeblieft niet gaan.’ Het was een moeilijk moment. Zijn lichaam bruiste van energie. De rode waas voor zijn ogen was wat gedoofd maar was er nog wel. Hij was nog net nuchter genoeg om de morele kant van de zaak te beseffen. Ergens wilde hij haar troosten en geruststellen. Ergens wilde hij haar helemaal geen kwaad doen. Hij hield immers van haar. Dat was op de achtergrond van zijn geest. Op de voorgrond was iets woest en ontembaar ontwaakt. Een innerlijk dier voor wie de smeekbede van het vrouwtje een lokroep tot overheersing was. Tergend langzaam drukte hij haar arm nog wat hoger op haar rug zodat hij van haar pijnkreetjes kon genieten. Met zijn andere hand begon hij haar topje omhoog te trekken. Haar lingerie werd zichtbaar...
