ABB Congres Samen genezen Duurzaam beter Koffie, thee en koekjes op de informatiemarkt En de tomaten en basilicum overal keurig aangeharkt Een overvloed aan poeders, pillen, pollen en lectuur Inspirerend was het hier al ver voor negen uur. Vroeg voor de tijd van ‘t jaar zag ik zelfs zonnebloemen staan En het was vrijdag de 13e, maar daar deden we niet aan De zaal was zwaar verduisterd, blij dat ik geen depressie had Maar een therapeutisch lichtje, want daarmee voorkom je dat. Bij binnenkomst een flesje water om niet uit te drogen En iets te laat begonnen om de spanning te verhogen Het gezelschap leek mij iets selecter dan andere jaren Maar ik meende wel te zien dat er een stuk meer vrouwen waren. Wil die beet het spits af, wist met zachte G van wanten Ooit was hier de Veemarkt, en daar zag u nog de spanten Er waren fraaie sprekers, Will bedankte de sponsoren En Prinses Irene kwam niet, kregen we te horen. Haar reden was persoonlijk en dat werd gerespecteerd Maar door de andere sprekers werd dat zwaar gecompenseerd Toen zongen wij voor Marrie, zij ging verlegen even staan En ergens stond ook een mobiele telefoon nog aan. Toen kregen wij Jan Willem, een “gewone psychiater” Hij sprak over communicatie, bleek een begenadigd prater Hij was “de verbinding” en die rol vervulde hij graag En onze waarneming? Die schoot tekort! Zo leerden wij vandaag. Toen het woord aan Nico Westerman, volgens Jan Willem een pilaar “Niet zulke enge dingen zeggen.” Dat vond Nico een beetje naar Over onze zintuigen sprak Nico, zeer op zijn gemak Zijn toon stelde gerust, zijn hand zat losjes in zijn zak De zintuiglijke waarneming de fundamentele realiteit? Bij biofysica gold dat niet, zo wilde Nico kwijt Ziekte als een soort verstoord frequentiepatroon? “Dat hebben wij uit drie bronnen!” zei Nico toen op ferme toon Zak eens door de grond, ‘t verruimt je blik en het heeft zin Duik dus net als Alice dat konijnenhol eens in Met een krak door de bodem van het medisch paradigma heen Toen ging het over atomen, waar Nico z’n licht kort over scheen. Nico zag niets in bolletjes, die gaven maar gesodemieter De ware atomen vond je pas in de Sint Pieter Atomen waren “lege ruimte” je had quarks in zes smaken En linksdraaiend, en rechtsdraaiend, ik kon er geen chocola van maken
Weer een telefoon, ik vond het werkelijk te dol Dat die nog viel te horen op de bodem van het konijnenhol Het ging over materie en bestond dat eigenlijk wel? En gewicht was een illusie, volgens Nico zijn model Het “Higgs-deeltje” besproken en hoe dat toch moest ontstaan Bij voorkeur bij proton-botsingen, gaf Nico sceptisch aan Materie was slechts licht, verlangzaamd licht, zei Nico toen Hij wou nog dieper het konijnenhol in, ik geef het je te doen. Materie was illusie en ook voor het lichaam gold dat Toen wou Nico zijn tweede powerpoint, wat voeten in de aarde had Een experiment toen: voel de stilte, stel je voor Ja, ook zonder Prinses Irene, kwamen wij de tijd wel door. Electromagnetisme: trillingen met dualiteit Het totale spectrum wilde Nico aan ons kwijt Energie en informatie werden hier overgedragen En acupunctuur, daarvoor wou Nico ook aandacht vragen Alle cellen stralen licht uit, werd door Nico nog gemeld En bij ziekte wordt het licht chaotisch, werd ons toen verteld Nico sprak over verbeteringen, afkomstig uit Japan De lichtende mens? Ik dacht er zo het mijne van. Dat Japanners licht geven, ik dacht dat we dat nu wel wisten Maar of dat wel zo prettig is, daarover valt te twisten Eén cel, twee meter DNA, zo werd van Nico gehoord Met al zijn DNA bleef ‘ie tot half elf aan het woord. Symptoomonderdrukking, dat was geen duurzaam genezen Reeds door Hypocrates werd de systeemgeneeskunst onderwezen Gek dat Nico zoveel tekst nodig had, want: De laatste vijf minuten vond ik het meest interessant. Een watertje voor Nico, toen stak Van Walt van Praag van Wal Na een woordje Engels van Jan Willem, voor Amit en de hele hal Hij wist ons het programma tamelijk vloeiend uit te leggen “The complete elephant in the picture!” Je zou het maar moeten zeggen Wilfried kreeg zijn watertje vooraf, die bofte weer En het was ook heel verstandig, want hij was zo jong niet meer Mission Impossible toch possible? En samen stond je sterk En begin altijd met een stappenplan, dan kun je aan het werk. Compassie, empathie, het pluis en het niet-pluis gevoel Ook van Wilfried leerden wij direct een heleboel En wij maken zèlf een interpretatie van de werkelijkheid Als ik een gedicht schrijf, dan doe ik dat ook altijd.
Wilde Nico een konijnenhol in, Wilfried koos voor het heelal Hij toonde ons de zon en aarde, fraaie blauwe bal Zoveel rassen, zoveel soorten, zie die mensen maar eens aan Ze hadden allemaal banden, die allemaal onder spanning staan Wilfried zei: “Ik ben de pianist en de pianotoetsen zijn mijn genen” Ik kan er zelf op spelen, ook al komt het uit mijn tenen Eelco zijn genetisch materiaal dat is toch fraai Maar wat ‘ie ermee doet? Dat vind ik dan weer retesaai! Dat mensen op hun hond gaan lijken kon Wilfried verklaren Doordat er twee ontstaanswijzen voor materie waren Ikzelf hou niet van honden, ik heb een hele leuke kat Maar vroeg mij plotseling wel af, wat Wilfried zelf voor hondje had. Elimineren, Transformeren, Harmoniseren, Optimaliseren Dat was het fundament van het huis, viel hier van Wilfried nog te leren En als dat allemaal goed was, gaf Wilfried ons toen te verstaan Dan diende zich als beloning als vanzelf de liefde aan. Toen was het alweer tijd voor een kopje koffie of thee Materie was illusie, maar iedereen nam z’n tas toch mee En er waren Bossche Bollen, gebakjes voor de hele klas Waarvan iedereen lekker nam, omdat gewicht een illusie was. Marrie nam er drie, en deed dat met heel veel plezier Maar zij was dan ook jarig en een bourgondische stier De rij voor het damestoilet die groeide bijna uit haar krachten We gingen steeds meer op elkaar lijken, terwijl we daar stonden te wachten. Amit Goswami, ook direct een watertje voor hem A wonderfull opportunity, sprak ‘ie met blije stem Hij hield zijn hoedje op en ik snap best dat ‘ie dat deed Want hier onder de volgspot is het nog behoorlijk heet. Terwijl Amit begon met ons hier zijn verhaal te doen Timmerde men hierachter heel hard aan een paviljoen Onder dit luid getimmer wist Amit de kern te raken Kon je iemand healen, zonder iemand aan te raken? Het ging over dualisme, het “locality principle” En spiritualiteit, dat speelde ook een grote rol Toen het beste nieuws dat we sinds een eeuw hadden gehad: Er waren “waves of possibility”, wat een heerlijk nieuws was dat! Consciousness en materie konden wel degelijk interacteren Een plaatje van een oude vrouw om dat te demonstreren Of was het een jong meisje? Ik twijfelde de hele tijd Maar wij maken zelf een interpretatie van de werkelijkheid.
Amit sprak over “barriers” die de informatie-uitwisseling verknoeien Intussen zag ik hier alle tomaten heerlijk groeien Ze leken roder dan vanmorgen en ook stukken minder klein Zou dat fotosynthese of mijn interpretatie zijn? Amit drukte een verkeerd knopje in, herstelde dat toen vlug Maar eerst zagen wij achterstevoren al zijn vorige beelden terug Zes E.E.G.-tjes op het scherm, kon je aan de hersengolven zien Of iemand mediteerde, of in een konijnenhol zat misschien? “Consciousness does matter” Het bleek “matter” te creëren Ogen dicht of open? Of het allebei maar eens proberen? The five bodies of consciousness, Amit haalde Jung er even bij En de tijd die tikte voort, dat stemde Amit niet echt blij. Hij stoof door de materie, wat was “vital energy”? Hardware versus software, from heaven to earth en terug, of nie? Chakra’s op het doek en energie die soms blokkeert Toen ging de hemel open, nou dat liep bepaald gesmeerd. De chakra’s zagen wij niet meer, die begonnen te verdwijnen Maar de zon die kon zo wel heerlijk naar binnen schijnen De vreugde bleek van korte duur, want even was het licht En stonden alle harten open…en toen zat alles weer dicht. Van aanschouwelijk onderwijs was dit een heel sterk staaltje Over creativity hield Amit nog een kort verhaaltje De macht aan de verbeelding, het proces kende vier stappen: Do be do be do! Toen mochten we voor Amit klappen Het was een mooie ochtend en ik leerde weer een boel Ook al kreeg ik bij Nico een licht Nijntje Pluis-gevoel Mag je zoiets wel hardop zeggen? Oeps! Ik heb het al gedaan En voel mijn band met Nico nu licht onder spanning staan. Ik doe nog drie coupletten, dan ben ik klaar met mijn gedicht En al zeg ik het zelf: ik was weer sneller dan het licht Energie en informatie werden door mij overgedragen En zeker dertien grappen, dus u mag beslist niet klagen. Ik kan nog uren doorgaan, maar mijn lieve pianist Heeft om kwart voor één een afspraak bij de acupuncturist Zodat ‘ie zijn genetisch materiaal nog beter kan beroeren Ook Nico die gaat weg, want die moet z’n konijnen voeren. Gewicht is een illusie, daar heeft het niks mee te maken Toch hoop ik bij de lunch op magere kwark in zes smaken! Ik kreeg geen water van Jan Willem, maar daar zit ik echt niet mee En we zaten hier gezellig, en we zaten hier oké!
(tweede helft)
Na een lunch die heerlijk was en meer dan goed gelukt Waarbij ook links en rechts van de tomaatjes werd geplukt Zag ik de man van Marrie plotseling vlak voor het begon Vier bakken tomaten achterover drukken voor op het balkon. De tweede helft die startte weer, om half twee precies De zaal die liep nog vol, in ’t midden klonk een luide nies Via Jurrasic Park naar de Mc Donalds? ’t Kan toch niet? Hoe wij dat gingen doen, dat hoorden wij van Frits Muskiet. Chronische ziekten bleken aan de orde van de dag te zijn Obesitas, depressie, diabetes, ook niet fijn Een obese man met in een kruiwagen staarde ons gelaten aan Gewicht bestond niet, maar daar had die man geen boodschap aan. Terug naar de evolutie, dáár begon dokter Muskiet En van een lage dieetkwaliteit groeiden je hersenen niet Kwamen wij van de Savanne? Niet volgens deze meneer Ik maar denken: wij komen toch van de Stam van de Holenbeer? Een land-watersysteem, daar groeiden onze hersenen het beste Ooit aten we vegetarisch mar nu vlees, ten langen leste Een Afrikaanse olifant had veel meer hersenen dan wij Een potvis ook, maar niet dat dat iets over intelligentie zei. En wat hadden wij een grote kop! Uitsluitend de dolfijn Bleek in het bezit van een nòg grotere kop te zijn De energievoorraad van mensen bestond hoofdzakelijk uit vet En u stond stijf van de glucose, zo vlak na het lunchbuffet. Als je zwanger bent, geïnfecteerd of simpelweg op dieet Het blijkt dat uw lichaam dan als vanzelf glucose vreet Brandwonden waren topsport, Kiviet zei het, ik stond paf: Die vraten energie, daar viel je vreselijk van af. Insuline resistentie en daarbij een grote kop En alsof dat nog niet genoeg was speelde ook je lever op We waren moe, geen zin in sex, ik had wel in de gaten Het was überhaupt een wonder dat wij hier allemaal nog zaten. Een schematische bacterie, die op onze darmen zat Maar de lever greep weer in, de lever moduleerde dat. Ik kan u wel vertellen, en ik schrijf het hier ook neer: Ik wàs al blij dat ik een lever had, maar na vandaag nog meer. Onze lifestyle in het westen, en we deden het allemaal: We sliepen slecht, we hadden stress, we aten abnormaal. We bewogen veel te weinig en de lucht was niet meer puur De inflammatoire samenleving, en onze urine die werd zuur.
“Wat wij eten”, meldde Kiviet, “dat zijn levende systemen” Na zijn verhaal durft niemand hier nog één tomaat te nemen. We mochten blijven jagen, zei Kiviet voor ie ging verdwijnen Maar in de supermarkt, en liever niet op wilde zwijnen. We hebben haast geen infectieziektes, slaan elkaar niet dood Maar de invloed van de gezondheidszorg was niet bijzonder groot Daardoor leefden wij niet langer, zei tenslotte Frits Muskiet Toen het woord aan Schaafsma, eens met Frits leek hij het niet. Gertjan was van de traditie, Frits die was meer van de rand “En daarom”, zei Gertjan, “is Frits als mens zo interessant.” Feiten en voedingsfabels, vanaf 1970 tot nu Drie kindjes met Engelse ziekte en kromme benen toonde hij u. Ja, die Engelse ziekte, echt een pretje was dat nie En dan zou je denken: die is wel onder de knie. Vond ik een rare zin in dit verband, en ik wist ook niet dat: De gekleurde medemens vitamine D problemen had. Nou, die gekleurde medemens zat nauwelijks in de zaal Als ze verstandig waren zaten ze in ’t zonnetje, allemaal. Ach, omdat zij hier niet zaten, zo zag ik plotseling het licht Daarom ging dat zonnedak na één minuut weer dicht! Toen een lijst met ziektes en de invloed van je eten En we moesten meer bewegen, liet Gertjan ons weten. En mocht je nou niet bewegen bij prostaatkanker en allergie? Nee, hardlopen met hooikoorts was ook zo plezierig nie. De goeie ouwe schijf van vijf, als sinds de brugklas zo vertrouwd Dat ik mij er 35 jaar al strikt aan houd Maar mijn levensverwachting wordt daar echt niet door vergroot Ik heb geen infectieziektes, maar mijn man slaat mij halfdood. Een lijstje met “fabels” leidde tot commotie in de zaal: Van aspartaam kreeg je geen kanker, melk was goed voor allemaal. “Uw voeding?! Die is dood!” Brulde een boze bezoeker luid Maar eerlijk is eerlijk: Gertjan zelf zag er oergezond uit. Biologisch eten was niet beter, hoorden wij Waarna Gertjan nog wat gewaagde zaken over suiker zei Suiker beïnvloedt je gedrag niet?! Zou Gertjan zich nou vergissen Maakte hij een grap? Of stond ie zuur azijn te pissen? De zaal werd toch onrustig! Ik zou werkelijk zwéren dat U allemaal bij de lunch een kilo suiker had gehad! Twee vreselijke plaatjes nog, van iemand die z’n hond uitliet Een ding was duidelijk: op hun baasjes leken deze honden niet.
Gert Jan die bepleitte: “laat elke dag één koekje staan Want kleine beetjes helpen, en zo kom je minder aan.” Een lange lijst met oplossingen, ik zag ertussen staan: “Reduceer eten tussendoor.” Maar er kwam alweer een pauze aan. “En pas op met bier want dat geeft geen verzadiging.” Waarna het hier tenslotte nog over diëten ging. Alle diëten werkten, maar slechts op de korte termijn Warmee ze volgens Schaafsma slechts een schijnoplossing zijn. Een vraag over de magnetron, “Aanvaardbaar” zei Gertjan “Je hebt er misschien klachten óver, maar je krijgt er heus geen klachten vàn.” Maar de vitaliteit van het voedsel, raakte je die niet volkomen kwijt? Gertjan wou weleens weten:”Hoe meet je die vitaliteit?” Een mevrouw die zei: “De halve zaal weet dat exact!” Ga de relatie met ons aan, en zoek met ons contact!” Met electro-acupunctuur kon je dat allemaal prachtig meten Eerst een naald in mijn tomaatje voordat ik dat op ga eten! De melk van een koe die nooit het daglicht had gezien? Die koe moest in de wei, lichttherapie hielp heel misschien. De stemming in de zaal was tot depressieniveau teruggelopen Als ik de organisatie was, gooide ik dat dak een uurtje open! Niks koekje bij de thee, geen suiker, maar gewoon een peer Daaraan had ik behoefte, want ik wist het ook niet meer! Aan al die interrupties had ik handenvol met werk Want wat Gertjan gezegd had, leek wel vloeken in de kerk. Ik kauwde op mijn peer en dacht er zo het mijne van Was dit nu voedselintolerantie, of intolerantie van Gert Jan? Aspartaam of vruchtensap? Dat was een groot verschil Ik vind dat iedereen mag eten, en mag zeggen wat ie wil. Ook onze dagvoorzitter probeerde dapper te verbinden Ook hij vond dat we allemaal mogen vinden wat we vinden. Toen Claude Bärtels aan het woord, hij gaf aarzelend geluid En kwam trouwens maar nauwelijks boven het spreekgestoelte uit. Een quote van Albert Einstein, dat we niet moeten proberen Problemen net zo op te lossen al we ze creëren. Over de ontdekking van het magnetische veld Over Newton, over Planck en elektronen werd verteld. Hoe zagen die eruit? Dat beeld veranderde in de tijd Dat het wolken waren, dat beeld dat raakte we niet kwijt Wij waren “a bunch of empty space”, stond Claude toen te verklaren Logisch, dat iemand die Claude heette dacht dat wij allen wolken waren!
Het ging over “energy-levels”, die van mij liepen wat terug Met een plaatje van een tomatenplant kwam Claude over de brug Ik zat maar steeds te hopen dat dat dak weer open kon Maar dat had weinig zin, met ons Duitse wolkje voor de zon. Het uien-experiment, daar viel voornamelijk uit te leren Dat uien toch, daar lijkt het op, intensief communiceren Ik moet u eerlijk zeggen, ik hoor ook soms hun geroep Daarom moet ik altijd huilen als ik ze fijnsnijd voor mijn soep. Ook door Claude werd het belang weer onderkend van licht Weer dacht ik bij mezelf: waarom blijft hier dat dak toch dicht? De hele dag in ’t donker, het was eigenlijk infaam En leek mij veel ongezonder dan een glas fris met aspartaam. Claude eindigde weer met Einstein, en een sheet met lege vlakken Geen reactie van Goswami, Claude die kon z’n biezen pakken De laatste lezing van de dag, Marja de Vries begon maar gauw Het was dan wel geen prinses Irene, maar godlof! Eindelijk een vrouw! Marja begon met een oud Soefiesprookje over een stad vol blinden Die wisten olifantenslurf en poten op de tast te vinden. Dit oude verhaal dat toonde aan, heel interessant: Niet afgaan op een klein stukje, maar op de hele olifant. “De ordening van het hele universum in zeven wetmatigheden Daarover gaat mijn boek!” Zo deelde Marja ons toen mede 300 pagina’s besloeg Marja’s gehele olifant Binnen de haar gegeven spreektijd nam zij ons haastig bij de hand. Over de zeven universele wetten deelde zij eerst wat mede En die gingen eigenlijk naadloos over in de gulden snede In balans, dat was je, als je leefde bij de rivier En de weg van de minste weerstand, zette zij als vortex op papier. Overal in de natuur zag Marja de gulden snede spiraal En hadden forellen sterke spieren? Of was dat een broodje aap verhaal? We kregen een nieuwe tekening en toen zei Marja: hoor es Twee vortexen in tegengestelde richting noemen wij een torus!” Als je gezond was, was je in balans. Gezondheid was een staat van zijn En samen trillen was met name in een koor ontzettend fijn Wij waren in contact met de hele wereld, stond Marja te stralen Ik dacht bij mezelf: zou zij ook weleens ádem halen? Functioneerde je bij de rivier uiteindelijk optimaal Bedreigde je plots een panter! Dan was dat een ander verhaal. “Verschans je in de burcht! Waar je uiteindelijk veilig bent En schudt je uit na het bevriezen!” Maakte Marja toen bekend.
Anders raak je vast, kom je in de wereld van de materie terecht Steeds maar hinkelen op één been bevalt toch ook niet echt? De metafoor van het landschap kregen wij ook nog even mee Bergen, bos en open veld, ik miste toch de zee. Terug naar de ongerepte natuur? Ik weet nog plekjes om te zoenen Om daar op de 7.8 frequentie weer eens in te tunen. Marja toonde toen ook nog “een meting van wat mistici” Die gedaan was door ene mevrouw Hunt, Valerie voor intimi. Ziekte was een verstoring die zichzelf niet herstelde Die verstoring kon de hele samenleving zijn, zoals Marja vertelde. Alles kon uit balans zijn, daar kwam het eigenlijk op neer Ik ben al weken grieperig, hoop op herstel heb ik nu niet meer. Als de balans iets naar het vrouwelijke element overhelde Dan zou dat het beste zijn, zoals Marja vertelde In de zaal was dat aan de hand, en ook weer bij de gulden snede Marja gaf zich over, en haar microfoon. Die zakte namelijk naar beneden. De relatie tussen Marja en haar microfoon die werd hersteld “Goede relaties zijn belangrijk” werd door Marja nog verteld. En toen mocht zij het podium af en eindelijk ademhalen. Het viel mij mee dat ze niet gestikt was in haar enthousiaste verhalen. Ik kan nog uren doorgaan, maar dat is vast niet wat u wilt Want het is tijd voor de borrel, wij zijn beiden uitgetrild Hij gaat uiensoep maken thuis en ik tot mijn plezier Met mijn man een uurtje varen in een boot op de rivier. Ik ben benieuwd of Marrie nou een leuke verjaardag had Een ding is zeker: ze heeft de hele zomer lang tomaten zat. Ik kreeg van alles binnen, interessant was het beslist Ja, die prinses Irene heeft een heleboel gemist. Het is de hoogste tijd, dus naar de borrel, in hemelsnaam! Een lekker glaasje sap? Of een cola light met aspartaam? Prinses Irene bleef een hoop bespaard naar mijn idee En we zaten hier gezellig, en we zaten hier oké! Dominique Engers, 13 mei 2011, Den Bosch www.desneldichteres.nl
