A darker shade of Orange

Krantje Kritisch en Onafhankelijk

voor en door studenten van de UU, HU en HKU

Boord

Dubbel Dikke Zomer Editie!

Nr. 17 I juni 2013 Gratis krant Neem mee

6

Why we should be working fewer hours

“We live to work, we work to earn and we earn to consume”

(No) Room for

A darker shade of Orange

Discussion Kritische Studenten Amsterdam over de IMF-baas Lagarde en de ja-knikkers van de UvA

3

9

Studying in the Netherlands without the social state

Knokploegen, isoleercellen en deportaties KSU’er Jan-Willem schrijft over waarom hij in hongerstaking ging en waarom jij je ID niet moet laten zien bij de UB.

10

2 Krantje Boord

De wondere wereld buiten je studie

Vakbonden en het sociaal akkoord Pouyesh Vafaie

De echte winnaar van dit akkoord is niet werkend Nederland, maar de werkgevers en het kabinet

D

e Nederlandse vakbonden zijn omgevormd tot niets meer dan een sociale ANWB. In april is er een sociaal akkoord gesloten tussen werkgevers, werknemers (lees vakbondsbureaucratie) en de overheid. Dit akkoord lijkt vooral het doel te hebben de groeiende onrust en ontevredenheid onder de bevolking te kunnen beheersen. De regering kwam aanvankelijk met een heel pakket aan zware bezuinigingsmaatregelen, voornamelijk in de sociale voorzieningen en publieke diensten. Om toch van een consensus te kunnen spreken is er een overleg geweest tussen de drie spelers in het economische veld en dit leidde tot het sociaal akkoord. Rutte sprak van een ‘historisch akkoord’ en Ton Heerts, de recent tot voorzitter van de FNV gekozen onderhandelaar, presenteerde zichzelf als held van werkend Nederland. Maar in hoeverre is dit een overwinning? Of moeten we juist van afbraak spreken? Volgens de media is het sociaal akkoord vooral een overwinning voor de vakbond omdat de extra bezuinigingen van 4,5 miljard voorlopig van de baan zijn, waaronder de nullijn voor ambtenaren, zorgwerkers en leraren. De meest vergaande flexconstructies worden aangepakt. De versoepeling van het ontslagrecht wordt pas in 2016 ingevoerd. Maar al snel maakte

de regering duidelijk dat als het niet (op miraculeuze wijze) snel goed zal gaan met de economie, alles weer terug op de agenda komt. Wanneer je de plannen van de regering naast het sociaal akkoord legt, lijkt het inderdaad op een overwinning. Maar we moeten niet vergeten dat er enkel sprake is van het verzachten van de pijn: de overheid en de werkgevers bepalen een agenda en leveren vervolgens beiden gedeeltelijk in, zodat de illusie gecreëerd wordt dat er sprake is van een sociaal akkoord dat breed gedragen wordt door de maatschappij. Deze keer heeft de FNV echter op een aantal zeer cruciale punten ingeleverd en dit kan in de toekomst grote gevolgen hebben voor werkend Nederland. Allereerst is Heerts akkoord gegaan met de versoepeling van het ontslagrecht. Hij accepteert hiermee dat het derde jaar WW-recht vanaf 2016 wordt afgebouwd, in ruil voor het aanpakken van flexibilisering. De doorgeslagen flexibilisering van de arbeidsmarkt zou überhaupt aangepakt moeten worden en daarmee heeft Heerts een belangrijke concessie gedaan. Die concessie heeft vooral betrekking op het ontslagrecht, wat het ontslaan van werknemers alleen maar makkelijker zal maken. Maar wat is de aanpak van de flexibilisering nog waard als mensen makkelijker ontslagen kunnen worden en vervolgens tot flexwerk over moeten

gaan? Heerts heeft met deze zet datgene geaccepteerd dat altijd ‘onacceptabel’ leek binnen de vakbond: de versoepeling van het ontslagrecht. Hij heeft bovendien de deur opengezet voor verdere afbraak van de rechten van werknemers op de arbeidsmarkt. Verder accepteerde Heerts de sluiting van sociale werkplaatsen en stemde hij in met de beperking van de pensioenopbouw en de herkeuring van jongeren met een arbeidsbeperking (Wajong ontvangers). Het enige dat we voor dit alles terugkrijgen is een tijdelijke verschuiving van de bezuinigingsplannen. De regering heeft daarover al aangegeven dat mits na de zomer de economie niet ‘voldoende’ is hersteld, alle deuren open zullen staan voor verdere afbraak. Kortom, de echte winnaar van dit akkoord is niet werkend Nederland, maar de werkgevers en het kabinet. Zij hebben de gemoederen gesust door een aantal maatregelen enkel uit te stellen, waarbij geen enkele garantie bestaat dat dit uitstel ook zal leiden tot afstel. Voor Ton Heerts is het sociaal akkoord een overwinning, al blijft er maar één baan behouden – de zijne.. Voor dit magere resultaat is hij bereid geweest om de werkzekerheid van werkend Nederland af te breken, zij het op wat langere termijn. Het sociaal akkoord is vanuit dit perspectief dus een slimme zet van Rutte. We kunnen de bescheiden tegemoetkomingen naar vakbonden toe zien als kosten die gemaakt moeten worden om het draagvlak en de speelruimte voor de hoofdlijnen van het – nog steeds neoliberale – beleid overeind te houden. We hebben een strijdbare vakbeweging nodig om ervoor te zorgen dat we in de toekomst niet afhankelijk worden van deze vakbondsbureaucraten, die afbraak bekleden als overwinning. De eerste stappen lijken te worden gezet met de oprichting van het ledenparlement, dat het hoogste beslissingsorgaan moet worden van de nieuwe vakbeweging. Als dit daadwerkelijk op een democratische manier tot stand komt, hebben we geen types als Heerts nodig om voor ons te bepalen hoe een overwinning eruit ziet, maar zal er aan een vakbeweging gebouwd kunnen worden die weer opkomt voor de rechten van werkend Nederland.

De wondere wereld buiten je studie

Krantje Boord 3

Wat is er mis met de G8?

Wereldleiders en vriendelijke woorden

O

Sander

p 17 en 18 juni is het weer tijd voor de jaarlijkse G8 top, een bijeenkomst van de leiders van de acht grootste economieën en de president van de Europese Unie. Dit jaar vindt de bijeenkomst plaats in Eniskillen, Noord-Ierland. De G8 bestaat uit Canada, Frankrijk, Duitsland, Italië, Japan, Rusland, het Verenigd Koninkrijk en de VS. De leiders van de acht machtigste en rijkste landen ter wereld zullen spreken over uiteenlopende zaken als gezondheid, recht, handel en sociale ontwikkeling. Dit klinkt natuurlijk heel nobel: de vertegenwoordigers van machtige en rijke landen die samen komen om deze mondiale problemen aan te pakken. Helaas pakken hun maatregelen vaker voordelig uit voor henzelf dan voor de landen die niet mogen aanschuiven. Zo noemde voormalig SP kamerlid Ewout Irrgang de G8 “een informele ondemocratische jongensclub van de rijkste en machtigste landen ter wereld die openlijk achterkamertjespolitiek voert”. De groep van acht heeft geen officiële bevoegdheden, maar kan door haar machtige economische positie wel degelijk veel invloed uitoefenen. Hun macht komt voort uit het feit dat deze acht landen ongeveer de helft van de wereldeconomie en de internationale handel in bezit hebben, ook al vertegenwoordigen ze slechts 12 procent van de wereldbevolking. Officieel heeft de G8 geen bevoegdheden om hun beslissingen wereldwijd te bekrachtigen. Dit is echter ook niet nodig. Dezelfde landen hebben namelijk in instituties als het IMF en de Wereldbank veel te zeggen. Hun vertegenwoordigers hebben in deze instanties wél de mogelijkheden om bindende afspraken door te voeren. Wat de G8 doet is het faciliteren van

Mobilisatieposter van de Stop the G8 campagne het internationale kapitalisme, hetzelfde kapitalisme dat in eerste instantie aan de basis ligt van hun grote macht en invloed. Ze weten dankzij hun overleg hun beleid te stroomlijnen en zo hun eigen positie en belangen nog beter te verankeren. Op hetzelfde moment wordt er naar buiten toe gesproken over goede doelen zoals het beëindigen van honger en armoede. Een voorbeeld hiervan is de recent gestarte internationale campagne voor voedsel door Britse NGO’s. Het programma richt zich op de wereldwijde voedselvoorziening en wordt ondersteund door de Britse premier Cameron. De organisatie ‘War on Want’ heeft geweigerd deel te nemen aan deze campagne omdat ze niet de ware oorzaken van voedselproblematiek zou aanpakken. Ze bekritiseren dat in plaats van te zorgen voor voedselsoevereiniteit, waarbij iedereen het recht heeft zelf te beslissen hoe en welk voedsel te verbouwen en te gebruiken, de campagne bijdraagt aan liberalisering. Precies datgene wat al jaren fel wordt bekritiseerd omdat het aantoonbaar bijdraagt aan een ongelijke verdeling van voedsel. ‘War on Want’ is verder bezorgd dat deze campagne door de G8 en de huidige Britse regering gebruikt wordt om bij te dragen aan een goed imago en besloot daarom zich niet aan te sluiten: “Ze doen het lijken alsof het Verenigd Koninkrijk bezig is met het bestrijden van armoede, terwijl er meer en meer mensen naar de voedselbanken gaan in Engeland zelf en het buitenlands beleid leidt tot meer honger en armoede wereldwijd.” De G8 weet bepaalde zaken die haar

leiders niet goed uitkomen te weren van de agenda. Zo wilden Frankrijk en Duitsland het in juni graag hebben over klimaatverandering, maar David Cameron, dit jaar president van de G8, heeft zich laten adviseren dit niet te doen. De reden die wordt aangegeven is dat minder agendapunten zullen leiden tot meer succes, en dat men in tijden van financiële crisis zich toch vooral op de economie moet richten. Het is typerend voor de manier van denken tijdens deze bijeenkomsten dat economische belangen uiteindelijk altijd voorgaan op milieuproblemen. Het goede van de G8 bijeenkomsten is dat ze elk jaar aanleiding zijn voor massale protesten van activisten en sociale bewegingen van over de hele wereld. Ook dit jaar wordt er in de week voorafgaand aan de top in Noord-Ierland een actieweek georganiseerd in London. Er zullen demonstraties gehouden waar duizenden mensen op af komen. Tijdens vele bijeenkomsten en workshops kunnen activisten van over de hele wereld samen verder werken aan alternatieven om de macht en rijkdom op een eerlijkere manier te verdelen. Er worden workshops georganiseerd en er wordt ook gewerkt aan het opzetten van acties tijdens de top zelf in Enniskillen. Het is belangrijk om te laten zien dat er mensen zijn die anders denken over hoe de wereld in elkaar zit; dat meer wetgeving in het voordeel van de G8 landen de wereld niet gaat redden; en dat we deze wereldleiders laten zien dat het anders kan, dat het anders moet en dat we dit niet langer accepteren.

Kritische Studenten

4 Krantje Boord

(No) Room for Discussion Noor Kuijpers & Kees Visser (KSA)

Kritische Studenten er van de universiteit over als er alleen human interest-vragen gesteld mogen worden die slechts leiden tot verheerlijking van macht en succes? Wanneer studenten vraagtekens zetten bij de vanzelfsprekendheid van de wijze waarop Tata, het IMF of de ECB handelt, moeten zij gestimuleerd worden. In dienst van het bevorderen van de kritische houding van de student zou de UvA er alles aan moeten doen om de kriti-

Krantje Boord 5 sche student de ruimte te geven. Lagarde moet niet puur en alleen als een uithangbord voor de naamsbekendheid van de universiteit gebruikt worden. Studenten die voorheen verjaagd werden zodra ze met kritische flyers zwaaiden, zouden met open armen ontvangen en toegejuicht moeten worden. Als Kritische Studenten Amsterdam vinden wij dat de universiteit geen kweekvijver behoort te zijn voor ja-knikkers,

maar een omgeving waarin men zichzelf en de ander uitdaagt en bevraagt. Wij zagen in het bezoek van Christine Lagarde opnieuw een voorbeeld van hoe de UvA hiervoor onvoldoende ruimte biedt. We verzoeken al onze medestudenten dan ook om tijdens dit soort gelegenheden ruimte voor kritische geluiden op te eisen, zodat de UvA in de toekomst weer echte room for discussion zal bieden.

The sky is the limit Interview met Kritische Amsterdam inds de oprichting van de Kritische Studenten Amsterdam is de trein naar Utrecht niet meer het leukste aan onze hoofdstad. Ivo vertelt over de KSA: “We willen dat het onderwijs niet langer in dienst staat van de kenniseconomie, maar van de samenleving als geheel.”

S IMF directeur Christine Lagarde bij “Room for Discussion” aan de Universiteit van Amsterdam

K

ees Visser en Noor Kuijpers (Kritische Studenten Amsterdam) bekritiseren de ja-knikkers van de UvA die IMF-hoofd Lagarde, ECB-baas Draghi en Indiase multimiljonair Ratan Tata met open armen ontvangen en weinig podium bieden voor kritiek. Wat moet ik doen om later zo te worden als u?’, ‘Wie was uw favoriete student?’, ‘Uw handtekening op het eurobiljet is eenvoudig vergeleken met die van uw voorgangers, bent u ook zo direct in uw leven?’. Een greep uit de geselecteerde vragen die studenten aan ECB directeur Mario Draghi stelden toen hij een maand geleden te gast was bij Room for Discussion. In mei werd de UvA bezocht door IMF directeur Christine Lagarde. Omdat we vreesden voor wederom een gecensureerd rondje vragen van the usual suspects namen we als Kritische Studenten Amsterdam deel aan een protestactie tijdens het bezoek van Lagarde.

Voorafgaand aan het bezoek van Draghi gaf studievereniging Sefa – de organisator van Room for Discussion – studenten de kans om vragen aan de ECB directeur in te sturen via Twitter en e-mail. Sefa selecteerde hieruit de uiteindelijke vragen voor het interview en verklaarde dat deze eerst ter goedkeuring langs het kantoor van het ECB moesten. Vragen die te kritisch waren zouden de oren van Draghi nooit bereiken. Hetzelfde gebeurde in januari van dit jaar toen de Indiase multimiljardair Ratan Tata een bezoek aflegde aan de UvA. Hij ontving een eredoctoraat vanwege zijn ‘corporate social responsibility’. Vanuit de UvA zelf kwam veel kritiek op het toekennen van het doctoraat: universitair docent Sruti Bala schreef een opinie-artikel in de Volkskrant dat ondertekend werd door twintig van haar collega’s. De belangrijkste kritiek op Tata: zijn steeds groter wordende bedrijfsmonopolie die mens en milieu dupeert. Voor deze kritiek was geen ruimte tijdens Room for Discussion. Studenten en activisten die flyers uitdeelden bij de evenementen met Draghi en Tata werden door de beveiliging weggestuurd. Niet omdat er geen kritische studenten zijn, maar omdat de universiteit geen room for discussion biedt.

Het is prima als de universiteit machtige maar controversiële figuren als Ratan Tata, Mario Draghi en Christine Lagarde uitnodigt, maar gun deze hooggeplaatste gasten dan de eer om tegenover een competente en kritische interviewer te staan, en niet tegenover de eerste de beste snotneus van de faculteit bedrijfskunde. De universiteit heeft hier overduidelijk de capaciteiten voor: er zijn genoeg wetenschappers die onderzoek hebben gedaan naar de desastreuze gevolgen van IMF beleid in ontwikkelingslanden en tegenwoordig ook in zuidelijk Europa. Waarom krijgen zij niet een plaats op het podium om dergelijke figuren kritisch te interviewen? En als Draghi en het ECB ruimte voor discussie onmogelijk maken door vragen vooraf te censureren, zou de UvA dan niet moeten concluderen dat een dergelijke gast in het geheel niet welkom is binnen hun academische omgeving? Want wat blijft

“De universiteit behoort geen kweekvijver te zijn voor ja-knikkers”

KSA? Stel je even voor... Kritische Studenten Amsterdam (KSA) is een open collectief van studenten dat zich met woord en daad inzet voor goed en toegankelijk onderwijs. De KSA is een actiegroep. Dat wil zeggen dat we ons niet bezig houden met lobbyen, maar staan voor een diversiteit aan ‘tactieken’ om veranderingen teweeg te brengen. We willen ons steentje bijdragen aan het ontwikkelen van een strijdvaardige studentenbeweging. We deinzen niet terug voor directe acties en demonstraties, maar willen vooral ook door middel van doorlopende activiteiten het kritisch denkvermogen onder studenten verhogen. Hierbij valt te denken aan info-, debat- en filmavonden, maar ook bijvoorbeeld leesgroepen. Waar gaat het volgens jullie op dit moment mis in het hoger onderwijs? Tegenwoordig staat het onderwijs steeds meer onder druk van marktwerking. De universiteit is een bedrijf geworden dat wordt geleid door managers; een plek waar de studenten klanten zijn, diploma’s

Studenten

producten en de docenten productiemedewerkers. Wij zien onderwijs echter als het fundament van de maatschappij: een essentiële plek voor de overdracht van kennis en cultuur, waar het kritisch denken wordt gestimuleerd. Ons idee is dat de universiteit in dienst hoort te staan van een vrije, gelijkwaardige en solidaire samenleving. Dit is helaas steeds minder het geval. Het onderwijs gaat al jaren in kwaliteit achteruit en is steeds minder een vrijplaats voor persoonlijke ontwikkeling. Als we het tij willen keren hebben we een duurzame en sterke studentenbeweging nodig. Praten met bestuurders, managers en politieke functionarissen zal dan niet genoeg zijn. Dit leidt in het beste geval slechts tot marginale veranderingen. Wij willen echter een radicale breuk met het huidige beleid. We willen dat het onderwijs niet langer in dienst staat van de kenniseconomie, maar van de samenleving als geheel.

kunnen hebben op wat er gebeurt op de universiteit (“Stem of hou je mond” werd “Stem én hou je mond”).

Waar gaan jullie je de komende tijd mee bezig houden? Tot de zomer willen we een aantal leesgroepsessies houden over ‘Neoliberalisme en de kenniseconomie’. Deze zijn vrij toegankelijk en bedoeld om te informeren, en natuurlijk ook om zelf meer te leren over dit thema. Voor ons is op dit moment het belangrijkste om eerst goede structuren te creëren om volgend collegejaar verder op te bouwen. We zijn druk bezig met het ontwikkelen en uitwerken van onze ideeën over wat we willen doen en op welke manier we onze doelen kunnen bereiken. We willen ook zoveel mogelijk mensen hierbij betrekken. Als er binnen of buiten de universiteit iets gebeurt, dan staan we klaar om actie te voeren. In ieder geval heeft het thema onderwijs voorloWat hebben jullie tot nu toe gedaan? pig prioriteit, maar we sluiten betrokWe zijn begonnen in maart 2013. Een kenheid bij andere issues geenszins uit. aantal van ons heeft deelgenomen aan de mic-check actie toen Christine Lagarde, Wat zouden we kunnen bereiken als er directeur van het IMF, de UvA bezocht. meer kritische studenten groepen in Dit deden we uit protest tegen het gebrek Nederland zouden zijn? aan mogelijkheden om kritische vragen Ik denk heel veel. We twijfelen er niet te stellen. Hier hebben we ook een artikel aan dat groepjes actieve, kritische studenover geschreven in Folia [Universiteits- ten verandering teweeg kunnen brengen, blad UvA]. Verder hebben we een actie door een duurzame inspanning die uiteingedaan waarbij we de posters van de UvA delijk een soort momentum genereert. Dit voor de studentenraadverkiezingen hebben momentum kan vooral ontstaan wanneer bewerkt met stickers, om zo te proteste- de groepen zich verenigen. Verder: the sky ren tegen het nogal simplistische idee dat is the limit, maar elke stap de ladder op is je alleen door te stemmen invloed zou er een.

Work

6 Krantje Boord

Work

Krantje Boord 7

Why we should be working fewer hours

Ying Que

C

utting the workday from eight to four hours would not only solve the unemployment problem, but it would bring about a better economic, social and environmental situation. What are we waiting for? Today we face, aside from other social and environmental crises at hand, the highest unemployment rate in decades. Ironically, we continue choosing for a situation in which work is distributed completely unfair, where some overwork themselves making over seventy hours a week, while others, unemployed, work none. Over ninety years ago, Betrand Russell warned us for our belief in the virtuousness of work. He stressed that modern technology has made it possible to produce and secure the necessities of life for everyone, like food, housing and clothing in half the amount of work it took before the industrial revolution. Now, as Russell points out, the basic ethics of work itself are not harmful at all. By being alive we will inevitably consume a certain amount of the produce of human labor and it is only fair to expect some kind of contribution in return. But now that we have reached the point where everybody could be comfortable without working long hours, he observes that strangely enough a large proportion of the fruits of human labor go to only a small minority of the people. The way we are distributing labor and its fruits is simply unfair. As Russell states : ‘We have made no attempt at economic justice’. Anno 2013 not much has changed; one might even say things have gotten worse. Today, we live to work, we work to

earn and we earn to consume. As the good Puritans our ancestors raised us to be, we relish in the virtue of work, the virtue of being productive, successful and busy. As a result, many of us in the rich countries consume far more than we need. We are encouraged by advertising and politics to transform what we want into what we need. In doing so, we burden the environment with critically high carbon emissions and close our eyes for the extreme social inequalities such as poverty, unemployment and exploitation. We discard those realities as stories that have little to do with ourselves, as long as we can continue to work to earn to buy the things we want. But now we also face, aside from the other social and environmental crises at hand, the highest unemployment rate in decades. That seems ironic. We possess the means and production to create security and provide basic needs for all the world’s population. But still we choose for a situation in which there are people overworking themselves making over seventy hours a week in contrast to those working none at all. So let’s propose an alternative. What if, like strikers did before during the years around the Haymarket riots, we try to cut down the hours of our working days? Where they campaigned for an eight-hour workday, let us campaign for a four-hour workday. This is not a new idea. Russell proposed it in 1932, claiming that the road to happiness and prosperity lies in an organized diminution of work. Paul Lafarge joked that we should rescue the middleclass, burdened by their duty of having to consume the whole world, since they’re the only ones

“We live to work, we work to earn and we earn to consume”

“Slow Down”, een poster van de IWW vakbond uit het begin van de twintigste eeuw in de Verenigde Staten

who have a decent income. By cutting down the working hours the workers themselves will finally be able to consume their own produce, relieving the middleclass of their heavy burden. More recently, a year ago, the English think-tank New Economics Foundation (NEF) has proposed the four-hour workday as a solution for many interlinked problems. They claim that the four-hour workday will induce three important goals: a decarbonized economy not dependent on infinite growth, social justice and well being for all, and a sustainable environment. According to NEF, it could even change the current devouring character of the capitalist economy into an economy that actually adapts to the needs of society and the environment, rather than subjugating them to its present goals of growth and profit. But how exactly will cutting down working hours solve these issues? First of all, a reduction in working hours will contribute to a much healthier society. According to global campaigners for the four-hour workday, unemployment rates will plummet. There is no longer the division between those who are overworked and those who don’t work at all. Everyone will have the opportunity to work and to earn a decent income. Second, the four-hour workday could create a path to a no-growth economy. This would do away with the destructive, capitalist and unrealistic idea that a healthy economy must grow infinitely at the cost of fellow human beings and our environment. Reductions in working hours are an important element of an economy that works for the people instead of the other way around. Also, past November, the Political Economy Research Institute has published a study, which concludes that countries with shorter work hours tend to have lower ecological footprints, carbon foot-

prints and carbon dioxide emissions. The Global Campaign for the 4-hour workday claims that a shift will take place from consumerism to sustainability. Third, a shorter working day would highly improve the psychological well being of the population. It does away with the obsessive notion of having to work, because not working, or being idle, does not mean being unproductive, unsuccessful or a non-contributing citizen of society. Rather, as Kreider writes, ‘the space and quiet that idleness provides is a necessary condition for standing back from live and seeing it whole, for making unexpected connections and waiting for the wild summer lightning strikes of inspiration. It is, paradoxically, necessary to get any work done.’ A more fair distribution of leisure time will enable people to develop those aspects of their lives they would like to nourish, but do not have the time or energy for: more time with your loved ones, more time to spend on your hobbies, for example cultivate that vegetable garden they’ve always dreamed of. Russell says we have been foolish in our choices: overworking some, starving others and having remained as energetic regarding working hours as before we had machines. But, as he says, that does not mean we have to remain foolish forever. NEF warns us though; simply cutting down work hours will not do the trick. We will have to undergo a profound change in how we value paid and unpaid work and through that our own contributions to society. We will need to change norms and expectations in order to develop a more egalitarian and horizontal culture. But confronted with the current crises of our world, the four-hour workday is a practical step towards a better economic, social and environmental situation and is well worth everyone’s attention and consideration.

Onderwijsbezuinigingen

8 Krantje Boord

International Students in NL

Wat staat studenten (en vooral de tieners van nu) te wachten?

O

Alexander Beunder

ver de afschaffing van de basisbeurs en nog 7 onderwijshervormingen die studenten de komende jaren boven het hoofd hangen.

Geen investering in onderwijs

2014: basisbeurs verdwijnt Studenten die in september 2014 aan hun bachelor óf master beginnen, krijgen geen basisbeurs meer. Het kabinet wil een zogeheten ‘sociaal leenstelsel’ invoeren, wat betekent dat studenten tegen gunstige voorwaarden kunnen lenen bij DUO. De opbrengst van de maatregel gaat naar het primair en voortgezet onderwijs, het mbo en naar wetenschappelijk onderzoek. Slechts een klein deel van het geld blijft behouden voor het hoger onderwijs, maar het is nog niet duidelijk wat er precies mee gebeurt. De aanvullende beurs voor studenten uit armere gezinnen blijft wel bestaan, al krijgen studenten met weigerachtige of onvindbare ouders in de huidige plannen geen extra geld meer. 2014: hoger collegegeld ‘Excellente’ opleidingen mogen vanaf september 2014 meer collegegeld vragen. Eerst moeten ze kwaliteitsbewaker NVAO van hun klasse overtuigen en daarna moet de minister nog persoonlijk toestemming geven. Het bedrag is maximaal vijf keer het wettelijke collegegeld, oftewel zo’n negenduizend euro. Studenten die al bezig zijn met een opleiding die toestemming krijgt om meer collegegeld te vragen, hoeven niet ineens meer te betalen. Het tarief moet weer omlaag als de opleiding niet langer excellent is of als het hoge collegegeld de toegankelijkheid van het hoger onderwijs in gevaar brengt. 2016: ov-kaart verandert Onderwijsminister Bussemaker wil rond de vierhonderd miljoen bezuinigen op

De afgelopen decennia zijn Nederlandse studiekosten enorm gestegen. Inmiddels is de gemiddelde studieschuld even hoog als in de VS (15.000 euro / 20.000 dollar). En er komen nog een hoop extra bezuinigingsplannen aan, die studiekosten en studieschulden nog wat extra zullen opdrijven, en het hoger onderwijs weer wat ontoegankelijker maakt. De maatregelen die voortvloeien uit het rapport uit 2010 van de invloedrijke commissie-Veerman zullen het hoger onderwijs de komende jaren ingrijpend veranderen. Huidige studenten merken daar minder van dan de tieners die de komende jaren eindexamen doen. de ov- studentenkaart. Alle studenten – ook de huidige – krijgen vanaf 2016 een ‘ov-arrangement’ in plaats van een kaart waarmee ze vrij kunnen reizen in het weekend of door de week. Hoe dat arrangement er precies uit gaat zien, is nog niet bekend. Staatssecretaris Mansveld van Infrastructuur bekijkt meerdere opties. 2013: experiment bindend studieadvies Onderwijsminister Bussemaker wil hogescholen en universiteiten laten experimenteren met een bindend studieadvies (bsa) in het tweede en derde studiejaar. Wie niet genoeg punten haalt, moet dan alsnog vertrekken. Opleidingen mogen alleen met nieuwe studenten experimenteren. 2014: doorstroommaster verdwijnt, maar eigenlijk niet Vanaf september 2014 verdwijnt de ‘doorstroommaster’ uit de wet. Dan mogen masteropleidingen al hun studenten selecteren, zelfs als die van hun ‘eigen’ bacheloropleidingen komen. Maar onderwijsminister Bussemaker wil niet dat er studenten buiten de boot vallen. Als sommige afgestudeerde bachelors nergens worden toegelaten, kan zij universiteiten en hogescholen verplichten hen zonder nadere eisen toegang te geven tot een masteropleiding. 2014: selectie aan de poort voor mbo’ers Voor sommige mbo’ers wordt het moeilijker om naar het hoger onderwijs te gaan. Zij moeten een selectieprocedure

doorlopen en kunnen geweigerd worden voor de hbo-opleiding van hun keuze. Op dit moment kan een mbo’er met een techniekdiploma toegang krijgen tot bijvoorbeeld verpleegkunde, een opleiding die niet aansluit op zijn kennis en praktijkervaring. 2013: dezelfde titel voor hbo- en wo-afgestudeerden Hbo-afgestudeerden mogen zichzelf tot nog toe geen bachelor/master of arts dan wel bachelor/master of science noemen. Hier komt per september 2013 verandering in, althans als de Tweede Kamer akkoord gaat met een wetsvoorstel van het kabinet. 2014: voor 1 mei aanmelden Vanaf 2014 moeten scholieren zich vóór 1 mei aanmelden bij de bacheloropleiding van hun keuze. Door de vroege aanmelddatum is er tijd voor ‘matchingsactiviteiten’, waar aspirant-studenten verplicht aan mee moeten doen. Deze maatregelen zijn nog niet allemaal goedgekeurd door het parlement. Het kabinet krijgt nog een harde dobber aan het afschaffen van de basisbeurs en de ov-kaart, omdat coalitiepartijen PvdA en VVD in de Eerste Kamer geen meerderheid hebben. Bovendien heeft het debacle van de langstudeerboete laten zien dat niets zo veranderlijk is als de Nederlandse politiek. Dit is een aangepaste versie van “Wat staat studenten te wachten”, Petra Vissers, Hoger Onderwijs Persbureau (HOP), 4 april 2013, verschenen op delta.tudelft.nl.

No work for international students in the Netherlands

A darker shade of Orange Studying in the Netherlands without the social state

E

Maggie McSorley

ven though Maggie, an American scholarship kid in the Netherlands, would like to stay and build a future here after she graduates, it looks like she’d “be a fool to try it”. This is her story. I am a broke 24 year old American selected to study history and sociology at University College Utrecht. How am I able to study at the most prestigious (and most expensive) bachelor’s program in the Netherlands? I am incredibly grateful for the opportunity to attend college via a generous scholarship from Utrecht University specifically designed to attract motivated talent from outside of the EU who would not otherwise be able to attend university in their home country. Which is why I’ve been trying for the past two years to apply myself not only at campus life and activities but into Dutch society as a whole — I really felt the need to make an effort to integrate. I looked for work and switched my Facebook language settings to Nederlandse taal. In Amsterdam, I’ve seen how the blue sky on a clear spring day compares with van Gogh’s various interpretations. I’ve

gotten to attend brilliant world-class lectures and be inspired by the many innovative and talented individuals and groups at Utrecht University and elsewhere in Dutch academia. Despite being very limited on funds, I’ve managed to spend time in nine of the twelve provinces and make many wonderful friends and acquaintances throughout the whole country. So, it should come as no surprise that even if the UU hadn’t invested over EUR 37,500 into my education in the form of scholarships and support, that I would want to stay here and build a future. However, there are financial and legal barriers

Krantje Boord 9 have made it impossible for me to support myself and plan for the future. I’m a scholarship kid. I don’t have any wealthy family to fall back on, but I’ve been a hard, smart worker all of my life. The IND’s senseless aping of German employment regulations for hiring non-EU nationals include requiring employers to undergo a mandatory twelve week search period where the employer must be able to prove that no Dutch, or EU, citizens are available to take the job, despite the credentials of the non-EU job seeker. Even though I have worked in a Mexican restaurant before, have eight years of foodservice experience and found an employer willing to undergo the twelve week waiting period to file a work permit request, the IND denied my request. I don’t know why this permit, like the three others before it, were denied. Maybe the bureaucrats in the IND think that despite my resume, a gringa like me just isn’t capable of making fajitas. Or maybe the bureaucrats think that the job would be better suited to a Dutch student. Or maybe it’s a political decision that’s been made to keep non-EU citizens from meaningfully participating in the Dutch economy and, therefore, from even coming to the Netherlands in the first place. I don’t know. But there should be at least one person in the Dutch government that does know. And this person or persons should be very keenly aware that by maintaining this constellation of bad legislation for non-EU students, they are throwing Dutch investment in human capital to the wind. Sure, the IND offers the possibility, for the bargain price of 600 euros, to stay in the country for one year after graduation to find work without needing

“It looks like I’d be a fool to try and make it here in the Netherlands after I graduate” that I have to face as a non-EU student and worker which, as it stands now, will force me to leave Holland against my wishes 28 days after I graduate in January. It’s not just the sky-high tuition, ever-increasing fees for visa renewals, expensive but nearly useless mandatory health insurance and lack of free OV that have made my time in Holland more difficult and more expensive as a non-EU student. Taken together, these policies

a permit. But even if I were to find the money for this permit, where will I live? How can I feed myself in the meantime? So, despite three years of study in the Netherlands and close to forty thousand euros in tuition assistance from the UU, it looks like I’d be a fool to try and make it here in the Netherlands after I graduate from UCU. I don’t know what else to do at this point except say: Help! I’m lost in Oranje!

Migratiestrijd

10 Krantje Boord

Knokploegen, isoleercellen en deportaties:

asielbeleid “streng doch rechtvaardig”

Column

Eenden, vreemdelingen en Alice in Spiegelland Sophia Beunder

Jan-Willem

K

SU’er Jan-Willem schrijft over waarom hij in hongerstaking ging en waarom jij je ID niet moet laten zien bij de UB. Volgens staatssecretaris Teeven is het allemaal menselijk en zorgvuldig gegaan. Ik weet niet van welke planeet hij komt, maar in mijn woordenboek staat er achter ‘lynchpartij’ en ‘slaapdeprivatie’ niet de omschrijving ‘menselijk’. De gevangenen werden in elkaar geslagen. Een knokploeg werd op ze afgestuurd om ze te laten voelen wie de baas was. Het licht ging uit in de cel, de deur ging open en er kwamen tien gemaskerde mannen binnen. Met helmen op, stokken in de hand. Minstens negen mensen werden op die manier in elkaar getimmerd. Een week eerder werd in diezelfde gevangenis iemand gemarteld door hem ‘s nachts ieder uur wakker te maken. Hij lag in een ijskoude cel. Tientallen mensen werden in de isoleercel gestopt. Een kale ruimte met alleen een matras. Je hebt een papieren scheurhemd aan, verder geen kleren. Ook in de isoleercel is het koud. Je wordt continue in de gaten gehouden met een camera. Normaal gebeuren dat soort dingen in Abu Ghraib of Guantanamo Bay. Maar nu ook even in Rotterdam, in de speciaal voor vluchtelingen gebouwde gevangenis, waar tientallen opgeslotenen in hongerstaking zijn gegaan. Verrassend? Mwah. De mishandelingen zijn een logische consequentie van het jarenlang voeren van een racistisch asielbeleid dat erop gericht is mensen klein te houden en alle middelen van bestaan te ontzeggen. Als mensen na jaren op straat of in de cel dan nóg niet opgeflikkerd zijn, en zelfs het gore lef hebben om op te komen voor hun rechten – tja, dan vraag je er ook om. Knokploeg erop, naar de isoleer ermee, en hup, deporteren die handel. Als dát menselijk is, wat moeten we dan denken van het “strenge maar rechtvaardige” asielbeleid? Wat mag rechtvaardig dan in godsnaam betekenen? Het is – blijkbaar – rechtvaardig om mensen op straat te gooien zonder recht

op onderdak, studie of werk. Het gebeurt iedere dag in Nederland. Blijkbaar is het oké om buitenlanders zonder papieren op te jagen op straat met ID-controles, speciaal voor niet-blanken. Het gebeurt iedere dag in Nederland. Blijkbaar is het normaal om mensen te deporteren als ze niet nuttig

in de regen op het Plein in Den Haag, in gesprek proberen te gaan met onverschillige stropdassen, apathische shopping bags en nog wat racistisch grut dat beweerde dat ‘ze’ allemaal maar gewoon terug moeten naar ‘hun eigen land’ – nee, het was niet gezellig daar. Vluchtelingen in detentie die we tijdens en na de actie spraken, ontploften van blijdschap toen ze hoorden dat er Nederlanders waren die aan hen dachten. Het is moeilijk te begrijpen voor mensen met papieren, maar als je niet eens het recht hebt op bestaan, dan is een boodschap zoals ‘houd vol’ of ‘we houden van jullie’ of ‘we zijn allemaal broeders en zusters’ goud waard. Woorden en daden van solidariteit betekenen dan de wereld. Het is daarom dat we zelf in hongerstaking gingen: uit solidariteit met mensen die structureel worden uitgesloten van de samenleving. Ze mogen niet werken, niet studeren, niet de taal leren, hebben geen recht op opvang. En willen ze zich na 17.00 uur in ‘onze’ UB verlichten met kennis en wijsheid – dan kan dat niet omdat daar potverdomme een beveiliger staat die iedereen zonder ID-kaart weigert. Onze hongerstaking was tegen het asielbeleid, tegen de uitsluiting. En in feite

Normaal gebeuren dat soort dingen in Abu Ghraib of Guantanamo Bay, maar nu ook even in Rotterdam zijn voor de economie. Het gebeurt iedere dag in Nederland. Hoog tijd dus om in actie te komen, zeker als er in het detentiecentrum nog een aantal honger- en dorststakers bedreigd, geïntimideerd en gestraft worden omdat ze voor zichzelf opkomen. Wat kun jij doen? En wat heeft de ID-controle bij de UB hier nou weer mee te maken? Alles. Maar daar komen we zo op. Los van alle acties en demonstraties die door vluchtelingen zelf worden georganiseerd, deden verschillende KSU’ers in mei mee aan een tweedaagse solidariteitshongerstaking. Twee dagen zonder eten

dus ook tegen de belachelijke identiteitsplicht in ‘onze’ UB. De vluchtelingen hebben meer mensen nodig die zich voor hen inzetten. Ik kijk uit naar het grote collectief van jonge Nederlandse mensen – die bij hun geboorte alle kansen van de wereld hebben gekregen – dat zich solidair toont met hen die worden verpletterd door een racistisch ‘vreemdelingen’beleid. Verbeter de wereld en begin bij je eigen bieb. Toon je solidair met de papierlozen en weiger je ID te laten zien in de UB. (En ga vooral een stapje verder.)

Krantje Boord 11

“Never listen when they tell you that Man and the animals have a common interest, that the prosperity of the one is the prosperity of the others. It is all lies. Man serves the interests of no creature except himself.” - George Orwell

1

30 jaar geleden ontdekte Alice, nadat ze Wonderland had bezocht, achter een spiegel een omgekeerde wereld. Eduardo Galeano heeft ooit geschreven dat als Alice nu herboren zou worden, ze niet meer door een spiegel zou hoeven stappen om in de omgekeerde wereld te komen: het zou voldoende zijn om door het raam naar buiten te kijken. In de 21ste eeuw ligt daar de omgekeerde wereld: de wereld waar links rechts is, waar voor achter is, en boven beneden. ‘Ik schaam me diep’ zeggen BN’ers in de nieuwste Amnesty campagne over het asielbeleid in Nederland, Spiegelland. Ze schamen zich voor het feit dat Nederland ieder jaar duizenden onschuldige vreemdelingen in een cel opsluit. Onschuldig, maar vreemdelingen desondanks. Stuk voor stuk een vreemde eend in de bijt – spreekwoord uit de 18de eeuw gebruikt om iemand aan te duiden die ‘een vreemdeling is in een gezelschap of in een bepaalden kring van menschen’. In de omgekeerde wereld zijn wij, de onderdukkers, menschen; zij, de onderdrukten, zijn vreemdelingen en gelukszoekers. Zij horen niet in ons gezelschap, in onze kring. De incidenten die de afgelopen tijd aandacht hebben gekregen in de media en waar onze BN’ers zich voor schamen zijn de structurele realiteit in de omgekeerde wereld. Zo is de mishandeling van de hongerstakende asielzoeker Bah in detentiecentrum Rotterdam volgens VVD-staatssecretaris van Veiligheid en Justitie Fred Teeven “geheel volgens protocol verlopen.” Een hongerstaking is dan ook “een vorm van chantage” die autoriteiten niet kunnen negeren. Vluchtelingen in een isoleercel gooien om hun hongerstaking te breken is dan weer een vorm van chantage die de hongerstakende asielzoekers op hun beurt moeilijk kunnen negeren. Net als dwangvoeding trouwens. Maar het zou “onmenselijk” zijn om vluchtelingen in detentiecentra te laten sterven van de honger (als ze in hun land van herkomst verhongeren is dat trouwens wel oké). Als eenden en ganzen dwangvoeding krijgen toegediend voor de productie van foie gras heet dat “een gewelddadige marteling vol angst en pijn.” Dwangvoeding van hongerstakers is echter toegestaan, zo oordeelt de Raad van State tegen de richtlijnen van de World Medical Association en de KNMG in. Teeven is op zoek gegaan naar een arts die deze “foltering” (in de woorden van de VN) wil voltrekken, om zijn menschelijke plicht de hongerstakers in leven te houden te vervullen. Teeven deelt dit menschelijke plichtsbesef met Obama, die meer dan dertig hongerstakers in Guantanamo Bay laat dwangvoederen. Blijkbaar hebben beiden geleerd van de ervaring met hongerstakingen in Ierland. Toen hongerstaker Bobby Sands in 1981 overleed, betekende dat een politiek keerpunt. Noch Obama, noch Teeven zit op een politiek keerpunt te wachten, en daarom is de enige zorg van de autoriteiten: don’t let anybody die.

Agenda Elke dinsdag met KSU borrelen of vergaderen, zie voor data: kritischestudenten.nl Open KSU Borrel. 21.00 in Cafe de Bastaard, Jansveld 17 Open KSU Vergadering. 19.30 in Boekhandel de Rooie Rat, Oudegracht 65 8-15 juni STOP G8 - Week of Action in London against meeting G8 18 juni Bread and Iron - A film about Syrian workers – Critical Collective 18:00, Haagse Hogeschool, Johanna Westerdijkplein 75, The Hague 20 juni Basta! Infoavond: ‘Gender, Queer? Wat is dat? 19.30, Kargadoor, Oudegracht 36 24 juni Real World Economics: Shifting powers, and other blind spots in understanding the crisis. 20.00, Crea, Nieuwe Achtergracht 170, Amsterdam 27 juni Basta! Debat: Community economies: overleven zonder staat of markt? 19.30, Kargadoor, Oudegracht 36 2-10 augustus NoBorderCamp Rotterdam Week vol acties, discussies en workshops

Krantje Boord 12

Art is vandalism

Kritische Studenten Utrecht (KSU) Kritische Studenten Utrecht is een open collectief van studenten dat zich met woord en daad inzet voor een maatschappij gebaseerd op vrijheid, solidariteit en samenwerking. In tegenstelling tot de huidige klassenmaatschappij streven we naar een samenleving waar sociale en economische gelijkheid heerst, zonder uitbuiting, en waar behoefte in plaats van winst centraal staat. Binnen dit kader doelen we op democratisch georganiseerd onderwijs dat voor iedereen toegankelijk is. Vanuit die visie verdiepen we ons in politieke en maatschappelijke kwesties, organiseren verzet en dragen alternatieven aan. Hiermee stimuleren we de sociale en politieke betrokkenheid van medestudenten om vanuit hun eigen omgeving veranderingen teweeg te brengen. Wil je meer weten, met ons in contact komen of een open vergadering bijwonen? Kijk dan op: www.kritischestudenten.nl of stuur een mailtje naar: [email protected]

Krantje Boord wil je geld Krantje Boord is gratis voor de lezer, maar helaas niet voor ons! Steun Krantje Boord en doneer aan Stichting Vrienden Van KSU, Triodos Bank, NL59 TRIO 0254 6486 14 onder vermelding van ‘Krantje Boord’

Krantje Boord?

NL: Krantje Boord is een tweemaandelijkse krant gemaakt voor en door studenten die zich zorgen maken over de huidige maatschappij. In deze krant wordt er met een kritische blik gekeken naar onze samenleving met als doel mensen te informeren, maar vooral ook dialoog en actie te stimuleren. EN: Krantje Boord is a bi-monthly newspaper made by and for students that are concerned about the state of society. In this newspaper we take a critical perspective on this state of affairs with the goal of informing people, and especially to stimulate dialog and action.