9270

België – Belgique P.B. 9120 BEVEREN 1 3/9270

P007581

Jaargang 13, nr.52, april – mei – juni 2011, driemaandelijks

Inhoud Montréal

Go West Monument Adegem Spirit Island - Maligne Lake

Maatschappelijke zetel vzw, Laurierstraat 44, 9120 Melsele IBAN: BE15 7376 0334 8430 BIC: KREDBEBB Tel : 03/775 42 85 Web : www.vlacan.be e-mail : [email protected]

Amerikaanse Zeearend

Afgiftekantoor Beveren 1

Zeearenden vallen uit de lucht door honger in Canada Duizenden Amerikaanse zeearenden hebben in Canada moeite om de winter door te komen. Door voedselgebrek zijn sommige vogels zo uitgeput dat ze spontaan uit de lucht vallen of obstakels niet meer weten te ontwijken tijdens het vliegen. Dat meldde de Canadese krant 'Globe and Mail'. Volgens natuurbeschermers in het westen van Canada vallen de enorme vogels soms zomaar uit de boom. Dierenartsen die de vogels vangen, hoeven daar geen moeite voor te doen: "Je loopt er naartoe en pakt ze op'', aldus dierenarts Maj Birch. Minder zalm In de herfst trekken normaliter veel zalmen naar Canada om daar eitjes te leggen. De adelaars eten hun buikje dan meestal vol, zodat ze de winter door kunnen komen. Afgelopen jaar was er echter veel minder zalm dan anders, wat heeft geleid tot een ware hongersnood onder de vogels. Vergiftigd De zeearenden wijken nu uit naar steden en vuilnisbelten. Volgens Robin Campbell van een lokale dierenopvang werden op een dag maar liefst dertienhonderd Amerikaanse zeearenden aangetroffen op een vuilnisbelt. "Mensen dumpen daar vergiftigde dieren en die worden door de adelaars opgegeten. De dieren zijn al sterk vermagerd, maar een groot deel raakt ook vergiftigd'', aldus Campbell. Zegel president De Amerikaanse zeearend is een grote, bruine vogel met een witte kop en gele snavel. De vogel kan tot wel een meter groot en zeven kilo zwaar worden. Volwassen dieren hebben een spanwijdte van 2,5 meter. De Amerikaanse zeearend staat afgebeeld op het zegel van de president van de Verenigde Staten. (anp/odbs) (Bron : De Morgen)

Dag Beste vrienden, Ontving deze mail van vrienden die in Ontario wonen. Immigranten vanuit Nederland. Toch interessant om even de opmerkingen en ervaringen van kandidaat emigranten even rustig te lezen. Er zit wel veel waarheid in. De lijst van de beschikbare beroepen is inderdaad de laatste jaren drastisch ingekrompen. Wij kennen hier in het dorp een Russisch koppel dat hier 2 jaar geleden is aangekomen. Zij is dokter en hij is landbouwingenieur vind geen werk,en zij werkt in een ouderlingen tehuis en werkt daar als hulp voor de ouderlingen. Een Duitse ingenieur,drie jaar geleden hier aangekomen,nog steeds zoekende naar werk......... Het is niet allemaal zo eenvoudig zoals ze op de emigratiebeurzen voorstellen. Grote vraagtekens zijn hoe de Pakistaners het klaarspelen om heel vlug in Canada binnen te geraken. Voor mensen die in Canada een baan zoeken, ze moeten weten dat een 9 to 5 baan hier niet bestaat.Als je een beetje luxe wil hebben is het keihard werken. De prijzen voor levensonderhoud stijgen hier voortdurend. Benzine, klederen enz....... Wij hebben het hier goed, (maar wij zijn gepensioneerd, en hoeven hier geen werk meer te zoeken)en het aanpassen gaat heel vlot. We hebben al heel wat kennissen en vrienden en de dagen vliegen hier voorbij. Kijken nu natuurlijk al weer uit naar de lente en zomer. Groetjes Guido en Julienne Van Heybeeck

Canada zit niet meer op immigranten te wachten Gepubliceerd op : 6 januari 2011 - 9:00 am | door Margot Minjon (Foto: albertoog)

Lammert en Rita Hettema uit het Friese dorp Oudehaske wilden dolgraag een nieuw leven beginnen in Canada. Maar daar zitten ze niet meer op immigranten te wachten. 'Onze droom spatte uit elkaar. We stonden op het punt naar Canada te emigreren. We hoefden alleen nog een medische keuring te ondergaan. We hadden 99,8 procent van de procedure achter de rug.' Lammert (44) en Rita (45) betaalden 7.000 euro aan een Nederlands emigratiebureau voor de toezegging dat Lammert een baan zou krijgen in de buurt van Vancouver. Die belofte was cruciaal want Canada laat alleen nog buitenlanders binnen die al verzekerd zijn van werk. Frans Buysse van bureau Buysse Immigration in Culemborg dacht dat alles goed zat. De aangeboden baan voor Lammert kwam van Nigel Thomson, voorzitter van de Vereniging van Canadese Immigratieconsulenten, een toezichthoudend orgaan.

Onraad Emigranten naar Canada wachten in 1951 in Rotterdam tot zij aan boord kunnen. Foto: Nationaal Archief Maar op de Canadese ambassade in Berlijn waar de Nederlandse immigratieaanvragen worden behandeld, rook iemand onraad. Er werden vanuit Canada ineens veel banen aangeboden, en altijd in dezelfde bewoordingen. Al snel bleek dat die banen niet bestonden. De aanvraag van de Hettema's werd afgewezen. 'De wereld viel even uit elkaar', zegt Lammert Hettema. 'Het

heeft ons enorm veel gekost, emotioneel, logistiek en ook financieel.' Hettema's consulent Frans Buysse heeft een advocaat ingeschakeld. 'Het is te gek voor woorden dat de voorzitter van nota bene het toezichthoudend orgaan de zaak oplicht.' De Hettema's waren niet de enige slachtoffers van deze immigratiefraude. En als gevolg controleert de Canadese overheid nog strenger. Deskundigen schatten dat in 2011 minder dan 500 Nederlanders naar Canada zullen emigreren. 200 van hen hebben werk in het vooruitzicht, de overigen zijn familieleden of mensen die met een Canadese partner trouwen.

Diploma-leed De deur naar Canada zit bijna helemaal op slot. Vóór 2008 hanteerde de Canadese overheid een lijst met 3.000 beroepen. Immigranten die zo'n beroep uitoefenden, waren onder voorwaarden welkom. Sinds medio 2010 telt de lijst nog maar 29 beroepen. Voor elke beroep worden uit de hele wereld per jaar maximaal duizend mensen toegelaten. Het totale aantal mag de 20.000 niet overschrijden.

Paul Hiltemann van Emigratie Adviesbureau Hiltemann Foto: Paul Hiltemann Op de lijst staan enkele beroepen uit de medische sector. Maar medische beroepsverenigingen in Canada erkennen geen buitenlandse diploma's. 'Je kunt als arts of verpleegkundige wel emigreren, maar daarna heb je absoluut een probleem', zegt emigratieadviseur Paul Hiltemann uit Zoetermeer. 'Wij vertellen dat ook altijd aan onze cliënten.'

Moordende concurrentie Canada heeft wel behoefte aan lassers, timmerlui, vrachtwagenchauffeurs, elektriciens en loodgieters. Maar er worden hoge eisen gesteld en er is concurrentie vanuit de hele wereld voor een beperkt aantal banen. Voor boeren is Canada niet aantrekkelijk meer. De Canadese boerenbedrijven zijn nu duurder dan in Nederland. En alleen in regio's met een ongunstig klimaat zijn de prijzen nog gunstig. Het is het nog steeds mogelijk om naar Canada te emigreren als investeerder. Tot voor kort gold dat je op een verblijfsvergunning kon rekenen als je over minimaal 800.000 Canadese dollar beschikte en bereid was daarvan in een periode van vijf jaar 400.000 dollar te investeren tegen 0 procent rente. Die bedragen zijn inmiddels verdubbeld. Ook de regels voor ondernemers zijn veel strenger geworden.

Voorrang voor Canadezen Nederlanders kunnen naar Canada emigreren als ze een baan aangeboden krijgen. Werkgevers mogen buitenlanders pas aannemen als ze kunnen aantonen dat ze geen Canadezen voor de baan kunnen vinden. Dit geldt voor banen die niet op de lijst van 29 beroepen voorkomen. Maar de meeste werkgevers zitten niet om buitenlandse krachten te springen. Zelfs voor tijdelijk werk moeten ze eerst proberen Canadezen te interesseren. Daarna moeten ze goedkeuring krijgen van het Arbeidsbureau om in het buitenland te werven, hetgeen weken tot maanden duurt. En daarna duurt het nog zes tot tien weken voor iemand aan de slag kan met een tijdelijke werkvergunning. Als werkgevers een buitenlander een vaste baan aanbieden, duurt het minstens anderhalf jaar voor de nieuwe kracht aan de slag kan. Nederlanders moeten op dit moment bovendien concurreren met duizenden Ieren die in Canada werk zoeken. De Ieren hebben het voordeel dat hun moedertaal ook Engels is.

Netwerk Uiteindelijk moet je concluderen dat werk vinden in Canada vooral een kwestie is van netwerken. Je moet mensen kennen. Anders is het al snel een tijdrovende en frustrerende opgave.

Montréal Montréal (Engels: Montreal) is de grootste stad van de provincie Québec en na Toronto de grootste stad van Canada. Op 1 januari 2006 woonden in Montréal naar schatting ongeveer 1 650 000 mensen. Groot-Montréal had in 2008 een inwonertal van 3 763 715. Montréal is de 15e agglomeratie van Noord-Amerika, en staat op de 107e plaats op de lijst van grootste metropolen van de wereld. Montréal ligt op een sikkelvormig eiland in de Saint Lawrencerivier (fleuve SaintLaurent). De naam van de stad is afgeleid van de nabijgelegen heuvel “Mont Royal”, oftewel Koninklijke Berg. De stad is in 1642 gesticht door de Fransen als deel van hun kolonie Nieuw-Frankrijk. In de provincie Québec, en dus ook in Montréal, is het Frans de officiële taal. Montréal is na Parijs de grootste Franstalige stad ter wereld als het om moedertaalsprekers gaat; het is na Parijs, Kinshasa en Abidjan de grootste stad waar Frans de officiële taal is. De stad is het culturele centrum van Franstalig Canada. De stad vergelijkt zichzelf graag met Parijs en wordt wel eens het 'Parijs van Noord-Amerika' genoemd. Montréal is ook een belangrijk internationaal centrum voor handel, industrie, financiën en cultuur. Het centrum van Montréal bestaat grotendeels uit wolkenkrabbers en een grote 'ondergrondse stad', maar er is ook een oud stadscentrum. In Montréal werden de Wereldtentoonstelling van 1967 en de Olympische Spelen van 1976 gehouden. In Montréal zijn alle verwijzingen naar windrichtingen een kwartslag gedraaid, er wordt daarom wel gezegd dat de zon in een deel van Montreál in het zuiden opkomt. De verklaring zou de volgende zijn. De Saint Lawrencerivier stroomt ruwweg van west naar oost. Straten die parallel aan de rivier lopen, lopen in de beleving van de inwoners van Montréal ook van west naar oost. In werkelijkheid stroomt de rivier bij Montréal echter een stukje van zuid naar noord. Het afwijkende gebruik is zo ingeburgerd dat het ook in dit artikel gehandhaafd is. In Frans bezit Huron-, Algonquin- en Iroquois-indianen bewoonden de omgeving van Montréal al ruim 8000 jaar geleden. De eerste Europeaan die het gebied bereikte was de Franse ontdekkingsreiziger Jacques Cartier, die op 2 oktober 1535 het dorp Hochelaga op het Eiland van Montréal binnenkwam. Samuel de Champlain bereikte de plek ruim zeventig jaar later, maar toen bestond Hochelaga niet meer. In 1611 stichtte hij La Place Royale, een bonthandelspost op het Eiland van Montréal, maar de Iroquois verzetten zich tegen deze nieuwkomer en verdedigden hun territorium met succes.

De eerste poging tot een permanente Franse nederzetting op het Eiland van Montréal werd in 1639 gedaan door de Fransman Jérôme Le Royer. Op 17 mei 1642 werd ten slotte de versterkte plaats Ville Marie op het eiland gesticht door een aantal Franse priesters, nonnen en kolonisten van de zendingsgroep Société Notre-Dame de Montréal onder leiding van Paul Chomedey de Maisonneuve. Deze datum wordt beschouwd als de stichtingsdatum van Montréal. Een van de vrouwen in de groep, Jeanne Mance, richtte het Hôtel-Dieu op, het eerste ziekenhuis van Noord-Amerika. De beoogde evangelisatie van indianen was geen succes, maar Ville Marie werd een belangrijk centrum voor de handel van bont en een uitvalsbasis voor verdere verkenning van Nieuw-Frankrijk door ontdekkingsreizigers als Louis Jolliet en René Robert de La Salle . De Iroquois-indianen bleven de nederzetting echter tot 1701 aanvallen; in dat jaar werd er een vredesverdrag getekend, waarna de handel verder opbloeide. Een nieuwe bedreiging diende zich aan toen de Engelsen begonnen te azen op NieuwFrankrijk. Verschillende aanvallen werden afgeslagen, maar in 1759 viel de hoofdplaats Québec in het kader van de Zevenjarige Oorlog. Montréal capituleerde een jaar later, op 8 september 1760, toen gouverneur Pierre François de Vaudreuil zich overgaf aan het Britse leger, dat onder leiding van Jeffrey Amherst de vestiging in beslag nam. In Brits bezit Het Verdrag van Parijs maakte in 1763 een einde aan de Zevenjarige Oorlog, en Nieuw Frankrijk hoorde vanaf toen bij het Britse Koninkrijk onder de naam Province of Québec. Een brand verwoestte op 18 mei 1765 een deel van de stad. Amerikaanse revolutionairen onder leiding van Richard Montgomery bezetten Montréal in 1775 in de hoop de bewoners over te halen zich aan te sluiten bij de opstand, maar zij werden een jaar later bij Québec verslagen en verlieten Montréal. Op dat moment was de snelle bevolkingsgroei van Montréal al begonnen, ook door het grote aantal Loyalisten, immigranten uit de jonge Verenigde Staten die trouw wilden blijven aan het Britse gezag, maar ook door Schotse avonturiers, aangetrokken door de bonthandel. De oprichting in 1779 van de lokale North West Company , die de Britse Hudson's Bay Company moest beconcurreren, luidde de grote bloei van de bonthandel in. Rond 1820 begon de economie van Montréal zich om te vormen tot een handelseconomie. De Bank of Montreal (1817) en de Board of Trade werden opgericht; de Rue Saint-Jacques ontwikkelde zich tot het zakenkwartier van de stad. In 1825 werd het Kanaal van Lachine geopend, waardoor het voor schepen mogelijk werd om de tot dan toe onbevaarbare stroomversnellingen van Lachine te passeren. De haven van Montréal werd nu gemakkelijker bereikbaar en maakte een snelle groei door. Montréal was nu de hoofdstad Québec definitief voorbijgestreefd als de grootste plaats in de kolonie en als het voornaamste economische en financiële centrum. Montréal werd in 1832 officieel een stad. In die tijd raakten de Engelstaligen in de meerderheid door een golf van vooral Ierse immigranten. De Engelstalige bovenlaag van de bevolking richtte in 1821 te Montréal één van de eerste Canadese universiteiten op, de McGill-universiteit en de rijkere handelsklassen bouwden grote huizen aan de voet van de Mont Royal. In 1851 werd in Montréal de eerste YMCA jeugdherberg geopend. Een grote opstand in 1837-1838 tegen het Britse gezag leidde tot een nieuwe inrichting van de kolonie, die nu de Provincie Canada ging heten, en waarvan Montréal in 1844 de hoofdstad werd. De regering verhuisde echter in 1849 naar Toronto nadat opstandelingen het parlementsgebouw in Montréal in de as hadden gelegd.

GO WEST – Monument voor de emigratie naar de Verenigde Staten en Canada in Adegem

Maart 2010 besliste het gemeentebestuur van Maldegem om via COMEET het kunstwerk GO WEST van Hans De Pelsmacker aan te kopen. Dit kunstwerk zal tegen 1 mei 2011 worden gerealiseerd ter hoogte van CC Den Hoogen Pad in Adegem. Het wordt een monument voor de emigratie van de Adegem- en Maldegemnaren, die midden 19de eeuw naar de Verenigde Staten trokken om er ‘de Amerikaanse droom’ na te jagen. Voornaamste aanleiding voor hun vertrek was de crisis. Tussen 1846 en 1947 verdubbelde de Belgische bevolking, terwijl het aantal landbouwers zakte met 62%. Er was minder landbouwgrond en de boerderijen werden steeds kleiner. Vele leden van grote landbouwfamilies konden niet langer tewerkgesteld worden op de boerderij, met een groot overschot aan arbeidskrachten tot gevolg. Om te overleven moest een bijkomend inkomen gevonden worden en de plattelandsbevolking probeerde iets extra te verdienen door in de textielproductie te werken. Dit duurde tot 1842: vanaf dan werd de textielindustrie in Vlaanderen stap voor stap gemechaniseerd. Het bijkomend inkomen van de plattelandsbevolking viel weg. Daarenboven mislukte in 1845 in heel Europa de aardappeloogst als gevolg van een schimmelziekte – de aardappel was ondertussen wel het volksvoedsel bij uitstek geworden. In 1846 mislukte dan ook nog eens de roggeoogst. Brood werd te duur. De prijzen verviervoudigden. Drie jaar lang mislukte de ene oogst na de andere. De mensen leden honger. De gevolgen bleven niet uit. De verzwakte bevolking had immers geen weerstand meer tegen epidemieën. In 1847 brak een tyfusepidemie uit en het jaar daarop sloeg de cholera toe. In Gent alleen al stierven op korte tijd meer dan tweeduizend mensen. Heel Vlaanderen raakte ontwricht. Op het platteland was de toestand nog erger dan in de stad. In Oost-Vlaanderen leefde een kwart van de mensen van de voedselbedeling. De helft van de West-Vlamingen kon niet overleven zonder hulp. Zelfs in 1850 was nog steeds 40 à 50% van de bevolking gesteund afhankelijk van de openbare armenzorg. De Belgische autoriteiten zagen emigratie naar Noord-Amerika als één oplossing voor de enorme sociaal-economische problemen tijdens deze crisisperiode en subsidieerden dit. Wat overigens minder duur was dan bijstandsuitkeringen te moeten betalen, dit terzijde.

De Amerikaanse regering op haar beurt maakte met de Homestead Act en andere wetgevende initiatieven het verwerven van grote stukken landbouwland toegankelijk voor veel nieuwkomers. Dat nieuws deed al snel de ronde in heel Europa. Tientallen miljoenen Europeanen emigreerden dan ook naar de Nieuwe Wereld op zoek naar betere levensomstandigheden. Ze vestigden zich meestal bij mensen, die afkomstig waren van dezelfde regio of dezelfde taal spraken. Veel migranten vertrokken in het kielzog van familie of vrienden, die hen een ticket voor de overtocht hadden bezorgd. De meeste Belgen kwamen terecht in de regio van de Grote Meren en (in mindere mate) in de Midwest. Heel veel Vlamingen kozen voor Moline in de staat Illinois. Na Detroit (in de staat Michigan) en Chicago (in Illinois) was Moline de derde belangrijkste vestigingsplaats. Deze stad ligt in de vallei van de bekende Mississippi. De vruchtbare landbouwgrond, de mogelijkheid om die tegen voordelige prijs aan te kopen, de enorme ontwikkelingsmogelijkheden en de expansieve industrie (tot op heden is Moline bekend om haar John Deere-vestiging) zorgden voor een enorme aantrekking. Het uitgangspunt voor het kunstwerk GO WEST vormt dan ook de visualisatie van de geografische afstand en de richting tussen Adegem en Moline. Tegen uiterlijk 1 mei 2011 wordt GO WEST ter hoogte van CC Den Hoogen Pad in Adegem gerealiseerd, wat gepaard zal gaan met een feestelijke inhuldiging. Het programma verneemt u binnenkort hier. Precies 6.385,82 km, richting 290° 21’ NW ligt de Amerikaanse stad Moline verwijderd van Adegem. Op de site voor CC Den Hoogen Pad wordt deze afstand in een juiste schaal gevisualiseerd met één lange bank en lichtlijn. Elke 5 mm staat gelijk aan één kilometer. Ten oosten liggen enkele ruwe, onafgewerkte, vlakke rotsblokken willekeurig verspreid in het gras. Onbewerkt, dor en verlaten. Van hieruit vertrekt smalle bank van 31,92 meter in de richting van 290° 21’ NW dwars over de site. De bank is van beton, waarin het verloop van het leven door vegetatieve motieven is verwerkt. Een verlichting tussen de balken wordt geïntegreerd. Evenwijdig met de bank en aan weerszijden loopt een smal voetpad van tegels. De samenstelling van de tegels is een visuele weergave van gekleurde pixels, die de geografie van het landschap tussen beide punten uitbeeldt. Op het einde, ten westen van de bank worden jonge Canadese esdorens en Amerikaanse eiken gepland. Dit monument is er overdag als functionele site en monument en ’s nachts als lichtlijn en baken. De triptiek rotsen/bank/bomen wil niet

enkel de afstand en richting visualiseren, maar verbeeldt drie momenten van een immigrant: armoede, toevlucht en hergeboorte. De lange en smalle horizontale bank is een “evenwichtsbalk” en visualiseert eveneens de compromisloze rechtlijnige beslissing en risicovol traject van de immigrant. WORDT VERWACHT: Gelegenheidspublicatie MALDEGEM GOES WEST – over emigratie toen en vandaag. Teken nu al in op dit uniek aanbod! Naar aanleiding van de komst van het kunstwerk maakt een kleine redactiegroep ondertussen werk van de publicatie MALDEGEM GOES WEST. Dit boek geeft niet alleen de nodige duiding over het project GO WEST zelf, maar behandelt tevens de historis che context van de emigratiegolf, die midden 19de eeuw startte en een laatste piek kende in de jaren ’50 van vorig eeuw, én aan de basis ligt van het kunstwerk. Bovendien komen in het boek ook tal van persoonlijke verhalen en getuigenissen van Maldegem- en Adegemnaren aan bod, die indertijd emigreerden, of die de band met de nazaten van deze emigranten onderhielden. Dat emigratie ook vandaag nog zeer actueel is, vernemen we in de publicatie via de verhalen van een aantal immigranten van het Lokaal Opvang Initiatief in Maldegem. Zij verhalen hoe zij Vlaanderen en Maldegem in het bijzonder ervaren en met welke problemen zij allemaal te maken krijgen. Op die manier hoopt het gemeentebestuur alvast op meer begrip, respect en solidariteit voor deze mensen. Maldegem goes west, een waardevol boek - over emigratie in Maldegem, zowel vroeger, als vandaag – dat dus zeker niet in uw collectie mag ontbreken. Ruim 65 pagina’s met uniek beeld- en tekstmateriaal. Verschijnt op 1 mei 2011. Bestellen kan door storting van 5 euro op rekeningnummer 068-2408319-30 van cultuurraad Maldegem. Meer info: [email protected] of 050/72.89.79. Wat: tentoonstelling ‘De Vlamingrant’ Waar: OC Boerenpoort, Grote Baan 183, 9120 Melsele Wanneer: van 30 september tot 23 oktober 2011 Een organisatie van Vlaams Canadese Vriendenkring - VTB Kultuur Beveren en Vorming + Waas en Dender. In deze historische tentoonstelling maakt u kennis met de achtereenvolgende emigratiegolven die Vlaanderen troffen. Wist je dat de Vlaamse seizoensarbeiders gedurende decennia lang de bieten in Noord-Frankrijk gingen rooien? Wist je dat daar ook in die bloedhete ‘asten’ de klok rond de cichoreiwortels werden gedroogd door Vlaamse ‘astmannen’? De ‘tsjoolders’ werden ze genoemd, de mannen van het hard labeur. Wist je dat de vele Vlaamse mijnwerkers, de fostmannen, een slechte reputatie hadden in Wallonië? Kom uniek materiaal bekijken over de reddingsoperatie tijdens de mijnramp van Marcinelle. En wat liggen die ‘poefboekjes’ van de achtergebleven vrouwen in de expo te doen? Hoe lang mochten ze op krediet kopen bij de lokale winkelier? Wist je dat in de ramp met de Titanic er ook een paar tientallen Vlamingen mee verdronken? Luxe-passagiers? Neen! Gelukzoekers op weg naar het verre Amerika, waar het al goud was wat blonk…

'Antwerpen Centraal' wint prijs op filmfestival Montréal

'Antwerpen Centraal', een creatieve documentaire van Peter Krüger, heeft op de 29ste editie van het Festival International du Film sur l'Art (FIFA) in Montréal zaterdagnacht de Grand Prix gewonnen. De film, die door het festival omschreven wordt als 'een historische, licht ironische en beschouwende kijk op het Centraal Station in Antwerpen' won er van 36 andere films uit 12 verschillende landen. In 'Antwerpen Centraal' neemt de regisseur zijn kijkers mee op een reis door de fysieke en mentale ruimte van het majestueuze Antwerpse station, van bij zijn constructie tot vandaag. Peter Krüger haalde inspiratie uit het boek 'Austerlitz' van W.G. Sebald om het treinstation van Antwerpen Centraal te benaderen als een magisch realistische locatie waar heden en verleden, geschiedenis en het dagelijkse leven, fictie en realiteit constant in beweging zijn. Antwerpen Centraal is een film waarin visuele observaties aanleiding geven tot historische, humoristische en poëtische reflecties over deze spoorwegkathedraal. Wisselwerking

Het station belichaamt de geest van de Industriële Revolutie, waarin spoorwegen en hun stations opdoken over heel Europa, met architectuur waarin glas en metaal gecombineerd worden. De film presenteert een caleidoscopische indruk van het station, met een aanhoudende wisselwerking van zijn historische, realistische en poëtische dimensies'. Het International Festival of Films on Art is een uniek evenement in NoordAmerika en wereldwijd het grootste in zijn soort. De Belgische release van de film, met medewerking van acteur Johan Leysen, staat gepland voor later dit jaar. (belga/sps)

Sledehonden in Canada afgeslacht (Novum/AP) - Omdat de zaken na de Olympische Winterspelen van 2010 stukken slechter gingen heeft een bedrijf dat tochten met sledehonden verzorgt minstens honderd sledehonden laten afslachten. De medewerker van het bedrijf die de honden moest afmaken heeft daar een posttraumatische stressstoornis aan over gehouden. De politie en de dierenbescherming in de Canadese provincie British Colombia zijn nu een onderzoek naar de gang van zaken gestart. Het bedrijf Outdoor Adventures Whistler had ten tijde van de Spelen rond de driehonderd sledehonden. Na het vertrek van de toeristen zakte de markt voor sledetochten in en probeerde het bedrijf een groot deel van de honden elders onder te brengen. Uiteindelijk bleven er zo'n honderd over waarvoor geen onderdak was gevonden. Deze honden moesten door de medewerker worden afgemaakt. De medewerker kwam met de kwestie naar buiten toen hij een uitkering aanvroeg vanwege de posttraumatische stressstoornis waar hij mee kampte sinds hij de honden in april 2010 in twee dagen tijd had afgeslacht. Hij heeft verklaard voor de klus een geweer maar ook een mes te hebben gebruikt. Niet alle honden waren op slag dood. Sommige dieren hebben enorm geleden voordat ze uiteindelijk bezweken, zei Marcie Moriarty van de dierenbescherming.

Canadese regering laat meer zeehonden doden Canada maakt zich niet populair bij dierenliefhebbers. De regering van het Noord-Amerikaanse land heeft besloten het quotum voor het doden van zeehonden verhoogd. Dit jaar mogen 468.200 diertjes gedood worden. In 2010 was 388.200 zeehondjes nog het maximum. In Canada verdienen nog zowat 6.000 mensen hun brood door op zeehonden te jagen. Zij zagen hun inkomsten in de voorbije jaren flink dalen. Enerzijds

is er de Europese ban op zeehondenbont en anderzijds had je de warme Canadese winter. In januari sloten de Canadezen echter een nieuwe overeenkomst over handel in zeehondenproducten (ook het vlees van de dieren is in trek) met China. De regering hoopt dat de industrie zo weer kan herleven. Het quotum wordt alvast verhoogd. Het Internationaal Fonds voor Dierenwelzijn (IFAW) heeft het over een "onverantwoordelijke beslissing" van de regering. Zowaar 98 procent van de gedode zeehonden zou jonger zijn dan drie maanden.

Verkiezingen Canada op 2 mei OTTAWA - Canadezen mogen op 2 mei naar de stembus om een nieuw parlement te kiezen. Dat heeft demissionair premier Stephen Harper zaterdag bekendgemaakt. Zijn conservatieve minderheidsregering verloor vrijdag een vertrouwensstemming in het parlement en kwam daardoor ten val. De oppositie liet Harpers regering vallen, omdat die zich schuldig zou hebben gemaakt aan onder meer machtsmisbruik. Recente opiniepeilingen wijzen evenwel uit dat de Conservatieven waarschijnlijk de grootste partij blijven. Het worden al de vierde parlementsverkiezingen in het Noord-Amerikaanse land in zeven jaar tijd.

Stephen Harper Foto: REUTERS

Canadese generaal krijgt leiding over NAVOoperatie Libië © reuters

Een Canadees krijgt het bevel over de NAVO-interventie boven Libië. Het bondgenootschap heeft luitenantgeneraal Charles Bouchard de leiding gegeven over de missie, deelde het ministerie van Defensie in Ottawa mee. De luchtmachtofficier, die vroeger gevechtshelikopterpiloot was, was tot dusver de nummer twee van het NAVOcommando in Napels dat voor het hele Middellandse Zeegebied verantwoordelijk is. Canada heeft zes jachtbommenwerpers en een fregat naar de Middellandse Zee gestuurd om mee te werken aan de afdwinging van de VN-resolutie tegen Libië. (belga/kve)

Quebec wil WK 2015 niet meer. De Canadese stad Quebec heeft besloten de kandidatuur voor het wereldkampioenschap op de weg in 2015 in te trekken. Dat meldt Radio Canada. Quebec - organisator van een eendaagse wedstrijd in de World Tour - was samen met het Amerikaanse Richmond en Oman in de race voor dit eerstvolgende WK buiten Europa. Bij nader inzien bleek het bod van 20 miljoen dollar niet op te brengen, vooral ook omdat de stad weinig financiële steun kreeg van provinciale en landelijke overheden. Organisator Serge Arsenault vond het gevraagde bedrag te hoog voor een eenmalig evenement en gaat zich nu verder richten op de GP's van Québec en Montréal.

WK vrouwenvoetbal in 2015 wordt gehouden in Canada

Het wereldkampioenschap voetbal voor vrouwen in 2015, vind plaats in Canada. Dat heeft de FIFA donderdagmiddag bekend gemaakt. Het zal het eerste WK worden waaraan 24 landen deel zullen nemen. Normaliter doen er slechts 16 teams mee aan het eindtoernooi. Dit jaar vindt het wereldkampioenschap plaats in Duitsland. De Wereldvoetbalbond verwacht dat het openingsduel tussen gastland Duitsland en Canada uitverkocht zal zijn. Het stadion in Berlijn, waar het openingsduel plaats vindt biedt plaats aan 74.228 toeschouwers.

Leden die per vergetelijkheid hun lidgeld voor 2011 nog niet hebben betaald. Hierbij vinden zij een overschrijvingsformulier, lid 10 euro, steunend lid 15 euro. De schatbewaarder,

Blik op het Red Star Line Museum De legendarische scheepvaartmaatschappij Red Star Line vervoerde tussen 1873 en 1934 meer dan twee miljoen passagiers van de Scheldestad naar Amerika. Arme Europese emigranten op zoek naar de Amerikaanse Droom, maar ook welgestelde passagiers op plezier- of zakenreis naar New York.

ze administratief in orde waren.

Aan de Rijnkaai op het Antwerpse Eilandje staan drie historische havenloodsen die eigendom waren van of gebruikt werden door Red Star Line. Voor vele passagiers vormden ze de laatste halte op het Europese vasteland. De emigranten die in derde klasse reisden, ondergingen er net voor de afvaart medische testen en werden er ontsmet, terwijl ambtenaren nakeken of

De Red Star Line-gebouwen zijn beschermde monumenten. Ze zijn een deel van het gemeenschappelijke geheugen van Antwerpen. Ze stonden lang leeg en smeekten om een nieuwe bestemming. De stad Antwerpen kocht ze in april 2005. In 2013 opent op deze historische locatie Red Star Line | People on the Move de deuren. Het wordt een plek voor herinnering, beleving, debat en onderzoek naar internationale mobiliteit vroeger en nu. Het verhaal van Red Star Line en haar passagiers zal er weer tot leven komen. www.redstarline.be Een filmpje laat u nu al proeven van wat het museum zal worden

Essense studenten plukten tabak in Canada Camiel Peeters Dertig jaar lang tussen 1966 en 1999 zakten zo’n vijfduizend Vlaamse studenten, waaronder verschillende Essenaren, af naar Canada om bij Vlaamse boeren tabak te gaan oogsten. Hoe het allemaal begon? In 1963 werd de v.z.w. “België in de Wereld” (BIW) opgericht die tot doel had: - De sociale, culturele en algemeen menselijke belangen van de landgenoten in de wereld te dienen; - De uitstraling van onze cultuur, wetenschap en economie in de hand te werken; - En door wisselwerking van die factoren de zin van samenhorigheid, vooruitgang en grootheid te versterken, met eerbiediging van elke levensbeschouwing. Aanvankelijk nationaal, in dienst van alle landgenoten in het buitenland, werd in 1967 de vereniging gesplitst in twee autonome verenigingen: “België in de Wereld” voor de Vlamingen, en “Belgique dans le Monde” voor de Walen. In 1976 werd “België in de Wereld” omgedoopt tot “Vlamingen in de Wereld” (VIW). VIW is een Instelling van Openbaar Nut die voor overheidssubsidiëring in aanmerking komt, en daarvoor ressorteert onder de Vlaamse Minister die Externe Betrekkingen onder zijn bevoegdheid heeft. Het ontstaan van het Canadaproject. In 1964 was er een ontmoeting tussen bestuursleden van “België in de Wereld”en een groep Vlaams Canadese vrouwen tijdens een boottocht op de Rijn. Deze landgenoten, op reis in Europa, vertelden dat ze uit het zuiden van de provincie Ontario kwamen en tabak teelten. De farms bevonden zich rond de streek van de plaats Delhi waar de Belgische club is gevestigd samen met de tabakscoöperatieven. De farmerinnen lieten verstaan dat ze jaarlijks problemen hadden bij het binnen halen van de tabaksoogst door een tekort aan arbeidskrachten. Er kwamen wel Franstalige studenten uit de provincie Quebec afgezakt maar die werkten enkele weken, vroegen hun geld en vertrokken. “België in de Wereld” vzw, organiseerde voor zijn leden een aktie van sociaalcultureel dienstbetoon ten voordele van onze Vlaamse tabaksboeren in ZuidOntario. In 1965 werden de kiemen voor een studentenuitwisseling gelegd. D.m.v. affiches in scholen en universiteiten werden studenten gerecruteerd. Voorwaarden voor deelname aan deze actie waren: -Belg en ten volle 18jaar oud zijn; -Lid zijn van “België in de Wereld” vzw; -Fysisch en moreel sterk genoeg zijn om zwaar werk te verrichten; -Vrij zijn van militieverplichtingen; -Vrij zijn tussen eind juli en begin oktober;

-Zich laten inenten tegen de koepokken; -Een voorschot van 1.300BF betalen aan BIW vzw. Deze actie sloeg bij vele studenten aan. In de zomer van 1966 vlogen reeds 337 studenten in twee gecharterde Sabena Boeiings van Brussel naar Toronto. De administratie die er bij kwam kijken. Bij BIW vzw was administratief gezien alles tot in de puntjes geregeld zoals o.a. de documenten: -de individuele steekkaart: hierin was alles opgenomen zoals, naam , voornamen, adres, bloedgroep, te nemen medicatie, welke ziekten of operaties hebben zich voorgedaan enz. -het verbindingsformulier: voor deelnemers jonger dan 21jaar op 30-9-68 moesten de ouders tekenen voor akkoord. -het geel medisch boekje: dit als attest voor de koepokinenting. -een internationale reispas: omdat de terugreis verliep via de USA. -visum voor de doortocht in de USA met de nodige pasfoto’s. -de BIW-lidkaart: deze werd door de Canadese Immigratiedienst vereist omdat BIW zelf zorgde voor de werkvergunningen in Canada. Na ontvangst van al deze documenten en een positief bericht van dokter en verzekeraar (Royal Belge), kreeg de kandidaat een stamnummer. Er was ook een solidariteitsfonds voorzien. In 1968 was het voorschot 2.OOOBF en dit voorschot werd aangewend voor het vormen van een fonds. Dit fonds beoogde een onderlinge bijstand te verzekeren onder de deelnemers voor het dekken van onvoorziene en nietverzekerbare gevallen. Bv. Wanneer een student door ziekte of ongeval onbekwaam was te werken kwam het fonds tussen inzake reis - en onderhoudskosten. Het solidariteitsfonds werd beheerd door het studentencomité. Eens terug in België kreeg elke student zijn deel van het eventuele saldo van dit fonds terug uitbetaald. -Verzekeringen: BIW sloot volgende verzekeringen af via de toenmalige verzekeringsmaatschappij “Royal Belge”. -o.a. tegen persoonlijke ongevallen gedurende de reis en het verblijf (van huis tot huis: 62 dagen) 300.000BF in geval van overlijden 50.000F voor geneeskundige zorgen -o.a. tegen overlijden of bestendige werkonbekwaamheid door ongeval of ziekte gedurende de reis en het verblijf (idem 62 dagen). 100.000BF in geval van overlijden door ziekte 200.000BF in geval van overlijden door ongeval Jaarrente van 100.000BF tot 55 jaar bij volledige werkonbekwaamheid. -o.a. bij repatriëring bij ernstige ziekte of zwaar ongeval van de student of van één van zijn naaste familieleden (vader, moeder, echtgenote, broer zuster, kind). -ten laatste: burgelijke aansprakelijkheid van BIW (de staf) en de studenten: Bij lichamelijke schade: 10.000.000BF Bij stoffelijke schade: 1.000.000BF Bij schade door brand: 100.000BF Voor het afsluiten van deze verzekeringen was een doktersonderzoek vereist.

Zoals reeds gezegd was er een afvaardiging van BIW aanwezig nl. een staf voor administratieve en sociale begeleiding. Deze BIW-medewerkers (een vijftal samen met een aalmoezenier) zorgden voor de boekhouding, de plaatsing of mutatie en beschermi ng van de studenten. Een bestendig BIW-secretariaat werd opgericht in de kantoren van de Tobacco Marketing Board te Tillsonburg, nabij Delhi. De studenten werden regelmatig bezocht door de leden van de BIW-staf. Wat waren de onkosten per student? Men kwam aan een bedrag van 381$ (Canadese dollars) à 48,20BF per dollar om volgende zaken te vergoeden: Zoals organisatie, vliegreis, busvervoer en logementen voor de zevendaagse reis, verzekeringen, de Canadese staf, sociale dienst (zoals zieken bezoeken, mutaties, ontspanning enz.) tenslotte administratiekosten. Wekelijks kreeg elke student een tijdschrift “pijp en toebak” toegestuurd waarin allerlei informatie was opgenomen (praktische zaken, ontspanning enz.). Een persoonlijk verhaal van Essenaar Camiel Peeters, oud-tabaksplukker (1968 en 1969) In het voorjaar van 1967 vernam ik van dorpsgenoot Leo Luyckx (boomkwekerij Wildert) dat hij zich kandidaat had gesteld om tabak te gaan plukken in Canada. Ook Etienne Francken (oudste zoon van dokter Francken) had zich ingeschreven. Aangezien dat weidse Canada me altijd boeide stelde ik me ook kandidaat. Eind juni stak een herexamen wiskunde er een stokje voor en mijn Canadees avontuur viel in het water. Het Canadaproject bleef me achtervolgen en in 1968 vertrok ik samen met nog twee dorpsgenoten nl. Theo Vandenboom en Joos Janssens richting Toronto. De vertrekdata waren vastgelegd op 23-25-30-en 31 juli in de voormiddag. We vertrokken met het laatste vliegtuig op 31 juli en we moesten ons melden ten laatste om 11.00 uur in Zaventem. Ik had nog nooit gevlogen en nooit verder gereisd dan Blankenberge en op KSAkamp in de Ardennen. Het vliegtuig zou om 14.00 uur opstijgen maar dit werd al vlug uitgesteld tot 16.00 uur. Uiteindelijk afscheid genomen van moeder, familie en het lief en even later zat ik in de boeiing met vier huilende motoren. Maar het vliegtuig bleef staan en de motoren vielen stil. Er werd omgeroepen: “de boorcommandant eist een technische controle van drie uur, wij verontschuldigen ons”. Iedereen uit het vliegtuig, we kregen eten en om 19.00uur zaten we in de lucht richting Toronto. De vliegreis van zo’n negen uren was op zichzelf al een avontuur en een rijke ervaring. In Toronto aangekomen stonden er vier gecharterde bussen klaar die de studenten naar de Belgische Club in Delhi brachten, een rit van zo’n drie uren. In de Belgische Club kregen we eten en drinken en begon de naamafroepi ng. Opeens hoorde ik mijn naam afroepen en maakte ik kennis met een Nederlandse farmer afkomstig uit Eindhoven. Ik dacht bij mezelf “het moet weer eens lukken, nen Hollander”.

De rit naar de farm was weer eens meer dan een uur rijden. Enfin rond drie uur Canadese tijd (in België was het reeds 09.00 uur) lagen we totaal vermoeid op een zolder in bed. Rond 10.00 uur ontmoette ik de Nederlandse farmer en liet hij mij de farm zien. Kort na de middag stopte een Chervolet op de farm. Er moest een studentenwissel gebeuren via de stafmedewerkers. Na een discussie en lucifertrekken moest ik afscheid nemen en ’s avonds rond 19.00 uur kwam ik op een andere farm terecht. Het was de farm van Joris Pede, geboren te Sleidinge en Jacqueline Couckuyt uit Wevelgem. De farm was gelegen tegen het Eriemeer in het dorp Aylmer. Ze hadden drie studenten aan BIW gevraagd, twee broers uit Lanaken en ikzelf. ’s Anderendaags begon de realiteit nl. de tabakspluk. Vervolg in volgende uitgave.

Belgische Lubna Azabal is beste actrice in Canada De Belgische actrice Lubna Azabal heeft zondagavond de prijs voor beste actrice gekregen tijdens de 13de uitreiking van de Jutra's, de filmprijzen in de Canadese provincie Québec, voor haar rol in de film "Incendies". De film werd met negen beeldjes bekroond, bericht de website Canoë.ca. "Incendies" is een film van regisseur Denis Villeneuve die een stuk van Wajdi Mouawad bewerkte. De film werd genomineerd voor de Oscars in de categorie beste niet-Engelstalige film. De prent kreeg onder meer een Jutra voor beste film, beste scenario en beste montage. De Jutra's werden zondagavond in het Théâtre Saint-Denis uitgereikt. Meer dan 1.500 leden van de filmindustrie in Québec namen eraan deel. De film vertelt het verhaal van een tweeling, Jeanne en Simon die bij de notaris twee brieven ontvangen van hun overleden moeder Nawal. Eén brief is gericht aan hun vader, van wie ze dachten dat hij overleden was, en één is voor hun broer, van wie ze het bestaan niet wisten. Jeanne besluit naar het MiddenOosten te vertrekken om meer te weten te komen over de familiegeschiedenis. (Belga / LEE)

Museumweekend 22-25 april 2011 •

Vanaf 23 april kan u, volledig gratis , de nieuwe tentoonstelling ‘Congo aan de IJzer’ bezichtigen in het Memorial Museum Passchendaele 1917. deze tentoonstelling brengt het onbekende verhaal van 28 Congolezen die in Belgisch uniform streden in de loopgraven aan de IJzer.

•

Op zondag 24 april ligt het Zonnebeekse kasteeldomein heel eventjes in Schotland met zijn rijke tradities. Deze dag start op de Frezenberg met een herdenking bij het Scottish Memorial. De namiddag is gevuld met Schotse animatie in het kasteelpark en een rugby match op het voetbalterrein van Zonnebeke.’s Avonds kan u genieten van doedelzakgeluiden tijdens de internationale Passchendaele 1917 taptoe.

•

Op paasmaandag, 25 april, is het ANZAday, de jaarlijkse herdenking van Australiërs en NieuwZeelanders, die traditioneel opent met een Dawn-service op Buttes New British Cemetery. Daarna begint het Australische luik met een kransneerlegging bij het plaatselijke oorlogsmonument en een plechtigheid op Tyne Cot Cemetery.

 

Canada à la carte reizen

Q-Travel Zwaluwenstraat 44 - 8400 Oostende - tel. 059/274787 - fax 059/331391 [email protected] - www.Q-Travel.be Verg.7127

De Canada specialist

•

Lidgeld voor 2011 kunnen nog steeds betaald worden met bijhorend overschrijvingformulier. Gewoon lid 10 euro- Steunend lid 15 euro.

•

‘Amerika, dit is ook onze geschiedenis’ Tour en Taxis, Havenlaan 86C, 1000 Brussel Kan nog bezocht worden tot 09/05/2011, een aanrader.

•

Tentoonstelling ‘De Vlamingrant’ OC Boerenpoort, Grote Baan 183, 9120 Melsele van 30 september tot 23 oktober 2011 Een organisatie van Vlaams Canadese Vriendenkring VTB Kultuur Beveren en Vorming + Waas en Dender.

•

Voor meer informatie aangaande de club, bezoek regelmatig de website. www.vlacan.be

Canada verkennen voordat je er geweest bent, het kan tegenwoordig al in verschillende steden. Met Google-streetview kun je door de straten lopen net alsof je er echt zou zijn. De techniek gaat er ongelofelijk op vooruit. Een uitstekende manier om je reis al op een originele manier te verkennen. Als je onderstaande link invoert http://maps.google.com/help/maps/streetview/ Kom je op de pagina van streetview, selecteer vervolgens "Waar is streetview", er volgt dan een pagina met de wereldkaart. Je zoomt in op Noord-Amerika en blijft inzoomen op Canada. Bij Montreal, zoals bij andere Canadese steden, zul je een rode plaatsmarkering zien staan. Als je hierop klikt, verschijnt er een venstertje met "Enter Streetview", en je bent vertrokken. Nog een klein detail wat het plezier zal vergroten, in de rechter bovenhoek van je streetview kan je het venster waar je op kijkt maximaliseren. Veel plezier!