2013 Noord, oost, zuid, west Vogels volg je met gps

FoliaMagazine weekblad voor HvA en UvA

Noord, oost, zuid, west Vogels volg je met gps

nr. 31 05/06/2013

(advertenties)

PRESENTS

première

DE MEEUW van anton tsjechov regie thomas ostermeier

slechts betaal t de m 0 €1 e an de as v sprintp ouwburg h c s s d sta l ssba.n

met hélène devos, janni goslinga, hans kesting, hugo koolschijn, chris nietvelt, alwin pulinckx, bart slegers, eelco smits

13 t/m 23 juni | stadsschouwburg amsterdam (020) 624 23 11 | tga.nl

STUDENTENKORTING TOT WEL 70%

Internationaal podiumkunstenfestival met meer dan 100 voorstellingen in Amsterdamse theaters en concertzalen.

HANS WAS HEIRI zimmermann & de perrot

Schokkende 19e- eeuwse traditie van de ‘menselijke dierentuin’ vertaald naar 21e-eeuwse performance-installatie 16-26 juni, Loods 6 MARKTPLAATS 76 jan lauwers & needcompany Een kleine gemeenschap wordt zwaar op de proef gesteld in dit caleidoscopische drama. 21-22 juni, Westergasfabriek Zuiveringshal West / Taal: Engels en Frans met Engelse en Nederlandse boventitels

VOLLEDIGE PROGRAMMERING EN INFO WWW.HOLLANDFESTIVAL.NL

Een betoverende combinatie van circus en theater, met veel fantasie en humor. 13-15 juni, Koninklijk Theater Carré

CRACKZ (DANÇA MORTA) bruno beltrão Werk van deze Braziliaanse choreograaf, rijzende ster in de internationale danswereld, komt voort uit de hiphop. 17-18 juni, Westergasfabriek Zuiveringshal West

TRAGEDY OF A FRIENDSHIP jan fabre, moritz eggert, stefan hertmans

PODIUMKUNSTEN

HOLLAND FESTIVAL

EXHIBIT B brett bailey, third world bunfight

Jan Fabre verbeeldt vriendschap en vete tussen Wagner en Nietzsche in nieuw werk. 15-16 juni, Stadsschouwburg Amsterdam Taal: Engels en Duits met Nederlandse boventiteling BROOKLYN TO BERLIN lee ranaldo, solistenensemble kaleidoskop Gitarist Lee Ranaldo (Sonic Youth) en grensverleggend Berlijns ensemble brengen o.a. wereldpremière van Ranaldo’s compositie. 14 juni, Muziekgebouw aan ’t IJ

AMSTERDAM 1 – 26 JUNI 2013

inhoud #31

redactioneel Nieuwe traditie

Waar gaan de vogels heen? 6

Zaterdag 1 juni vond de Universiteitsdag plaats, zeg maar de terugkomdag voor alle voormalige UvA-studenten. Voorheen was deze dag vooral aantrekkelijk voor zestigplussers, maar de laatste jaren is er een voor een breed publiek aantrekkelijk programma. Cabaretier Erik van Muiswinkel praatte de slotmanifestatie humorvol aan elkaar, André Kuipers was er, Vicky Breemen won de scriptieprijs en voor de allerkleinsten was er een programma op het Science Park. Natuurlijk kost zo’n dag geld, maar ik denk dat het goed is dat de UvA op deze manier naar buiten treedt. De HvA zou in het jaar dat ze haar twintigjarige bestaan viert een nieuwe traditie kunnen starten. De nieuwe rector Huib de Jong is de aangewezen persoon om hierin het voortouw te nemen. Eenmaal per jaar een dag voor alle voormalige HvA-studenten; het lijkt me ideaal. Wellicht kan De Jong UvA-studente en zangeres Maaike Ouboter nu al boeken voor de eindmanifestatie. Dankzij haar deelname aan De Beste Singersongwriter van Nederland  heeft ze in no-time naam gemaakt. Een interview met Ouboter leest u in ons volgende nummer.

Met gps-rugzakjes kunnen vogels jarenlang gevolgd worden. Met opzienbarende uitkomsten.

Die Amsterdamse mensen 12

Debra Barraud maakt foto’s van mensen op straat. Oftewel van Humans of Amsterdam.

Vergeet je alma mater niet 22

De UvA probeert geld te krijgen van haar oud-studenten. Maar dat is nog niet makkelijk.

Worden zoals wij 24

Historicus Bram Mellink kwam tot een verrassende conclusie: individualisering leidt tot groepsvorming.

Is dit nu later? 26

Aankomende studenten moeten meer betalen en sneller afstuderen. Heeft dat invloed op hun studiekeus?

en verder

Jim Jansen, hoofdredacteur Folia Magazine, [email protected], @jimfjansen (twitter)

de week/het moment/navraag 4-5 passie 11 brief 14 op de tong 15 essay 1617 opinie 18 Asis Aynan 17 Emma Curvers 18 overigens 19 objectief 20-21 drift 29 Folia maakt kennis 30-31 Folia tipt 32 lezingenladder/promoties 33 prikbord 34-35 wasdom 36-37 stage 37 toehoorders 38 de lezer/deining 39 Folia op internet: www.foliaweb.nl

@FoliaWeb

FoliaWeb.en.Magazine

FoliaTV

FoliaMagazine

3

de week Maar niet heus

H

Neem onze premier Rutte. Met een stralende glimlach vertelde hij studenten en scholieren die afgelopen week naar Den Haag togen om hun zorgen over de bezuinigingen op het hoger onderwijs kenbaar te maken, dat er helemaal niet bezuinigd wordt. Waren ze mal! De afschaffing van de studiefinanciering, dat is een regelrechte investering in de student. Want dat geld dat wordt bespaard op de studiefinanciering – oké, een gedeelte ervan – wordt weer geïnvesteerd in het onderwijs. De bestuurders van de UvA en de VU doen een greep in de retorische trukendoos om hun plannen te verkopen. In de achterkamertjes werken zij al jarenlang aan een samensmelting, zo werd deze week wederom bevestigd. Uit een vertrouwelijk document bleek onder andere dat UvA en VU gezamenlijk collegeleden, professoren en decanen gaan benoemen, er een gezamenlijk instellingsplan komt en dat ondersteunende diensten waar mogelijk worden geïntegreerd. Maar o wee als je het een fusie durft te noemen. Dan heb je het echt niet begrepen. Een ‘universitair netwerk’ heet dat. Wil het met mooie taal niet lukken al je snode plannen aan de man te brengen, dan zijn er ook andere strategieën die de bestuurder kan hanteren. Als je een opleiding bijvoorbeeld niet

4

FoliaMagazine

foto Nick van Ormondt

eus. Bestuurders, vooral die in de hogere echelons, hebben het beste voor met het gepeupel op de werkvloer: het lijdend voorwerp van hun beleidsplannen. Het is alleen zo jammer dat het lijdend voorwerp daar zelf vaak ietsjes anders over denkt. Maar een goed bestuurder wijkt niet voor weerstand, houdt vast aan de uitgestippelde koers en strooit de ondergeschikten waar nodig wat retorisch zand in de ogen.

Mark Rutte heeft het beste met iedereen voor. Tijdens een door de LSVb georganiseerde bijeenkomst reageerde hij op de zorgen van een zeventienjarige scholier, die bang is straks zijn studie niet te kunnen betalen. ‘Dan ga je toch lekker lenen?’ zei onze premier.

iets te maken met het het bestuur, dat in haar communicatie naar nieuwe aanwas constant het onzekere bestaan van de opleiding heeft benadrukt? Tja, eerlijke voorlichting is nu eenmaal het beste voor de student. Heus waar. yyy Eva Rooijers en Gijs van der Sanden

door de voordeur weet te lozen omdat ondergeschikten weer eens dwarsliggen dan doe je het toch gewoon door de achterdeur. Ook wel de methode Baumfalk genoemd, naar de domeinvoorzitter van het Domein Maatschappij & Recht van de HvA. Hij besloot afgelopen week de stekker uit de deeltijdopleiding rechten te trekken. Dat was hij al langer van plan, maar tot tweemaal toe stemde de domeinraad niet met dat plan in. Toch was daar ineens het bericht dat er vanaf september geen nieuwe lichting bij de opleiding zal starten. ‘Te weinig aanmeldingen’ was de officiële verklaring. Heeft dat wellicht

31 mei 2013

tweet van de week Alex A. @HvaAlex Owja ik mag het woord ‘preliminair’ niet meer gebruiken in me scriptie, want dat is een te moeilijk woord voor een hbo’er. #hva #fml https://twitter.com/HvaAlex/status/

Daar was ze ineens. Meisje met gitaar zingt een gevoelig lied over haar overleden ouders, maakt de jury van DBSSVN aan het huilen en gaat viral. Maaike Ouboter, student media & cultuur, maakte van zichzelf met ‘Dat ik je mis’ in een klap een bekende Nederlander. yyy foto YouTube

navraag Fred Weerman Beneden de maat en inhoudsloos, dat vinden hoogleraren Nederlands van het eindexamen Nederlands op alle niveaus. Het huidige examen toetst geen kennis van taal of taalvaardigheid. De hoogleraren roepen middels een brief aan de Tweede Kamer op tot een ingrijpende herziening van het eindexamen Nederlands.

Wat is precies het probleem? ‘Op dit moment draait het examen om de handigheid van de leerlingen in het beantwoorden van de vragen. Als je vragen uit het huidige examen goed beantwoordt, zegt dat niets over het niveau van je kennis en taalvaardigheid. Ik vind onder andere dat er meer aandacht besteed mag worden aan het vak zelf, taalkunde. Hoe zitten talen in elkaar en hoe leren mensen talen? Rondom taal bestaan veel misstanden, op middelbare scholen zou daar ook meer aandacht naar moeten uitgaan. Daarnaast opteer ik voor

een open vraagstelling in plaats van meerkeuze.’

Is het examen gemaakt door prutsers? ‘Dat zou ik niet willen zeggen. Ik begrijp wel hoe zoiets ontstaat. Het toetsen wordt een traditie op zichzelf en zingt zich los van wat er in het vak gebeurt. Er zaten een aantal slechte vragen tussen, maar niet het hele examen was waardeloos.’ Zou u het zelf willen maken? ‘Ik vertrouw erop dat de makers competent

genoeg zijn. Misschien is het wel een idee om deskundigen van buiten het middelbaar onderwijs een rol te geven. Het lijkt me goed om de examens af en toe tegen het licht te houden.’

Heeft deze brief zin? ‘De molens malen langzaam in Nederland, het duurt wel even voordat wijzigingen zijn doorgevoerd in exameneisen. Al jarenlang is er kritiek op het examen Nederlands, ik hoop dat die dit jaar iets harder doorklinkt.’ yyy Hester Hinloopen

FoliaMagazine

5

De vlucht van de gps-rugzakjes Of ze nu meeliften op een vissersboot op de Noordzee of foerageren op de akkers van een boer in Spanje, vanuit het Science Park kunnen onderzoekers honderden gezenderde vogels precies volgen. Gps-rugzakjes voor vogels zijn een internationale hit. In de lente stromen de gegevens binnen. tekst Rosanne Kropman / foto’s Kees Camphuysen

K

leine mantelmeeuw nummer 608 is niet zo’n globetrotter als sommige van haar soortgenoten. Enkele mede-koloniebewoners op Texel hebben het deze winter gepresteerd om heen en weer naar Mauritanië te vliegen. Een reis van ruim achtduizend kilometer heen en terug. Mantelmeeuw 608 hoefde niet zo nodig. Zij bracht de winter voornamelijk in Engeland door, blijkt uit de gegevens die haar gps-rugzakje doorgaf. Reislustig is 608 wel. Op 16 februari keert ze voor het eerst die winter terug naar Nederland, maar ze vliegt nog regelmatig op en neer naar plekken in het Verenigd Koninkrijk die de vogel waarschijnlijk al op eerdere tripjes ontdekt

6

FoliaMagazine

heeft. De onderzoekers zien 608 vooral in steden: Londen, Cambridge en Northhampton. ‘Deze vogel schijnt dol te zijn op dichtbevolkte en industriële gebieden,’ noteert UvA-ornitho-

De accelerometer registreert of de vogel klapwiekt, zwemt, zweeft of eet loog Judy Shamoun-Baranes in haar vogellogboek. 608 zet haar stedentripjes ook voort in het broedseizoen, terwijl de meeste andere mantelmeeuwen veel dichter bij de kolonie blijven. 

Het zijn niet de enige gegevens die de verbazing van Shamoun-Baranes en haar collega’s wekken. Voor de uitvinding van het gps-rugzakje in 2008 hebben onderzoekers individuele dieren nooit kunnen volgen. ‘Ik blijf maar denken dat er iets mis moet zijn met de data,’ noteert Shamoun in haar vogellogboek in de eerste twee weken van mei. ‘Mantelmeeuw 754 is bijna altijd samen [met vogel 781, red.]. Ze vliegen en drijven samen. Het is echt te bizar, maar ze zijn maar af en toe gescheiden van elkaar. Ongelofelijk, alsof ze met elkaar verbonden zijn.’ Volgens de rugzakken van beide dieren vliegen ze samen naar Hoorn, Schagen en Purmerend om uit eten te gaan bij boeren in de buurt. Ook op zee zijn de twee vogels bij elkaar.

foto Suzanne Poiesz Er komt veel veldwerk kijken bij het bepakken van de vogels. Bouten: ‘Probeer maar eens instructies te geven door de telefoon als iemand midden in een storm in de duinen zit.’ Onder: Een van de kleinere modellen. Dit rugzakje is zo groot als een aansteker, en weegt niet meer dan een muntstuk van twintig cent.

Wat het betekent weten de onderzoekers niet. Zijn de twee partners? Hebben ze een nest? Als dat zo is, waarom trekken ze er dan samen op uit, het nest leeg achterlatend? Het is wel heel toevallig dat twee van de twintig gezenderde vogels elkaar gevonden hebben in een kolonie van meer dan tienduizend meeuwen. Eén ding is wel zeker: Shamoun en haar collega Kees Camphuysen van het Koninklijk Nederlands Instituut voor Zeeonderzoek (Nioz) hebben hun handen vol aan de bergen data die maar binnen blijven stromen. De kleine mantelmeeuw is een van de soorten die al vanaf het begin van het project uitgerust is met gps-rugzakjes. De apparaatjes zitten met bandjes vastgebonden op de rug van vogels. De bandjes gaan over de schouders om samen te komen

op de borst. De grootte van het zendertje hangt af van het formaat van de vogel. De belasting van het extra gewicht dat de vogels meedragen kan niet meer dan drie procent van hun lichaamsgewicht zijn. Een vale gier, een joekel van een aaseter, heeft een rugzakje ter grootte van een pakje sigaret-

ten. De veel kleinere grutto vliegt rond met een rugzakje ter grootte van een aansteker en het gewicht van een muntstuk van twintig cent. De apparaatjes kunnen hetzelfde, hoewel grotere rugzakjes meer capaciteit in batterij en zonnecellen hebben. Kleine tuinvogeltjes uitrusten met een rugzakje gaat niet, een meesje van 17 gram zou bezwijken onder het gewicht van alleen al de allerkleinste batterij. Uitvinders van de pakketjes zijn UvA-professor Willem Bouten en elektronicus Edwin Baaij. Inmiddels lopen gebruikmaer wereldwijd dertig projecten die gebruikma ken van de techniek, en zijn er sinds 2008 zo’n vijfhonderd vogels uitgerust met rugzakjes. ‘Het is me een beetje boven het hoofd gegroeid,’ zegt Bouten. Inmiddels zijn er zo veel projecten dat hij het haast niet voor elkaar krijgt om alle nieuwe onderzoeksprojecten te helpen

FoliaMagazine

7

Proefdier

Niet iedereen mag zomaar een rugzak om een wilde vogel hangen. Van een vogel een rugzakreiziger maken geldt als een dierproef, waarvoor toestemming van een ethische commissie nodig is. Zoals het er nu uitziet lijken de vogels geen last van de rugzakken te hebben. Onderzoekers vingen vorig jaar enkele vogels terug die al een

Een Rotgans

opzetten. Een rugzakhelpdesk is inmiddels in de maak om alle onderzoekers in het veld te helpen met het ingewikkelde en kwetsbare systeem. Vanuit zijn kantoor kan Bouten inloggen op alle vogels die gps-backpackend rondvliegen. ‘Oorspronkelijk is het apparaat ontwikkeld om onderzoek te doen naar vogelaanvaringen in de luchtvaart,’ vertelt hij. ‘Ik zag op vliegvelden mensen rondlopen die met verrekijkers vliegbewegingen registreerden. Toen dacht ik: toch een beetje onhandig om dat zo te doen. Ik ben gaan kijken of er apparatuur beschikbaar was om het te verbeteren. De rugzakjes bestonden al wel, maar daar kon je maar tien metingen per dag mee doen en de techniek was al tien jaar oud.’ Ter vergelijking: er worden nu 10.000 metingen per dag gedaan. Voor de ontwikkeling van de rugzakjes liftten Bouten en zijn team mee op de snelle innovatie van apparatuur in smartphones. ‘Alles wat in je telefoontje zit, zit ook in de gps-rugzakjes. Qua capaciteit kan je het vergelijken met wat hieronder staat.’ Bouten wijst op zijn pc. ‘Alleen dan wat kleiner. Er zit een geheugenstick in, zonnecellen en een batterij om die energie in op te slaan. En natuurlijk een gps-ontvanger

8

FoliaMagazine

paar jaar met een gps-rugzakje door het leven gaan. Ze ontdekten dat er geen schade was aan het verendek of de huid eronder. Bouten: ‘Maar hoe je er ook tegenaan kijkt, voordeel zullen ze er zeker niet van hebben. Als mensen met een onderzoeksvoorstel komen moet het wel zinvol zijn. Zomaar een rugzakje omhangen doen we niet.’

Professor Bouten bij het uitrusten van vale gieren met jumborugzakken. De vogels zijn zo groot dat ze makkelijk het grootste model kunnen dragen.

met een antenne om met de satellieten te kunnen communiceren.’ Het meest baanbrekende snufje in de rugzakjes was in 2008 de accelerometer, de activiteitenmeter waarmee de kleine bewegingen van de vogel vastgelegd kunnen worden. ‘De techniek is dezelfde techniek waarmee je scherm met de beweging van je mobiel meedraait,’ zegt

De vale gier heeft een rugzak zo groot als een pakje sigaretten Bouten. De accelerometer registreert of de vogel klapwiekt, zwemt, zweeft of bijvoorbeeld eten aan het oppikken is. ‘Je kan zo de hele route zien wat hij doet, wanneer hij dat doet en waar hij heen gaat.’ Een vogelrugzak stuurt niet constant zijn bewegingen terug naar Amsterdam. ‘Dat kunnen we wel veranderen, maar dan moet je andere functies opofferen.’ Om de gegevens terug te krijgen moet het dier eerst langs een door een onderzoeker geplaatst antennesysteem vliegen.

Als dat gebeurt, begint de gps-rugzak automatisch met uploaden. Bij honkvaste vogelsoorten, zoals de vale gier in Frankrijk, gebeurt dat heel regelmatig. Maar vogels die trekken, zoals de mantelmeeuw of de lepelaar, verdwijnen grote delen van het jaar uit beeld. Pas als ze in de lente terugkomen naar hun broedplaatsen, worden hun gegevens gedownload. Voor onderzoekers als Bouten en Shamoun is de lente dan ook het moment waarop ze het hele jaar zitten te wachten: bijna iedere dag komen er wel vogels binnen van hun lange reis naar het zuiden, hun rugzakjes volgepakt met gegevens uit GuineeBissau, Mauritanië, Spanje, Angola of Marokko. Lang niet al het onderzoek is bestemd om gedragingen van vogels beter te kunnen begrijpen. Er zijn vaak ook andere belangen mee gemoeid. Zo lopen er op dit moment een stuk of vijf projecten die meer licht moeten werpen op wat de gevolgen van windmolenparken zijn op vogelpopulaties. De vraag is of de windmolenparken dodelijk zijn voor Europese beschermde soorten als de vale gier. ‘Daar kan je eindeloos over speculeren, maar je kan ze ook gewoon een paar rugzakjes omhangen.’ In Nederland waagt Bouten zich liever niet

Wolf OR7 Gps-rugzakjes en webcams zijn niet alleen voor de wetenschap van waarde. Zo wordt Wolf OR7, een Amerikaanse wolf met een gps-halsband, niet alleen al een aantal jaar door biologen gevolgd, maar heeft hij ook ruim tweeduizend twitteraanhangers. En passant worden zij op de hoogte gehouden van

de wolvenbewegingen in de regio. In Nederland is Beleef de Lente ieder jaar weer een hit. Via de webcam kan iedereen 24 uur per dag inklokken op een nest vossen en een aantal vogelnesten. Zie beleefdelente.nl en @WolfOR7. Voor projecten met GPS-rugzakjes zie www.uva-bits.nl.

Vale gier

aan politiek beladen problemen. Zo is zijn onderzoeksgroep bijvoorbeeld niet betrokken bij de ganzenproblematiek rondom Schiphol. ‘Natuurbescherming gaat vaak over ethische en politieke discussies, zeker in een dichtbevolkt land als Nederland. Er zijn onderzoekers die zich in de discussie mengen, maar ik doe dat in principe niet. Ik heb een andere rol. Ik ben bioloog en onderzoeker met een hang naar techniek, maar ik ben geen specialist op een bepaalde soort. Biologen die dat wel zijn, staan anders in dat soort discussies dan ik. Zij voelen het echt als hun vogels. Ik kijk er meer naar vanuit het onderzoek, niet zozeer uit betrokkenheid bij de vogels. Nieuwsgierigheid is mijn drijfveer.’ De gps-rugzakjes hebben in de vijf jaar dat de techniek nu bestaat een enorme vlucht genomen, onderzoekers gebruiken ze vaak en de nieuwe stroom gegevens leidt tot de ene na de andere publicatie. Hoe zien de volgende vijf jaar eruit? Bouten weet het niet. ‘Ik kan niet verder dan twee jaar vooruitkijken. Volgend jaar introduceren we een nieuw model met betere zonnecellen. Hoe beter de zonnecellen, hoe kleiner we de rugzakken kunnen maken.’ Inmiddels zijn ook de eerste proeven gedaan

met zoogdieren. Bouten testte dit voorjaar de apparatuur op een van zijn eigen schapen voor een onderzoeker die wilde schapen wil volgen. Dat ging goed, het experiment begint in augustus. Ook zijn er ideeën om luipaarden te voorzien van een rugzak uit de koker van de UvA. De gegevens uit hun rugzakjes zouden afgelezen moeten worden met een antenne vanuit een vliegtuig. Het zou voor het eerst zijn dat zoogdieren zo precies gevolgd kunnen worden. Schreeuwt dat niet om uitbreiding? ‘Nee hoor,’ antwoordt Bouten. ‘Voorlopig niet. Daarvoor liggen er te veel prioriteiten bij de vogels. We zijn een kleine groep, je kan niet alles.’ yyy

kaart boven: De trektocht van kleine mantelmeeuw nummer 654. Zij overwintert ruim vierduizend kilometer zuidwaarts.

FoliaMagazine

9

(ingezonden mededeling) Dit jaar komt de ASVA studentenunie met de ‘Studentenvisie 2025’. Door met een sterke visie te komen over het Amsterdam van 2025 gaat ASVA studenten van nu betrekken bij de stad van de toekomst. In Folia nummer 26 van dit jaar deed ASVA een oproep tot inzendingen voor een essaywedstrijd over dit thema. Maarten van Schie Schie, alumnus Future Planet Studies, schreef het winnende essay dat hieronder is te lezen.

De Live Democratie Bewondering had hij. “Bij mijn aantreden

beschrijft. De oppervlakkige bespreking

bezien moest het wel in Amsterdam begin-

sprak ik over verbinding, en velen met mij.

gaat heen en weer en zodra de spanning

nen, de stad waar iedereen wel een mening

Deze jonge mensen hebben laten zien hoe

weg is veranderen we het onderwerp. Het

heeft, nog tot bij het stoplicht. We hoefden

je dat bewerkstelligt, en zijn een voorbeeld

zou zó heerlijk zijn om via televisie de ins

er alleen maar naar te vrágen.

voor ons allen.” Het applaus was icing on

en outs van een politiek vraagstuk te leren

the cake, want onze droom was al werkelijk-

kennen, in gesprek tussen politici. Wij

heid. Wat begon met een stel studenten,

krijgen begrip van de situatie, zij hopelijk

dromend in de kroeg, is nu een werkend

nieuwe inzichten. Maar dat zal wel weer te

model voor bottom-up maatschappelijke

idealistisch zijn…”

mening- en beleidsvorming. Onderzoekers

Dat ging zo een jaar zijn gangetje. Het materiaal bouwde zich op en er kwam ruimte voor langlopende studies, onder andere naar het proces van meningvorming en de effecten van gebeurtenissen op

Het kwartje viel bij Maarten. “Alleen als we

meningen en gesprek. Lokale politici

gaan wachten tot het vanzelf gebeurt! Waar

raakten geïnteresseerd en kwamen zo nu en

zijn politici nou in geïnteresseerd? In me-

dan langs om meningen te polsen voor hun

Het begon, zoals alle grootse dingen, met

ningen! En wel die van de bevolking! Als we

nieuwe plannen. Soms gingen ze weg met

iets kleins. Een alledaagse frustratie, op

nou die mening gewoon geven, maar dan op

andere plannen.

een kleine, alledaagse plaats: in de kroeg,

onze manier?” Van het een kwam het ander,

met een stilgevallen gesprek. Julie en

en twee jaar later hadden we een volledig

ik grepen naar onze telefoon om ons te

concept, beproefd met vallen en opstaan.

vergewissen van wat we hadden gemist.

In samenwerking met de universiteit en de

“Stop!” riep Barend. “Laat dat nou eens een

gemeente openden we in een leegstaand

keer!” Onderbroken in wat een reflex was

pand “Het Gemeenschapscafé”. Met de

geworden, keken we verbaasd op. “Steeds

naam en gratis koffie lokten we mensen

dit. Als het ongemakkelijk wordt vluchten

naar binnen, en eenmaal binnen gingen

jullie weg, je eigen wereld in. Wég context

we met ze in gesprek over onderwerpen

van het gesprek, wég diepgang. Dan,

die op dat moment in de stad speelden. De

‘waar waren we ook alweer?’. Hoe komen

gesprekken werden opgenomen, wie weg

we zo ooit nog de diepte in van een goed

ging vulde een enquête in: onderzoeksma-

gesprek?”

teriaal voor wetenschappers en waardevolle

en politici uit de hele wereld staan te trappelen om het in actie te zien.

We stopten onze telefoons weg. Al gauw bemerkte Sandra: “Het valt me op hoe goed dit het maatschappelijke debat

informatie voor beleidsmakers. En mensen kwamen terug; voor hun koffiepauze, of gewoon om een praatje te maken. Achteraf

Toen een politicus met het idee kwam een referendum bij ons te organiseren over iets lokaals ging het snel. Dat werd opgepikt door de media, en voordat we het wisten hadden we contact met onze eigen koning. Toen die zich aan ons verbond ging het snel. Nu is het een stadsbreed project, en zijn we zelfs een landelijk project aan het coördineren om de democratie een nieuwe impuls te geven, vanuit de bodem waar die altijd al op stond: de mensen die er deel van uitmaken. Die altijd al een mening hadden, maar die via polls nooit konden geven. Populisme werd pas democratie in gesprek.

passie Giddha PRAbHjOt KAuR GumbeR (HBO-rechten, 22) kan zich geen leven voorstellen zonder de Giddha. ‘Ik ben enig kind. Omdat mijn ouders altijd aan het werk waren, moest ik mezelf zien te vermaken als ik vroeger uit school kwam. Ik maakte mijn huiswerk, en daarna zette ik films op waarin vrouwen de Giddha dansten. Ik kon er uren naar kijken. Door goed te bestuderen welke bewegingen zij maakten, heb ik me de dans eigen gemaakt. Sinds ik klein ben dans ik de Giddha. Elke dag weer. De Giddha is een vrouwendans. In India, waar ik geboren ben, worden vrouwen vaak uitgehuwelijkt. Dat is niet altijd makkelijk; vrouwen moeten zich aanpassen aan hun schoonfamilie, die het ze behoorlijk moeilijk kan maken. Als zij in de zomer weer terugtrokken naar hun geboortedorp, ontmoetten ze hun vriendinnen van vroeger. Dan vertelden ze elkaar over hun ervaringen in de schoonfamilie – op een grappige, spottende manier. Zij dansen hun verhaal. Dat is de Giddha. Ik was vijftien toen ik voor de eerste keer optrad op een speciaal evenement, alleen voor vrouwen – onder die voorwaarde mag het van mijn ouders. Na afloop kwam er een meisje naar me toe. Ze gaf me een kus, en zei daarna tegen haar moeder: “Ik heb haar aangeraakt!” Dat was een mooi moment. Voor mij is dansen een manier om mijn hoofd helemaal leeg te maken. Om even nergens aan te denken. Zonder de Giddha zou ik niet kunnen functioneren. Ik droom ervan om mee te doen aan een internationale verkiezing, maar ik denk niet dat ik dat ooit mag. Toch zijn mijn ouders trots op me. Soms wordt mijn moeder aangesproken met: uw dochter is toch de Giddha-koningin? Dan straalt ze.’ yyy Gijs van der Sanden / foto Fred van Diem Prabhjot doet mee aan de Student of the Year verkiezing. Stem op haar via www.studentoftheyear.nl.

FoliaMagazine

11

‘Ik zet mijn ogen aan als ik

Alledaagse portretten van mensen in de hoofdstad.

Met meer dan 10.000 likes op Facebook is Humans of Amsterdam een succesvol project. tekst Mats van Soolingen / foto’s Debra Barraud

‘K

ijk, dat is leuk. Die man draagt een jas die perfect bij de achtergrond past.’ Debra Barraud (24) wijst naar een man die voor de Chinese tempel staat op de Zeedijk. Zijn jas heeft dezelfde kleur als de tekens op de tempel. Ze loopt voorzichtig op de man af, spreekt hem aan en na goedkeuring begint ze te fotograferen. Gewapend met haar camera trekt de vierdejaarsstudent culturele & maatschappelijke vor-

12

FoliaMagazine

ming eropuit om mensen te portretteren in de straten van Amsterdam. Ze is het gezicht achter Humans of Amsterdam, een blog met portretten van voorbijgangers in de hoofdstad. Het begon allemaal toen ze vorig jaar Humans of New York voorbij zag komen. Ze raakte geïnspireerd en wilde eenzelfde project starten. ‘Ik woonde toen een aantal maanden in Tel Aviv, maar Humans of Tel Aviv bleek helaas al te bestaan. Daarom besloot ik dat ik bij thuiskomst

Humans of Amsterdam zou beginnen. Ik hoopte stiekem dat niemand me voor zou zijn’, lacht ze. ‘Humans of ’ is een internationale trend geworden, over de hele wereld houden mensen zich ermee bezig; van Humans of New York (meer dan 769.000 likes) tot Humans of Cardiff (nog geen 600 likes). Debra begon haar project in Amsterdam wat onwennig, vertelt ze – de eerste geportretteerden waren bekenden. ‘Maar ik kwam er al snel achter

portret Debra Barraud: Mats van Soolingen

mijn camera bij me heb’

dat ik mensen gewoon aan moest spreken. Dat gaat nu erg goed. Ik voel me veilig achter de camera en het werkt ook als een soort contactmiddel. De omgang met mensen, het sociale aspect van het project vind ik erg fijn.’ Inmiddels gaat ze wekelijks op pad. Deze keer heeft ze ervoor gekozen om te fotograferen in de omgeving van de Nieuwmarkt, maar met haar project probeert ze een divers beeld van Amsterdam te geven. ‘Ik ben altijd op zoek naar

nieuwe plekken. Zo wil ik bijvoorbeeld ook de Bijlmer een keer bezoeken. Ieder stadsdeel heeft een eigen gezicht en een eigen identiteit.’ Waar ze vooral op let tijdens het zoeken naar fotoonderwerpen? ‘Voornamelijk op leuke mensen. En ik zet mijn ogen “aan” als ik mijn camera bij me heb,’ antwoordt ze. ‘Oh momentje, even een foto maken!’ Ze snelt naar een steigerbouwer in een blauw shirt. Hij blijkt uit Spanje te komen en spreekt geen Nederlands of Engels. In haar beste

Spaans vraagt Debra of ze hem mag fotograferen. Terwijl hij poseert op straat roept hij naar zijn collega op de steiger: ‘Carlos! Yo soy un Playboy!’ Debra noteert het in haar telefoon. Bij elke foto plaatst ze een paar zinnen over de geportretteerde. Dat kan een quote zijn, of een stukje uit het gesprek dat ze met hen had. ‘“Wanneer heeft u voor de laatste keer op de grond gelegen van het lachen?” vraag ik bijvoorbeeld. Dan kom je net iets meer te weten over iemands persoonlijkheid.’ yyy

FoliaMagazine

13

brief bekend Omdat volgens Antoinette Vlieger (Folia Magazine #30) niemand iets doet voor de uitgebuite en misbruikte huishoudsters in het MiddenOosten, voelt ze het als haar verantwoordelijkheid om in actie te komen. Daarom verwerkt ze haar ervaringen als onderzoeker in een roman die alle bekende ingrediënten heeft om goed te verkopen: een strijdlustige blondine als heldin van het verhaal die met gevaar voor eigen leven het opneemt voor deze slachtoffers van hun wrede, gewelddadige, en op seks beluste (en ook nog bebaarde) Arabische bazen. Als een Engelse vertaling goed loopt, dan zal Washington hopelijk wat aan die problemen doen, want de Emirati zijn maar ‘een klein rotvolkje’. Waarom komt me dit allemaal zo bekend voor? Niet alleen omdat het een variant is op het oude

koloniale genre van ‘white men saving brown women from brown men’ – de bekende mix van seks, geweld en wrede Arabieren – dit keer met een vrouw in de hoofdrol. Ook is het al heel vaak opgeschreven door organisaties als Human Rights Watch en onderzoekers die hier zeker vanaf de jaren negentig over publiceren. Zo schrijft Rima Sabban, een Libanees-Emirati onderzoeker die in Dubai woont, al sinds 1996 over deze vrouwen en publiceert ze regelmatig hierover in de Arabischtalige pers. Dat weet Vlieger ook wel, want ze heeft Sabban ontmoet en ze citeert het werk van mensenrechtenorganisaties in haar proefschrift. Schendingen van de mensenrechten zijn inderdaad schering en inslag in de Golfstaten, maar ook in de Arabische wereld zijn activisten en NGOs actief die zich voor deze vrouwen inzetten. En moet je nou echt

naar het Midden-Oosten om te ontdekken dat mensen elkaar vreselijke dingen aandoen? Zijn de verhalen over mensenhandel in Nederland niet ook gruwelijk? Waarom opkomen voor huishoudsters in het Midden-Oosten en tegelijkertijd een pleidooi voor de VVD houden, een partij die de strafbaarstelling van illegalen hoog in het vaandel heeft en de vluchtelingendetentie van hele gezinnen steunt? yyy

Annelies Moors, hoogleraar hedendaagse moslimsamenlevingen en deelnemer onderzoeksproject ‘Migrant domestic workers in the Middle East: Becoming visible in the public sphere?’ (20032004) met partners uit Turkije, Libanon, Jordanië en de Emiraten.

(advertentie)

Zomer Actie!

01 juni t/m 31 augustus 2013 2 uur lang onbeperkt wokken en drinken ( ALLE FRISTDRANKEN, TAPBIER, RODE-, WITTEHUISWIJNEN, KOFFIE OF THEE )

Voor maar € 19,95 pp en voor kinderen € 13,- PK Tevens All you can Eat in Sono

Bos en lommerplein 92 | 1055 EK | Amsterdam-West T: 020-684 88 29 | F: 020-684 88 65 www.asianplaza.nl | [email protected] *reservering gewenst*

Advertentie.indd 2

5/25/13 3:08 PM

foto Sandra Hazenberg

op de tong

Mercat

Oostelijke Handelskade 4 (Oost)

A

fgelopen semester zijn mijn vriendin en ik op uitwisseling geweest in Barcelona en met de aanhoudende winterse temperaturen van de afgelopen tijd steeg de heimwee naar de Catalaanse hoofdstad naar ongekende hoogtes. Toen

we Mercat (markt in het Catalaans) ontdekten wisten we waar we troost moesten zoeken. Mercat doet qua sfeer inderdaad erg denken aan een Spaanse markthal en ons in het bijzonder aan de markt van Santa Catarina in Barcelona. Zoals het hoort, hangen ook hier verschillende

PAtAtAs bRAvAs Maak een laag van stukken aardappel van 2 cm in een ingevette ovenschaal. Bestrijk met olijfolie en bak 45 minuten bij 175-200 ºC. Fruit 1 gehakte ui en teen knoflook in olie tot de ui glazig is. Voeg tomatenblokjes toe, laat even bakken. Roer dan el tomatenpuree, ¼ kop wittte wijn, 2 el water, wat gehakte peterselie, ¼ tl chilipeper, wat tabasco, 1 laurierblaadje, wat suiker, peper en zout toe. Laat 30 min. sudderen. Pureer de saus. Giet over de aardappels in een schaal.

sANtA CAtARINA De markt van Santa Caterina in Barcelona is in 2005 totaal gerenoveerd, naar het plan van architecten Enric Miralles en Benedetta Tagliabue. Hij bevindt zich in de wijk Ciutat Vella, en bestaat uit een kleurrijk keramieken dak in de vorm van een golf, gedragen door een open constructie van hout. Daaronder allerlei stalletjes met o.a. fruit, groente, bloemen, vis en vlees. In het naastgelegen restaurant Cuines Santa Caterina kun je zelf proeven wat er zoal op de markt te koop is.

jamones boven de bar. We besluiten voor klassieke tapas te gaan met de gedachte: als ze hun klassiekers kennen dan zal het met de rest ook wel goed zitten. We bestellen papas bravas en pan tumaca (beide € 4,-). De papas zijn goed gebakken en worden geserveerd met een pittige tomatensaus, maar hoewel ik een licht pepertje proef, vind ik de saus toch niet echt brava. Het brood met tomaat wordt helaas overheerst door knoflook, waar rijpe tomaten, een beetje olijfolie en een snufje zout volstaan. De albondigas (€ 4,50) die we bestellen zijn niets meer of minder dan gehaktballetjes in tomatensaus en de ham is lekker, maar niet op temperatuur. Een aangename verrassing zijn de huisgemaakte olijfbitterballen met aioli (€ 4,50). Ook het toetje, een bolletje ijs van Licor 43 en twee Cremas Catalanas, waarvan één met Spaanse pepers (€ 7,-) smaakt ons goed. De ‘gewone’ Crema Catalana mag alleen best wat zoeter. Mercat onderscheidt zich vooral door de marktsfeer en hun gerechten met een twist. Al met al hebben we onze buikjes voor een redelijke prijs rond gegeten en de bediening is vriendelijk, dus wellicht komen we nog een keer terug voor de andere gerechten. yyy Gerrie Veldhuisen Folia Magazine ontvangt graag je restaurantrecensie en vergoedt tot € 50,-. Maximaal 270 woorden, (suggesties voor de) kaders zijn welkom, maar niet verplicht. Mail je recensie naar [email protected]. Stuur de originele bon naar Folia Magazine, t.a.v. Stephanie Gude, Prins Hendrikkade 189b, 1011 TD, A'dam.

jOHANNes vAN DAm Vermaard restaurantcriticus Johannes van Dam was bijkans lyrisch over zijn bezoek aan Mercat in oktober 2012. Het restaurant kreeg een 9,5 en over het gekozen hoofdgerecht, in knoflookolie gekonfijte kip, schreef Van Dam in Het Parool: ‘Complete perfectie, zoals je die zelden tegenkomt!’ Het lamsrack met asperges deed hem verzuchten: ‘Het laat ons sprakeloos.’ Om af te sluiten met: ‘Als liefhebber van de Spaanse en Catalaanse keuken was ik ontroerd. Goede zaak!’

FoliaMagazine

15

essay

De verguisde erfenis van Pythagoras

Dit is het kenmerk van de moderniteit: de wereld als tumulte, om met de woorden van Baudelaire te spreken. Dat dit niet altijd zo geweest

16

FoliaMagazine

is, kan men eenvoudigweg inzien door een enkele blik te werpen op de Europese traditie. De hele westerse geschiedenis vanaf de Griekse oudheid tot aan de moderne tijd kan begrepen

worden als een lange reeks van pogingen van muziekontologen om de wereld in haar volheid te beluisteren. Het zijn in de wereld werd in eerste instantie begrepen in muzikale termen.

illustratie Marc Kolle

D

e wereld – onze wereld – is geen stille wereld. Overal zijn geluiden. We horen het geruis van de zeeën, het breken van de golven op Europa’s kusten. We horen de wind, het geritsel van bladeren of het gefluister van geliefden in de Jardin du Luxembourg waar we zelf ooit ook onze geliefden in het oor fluisterden. We horen het geluid van auto’s en trams die ons passeren door de smalle straten van onze steden. We horen de boten op de grachten van Amsterdam en we horen de vogels hoog boven de hoofden van de ontdekkingsreizigers die zich in de talloze wegen van het aquatisch labyrint wagen. We horen ze zingen, die vogels, zoals ze ooit ook de poëzie van Provençaalse dichters begeleidden. Maar wij zijn niet langer troubadours die hun ziel naar de komende lente stemmen. Zijn wij misschien niet meer in staat om de eenheid van gratie, liefde, natuur en harmonie, door menig denker onder de noemer harmonie van de wereld gevat, te horen? Een hels kabaal, een oorverdovende ruis, heeft ons bewoners van de Occident menig keer de handen voor de oren doen houden. De twintigste eeuw vormde daarbij eerder het summum dan een uitzondering. Afgekeerd van de wereld, teruggeworpen op onszelf, zijn we dan zoals Pascal, die aan het begin van de moderne tijd al schreef over een gevoel van hyperindividualisme dat ons doof heeft gemaakt voor het zingen van de wereld.

Aynan

Gods paarden Vanaf Pythagoras en zeker tot aan Leibniz was harmonie zo niet de belangrijkste dan toch ongetwijfeld een dominante metafoor waarmee de mens zichzelf een plaats in de wereld probeerde te stellen. Daarbij was Pythagoras, als eerste muziekontoloog, ook diegene die de wetten van harmonie probeerde te formuleren: zintuiglijke waarneming werd vanaf dat moment mathematiseerbaar, i.e. meetbaar en dus controleerbaar. En hoewel dit gebeurde vanuit een poging om naar de muziek van de wereld te luisteren, droeg deze poging zijn eigen tegenpool al in

Wij zijn niet langer troubadours zich. Het zou tot de intrede van de moderne tijd duren vooraleer er definitief sprake was van een demuzikalizering van de wereld. Vanaf dat moment is er sprake van de destructie van een ervaring die voor ons burgers van het moderne Europa voorgoed verloren lijkt te zijn gegaan. En daarmee is voor ons een hele wereld onbegrijpelijk geworden. Daarvoor in de plaats is een andere wereld gekomen, de wereld van getallen en cijfers. Als er vandaag de dag geen onderdeel van het leven verborgen blijft voor de koele blik van de wetenschap, waarmee alles geëxpliciteerd en gekwantificeerd kan worden, dan is dit in eerste instantie omdat wij erfgenamen van Pythagoras zijn. Maar we zijn dan wel erfgenamen die zijn erfenis verkwanselen. Lange tijd probeerden de Europese denkers in het voetspoor van Pythagoras de wereld te begrijpen als het overeenstemmen van musica universalis, musica humana en musica instrumentalis. Tegenwoordig is er geen denker

meer die het nog waagt om deze overeenstemming te onderzoeken. Wat het instrumentarium betreft is het nu vooral de wereld-arithmetiek, die tot alle politieke organen en instituten is doorgedrongen, waar we een heilig geloof aan lijken te hechten. Maar in dit blinde geloof gaat de moderne Europeaan al te gemakkelijk voorbij aan de taak die men zich in het Europa van na de Tweede Wereldoorlog gesteld ziet. In die wereld ziet de Europese mens zich geconfronteerd met het volgende probleem: als poëzie na Auschwitz niet meer mogelijk is, dan geldt dit in overtreffende mate zeker voor muziek. Maar is het niet juist deze noodzaak tot een nieuwe musica universalis, een nieuw übereinstimmen, die meer dan ooit de pogingen tot Europese eenwording stuurt? Een dergelijk verlangen vraagt echter niet om een steeds verder geïnstrumentaliseerde Pythagoreaanse arithmetiek, maar om een herwaardering van het oor. Sterker nog, wat nodig is, is een herwaardering van de hele zintuiglijkheid. Wat nodig is, is een nieuwe Europese aisthèsis, waarmee men opnieuw naar de wereld in haar onuitputtelijke differentie kan luisteren. Een dergelijke Europese esthetiek heeft niet als doel om de verminkte wereld te bezingen, zoals een Pools dichter dat eens in fenomenale bewoordingen heeft neergeschreven. Nee, de taak van Europa is om die verminkte wereld weer zelf te laten zingen. Daarvoor moet de Europeaan eerst en vooral opnieuw leren luisteren naar het concert van de wereld. Op een dag zullen wij dan allen muziekontologen zijn. yyy Geertjan de Vugt is promovendus aan Princeton University en Tilburg School of Humanities. Met deze tekst won hij de essaywedstrijd ‘Wat is jouw verhaal voor het nieuwe Europa’, georganiseerd door Spui25, NRC Handelsblad en Folia.

Bij actualiteitenrubriek EenVandaag zag ik een ouderpaar, dat onherkenbaar was gemaakt, omdat de ouders bang waren voor represailles van moslimextremisten. Hun zoon was, volgens hen, geronseld om te gaan vechten tegen de machthebbers in Syrië. Het troebele gezicht van de moeder zei dat de kidnappers overgoten moesten worden met kokend water. Dat had ze niet anoniem moeten doen, maar met het hoofd fier opgericht. Inmiddels is de reportage van het net, omdat de familie door de sjacheraars wordt bedreigd. De volgende dag ging ik naar Les chevaux de Dieu. De film speelt zich af in een bidonville – een Frans woord maar Marokkaanse uitvinding. We volgen het radicaliseringsproces van een vriendengroep, waarvan een aantal zich in het centrum van Casablanca opblaast. Bommen om het lijf gewikkeld die andere lijven uit elkaar moeten scheuren. Les chevaux de Dieu doet pijn, veel pijn. Helaas stoelt het verhaal op de veel gedeelde bedrieglijke redenering dat de bron van extremisme in de cocktail van armoede, misbruik en vernedering gezocht moet worden. Daarmee lijkt het alsof monsterlijk gedrag slechts in de krochten van onze maatschappijen ontstaat, wat impliceert dat de ongelukkigen van deze wereld vele malen meer haat zaaien dan de fortuinlijken. Als deze wereld ons iets leert is het dat ideologische dood en verderf bedacht, gefinancierd en begeleid worden door hen die macht en kapitaal bezitten. Na de film dacht ik aan het geblurde ouderpaar en aan de indoctrinaties uit mijn kindertijd. In mijn jeugd heb ik regelmatig verhalen moeten aanhoren die de eigen identiteit moesten definiëren en beschermen. Het waren geen sagen, sprookjes of anekdotes, maar impertinente portretten over wie na dit leven het hellevuur wacht. De ouders uit de EenVandaagreportage namen de reli-handelaars hun ongeluk kwalijk. Maar hebben zij niet als eerste hun kind geronseld? yyy Asis Aynan

FoliaMagazine

17

opinie

Curvers

Verspil minder papier

Gat in de weg

Het is onnodig dat honderden studenten documenten van tientallen A4’tjes uitgeprint moeten inleveren, vindt Mike van der Meulen.

H

et is maandagochtend en de printers in het Brenno Premselahuis draaien overuren. Het einde van het jaar is in zicht. Snel worden nog de laatste portfolio’s en projecten uitgeprint en ingeleverd. Ja, uitgeprint, dat lees je goed. Terwijl alle bedrijven zo groen mogelijk proberen te zijn, kiest een hogeschool er nog steeds voor alles uitgeprint in te laten leveren. En niet zo’n beetje ook: ongeveer honderd groepen studenten media, informatie & communicatie moesten voor maandag maar liefst zevenmaal veertig pagina’s adviesrapport printen. Een snel rekensommetje: dat zijn in totaal 28 duizend A4’tjes. Er gaan 8.333 velletjes uit een boom, dat zijn toch gauw drie hele bomen die er voor zo’n project doorheen gaan. Maar bij die 28 duizend velletjes blijft het natuurlijk niet. Het is waarschijnlijk een bekend probleem: op het laatste moment bleek een en ander toch niet helemaal te kloppen. En hops, daar gingen weer zeventig velletjes. Over het oude papier nog maar te zwijgen. Ja, we hebben dat netjes in de papiercontainer gegooid, maar hoeveel levert dat recyclen nou op? Daarnaast kan recyclen niet oneindig. Van belang dus om te voorkomen dat er veel wordt geprint. Een prachtig medium om dit soort maatschappelijke problemen aan de kaak te stellen, is Twitter. Communicatie-experts van de opleiding zitten de hele dag te screenen op tweets

18

FoliaMagazine

waarin ‘HvA’ of ‘MIC’ worden genoemd. Binnen twee uur kreeg ik antwoord (complimenten daarvoor). Het adviesrapport moest zeven keer worden uitgeprint, omdat er zeven nakijkteams in vier weken tijd overheen moesten gaan. Nog een tweetje erachteraan van een student van Domein Opvoeding & Onderwijs, hetzelfde verhaal: ongeveer 150 studenten printen daar vijftig pagina’s uit. Op de vraag waarom die nakijkteams dat niet even op de computer konden doen, was het antwoord: ‘Daar zijn we mee bezig, komt waarschijnlijk volgend jaar.’ Huh? Maar we hebben toch al zo’n oplossing? Chamilo. Een prachtige dropbox met een plagiaatcontrole, dit jaar al enkele keren gebruikt voor opdrachtjes. Of wat dacht je gewoon van Word? Docenten kunnen toch gewoon op hun laptopje zo’n adviesrapport doorbladeren? Dan zet je gewoon even ‘wijzigingen bijhouden’ aan, dan krijgen de studenten ook nog eens prachtige interactieve feedback. Het stelt mij in ieder geval gerust dat ze met een oplossing bezig zijn, maar eigenlijk had het veel eerder moeten gebeuren. De middelen zijn er namelijk al best lang. Laten we maar hopen dat we volgend jaar gewoon via internet in kunnen leveren, dan hebben de printers en het milieu weer wat meer rust. yyy Mike van der Meulen studeert media, informatie & communicatie.

Vandaag hebben we het over de schoot. In tegenstelling tot de lurven en de hurken is de schoot aanwijsbaar: het is een gebied dat ontstaat uit de dijen wanneer je gaat zitten. Daarnaast kunnen er kindertjes op zitten (zandweg, hobbelweg – gat in de weg!) en de vrouwenschoot herbergt natuurlijk een bijzonder gebiedje: de in- en uitgang des levens. Na de magere jaren ’00 had ik gehoopt dat we er nooit meer van hoefden te horen, maar ineens is de term terug: de thigh gap. Het gat dat in plaats van een schoot zit bij een mager persoon. Nu heeft een griezeldokter bedacht dat hij je schoot operatief kan verwijderen. Hij zit de hele zomer volgeboekt. De doorzondoos is hot. En ineens bewondert men zo’n gat ook weer bij beroemdheden. Het dijgat van model Cara Delevingne heeft zelfs een twitteraccount: @ carasthighgap. Let wel: vrijwel geen vrouw heeft zo’n gat vanzelf. Mijn dijtjes komen zo lang ik weet aaneen. Ze knuffelen gezellig de gang door. Ze ploffen naast elkaar op de bank. In mijn schoot geworpen zaken vallen er nooit doorheen. Niets komt tussen mijn dijen. Bijna. Ik heb alleen een dijgat als ik daar snacks of bestek bewaar.Ik ben blij met mijn dij, maar ook ik heb weleens gedacht: goh, hoort dat niet anders? Juist daarom is het engst aan deze mode, dat mensen tegenwerpen: ‘Mannen vinden dat niet eens mooi.’ Zou het anders wel benijdenswaardig zijn? Voor je het weet wordt de brugkut het lotusvoetje van onze tijd. Dan moet je zo’n gat nemen, operatief, of door zeshonderd kniebuigingen per dag. Dan wordt het: ‘Waarom verzorg jij je dijen niet?’ Nooit meer hobbelen, alleen nog een gat in de weg voor onze kindertjes. Je snapt, de toekomst van dit culturele ideaal bezorgt me nachtmerries. Het enige dat een sprankje hoop biedt, is het feit dat vrouwen die zichzelf uithongeren vaak onvruchtbaar worden. yyy Emma Curvers

overigens De Amsterdamse JOVD en GroenLinks-fractie pleiten voor gereguleerde verkoop van xtc, bijvoorbeeld in coffeeshops.

Xtc in de coffeeshop is een goed idee, dat zal drugsgebruik veiliger maken.

Dick swaab hoogleraar neurobiologie

Louis tavecchio emeritus lector vraaggerichte methodiekontwikkeling

ies Westerveld mies hoogleraar sociaal verzekeringsrecht

Dick swaab ‘Eens. Ik ben voor het legaliseren van alle drugs. Verbieden heeft geen zin. Wie nu xtc of coke wil gebruiken kan er ook aan komen, maar zonder kwaliteitscontrole of gebruiksaanwijzing. In mijn boek beschrijf ik het trieste verhaal van een verpleegkundestudent die haar scriptie schreef over xtc-gebruik en het daarom ook eens wilde proberen. Om uitdroging te voorkomen dronk ze er heel veel water bij. Maar xtc doet een stof vrijkomen die ervoor zorgt dat je water vasthoudt. Ze liep watervergiftiging en een zwelling in haar hersenen op. Nu heeft ze permanente spraak- en motorische problemen. Dat soort tragiek kun je voorkomen. Drugs zijn gevaarlijke stoffen, je moet er dus voorlichting bij geven en ze juist niet verbieden. Ik ben niet bang dat legalisering tot meer verslaving leidt. De verslavingscijfers zijn hier door ons liberale beleid juist gunstig ten opzichte van andere landen. Maar legaliseer ook de aanvoer van cannabis. Nu zitten we in een schizofrene situatie: gebruik is legaal, maar productie en aanvoer niet. Dat werkt criminaliteit in de hand.’

mies Westerveld ‘Ik vind het een moeilijke stelling, omdat er zo veel tegenstrijdige verhalen de ronde doen over de schadelijke effecten en ik geen xtc-expert ben. In de jaren zeventig werd besloten hasj en wiet te gedogen, omdat het gebruik relatief onschuldig was, ook op lange termijn. Maar als ik lees wat er uit onderzoek bekend is over de langetermijneffecten van xtc-gebruik – concentratieproblemen, kans op depressie, kans op complicaties met hart- en bloedvaten – dan ben ik niet voor legalisering. Ook niet omdat je daarmee als overheid het signaal afgeeft dat xtc niet zo veel kwaad kan en dat is dus maar zeer de vraag. Bovendien verlaag je door legalisering de drempel om het ook eens te proberen en dat lijkt me niet wenselijk. Het argument dat mensen die het willen gebruiken er toch wel aan kunnen komen, vind ik niet zo sterk. Op die manier kun je alles wel legaliseren: heroïne, euthanasiemiddelen, wapens. Dus zolang er nog zo veel onzeker is over het langetermijneffect van xtc vind ik de betutteling van een verbod minder erg dan de boodschap van legalisering.’

Louis tavecchio ‘Mee eens, maar wel onder strenge voorwaarden. Door xtc-verkoop gereguleerd toe te staan, haal je het uit het criminele circuit en kun je gebruikers in de gaten houden, je kunt bijvoorbeeld een maximale dosis afspreken. Bovendien is het krom dat gebruik van alcohol en tabak volledig vrij is voor mensen boven de achttien en de overheid dik verdient aan de accijns daarop, terwijl over andere drugs zo moeilijk wordt gedaan. Maar ik ben niet onverdeeld gelukkig met het voorstel. Xtc-gebruik kan hersenbeschadiging veroorzaken en wellicht geef je door de verkoop te legaliseren wel het signaal af dat gebruik onschuldig is. Of dat inderdaad zo is, zou je moeten onderzoeken. Beginnen jongeren makkelijker? Wat zijn de effecten op hun geestelijk en lichamelijk welbevinden? Onderzoek dat eerst in een pilotstudie, alvorens te besluiten of je de wetgeving aanpast. Maar hou de effecten ook daarna in de gaten. Volg gebruikers een halfjaar of jaar. Op basis van die uitkomsten kun je het beleid wat betreft dosis en voorlichting weloverwogen aanpassen.’ yyy Marieke Buijs

FoliaMagazine

19

1

2

4

5

7

8

1020

FoliaMagazine

11

objectief 3

6

9

12

GROOts & GeZeLLIG Het was afgelopen zaterdag weer een va-etvient van veel UvA’ers en vooral heel veel oud-UvA’ers tijdens de twaalfde Universiteitsdag, hét jaarlijkse evenement van de UvAfamilie. Of je je studie nu afgemaakt hebt of niet, wie ooit aan de UvA heeft gestudeerd, al is het maar een jaartje, hoort bij de illustere UvA-familie, misschien wel de grootste, maar zeker de gezelligste familie van Nederland. Vooral veel lachende gezichten dus op 1 juni: van de Oudemanhuispoort tot Science Park: overal wetenschaps- en onderwijsactiviteiten met UvA-alumni, bestuurders, wetenschappers en studenten als stralend middelpunt, zo blijkt uit deze foto’s. Zoals eredoctor en astronaut André Kuipers die aan rector magnificus Dymph van den Boom en anderen een mooi verhaal vertelde over zijn ervaringen in de ruimte (foto 2). Of foto nummer 12: de dames Kelly (links) en Vicky Breemen, beiden afgestudeerd in het informatierecht, beiden genomineerd (met ieder een eigen scriptie) voor de UvA-scriptieprijs, die overigens door Vicky werd gewonnen. Op foto 11 staan de genomineerden op een rij tijdens de bekendmaking van de winnaars. En natuurlijk de feestelijke tocht in de good old rondvaartboot. Mét lunchpakket (foto 9 en 10) Er was overigens ook een insluiper van de VU. Kijk op foto 8: daar zitten op de voorste rij in de Aula bestuurders Louise Gunning (met okergeel jasje) en Paul Doop (met grijs pak en stropdas). Tussen hen in de flamboyante Jan Willem Gunning (met vlinderdasje), echtgenoot-van, en hoogleraar ontwikkelingseconomie aan … de VU. yyy tekst Dirk Wolthekker / foto’s Sandra Hazenberg.

FoliaMagazine

21

Rijke vrienden gezocht Naar Amerikaans voorbeeld proberen Nederlandse universiteiten de band met hun alumni zodanig te verstevigen dat ze af en toe de portemonnee trekken. En dat valt nog niet mee, in een land waar onderwijs traditioneel een overheidstaak is. tekst Marieke Buijs en Eva Rooijers / illustratie Pascal Tieman

R

obbert Dijkgraaf was koud benoemd tot directeur van het prestigieuze Institute for Advanced Studies in Princeton of hij had al twintig miljoen dollar binnengesleept. Een vermogende Amerikaanse weduwe doneerde het geld toen ze hoorde dat haar wetenschappelijk idool het onderzoeksinstituut ging leiden.

Nederlandse universiteiten kunnen van dergelijke bedragen alleen maar dromen. De UvA ontving in 2011 113.876 euro van individuele donateurs. Daarnaast beheert het Amsterdams Universiteitsfonds, verantwoordelijk voor fondsenwerving, een vermogen van bijna 11 miljoen euro uit grotere donaties. Voor Nederlandse begrippen doet de UvA het daarmee niet slecht. Bij Amerikaanse universiteiten steekt de UvA echter mager af. De Californische Stanford University – met nog geen twintigduizend studenten een derde kleiner dan de UvA – ontving als Amerikaans koploper filantropie bijna een miljard euro in 2012. Dat grote verschil zit hem niet in de zuinige Nederlandse inborst. Nederlanders geven relatief veel aan goede doelen, maar niet aan universiteiten. Barbara Gouwenberg, onderzoekster filantropie aan de VU, brengt met collega’s iedere twee jaar in kaart aan welke goede doelen de Nederlander geeft. Onderwijs en onderzoek eindigen steevast op de laatste plaats. Dat komt volgens

22

FoliaMagazine

Gouwenberg mede omdat Nederlanders onderwijs en onderzoek primair als overheidstaak zien.

steeds meer universiteiten maken werk van hun alumnibeleid en fondsenwerving.’

Maar Nederlandse universiteiten zouden ook meer op fondsenwerving kunnen inzetten, zeker nu de overheid minder uitgeeft aan hoger onderwijs, studenten zonder stufi zitten en er weinig ruimte is voor studiereizen, uitwisselingsprojecten en bestuursjaren. ‘Fondsenwerving staat in Nederland nog in de kinderschoenen,’ zegt Gouwenberg. ‘Vaak is er geen formeel beleid voor. Hier aan de VU hebben we

Gouwenberg benadrukt dat de Amerikaanse manier van fondsenwerven niet één op één over te nemen is. In de VS is de binding van alumni met hun universiteit traditiegetrouw veel sterker. ‘De klassenverschillen tussen universiteiten zijn groot. Je bent er trots op dat je aan Harvard hebt gestudeerd. Als je het hebt gemaakt in het leven, geef je dus wat terug aan de universiteit,’ aldus Gouwenberg. ‘In Nederland maakt het voor je cv niet zo veel uit aan welke universiteit je hebt gestudeerd. Daardoor is de binding met de universiteit na het afstuderen automatisch minder sterk.’

‘Mensen geven alleen geld aan je als ze je kennen en vertrouwen’ niet eens een afdeling fondsenwerving. In dat opzicht zouden universiteiten nog veel kunnen leren van universiteiten in de Verenigde Staten.’ Nederlandse universiteiten moeten leren hun alumni te koesteren, vindt Gouwenberg. ‘Een heel leven lang. Want het zijn potentiële donoren. Dat vergt een cultuuromslag binnen universiteiten zelf, die toch meer gericht zijn op het geld dat van de overheid en de grote onderzoekfinanciers als NWO komt.’ Gouwenberg ziet dit wel langzaam veranderen. ‘Door alle bezuinigingen is er ook meer noodzaak om andere financieringsstromen aan te boren. Dus

De UvA timmert sinds 2001 aan de weg met haar alumnibeleid. Toen is er begonnen met het verzamelen van contactgegevens van oudstudenten, en hen uit te nodigen voor debatten, lezingen en netwerkbijeenkomsten. Maar geld levert dat niet op. Bijna alle bijeenkomsten zijn gratis toegankelijk en ook op de jaarlijkse Universiteitsdag, het grootste alumni-evenement, legt de UvA flink bij. Het doel van de inspanningen: vrienden maken. De gedachte is dat die vriendschap resulteert in een legertje UvA-ambassadeurs, bijvoorbeeld in het buitenland. Carolyn Wever, directeur van bureau Alumnirelaties en Universiteitsfonds: ‘Je kunt allerlei pr-figuren naar het buitenland stu-

studenten ook financieel willen steunen. Is dat niet te vrijblijvend? Zou het alumnibureau niet meer moeten inzetten op fondsenwerving? Wever gelooft daar niet in. ‘Mensen geven alleen geld aan je als ze je kennen en vertrouwen.’ Is de donateur tevreden met het resultaat, dan verspreidt dat enthousiasme zich via het netwerk. Dat gebeurde bijvoorbeeld toen gepensioneerd huisarts en UvA-alumnus Volkert van der Willigen besefte dat hij zijn AOW niet nodig had. Daarvan bekostigt hij een naar hem vernoemd fonds dat jaarlijks prijzen uitreikt aan jonge onderzoekers in de astrofysica en ecologie. Wever: ‘Het enthousiasme van die man werkte aanstekelijk en zo meldden zich meer mensen bij ons die hun AOW niet nodig hebben.’

ren om de UvA te promoten, maar niemand kan beter reclame voor ons maken dan enthousiaste oud-studenten.’ Maar ook Nederlandse alumni, waarvan er ongetwijfeld een aantal op interessante plekken in samenleving of bedrijfsleven terechtkomt, zijn waardevol voor de universiteit. Wever: ‘Alumni in de politiek of bedrijfsleven kunnen de universiteit adviseren over beleidskwesties. Wetenschappers delen hun kennis in lezingen, zo kan de universiteit aan de samenleving laten zien wat ze in huis heeft. En weer andere alumni helpen studenten als loopbaanoriëntatiecoach. Als je die band onderhoudt zijn mensen eigenlijk altijd bereid zich in te zetten. Dat is echt liefdewerk oud papier.’ Toch spelen financiën uiteindelijk ook mee. Wever: ‘Natuurlijk, nu we die band hebben, vragen we alumni om een bijdrage aan het jaarfonds.’ Naar dat in 2007 opgerichte fonds werd

in 2011 113.876 euro overgemaakt door zo’n 1500 alumni, gemiddeld een slordige 75 euro per persoon. Daarnaast kunnen barmhartigen – alumni of niet – die meer voor wetenschap en studentenleven overhebben met giften van minimaal vijftigduizend euro een eigen Fonds op Naam oprichten bij het Amsterdams Universiteitsfonds. In totaal keerden die fondsen in 2011 ruim zes ton uit aan onder meer reisbeurzen, bijzondere leerstoelen, onderzoeksprijzen, het Universitair Sportcentrum (USC), Crea en cultureel erfgoed. Vrienden maken, UvA-ambassadeurs binden en daarna hopen dat die de universiteit en haar

Toch heeft ook Wever het idee dat er op termijn meer te halen valt. Maar dat vergt volgens haar een mentaliteitsomslag bij ons, stugge Nederlanders die liever commentaar leveren dan onze zegeningen tellen. Ze roept op tot dankbaarheid. Wie tijdens zijn studie voor een schijntje heeft kunnen klimmen in het USC, moet zich realiseren dat de klimmuur is opgebracht dankzij de giften van anderen. Door dat beter te adverteren hoopt de UvA dat het voor afgestudeerden vanzelfsprekend wordt iets terug te geven. Wat dat betreft zijn de AUC-studenten early adopters. Naar Amerikaans model heeft de eerste lading afgestudeerden, de Class of 2012, haar alma mater getrakteerd op een boom. Gezamenlijk geplant naast het nieuwe gebouw. yyy

FoliaMagazine

23

Heel bijzonder met zijn allen De naoorlogse individualisering van de samenleving leidde vooral tot groepsvorming, is de opmerkelijke conclusie uit het proefschrift van historicus Bram Mellink. Het geloof in het zelfstandige, vrije individu heeft volgens hem een dwingend karakter. tekst Gijs van der Sanden / illustratie Marc Kolle

H

et is het toonbeeld van individuele vrijheid: de auto. We bepalen zelf welk merk we rijden, wanneer we in onze wagen stappen en waar onze reis naartoe gaat. ‘Maar,’ zegt Bram Mellink grappend, ‘we hebben wel de neiging om allemaal een Opel Astra te kopen en ’s ochtends om half negen met zijn allen in de file te staan.’ Sinds de ontzuiling, die zich in de jaren zestig van de vorige eeuw voltrok, zijn we geneigd te denken dat we vrije, zelfstandige individuen zijn. Maar volgens historicus Bram Mellink (27) is dat afhankelijk van je perspectief. ‘Als we ’s ochtends een spijkerbroek aantrekken, zien we dat graag als een eigen, zelfstandige keuze,’ vertelt hij. ‘Maar doe je een hoofddoekje om, dan wordt al snel gedacht dat je niet helemaal deugt als vrij individu.’ Sociologen – onder wie Jan Willem Duyvendak – noemen individualisering een mythe. Maar waar komt dan dat geloof in het vrije individu vandaan? vroeg Mellink zich af. De jonge onderzoeker promoveerde 22 mei op zijn dissertatie Worden zoals wij: Onderwijs en de

24

FoliaMagazine

opkomst van de geïndividualiseerde samenleving sinds 1945. In plaats van individuele vrijheid en een afnemende groepsdruk, heeft individualisering in Nederland volgens Mellink paradoxaal genoeg vooral tot groepsvorming geleid. Het is zelfs een norm geworden. Tot die opvallende conclusie kwam de onderzoeker na het doorspitten van vele jaargangen aan onderwijsvakbladen. Daarin onderzocht hij de discussies die sinds 1945 door leraren, pedagogen en onderwijsbestuurders over de in-

‘Elk gezag moest in dienst staan van het vrije individu’ vulling van het Nederlandse onderwijs werden gevoerd. Mellink: ‘De manier waarop het onderwijs is ingericht, zegt veel over de samenleving. Volwassenen denken vaak, enigszins clichématig, dat de jeugd de toekomst heeft. Door te analyseren hoe zij over die jeugd discussiëren, kun je goed zien hoe de samenleving zichzelf en haar toekomst beschouwt.’

In zijn dissertatie beschrijft Mellink hoe de geïndividualiseerde samenleving in het naoorlogse Nederland langzaam maar zeker gestalte krijgt. In de jaren veertig en vijftig wint het idee van het vrije, zelfstandige individu steeds meer terrein. ‘Godsdienst was naar de mening van veel tijdgenoten een gewoonte geworden,’ zegt de historicus. ‘Lange tijd was je een goed christen als je naar de kerk ging en de juiste krant las, maar na de oorlog vonden pleitbezorgers van de openbare school dat daar nog iets bij moest komen: kinderen moest voortaan zélf nadenken over hun geloof en hun persoonlijke band met God.’ Maar in de jaren zestig roept dat de vraag op: als individuen het zelf uit mogen zoeken, wat voor gezag kan je dan nog op ze uitoefenen? Mellink: ‘Zo ontstaat er een gezagscrisis in de klas. Er komen zogenaamde antiautoritaire crèches, leraren verzamelen zich in actiegroepen en verspreiden Het Rode Boekje voor scholieren, waarvan er in een jaar 150.000 werden gedrukt. Elk gezag moest in dienst staan van het vrije, zelfstandige individu. Maar lang houdt dit allemaal niet stand. In de jaren zeventig ontstaat het idee dat kinderen toch opgevoed zullen moeten worden tot zelfstandige individuen.’

En wat er dan gebeurt, zegt Mellink, is interessant: er ontstaat een groep mensen die zichzelf ervaart als ‘geïndividualiseerd’ en die het idee krijgt dat er andere, achtergestelde groepen mensen bestaan die dat nog niet zijn. Daarmee krijgt individualisme een normatief karakter. Mellink: ‘Het beste uit zich dat in de vroege jaren tachtig, als het besef ontstaat dat de gastarbeiders die hier al enige tijd zijn ook echt in Nederland zullen blijven en dat het onderwijs daar op ingericht zal moeten worden. Dat gebeurt vrijwel direct vanuit het idee dat Turken en Marokkanen minder geïndividualiseerd zijn dan wij, en dat het Nederlandse onderwijs ze moet opvoeden zodat ze net zo modern, vrij en zelfstandig worden.’ Emancipatie heette dat toen nog. Het gebeurde meestal met de beste bedoelingen,

vertelt de onderzoeker, maar eigenlijk werd er een assimilatiepolitiek gevoerd. ‘Aan het begin van de multiculturele samenleving heerste daar minder een taboe op. In één van de vakbladen kwam ik een uitspraak van toenmalig minister Jos van Kemenade tegen, die letterlijk zei dat als de waarden van migranten niet aansluiten bij die van de Nederlandse samenleving, assimilatie noodzakelijk is. Onder de noemer van tolerantie, vrijheid en zelfstandigheid moesten migranten zich aanpassen aan onze waarden. Dat proces was pas afgerond als zij werden zoals wij.’ Ziedaar de titel van Mellink’s dissertatie. Aan dat principe van ‘worden zoals wij’ is sindsdien niet veel veranderd, zegt Mellink. Het verschil is dat we ‘emancipatie’ voortaan ‘integratie’ noemen, en dat de verantwoordelijkheid

daarvoor nu vooral bij de allochtonen zelf wordt gelegd in plaats van bij de samenleving. De drang naar individualisering tuigde volgens de historicus een hechte groepscultuur op. En daar zouden we ons volgens hem meer bewust van moeten zijn. ‘Het maatschappelijk zelfbeeld is dat wij geïndividualiseerden meer recht van spreken hebben en moreel hoogstaander zijn dan andere mensen. Maar het nastreven van individuele vrijheid en gelijkheid levert niet voor elk individu ook meer vrijheid op. Denk aan de SGP, die tegen de eigen overtuiging in gedwongen is vrouwen verkiesbaar te stellen.’ Natuurlijk, haast Mellink zich te zeggen, heeft de individualisering ons veel gebracht. Maar hij zegt ook: wat voor mij vrijheid is, is dat voor iemand anders wellicht niet. yyy

FoliaMagazine

25

De schuldengeneratie Studeren wordt steeds duurder en afstuderen zonder studieschuld wordt vrijwel onmogelijk. Wat voor invloed heeft dat op eindexamenleerlingen? Laten zij hun keuzes afhangen van de financiële ingrepen in het hoger onderwijs? tekst Henk Strikkers / foto Martijn van de Griendt

D

e lichting studenten die in september 2013 begint aan de UvA of de HvA krijgt veel voor de kiezen. Waar de Intreeweekbezoekers en Kersversgangers van pakweg tien jaar geleden nog konden rekenen op vier jaar gegarandeerde studiefinanciering, het gratis volgen van een tweede studie en een ov-jaarkaart waarmee lustig door het land gereisd kon worden, lijken al die vanzelfsprekendheden al lang verleden tijd. Die privileges worden vervangen door een systeem waarin studenten zelf meer moeten bijdragen. Volgens het regeerakkoord is de studentengeneratie van 2014/2015 de eerste die wordt geconfronteerd met het sociaal leenstelsel. Studentenbonden waarschuwen al jaren voor de negatieve gevolgen van een sociaal leenstelsel. Studenten zouden hun intrinsieke motivatie inruilen voor het zo snel mogelijk afstuderen, of misschien niet eens aan een vervolgopleiding beginnen. Het Centraal Planbureau (CPB) viel hen deze winter bij. De instroom van studenten zou met 10.700 per jaar afnemen wanneer de basisbeurs zou worden vervangen door een leenstelsel. LIeveR eeN tusseNjAAR Laten scholieren zich daadwerkelijk leiden door financiële prikkels in hun keuze voor een studie? Aankomend HvA-student media, informatie & communicatie Donovan Pereira (17) is duidelijk: ‘Ik heb nooit getwijfeld of ik moest

26

FoliaMagazine

gaan studeren. Wat moet ik met een havodiploma? In een kledingwinkel werken?’ Toch dacht Donovan serieus na over die kledingzaak. Niet voor altijd, maar voor een jaartje. Een passende studie kiezen vond hij lastig en dus had hij graag een tussenjaar genomen. ‘Daarin zou ik dan kunnen werken en een tijd lang vrijwilligerswerk in het buitenland kunnen doen. Of mis-

‘Wat moet ik met een havodiploma?’ schien had ik wel een talencursus willen volgen. Mijn kennis van het Frans, Engels en Duits is redelijk goed en dat had ik graag uitgebouwd.’ De plannen van dit kabinet gooiden echter roet in Donovans eten. Jet Bussemaker, minister van Onderwijs, Cultuur & Wetenschappen, schaft naar verwachting de basisbeurs af met ingang van het academisch jaar 2014/2015. Deze afschaffing heeft een cohortwerking. Dat houdt in dat studenten die in 2013/2014 beginnen met studeren tijdens hun driejarige (bachelor)studie nog wel kunnen profiteren van studiefinanciering. Studenten die een jaar later beginnen krijgen in het geheel geen basisbeurs. De achttienjarige Dennis Post, die volgend jaar economie & bedrijfskunde gaat studeren aan de UvA, zag zijn plannen eveneens gedwarsboomd. Hij twijfelde over een tussenjaar waarin hij de

wereld wilde gaan verkennen. ‘Het was een serieuze optie waar ik veel over heb nagedacht. Totdat de plannen van dit kabinet werden gepresenteerd. Toen haakte ik meteen af. Dat geldt overigens niet voor veel van mijn klasgenoten. Een aantal trekt zich niets aan van het leenstelsel en gaat er alsnog tussenuit.’ Dennis’ hart ligt bij economie & bedrijfskunde en ondanks dat hij twijfelde over een gelijksoortige Engelstalige opleiding aan de Vrije Universiteit, was de keuze voor hem relatief gemakkelijk. ‘Dat ik daardoor later meer kans heb op een goedbetaalde baan is mooi meegenomen, maar daar heb ik de keuze van mijn studie niet door laten beïnvloeden. Ik vond het belangrijk om mijn hart te volgen.’ Dat geldt niet voor Bar Rubin. Deze zeventienjarige Heerenveense havist start na de zomer met haar studie International Business & Management Studies (IBMS) aan de HvA. Liever was ze aan een journalistiekopleiding begonnen, maar daarin zag ze uiteindelijk minder heil dan in IBMS. ‘Ik heb met de studie die ik ga volgen meer kans op een baan; er is immers op dit moment al een overschot aan afgestudeerde journalisten. Doordat mijn studie volledig in het Engels is, ontwikkel ik ook mijn taalgevoel. Dat is natuurlijk erg belangrijk voor een journalistieke carrière, mocht ik die kans toch krijgen.’ Haar droomcarrière is er één buiten Nederland: de verplichte buitenlandstage die haar studie biedt is dan ook

Leerlingen van het Fioretti College in Sint-Oedenrode op weg naar hun eindexamenfeest. De personen op deze foto komen niet in het artikel voor.

een groot voordeel. ‘Normaal zijn buitenlandverblijven een bron van studievertraging en dat wil ik koste wat het kost voorkomen. Dat is veel te duur geworden door al die maatregelen.’ De cursussen creatief schrijven die ze in haar eigen tijd wil volgen, zou ze dan ook direct laten vallen wanneer studievertraging het gevolg blijkt te zijn.

maar dat levert niet genoeg op. Deze zomer zal hij vol aan de bak moeten om geld te verdienen en ook daarna zal hij meer moeten gaan werken. Dat geldt ook voor Bar die volgend jaar in Amsterdam wil gaan wonen. Zij windt zich met name op over de aangekondigde bezuinigingen op de ov-jaarkaart die scholieren beïnvloedt

vOL AAN De bAK Donovan vreest niet zo voor de kosten van uitloop. Hij ziet het eerder als een investering in zijn toekomst. ‘Ik wil graag extra vakken van andere studies volgen om mijzelf breder te ontwikkelen. Je moet ervoor zorgen dat werkgevers je aantrekkelijk vinden. Dat kost je wellicht iets meer tijdens je studie, maar later levert dat volgens mij veel meer op.’ Die extra kosten zal Donovan deels zelf moeten betalen. Zijn ouders willen wel een deel van zijn studie betalen, maar niet alles ophoesten. Nu werkt hij al op zaterdagen bij de plaatselijke slager,

‘Het leenstelsel an sich vind ik geen slecht idee’ in hun keuzes voor de vervolgopleiding. ‘Veel van mijn klasgenoten gaan noodgedwongen in de buurt studeren om de kosten te drukken. Ik wilde sowieso op kamers, dus ik ben erg blij dat mijn ouders de huur willen betalen.’ Jaloers willen ze zichzelf alle drie niet noemen, maar als ze zich vergelijken met voorgaande generaties voelen ze zich op zijn minst oneerlijk be-

handeld. Geen van hen snapt dat de overheid hoger onderwijs in korte tijd zo veel duurder heeft gemaakt. Afzonderlijke maatregelen kunnen wel op begrip rekenen. Dennis snapt bijvoorbeeld de invoering van het leenstelsel wel in een tijd waarin er miljarden bezuinigd moet worden. ‘Je moet voorkomen dat het mensen afschrikt om te gaan studeren, maar het leenstelsel an sich vind ik geen slecht idee. Mensen met een universitaire studie gaan later ook meer verdienen.’ Opvallend is dat alle drie de eindexamenleerlingen geen verhalen kennen van scholieren die niet gaan studeren vanwege de toegenomen kosten. Wellicht zijn de gevolgen pas daadwerkelijk te merken wanneer het leenstelsel voor alle nieuwe studenten gaat gelden in 2014. Dit drietal had zich daar niets van aangetrokken: Dennis, Bar en Donovan hadden zich hoe dan ook aan een universiteit of hogeschool ingeschreven. Een toekomst in de kledingwinkel is toch niet zo aantrekkelijk. yyy

FoliaMagazine

27

(advertenties)

38u p/w: Traineeship Management Controller StudiJob biedt jou de unieke kans om binnen drie interessante organisaties aan de slag te gaan als

Trainee Management Controller Alles over deze vacature op www.studijob.nl of bel naar StudiJob op 020 - 535 34 60 en vraag naar Joep of Nan.

illustratie Denise van Leeuwen

drift

Slechte tijden

J

aap (21), derdejaars sociologie: ‘Ik had het nooit moeten doen. Ik besloot in een impuls, een stressreactie. Ik kom uit een verstoord gezin. Mijn vader is een heel moeilijke, dominante man – knettergek eigenlijk. Ik woonde bij hem in huis. We hadden al maandenlang ruzie over stomme dingen, de vaat en zo. Op een avond liep het helemaal uit de hand, hij heeft me toen ook geslagen. Ik deed aangifte tegen hem. Ik zat enorm in de knoop, en dacht: Sarah kan me hierbij niet helpen. Ze begrijpt dit tóch niet, zij komt uit een liefdevol gezin. Dit moet ik zelf oplossen. Ik maakte het uit. Zonder het echt uit te leggen, sneed ik bruut het contact af. Ze was ontroostbaar, heb ik achteraf gehoord. Ik vond dat ik het juiste deed. Zij ging verder, kwam een andere scharrel tegen. Ik kreeg spijt. We zaten bij dezelfde vereniging, dus ik zag haar vaak. Ik wilde haar terug. Ik huilde, smeekte, schreef liefdesbrieven – ik herken mezelf niet terug. Ik was in die tijd echt een drama. Zij ging er terughoudend mee om. Ik had het im-

mers “zomaar” uitgemaakt, ze vertrouwde me niet meer. Bovendien vond ze die scharrel ook leuk. Maandenlang heeft ze ons allebei aan het lijntje gehouden. Ze had met geen van ons seks – dat vond ze te ver gaan – maar ze zoende wel, ze zag ons allebei. En wij trokken aan haar, vochten om haar. Ik vond dat hij een pannenkoek was,

‘Wij vochten om haar’ hij zei dat ik mijn kans verspeeld had. Na een paar maanden kon ze het niet meer aan. Ze wilde ons niet meer zien of horen: twee weken rust om na te denken. Het waren de langste weken van mijn leven. Ik was lusteloos, chagrijnig, jankte veel. Een paar dagen eerder dan afgesproken – ik hield het niet meer uit – belde ik haar op. Wat bleek: ze was zo druk geweest met andere dingen, dat ze niet eens tijd had gehad om na te denken. Ze wist het nog steeds niet. Weken, maanden verstreken. Toch denk ik dat ze geleidelijk aan inzag dat ik leuker ben dan hij. Ik

probeerde niet die ander zwart te maken – hij deed dat wel – maar juist mijn best te doen voor haar. Maar het was moeilijk. Dan belde ze me op: “Sorry, ik heb weer met ’m gezoend.” Dat deed pijn. De omslag kwam toen ze een week op vakantie ging, en zich realiseerde dat ze mij heel erg miste – niet die ander. Op de avond dat ze terugkwam in Nederland, stond ze meteen bij me op de stoep. Sindsdien is het weer aan. Het heeft een jaar geduurd. Ik ben opener nu, ook de slechte dingen moet je kunnen delen. Het was een verkeerde inschatting destijds: in plaats van haar weg te duwen, had ik haar moeten vragen mij te helpen. Pas toen ik haar weer terug had, kon ik écht beginnen de dingen te verwerken. Iemand te hebben met wie je alles kunt delen, en die je begrijpt – dat is zo fijn.’ yyy Catrien Spijkerman

Om privacyredenen zijn de namen gefingeerd. Wil je ook meedoen aan deze rubriek, mail dan een korte motivatie naar [email protected].

FoliaMagazine

29

Een optimistisch bestuurder Deze week in Folia maakt kennis: FMG-decaan Edward de Haan. Naast wetenschapper en bestuurder is hij gitarist in een band. tekst Dirk Wolthekker / foto Danny Schwarz

‘N

ee, lastig voor onze vriendschap is het helemaal niet dat Edward decaan van de FMG is,’ zegt Orpheus Roovers, medewerker van de Bushuisbibliotheek. ‘Uiteindelijk is hij als decaan natuurlijk mijn baas, maar tussen hem en mij zitten minstens twee managementlagen. Wij kennen elkaar bovendien goed genoeg om van zo’n hiërarchische relatie geen last te hebben. Het bestuurs- en wetenschapswerk dat hij doet daar heb ik bovendien geen zicht op en geen inzicht in. Wij zijn muziekvrienden en daar hou ik het op.’ Orpheus Roovers heeft het over Edward de Haan, met wie hij speelt in de band The Specific Gravity of Rock. Orpheus drumt, Edward speelt gitaar. ‘Gitaar spelen is echt Edwards passie. Dat doet hij al zolang ik hem ken en dat is al bijna veertig jaar.’ Amateurgitarist Edward de Haan (Eindhoven, 1957) is in het dagelijks leven decaan van de Faculteit der Maatschappij- en Gedragswetenschappen (FMG). Afgelopen februari begon hij aan zijn tweede termijn van vijf jaar. Hij studeerde in Groningen, waar hij eerst een jaartje toegepaste natuurkunde deed alvorens te kiezen voor de psychologie. Hij studeerde af als klinisch psycholoog om vervolgens naar Engeland

30

FoliaMagazine

te vertrekken om aan de University of Lancaster promotieonderzoek te verrichten op het gebied van de experimentele psychologie. Hij ontmoette er zijn Engelse vrouw Sarah Cummings en met haar ging hij terug naar Nederland. Hij was jarenlang hoogleraar neuropsychologie aan de Universiteit Utrecht, jaren waarin hij zeer veel

‘Hij is zeker geen dociel type’ publiceerde in toonaangevende wetenschappelijke tijdschriften in binnen- en buitenland, was founding editor van Journal of Neuropsychology en ontving verschillende onderscheidingen, waaronder de erepenning van de Nederlandse vereniging voor psychonomie. ‘Edward vind ik een optimistisch bestuurder,’ zegt Michiel Baud, directeur van het Centrum voor studie en documentatie van Latijns-Amerika (Cedla). ‘Misschien is hij soms wat te optimistisch, maar wat zeker prettig is, is dat hij altijd de zonzijde van allerlei maatregelen ziet.’ Edward is lid van de wetenschappelijke raad van het Cedla en in die rol kennen ze elkaar. ‘Edward is heel recht voor zijn raap. Als dingen hem niet beval-

len dan zegt hij dat ook gewoon en dat is heel verfrissend op een universiteit waar veel kwesties vaak achter de gordijnen worden besloten.’ De typering van Baud staat enigszins haaks op wat Myrthe Rijken over Edward zegt. Zij is voorzitter van de facultaire studentenraad van de FMG en zit geregeld met hem om de vergader- en onderhandelingstafel. ‘Ik vind hem juist een heel diplomatiek bestuurder,’ zegt ze. ‘Hij gebruikt vaak wat wollige bestuurstaal waarbij het onduidelijk blijft welke kant een discussie op gaat. Hij maakt zich druk om goede verhoudingen binnen zijn bestuursteam, maar daar moet je wel in zitten. Als dat niet zo is dan kan het overleg met hem soms lang en moeizaam zijn, want hoe diplomatiek ook, hij is zeker geen dociel type. Hij kan in een vergadering heel pittig zijn als wij met een idee komen dat in zijn ogen niet goed is. Dan wil hij ons met verheven stem een lesje leren.’ ‘Al is Edward als bestuurder wat minder bezig met de wetenschap, hij wordt door de wetenschap gedreven en daardoor weet hij zijn medewerkers goed aan te sturen,’ zegt hoogleraar Anita Hardon, onderzoeksdirecteur bij het Amsterdam Institute for Social Science Research (AISSR). ‘Wetenschappers zijn vaak heel eigenwijs, maar het lijkt alsof Edward geen last

Folia maakt kennis heeft van onze eigenwijsheid, maar het eerder waardeert en het beschouwt als teken van professionaliteit. Hij delegeert sterk en verwacht dat wij als onderzoeksdirecteuren zelf beleid maken. Dat is een vorm van betrokkenheid die veel ruimte geeft en dat werkt prettig.’ (Lachend): ‘Misschien helpt het dat hij psycholoog is waardoor hij mensen goed met elkaar in gesprek weet te krijgen.’ Omdat Edward inhoudelijk heel goed weet wat er speelt in zijn faculteit durft hij ook geld vrij te maken voor vernieuwing, zegt Hardon. ‘Bovendien is het prettig dat hij over de interne toewijzing van het bijbehorende geld heel transparant is binnen de faculteit. Daardoor ontstaat er geen gedoe tussen de verschillende onderzoeksinstituten. Zijn relativeringsvermogen en humor maken dat kwesties niet heel zwaar worden. Misschien dat het meespeelt dat hij elke maandagavond met zijn band speelt. Zo begint hij de week goed.’ De werkweek begint voor Edward altijd met eten met de bandleden bij Opheus Roovers thuis. Daarna gaan ze naar de oefenruimte. ‘Echte optredens hebben we niet vaak,’ zegt Roovers. ‘Maar om het gevoel te hebben dat we het toch ergens voor doen nemen we elk jaar in eigen beheer een cd op die is te downloaden op onze site.’ yyy Folia Radio zendt op 5 juni een interview uit met Edward de Haan. Aan de orde zullen komen (een terugblik op) zijn decanaat, de verhuizing van de FMG naar het Roeterseiland, en muziek. Te beluisteren via Amsterdam FM, in de ether op 106.8 en op de kabel op 103.3, tussen 16.00 en 17.00 uur. Vanaf de volgende dag terug te luisteren via foliaweb.nl/radio. De uitzending is op zaterdagmiddag 15.00 uur terug te zien op Salto TV. Daarna via salto.nl.

FoliaMagazine

31

Folia tipt

FotoFestival Naarden

I

edere twee jaar staat Naarden volledig in het teken van fotografie. Het FotoFestival toont een hoogwaardig overzicht van de ontwikkelingen binnen de Nederlandse fotografie, waarbij nieuw talent samen met gevestigde namen wordt gepresenteerd. Gedurende ruim vier weken kunnen bezoekers in de vestingstad op loopafstand verschillende expositieruimtes bezoeken. Het thema van dit jaar is ‘Don’t stay here – Dutch photography on the move’, waarbij de voornamelijk Nederlandse fotografen hun visie op het buitenland tonen. Denk bijvoorbeeld aan werk van fotojournalist Eddy van Wessel, die de Zilveren Camera 2012 won met zijn reportage over het geweld in Syrië. Of een portretserie van dakloze mannen en vrouwen uit een aantal zuidelijke Amerikaanse staten, gemaakt door fotograaf Jan Banning. Een vreemde eend in de bijt is astronaut André Kuipers. Hoewel geen professioneel fotograaf, is hij de enige Nederlander die recent de aarde vanuit de ruimte heeft kunnen vastleggen. Hij deed dat overigens niet onverdienstelijk. Naast de expositie organiseert het FotoFestival verschillende activiteiten. Zo kun je je voor een prikkie door een professionele fotograaf laten portretteren. En als je zelf ook leuk fotografeert is er de mogelijkheid om op 9 juni jouw portfolio door een professional te laten beoordelen. yyy Mats van Soolingen

FotoFestival Naarden 2013 / Naarden / tot en met 23 juni / fotofestivalnaarden.nl

tIP 3 HOLLAND FestIvAL Op bijna twintig locaties in Amsterdam toont het Holland Festival onder andere klassieke en eigentijdse muziek, opera, dans, film en theater. Het is een internationaal festival en biedt een staalkaart van artistieke projecten van over de hele wereld. De tickets zijn prijzig, maar studenten en CJP-leden krijgen een flinke korting op bijna alle voorstellingen.

Amsterdam Open Air 2013 / Gaasperpark /

tIP 2 QOtsA Waar Queens of the Stone Age voorheen elke twee jaar een album uitbracht, moesten we nu maar liefst zes jaar wachten. Gelukkig wordt het wachten beloond met een pareltje. Op Like Clockwork wisselen alternatieve rock, hardrock en psychedelische rock elkaar naadloos af zoals we van de Queens gewend zijn. Ook artiesten als Elton John en Mark Lanegan hebben meegewerkt aan het album. Een must have!

8 & 9 juni / weekender ticket € 59,50

Like Clockwork – Queens of the Stone Age /

zie hollandfestival.nl

tIP 1 OPeN AIR Na twee succesvolle edities kun je in het Gaasperpark wederom genieten van muziek, cultuur en lekker eten. Met vier grote en drie kleinere podia biedt het festival een grote diversiteit aan artiesten uit verschillende genres. Je kunt kiezen voor één van de dagen, maar voor de complete festivalervaring ga je natuurlijk gewoon het hele weekend.

€ 14,99 bij bol.com

32

FoliaMagazine

Holland Festival / tot en met 26 juni / voor tickets

lezingenladder

promoties

Voor een ieder die geïnteresseerd is in lezingen en debatten is er de Folia Magazine lezingenladder. Wij streven ernaar hierin de meest interessante lezingen en debatten in Amsterdam op één plek te verzamelen.

Darfur: 10 jaar na de crisis De balie WO 5/06, 20.00 uur Avond georganiseerd door het NIOD over de situatie in de Darfurregio in Sudan. Met o.a. oud-VN-gezant voor Sudan, Jan Pronk.

Herontdekking van de coöperatie Pakhuis de Zwijger DO 6/06, 17.30 uur Is de coöperatie de juiste vorm om publieke taken en gemeenschappelijke voorzieningen aan burgers uit te kunnen besteden? Praktische avond met ervaringsdeskundigen.

De bezette stad IV Perdu VR 7/06, 20.30 uur Avond over de betekenis van utopieën en dystopieën in architectuur en literatuur, en over de invloed van utopische dromen op stadsplanning.

Iedereen perfect?! NemO ZO 9/06, 14.00 uur Debat voor iedereen die nieuwsgierig is naar de nieuwe technologische mogelijkheden én zich afvraagt waar de grenzen liggen.

Obama’s buitenlandbeleid P.C. Hoofthuis MA 10/6, 15.00 uur Walter Russell Mead, prominente Amerikaanse commentator, spreekt over het buitenlandbeleid van President Obama en gaat in discussie met de zaal.

Jong, excellent & zonder werk spui25 DI 11/06, 17.00 uur Gesprek over de nieuwe generatie twintigers. Honoursprogramma’s gevolgd, hun cv vol vrijwilligerswerk en stages en toch geen werk. Met o.a. Xandra Schutte.

ADHD, wat doe je ermee? Wachtkamer studentenartsen DI 11/06, 19.30 uur

In de wachtkamer van de studentenartsen geven medewerkers van ADHD-kliniek BusyPeople een lezing over ADHD.

Intiem? Mij niet gezien De balie DO 13/06, 20.00 uur

mAANDAG 10/06 13.00 uur: Agnes Kotoh – Medische antropologie (Agnietenkapel)

DINsDAG 11/06 10.00 uur: Erin La Cour – Literatuurwetenschap (Agnietenkapel) 12.00 uur: Stephan Hollenberg – Rechtsgeleerdheid (Agnietenkapel)

Seks lijkt bespreekbaarder dan ooit, maar zijn daarmee de taboes ook van de baan? Generatie IK gaat op zoek naar nieuwe seksuele taboes. Met o.a. Hedy d’Ancona.

14.00 uur: Lotte Willemsen – Communicatiewetenschap (Agnietenkapel)

Failed Architecture

10.00 uur: Olaf Köndgen – Arabische taal & cultuur (Agnietenkapel)

trouw DO 13/06, 20.00 uur Talkshow over mislukte architectuur, met dit keer aandacht voor het succes van mislukkingen, de veerkracht van architectuur en de verantwoordelijkheid van architecten.

PO: noodzaak of extra? De balie VR 14/06, 17.00 uur Is de Publieke Omroep essentieel voor onze samenleving of een leuke extra? Debat met o.a. Hans Laroes (ex-NOS) en hoogleraar mediastudies Mark Deuze.

De nacht is jong Rode Hoed VR 14/06, 20.30 uur Jonge historici in debat over de roerige jaren twintig en de Grootste Historicus Aller Tijden. Met als keynotespreker Frits Boterman, emeritus hoogleraar Duitse geschiedenis.

Kapuscinsky-lezing

WOeNsDAG 12/06

11.00 uur: Constantin Felix Freiherr von Maltzahn – Economie (Aula) 12.00 uur: Margot Witvliet – Geneeskunde (Agnietenkapel)

13.00 uur: Remmelt Daalder – Kunstgeschiedenis (Aula) 14.00 uur: Jan Siert Reinders – Geneeskunde (Agnietenkapel)

DONDeRDAG 13/06 10.00 uur: Kimiko Broeze – Geneeskunde (Agnietenkapel)

12.00 uur: Maaike Denters – Geneeskunde (Agnietenkapel)

14.00 uur: Emily Fett – Rechtsgeleerdheid (Agnietenkapel)

vRijDAG 14/06 10.00 uur: Janneke Krikken – Tandheelkunde (Agnietenkapel)

ReC m, m1.01 DI 19/06, 15.15 uur

11.00 uur: Margreet Teune – Geneeskunde

Stedelijk geograaf Susan Parnell van de Universiteit van Kaapstad spreekt over rechtvaardigheid in steden.

12.00 uur: Annemiek Linn – Communicatiewetenschap (Agnietenkapel)

U organiseert een lezing of debat en wilt daarmee graag op deze pagina staan? Stuur tijdig een mailtje naar [email protected] onder vermelding van ‘Aan-

(Aula)

13.00 uur: Alena Alexandrova – Kunstgeschiedenis (Aula) 14.00 uur: Jacob Boersema – Sociologie (Agnietenkapel)

Voor uitgebreide informatie zie www.uva.nl/nieuws-agenda.

melding lezingenladder’.

FoliaMagazine

33

prikbord HvA

34

ideëen voor deze rubriek: [email protected]

DMR Geschil

DT Kohnstammconcert

De medezeggenschapsraad van DMR start een geschil over de sluiting van de deeltijdopleiding rechten. De raad is het niet eens met het stopzetten en vindt dat ze door domeinvoorzitter Willem Baumfalk buiten spel is gezet. Tweemaal wees de raad het voorstel voor sluiting van de opleiding van de hand, maar onlangs werd toch bekend dat in september vanwege te weinig aanmeldingen geen nieuwe lichting studenten zal starten. Een verkapte sluiting volgens de raad, die de beslissing via de geschillencommissie zal aanvechten.

Op dinsdag 18 juni vindt het laatste Kohnstammconcert van het studiejaar plaats. Deze reeks gratis lunchconcerten wordt georganiseerd door de HvA in samenwerking met het Conservatorium van Amsterdam. Pianiste Maria Prokofieva zal dit keer optreden. Medewerkers, studenten en buurtbewoners van de Amstelcampus zijn vanaf 12.30 uur welkom op de negende verdieping van het Kohnstammhuis. Geïnteresseerd? Meld je dan aan voor een gratis zitplaats op www.hva.nl/kohnstammconcert.

DOO Onder-Soep

DMCI Creatieve

Een kleinschalige onderzoekspresentatie onder het genot van een kop soep: dat is de reeks Onder-Soep van DOO. Op donderdag 6 juni is het de beurt aan docent Tessa de Leur, die haar onderzoek ‘Stel je eens voor. Inleefopdrachten in de geschiedenisles’ zal presenteren. De Leur probeert in haar onderzoek zicht te krijgen op processen die een rol spelen bij inleefopdrachten, die leerlingen kunnen helpen gedrag van mensen uit het verleden beter te plaatsen. Tijd en plaats: 12.00 uur in de Kohnstammzaal. Aanmelden via de website van het kenniscentrum.

Op 10 juni wordt het nieuwe Centre of Expertise Creatief & ICT in Pakhuis de Zwijger gelanceerd. In dit nieuwe programma bundelen initiatiefnemers de HvA, de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, en Inholland hun onderzoek- en onderwijsprojecten gericht op de creatieve industrie in de Amsterdamse metropoolregio. Tijdens de lancering wordt een voorproefje gegeven van de eerste projecten die in september van start gaan. Het programma is gratis toegankelijk en vindt plaats van 15.30 tot 17.00 uur. Aanmelden via de website van Pakhuis de Zwijger.

DOO SalsA

HvA Research

Het coachingsproject van het Domein Onderwijs & Opvoeding genaamd Stad als Academie (SalsA) viert feest. Afgelopen schooljaar zijn zeventig studenten van pedagogiek, de pabo en vo/bve personal coach geweest van een leerling van een Amsterdamse basis- of middelbare school. Op 6 juni sluit SalsA het coachingsjaar feestelijk af met alle koppels en schoolbegeleiders op de binnenplaats van het Kohnstammhuis.. Meer informatie over SalsA? Zie www.academievandestad.nl/salsa.

Medewerkers en studenten van de HvA kunnen zich inschrijven voor de Research Battle, een wedstrijd waarin onderzoekers in maximaal vijf minuten hun bevindingen presenteren. Studenten en medewerkers strijden ieder in hun eigen categorie. De finale vindt plaats op 3 oktober in het Kohnstammhuis. Elk domein vaardigt voor de selectieronde maximaal drie onderzoekers af, waaronder ten minste één docent en één student. De beste student-onderzoeker wint 1500 euro; de beste docentonderzoeker krijgt 3500 euro voor onderzoek en congressen.

DBSV Actief

DEM Shopping2020

Studenten en onderzoekers van de opleidingen sport, gezondheid & management, leraar lichamelijke opvoeding (ALO) en voeding & diëtetiek van de HvA en de Hogeschool Arnhem Nijmegen (HAN) gaan jongeren helpen om beter te bewegen. Twintig leerlingen van vmbo-scholen in Nijmegen en Amsterdam mogen vanaf 1 september zelf aan de slag met het bedenken van een sportactiviteit, waarna de onderzoekers en studenten hen helpen deze uit te voeren. Met het project hoopt men de jongeren te stimuleren tot een gezondere en actievere leefstijl.

Het lectoraat Online Ondernemen van de HvA gaat bijdragen aan het onderzoeksprogramma Shopping2020. Shopping2020 is een initiatief van enkele webwinkels, met als doel een toekomstvisie op online verkoop te ontwikkelen. Centrale vraag daarbij is: ‘Hoe shopt de consument online in 2020 en hoe kan men hierop succesvol inspelen?’ Tijdens het Shopping Tomorrow congres op 13 juni vindt de formele kick-off van het programma plaats. De eindrapportage wordt in januari 2014 gepresenteerd.

FoliaMagazine

industrie

Battle

prikbord UvA Studenten UvA

Scriptieprijs

ideëen voor deze rubriek: [email protected]

AMC AMC

Loop

Vicky Breemen (foto midden), inmiddels als promovenda werkzaam aan het Instituut voor Informatierecht, heeft de UvA-scriptieprijs 2013 gewonnen. Zij kreeg de prijs op 1 juni uitgereikt door juryvoorzitter Frank van Vree tijdens de slotmanifestatie van de Universiteitsdag. De tweede prijs ging naar fysicus Martí Perarnau Llobet. Brons was er voor musicoloog Laura Lauta van Aysma. De scriptie van Breemen ging over de auteursrechtelijke aspecten bij de digitalisering van bibliotheken, gehonoreerd met een 10. Met de prijs won ze drieduizend euro.

Op 26 mei vond weer de jaarlijkse AMC Loop plaats. Evenals voorgaande jaren deden er ongeveer duizend mensen mee. De snelste atleet op de vijf kilometer was Mira Craciun, die iets meer dan zeventien minuten nodig had. Snelste AMC’er was Albert Jan Bak van de spoedeisende hulp. Op de tien kilometer won Jop Teepen van de afdeling kinderoncologie. Hij won in een tijd van 34.59 minuten. De vijftien kilometer werd gewonnen door Zachary Freudenburg in iets minder dan 48 minuten. Snelste AMC’er op deze afstand was Lieuwe Bos, die bijna een uur nodig had.

FNWI Computers

AMC Promoveren

Studenten museumstudies hebben voor het vak tentoonstellingspracticum een tentoonstelling georganiseerd over de Nederlandse computergeschiedenis aan de hand van levensbeschrijvingen van computers uit de jaren vijftig, zoals de X1 en de Armac. De computers, die in de collectie van het Computermuseum van de UvA zijn opgenomen, vormen de basis voor de tentoonstelling op de eerste verdieping van de bètafaculteit op Science Park. Op een speciale Facebookpagina kan iedereen een foto plaatsen van zijn oude computers. Zie FB-pagina save as:// erfgoed.

Leden van AMC-promovendivereniging Aprove hebben een handboek gemaakt vol tips en adviezen voor promoverende (bio)medici. Tientallen hoogleraren hebben er een bijdrage aan geleverd. Promoveren doe je zo! is op 29 mei gepresenteerd in het AMC. In het boek hoofdstukken over onder meer een goede rapportage van onderzoeksgegevens, systematic reviews en de juiste manier van presenteren op een congres. Het boek is via de normale kanalen te koop. Leden van Aprove kunnen een kortingscode krijgen en het boek bestellen op de website van de uitgever: www.bsl.nl.

FMG Feest

FNWI Science

Op 12 juni organiseert de faculteitsvereniging in Escape weer een faculteitsfeest. Het is voor de tweede keer dat de faculteit zo’n feest organiseert. Het thema is dit jaar: ‘Cirque de la faculté’, het zal dus gerelateerd zijn aan het circus. Haal je veren uit de kast of trek je acrobatenpak aan, niets is te gek! De deuren gaan open om 22.00 uur en sluiten om 00.30 uur. Dus wees er op tijd bij! Het spektakel zal tot 04.00 uur duren. Een kaartje is te koop bij een van de acht studieverenigingen van de FMG voor € 8,-. Aan de deur van Escape voor € 9,-.

Wie een bètastudie ambieert kan nu deelnemen aan de UvA Science date op 12 juni. Zit je met vragen en wil je met studenten over hun opleiding praten? Kom dan! De volgende opleidingen doen mee: bètagamma, biomedische wetenschappen, biologie, future planet studies, informatica, informatiekunde, kunstmatige intelligentie, medische informatiekunde, natuur- en sterrenkunde, psychobiologie, scheikunde en wiskunde. Locatie: Science Park. Tijd: 11.30-14.30. Aanmelden: http://www.uva.nl/nieuws-agenda/agenda/voorlichtingsdagen/item/uva-science-date.html

FMG John

FGw Voetbaltoernooi

Kleinen

Visueel antropoloog John Kleinen gaat met pensioen en geeft een afscheidscollege met de titel ‘Naar een visuele antropologie 2.0?’ In het college kijkt hij terug op zijn vak dat hij combineerde met zijn onderzoekspecialisatie ‘antropologie en geschiedenis van Vietnam’. Wat zijn de mogelijkheden en de beperkingen van visuele media anno 2013 bij de antropologische verslaglegging van sociale en culturele werkelijkheden? Kleinen houdt een pleidooi voor een audiovisuele antropologie. Datum: 14 juni. Locatie: Crea Theater, aanvang 15.30 uur.

date

Studievereniging Tabula Rasa van literatuurwetenschap organiseert op 7 juni samen met drie andere studieverenigingen een voetbaltoernooi voor de gehele faculteit. Er doen zo’n zestien verschillende teams mee. Het toernooi vindt plaats op het terrein van VVA Spartaan. De inschrijving is inmiddels gesloten, maar toeschouwers zijn welkom. Het winnende team ontvangt de ‘Grote Gw voetbaltoernooi wisselbeker’. Aanvang: 12.00 uur. Na afloop: barbecue. Op FB is een eventpagina aangemaakt. Check: www.facebook.com/events/376931809091356/?fref=ts.

FoliaMagazine

35

wasdom

Op de juiste plek Gijs van der Ham Leeftijd 58 (geboren op 18 januari 1955) Beroep Senior conservator bij het Rijksmuseum Studie Geschiedenis (UvA) Afgestudeerd 1981 Docent ‘Professor van der Gouw, hij doceerde paleografie en archiefwetenschappen. Een bijzondere man, die met een dikke sigaar college gaf en die ook aanbood als je bij hem op de kamer kwam. Hij was geen typische docent, maar wel een geliefde en kleurrijke man.’ Locatie ‘De universiteitsbibliotheek, daar zat ik vaak in de studiezaal “zeldzame en kostbare werken”. De sfeer was toen nog erg persoonlijk: je moest kaartjes invullen voor ieder boek dat je leende en je kende de namen van de mensen die er werkten en zij die van jou.’ Café ‘Ik had geen stamkroeg, maar haalde overdag wel graag broodjes bij Wouda in de Rozenboomsteeg.’ Afknapper ‘Het bijvak kunstgeschiedenis, daar gingen de studenten zo op in het democratiseringsproces, dat meer dan de helft van de tijd opging aan procedurele kwesties. Ik heb het vak dan ook niet afgemaakt.’

36

FoliaMagazine

Het nieuwste bo ek van Gijs van de r Ham is De geschieden is van Nederla nd in 100 voorwer pen. Folia Magazin e mag twee exemplaren w eggeven. Ga naar www .foliaweb.nl/ prijsvraag.

stage

Hij studeerde geschiedenis en werd conservator bij het Rijksmuseum: Gijs van der Ham. tekst Julie de Graaf / foto Bob Bronshoff

‘I

k was als jongen al geïnteresseerd in geschiedenis en wilde aanvankelijk archeoloog worden, en dus prehistorie studeren. Die opleiding kon je maar in een paar steden volgen, waaronder Groningen. Daar begon ik aan een studie geschiedenis. Bij prehistorie draait alles om voorwerpen, maar ik kwam er al snel achter dat ik het ook heel leuk vind om met schriftelijke bronnen te werken. Ik bedacht me dat ik graag bij een museum zou willen werken. De combinatie van voorwerpen en geschiedenis, maar ook van wetenschap en voor een breed publiek werken, sprak mij erg aan. Daarom besloot ik na het behalen van mijn kandidaats naar Amsterdam te verhuizen en aan de UvA verder te studeren. Hier waren mogelijkheden voor historici met museale interesse; het Amsterdams Historisch Museum was pas geopend en in het Rijksmuseum bestond de afdeling Nederlandse geschiedenis net een paar jaar. Tegen het einde van mijn studie meldde ik mij aan bij het Rijksmuseum voor een stage. Daar werd enthousiast op gereageerd en ik kon meewerken aan een tentoonstelling over de ballingschap van koningin Wilhelmina en de Nederlandse regering in Londen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was een geweldige leerschool; ik kon eindelijk mijn studie in de praktijk brengen, opgedane kennis toepassen en historisch onderzoek vertalen naar een tentoonstelling. Na mijn afstuderen moest ik eigenlijk in dienst, maar ik weigerde en zorgde ervoor dat ik mijn vervangende dienstplicht kon

doen in het Rijksmuseum. Ik werkte in het depot, waar ik opruimde en inventariseerde. Basis museumwerk, waardoor ik het Rijksmuseum nog beter leerde kennen. Nadat mijn vervangende dienst erop zat, mocht ik nog in tijdelijk dienstverband meewerken aan een tentoonstelling over Willem van Oranje, maar daarna moest ik toch echt ander werk vinden. Begin jaren tachtig was het net zo’n lastige tijd om een baan te vinden als nu. Gelukkig werd ik aangenomen om de geschiedenis van Zeeland in de Tweede Wereldoorlog te schrijven. Een project waar ik op kon promoveren. Daarna heb ik bijna twaalf jaar bij het Prins Bernhard Cultuurfonds gewerkt, een geweldig leuke plek, waar ik mij met geschiedenis, theater en muziek bezighield. Halverwege die periode ben ik minder gaan werken omdat ik nog meer met geschiedenis bezig wilde zijn. Ik schreef een boek over de geschiedenis van Nederland en kreeg daarna de geweldige opdracht om de geschiedenis van het Rijksmuseum te schrijven. Anderhalf jaar na het verschijnen van dat boek kwam er bij het Rijksmuseum een vacature vrij voor conservator op de afdeling geschiedenis en werd ik aangenomen. Ik heb door de jaren heen zo veel meegemaakt in dit museum, dat het altijd een warme plek in mijn hart heeft gehouden. Toch was het ook heel nuttig om andere ervaringen op te doen en wat afstand te kunnen nemen. Het heeft mij rijker en beter in mijn vak gemaakt. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het wel erg leuk is om nu weer terug te zijn op de plek waar het voor mij allemaal begon.’ yyy

tom maatman (25) studie Communicatiemanagement stage PR-werkzaamheden bij Claire PR verdiensten 250 euro beoordeling JJJJJ ‘Afgelopen jaar ben ik met drie klasgenoten een studievereniging begonnen; Commpas. Ik hield me bezig met het opbouwen van het professionele netwerk voor de vereniging en kwam zo in contact met Claire PR. Dat is het pr- en communicatiebureau van Claire van der Hall en zij houdt zich voornamelijk bezig met de communicatie en pr rondom evenementen, bijvoorbeeld voor het Magneetfestival en festival Hemeltjelief. Ze zocht nog een stagiair en omdat ik al langere tijd bezig ben met de organisatie van festivals en het perfect bij mijn studie paste, heb ik gesolliciteerd. Nu zit ik twee dagen per week bij het bedrijf en schrijf ik wekelijks vier blogs en persberichten die ik rondstuur. Ook werk ik één dag bij het Magneetfestival, waar ik namens Claire PR het posterplakplan herschrijf en help bij het werven van vrijwilligers. De stage heeft meerdere leuke kanten, bijvoorbeeld het ontmoeten van klanten, het leggen van nieuwe contacten en bezoekjes aan de feesten waar we de pr voor doen. Ik wil na mijn studie graag werken in de cultuursector, maar dan meer richting de interne communicatie. Ik hoop dan ook dat ik dat later kan combineren, want dit is een erg leuke wereld om in te werken. Qua verdiensten is het trouwens dik in orde. Mijn lunch wordt geregeld, ik krijg 250 euro voor drie dagen werk per week en heb bovendien regelmatig gastenlijstplekken voor dancefeesten en festivals. Nadelen? Die zijn er echt niet.’ yyy Mats van Soolingen

FoliaMagazine

37

FoliaMagaz ine weekblad

toehoorders

cover 123RF

voor HvA

en UvA

nr. 31 05/06/201 3

Noord, oos t, zuid, west Vogels volg je met gps

FOL1323_2.indd

1

03-06-13

Instructiecollege Jongerenparticipatie, door Ellen Sinke, donderdag 30 mei, 10.10 uur, Jan Bommerhuis tekst en foto’s Hester Hinloopen modetrend donkerblauwe strepen studieontwijkend gedrag Whatsappen man/vrouw verhouding 1 op 5 scrabblewoorden CMO+, amygdala, helikopterview, puberbrein

‘P

ff, ik ben echt zo brak.’ Drie studentes lopen het lege lokaal binnen. ‘Ja die shotjes waren misschien toch niet zo’n heel goed idee’, antwoordt een ander die naast haar plaatsneemt aan een van de tafels. ‘Gelukkig kan ik morgen uitslapen!’ Nadat de laatsten zijn binnengekomen, sluit docent Ellen Sinke de deur. Voordat ze het college wil beginnen, vertelt ze aan een groepje studenten welke onderdelen er allemaal in het portfolio moeten worden opgenomen. Zo zegt ze dat ook alle huiswerkopdrachten erin moeten. Verschrikt kijken de studenten op. ‘Ja dat wist ik niet, die opdrachten heb ik al lang weggegooid!’ roept iemand door het lokaal. ‘Ik heb ze ook niet meer… ’ klinkt vanuit een andere hoek. Na alle consternatie is het tijd voor twee presentaties. De studenten culturele & maatschappelijke vorming (CMV) kregen de opdracht een project voor jongerenparticipatie op te zetten, aan hun klasgenoten vertellen ze hoe dat verloopt. Twee meiden proberen meer jongeren te enthousiasmeren voor theater, een ander duo is bezig met het ontwikkelen van een antipestproject speciaal voor brugklassers. Na de presentaties geeft het publiek tips en ontstaat er discussie over hoe zo’n jongerenparticipatieplan het best kan worden opgesteld. Dan opent Slinke haar sheets met theorie over het puberbrein. Ze legt uit dat hersenen van adolescenten volop in ontwikkeling zijn maar dat pubers nog geen consequenties kunnen overzien die het gevolg zijn van gevaarlijk gedrag. De opgedane kennis moet direct in praktijk worden gebracht. Want hoe houd je rekening met dat ingewikkelde puberbrein tijdens het opzetten van een jongerenparticipatieproject? Volgens Sinke is het belangrijk om de adolescenten niet te veel keuzes voor te schotelen, altijd enthousiast te blijven en met een beloningssysteem te werken. Sinke sluit het college af met de mededeling dat volgende week het schrijven van een betoog op het programma staat. ‘Ja, ouderwets met pen en papier!’ lacht ze. yyy

38

FoliaMagazine

Maud Verbruggen (22)

Culturele & maatschappelijke vorming ‘Ik vond het college erg interessant, jongerenparticipatie is een boeiend onderwerp. Het was niet vervelend om mijn project aan de klas te presenteren. Inmiddels weet ik er aardig wat vanaf en doordat je er zo veel mee bezig bent, is het niet moeilijk om er over te vertellen.’

Bram Spaans (24)

Culturele & maatschappelijke vorming ‘CMV is een hele sfeervolle, vrijblijvende studie. Dit vak is in vergelijking met andere onderdelen van de opleiding leerzaam en vooral ook makkelijk te volgen. Ik vind het prettig dat de theorie van vandaag goed aansluit bij het maken van het eindplan.’

Ellen Vogel (19)

Culturele & maatschappelijke vorming ‘Ondanks dat ik nogal moe was, heb ik veel geleerd vandaag. Het was een nuttig college, met name de feedback op onze presentatie. Hierdoor voel ik me nog meer aangespoord om verder te werken aan ons antipest jongerenparticipatieplan’.

colofon

17:46

Weekblad voor de HvA en UvA Folia Magazine is in 2011 voortgekomen uit Folia (1948) en Havana (1996). Redactieadres Prins Hendrikkade 189b, 1011 TD Amsterdam, telefoon 020-5253981, e-mail: [email protected] Hoofdredacteur Jim Jansen Chef redactie Mirna van Dijk Art director Pascal Tieman Redactie (print/web) Marieke Buijs, Sandra Hazenberg, Luuk Heezen, Hester Hinloopen, Wim de Jong, Vera Lentjes, Eva Rooijers, Gijs van der Sanden, Mats van Soolingen, Annemarie Vissers, Robrecht de Vocht, Clara van de Wiel, Dirk Wolthekker Aan dit nummer werkten mee Asis Aynan, Debra Barraud, Bob Bronshoff, Kees Camphuysen, Emma Curvers, Fred van Diem, Julie de Graaf, Martijn van de Griendt, Marc Kolle, Rosanne Kropman, Denise van Leeuwen, Danny Schwarz, Catrien Spijkerman, Henk Strikkers, Won Tuinema, Tjebbe Venema Eindredactie Harmen van der Meulen Correctie Wim de Jong, Harmen van der Meulen Opmaak Pascal Tieman, Carl Zevenboom Uitgever Stichting Folia Civitatis Redactieraad Wouter Breebaart, Simon Dikker Hupkes, Ilse Duijn, Jurriaan Gorter, Jaap Kooijman, Ronald Ockhuysen (voorzitter), Jean Tillie, Sebas Veeke Secretariaat Stephanie Gude (projectbegeleider) Zakelijke leiding Paul van de Water Drukker Roularta Printing, Roeselare België Advertenties Bureau van Vliet, Zandvoort, 023-5714745, [email protected] Voor advertenties binnen UvA en HvA: [email protected] Folia Magazine probeert altijd de rechthebbenden van fotomateriaal te contacteren. Bent u rechthebbende en hebben wij u niet kunnen bereiken? Mail dan naar [email protected].

(advertentie)

Cultureel Studentencentrum Nieuwe Achtergracht 170 Huur een repetitiestudio voor je eigen project, doe een cursus, bezoek een lezing of drink een drankje in het dagelijks geopende CREA Café. Als student kun je nergens in Amsterdam goedkoper en beter terecht dan bij CREA, hét cultureel studentencentrum van UvA en HvA.

vr 7 | 16.00 uur | lezing

UvA Pride - Let’s talk sex!

Are we sexually more free since the start of the sexual revolution more than 40 years ago? The last UvA Pride lecture of this academic year. Speaker: Margriet van Heesch (UvA) CREA Muziekzaal | Free for students/ AUV pass, others E 5,- | No reservations

vr 7, 21u | za 8, 19.30 en 21u | dans

Moving into Focus

CREA danscursisten op midden en gevorderd niveau werkten de afgelopen maanden onder begeleiding aan een choreografie. Kom kijken naar vier verschillende stukken. CREA Theater | studenten E 6,-, overigen E 9,-| Reserveren: 020 525 1400

ma 10 | 20.00 uur | benefiet

Bandjes, bier en kinderboeken

De ingrediënten van een benefiet-bandjesavond van de AkvV voor de VoorleesExpress Amsterdam. De VoorleesExpress is een project voor kinderen met een taalachterstand. CREA Muziekzaal | Toegangsprijs: één kinderboek | Reserveren niet mogelijk

di 11 t/m do 13 | 20.00 uur | theater

STA Toneel - Frans W.

Vandaag precies een jaar geleden vermoordde Frans Woyzeck zijn vrouw en kind. Daarna pleegde hij zelfmoord. Bewerking van de tragedie Woyzeck (1837, Büchner). Tekst en regie: Gary Blufpand. CREA Theater | STA-leden E 3,-, studenten E 6,-, overigen E 9,- | Reserveren: www.statoneel.nl

www.crea.uva.nl

de lezer

In de rubriek ‘de lezer’ blikt wekelijks iemand terug op het vorige nummer. Wil jij diegene een keer zijn? Meld je dan aan via [email protected].

FANNy DuROCHeR (25), FILOsOFIe, uvA ‘Ik lees Folia Magazine eigenlijk bijna nooit, vaker pak ik Babel mee. Babel vind ik wat persoonlijker, dat spreekt me meer aan. Folia Magazine is erg formeel, heel serieus. Het lijkt niet echt op een studentenblad, maar meer op een blad als bijvoorbeeld HP/de Tijd. Dat zie je ook aan de onderwerpen die er in voorkomen, zoals in dit nummer die verhalen over dienstmeisjes in het Midden-Oosten en die jonge mantelzorgers. Dat spreekt mij persoonlijk gewoon niet zo aan. Ik zou liever wat meer lichte stukken lezen, zoals zo’n interview in Babel met een cabaretier [Micha Wertheim, red.] of een student over haar lievelingsplek in Amsterdam. En meer persoonlijke verhalen van en over studenten. Bijvoorbeeld over hoe ze de overgang ervaren van hun studentenleven naar het werkende leven. Het mag allemaal wel wat speelser, Folia Magazine vind ik saai vergeleken met bijvoorbeeld Babel. Niet alleen de inhoud van Folia Magazine vind ik overigens saai in vergelijking met Babel,, ook de opmaak. De cover van deze week vind ik vrij neutraal, niet heel pakkend. Ook mag er van mij wel wat meer tekst op de voorkant over wat er in het blad staat. De indeling met al die losse blokken vind ik vreselijk. Grote foto’s en pakkende quotes vind ik rustiger en nodigen eerder uit een stuk te lezen. Objectief vind ik bijvoorbeeld wel aantrekkelijk door die grote foto, dat maakt me wel nieuwsgierig naar waar het over gaat.’ yyy tekst en foto Robrecht de Vocht

deining ‘Je weet nooit wat een dag gaat brengen. Dat is het mooie aan de journalistiek. De ene dag is rustig, de volgende dag gebeurt er iets groots en is het alle hens aan dek.’ NOS-presentatrice DIONNe stAx maakte onlangs promotie van NOS op 3 naar het NOS Journaal, in PS. ‘Ik dineer bijvoorbeeld niet. Dineren met mensen die niet je vrienden of je geliefden zijn, vind ik geen efficiënte tijdsbesteding.’ Vicepremier LODeWijK AssCHeR legt uit hoe hij tijd bewaart voor zijn gezin en privéleven, in Het Parool. ‘Journalistiek is zoveel meer dan wat mogelijk is binnen de context van een redactie.’ De kersverse hoogleraar journalistiek & media mARK DeuZe wantrouwt studenten die slechts de ambitie hebben op de redactie van NRC te werken, in NRC Handelsblad.

‘Wie gelooft dat hij luttele handdrukken van de machtigen der aarde is verwijderd, vergeet misschien hoe weinig macht hij zelf heeft.’ Volgens columniste HANNA beRvOets wekt The Six Degrees of Separation Theory ten onrechte de indruk dat de wereld klein is, in Volkskrant Magazine. ‘De winst aan kennis van de een is niet per definitie het verlies aan kennis van een ander.’ Volgens socioloog Kees sCHuyt is het verwerven van wetenschappelijke kennis geen zero-sum game, en daarom niet te vergelijken met topsport, in De Gids.

Opvallende quotes uit de afgelopen week van (voormalig) HvA’ers en UvA’ers. Iets leuks gezien, mail het naar [email protected].

FoliaMagazine

39

LIKE SHARE &WIN Wij geven festivaltickets weg Indian Summer 2 x 2 tickets Concert at Sea 3 x 2 weekendkaarten Dour 4 x 2 kaarten Pinkpop 2 x 2 zondagkaarten Pitch 2 passe-partouts Exit (Servië) 4 x 4 camping- en festivaltickets Zwarte Cross 2 camping- en festivaltickets Solar 2 x 2 camping- en festivaltickets

De actie loopt van 5 tot 19 juni. Je kan zo vaak meedoen als je wilt. www.facebook.com/FoliaWeb.en.Magazine