12112_Hou me vast (2e dr) :23 Pagina A

12112_Hou me vast (2e dr)

03-10-2012

08:23

Pagina A


03-10-2012

08:23

Pagina B


03-10-2012

08:23

Pagina C


03-10-2012

08:23

Pagina D


03-10-2012

08:23

Pagina 1

Hou me vast


03-10-2012

08:23

Pagina 2


03-10-2012

08:23

Pagina 3

Daniëlle Bakhuis

Hou me vast

Uitgeverij Ploegsma Amsterdam


03-10-2012

08:23

Pagina 4

www.daniellebakhuis.nl www.ploegsma.nl

Tweede druk 2012 isbn 978 90 216 7034 8 / nur 284 © Tekst: Daniëlle Bakhuis 2012 Omslagontwerp: Annemieke Groenhuijzen Omslagfoto: Getty Images © Deze uitgave: Uitgeverij Ploegsma bv, Amsterdam 2012 Alle rechten voorbehouden. Uitgeverij Ploegsma drukt haar boeken op papier met het FSC-keurmerk. Zo helpen we waardevolle oerbossen te behouden.


03-10-2012

08:23

Pagina 5

It is a risk to love. What if it doesn’t work out? Ah, but what if it does? Peter McWilliams


03-10-2012

08:23

Pagina 6


03-10-2012

08:23

Pagina 7

1

‘Hij kan toch wel wat terugsturen? Waarom heeft hij nog steeds niets teruggestuurd?’ Noor laat ons wanhopig haar telefoon zien. Aan haar wakkere gezicht is nauwelijks te zien dat ze er net een zweterige busreis van ruim vierentwintig uur op heeft zitten. Haar mascara is maar een heel klein beetje uitgelopen en haar witblonde haren zitten nog net zo perfect als toen we gisternacht weggingen. Als ze niet een van mijn beste vriendinnen zou zijn, zou ik nu een enorme hekel aan haar hebben. ‘Hoeveel moeite kost het nou om even een sms’je terug te sturen?’ gaat ze door, terwijl ze met haar vrije hand de deur van ons appartement probeert te openen. ‘Lukt het?’ vraagt Marijn. ‘Hé! Ik vraag jullie wat!’ Ik kijk naar Marijn, die vermoeid naar me terugkijkt en zucht. Op haar voorhoofd plakt haar pony vast van het zweet. Marijn ziet eruit zoals iemand eruit hoort te zien nadat die de hele nacht rechtop heeft moeten slapen in een bus met een kapotte airconditioning: brak en zweterig. Met mijn vingers veeg ik onder mijn eigen ogen. Precies wat ik dacht: een kleverig goedje van zweet en oogpotlood van de nacht ervoor. Er zijn momenten dat ik beter maar niet in de spiegel kan kijken en dit is er een van. ‘Het is zes uur in de ochtend, Noor,’ zegt Marijn. ‘Laat die jon-

7


03-10-2012

08:23

Pagina 8

gen even. Waarschijnlijk slaapt hij. Dave belt vanzelf wel als ie daar zin in heeft. En mag ik alsjeblieft even die sleutel? Ik stik van nieuwsgierigheid.’ Noor gooit de sleutels met een boogje naar Marijn toe. ‘Ongeduldig kind.’ ‘O ja?’ zegt Marijn lachend. ‘Wie is er hier nu ongeduldig? Jij stuurt ontzettend vroeg in de ochtend een berichtje naar je ex en verwacht binnen dezelfde minuut een sms’je terug.’ ‘Hé! Wil je eens stoppen met Dave mijn ex te noemen? Hoe vaak moet ik je nog uitleggen dat een break niet hetzelfde is als een break-up? We zijn niet uit elkaar, we hebben alleen even een pauze.’ ‘Hal-lo-o!’ roep ik. ‘Mag dit ook straks? Kan iemand nu eerst alsjeblieft die deur openmaken?’ Ik wilde dat Noor eens ophield over haar relatiepauze met Dave. De hele busreis ging het nergens anders over. Ik probeerde telkens van onderwerp te veranderen, maar ze wist het de hele tijd weer op Dave te brengen. De laatste paar uur heb ik net gedaan alsof ik sliep, zodat ze eindelijk even haar mond hield. Ik krijg nog een naar gevoel in mijn buik als ik eraan denk. Noor is er echt van overtuigd dat het allemaal wel weer goed komt tussen haar en Dave. ‘Komt ie!’ Marijn draait de sleutel een kwartslag en duwt dan met haar schouder tegen de deur. ‘Fabiënne, aan jou de eer.’ Ik blijf even staan voordat ik de gang in stap. Mijn vermoeidheid is in één keer over. Hier kijk ik al naar uit sinds vorige zomer, toen onze ouders eindelijk een ‘go’ gaven om onze eerste vakantie zonder hen te boeken. Hiervoor heb ik al mijn vrije zaterdagen achter de kassa doorgebracht. Hiervoor heb ik maandenlang mezelf een shopverbod opgelegd, hiervoor heb ik gezwoegd, elke euro die ik kreeg gespaard en…

8


03-10-2012

08:23

Pagina 9

‘Loop even door, wil je?’ Marijn geeft me lachend een duwtje in de rug. ‘Wij willen het ook graag zien. Jeetje, wat is het hier donker, zeg! Doet het licht het niet?’ Op de tast zoek ik naar een lichtschakelaar. Het is binnen pikdonker, en dat terwijl het buiten al licht begint te worden. ‘Gevonden!’ roept Noor. In één klap is de gang felverlicht. De wanden van de hal zijn spierwit en op de vloer liggen rode tegels, zodat het lijkt alsof er een rode loper voor ons is uitgelegd. Aan de muur hangt een groot schilderij van wel anderhalve meter breed. I came for fun, I found love, staat er in zwarte blokletters op. ‘Laten we het hopen,’ zegt Marijn met een knipoog. Ik laat mijn koffer in de gang staan en trek de eerste deur aan mijn linkerhand open. In de slaapkamer staan twee bedden tegen elkaar aangeschoven. Op de voeteneindes liggen twee keurige stapeltjes knalroze lakens en op de nachtkastjes staan twee vaasjes met lichtroze klaprozen. Boven het bed hangt eenzelfde soort schilderij als in de hal. Love, laugh, live staat er in drie verschillende lettertypes. ‘Kijk nou!’ joelt Marijn in mijn oor. ‘Knalroze lakens! Zulke gave heb ik thuis niet eens!’ Ik laat me op mijn rug op het linkerbed vallen. Het matras veert zachtjes mee. De zenuwachtige kriebel kruipt langzaam vanuit mijn buik omhoog naar mijn keel. Dit is zó gaaf. De vakantie is nu gewoon echt begonnen. ‘Fab! Marijn! Check dit!’ Ik spring weer op en loop naar de hal. Noor staat voor een inbouwkast met aan weerszijden twee langwerpige spiegels. ‘Hoe leuk is dit,’ zegt ze met een grijns, terwijl ze de spiegeldeuren inen uitklapt. Marijns mond valt een stukje open. ‘Is dat de…’

9


03-10-2012

08:23

Pagina 10

‘Walk-in closet!’ gilt Noor. ‘Nee,’ zeg ik ongelovig. Ik had in de folder wel gelezen dat er een inloopkast in het appartement zat, maar ik had gedacht dat het een veredelde kapstok zou zijn. Deze inloopkast is zo groot dat we er met gemak onze volledige garderobes van thuis in kwijt kunnen. Noor wijst met een grote glimlach op de drie ladekastjes, die ze daarna een voor een opentrekt. ‘Wat gaaf!’ roept Marijn uit. Ik loop de kast in en kijk bewonderend naar de dubbele kapstokken, de tientallen kleerhangers en de schuine planken waarop we onze schoenen kunnen zetten. Op de achterwand zit een grote spiegel geplakt, zodat we elke outfit van top tot teen kunnen keuren. ‘Ik ga hier nooit meer weg,’ zegt Noor. ‘Alleen voor deze kast zou je al je arm afhakken, toch?’ Ik knik zonder wat te zeggen. Hoe geweldig zou het zijn als je zoiets thuis had? In gedachten meet ik de muren op. Misschien drie bij twee meter? Als ik mijn ouders nou zover krijg om een hoekje van de… Vanuit de badkamer klinkt een klein gilletje. ‘Ik zweer het je, we kunnen zwemmen in dit bad!’ Noor en ik kijken elkaar aan. De badkamer! Misschien was dat wel de reden dat we meteen dit appartement wilden boeken. De ideale ligging tussen het centrum en het strand in was één ding, maar bij het zien van het plaatje van de badkamer gingen we meteen overstag. De badkamer zit naast de slaapkamer in de hal. Als we de witbetegelde ruimte in lopen, weet ik weer niet wat ik moet zeggen. De badkamer is tien, honderd keer mooier dan op het plaatje van het reisbureau. Op een plateautje van twee traptreden hoog staat een zeegroen bad. Het bad is zo groot dat je er met gemak lang-

10


03-10-2012

08:23

Pagina 11

en breeduit in kunt liggen. Aan de muur zit een dubbele wasbak waar een enorme spiegel boven hangt. ‘En we hebben zelfs bubbels!’ roept Marijn uit, die alle knopjes op de badrand aan het bestuderen is. ‘Ik vind een klein applausje wel op zijn plaats, hoor,’ zegt Noor lachend, terwijl ze de föhn checkt. ‘We hebben er een paar euro extra voor moeten betalen, maar het is het zó waard. Goed geregeld, Fab!’ Ik maak een buiging en zwaai zoals een koningin naar haar onderdanen zou zwaaien. ‘Noor heeft gelijk,’ zegt Marijn. ‘Je hebt er een half jaar alle folders van het reisbureau voor doorgespit, maar het is ook echt een topappartement.’ Ik knik. Ik wilde absoluut niet in een appartement terechtkomen met een ranzige keuken en waar de zweetlucht van de vorige bewoner nog hing. ‘En dan nu…’ zeg ik langzaam. ‘De master bedroom. Marijn, we hebben er eerlijk om geloot en je hebt hem eerlijk gewonnen.’ Marijn lacht. ‘Gewonnen? Verloren zul je bedoelen.’ ‘Hoezo? Jij hebt een eigen slaapkamer voor jou alleen! Ik moet die van mij delen met Noor.’ ‘Hé!’ zegt Noor gespeeld verontwaardigd. ‘Je doet net alsof dat het ergste is wat je de afgelopen tien jaar is overkomen!’ ‘Eigen slaapkamer?’ Marijn kijkt me aan. ‘Je weet toch wat woonkamer slash slaapkamer betekent, hè?’ Met haar hand trekt ze een schuine streep om de slash aan te duiden. Opeens voel ik me heel dom. Ik durf niet hardop te zeggen wat ik denk. Betekent dat streepje geen scheidingswand? Betekent een slaap-/woonkamer dan niet dat de slaapkamer aan de woonkamer vastzit? Noor pakt me bij mijn schouders en duwt me de badkamer uit.

11


03-10-2012

08:23

Pagina 12

Ik heb nog maar één stap richting de woonkamer gezet of ik weet opeens precies wat die schuine streep inhoudt. Marijn spreidt haar armen wijd uit. ‘Dit is de master bedroom.’ In de woonkamer staat een witte hoekbank met knalroze kussens. Het korte gedeelte van de bank grenst aan het barretje dat de woonkamer van de keuken scheidt. Voor de hoekbank staat een tafeltje met twee rieten stoelen. ‘Een slaapbank,’ concludeer ik. ‘Sorry, Marijn. Ik dacht echt…’ Marijn wuift mijn sorry meteen weg. ‘Hou op, joh, geeft toch niets. Het grote voordeel van zo dicht bij de keuken slapen, is dat ik elke dag op bed kan ontbijten. Voor morgenochtend twee croissantjes en een hardgekookt eitje, graag.’ Ik wrijf met mijn hand over het barretje. Tegen de muur staat een koelkast met een kookplaatje erop. In plaats van keukenkastjes hangen er witte planken aan de muur waarop de borden en pannen staan. ‘Deal,’ zeg ik, terwijl ik met een tevreden zucht in een van de rieten stoeltjes neerplof. ‘En daarbij…’ Marijn trekt het gordijn van het balkon open alsof ze een goochelaar is. ‘Ik heb elke dag uitzicht op zee.’ We kijken pal uit op de zee die zich blauw voor ons uitstrekt. Het appartement staat er zo dicht bij, dat ik vanuit de kamer nauwelijks een strook strand kan zien. Vanaf hier lijkt het alsof we zo de zee in kunnen duiken. ‘Wow…’ Langzaam kriebelt de lach in mijn keel omhoog. Het is het meest fantastische appartement met het meest fantastische uitzicht dat ik ooit heb gezien. Een week voor het eerst met mijn twee beste vriendinnen op vakantie in het buitenland. Zelf bepalen hoe laat we gaan slapen, waar we gaan stappen, wat we gaan eten… Ik wil net tegen ze zeggen hoeveel zin ik in deze

12


03-10-2012

08:23

Pagina 13

vakantie heb, als het geluid van een binnenkomend sms’je klinkt. ‘Dave!’ Noor graait paniekerig in haar tas. ‘Wedden dat het Dave is?’ Ik bijt op mijn wang om geen opmerking te maken. Ik wilde echt dat ze eens ophield over Dave. Dat ze Dave vergat deze vakantie, dat ze Dave helemaal vergat. Ik pulk net zo hard aan de leuning van de stoel, totdat ik een stukje riet in mijn handen heb. Ik weet iets over Dave. Iets wat ik Noor niet kan vertellen, omdat ik geen flauw idee heb hoe. Noor kijkt me met een schuin hoofd aan. ‘Wat kijk jij opeens down. Is er iets?’ vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Maar er is wel iets. Iets wat ik wel weet en Noor niet. Dave wil helemaal geen relatiepauze. Hij wil het uitmaken.

13


03-10-2012

08:23

Pagina 14

2

Noor gooit haar telefoon nonchalant op het aanrecht. ‘Nee, toch niet. Ik heb helemaal geen sms’je. Waarschijnlijk is het jouw vriendje.’ ‘Niels is mijn vriendje niet,’ zeg ik automatisch. ‘Ha.’ Ze laat een kort lachje horen. ‘Wie zegt dat ik het over Niels had? Weet je, jullie zijn soms nog erger dan mensen die verkering hebben. Jullie zijn net een getrouwd stel: echt erg hoe jullie elkaar in de gaten houden.’ Ik doe net of ik haar niet gehoord heb en open het berichtje op mijn telefoon. Oké! Is het wat? Bel je later! Niels. Ik heb hem een kwartier geleden een berichtje gestuurd dat we bij het appartement waren aangekomen. Dat is het leuke aan hem. Of het nu midden in de nacht is of onder schooltijd, ik krijg altijd binnen het uur een berichtje van hem terug. Noor gaat op het aanrecht zitten en kruist haar benen. Met haar hand onder haar kin neemt ze me op. ‘Ga je hem deze vakantie eindelijk vertellen dat je hem leuk vindt? Meer dan leuk?’ Ze kijkt me vragend aan en begint te lachen. ‘Weet je, soms snap ik jou echt niet. Waarom zeg je het niet gewoon? Ik bedoel, hallo? Hoe duidelijk moet het nog worden?’ Ze zegt het op een grappige toon, maar ik hoor het onbegrip erin door. Waarom doe ik er zo geheimzinnig over? Ik kan toch wel gewoon toegeven dat ik verliefd ben? 14


03-10-2012

08:23

Pagina 15

‘Weet je, soms snap ik jou echt niet, weet je dat?’ doe ik haar na op dezelfde lacherige toon. ‘Waarom láát je het niet gewoon? Ik bedoel, hallo? Hoe duidelijk moet ik nog zijn?’ Noor haalt kort haar schouders op en springt van het aanrecht. ‘Dan niet,’ zegt ze. ‘Je moet het zelf weten.’ ‘Dank je.’ Ik sta op uit mijn stoel, loop naar de gang, geef kort een ruk aan mijn koffer en sleep die achter me aan de slaapkamer in. Dat Noor sinds de brugklas aan de lopende band vriendjes heeft, betekent toch niet dat ik iedere jongen ook interessant moet vinden? En sinds wanneer kunnen jongens en meiden niet gewoon met elkaar bevriend zijn? Ik haal het slot van mijn koffer af en gooi de klep open. Er is niets tussen Niels en mij. Echt niet. We zijn goede vrienden en dat is het. Punt. Ik haal mijn toilettas uit de koffer en check of mijn shampoo niet is gaan lekken. Soms kan ik er nog steeds niet bij dat Niels zo leuk is geworden. Vroeger, toen hij nog gewoon mijn buurjongen was en we nog gewoon hele middagen op zolder doorbrachten om met zijn treinlandschap te spelen, was er niets aan de hand. Echt niet. Maar het is met hem net als met de hoofdrolspeelsters in die highschoolfilms: je zet hun bril af, trekt het elastiekje uit hun haar en wham: prom queen. Het ene moment was Niels nog gewoon Niels met zijn te krappe broeken en te wijde truien en wham: de volgende dag kwam ie kauwgomkauwend met zijn zonnebril aan zijn hippe V-halsshirtje en zijn ene hand casual in de broekzak van zijn baggy jeans op school. Gemakkelijk is anders. Voor mij dan. Want ik vind er soms niets aan dat Niels nu zo’n ontzettend lekker ding is. Het maakt het een stuk ingewikkelder om gewoon vrienden met hem te zijn.

15


03-10-2012

08:23

Pagina 16

Voorheen werd ik niet warm of koud als hij me een kus op mijn wang gaf en nu gaat mijn maag opeens raar doen en weet ik me geen houding meer te geven. Ga ik opeens met een raar stemmetje roepen dat ie harder op zijn kauwgom moet kauwen omdat hij uit zijn mond stinkt, terwijl ik geen andere jongen ken die zó fris ruikt. Ik bedoel maar. Zolang ik hem niet zie, gaat het goed. Aan de telefoon, online, via de sms: ik ben grappig en cool tegelijk. Hij moet alleen niet opeens zijn webcam aandoen, want dan word ik op slag weer een eersteklas verliefd kneusje. There. I said it. Verliefd. Dus toch. Ben ik verliefd? Nee toch? Het is gewoon een verstandsverbijstering en je kunt niet eeuwig aan een verstandsverbijstering lijden. Ik gooi met een klap mijn koffer dicht. Het gaat vast wel over. In de gang zijn Noor en Marijn druk de walk-in closet aan het inrichten. Noor geeft me een knipoog als ik de slaapkamer uit loop en haar schuldbewust aankijk. Ik had net ook wel wat minder fel kunnen reageren, vind ik nu. We zijn alle drie nog wat geïrriteerd door de lange reis, maar dat hoef ik niet op haar af te reageren. ‘Koffer uitgepakt?’ vraagt Noor. Ik houd een stapeltje shirtjes omhoog. ‘Heb je nog een la over?’ Het fijne aan goede vriendinnen is dat je niet altijd sorry hoeft te zeggen. Die ongeschreven regel geldt al sinds de brugklas, waar we drie jaar geleden vriendinnen werden. We denken misschien soms te verschillend over dingen, maar uiteindelijk komen we er altijd wel weer uit. En uiteindelijk is dat het belangrijkste. ‘Wow! Zijn al die schoenen van jou, Marijn?’ Pas nu valt me de hele rij schoenen op die langs de muur staat uitgestald. Ik tel in de gauwigheid een paar of veertien, vijftien. ‘Heb jij echt zo veel schoenen bij je?’

16


03-10-2012

08:23

Pagina 17

Marijn haalt haar schouders op. ‘Twaalf paar.’ ‘Twaalf paar? We zijn een week weg!’ ‘Hé, ik heb ze ook voor jou meegenomen. Jij wilde toch op hakken leren lopen? Ik heb ze in verschillende lengtes bij me, zodat je aan het eind van de week op acht centimeter kunt lopen.’ Marijn houdt haar duim en wijsvinger een stukje uit elkaar. ‘Zo hoog, dus.’ ‘Fjiet-fjiew!’ doet Noor achter ons. ‘Ik wil je wel eens zien zonder die afgetrapte sneakertjes. Mag je er een jurkje van mij bij aan. Dan weet Niels helemaal niet wat hij ziet.’ Ze houdt haar handen meteen omhoog alsof ze zich overgeeft. ‘Goed. Ik zal erover ophouden. Maar komt ie deze vakantie nog langs? Hij zat hier toch in de buurt met zijn ouders?’ Ik pak een knalblauw stel pumps op en ga bewonderend met mijn duim over de hak. ‘We hebben het er wel over gehad, maar nog niets afgesproken. We zien wel.’ ‘We zien wel? Laat hem toch langskomen. We hebben plek zat!’ zegt Marijn lachend. ‘Je kunt het die jongen toch niet aandoen om de hele vakantie met zijn ouders door te brengen?’ zegt Noor, terwijl ze haar jurkjes rangschikt op strand- en uitgaansjurkjes. ‘Ik bedoel: welke jongen van zeventien gaat er nog mee met zijn ouders?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Zo gek is dat toch niet? Hij heeft heel normale ouders.’ ‘Maar een wéék, Fabiënne. Een hele week.’ Fabiejèèn. Noor is de enige die mijn naam als een ziekte kan doen laten klinken. Ik kijk haar aan, en zie hoe ze een blik naar Marijn werpt. ‘Wat? Wat is er?’ ‘Niks,’ zegt Marijn vlug. ‘Er is helemaal niks. Noor zit gewoon te zeuren. Thee? Iemand zin in thee?’ Ze graait in haar koffer en

17


03-10-2012

08:23

Pagina 18

houdt een plastic zak omhoog. ‘Ik heb thee, koffie, koekjes, knakworst en dropjes. Alles om de eerste dag mee door te komen.’ Ik neem het doosje thee en het pak koekjes van haar over. ‘Ik zet wel,’ zeg ik. Op dat punt lijken Marijn en ik precies op elkaar. Zodra er ruzie in de lucht hangt, zijn we de eerste die hem proberen de kop in te drukken. Ze vindt het vreselijk als Noor en ik op elkaar zitten te vitten. Even later zitten we op het balkon te kijken hoe het appartementencomplex langzaam ontwaakt. De eerste mensen komen al naar buiten om hun handdoekje op een ligbed te leggen. De zee is zo helderblauw dat het haast pijn doet aan mijn ogen. Zwijgend blazen we in onze thee, onze voeten met felgekleurde nagels tegen de reling van het balkon. Ik heb de afgelopen dertig uur bijna niets anders gedaan dan zitten, maar nu heb ik het gevoel dat ik pas echt tot rust kom. Ik heb mijn jasje uitgetrokken en voel hoe aangenaam de warmte op mijn blote armen ligt. Ik voel me zo loom, dat ik zeker weet dat ik straks als een blok in slaap val. Dit is vakantie. Dit is hoe vrijheid voelt. ‘Weet je. Eigenlijk heb ik nog vijf dagen de tijd voordat ik officieel zestien word.’ Ik kijk op. Ik was zo diep in gedachten, dat ik helemaal niet meer doorhad dat Noor en Marijn nog naast me zaten. ‘Wat?’ Ik weet al langer dat zestien een magische grens is voor Marijn. Vanaf haar vijftiende verjaardag heeft ze praktisch het hele jaar besteed aan dingen die ze voor haar zestiende moest hebben gedaan. Ze is op tv geweest (in het publiek van een of andere quiz), ze heeft een keer gespijbeld (het laatste uurtje gym) en ze is in haar eentje naar de bioscoop geweest. Het enige wat ze niet

18


03-10-2012

08:23

Pagina 19

voor haar zestiende voor elkaar heeft gekregen, is dat ze een jongen heeft gezoend. ‘Waar heb je het over?’ Noor is duidelijk net zo in de war als ik. ‘Misschien was ik net even in slaap gevallen, hoor, maar hebben we niet twee dagen geleden je verjaardag gevierd? Je zéstiende verjaardag?’ Marijn zet haar lege theekop op tafel en legt haar handen in haar schoot. ‘Luister,’ begint ze. ‘Jullie weten allebei hoe ontzettend verrot ik het vind dat ik nog nooit, nou ja, gezoend heb, dus. En hoe vaak jullie ook zeggen dat het niet uitmaakt of je nu op je vijftiende of je vijfentwintigste voor het eerst zoent, mij maakt het wel uit. Ook al wil ik alleen zoenen met een jongen die ik écht leuk vind.’ Ze praat bedachtzaam, alsof dit al veel langer in haar hoofd speelt maar ze het nu pas durft te zeggen. Ik probeer in te schatten of de gekwelde blik op Marijns gezicht echt is of niet. Soms kan ik Marijn totaal niet peilen. Ze vindt het leuk om de dingen af en toe wat dramatischer te maken dan ze zijn. Het is niet voor niets dat ze elk jaar een grote rol heeft in de schoolmusical. Afgelopen jaar had ze de rol van hysterische zus in het toneelstuk en nog nooit eerder heeft iemand zich zo goed ingeleefd in een rol. Op een gegeven moment lukte het haar zelfs om op commando te huilen. ‘En daarom heb ik er nog eens goed over nagedacht,’ gaat ze verder. ‘Eigenlijk, als je het heel officieel bekijkt, moet ik nog zestien worden.’ Volgens mij meent ze het. Ik weet niet waar ze naartoe wil, maar ze meent het wel. ‘Eigenlijk,’ zegt ze, ‘word ik over vijf dagen pas zestien.’ Noor zit op het puntje van haar stoel. Ze kan er niet tegen als mensen een verhaal onnodig lang rekken. ‘Want? Waarom in vredesnaam?’

19


03-10-2012

08:23

Pagina 20

Marijn haalt diep adem en houdt dan haar adem even in. ‘Volgens mijn moeder ben ik een week te vroeg geboren. Dus eigenlijk word ik donderdag pas zestien.’ Het is even stil. Eén, hooguit anderhalve seconde. Dan begint Noor keihard te lachen. Ze schuift haar stoel naar achteren en gooit haar voeten op tafel. ‘Meen je dat nou? Dat meen je toch niet, Marijn? Meen je het echt?’ Ik zet mijn nagels zo hard in mijn handpalm, dat ik hoop daarmee de kriebel in mijn keel tegen te kunnen houden. Dit is niet serieus. Toch? ‘Wat is daar nu zo grappig aan?’ zegt Marijn. Ze heeft het gezicht van een pokerspeler. ‘Wat zeg jij ervan, Fab? Ik heb toch gewoon gelijk? Officieel gezien?’ ‘Tja, ik…’ ‘Kom op, het is toch grappig!’ zegt Noor met nog meer nadruk dan net. Ik kijk Marijn aan. Ze geeft me razendsnel een knipoog. ‘Grappig of niet,’ zegt ze dan weer met hetzelfde uitgestreken gezicht als net. ‘Ik zeg jullie: voor aanstaande donderdag heb ik met een jongen gezoend.’ ‘Afgesproken.’ Ik houd mijn hand met de palm omhoog. ‘Op één voorwaarde: dat we dan ook je verjaardag nog een keer vieren. Je echte verjaardag. Je echte sweet sixteen?’ ‘Ja!’ Noor is opeens zo enthousiast dat ze met haar hand op die van mij slaat. ‘Ik maak de belofte wel voor je, Marijn. Deal! Check hoeveel gratis drankjes we krijgen als we zeggen dat jij jarig bent!’ Marijn slaat haar armen over elkaar. Ze probeert haar gezicht nog steeds in de plooi te houden, maar het lukt al niet zo best meer. ‘O, dus nu is het opeens geen onzin meer?’ ‘Onzin? Wie heeft het hier over onzin? Het is de meest briljante gedachte die ik je de afgelopen nacht heb horen zeggen. En

20

12112_Hou me vast (2e dr) :23 Pagina A

Recommend Documents