PARADIS & HOF VAN EEDE met
ANS VAN DEN EEDE JEROEN VAN DER VEN EN BESIDES
1
PARADIS
Thomas Smetryns en Hof van Eede ondernemen een oefening in empathie, een oefening op het slappe koord tussen sereniteit en sentimentaliteit, tussen empathie en exploitatie, tussen het alledaags tragische en het onbedoeld komische, tussen het documentaire en het fictieve, tussen waarheid en waarachtigheid.
2
PARADIS CREDITS
Tekst Wannes Gyselinck, Louise Van den Eede, Ans Van den Eede en Jeroen Van Der Ven Spel Jeroen Van der Ven en Ans Van den Eede Compositie Thomas Smetryns Muzikanten Ensemble Besides (klassieke/elektrische gitaar: Toon Callier, harp/fender rhodes: Jutta Troch, viool: Marieke Berendsen) Productie LOD muziektheater & Hof van Eede Coproductie De Spil Roeselare Met de steun van CAMPO & Arenbergschouwburg
3
PARADIS TOURNÉE 2015-2016
2015 3 december
CAMPO
Gent (BE)
4 december
CAMPO
Gent (BE)
8 december
Arenberg-grote zaal
Antwerpen (BE)
9 december
NONA
Mechelen (BE)
10 december
NONA
Mechelen (BE)
12 december
CC Gasthuis
Aarschot (BE)
16 december
C-Mine
Genk (BE)
17 december
Brakke Grond
Amsterdam (NL)
18 december
Brakke Grond
Amsterdam (NL)
19 december
Kleine Post
Oostende (BE)
21 december
De Spil
Roeselare (BE)
16 januari
De Werf
Brugge (BE)
22 januari
‘t Getouw
Mol (BE)
23 januari
Strombeek Bever
Strombeek Bever (BE)
2016
4
PARADIS CONCEPT OEFENEN IN EMPATHIE Paradis vertrekt vanuit (toevallig gevonden) documentair materiaal – een fotografisch familiealbum uit het interbellum – om het via deze feitelijke omweg over, onder meer, fictie te kunnen hebben. Meer bepaald de vraag hoeveel fictie je nodig hebt om de feiten – foto’s in dit geval – ook echt, waarachtig te kunnen zien. Een oefening in empathie dus: hoeveel verbeelding is nodig om als makers empathie te kunnen opbrengen voor de familietragedie zoals het uit het album opdoemt. En vervolgens: hoeveel fictionalisering en toegevoegd sentiment heb je nodig om empathie te kunnen organiseren bij je publiek? Kunnen we gestolde stukken werkelijkheid herbetoveren door er een fictief, theatraal, muzikaal kader rond te trekken? Maar ook: waar eindigt de empathie voor verdriet dat ooit pijnlijk echt, door echte mensen, voor echte mensen werd doorvoeld, en begint de exploitatie ervan doordat we er perse kunst van willen maken? Waar eindigt het ware mede-lijden, en begint de sentimentaliteit? En welke rol kan muziek spelen bij de verkenning van deze dunne grens? Paradis wil aan de hand van deze fotografische uitsnedes uit een vervlogen werkelijkheid een reeks oefeningen ondernemen in empathie, oefeningen op het slappe koord tussen sereniteit en sentimentaliteit, tussen empathie en exploitatie, tussen het alledaags tragische en het onbedoeld komische, tussen het documentaire en het fictieve, tussen waarheid en waarachtigheid. TUSSEN IRONISCHE AFSTAND EN BETROKKEN SENTIMENTALITEIT Waarom met documentair materiaal werken? Hof van Eede speelde altijd met de poreuze grenzen tussen waarheid en fictie, feiten en verbeelding. Dat uit zich ook in hun manier van spelen: de acteurs dragen hun eigen naam, ze spreken het publiek aan alsof ze zich improviserend doorheen de avond slaan, om uiteindelijk via deze strategie plotsklaps pal in de fictie te belanden. Door nu met echt documentair materiaal te werken gaat Hof van Eede middenin een interessant en vruchtbaar spanningsveld staan. Het kan met feiten op theater namelijk op twee manieren vruchtbaar mislopen: je kan de feiten uit respect voor de betrokkenen zo neutraal mogelijk presenteren. Geen interpretatie, geen esthetisering, niets toevoegen, de foto’s voor zich laten spreken. De consequentie van deze aanpak is dat je een emotionele afstand organiseert tussen wat je toont en de toeschouwer. Als toeschouwer dreig je de getoonde tragedie louter als esthetisch object of zelfs met een ironische distantie tegemoet te treden. Mik je anderzijds op maximale communicatie van maximale empathie, dan moet je de feiten opladen met je eigen verbeelding, je eigen ontroering, vaak gevoed of aangewakkerd door zeer persoonlijke emotionele kwetsuren. De paradox: om empathie voor de feiten te garanderen, moet je de feiten aandikken, invullen, vervalsen en sentimentaliseren. Dat levert een interessant probleem op: hoe echt zijn emoties nog die je door sentimentaliserende ingrepen bij je publiek weet op te roepen? Zijn het emoties of vervalsingen van emoties? Is het waarachtig mede-lijden, of een vorm van zelfcomplimentering: “zie mij meevoelen”?
...
5
PARADIS CONCEPT ... DE FEITEN [MET SOUNDTRACK] Thomas Smetryns, componist en verzamelaar van (gefotografeerde) ballerina’s uit het interbellum, koopt online een oude foto van een jonge danseres. De danseres is intussen gestorven. Haar echtgenoot ook. Haar zoontje ook. Dit alles is waar, want er zijn foto’s van. Het postpakket dat bij Thomas Smetryns in de brievenbus valt is dikker dan verwacht: het bevat een lijvig fotoboek en een correspondentie in postkaarten. Een leven als een puzzel. Een modernistische villa in de Provence met bloemen. ‘Bienvenue dans le paradis’ staat te lezen op een bord aan de invalsweg van hun gehucht. (Hun dorp heet ‘Le Paradis’, dit is niet verzonnen). Oudere man met zoontje tussen de bloemen. Oudere man met jongere vrouw en zoontje tussen de bloemen. [Een flard musette – harp en gitaar – uit het open raam] Postkaarten van oudere man uit sanatorium naar jongere vrouw (excuses, liefdesverklaringen, bittere verwijten) die alleen achterblijft met zoontje in de villa met de bloemen. [Donkere pianoklanken, dreigend onheil] Zoontje op de fiets. [stilte] Op de laatste pagina van het fotoboek: zes politiefoto’s, haastig ingekleefd, bijschriften overbodig: een steen op de weg, een jongensfiets en een bromfiets, verwrongen staal, jongensjas tussen het spatbord gedraaid [stilte houdt aan]. En een overlijdensbericht: de zoon is gestorven. Zestien jaar. [Paukenslag - Treurige, langgerekte, hoge vioolnoot] HEIMWEE NAAR HET PARADIJS Dit verhaal in foto’s is even schrijnend – want waar gebeurd – als triviaal: elke dag verliezen geliefden elkaar, verliezen ouders kinderen. Hoe kunnen we dit ene, toevallig gevonden verhaal van ballingen uit le paradis voorbij de grenzen van het dagdagelijkse lijden tillen; het particuliere verheffen tot het universele? Maar meer nog dan het particuliere verhaal, interesseert ons het proces waarbij onze omgang met deze foto’s onvermijdelijk indirecte zelfportretten van onszelf zal opleveren. We puren immers uit de foto’s vragen waar we zelf mee zitten. Daarom ook onze fascinatie voor die beelden: in de tragedie van de ander herkennen we de kiemen van persoonlijk verdriet. De vragen die deze foto’s oproepen vertrekken weliswaar vanuit de foto’s maar leiden terug naar onze eigen wereld: hoe voelt het om in le paradis te wonen, te hebben gewoond? Op hoeveel manieren kan een mens vallen? Uit het paradijs, een huwelijk, een droom, zijn eigen leven? Zo boren we via het familiealbum de eigenlijke emotionele grondstroom van Paradis aan: dat vreemde vermogen van mensen om heimwee te voelen naar een plek waar je nooit woonde, voor mensen die je niet kende, in een tijd die je niet meemaakte. En het te hebben over die betoverende droefheid die je voelt bij het besef van een verloren paradijs. Het besef, ook, dat de idylle, het verloren Arcadië, slechts een ware idylle kan worden, als ze voorbij is. Dat, tenslotte, dán pas het geluk begint: als de aanleiding ervoor, wat we gemakshalve de feiten noemen, achter de rug zijn, en ons niets meer rest dan terugblikken.
| Wannes Gyselinck – 2015 |
6
PARADIS DE PERS OVER EERDERE PROJECTEN MET THOMAS SMETRYNS
The Guardian over ‘The Party’, Thomas Smetryns’ bijdrage aan de opera “Triptych” (Opera Erratica), 2014 “Een jonge vrouw leert zichzelf Engels via haar 78 toeren plaat van L’Anglais sans Peine. Terwijl ze de zinnen herhaalt, komen de dialogen tussen de personages tot leven in een absurde verwezenlijking van een seksuele fantasie over twee koppels op een deftig dinertje in de voorsteden van de jaren ’50. De fantasie bereikt haar erotische conclusie wanneer de stemmen op de plaat het werkwoord ‘komen’ vervoegen. … Het stuk, A Party, is het centrale deel van Triptych, een opvallen nieuw werk van Opera Erratica, een ondernemende compagnie opgericht door Patrick Eakin Young. A Party kwam het best tot z’n recht in de mix van Thomas Smetryns’ precieus gestructureerde soundscape , waarin opgenomen dialoog wordt verdubbeld met live performers en gemixt met fragmenten kamermuziek en fysiek theater. De technische virtuositeit van deze compagnie wordt uitgespeeld wanneer de jonge linguist de plaat doorspoelt en terugdraait om zo z’n favoriete grap te herhalen.”
Over “De ongeloofelijke veranderingen van Meneer Afzal” (Pieter de Buysser & LOD muziektheater), 2013 “Het verhaal verrast bij elke zin op fysiek, emotioneel en intellectueel niveau. (...) Dit verteltheater zet luikjes open in mijn hoofd waar ik vaak met alle macht probeer te komen. Door Meneer Afzal lukt het met gemak. Het gebeurt in het Nederlands theater helaas maar weinig dat een maker zo rigoreus voor het verhaal en de fantasie durft te gaan.” – Operadagen Rotterdam Blog
Over “De duivel beduveld” (Patrick Corillon & LOD muziektheater), 2010 “De muziek werd gecomponeerd op maat van de Nederlandstalige versie door Thomas Smetryns. En dat is meteen te merken vanaf de eerste noot: verkwikkend ingezet en even snel weer weg met een erg esthetisch gevoel voor timing. Subtiel inspelend op de uiteenlopende sferen die de tekst opwekt, kabbelt of gutst de pianopartij als een rivier vooruit. De onuitputtelijke creativiteit van de voorstelling is zeker ook terug te vinden in de muziek.” – Cutting Edge “De duivel beduveld is een prachtige visuele ervaring die ontroert door zoveel intelligente eenvoud. Dansende letters, verborgen luiken op de scène en bewegende witte doeken maken dit stuk uniek. En van het demonische HA HA HA-gelach en de prachtige muziek van Thomas Smetryns krijg je kippenvel. (…) deze voorstelling is beslist een pareltje.” – CJP “De muziek, de poppenkast en de verteller – drie media die ons dwingen te luisteren, te kijken en te lezen. Het geeft De duivel beduveld een grote gelaagdheid, die evenwel nooit tot verwarring leidt: zo goed communiceren de media met elkaar, dat ze elkaar versterken of het van elkaar overnemen, maar elkaar nooit verduisteren.” – Zone 03
7
PARADIS DE PERS OVER EERDER WERK VAN HOF VAN EEDE Over “Het Weiss-effect” (2014) “Via de omweg van de komedie schetst Hof van Eede een tragisch portret van te veel mensen in deze samenleving. (...) Met Het Weiss-effect bevestigt Hof van Eede de kracht van (hun) theater: een samenleving voorzien van inzicht, humor, wijsheid én lucht.” – KnackFocus **** “Veelgelaagde theatertekst met een grappige lichtheid en kilo’s spelplezier.” – Cobra **** Over “Where the world is going that’s where we are going” (2014, Edinburgh Fringe Festival / Big in Belgium) “Jeroen Van der Ven and Ans Van den Eede go for a virtuoso masterclass of body language... Theirs is a fearless performance for a fearless script in a superb translation by Wannes Gyselinck, which creates an innovative simultaneous double-dialoque that you both see and hear, and which is both touching and comic - and lingers long after.” – ***** The Stage Over “Dorstig” (2013) “Meestal is zo’n tweede productie (wat) minder dan de eerste voltreffer, maar dat is nu zeker niet het geval. Dramaturgisch en structureel zit deze Dorstig veel beter in elkaar en de eigen stijl komt meer tot zijn recht.” – de theaterkrant.nl “Het Hof verleidt haar publiek met een verraderlijke onschuld. (...) De tekst roept aangename referenties op aan Laura van Dolrons ‘Sartre zegt sorry’: hij spiegelt de persoonlijke besognes van een generatie van nu aan de (literaire) zoektocht van zoveel generaties voorheen, waardoor het onmogelijk wordt te verzanden in simpele anekdotiek.” – De Morgen “Samen met Louise Van den Eede bouwden de vier een vernuftige tekst over jong en aanstormend zijn. Hof van Eede is met integriteit en zorgvuldigheid een eigen stijl – in de voetsporen van De Koe – aan het ontwikkelen. (...) De voorstelling is een krachtig manifest over de betovering van het jong zijn.” – Focus Knack Over “Waar het met de wereld naartoe gaat daar gaan wij naartoe” (2012) “Hof Van Eede vroeg zich af waar het met de wereld naar toe gaat. Diderot was hun startpunt, maar het resultaat is vooral een voorstelling waarin het vallen en weer opstaan, het naïeve en het relatieve, het durven spreken en dan toch weer zwijgen een duivels mooi duet aangaan met elkaar. Waar het met de wereld naartoe gaat, daar gaan wij naartoe’ is een verbijsterend intelligente ode aan de heerlijkheid van het twijfelen.” – Jury Jong Theater, Theater aan Zee (TAZ) “Waar het met de wereld... is een lofzang op de taal, maar ook een ode aan het leven en zijn onvoorspelbaarheid en vluchtigheid.” – ****Cobra “Wat bijblijft van de paradijselijke theaterspeeltuin genaamd Hof van Eede is de heerlijk open speelstijl. De tekst - over liefde, vrijheid en houvast in het leven - is een ingenieus geconstrueerde dialoog die op elk moment van de voorstelling het voorgaande een nieuwe betekenis geeft en inleidt wat nog moet komen. Het verlangen van de toeschouwer om de eindjes aan elkaar te knopen, maakt dit stuk zo intrigerend.” – **** Zone /09
...
8
... “Waar het met de wereld... is een vernuftige dialoog met dubbele bodem, soms alledaags redelijk, soms absurd, soms niet helemaal te volgen in zijn overgangen en met een prettige dosis humor. Van den Eede en Timmermans voeren dat gesprek met elkaar (en de toeschouwer) met een aangename losheid en vanzelfsprekendheid.” – *** Theaterkrant.nl “Hof Van Eede zet dankzij en samen met LOD een heel schone, verrassende stap in hun taal. De tere compositie van Smetryns dwingt hen tot een ontwapenende tederheid die ze nog niet eerder aanraakten. De muziek geeft hun taal een diepere gloed. Van den Eede staat sterker want brozer dan ooit op de scène, geflankeerd door die potige Van der Ven die per woord meer energie in het spel pompt. Energie die Van den Eede vervolgens terugkaatst met een koket komisch antwoord of een blik vol onthutsing. Wat een samenspel.” – Focus Knack, 6 december 2015 “In ‘Paradis’ hopt het collectief van vraag naar vraag, van het paradijs naar de oerwonde die muziek in herinnering brengt. Het is een avontuurlijk parcours, dat Jeroen Van der Ven en Ans Van den Eede voortdurend zelf ondergraven met interventies die de onmogelijkheid van een lineaire vertelling beklemtonen. Kleine verhalen over grote thema’s zijn hier de kapstok voor abstractie, en net deze laagdrempelige opstap richting filosofie maakt hun creaties zo aantrekkelijk. … De tekst beschrijft een schitterende boog richting de klank zelf, waarbij taal (via taal!) overbodig wordt gemaakt. … Paradijs? Dat is onze gevoelswereld – het via de kunst herinnerd worden aan de kwetsuur van ons zijn, om er vervolgens onmiddellijk door getroost te worden. De pen van Wannes Gyselinck en co maakt dat manifest, de zeer heterogene en kwalitatief wisselende partituur van Thomas Smetryns meandert er doorheen.” – Cutting Edge, 6 december 2015 “Met ‘Paradis’ heeft muziektheater LOD een onderhoudende, grappige en melancholische voorstelling gemaakt over leven en dood. … ‘Paradis’ is een samenwerking van het theatercollectief Hof van Eede en het muziekgezelschap Ensemble Besides. De interactie tussen de acteurs Jeroen Van Der Ven en Ans Van den Eede en de drie muzikanten werkt aanstekelijk. De acteurs spelen met de stilte, de muziek en de muzikanten terwijl ze het verhaal vertellen.” – De Tijd, 8 december 2015 “En net uit die ironie bloeit het kleine wonder van deze voorstelling op. Uit alle gekissebis over kunst, muziek of fotografie ontstaat langzaam toch zoiets als poëzie. Hof van Eede prikt de rouw niet vast als een mooie dode vlinder, maar laat hem af en aan fladderen. Ongrijpbaar als de dood zelf. Ook zelf is Paradis niet voor één gat te vangen. De voorstelling treft door niet te willen treffen, eert het heilige muziektheater door net die heiligheid onderuit te halen. Samen geeft dat een meesterproef in suggestiviteit. Metamuziektheater voelde zelden zo fijnbesnaard.” - ****, De Standaard 17 december 2015 “De vertellers komen, na veel genoeglijke woorden en muziek, uiteindelijk uit bij de kracht van de stilte, in de muziek, in de woordenstroom, in de zegging, de vertolking, in het spel, in het spelen van het spel. De stilte in de kunsten. En dan denk je aan ‘De stilte van het licht’ van wijlen Joost Zwagerman. Paradis is een productie die besproken en opgehemeld had kunnen worden door Zwagerman, een productie die perfect zou passen in de tentoonstelling Silence out Loud over de stilte in de kunst en over de kunst van de stilte.” - **** theaterkrant.nl, 17 december 2015
9
PARADIS BIOGRAFIE | THOMAS SMETRYNS (1977) | studeerde compositie aan het conservatorium van Gent. Zijn zoektocht in het creëren van een experimentele muziekpraktijk resulteert in projecten waarbij een brede waaier aan instrumenten (gaande van ophecleide tot elektronica en platendraaiers), uitvoerders (professionele klassiek geschoolde muzikanten, muzikanten uit de improvisatie scène maar ook amateurs en jongeren) en verschillende manieren van noteren aan bod komen. Improviseren doet hij voornamelijk met zijn uitgebreide collectie stemvorken en zijn collectie etnische muziek op 78 toeren platen. Thomas Smetryns put uit een heterogeen cultureel erfgoed: de Europese kunstmuziek van de voorbije eeuwen, maar even goed veldopnames van volksmuziek. Sinds 2008 is hij verbonden aan LOD muziektheater. In opdracht van LOD schreef hij de muziek voor de voorstelling De Duivel beduveld, leverde hij een bijdrage aan Lecture Songs 1 en 2 en componeerde hij in 2013 de muziek voor De ongelooflijke veranderingen van Meneer Afzal (over zijn glazen been wordt niet gesproken). In februari 2015 ging de LOD-productie Sneeuw in première, een eerste samenwerking met Inne Goris.
| BESCHOUWEND | In de composities van Thomas Smetryns (°1977) worden de traditionele opvattingen over muziek een kwartslag gedraaid. Door ongewone spelregels uit te zetten ontstaan ongebruikelijke en boeiende relaties tussen de componist, de partituur, de spelers, de luisteraar. Dit ‘theatrale surplus’ bovenop de muziek realiseert hij door middel van het uitstippelen van muzikale trajecten met aanzienlijke vrijheid voor de uitvoerders. Het is hem daarbij eerder te doen om de houding van spelers tegenover de muziek of elkaar, en het realiseren van een aanstekelijke concentratie, dan om de juiste interpretatie van ‘noten op de notenbalken’. Thomas Smetryns put uit een heterogeen cultureel erfgoed: de Europese kunstmuziek van de voorbije eeuwen, maar even goed veldopnames van volksmuziek. Deze gevarieerde culturele voedingsbodem leidt tot een breed en vaak verrassend spectrum van instrumenten, sferen en klankkleuren. Zijn conceptuele aanpak en aandacht voor de brede maatschappelijke context waarin muziek gedijt, leunt sterk aan bij de werkwijze die eigen is aan de hedendaagse beeldende kunst van bijvoorbeeld John Baldessari: kunst als spel.
...
10
...
| BESIDES | Dit zijn de basisingrediënten van Besides: een ensemble van negen muzikanten met een gezamenlijke passie voor de uitvoering, creatie en presentatie van nieuwe muziek in de meest brede betekenis van het woord. Vertrekkend vanuit de gecomponeerde muziektraditie spelen (live-) elektronica, performance en improvisatie een belangrijke rol in de samenstelling van nieuwe programma’s. De activiteiten van de muzikanten situeren zich op heel verschillende terreinen: van pop/ rock over elektronische muziek, van klankdesign tot muziektheater, compositie en zelfs de organisatie van festivals. In combinatie met de niet-alledaagse bezetting van harp, saxofoon, drums, viool, cello, fluit, e-gitaar, piano en elektronica, maakt dat Besides de facto voor een nieuw geluid staat. Een nieuw repertoire ontstaat daarom enkel door steeds nieuwe allianties aan te gaan met componisten, klankkunstenaars of gespecialiseerde uitvoerders. Besides werd in het verleden gecoacht door muzikanten van het Ictus en het Spectra Ensemble binnen kader van de Advanced Master in Contemporary Music (Conservatorium Gent) en krijgt administratieve ondersteuning van COHORT. ensemblebesides.be
| WANNES GYSELINCK (1980) | studeerde Latijn en Grieks en behaalde een doctoraat in de Oudgriekse letterkunde met een proefschrift over ironie en (meta)fictie in Griekse retorische teksten. Tijdens zijn studiejaren was hij een lid van Lite, een ensemble voor elektrische gitaren dat composities speelde van en samen met John King (USA) en René Lussier (Canada). Hij doceerde Oudgriekse letterkunde en Vertaalwetenschap aan de UGent, en is momenteel aangesteld als docent aan de Gentse School of Arts/KASK, waar hij lesgeeft binnen de drama-opleiding en het conservatorium. Naast zijn werk als freelance publicist over theater, literatuur, muziek, dans en beeldende kunst (o.m. in opdracht van ROSAS, ICTUS, LOD, de Handelsbeurs, Bijloke, Concertgebouw Brugge enz.) is hij actief als podiumredacteur van Rekto:verso, tijdschrift voor kunstkritiek. Als dramaturg werkte hij voor o.m. Hof van Eede (Het Weiss-effect, 2014), LOD (Enough already!/Lachez tout!, François Sarhan, 2013), Stefaan Van Brabandt (2015) en De Pianofabriek (For Your Ears Only, 2015, Dianne Weller & Julie Pfleiderer). Als (muziek)theatermaker creëerde hij voor de Kopergietery samen met het collectief Mambocito Mio in 2013 de jeugdvoorstelling Gebroken Dromen, en voor BRONKS Alles is opgelost (2015), waarbij hij tekst en muziek (mee)schreef en de muziek uitvoert. Voor componist Joris Blanckaert schreef hij het libretto voor The Wandering Womb (2013), een kameropera geproduceerd door De Bijloke met Elise Caluwaerts.
...
11
... Voor Hof van Eede schreef hij mee aan de tekst van hun laatste voorstelling, Het Weiss-effect (2014) en vertaalde hij hun prijzenwinnende debuutvoorstelling Waar het met de wereld naartoe gaat, daar gaan wij naartoe (2012) naar het Engels, waarvan de première doorging in augustus 2014 binnen het Edinburgh Fringe Festival (Big in Belgium).
| JEROEN VAN DER VEN | studeerde in 2009 af als speler aan het RITS en vormt samen met Thomas Bellinck het gezelschap Steigeisen. In 2008 won hij met zijn monoloog Leuchter de Jong Theaterprijs op Theater aan Zee. Hij speelt o.a. bij De Roovers, KVS, Het Paleis en Kris Verdonck/A Two Dogs Company.
| HOF VAN EEDE | In 2011 richtten de twee zussen samen het theatergezelschap Hof van Eede op. Ze werden met hun allereerste theatervoorstelling geselecteerd voor Theater aan Zee ’12 en bekroond met de TAZ-KBC Jongtheaterwerkprijs. In 2013 volgde nog meteen en tweede voorstelling Dorstig en schreven ze op vraag van Els De Bodt de State of the Youth voor het Theaterfestival ’13. Aan deze State of the Youth schreef ook Wannes Gyselinck mee, die zich in 2014 als co-auteur ontpopte van hun derde productie Het Weiss-effect (Circuit X ’15) en hun debuutvoorstelling vertaalde naar het Engels (Where the world is going, that’s where we are going, 2014). Hun vierde creatie, Paradis, wordt een samenwerking met muziektheater LOD en zal in december ’15 in première gaan.
| Wannes Gyselinck |
12
PARADIS OVER ONS
| LOD muziektheater | is een Gents productiehuis voor opera en muziektheater, een creatieve thuis voor artiesten. LOD engageert zich om trajecten uit te zetten op lange termijn; met componisten zoals Kris Defoort, Daan Janssens, Jan Kuijken, Vasco Mendonça, Dominique Pauwels en Thomas Smetryns, en met regisseurs Josse De Pauw en Inne Goris. Daarnaast staan onze deuren open voor zij die ons artistieke pad kruisen, altijd verrassend maar nooit toevallig; Patrick Corillon, Pieter De Buysser, Denis Marleau, Fabrice Murgia, François Sarhan. Ons huis wil een overkoepelend platform zijn voor al deze kunstenaars, en wil hen de middelen bieden om hun ideeën uit te werken. Al 25 jaar creëren we producties die vaak toonaangevend bleken voor het hedendaagse landschap van opera en muziektheater. The Woman who Walked into Doors en House of the Sleeping Beauties (Kris Defoort, Guy Cassiers), Die Siel van die Mier en De Gehangenen (Josse De Pauw & Jan Kuijken), Muur (Inne Goris, Dominique Pauwels), Ghost Road (Dominique Pauwels, Fabrice Murgia), The House Taken Over (Katie Mitchell, Vasco Mendonça), An Old Monk (Josse De Pauw, Kris Defoort), ... zijn slechts enkele voorstellingen die onze brede visie belichamen. De resultaten die voortvloeien uit deze artistieke samenwerkingen, laten zich niet in hokjes plaatsen en blijven lang nazinderen. LOD richt de blik resoluut op wat komt, onder andere door ons engagement voor jong talent. Via het European Network of Opera Academies werken we mee aan de toekomst van muziektheater: enoa garandeert kwalitatieve workshops voor jonge artiesten en biedt de mogelijkheid tot duurzame uitwisselingen tussen internationale operahuizen. Gent is waar het allemaal begon, ooit, met Lunch Op Donderdag. Met de passie voor muziektheater. Daarnaast vormen internationale samenwerkingen van bij het begin een basis van ons werk. LOD muziektheater, een internationaal productiehuis en een creatieve thuisblik op de wereld, Ghent Made.
13
PARADIS CONTACT
| Valérie Martino | Artistieke coördinatie & internationale relaties
[email protected] T +32 9 266 11 33 M + 32 484 59 61 78
| Marianne Cattoir | Pers en communicatie
[email protected] T +32 9 266 11 39 M +32 472 44 52 15
| LOD muziektheater | Bijlokekaai 3 B-9000, Gent +32 9 266 11 33
[email protected] www.lod.be
14
