Zaterdag 22 en zondag 23 maart 2014 Op 22 maart om 1200 uur vanaf huis vertrokken naar Schiphol om de eerste vlucht naar Dubai te gaan maken. Na een half uurtje boven Dubai te hebben rondgevlogen waren we om 00.15 uur geland. Vervolgens om 02.45 uur met EK650 doorgevlogen naar Colombo en we waren hier om 08.10 uur. Na de douane super snel door te zijn gekomen was inmiddels ook de koffer al op de bagageband aanwezig. Het ging dus allemaal heel erg snel en goed. We hadden met onze chauffeur afgesproken dat hij ons op zal pikken en naar Kalutara zal brengen, echter geen spoor van hem en ook het telefoonnummer werkte niet. Dan eerst maar even de simkaarten opwaarderen, want internet is redelijk belangrijk en nadat gedaan te hebben toch maar weer even naar buiten gelopen om te zien of we Hashika konden vinden. Geen spoor van hem en we hadden het gevoel van….hoe gaan we dit oplossen want het exacte adres in Kalutara hadden we ook niet. Al pratende stond hij ineens voor ons met de mededeling dat hij ruim een uur buiten had staan wachten, nou, wij ook, maar goed geeft niets we hebben elkaar gevonden en konden nu naar onze eindbestemming van vandaag vertrekken. Onderweg nog snel gestopt voor wat boodschappen, er moet natuurlijk wel worden ontbeten en bij aankomst was het huis keurig in orde, lekker schoon en werden we verrast met een heerlijk en gezond drankje van avocado met een bolletje vanille ijs (foto 2014-‐001). Vervolgens de koffer die echt qua gewicht op het randje was (29,6 kg) uitgepakt en even een heerlijke douche genomen en snel wat luchtigers aangetrokken. Het is hier namelijk rond de 35 graden. Ik praat over ‘wij’ want ook Rebecca van Stichting Flash projecten is de eerste week aanwezig tijdens het werkbezoek om de projecten middels een ‘warme’ overdracht (letterlijk en figuurlijk) aan ons over te dragen. Momenteel wachten we nog op Bert en Bea die over een klein uurtje zullen arriveren, aangezien zij een andere vlucht hebben genomen vanaf Schiphol, waarna het gezelschap compleet is. Morgen zullen we het eerste bezoek gaan brengen aan Sarvodaya Suwa Setha Society Ltd in Moratuwa. Dit is en Flash project welke wij over zullen nemen. Laat zal het niet worden vanavond, want echt kunnen slapen zat er afgelopen nacht niet in… Maandag 24 maart 2014 Als een blok in slaap gevallen en heerlijk geheel vanzelf wakker geworden rond een uur of 7.30. Na een heerlijke kop koffie te hebben gedronken in de “koelte” (graad of 24 J). Na het ontbijt het idee opgevat om met de brommer naar het centrum van Kalutara te rijden om even de telefoonkaart te activeren (zie foto 2014-‐002). Eerste stuk ging fantastisch, bergje af, lekker vaartje, maar na ongeveer een kilometer begon de achterkant de zwalken, en nee, niet door mijn gewicht. Wat bleek we hadden een lekke band. Dan maar een stukje lopen naar de fietsenmaker, maar Bert was de chauffeur dus ik liep er lekker naast, maar na 100 meter gaf hij aan dat het hem een goed idee leek dat de jongste van het stel dat ding maar even heuvel op moest gaan duwen. Na ongeveer een kilometer aangekomen bij de fietsenmaker, en je raad het al een fietsenmaker is geen brommermaker dus na een flinke spijker uit de band te hebben getrokken gaf hij aan dat een stukje verderop een bandenwinkel was die ons zeker kon helpen. Na nog ruim een kilometer dat apparaat te hebben geduwd eindelijk daar aangekomen, compleet bezweet want het was alweer een graad of 32. Gelukkig konden ze hier dergelijke werkzaamheden wel aan en een kwartier later zat de band er weer omheen. Die jongen op
blote voeten heeft goed werk afgeleverd en de rekening bedroeg maar liefst LKR 100 (€0,56). Op foto 2014-‐003 is te zien hoe de band werd geplakt. Tocht vervolgd en naar Dialog, wat bleek, tegenwoordig is een simkaart maar 6 maanden geldig wanneer deze tussentijds niet wordt opgewaardeerd, dus maar een nieuw nummer aangeschaft. Daarna de kaart nog opgewaardeerd en weer terug naar ons huis waar Rebecca en Bea al op ons zaten te wachten, aangezien we om 14.00 uur hadden afgesproken bij Sarvodaya Suwa Setha Society Ltd in Moratuwa (2014-‐004). Na een klein half uurtje daar aangekomen en werden we gelijk rond geleid door het huis waar kinderen worden opgevangen. Was opgedeeld in kinderen tussen 0-‐1 jaar, 2-‐3 jaar en de laatste was tot 4 jaar. Allemaal droppies om te zien en de één lachte nog harder dan de ander (foto 2014-‐005, 2014-‐006, 2014-‐ 007 en 2014-‐008). Vervolgens doorgesproken hoe wij als stichting werken en hoe wij de rapportages e.d. willen ontvangen. Werd allemaal ter harte genomen en voldaan zijn we na wat ontspannen babbelen vertrokken. Rebecca werd nog gevraagd iets op de post te doen in Nederland, dus haar koffer zit alweer iets voller dan bij aankomst… Inmiddels hadden we ook telefoon gekregen van de drukker die onze bladen ‘Ayubowan informeert’ drukt en hij had een proefdruk klaar en wilde graag deze aan ons laten zien ter goedkeuring zodat hij ze kan gaan drukken en versturen. Ik moet zeggen zag er keurig uit, de tekst was in vergelijking met de vorige keer zeer goed leesbaar en er waren geen verdere op-‐ en aanmerkingen, dus de opdracht is verstrekt en de bladen worden deze week gedrukt en verstuurd. Een sneakpreview van de voorkant is te zien op foto 2014-‐009. Aangezien de drukker tevens actief is voor het ‘dovenschooltje’ hadden Bert en Bea uit Nederland een flink aantal gehoorapparaten en batterijen daarvoor meegegeven en die zijn eveneens overhandigd (foto 2014-‐010) . Omdat het inmiddels al erg laat was geworden en we flinke trek hadden hebben we niet zelf gekookt maar zijn naar een take away gegaan en voor 4 personen besteld, resultaat was dat we er nog makkelijk een dag van kunnen eten, maar dat is geen straf want het was verrukkelijk, gebakken reist, gebakken noedels, kip, groente en een gebakken ei. Ondanks dat het langs de weg is gehaald was het van een uitstekende kwaliteit. Rebecca heeft nog een heerlijk toetje besteld, watalappan een soort puddinkje die naar speculaas smaakt in combinatie met karamel was heerlijk. Enige wat er vanavond nog moet worden gedaan is het verslag van ons bezoek aan Sarvodaya Suwa Setha Society waarna een heerlijk glas arrack wordt gedronken en we de ervaring vandaag weer heerlijk al slapend kunnen verwerken….. Dinsdag 25 maart 2014 Na een wat onrustige nacht zat ik al om 7.30 uur aan een kopje koffie, lekkere temperatuur en rustig de tijd genomen om de bezoeken voor vandaag voor te bereiden. We hadden om 09.00 uur afgesproken maar omdat onze chauffeur een feestje had gehad de avond ervoor heeft hij het Srilankaanse kwartiertje gepakt en vertrokken we uiteindelijk dus iets later dan gepland.
Tegenwoordig kun je ook op Google maps de route in Sri Lanka die je moet rijden bekijken dus de straat snel gevonden, alleen het nummer wilde niet echt lukken want het loopt twee kanten op qua nummers dus na een telefoontje naar ons contactpersoon uiteindelijk het huis gevonden. Dit betreft de Sahana Organization en is gelegen in Homagama. Direct met ons contactpersoon weer in gestapt en naar het eerste huis gereden. Aangekomen bij het eerste schooltje (foto 2014-‐011) kregen we een mooi welkomstliedje (foto 2014-‐ 012) en hebben we even lekker met de kinderen kunnen spelen (foto maken en daarna direct laten zien), en hier komen de meest spontane foto’s van. Foto 2014-‐013 en 2014-‐014 laten dit zien. Snel nog even tussendoor ballonnen en jelly (dit vond de juf een heel mooi presentje omdat de kinderen dat heerlijk vinden). Dus al spelend met de ballonnen werden de bakjes jelly leeg gelikt en we zagen dat ze echt genoten (2014-‐015 en 2014-‐016)! Op naar het tweede schooltje ( foto 2014-‐017) wat erg afgelegen lag en ook daar kregen we een leuk welkomstdansje (foto 2014-‐018). Deze kinderen wilde buiten spelen en daar deelde we ook hier dit lekkere hapje uit met de ballonnen uit en lieten ze zien dat buiten spelen helemaal niet hoeft met duur speelgoed, maar gewoon ook met een bananenblad en een paar kokosnoten. Kan niet anders zeggen dat ze erg inventief zijn, sleetje rijden op en bananenblad en dat bij een temperatuur van maar liefst 38 graden (video 2014-‐001). Gelukkig kregen wij heerlijke zelfgemaakte versnaperingen en een king-‐ kokosnoot te drinken (foto 2014-‐019). Vervolgens terug gereden naar het huis van ons contactpersoon en daar kregen we een enorm grote en lekkere maaltijd aangeboden. Tijdens deze maaltijd hebben we ook alle informatie met elkaar gedeeld zodat ze bekend zijn met hoe Ayubowan werkt en we tevens ook helemaal helder hebben gekregen hoe dit project werkt! Vervolgens zijn we op weg gegaan naar het tweede project van vandaag, Sri Jayawardanapura Vajira Sri Re-‐Habilitation Children Home in Kotte (foto 2014-‐020). Daar aangekomen werden bijna alle kinderen opgetrommeld om ons welkom te heten (foto 2014-‐021). Vervolgens werd ok hier een welkomstlid gesproken en werd van zowel Rebecca alsook van mij verwacht een klein toespraakje te houden, altijd leuk als er 141 zwarte koppies je aan zitten te staren! Na een flinke rondleiding langs alle gebouwen en de kinderen (foto 2014-‐022, 2014-‐023 en 2014-‐024) hebben we onder het genot van vers fruit met de contactpersonen de projecten doorgesproken en ook hier aangegeven wat de werkwijze van Ayubowan is, maar ook goed de rekeningnummers gecontroleerd omdat we natuurlijk er zeker van willen zijn dat het geld in 1 keer goed aankomt. Aan het eind nog een leuke groepsfoto gemaakt (foto 2014-‐25) en vervolgens naar ons huis terug gereden. Omdat we door alle frisdrank heen waren ging Bert met de brommer nog even naar het centrum en het leek Rebecca ook erg leuk om eens achterop te zitten en hoe groot is tenslotte de kans dat er weer een band lek raakt…… Nou niet dus want al zeer snel kwamen ze met de versnaperingen weer terug, en zie even hoe leuk dat eruit heeft gezien (foto 2014-‐026). Na dit verslag gemaakt te hebben, de restjes van gisteren opgemaakt en de dag verder doorgesproken, ook de plannen voor morgen gemaakt en volgens mij zal de dag onder het genot van een heerlijk drankje weer worden afgesloten…
Woensdag 26 maart 2014 Vandaag wederom redelijk op tijd uit bed omdat we om 0900 uur in de auto moesten zitten vanwege het bezoek aan Sucharitodaya Samaja Seva Sangamaya in Maharagama (foto 2014-‐027). Nadat we gezamenlijk hebben ontbeten met een heerlijke kop koffie zaten we vandaag op tijd in de auto. Wederom de navigatie aangezet omdat ook dit project redelijk afgelegen is. Ondanks het gebruik van de snelweg wat overigens iedere keer tussen LKR150-‐300 is, toch nog veel tijd verloren voor het laatste stukje binnendoor. Uiteindelijk een half uurtje later aangekomen waar een welkomst comité ons op stond te wachten, dat waren een aantal verstandelijk gehandicapte jongens, die met trommels, stokjes en belletjes om hun voeten vol trots hun dansje aan ons vertoonde (foto 2014-‐028). Daarna vele verblijven bekeken, waaronder één voor jongens, één voor meisjes, één voor de verstandelijk gehandicapte kinderen en ook nog een ruimte waar timmerlessen worden gegeven en een gebouw waar computerles wordt gegeven (foto 2014-‐029 en 2014-‐030). Daarnaast ook nog een paar leuke algemene plaatsjes geschoten waaronder een jongetje die zijn sokken aan het wassen is en een zeer creatief tandenborstelrekje (foto 2014-‐031, 2014-‐032 en 2014-‐033). De muur die Stichting Projecten FLASH heeft laten bouwen hebben we eveneens op de foto gezet, en die uur moet voorkomen dat tijdens het regenseizoen al het zand weg spoelt (foto 2014-‐034). Foto 2014-‐035 laat zien Hoe Rebecca door een zeer galante gehandicapte jongeman de trap op wordt begeleid. Ook hier kregen we een enorme lunch aangeboden en we worden efficiënt want ook tijdens deze lunch hebben we alle vragen vanaf hun zijde alsook de werkwijze van Ayubowan, bv. hoe wij de rapportages willen ontvangen, zodat we kunnen laten zien hoe en waaraan het geld wordt besteed. Daarna nog even snel terug gereden naar Kotte waar nog een cadeautje voor ons was achtergelaten, namelijk een mooi schilderij en een paar pakjes thee (foto 2014-‐036). Vervolgens hebben we besloten toch maar even te gaan relaxen, want het is best wel een aantal inspannende dagen gehad, veel vragen stellen, vastleggen, controles uitvoeren en dat in de avond weer uitwerken etc. Dus we hebben heerlijk in Kalutara aan het zwembad van het Royal Palms Beach Hotel gelegen voor 3 uurtjes. Daar hebben we heerlijk van een drankje genoten en de zon op een prachtige manier onder zien gaan (foto 2014-‐037). Daarna hebben we in een restaurantje gegeten met de naam Green Bamboo, waar eveneens in 2009 Balkenende heeft gegeten. We waren de enige gasten, maar ondanks dat heerlijk gegeten (foto 2014-‐ 038). Rest ons iedereen alvast welterusten te wensen, morgen hebben we nog één bezoek aan een Flash project af te leggen naar de Opatha Junior School in Colombo, en dat zal tevens de laatste dag zijn dat Rebecca bij ons is, want zij zal komend weekend weer terug naar het koude Nederland vliegen. Hoe dan ook, we hebben nog een mooie dag samen voor ons wat eveneens weer veel indrukken bij ons achter zal laten! Donderdag 27 maart 2014 Vandaag beloofde een lange dag te worden, dus vroeg uit bed om ervoor te zorgen dat we in ieder geval om 0900 in de auto zaten. Vandaag staat namelijk het bezoek aan de Opatha Junior School in Colombo
(foto 2014-‐039). Ondanks de snelweg was het toch nog ruim 2 uur rijden, omdat de snelweg niet in 1 keer doorloopt en ook nog een stuk binnendoor gereden moet worden, en dat gaat met een gemiddelde snelheid van 5 kilometer per uur L. Dit zal tevens de laatste dag zijn dat Rebecca met ons mee reist, maar dat mag de pret niet drukken en we gaan er een zeer leuke dag van maken! Later in dit verslag zal je zien dat dit zeker is gelukt J. De eerste stop die we hebben gemaakt was bij een klein winkeltje langs de weg omdat we natuurlijk niet met lege handen bij de kinderen aan kunnen komen. We wilde weer van die kleine kuipjes jelly halen, maar die waren niet verkrijgbaar in dat winkeltje, dan maar op zoek naar wat anders en dat werden zakjes chips. ‘Doet u er maar 70’ en na wat handgebaren snapte ze de hoeveelheid en ze begonnen aardig te glunderen want uit alle hoeken en gaten kwamen zakjes tevoorschijn en de complete voorraad lag niet veel later in de auto, en Bert zal deze later uit gaan delen (foto 2014-‐040 en 2014-‐041). Natuurlijk ook nog een zak ballonnen mee genomen want die vinden de kinderen altijd leuk! Dus na ruim 2 uur zijn we eerst bij ons lokale contactpersoon aangekomen omdat het schooltje enorm afgelegen ligt en het anders wel een hele grote zoektocht zal gaan worden wanneer niemand voor ons zal rijden die we de weg kent. Aangekomen bij het schooltje stond een welkomst comité klaar (foto 2014-‐042). Niet alleen de kinderen waren aanwezig maar ook vele ouders wilde wel eens zien wie hun kinderen helpt aan een betere toekomst (foto 2014-‐043). Als eerste was het de bedoeling dat de kleine bosjes bloemen die alle kinderen hadden meegenomen aan Rebecca en mij werden gegeven, en het volgende station was het zakje chips die Bert aan het uitdelen was en het eindstation was een ballon die de juffrouw uitdeelde (foto 2014-‐044, 2014-‐045 en 2014-‐046). Bea had de schone taak dit allemaal op de gevoelige plaat vast te leggen want Hilleen (bestuurslid communicatie) had aangegeven foto’s te willen ontvangen voor publicaties, we wensen haar daar veel succes mee want die vraag hebben we ter harte genomen, want na een kleine week zijn we al over de 1000 haha. Na deze enorme hoeveelheid bloemen in ontvangst te hebben genomen gingen de kinderen buiten spelen en kregen wij kleine versnaperingen en werd alle informatie gedeeld zodat ook dit project conform de richtlijnen van Ayubowan zal gaan werken (foto 2014-‐047). Ons contactpersoon werkt bij een bank en gaf aan een nieuwe rekening te openen waarop ook wij toegang kunnen krijgen en zelf via internet kunnen controleren of het geld was aangekomen en wanneer en hoeveel geld wordt opgenomen. Ook Sri Lanka wordt modern qua bankzaken! Na de kleine lunch was het weer tijd om een leuk liedje van de kinderen te gaan beluisteren, het was lachen gieren brullen, en dat betekent dat de sfeer enorm ontspannen was (foto 2014-‐048). Vervolgens nog een deel van de kinderen op de foto gezet en wij moesten ook met de leraressen en de de pricipal op de foto worden gezet (2014-‐049 en 2014-‐050). Tenslotte werd nog goed afscheid genomen door Rebecca van Dr. Goonewardena (foto 2014-‐051). Net voordat we weg reden viel ons oog nog op een jongetje die niet bij het schooltje hoort maar daar wel aanwezig was. Helaas was alle chips al weggegeven en na wat spitten in diverse tassen, konden we hem verblijden met een mooie KLM pen, een pakje kauwgom en een paar ballonnen. Een pen had hij nog
nooit gezien, dus even uitgelegd wat zo’n ding doet en na een kauwgommetje in zijn mond te hebben gestopt zijn we alsnog vertrokken (foto 2014-‐052 en 2014-‐053). We hadden het plan opgevat, nu we toch in de buurt van Negombo waren om ons tehuis daar te bezoeken. Het was compleet ongepland omdat ons contactpersoon uit Nederland de controle enkele weken geleden al heeft gedaan, maar omdat ik er nog nooit was geweest leek dit een leuk plan en kon Rebecca ook eens een tehuis van ons bekijken. De zuster was zeer verbaasd dat we ineens voor haar stonden, maar al snel zaten we aan een kopje thee met een banaantje en werden alle cottages van de meisjes getoond, werd de computerzaal getoond alsook stonden we ineens in een zaal waar danslessen werden gegeven (foto 2014-‐054, 2014-‐055 en 2014-‐056). Mijn moeder blijkt in dat tehuis ook een schrijfkindje te hebben want het meidje herkende mij blijkbaar van een foto en pakte mijn hand vast, liet me zien waar ze slaapt en ook waar haar kastje met persoonlijke eigendommen stond, een droppie van een meisje (foto 2014-‐057 en 2014-‐058). Conclusie van ons bezoek aan het tehuis aan Negombo is dat de communicatie tussen zuster en ons contactpersoon perfect verloopt, ongevraagd werden bankboekjes getoond dus ook dat was prima in orde, en alle kinderen waren gedisciplineerd aan het studeren en het was overal enorm schoon en netjes, ook de computerruimte zag er zeer verzorg uit, dus alle complimenten voor zowel ons lokale contactpersoon hier in Sri Lanka alsook voor ons contactpersoon in Nederland! Met het zweet in de bilnaad kregen we nog een heerlijk dorstlessend limoen sapje en gingen we de auto weer in om Rebecca bij haar guesthouse af te zetten. Na een flinke tijd in de auto te hebben gezeten bij Mount Lavinia gestopt en nog wat gegeten (foto-‐ 2014-‐059). Tegen de tijd dat we Rebecca naar haar onderkomen wilde gaan brengen kwam de regen met bakken tegelijk uit de hemel en na 15 minuten wachten besloten dat we echt naar de auto moesten gaan. Dus in het restaurant gevraagd een paar vuilniszakken te mogen gebruiken, die werden netjes voor ons in een soort poncho omgetoverd en als muts kregen we een zak op ons hoofd. Werkelijk hilarisch en zowel de medewerkers van het restaurant maar ook zelf vonden het allemaal erg prachtig en we moesten en zouden op de foto worden gezet. Nou op foto 2014-‐060 het eindresultaat…… Redelijk droog overgekomen, en Rebecca tenslotte na afscheid te hebben genomen afgezet. We willen haar dan ook onwijs bedanken voor haar inzet en openheid over de projecten, maar zeker voor de vele fijne en lachwekkende momenten die we hebben beleefd! Daarna zelf terug gereden naar Kalutare en na een glas Arrack en wat geskyped te hebben met het thuisfront heerlijk in slaap gevallen, want het was een enorm lange dag met wederom een enorme hoeveelheid nieuwe mooie indrukken. Vrijdag en zaterdag hebben we ‘vrij’ en die tijd zal worden gebruikt om de afgelopen bezoeken af te rapporteren en de nieuwe bezoeken voor te gaan bereiden. Vrijdag 28 maart Deze dag hadden we geen bezoeken, nadat we in korte tijd 5 FLASH projecten en 1 ‘eigen’ tehuis hadden bezocht in 4 dagen. Had gedacht dat dit ook wel een rustig dagje zal worden maar van 1000 uur
tot 2000 uur bijna aaneengesloten verslagen uitgewerkt, project database bijgewerkt, stukken voor Nederland gemaakt, betaalopdrachten gemaakt voor de projecten etc etc, dus ondanks het drukke reisschema helaas nog geen tijd gehad om op adem te komen. Maar ja, we zijn wel weer lekker bij met alle werkzaamheden. Bea had heerlijke macaroni met salade gemaakt, dus na een week rijst eten was dit ook wel weer eens lekker! Jullie snappen het al, in de avond nog een glaasje Arrack gedronken lekker zitten babbelen en daarna heerlijk het bedje ingedoken. Zaterdag 29 maart Ik mezelf maar eens getrakteerd op een heerlijk dagje relaxen bij het zwembad, even lekker luieren en de grote hoeveelheid informatie die tot mij is gekomen rustig aan het verwerken geweest. Mijn favoriete plekje staat op foto 2014-‐061 (de poolbar, lekker in de schaduw een drankje drinken en met de barjongen lekker kleppen J. Alleen ben ik erachter gekomen dat het niet goed is om in de brandende zon ongeveer 1,5 uur lang te slapen, want dan wordt je als een geroosterde garnaal wakker. Nou ja, een kleurtje heb ik laten we dan maar zeggen…. Blijft trouwens leuk om te zien dat er ineens een varaan naast je stoel staat , jaja ik was toen wakker (foto 2014-‐062) en nog even heerlijk de zon onder zien gaan (foto 2014-‐063) met de tuktuk naar ‘huis’ terug gereden. Das was overigens een redelijke uitdaging omdat alle toegangswegen waren afgesloten omdat de stembussen onder zware politie bescherming opgehaald werden, vandaag waren de verkiezingen. Dus na een flinke reis om de wereld, want op een gegeven moment zij de tuktuk driver we zijn er…nou volledig niet herkenbaar, dus uiteindelijk google maps gebruikt om op het goede adres te komen, dus met een internet verbinding is het zelf in Sri Lanka mogelijk zelf op de juste locatie te komen…. Zondag 30 maart Vandaag zaten we om 0930 in de auto op weg naar Trincomalee. Het is een redelijk lange reis, aangezien er aan de ene kant nog geen snelweg ligt (tot aan Kottawa, maar dat is dus redelijk dicht bij Colombo) en aan de andere kant veel binnendoor weggetjes moeten worden gereden en het gaat nou eenmaal niet zo snel als in Nederland, dus de verwachting is dat er ongeveer 7 uur vanuit Kalutara moet worden gereden. Onderweg eerst maar even gestopt om de telefoonkaart op te laden, is alsnog redelijk goedkoop om naar Nederland te bellen met een lokale sim, je moet tenslotte ook regelmatig in contact blijven met de andere bestuursleden, maar dan vliegen de roepies je om de oren. 5 minuten bellen kost ongeveer €1,50 dus altijd goedkoper dan €10 per minuut wanneer ik de KPN sim zal gebruiken. Hoe dan ook, na dat gedaan te hebben onderweg in de auto de diverse bezoeken aan de tehuizen die komende week staan gepland goed doorgelezen en verder voorbereid. Aangezien we vandaag redelijk laat aankomen in Trinco, en we tijdens het vorige werkbezoek nog een bezoek zeer laat in de avond aan een tehuis hadden gedaan, hebben we ervan geleerd en dus alleen een reisdag gepland vandaag. Morgen gaan we als eerste een studiefinanciering project in Trinco bezoeken, en als tweede een tehuis in Mawadivembu, ongeveer 1,5 uur rijden. Aangezien daar veel te bespreken is verwacht ik dat dit ook geen kort dagje zal worden, maar we gaan het zien….. Maandag 31 maart 2014 Volgens schema goed op tijd aangekomen, namelijk na 6,5 uur rijden. Het hotel zag er aan de buitenkant wat twijfelachtig uit, maar eenmaal binnen alsook de kamers waren voortreffelijk, om nog maar niet te spreken over het uitzicht (foto 2014-‐064).
Nog even snel wat inkopen gedaan in Trinco een heerlijk diner gehad en daarna nog 1 klein glaasje Arrack gedronken en daarna om 22.00 uur richting bed, want zo’n autorit is best wel vermoeiend. Wellicht nog leuk te vermelden dat het diner in het restaurant incl. drankjes maar LKR 1600, omgerekend €8,5. Een erg onrustige nacht gehad, blijkbaar te vroeg gaan slapen want om 0400 was ik klaarwakker en kon ook niet meer in slaap komen, ja 5 minuten voordat de wekker af ging, dus vanavond maar weer gewoon wat later gaan slapen. Ons eerste bezoek van vandaag was lekker dichtbij, maar 5 minuten rijden vanaf ons hotel. Dit s het St. Mary’s College ( foto 2014-‐065). Daar aangekomen stonden er weer allerlei kinderen die wij financieel ondersteunen om de studie te behalen klaar, voor een welkomstliedje (foto 2014-‐066). Binnen gekomen vroeg de zuster gelijk wat er allemaal van haar wordt verwacht, ze is hier net nieuw meldde dat ze een boekwerk heeft gemaakt en per kind dat wordt ondersteund heeft ze een kort verhaaltje gemaakt. Ik zal bijna kunnen zeggen dat dit de nieuwe standaard wordt, wat een super goed verslag. Omdat er wat onduidelijkheden waren omtrent het rekeningnummer hebben we het geld voor 2014 nog niet overgemaakt, maar de zuster had een nieuwe rekening geopend die alleen hiervoor wordt gebruikt dus dat ik ook weer in orde, snel werd nog naar de bank gebeld zodat we ook de BIC helder hadden (foto 2014-‐067). Tijdens het bespreken hoe en waaraan het geld is aangegeven, waar overigens geen speld tussen was te krijgen, en keurig in orde was, gaf de zuster aan een speciaal opleidingstraject voor wiskunde, want het blijkt dat ze veel achterstand hebben en niet meekomen. Ze vroeg hier geen extra geld voor en meldde dat ze dit van het jaarlijkse bedrag kon betalen. Tenslotte vroeg de zuster of we 4 kinderen kunnen helpen, want die hebben geen ouders meer, en zonder onze hulp worden ze opgehaald door oma, broer en moeten ze gaan werken en zullen ze nooit hun opleiding af kunnen ronden. Aangegeven dit te gaan bespreken binnen het bestuur. Na het gesprek werd er door de kinderen nog wat zang en dans gepresenteerd en werd er natuurlijk ook van mij weer wat woorden verwacht J. (foto 2014-‐068, 2014-‐069 en 2014-‐070). Daarna wat pennen en zonnebrillen weggegeven, wat ook weer een leuk plaatje oplevert (foto 2014-‐ 071). Daarna nog een rondleiding ontvangen door het huis waar de kinderen worden opgevangen, maar ook door de school die op het terrein staan en maar liefst 1800 studenten herbergt. Foto 2014-‐072, 2014-‐ 073 en 2014-‐074 laten een kleine impressie zien. Na wederom een lunch die door de zusters is aangeboden, zijn we vertrokken naar het volgende bezoek en dat is het Marianayagam Girls Centre in Mawadivembu (foto 2014-‐075). Het blijft een lastig te vinden locatie maar uiteindelijk toch bijna daar aangekomen. Alleen kon onze auto niet over de spoorwegovergang en waren we genoodzaakt het laatste stuk te voet te gaan. We
hadden onderweg en pot jelly’s gekocht dus die moest ook worden meegedragen. Maar best wel trots dat we het zelf hebben weten te vinden. Alle kinderen werden opgetrommeld (foto 2014-‐076) en keken hoe wij koekjes en wat te drinken kregen, wel viel het ons op dat ook de kinderen dit keer een koekje en een banaantje kregen dus dan voelde ik me al minder bezwaarlijk dit voor al die kinderen op te eten. Ook hier kregen we weer een mooie bloemenkrans en weer zo’n stip op het voorhoofd op. Als eerste de kinderen op de foto gezet, we hadden van het contactpersoon in Nederland de vraag gekregen goed te controleren wie er wel en niet aanwezig waren en het bleek dat er nog veel meer kinderen op de wachtlijst aanwezig waren. Dus wat Engels sprekende meisjes hebben ons geholpen de lijst te complementeren. De computer is goed werkend, maken gebruik met internet via een Dongle dus ook dat prima in orde. Ze hadden de buitenkant geschilderd en zag er weer fris uit (foto 2014-‐077). Wel hadden ze aan ons de vraag het volledige dak te renoveren en een etage erop te zetten omdat er steeds meer kinderen aanwezig zijn. Aangegeven die twee zaken niet te kunnen (te willen), maar dat we wel tafels en stoelen gaan financieren zodat de kinderen niet meer op de grond hoeven te studeren, maar gewoon op een comfortabele manier. Vervolgens werd ook nog een stukje op een orgel gespeeld, welke door een schrijfouder aan haar kind was gegeven, en het klonk prima en je zag haar volop (maar wel zenuwachtig) genieten. Daarna werd ook nog allerlei zang en dans spontaan gedaan, mooi om te zien dat kinderen zo enorm opleven wanneer ze dat doen, ineens blije gezichten (foto 2014-‐078 en 2014-‐079). Daarna is Bea met de kinderen gewapend met een fototoestel door het huis geleid en konden Bert en ik de enorme vragenlijst doornemen. Beide ging prima, ze hadden overal antwoord op en ik moet zeggen dat qua administratie alsook de algehele staat van het huis flink vooruit is gegaan. Na nog wat foto’s buiten te hebben gemaakt en een groepsfoto van de toen nog aanwezig kinderen (foto 2014-‐080), iedereen gedag gezegd en werden we door een kleine delegatie uitgezwaaid (foto 2014-‐081). De bloemen kettingen aan wat lokale mensen gegeven en aan hun gezichten te zien vonden ze dit prachtig (2014-‐082) Vervolgens naar ons hotel in de buurt van Batticaloa gereden, en dit is een nieuw hotel, dus dit keer geen kikkers, te vieze kamers etc maar serene rust en vooral hygiëne. Nog snel onze lokale contactpersonen van de volgende 3 bezoeken gebeld om een streeftijd door te geven. Morgen staan 2 projecten in Batticaloa en 1 project in Kallady op het programma, dus ook morgen zal geen rustig dagje worden. Iedereen weer wetrusten voor straks en hoop dat jullie genieten van onze belevenissen.
Dinsdag 01 april 2014 Na een heerlijke nacht en een verbluffend uitzicht toen ik wakker werd (foto 2014-‐083), reden we redelijk vroeg al naar het eerste adres, het St Josephs Convent in Batticaloa (2014-‐084). Was een rit van ongeveer 45 minuten. Sr. Gloria wachtte ons reeds op. Zij is sinds begin dit jaar de nieuwe zuster en de oude zuster is naar Kalmunai verplaatst. Het leuke was is dat ik Sr Gloria nog ken uit Jaffna. Onder het genot van een kop koffie heeft Bea samen met de zuster de gehele lijst met kinderen doorgelopen (foto 2014-‐085). Omdat door samenloop van omstandigheden de communicatie met het tehuis op een laag pitje was komen te staan, was er wat onduidelijkheid over welke kinderen nu wel en niet nog aanwezig waren, wat de status van de aanwezig kinderen is en welke kinderen nu op de wachtlijst staan. Na ruim 1,5 uur de lijsten te hebben door geploeterd is de laatste status weer achterhaald en wordt de contactpersoon in Nederland op de hoogte gebracht. Vervolgens zijn de kinderen op de foto gezet en zal de zuster alle wachtlijst kinderen fotograferen, een application formulier maken en naar de contactpersoon in Nederland mailen. Ook is vanzelfsprekend het rekeningnummer gecontroleerd en genoteerd. Al met al is er nog veel te doen om het weer een florerend convent te maken, maar aan de inzet van zowel de zuster in Sri Lanka alsook ons contact persoon in Nederland moet dit goed gaan komen. Tenslotte zag ik nog een meisje die twee jaar geleden op de foto is gezet door mij en ze sprak enorm goed Engels, was bijna klaar met haar A-‐level en wil door studeren om terecht te komen op de universiteit om vervolgens rechten te gaan studeren (foto 2014-‐086). Zij heeft mij door het convent rondgeleid en kan niet anders zeggen dat het er keurig uit zag (foto 2014-‐087 en 2014-‐088). Het tweede bezoek zat gelukkig op hetzelfde terrein en was het studiefonds van het Cecillea College eveneens dus in Batticaloa (foto 2014-‐089). De principal, Sr. Elisabeth gaat binnenkort met pensioen, na daar ruim 20 jaar te hebben gewerkt, maar ze heeft te kennen gegeven nog 6 maanden door te willen gaan. Een kort bezoek aan haar kantoor (foto 2014-‐090) heeft duidelijk gemaakt dat de financiën en registratie daarvan dik in orde is en eveneens hebben we bevestigd gekregen dat het geld voor 2014 is ontvangen, welke besteed zal worden aan de allerarmste kinderen op dit grote college. Een inschatting maakt dat we met dit studiefonds ongeveer 500 kinderen in welke vorm dan ook per jaar helpen, een pracht resultaat dus! Omdat er examens zijn was er geen welkomst ceremonie georganiseerd maar kon wel een snelle blik in de klassen worden geworpen (foto 2014-‐091 en 2014-‐092). Tenslotte ons laatste bezoek van vandaag gestart en dat is in het Jesu Ashram in Kallady, (foto 2014-‐093) tot onze verbazing maar 7 minuten (in theorie rijden) vanaf Batticaloa. Alleen, ondanks het feit dat het adres in Google werd weergegeven konden we eenvoudigweg de locatie niet vinden. Iedere Srilankaan weet de weg, m.a.w. stuurt je een kant op, dus uiteindelijk bij het politiebureau van Kallady gevraagd naar de weg. Deze mensen wisten het ook niet, maar waren zo vriendelijk de Tamil sprekende zuster te bellen, en een contactpersoon zal op de motor ons komen halen. De chauffeur en ik moesten in het politie bureau wacht, terwijl Bert en Bea in de auto achter bleven. Schoorvoetend liep ik het politie bureau in een geen idee wat me te wachten stond. Eerst werden stoelen geregeld waarop we plaats moesten nemen, werd gevraagd waar we vandaan kwamen, wat we hier wilde gaan doen etc.
Aangegeven dat we hier niet voor de eerste keer waren, maar al een lange historie met Sri Lanka hebben. Toen we aangaven ook al meerdere keren in Jaffna te zijn geweest was het ijs gebroken, werd gevraagd of ze een lunch moesten regelen, maar aangegeven dat er al net was gegeten. De politie commissaris legde uit dat op dit bureau zowel Tamils alsook Singalesen samen werkte en met 6 personen dag-‐ en nacht het dorp veilig hielden. Op een gegeven moment wilde de commissaris mijn telefoon nogmaals hebben want hij vond dat we wel erg lang op de persoon die ons zal halen moesten wachten. Na wat gebulder in het Tamil, stond de arme man, enkele minuten later bij ons en zal ons naar het tehuis brengen. Na vriendelijk afscheid te hebben genomen en dit even te hebben vastgelegd (foto 2014-‐094), zijn we achter de contactpersoon aangereden en kwamen we op de bestemming aan. Wij dachten hier redelijk snel klaar te zijn omdat er maar 1 meisje op de foto moest worden gezet, maar dat was niet zo, het waren er 8 en die waren nog bezig met het examen en zouden 1,5 uur later arriveren. Dus maar even van de tijd gebruik gemaakt om alle vragen aan de zuster te stellen, alle gegevens te controleren en rond te lopen in het huis. Het viel ons op dat er enorm veel bedden waren (foto 2014-‐095), kamers stonden niet meer leeg, er was zelfs een TV en nieuwe douches dus we waren positief verrast. Maar wat bleek, al deze materialen waren van Eastern University en de kinderen mogen hier geen gebruik van maken, en slapen nog steeds op de grond, en in een klein kamertje. Aan de andere kant heeft de zuster dus wel gezorgd voor inkomsten maar hebben de kinderen hier geen voordeel aan, anders dan dat er dus meer uit te geven is aan bv bijlessen en dagelijks levensonderhoud. Ons contactpersoon dis tevens als tolk fungeerde meldde dat hij jaren geleden in een zelfde situatie zat, wees was geworden door de oorlog, en nu een hoge functie heeft in een bank en dat de hulp die wij bieden dus wel degelijk zin heeft en geen druppel op de gloeiende plaat is. Hij vertelde namelijk dat in de oorlog zijn moeder is vermoord, details bespaar ik jullie, maar werd wel met ons gedeeld, een jaar later, zijn vader was waarnemend burgemeester in Batticaloa, werd doodgeschoten en was hij wees. Vervolgens is hij door zijn ‘schoonfamilie’, hij had een vriendinnetje, opgevangen, maar die zijn allemaal omgekomen tijdens de Tsunami, maar alleen hij, en inmiddels zijn vrouw hebben het overleefd. Dus ondanks al deze enorm heftige gebeurtenissen is hij positief gebleven en is hij nog steeds getrouwd en heeft hij nu twee dochters, 1 van 6 jaar en 1 van 10 maanden. Dus moraal van dit verhaal, is dat het met de juiste steun en instelling van de mensen zelf het goed kan komen! Nadat de kinderen waren gearriveerd hen allemaal op de foto gezet, en ondanks de hogere leeftijd wilde zij ook dolgraag een heerlijke Jelly ontvangen, en werd bijna op hetzelfde moment naar binnen geslurpt. Als laatste hebben we een leuke groepsfoto gemaakt (foto 2014-‐096) en zijn we terug gereden naar het hotel en een verfrissende duik in het zwembad genomen, want wat afkoeling konden we wel gebruiken (foto 2014-‐097). Vanavond zal worden gebruikt na het diner om alle bezoeken verder uit te werken, en de bezoeken die we morgen gaan doen aan Kurukkalmadam en Kalmunai voor te bereiden. Alvast welterusten voor straks!
Woensdag 02 april 2014 Na een heerlijke nacht is het onvermijdelijke proces gestart, mijn rug hangt er compleet los bij, mijn armen beginnen inmiddels ook te delamineren dus het een prachtig gezicht (not!). Nogmaals val dus niet in slaap in de brandende zon, knap je niet echt van op J. Maar goed na een heerlijk ontbijt met elkaar zijn we de auto in gegaan en naar ons eerste project, Assisi Illam in Kurukkalmadam, het jongenstehuis gereden (foto 2014-‐098). Aangekomen kregen we een heel leuk in elkaar gezet programma voor geschoteld, zang, dans en speeches, heel leuk om eens te zien hoe de jongens dat doen (2014-‐099, 2014-‐100 2014-‐101)! Overigens hebben we ook een traditionele olielamp aangestoken (foto 2014-‐102). Uiteraard moesten Bert en ondergetekende ook weer wat zeggen… Dit jongenstehuis is vorig jaar een tijd door de overheid gesloten geweest, maar met hulp van onze contactpersoon, Ayubowan bestuur en natuurlijk vasthoudendheid van de broeders is het weer geopend, dus we waren erg benieuwd hoe we het aan zouden treffen. Eigenlijk in 1 woord: uitstekend, de jongens zagen er goed uit, iedere maand komen er weer nieuwe jongens bij en zij gaan niet eerder weg alvorens ze ten minste O-‐level hebben afgerond. De jongens worden door de rechter in het huis geplaatst (rehabilitatie). Deze kinderen hebben geen ouders of andere familieleden en dan staat de overheid toe dat zij worden opgevangen. Overigens krijgen de jongen ook psychische ondersteuning omdat ze aan de ene kant verschrikkelijke herinneringen aan het verleden hebben en anderzijds omdat ze vaak door de politie zijn opgepakt van wege (kleine) vergrijpen. Je moet toch aan eten en drinken zien te komen wanneer je op straat leeft, maar gelukkig is dit tehuis weer geopend om dit soort jongen op te vangen en een kans te geven op een betere toekomst. Overigens zijn van de 44 tehuizen in Batticaloa omgeving nog maar 23 huizen open. De regering wil aan de buitenwereld laten zien dat alles goed is in het oosten en jongens en meisjes allemaal naar hun familie zijn gestuurd, dit is dus puur prestige gedreven, maar gelukkig heeft diezelfde overheid Assisi Illam wel weer heropend en worden er dus weer jongens opgevangen! Ook zat er een oudere jongen die er 2 jaar geleden ook al was en die is inmiddels aan de universiteit aan het studeren dus ook dit toont aan dat opvang en ondersteuning door schrijfouders wel degelijk iets toevoegt aan de toekomst en ontwikkeling van een kind (foto 2014-‐103). Tijdens een kleine snack hebben we alles doorgelopen, vastgelegd en kwamen een aantal jongens vol trots hun ontvangen kaarten uit Nederland laten zien (foto 2014-‐104). Gevraagd of een paar jongens wilde laten zien waar ze sliepen, maar iedereen wilde laten zien waar hun bed was, en nogmaals ook hier en tevens de sanitaire ruimtes waren zeer schoon (foto-‐2014-‐105). Na alle kinderen op de foto te hebben gezet, en natuurlijk moesten wij van de jongens erbij staan (2014-‐ 106), zijn we doorgereden naar ons volgende bezoek. Dit is het Little Flower Girls Home in Kalmunai (2014-‐107), ongeveer 30 minuten rijden. Ook die geheel zelfstandig gevonden (we worden er steeds beter in), en daar aangekomen stonden de zusters, maar ook alle kinderen al op ons te wachten (foto 2014-‐108). Na aardig wat optredens (2014-‐109) (er was zelf een professionele filmer aanwezig) kregen we een enorm uitgebreide lunch, en volgens mij ben ik wanneer ik terug ben in Nederland wel weer een paar kilo aangekomen pffff. Hoe dan ook was heerlijk, alleen konden de zusters niet aanzien hoe wij die krab aan het vernachelen waren en werd die uiteindelijk ook voor ons schoon gemaakt. Tijdens de lunch
kwam de zuster geheel uit zichzelf met een boek met foto’s en verhaal wat ieder kind zelf heeft geschreven in het Tamil en de zuster vervolgens in het Engels heeft vertaald. Daarna kwam het tube well project aan de orde, zoals bekend is ondanks bodemonderzoek voordat de put werd geslagen, toch geen goed water op 100 meter diepte gevonden, het was zout en dus onbruikbaar en is de put gelijk weer afgesloten (foto 2014-‐110). Maar er is geld van het waterleiding bedrijf terug ontvangen en is besloten de ondergrondse tank te gaan aansluiten op de waterleiding, dus vanaf de weg, helemaal naar het convent zijn leidingen gelegd, zelfs met hoge uitzondering twee aansluitingen waardoor de ondergrondse tank altijd gevuld blijft en de kinderen dus een goede watervoorziening hebben. Dit betekent dat de douches kunnen worden gebruikt (foto 2014-‐111), maar nog belangrijker dat het water kan worden gedronken, er zit nog wel een filter op die is aangesloten op de waterleiding en de kinderen dus gezond hun eerste levensbehoefte kunnen nuttigen (2014-‐112). Er is een compleet verslag hiervan overhandigd en zijn foto’s gemaakt van het eindresultaat. Alleen moest er nog 1 ding worden gedaan om ervoor te zorgen dat de kinderen geen dengue krijgen en dat is het afsluiten van een afvalwaterput. Besloten is, ook gezien dit bedrag, direct het geld aan de zuster te geven en zij heeft beloofd, voordat wij terug naar Nederland gaan dit zal zijn afgerond, dus gezond drinkwater en een veilige situatie. Vervolgens heeft Bea weer de laatste status van de kinderen met de zuster besproken, is het annual report besproken, zijn de bankboekjes gecontroleerd en kunnen we wel zeggen dat dit een zeer goed en verzorgd convent is! Ook hebben Bert en Bea de kinderen weer op hun geheel eigen wijze vermaakt en is er een hoop lol gemaakt (foto 2014-‐113) Na het maken van foto’s van de kinderen is hier ook nog een groepsfoto genomen en de meisjes vonden zo’n blanke jongen ook wel heel erg leuk op de groepsfoto erbij (foto 2014-‐114). Toen we weg wilde gaan bleek er ook nog het zoontje van een meisje te zijn die in de keuken helpt, vader is ‘zoek’ geraakt tijdens de oorlog, en kijk eens wat een moppie (foto 2014-‐115)!! Momenteel onderweg naar het hotel, waar gezien de enorme lunch het diner zal worden overgeslagen en dit geeft ons weer tijd de verslagen uit te werken en ons voor te bereiden op ons bezoek morgen in Matala. Dit betekent vroeg op pad, want het is een behoorlijk stuk rijden en dan in de middag nog een bezoek dus wederom een pittig dagje! Dit betekent dus dat we het oosten gaan verlaten en naar het midden van het land, gaan met weer een ander klimaat….. Donderdag 03 april 2014 Gisteravond nog heerlijk even met de chauffeur zitten babbelen onder het genot van uiteraard een glaasje Arrack en lag wederom super laat in bed, ook omdat er nog diverse bezoeken uitgewerkt en voorbereid moesten worden. Vanmorgen redelijk vroeg uitgecheckt uit het hotel en vertrokken naar Matale, waar we het St. Agnes’ convent (foto 2014-‐116) gaan bezoeken. Dat is vanuit het Oosten een aardig stuk rijden dus hadden we om 1300 uur afgesproken. Stipt op dat tijdstip waren we ook daadwerkelijk aanwezig. Een praatgrage zuster heette ons welkom en gaf aan dat de lunch gereed was en of die wilde nuttigen. Natuurlijk wilde we dat, lijnen doen we wel weer in Nederland (zucht), maar ze was zo enorm enthousiast aan het vertellen dat ze uiteindelijk het complete convent heeft laten zien en we pas een uurtje laten een hapje konden eten. De kinderen hadden eerst examen dus ze zouden pas later aanwezig zijn.
Nadat Bea weer de complete schrijfouderlijst samen met de zuster up to date heeft gemaakt, heb ik vervolgens de rest van de checklist afgemaakt. Alle vragen van onze contactpersoon in Nederland zijn beantwoord en ook via www.ayubowan.waarbenjij.nu was een vraag achter gelaten een aantal foto’s te maken. Nou dat hebben we gedaan hoor. Tevens van haar persoonlijke map met alle correspondentie die door de kinderen wordt gekoesterd! (foto 2014-‐117, 2014-‐118 en 2014-‐119). De contactpersoon zal vervolgens alle informatie van het meisje op de reguliere manier gaan communiceren, maar ze zag er gezond uit en was zeer opgewekt, dus geen enkele zorg daar! Vervolgens kregen we weer diverse zang-‐ en dans acts te zien en te horen, weer erg leuk om te zien dat de kinderen het ook erg leuk vinden en je zien de fanatieke koppies echt genieten (foto 2014-‐120, 2014-‐ 121 en 2014-‐122). Tenslotte foto’s van de schrijfkinderen gemaakt, nog een laatste kopje thee gedronken en hartelijk afscheid genomen. Ondanks dat het een relatief klein convent is, wel een lang bezoek geworden, maar ja, wil je goed doen, kost dat tijd en zeker met een praatgrage zuster J. Conclusie is dat ze het goed voor elkaar hebben, wel wat aanvullende afspraken gemaakt, om de communicatie te intensiveren, maar alles was keurig schoon en verzorgd, zowel de slaap-‐ en studeerkamer alsook de keuken (foto 2014-‐123 2014-‐124 en 2014-‐125). Momenteel zitten we in de auto en zijn onderweg naar onze slaapplek in de buurt van Kandy, alweer wat dichter bij de 2 locaties die we morgen gaan bezoeken, dat zijn Pusselawa en Badulla. Ook daar weer een hoop reistijd dus jullie raden het al…..heeeeeele lange dag! Vrijdag 04 april 2014 Gisteren na nog even Skype contact met Nederland te hebben gehad heerlijk, en vooral erg vroeg in een hotel met koloniale stijl in slaap gevallen maar daardoor wel weer vroeg wakker geworden. Moest ook wel want direct na het ontbijt zijn we naar het Carmel Convent in Pusselawa (2014-‐126) gereden. Ondanks de vele kronkelweggetjes vanuit Kandy snel kunnen doen omdat er een soort wielrennerswedstrijd was en militaire begeleiding erachter aan reed om de weg nog even vrij te houden, onze chauffeur zag zijn kans schoon en scheurde vele kilometers achter de militairen aan dus dat schoot lekker op. Precies om 10.30 aangekomen en werden we opgewacht door de kinderen met hun broertjes en zusjes (indien van toepassing natuurlijk). Direct daarna kregen we mooie zelfgemaakte kettingen omgehangen en kregen we een aantal zang-‐ en dans acts te zien (foto 2014-‐127, 2014-‐128 en 2014-‐129). Aangezien dit een resthuis is worden hier geen nieuwe kinderen meer aangenomen, maar de zuster wilde toch graag bespreken of we hier een uitzondering op kunnen maken. Aangegeven dit in Nederland te gaan bespreken. Tijdens een kleine snack hebben we alle zaken met de contactpersoon doorgesproken. Het was allemaal goed in orde, ze wist duidelijk wat er met welk kind aan de gang was, dus een prima bezoek. Tenslotte alle kinderen op de foto gezet (foto 2014-‐130), natuurlijk ook met broertjes , zusjes en moeder. Daarna begonnen aan een flinke trip door Nuwara Elyia om in Badulla te komen, alleen maar bergweggetjes een tocht die normaliter 3,5-‐4 uur duurt en wij stonden een kleine 2,5 uur later in het St Ursulas girlshome in Badulla (foto 2014-‐131). We zijn wel die periode volledig door elkaar heen geschut
maar ja, op tijd aangekomen. Dus ondanks dat het door een enorm mooi gebied gaat, weinig van mee kunnen krijgen, op 1 mooi plaatje na (foto 2014-‐132). Bij aankomst stonden de kinderen klaar, kregen we hier ook een ketting omgehangen en werd een mooi welkomstlied gezonden (foto 2014-‐133). Hier was een flinke lunch georganiseerd en je raad het nooit, maar dit is voor het eerst in al die jaren dat er een fles bier op tafel werd gezet (foto 2014-‐134). Na de lunch de taak aan Bea de informatie over alle schrijfkinderen los te peuteren, een hele klus omdat de zuster een eigen willetje heeft en veel praat maar niet luistert. Uiteindelijk samen met Bea op mijn welbekende ‘rode lifoprofiel’ manier aangegeven hoe wij het willen en dat wij niet eerder weg gaan alvorens we alle informatie op een goede en duidelijke manier op papier hebben staan. Aanpak heeft geholpen, want binnen no time hadden we alle informatie over de kinderen, maar ook alle vragen van de contactpersoon in Nederland, maar ook de vragen van twee schrijfouders boven tafel! Overigens bleef de sfeer uitstekend hoor J, alleen waren nu WIJ even ‘de baas’ en niet zij! Wederom via deze website de vraag gekregen een foto te maken van Pooja. Foto’s 2014-‐135, 2014-‐136 en 2014-‐137 laten haar zien, en wat achtergrond informatie van haar is dat ze enorm van zich optutten met make-‐up houdt maar wel moeite heeft met leren. Om die reden krijgt ze extra bijlessen wiskunde en science. Verder heeft ze helemaal geen familie meer en zijn de zusters de enigen voor haar. Dit is vermoedelijk ook de reden dat het leren wat moeizaam gaat. Overigens een super lief meisje om te zien. Via mail hadden we ook het verzoek gekregen een foto te maken van Malkanthi. Foto’s 2014-‐138, 2014-‐ 139 en 2014-‐140 laten haar zien, en wat achtergrond informatie van haar is dat het een knap meisje is, kan heel goed leren, en de verwachting is dat ze een goede toekomst tegemoet gaat. Verder leest ze graag, maar ook dansen vindt ze leuk. Haar contacten met de zuster en andere in het convent gaat eveneens prima. Vervolgens kregen we weer een paar leuke optredens voorgeschoteld, sterk geregisseerd door de zuster (foto 2014-‐141 en 2014-‐142). Na het optreden alle kinderen incl. een groepsfoto (2014-‐143) weer vastgelegd. Daarna moesten we van de zuster weer een snack eten en thee drinken, terwijl het al 1800 uur is en we ook nog een uur moeten rijden om in het hotel te komen, maar goed, zij is na onze interventie weer de baas, dus maar netjes gedaan wat ze zei. In stortregen en onweer naar het hotel gereden voor een kort nachtje. Wel flink moeten onderhandelen want de kamer was nou niet wat ik gewend bent. Maar goed mooie upgrade gekregen en is rust gegarandeerd. Want morgen moeten we eerst naar Weharayaya voor het bezoeken van een locatie waar we twee projecten hebben lopen en vervolgens ook nog terug naar Kalutara moeten rijden, dus de druk is nog niet van de ketel….. Zaterdag 5 april 2014 Vandaag 1 minuut voor de wekker wakker geworden en dat terwijl de 6 nog in de klok stond L. Na een lekker ontbijt stond onze chauffeur al klaar, want hij wilde eigenlijk nog een uur eerder weg omdat hij voor donker terug wil zijn in Kalutara vanwege een soort evenement….
Dus vroeg onderweg en na ruim een uur rijden bij de Meth Sewa Foundation (foto 2014-‐144) aangekomen. Daar stond de voorzitter al klaar met een gehandicapt jongetje die bladeren aan mij mocht geven (foto 2014-‐145). De andere twee kinderen mochten Bert en Bea eveneens verblijden met een paar bladeren J. We werden direct het kantoortje in geleid waar we na een korte introductie te horen kregen dat het huis voor ongewenst zwangere vrouwen vandaag geopend mocht worden door ons, maar dat vanwege een begrafenis van iemand van de werklieden twee weken vertraging was opgetreden, en nog niet alles af was. Maar goed, huis staat er, elektra en water doet het, keuken, badkamer, slaapverblijf en verpleegkundige kamer is allemaal gereed. Dus nog een paar kleine handelingen en ze kunnen starten met de opvang (foto 2014-‐146). Het huis moest op traditionele Srilankaanse manier worden geopend. Dus wederom van een kindje, kom later op dit jongetje terug bij het ‘tuk tuk’ verhaal, bladeren gekregen, en lag er op een schaal een mooi versierde schaar en enkele ogenblikken later was het gebouw geopend, dachten we dan…..eerst moest in het keurig wit geschilderde huis in de eerste kamer waar je binnen komt een pot met melk met hout moet worden opgestookt en zodra de melk over is gekookt mag het huis in gebruik worden genomen (foto 2014-‐147, 2014-‐148). Na de ‘grand opening’ mochten we een kijkje in het huis nemen, sommige foto’s lijken wat wazig, maar dat komt door de rook die in het huis hing. Foto 2014-‐149, 2014-‐150, 2014-‐151 en 2014-‐152 laten zien dat huis bijna klaar is voor gebruik. Binnenkort sturen ze foto’s wanneer het volledig is ingericht en die zetten we dan op www.ayubowan.org. Nog even wat achtergrond informatie over de ongewenst zwangere meisjes. De leeftijd ligt tussen de 12 en 16 jaar. Hoe komt dat nu, de mensen werken hier meestal als boer en die verblijven vaak ook snachts op het land om de oogst te beschermen tegen o.a. olifanten. Dit betekent dat de zeer jonge meisjes alleen thuis worden achter gelaten en dan meestal ‘past’ een ander familielid op hen. Deze mensen gebruiken heel erg vaak een combinatie van ganga en kudu (soort heroïne) en alcohol en de volgende dag weten ze niet meer wat er is gebeurd. Gevolg hiervan is dat in deze omgeving het hoogste percentage ongewenst zwangere meisjes van heel Sri Lanka rond loopt. Zeer schrijnend, maar met de hulp van een gulle gever hebben we toch de basis gelegd om de kinderen ondanks deze enorm heftige ervaring een toekomst te geven. Want naast psychische hulp krijgen ze ook een beroepsopleiding in de 2 jaar dat ze daar verblijven, en om ze weer te laten wennen aan de ‘boze buitenwereld. Wanneer ze daar weer weg gaan hebben ze een goede basis hebben om hun boterham te kunnen verdienen. Een uitgebreid financieel rapport meegekregen en ter plekke gecontroleerd en akkoord bevonden. Daarna de andere vragenlijst doorgenomen, want naast de bouw van het opvanghuis voor ongewenst zwangere meisjes steunt Ayubowan, mogelijk gemaakt middels de oliebollen actie in Ommen, daar ook een aantal gehandicapte kinderen middels het dragen van de kosten van o.a. medicijnen, fysio therapie etc. Keurige verslagen worden opgestuurd dus daar is alles prima in orde. Momenteel verblijven er 38 kinderen, waarvan 24 totaal niets zelf kunnen doen. Er zijn naast de voorzitter, zijn vrouw en vaste vrijwilliger nog 3 andere jonge mensen aanwezig, een enorme klus dus. Het is wel flink verbeterd na ons laatste bezoek van vorig jaar, want de kinderen zitten nu niet meer in de brandende zon maar onder een soort overkapping (foto 2014-‐153). Het leek ons een leuk idee om ook hen jelly’s te geven (leuk idee dus Rebecca), werkt net even anders dan anders want deze kinderen moeten worden geholpen met het opeten. Zelfs de 4-‐jarige dochter van de eigenaar help dan mee (foto 2014-‐154). Twee jaar geleden toen ik er ook was, zat er een jongen met een enorme lach op zijn gezicht op een stoel, en twee jaar later makkelijk te herkennen aan zijn nog steeds enorme glimlach. Op een gegeven moment dacht ik dat hij
stikte van het lachten, wat bleek. Een blinde jongen kreeg ook een jelly maar die zoog dat houdertje niet leeg, maar die duwde de jelly met houder en al naar binnen, dus een redelijk hilarisch moment en voor velen daar weer een hoogtepunt van de dag (foto 2014-‐155, 2014-‐156, 2014-‐156, 2014-‐157 en 2014-‐ 158). Ook hier veel schrijnende gevallen, kinderen (geestelijk op lichamelijk beperkt), worden al op zeer jonge leeftijd langs de weg achter gelaten. Eén kind is zelfs achterin een tuk tuk achter gelaten, dat jongetje waar ik het eerde over had. Hij mankeerde psychisch niet, maar zijn beentjes stonden wat scheef, wat zeer eenvoudig met therapie is op te lossen, maar uit schaamte, alsook de kosten voor fysio therapie is hij toch achter gelaten. Een enorm leuk jongetje om te zien, vrolijk en klampte me vast en wilde niet meer loslaten….zucht gaat je niet in de koude kleren zitten (foto 2014-‐159). Dus ook hier zeker van mening dat we de juiste dingen aan het doen zijn, dus hopelijk dat we ook voor volgen jaar weer een spontane sponsor kunnen vinden zodat deze kinderen weer in het zadel geholpen kunnen worden! Met dit project is het grootste deel van de bezoeken afgerond. Voor komende week stond redelijk veel tijd ingepland om alles uit te werken, maar de plannen zijn gewijzigd en er zijn nog een aantal bezoeken extra ingepland. Maandag gaan we Hanwella en daarna de drukker van ons blad bezoeken, want de etra prints kunnen wij dan meenemen. Dinsdag stond al een bezoek aan Nayakakanda Wattala, woensdag blijft een vrije dag, ga ik een balletje slaan in Colombo, donderdag een bezoek aan Magonna en dan vrijdag vrij houden en zaterdag vliegen. Dus uitrusten zit er in ieder geval morgen (zondag) wel in, even lekker bij het zwembad hangen en hopen dat mijn compleet vervelde lichaam alsnog een klein kleurtje op kan doen. De afgelopen dagen was verschrikkelijk, je kon precies zien waar ik was door mijn vervelde huid te volgen, laatste losse stukje op mijn benen ben ik vandaag wel kwijt en begin ik met een heel nieuw laagje haha. Dus morgen geen update van het verslag, dat zal maandag weer worden. Alvast fijn weekend en hopelijk zien we jullie weer terug op maandag! Zondag 6 april 2014 Een dagje rust gehad, na die lange reis was dat wel een must. Na mijn massage waar ik meer dan een week naar heb lopen zoeken, was dan wel van een kerel maar nek is week los, rond een uur of drie begon het te bewolken en enkele minuten later kwam het met bakken tegelijk uit de hemel. Een zogenaamde tropische bui, die na ongeveer een uur voorbij was. De was hing nog buiten dus kon ik weer helemaal opnieuw beginnen de boel te drogen… Thuis gekomen was de elektra in het huis uitgevallen, normaliter duurt dat hier een uur maar om middernacht was er nog steeds geen licht. Dus huis met kaarsjes verlicht, heeft ook wel iets, maar probleem is wel dat er geen fan beschikbaar is en het niet om te harden is binnen. Dus tot een uur of 4.30 buiten gezeten en zoveel mogelijk werk-‐mail weggewerkt. Enige nadeel van een stroomstoring is dat alles waar een batterij in zit er op een gegeven moment ermee stopt….. Maandag 7 april 2014 Van 4.30 – 5.45 geslapen en toen vonden de bouwvakkers het alweer tijd om aan de slag te gaan. Nu ben ik al niet zo’n ochtendmens, maar m’n humeur was tot een redelijk dieptepunt gedaald. Nog steeds geen elektra en was is inmiddels al 10.00 uur geworden. Maar goed, vandaag hebben we een bezoek gebracht aan Magonna. Er zit een nieuwe zuster, zeer enthousiast en aangezien we toch in de buurt zijn
gelijk maar even de laatste lijsten gecondoleerd om te zien of er nog wijzigingen zijn geweest. Bert ging er op de scooter heen en Bea en ik met de tuk tuk. Onderweg zijn we bij diverse winkeltjes gestopt omdat we van een oud contact persoon geld hadden mee gekregen om iets voor de kinderen te kopen. Dus het idee opgevat om voor alle kinderen zakjes te maken, met daarin versnaperingen die ze normaliter niet zouden krijgen. Maar zie maar eens in 1 winkel 50 dezelfde spullen te krijgen, dus vandaar de meerdere stops. Aangekomen in Magonna zijn Bert en Bea direct in de weer gegaan om de schrijfouder-‐ en schrijfkind lijsten te controleren. Deze zuster was overigens enorm enthousiast alles goed te doen alsook had ze de administratie keurig op orde in financiële zin. In de tussentijd heb ik van de inkopen 50 zakjes gevuld (foto 2014-‐160) met daarin een flesje drinken, flinke jelly, reepje chocola (smelt hier niet, snap er geen snars van overigens), zakje chips, en een zakje soort maltezers. Is dit gezond nee, genieten ze hiervan, JA. Helaas waren de meeste kinderen op school en hebben we dit dan niet zelf kunnen overhandigen, maar de zuster zal dit doen en foto’s naar ons sturen. Gelukkig waren er wel een aantal aanwezig die we het hebben kunnen geven, en of het een juiste keuze was, kijk maar aan de lachende bekkies….Dus super bedankt dat we dit voor de kinderen konden doen (foto 2014-‐161, 2014-‐162 en 2014-‐163 en 2014-‐164)! Daarna terug gereden naar Kalutara een fantastisch mooie omgeving en zeker vanuit een tuktuk (foto 2014-‐165 en 2014-‐166) en je raad het al nog steeds geen teken van enige vorm van elektra zucht…. Wel bij de buren mijn WIFI punt op kunnen laden, dus kan weer kort op internet. Gisteren geld gepind en tijdens de eerste transactie spuugde die ATM mijn kaart terug en kreeg ik geen geld, nieuwe poging gedaan en toen kwam er gelukkig wel wat uit. Wat blijkt, 2 keer het bedrag afgeschreven. Natuurlijk geen bonnetjes gekregen, dus ik bij de bank naar binnen verhaal uitgelegd, die kerel is aan het bellen gegaan, alle gegevens genoteerd en hij neemt contact met me op wanneer eea is uitgezocht. We komen er dagelijks langs, dus ik heb zo’n vermoeden dat dit verhaal ook nog wel een aantal dagen zal gaan duren. De derde week is niet mijn meest fijne, maar wie weet komen er nog wel een paar leuke dingen aan. Zomaar uit het niets tijdens het typen van dit verslag begon de fan na bijna 30 uur weer ineens te draaien, eureka koelte en gelijk al het eerste lichtpuntje (letterlijk) van de week!!!! Morgen twee bezoeken afleggen, één in Nayakakanda Wattala en de andere is bij de drukker want we moeten de extra gedrukte ‘Ayubowan informeert’ mee terug naar Nederland brengen, scheelt tenslotte weer in de verzendkosten…. Dinsdag 8 april 2014 Vannacht heerlijk onder een werkende fan geslapen en een minuutje voordat de wekker afging wakker geworden, was na de nacht ervoor vergeten hoe lekker dat is. Gisteravond hadden we geen zin om te koken en zijn we naar Green Garden Beach hotel gegaan om te eten. Is lekker lokaal alsook de prijzen, drankjes, voorgerecht, toetje en koffie voor LKR 4000 (€ 22) voor 3 personen, kun je zelf niet voor koken… Was erg gezellig en daarna nog even bij de bank langs om te vragen of alles nu in orde was. Kreeg een vaag verhaal te horen dat zij het naar Nederland storten en dat het daarna goed komt, ja ja geld krijgen van een Srilankaan is redelijk lastig is mijn ervaring. Mail naar de Rabobank gestuurd en die regeerde gelukkig erg snel en de reactie was: Vervelend dat de geldautomaat geen geld heeft uitgekeerd. Zodra er bij een geldautomaat in het buitenland geen geld uitgekeerd wordt, wordt er inderdaad een procedure opgestart. Deze procedure loopt iets anders dan in Sri Lanka is vermeld. Ik heb voor u een schadedossier opgestart die door Equens Nederland in behandeling wordt genomen.
Equens neemt contact op met de bank in het buitenland. Door de buitenlandse regelgeving kan de behandeltijd van dit dossier maximaal 50 dagen in beslag nemen, nadat Equens Nederland het dossier in behandeling heeft genomen. Zodra ik iets verneem van Equens Nederland zal ik u op de hoogte brengen van de afhandeling en/of voortgang van het dossier. Dus……zoals gemeld geld geven is een eitje maar geld terug krijgen is blijkbaar een heel ander verhaal. Maar goed, na het ontbijt de auto in gegaan om naar de ‘oudjes’ in Nayakakande Wattala af te reizen. Is niet heel ver weg, maar i.p.v. 1100 uur kwamen we om 1230 uur aan terwijl het maar een relatief klein stukje is. Maar goed, die oude mensen hebben toch niets anders te doen denken we dan maar haha. Een warm onthaal door ons lokale contactpersoon gekregen en vanzelfsprekend moesten we eerst koffie en thee drinken, wat snacks eten en daarna naar de oudjes die op ons aan het wachten waren en kregen we mooie bloemen. Normaal hebben we dansende en zingende kinderen, nu hadden we dansende en zingende ouderen en maar hopen dat er geen gebroken botten zouden ontstaan hier (foto 2014-‐167, 2014-‐168 en 2014-‐169). Daarna nog een rondleiding door de verblijven van de ouderen gekregen, deze moeten ze overigens zelf schoon maken en bijhouden, maar ze hebben ook een eigen keukentje en leven dus in een soort familie met elkaar (foto 2014-‐170 en 2014-‐171). Vervolgens hebben ze ons uitgezwaaid (foto 2014-‐172). Aangezien we er toch waren hebben ze ons ook het convent waar jonge kinderen verblijven laten zien, een zuster kwam heel enthousiast op me afgelopen en of ik haar nog herkende, ‘natuurlijk’ nou ik moest ook de groeten aan Angela doen, want Wahacotte loopt zo erg goed…..ah dus daar die zuster wellicht een keer ontmoet, en ik moest ook de hartelijke groeten overbrengen. Nogmaals geen idee wie het is maar wel een foto gemaakt (2014-‐173) J. Vervolgens ook nog een bezoekje gebracht aan waar de ongewenst zwangere vrouwen worden opgevangen en gelijk een ‘vriendje’ erbij…..zucht (foto 2014-‐174). Daarna nog even een lekker koud drankje gedronken door naar de drukker gereden om de extra gedrukte ‘Ayubowan informeert…’ bladen op te halen zodat wij deze extra kilo’s mee naar Nederland kunnen nemen. Dus ook het eindresultaat gezien en ik moet zeggen dat het nog beter was dan de proefdruk dus ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden. Gisteren op de post gedaan, dus hopelijk dat deze eind volgende week bij iedereen in de bus valt. Uiteindelijk waren we om 1830 weer terug in Kalutara, was vandaag maar 136 km reizen echter zonder snelweg en dat betekende dat we bijna 6 uur hebben gereden. Snel de mail ophalen en wat schets onze verbazing, tijdens ons bezoek in Kalmunai hadden we geld achter gelaten zodat het afvalater op een veilige manier opgeslagen kon worden en er geen ziektes zoals dengue verspreid kan worden. Het werk is uitgevoerd en het eindresultaat mag er zijn. Zie de foto voor en na (2014-‐175 en 2014-‐176). O ja, leuk om te melden is dat Bert allemaal vriendinnetjes heeft gemaakt door de krakkemikkige mensen naar de fotolocatie te begeleiden, en hij heeft zelfs gedanst…..(foto 2014-‐177). Morgen en donderdag zijn twee vrije dagen en gaan we gebruiken om aan de ene kant flink uit te rusten en wat zaken uit te werken. Morgen ga ik gebruiken om heerlijk te ontspannen middels een balletje te slaan op The Royal Colombo Golf Club. Vrijdag gaan Bert en Bea nog naar hun convent in Hanwella en ik zal die dag gebruiken om nog wat zaken uit te werken en de koffer in te pakken om vervolgens zaterdag morgen vroeg weer naar
Nederland te vliegen. Misschien dat er vrijdag nog een update live komt en anders zal dat pas zondag zijn wanneer we weer terug in Nederland zijn…. Woensdag 9 april 2014 Vanmorgen redelijk vroeg uit bed, niet voor het afleggen van een werkbezoek maar om na de intensieve weken heerlijk te ontspannen op de golfbaan. Omdat dit in Colombo is en ik mijn starttijd niet wilde missen om 930 weggereden. De baan lag er prachtig bij (foto 2014-‐178) en vanzelfsprekend ook even een bewijs dat ik er echt was haha (foto 2014-‐179). Het was erg rustig. De 18 holes in net geen drie uur gelopen, overigens was het 40 graden en had ik een caddy mee en hoefde ik alleen maar de bal een klap te geven en er naar toe te lopen, maar ik had geen droog stukje kleding meer over....zoals gemeld rustig oo de baan maar toch heel goed uitkijken waar je liep, want leguanen, mooie vogels en diverse soorten hagedissen waren dar namelijk wel aanwezig (fot 2014-‐180 en 2014-‐181). Met andere woorden een heel erg geslaagde dag. Die dag werd nog geslaagder want het geld wat wel van mijn rekening was afgeschreven en niet door de automaat was uitgespuugd staat inmiddels weer op mijn rekening, terwijl gisteren nog werd gemeld dat het maximaal 50 dagen zal kunnen duren. Dus hulde voor de Rabobank die mij hier goed bij heeft geholpen. Laten we maar zeggen dat er om dit te vieren onze chauffeur met een fles arrack, stukjes appel en nog wat lokale snacks bij ons aankwam en we hebben heerlijk gebabbeld tot laat in de avond (foto 2014-‐ 182). Donderdag 10 april 2014 Vanmorgen lekker zonder wekker wakker geworden. Deze dag wordt wederom gebruikt om bij te komen van het enorme programma alsook de vele emotionele verhalen en berichten maar natuurlijk ook alle mooie herinneringen te verwerken. Waar kan dat het beste dan bij het zwembad. Heerlijk rustig, en natuurlijk lekker zeewindje en een poolbar op 30 seconden zwemmen haha. Wat denk je komt er ook nog een olifant langs gewaggeld (foto 2014-‐183). Omdat Bert en Bea morgen nog naar hun tehuis in Hanwella gaan hebben we besloten om vanavond lekker uit eten te gaan. Morgen ga ik dus nog een dagje relaxen, B en B gaan naar Hanwella en is onze laatste dag op Sri Lanka aangebroken. Dubbel gevoel, wil graag weer terug naar Sylvia maar aan de andere kant kan ik hier ook nog wel een tijd langer verblijven. Terug in Nederland zal het verslag van Hanwella natuurlijk op nog op de website worden gezet. Maar goed, eerst morgen nog een fijne dag genieten! Vrijdag 11 april 2014 Vanmorgen ondanks mijn ‘vrije dag’ vroeg uit bed. Reden…..Bert en Bea zijn vandaag naar Hanwella afgereisd en het is niet fair om dan in bed te blijven liggen. Mijn dag was erg ontspannend, heerlijk bij het zwembad gehangen, alleen erg laat aangekomen omdat ik nog wat geld moest pinnen. I.v.m. het fiasco de vorige keer had ik het voornemen een andere bank te nemen. Daar aangekomen zag het letterlijk zwart van de mensen en het was zeker een rij van een uur.
Op naar de volgende, zelfde verhaal. Reden is dat het morgen nieuw jaar is en iedereen blijkbaar wat geld in de knip wil hebben. Enige en laatste optie was de bank die de vorige keer niet uitbetaalde. Ook hier was het aardig druk, ongeveer 15 minuten wachten en met knikkende knieën pincode en bedrag ingetoetst en warempel het kwam er nog uit ook! Na dat gedaan te hebben lekker een stekkie gezocht dicht bij het water met ook een beetje schaduw en daar de laatste uurtjes op Sri Lanka gesleten. Nog even een lieve, althans, dat vind ik J boodschap voor mijn vrouw achter gelaten op het strand, was zij er ook heel even (foto 2014-‐184) en voor de laatste keer de zon onder zien gaan (foto 2014-‐185). Bij thuiskomst waren Bert en Bea ook al terug van Hanwella en druk bezig met de koffers in te pakken, wel een hindernis, want wederom was het licht uitgevallen. Gelukkig duurde dat maar een uurtje en kon alsnog de koffer bij licht worden ingepakt. Morgen ochtend vertrekt ons vliegtuig om 1005, dus dat betekend om 05.45 in de auto. Bert heeft een verslag gemaakt van hun bezoek welke hieronder is weergegeven: Hoewel het niet gepland was als bestuursbezoek, kun je het niet maken als je op Sri Lanka bent niet even naar ‘je eigen kinderhuis’ te gaan. Dat geldt dan voor Bert en Bea. Eén van de grootste kinderhuizen met meer dan 75 kinderen. Een kleine groep kinderen is te zien op foto 2014-‐186). Dus de laatste dag van het werkbezoek toch maar op pad. Ook met een speciaal doel. Want er was een lading wol meegenomen, breinaalden, haaknaalden, punnik-‐paddenstoelen, boekjes en filmpjes om de kinderen te leren breien, halen en punniken. Niet zo maar leuk om te doen, maar met een doel. Octopusjes maken, voor couveusekindertjes. Die baby’s trekken overal aan, vooral aan de slangetjes en zo. Maar als zo’n zacht gebreid octopusje voor je ligt, met van die zachte ‘pootjes’ is het veel leuker daar aan te trekken. Zo blijkt. Dus die dingen maken. Moet de zuster ook eerst leren, om het voor te kunnen doen. en dan allemaal! (foto 2014-‐187 en 2014-‐188) Maar niet alleen breien en punniken en haken. Ook kleurplaten voor Pasen, ballonnen voor Nieuwjaar ( in april !!!), en dan die balen wol. Ze kunnen goed aan de bak in Lama Gramaya. Natuurlijk niet vergeten ook te zingen en te dansen. Dus een heel bezoek met toeters en bellen. Kinderen blij en zingen voor Uncle en Auntie. En dan ook weer foto’s maken voor de schrijfouders, om een heel actueel beeld te bieden. En de band tussen schrijfkind en schrijfouder te koesteren. En tot slot! Kijken naar het resultaat van het project van De Ingelanden in Utrecht. Het maken van een huiswerkruimte. Prachtige ruimte geworden. Met naambordje op de deur en dankwoord op het schoolbord (2014-‐189). Zo zie je nog eens wat. Zaterdag 12 april 2014 Vanmorgen ging de wekker al om 04.45 uur af. Deze dag staat in het teken van reizen. Hashika heeft ons keurig en op tijd op de luchthaven van Colombo afgezet. De koffer woog 29,8 kg en ging dus maar net en mijn handbagage maar even verstopt omdat dit ver boven het maximale gewicht was J. Douane was helemaal een appeltje, nog geen 2 minuten wachten en er was dus nog voldoende tijd om een kopje koffie te drinken. Keurig op tijd in het vliegtuig, maar toen begon de ellende. Er was een zeer vervelende Rus aan boord (het zal is niet). Veel stampij verder kwam uiteindelijk de politie aan boord en is hij keurig verwijderd. Resultaat, alle handbagage moest uit de bagagebakken worden gehaald en je moest melden wanneer het van jou was. Daarna moest ook de ingecheckte bagage van die knuppel worden verwijderd. Resultaat, i.p.v. 10.05 gingen we pas om 12.15 uur de lucht in. De piloot meldde dat er alles aan zal
worden gedaan de connectie te halen, maar wanneer dit niet zal lukken er voor een passende oplossing zal worden gezorgd, geloof me, dat wil je niet horen wanneer je naar huis vliegt. Onze volgende vlucht vanuit Dubai zal om 14.55 vertrekken en we landden pas om 14.05, dus ff snel door de eerste controle heen en in een flinke pas naar de volgende vlucht, tijdens het omroepen dat de gate dicht zal gaan kwamen we daar aan en ging het dus net goed. Ieder nadeel heeft zijn voordeel en dat was dus geen wachttijd in Dubai J. Laatste lange stuk wederom aantal films gekeken even liggen dommelen en rond 20.00 uur landden we keihard op Schiphol, divers zuurstof maskers kwamen naar beneden, maar dat kwam gelukkig door de harde landing en niet door een andere reden. Aangekomen bij de bagageband kwamen de koffers er al direct aan (wederom een voordeel van als laatste het vliegtuig in), nog 10 minuutjes met de bus en was net voor 2100 uur thuis. Hopelijk dat de jetlag niet al lang gaat duren ;-‐). Daarmee is een eind gekomen aan dit enorm mooie, maar wel zeer zware werkbezoek, zoals eerder aangegeven heeft het enorm veel indrukken bij ons achter gelaten, mooie, positieve, maar ook heftige levensgebeurtenissen en verhalen die echt wel een plekje nog moeten krijgen. Het bezoek was verder een succes we zijn geen grote onvolkomenheden tegen gekomen, wel hebben we her en der aanvullende afspraken moeten maken om de puntjes op de ‘i’ te zetten, maar daarom doen we dergelijke bezoeken tenslotte. Ook hebben we kennis kunnen maken met de mooie en goede projecten welke wij per 1 januari jl. Van Stichting Projecten Flash hebben overgenomen, dus ook dat was zeer positief. Wij hopen dat iedereen een beeld heeft gekregen van onze belevenissen hier in Sri Lanka. Het was een enorm druk programma, maar terugkijkend hebben we zelfs meer gedaan dan we hadden gepland, wat betekent dat we ruim 3200 km hebben gereden en 22 bezoeken hebben afgelegd! Terug in Nederland worden alle bezoeken uitgewerkt en worden ook de foto’s gesorteerd (bijna 2200). Dit neemt wel een redelijke tijd in beslag maar ons streven is dit binnen vier tot zes weken gereed te hebben. De schrijfouders zullen via hun contactpersoon op de hoogte worden gebracht van het laatste nieuws over het convent en ontvangen dan ook de foto´s van hun schrijfkind of schrijfvriend(in), indien deze aanwezig was tijdens de dag van ons bezoek. Nogmaals wil ik iedereen bedanken voor alle leuke berichtjes, SMS’jes en e-‐mails die we hebben ontvangen. Met vriendelijke groeten, Gabriël Koetsier (Voorzitter) Bert Krijger (Bestuurslid fondswerving)
