winter 2015

Journal

Tribunal

de

 ouderwets authentiek - hedendaags actueel 

final edition

editie 5 | jaargang 2 | najaar/winter 2015

, e e m tis m e Ne w gra !! jou mplaar exe

.

Going to university? Doing an internship? Or starting a job? www.maastrichthousing.com

Maastrichthousing.com is the official housing site and agent

for all students and staff at Maastricht University, Zuyd University of Applied Sciences and Jan van Eyck Academy. We offer the most affordable and varied housing options in Maastricht and surroundings.

The offer

Our main offer consists of long-stay housing, a portion of which are managed by three Maastricht housing corporations. Maastricht’s housing corporations provide excellent affordable unfurnished housing with rents and contracts governed by Dutch law. You can register online and will be placed on a list; the length of time you have been registered with Maastricht Housing and your spot on the list determine your chances of obtaining the desired housing. Many private landlords and other housing agents also offer good housing of all types, mostly unfurnished but in some cases furnished, and for both long and short stay. Unlike the system at housing corporations, these properties are often available immediately, so there is no waiting time/

list. However, landlords and agents are generally free to choose their own tenants.

Maastricht University Guesthouse offers short-term housing consisting of furnished rooms and studio flats at several locations in Maastricht. The options differ depending on the type of tenant and period of stay. This offer is particularly suitable for exchange students and a small range is also suitable for employees. The entire range of available rental properties can be viewed anytime on Maastrichthousing.com. If you would like to contact a landlord or agent about a property, or make a reservation at the UM Guesthouse, you first have to become a member. To become a member, there is a one-time fee of only 35 euros. So… the sooner you apply, the sooner you’ll have a great place to live!

[email protected]

3

Journal de Tribunal

voorwoord / cartoon

Van de redactie: Bye bye Voor je ligt de laatste editie van Journal de Tribunal. Aan alles komt een eind, zo ook aan dit initiatief in deze vorm. Met heel veel plezier en inzet heb ik, samen met een even zo enthousiast team, deze en voorgaande edities samengesteld en gemaakt. Ik wil niet verzanden in een lijst van namen en eenvoudig iedereen bedanken die nu of in het verleden heeft meegewerkt aan het Journal de Tribunal. Maar zonder de adverteerders waren deze uitgaves niet mogelijk geweest, aan hen die een of misschien zelfs alle keren

Cartoon

V A L L E N D

daaraan hebben bijgedragen: bedankt voor het vertrouwen! Wellicht treffen we elkaar bij de Trieb. En wie weet wat de toekomst brengt! Het blijft een uitdaging om een nieuw project in de markt te zetten. Het smaakt naar meer. Namens de hele redactie wens ik jullie een mooi einde van 2015 toe. Jeanette Bleijenberg

Vallend blad getekend door Ludie Haenen

B L A D

najaar2015

4

Journal de Tribunal

inhoud

in dit nummer

7

8

11

eten met Annaline

wandverschijnselen: de piano

recept: zwezerik met bearnaisesaus

15

16

18

Chaupiques

foto's uit heden en verleden

Bert en Cyriel: twee generaties acteurs

20

24

27

Deze uitgave kwam mede tot stand door de adverteerders en directie en staf van Café Tribunal. Verder werkten aan deze editie mee (alfabetisch): Annaline Doelen, Leo Graus, Rianda Graus, Ludie Haenen, Arno Hameleers, Philip Houben, Ruud Jacobs, Jacqueline Klingenstijn, Joep Koster, Maarten van Laarhoven, Jan Muijs, Jan Posma, Geneviève Op ‘t Roodt, Susanne Pycke, QD&M, George Taselaar, Theater aan het Vrijthof, Tikus, Café ‘Tribunal’. Eindredactie: Jeanette Bleijenberg Foto omslag: uit het archief van café Tribunal Café Tribunal Leo en Rianda Graus Tongersestraat 1, Maastricht www.detribunal.nl dagelijks geopend vanaf 8.00u Uitgever, acquisitie, vormgeving: Glissy Editors BV, Maastricht tel: 043-8500664 [email protected] | www.glissy.nl Oplage: 1.000 Verspreiding: gratis verkrijgbaar bij café Tribunal of online lezen op www.journaldetribunal.nl

herinneringen van Joep

George: 20 jaar in Au Coin

modetips van Geneviève

... inhoud ... 3 voorwoord / cartoon 4 inhoud 5 schakels van een stad 7 eten met annaline 8 wandverschijnselen 10 column Susanne 11 recept 12 Fysio Zuyd Jaspars 13 Tikus 15 Chaupiques

2015najaar

16 foto’s 18 Bert Luppes en Cyriel Guds 20 herinneringen aan de trieb 23 AINSI 24 20 jaar in au coin 26 activiteiten 27 modetips 29 Looiershof 30 prijspuzzel

Meer info: www.journaldetribunal.nl, [email protected] ©2015, Glissy Editors BV Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/ of openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, geluidsband, elektronisch of op welke wijze dan ook, zonder de schriftelijke toestemming van de uitgever.

5

Journal de Tribunal

Schakels van een stad

Schakels van een stad polemiek en synthese

Als het juist is, dat de waarheid het resultaat is van de botsing der meningen, dan is polemiek minimaal een voorwaarde tot ontwikkeling. Geldt dit ook voor de ontwikkeling van een stad, van een stadsbeeld, van een stedelijk milieu? Reken maar. De stad van vandaag is, ook in haar uiterlijke verschijningsvorm, mede het resultaat van de polemiek van gisteren - de stad van morgen zal mede de neerslag zijn van de polemiek in het heden. Ik geef u twee voorbeelden, één van vóór en een van na de oorlog, die aantonen, hoezeer de in het verleden gevoerde polemieken in ons huidige stadsbeeld hun neerslag hebben gevonden. De hele twintiger jaren speelde de 'Maasbrug-kwestie'. In samenhang met de aanleg van het Julianakanaal, de verbinding vanuit deze nieuwe waterweg met het kanaal Maastricht-Luik en de daaruit voortvloeiende eisen van doorvaarthoogte, waterafvoer en de scheepvaart, kwam het voortbestaan van 'de brug', die we sinds 1932 de St. Servaasbrug noemen, op losse pijlers te staan. Rijkswaterstaat en deszelfs minister pleitten voor de totale afbraak van de brug en de bouw van een nieuwe 'ijzeren brug' als enige oplossing. Daartegen rees nogal wat verzet. Maar pas toen het ernst werd en in de gemeenteraadszitting van 10 mei 1926 (waarin mijn verre voorganger de tegenstanders van afbraak 'kooplui in ouwe stenen' noemde) het besluit viel, de brug af te breken, brak een ware storm los. Polemiek, twistgeschriften in optima forma. Van de plaatselijke kranten tot de landelijke pers vloog men elkaar in de haren: pragmatische boekhouders, esthetische fundamentalisten, technische monomanen - burgers van Maastricht, boeren als de architect Cuypers uit Roermond, buitenlui als de beroemde Berlage uit Amsterdam. Er werd een landelijk comité tot behoud van de Maasbrug te Maastricht opgericht, er ging een request naar de Koningin. Enzovoorts. Het was bijna nationale storm, die de minister ertoe bracht, de zaak 'in heroverweging' te nemen en een commissie te benoemen. En die commissie kwam tot de conclusie dat de brug wel degelijk behouden kon blijven. Akkoord, zei de Minister. En ging om. Akkoord, zei de gemeenteraad. En ging om - op 28 oktober 1928. Moraal 1: er is geen twijfel aan, dat het de uitbundige polemiek was, die een proces van herbezinning in gang zette, dat uitein-

Onderstaande tekst is eerder verschenen als voorwoord in het boek 'Maastricht in dertig polemieken' en is met toestemming van de heer Houben in deze editie opgenomen. delijk leidde tot het behoud van de brug. Wie nu de toenmalige ontwerpen van de ijzeren brug voor ogen krijgt, kan zich niet aan de indruk onttrekken, dat de uitvoerige polemiek een zeer positieve uitwerking heeft gehad. Eigenlijk moest men die ontwerpen maar eens exposeren; sterker: een tentoonstelling over niet-gerealiseerde plannen, over het niet-gebouwde Maastricht zou bijzonder boeiend zijn. Want er zou méér voor het voetlicht komen, dan de historie van onze monumentale stadsbrug. Een na-oorlogs voorbeeld. Het was in de zestiger jaren. Overal in de buitenwijken werd uitbundig gebouwd. En het werd dus tijd, dat ook de binnenstad eens een flinke opknapbeurt kreeg. Het Boschstraatgebied was zo'n buurt die aan grondige vernieuwing toe was. Van het begin af aan was het duidelijk, dat een groot deel van de bebouwing, met name aan de binnenzijde, zou moeten verdwijnen. Waarover echter geen eensgezindheid bestond, was het antwoord op de vraag, wat daarna moest gebeuren, wat de aard, de structuur, de vorm, de toekomstige bestemming van het Boschstraatgebied moest zijn. Er was een groep - en dat was zo ongeveer het bestuurlijke en planologische establishment - dat het kaalgeslagen gebied wilde benutten voor het situeren van grootschalige voorzieningen met grootschalige gebouwen, en men dacht bijvoorbeeld aan het politiebureau, de DGD en omvangrijke kantoorgebouwen. Er was een andere groep - en dat was zo ongeveer een avantgarde van relatieve buitenstaanders, enkele jonge stedebouwkundigen en architecten, studenten van de Academie van Bouwkunst, geëngageerde burgers en actiegroepen, die van het gebied weer wilden maken wat het voorheen geweest was: een binnenstedelijk woongebied. Een volledige tegenstelling dus. En zoiets leidt tot twistgesprekken, twistgeschriften, polemiek. Dat deed het toen ook. Jarenlang. 'De binnenstad is er niet om in te leven, maar om van te leven', klonk het zelfs vanachter de collegetafel. 'De binnenstad is er óók om in te leven', verkondigden de fervente tegenstanders in woord en geschrift. En daarmede begon opnieuw een proces van herbezinning, heroverweging, doorbraak, afbraak van axioma's. Het resulteerde in een compleet loslaten van de oorspronkelijke plannen: het Boschstraatgebied werd grotendeels een woongebied. En in het kielzog daarvan: de jongelui, die op zomerse zondagen met hun klapstoeltjes en colaflessen op de lage oever van het Bassin stoer discussinajaar2015

6

Journal de Tribunal

schakels van een stad eerden over het waarheidsgehalte van hun slagzin: 'Het Bassin moet blijven!' - wel, ook die jongelui kregen hun zin. Moraal2: democratie is niet alleen leuk, maar ook nuttig. Want ze maakt de polemiek mogelijk en is bereid betere inzichten te honoreren. Leidt dat altijd tot de beste resultaten? Want ook het heden is waard om kritisch beoordeeld te

worden, al was het maar om meer gefundeerd te komen tot de slotsom: zo moeten we het in de toekomst niet meer, c.q. opnieuw doen. Moraal3: de schakels van een stad zijn polemiek en synthese. Q.e.d. Mr. Ph.J.I.M. Houben Burgemeester van Maastricht 1985 - 2002

T H E AT E R

DA N S CAB AR E T M U S I CA L

JA Z Z

M U Z I EK K L A SS I E K

J E UGD

S H OW

FAMI L I E

O PE R A

T H E AT E R CO N C E R T

www.theateraanhetvrijthof.nl

2015najaar

7

Journal de Tribunal

eten met annaline

Nederland lunchland!? Nederlanders geven steeds minder om lunchen. Vaak is het een halfuurtje met een broodtrommel en een kop koffie tijdens werktijd. In de weekends zijn er al die verplichtingen en een broodje uit het vuistje is dan ook al goed.

Waarom? We gunnen onszelf steeds minder tijd om te ontspannen of even weg te zijn van het werk. Steeds meer banen bieden ruimte voor flexibele werktijden. Het maakt niet uit hoe lang er geluncht wordt. Er is onderzoek naar gedaan. Met een lunch in een goed restaurant creëer je de optimale omstandigheden om goed zaken te doen. Het leeuwendeel (65%) van de mensen die zakelijk lunchen, geeft aan dat onderhandelen beter gaat tijdens een zakenlunch. Bovendien geeft 70% aan dat een zakenlunch de ideale manier is om een (potentiële) zakenpartner op een ontspannen manier beter te leren kennen, gaat het merendeel (51%) er vrijer van denken en krijgt 41% zelfs meer voor elkaar in een restaurant dan in een vergaderruimte.

Dan de weekends. Ook als de kinderen op zaterdag onder de pannen zijn bij hobby en sportclubs kiezen we toch niet voor onszelf door het er even van te nemen. Zondag familiedag. Ook dan is er voldoende verleiding om niet te gaan lunchen. Want de winkels zijn open. Of het huishouden, administratie en tuinonderhoud van de andere dagen zijn doorgeschoven naar deze voormalige dag van ‘relaxing and relating’. Een mogelijke reden is dat er steeds meer maaltijdmogelijkheden gedurende de dag zijn, geheel zoals de gezondheidgoeroes het wensen. Zo is er een pre-ontbijt, de brunch, de dinch (alias high tea, high wine en de cuppasoup). Natuurlijk gaan er ook tijdens de ‘na het werk’-borrel voldoende hapjes door. Niet alleen meer de bitterbal of e blökske weurs… Het gevaar van deze mogelijkheden is dat er uiteindelijk toch niet (of te weinig) tussen de middag gegeten wordt, omdat we weer verleid worden door talloze bezigheden en

mes amis Tongersestraat 5 tel: 043 325 78 66 www.mesamis.nl

(ogenschijnlijke) verplichtingen. Ik wil een lans breken voor het concept 'de lunch' in Nederland. Het is en blijft een ankerpunt in onze maaltijdcyclus. Ook dat kan binnen een klein uur in zakelijk en privéverband. Gunt u zichzelf dat alstublieft. Het hoeft niet iedere dag feest te zijn en ook ‘s avond eens een boterham eten vanwege de eerder genoten lunch is helemaal niet erg. Fêteer uzelf en uw partner op een echte tussenmaaltijd, natuurlijk met een glas wijn en een goed gesprek. Dat kan vooral in een rustige setting van een restaurant. De deuren staan voor u open! Zeker bij Mes Amis, het meest gastvrije bedrijf van Maastricht. Annaline Doelen

Maastrichtse Toppers: meest gastvrije onderneming van Maastricht lunch: 12-14u à la carte of lunchmenu € 24,50

najaar2015

8

Journal de Tribunal

wandverschijnselen

Wandverschijnselen: Al jaren staat hij daar in de Tribunal: de piano. Ooit eens van iemand gekregen die er geen plaats meer voor had. Maar wat een bijzonder verhaal schuilt er achter. Hoe een piano de Tweede Wereldoorlog overleeft.

2015najaar

de piano

Het verhaal begint eind 1939, begin 1940. Rond die periode is deze piano gebouwd. An Meijerink was toen 14 jaar, muzikaal aangelegd en wilde graag piano leren spelen. Haar ouders hebben toen deze Geyer-piano bij een pianobedrijf te Arnhem gekocht en An kreeg pianoles. Het gezin woonde destijds in Arnhem. Drie maanden voor operatie Market Garden (17 september 1944) en de daarop volgende slag om Arnhem kreeg het gezin Meijerink bezoek van de Grüne Polizei. Hun huis en ook het huis van de buren op nummer 4 (het was een twee-ondereen-kapwoning) werd gevorderd door de Duitse bezetter. Men kreeg nog 3 dagen de tijd om het huis te verlaten en elders onderdak te zoeken. Het gezin van An bestond op dat moment verder nog uit een zus en een 5 jarige Joodse onderduiker. Zij vonden onderdak bij een bevriende familie en An kon de piano meenemen naar de overburen. Zoals bekend, is operatie Market Garden op een mislukking uitgelopen, waardoor de Duitse bezetter zeggenschap over de stad bleef houden. Na de slag werd er een algehele evacuatie van de inwoners van Arnhem bevolen. Het gezin Meijerink vertrok in een gezelschap van 17 personen naar het naburige Velp en verbleef daar de rest van de oorlog. De Geyer-piano kon helaas niet meegenomen worden en bleef achter. Na eind september mocht niemand Arnhem meer in. De daaropvolgende maanden brachten veel onzekerheid. Af en toe druppelde er wat informatie binnen. Begin 1945 kwamen er berichten dat er in Arnhem veel huizen door de bezetter in brand waren gestoken. Zo ook de huizen van de familie Meijerink en de bevriende familie. De vrees bestond dat de piano door de vlammen zou zijn verzwolgen of dat de Duitsers zich de piano hadden toegeëigend. In juli 1945 kreeg het gezin Meijerink een huis in dezelfde straat waar het afgebrande had gestaan toegewezen. Ook de huishoudelijke hulp, Mientje, voegde zich weer bij het gezin Meijerink. Haar ouders woonden in Westervoort en in het krantje van de parochie in Westervoort had Mientje de volgende advertentie gezien: “Wie mist er een wortelnotenhouten piano van het merk Geyer?” De advertentie was geplaatst door een boer uit Zevenaar, die Mientje wel kende. Daarom vroeg Mientje aan mevrouw Meijerink of het goed was dat zij naar die boer toe zou gaan. Ze wist hoe de piano er uit zag en zou hem zeker herkennen als hij het zou zijn. Zo geschiedde. Toen ze de piano zag, wist ze direct dat dit de piano van An was. Dat zei ze ook tegen de boer, maar die ging daar niet in mee. Ook niet toen ze een klein, onzichtbaar en controleerbaar gebrek aan de piano benoemde.

Journal de Tribunal

9 wandverschijnselen

De boer zei dat ze niet de eerste was, die de piano kwam claimen. Binnen in de piano (en onzichtbaar van buitenaf) stond een serienummer. Dat wilde hij van haar weten, want dat had hij ook aan alle anderen gevraagd. Wie het goede nummer kon noemen, kon de piano meenemen. Mientje kende dat nummer niet, dus keerde zij onverrichterzake terug. Doordat het huis was afgebrand, was er ook geen aankoopbon meer aanwezig, waarop mogelijk het serienummer zou staan. Maar de leverancier van de piano had gelukkig nog een kopie van de aankoopbon waarop het serienummer stond. An, inmiddels 19 jaar oud, trok de stoute schoenen aan en ging naar een voormalig garagebedrijf in de buurt, waar allemaal MP-legerwagens (waaronder een aantal vrachtwagens) stonden geparkeerd. Daar deed ze het verhaal over de piano en dat ze eigenlijk een vrachtwagen nodig had om de piano te vervoeren. De aanwezige militairen waren zo begaan, dat er een vrachtwagen met chauffeur en een begeleidende militair ter beschikking werd gesteld. Men vond dat koste wat kost eigendommen naar de rechtmatige eigenaren terug moesten. De volgende dag is een heel gezelschap richting Zevenaar gereden: Mientje (die de weg moest wijzen, vader en moeder Meijerink. de leverancier van de piano en An natuurlijk. Vlakbij de boerderij kwam hen een burgerauto tegemoet (er reden er in die tijd nog niet zo veel), waar (naar later bleek) de burgemeester van Westervoort in zat. Bij de boerderij aangekomen was de boer verrast door dit gezelschap. Mientje kreeg de taak van de duplicaatnota het nummer op te lezen. En de boer gaf vervolgens aan dat het klopte. Vreugde alom, maar…de boer vroeg of men zojuist onderweg die tegemoetkomende auto had gezien. Dat werd bevestigd. De boer vertelde dat de burgemeester van Westervoort zojuist was langs geweest met de mededeling dat regeringsorders uit Den Haag aangaven dat alle gevonden spullen als oorlogsbuit beschouwd moesten worden en niet teruggeven mochten worden. Vader Meijerink had daarover direct zijn twijfels en vroeg waar hij de burgemeester kon vinden. De complete groep is toen naar het tijdelijke gemeentehuis gereden. De heer Meijerink is vervolgens samen met An onaangekondigd de kamer van de burgemeester binnengelopen. An heeft daar het verhaal gedaan over háár piano. De

burgemeester hoorde het aan, maar zei toe dat hij helaas niets kon doen, omdat orders uit Den Haag hem daartoe dwongen. De heer Meijerink vroeg of dat inderdaad zo was, want hem was daarover niets bekend. Nadat de burgemeester bevestigend had geantwoord, deed hij iets wat hij anders nooit zou doen. Namelijk voor persoonlijk gewin gebruik maken van zijn maatschappelijke positie. Maar nu voor één keer wel. Hij zei niets, maar haalde uit zijn borstzak zijn visitekaartje en legde dat voor de burgemeester neer. De burgemeester keek en las: “H.J.W.A. Meijerink, Lid van de Tweede Kamer der Staaten Generaal”. Zijn gezicht werd plotseling heel erg rood en vervolgens zei hij alleen nog maar dat ze de piano mee konden nemen. Bij het weggaan zei de heer Meijerink: “U hoort hier nog meer van.” (Later werden in het huis van deze burgemeester o.a. diverse tapijten van Joodse families aangetroffen.) Vervolgens werd de piano opgehaald en kreeg het weer een plek bij An in huis te Arnhem. Omdat An op latere leeftijd niet meer kon spelen en haar kinderen het niet hadden geleerd, is de piano met instemming van An via een van de kinderen op de huidige locatie De Tribunal beland. An Heeft nog eenmaal van haar piano kunnen genieten in de Tribunal. Het geluid maakte heel veel herinnering in haar los. Een ervan is dit verhaal. Jan Posma najaar2015

10

Journal de Tribunal

column Susanne

Speciaalbiertjes, sluiers en sjtoemp Mijn favoriete seizoenen breken aan. Die van erwtensoep en boswandelingen. Natuurlijk maak ik als echte herfst fan in het hartje van de zomer ook wel eens een stamppot, maar dat is toch niet hetzelfde hoor. Dikke soep en speciaalbiertjes moet je toch echt verdienen. Die moeten je lijf verwarmen en je belonen voor de geleverde buitenprestatie. Sinds ik voor mezelf ben begonnen als schrijver heb ik overdag meer tijd om alvast het avondeten voor te bereiden. Eerst in mijn hoofd en daarna ook echt in de keuken. Heerlijk vind ik dat. Vooral nu. Pastinaak puree met tijm bijvoorbeeld of zoete aardappel puree met spekjes. Ik probeer wat minder met het schoonhouden van de keuken en meer met het vinden van timing in de keuken bezig te zijn, maar dat valt nog niet mee. Heb je net met keukenrol tussendoor het aanrecht geveegd, spetteren de bijna zwarte spekjes uit de pan zo op het aanrecht en op de grond! Mijn vriend kan

geen experimentele venkel meer zien en begint sinds kort ook al met zijn ogen te rollen als ik bij het ontwaken om 7 uur als een peilstokstaart boven hem hang en vraag: “ Zal ik vanavond zelf groentesoep proberen te maken..met balletjes?”. Over mijn vriend gesproken, hij heeft mij afgelopen zomer ineens ten huwelijk gevraagd. En ik heb ja gezegd. Die had u niet zien aankomen hè? Ik al helemaal niet. Die dingen gebeuren toch alleen in films? Mijn zus en mijn vriendinnen vinden het heerlijk om nu al hardop te dromen over jurken en sluiers en sprookjesachtige locaties. En ik? Ik wil graag in de herfst of in de winter trouwen. Een ceremonie met vuurkorven of een haard. Ik zie alleen maar voordelen: je bent niet teleurgesteld in het weer want het is nou eenmaal winter, niemand verwacht dat je zonnebank bruin bent onder dat bontje en iedereen (inclusief de bruid)

heeft er wat extra kilo’s te veel op zitten. Gezellig en ongecompliceerd! Maar waar ik nog niet zo over uit ben is waar we dan gaan trouwen: in Sittard of in Maastricht? Ik ben opgegroeid in België maar in tegenstelling tot Spanje en Italië mag je daar niet trouwen als je er niet ook daadwerkelijk woont. Flauw hè. Ik heb er toch 18 jaar gewoond en nu ben ik niet meer welkom. Maar goed, voordat we het echt gaan plannen moeten we natuurlijk sparen. En dan moet je net gaan sparen op het moment dat je voor je zelf bent begonnen. Niet handig. Gelukkig zijn herfstwandelingen gratis en de kruimige aardappelen in de aanbieding. Susanne Pycke

K a l fszw ezer i k m

2015najaar

11

Journal de Tribunal

recept

Krokant gebakken hart kalfszwezerik met Bearnaisesaus

Een recept van George Taselaar, kok en eigenaar van Au Coin des Bons Enfants

Bearnaisesaus kloppen

Ingrediënten voor 4 personen:

Zwezerik bakken

- 600 gram gepelde zwezerik - 200 gram aardappel bolletjes - 100 gram rammenas bolletjes - 100 gram courgette bolletjes - 100 gram wortel bolletjes - 100 gram mergelpaddenstoelen - bos ui - dragon - 2 teentjes knoflook

Kies een steelpannetje met een inhoud van ca. een liter. De eidooier en castric au bain-marie luchtig en gaar kloppen. De warme gesmolten boter beetje bij beetje doorroeren, dus niet kloppen! Op smaak brengen met peper en zout. De kruiden toevoegen.

De zwezerik rauw van het vel ontdoen (pellen). Dus niet blancheren! De zwezerik met een beetje zonnebloemolie in een nieuwe anti-aanbak pan op een laag vuurtje in ca. 10 minuten om en om krokant bakken.

Groente garnituur

De rauwe aardappel bolletjes op een laag vuur bruin bakken. De groentes beetgaar koken. Dunne plakjes knoflook en paddenstoel kwartjes kort met de aardappel meebakken. De groentes toevoegen. Omschudden met dragon en bos ui ringetjes.

Dresseren

Het garnituur op een warm bord schikken. Op het laatste moment een klontje boter bij de zwezerik in de pan, zout- en peperen. Direct uit de pan de krokante zwezerik op de groente dresseren. De Bearnaisesaus in een warm kommetje apart serveren.

bearnaisesaus: - 40 cc castric - 100 gram eidooier - 250 gram boter - grof gesneden dragon- en kervelblaadjes castric: - 1 deel witte wijn - 1 deel water - 1 deel blanke azijn Aan de kook brengen met peperbolletjes en takjes dragon. Bewaren in een fles in de koeling. Handig om altijd achter de hand te hebben. Ook te gebruiken als milde azijn voor salades.

e t b e ar n a i sesa u s foto's: Boj Mullenders

najaar2015

12

Journal de Tribunal

Fysio Zuyd Jaspars

Fysio Zuyd Jaspars zorg die u beweegt

Fysio Zuyd Jaspars is dé allround fysiotherapie praktijk in Maastricht. Hier vindt u diverse specialismen zoals fysiotherapie, osteopathie, fysiofitness en personal training. In onze praktijk kan iedereen voor wie plezierig bewegen niet vanzelfsprekend is terecht. Of die niet vanzelfsprekendheid nu komt door ouderdomsverschijnselen, blessures, aandoeningen of bijzondere omstandigheden , zoals bijvoorbeeld zwangerschap. Al onze behandelmethoden zijn er op gericht uw lichamelijk functioneren te herstellen, te onderhouden of te verbeteren om zo een bijdrage te leveren aan uw kwaliteit van leven. Iedere klacht of aandoening vergt een specifieke fysiotherapeutische aanpak. Wij hebben hiervoor de volgende specialismen in huis: • Manuele therapie • Bekkenfysiotherapie • Geriatriefysiotherapie • Oedeemtherapie • Dry needling • Shockwave therapie • Echografie Naast fysiotherapie bieden wij in onze praktijk ook osteopathie aan. De osteopaat kom in beeld als de klachten hardnekkig blijken te zijn. Osteopathie is een manuele geneeswijze die zich richt op het vinden en behandelen van (bewegings)stoornissen in het gehele lichaam.

2015najaar

Bij Fysio Zuyd Jaspars bieden wij diverse programma’s in het kader van een gezonde levensstijl aan, met extra aandacht aan voeding en beweging. U kunt bij ons terecht voor zowel fysiofitness en small group training alsmede voor personal training (één op één). Met deze programma’s kunt u gericht werken aan de doelen die u heeft. Spieropbouw of verbetering van uw lenigheid, uithoudingsvermogen en conditie. Speciaal voor verantwoord begeleid gewichtverlies is er een gewichtsconsulent in huis. Fysio Zuyd Jaspars werkt nauw samen met de huisartsen en met de specialisten in de ziekenhuizen. Door de diversiteit aan expertises onder één dak kunnen wij u een breed scala aan behandelmogelijkheden bieden, waardoor u altijd de juiste zorg krijgt, ZORG DIE U BEWEEGT...! Fysio Zuyd Jaspars Tongersestraat 18-20, 6211 LN Maastricht 043 351 08 00 | fysiozuyd.nl gratis parkeerplaats aan de achterzijde van de praktijk

Journal de Tribunal

13 Tikus

Kippenren Op het moment dat ik de klink van de deur die toegang biedt tot de locatie in mijn hand neem besef ik het al: dit wordt een aparte middag! Het gekakel dat ik hier buiten hoor is, gezien dag en uur, niet van deze wereld. Een legbatterij gevuld met hennen is er niets bij. Maar ja, ik heb de klink al vast, mijn partner die mij bij het lokaal heeft afgezet is al vertrokken, ik heb zin in koffie, een praatje en een alcoholische versnapering dus ik moet wel. Vluchten kan niet meer. Kortom, redenen genoeg om de klink naar beneden te bewegen, de deur open te zwaaien, via het tussengangetje de andere deur te bereiken en te openen en binnen te gaan. Je kunt wel nagaan hoe het binnen tekeer gaat als ik, ondanks de dubbele deur, al buiten het gekakel heb gehoord. Ik vlei me neer op de eerste de beste kruk die ik tegenkom en aanschouw het tafereel. De kasteleinse is druk in de weer om de ratelende monden van vocht te voorzien zodat de kelen gesmeerd blijven. Ik wacht rustig mijn beurt af; er valt genoeg te zien. In de uitspanning zijn een zestal dames aanwezig met een gemiddelde leeftijd - althans dat schat ik zo op het eerste gezicht - die recht geeft op hetgeen Drees ooit bedacht heeft. De kasteleinse is beduidend jonger en moet dus nog even. De zes dames produceren het geluid van een landende 747! Uiteraard voor wat betreft het volume! Ik word bij binnenkomst uitbundig begroet. Ik ben de eerste en enige haan in het hok constateer ik. Een deel van de groep heb ik al eerder gezien. Onder anderen de voorgangster van de dame achter de bar. Zij is het ook die ‘haantje de voorste’ is als het om het produceren van geluid gaat. Zes dames en een drukte, die een mannenavond waarop een man of vijftig naar een voetbalwedstrijd zit te kijken, doet lijken op een begrafenismis . Zo’n drukte! De dames hebben een consumptie voorgeschoteld gekregen – zij zitten op dit vroege middaguur al aan de alcohol – en de kasteleinse kijkt mij met een vragende en veelzeggende blik aan. “Kopje koffie alsjeblieft”, zeg ik. Aangezien ik mijn heil heb gezocht op een van de eerste bezitbare plekken zit ik naast de koffiemachine.

Onder andere omstandigheden overstemt het geluid van de koffiemachine het rumoer in het lokaal, temeer daar bij elk bakje koffie de koffiemolen haar best doet om de verse bonen tot een substantie te vermalen die het mogelijk maakt om er koffie van te zetten. Nu niet! Ik hoor maker en molen nauwelijks vanwege de vele decibellen die geproduceerd worden door de opgewonden dameskelen. Terwijl de waardin mijn koffie aan het voorbereiden is kijk ik haar vragend aan, waarna ik mijn blik in de richting van het zestal laat gaan. Zij begrijpt mijn vragende blik: “Ze gaan jeu de boules spelen ‘achter’ ”, is haar ongevraagde, althans letterlijk, antwoord. “O”, zeg ik, “jeu de boules”. Deze middag, het is eind januari, is de koudste middag die deze winter totnogtoe heeft voortgebracht. Het vriest een graadje of 4 en door de straffe noordoostenwind voelt het buiten aan als een graad of -10! Niet bepaald een temperatuur om buiten petanque te gaan spelen dunkt mij. Maar blijkbaar denken de dames daar anders over. ‘Achter’ betekent letterlijk in de achtertuin van de uitspanning. De ijverige waard heeft achter de achterdeur een tentje opgesteld waar rokers aan hun trekken kunnen komen. Weer daarachter bevindt zich een binnenterras dat omringd wordt door volières die gevuld zijn met de hobby van de waard: siervogels. De stoelen en tafeltjes omringen een lange strook van grint waarop - voor zover mij tot nog toe bekend in de zomer, maar die opvatting moet ik na vandaag dus bijstellen - jeu de boules kan worden gespeeld. Overdekt door een tentdoek, dat wel, maar aan alle kanten open zodat je eigenlijk blootgesteld bent aan de weersomstandigheden, zij het dan dat je van regen en overmatige zonneschijn gespaard blijft. Naar het schijnt hebben de dames, wellicht met het oog op de aanstaande koudedouche, aan de kasteleinsvrouw gevraagd of de verwarming iets hoger kon. De temperatuurnorm ‘meer dan behaaglijk’ wordt langzaam maar zeker bereikt en overschreden. De dames zijn druk, al ratelend uiteraard, met het bijeenrapen van de spullen die zij straks nodig hebben om hun spel te spelen. Extra sokken worden aangetrokken, de gehakte schoenen maken plaats voor schoeisel waar menig bergbeklimmer najaar2015

14

Journal de Tribunal

Tikus jaloers op zou worden, handschoenen worden over handschoenen aangetrokken, shawls worden omgehangen, jassen worden dichtgeknoopt, kortom, alles wordt eraan gedaan om zo meteen de barbaarse kou te trotseren. Ze staan op het punt om zich naar buiten te begeven als de gewezen kasteleinsvrouw er opeens achter komt dat ze nog iets mist: “Mijn ballen”, krijst ze door het lokaal, “waar zijn mijn ballen”? Ze begint in haar tas te graaien - nu weet ik uit ervaring van mijn vriendin dat een damestas, als je er iets in zoekt, nog het meest weg heeft van een doolhof – en na enig gewroet komt er een tasje uit waarin drie ijzeren ballen zijn verzameld. “Moet je eens voelen wat voor gewicht die ballen hebben”, richt ze zich tot mij. Ik kan niet weigeren omdat, tijdens het uitspreken van de zin, de zak met ballen in mijn hand gedrukt wordt. “Zo, da’s niet mis”, antwoord ik. “Zul je toch hopelijk niet altijd moeten meesjouwen”. Kennelijk legt ze mijn opmerking anders uit dan ik bedoel, nou ja, eigenlijk bedoel ik er ook niets mee. Het is gewoon een opmerking om het gewicht terug te kunnen plaatsen naar daar waar het hoort: in haar handen. “Jij bent een mooie”, zegt ze, kleurend als een schoolmeisje dat de eerste keer een flirtende opmerking van een jongetje krijgt. De kasteleinse, die mijn en haar opmerking meekrijgt, schatert het uit van het lachen. Ik begrijp het niet en ga verder aan mijn koffie. De dames verlaten het lokaal aan de achterzijde, de kleren, ballen en hun consumptie meezeulend. Nou ja, ‘de dames’. Niet allemaal natuurlijk. Twee van hen vergeten de aangebroken consumptie zodat de waardin zich haast hen met het gerstenat achterna te lopen. Als ze terug komt achter de toog ben ik alleen met haar over in het lokaal. “Hè, hè, eindelijk rust. Ik zal eerst eens wat muziek aanzetten”. Kennelijk stond de muziek niet aan. Het was mij, vanwege het lawaai, niet eens opgevallen. Terwijl ze de geluidsinstallatie manipuleert vraag ik haar om

2015najaar

nog een kop koffie. “Komt eraan”, zegt ze. “Ik denk dat ik een bakje met je meedoe”. De koffies worden gezet en na bezorging gaat ze aan de andere kant van de bar tegenover mij staan, voorzichtig nippend aan het hete kopje. “Wat een gekkenhuis, hè”, zegt ze. “Dat mag je wel zeggen”, antwoord ik. “Wat bedoelde je voorgangster met haar opmerking ‘jij bent ook een mooie’ en waarom moest jij daar zo om lachen?”, vraag ik haar. Opnieuw schiet ze in een lach: “Kijk”, zegt ze, “dat is nou typisch iets voor Lisa. Lisa zoekt altijd ergens iets achter. Iets frivools. Een paar maanden geleden kwam ze zich beklagen over een jongeman die haar, naar haar zeggen, lastig viel in mijn zaak. Uiteraard reageerde ik en sprak de man in kwestie erop aan. Die keek verbaasd, alsof hij uit een ei kwam. ‘Haar lastig gevallen? Ik zei haar goedendag! Als je dat lastig vallen noemt’. De jongeman in kwestie ging nadat ik hem had toegesproken weer aan de bar zitten naast zijn stralende vriendin van een jaar of vijfentwintig”. Ze neemt een slokje van haar koffie en gaat verder: “Verleden week nog. Ze komt hier binnen en vertelt mij geheel verontwaardigd dat ze in de stad tijdens een borreltje door een jongeman onder haar rok is gegrepen. Snap jij het? Ik ben in de veertig en zij is in de zeventig! Ik ga regelmatig aan de borrel in de stad, maar ik ben nog nooit onder mijn rok gegrepen. Althans, voor zover ik dat niet zelf wilde”, voegt ze er schalks aan toe. Het lijkt mij goed dat deze ‘Lisa’ even de verkoeling die de buitenlucht haar tijdens het ballenspel biedt heeft opgezocht. Blijkbaar is het vuur nog volop aanwezig. Het belooft een leuke middag te worden. Ben benieuwd of de dames afgekoeld terugkomen van hun sportieve inspanning. Tikus tekening: Jacqueline Klingenstijn

15

Journal de Tribunal

Chaupiques

Chaupiques 'fanfare du trottoir' van wereldklasse Vrijdagavond, zo rond de klok van tienen. Een heerlijke vrijdagavond. Het is eind september. Een ‘indian summertje...’

spelen van een zeer breed repertoire: Pop, rock, jazz, frans, spaans, balkan, chanson; geen muziekrichting gaan ze uit de weg.

Op weg naar de Tribunal voor een lekker glas bier, om even stil te staan bij onze 24e trouwdag en stiekem al een beetje vooruit te kijken naar volgend jaar september: 25 jaar getrouwd. Plannetjes maken dus.

En dan de plekken waar ze optreden! De eerste jaren waren vooral België en Frankrijk favoriet. Uitgenodigd voor festivals en feesten werden met auto’s de nodige dorpen en steden bezocht. Maar sinds Ryanair, GermanWings en andere maatschappijen Europa (betaalbaar) compacter maakten hebben ze hun ‘speelveld’ verruimd. Bologna, Dublin, Istanbul, Madrid, Porto, Zagreb, Boedapest, Valencia, Monaco, Megève, Granada, Lissabon..... In straatjes, steegjes en op pleintjes in al deze steden zijn duizenden mensen geroerd geraakt door hun fijne muziek. Zo werden contacten gelegd door heel Europa. En dat zijn ze nog jaren van plan te doen; repeteren boven Cafe de Tribunal, muziek maken door heel Europa!! Ik weet in ieder geval zeker wie ik vraag op onze ‘indian summer’ avond, volgend jaar.... CHAUPIQUES !!

Als we de Tribunal naderen horen we muziek, uit de openstaande ramen van de bovenverdieping, klinken. Oooooh ja, CHAUPIQUES repeteert hier wekelijks. Chaupiques (Brassband): fanfare du trottoir; blaasorkest, bestaande uit 14 kerels die al 35 jaar samen muziek maken. Vier trompetten, evenzoveel trombones, drie tuba’s, een sousafoon, een drum én een alt-sax geven hun zelf gearrangeerde nummers een heerlijk klinkende sound. Ik herinner me nog menig carnavals moment waar zij waanzinnig lekker stonden te blazen!! Ontstaan uit dat typische Maastrichtse muzikale carnavalsgeweld (zaate herremenie) hebben zij zich toegelegd op het

Arno Hameleers najaar2015

16 foto’s

Foto’s

Foto collage

2015najaar

Journal de Tribunal

Journal de Tribunal

17 foto’s

najaar2015

18

Journal de Tribunal

Bert Luppes en Cyriel Guds

‘Fuck it’ dacht ik, wat een sfeer! Twee generaties acteurs over de betekenis van Café Tribunal door Maarten van Laarhoven

Ze schelen bijna 35 jaar in leeftijd. De een is een derdejaars student aan de Toneelacademie Maastricht die aan de vooravond van zijn eerste grote rol staat. De ander een gelouterd acteur die tijdens zijn indrukwekkende carrière tot twee keer toe een Louis d’Or ontving. Maar zet Bert Luppes en Cyriel Guds samen aan een tafeltje in Café Tribunal en er ontstaat binnen de kortste keren een geanimeerd gesprek. Over de geheimen het theatermaken én het mysterie van ‘de mooiste kroeg van Nederland’.

foto: Olga van Borren

2015najaar

Wat hij wil drinken? Over die vraag hoeft hij vanavond in Café Tribunal niet lang na te denken. ,,Doe maar wodka, puur”, antwoordt Cyriel Guds de ober. Een heuse hartversterker en tegelijkertijd een weldaad voor zijn lichaam. ,,Echt waar, zonder gekheid.” Want voor zijn aanstaande rol in Intouchables – het theaterstuk dat in februari in première gaat - moet hij nog flink sporten. ,,Als je in zo’n geval iets drinkt, kun je het beste wodka nemen. Dat wil zeggen: als je eens een keer zin hebt in iets anders dan groene thee of water. Wodka is vrijwel puur en zonder extra toevoegingen.”

19

Journal de Tribunal

Bert Luppes en Cyriel Guds Cyriels ‘tegenspeler’ van vanavond, Bert Luppes – hij zat tussen 1974 en 1979 op de Maastrichtse toneelschool – hoort het met een glimlach aan. Het is voor hem volslagen nieuw, zegt hij, al weet ook hij als geen ander dat je met alles rekening moet houden wanneer je je inleeft in een karakter. Zelf heeft hij nu – met het oog op een rol in een tv-serie gebaseerd Hector Malots Alleen op de Wereld – zijn haar gemillimeterd. Ook laat hij zijn snor groeien. Of al dat aanpassen gemakkelijk is? Een vraag die we beter kunnen stellen aan zijn vrouw, zegt hij. Want die weet maar al te goed hoe het is om met een acteur getrouwd te zijn: ‘Je voelt anders dan normaal’, kreeg Luppes nog niet zo lang geleden op een onbewaakt moment te horen. ..Ach, het is iets waar ik in de loop der jaren mee heb leren leven.”

Schoenendoos De student en de ervaren acteur – die tevens les geeft aan de toneelschool - kennen elkaar niet goed. Wel hebben ze - zonder het van elkaar te weten – indruk op elkaar gemaakt, zo blijkt al snel. Cyriel: ,,Van Bert heb ik geleerd dat je, alles wat je inspireert met betrekking tot een rol die je moet spelen, moet bewaren in een schoenendoos: knipsels, kleine voorwerpen, lapjes stof. Je kunt het zo gek niet bedenken of je hebt er op een later moment in de voorbereiding iets aan. Je kunt er iets uithalen of er juist wat aan toevoegen. Met het deksel van de schoenendoos open je de wereld van het personage even gemakkelijk als dat je haar weer afsluit.” Omgekeerd geldt de bewondering ook. Bert zag Cyriel ooit spelen in De Kersentuin van Tsjechov. ,,Ik zie nog zo voor me hoe hij daar op het toneel stond. Hij had een voorwerp in zijn hand. Daarmee wist hij zijn rol zoveel flair te geven, dat hij indruk maakte op zo’n beetje alle mensen in de zaal. Daaraan herken je het ware talent: acteurs die rekwisieten op de juiste manier weten te hanteren laten zien dat ze hun rol begrijpen.”

Straatjongen Vanaf februari volgend jaar mag de jonge acteur het grote publiek laten zien wat hij aan talent in huis heeft. Tot en met juni treedt hij zo’n tachtig keer op in de Nederlandse theaterversie van de Franse bioscoop-hit Intouchables. Het stuk gaat over een jongen van de straat (Driss) die door een schatrijke Parijse zakenman in een rolstoel (een rol voor Huub Stapel) in dienst wordt genomen als diens persoonlijk verzorger. Cyriel had geen enkele moeite zich in te leven in zijn rol. Tijdens de auditie gooide hij er een flink stuk improvisatie tegenaan. ,,Ik weet nog goed dat ik het script in mijn handen gedrukt kreeg en dacht: wat hier staat is geen straattaal. In de Amsterdamse buurt waar ik ben opgegroeid is niemand die zo praat. Dus heb ik op mijn eigen manier invulling gegeven aan de dialoog. Je zou kunnen zeggen dat ik mezelf heb meegenomen in de rol.”

Magische plek Toen hij een paar jaar geleden voor het eerst ‘De Trib’ binnenstapte, moest hij even met de ogen knipperen. ,,Als Amsterdamse jongen dacht ik: dit kan het toch niet zijn, waar zijn hier de clubs? Totdat ik hier op een donderdagavond was en zag hoe binnen de kortste keren iedereen op de tafels stond te dansen. Van het ene op het andere moment veranderde deze tent in een magische plek. Voordat ik het wist stond ook ik met ontbloot bovenlijf te dansen op de tafels. Op muziek van Britney Spears nog wel! Het goedkope Euroshopper-bier – ik durf het nu wel te verklappen – werd met liters tegelijk aangevoerd en op de toiletten uitgeschonken in glazen. Zelfs de meest gereserveerde meisjes werden plotseling brutaal. ‘Fuck it', dacht ik, wat een sfeer. In de tijd van Bert Luppes – de medeoprichter van theatergroep Het Vervolg zat in de tweede helft van de jaren ’70 op de Toneelschool Maastricht – was het allemaal niet zo heel veel anders. Al is voor hem betekenis van De Tribunal pas echt groot geworden toen hij alweer een tijdje klaar was met studeren. ,,Wel was het me destijds al duidelijk dat dit een plek was die bij de school hoorde. Dit was gewoon de huiskamer waar je de hele dag door kon binnenlopen voor een biertje of een broodje Reddel (als ik het me goed herinner een sandwich met tonijn, ei, sla, tomaat en cocktailsaus). Een plek waar de studenten op donderdagavond helemaal uit hun dak gingen na dagenlange hoogspanning in de klas. Deze ‘bühne’ was de plek van de ontlading. De plek waar je op allerlei manieren steun bij elkaar kon vinden. Het hoorde er gewoon bij.”

Schelpenzand Pas toen hij al wat langer weg was uit Maastricht en het hele land doorkruiste voor zijn werk als acteur, zag Bert Luppes in hoe bijzonder deze kroeg was. ,,Ik neem hier al mijn gasten mee naartoe. Dit is zonder meer het mooiste café van Nederland, met de mooiste toog van Nederland. En dan hebben we het nog niet gehad over de vloer, die naar mijn mening de meest bijzondere is van Nederland. Elke morgen om halfnegen (in welk café in Nederland kun op dit tijdstip terecht?) wordt hier vers schelpenzand gestrooid, zodat de vloer doorlopend wordt geschuurd en weer klaar is voor een nieuwe laag pindaschillen.” Kom, we drinken er nog een. Bier? Wijn? Of toch nog maar een wodka? De toneelversie van het Franse filmsucces Intouchables is op 8, 9 en 10 juni 2016 te zien in het Theater aan het Vrijthof in Maastricht. Het stuk - tevens een wereldpremière voor toneel - gaat op 23 februari 2016 in première in de Stadsschouwburg in Utrecht. www.theateraanhetvrijthof.nl | UITbalie 043-3505555 najaar2015

20

Journal de Tribunal

herinneringen aan de trieb

Herinneringen van

Joep

Bijna vanaf dag 1 is Joep Koster een vaste bezoeker van café Tribunal. Een kleine greep uit zijn ontelbare herinneringen van ruim een halve eeuw cafébezoek. foto: Math van Even

Ongeveer een jaar na de opening van Tribunal - ik was toen 16 jaar - kwam ik voor het eerst in Tribunal. Ik ben er gebleven… De mensen die op de grote berookte portretfoto's staan (Jan met de houtjestouwtjes-jas, gek Nètteke en de Roeje Pierre) heb ik dus allen gekend.

Lou spreken en toen zei men dat Lou in het zaaltje boven zat. Het schouwspel dat ik zag was ongelooflijk: er hingen wasdraden waaraan de bankbiljetten (die door het vele bier nat waren geworden) hingen te drogen terwijl Lou bezig was de opgedroogde bankbiljetten met een strijkbout glad te strijken! De donderdag na carnaval was de enige dag in het jaar dat Tribunal gesloten was. Dan werd de bunker afgebroken en de vloer geschuurd of vernieuwd.

Vriendinnetje

In die begintijd kreeg ik ook mijn eerste vriendinnetje. Als ik haar netjes naar huis had gebracht ging ik toch nog even terug naar Tribunal. Lou was eens zo euvel om mijn hand te pakken en aan mijn vingers te ruiken. En toen vroeg Lou hardop tot grote hilariteit van de omstanders, of ze het lekker had gevonden. Ik kon wel door de grond zakken!

Spreekuur geopend

De eerste jaren van mijn werkzame leven als advocaat zat ik op een kantoor recht tegenover Tribunal (waar nu de antiquair Roëll gevestigd is). De Rechtbank was op de Minderbroedersberg. Lunchen deed ik toen in Tribunal. Al gauw hadden de Tribunal-gangers in de gaten dat ik advocaat was en kwamen ze me om (gratis) raad vragen. Op een gegeven moment zette een van de barmannen – ik meen dat het Maurice is geweest een bordje op mijn tafel met de tekst: "Spreekuur geopend".

De beginjaren

In de beginjaren van Tribunal was het vreselijk druk in het weekend. Als je zou flauwvallen zou je samengeperst overeind blijven staan. Wat zeg ik: als je een glas liet vallen kwam het niet op de grond terecht! Om het half uur moest je je naar buiten wringen om lucht te gaan happen, want er werd toen driftig gerookt. Vandaar dat de muren en plafonds er zo bruin zijn. Ik verdenk Lou ervan dat hij gesponsord werd door wasserijen want na een Tribunal-bezoek moest je je kleren laten wassen.

Carnaval

Vlak voor de carnaval werd Tribunal omgebouwd tot bunker. Ook dan was het erg druk. Op een gegeven moment wilde ik 2015najaar

Paasei-rally

Jarenlang werd op paasmaandag een autopuzzeltocht voor Tribunal georganiseerd door Herman Bex. Dat was een happening. Het was altijd goed weer; de lente begon. Wel 30 auto's deden mee die allemaal door Herman figuurlijk het bos werden ingestuurd. Maar de feestelijke prijsuitreiking 's avonds maakte veel goed. Na de dood van Herman verviel die traditie. Leike: misschien iets om opnieuw op te pakken?

Swanny

Swanny was een ex-amateurkampioen boksen die aan lager wal raakte en ook ziek werd. Hij kreeg Parkinson. Maar in zijn betere tijd had Swanny een afgedankte politiehond bij zich die nooit aangelijnd was maar strak tegen zijn been aan liep als Swanny over straat wandelde. Die hond ging natuurlijk ook mee naar Tribunal. Als Swanny het op zijn heupen had en hij zag een man die hij niet mocht, dan liet hij de hond over het buffet lopen tot bij die man waar de hond zijn tanden liet zien. Vervolgens dirigeerde Swanny de hond weer terug. Op een ochtend moest Swanny op last van de Officier van Justitie opgepakt worden, omdat hij drie vrouwen in de Grote Staat had neergeslagen. Hij zat inmiddels in Tribunal. Naderhand vertelde een politieman mij dat ze veel man-

21

Journal de Tribunal

herinneringen aan de trieb kracht hadden opgetrommeld om zowel Swanny als de hond af te voeren. Het meest bevreesd waren ze voor de hond. Gelukkig zijn er toen geen ongelukken gebeurd.

Gek Nètteke

Als er een les uitviel op school (ik zat op het Stedelijk) gingen we met de klasgenoten een kop koffie drinken in Tribunal. In het laatste schooljaar hadden we maar één meisje in de klas, met een Twiggy-figuurtje: mooi maar mager. Gek Nètteke – haar portret hangt ook op in Tribunal - zat achter haar borrelglaasje naar haar te loeren. Plotseling trok ze haar blouse omlaag en liet haar borsten zien met de woorden: "Iech höb mie op de plaank es diech"!

Roeje Pierre 1

Op een dag zat de roeje Pierre in Tribunal mij op te wachten. Hij liet mij een brief zien van Justitie, een dagvaarding om voor de Kanton¬rechter te verschijnen wegens openbare dronkenschap. Heel Tribunal riep enthousiast dat ze met z'n allen naar de zitting toe zouden gaan. Wat was gebeurd? Op een warme zomernacht was roeje Pierre ter hoogte van Café Forum op de stoep in slaap gevallen. Er kwam een politieauto langs met agenten uit het noorden van het land (die hier tijdens de vakantietijd de politie kwamen versterken). Deze maakten een heus proces-verbaal op: "Wij, verbalisanten, zagen een in het wit gekleed persoon aan de kant van de weg liggen ter hoogte van de St. Pieterstraat 4. Wij verbalisanten stelden een onderzoek in. Wij verbalisanten

trokken de betrokkene overeind. Deze kon niet meer op zijn eigen benen staan en moest tegen ons dienstvoertuig aanleunen om overeind te blijven. Wij verbalisanten roken dat betrokkene rook naar het inwendig gebruik van alcoholhoudende drank. Wij spraken hem aan. Betrokkene sprak wartaal. Wij verbalisanten stelden vast dat betrokkene in kennelijke staat van dronkenschap verkeerde en sloten hem op in een voor dat soort lieden bestemd lokaal op het hoofdbureau van politie." De volgende dag werd Pierre gehoord door de Hulpofficier van Justitie. Dat ging als volgt: "U vraagt mij hoeveel glazen alcohol ik gisteren gedronken heb. Dat weet ik niet. Ik pleeg dat namelijk niet te tellen." Normaal gesproken werd Pierre, als hij langs de kant van de weg gevonden werd, door de politie of door kennissen naar huis gebracht (bij de Preuverij hadden ze een reservesleutel van zijn woning voor dat soort gelegenheden!), maar deze verbalisanten kenden die gewoonte dus niet. Ik ben toen met de Officier van Justitie gaan praten en legde hem uit dat dit een stadsfiguur was die niemand tot last was. De Officier seponeerde de kwestie.

Roeje Pierre 2

Op een gegeven moment had roeje Pierre een weddenschap gewonnen. Hij zou een aantal weken geen alcohol drinken hetgeen hem tot verbazing van velen lukte. Als prijs kreeg hij onder meer een diner bij het sterrenrestaurant Au Coin de Bons Enfants, maar de toenmalige uitbater bedong wel dat het eten in Tribunal werd geserveerd! En verder kreeg Pierre een vliegreis aangeboden met een sportvliegtuigje naar Eelde. In Eelde spreken ze er nog steeds over dat daar een in het wit geklede man met een wapperende baard de kantine binnenkwam die alleen maar jonge klares dronk.

Barmannen

In de vorige afleveringen zijn al wat anekdotes verteld over de mannen achter de bar (vrouwen waren dat in die tijd nog niet). Ton Breuls –nu speleoloog – stond eens achter de bar toen een bloedmooi meisje van de toneelschool – volgens mij zijn ze allemaal mooi – wilde afrekenen en vroeg: “Wat krijg je van mij?” Zonder met zijn ogen te knipperen antwoordde Ton: “Een erectie.” Daar had de aankomend actrice niet van terug.

foto: Peter Hofhuizen

Kleine Jo - nog steeds in de horeca werkzaam - heeft steeds oog gehad voor vrouwelijk schoon. Toen hij eens vrij was en met zijn net verworven vriendin wat stond te drinken, zag ik dat hij zijn hand voorzichtig op haar bil legde. Ik stond achter hen en gaf een fikse tik op zijn hand. Hij schrok en trok zijn hand schielijk terug, denkend dat zij hem die tik gaf. Dat denkt Jo nog steeds! najaar2015

22

Journal de Tribunal

herinneringen aan de trieb

Commissaris Fanfaron en de Poesjenellenmoord Frank Smits (toen huisarts) en Math van Even (toen bedrijfsleider van de Maastrichtse bioscopen) kregen begin jaren '80 het idee om een speelfilm te maken. Het zou een persiflage worden op een Franse politiefilm, met de bovenstaande titel. Er werd uiteraard gereden in Citroën-Traction Avants en de boevenwagen was een heuse Citroën frietwagen. Iedereen deed mee. Italiaanse Rika van de frituur, haar man Beppe, Lou Graus, Jos Schiefer, George Hoeberechts, Wil Panis, Harm van 't Örgelke, Frans van de Pöl. De kroegbazen vormden het "drugssyndicaat". Frank Smits speelde Commissaris Fanfaron. Pieke Dassen speelde zichzelf en werd vermoord door Jacko Schoonbrood (journalist). Uiteraard deden ook de roeje Pierre, Jan de zeeman, Frits Franssen, de nu beroemdste acteur van Nederland Pierre Bokma en vele andere Tribunal-gangers mee. De opnames werden gemaakt in 1981 en 1982. Daarna verloor Math - de cameraman - zijn belangstelling voor de film tot grote teleurstelling van degenen die eraan hadden meegedaan. Jaren later heb ik in overleg met Math besloten om de film dan maar zelf te gaan monteren. In 1987 kwam de film dan eindelijk uit. Het was een super 8-film die in première ging in Cine-K, de bioscoopzaal van 't Knijpke. De film is daarna op video uitgegeven en in 2006 zelfs op een dvd uitgebracht (Nederlands ondertiteld). Het is natuurlijk een amateurfilm maar het is prachtig om te zien hoe Maastricht er in die tijd uitzag. Opvallend is dat erg veel mensen al dood zijn: zou de gemiddelde levensduur van mensen die de Tribunal frequenteren lager zijn dan de rest van de bevolking? De film is nog te krijgen voor € 10,-. Neem maar contact met mij op als je de film zou willen hebben (joepkoster@ hotmail.com). Joep Koster

Lookalike Roeje Pierre Het gerucht ging al dat er in Heerlen een lookalike van Roeje Pierre rondloopt. Onlangs was Joep Koster in Heerlen en liep hem tegen het lijf. Hij liet die gelegenheid natuurlijk niet voorbijgaan en ging samen met hem op de foto. Zeg nou zelf: als twee druppels water toch! Jammer dat hij geen wit pak draagt ....

www.benschiffeleers.nl 2015najaar

foto: Inge Buijze

23

Journal de Tribunal

AINSI

Aan de rand van Maastricht is er een uniek pand te vinden dat ruimte biedt aan activiteiten die de grenzen van de podiumkunstdisciplines opzoeken en overschrijden, zodat nieuwe mengvormen ontstaan. Want juist in deze cross-overs doen zich in de podiumkunsten (inter)nationaal de grootste vernieuwingen voor.

De A van Art

Op de tweede en derde etage van het gebouw zijn ateliers en een expositieruimte ingericht. De kunstenaarsruimtes zijn verbonden met de overige verdiepingen, waar voorstellingen worden opgevoerd en creatieve bedrijven werkzaam zijn.

De I van Industry

AINSI is een gebouw van de architect Peutz en had in zijn vorig leven een industriële bestemming. Die bestemming wordt voortgezet, maar met een andere invulling. In AINSI krijgt de nieuwe creatieve industrie een gezicht.

De N van Nature

AINSI ligt midden in de natuur, langs de Maas en onder het groen van de Sint Pietersberg, aan de rand van de mergelgroeve die volop in ontwikkeling is tot natuurpark.

De S van Society

AINSI nodigt de Maastrichtse samenleving en de Euregio nadrukkelijk uit om deel te nemen aan projecten in het gebouw, of om het initiatief te nemen om deze zelf op te zetten.

De I van Innovation

AINSI onderzoekt de grondslagen van de podiumkunst in het bijzonder en formuleert vragen en stimuleert de discussie. De eerste etage fungeert als speelplek voor dans, toneel, muziek en jeugdtheater.

AINSI & Theater aan het Vrijthof

Theater aan het Vrijthof stimuleert makers zoals Project Sally, Gotra/Joost Vrouenraets, Het Geluid Maastricht en Hoge Fronten/Lieke Benders, om samen vanuit AINSI het podiumkunstenklimaat in Maastricht, de Provincie Limburg en de Euregio duurzaam te ontwikkelen. In nauwe samenwerking met het Theater transformeren zij AINSI tot een huis van makers en een broedplaats voor podiumkunsten en jong talent. Theater aan het Vrijthof zet samen met de makers AINSI op de kaart als culturele hotspot. De inhoudelijke programmering van AINSI wordt gecoördineerd door Theater aan het Vrijthof. In de praktijk fungeert AINSI daarom als extra podium van het theater. AINSI beschikt over een professioneel uitgeruste

foto's: Hugo Thomassen

AINSI

blackbox-zaal, dansstudio, expeditieruimte en erg gezellig theatercafé.

Hoogtepunten theaterseizoen 2015-2016 in AINSI: festival jong! (24 okt -1 nov 2015)

festival jong! tovert samen met de Kunstkaravaan tijdens de herfstvakantie AINSI om in een grote sprookjes- en droomachtige wereld. Verbeeldingen worden geprikkeld met superleuke voorstellingen, gezellige workshops en leerzame interactieve activiteiten. Een avontuur voor iedereen met uitbundige dromen en veel fantasie!

Theater

De blackbox-zaal biedt dit seizoen podium aan gezelschappen, zoals NTGent (Hotel Malaria en Africa), Theater Malpertuis (GAZ. Pleidooi van een gedoemde moeder), Abattoir Fermé (Grey Gardens) en Toneelgroep Amsterdam (Song from far away). Theater met intense verhaallijnen die mooi tot uiting komen in de intieme setting van deze locatie.

Dans

Niet alleen kiest De Nederlandse Dansdagen AINSI voor de programmering van enkele voorstellingen, ook biedt AINSI dit seizoen huis voor een samenwerking tussen Theater aan het Vrijthof en iArts studenten. In de nieuwe programmaformule SURPLUS wordt vanuit verschillende invalshoeken in het gebouw extra context bij een aantal dansvoorstellingen gecreëerd. Zo kunt u letterlijk en figuurlijk van een ruimer gevulde avond genieten.

Muziek

AINSI zit boordevol sfeer. In samenwerking met Jazz Maastricht betreedt internationaal talent, zoals Iiro Rantala, Ntjam Rosie en het Michel Bisceglia Trio, het podium. Ook Nederlandse popnamen, zoals Leon Verdonschot, Ernst Jansz, Frans Pollux en Gé Reinders dragen bij aan dit bijna huiskamerachtige concertgevoel. Indien er geen voorstelling geprogrammeerd staat, zijn de ruimtes beschikbaar voor verhuur. Interesse? Stuur een e-mail naar [email protected]

Bereikbaarheid

Een heerlijke wandeling langs de Maas; circa 10 minuten fietsen van het centrum van Maastricht; met de auto eenvoudig bereikbaar en met voldoende gratis parkeergelegenheid. Geen tijd voor een wandeling, geen auto of fiets?: I.s.m. maastrichtvervoer.nl brengt de TheaterShuttle u bij avondvoorstellingen comfortabel van het Vrijthof naar AINSI en weer terug. Meer informatie is te vinden op www.tahv.nl/shuttle. najaar2015

24

Journal de Tribunal

20 jaar in au coin

Vingt ans d’amour, c’est l’amour fol.

George Taselaar 20 jaar kok en eigenaar bij restaurant Au Coin des Bons Enfants

20

Vingt ans d’amour, c’est l’amour fol. Jacques Brel zong het in zijn nummer ‘La chanson des vieux amants’: 20 jaren liefde is van de gekke! Toch is het, voor hen die het restaurant kennen, helemaal niet gek om verliefd te zijn geworden, gebleven en nog te zijn op Restaurant ‘Au Coin des Bons Enfants’. In 1949 bedachten de gebroeders Guus en Jan Brand dat zij in Maastricht een gelegenheid wilden om de crème de la crème kennis te laten maken met hun product. Ook toen al, zoals nu nog, onderscheidde Brand Bier zich van haar concullega’s

door uitzonderlijke smaak en kwaliteit. Zij vestigden daarvoor Restaurant ‘Au Coin des Bons Enfants’ in een monumentaal pand aan de Ezelmarkt in Maastricht. Beroemde namen als Koch, Bignell, Ruigrok, Jagersma, Van Vliet, Schiefer en Ritzerfeld gingen George voor. Chef/Eigenaar George Taselaar heeft vanzelf diverse keukens doorlopen, zijn ‘kook denken’ vond hij bij Cas Spijkers in restaurant de Swaen in Oisterwijk, in hotel Prinses Juliana in Valkenburg werkte hij daarna jaren als sous-chef. Dat laatste onder de bezielende leiding van Toine Hermsen en later Otto

wij feliciteren George met zijn 20-jarig jubileum als kok en eigenaar bij restaurant Au Coin des Bons Entants Sligro Maastricht

Hanos Valkenburg

2015najaar

Café de Bombardon Maastricht

Vleeshandel Kusters Margraten

glissy editors Maastricht

25

Journal de Tribunal

20 jaar in au coin Nijenhuis. De jonge Taselaar, zoon van de bekende, helaas te vroeg overleden wijnkenner en levensgenieter Pieter Taselaar, was op zoek naar een eigen restaurant. Uiteraard nadat hij kennis en werkervaring had opgedaan als hiervoor omschreven. ‘Père’ Taselaar (zie nog het bronzen plakkaatje op de inmiddels verbouwde bar) bracht de jonge Maître op het idee om te gaan praten over ‘de Coin’. Dat bleek succesvol! In september 1995 opende George (ik, en overigens iedereen die dat wil, mag deze bevlogen persoonlijkheid zo noemen) zijn restaurant. De naam behield hij; het stoffige imago liet hij achter zich: Het restaurant (en de keuken) kreeg (kregen) een facelift en werd(en) aangepast aan de normen van die tijd. Dat ‘aanpassen’ is overigens in de daaropvolgende 20 jaren (en nog) een continu proces waarvoor de chef persoon-

lijk zorg draagt. Niet enkel in de keuken getuigt hij van zijn creativiteit en werklust, maar ook de inrichting komt uit zijn koker en veelal uit zijn hand: Gedurende ‘vakanties’ kan je hem regelmatig aantreffen met een hamer in de hand en verf in zijn haren. De keuken van de Coin was in de beginfase vooral te omschrijven als traditioneel Frans. Na de eeuwwisseling ging George zijn keuken verfijnen en al vlug kreeg het restaurant een Michelin ster. Hiermee kreeg de patron weliswaar de erkenning die hij verdiende, maar de door hem zo gewenste warme en ongedwongen gezelligheid – overigens knap hoe hij altijd de juiste mensen heeft weten te vinden die met hem dat imago uitstraalden/uitstralen – werd aangetast door de ‘stijfheid’ die nu eenmaal aan een ster gekoppeld is. Toen het restaurant zijn ster kwijt raakte heeft de energieke patron die gezelligheid weer teruggebracht: de inrichting werd aangepast, de bar werd vergroot, onlangs kwam er een terras op de Ezelmarkt bij met een aparte kaart en, ja, die kaart! George vond zijn weg weer terug naar zijn oorspronkelijke ambitie: simpel, goed, kwaliteit, betaalbaar en, last but not least, gezellig. Ook na 20 jaar voor de komende jaren een aanrader! Jan Muijs najaar2015

26

Journal de Tribunal

activiteiten

november - december 2015

Activiteiten in en rond de Tribunal in de stad: t/m 15 nov - Centre Céramique expositie World Press Photo 1 november - Vrijthof Chateau Maestricht 1 november - MECC Jumping Indoor Maastricht

bij de Trieb: do 26 november

Moselavond

7-8 november - MECC Racing Days Maastricht

za 7 november za 14 november

Ramazan en Co

11 november - Vrijthof de 11e van de 11e

zo 29 november - zo 6 december - zo 13 december - zo 20 december

Magisch Maastricht

do 28 januari 2016

Mosselavond

de laatste van 2015

Les Froeures copuleurs live unplugged muziek aanvang 15.30 uur

di 22 december

Tribunal bestaat 53 jaar

Calvariestraat 16 - Maastricht 043 - 321 3820

2015najaar

14 november - Maaspromenade Intocht Sinterklaas 14 nov - 5 dec - Maaspromenade Sinterklaas aan de Maas 26-29 november - MECC Boekenfestijn

53

28 november - 29 december binnenstad Magisch Maastricht 5 december - MECC 90's Forever

nu verkrijgbaar: Spinsels III makkelijk geschreven bestellen op www.tikus.nl

27

Journal de Tribunal

Geneviève

modetips

Modetips van

Wat brengt deze winter op modegebied? Geneviève 'praat' ons bij en geeft tips.

door Geneviève Op ‘t Roodt

Hit!! De cardigan,de gilet of het vest. De Bernadette (voor de "Belgen"):noem het hoe je wilt,maar ze zijn deze herfst & winter in overvloed te krijgen! Met ons merkje "Black Rose" zijn we bij alle klanten welkom met dit soorten vesten. Je vindt ze in alle vormen en kleuren,liefst oversized want dat zit zo prettig. Dat geldt trouwens ook voor de pulls deze winter. Makkelijk te combineren op een stoere ‘skinny’ of op een hippe jurk. En de trend zet door voor het voorjaar,dus dames, haal hem in huis!

Alles is leuk! Vroeger had je een bepaalde stijl in de mode of een trend dat ieder merk wel had. Maar op dit moment voelen we dat dames op zoek zijn naar iets specifieks,iets waar ze zich prettig in voelen, en dat ze niet zomaar klakkeloos de boekjes volgen. En dat maakt het dus ook weer spannend De ene vraagt wijde tuniekjes, de ander is op zoek naar leuke bloesjes met een motief in,nog een ander wijde broeken. Voor ons natuurlijk een hele klus als we op inkoop gaan maar o zo leuk als je slaagt en de auto volgeladen hebt met nieuwe spullen. Yes!!

Wie het schoentje past ...., trekke het aan! Als je een echte "schoenenfreak" bent,is het zeker eens de moeite om naar het Mode Museum van Antwerpen te gaan. Daar loopt een tentoonstelling, FOOTPRINT genaamd, over de schoen in de 20ste en 21ste eeuw. Van peep-toe tot sleehak tot iconische designs van Prada. Nog tot 14 februari 2016 te bezichtigen!

Frits Franssen en Genevieve Op ‘t Roodt runnen samen, zoals zij dat noemen, ‘een kleine groothandel’ in dameskleding: F&L1989. Hun grote inspiratiebron - of ‘hoe het allemaal begon’ - is c.q. hebben zij te danken aan Letty, de moeder van Genevieve, die hen de ‘modemicrobe’ heeft door gegeven. Samen gaan ze maandelijks op zoek naar prêt-à-porter in Parijs en Italië. Die bieden ze dan aan in boetieks in het midden- en hogere segment. Hun sterkste punt is dus dat ze snel kunnen leveren en kunnen inspringen op de trend van nu.

najaar2015

.

“EEN OASE VAN RUST IN HET HISTORISCHE CENTRUM VAN MAASTRICHT” Kijk voor meer informatie op www.looiershof.com Looiershof is een ontwikkeling van Focus International Real Estate Parklaan 48 | 5613 BG Eindhoven | T 040 - 246 02 64 | [email protected] | www.focus-on-quality.com

29

Journal de Tribunal

Looiershof

Looiershof:

wonen in de voormalige vermicellifabriek De “vermicellifabriek” is voor veel Maastrichtenaren een begrip, maar ook voor veel inwoners een volkomen onbekend stuk terrein met vervallen gebouwen in het Jekerkwartier. De komende twee jaren wordt op dit terrein een woningproject gerealiseerd bestaande uit 38 nieuwbouwwoningen met ondergrondse parkeergelegenheid. In mijn vorige functie, bij Ballast Nedam, ben ik betrokken geweest bij de aanbesteding van de A2-tunnel. De vraag kwam aan de orde wat we op het tunneldek zouden gaan doen. Het was best ingewikkeld, want het was een onderdeel van de totale aanbestedingsprocedure. Op een zonnige morgen wandelden mijn vrouw en ik door Maastricht en kwamen uit bij de Grote Looiersstraat. Ik vond het een fantastisch mooie straat met Franse uitstraling. Uiteindelijk is deze straat de inspiratie geweest voor het ontwikkelingsgebied op de tunnel en zo is “de Groene Loper” ontstaan. In de Looierstraat stond een groene poort open. Uit nieuwsgierigheid zijn we daar naar binnen gelopen. Het aanzicht van de vervallen fabriek stuitte me tegen de borst, maar zag wel de potentie van de plek. Ik dacht, als ik ooit nog eens iets zelfstandig wil gaan doen, dan moet het dit gebied worden. Na 15 jaar ben ik gestopt bij Ballast Nedam, heb een sabbatical jaar genomen, vervolgens met een paar collega’s Focus International opgericht en daarin ben ik met project Looiershof begonnen. Na stevig onderhandelingen met de erven Bauduin hadden we een deal. Zo’n 3 jaar geleden zijn we concreet begonnen. Het ontwikkelen zelf, de onderhandelingen met de gemeente met haar (terechte) eisen en besprekingen met omwonenden, die we actief bij de plannen betrokken hebben, kostten tijd. Inmiddels weten we precies wat er gaat komen, en binnenkort kan er begonnen worden met de sloop. Eerst moet er een twee laagse parkeergarage aangelegd worden ter grootte van ongeveer 60% van het Vrijthof. Dat wordt best

Ruud Jacobs, directeur Focus, vertelde ons het volgende m.b.t. zijn project ‘Looiershof ’:

een uitdaging, zo vlak langs de Jeker. Op het dek komen dan 38 woningen, stadsvilla’s en appartementen van 100 – 200 m2 met allemaal een eigen tuintje, balkon of dakterras, allemaal buiten. De bouwstijlen grijpen terug naar het verleden, naar de statige stadsvilla’s uit de oude binnenstad met hardstenen voorgevels, luiken en hoge ramen met als contrast industriële architectuur, de oude industriële gebouwen; die komen ook terug. Dat geldt met name voor de appartementen: veel glas, grote ramen, zware liggers en balken. Op de website zijn de voorbeelden te zien. Twee monumenten blijven bestaan, het zogenaamde “armenhuisje” en de schoorsteen van de vermicellifabriek. De rest wordt allemaal gesloopt. Ik denk dat je het hier tot je laatste snik kunt uithouden. Je rijdt de garage in en vervolgens ga je met de lift naar je eigen woning. Het wordt, denk ik, het laatste nieuwbouwproject in oudMaastricht wat betreft de combinatie binnenstad, buitenvoorzieningen, nieuwbouw, parkeren op eigen terrein en alle faciliteiten. Wat er dan nog overblijft is allemaal rijksmonument. Wanneer het project is afgerond, is het gebied semi-openbaar terrein. Overdag toegankelijk voor iedereen, ’s nachts wordt het afgesloten. Eind 2017 moet alles klaar zijn. Het project Looiershof is voor mij geslaagd als de woningen verkocht zijn en vooral als de bewoners dan aangeven dat het er fijn wonen is. Op dit moment heb ik persoonlijk contact met alle gegadigden en dat zal zo blijven. En dat blijft zo: zelf gaan we er ook wonen. Ruud Jacobs

najaar2015

30

Journal de Tribunal

prijspuzzel

Cryptotrieb 1

E

2

V

R 3

B

V

D 4

J 5

6 7

S

B

A

A

8 9

L

A

G

E

N

G 11 12

13

N

L

E

T

V

I

14 15 16

S

W

P 17

A

L

1. Als je met die werkkleding vee binnenlaat wordt je beroofd. (7) 2. Met die knop op je PC kan je het roemvol in de gaten houden. (14) 3. Op afstand kun je gissen dat het doorverteld is. (8) 4. Vliegtuig uit de gekeerde Ver. Staten zorgt voor het onderwerp. (5) 5. In bedrijf komend. (9) 6. Die stam herdenkt een schoenfabrikant. (10) 7. Vertegenwoordiger in relaties? 13) 8. Een tevreden gevulde jongen. (7) 9. In het buitenland verzamelen voor overleg. (10) 10. Stappen, een must én een bank? Nee, invitatie! (11) 11. Bazin van Human Resources of overdreven typetje? (11) 12. Gaat u in die richting naar het landsdeel. (6) 13. Mijn woning is een slot. Zorg voor jouw onderdak. (11) 14. Siciliaanse brandhaard. (4) 15. Documenten in de bergen. (6) 16. Zou dit kaartspel naar oordeel van de VN ook niet meer mogen? (12) 17. Woordnboekn? Stukmakers! (8)

deze cryptotrieb© is vervaardigd door QD&M medewerkers van café Tribunal en de uitgever zijn uitgesloten van deelname

2015najaar

De dik omlijnde vakjes vormt de oplossing. Schrijf deze oplossing, samen met je naam en mailadres, op een bierviltje en geef dit aan een van de mensen achter de bar. Inleveren vóór 1 januari 2016. Mailen kan ook: [email protected]

V

K

10

R

R

Uit de goede oplossingen zal Notaris Vermeeren twee winnaars trekken die elk een prijs krijgen, te weten: - Een cadeaubon van Café Tribunal t.w.v. € 25,- Een boekenbon van Boekhandel Dominicanen t.w.v. € 20,Prijswinnaars krijgen persoonlijk bericht.

De oplossing van de vorige puzzel (zomereditie) is Vakantieperikelen. Notaris Jos Vermeeren heeft uit de goede oplossingen twee winnaars getrokken. De gelukkige winnaars zijn: Harrie Gulikers (cadeaubon Tribunal) en Remy Tomlow (boekenbon Dominicanen).

Oplossing zomereditie: Vakantieperikelen 1. bovenal, 2. aangesteld, 3. verkering, 4. biljartbal, 5. kantoor, 6. biertje, 7. blikje, 8. gerechtshof, 9. gulpen, 10. hoes, 11. timmermans, 12. periodiek, 13. barkruk, 14. breicafé, 15. Ludie, 16. randje, 17. buitengewoon.

.

NOTARISKANTOOR

boeken

nieuw, tweedehands, studieboeken

muziek CD’s, DVD’s, LP’s

Vermeeren T: +31 (0)43 321 30 62 F: +31 (0)43 321 69 62 I: www.notarisvermeeren.nl E: [email protected]

Bouillonstraat 6 6211 LH Maastricht Postbus 195 6200 AD Maastricht

activiteiten

schrijversbezoeken, lezingen, muziekuitvoeringen, exposities

boekhandel dominicanen Dominicanerkerkstraat 1, Maastricht www.boekhandeldominicanen.nl

Fysio Zuyd Jaspars Zorg die u beweegt

trappen trapleuningen montage en service

Willems Trappenfabriek Industrieweg 13 6245 HW Eijsden Tel: 043-4091825 www.willemstrappenfabriek.nl [email protected]

fysiotherapie manuele therapie bekkenfysiotherapie geriatriefysiotherapie oedeemtherapie dry needling

shockwave therapie echografie fysiofitness personal training Zwangerfit® osteopathie

Fysio Zuyd Jaspars Tongersestraat 18 6211 LN Maastricht

T 043 - 351 08 00 [email protected] www.fysiozuyd.nl

U kunt gratis parkeren achter onze praktijk, bereikbaar via de Patersbaan. FZ024_adv_tribunal_190x135mm_100914.indd 1

12-09-14 08:57

.