Werkvakantie in Albanië 13-8 tot 21-8 2013 Dinsdag 13-8
32C
Welcome back in Albanië
Waarom wil ik eigenlijk terug naar Albanië. Nou, bij aankomst op vliegveld “Nene Teréza” in Tirana is het al meteen geen vraag meer. Na een korte tussenstop op Vienna, landden Jaap en ik op het vliegveld en al direct leunt de warmte tegen je aan. Tel daarbij op de warme begroeting van Nico en Gjersh en je weet weer, waar je bent. De korte autorit naar “Maria Domenika”, de zusterpost, waar we de komende week gaan verblijven, is vertrouwd, al wordt er wel aardig wat nieuwbouw gepleegd, zo merken we. De ouwe politiebus van Nico staat blijkbaar in het museum, want die krijgen we de hele week niet te zien. In Maria Domenika zijn de 2de en 3de verdieping voor ons, maar ontbijten kunnen we eventueel nog wel in de keldergang. De slaapplekken vragen nog enig improvisatievermogen. We komen de boel zogezegd “effe verbouwen”. Bedden worden op elkaar gestapeld, om maar 6 of 7 slaapplaatsen te creëren. ’t Is allemaal wat krap, maar ach, waar hebben we het over. Menig werkvakantieganger van de eerste edities had graag met ons willen ruilen. Voordeel is wel, dat we ruime beschikking hebben over wc’s en douches, als ze werken tenminste. We zullen ze nodig hebben, want al na een half uurtje gutst het zweet van onze rug. Wen er maar aan. Al weer snel kennis gemaakt met de rijkunsten van Nico. Pleur die auto overal maar neer. ’s Avonds traditie: met Gjersh, Nico en Arslan naar Nordpark. We verbaasden ons over de nieuwste BMW’s, Mercedessen etc. etc., vaak bestuurd door jonge mannen van rond de dertig en even vaak geëscorteerd door dito dames. Op ’t eind van de avond gingen we ieder ons weegs, Arslan met een doggybag in de hand. Einde van dag één van een ( te) gekke week. Woensdag 14-8
32C
De luiken gaan weer open in de zusterpost in Araméras. ’t Is alweer vroeg licht, zo om half zes en de dag ruikt koel en branderig. Auto’s blijven onafgebroken rijden over de hoofdweg. Naaldwijk komt eraan. Spannend! Nog even een rondje kennismaken met onze nederzetting. De douches voor de jongens in de nabijgelegen container blijken gesloopt te zijn, maar gelukkig heeft Japie z’n pijpfittersdiploma. We gaan dus op zoek naar nieuwe kranen. Echter, de kranen bij de eerste doe-het-zelver kosten 7000 lekkies per stuk. Dat kan goedkoper,
zegt Nico dan en inderdaad, bij de volgende doe-het-zelver kosten de goede kranen 2000 lekkies. Per stuk. Tel uit je winst! Daarna volgt de eerste kennismaking met “onze” school, school Hassan, midden in Fushe Kruje. Het meeste door Prend gedane werk ziet er goed uit, alleen is het nodige stucwerk nog niet gedaan. Niet in de offerte opgenomen, dus niet uitgevoerd. Maar na overleg, uiteraard tegen meerprijs, staat er binnen het uur een stukadoor z’n ding te doen. Waar haalt Prend ze toch vandaan? Hierbij is de vertaalhulp van Aldo weer van doorslaggevende importantie ( betekenis). Na deze zware onderhandelingen was het tijd voor koffie in het internetcafé, 20 meter voorbij de ingang van “onze” school. Tot verbazing van iedereen riep de waard, dat dit rondje koffie voor hém was. Waarschijnlijk verwacht hij de komende week de nodige klandizie. Om twee uur komt de Westlandse meute aan op het vliegveld en krijgt iedereen z’n eerste cultuurschok. De indeling qua slaapplekken gaat als vanzelf, 6 jongens bij elkaar en 7 meiden bij elkaar. Dan eerst even een kleine vooruitblik in de school, waarbij we ook nog een blik kunnen werpen op de oude toiletten. Ze zien er niet uit, zo smerig. En er komt een lucht uit! Binnen een straal van 5 meter van de “toiletten” begint iedereen spontaan te kokhalzen. Het is maar goed, dat er geen geurfilm bestaat, of dat er voor dit verhaaltje geen geurpapier gebruikt wordt, anders zou iedereen nu en acuut stoppen met lezen. Goed, we hebben het overleeft. Daarna gaat het al gauw naar Nordpark voor de traditionele zwem- en braspartij. Uiteraard moet na afloop weer gesproken worden over de rekening, en waarachtig, de zwempartij werd gratis verklaard. Na een eerste avond op het grandioze balkon van Maria Domenika gaan de oogjes, na een lange dag, om elf uur al aardig toe. Het gekkenhuis is weer voor een week geopend. Donderdag 15-8
32C
Vandaag voor het eerst regen meegemaakt in Albanië. En hoe! ’s Nachts brak er onweer uit, zo hevig, dat de regen keihard en loodrecht naar beneden kwam. 2 uur later was er van plassen niks meer te zien. Wel kwamen we er al heel snel achter, dat alle elektriciteit eruit was gevlogen. Pech voor alle koelcellen, maar vooral voor alle wc’s. Er was ook geen water, dus wat restte, was: die lúcht!!! De slaapkamer van de 3 leidingmannen werd bovendien ernstig ontregeld door regelmatig en voortdurend gezaag, waarbij eenieder naar elkaar zat te wijzen. Opperboswachter is Dick, denk ik. De dag breekt voor
menigeen opnieuw voor 6 uur aan, maar er is hier altijd een mooie morgenstond met zicht op de betoverende bergen van Kruje. 6 man vrijwilligers gaan op brood uit. Voor de eerste dag werken moet er flink gegeten worden. Om 8 uur gaan we doen, waar we voor gekomen zijn. Knallen in de school Hassan in Fushe Kruje. Tegenvaller, dat we zo dichtbij zitten, daardoor zie je niet zo heel veel van Albanië. Primeren en verven gaat als vanouds keihard, na het schuurfeest uiteraard. Menigeen zag er na 2 uurtjes werken al bleekjes uit, van het stof dan. Dat daar in de loop van de dag nog flink wat verfspetters bijkwamen, is alleen maar logisch. Lauw Albanees water, ook al is het soms niet veel, spoelt dat wel weer weg . Onder onze talenten bevinden zich ook 2 tegelzetters, Mike en Hidde, die, samen met Dick in recordtijd een wand in de toiletten getegeld hebben. Daarbij was het betere hand- en voetenwerk voor de communicatie met de Albanese tegelzetter van levensbelang, maar het resultaat mocht er zijn. Volgens die Albanese tegelzetter dan, want die vond alles sum mire. Dat betreffende tegelzetter in z’n eentje 6 keer zo snel klaar zou zijn geweest als onze Westlandse talenten, is een gegeven. Maar toch, voor de kwaliteiten van Mike en Hidde; ik heb hun telefoonnummers! Andere techneut Japie mag zijn kwaliteiten tonen bij de jongensdouches buiten en dat wegens afbraakpogingen. Natuurlijk lukt dat best: gelukkig maar, we hebben ze keihard nodig. Kokkin Gerdien , met hulp van maatje Axel, leeft zich deze eerste dag uit op de nasi met gehaktrol. Alles gaat weer op, waarna met vereende krachten wordt afgewassen. Spelletje van de maand, bekend van de scouting, is “weerwolven van wakkerdam”. Er wordt enthousiast meegespeeld en vooral veelvuldig geëvalueerd. Het lijkt “wie is de mol” wel. Gekke uitspraak van de dag, naast het door Japie veelvuldig gebruikte “tering hé” komt van de plaatselijke Fushe Krujaanse bevolking en is, gerefereerd aan onze knalgele/neongroene T-shirts met Band Aid erop: “ze zijn er weer, de Bandits uit Holland”. Vrijdag 16-8
32C
Vandaag mee naar de bakker, weer met 6 man. Onderweg missen we de couleur locále van een deel van de markt. Die ziet er tamelijk uitgestorven uit. Wel zien we op de heenweg, schattig, een koe aan een touw staan, maar nadat we ons brood gescoord hadden, kwamen we op de terugweg alleen nog een touw zonder koe tegen. Die lag er namelijk naast, uitgebeend te worden. Op de
openbare stoep, nota bene. Verder, na het ontbijt, als alle maaltijden op ons favoriete balkon, hijsen we ons weer in het hippe neongroen voor weer een nieuwe dag knallen. Tijd voor de berber( =barbier=kapper) is er wederom niet, al zouden Axel, Hidde, Ferdy en Japie zich daar best eens willen laten verwennen. Verven gaat ook nu weer supersnel, op het drogen daarvan hoeven we tenslotte nauwelijks te wachten, want ’s avonds is een flink stuk van de benedenverdieping, inclusief entree, al van een nieuw kleurtje voorzien. Wel is de vraag gekomen, of we ook tekeningen in het nieuwe kleuterlokaal kunnen maken, maar daar denken we nog over na. Verder is er weer druk overleg met Prend, daar is Japie veel tijd aan kwijt, maar met hulp van z’n steenkolenengels en van Aldo, komt hij er wel weer uit. Vraag was ook , of er een nieuwe deur gemaakt kon worden tussen de 2 kleuterlokalen en de rest van de school, zodat de kleuters binnendoor naar de wc kunnen i.p.v. buitenom. ’t Kost weer een paar centen, maar uiteindelijk wordt besloten, om aan het verzoek tegemoet te komen. Een ander verzoek kwam er van de baas van het internetcafé, u weet wel. Hij wil wel graag een T-shirt van ons, als aandenken (en reclameuiting) aan ons vrolijke bezoek, bij hem in de straat, aan deze toch wat sombere stad. 90 liter water later en een bled vol bier verder (dagelijkse inkopen!) zitten we aan de macaronie en verloopt de avond als vanouds rumoerig, met kaarten en weerwolven. Hoeveel gekker gaat het allemaal nog worden? Bij Brasili, even verderop, is er een trouwfeest, zoals zovelen in augustus, en naast het vuurwerk gaat ook de (traditionele) muziek steeds harder. We kunnen het uitstekend horen en dat leidt ertoe, dat Japie en Dick op hun eigen balkon hun eigen traditionele dans uitvoeren, vol ritme en elegantie(?) en onder het oog van uitbundig publiek ( Gerdien en Wilco). Het zag er niet uit, 2 ouwe gekke mannetjes bij elkaar! Zaterdag 17-8
34C
Eerst even een kijkje in de nacht. In de kamer van de mannenleiding gaat het er heftig aan toe. Het duo Wildi treedt op (volgens Jaap dan) en zij orkestreren zo luidruchtig, dat het hem meevalt, dat het hele gebouw van Maria Domenika nog overeind staat. Nou Jaap, we kunnen nog wel wat versterking gebruiken en jij bent een goede partij, hebben wij gemerkt. Weet je trouwens, dat Japie, in pyama, ligt te rillen van de kou, terwijl iemand tegelijkertijd en één bed verderop ligt te drijven van de hitte. Er zijn nog geen slachtoffers gevallen,
maar voor hoelang nog. Er zijn sowieso nog geen slachtoffers binnen de hele groep, gelukkig maar. Dan waar we voor gekomen zijn. Het werk in de school Hassan, midden in Fushe Kruje. We gaan echt als een tornado en als het werk aangenomen was geweest, waren we ruim binnen de tijd thuis geweest. Op een paar dingetjes na zijn we beneden al bijna rond, behoudens het stukje gang rond de nieuw te plaatsen deur dan. Daar wordt vandaag een begin mee gemaakt en dat wordt zondag afgemaakt. Zó blij zijn ze zeker met het werk, dát ze krijgen, dat ze daar geen nee tegen zeggen. Arslan was weer eens goed bezig deze dag. Terwijl het voorportaal door Gerdien al keurig geschilderd was, begon hij met een stok eens flink in het plafond te prikken. Na een hartgrondig “lul” door ondergetekende stopte hij maar weer, waarna Nico als een haas op een trap klom, om de schade te herstellen. Arslan, bedankt!! Het hele trappenhuis is inmiddels van verf voorzien, al zal dat vermoedelijk bij één keer blijven, want dat was qua hoogte nogal een klus. De randjes bovenin zullen wel nooit gedaan worden, want wíj gaan niet als een gek ventje 6 meter omhoog klimmen, om dat te doen. Vandaag is een dag van expiriment. We hebben tot 2 uur doorgewerkt om daarna naar Kruje te gaan. Daar raken we, tegen zessen, al snel aan de drank en dus nemen we er maar een pizzaatje bij. Voor € 100, worden 18 monden gevoed en gelaafd. Heerlijk en bovendien erg gezellig, daar op dat terras hoog in Kruje. Gedurende het eten nam Michel de gelegenheid te baat, om, met zijn woordenlijst Albanees- Nederlands, zijn Albanees op te krikken en vise versa Willem, onze vaste chauffeur, wat Hollandse woordjes bij te brengen. We weten nu allemaal álles van Michel en z’n familie en ook wat van Willem z’n verwanten. In de tussentijd heeft Axel al als instantgids gediend en ons rondgeleid door een stukje Kruje. Die gast wéét, waar hij over praat. Komen we toch opeens een bruiloft tegen. De bruid, op badslippers, wil met ons op de foto en wij willen wel meewerken. Hilariteit alom! Kruje, als voormalig hoofdstad van Albanië, is bekend om zijn bazaar en daar kwamen we dan ook voor. Door alle gezelligheid op het terras is het al wat later en flink wat winkeltjes zijn, waarschijnlijk mede door weer een stroomstoring, dan ook al gesloten. Die nog wel open zijn, zijn echter wel de moeite waard. Ouwe rommel alom, van geweren en sabels tot antieke munten, steenouwe radio’s( met nog van die gloeibuizen) en oma’s potkachels. Japie laat z’n oog vallen op een zeer oud, bronzen strijkijzer, maar daar blijft het dan ook bij. Hij vind hem te duur en afdingen doet ’tie niet. Axel krijgt het weer voor elkaar. Met
gekregen spullen, vaak begeleid door een “tot ziens in Amsterdam”, gaat hij bepakt en bezakt terug naar de zusterpost. Eenmaal terug is iedereen verrot en gaan de luiken weer op tijd toe. Komen er opnieuw slaapproblemen?? Ik wordt er gek van. Zondag 18-8
35C
Om 9 uur zijn we al op weg naar de mis. Pater Henry uit Nederland gaat voor. Japie en Gerdien hebben hem alvast gewaarschuwd voor de stroom mensen, die eraan komt. Hij heet ons dan ook in het Nederlands welkom en later geeft hij ook nog uitleg bij de preek. Het gaat over de verdeeldheid, die Jezus kwam zaaien en daar konden wij maar bar weinig mee. Het leek wel, of we 50 jaar terug gingen in de tijd. Hel en verdoemenis, dat kwam er bij me op. Verder werden uitsluitend katholieken geacht de hosti te ontvangen, dus bleven wij maar zitten ( wat een gemiste kans!). Maar goed, hij heeft z’n best gedaan en dat was al veel meer, dan hij in voorgaande jaren deed( uit betrouwbare bron). Na het spiritus sanctus lazeroppus (vrij naar Wilco), gingen we ieder onze eigen weg. ’s Middags naar het strand aan de Albanese riviéra en daar hebben we echt liggen relaxen. De terugtocht, dwars door de bergen, die we ook vanuit Maria Domenika goed konden zien, was wel om, maar zeer de moeite waard. De bus van Willem trok het maar net, soms kwam de km-teller niet boven de 20, vanwege de steile hellingen en haarspeldbochten. Gevolg: er reden zo’n 25 auto’s in file en de bus van ons was daarvan de eerste. Terug op de zusterpost werd, na een behoorlijke volksverhuizing, op het 2de balkon de BBQ ontstoken. Het vuur knetterde, het vlees spetterde, Nico en Gjersh waren als volleerde vleesdraaiers op hun best en wij smulden ervan. Toen was hét moment van Japie daar. Gedurende een speech vanwege zijn Albanese levensloop werd hem eerst een traditionele broek en vervolgens een volledig Albanees kostuum aangetrokken, met als kers op de taart de “ridderorde van de koperen leiding”. Wij hadden gelukkig alles goed stil kunnen houden en Japie was tot tranen toe geroerd en wij met hem. Zo werd het ook weer een bijzondere avond. Het kostuum met ridderorde moest uiteraard aanblijven, ook al had dat bijzonder veel zweetplekken tot gevolg, en zo liep Japie, Japie, want zo luidt tenslotte z’n geuzennaam, de hele avond rond als een gek ventje!
Maandag 19-8
38C
Nadat het duo Wildi wreed uiteen is geslagen( di ligt inmiddels ergens anders, maar het orkest gaat desondanks gewoon door!) komen ondergetekende ’s nachts uiterst vreemde geluiden ter ore. Het klinkt als druppelend water, maar na enig onderzoek, je bent tenslotte leiding en moet alle omstandigheden kunnen tackelen, luidt de enig voor de hand liggende conclusie, dat de gestreepte houtworm zich aan één der deuren van Maria Domenika tegoed doet en met enthousiasme zijn/haar destructieve werk doet. Genoemde houtwurm vindt het overdag kennelijk te warm om te werken. Vandaag is de dag van de voedselpakketten. Het worden er een stuk of 25. Een groep van 7 gaat dat klaarmaken en alvast een gedeelte wegbrengen. Uit de verhalen achteraf blijkt wel, dat dat behoorlijk indruk heeft gemaakt. De andere groep van 6 knalt nog even door in de school, een gedeelte van de gang boven is inmiddels ook al klaar en de doelen worden verlegd naar het verven van de hele gang boven. Der herr director komt naar ons toe met een inmiddels te verwachten vraag: kunnen jullie mijn kamer ook en als eerste van een nieuwe laag verf voorzien? Bij het tonen van desbetreffende kamer blijkt deze er nog prima uit te zien. Het antwoord is dus duidelijk: gaan we niet doen, catastrôfe, helaas pindakaas! Op de site van jongerenwerkvakantie2013/waarbenjij.nu stromen ondertussen allerhande reacties binnen. Er zijn er op deze maandag inmiddels al dik 400 hits en dat doet ons ook goed. Deze week begint ondertussen z’n slachtoffers te vergen: er zijn verschillende mensen met buikklachten, maar erger dan dat wordt het voorlopig niet. ’s Middags gaan we op rit naar het weeshuis, Casa Bethania. Onderweg doen we nog de school in Bilaj (het project van de vorige 2 jaren) aan en het ziet er allemaal nog prima uit. Ook gaan we met een voedselpakket langs bij een familie, die in een veredeld varkenskot woont. Vooral Axel raakt helemaal in de ban, niet eens zozeer vanwege de armoe, maar meer nog vanwege de artistieke kwaliteiten van de zoon des huizes. Volgens onze kenner een talent, maar dan wel op de verkeerde plaats geboren. Axel zelf heeft het talent, om direct met mensen contact te kunnen maken en dat vinden wij dan weer bijzonder. Casa Bethania werd weer een groot feest van water! Flessenvoetbal, spons doorgeven en waterpoepen deden het leuk, maar hoogtepunt was wederom de waterglijbaan. Inclusief bandana gleden en genoten de kinderen, dat het een lieve lust was, al of niet met hulp van onze jongens en meisjes. Justin Bieber,
oftewel Geert, was grote favoriet, ook later bij het onvermijdelijke watergevecht. De kinderen bléven gaan en afscheid nemen werd een moeilijk verhaal. Zó vaak doen deze kinderen niet van zulke gekke dingen. Hun lachende gezichten staan blijvend in onze herinneringen en op vele foto’s. ’s Avonds, na de spaghetti van Gerdien, die doet dat toch allemaal maar weer, wordt ons favoriete spel weer gespeeld (wakkerdam), maar nu blijkt ook, dat daarin best een beetje vals mag worden gespeeld. De ervaren rotten weten dat allang, voor de groentjes werd nu duidelijk, waarom zij er geregeld al snel uitlagen. Maar we leren snel!. Nog één werkdag te gaan. Gaat er nog wat geks gebeuren? Dinsdag 20-8
38C
De andere groep is aan de beurt voor het uitdelen der pakketten. Onze voorraad limonade is met nog 15 bussen onverminderd groot, dus daar gaat er in elk pakket maar één van bij. Bij de gezinnen waar we komen, lijkt de armoede soms mee te vallen, je gaat tenslotte alles relativeren, maar bij de laatste 3 gezinnen springen je de tranen in de ogen. Onder de rook en het stof van een cementfabriek wonen 3 gezinnen bij elkaar onder erbarmelijke omstandigheden. Hoewel de kinderen allemaal lachen als je komt, geeft de moeder wel duidelijk aan, hoe zwaar het leven is. Ook hier zien we weer een kind met het syndroom van Down: we hebben dat vaker gezien en het lijkt met een vorm van inteelt te maken te hebben. De moeder laat haar trouwfoto zien, een hele mooie vrouw. Dat is ze met haar 44 jaar en 5 kinderen nog steeds, maar haar hart is verscheurd door de omstandigheden, waarin ze moeten leven. Met tranen in onze ogen laten we alles achter, wat we nog in de bus bij ons hadden, kleertjes en tekengerei, en weten zeker, dat dat allemaal goed terecht komt. Terug in de school gaan de werkzaamheden gestaag voort. Dat mag ook wel, want om 4 uur is de opening. De hele gang boven is inmiddels ook voorzien van de 2 kleuren paars van dit jaar. Dan schieten de lokalen nog over, maar er bestaat goede hoop, er zijn zelfs toezeggingen, dat de Albanezen die lokalen zelf gaan schilderen. Als wij de verf maar sponsoren, wat ook gebeurt. We zullen het zien. Artistiek hoogtepunt van deze week is de boom, die Axel en Sandra op de overloop hebben geschilderd en waar wij, als blaadjes, onze handafdruk in achterlaten. Japie, japie kent vlak voor de opening nog een enorm stressmoment vanwege de financiële afhandeling, waar
behalve ondergetekende niemand van getuige is geweest (en wat ook allemaal achteraf helemaal goed is gekomen), maar even later stond hij toch stralend z’n openingsspeech te houden. In het Nederlands, want Blérta kwam tóch nog even langs en zo kon ze alles mooi even vertalen. Iedereen blij en gelukkig, vooral ook, omdat de burgemeester, onder dankzegging voor alle inspanningen van AHA in zijn stad gedurende een flink aantal jaren, ons toezegde, om alles goed in de gaten te blijven houden en tevens de buitenkant van “onze” school opnieuw te zullen laten verven. Symbolisch: het druppeltje olie, dat wij als werkvakantiegangers van alle jaren in Fushe Kruje hebben laten vallen, dreigt al een vlek te worden. hoera!!!!! Na het opruimen van de confetti doen wij de schooldeur voor de laatste keer achter ons dicht en wacht Nordpark al op ons. Ze beginnen het ook daar te leren, want bij de afrekening hoeven we het zwemmen niet te betalen (uit eigener beweging). Ondanks, dat verschillende leiders (lees: Dick) al in Nordpark zaten te knikkebollen, wordt de avond nog weer voortgezet met allerlei spelletjes, van weerwolven tot klaverjassen en pesten en gaan de meesten van ons pas om half 2 naar bed. Het lijkt erop, dat we het afscheid van Albanië zo lang mogelijk uit willen stellen, gek hé. Woensdag 21-8
35C
Al om even over zessen gaan de broodhalers weer op pad. Weer een mannetje/vrouwtje of 6. Onderweg worden we steeds vaker nagekeken, of het nou is, omdat we blank en lang zijn, of omdat ze weten, dat we van de “Bandits” zijn, of omdat de meisjes van ons zonder uitzondering tamelijk korte broeken dragen, zeg het maar. Ook ons “mir mejéz” wordt steeds vaker beantwoord en dat is al heel wat voor de gemiddeld stugge Albanees. Na het ontbijt is het tijd voor de “spic en span”-beurt van Maria Domenika en dat wordt als één groot team aangepakt. Om 11 uur naar Gjersh, om zijn thuisland te bekijken en kennis te nemen van zijn eenden, zijn koeien en zijn valse hond. Eénmaal binnen in huis is de raki daar en dat was van een heel goed jaar. Alle verkeerde bacillen, die er in onze lijven rond konden dolen, werden acuut vermoord. Sommigen konden daar nog aardig tegen; zij, die wat minder drankervaring hadden, werden al snel wat witjes en slapjes. Desondanks was het wederom heel gezellig, al maakte het verhaal van de vertrekkende dochter Blerina (naar Engeland) niet alleen bij haar moeder (de vrouw van Gjersh dus) wat traantjes los. Hier ook werden Nico, Gjersh, Willem en Arslan door ons
bedankt middels een kleine bijdrage vanuit onze groep. Op naar het vliegveld, voor weer een moment van afscheid nemen. Ook nu is het weer bijzonder om te zien, hoe wij als groep, binnen 1 week tijd, ons zo verbonden zijn gaan voelen met onze Albanese vrienden en dat uit zich dan op het vliegveld. Met als proviand een witte boterham met jam of met niespoeder (gestampte muisjes) gaan we via een ultrakorte stop in Wenen door naar Amsterdam. Iedereen zit verspreid in deze Fokker 100, maar we kunnen zwaaien. En verder zitten we veel met onze oogjes dicht (gek hé). Familie en vriendjes heten ons warm welkom op Schiphol, waarbij vooral Japie, Japie nogal opvalt met z’n doppie op z’n koppie en z’n unieke ridderorde opgespeld. We zijn weer heelhuids en zonder kleerscheuren in Nederland met z’n aangename klimaat. En met de wetenschap, dat wij ons gelukkig mogen prijzen, dat ons aller wiegje in dit land heeft gestaan. Het was echt een te gekke week. Donderdag 22-8
20C in Nederland
Met ons hoofd vol verhalen en herinneringen aan een unieke groep zijn we weer thuis. In ons eigen bed en op onze eigen pot. We hebben een week lang op een wolk geleefd in Albanië. Misschien eerst wat aftastend, al was dat vaak na 2 dagen al helemaal over. Want met z’n allen zo op werkvakantie gaan doet iets met je, wat niet te beschrijven is. En eenmaal thuis kom je dan weer van die wolk af. Hopelijk niet te snel, maar het gewone leven pakt je toch weer bij je lurven. Via krant, tv, mail, vergadering of werk komen we dan weer terug op aarde. Het meeste daarvan heb ik de afgelopen week niet gemist. Maar de herinneringen blijven, via foto’s en film. Voor de manier, waarop jullie allemaal je eigen kleur aan die wolk hebt gegeven, wil ik jullie allemaal verschrikkelijk bedanken. Het was te gek, leuk gek en soms ook gekkenwerk, maar vooral sum,sum,sum mire! Valemderie(= val in m’n derrie), dus bedankt en we nemen d’r nog eentje op, gesur!!!!! Mile pacem en misschien……….. Groeten, Dick Omdat ik het maar niet kan laten heb ik hier nog een aantal wist-je-datjes. Als het uit de hand dreigt te lopen, hoor ik het wel.
Dus: wist je dat: - Japie, Japie, met Prend op inspectietocht langs verschillende schoolprojecten van vorige jaren, zomaar in de verkeerde Mercedes stapte. -Hidde ’s morgens niet zonder z’n dekentje kan en dat z’n toga noemt. - Axel over behoorlijk wat mensenkennis beschikt. - Er wel containers in Albanië staan, maar dat het meeste vuil er vlak naast neergepleurd wordt. Dat op zich al een verbetering is, omdat het vuil dan alvast in de buurt van de container ligt en niet overal en nergens in de brand wordt gestoken. - Kay, Pebbles en Kees het meest populair waren, om een reactie aan te sturen op de inmiddels bekende werkvakantiesite. Wij daar allemaal van hebben meegenoten. En dat het dus steeds om dezelfde persoon ging, nml. Kaylee - De koelcel in de kelder vaker +25C geweest is i.p.v. +2,5C en dat dat niet fijn is, om op te kunnen rekenen. - Sandra eens sprak over dekbeurt en bekverrekking en wij allen weten, dat het dan ging over……………………..het ontbijt. - Het eens over stopwoordjes ging en dat dat van Michel is……………….mag ik. - Het geluid van de MS van Geest niet het geluid van een stampende diesel is, maar het geluid van een snurkende Dick. - José bekend is geworden om haar krachtige uitspraken, die hier absoluut niet worden opgeschreven. - Het laatste gezin bij het uitdelen van de voedselpakketten niet eens glas in de ramen had, maar plastic. - Albanese Yoghurt een heel aparte smaak heeft en Wilco en Dick daar heel vies van gingen kijken. Wilco kreeg daarbij een associatie met moedermelk en die gedachte zat al in mijn hoofd, voordat hij hem uitsprak. By the way, het was nog “made in the Netherlands” ook.
- Geert diverse dames steeds vaker voor “schoonheid” begon uit te maken, zo van: “schoonheid, mag ik de pindakaas even vasthouden”. Waar ken ik dat toch van? - Marieke in de loop van de week steeds vaker verbaal van zich af begon te bijten. En dat daarbij de pretlichtjes in haar ogen steeds groter werden. - Heb je hem gezien, op foto of op film: de mobiele Albanese boortoren, die een gat voor de watervoorziening aan het boren was van 45 meter diep. Hij zal ooit wel van hele beste kwaliteit geweest zijn, want de auto was er nog één van voor de 2de wereldoorlog. Nu rammelde die aan alle kanten. Maar gelukkig hebben ze in Albanië geen Arbo-dienst, om daar een beetje op te letten. - Japie, Japie een enorme kettingroker is. We moesten voor hem tenslotte allemaal een slof sigaretten meesmokkelen, 17 sloffen in totaal. - Hidde, Mike ,Axel en Dick nog eens ’s avonds naar de groothandel moesten voor water. Leg dat maar eens uit: 24 flessen oei, oei (=water) en 2 trays bier. Zelfs gebarentaal hielp niet. Dan maar de groothandel inlopen en zelf pakken. En die jongens achter de kassa maar lachen om die gekke Hollanders. - We op de terugweg achterin een Fokker 100 zaten en dat ging me tekeer, qua geluid dan. ‘k heb nog een belletje gewaagd naar Fokker Nederland, maar er werd niet opgenomen. - Wilco en Dick, ja die van het duo Wildi, ook zomaar auditie kunnen doen bij de Muppetshow: als die 2 ouwe mannetjes, Stattler en Waldorf, die met bijtende Engelse humor de hele dag door lopen te mompelen. Zij waren namelijk in Albanië doorgaans ook niet te verstaan. -Als het over wijn gaat hadden we er één bij ons, die daar wel een beetje kaas van gegeten heeft. Dat is Christiene. Ze heeft van heel wat verschillende flessen geproefd. Gezellig, hé. - Wij van de leiding jullie niet eens hoefden aan te sporen, om de afwas te doen, de plee’s of de tafel te dekken. Ook voor het brood halen waren er altijd wel een stuk of 6 te vinden. Dus daarom van onze kant: chapeau….. en applaus voor jezelf.
- Het Gerdien niet uitmaakt, wat ze in de nasi gooit: salami, smac of Albanese worstjes en desnoods een tofuburger. Wat er nog aan bruikbaars overschiet, gaat dan wel weer in de macaronie of spaghetti. En we hebben het allemaal dapper opgegeten. - Wij, en dit heeft geheel niet met het voorgaande item te maken, toch?, in Albanië ruime beschikking hadden over een aantal ( 3, Lenny, Jeanine en Ferdy) dokters. In spé dan. Die gelukkig niet in actie hoefden te komen, want behoudens het afgeronde diploma mond-op-mond-beademing hebben zij nog veel praktijkervaring op te doen. En bij voorkeur niet op ons. - En nu we het toch over Lenny en Jeanine hebben: als u problemen heeft met de airco, helpen deze 2 dames u wel uit de brand. De airco in Willem’s bus maakte geregeld nogal rotherrie. Met een paar ferme mokerslagen wisten deze dames dat telkens weer feilloos op te lossen. - Er in de werkvakantieweek 7x20 dus bijna 150 bananen zijn verorbert. Dat voor sommige van ons niet eens genoeg was, om de interne riolering af te stoppen. - Niemand erover begon, om überhaupt raki van Gjersh te kopen. Dat was in andere jaren wel anders. - Axel een week werkvakantie eigenlijk nog veel tekort vond. Wat let je, boek alvast voor volgend jaar! - Er al heel snel na thuiskomst sms-jes en whats-appies heen en weer gingen met steeds maar één woord vetgedrukt nml: heimwee! Hoe kan dat nou! - Iedereen, die in dit verslag niet persoonlijk genoemd is, dat niet als een belediging op moet vatten. - Dit verslagje alles behalve compleet is. Iedereen heeft z’n eigen herinneringen. Koester die en laat dit verhaaltje tot een hulpje zijn bij de gedachten aan een fantastische week. Tot slot nog een uitspraak van dominee Dick: Je bent een gezegend mens, als je andere mensen tot zegen kunt zijn.
