Welkomstfeest nieuwe leerlingen 23 september De zon had, na zo’n stralend week-end, wat burn-out en ’t was dus in herfstgrijs dat onze welkomst-dag startte… Nog even naar klas voor “d’administratie” maar om 9u werden we gelukkig verlost om in de turnzaal een PRACHT-DECOR te bewonderen: ’t zag er indrukwekkend intellectueel uit: rekken vol studieboeken, een reusachtige proefbuis-constructie met kolven, brandertjes en rubberslangetjes en een halfagwerkte tekening van een robot aan de muur.
Twee grijze eminenties kwamen, witgeschort en zwartbebrild, in hun labo aan om aan het werk te gaan. Maar wie dacht dat er op universitair
niveau géén concurrentie is, kwam bedrogen uit:Tweistein voelde zich slimmer dan Einstein die dan weer al zijn wetenschappelijk genie samenschraapte om schuim en verkleurende vloeistoffen in en met en door zijn distilleerkolven te toveren. Tweistein was slechts matig onder de indruk van die glasfabriek en kwam met nog iets véél genialers aan: Een levensgrote robot, die blonk en knipperde en metalig kraakte bij het stappen… Hij heette DOCENTO en was als bijzonder slim maar volgzaam geprogrammeerd. Toch moet er op high-tech niveau iets mis gelopen zijn want hij gedroeg zich allesbehalve gewillig:
Hij duwde de proffen van het podium, pakte hen bij hun nekvel en trachtte voortdurend hun aandacht te trekken: HIJ WAS VERLIEFD!!! Hij toonde met aandrang de tekening van de vrouwelijke robot Docenta en zijn hormonen stuurden zijn programmatie volledig in de war. Prof Tweistein probeerde geduldig én wetenschappelijk uit te leggen dat zo’n relatie niet kon: Docenta had geen hart, er zat gewoon een enorme holte… Reuzen-robot-tranen bij Docento: De proffen spoten anti-roest olie op zijn wangen, snoten zijn neus en aaiden troostend het knipperlicht op zijn hoofd maar hij zou en wou met Docenta trouwen… Zoveel liefdesverdriet bracht het beste in ons boven: wij zouden wel even een hart voor Docenta verdienen: 2G en 2H waren verantwoordelijk op de posten, alle klassen werden herverdeeld en we togen met een reuzenhart, waarop 2 foto’s van nieuwkomers, aan de slag voor een fotozoektocht: In de straten rond Ravelijn gonsde de rustige herfstmorgen van de activiteit: We speelden chirurg
leerden robotstappen
telegeleidden auto’s
kleedden en puzzelden robotten
raadden robot-foto’s van leerkrachten en loodsten elkaar geblinddoekt en met walkie-talkie door een hindernisparcours: bijzonder moeilijk: “draai naar rechts, ik bedoel links, 2 stappen vooruit, nee te ver, één terug, halve draai, nu vlug rechtdoor…. Bij felle temperamenten dreigde daarbij soms een ruzietje tussen begeleide en begeleider maar de echte begeleiders konden die in de Ravelijnse kiem smoren.. Aldus verdienden we vlotjes groene stickers op ons rode hart. Steffi schreef per groep een persoonlijk complimentje, een fotograaf vloog op een damesfiets-met-zitje heen en weer om te fotograferen, een journaliste dan weer op een herenfiets om te interviewen en meester Pieter in zijn dienstwagen om te controleren, coördineren en corrigeren. Zo rond de noen waren alle proeven eensgezind en groepsgevoelig afgewerkt, voor verliefdheid doen we hier nog iets!!! Na de middag zag het labo er veel minder klinisch uit: We hebben je hart nodig... Priester Toon bekeek vol medelijden het lege hart van Docenta en het koor van juf Anja zong enthousiast “mama” van Trust En priester Toon sprak voor onze nieuwtjes: Wie groot en sterk is, daar moet je soms voor opletten Want die kan HARD zijn en zo’n ‘hard’ is niet op zijn Ravelijns!
Meester Pieter legde alle harten van vanmorgen samen tot één groot hart en riep één voor één de nieuwtjes naar voren om hun foto in het lege Docentahart te plakken…. En héél geleidelijk kwam er léven in de robot: eerst een voorzichtig ooggeknipper, steeds stralender en sterker tot haar hele hart tot leven kwam.
Struise Docento stapte robuust het podium op en bij het zien van zijn levende liefje, begon zijn knipperlicht enthousiast te gloeien en niet met een spaarlamp maar met een warmtegevende gloeilamp.
Priester Toon vertelde en deed voor hoe een hart levend kan blijven:
Door samen te werken en te delen met elkaar. De viering eindigde met een overenthousiast “’t zit van binnen” van ons koor. Mevr. De Groote trakteerde wel met ijs maar niet van de ijsman maar van de Ravelijnse ijsvrouwen… en eigenlijk was ‘t (bijna) even lekker… Speciale dank aan 2G en 2H voor de begeleiding; aan 2F voor het uitwerken van de fotozoektocht en aan alle Ravelijners voor hun enthousiaste medewerking:
Welkom aan al onze nieuwkomers, in het HART van Ravelijn…
