Weblog Bas en Henny Plaisier - 2013 Bas Plaisier is december 2010 samen met zijn vrouw Henny uitgezonden naar Hong Kong. Hij zet zich in om de relatie met de Chinese kerken te verdiepen. Aan het Lutheran Theological Seminary (LTS) doceert hij zendingswetenschap en oecumenische theologie. Aan het LTS studeren op dit moment ongeveer 320 studenten die vooral uit Hong Kong of China komen. Deze Theologische Hogeschool is een heel interessante plek omdat er ook veel studenten uit Burma, Laos, Cambodja, Vietnam, de Filippijnen en Indonesië studeren. Dat maakt het gesprek tussen theologen met zulke verschillende culturele en politieke achtergrond heel boeiend. Verhalen te over dus!
Een nieuwe koning 30 april 2013
Het was nu al de tweede keer dat we dit op deze manier meemaakten.. Drie en dertig jaar geleden zaten Henny en ik in de kraamkliniek Marampa’ in Rantepao (Indonesië) met een grote wereldontvanger op het nachtkastje om de plechtigheden van de troonswisseling mee te maken. We waren toen zo’n drie jaar aan het werk in Torajaland en zodoende misten we de festiviteiten in Nederland. Maar de indruk die de troonswisseling – en de toespraak die koningin Beatrix toen hield – op ons maakte, was er niet minder door. Haar duidelijke verwantschap met de vader des vaderlands en haar hoop op en gebed tot God - als haar schild en betrouwen - gaven aan op wat voor wijze zij haar koningschap verstond. Nu gebeurde ons hetzelfde. We waren er weer niet bij. Nu in Hong Kong. Weer misten we de spannende nieuwsgierige vreugde die zo’n dag in Nederland met zich meebrengt. We moesten het hier vieren. Maar de tijden zijn wel totaal veranderd. We konnen nu via onze internetradio en een YouTube kanaal alles meemaken wat er in Amsterdam en daarbuiten gebeurde. En onze kinderen hielden ons met WhatsApp-berichten en -foto's op de hoogte van hoe zij het vierden: in Amsterdam op de Dam, met elkaar tv kijkend en oranje 'moorkoppen' op tafel; of onderweg van het werk luisterend naar de autoradio. We waren erbij! En 's avonds konden we het meemaken met 700 andere Nederlanders die naar de residentie van de Nederlandse Consul-Generaal gekomen waren en daar via een groot TV-scherm de inhuldiging meemaakten. We waren eerst bang dat het weer niet zou meewerken – 's middags kregen we de ene waarschuwing over onweer en zware regenbuien, na de andere over ons heen. Het was noodweer boven de stad. Maar uiteindelijk viel het 's avonds mee en bleef het in de grote tent droog en werd het het vrolijke avond.
's Morgens had ik tijdens mijn college ‘Geschiedenis van de zending’ ik aandacht besteed aan het bijzondere fenomeen van troonswisseling. Het was voor de meeste studenten een vreemd gebeuren. Niemand van de studenten (de Thaise ontbrak) had een koning. Het gaf me de kans om hen iets vertellen over de grote veranderingen die de Nederlandse samenleving in de afgelopen eeuwen heeft meegemaakt. Voor de meeste studenten uit Azië blijft Europa toch een christelijk continent, hoe vaak ik hen ook heb verteld dat het christendom in feite een minderheidsreligie is geworden. Maar een inhuldiging in de Nieuwe Kerk, een volkslied met de woorden van een gebed van toewijding aan God (ik had de Engelse vertaling van couplet 2 en 6 op het scherm staan) verwarde hen behoorlijk. Hoe zit het toch met het christendom in Nederland - is het alleen geschiedenis op zulke momenten? Hoe dan ook, in hun landen met een overwegende andere godsdienst, gaat het totaal anders toe en is er natuurlijk geen enkele verwijzing naar de God van Israël, de Vader van Jezus Christus. Er viel dus genoeg te praten over de kroning van een koning in Nederland.
Intussen had Henny een afscheidsbijeenkomst met haar internationale BSF bijbelgroep met een etentje in een restaurant. Een van de vrouwen had een Hong Kong krant meegebracht met een oranje pagina over Koninginnedag in Nederland. Zij wilden graag dat Henny het volkslied zou zingen. Toen ze klaar was, zeiden ze allemaal: ‘maar dat klinkt als een kerkelijke hymne..’ Ja wat wil je met een volkslied dat ook in het Liedboek van de Kerken staat. En vanmiddag zagen we via YouTube het moment van abdicatie en daarmee de entree van de nieuwe koning Willem Alexander. Zelfs hier – zover weg – een emotioneel moment. Een mooie dag - voor een deel samen met jullie.We waren er op een totaal andere manier getuige van dit bijzondere moment dan 33 jaar geleden. Tijden zijn veranderd – we leven dichter bij elkaar en kunnen op die manier ook meer meeleven. Het was voor ons meer dan toen echt Koningsdag!
En 's avonds met al die honderden Nederlanders met oranje Douwe Egberts hoedjes op en Heineken pils, waren we echt in het 'Holland House'. Goed luisteren naar wat er gebeurde kon alleen als je met je oor bij de luidspreker stond - er was een uitgelaten sfeer. Toen het Wilhelmus klonk, veranderde iedereen: massaal werd er meegezongen. Hoewel toen het zesde couplet gezongen werd in de kerk, was duidelijk dat dit voor velen volstrekt onbekend was. SCMP over de inhuldiging in Amsterdam De religieuze dimensie - de verbinding met het koningschap van God, het gebed om zegen en kracht - wordt bij elke inhuldiging minder. Willem Alexander noemde God met geen woord en verwijzing naar Hem van wie alle koningen hun macht en bijstand ontvangen kwam in zijn toespraak niet meer aan de orde. Dat was precies waarover mijn studenten zich zo verwonderden: wel de entourage, niet meer de praktijk. 'Wat voor land is Nederland?', zo vroegen ze. Dat zal ook in de komende decennia steeds meer de vraag worden. De Aziatische christenen houden ons een spiegel voor en leven mee!
Een nieuwe kerk in het Jeruzalem van China 26 mei 2013
De stad Wenzhou, gelegen aan de oostkust van China ten zuiden van Shanghai, is voor de christenen in China een bijzondere plek. Naar verluid is dit de stad met het hoogste percentage christenen (zo’n 15%) en de meeste kerken. Dat laatste kunnen we beamen. Tijdens onze reizen door China hebben we nog nooit zo veel duidelijk herkenbare kerken langs de wegen zien staan als in deze stad. Over deze kerk is bij de Stanford University in Amerika een boek verschenen waarin de bijzondere achtergrond, maar ook de grote uitstralingen groei is beschreven (Nanlai Cao, Constructing China’s Jerusalem, 2011). In ons weblog van vorig jaar augustus vertelden we al dat er in China op heel veel plekken kerken worden gebouwd. We waren toen in Wenzhou geweest en we zagen van dichtbij hoe een betrekkelijke kleine kerkelijke gemeente (per zondag kwamen er in die tijd zo’n 250 mensen naar de diensten) bezig was een gigantisch grote kerk te bouwen. We vonden dat een verbazingwekkend moedige stap voor zo’n gemeente. Hoe konden ze weten dat die kerk niet veel te groot voor hen zou zijn? Een van hun argumenten was: een kerkgebouw is voor ons de enige legale evangelisatieplek. Als we een grote kerk hebben, kunnen we ook veel mensen uit de stad verwachten. We zagen toen al dat de kerkbouw vergevorderd was en we verbaasden ons over de architectuur en de grootte van het gebouw. (zie Nieuwe kerkgebouwen door heel China) De kerkenraad nodigden ons uit om aanwezig te zijn bij de opening. Een paar maanden geleden ontvingen we inderdaad een uitnodiging. Samen zijn we erheen geweest. Het werd een onvergetelijke ervaring. Men had voor de inwijding van de kerk een moment uitgekozen dat veel mensen uit Wenzhou – die vaak over heel China, ja zelfs over de hele wereld (ook in Nederland is een behoorlijke groep mensen uit Wenzhou) – gelegenheid hadden om te komen. De Wenzhou-ers zijn echte ondernemers en kooplui. Vandaar dat ze overal te vinden zijn. Met elkaar hebben ze het (financieel) mogelijk gemaakt om deze grote kerk te bouwen. Wenzhou is een echte fabrieksstad. Het oostelijke deel van de wijk Liushi, waar de nieuwe kerk staat,is niet bepaald een leuk gebied. Er zijn heel veel kleine fabriekjes (ze lijken soms op kleine winkeltjes) die onderdelen maken voor allerlei (elektronische) apparatuur. Er wordt heel hard gewerkt. Veel van de mensen die er werken zijn afkomstig uit andere gebieden van China en zijn christen (geworden). Tijdens de drie inwijdingsdagen hadden veel mensen vrij gekregen om de kerkdiensten bij te wonen.
Het werd een geweldig feest. In de kerk zijn 5000 zitplaatsen, maar men had ook de bankjes en de plastic krukjes uit de oude kerk meegenomen. Dat was ook wel nodig want er bleken op de eerste dag 12.000 mensen de diensten in kerk meegemaakt te hebben. Iedereen kreeg een cadeau: een bijbel, met op de voorkant een afbeelding van de kerk. Loop je de kerk binnen, dan lees je boven de deur in mooie Chinees schrift: “Leg hier je lasten neer”, loop je later de kerk uit dan lees je: “Neem je kruis op en volg Mij”. Het had iets onvoorstelbaars dat zoveel duizenden mensen op gewone werkdagen de kerk bezochten. Ze waren op deze diensten attent gemaakt (tamelijk uniek in China) door vrachtwagentjes met grote uitnodigingsborden die door de stad reden. Er werd – met begeleiding van een gospel group uit Canada – uit volle borst gezongen. Verder waren de diensten behoorlijk sober. Allerlei koren traden op en verschillende predikanten uit het district voerden het woord. De hoofdpreek was gereserveerd voor een bekende evangelische predikant uit Taiwan(!), die na zijn preek letterlijk op het podium op de knieën ging om voor de mensen en hun kerk te bidden. Uit de toespraken bleek dat er in de gehele provincie Zhejiang in de afgelopen dertig jaar 3000 kerken waren gerenoveerd of gebouwd. Ook mensen van de overheid voerden het woord en wezen op de belangrijke betekenis van het christelijk geloof voor de samenleving. Wel werd er luid en duidelijk op gewezen dat de kerk zich wel aan de regels diende te houden en het beleid van de partij diende te eerbiedigen. Tijdens deze diensten werd ook een unieke samenwerkingbekrachtigd tussen deze kerk en de zeer wetenschappelijke “China Academy ofSocial Science” (CASS) uit Beijing. Voor het eerst begon een universiteit een officiële relatie met een kerk. Duidelijk een teken dat langzaam maar zeker de bakens in China verzet worden. Althans in gebieden aan de oostkust en ook daar soms weer niet… Wel opmerkelijk was dat de directeur van het CASS opmerkte dat het christendom in China een typisch Chinees uiterlijk heeft gekregen. Het christelijk geloof heeft zich verbonden – zo betoogde deze hoogleraar – met de Chinese cultuur. “Christenen spelen een belangrijke rol op weg naar een meer harmonieuze samenleving. Dat komt omdat ze zo dicht bij de mensen staan: daarom heeft het christendom zo’n positieve invloed op de samenleving.” Wie had 35 jaar geleden kunnen denken dat zulke woorden door een academicus in een kerk gesproken zouden worden. De andere morgen werden acht jonge mensen uit deze gemeente en het grotere Wenzhou bevestigd in het ambt van predikant, leraar en jeugdwerker. Hen werden de handen opgelegd en ze ontvingen een sjerp, een bijbel,een stola en een officieel kerkboekje. Het gezang dat daarop klonk was indrukwekkend: allen zongen hen in een lang gezang de zegen van God toe.
Het waren drie dagen van grote blijdschap voor dit deel van de stad Wenzhou. Voor ons ook dagen waarop we met ontroering getuige waren van de andere wind die er in veel delen van China waait. De Chinezen zijn explicieter: ‘we maken een revival mee, de Geest is op een overweldigende manier aan het werk.’ Het leek inderdaad wel Pinksteren.
Afstuderen in een feestjaar 26 juni 2013
Juni is op het Theologisch Seminarie een tijd van koortsachtige activiteit. Het is de tijd van afstuderen, de graduation. Al een paar maanden daarvoor is de grote groepsfoto al gemaakt – op de traditionele plaats voor de kapel. Als je de studenten in hun mooie toga’s ziet, lijkt het alsof ze allemaal voor hetzelfde zijn afgestudeerd. De werkelijkheid is anders. De studenten studeren af voor verschillende opleidingen. Soms is dat alleen een eenjarige cursus, terwijl anderen hun jarenlange predikantsopleiding afronden, of hun Master in een of ander theologisch gebied of zelfs hun doctoraat hebben gehaald. Maar opluchting en dankbaarheid zie je bij iedereen. Voor ons was het de laatste keer. Net als veel studenten zullen ook wij de spullen inpakken en terugkeren naar ons huis. We gaan hier weg met veel gevoelens van dankbaarheid. Dit waren jaren van veel nieuwe ontmoetingen, maar ook van veel contacten met studenten. De omgang met de studenten is vriendschappelijk en heel open. Vaak gaat het ook om collega’s die na een aantal jaren terugkomen om hun studie te vervolgen. Het is altijd weer bijzonder om te zien hoezeer veel studenten in de loop van de jaren zijn gegroeid. Bij de evaluatie van de colleges met de studenten valt het steeds weer op hoezeer voor hen de combinatie van kennis, praktijkervaring en leren van andere culturen en kerken als het meest belangrijke wordt gezien. Studeren bij een docent aan het einde van zijn of haar loopbaan geldt hier als een geweldig pre. Doceren is kennis en ervaring delen. Dan is ouderdom bepaald geen handicap. Het heeft me gedurende deze jaren steeds weer verbaasd hoe beperkt de kennis van studenten is van de missiologie en hoe weinig zij doelgericht bezig zijn geweest met zending. Zending zit weliswaar bij de meesten bijna in hun christelijke genen. Maar dat wil niet zeggen dat ze zich theologisch bezig houden met onderwerpen als de verhouding tussen evangelie en cultuur, de omgang met andere religies of de relatie van de kerk tot de overheid. Daarom heb ik het als een voorrecht beschouwd om juist dit vak te mogen en kunnen geven. Afstuderen is een feestelijk gebeuren. Niet voor niets vliegen af en toe de ‘caps’ in de lucht. Dit jaar was het wel bijzonder vrolijk. Dat kwam omdat dit de graduation tijdens het eeuwfeest van het seminarie was. We zijn al een half jaar bezig en aan het begin van het volgend semester komt er nog een kleine nagift. Het zal niemand hier zijn ontgaan dat het Luthers Theologisch Seminarie haar jublieum viert onder het thema “A Century of Grace! So, Serve and Love! Belangrijke momenten in dit jaar waren de verschillende herdenkingsdiensten. Op een daarvan hield de president, Dr Simon Chow een mooie preek over Lukas 5: 1-11 onder de titel “Sail into Deep Waters” (Koor internationale studenten). Hij ontvouwde daarin de idealen en het beleid voor de toekomst. Na de dienst die – zoals gebruikelijk – afgesloten werd met een Avondmaalsviering, werden enthousiast moderne liederen gezongen. Eenmaal buiten de kapel schoten de kartonnen confetti pijpen een wolk van papieren vreugde de lucht in. Geheel in Cantonese stijl is er ook een groot banket georganiseerd. Meer dan 1000 mensen waren aanwezig in een hotel in Admiralty.
Allen zaten aan grote ronde tafels. Het is nogal statisch en je ontmoet eigenlijk alleen de mensen die net als jij een plaats aan de tafel gekocht hebben. Veel korte ontmoetingen, gevarieerd eten en af en toe toespraken. Daarbij zong ook het koor van de internationale studenten, waar Henny lid van is, een paar Afrikaanse liederen, die de hele zaal even in beweging brachten. Uiteraard werden ook speciale colleges gegeven van o.a de bekende Duitse Lutherkenner, dr Oswald Bayer. Mooi was daarbij ook dat die lezingen niet alleen maar een academisch gebeuren waren, maar ook in de grote Lutherse Kerk in de stad gehouden werden, zodat iedere geïnteresseerde aanwezig kon zijn. Misschien was voor de studenten wel het hoogtepunt de avond waarin door middel van zang, toneel en verhalen de geschiedenis van het seminarie werd verbeeld. Toen bleek pas echt ook hoe veelbewogen deze honderd jaren geweest zijn. Ze illustreren de stormachtige politiek van China en de diepe dalen waar het christendom doorheen is gegaan. De school is in 1913 begonnen in de provincie Henan (in het midden-oosten van China) waar de Lutherse zending erg actief was. Een goede maand geleden was ik met de andere docenten op retraite in dat gebied. We bezochten de bloeiende gemeenten die daar nu zijn, en de verschillende theologische trainingsscholen, die daar – net als elders in China – als paddenstoelen uit de grond gekomen zijn. In de jaren veertig was de situatie totaal anders: veel christenen sloegen op de vlucht en het gehele seminarie vertrok naar Hong Kong. Nu werden we in Henan ontvangen alsof de voorouders teruggekomen waren… Met die verhalen in ons achterhoofd en de vrolijke gezichten van de studenten vóór ons, konden we begin van deze maand in een bomvolle kerk de graduation vieren.
Vele tientallen studenten kregen hun bul en werden uitgezonden. Mij was gevraagd om het uitzendings- en zegengebed uit te spreken: het enige moment waarop tijdens de dienst Engels werd gesproken. De dankbaarheid van studenten en hun familie was te proeven en te zien. Dat zijn de momenten dat je denkt: inderdaad hier doen we het voor!
Kerst- verhalen van hoop 23 december 2013
Aan het einde van dit jaar wensen wij u een kerstfeest vol van blijdschap en hoop! Kerstfeest is ook in Azië het meest zichtbare christelijke feest. Waar je in deze tijd ook komt – we herinneren ons Hanoi vorig jaar of de kerstdagen in Hong Kong en midden China – altijd zijn er wel kerstversieringen te zien. Overal proberen christenen op een creatieve manier de geboorte van Jezus in hun eigen cultuur te verbeelden. Met geen ander christelijk feest heb je dat. Het komen van God naar onze wereld raakt mensen diep en wekt verlangen naar Hem op! Zo ontstaan ook weer nieuwe verhalen van hoop. Maar dat betekent ook dat kerst gevormd en vervormd wordt door onze behoefte aan gezelligheid en een onderdeel van de commercie en de showbiz wordt, waarin licht, warmte en veiligheid de hoofdrol spelen. Hoe dan ook - vaak klinkt het kerstevangelie op verrassende manieren! Zoals u weet zijn we vanaf eind augustus weer terug in Nederland. Toen we in Nederland aankwamen waren tot onze dankbaarheid Tjeerd de Boer en zijn vrouw Kathleen Ferrier inmiddels al in Hong Kong aangekomen. Ons afscheid van Hong Kong lijkt al weer een tijdje geleden – hoewel het voor ons besef soms nog maar zo kort geleden was. Dat heeft er ook mee te maken dat we voor we terugkeerden twee reizen maakten naar ‘naburige’ landen: Bhutan en Indonesië. We bezochten Bhutan voor een onderzoekstocht naar de levensvatbaarheid van een theologisch seminarie. We hadden hierover contact gekregen met een van de leiders van een kerk in Bhutan. Kerk in Actie zond ons als waarnemers uit: zijn er zoveel christenen in dit land in de Himalaya dat zij een seminarie kunnen stichten? Wat we er aantroffen overtrof onze stoutste verwachtingen. We hoorden dat de kerkelijke leiders aan de Bhutanese regering meegedeeld hadden dat ze met ongeveer 19.000 zijn en graag een officiële status willen. Bhutan kent namelijk officieel vrijheid van godsdienst, maar we begrepen ook dat het soms moeilijk is om als christen in een lokale gemeenschap te leven. We bezochten christenen en spraken over hun wens om te beginnen met een theologische opleiding. Christenen zijn verdeeld in vele denominaties maar willen een gezamenlijke opleiding en – als het kan – ook een gezamenlijk kerkgebouw. Henny en ik spraken ‘s zondags tijdens een huisdienst. Er ontstond een verbondenheid die moeilijk onder woorden te brengen is. We zagen met eigen ogen hoe wonderen gebeuren. Op basis van ons rapport besloot Kerk in Actie om te helpen bij het begin van dit seminarie. Terug in Hong Kong moesten we in korte tijd onze spullen pakken. Gelukkig kon er veel achterblijven omdat Tjeerd en Kathleen in ons huis trokken en veel spullen wilden gebruiken. Het afscheid van Hong Kong viel op mijn verjaardag – we zaten (toen al) met enige weemoed in de taxi op weg naar het vliegveld. Maar we waren toch vooral heel dankbare en bevoorrechte mensen die uiteindelijk op het vliegtuig naar Indonesië stapten.
In Indonesië waren we uitgenodigd om aanwezig te zijn bij het honderdjarig jubileum van de Torajakerk. Zesendertig jaar geleden waren we in dit gebied met ons werk begonnen. Nu sloten we ons werk daar ook weer af en nog wel met dagenlange feestelijke vieringen. Er werd gevierd dat honderd jaar geleden de eerste Nederlandse GZB zendeling in dat gebied met zijn werk was begonnen. Wat een veranderingen hebben zich in die jaren in Indonesië en in het bijzonder in Torajaland voorgedaan. Deze kerk behoort nu tot de grotere Indonesische kerken. De Torajakerk heeft vele honderdduizenden leden in binnen- en buitenland. Op een bepaalde dag liepen er in een lange stoet rond de vijfhonderd predikanten over het feestterrein voor de kerk van Rantepao. Over verhalen van hoop gesproken... In de afgelopen maanden hebben we in Nederland verschillende diensten en doordeweekse bijeenkomsten over China kunnen houden. Dat waren vaak – ook voor ons – een soort happeningen. Het is boeiend werk om te vertellen over deze verre wereld. Dat komt ook omdat de kennis over China in het algemeen erg klein is. “Zijn er dan christenen in China?” – ‘Ja’ zeg ik wel eens, ‘er zijn daar net zoveel protestanten als er in Duitsland en Nederland bij elkaar, mensen wonen..’ “Wat kunnen we van hen leren?”, is ook zo'n vraag. Onze antwoorden op die vraag cirkelen allemaal rond het punt van ‘vrijmoedig spreken over wat we in Christus hebben ontvangen en handelen in zijn geest’. Percentage gewijs zijn er in China veel minder christenen dan in Nederland, maar hun impact is veel groter! Dat komt door hun vrijmoedigheid, hun vreugde en trots om christen te zijn. En ook door de vanzelfsprekendheid dat ieder die zich christen noemt, dit ook laat horen en zien. Terug in Nederland verwonderen we ons – nu nog meer dan vroeger – over de besmuiktheid waarin Nederlandse christenen vaak praten over het betrokken zijn bij een kerk of het geloven in Jezus. Wat een verontschuldigingen horen we soms als mensen zich als christen introduceren: ‘het is niet zo erg als het lijkt hoor..’ Heeft dit te maken met de erfenis van veel (algemene) christelijke organisaties die er belang bij lijken te hebben om niet al te zeer met hun christelijkheid te koop te lopen? Die algemene verlegenheid en omzichtigheid is daarmee ook een manier van leven geworden van veel christenen. Het was voor ons als een warm bad. Een teken van hoop over de kracht en vreugde van het christelijke geloof. in Nederland (en vice versa). We vonden het in Hong Kong weldadig dat christenen zich met trots en dankbaarheid presenteren als christenen en er met veel enthousiasme en overtuigingskracht over kunnen praten. In november hadden Henny en ik de gelegenheid om een dag op te trekken met drie Chinezen die door de steun van Kerk in Actie in Denemarken een diaconale cursus hadden kunnen volgen. Ze waren een paar dagen in Nederland om ook kennis te maken met de situatie hier.
Zij kwamen uit drie verschillende gebieden van China maar waren alle drie één in hun verlangen om hun geloof handen en voeten te geven. Zij keken hun ogen uit bij wat ze in Nederland konden meemaken op het gebied van ouderenzorg (een hospice in Delft), het kinderwerk (de Kinderwinkel en het tienerrestaurant van de Marcuskerk), het goed opgezette diaconale werk van STEK en de hulp aan vluchtelingen (ze verbaasden zich over de vluchtkerk van Den Haag). Door hun ogen zagen we toen ook wat een bijzondere en hoopvolle dingen er in onze kerken gebeuren.en in hun eigen omgeving. We sluiten dit jaar en ons werk in Hong Kong af met de dankbaarheid over de verhalen van hoop die we overal in de wereld horen. We zijn weer terug in onze Marcuskerk in Den Haag, waar we tot onze verrassing veel actieve jongeren en jonge gezinnen aantroffen. De laatste weken vertelden tieners in elke zondagse dienst aan de kerkgangers hun eigen verhalen van hoop! Het ontroerde ons dat in deze Nederlandse situatie jongeren de boodschappers zijn van goede tijding. Is het tij dan toch aan het keren?
